Hoofdstuk 01: Tralies
Als Bindi haar ogen opent, wordt ze overvallen door de duisternis om haar heen. Bewegen lukt nog niet. Bijna alles doet pijn. Vooral haar hoofd. Als ze nu iets zou kunnen zien – wat dan ook – dan zou het allemaal rond haar heen lijken te draaien. Haar mond is droog en al haar gewrichten zeuren. De koude vloer helpt wat dat betreft ook niet mee.
Bindi heeft geen idee hoe lang ze precies geslapen heeft, maar het moet meer dan een middagdutje zijn geweest. Ze vermoedt dat er mensen uit jarenlange coma’s zijn wakker geworden met meer energie dan zij op dit moment kan opbrengen. Het is toch heel wat feestjes geleden sinds ze met zo’n kater wakker is geworden.
Voorzichtig probeert Bindi zich om te draaien. Als dat is gelukt en ze op haar buik komt te liggen, beseft ze pas dat ze geen kleren aanheeft. De koude vloer op haar huid maakt dat pijnlijk duidelijk. Haar hoofd protesteert flink. Haar voorhoofd bonkt enorm en Bindi ziet nog steeds niets. Aan een mondhoek voelt ze duidelijk dat ze gekwijld heeft.
Als ze probeert op te staan, protesteert haar hele lichaam. Haar armen doen pijn als ze zich omhoog duwt en ze krijgt haar knie niet fatsoenlijk opgetrokken. Bindi voelt ook duidelijk iets om haar nek zitten, waardoor ze maar weinig lucht krijgt. Gefrustreerd laat ze zich terugzakken op de vloer en zoekt ze naar een punt van herkenning.
Alles lijkt donker, maar als Bindi extra haar best doet kan ze ergens een klein straaltje licht vinden. Dat komt duidelijk van boven. Bindi probeert zich opnieuw omhoog te duwen en dat lukt net lang genoeg om het kleine raampje te kunnen zien.
“Tralies?”
Haar stem klinkt hees en praten doet pijn aan haar keel. Desondanks heeft Bindi het juist gezien, want het enige raam in deze ruimte is erg klein en voorzien van een rooster met stevige tralies.
Terwijl Bindi haar hoofd even laat rusten op de vloer, wordt ze langzaam maar zeker beter wakker. Dat ze zich in een vreemde ruimte bevindt, heeft ze inmiddels wel begrepen. In haar pijnlijke hoofd graaft ze naar een verklaring, maar die komt niet boven. Bindi kan zich niet eens herinneren wat ze deed toen ze voor het laatst wakker was, of waar ze zich toen bevond.
Na een paar minuten keert de kracht langzaam terug in haar ledematen, ondanks dat de hoofdpijn niet wil zakken. Maar Bindi is vastbesloten om deze keer wel rechtop te kunnen komen. Driemaal blijkt scheepsrecht, als ze zich genoeg omhoog weet te duwen om op haar knieën te kunnen zitten. De duizeligheid slaat opnieuw toe, maar gelukkig is de muur vlakbij en kan ze zich daar op laten steunen.
Bindi wacht even en verzamelt haar krachten. Dan lukt het haar om helemaal rechtop te gaan staan, al blijft ze met één arm tegen de muur leunen. Ze kijkt in de richting van het raampje, dat nog steeds een stuk hoger in de muur zit. Naar buiten kijken lukt zo niet.
Voorzichtig draait Bindi zich met haar rug naar het raampje. Ze draait via de muur en kan zo gemakkelijk steun vinden met haar andere arm. Bindi volgt het beetje licht dat via het raampje in de ruimte valt, maar die lost langzaam op in de duisternis.
“Waar ben ik toch?”, zucht ze gefrustreerd, terwijl ze haar hoofd zachtjes tegen de muur laat zakken.
Uit alle macht probeert ze zich te herinneren wat er toch gebeurd is.
