Nog niet klaar Autorace-kampioen

[Cyril Archambault]

Autorace-kampioen
Geïnspireerd door "Speed Racer"

Deel 1

BURGEMEESTER: “En dan nu… dames en heren… de winnaar… van het Nederlandse kampioenschap racen… en vertegenwoordiger voor ons land tijdens het Wereldkampioenschap in Italië… is geworden… nummer 9… Tim van Dam!”

Zuchtend van blijdschap liep ik het podium op en ging naast de burgemeester staan. Hij schudde hartelijk mijn hand, waarna hij de gouden medaille om mijn nek hing. Ook kreeg ik van 2 beeldschone dames, die de racemascottes waren, een enorm grote bos bloemen aangereikt, gevolgd door een zoen op beide wangen. Tranen van geluk schoten in mijn ogen, terwijl ik zuchtend voor de microfoon ging staan en zowel de pers als het publiek toesprak.

TIM: “Ik wil de volgende mensen hartelijk bedanken voor deze geweldige ervaring; mijn vader (Jan van Dam) mijn moeder (Johanna Verhoeven), mijn broers (Max en Daan), mijn zussen (Sara, Cindy en Roos), mijn opa’s (Peter Verhoeven en Stan van Dam), mijn oma’s (Miriam van Dam–Koster en Eva Verhoeven–Kampen), mijn ooms (Wim Verhoeven en Hubert Jansen), mijn tantes (Rachel Jansen–van Dam en Lara Verhoeven–Anders), mijn neefjes (Sander Jansen en Sam Verhoeven), mijn nichtjes (Lilly Verhoeven en Ellen Jansen), mijn vrienden van school en natuurlijk mijn grote liefde (Alice de Groot). Jullie kunnen ervan op aan dat ik ons land zeker niet zal teleurstellen.”

Daarna reikte ik mijn hand naar mijn klasgenootje en buurmeisje, waar ik een relatie mee had. Ze liep de trap op en voor het oog van de camera’s nam ik haar in mijn armen, sloot de ogen en kuste we haar op de mond.

Zodra we thuis kwamen, stonden onze families en vrienden ons al op te wachten. De vrouwen en meisjes gaven mij een knuffel of een zoen. De mannen en de jongens gaven mij de hi-5 of een bro-hug. Toen gingen we zitten aan de lange tafel, omdat er pannenkoeken met roomboter en stroop (gemaakt door mijn moeder en tantes) werd opgediend. Hier namen we allemaal een glaasje champagne bij. Ons dessert was een bananensplit (bestaande uit een banaan, 3 scheppen slagroom, 3 bollen ijs (aardbei, chocola en vanille), een flink scheutje chocoladesaus en wat amandelen). Mijn vader en ooms hadden die samen gemaakt.

JOHANNA: “Dat heb je hartstikke goed gedaan, lieverd. We zijn trots op je.”
JAN: “Onthoudt wel dat het Wereldkampioenschap geen eitje zal zijn, dus blijf oefenen.”
TIM: “Komt voor de bakker, pap.”

We hadden onze maaltijd nog maar net op, toen er plotseling een vreemde meneer kwam opdagen. Mijn moeder herkende hem echter direct en kreeg een ijzige blik in haar ogen. De man was Gerrit Zwarts, haar ex en ook een zeer belangrijke racesponsor.

JOHANNA: “Wat doe jij hier, Gerrit?”
GERRIT: “Geen nood, Johanna. Ik kom in vrede.”

Natuurlijk vertrouwden mijn ouders het voor geen cent, maar ik stond meteen op en schudde de gast vriendelijk de hand, omdat ik al heel lang een fan was van 1 van zijn cliënten; Annabelle Christopher, de 21-jarige Engelse wereldkampioene in racen.

TIM: “Het is een eer om U te mogen ontmoeten, meneer Zwarts.”
GERRIT: “Insgelijks, Tim. Trouwens, nog van harte gefeliciteerd met je overwinning.”
TIM: “Bedankt, ik kan het zelf bijna niet geloven, dat het echt gebeurd is.”
GERRIT: “Geloof me, jouw overwinning is een feit.”

