geschreven door: Pieter
Angstvallig hield ik het plastic tasje tegen me aan. Het dunne witte plastic was een beetje doorschijnend en ik schaamde me voor de inhoud ervan. Het had ook nog een andere reden: het plastic tasje bedekte een kleine, langwerpige, natte plek op mijn broek. De natte plek was slecht zichtbaar op het donkere stof, maar voor de zekerheid deed ik het toch. Ik was op van de zenuwen. Ik wist dat mijn gezicht vuurrood was en dat iedereen naar me keek. Als een ontsnapte gevangene keek ik schichtig om me heen. Werd ik herkend?
Eindelijk kwam ik aan waar ik moest zijn. Ik stond voor de deur en probeerde door het matglazen ruitje naar binnen te kijken. Natuurlijk kon ik niets zien. Mijn ogen vonden de deurbel, maar mijn handen bleven non-actief. Ik durfde niet aan te bellen. Wat moest ik zeggen? IK WAS BANG.
Ineens voelde ik een warme druppel langs mijn benen naar beneden druipen. Ik huiverde. Dat trok me over de streep om toch maar aan te bellen. Ik had geen keus, ondanks dat ik dacht dat ik die had. Ik drukte op de bel, heel kort. Alsof ik hoopte dat er niemand thuis was. Een zwarte vlek verscheen achter het matglazen raampje. Ik zuchtte, maar of dat van teleurstelling of juist van opluchting was wist ik niet. De deur ging open en ik keek angstig tegen de persoon op die midden in de deuropening stond. Ik weet niet waarom, maar ik verwachte een ouder persoon met een streng uiterlijk. Ook verwachte ik dat ze een wit schort zou dragen, misschien wel doorzichtig plastic wat kraakte wanneer het bewoog. Ik had van alles verwacht, maar zeker niet zoals hem. EEN HEM!
"Nee!" riep ik hardop en ik deed een stap achteruit. Ik keek verbaasd en boos naar hem op. Hij was zo verschrikkelijk groot. Ik een meisje van bijna vijftien die al flink achter de jongens aanzat. Daarom wilde me niet, nooit, door een man laten uitkleden.
Hij keek op me neer. Niet figuurlijk, maar letterlijk. Ik stond voor de stoep, twee treden lager, en hij in de deuropening. En hij was natuurlijk een heel stuk langer. Hij lachte toen hij me achteruit zag deinzen. HIJ LACHTE ME UIT. Ik stond op het punt om ter plekke in huilen uit te barsten en heel hard weg te rennen, maar ineens begreep ik dat hij me niet uitlachte. Hij leek meelevend, alsof hij me begreep. Of toch niet?
Ik twijfelde. Ik twijfelde net iets te lang, want hij stapte naar voren en legde zijn hand op mijn schouder. Heel lichtjes dwingend werd ik naar binnen geleid. Heel zachtjes sprak hij tegen me.
"Kom snel naar binnen, voordat je je bedenkt." Binnengekomen deed hij de deur achter zich dicht. Het voelde alsof ik werd opgesloten. Nu draaide hij zich weer naar mij toe. Hij keek me aan en keek dwars door me heen. Ik voelde me zo zacht als boter, alsof ik bedwelmd was of zoiets.
"Je hebt wat voor me meegenomen?" vroeg hij en hij stak zijn hand uit. Ik hield de plastic tas stevig tegen me aan. Ik wilde het hem niet geven en ik wilde ook niet dat hij mijn natte broek zag. Dat laatste was misschien een beetje overbodig, want hij strak veel meer van me te zien krijgen. ALLES. En natuurlijk wist hij waarvoor ik hier was, dus eigenlijk hoefde ik niet zo geheimzinnig te doen.
Heel langzaam stak ik mijn hand met de tas naar hem uit. Hij wachtte geduldig en pakte hem toen aan. Hij zag meteen de natte plek en zijn blik fixeerde zich op dat punt, al was het maar heel even.
"Kom maar mee naar boven. Hoe sneller het gebeurd is ......." zei hij en wees naar de trap. Nog zonder een woord gezegd te hebben liep ik voor hem uit de trap op. Bovengekomen wachtte ik. Waar moest ik heen? De man kwam direct achter me aan gelopen en opende een deur. Ik liep de kamer binnen en zag dat het een speciale kamer was. Dat kan natuurlijk ook niet anders.
Meteen links van de deur stond de commode en mijn blik leek er op vastgeplakt. Ik had de rest van de kamer nog niet eens gezien, alleen de commode. Tranen sprongen in mijn ooghoeken, alhoewel ik me nog zo had voorgenomen om niet te gaan janken. Ik was toch geen baby meer. Zou hij me uitlachen?
"Het is niet gemakkelijk voor je, dat weet ik. Een bijna volwassen vrouw die zich moet laten wassen en verschonen door een man. Laten we maar snel beginnen, dan is het ook snel weer voorbij." Alhoewel hij me (bijna) volwassen noemde was ik niet erg opgelucht. Gelukkig noemde hij me geen baby, wat anderen soms wel deden. En alhoewel ik dan bijna volwassen was, tilde hij me met bijzonder veel gemak van de vloer en zette me met mijn billen op de commode neer.
"Kleed jezelf maar uit. Tenzij je zo'n vreselijk luie donder bent, dan zal ik je wel even helpen." Hij zei het lachend en ook ik moest even glimlachen. Hij was best aardig. Toch was ik bang. Ik keek toen hoe hij naar het raam liep tegen de vensterbank aan ging leunen.
"Op wat voor school zit je?" vroeg hij, terwijl ik nog steeds stil bleef zitten en het uitkleden probeerde uit te stellen.
"VWO, derde jaar." Zei ik en even keek ik hem aan. Hij keek met respect terug.