In vlagen komen er wat beelden terug. Bindi herinnert zich het strand van Bali, waar ze op vakantie was. Voor het eerst helemaal alleen op reis, al was dat op haar 20e misschien toch al wat laat. Ze herinnert zich dat heerlijk warme zand onder haar voeten, het geluid van de golven en hoe fijn ze het vond om ‘aapjes’ te kijken vanuit haar strandstoel.
Ineens worden Bindi’s pogingen om zich iets te herinneren ruw onderbroken. Er springt een grote lamp aan het plafond aan. Bindi schrikt en het felle licht dat de ruimte vult, doet behoorlijk pijn aan haar ogen. Als ze een paar keer geknipperd heeft en is bekomen van de schrik, durft ze haar ogen weer helemaal open te doen.
Het wordt Bindi meteen duidelijk waar ze zich bevindt, ook al blijft het waarom een raadsel. Bindi ziet dat ze in een cel staat. De muren, de vloer, het plafond. Overal beton. Recht voor haar neus ziet Bindi grote tralies. Maar naar buiten kijken kan ze nog steeds niet. Het raampje is te hoog en de tralies staan in de cel, die een meter verderop wordt afgesloten door een zware metalen deur. Het is duidelijk een dubbele beveiliging.
Bindi kijkt verbaasd om zich heen. De cel is verder helemaal leeg. Geen bed, geen kastje, niets. Er ligt alleen een stapeltje felle kleding in een hoek. In het stukje tussen de tralies en de celdeur hangt wel een groot scherm. Ook de wc ligt op deze manier buiten haar bereik. Boven de celdeur ziet Bindi tenslotte ook een camera hangen. Het duurt even voordat ze alles verwerkt, maar dan slaat ze haar armen snel over haar lichaam.
Al snel beseft Bindi dat dit weinig zin heeft. Ze staat hier al minutenlang naakt, dus als er daadwerkelijk iemand is die meekijkt, dan heeft diegene alles intussen wel gezien. Er zijn nu grotere vragen. Terwijl ze nog steeds moeite heeft om haar evenwicht te houden, pakt ze de grote tralies vast en begint te schudden. Niets geeft mee. Geen enkele. Ook de traliedeur zit muurvast. Als ze goed kijkt, kan Bindi zelfs drie sloten ontdekken.
Om de één of andere reden raakt Bindi niet in paniek. Misschien heeft ze er gewoon de energie niet voor. Misschien had ze ook wel kunnen weten dat ze zichzelf op de één of andere manier in de nesten zou werken. In plaats van paniek slaat er een soort overlevingsstand aan bij Bindi, die de tralies blijft onderzoeken. Er moet ergens een uitweg zijn.
Na een tijdje proberen, merkt Bindi haar reflectie op in het grote scherm dat bij de deur hangt. Het staat uit, maar door het felle licht kan Bindi zichzelf toch maar net terugzien. Haar prachtige gouden krullen staan alle kanten uit. Ze moet er echt als een zooitje uitzien nu. Pas dan valt het Bindi op dat ze licht geeft. Althans, iets áán haar geef licht. Of knippert.
Bindi laat een hand naar haar nek bewegen. Ze had al een hele tijd niet meer stilgestaan bij het feit dat er iets om haar hals zat. Ze voelt duidelijk dat het een grote kunststof band is. Aan de achterkant, bij haar nek, voelt ze dat het met een hangslotje is vastgezet. Aan de zijkant zit een apparaatje dat momenteel groen knippert.
“What the f..”, fluistert ze. “Hoe kom ik hier?!”
Bindi herinnert zich dat ze bij een strandbarretje terecht is gekomen. Een houten gebouwtje dat ergens op het strand is neergezet en waar cocktails tegen woekerprijzen aan onwetende toeristen worden verkocht. Toeristen zoals zij.
Ze moet er zeker een uur hebben gezeten, voordat de barvrouw ineens een cocktail voor haar neus zette. Het werd geserveerd in een halve kokosnoot, met een hoop versiering.
“This is from the man over there”, zei het meisje achter de bar in perfect Engels.