Toen bood ik hem een stoel aan, met de vraag of hij mee wilde eten.

GERRIT: “Nou, dat sla ik zeker niet af. Een heerlijke maaltijd gaat er altijd wel in.”

Inderdaad, het eten lag lekker zwaar op de maag bij meneer Zwarts. Normaal schrokte hij alles wat hij at zo op, maar publiekelijk wilde hij netjes overkomen.

TIM: “Wat ik U trouwens wil vragen, meneer Zwarts, waarom bent U hierheen gekomen?”
GERRIT: “Heel simpel, beste jongen. Ik wil je een jaarcontract aanbieden bij de Black Race Foundation. Wij sponsoren de grootste en beste racers op Aarde, compleet volgens het boekje en absoluut geen vals spelen. Jouw team blijft precies zoals jouw familie het voor je bedacht heeft en je krijgt altijd zowel de nieuwste als de beste onderdelen voor je raceauto.”

Daar moest ik wel eventjes over nadenken. Mijn ouders, opa’s, oma’s, ooms en tantes wilden hier absoluut niets van weten, wat meteen al aan hun gezichten was te zien, maar de rest bleek er heel enthousiast over te zijn.

TIM: “Voordat ik eventuele contracten onderteken, wil ik eerst graag een bezoekje brengen aan de BRF.”
GERRIT: “Dat valt te regelen. Zou je deze zaterdag en zondag eventueel kunnen?”
TIM: “Vanzelfsprekend. Ik heb die 2 dagen geen andere plannen.”

 

[Cyril Archambault]

Deel 2

In het weekend bezochten Alice en ik de Black Race Foundation. Meneer Zwarts toonde ons waar de raceauto’s en coureur-pakken werden gemaakt, gerepareerd en geüpgraded. In de grote zaal van het gebouw kwamen alle racers, die bij de organisatie hoorden, bijeen. Het was zo groot, dat elk kind en iedere volwassene hier wel uren konden verblijven.

GERRIT: “Ga maar even rondkijken. Er is hier vast wel iets wat jullie leuk vinden om te doen.”

We knikten en gingen uit elkaar, waarop we de zaal gingen afstruinen. Tot mijn grote vreugde zag ik haar bij een blackjacktafel staan; mijn idool uit Engeland, dus liep ik naar haar toe. Annabelle draaide zich om, zich me aankomen, glimlachte vriendelijk en gaf mij een vriendschappelijke knuffel.

ANNABELLE: “Hallo Tim, leuk je te ontmoeten. Behalve die racekwalificatie zag ik ook dat ene moment tussen jou en je vriendin. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik dit wel een heel mooi en romantisch gebaar vond.”
TIM: “Bedankt voor het compliment. Dat doet me veel deugd. Trouwens, gefeliciteerd met je verloving.”
ANNABELLE: “Ho, stil! Niet zo hard!”

Ik realiseerde me dat ik bijna iets persoonlijks naar boven had gebracht. Gelukkig had niemand het gehoord, dus slaakten we allebei een zucht van verlichting.

TIM: “Sorry daarvoor. Echt een domme fout van mij.”
ANNABELLE: “Maakt niets uit, hoor. Het maakt ons allemaal menselijk. Hoe heb je dit trouwens ontdekt?”
TIM: “Wel, jouw moeder, die mij deze informatie stuurde, had ooit een korte relatie met mijn vader, maar daarna hielden ze het gewoon bij goede vriendschap en dus heeft hij haar benoemd tot mijn peetmoeder. Voorlopig weet alleen ik van jou en Tom (Houtman) af.”
ANNABELLE: “Nou, laten we het dan maar zo houden.”

Toen kwam Alice opduiken. Vanaf een afstand dacht ze eerst dat ik achter haar rug om vreemd ging, maar zodra ze zag dat ik gewoon een klein gezellig praatje maakte met mijn idool en peet-zus, was ze weer tevreden.

ANNABELLE: “Jij bent vast de gelukkige vriendin van Tim, neem ik aan?”
ALICE: “Eh ja, dat ben ik. Aangenaam kennis te maken.”