"Zo, zo.... Dus je kunt goed leren?" zei hij. Ik bloosde een beetje onder zijn compliment. Ik wist dat hij me op mijn gemak probeerde te stellen en het lukte hem nog ook, een klein beetje dan. Ik raakte mijn angst een beetje kwijt, maar de schaamte bleef. Even viel er een stilte en ik voelde me ongemakkelijk. Hij keek naar me. Zonder al te veel moeite begon ik me dan toch ineens uit te kleden. Dat had ik zelf ook niet verwacht
Voorlopig begon ik met mijn schoenen, sokken had ik niet aan. Daarna trok ik mijn T-shirt over mijn hoofd heen, mijn b.h. open en bloot tonend. Hij leek er gelukkig niet op te letten. Nu vroeg ik me af hoe ik zittend mijn broek uit moest trekken. Zou ik van de commode afspringen? Zou hij dan kwaad worden? Ik dacht van niet, maar waarom had hij me dan op de commode getild.
De man kwam overeind en liep naar me toe. Hij zag dat ik niet precies wist wat ik moest doen. Ik was bang dat hij boos zou worden omdat ik te lang had getreuzeld. Ik keek een beetje angstig naar hem op, maar hij werd niet boos. Hij ging recht voor me staan en zonder enige terughoudendheid reikte hij om me heen en maakte mijn b.h. open. Alsof het hem niets deed ging hij verder, terwijl ik rilde van schaamte. HIJ KLEEDDE ME UIT.
"Zittend je broek uit doen is niet makkelijk. Kom ga maar liggen, ik help je wel." Zei hij vriendelijk lachend. Met zijn handen begeleidde hij me en zorgde ervoor dat ik met mijn hoofd de juiste kant op ging liggen. Ik zweeg en liet me leiden. Mijn rug raakte de zachte stof die over het grote aankleedkussen lag. Ik voelde me er in wegzakken, ondersteund door de iets opstaande zachte randen. Het lag best lekker, alleen de omstandigheden waren minder prettig.
Ik bleef zijn handen nu in de gaten houden. Ik tilde mijn hoofd zo er mogelijk op. Ik wilde zien wat hij deed en wat hij ging doen, ondanks dat ik er waarschijnlijk wel een stijve nek van zou overhouden. Zijn handen gingen naar mijn spijkerbroek en frutselden aan de knoop en de rits. Toen hij zag dat ik alles scherp in de gaten hield, liet hij even los. Zijn linkerhand kwam naar mijn gezicht toe, mijn adem stokte, maar hij duwde heel zachtjes mijn hoofd achterover totdat het op het aankleedkussen rustte.
"Het is moeilijk. Je moet me vertrouwen." Zei hij. Ik wist het niet. Wat moest ik doen?
"Ben je bang voor me?" vroeg hij en ondertussen was hij alweer begonnen aan mijn broek. Ik antwoordde niet, maar was meer bezig met wat er daarna ging gebeuren. Zou hij lachen? Alsjeblieft niet. Ik keek nu zwijgend naar zijn gezicht. Zag ik daar een glimlach?
"Ben je bang voor me?" zei hij en ondertussen lag mijn spijkerbroek al naast me op de grond. Dat had hij snel gedaan. Hij was handig, hij had het waarschijnlijk vaker gedaan. Heel even raakte hij met zijn hand mijn wang aan, een tedere aanraking. Ik bloosde, ik begon hem aardig te vinden.
"Nee........ Ja......... Een beetje!" stotterde ik. Even was ik vergeten dat ik bijna helemaal naakt voor hem lag. Even voelde ik alleen de plek waar hij me had aangeraakt. Even vergat ik mijn ondergoed. Een grote, witte, plastic luier.
"Toch vind ik het dapper van je. Het zal niet makkelijk zijn zo'n strenge moeder, maar je houd je er goed onder. Dat bewonder ik." Ondertussen had hij een handdoek gepakt, tilde mijn middel omhoog en legde de handdoek op het aankleedkussen, precies op de plek waar mijn billen neer kwamen. Toen opende hij mijn luier. Het harde schrapende geluid van de plakstrips die losscheurden deden me schudden op de commode. Tranen sprongen in mijn ogen en ik begon zachtjes te snikken. De doorweekte luier werd onder me weggetrokken en ik bleef bloot, vies en stinkend achter.
De luier verdween in een vuilnisbak, maar de doordringende stank van mijn urine drong diep in mijn neus door. Het voelde niet prettig zonder luier. Koude lucht stroomde langs mijn kruis dat een aantal uren diep ingepakt had gezeten. Ik kreeg kippevel over mijn hele lichaam. Mijn ogen liepen vol met tranen en ik zag alles nog maar heel troebel. Het was dus een enorme schok toen ik zijn ene hand op de onderkant van mijn dijbenen legde en naar mijn buik terugduwde en met zijn andere hand, gehuld in gedrenkt washandje, op mijn billen voelde.
Even worstelde ik zonder overgave om los te komen. Weg van die hand die me aanraakte op plaatsen die hij eigenlijk niet eens mocht zien. Heel even werd zijn greep harder. Heel even, maar ik begreep het. Tot hier en niet verder. Ik ontspande meteen weer en gaf berustend toe. Ik voelde het lauwe water op mijn huid. Hij waste me snel, maar zorgvuldig en voorzichtig. Hij deed geen onverwachte handelingen, alles ging met beleid, zodat ik me kon voorbereiden op wat er ging gebeuren. Hij wilde niet dat ik weer zou schrikken.
Weer drenkte hij het washandje en zijn bewegingen verplaatsten zich van mijn billen naar mijn kruis. Hij wreef door mijn schaamhaar, maar ik bleef stil liggen. Ik keek berustend naar hem omhoog, naar zijn gezicht. Hij was geconcentreerd bezig, geen spoortje van leedvermaak of sadisme. Hij waste me alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Maar dat was het voor mij in ieder geval niet.
Een klein minuutje later was ik schoon. Ik strekte me op de commode uit en wachtte op het vervolg. Ik schaamde me niet voor mijn bloot zijn. Hij had me gewassen, zijn hand tussen mijn benen gehad, gewreven door mijn schaamhaar, dus naaktheid deerde me niet meer. Ik voelde me prettig nu. De lucht van mijn urine was verdwenen. Ook mijn huid in mijn kruis plakte niet meer. Het was nu droog en ik rook lekker. Ik was schoon en dat was en heerlijk gevoel.
