geschreven door: Pieter
(deel 1)
Hoofdstuk 1 – Claudia wil niet plassen
"Nou, Claudia. Schiet op!" Zei mijn tante vanuit de smalle deuropening. Ze stond met haar linkerhand tegen de deurpost geleund en blokkeerde de uitgang, gelukkig blokkeerde ze zo ook het zicht. Tante keek geïrriteerd op me neer en ik keek blozend naar haar omhoog. Ik had nu al spijt dat ik vorige maand weer contact met haar had gezocht. Zes jaar lang had ik haar niet gezien, maar toen ik vorige maand achttien werd had ik de stoute schoenen aangetrokken en had ik haar gebeld. Ik had haar gemist, maar toch had ik al die tijd geen contact opgenomen. Ik had goede en slechte herinneringen aan haar, maar meestal overheersten de goede herinneringen.
Ik keek naar beneden, naar mijn spijkerbroek en slipje die op mijn enkels hingen. De witte vloertegels van de toiletten waren dof en er hing een lucht van schoonmaakmiddelen om me heen. De kunststof tussenwandjes waren nog geen twee meter hoog, en begonnen op zo’n twintig centimeter van de grond.
Er klonken voetstappen en ik huiverde. De voetstappen kwamen dichterbij. Even leken ze te stoppen, maar mijn tante blokkeerde nog steeds het zicht en ik kon niet zien waar, en van wie, de voetstappen vandaan kwamen. Ik hoorde een deurtje opengaan en onder het tussenschot door zag ik een blauwe schoen van ons schooluniform. Eerst wezen de tenen naar het toilet toe, daarna verdween de linkerschoen uit zicht en kwam de rechterschoen in het zicht, met de neus naar de deur toe. Ik hoorde hoe het deurtje van het toilet naast me gesloten werd.
Ik keek onzeker naar mijn tante omhoog, hopend op clementie, maar ze keek streng op me neer. Ik wilde niet plassen, en hoefde ook helemaal niet te plassen, maar mijn tante had me gedwongen plaats te nemen op het toilet. En nu keek ze op me neer alsof ik een klein kind was. Het feit dat ik niet alleen was, mijn tante niet meegerekend, maakte deze hele situatie nog beschamender. Ik huiverde, en hoorde nog twee meisjesstemmen bij de wastafels.
Er was beweging in het toilet naast me. Alhoewel ik niet kon zien wat er hiernaast gebeurde kon ik het wel raden. Ze tilde haar rok op en trok haar ondergoed naar beneden. Ik hoorde een zacht krakend geluid. Ondanks mijn eigen schaamte moest ik toch glimlachen. Ik voelde de blik van mijn tante nog steeds op me gericht dus ik trok mijn gezicht snel weer in de plooi. Het leedvermaak om mijn buurmeisje maakte mijn eigen situatie er niet beter op.
"Ik... Ik hoef niet te... te plassen." Zei ik fluisterend, terwijl ik met een rood hoofd naar mijn tante omhoog keek. Ze schudde haar hoofd. Ik hoopte niet dat ze hiernaast mijn stem kon verstaan, en ik hoopte nog meer dat ze mijn stem niet zou herkennen.
"Onzin." Zei ze. Ik zag een paar velletjes toiletpapier in haar hand, netjes dubbelgevouwen, en ik huiverde weer. Ze behandelde me weer als dat kleine kind dat ik jaren geleden was. Maar ik was allang geen klein kind meer, ik was achttien en volwassen. Toch zat ik met mijn broek omlaag op het toilet, stond mijn tante in de deuropening op me te wachten met het toiletpapier al in haar handen. Ze wachtte op me, en had geen haast. Ik probeerde te plassen zoals me opgedragen was, maar het lukte niet.
De schoen naast me bewoog en ik hoorde het toilet doorgetrokken worden. Weer hoorde ik dat zachte krakende geluid, voordat het deurtje naast me weer open ging. Mijn tante bewoog en keek naar het meisje dat naast me uit het toilet kwam, en daardoor kreeg ook ik een glimp te zien van wat er achter mijn tante gebeurde. Ik zag Karin, een klasgenootje en ook bewoner van dit internaat.
En Karin zag mij! Ze kon langs mijn tante heen kijken, mijn toilethokje in. Tante knikte vriendelijk naar haar, maar ik zag alleen maar het verbaasde gezicht van Karin, en ik was blij dat Karin doorliep en achter mijn tante verdween. De schaamte van de vernederende situatie maakte het alleen maar moeilijker om te plassen. Ik keek weer naar beneden, naar mijn voeten en mijn witte slipje. Ik probeerde me te ontspannen, probeerde de schaamte te vergeten. Eindelijk leek het te lukken. Langzaam voelde ik wat druppels komen en al snel hoorde ik een forse straal onder me in het water van het toilet klateren.
"Zie je wel dat je het kunt." Zei mijn tante met een glimlach. Ze bleef geduldig wachten terwijl ik de laatste druppels naar buiten probeerde te persen. Ik voelde me opgelucht, maar tegelijkertijd voelde ik me nog kleiner en kinderachtiger. Ik keek naar mijn tante op, en vooral naar het toiletpapier in haar handen. Zou ze me dat aangeven, of zou zij me afvegen? Ik wist het antwoord eigenlijk al, het zou niet de eerste keer zijn dat zij mij hielp met naar het toilet gaan. De laatste keer dat dát gebeurd was, was echter al jaren geleden. Ik was toen elf, misschien twaalf, maar tante leek te doen alsof er in de afgelopen jaren niets veranderd was. Alsof ik niet zes jaar ouder was, en zes jaar volwassener.
Ik deed alsof ik niet gezien had dat mijn tante al klaarstond met het toiletpapier, en mijn hand gleed zo nonchalant mogelijk naar de toiletrol die aan de tussenwand bevestigd was. Ik pakte het loshangende velletje en wilde het naar beneden trekken, maar ik hoorde mijn tante al.
"Laat dat! Ga maar staan." Zei tante streng. Ik keek naar op en schudde paniekerig mijn hoofd. Mijn tante was onverbiddelijk, en ik wist dat ik hier niet aan kon ontkomen. Ik liet het toiletpapier los en met het lood in mijn schoenen stond ik op. Weer keek ik naar mijn tante op, mijn hoofd rood gekleurd door mijn schaamte. Ik zakte iets door mijn benen en opende mijn bovenbenen. Deze houding was zo vreselijk vernederend, en ik voelde me kleiner dan ooit.
