Pamperlover2006
Liever luier dan moe
Anna zat na te denken in het weeshuis. Plotseling zag ze iets. John legde papier op een plek waar geen camerabewaking was en de muur van hout. Hij goot een jerrycan leeg op het papier en goot nog iets op de stoep ervoor. Een vlam flikkerde, en het papier stond in brand. De leiding had nog niks opgemerkt, totdat het huis vlam begon te vatten, inclusief de deur van de ingang. Anna klom op het dak en liet zich van een paar meter hoogte vallen, wat eruit kwam te zien als een paar bloedige schrammen. Haar mobiel was verloren gegaan. Ze snelde op haar fiets naar de brandweerkazerne, maar toen ze halverwege was zag ze een brandweerwagen op volle snelheid de tegenovergestelde richting op gaan. 'Afijn', dacht ze, 'ik neem het zekere voor het onzekere en ga alsnog naar de brandweerkazerne. Het zou maar zo zijn dat die ergens anders heen moest.' Dit was niet het geval want bij de brandweer wisten ze ervan. Ze vroegen hoeveel mensen in het gebouw aanwezig waren. 'Twaalf.' Anna fietste terug en zag dat er van het aanbouwsel niet veel meer over was. Haar spullen moesten dus ook als verloren worden beschouwd. De politie vroeg aan iedereen wie het had gedaan. Anna legde haar getuigenverklaring af en de agent maakte een proces-verbaal. De agent fronste zijn wenkbrauwen. Hij dacht: 'Dit is het meisje wat volgens een ander brand had gesticht, en dit meisje zegt dat precies diegene het heeft gedaan.' Anna was overigens de minst populaire in het weeshuis, en dat merkte ze. Ook bij de begeleiding was ze niet populair. Ze wisten echter niet dat ze TB was en dat was maar goed ook.
Anna kreeg uiteraard de schuld en werd in de isoleercel geschopt nadat het gebouw waar de isoleercel zat veilig was verklaard. Toen ze daar uitkwam werd ze door John geschopt. 'Mij de schuld geven hè, vuilak!' siste hij vals. Anna reageerde niet en liep naar haar noodkamer. Ze pakte een papier en begon te schrijven:
'Lieve Emily,
Ik zit momenteel diep in de goot. John heeft brand gesticht en iedereen verdenkt mij. De begeleiding wil mij naar een gesloten instelling plaatsen. Ik word hier gepest en dat is iets wat ik niet kan verwerken. Ik probeer niet eens te vragen of ik hier aan ageplay mag doen, want dat zou me nog dieper de put in brengen. Jij mag dat wel. Ik heb het per ongeluk gezien. Ons broertje zal proberen deze brief over te brengen. Zou je je adoptieouders willen vragen om mij te adopteren? Help mij.
Anna'
De volgende dag kwam Lucas, het broertje. Anna plakte de brief af met drie plakbandjes en gaf hem aan Lucas. Ze zei: 'Als je naar Emily gaat deze vakantie, wil je dan deze brief afgeven? Zorg dat niemand hem leest, ook jij niet. Alleen Emily mag de inhoud weten. Als je gevaar loopt de brief uit handen te moeten geven, zorg dat deze verdwijnt en leer de inhoud uit je hoofd. Hij móét over naar Australië. Lucas beloofde het en ging na een poosje weer terug naar zijn adoptiehuis, dicht bij het weeshuis.
Na twee dagen was het zo ver. Lucas ging met zijn adoptieouders naar Australië. Hij stopte de brief in de koffer en zijn ouders gingen zonder te weten over de brief naar Australië. Op Schiphol werd hun bagage gechect en werd er een vluchtige blik in de rol gekeken die geen drugs of andere verboden spullen bevatte, en dus werd die veilig verklaard. Het vliegtuig, steeg op en zette koers naar Heatrow. Ze stapten over in de richting van Hongkong en toen naar Perth, waar Emily woonde. Blijkbaar had John handlangers in Australië, want op de weg van het vakantiehuis naar Emily, ca. 30 minuten lopen, werd Lucas overvallen door jongens, die hem zonder een woord te zeggen opsloten in de wc, zonder een woord te zeggen. Lucas kreeg tien minuten de tijd om de inhoud uit zijn hoofd te leren, want de jongens kwamen eraan, Lucas spoelde de brief door het toilet, ging zijn handen wassen en de jongens openden de deur, die ze met een stoel vergrendeld hadden. 'De brief! Geef mij die brief!' schreewde de jongen. Lucas begon kwaad te worden en schreeuwde terug: 'Ik weet niet wat dit voor betekenis heeft, maar ik weet niks van een brief! Ik vind het ongehoord om wandelaars zo te overvallen! Ik was op weg naar de supermarkt!' 'Niet naar ene Emily?' 'Wie is dat?' 'Laat hem gaan, volgens mij hebben we de verkeerde', zei een andere jongen. 