Meteen werden ze allebei dikke vriendinnen. Annabelle moest ook behoorlijk lachen, toen Alice iets aan haar vertelde, waar ik me eigenlijk nogal voor schaamde in mijn kinderjaren, maar er inmiddels overheen was.

ANNABELLE: “Had jij het toen echt in je bed gedaan, Tim? Direct na dat auto-ongeluk?”
TIM: “Inderdaad, ja. Mijn ouders raadden mij aan om ’s nachts luiers te dragen, tot het weer beter zou gaan. De eerste paar keren was ik hier op tegen, maar toen Alice naast ons kwam wonen en mijn vriendin werd, besloot ik dit toch maar te accepteren.”
ALICE: “Sindsdien hielp ik hem met zijn toilettraining. Wel waren er wat pestkoppen die hem hier mee pestten, totdat ze hoorden over het feit dat mijn ouders ooit in de gevangenis zaten voor gewapende overval. Ik liet mijn familie erbuiten, maar die pestkoppen waren wel flink geschrokken.”
ANNABELLE: “En jullie leerkrachten? Wat zeiden die ervan?”
TIM: “Och, ze lieten de pestkoppen voor een hele maand lang nablijven. Helaas mocht Alice een week lang niet meer naar school komen en kreeg ze, direct bij thuiskomst, huisarrest van haar ouders, maar persoonlijk gezien was dat het wel waard.”
ALICE: “Zo is het. Wel moet ik eerlijk toegeven dat ik Tim nog knapper vindt als hij een luier draagt.”

Toen we dit hoorden, giechelden Annabelle en ik een beetje. Opeens kreeg zij een briljante inval.

ANNABELLE: “Zullen we anders een soort familiespel doen op mijn kamer?”

Dat was een leuk idee van Annabelle. Ik speelde voor de baby, terwijl Alice voor de moeder speelde en Annabelle voor de tante. Wel moest ik, zoals dit spel vereiste, een wegwerpluier dragen. Daarom kleedden de meisjes me helemaal uit en legden mij languit op het bed. Omdat mijn moeder mij, in geval van nood, had voorzien van een tas met luiers, waren we goed voorbereid. Alice nam een luier uit de tas, vouwde die open en legde die onder mijn billen, waarop Annabelle die, net als mijn piemel, insmeerde met talkpoeder en anti-uitslag-olie. Daarna haalde mijn grote liefde de voorkant van de luier naar boven en plakte de 4 plak-strips erop.

ALICE: “Ziezo, baby Tim. Het is tijd voor jouw middagdutje.”
ANNABELLE: “We zullen je over een uur wekken.”

Ik knikte en kroop onder de dekens van het grote bed. Toen zongen Alice en Annabelle, zachtjes en in koor, een liedje voor mij, waardoor ik snel in slaap viel. De meisjes gingen hierop terug naar beneden. Binnen 60 minuten kwamen ze weer terug.

ALICE: “Word wakker, liefje. Mamma Alice en tante Belle zijn terug.”

Ze zagen wel wat beweging onder de dekens, maar hoorden geen geluid. Voorzichtig haalde Annabelle de deken weg en…

ANNABELLE: “Oh nee toch! Tim!”

Daar lag ik dan, met mijn enkels, benen, armen en polsen vastgebonden. Er zat een papieren prop in mijn mond, die ook bedekt werd door een dikke witte doek. Deze zat ook achter mijn hoofd vastgeknoopt. Verder huilde ik tranen met tuiten, omdat ik ook nog eens gepoept en geplast had in de luier. Natuurlijk waren de meisjes enorm geschrokken, maar ze herstelden zich vlug en maakten mij weer los. Eerst gaven ze mij een dikke knuffel en een paar zoenen op mijn wangen. Toen werd ik verschoond en werd de gebruikte luier in de vuilnisbak gestopt. Ook kreeg ik, voor de schrik, een schone luier om.

ANNABELLE: “Dat had je wel nodig, zo te zien.”
ALICE: “Gaat het alweer een beetje, liefje?”
TIM: “Oh ja, nu jullie hier zijn is alles weer naar wens.”
ANNABELLE: “Mooi zo. Wachten jullie hier, dan licht ik de baas in.”