De man had zich even van me af gedraaid en ik krabde even in mijn lies. Mijn moeder had vanmorgen mijn luier extra strak dichtgeplakt, zodat ik niet zou gaan lekken. Dat had inderdaad heel lang geholpen, alleen op het eind was ik een beetje gaan lekken. Dat was echter te verwachten geweest van ik had twee keer een flinke plas gedaan in mijn luier. En juist daar waar mijn luier strak afgesloten had gezeten zaten nu rode striemen. Het harde elastiek had tegen mijn natte huid geschuurd en dat irriteerde nu behoorlijk. Net op dat moment draaide hij zich echter om en trok mijn hand weg. Ik voelde me schuldig, maar hij glimlachte weer.
"Ik zal je even insmeren. Je hebt ook nog wat luieruitslag op je billen." Zei hij. Ik bloosde diep. Luieruitslag, dat klonk alsof ik een klein kind was, een baby.
"Je moet me wel even helpen. Je moet je knieen zover mogelijk intrekken." Natuurlijk deed ik dat meteen. Het was geen gehoorzaamheid, maar gewoon aardig willen doen. Ik wilde hem niet boos maken, ik wilde alleen maar zoveel mogelijk meewerken. Ik trok mijn knieen zover ik kon in en mijn billen kwamen omhoog van het aankleedkussen.
Ik hoorde hoe hij het deksel van een potje schroefde en even later voelde ik zijn hand weer op mijn billen. Ditmaal schrok ik niet, het was geen onprettig gevoel. Hij smeerde een zachte substantie over mijn billen. Hij wreef het zachtjes in. Daarna duwde hij mijn bovenbenen uit elkaar en smeerde hij de rood geworden plekken in. Even voelde dat niet prettig, maar toen ik de zalf voelde intrekken verdween de irritatie. Toen was hij klaar.
"Het moet even intrekken. Niet bewegen." Hij legde het potje zalf aan de kant en ging ter hoogte van mijn middel naast me staan. Zijn rechterhand streelde weer even zachtjes over mijn wang. Ik week mijn blik af, bang als ik was om mijn blos te tonen. Maar natuurlijk zag hij dat, hij negeerde het gelukkig.
"Heb je altijd al in je broek geplast. Of .........." zei hij. Ik wilde er niet over praten. Ik kon er met niemand over praten. Het liefst wilde ik het negeren, maar dat kon natuurlijk niet. Niemand wist het, en tegelijk wist iedereen het. Iedereen zag dat ik luiers droeg. Mijn strakke spijkerbroeken konden de dikke luier niet verbergen. Als er iets over gevraagd werd, liep ik weg. Sodemieter op! Er is niets aan de hand. Maar natuurlijk was er wel wat aan de hand. IK WAS NIET MEER ZINDELIJK.
"Ik......... Nee........ " Ik huilde weer zachtjes en mijn gezicht werd vuurrood van schaamte. Nu kon ik niet weglopen. Ik was gevangen, naakt op een commode, bij een wildvreemde man. Ik kreeg een raar gevoel. Alsof ik hem alles wilde vertellen. Nee! Ik vertel het niet! Of toch wel? Weer een aanraking. Hij veegde een traan van mijn wang, troostend.
"Ik....... Een paar maanden geleden begon ik af en toe in bed te plassen....... Later elke nacht......... Nu soms ook overdag." Huilend keek ik naar boven. Ik zocht steun en kreeg die. Twee handen strekten zich naar me uit en trokken me overeind. Hij drukte me tegen zijn borst. Snotterend sloeg ik mijn armen om hem heen en langzaam kalmeerde ik wat.
"Sinds twee weken mag ik niet meer naar de wc. Ik moet luiers dragen. Mama zegt dat als ik een baby wil zijn, dat zij dan wel mee wil werken. Maar....... ik wil niet." Ik duwde me van hem af en keek hem weer recht aan. Mijn ogen schreeuwden om hulp, mijn mond stotterde, mijn wil was week. Hij kuste me op mijn voorhoofd en liet me tot rust komen. Met mijn blote handen probeerde ik mijn wangen droog te vegen, tevergeefs.
"Wil je even slapen. Je moeder komt je vanavond pas ophalen. Het is nu nog geen half twee." Ik had geen slaap, maar wel wilde ik rust. Ik wilde alleen gelaten worden. Geen gezeur aan mijn hoofd. Ik wilde ja knikken, maar toen zag ik het bed in de kamer. Ineens werd ik boos. Het bed was anderhalve meter lang en het matras lag diep weggeborgen achter een hoge rand met spijlen. NEE! Ik wilde schreeuwen, hem uitschelden, hem vervloeken, totdat zijn hand ineens over mijn mond lag. Hij lachte. HIJ LACHTE ME UIT.
"Nee, natuurlijk is dat jou bed niet. Je past er niet eens in. Dacht je dat je daarin moest slapen?" Weer lachte hij en mijn boosheid verdween. Ik glimlachte zelfs heel even, alhoewel ik dat later aan iedereen zou ontkennen.
"Je krijgt een echt bed. Zonder spijlen en zonder plastic zeiltje. Ik vertrouw je, jij houdt je luier wel om. Ik kan je toch vertrouwen?" vroeg hij, maar zonder enige twijfel. Hij keek me diep in mijn ogen. Het leek alsof hij het antwoord uit me trok. Antwoorden hoefde eigenlijk niet eens. Hij kon het zien, diep in mijn ogen. Hoe kon ik liegen? Ik gaf een heel klein knikje, maar hij zag het, en het was voldoende. Hij geloofde me. Ook zonder knikje had hij me geloof ik wel geloofd.
Hij draaide zich van me af en opende een kast. Hij pakte wat spullen bij elkaar en draaide zich weer naar me toe. Terwijl hij naar me toe liep sprak hij:
"Je krijgt een katoenen luier om, met een plastic broekje. Dat is zachter en zal minder pijn doen op de rode plekken in je lies." Hij keek op me neer. Ik lag nu languit op de commode. De badstof over het plastic van het aankleedkussen gaf een warm en prettig gevoel. Liggend keek ik omhoog naar de luier die hij in zijn hand had. Ik voelde me klein en nietig, een baby. Alsof ik volkomen hulpeloos was, alsof al mijn spieren verlamd waren en ik me niet kon bewegen, alsof de commode drie honderd meter hoog was en ik me niet durfde te bewegen uit angst om van het smalle plateau af te vallen, alsof ik een klein kind was uit angst voor een pak voor mijn billen. Natuurlijk kon hij de angst van mijn gezicht aflezen.