Bindi kijkt om en ziet een jonge man naar haar lachen en proosten. Wat een creep. Ze draait zich terug en schuift de kokosnoot voor zich uit over de bar. Ze glimlacht naar het meisje.
“If you tell him to leave me alone, I’d like to buy you a drink. If you’re interested?”
Haar toon is duidelijk flirterig. Het meisje bloost, glimlacht terug en knikt.
Bindi schrikt op als het scherm plotseling aan springt. Ze ziet een wit scherm met één regel tekst en een timer. “Aankleden en verschonen.” De timer telt af vanaf vijf minuten. Bindi voelt ineens een zekere druk en denkt na over wat ze moet doen. Het stapeltje kleren heeft ze al zien liggen. Hoewel ze het helemaal niet erg zou vinden om wat kleding te dragen, besluit ze om het alsnog niet te doen.
Ze wordt tenslotte vastgehouden door iemand. Als diegene merkt dat ze niet doet wat er van haar verwacht wordt, dan zal iemand haar moeten komen dwingen. Dat is Bindi’s beste kans op antwoorden over wat er hier aan de hand is.
Zodra de teller op nul staat, heeft Bindi echter direct spijt. Vanuit het apparaatje aan haar halsband wordt er een pijnlijke elektrische schok door haar lichaam gestuurd. Ze schreeuwt het uit van de pijn. Het zijn maar een paar seconden, maar dat is meer dan genoeg om te weten dat het iemand menens is. Opnieuw wordt er afgeteld op het scherm. Nu vanaf 4 minuten.
Bindi houdt zich overeind aan de tralies en kijkt bewust rechtstreeks de camera in. Ze schudt haar hoofd en wacht af. Na pakweg vier minuten gebeurt er precies wat ze al had kunnen verwachten. Een nieuwe schok en de teller reset nu naar 3 minuten. Zodra Bindi bijgekomen is van de tweede schok, beseft ze verzet geen zin heeft op deze manier. Anders wordt het alleen maar héél snel, héél pijnlijk. Ze besluit om in te binden.
Ze haast zich naar het stapeltje kleren in de verre hoek. Een oranje gevangenisoutfit. Hoe origineel. Een wit hemdje. Ook niet bepaald een teken van inspiratie. Maar dat kan niet gezegd worden van de luier die onderop de stapel ligt. Het ding is enorm en veel groter dan iets dat Bindi ooit als kind heeft gedragen. Ze vouwt de luier open en kijkt er vol walging naar, voordat ze naar het scherm kijkt.
Twee minuten. Er zit niets anders op. Bindi gaat tegen de muur staan en begint de luier om zich heen te vouwen. Met een schuin oog naar links kan ze zien hoe de teller op het scherm op pauze springt. Ze test het even uit en merkt dat die stil blijft staan, zolang ze maar bezig is om de opdracht uit te voeren. Dat doet ze dan ook maar.
Met een beetje proberen en gokken lukt het Bindi om de vier plakstrips van de luier zo dicht te maken dat de luier goed blijft zitten. Het krakende plastic stoort Bindi enorm, aangezien het elke beweging die ze maakt voorziet van een irritante soundtrack. Daarnaast begint ze te vermoeden dat de wc – die tussen de tralies en de celdeur staat – buiten haar bereik zal blijven.
Snel trekt Bindi het witte hemdje aan, dat ze strak langs haar lichaam afrolt tot het de bovenkant van haar luier bedekt. Meteen daarna volgt de oranje broek. Als ze daarna ook de oranje blouse aan wil trekken, ziet ze dat op de achterkant een vetgedrukte tekst staat. “VERDACHTE 2.”
Zodra Bindi alle kleding aan heeft, verdwijnt de teller op het scherm. Even verschijnt er een groen vinkje en dan een nieuw woord.
“Vonnis.” Een timer van dertig minuten.