Natuurlijk was meneer Zwarts erg geschrokken, toen hij alles hoorde.

TIM: “Dit gebouw heeft de modernste beveiliging aller tijden. Hoe kan die nou opeens worden omzeild?”
GERRIT: “Geen idee, jongen, maar ik beloof je dat ik mijn beste mannen ernaar zal laten kijken.”
ANNABELLE: “Fijn om dat te weten, baas. Degene die Tim dit heeft aangedaan, moet gestraft worden.”
ALICE: “Sterker nog, die gast hoort, vanuit mijn perspectief, in de gevangenis weg te rotten.”
TIM: “Hé zeg, liefje. Ik snap dat je voor me opkomt, maar dat soort woorden hoef je niet te gebruiken.”

Zelf schaamde Alice zich eerst ook wel een beetje, maar toen ze ons en meneer Zwarts zag grinniken, schoot ze alweer in de lach. Plotseling zag ik een envelop, die voor Annabelle bedoeld was, op het nachtkastje liggen. Voorzichtig haalde ik de brief eruit en las de inhoud.

TIM: “Als het leven van je vrienden, vriendinnen, familie en verloofde je lief is, stap je voor eeuwig uit de racewereld. Je hebt inmiddels meer dan genoeg kampioenschappen achter elkaar gewonnen, dus het wordt tijd voor een nieuwe kampioen. Getekend, Anonymus.”

Toen ze die naam hoorde, schrok Annabelle zich een ongeluk, wat betekende dat ze de briefschrijver kende.

ALICE: “Weet je soms wie deze dader is?”
ANNABELLE: “Helaas wel. Het is een man waar mijn ouders, in hun vroegere jaren, voor hadden gewerkt, tot ze ontdekten dat hij uit de Japanse Middeleeuwen afkomstig was en de informatie en ontwerpen, die ze ooit van de overheid hadden gestolen voor hem, naar zijn tijd stuurde om de hele toekomst te veranderen. Toen vonden ze dat het genoeg geweest was en gaven zichzelf vrijwillig aan bij de Japanse en Amerikaanse overheid. In plaats van opgepakt te worden, kregen mijn ouders een nieuwe identiteit. Helaas vond Ridder Nachtschaduw, zo noem ik hem, ons na 13 jaar weer, dus reisden we, onder verschillende andere namen, naar Londen. Wij zijn dus eigenlijk vluchtelingen en gastarbeiders, maar wel met enorm goede connecties bij vele overheden.”
GERRIT: “Wat is volgens jou zijn volgende doel?”
ANNABELLE: “Ik denk dat hij mij, tijdens het Wereldkampioenschap, zal uitschakelen, als ik toch meedoe.”
TIM: “Dan is het maar goed dat je met ons bevriend bent. Ondanks dat we in verschillende teams zitten, zullen we je helpen om die schurk eens goed op zijn nummer te zetten.”

Hier klaarde Annabelle zo van op, dat ze mij ineens voluit op de mond zoende. Ik bloosde toen wel eventjes van verbaasdheid, maar Alice had al door dat dit uit dankbaarheid was. Meneer Zwarts dacht er ook zo over.

TIM: “Wauw, dat zag ik niet aankomen. Wat als Tom hierachter komt?”
ANNABELLE: “Je hebt gelijk. Dit houden we onder ons, en al helemaal omdat ik je peet-zus ben.”
GERRIT: “Inderdaad. Wat hier gebeurde, heeft nooit en te nimmer plaatsgevonden.”

 

[Cyril Archambault]

Deel 3

De volgende ochtend, voordat we weer naar huis gingen, had ik, i.p.v. het aangeboden jaarcontract, een tijdelijk contract ondertekend. Dit viel eerst niet in goede aarde bij mijn ouders, ooms, tantes en grootouders, maar zodra ze eenmaal hadden gehoord wat er gebeurd was en dat ik gedaan had om mijn peet-zus te beschermen, waren ze alweer tevreden en knikten goedkeurend.

