geschreven door: Pieter
Het geluid van mijn scooter ebde weg, terwijl Joyce, een zestienjarige klasgenote van me, achter me van het zadel af gleed. Ze straalde in het gouden zonlicht, en een brede glimlach gaf haar gezicht een aantrekkelijk uiterlijk. Het zonlicht verwarmde haar gebruinde schouders die enkel waren bedekt door de dunne schouderbandjes van haar zomerjurkje. Haar borsten hingen los onder het dunne katoen. Ook haar benen waren egaal gebruind en staken grotendeels onder het korte jurkje uit.
Ik stapte ook van mijn rode, glimmende scooter af en zette hem op de standaard. Even leek de scooter te wankelen in het hoge gras, maar de standaard vond houvast op de zachte ondergrond. Even keken we samen naar het water van het kleine meertje dat onder ons glansde in de duinpan. Een verkoelend windje kwam uit de richting van de zee aanwaaien, maar de hitte van de zon overheerste. Ik haalde een kleed uit mijn rugzak en spreidde het over het gras uit. We zakten beiden achterover op het kleed en keken met samengeknepen ogen naar de zon.
Joyce draaide zich op haar zij en steunend op een elleboog boog ze iets naar me toe. Ze drukte een kus op mijn wang. Ik keek haar aan en glimlachte terug, mijn ogen gleden af naar haar borsten die gemakkelijk te zien waren door de erg laag vallende halsopening. Ik aaide haar zachtjes over haar wang en onze lippen vonden elkaar. Onze tongen ontmoeten elkaar een kort ogenblik, en het afscheid leek van korte duur te zijn. Ik vond Joyce een hele aantrekkelijke jonge vrouw, was zelfs een beetje verliefd op haar, maar op dit ogenblik kwam mijn liefde niet op de eerste plaats. Toch had ik moeite om me niet te laten meeslepen door mijn hormonen en gevoelens. Ik draaide me naar mijn rugzak en haalde twee plastic flesjes met drinken uit de tas.
"Wil je cola of sinas?" Vroeg ik, het antwoord eigenlijk al wetend. Natuurlijk koos ze voor het flesje sinas. Ze pakte het flesje aan, draaide de dop eraf en dronk gulzig. Het warme weer had ons tijdens de rit hierheen, over de zanderige paden en uiteindelijk door het hoge helmgras, al heel wat zweet gekost. Zelf dronk ik ook in een teug, het halve flesje leeg. Ik graaide nogmaals in de rugzak en haalde een pakje pinda's naar boven. Ik scheurde het zakje open en gooide een deel van de inhoud op het kleed tussen ons in.
Stilzwijgend aten we de pinda's op en dronken we onze flesjes leeg, genietend van de zon en de rust om ons heen. Uit mijn ooghoek zag ik hoe ze het laatste vocht uit het flesje in haar mond goot en doorslikte. Ik glimlachte: er was geen weg terug. Joyce liet zich weer achterover zakken en vouwde haar handen achter haar hoofd. Ze sloot haar ogen tegen het felle zonlicht. Ik draaide me op mijn zij en observeerde haar. Mijn hand gleed zachtjes over haar buik, haar navel voelend door het dunne katoenen jurkje heen, over de rand van haar slipje. Ik voelde hoe ze onwillekeurig haar buik introk, maar zich meteen weer ontspande. Mijn hand gleed niet verder naar beneden, ik voelde spijt omdat ik nu niet verder kon gaan. Een lichte twijfel kwam in me op, ik voelde dat ik haar kon kneden in mijn handen, de vonk was overgeslagen, en ik voelde dat ook Joyce verwachtingsvol aan deze middag was begonnen. Maar de middag zou een voor haar minder prettige wending krijgen.
"Joyce, ik ben een beetje boos op je." Zei ik zachtjes. Joyce opende haar ogen en keek me met samengeknepen ogen aan. Ze glimlachte, alsof ze een spelletje verwachte, een kleine treitering voor de grap.
"Hoezo?" Vroeg ze, en ze schoof iets dichter tegen me aan. Haar gezicht verdween in de schaduw van de mijne en liefkozend stak ze haar hand naar de mijne uit.
"Ik vind dat je me bedrogen hebt met de opdracht die we voor Nederlands moesten maken." Zei ik en Joyce begreep dat het serieuzer was dan ze dacht. Ik zag haar verbazing over het feit dat ik er juist nu over begon. Haar hand zakte weer terug op het kleed, en ietwat onzeker keek ze naar me op.
"We hebben een ruime zes gehaald?" Zei ze verdedigend.
"Als jij je werk goed had gedaan, zoals je beloofd had, dan hadden we minimaal een acht gehaald, waarschijnlijk zelfs een negen." Zei ik, en Joyce zag de irritatie op mijn gezicht. Ze wist heel goed dat ik een goede leerling was, die met een ruime zes geen genoegen nam. De inschrijving voor mijn vervolgopleiding hing af van de cijfers die ik haalde, en deze lage voldoende verkleinde mijn kansen op plaatsing op deze exclusieve school. Joyce was helemaal geen modelleerling en moest er nog heel hard voor werken om in ieder geval voor het eindexamen te slagen. De ruime zes was al een flinke opsteker geweest in de strijd om haar cijfers boven de minimumgrens te krijgen. Misschien wel onbewust had ze zich voor dit vak minder ingezet omdat andere vakken voorrang hadden gekregen, aangezien dit werkstuk door mijn inbreng al snel op een voldoende afstevende. Alleen een voldoende was voor mij echter niet genoeg.