De hand met het toiletpapier kwam naar me toe. Mijn tante bukte en haar hand verdween tussen mijn benen. Met het papiertje veegde ze van achteren naar voren door mijn schaamhaar. Haar aanraking deed me meer pijn dan ik kan kunnen voorstellen, maar toch protesteerde ik niet. Ik wist nog heel goed dat tegenstribbelen bij mijn tante geen zin had. Ik zou het alleen maar erger maken. Mijn tante duwde me iets aan de kant en gooide het toiletpapier in de toiletpot. Ze trok door en stapte weer achteruit. Ik stond nog steeds met mijn broek op mijn enkels en wachtte.
"Zal ik je even helpen?" Zei mijn tante lachend en ze klopte me zachtjes op mijn blote bil. Ze bedoelde het als aansporing, en meer had ik niet nodig. Ik bukte en trok mijn slipje en mijn spijkerbroek tegelijkertijd omhoog. Snel kleedde ik me weer aan, terwijl mijn tante eindelijk uit de deuropening vandaan stapte. Zodra ik me weer netjes had aangekleed liep ik achter tante aan naar de wastafels. Tante was haar handen al aan het wassen en ik deed hetzelfde.
Karin stond er nog en ze keek me met een verbaasde glimlach aan. Ze had op me gewacht en was duidelijk nieuwsgierig naar wat er precies aan de hand was. Karin was geen vriendin van me, en ik baalde ervan dat juist zij op dat moment binnen was komen lopen. Ik probeerde me groot te houden en deed alsof er niets aan de hand was. Ik bekeek haar van top tot teen en lachte haar uit. Karin droeg het belachelijke schooluniform: een lange, blauwe rok met daarboven een witte blouse. Onder de rok waren nog de witte sokken en de blauwe schoentjes zichtbaar. Ik was blij dat ik het schooluniform niet meer hoefde te dragen. Het uniform was kinderlijk en lelijk, en het zat ook niet lekker.
"Baby!" Snauwde ik haar zachtjes toe, maar waar ze normaal gesproken altijd beschaamd afdroop, keek ze me nu lachend aan. Ze had duidelijk meer zelfvertrouwen dan normaal gesproken. Haar glimlach was gemeen, en nu was ik degene die beschaamd een andere kant op keek.
Tante had haar handen al gewassen en wachtte op mij. Ik volgde snel haar voorbeeld en ik wilde hier zo snel mogelijk weg.
"Moet je je nog afmelden, of iets dergelijks?" Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd.
"Ze weten dat ik een paar dagen bij u ga logeren." Tante knikte. Ik realiseerde me dat ik uit mezelf mijn tante met ‘u’ had aangesproken, alsof er een natuurlijk soort van overwicht of respect aanwezig was.
"Zullen we dan maar gaan, we hebben nog een flinke rit te gaan." Ze draaide zich om en liep het toiletgedeelte uit. Ik volgde haar en pakte in de gang mijn sporttas met kleren weer op. Die ik hier had achtergelaten toen mijn tante er een kwartier geleden op stond dat ik eerst een plasje ging doen voordat we in de auto zouden stappen. Ik keek nog eens achterom de gang in, en met een vreemd gevoel verliet ik het internaat. De afgelopen jaren had ik hier dag en nacht geleefd, zonder logeren of vakanties. Dit was voor het eerst sinds zes jaar dat ik buiten het internaat zou slapen. Ik verliet de vertrouwde gang en de drukte van de andere meiden, en liep achter mijn tante aan de onbekende wereld in.
Hoofdstuk 2 – Claudia plast in haar broek
Ik drukte mijn bovenbenen tegen elkaar en terwijl ik zo nonchalant mogelijk om me heen keek. Ik wist dat we nu vlakbij tante’s huis waren. Ik herkende deze buurt van vroeger, alhoewel er wel flink wat was bijgebouwd. Er was een hele nieuwe woonwijk gebouwd op de plaats waar vroeger een appelboomgaard stond, en het winkelcentrum was nu overdekt en een stuk groter geworden.
De rit had een bijna drie uur geduurd, deels veroorzaakt door de file op de snelweg, en ook waren we net gestopt bij het winkelcentrum waar tante boodschappen had gedaan bij de slager en de groenteboer. Ik had toen al nodig moeten plassen, maar ik had geen kans gezien om naar het toilet te gaan. Eigenlijk voelde het een beetje gênant. Een paar uur geleden had ik pas na lang aandringen een beetje kunnen plassen op het toilet, terwijl ik vol bleef houden dat ik eigenlijk niet hoefde te plassen. En nu, een paar uurtjes later, kon ik mijn plas nauwelijks meer ophouden.
Tante draaide een straat in, verleende voorrang aan een fietser, en reed heel zachtjes. Ondanks dat ik de fietser vervloekte omdat hij de reis nog wat langer liet duren, voelde ik me opgelucht. Ik herkende deze straat; tante woonde misschien maar vijftig meter verder.
"Waarom draag jij geen schooluniform en dat meisje wel?" Vroeg mijn tante. Mijn tante had de afgelopen uren niet zo heel veel gesproken. Ze was wel nieuwsgierig naar wat ik de afgelopen jaren allemaal had gedaan en had meegemaakt, maar aangezien ze had gemerkt dat ik weinig spraakzaam was, had ze het opgegeven. Ik was helemaal niet in een stemming om gezellig te praten. Het feit dat ik zojuist als een klein kind was behandeld, maakte mijn gemoedstoestand er niet beter op. Ik was verontrust over de komende dagen, en hoopte niet dat wat er zojuist was gebeurd een voorbode voor de rest zou zijn.
"Alleen kinderen tot twaalf jaar dragen het schooluniform." Zei ik kortaf, maar natuurlijk was dit niet het volledige antwoord.
"Dat meisje was duidelijk geen twaalf meer, ze was van jouw leeftijd." Zei mijn tante. Ik haalde mijn schouders op. Mijn tante keek me nog wel een ogenblik vragend aan, maar ze zag dat ik geen zin had om alles uit te leggen. De regels op het internaat waren ingewikkeld en streng, en het zou een hele middag kosten om ze allemaal uit te leggen. Voor kinderen tot twaalf jaar golden er in ieder geval heel andere regels. Zij slapen met zijn tienen op een slaapzaal en dragen het schooluniform. Voor kinderen tot twaalf jaar is het een streng internaat, pas na je twaalfde verjaardag krijg je langzamerhand meer vrijheden.