JOHANNA: “Hierna wordt de boel weer zoals het was en ga je geen contracten meer ondertekenen zonder onze goedkeuring. Heb je dat begrepen?”
TIM: “Luid en duidelijk, mam.”
ALICE: “Ook zal ik hem daar de volgende keer heel goed op attenderen, meneer van Dam.”
JAN: “Zo mag ik het horen. We kennen jou nu al zo lang, dat we je wel kunnen vertrouwen.”

Toen verschenen meneer Zwarts en Annabelle. Laatstgenoemde rende in mijn vader’s armen en liet meteen haar tranen de vrije loop gaan.

ANNABELLE: “Sorry dat ik Tim bij mijn problemen betrek, oom Jan. Ik had dit echt niet zo bedoeld.”
JAN: “Rustig maar, liefje. Dit was gewoon een ongelukkig toeval, meer niet.”

Het was zelfs voor meneer Zwarts geen pretje dat zijn sterspeler door een familierivaal werd gechanteerd en dat haar dierbaren hieronder kwamen te lijden. Mijn moeder kon dat aan zijn gezicht zien en kreeg toen medelijden met haar ex. Ze pakte zijn ene hand vriendschappelijk vast en stelde hem gerust.

JOHANNA: “We hadden je laatst niet zo koelbloedig moeten ontvangen, Gerrit. Als we toen al hadden ingezien dat je daadwerkelijk het beste voorhebt met Tim en Annabelle, hadden we gelijk toegestemd.”
GERRIT: “Bedankt, Johanna. Ik stel het enorm op prijs dat jullie me nu wel vertrouwen.”

Iedereen haalde opgelucht adem, zeker wetende dat alles goed zou komen. Die positieve gedachten hadden wij nog steeds toen we de volgende dag met z’n allen naar Italië vlogen. Mijn familieleden zaten in de toeristenklas i.v.m. hun privacy, terwijl ik, met Alice en Annabelle, in de zakenklas zat. Meneer Zwarts en onze piloot vlogen het vliegtuig gezamenlijk, omdat we er zeker van wilden zijn dat er geen spionnen waren. Terwijl de meiden en ik een spelletje Yahtzee speelden, voelde ik de dikke luier, die mij van te voren om was gedaan. Dit was handig, want zo hoefde ik niet de hele tijd op te staan.

ALICE: “Dat vind je zo te merken wel fijn.”
TIM: “Grinnik Goh, wat gaf het weg!?”
ANNABELLE: “Giechel Je gezicht spreekt boekdelen, vandaar.”

Van tevoren hadden we met elkaar, meneer Zwarts en mijn familie afgesproken dat Annabelle en ik, als we onze races hadden, luiers zouden dragen voor onderweg. Zodra we ’s avonds aankwamen in Rome, werden we direct naar het hotel gebracht, waar de overige racers ook verbleven. Gelukkig was geen van hen op de hoogte van wat er afgelopen weekend gebeurd was, dus dat scheelde een hoop ellende. De racers van België en Luxemburg, die altijd erg sportief waren, schudden ons netjes de hand en wensten ons veel succes toe.

TIM: “Het gevoel is geheel wederzijds, collega’s.”
ANNABELLE: “En dat de beste racer mag winnen.”

Knikkend gingen onze tegenstanders weer hun eigen weg, terwijl wij onze gezamenlijke slaapkamer bezochten. Dit was eigenlijk de huwelijkssuite, maar speciaal voor tijdens het Wereldkampioenschap, was deze voor mij en de meiden beschikbaar gesteld. Tom, de verloofde van Annabelle, zat daar al op ons te wachten. Hij drukte even gauw een liefdevolle zoen op haar mond, gaf Alice een vriendschappelijke hand en gaf mij een bro-hug.

TOM: “Hey, ‘zwager’! Whazzup?”
TIM: “Uitstekend. Dankjewel. En gaat het ook goed met jou?”
TOM: “Nou en of. Ik kijk er nu al naar uit om tenminste 1 van jullie te zien winnen.”
ANNABELLE: “We zullen wel zien. Nu gaat het erom dat we hier veilig verblijven, i.v.m. je-weet-wel.”

Omdat hij erg begaan was met het welzijn van Annabelle, hadden we hem per e-mail op de hoogte gebracht van wat ons in het weekend overkwam (grotendeels dan). Geloof me als ik zeg dat hij behoorlijk woedend was.