"Wat is er? Waarom ben je bang? Dit is toch niet de eerste keer dat je een luier omkrijgt?" Hij keek vragend op me neer. Hij dacht dat ik alle angst voor hem inmiddels wel kwijt zou zijn, en dat was ook zo. Mijn angst lag dieper, veel dieper. Dieper dan schaamte voor mijn naaktheid of schaamte voor deze vernedering. Ik was bang omdat de luier iets vertegenwoordigde waar ik als puberale tiener bang voor was. En dan bedoel ik dus echt bang.
"Ik wil niet." fluisterde ik en ik voelde alweer tranen in me opwellen. Ik probeerde ze tegen te houden.
"Ik wil geen baby zijn!" huilde ik iets harder, maar tegelijkertijd trok ik heel langzaam mijn knieen in. Zoals een peuter doet uit gewoonte, omdat hij niet anders gewend is. Op precies dezelfde manier liet ik toe hoe er een luier onder mijn billen geschoven werd. Alleen een peuter zou niet huilen, maar ik huilde wel. Ineens had ik het beeld voor me van lachende baby's die geheel naakt en lachend wachtten op de schone luier. Die baby's hadden plezier, speelden met hun tenen, staken speelgoed in hun nog tandeloze mondjes. Schaterend van plezier en de aandacht die ze kregen.
EN IK? In lag in diezelfde positie als een baby, maar ik huilde. Ik verlangde niet naar een droge luier, ik werd gedwongen. Ik vroeg niet om aandacht, ik wilde met rust gelaten worden. Mij was geleerd zindelijk te zijn, maar misschien was het wel mislukt. Ik voelde me nog veel kleiner dan een baby.
Mijn billen zakten terug op het dikke katoenen stof van de luier. Meteen daarna voelde ik hoe het andere eind van de luier tussen mijn benen door getrokken werd. Mijn bovenbenen werden iets uit elkaar geduwd. Mijn knieen staken buiten het aankleedkussen uit. Twee grote veiligheidsspelden trokken het katoen strak tegen mijn lichaam en hield het daar. De luier voelde vreemd aan. Heel anders dan de plastic luiers die ik anders altijd om had. Een plastic zat altijd strak, maar gaf wel veel bewegingsvrijheid. Deze kantoenen luier voelde niet strak, maar beperkte wel mijn bewegingen. Als ik mijn benen probeerde te strekken, en mijn knieen naar elkaar wilde trekken voelde ik hoe het katoen op mijn heupen strak trok en me zelfs tegenhield om verder te gaan.
Ik schoof een beetje heen en weer op de commode om wat te wennen aan de luier, toen ik het koele plastic van het broekje voelde. Het werd snel naar boven getrokken en het elastiek van de benen trok zich strak op mijn bovenbenen en meteen daarna schoot het over het dikste gedeelte heen en bedekte het mijn luier. Meteen daarna trok hij me overeind en mijn benen bengelden over de rand van de commode. Hij kuste me op mijn voorhoofd.
"Je bent een geweldige meid. Wist je dat?" zei hij en duwde mijn kin omhoog, zodat ik hem wel aan moest kijken. Mijn ogen vonden de zijne, maar meteen wende ik ze weer af. Ik schaamde me te erg.
"Het zal een beetje moeilijk lopen, maar ik denk dat zo'n katoenen luier wel lekker voor in bed is. Of niet?" Ik haalde mijn schouders op. Hij trok me voorzichtig van de commode af. Mijn blote voeten raakten de koude tegels. Ik stond met o-benen een beetje te waggelen. Dat moet een komisch moment zijn geweest. Ik was te erg met mezelf bezig om te zien dat de man moest glimlachen. Ik probeerde heel voorzichtig een paar stapjes te doen om te ontdekken hoe ik hier mee moest lopen. Het ging maar moeilijk.
De man liep voor me uit door de badkamerdeur heen, de overloop op. Hij opende een deur en liep meteen door naar het andere eind van de slaapkamer. Ik liep waggelend naar binnen en zag tot mijn opluchting dat het inderdaad maar een gewone slaapkamer was. De man schoof de gordijnen dicht en trok daarna het dekbed open. Ik liep er naar toe en ging zitten. Ik voelde niets kraken, daar was ik de laatste maanden aan gewend geraakt. Het voelde goed om een keer vertrouwd te worden. Ik zou dat vertrouwen niet beschamen. Ik schoof mijn voeten onder het dekbed en kroop er lekker diep onder. Het kraken van de plastic broek hield op toen ik eenmaal stilletjes op mijn buik lag, met mijn gezicht naar de man gewend. Hij trok het dekbed over me heen en knielde nog even voor het bed neer.
"Ik ben beneden. Als je wat nodig hebt mag je wel roepen. Oke? Kom er maar uit als je weer wakker bent. Slaap lekker, schoonheid." Zei hij en hij kuste me nogmaals op mijn voorhoofd. Ik voelde me........ ik weet het niet......... verward. Zodra mijn moeder me altijd had verschoond had ik haar gehaat met alles wat ik had. Ik haatte het om verschoond te worden, maar nu. Iemand die ik helemaal niet kende. Hij had me gewassen en verschoond en ik was niet boos op hem, ik haatte hem niet. Ik geloof dat ik zelfs aardig vond.
Ik zag hoe hij de deur op een kier open liet staan en hoorde hoe hij zachtjes de trap af liep. Ik was blij dat ik alleen was. Ik wilde nadenken. Waarom was ik niet boos? Er was ook nog iets anders. Ik was ook niet bang. Niet bang om te gaan slapen en om wakker te worden en te merken dat ik weer niet droog was gebleven. Het maakte niet uit. Hij zou niet boos worden. Dus hoefde ook niet bang te zijn.
Voor het eerst sinds lange tijd was ik niet bang. Tevreden en gelukkig sloot ik mijn ogen. Laat die slaap nu maar komen.