Een lichte blos verscheen op haar wangen en ze voelde zich ineens een stuk minder op haar gemak. De hitte scheen haar nu ineens wel te deren en zweetdruppels verschenen op haar voorhoofd en in haar nek. Ik bleef haar aankijken en zag hoe Joyce haar mond opende om zichzelf te verdedigen, maar haar lippen sloten zich weer. Ze wist heel goed dat ze inderdaad niet had gedaan wat ze beloofd had, en daarmee ons cijfer had getorpedeerd. Ze zweeg en draaide haar blik van me weg. Haar hele houding was veranderd, de mijne trouwens ook, en waar net nog een verdwaalde voorbijganger een verliefd stelletje had kunnen zien liggen, zag het er nu heel anders uit. De romantiek was verdwenen, ontspanning en genegenheid hadden plaats gemaakt voor een drukkende spanning.
"Ik ben boos, Joyce. Je hebt straf verdiend, en die zul je krijgen ook." Zei ik en ging recht overeind zitten, met mijn rug naar de zon toe.
"Heb je me daarvoor hier naar toe gelokt?" Ook Joyce raakte nu geïrriteerd en ik zag dat ze haast ongemerkt haar hand op haar buik duwde, even vertrok haar gezicht in een pijnlijke grimas.
"Ja. Sorry Joyce, ik vind je een hele lieve meid, maar je hebt me verraden en bedrogen." Zei ik en wist dat het een beetje overdreven over kwam, maar het verwoorde mijn gevoel.
"Ach kom, een zes en een half! Je moet niet zo zeuren." Zei ze geïrriteerd. Ik draaide me een ogenblik van haar weg en graaide in de rugzak. Van onderuit haalde ik een ondoorzichtig plastic tasje naar boven. Ik opende het tasje en pakte er iets uit, en hield het omhoog. Joyce keek er met verbaasde blik naar.
Het was een langwerpig stukje plastic, ongeveer anderhalve centimeter dik, dertig centimeter lang en tien centimeter breed. Het was lichtgroen en zacht, aangezien het daar waar mijn vingers het vast hadden, kleine deukjes veroorzaakten. Ik had het gekregen door uit de omroepgids een bon uit te knippen en een proefpakket aan te vragen, en met een flinke dosis voorpret had ik de keuze zware urine en/of ontlasting incontinentie aangekruist.
"Een... een luier?" Stotterde ze een ogenblik en haar ogen keken me kil en ijzig aan. Vrijwel meteen kermde ze luid en duwde haar handen weer op haar maag. Een siddering leek door haar lichaam te trekken, en het duurde een seconde of tien voordat ze zich weer onder controle had. De pijn had haar onzeker gemaakt, en haar geplande vurige woorden slikte ze in.
"De pijn zal nog erger worden, Joyce, de maagkrampen zullen pijnlijker worden en steeds langer duren. Nog een paar minuutjes en dan zul je kermend van de pijn, liggen rollen op het kleed, ineengedoken, met een van pijn vertrokken gezicht, smekend om hulp en genade." Ik keek haar zonder medelijden aan en haalde zonder te kijken een digitale camera uit de rugzak. Joyce stond woedend op en wilde weglopen, maar en nieuwe pijnscheut deed haar door haar knieën zakken.
"Klootzak! Wat... Wat heb je gedaan?" Kermde ze met hese stem, haar buik vasthoudend alsof dat enige verlichting gaf.
"Nog eventjes, Joyce, en dan zullen de maagkrampen zo erg zijn dat je niet eens zult merken dat een flinke lading stront je lieve, witte slipje zal bevuilen, en dat je eigen zeik tussen je dijen naar beneden stroomt. De pijn zal zo erg zijn dat je je alleen daarop zal concentreren en ondertussen zul je jezelf als een baby bevuilen, Joyce, en ik zal met de fotocamera klaarstaan om alles later nog eens terug te kunnen zien."
"Vuile klootzak!" Schreeuwde Joyce me toe, maar een nieuwe pijnscheut weerhield haar van verdere beledigingen. Ik lachte haar uit, wist dat de pijn maar tijdelijk was, en dat er geen werkelijke schade zou ontstaan, behalve een emotionele. Joyce duwde ineens een hand in haar kruis en voelde dat ze de macht over haar blaas aan het verliezen was. Ze kon zichzelf nog maar net beheersen, maar voelde een nieuwe pijnscheut alweer aankomen.
"Ik heb een luier voor je, dat zal in ieder geval je kleren schoonhouden. Als je even op je rug gaat liggen en een ogenblikje meewerkt..." Lachte ik, terwijl ik de luier omhoog hield. Ik kreeg een woedende blik terug, terwijl ze de pijn verbeet. Ze kermde hardop en tranen liepen uit haar ooghoeken naar beneden. Haar voorhoofd was nat van het zweet, en ook de rest van haar lichaam leek klam geworden.
"Ik weet dat je het niet leuk vindt, maar ik ga je toch maar even helpen. Ik heb geen zin om straks een vies kind naar huis te brengen." Ik greep haar bij haar pols beet en trok haar naar het deken toe. Ik kreeg haar vrij gemakkelijk op de grond en duwde haar achterover op haar rug. Joyce worstelde en kermde, maar niet alleen tegen mij, maar vooral tegen de pijn van binnenuit. Zonder enige moeite kon ik onder haar jurkje graaien, en trok ik haar slipje naar beneden. Ik trok het haar helemaal uit, en gooide het een paar meter weg.