TOM: “Als ik die Ridder Nachtschaduw tegenkom, laat ik hem kennismaken met mijn vuist.”
ALICE: “Vergeet de mijne niet, hè? Knipoog”

We lachten ons bijna een deuk hierop. Even later kwam meneer Zwarts binnen, met ons avondeten.

GERRIT: “Om 19:00 uur begint de eerste ronde. Zorg er dus voor dat jullie om 18:30 uur beneden zijn.”
ANNABELLE: “Begrepen, baas.”
TIM: “Tot uw orders, meneer Zwarts.”

Natuurlijk smaakten de kipfilet, salade, aardappels en kwark-yoghurt ontzettend goed. Het is misschien net niet de variant die mijn ouders altijd voor me maakten, maar de Italianen weten we wat lekker is. Zodra we eenmaal onze tanden hadden gepoetst, werden Annabelle en ik van onze inmiddels gebruikte luiers ontdaan door Tom en Alice. We namen een gezamenlijke douche, waarbij we elkaars haren en lichamen goed reinigden met shampoo, en droogden onszelf daarna af. Zodra we schone luiers hadden omgekregen, trokken we schoon ondergoed aan, gevolgd door de racepakken van onze teams, waarna we naar de arena gingen, waar onze teams ons opwachtten. Daar schudden we elkaars handen, stapten in onze auto’s, zetten onze helpen op en sloten de portieren.

TIM: “Onthoud goed, we moeten de aandacht van Ridder Nachtschaduw trekken.”
ANNABELLE: “Zonder dat hij het doorkrijgt. Helemaal duidelijk, ‘broertje’.”

We kregen nog de laatste instructies van onze teamgenoten, alvorens onze motoren te starten en naar de startlijn toe te rijden. We namen daar onze positie in en keken eventjes opzij naar de andere racers. Sommigen keken ons nogal met dolksteken aan, alsof ons dit niet gegund werd. Wij haalden onze schouders op, knikten elkaar succes toe en lieten de focus op de race vallen. Zodra het startsein werd gegeven, reden we elkaar achterna. We hadden van tevoren gekregen van meneer Zwarts welke obstakels er kwamen, dus werd dit gemeld bij onze teams.

NL #1: “Nu weten we zeker dat we die race hoe dan ook moeten winnen.”
EN #1: “Het is te hopen, maar onthoudt; het gaat erom dat we plezier hebben in het racen.”
EN #2: “En om dit nog wat interessanter te maken; degenen die deze ronde als eerste, tweede en derde eindigen, worden door de verliezers getrakteerd op pizza en rode wijn.”
NL #2: “Dat klinkt goed in de oren. We kijken er nu al naar uit.”

Tijdens de race ontweken Annabelle en ik de ene obstakel na de andere, hoe moeilijk dit ook mocht zijn. België, Luxemburg, Amerika, Frankrijk, China en Japan bleven ons achtervolgen, terwijl de resterende racers het loodje noodgedwongen moesten leggen, omdat sommige obstakels voor hen iets te veel van het goede waren. Na 21:00 uur kwam Annabelle als eerste het stadion weer binnen. Ik kwam als tweede en Haru Yamada (de Japanse racer) als derde. Hoewel hij dit jammer vond, was Haru blij dat hij mee mocht eten. Zijn moeder was zelf Italiaans van komaf en werkte bij een wel heel succesvol restaurant, dus alles wat met Italië te maken had was er bij hem met de paplepel ingegoten.

HARU: “Jullie weten wel hoe je iemand moet opvrolijken, zeg.”
TIM: “Zo zitten we nou eenmaal in elkaar, collega. Gelach”
ANNABELLE: “Daarnaast is sportiviteit naar een ander toe erg belangrijk.”
TOM: “Dan blijft het tenminste leuk om te doen en kom je heel ver.”
ALICE: “Maar goed, morgen is er weer een nieuwe dag, dan zien we wel verder.”