Als je geluk had kreeg je op je twaalfde verjaardag een tweepersoonskamer toegewezen. Soms was er niet meteen een kamer beschikbaar en moest je nog een tijdje op de slaapzaal blijven. Vanaf het moment dat je op je eigen, gedeelde, kamer woonde, mocht je zelf kleren kopen, en gold er een minder streng regime. Natuurlijk stond je wel nog steeds onder toezicht, maar je mocht veel meer je eigen gang gaan.
Toch gold die vrijheid niet voor elk kind ouder dan twaalf jaar. Er waren situaties waarbij je toch weer onder strenger toezicht geplaatst werd. Dat betekende meestal dat je weer op een slaapzaal moest slapen, en ook dat je weer het schooluniform moest dragen. Dit gebeurde vaak bij oudere kinderen die zich misdroegen, of die in bed plasten, of die voor een ander zwaar vergrijp gestraft werden. Op het internaat kon je dus altijd precies zien welke oudere kinderen nog, of weer, onder extra toezicht stonden: het schooluniform was een duidelijk zichtbaar en vernederend teken.
"Plas je nog wel eens in bed?" Vroeg mijn tante ineens. Ik schrok en mijn gezicht kleurde rood. Vroeger had ik vaak in bed geplast, maar gelukkig was dat gestopt. De afgelopen jaren had ik niet meer in bed geplast, en dat was maar goed ook, want het internaat strafte bedplassers erg zwaar. Bedplassers werden onder het extra toezicht geplaatst en sliepen bij elkaar op de slaapzaal. Wat er precies in de slaapzaal van de bedplassers gebeurde wist ik niet, maar ik wist wel dat bijna alle bedplassers ook overdag luiers droegen. Sommigen droegen duidelijk zichtbaar een dikke luier onder hun schoolrok, en anderen droegen luierbroekjes.
Karin was ook een bedplasser en ik wist dat zij overdag een luierbroekje moest dragen. Joyce, een meisje dat een jaar jonger was dan ik, droeg overdag altijd een dikke luier. Als ze voorbij kwam lopen kon je haar luier horen kraken. Ik wist niet precies waarom Joyce wel en Karin geen echte luier hoefde te dragen. Alles wat achter de deuren van de babyzaal gebeurde, zoals wij de bedplaszaal noemden, gebeurde achter gesloten deuren. Natuurlijk was ik nieuwsgierig, maar wat er achter die gesloten deur gebeurde, hoopte ik nooit van dichtbij mee te maken.
"Nee... Nooit!" Stamelde ik, verontwaardigd door de vraag. Tante had me alweer een paar seconden aangekeken en gewacht op mijn antwoord. Ik hoopte alleen maar dat tante een beetje door zou rijden, want de drang om te plassen werd steeds erger. Tante glimlachte naar me.
"Nooit? Ik kan me nog wel herinneren..." Zei mijn tante, maar ik onderbrak haar.
"Toen was ik nog een kind!" Zei ik chagrijnig. Eindelijk draaiden we van de weg af, op de twee rijen tegels die in het gras lagen, wijzend naar de garage die aan het huis vast gebouwd was. De laatste meters reed tante heel langzaam, terwijl ik door de voorruit naar het huis keek dat ik vroeger zo goed kende. Ik herinnerde me de tuin nog heel goed, en hij was maar verbazend weinig veranderd.
Zodra de auto stil stond, opende ik het portier en stapte naar buiten. Ik voelde hoe tante me bekeek, maar ik kon alleen maar denken aan het toilet. De voordeur van het huis was natuurlijk nog gesloten, dus eigenlijk was ik nog geen stap verder. Tante stapte uit en sloot het portier. Ze leek geen enkele haast te hebben, maar dat kwam vooral doordat ik zelf wél zoveel haast had. Met samengeknepen benen stond ik te wachten en ik zag tante naar me kijken.
"Wat is er?" Vroeg ze.
"Ik moet… moet nodig plassen." Stamelde ik blozend. Tante keek me onderzoekend aan.
"Hoe kan dat nou?" Zei tante verbaasd, en ze keek me recht in mijn ogen. "Net voordat we in de auto stapten zat je te klagen dat je helemaal niet hoefde te plassen." Tante stond stil en bleef me aankijken. Haar blik was streng en ik voelde haar ogen in me prikken. Ik keek naar de grond en durfde tante niet meer aan te kijken. Herinneringen aan vroeger kwamen weer boven, net zoals toen leek ik nu weer een standje te krijgen, en het voelde nog net zo beroerd als vroeger.
"Het is maar goed dat ik je toch maar even op het toilet gezet heb, toch?" Vroeg tante en ze wachtte op antwoord. Ik knikte en mompelde een bevestiging, maar dat was niet genoeg.
"Kijk me aan als ik je wat vraag, Claudia!" Hoorde ik streng, en voorzichtig keek ik op. Mijn gezicht was rood van schaamte en woede. Ik werd weer als een kleuter behandeld, net als vroeger. Er was niets veranderd, en dat terwijl ik nu achttien en volwassen was. Tante dacht blijkbaar dat ik nog steeds het kind was dat vroeger bij haar kwam logeren.
"Ja, tante." Zei ik, en ik keek tante een kort ogenblik aan, voordat ik mijn blik weer op mijn voeten richtte. Ik baalde van mezelf dat ik me zo als een klein kind liet behandelen. Ik had gehoopt dat ik inmiddels meer tegen mijn tante opgewassen zou zijn, en dat ze me ook meer als een volwassene zou behandelen. Die hoop vervloog nu heel snel.
"Kom, pak je tas maar uit de auto." Zei tante, gelukkig nu wat vriendelijker. Ze had de achterklep voor me geopend en ik liep snel naar de auto toe en greep mijn tas. Tante sloot de auto af en liep naar de voordeur. Ik volgde haar op de voet en was opgelucht dat ik nu eindelijk snel een toilet zou kunnen opzoeken. Tante viste de huissleutel uit haar handtas en ik volgde de sleutel met mijn ogen naar het slot. Ik zou de snelheid wel willen verhogen, maar ik durfde niet aan te dringen. Binnen, net achter de deur aan de linkerkant was het toilet. Dat kon ik me nog herinneren.