"Nee!" Gilde Joyce, terwijl ik haar jurkje omhoog trok en haar kruis zichtbaar werd. Een nieuwe pijnscheut deed haar ineenkrimpen, en weer duwde ze een hand tegen haar onbedekte kruis. Ik kreeg de tijd om de luier open te vouwen en duwde de luier onder haar klamme billen. Ik voelde dat ik snel moest zijn, want het zou niet lang meer duren voordat de onvermijdelijke diarree los zou barsten. Even ontspande Joyce zich, de pijn was weer een ogenblik voorbij en meteen trok ik haar hand weg en vouwde de voorkant van de luier over haar kruis heen. Twee spartelende handjes belemmerden mijn werk, maar binnen een paar seconden kon ik de plakstrips op zijn plaats drukken en zat de luier dicht. In elke hand pakte ik nu een pols beet en trok haar handen achter haar hoofd. Met een gemene glimlach hield ik ze daar strak bij elkaar en keek ik op het wanhopige gezicht van Joyce neer. Ze kronkelde onder me heen en weer, maar een volgende serie maagkrampen diende zich aan en haar verzet verminderde. Ze sloot haar ogen en kermdezachtjes, afwachtend op de snijdende pijnen.
"Kom, verzet je er niet langer tegen. Laat je gaan, Joyce. Ontspan en gebruik de luier waarvoor hij bedoeld is." Probeerde ik haar te helpen, maar natuurlijk deed ze dat niet. Haar lichaam verstrakte weer en ik liet haar polsen los. Zoals ik had verwacht trok ze meteen haar knieën in, ging ze in foetushouding liggen, en drukte met haar handen tussen haar benen door, in haar kruis. De opkomende pijn deed haar de luier vergeten en ik had de tijd om snel nog even een paar foto's te maken. De pijn nam snel weer af, maar de pauzes tussen de krampen werden korter, en een ogenblik had Joyce de tijd om me kwaad aan te kijken.
"Waarom?" Huilde ze, terwijl ze het zweet van haar voorhoofd veegde.
"Je hebt mij pijn gedaan door niet te doen wat je belooft hebt, en nu zul jij zelf de pijn moeten voelen." Joyce begreep het niet, en kon het natuurlijk ook niet begrijpen. Misschien dat ik haar de echte reden ooit nog wel eens zou vertellen, want ik geloof niet dat Joyce me zou geloven als ik vertelde dat ik van mijn vader een pak slaag had gehad vanwege het cijfer, en dat ik een week lang huisarrest had en 's avonds vroeg naar bed had gemoeten. En zou ze me geloven als ik haar vertelde dat ik normaal gesproken 's nachts een luierbroekje droeg tegen het bedplassen, maar dat ik die week elke avond een luier had omgekregen van mijn vader? Ik geloof het niet, en ik wilde ook niet dat ze het wist. Ik wilde alleen dat ze wist dat ik pijn had geleden, en dat ik die pijn aan haar door wilde geven.
Ik legde mijn hand op haar warme voorhoofd, en keek in de twee wanhopige ogen die naar me opkeken. Een nieuwe golf maagkrampen diende zich aan, en Joyce leek de luier te vergeten. Ze kronkelde onder me over het kleed heen en aan haar reacties voelde ik dat ze de controle was kwijtgeraakt. Haar jurkje had zich omhoog geworsteld en vanaf haar navel kon ik haar zien. Ik zag een grote gele vlek in haar luier ontstaan, en hoorde hoe haar ontlasting met een flinke overtollige lading lucht zich eveneens een weg naar buiten zocht. De luier hield zich uitstekend, liet alleen en vieze, doordringende stank aan de buitenlucht ontsnappen.
Joyce kalmeerde weer een beetje en met een diepe zucht sloeg ze huilend haar handen voor haar gezicht. De schaamte en de vernedering waren haar teveel geworden. De maagkrampen waren over hun hoogtepunt heen en door de lens van mijn camera zag ik haar natrillend op het kleed liggen. De luier zat als een afschrikwekkend stuk plastic tussen haar benen, stinkend en verkreukt. Ze huilde afwezig en leek zich niet van haar omgeving bewust. Nogmaals sidderde ze over het kleed heen en weerstond ze een maagkramp.
Ze draaide zich op haar rug, haalde haar handen voor haar gezicht vandaan. Haar vingers gleden voorzichtig naar de luier toe en heel voorzichtig tastte ze het kledingstuk af. Het gevoel van de vieze luier om haar heen moest afschuwelijk zijn, en dat kon ik sinds vorige week ook uit eigen ervaring vertellen, en de poep vermengd met urine kon ze voelen bewegen in haar luier. Elke kleine beweging van haar heupen of benen dat de inhoud van de luier ook bewegen. Plotseling keek ze mij aan.
"Waarom, Peter? Waarom?" Huilde ze en ik schudde mijn hoofd. Joyce voelde dat de maagkrampen verdwenen waren en probeerde op te staan. Ik schudde gebiedend mijn hoofd.
"Blijf liggen, Joyce! Ik ben nog niet klaar met je." Zei ik streng en Joyce zakte weer terug op het kleed. Ik knielde naast haar neer en trok de plastic zak, waar haar huidige luier uit tevoorschijn was gekomen, naar me toe. Ik haalde een tweede luier eruit en hield het voor Joyce's gezicht.
"Je bent een baby, Joyce, en als een baby zul je verschoond worden." Joyce slikte en keek me angstig aan. Ze begreep niet wat er gebeurde, en vooral niet waarom. Ik duwde mijn hand tussen haar benen en drukte op de luier, de vieze substantie erin knedend met mijn vingers.