Angstvallig hield ik het plastic tasje tegen me aan. Het dunne witte plastic was een beetje doorschijnend en ik schaamde me voor de inhoud ervan. Het had ook nog een andere reden: het plastic tasje bedekte een kleine, langwerpige, natte plek op mijn broek. De natte plek was slecht zichtbaar op het donkere stof, maar voor de zekerheid deed ik het toch. Ik was op van de zenuwen. Ik wist dat mijn gezicht vuurrood was en dat iedereen naar me keek. Als een ontsnapte gevangene keek ik schichtig om me heen. Werd ik herkend?
Eindelijk kwam ik aan waar ik moest zijn. Ik stond voor de deur en probeerde door het matglazen ruitje naar binnen te kijken. Natuurlijk kon ik niets zien. Mijn ogen vonden de deurbel, maar mijn handen bleven non-actief. Ik durfde niet aan te bellen. Wat moest ik zeggen? IK WAS BANG.
Ineens voelde ik een warme druppel langs mijn benen naar beneden druipen. Ik huiverde. Dat trok me over de streep om toch maar aan te bellen. Ik had geen keus, ondanks dat ik dacht dat ik die had. Ik drukte op de bel, heel kort. Alsof ik hoopte dat er niemand thuis was. Een zwarte vlek verscheen achter het matglazen raampje. Ik zuchtte, maar of dat van teleurstelling of juist van opluchting was wist ik niet. De deur ging open en ik keek angstig tegen de persoon op die midden in de deuropening stond. Ik weet niet waarom, maar ik verwachte een ouder persoon met een streng uiterlijk. Ook verwachte ik dat ze een wit schort zou dragen, misschien wel doorzichtig plastic wat kraakte wanneer het bewoog. Ik had van alles verwacht, maar zeker niet zoals hem. EEN HEM!
"Nee!" riep ik hardop en ik deed een stap achteruit. Ik keek verbaasd en boos naar hem op. Hij was zo verschrikkelijk groot. Ik een meisje van bijna vijftien die al flink achter de jongens aanzat. Daarom wilde me niet, nooit, door een man laten uitkleden.
Hij keek op me neer. Niet figuurlijk, maar letterlijk. Ik stond voor de stoep, twee treden lager, en hij in de deuropening. En hij was natuurlijk een heel stuk langer. Hij lachte toen hij me achteruit zag deinzen. HIJ LACHTE ME UIT. Ik stond op het punt om ter plekke in huilen uit te barsten en heel hard weg te rennen, maar ineens begreep ik dat hij me niet uitlachte. Hij leek meelevend, alsof hij me begreep. Of toch niet?
Ik twijfelde. Ik twijfelde net iets te lang, want hij stapte naar voren en legde zijn hand op mijn schouder. Heel lichtjes dwingend werd ik naar binnen geleid. Heel zachtjes sprak hij tegen me.
"Kom snel naar binnen, voordat je je bedenkt." Binnengekomen deed hij de deur achter zich dicht. Het voelde alsof ik werd opgesloten. Nu draaide hij zich weer naar mij toe. Hij keek me aan en keek dwars door me heen. Ik voelde me zo zacht als boter, alsof ik bedwelmd was of zoiets.
"Je hebt wat voor me meegenomen?" vroeg hij en hij stak zijn hand uit. Ik hield de plastic tas stevig tegen me aan. Ik wilde het hem niet geven en ik wilde ook niet dat hij mijn natte broek zag. Dat laatste was misschien een beetje overbodig, want hij strak veel meer van me te zien krijgen. ALLES. En natuurlijk wist hij waarvoor ik hier was, dus eigenlijk hoefde ik niet zo geheimzinnig te doen.
Heel langzaam stak ik mijn hand met de tas naar hem uit. Hij wachtte geduldig en pakte hem toen aan. Hij zag meteen de natte plek en zijn blik fixeerde zich op dat punt, al was het maar heel even.
"Kom maar mee naar boven. Hoe sneller het gebeurd is ......." zei hij en wees naar de trap. Nog zonder een woord gezegd te hebben liep ik voor hem uit de trap op. Bovengekomen wachtte ik. Waar moest ik heen? De man kwam direct achter me aan gelopen en opende een deur. Ik liep de kamer binnen en zag dat het een speciale kamer was. Dat kan natuurlijk ook niet anders.
Meteen links van de deur stond de commode en mijn blik leek er op vastgeplakt. Ik had de rest van de kamer nog niet eens gezien, alleen de commode. Tranen sprongen in mijn ooghoeken, alhoewel ik me nog zo had voorgenomen om niet te gaan janken. Ik was toch geen baby meer. Zou hij me uitlachen?
"Het is niet gemakkelijk voor je, dat weet ik. Een bijna volwassen vrouw die zich moet laten wassen en verschonen door een man. Laten we maar snel beginnen, dan is het ook snel weer voorbij." Alhoewel hij me (bijna) volwassen noemde was ik niet erg opgelucht. Gelukkig noemde hij me geen baby, wat anderen soms wel deden. En alhoewel ik dan bijna volwassen was, tilde hij me met bijzonder veel gemak van de vloer en zette me met mijn billen op de commode neer.
"Kleed jezelf maar uit. Tenzij je zo'n vreselijk luie donder bent, dan zal ik je wel even helpen." Hij zei het lachend en ook ik moest even glimlachen. Hij was best aardig. Toch was ik bang. Ik keek toen hoe hij naar het raam liep tegen de vensterbank aan ging leunen.
"Op wat voor school zit je?" vroeg hij, terwijl ik nog steeds stil bleef zitten en het uitkleden probeerde uit te stellen.
"VWO, derde jaar." Zei ik en even keek ik hem aan. Hij keek met respect terug.