'Dit is een andere Nederlander. Laten we hem voor de zekerheid nog fouilleren om er zeker van te zijn.' Nadat ze dit hadden gedaan, vervolgde hij zijn weg. Hij herhaalde de boodschap steeds in zijn hoofd. Bij Emily werd de deur opengedaan door Emily's adoptieouders. 'Kom binnen, Lucas!' zeiden ze. 'Waar is Emily? Ik heb een boodschap voor haar van Anna.' 'Die is momenteel een boodschap aan het doen. Wil je trouwens de geschiedenis van je ouders weten?' 'Graag!' 'Je ouders hadden een goedlopend bedrijf, en werden steen en steenrijk. Ze trouwden en al spoedig kregen ze een eeneiige tweeling. Emily en Anna. Na zes jaar kregen ze een jongen, Lucas. Toen jij een jaar was, en de meisjes zeven, sloeg het noodlot toe: toen ze samen in de auto op de snelweg waren, kwam er een spookrijder die met tweehonderd kilometer per uur op het inreed. Je ouders waren op slag dood. Jullie oppas hoorde het nieuws en gingen de meisjes informeren. Jullie werden een maand bij jullie oppas neergezet, toen Emily en jij geadopteerd werden. Anna niet. Die werd tijdelijk naar een weeshuis gebracht, waar ze nu zeven jaar zit. Er werd nooit iemand gevonden. Ik heb wel eens afgevraagd of ik haar niet moet adopteren, maar Emily heeft een geheim, dus dat kan niet.' Emily kwam binnen. 'Ik heb een boodschap.' zei Lucas. 'Vertel het op mijn kamer.' zei Emily. 'Je tweelingzusje heeft me een brief meegegeven die ik naar jou moest brengen, maar ik heb hem vernietigd omdat ik hem uit handen moest geven en dat niet wou, maar ik weet de inhoud uit mijn hoofd. Er staat: Lieve Emily,
Ik zit momenteel diep in de goot. John heeft brand gesticht en iedereen verdenkt mij. De begeleiding wil mij naar een gesloten instelling plaatsen. Ik word hier gepest en dat is iets wat ik niet kan verwerken. Ik probeer niet eens te vragen of ik hier aan ageplay mag doen, want dat zou me nog dieper de put in brengen. Jij mag dat wel. Dat heb ik gezien. Ons broertje zal proberen deze brief over te brengen. Zou je je adoptieouders willen vragen om mij te adopteren? Help mij.
Anna'
Emilys hart kwam vol medelijden en riep haar adoptieouders. 'Er is geen punt meer dat we Anna niet kunnen adopteren. Ze is óók Teen Baby. Ze wist het overigens al dat ik het was.' Emilys ouders gingen direct over tot actie. Haar moeder ging dadelijk naar het weeshuis om haar op te halen, terwijl Emilys vader contact probeerde te krijgen. Ze konden Anna niet adopteren, omdat ze brand had gesticht. Emilys vader zei dat daar geen bewijs voor was (hij was op de hoogte gesteld door Lucas vader). Toen konden ze komen om haar te adopteren. Lucas ging terug naar zijn vakantiehuis. Daar wachtte hem een grote verrassing. Zijn ouders hadden een huis in Perth gekocht. Het was tien minuten lopen vanuit Emilys huis. 'We zaten er langer over te denken, en nu Anna geadopteerd is, is het beter.
Na twee nachten kwam Anna aan. Ze was dolgelukkig en de tweelingzusjes gingen, onder toeziend oog van Lucas, spelen alsof ze vijf waren.
En ze leefden nog lang en...
Gelukkig!
Einde
Anna kreeg uiteraard de schuld en werd in de isoleercel geschopt nadat het gebouw waar de isoleercel zat veilig was verklaard. Toen ze daar uitkwam werd ze door John geschopt. 'Mij de schuld geven hè, vuilak!' siste hij vals. Anna reageerde niet en liep naar haar noodkamer. Ze pakte een papier en begon te schrijven:
'Lieve Emily,
Ik zit momenteel diep in de goot. John heeft brand gesticht en iedereen verdenkt mij. De begeleiding wil mij naar een gesloten instelling plaatsen. Ik word hier gepest en dat is iets wat ik niet kan verwerken. Ik probeer niet eens te vragen of ik hier aan ageplay mag doen, want dat zou me nog dieper de put in brengen. Jij mag dat wel. Ik heb het per ongeluk gezien. Ons broertje zal proberen deze brief over te brengen. Zou je je adoptieouders willen vragen om mij te adopteren? Help mij.
Anna'
De volgende dag kwam Lucas, het broertje. Anna plakte de brief af met drie plakbandjes en gaf hem aan Lucas. Ze zei: 'Als je naar Emily gaat deze vakantie, wil je dan deze brief afgeven? Zorg dat niemand hem leest, ook jij niet. Alleen Emily mag de inhoud weten. Als je gevaar loopt de brief uit handen te moeten geven, zorg dat deze verdwijnt en leer de inhoud uit je hoofd. Hij móét over naar Australië. Lucas beloofde het en ging na een poosje weer terug naar zijn adoptiehuis, dicht bij het weeshuis.