"Hoe voelt dat, je eigen stront tussen je billen? Wat is er, vind je dit niet fijn?" Ik wreef door de luier heen de stront tussen haar benen heen en weer, terwijl Joyce huiverde en zachtjes huilde, ze verzette zich echter niet en liet de vernederingen gedwee over zich heen komen.
"Wil je dan graag een schone luier om?" Ik greep de kin van Joyce beet en gebood haar me aan te kijken. Ze keek me een ogenblik aan maar wendde haar blik af.
"Ja Peter, ik wil een schone luier, alsjeblieft!" Smeekte Joyce en ik probeerde mijn verbazing te verbergen. Ik had verwacht dat ze zou tegensputteren, zou schelden, schoppen en slaan. Misschien zou ze wel weglopen, maar ze deed wat ik vroeg: ze smeekte me bijna om een schone luier. Ik keek Joyce recht in de ogen, zag nog steeds de angst waarmee ze naar me opkeek. Toch was haar blik en haar houding iets veranderd, maar ik kon niet precies bepalen hoe. Even was ik van mijn stuk gebracht, maar ik herpakte mezelf en zou me niet van mijn plan laten afbrengen.
"Je krijgt je schone luier om, trek je knieën in. Nu!" Gebood ik en Joyce gehoorzaamde. Ze trok haar knieën in en pakte met haar handen haar scheenbenen vast. Ik drukte haar knieën naar buiten en trok toen de eerste plakstrips los. Een enorme stank kwam me tegemoet toen de luier tussen haar benen door openviel en ik de afschuwelijke inhoud van haar luier te zien kreeg. De poep zat zelfs tot in haar schaamhaar dat tegen haar huid zat geplakt.
Ik stond op en pakte weer mijn fotocamera. Ik hoorde Joyce smeken om alsjeblieft geen foto's te maken, maar ze bleef wel stilletjes liggen en zonder problemen maakte ik weer een vijftal foto's die het opzienbarende schouwspel vastlegde. Ik legde de camera opzij en pakte een oude theedoek en een doosje vochtige babydoekjes uit de plastic tas. Met mijn hand op haar bovenbeen, net onder haar rechterknie, duwde ik haar knieën nog meer richting haar borst. Haar rug kromde zich en heel voorzichtig kon ik de luier onder haar billen vandaan trekken. Ik trok de luier snel van het kleed af, in het gras. Met de theedoek veegde ik op onorthodoxe wijze haar billen grotendeels schoon. Met een schoon stuk van de theedoek, en die was al snel bijna niet meer te vinden, veegde ik daarna ook de stinkende smurrie uit haar schaamhaar. Daarna gooide ik de theedoek naast de nog openliggende luier in het gras.
Als een volleerd babyverzorger begon ik daarna met de babydoekjes haar billen schoon te vegen. Ik realiseerde me dat ik haar nu voor het eerst zo naakt zag, en met moeite kon ik mijn blik maar afhouden van haar vieze schaamharen. Ondanks dat het geen smakelijk plaatje was, intrigeerde het me toch. Joyce bleef stilletjes liggen terwijl ik de geparfumeerde, en met babyolie bevochtigde, doekjes langs haar billen haalde en haar bilnaad schoonveegde. Met een iets trillende hand begon ik daarna aan haar kruis en Joyce reageerde alleen door weer zachtjes te gaan huilen. Ze schokte onder me over het kleed heen, maar bleef gedwee liggen. Nu kreeg ik voor het eerst een beetje medelijden met haar, blijkbaar had ik mijn woede en agressie nu genoeg botgevierd, zodat ze waren verdwenen en andere emoties de overhand kregen.
Snel maakte ik mijn werk af en ik duwde een schone luier onder haar billen. Joyce liet haar billen op de luier zakken en keek door haar betraande ogen voorzichtig toe hoe ik de luier dichtplakte. Eindelijk was ik klaar. Ik maakte nog een paar foto's van Joyce met haar schone luier om, terwijl de vuile luier nog net naast haar in het zicht lag, en borg toen de camera op. Een beetje gedesoriënteerd stond ik op en draaide me van haar af. Ik gedachten had ik haar tientalle keren vernederd en gestraft, en ook tientalle scenario's had ik bedacht voor de afloop, maar nu ik klaar was wist ik niet meer wat ik moest doen.
Ik liep een paar stappen bij haar vandaan en keek naar beneden, naar het stilstaande water van het duinmeertje. Nu ik alle woede en agressie van mijn eigen vernederingen kwijt was, kwam de onzekerheid als een olievlek bovendrijven. Ik had mijn emotie afgereageerd op Joyce, zij was mijn slachtoffer, zoals ik het slachtoffer was geweest van mijn vader en, in mindere mate, mijn moeder.
Ik hoorde Joyce achter me opstaan, maar ik durfde niet te kijken. Ik voelde mijn eigen tranen boven komen, maar probeerde ze te verbergen. Ik wreef mijn ogen uit, en schrok toen ik ineens een hand op mijn schouder voelde. Ik sprong opzij en keek naar Joyce. Ze had haar gekreukte jurk naar beneden getrokken, maar de vorm van haar luier was nog duidelijk zichtbaar onder het katoen. Ze keek me met betraande wangen aan: een vragende blik, zonder enige vorm van woede of verwijt. Ze leek zelfs medelijden te hebben met mij, in plaats van met zichzelf.
"Waarom, Peter? Waarom?" Was de vraag die ze al meerdere keren had gesteld. "Waarom heb je dit gedaan? Dit is niet de Peter die ik ken, en die ik zo aardig vind?" Ze boog naar me toe en met meer vragen dan antwoorden, en een op de achtergrond knagende angst, boog ze toch naar me toe en kuste me op mijn wang.