"Heb je een logé, Dineke?" Hoorde ik ineens van achter me. Tante’s hand met de sleutel stopte vlak voor het slot, en tante draaide zich zelfs om. Ze keek naar de persoon die aan de andere kant van de heg stond, in de tuin van de buren. De afstand van de sleutel tot het slot werd langzaam weer groter, en paniekerig keek ik naar tante op. Tante negeerde me en keek naar haar buurvrouw.
"Je kent Claudia toch nog wel?" Zei mijn tante, en ik voelde een onderzoekende blik van de buurvrouw op me gericht. Ineens brak haar gezicht open en ze lachte me vriendelijk tegemoet.
"Natuurlijk! Vroeger speelde je veel met mijn dochter Tanja." Zei de buurvrouw. Ze stak haar hand uitnodigend over de heg heen, en ik was verplicht om er naar toe te lopen en haar hand te schudden. Mijn blaas stond inmiddels op springen en met moeite kon ik haar vriendelijke uitdrukking beantwoorden met een glimlach. Ik moest de pijn in mijn blaas onderdrukken en kneep mijn knieën nog steviger tegen elkaar.
De buurvrouw en mijn tante begonnen over Tanja te praten, en over vroeger, en… Ik luisterde niet meer en probeerde mijn plas op te houden. Ik lette niet meer op de twee vrouwen, en zij leken niet op mij te letten. Ik luisterde niet en keek naar de grond. Ik drukte mijn hand in mijn kruis.
Ineens voelde ik een hand op mijn wang. Er klonk een pets en ik voelde mijn wang prikken. Het was geen harde slag geweest, misschien zelfs maar een klein tikje, maar het bracht me ogenblikkelijk weer terug bij de werkelijkheid.
"Nou kom, zeg eens wat! Er wordt je wat gevraagd!" Hoorde ik mijn tante chagrijnig zeggen. Geschrokken keek ik naar haar op. Twee paar ogen keken me aan en wachtten op een antwoord, maar ik had de vraag niet gehoord. Met het zweet op mijn voorhoofd keek ik beurtelings naar mijn tante en naar de buurvrouw. Weer had ik een standje gekregen, ditmaal in het bijzijn van iemand anders. Ik voelde me miserabel, maar ineens was de vraag niet meer belangrijk. Ik zou de vraag niet meer hoeven te beantwoorden.
Ik plaste in mijn broek.
Hoofdstuk 3 – Claudia is ongehoorzaam
Ik voelde een warme stroom urine uit mijn blaas ontsnappen. Ik slaakte een gilletje terwijl ik mijn onderbroek natter en natter voelde worden. Met een vuurrood hoofd keek ik op naar tante. Ze keek bezorgd op me neer, en begreep niet meteen wat er aan de hand was. Toen ze mijn natte broek zag, lachte ze vriendelijk. Ze legde een hand op mijn schouder
"Claudia is niets veranderd sinds ik haar als tienjarige naar het internaat bracht." Zei tante tegen de buurvrouw. Woedend keek ik tante aan, terwijl ik mijn blaas eindelijk weer onder controle had. Mijn blaas was nog lang niet leeg, maar er was genoeg uitgekomen om mijn onderbroek te doorweken, en mijn spijkerbroek een grote, natte vlek te laten vertonen.
"Wat? Nee!" Riep ik woedend. Ik stapte achteruit onder de hand van tante vandaan en sloeg mijn handen voor mijn kruis. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, en ik kon niet geloven dat ik voor het eerst sinds jaren weer in mijn broek had geplast. En dat juist op het moment dat ik weer bij tante ging logeren.
Vroeger plaste ik regelmatig in bed, en soms ook nog wel in mijn broek, maar dat was al heel lang geleden. Tante was er nooit kwaad over geworden, maar ze vond wel dat ik dan geen gewone onderbroekjes meer mocht dragen. Als ik bij tante logeerde deed ze me ’s avonds voor het naar bed gaan een luier om, en ook overdag moest ik regelmatig speciale broekjes dragen. Ik schaamde me daar vreselijk voor, maar tante vond het nooit erg. Alleen als ik tegenstribbelde bij het aantrekken of verschonen werd ze altijd erg boos.
"Geeft niets hoor." Zei de buurvrouw lachend. "Je bent echt niet de enige tiener die nog in zijn of haar broek plast." De woorden troostten me niet. Juist het feit dat niemand boos of verbaasd was, maakte me nog kwader en maakte mijn vernedering nog groter. Het leek alsof het heel normaal was dat ik in mijn broek had geplast, alsof ik nog steeds 10 jaar oud was en alsof ze niets anders van me hadden verwacht. Ik voelde tranen in me op wellen, tranen van woede en van schaamte, maar ik snapte ook wel dat ontkennen dat ik nooit in mijn broek plaste geen zin had.
"Kom maar mee, dan krijg je een schone broek van me." Zei tante, en de toon waarop ze dat zei was zo kleinerend dat het me nog kwader maakte. Woedend keek ik haar aan, maar tante keek me aan met een blik die me mijn woede deed inslikken. Het was me meteen duidelijk dat protesteren geen enkele zin had. Ik kon deze blik nog heel goed herinneren van vroeger. Tante was toen ook altijd al erg streng geweest, en duldde geen tegenspraak. Ik kon met de regelmatige pak voor mijn billen nog heel goed herinneren, en tante’s gezicht had nu dezelfde uitdrukking als toen. Het was een waarschuwing dat ik op het punt stond om te ver te gaan, en ik was bang dat ik, ook nu ik achttien en volwassen was, nog steeds een pak voor mijn billen zou krijgen als ik niet luisterde.
Tante liep voor me uit, opende de voordeur en ik volgde. Terwijl tante de voordeur achter me weer dicht deed keek ik naar het vertrouwde interieur van de hal. Dezelfde tegels op de vloer, dezelfde spiegel en kapstok, en zelfs dezelfde geur als vroeger. Het leek alsof er de niets was veranderd. Ik liep achter tante aan naar boven, en volgde haar de badkamer in.