"Zo, zo.... Dus je kunt goed leren?" zei hij. Ik bloosde een beetje onder zijn compliment. Ik wist dat hij me op mijn gemak probeerde te stellen en het lukte hem nog ook, een klein beetje dan. Ik raakte mijn angst een beetje kwijt, maar de schaamte bleef. Even viel er een stilte en ik voelde me ongemakkelijk. Hij keek naar me. Zonder al te veel moeite begon ik me dan toch ineens uit te kleden. Dat had ik zelf ook niet verwacht
Voorlopig begon ik met mijn schoenen, sokken had ik niet aan. Daarna trok ik mijn T-shirt over mijn hoofd heen, mijn b.h. open en bloot tonend. Hij leek er gelukkig niet op te letten. Nu vroeg ik me af hoe ik zittend mijn broek uit moest trekken. Zou ik van de commode afspringen? Zou hij dan kwaad worden? Ik dacht van niet, maar waarom had hij me dan op de commode getild.
De man kwam overeind en liep naar me toe. Hij zag dat ik niet precies wist wat ik moest doen. Ik was bang dat hij boos zou worden omdat ik te lang had getreuzeld. Ik keek een beetje angstig naar hem op, maar hij werd niet boos. Hij ging recht voor me staan en zonder enige terughoudendheid reikte hij om me heen en maakte mijn b.h. open. Alsof het hem niets deed ging hij verder, terwijl ik rilde van schaamte. HIJ KLEEDDE ME UIT.
"Zittend je broek uit doen is niet makkelijk. Kom ga maar liggen, ik help je wel." Zei hij vriendelijk lachend. Met zijn handen begeleidde hij me en zorgde ervoor dat ik met mijn hoofd de juiste kant op ging liggen. Ik zweeg en liet me leiden. Mijn rug raakte de zachte stof die over het grote aankleedkussen lag. Ik voelde me er in wegzakken, ondersteund door de iets opstaande zachte randen. Het lag best lekker, alleen de omstandigheden waren minder prettig.
Ik bleef zijn handen nu in de gaten houden. Ik tilde mijn hoofd zo er mogelijk op. Ik wilde zien wat hij deed en wat hij ging doen, ondanks dat ik er waarschijnlijk wel een stijve nek van zou overhouden. Zijn handen gingen naar mijn spijkerbroek en frutselden aan de knoop en de rits. Toen hij zag dat ik alles scherp in de gaten hield, liet hij even los. Zijn linkerhand kwam naar mijn gezicht toe, mijn adem stokte, maar hij duwde heel zachtjes mijn hoofd achterover totdat het op het aankleedkussen rustte.
"Het is moeilijk. Je moet me vertrouwen." Zei hij. Ik wist het niet. Wat moest ik doen?
"Ben je bang voor me?" vroeg hij en ondertussen was hij alweer begonnen aan mijn broek. Ik antwoordde niet, maar was meer bezig met wat er daarna ging gebeuren. Zou hij lachen? Alsjeblieft niet. Ik keek nu zwijgend naar zijn gezicht. Zag ik daar een glimlach?
"Ben je bang voor me?" zei hij en ondertussen lag mijn spijkerbroek al naast me op de grond. Dat had hij snel gedaan. Hij was handig, hij had het waarschijnlijk vaker gedaan. Heel even raakte hij met zijn hand mijn wang aan, een tedere aanraking. Ik bloosde, ik begon hem aardig te vinden.
"Nee........ Ja......... Een beetje!" stotterde ik. Even was ik vergeten dat ik bijna helemaal naakt voor hem lag. Even voelde ik alleen de plek waar hij me had aangeraakt. Even vergat ik mijn ondergoed. Een grote, witte, plastic luier.
"Toch vind ik het dapper van je. Het zal niet makkelijk zijn zo'n strenge moeder, maar je houd je er goed onder. Dat bewonder ik." Ondertussen had hij een handdoek gepakt, tilde mijn middel omhoog en legde de handdoek op het aankleedkussen, precies op de plek waar mijn billen neer kwamen. Toen opende hij mijn luier. Het harde schrapende geluid van de plakstrips die losscheurden deden me schudden op de commode. Tranen sprongen in mijn ogen en ik begon zachtjes te snikken. De doorweekte luier werd onder me weggetrokken en ik bleef bloot, vies en stinkend achter.
De luier verdween in een vuilnisbak, maar de doordringende stank van mijn urine drong diep in mijn neus door. Het voelde niet prettig zonder luier. Koude lucht stroomde langs mijn kruis dat een aantal uren diep ingepakt had gezeten. Ik kreeg kippevel over mijn hele lichaam. Mijn ogen liepen vol met tranen en ik zag alles nog maar heel troebel. Het was dus een enorme schok toen ik zijn ene hand op de onderkant van mijn dijbenen legde en naar mijn buik terugduwde en met zijn andere hand, gehuld in gedrenkt washandje, op mijn billen voelde.
Even worstelde ik zonder overgave om los te komen. Weg van die hand die me aanraakte op plaatsen die hij eigenlijk niet eens mocht zien. Heel even werd zijn greep harder. Heel even, maar ik begreep het. Tot hier en niet verder. Ik ontspande meteen weer en gaf berustend toe. Ik voelde het lauwe water op mijn huid. Hij waste me snel, maar zorgvuldig en voorzichtig. Hij deed geen onverwachte handelingen, alles ging met beleid, zodat ik me kon voorbereiden op wat er ging gebeuren. Hij wilde niet dat ik weer zou schrikken.
Weer drenkte hij het washandje en zijn bewegingen verplaatsten zich van mijn billen naar mijn kruis. Hij wreef door mijn schaamhaar, maar ik bleef stil liggen. Ik keek berustend naar hem omhoog, naar zijn gezicht. Hij was geconcentreerd bezig, geen spoortje van leedvermaak of sadisme. Hij waste me alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Maar dat was het voor mij in ieder geval niet.
Een klein minuutje later was ik schoon. Ik strekte me op de commode uit en wachtte op het vervolg. Ik schaamde me niet voor mijn bloot zijn. Hij had me gewassen, zijn hand tussen mijn benen gehad, gewreven door mijn schaamhaar, dus naaktheid deerde me niet meer. Ik voelde me prettig nu. De lucht van mijn urine was verdwenen. Ook mijn huid in mijn kruis plakte niet meer. Het was nu droog en ik rook lekker. Ik was schoon en dat was en heerlijk gevoel.