We knikten en nuttigden onze pizza’s en wijn. Daarna ging Haru, met zijn teamgenoten, naar hun kamer, terwijl Annabelle, Alice, Tom en ik ons naar het penthouse begaven. Zodra we binnenkwamen, zagen we hoe 4 mannen ons geniepig aanstaarden, met maskers en zonnebrillen op.

MAN #1: “Nu hebben we jou, Christopher!”
MAN #2: “Jij gaat direct met ons mee!”

Natuurlijk beefde Annabelle van angst, want ze zag dat het handlangers waren van haar vijand. Alice pakte haar bij de hand om haar te doen kalmeren, terwijl Tom en ik in gevechtsposities gingen staan.

TIM: “Als jullie mijn peetzus willen hebben, kom haar dan maar halen.”
TOM: “Wij laten het niet gebeuren dat jullie zomaar ongestraft mijn verloofde proberen te ontvoeren.”

Hierop renden de mannen op ons af. Door middel van de verschillende soorten vechtsport, die Tom en ik samen hadden gevolgd, wisten we ze aardig van ons af te slaan, maar ze verjagen lukte ons nog niet echt. Ineens kwam mijn vader (een voormalige kickbokser en oud-kampioen) de kamer binnengestormd. Omdat hij enorm gespierd en breed was, kwam hij erg intimiderend over. Ook meneer Zwarts was erbij gekomen.

JAN: “Niemand komt zomaar aan mijn dierbaren.”
GERRIT: “Zo is het maar net, stelletje slampampers.”

De 4 indringers schrokken zich een hoedje, toen ze dat hoorden en de grote gouden kickboks-handschoenen van mijn vader zagen, en de nunchucks van meneer Zwarts. Voor we het wisten, hadden ze de 4 indringers knockout geslagen. Daarna werden ze door Tom en mij, door het open raam, naar buiten geslingerd en belandden ze in het zwembadwater. Ze overleefden het wel, want iemand om zeep helpen zouden we nooit doen.

JAN: “Dat zal die ellendige schurken leren, om zomaar mijn kinderen lastig te vallen.”

We grinnikten, omdat mijn vader wel vaker grapte over dat Alice en Annabelle zijn dochters waren. Ook meneer Zwarts moest even hartelijk lachen, blij dat we nu weer veilig waren.

GERRIT: “Zijn jullie verder in orde?”
ANNABELLE: “Jazeker, baas.”
ALICE/TOM/TIM: “Helemaal, meneer.”

JAN: “Uitstekend. Ga nu maar gauw je tanden poetsen en dan naar bed. Oh ja, en vergeet niet jezelf te voorzien van schone luiers, want ik kan al ruiken dat dit nodig is.“

Waarachtig zeg, mijn vader had gelijk. Annabelle en ik hadden onze luiers vol geplast en gepoept; Annabelle uit angst voor de boeven en ik door de inspanning tijdens het gevecht tegen de indringers. We werden gerustgesteld door een kus van Alice (bij mij) en Tom (bij Annabelle), waardoor we allebei bloosden als een bos rode tomaten en tegelijkertijd giechelden.

 

[Cyril Archambault]

Deel 4

De volgende dag hoefden Annabelle, Haru en ik niet te racen en gingen we, samen met al onze teamgenoten, de tweede kwartfinale bekijken. Alice en Tom waren er ook bij, net als meneer Zwarts en mijn familie.

JOHANNA: “Nou schat, een tweede of derde plaats is op zich geen probleem, hoor. Voor ons blijf je de winnaar van het Nederlands kampioenschap.”
TIM: “Bedankt, mam. Dat betekent veel voor mij.”

Natuurlijk kon Haru ook erg goed met mijn vader overweg.

JAN: “Kan ik ervan op aan dat je de kinderen bijstaat tijdens hun strijd tegen die Ridder Nachtschaduw?”
HARU: “Dat kunt U zeker, meneer.”

Rond ongeveer 15:00 uur kwam als eerste Warre Thielemans (de racer van België) binnen, gevolgd door die van Luxemburg (Georg Rosenbaum) en Frankrijk (Pierre d’Hamcour). Warre en Georg waren oké met hun posities, maar Pierre liep kwaad weg, zonder hen of ons een blik waardig te gunnen. Dat vond ik wel heel flauw.