"Kleed je maar uit." Zei tante. Ze bleef voor me staan en wachtte tot ik begon met uitkleden. Blozend realiseerde me dat ik niet durfde te protesteren, ondanks dat ik voelde dat ik weer als een klein kind behandeld zou worden. Er zat niets anders op dan te beginnen met me uit te kleden. Ik knielde en begon met mijn schoenen uit te trekken. Tante bleef toekijken en ik bleef haar ogen op me gericht voelen. Zodra ik als eerste mijn sokken had uitgetrokken stak tante haar handen uit om de sokken aan te pakken.
Even later stapte ik uit mijn natte spijkerbroek en ook die werd meteen door tante afgenomen. Huiverend door de vernedering kleedde ik me verder uit. De stapel kleren in tante’s handen werd steeds groter, net zoals mijn naaktheid. Ik moest ook mijn bh afgeven en toen stond ik helemaal naakt voor tante. Ze bekeek me van onder tot boven. Tante had me vroeger zovaak naakt gezien, dat was toen heel gewoon. Tante waste me vroeger regelmatig, of deed me in bad. Ze zag me ook naakt als mijn luier of oefenbroekje controleerde, of als ik verschoond werd. En tante zag me ook naakt als ik stout was geweest en ik een pak voor mijn billen kreeg.
"Ga je maar wassen. Ik breng je kleren wel naar de waskamer." Zei tante. Opgelucht zag ik hoe ze zich omdraaide en wegliep. Ik pakte een washandje en een handdoek uit de kast en waste snel de viezigheid van me af. Een paar minuutjes later was ik weer schoon en droog. Ik hoorde dat tante weer naar boven was gekomen, maar ze was niet in de badkamer. Heel voorzichtig liep ik naakt de badkamer uit. Ik vond tante in mijn vroegere logeerkamer. Ze was mijn tas met kleren aan het uitpakken en legde mijn kleren in de grote klerenkast.
Tante zei niets en glimlachte. Ik keek de kamer rond die ook niets was veranderd. Hetzelfde bed stond in de verre hoek van de kamer, onder het raam. Het was een blank, eiken bed met dikke poten en stevige randen. Het was niet al te groot, en ik zou er nu nog maar net in passen. Het bed was opgemaakt met een felgekleurd dekbedovertrek met tekeningen van dieren.
Mijn tas met kleren stond op het bed, en tante haalde de netjes opgevouwen kleren uit de tas en legde ze in de grote eiken kast, eveneens in nette stapeltjes. Ik keek met argusogen naar de kast, en precies zoals ik me kon herinneren was 1 plank al gevuld. Op die plank lagen vroeger de speciale broekjes en luiers die ik moest dragen. Diezelfde broekjes en luiers lagen er nog steeds, evenals de potjes met zalf en poeder die tante soms gebruikte. Helemaal onderin de kast stonden de ongeopende of halflege pakken met luiers en broekjes. De inhoud van de kast was de afgelopen jaren niet gewijzigd. Ik vroeg me af waarom tante die broekjes en luiers van toen bewaard heeft.
Tante zag me kijken en glimlachte lief naar me. Ze legde een hand even op mijn schouder.
"Kleed je maar aan, dan gaan we een kopje thee drinken in de tuin." Zei ze. Tante pakte een broekje van een stapeltje uit de kast en hield het me voor. Ik keek er met grote ogen naar. Tante hield een luierbroekje beet en wilde dat ik het aanpakte en aantrok. Dacht tante echt dat ik nog in de oefenbroekjes van 8 jaar geleden zou passen? Ik keek met afschuw naar het luierbroekje, en daarna naar tante. Dit kon ze toch niet menen? Ik was inmiddels achttien jaar oud, plaste nooit meer in mijn broek op 1 klein ongelukje na, en was natuurlijk veel te oud om luiers of luierbroekjes te dragen.
"Nou schiet op. Pak aan!" Zei tante streng, terwijl ze stond te wachten totdat ik het luierbroekje aan zou pakken. Ik schudde mijn hoofd. Tante keek me streng aan, maar ik bewoog niet. Ik was volledig naakt, maar ik weigerde het aangeboden kledingstuk. Dit was absurd. Ik liet me niet zomaar als een klein kind behandelen.
Plots kwam tante in beweging. Ze pakte me bij mijn arm en trok me naar haar toe. Met haar andere hand sloeg ze me op mijn blote billen. Ik gilde van de schrik, want echt pijn deed het niet. Tante trok me naar de hoek van de kamer en duwde me met mijn neus in de hoek. Dit was de hoek waar ik vroeger veel tijd in had doorgebracht. Tante vond het altijd een goede straf om mij een tijdje zo te laten staan, zodat ik kon nadenken over wat ik gedaan had. Ik had hier een flink aantal uren doorgebracht, vaak huilend. Ik kon me nog heel goed herinneren hoe ik vroeger smeekte om uit de hoek te mogen komen. Vaak had ik er gestaan met mijn broek op mijn knieën en mijn billen bloot, vaak na eerst een pak voor mijn billen gehad te hebben.
Nu stond ik weer in de hoek, als een kleuter. Weer met mijn billen bloot, maar nu zelfs volledig bloot. Ik voelde tranen in mijn ogen opwellen, tranen van schaamte en kwaadheid. Ik schaamde me vreselijk omdat ik me weer als een klein meisje liet behandelen, en tegelijkertijd was ik ook boos op mezelf. Natuurlijk wilde tante me een speciaal broekje laten dragen, dat begreep ik heel goed. Vroeger plaste ik regelmatig in mijn broek, in de tussenliggende jaren had ik nooit in mijn broek geplast, maar zodra tante me opgehaald had was het vrijwel meteen weer gebeurd. Wat tante betreft leek het alsof ik nooit was gestopt met mijn broekplassen.
"Tante, alsjeblieft. Het spijt me." Smeekte ik, maar zonder om te kijken. Ik had tante nog niet weg horen lopen, maar ik durfde niet te kijken of tante er nog wel was. Ik hield mijn handen op mijn rug en steunde met mijn hoofd tegen de hoek van de muur.
"Ik zou je eigenlijk een pak voor je billen moeten geven." Zei tante streng. Ik huiverde bij de gedachte om net als vroeger over de knie gelegd te worden, maar ik wist dat als ik vroeger had geweigerd om een luierbroekje aan te trekken, ik het pak slaag niet had kunnen ontlopen.