Na twee dagen was het zo ver. Lucas ging met zijn adoptieouders naar Australië. Hij stopte de brief in de koffer en zijn ouders gingen zonder te weten over de brief naar Australië. Op Schiphol werd hun bagage gechect en werd er een vluchtige blik in de rol gekeken die geen drugs of andere verboden spullen bevatte, en dus werd die veilig verklaard. Het vliegtuig, steeg op en zette koers naar Heatrow. Ze stapten over in de richting van Hongkong en toen naar Perth, waar Emily woonde. Blijkbaar had John handlangers in Australië, want op de weg van het vakantiehuis naar Emily, ca. 30 minuten lopen, werd Lucas overvallen door jongens, die hem zonder een woord te zeggen opsloten in de wc, zonder een woord te zeggen. Lucas kreeg tien minuten de tijd om de inhoud uit zijn hoofd te leren, want de jongens kwamen eraan, Lucas spoelde de brief door het toilet, ging zijn handen wassen en de jongens openden de deur, die ze met een stoel vergrendeld hadden. 'De brief! Geef mij die brief!' schreewde de jongen. Lucas begon kwaad te worden en schreeuwde terug: 'Ik weet niet wat dit voor betekenis heeft, maar ik weet niks van een brief! Ik vind het ongehoord om wandelaars zo te overvallen! Ik was op weg naar de supermarkt!' 'Niet naar ene Emily?' 'Wie is dat?' 'Laat hem gaan, volgens mij hebben we de verkeerde', zei een andere jongen. 'Dit is een andere Nederlander. Laten we hem voor de zekerheid nog fouilleren om er zeker van te zijn.' Nadat ze dit hadden gedaan, vervolgde hij zijn weg. Hij herhaalde de boodschap steeds in zijn hoofd. Bij Emily werd de deur opengedaan door Emily's adoptieouders. 'Kom binnen, Lucas!' zeiden ze. 'Waar is Emily? Ik heb een boodschap voor haar van Anna.' 'Die is momenteel een boodschap aan het doen. Wil je trouwens de geschiedenis van je ouders weten?' 'Graag!' 'Je ouders hadden een goedlopend bedrijf, en werden steen en steenrijk. Ze trouwden en al spoedig kregen ze een eeneiige tweeling. Emily en Anna. Na zes jaar kregen ze een jongen, Lucas. Toen jij een jaar was, en de meisjes zeven, sloeg het noodlot toe: toen ze samen in de auto op de snelweg waren, kwam er een spookrijder die met tweehonderd kilometer per uur op het inreed. Je ouders waren op slag dood. Jullie oppas hoorde het nieuws en gingen de meisjes informeren. Jullie werden een maand bij jullie oppas neergezet, toen Emily en jij geadopteerd werden. Anna niet. Die werd tijdelijk naar een weeshuis gebracht, waar ze nu zeven jaar zit. Er werd nooit iemand gevonden. Ik heb wel eens afgevraagd of ik haar niet moet adopteren, maar Emily heeft een geheim, dus dat kan niet.' Emily kwam binnen. 'Ik heb een boodschap.' zei Lucas. 'Vertel het op mijn kamer.' zei Emily. 'Je tweelingzusje heeft me een brief meegegeven die ik naar jou moest brengen, maar ik heb hem vernietigd omdat ik hem uit handen moest geven en dat niet wou, maar ik weet de inhoud uit mijn hoofd. Er staat: Lieve Emily,
Ik zit momenteel diep in de goot. John heeft brand gesticht en iedereen verdenkt mij. De begeleiding wil mij naar een gesloten instelling plaatsen. Ik word hier gepest en dat is iets wat ik niet kan verwerken. Ik probeer niet eens te vragen of ik hier aan ageplay mag doen, want dat zou me nog dieper de put in brengen. Jij mag dat wel. Dat heb ik gezien. Ons broertje zal proberen deze brief over te brengen. Zou je je adoptieouders willen vragen om mij te adopteren? Help mij.
Anna'
Emilys hart kwam vol medelijden en riep haar adoptieouders. 'Er is geen punt meer dat we Anna niet kunnen adopteren. Ze is óók Teen Baby. Ze wist het overigens al dat ik het was.' Emilys ouders gingen direct over tot actie. Haar moeder ging dadelijk naar het weeshuis om haar op te halen, terwijl Emilys vader contact probeerde te krijgen. Ze konden Anna niet adopteren, omdat ze brand had gesticht. Emilys vader zei dat daar geen bewijs voor was (hij was op de hoogte gesteld door Lucas vader). Toen konden ze komen om haar te adopteren. Lucas ging terug naar zijn vakantiehuis. Daar wachtte hem een grote verrassing. Zijn ouders hadden een huis in Perth gekocht. Het was tien minuten lopen vanuit Emilys huis. 'We zaten er langer over te denken, en nu Anna geadopteerd is, is het beter.
Na twee nachten kwam Anna aan. Ze was dolgelukkig en de tweelingzusjes gingen, onder toeziend oog van Lucas, spelen alsof ze vijf waren.
En ze leefden nog lang en...
Gelukkig!
Einde