Het geluid van mijn scooter ebde weg, terwijl Joyce, een zestienjarige klasgenote van me, achter me van het zadel af gleed. Ze straalde in het gouden zonlicht, en een brede glimlach gaf haar gezicht een aantrekkelijk uiterlijk. Het zonlicht verwarmde haar gebruinde schouders die enkel waren bedekt door de dunne schouderbandjes van haar zomerjurkje. Haar borsten hingen los onder het dunne katoen. Ook haar benen waren egaal gebruind en staken grotendeels onder het korte jurkje uit.
Ik stapte ook van mijn rode, glimmende scooter af en zette hem op de standaard. Even leek de scooter te wankelen in het hoge gras, maar de standaard vond houvast op de zachte ondergrond. Even keken we samen naar het water van het kleine meertje dat onder ons glansde in de duinpan. Een verkoelend windje kwam uit de richting van de zee aanwaaien, maar de hitte van de zon overheerste. Ik haalde een kleed uit mijn rugzak en spreidde het over het gras uit. We zakten beiden achterover op het kleed en keken met samengeknepen ogen naar de zon.
Joyce draaide zich op haar zij en steunend op een elleboog boog ze iets naar me toe. Ze drukte een kus op mijn wang. Ik keek haar aan en glimlachte terug, mijn ogen gleden af naar haar borsten die gemakkelijk te zien waren door de erg laag vallende halsopening. Ik aaide haar zachtjes over haar wang en onze lippen vonden elkaar. Onze tongen ontmoeten elkaar een kort ogenblik, en het afscheid leek van korte duur te zijn. Ik vond Joyce een hele aantrekkelijke jonge vrouw, was zelfs een beetje verliefd op haar, maar op dit ogenblik kwam mijn liefde niet op de eerste plaats. Toch had ik moeite om me niet te laten meeslepen door mijn hormonen en gevoelens. Ik draaide me naar mijn rugzak en haalde twee plastic flesjes met drinken uit de tas.
"Wil je cola of sinas?" Vroeg ik, het antwoord eigenlijk al wetend. Natuurlijk koos ze voor het flesje sinas. Ze pakte het flesje aan, draaide de dop eraf en dronk gulzig. Het warme weer had ons tijdens de rit hierheen, over de zanderige paden en uiteindelijk door het hoge helmgras, al heel wat zweet gekost. Zelf dronk ik ook in een teug, het halve flesje leeg. Ik graaide nogmaals in de rugzak en haalde een pakje pinda's naar boven. Ik scheurde het zakje open en gooide een deel van de inhoud op het kleed tussen ons in.
Stilzwijgend aten we de pinda's op en dronken we onze flesjes leeg, genietend van de zon en de rust om ons heen. Uit mijn ooghoek zag ik hoe ze het laatste vocht uit het flesje in haar mond goot en doorslikte. Ik glimlachte: er was geen weg terug. Joyce liet zich weer achterover zakken en vouwde haar handen achter haar hoofd. Ze sloot haar ogen tegen het felle zonlicht. Ik draaide me op mijn zij en observeerde haar. Mijn hand gleed zachtjes over haar buik, haar navel voelend door het dunne katoenen jurkje heen, over de rand van haar slipje. Ik voelde hoe ze onwillekeurig haar buik introk, maar zich meteen weer ontspande. Mijn hand gleed niet verder naar beneden, ik voelde spijt omdat ik nu niet verder kon gaan. Een lichte twijfel kwam in me op, ik voelde dat ik haar kon kneden in mijn handen, de vonk was overgeslagen, en ik voelde dat ook Joyce verwachtingsvol aan deze middag was begonnen. Maar de middag zou een voor haar minder prettige wending krijgen.
"Joyce, ik ben een beetje boos op je." Zei ik zachtjes. Joyce opende haar ogen en keek me met samengeknepen ogen aan. Ze glimlachte, alsof ze een spelletje verwachte, een kleine treitering voor de grap.
"Hoezo?" Vroeg ze, en ze schoof iets dichter tegen me aan. Haar gezicht verdween in de schaduw van de mijne en liefkozend stak ze haar hand naar de mijne uit.
"Ik vind dat je me bedrogen hebt met de opdracht die we voor Nederlands moesten maken." Zei ik en Joyce begreep dat het serieuzer was dan ze dacht. Ik zag haar verbazing over het feit dat ik er juist nu over begon. Haar hand zakte weer terug op het kleed, en ietwat onzeker keek ze naar me op.
"We hebben een ruime zes gehaald?" Zei ze verdedigend.
"Als jij je werk goed had gedaan, zoals je beloofd had, dan hadden we minimaal een acht gehaald, waarschijnlijk zelfs een negen." Zei ik, en Joyce zag de irritatie op mijn gezicht. Ze wist heel goed dat ik een goede leerling was, die met een ruime zes geen genoegen nam. De inschrijving voor mijn vervolgopleiding hing af van de cijfers die ik haalde, en deze lage voldoende verkleinde mijn kansen op plaatsing op deze exclusieve school. Joyce was helemaal geen modelleerling en moest er nog heel hard voor werken om in ieder geval voor het eindexamen te slagen. De ruime zes was al een flinke opsteker geweest in de strijd om haar cijfers boven de minimumgrens te krijgen. Misschien wel onbewust had ze zich voor dit vak minder ingezet omdat andere vakken voorrang hadden gekregen, aangezien dit werkstuk door mijn inbreng al snel op een voldoende afstevende. Alleen een voldoende was voor mij echter niet genoeg.