"Ja, tante. Ik weet het, Het spijt me." Smeekte ik berouwvol. "Mag ik… alstublieft uit de hoek komen en mijn luierbroekje aantrekken?" Vroeg ik. "Ik zal vanaf nu beter luisteren, tante. Dat beloof ik." Ik stond muisstil en luisterde naar wat er achter me gebeurde. Het was stil achter me. Was tante er nog wel? Ik durfde nog steeds niet te bewegen, of te kijken.
Ineens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik mocht me omdraaien en keek met enige angst en schaamte naar het gezicht van tante. Weer hield ze het luierbroekje voor me en nu pakte ik het zonder morren aan. Ik stak mijn handen in het broekje en trok het elastiek uit. Een voor een stak ik mijn voeten in het broekje en ik trok het broekje omhoog. Vrijwel meteen voelde ik het elastiek op mijn benen, het broekje kraakte terwijl ik het omhoog trok. De buitenkant van het broekje voelde zacht aan, maar de dikte verraadde meteen dat het geen gewoon broekje was.
Ik trok het broekje op zijn plaats en voelde het elastiek kriebelen in mijn lies. Met afschuw keek ik naar beneden naar het broekje. Het voelde nog net zo vreemd en irritant als vroeger, maar het broekje paste precies. Dit waren duidelijk niet dezelfde broekjes als vroeger, want die zouden me niet meer passen. Vroeger was de buitenkant van het broekje ook meer plastic-achtig, terwijl het nu warm en zacht aanvoelde.
"Goed zo." Zei tante complimenterend. "Kleed je maar aan." Zei ze, en daarna liep ze de kamer uit. Ze liet een achttienjarige, volwassen vrouw achter die met moeite de tranen in haar ogen kon bedwingen. Het luierbroekje voelde dik en vernederend aan, en ik begon zelfs terug te verlangen naar het kille, liefdeloze internaat. Ik voelde me weer net zo oud als vroeger, toen ik hier regelmatig logeerde omdat mijn ouders de hele tijd ruzie maakten.
(deel 1)
Hoofdstuk 1 – Claudia wil niet plassen
"Nou, Claudia. Schiet op!" Zei mijn tante vanuit de smalle deuropening. Ze stond met haar linkerhand tegen de deurpost geleund en blokkeerde de uitgang, gelukkig blokkeerde ze zo ook het zicht. Tante keek geïrriteerd op me neer en ik keek blozend naar haar omhoog. Ik had nu al spijt dat ik vorige maand weer contact met haar had gezocht. Zes jaar lang had ik haar niet gezien, maar toen ik vorige maand achttien werd had ik de stoute schoenen aangetrokken en had ik haar gebeld. Ik had haar gemist, maar toch had ik al die tijd geen contact opgenomen. Ik had goede en slechte herinneringen aan haar, maar meestal overheersten de goede herinneringen.
Ik keek naar beneden, naar mijn spijkerbroek en slipje die op mijn enkels hingen. De witte vloertegels van de toiletten waren dof en er hing een lucht van schoonmaakmiddelen om me heen. De kunststof tussenwandjes waren nog geen twee meter hoog, en begonnen op zo’n twintig centimeter van de grond.
Er klonken voetstappen en ik huiverde. De voetstappen kwamen dichterbij. Even leken ze te stoppen, maar mijn tante blokkeerde nog steeds het zicht en ik kon niet zien waar, en van wie, de voetstappen vandaan kwamen. Ik hoorde een deurtje opengaan en onder het tussenschot door zag ik een blauwe schoen van ons schooluniform. Eerst wezen de tenen naar het toilet toe, daarna verdween de linkerschoen uit zicht en kwam de rechterschoen in het zicht, met de neus naar de deur toe. Ik hoorde hoe het deurtje van het toilet naast me gesloten werd.
Ik keek onzeker naar mijn tante omhoog, hopend op clementie, maar ze keek streng op me neer. Ik wilde niet plassen, en hoefde ook helemaal niet te plassen, maar mijn tante had me gedwongen plaats te nemen op het toilet. En nu keek ze op me neer alsof ik een klein kind was. Het feit dat ik niet alleen was, mijn tante niet meegerekend, maakte deze hele situatie nog beschamender. Ik huiverde, en hoorde nog twee meisjesstemmen bij de wastafels.
Er was beweging in het toilet naast me. Alhoewel ik niet kon zien wat er hiernaast gebeurde kon ik het wel raden. Ze tilde haar rok op en trok haar ondergoed naar beneden. Ik hoorde een zacht krakend geluid. Ondanks mijn eigen schaamte moest ik toch glimlachen. Ik voelde de blik van mijn tante nog steeds op me gericht dus ik trok mijn gezicht snel weer in de plooi. Het leedvermaak om mijn buurmeisje maakte mijn eigen situatie er niet beter op.
"Ik... Ik hoef niet te... te plassen." Zei ik fluisterend, terwijl ik met een rood hoofd naar mijn tante omhoog keek. Ze schudde haar hoofd. Ik hoopte niet dat ze hiernaast mijn stem kon verstaan, en ik hoopte nog meer dat ze mijn stem niet zou herkennen.
"Onzin." Zei ze. Ik zag een paar velletjes toiletpapier in haar hand, netjes dubbelgevouwen, en ik huiverde weer. Ze behandelde me weer als dat kleine kind dat ik jaren geleden was. Maar ik was allang geen klein kind meer, ik was achttien en volwassen. Toch zat ik met mijn broek omlaag op het toilet, stond mijn tante in de deuropening op me te wachten met het toiletpapier al in haar handen. Ze wachtte op me, en had geen haast. Ik probeerde te plassen zoals me opgedragen was, maar het lukte niet.
De schoen naast me bewoog en ik hoorde het toilet doorgetrokken worden. Weer hoorde ik dat zachte krakende geluid, voordat het deurtje naast me weer open ging. Mijn tante bewoog en keek naar het meisje dat naast me uit het toilet kwam, en daardoor kreeg ook ik een glimp te zien van wat er achter mijn tante gebeurde. Ik zag Karin, een klasgenootje en ook bewoner van dit internaat.