De man had zich even van me af gedraaid en ik krabde even in mijn lies. Mijn moeder had vanmorgen mijn luier extra strak dichtgeplakt, zodat ik niet zou gaan lekken. Dat had inderdaad heel lang geholpen, alleen op het eind was ik een beetje gaan lekken. Dat was echter te verwachten geweest van ik had twee keer een flinke plas gedaan in mijn luier. En juist daar waar mijn luier strak afgesloten had gezeten zaten nu rode striemen. Het harde elastiek had tegen mijn natte huid geschuurd en dat irriteerde nu behoorlijk. Net op dat moment draaide hij zich echter om en trok mijn hand weg. Ik voelde me schuldig, maar hij glimlachte weer.
"Ik zal je even insmeren. Je hebt ook nog wat luieruitslag op je billen." Zei hij. Ik bloosde diep. Luieruitslag, dat klonk alsof ik een klein kind was, een baby.
"Je moet me wel even helpen. Je moet je knieen zover mogelijk intrekken." Natuurlijk deed ik dat meteen. Het was geen gehoorzaamheid, maar gewoon aardig willen doen. Ik wilde hem niet boos maken, ik wilde alleen maar zoveel mogelijk meewerken. Ik trok mijn knieen zover ik kon in en mijn billen kwamen omhoog van het aankleedkussen.
Ik hoorde hoe hij het deksel van een potje schroefde en even later voelde ik zijn hand weer op mijn billen. Ditmaal schrok ik niet, het was geen onprettig gevoel. Hij smeerde een zachte substantie over mijn billen. Hij wreef het zachtjes in. Daarna duwde hij mijn bovenbenen uit elkaar en smeerde hij de rood geworden plekken in. Even voelde dat niet prettig, maar toen ik de zalf voelde intrekken verdween de irritatie. Toen was hij klaar.
"Het moet even intrekken. Niet bewegen." Hij legde het potje zalf aan de kant en ging ter hoogte van mijn middel naast me staan. Zijn rechterhand streelde weer even zachtjes over mijn wang. Ik week mijn blik af, bang als ik was om mijn blos te tonen. Maar natuurlijk zag hij dat, hij negeerde het gelukkig.
"Heb je altijd al in je broek geplast. Of .........." zei hij. Ik wilde er niet over praten. Ik kon er met niemand over praten. Het liefst wilde ik het negeren, maar dat kon natuurlijk niet. Niemand wist het, en tegelijk wist iedereen het. Iedereen zag dat ik luiers droeg. Mijn strakke spijkerbroeken konden de dikke luier niet verbergen. Als er iets over gevraagd werd, liep ik weg. Sodemieter op! Er is niets aan de hand. Maar natuurlijk was er wel wat aan de hand. IK WAS NIET MEER ZINDELIJK.
"Ik......... Nee........ " Ik huilde weer zachtjes en mijn gezicht werd vuurrood van schaamte. Nu kon ik niet weglopen. Ik was gevangen, naakt op een commode, bij een wildvreemde man. Ik kreeg een raar gevoel. Alsof ik hem alles wilde vertellen. Nee! Ik vertel het niet! Of toch wel? Weer een aanraking. Hij veegde een traan van mijn wang, troostend.
"Ik....... Een paar maanden geleden begon ik af en toe in bed te plassen....... Later elke nacht......... Nu soms ook overdag." Huilend keek ik naar boven. Ik zocht steun en kreeg die. Twee handen strekten zich naar me uit en trokken me overeind. Hij drukte me tegen zijn borst. Snotterend sloeg ik mijn armen om hem heen en langzaam kalmeerde ik wat.
"Sinds twee weken mag ik niet meer naar de wc. Ik moet luiers dragen. Mama zegt dat als ik een baby wil zijn, dat zij dan wel mee wil werken. Maar....... ik wil niet." Ik duwde me van hem af en keek hem weer recht aan. Mijn ogen schreeuwden om hulp, mijn mond stotterde, mijn wil was week. Hij kuste me op mijn voorhoofd en liet me tot rust komen. Met mijn blote handen probeerde ik mijn wangen droog te vegen, tevergeefs.
"Wil je even slapen. Je moeder komt je vanavond pas ophalen. Het is nu nog geen half twee." Ik had geen slaap, maar wel wilde ik rust. Ik wilde alleen gelaten worden. Geen gezeur aan mijn hoofd. Ik wilde ja knikken, maar toen zag ik het bed in de kamer. Ineens werd ik boos. Het bed was anderhalve meter lang en het matras lag diep weggeborgen achter een hoge rand met spijlen. NEE! Ik wilde schreeuwen, hem uitschelden, hem vervloeken, totdat zijn hand ineens over mijn mond lag. Hij lachte. HIJ LACHTE ME UIT.
"Nee, natuurlijk is dat jou bed niet. Je past er niet eens in. Dacht je dat je daarin moest slapen?" Weer lachte hij en mijn boosheid verdween. Ik glimlachte zelfs heel even, alhoewel ik dat later aan iedereen zou ontkennen.
"Je krijgt een echt bed. Zonder spijlen en zonder plastic zeiltje. Ik vertrouw je, jij houdt je luier wel om. Ik kan je toch vertrouwen?" vroeg hij, maar zonder enige twijfel. Hij keek me diep in mijn ogen. Het leek alsof hij het antwoord uit me trok. Antwoorden hoefde eigenlijk niet eens. Hij kon het zien, diep in mijn ogen. Hoe kon ik liegen? Ik gaf een heel klein knikje, maar hij zag het, en het was voldoende. Hij geloofde me. Ook zonder knikje had hij me geloof ik wel geloofd.
Hij draaide zich van me af en opende een kast. Hij pakte wat spullen bij elkaar en draaide zich weer naar me toe. Terwijl hij naar me toe liep sprak hij:
"Je krijgt een katoenen luier om, met een plastic broekje. Dat is zachter en zal minder pijn doen op de rode plekken in je lies." Hij keek op me neer. Ik lag nu languit op de commode. De badstof over het plastic van het aankleedkussen gaf een warm en prettig gevoel. Liggend keek ik omhoog naar de luier die hij in zijn hand had. Ik voelde me klein en nietig, een baby. Alsof ik volkomen hulpeloos was, alsof al mijn spieren verlamd waren en ik me niet kon bewegen, alsof de commode drie honderd meter hoog was en ik me niet durfde te bewegen uit angst om van het smalle plateau af te vallen, alsof ik een klein kind was uit angst voor een pak voor mijn billen. Natuurlijk kon hij de angst van mijn gezicht aflezen.