Een lichte blos verscheen op haar wangen en ze voelde zich ineens een stuk minder op haar gemak. De hitte scheen haar nu ineens wel te deren en zweetdruppels verschenen op haar voorhoofd en in haar nek. Ik bleef haar aankijken en zag hoe Joyce haar mond opende om zichzelf te verdedigen, maar haar lippen sloten zich weer. Ze wist heel goed dat ze inderdaad niet had gedaan wat ze beloofd had, en daarmee ons cijfer had getorpedeerd. Ze zweeg en draaide haar blik van me weg. Haar hele houding was veranderd, de mijne trouwens ook, en waar net nog een verdwaalde voorbijganger een verliefd stelletje had kunnen zien liggen, zag het er nu heel anders uit. De romantiek was verdwenen, ontspanning en genegenheid hadden plaats gemaakt voor een drukkende spanning.
"Ik ben boos, Joyce. Je hebt straf verdiend, en die zul je krijgen ook." Zei ik en ging recht overeind zitten, met mijn rug naar de zon toe.
"Heb je me daarvoor hier naar toe gelokt?" Ook Joyce raakte nu geïrriteerd en ik zag dat ze haast ongemerkt haar hand op haar buik duwde, even vertrok haar gezicht in een pijnlijke grimas.
"Ja. Sorry Joyce, ik vind je een hele lieve meid, maar je hebt me verraden en bedrogen." Zei ik en wist dat het een beetje overdreven over kwam, maar het verwoorde mijn gevoel.
"Ach kom, een zes en een half! Je moet niet zo zeuren." Zei ze geïrriteerd. Ik draaide me een ogenblik van haar weg en graaide in de rugzak. Van onderuit haalde ik een ondoorzichtig plastic tasje naar boven. Ik opende het tasje en pakte er iets uit, en hield het omhoog. Joyce keek er met verbaasde blik naar.
Het was een langwerpig stukje plastic, ongeveer anderhalve centimeter dik, dertig centimeter lang en tien centimeter breed. Het was lichtgroen en zacht, aangezien het daar waar mijn vingers het vast hadden, kleine deukjes veroorzaakten. Ik had het gekregen door uit de omroepgids een bon uit te knippen en een proefpakket aan te vragen, en met een flinke dosis voorpret had ik de keuze zware urine en/of ontlasting incontinentie aangekruist.
"Een... een luier?" Stotterde ze een ogenblik en haar ogen keken me kil en ijzig aan. Vrijwel meteen kermde ze luid en duwde haar handen weer op haar maag. Een siddering leek door haar lichaam te trekken, en het duurde een seconde of tien voordat ze zich weer onder controle had. De pijn had haar onzeker gemaakt, en haar geplande vurige woorden slikte ze in.
"De pijn zal nog erger worden, Joyce, de maagkrampen zullen pijnlijker worden en steeds langer duren. Nog een paar minuutjes en dan zul je kermend van de pijn, liggen rollen op het kleed, ineengedoken, met een van pijn vertrokken gezicht, smekend om hulp en genade." Ik keek haar zonder medelijden aan en haalde zonder te kijken een digitale camera uit de rugzak. Joyce stond woedend op en wilde weglopen, maar en nieuwe pijnscheut deed haar door haar knieën zakken.
"Klootzak! Wat... Wat heb je gedaan?" Kermde ze met hese stem, haar buik vasthoudend alsof dat enige verlichting gaf.
"Nog eventjes, Joyce, en dan zullen de maagkrampen zo erg zijn dat je niet eens zult merken dat een flinke lading stront je lieve, witte slipje zal bevuilen, en dat je eigen zeik tussen je dijen naar beneden stroomt. De pijn zal zo erg zijn dat je je alleen daarop zal concentreren en ondertussen zul je jezelf als een baby bevuilen, Joyce, en ik zal met de fotocamera klaarstaan om alles later nog eens terug te kunnen zien."
"Vuile klootzak!" Schreeuwde Joyce me toe, maar een nieuwe pijnscheut weerhield haar van verdere beledigingen. Ik lachte haar uit, wist dat de pijn maar tijdelijk was, en dat er geen werkelijke schade zou ontstaan, behalve een emotionele. Joyce duwde ineens een hand in haar kruis en voelde dat ze de macht over haar blaas aan het verliezen was. Ze kon zichzelf nog maar net beheersen, maar voelde een nieuwe pijnscheut alweer aankomen.
"Ik heb een luier voor je, dat zal in ieder geval je kleren schoonhouden. Als je even op je rug gaat liggen en een ogenblikje meewerkt..." Lachte ik, terwijl ik de luier omhoog hield. Ik kreeg een woedende blik terug, terwijl ze de pijn verbeet. Ze kermde hardop en tranen liepen uit haar ooghoeken naar beneden. Haar voorhoofd was nat van het zweet, en ook de rest van haar lichaam leek klam geworden.
"Ik weet dat je het niet leuk vindt, maar ik ga je toch maar even helpen. Ik heb geen zin om straks een vies kind naar huis te brengen." Ik greep haar bij haar pols beet en trok haar naar het deken toe. Ik kreeg haar vrij gemakkelijk op de grond en duwde haar achterover op haar rug. Joyce worstelde en kermde, maar niet alleen tegen mij, maar vooral tegen de pijn van binnenuit. Zonder enige moeite kon ik onder haar jurkje graaien, en trok ik haar slipje naar beneden. Ik trok het haar helemaal uit, en gooide het een paar meter weg.