En Karin zag mij! Ze kon langs mijn tante heen kijken, mijn toilethokje in. Tante knikte vriendelijk naar haar, maar ik zag alleen maar het verbaasde gezicht van Karin, en ik was blij dat Karin doorliep en achter mijn tante verdween. De schaamte van de vernederende situatie maakte het alleen maar moeilijker om te plassen. Ik keek weer naar beneden, naar mijn voeten en mijn witte slipje. Ik probeerde me te ontspannen, probeerde de schaamte te vergeten. Eindelijk leek het te lukken. Langzaam voelde ik wat druppels komen en al snel hoorde ik een forse straal onder me in het water van het toilet klateren.
"Zie je wel dat je het kunt." Zei mijn tante met een glimlach. Ze bleef geduldig wachten terwijl ik de laatste druppels naar buiten probeerde te persen. Ik voelde me opgelucht, maar tegelijkertijd voelde ik me nog kleiner en kinderachtiger. Ik keek naar mijn tante op, en vooral naar het toiletpapier in haar handen. Zou ze me dat aangeven, of zou zij me afvegen? Ik wist het antwoord eigenlijk al, het zou niet de eerste keer zijn dat zij mij hielp met naar het toilet gaan. De laatste keer dat dát gebeurd was, was echter al jaren geleden. Ik was toen elf, misschien twaalf, maar tante leek te doen alsof er in de afgelopen jaren niets veranderd was. Alsof ik niet zes jaar ouder was, en zes jaar volwassener.
Ik deed alsof ik niet gezien had dat mijn tante al klaarstond met het toiletpapier, en mijn hand gleed zo nonchalant mogelijk naar de toiletrol die aan de tussenwand bevestigd was. Ik pakte het loshangende velletje en wilde het naar beneden trekken, maar ik hoorde mijn tante al.
"Laat dat! Ga maar staan." Zei tante streng. Ik keek naar op en schudde paniekerig mijn hoofd. Mijn tante was onverbiddelijk, en ik wist dat ik hier niet aan kon ontkomen. Ik liet het toiletpapier los en met het lood in mijn schoenen stond ik op. Weer keek ik naar mijn tante op, mijn hoofd rood gekleurd door mijn schaamte. Ik zakte iets door mijn benen en opende mijn bovenbenen. Deze houding was zo vreselijk vernederend, en ik voelde me kleiner dan ooit.
De hand met het toiletpapier kwam naar me toe. Mijn tante bukte en haar hand verdween tussen mijn benen. Met het papiertje veegde ze van achteren naar voren door mijn schaamhaar. Haar aanraking deed me meer pijn dan ik kan kunnen voorstellen, maar toch protesteerde ik niet. Ik wist nog heel goed dat tegenstribbelen bij mijn tante geen zin had. Ik zou het alleen maar erger maken. Mijn tante duwde me iets aan de kant en gooide het toiletpapier in de toiletpot. Ze trok door en stapte weer achteruit. Ik stond nog steeds met mijn broek op mijn enkels en wachtte.
"Zal ik je even helpen?" Zei mijn tante lachend en ze klopte me zachtjes op mijn blote bil. Ze bedoelde het als aansporing, en meer had ik niet nodig. Ik bukte en trok mijn slipje en mijn spijkerbroek tegelijkertijd omhoog. Snel kleedde ik me weer aan, terwijl mijn tante eindelijk uit de deuropening vandaan stapte. Zodra ik me weer netjes had aangekleed liep ik achter tante aan naar de wastafels. Tante was haar handen al aan het wassen en ik deed hetzelfde.
Karin stond er nog en ze keek me met een verbaasde glimlach aan. Ze had op me gewacht en was duidelijk nieuwsgierig naar wat er precies aan de hand was. Karin was geen vriendin van me, en ik baalde ervan dat juist zij op dat moment binnen was komen lopen. Ik probeerde me groot te houden en deed alsof er niets aan de hand was. Ik bekeek haar van top tot teen en lachte haar uit. Karin droeg het belachelijke schooluniform: een lange, blauwe rok met daarboven een witte blouse. Onder de rok waren nog de witte sokken en de blauwe schoentjes zichtbaar. Ik was blij dat ik het schooluniform niet meer hoefde te dragen. Het uniform was kinderlijk en lelijk, en het zat ook niet lekker.
"Baby!" Snauwde ik haar zachtjes toe, maar waar ze normaal gesproken altijd beschaamd afdroop, keek ze me nu lachend aan. Ze had duidelijk meer zelfvertrouwen dan normaal gesproken. Haar glimlach was gemeen, en nu was ik degene die beschaamd een andere kant op keek.
Tante had haar handen al gewassen en wachtte op mij. Ik volgde snel haar voorbeeld en ik wilde hier zo snel mogelijk weg.
"Moet je je nog afmelden, of iets dergelijks?" Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd.
"Ze weten dat ik een paar dagen bij u ga logeren." Tante knikte. Ik realiseerde me dat ik uit mezelf mijn tante met ‘u’ had aangesproken, alsof er een natuurlijk soort van overwicht of respect aanwezig was.
"Zullen we dan maar gaan, we hebben nog een flinke rit te gaan." Ze draaide zich om en liep het toiletgedeelte uit. Ik volgde haar en pakte in de gang mijn sporttas met kleren weer op. Die ik hier had achtergelaten toen mijn tante er een kwartier geleden op stond dat ik eerst een plasje ging doen voordat we in de auto zouden stappen. Ik keek nog eens achterom de gang in, en met een vreemd gevoel verliet ik het internaat. De afgelopen jaren had ik hier dag en nacht geleefd, zonder logeren of vakanties. Dit was voor het eerst sinds zes jaar dat ik buiten het internaat zou slapen. Ik verliet de vertrouwde gang en de drukte van de andere meiden, en liep achter mijn tante aan de onbekende wereld in.
Hoofdstuk 2 – Claudia plast in haar broek
Ik drukte mijn bovenbenen tegen elkaar en terwijl ik zo nonchalant mogelijk om me heen keek. Ik wist dat we nu vlakbij tante’s huis waren. Ik herkende deze buurt van vroeger, alhoewel er wel flink wat was bijgebouwd. Er was een hele nieuwe woonwijk gebouwd op de plaats waar vroeger een appelboomgaard stond, en het winkelcentrum was nu overdekt en een stuk groter geworden.