TIM: “Nou, wat een slechte verliezer, zeg.”
WARRE: “Da kunt ge wel zeggen. ’t Gaat nie om de faam of ’t fortuin, maar om ’t plezier. Komaan.”
GEORG: “Das stimmt. Ich kann es nicht glauben das Pierre so slecht mit sein verlier om geht.”
ANNABELLE: “Ach, laat hem maar razen. Uiteindelijk komt hij er wel overheen.”
ALICE: “Zo is het. En nu met elkaar de stad in.”

Natuurlijk was Rome een leuke stad om te verkennen. Je kon genieten van straatmuzikanten, voedsel en van die leuke dingetjes bij de straatmarkten kopen, enzovoort. Mijn familie en meneer Zwarts, die ons stiekem volgden, hielden alles goed in het oog. Bij een bepaald huis, wat Haru heel goed kende, gingen we naar binnen.

HARU: “Hier kan iedereen zichzelf eens goed ontladen van alle drukte en stress. Het is zelfs open voor de leden van de ABDL-gemeenschap, waar ik ook deel van uitmaak.”
TOM: “Dat komt goed uit. Luiers dragen staat al een hele lange tijd op mijn verlanglijstje.”
ANNABELLE: “Giechel Dat had ik nooit achter je gezocht, love.”

Daar waren we het allemaal mee eens. In de goed afgesloten maar ook geventileerde ruimte ontkleedden we ons en kregen Warre, Georg, Haru, Tom en Alice een luier om. Daarna liet Haru de stoomwolken stukje bij beetje en zachtjes door de ruimte lopen. Ik ging aan de kant van het bad zitten, samen met Alice, en deed mijn voeten hier heel voorzichtig in.

TIM: “Zuchtend Ah, dit is echt het einde.”
ALICE: “Inderdaad, zo kunnen we eens lekker ontspannen.”

De stoom en het vocht werden weggetrokken door onze luiers, waardoor ze gingen uitzetten en het haast leek of ze hadden gebruikt als ons toilet. Sterker nog, we lieten allemaal onze urine erin lopen, waarna elk van ons maar liefst 3 dikke drollen in de luiers persten. Dit was nog maar net klaar, of er klonken fotocamera geluiden. Van de schrik keken we door het raam en zagen Pierre, samen met een aantal gemaskerde mannen, wegrennen.

HARU: “Woedend Dat nooit!”

Vlug drukte Haru op een speciaal knopje op zijn horloge, waardoor de camera’s van zowel Pierre en als van de gemaskerde mannen zo voor hen op de grond.

TOM: “En nu gauw dat beeldmateriaal wissen.”
ANNABELLE: “Gelijk heb je. Het gaat andere mensen niets aan dat we dit doen.”

Zodra dit gedaan was, stuurde Haru de camera’s weer terug naar Pierre en de gemaskerde mannen, die al die tijd als versteend stil op de plaats stonden toen ze de camera’s kwijtraakten, maar nu ze die terug hadden, renden ze weer verder, zonder door te hebben dat het beeldmateriaal weg was.

TIM: “Opgelucht Dat scheelt een hoop gedonder in de glazen, zeg.”
ALICE: “Inderdaad. Laten we elkaar nu maar snel verschonen.”

Binnen geen tijd waren we allemaal weer helemaal schoon en hadden we elk een nieuwe luier om. De gebruikte luiers werden opgerold, in elkaar gewikkeld, vastgeplakt, in een vuilniszak gestopt (die ook dicht ging), en toen gingen ze… hup… de vuilnisemmer in. Daarna liepen we terug naar het hotel, om bij te komen. Mijn familie en meneer Zwarts, die ons nog steeds in de gaten hadden gehouden, waren blij dat het door Haru’s snelle denkwerk zo goed was verlopen, dus gingen ze ook terug naar het hotel.

 

[Abbjornnl]

Goed begin ben benieuwd hoe het verdere gaat

 

[Cyril Archambault]

Goed begin ben benieuwd hoe het verdere gaat

Ik weet nog niet wanneer ik het volgende deel ga schrijven, maar dat zie je vanzelf wel.