"Nee!" Gilde Joyce, terwijl ik haar jurkje omhoog trok en haar kruis zichtbaar werd. Een nieuwe pijnscheut deed haar ineenkrimpen, en weer duwde ze een hand tegen haar onbedekte kruis. Ik kreeg de tijd om de luier open te vouwen en duwde de luier onder haar klamme billen. Ik voelde dat ik snel moest zijn, want het zou niet lang meer duren voordat de onvermijdelijke diarree los zou barsten. Even ontspande Joyce zich, de pijn was weer een ogenblik voorbij en meteen trok ik haar hand weg en vouwde de voorkant van de luier over haar kruis heen. Twee spartelende handjes belemmerden mijn werk, maar binnen een paar seconden kon ik de plakstrips op zijn plaats drukken en zat de luier dicht. In elke hand pakte ik nu een pols beet en trok haar handen achter haar hoofd. Met een gemene glimlach hield ik ze daar strak bij elkaar en keek ik op het wanhopige gezicht van Joyce neer. Ze kronkelde onder me heen en weer, maar een volgende serie maagkrampen diende zich aan en haar verzet verminderde. Ze sloot haar ogen en kermdezachtjes, afwachtend op de snijdende pijnen.
"Kom, verzet je er niet langer tegen. Laat je gaan, Joyce. Ontspan en gebruik de luier waarvoor hij bedoeld is." Probeerde ik haar te helpen, maar natuurlijk deed ze dat niet. Haar lichaam verstrakte weer en ik liet haar polsen los. Zoals ik had verwacht trok ze meteen haar knieën in, ging ze in foetushouding liggen, en drukte met haar handen tussen haar benen door, in haar kruis. De opkomende pijn deed haar de luier vergeten en ik had de tijd om snel nog even een paar foto's te maken. De pijn nam snel weer af, maar de pauzes tussen de krampen werden korter, en een ogenblik had Joyce de tijd om me kwaad aan te kijken.
"Waarom?" Huilde ze, terwijl ze het zweet van haar voorhoofd veegde.
"Je hebt mij pijn gedaan door niet te doen wat je belooft hebt, en nu zul jij zelf de pijn moeten voelen." Joyce begreep het niet, en kon het natuurlijk ook niet begrijpen. Misschien dat ik haar de echte reden ooit nog wel eens zou vertellen, want ik geloof niet dat Joyce me zou geloven als ik vertelde dat ik van mijn vader een pak slaag had gehad vanwege het cijfer, en dat ik een week lang huisarrest had en 's avonds vroeg naar bed had gemoeten. En zou ze me geloven als ik haar vertelde dat ik normaal gesproken 's nachts een luierbroekje droeg tegen het bedplassen, maar dat ik die week elke avond een luier had omgekregen van mijn vader? Ik geloof het niet, en ik wilde ook niet dat ze het wist. Ik wilde alleen dat ze wist dat ik pijn had geleden, en dat ik die pijn aan haar door wilde geven.
Ik legde mijn hand op haar warme voorhoofd, en keek in de twee wanhopige ogen die naar me opkeken. Een nieuwe golf maagkrampen diende zich aan, en Joyce leek de luier te vergeten. Ze kronkelde onder me over het kleed heen en aan haar reacties voelde ik dat ze de controle was kwijtgeraakt. Haar jurkje had zich omhoog geworsteld en vanaf haar navel kon ik haar zien. Ik zag een grote gele vlek in haar luier ontstaan, en hoorde hoe haar ontlasting met een flinke overtollige lading lucht zich eveneens een weg naar buiten zocht. De luier hield zich uitstekend, liet alleen en vieze, doordringende stank aan de buitenlucht ontsnappen.
Joyce kalmeerde weer een beetje en met een diepe zucht sloeg ze huilend haar handen voor haar gezicht. De schaamte en de vernedering waren haar teveel geworden. De maagkrampen waren over hun hoogtepunt heen en door de lens van mijn camera zag ik haar natrillend op het kleed liggen. De luier zat als een afschrikwekkend stuk plastic tussen haar benen, stinkend en verkreukt. Ze huilde afwezig en leek zich niet van haar omgeving bewust. Nogmaals sidderde ze over het kleed heen en weerstond ze een maagkramp.
Ze draaide zich op haar rug, haalde haar handen voor haar gezicht vandaan. Haar vingers gleden voorzichtig naar de luier toe en heel voorzichtig tastte ze het kledingstuk af. Het gevoel van de vieze luier om haar heen moest afschuwelijk zijn, en dat kon ik sinds vorige week ook uit eigen ervaring vertellen, en de poep vermengd met urine kon ze voelen bewegen in haar luier. Elke kleine beweging van haar heupen of benen dat de inhoud van de luier ook bewegen. Plotseling keek ze mij aan.
"Waarom, Peter? Waarom?" Huilde ze en ik schudde mijn hoofd. Joyce voelde dat de maagkrampen verdwenen waren en probeerde op te staan. Ik schudde gebiedend mijn hoofd.
"Blijf liggen, Joyce! Ik ben nog niet klaar met je." Zei ik streng en Joyce zakte weer terug op het kleed. Ik knielde naast haar neer en trok de plastic zak, waar haar huidige luier uit tevoorschijn was gekomen, naar me toe. Ik haalde een tweede luier eruit en hield het voor Joyce's gezicht.
"Je bent een baby, Joyce, en als een baby zul je verschoond worden." Joyce slikte en keek me angstig aan. Ze begreep niet wat er gebeurde, en vooral niet waarom. Ik duwde mijn hand tussen haar benen en drukte op de luier, de vieze substantie erin knedend met mijn vingers.