Wat bedoelen ze daar nu weer mee? En wat moet Bindi het komende half uur dan doen? Haar ergernis groeit verder. Ze zit als een rat in de val. Misschien wel letterlijk. Die machteloosheid is echt slopend. Om over die oorverdovende stilte nog maar te zwijgen. Dit moet welhaast een isoleercel zijn. Maar Bindi heeft geen idee waarom zij daar nu in opgesloten zit.
Terwijl de timer richting de onvermijdelijke nul aftelt, voelt Bindi dat haar blaas begint te protesteren. Haar luier gebruiken begint een steeds aantrekkelijkere optie te worden, maar daar is Bindi echt nog te koppig voor. Ze slaat haar armen over elkaar en laat zich in een hoek op de vloer zakken. De luier zorgt dan wel voor een zachte landing, maar het opnieuw enthousiast kraken van het plastic zorgt ervoor dat Bindi langzaam het kookpunt bereikt.
Ze herinnert zich hoe ze met het meisje na haar bardienst terug naar hotelkamer is gegaan. In de lift hebben ze voor het eerst staan zoenen. De aantrekkingskracht was zo groot dat ze het niet langer konden weerstaan. Bindi kan zich specifiek nog herinneren hoe het meisje niet van haar billen af kon blijven. Ze vond het heerlijk om zo gewild te worden.
Net als Bindi zich af begint te vragen hoe het toch kan dat ze van ‘lekker kontje’ is gedegradeerd tot ‘luierkontje’, bereikt de teller opnieuw de nul. Op vrijwel exact hetzelfde moment wordt er een sleutel omgedraaid in het slot van de celdeur. Bindi springt meteen op. Dit is het. Nu gaat ze erachter komen wat er hier precies aan de hand is.
Maar de bewaker die naar binnen stapt, brengt Bindi geen antwoorden. Hoewel ze aan het figuur denkt te zien dat het om een man gaat, draagt diegene een masker. Van het gezicht kan Bindi niets zien. Ze pakt twee tralies vast en probeert lawaai te maken. Ze schreeuwt zoals ze nog nooit geschreeuwd heeft. Over wat ze hier doet, over wie de bewaker is en over dat ze haar nu meteen vrij moeten laten.
De bewaker hoort het allemaal aan en beweegt niet tot Bindi gekalmeerd is. Er wordt geen woord gezegd. Totaal geen reactie. Alleen het gekletter van twee setjes boeien die achter de tralies worden gegooid. Ze landen naast de voeten van Bindi, die meteen begrijpt wat de bedoeling is. Eén setje voor haar polsen. Eén voor haar enkels.
“Moet ik die bij mezelf omdoen, soms?”, schreeuwt ze cynisch. “Hier!”
Woest gooit ze de boeien richting de bewaker, maar die ontwijkt ze vakkundig. Met een bijna ijzige kalmte kijkt diegene naar Bindi en dan naar het horloge dat om de pols wordt gedragen. De bewegingen van de bewaker konden wel die van een robot zijn. Er wordt twee keer op het horloge geklikt en voor Bindi het goed en wel doorheeft, ligt ze op de grond. Een nieuwe schok trekt door haar lichaam. Deze is veel langer dan de eerdere schokken die ze gehad heeft.
Terwijl ze kermt van de pijn, verliest ze de inhoud van haar blaas. Bindi kan niets doen om dat te voorkomen en haar luier zwelt duidelijk op. Langzaam zakt ze naar de grond. Pas als ze helemaal plat ligt, houdt de pijn op. Alles is zo overweldigend dat ze opnieuw het bewustzijn lijkt te verliezen.
Bindi krijgt nog net mee hoe de bewaker de traliedeur ook openmaakt en haar cel instapt. Haar polsen worden op haar rug geboeid en snel daarna worden ook haar enkels geketend. Verzet is onmogelijk.
Net als Bindi echt weg lijkt te zakken, hoort ze op de achtergrond een geluid dat ze thuis kan brengen. Gegil. Hard gegil. Bijna gekrijs.
“Er is hier nog iemand! Ik ben niet alleen..”, is het laatste dat Bindi denkt, vlak voor ze haar bewustzijn opnieuw verliest.