"Wat is er? Waarom ben je bang? Dit is toch niet de eerste keer dat je een luier omkrijgt?" Hij keek vragend op me neer. Hij dacht dat ik alle angst voor hem inmiddels wel kwijt zou zijn, en dat was ook zo. Mijn angst lag dieper, veel dieper. Dieper dan schaamte voor mijn naaktheid of schaamte voor deze vernedering. Ik was bang omdat de luier iets vertegenwoordigde waar ik als puberale tiener bang voor was. En dan bedoel ik dus echt bang.
"Ik wil niet." fluisterde ik en ik voelde alweer tranen in me opwellen. Ik probeerde ze tegen te houden.
"Ik wil geen baby zijn!" huilde ik iets harder, maar tegelijkertijd trok ik heel langzaam mijn knieen in. Zoals een peuter doet uit gewoonte, omdat hij niet anders gewend is. Op precies dezelfde manier liet ik toe hoe er een luier onder mijn billen geschoven werd. Alleen een peuter zou niet huilen, maar ik huilde wel. Ineens had ik het beeld voor me van lachende baby's die geheel naakt en lachend wachtten op de schone luier. Die baby's hadden plezier, speelden met hun tenen, staken speelgoed in hun nog tandeloze mondjes. Schaterend van plezier en de aandacht die ze kregen.
EN IK? In lag in diezelfde positie als een baby, maar ik huilde. Ik verlangde niet naar een droge luier, ik werd gedwongen. Ik vroeg niet om aandacht, ik wilde met rust gelaten worden. Mij was geleerd zindelijk te zijn, maar misschien was het wel mislukt. Ik voelde me nog veel kleiner dan een baby.
Mijn billen zakten terug op het dikke katoenen stof van de luier. Meteen daarna voelde ik hoe het andere eind van de luier tussen mijn benen door getrokken werd. Mijn bovenbenen werden iets uit elkaar geduwd. Mijn knieen staken buiten het aankleedkussen uit. Twee grote veiligheidsspelden trokken het katoen strak tegen mijn lichaam en hield het daar. De luier voelde vreemd aan. Heel anders dan de plastic luiers die ik anders altijd om had. Een plastic zat altijd strak, maar gaf wel veel bewegingsvrijheid. Deze kantoenen luier voelde niet strak, maar beperkte wel mijn bewegingen. Als ik mijn benen probeerde te strekken, en mijn knieen naar elkaar wilde trekken voelde ik hoe het katoen op mijn heupen strak trok en me zelfs tegenhield om verder te gaan.
Ik schoof een beetje heen en weer op de commode om wat te wennen aan de luier, toen ik het koele plastic van het broekje voelde. Het werd snel naar boven getrokken en het elastiek van de benen trok zich strak op mijn bovenbenen en meteen daarna schoot het over het dikste gedeelte heen en bedekte het mijn luier. Meteen daarna trok hij me overeind en mijn benen bengelden over de rand van de commode. Hij kuste me op mijn voorhoofd.
"Je bent een geweldige meid. Wist je dat?" zei hij en duwde mijn kin omhoog, zodat ik hem wel aan moest kijken. Mijn ogen vonden de zijne, maar meteen wende ik ze weer af. Ik schaamde me te erg.
"Het zal een beetje moeilijk lopen, maar ik denk dat zo'n katoenen luier wel lekker voor in bed is. Of niet?" Ik haalde mijn schouders op. Hij trok me voorzichtig van de commode af. Mijn blote voeten raakten de koude tegels. Ik stond met o-benen een beetje te waggelen. Dat moet een komisch moment zijn geweest. Ik was te erg met mezelf bezig om te zien dat de man moest glimlachen. Ik probeerde heel voorzichtig een paar stapjes te doen om te ontdekken hoe ik hier mee moest lopen. Het ging maar moeilijk.
De man liep voor me uit door de badkamerdeur heen, de overloop op. Hij opende een deur en liep meteen door naar het andere eind van de slaapkamer. Ik liep waggelend naar binnen en zag tot mijn opluchting dat het inderdaad maar een gewone slaapkamer was. De man schoof de gordijnen dicht en trok daarna het dekbed open. Ik liep er naar toe en ging zitten. Ik voelde niets kraken, daar was ik de laatste maanden aan gewend geraakt. Het voelde goed om een keer vertrouwd te worden. Ik zou dat vertrouwen niet beschamen. Ik schoof mijn voeten onder het dekbed en kroop er lekker diep onder. Het kraken van de plastic broek hield op toen ik eenmaal stilletjes op mijn buik lag, met mijn gezicht naar de man gewend. Hij trok het dekbed over me heen en knielde nog even voor het bed neer.
"Ik ben beneden. Als je wat nodig hebt mag je wel roepen. Oke? Kom er maar uit als je weer wakker bent. Slaap lekker, schoonheid." Zei hij en hij kuste me nogmaals op mijn voorhoofd. Ik voelde me........ ik weet het niet......... verward. Zodra mijn moeder me altijd had verschoond had ik haar gehaat met alles wat ik had. Ik haatte het om verschoond te worden, maar nu. Iemand die ik helemaal niet kende. Hij had me gewassen en verschoond en ik was niet boos op hem, ik haatte hem niet. Ik geloof dat ik zelfs aardig vond.
Ik zag hoe hij de deur op een kier open liet staan en hoorde hoe hij zachtjes de trap af liep. Ik was blij dat ik alleen was. Ik wilde nadenken. Waarom was ik niet boos? Er was ook nog iets anders. Ik was ook niet bang. Niet bang om te gaan slapen en om wakker te worden en te merken dat ik weer niet droog was gebleven. Het maakte niet uit. Hij zou niet boos worden. Dus hoefde ook niet bang te zijn.
Voor het eerst sinds lange tijd was ik niet bang. Tevreden en gelukkig sloot ik mijn ogen. Laat die slaap nu maar komen.