"Hoe voelt dat, je eigen stront tussen je billen? Wat is er, vind je dit niet fijn?" Ik wreef door de luier heen de stront tussen haar benen heen en weer, terwijl Joyce huiverde en zachtjes huilde, ze verzette zich echter niet en liet de vernederingen gedwee over zich heen komen.
"Wil je dan graag een schone luier om?" Ik greep de kin van Joyce beet en gebood haar me aan te kijken. Ze keek me een ogenblik aan maar wendde haar blik af.
"Ja Peter, ik wil een schone luier, alsjeblieft!" Smeekte Joyce en ik probeerde mijn verbazing te verbergen. Ik had verwacht dat ze zou tegensputteren, zou schelden, schoppen en slaan. Misschien zou ze wel weglopen, maar ze deed wat ik vroeg: ze smeekte me bijna om een schone luier. Ik keek Joyce recht in de ogen, zag nog steeds de angst waarmee ze naar me opkeek. Toch was haar blik en haar houding iets veranderd, maar ik kon niet precies bepalen hoe. Even was ik van mijn stuk gebracht, maar ik herpakte mezelf en zou me niet van mijn plan laten afbrengen.
"Je krijgt je schone luier om, trek je knieën in. Nu!" Gebood ik en Joyce gehoorzaamde. Ze trok haar knieën in en pakte met haar handen haar scheenbenen vast. Ik drukte haar knieën naar buiten en trok toen de eerste plakstrips los. Een enorme stank kwam me tegemoet toen de luier tussen haar benen door openviel en ik de afschuwelijke inhoud van haar luier te zien kreeg. De poep zat zelfs tot in haar schaamhaar dat tegen haar huid zat geplakt.
Ik stond op en pakte weer mijn fotocamera. Ik hoorde Joyce smeken om alsjeblieft geen foto's te maken, maar ze bleef wel stilletjes liggen en zonder problemen maakte ik weer een vijftal foto's die het opzienbarende schouwspel vastlegde. Ik legde de camera opzij en pakte een oude theedoek en een doosje vochtige babydoekjes uit de plastic tas. Met mijn hand op haar bovenbeen, net onder haar rechterknie, duwde ik haar knieën nog meer richting haar borst. Haar rug kromde zich en heel voorzichtig kon ik de luier onder haar billen vandaan trekken. Ik trok de luier snel van het kleed af, in het gras. Met de theedoek veegde ik op onorthodoxe wijze haar billen grotendeels schoon. Met een schoon stuk van de theedoek, en die was al snel bijna niet meer te vinden, veegde ik daarna ook de stinkende smurrie uit haar schaamhaar. Daarna gooide ik de theedoek naast de nog openliggende luier in het gras.
Als een volleerd babyverzorger begon ik daarna met de babydoekjes haar billen schoon te vegen. Ik realiseerde me dat ik haar nu voor het eerst zo naakt zag, en met moeite kon ik mijn blik maar afhouden van haar vieze schaamharen. Ondanks dat het geen smakelijk plaatje was, intrigeerde het me toch. Joyce bleef stilletjes liggen terwijl ik de geparfumeerde, en met babyolie bevochtigde, doekjes langs haar billen haalde en haar bilnaad schoonveegde. Met een iets trillende hand begon ik daarna aan haar kruis en Joyce reageerde alleen door weer zachtjes te gaan huilen. Ze schokte onder me over het kleed heen, maar bleef gedwee liggen. Nu kreeg ik voor het eerst een beetje medelijden met haar, blijkbaar had ik mijn woede en agressie nu genoeg botgevierd, zodat ze waren verdwenen en andere emoties de overhand kregen.
Snel maakte ik mijn werk af en ik duwde een schone luier onder haar billen. Joyce liet haar billen op de luier zakken en keek door haar betraande ogen voorzichtig toe hoe ik de luier dichtplakte. Eindelijk was ik klaar. Ik maakte nog een paar foto's van Joyce met haar schone luier om, terwijl de vuile luier nog net naast haar in het zicht lag, en borg toen de camera op. Een beetje gedesoriënteerd stond ik op en draaide me van haar af. Ik gedachten had ik haar tientalle keren vernederd en gestraft, en ook tientalle scenario's had ik bedacht voor de afloop, maar nu ik klaar was wist ik niet meer wat ik moest doen.
Ik liep een paar stappen bij haar vandaan en keek naar beneden, naar het stilstaande water van het duinmeertje. Nu ik alle woede en agressie van mijn eigen vernederingen kwijt was, kwam de onzekerheid als een olievlek bovendrijven. Ik had mijn emotie afgereageerd op Joyce, zij was mijn slachtoffer, zoals ik het slachtoffer was geweest van mijn vader en, in mindere mate, mijn moeder.
Ik hoorde Joyce achter me opstaan, maar ik durfde niet te kijken. Ik voelde mijn eigen tranen boven komen, maar probeerde ze te verbergen. Ik wreef mijn ogen uit, en schrok toen ik ineens een hand op mijn schouder voelde. Ik sprong opzij en keek naar Joyce. Ze had haar gekreukte jurk naar beneden getrokken, maar de vorm van haar luier was nog duidelijk zichtbaar onder het katoen. Ze keek me met betraande wangen aan: een vragende blik, zonder enige vorm van woede of verwijt. Ze leek zelfs medelijden te hebben met mij, in plaats van met zichzelf.
"Waarom, Peter? Waarom?" Was de vraag die ze al meerdere keren had gesteld. "Waarom heb je dit gedaan? Dit is niet de Peter die ik ken, en die ik zo aardig vind?" Ze boog naar me toe en met meer vragen dan antwoorden, en een op de achtergrond knagende angst, boog ze toch naar me toe en kuste me op mijn wang.