De rit had een bijna drie uur geduurd, deels veroorzaakt door de file op de snelweg, en ook waren we net gestopt bij het winkelcentrum waar tante boodschappen had gedaan bij de slager en de groenteboer. Ik had toen al nodig moeten plassen, maar ik had geen kans gezien om naar het toilet te gaan. Eigenlijk voelde het een beetje gênant. Een paar uur geleden had ik pas na lang aandringen een beetje kunnen plassen op het toilet, terwijl ik vol bleef houden dat ik eigenlijk niet hoefde te plassen. En nu, een paar uurtjes later, kon ik mijn plas nauwelijks meer ophouden.
Tante draaide een straat in, verleende voorrang aan een fietser, en reed heel zachtjes. Ondanks dat ik de fietser vervloekte omdat hij de reis nog wat langer liet duren, voelde ik me opgelucht. Ik herkende deze straat; tante woonde misschien maar vijftig meter verder.
"Waarom draag jij geen schooluniform en dat meisje wel?" Vroeg mijn tante. Mijn tante had de afgelopen uren niet zo heel veel gesproken. Ze was wel nieuwsgierig naar wat ik de afgelopen jaren allemaal had gedaan en had meegemaakt, maar aangezien ze had gemerkt dat ik weinig spraakzaam was, had ze het opgegeven. Ik was helemaal niet in een stemming om gezellig te praten. Het feit dat ik zojuist als een klein kind was behandeld, maakte mijn gemoedstoestand er niet beter op. Ik was verontrust over de komende dagen, en hoopte niet dat wat er zojuist was gebeurd een voorbode voor de rest zou zijn.
"Alleen kinderen tot twaalf jaar dragen het schooluniform." Zei ik kortaf, maar natuurlijk was dit niet het volledige antwoord.
"Dat meisje was duidelijk geen twaalf meer, ze was van jouw leeftijd." Zei mijn tante. Ik haalde mijn schouders op. Mijn tante keek me nog wel een ogenblik vragend aan, maar ze zag dat ik geen zin had om alles uit te leggen. De regels op het internaat waren ingewikkeld en streng, en het zou een hele middag kosten om ze allemaal uit te leggen. Voor kinderen tot twaalf jaar golden er in ieder geval heel andere regels. Zij slapen met zijn tienen op een slaapzaal en dragen het schooluniform. Voor kinderen tot twaalf jaar is het een streng internaat, pas na je twaalfde verjaardag krijg je langzamerhand meer vrijheden.
Als je geluk had kreeg je op je twaalfde verjaardag een tweepersoonskamer toegewezen. Soms was er niet meteen een kamer beschikbaar en moest je nog een tijdje op de slaapzaal blijven. Vanaf het moment dat je op je eigen, gedeelde, kamer woonde, mocht je zelf kleren kopen, en gold er een minder streng regime. Natuurlijk stond je wel nog steeds onder toezicht, maar je mocht veel meer je eigen gang gaan.
Toch gold die vrijheid niet voor elk kind ouder dan twaalf jaar. Er waren situaties waarbij je toch weer onder strenger toezicht geplaatst werd. Dat betekende meestal dat je weer op een slaapzaal moest slapen, en ook dat je weer het schooluniform moest dragen. Dit gebeurde vaak bij oudere kinderen die zich misdroegen, of die in bed plasten, of die voor een ander zwaar vergrijp gestraft werden. Op het internaat kon je dus altijd precies zien welke oudere kinderen nog, of weer, onder extra toezicht stonden: het schooluniform was een duidelijk zichtbaar en vernederend teken.
"Plas je nog wel eens in bed?" Vroeg mijn tante ineens. Ik schrok en mijn gezicht kleurde rood. Vroeger had ik vaak in bed geplast, maar gelukkig was dat gestopt. De afgelopen jaren had ik niet meer in bed geplast, en dat was maar goed ook, want het internaat strafte bedplassers erg zwaar. Bedplassers werden onder het extra toezicht geplaatst en sliepen bij elkaar op de slaapzaal. Wat er precies in de slaapzaal van de bedplassers gebeurde wist ik niet, maar ik wist wel dat bijna alle bedplassers ook overdag luiers droegen. Sommigen droegen duidelijk zichtbaar een dikke luier onder hun schoolrok, en anderen droegen luierbroekjes.
Karin was ook een bedplasser en ik wist dat zij overdag een luierbroekje moest dragen. Joyce, een meisje dat een jaar jonger was dan ik, droeg overdag altijd een dikke luier. Als ze voorbij kwam lopen kon je haar luier horen kraken. Ik wist niet precies waarom Joyce wel en Karin geen echte luier hoefde te dragen. Alles wat achter de deuren van de babyzaal gebeurde, zoals wij de bedplaszaal noemden, gebeurde achter gesloten deuren. Natuurlijk was ik nieuwsgierig, maar wat er achter die gesloten deur gebeurde, hoopte ik nooit van dichtbij mee te maken.
"Nee... Nooit!" Stamelde ik, verontwaardigd door de vraag. Tante had me alweer een paar seconden aangekeken en gewacht op mijn antwoord. Ik hoopte alleen maar dat tante een beetje door zou rijden, want de drang om te plassen werd steeds erger. Tante glimlachte naar me.
"Nooit? Ik kan me nog wel herinneren..." Zei mijn tante, maar ik onderbrak haar.
"Toen was ik nog een kind!" Zei ik chagrijnig. Eindelijk draaiden we van de weg af, op de twee rijen tegels die in het gras lagen, wijzend naar de garage die aan het huis vast gebouwd was. De laatste meters reed tante heel langzaam, terwijl ik door de voorruit naar het huis keek dat ik vroeger zo goed kende. Ik herinnerde me de tuin nog heel goed, en hij was maar verbazend weinig veranderd.
Zodra de auto stil stond, opende ik het portier en stapte naar buiten. Ik voelde hoe tante me bekeek, maar ik kon alleen maar denken aan het toilet. De voordeur van het huis was natuurlijk nog gesloten, dus eigenlijk was ik nog geen stap verder. Tante stapte uit en sloot het portier. Ze leek geen enkele haast te hebben, maar dat kwam vooral doordat ik zelf wél zoveel haast had. Met samengeknepen benen stond ik te wachten en ik zag tante naar me kijken.
"Wat is er?" Vroeg ze.
"Ik moet… moet nodig plassen." Stamelde ik blozend. Tante keek me onderzoekend aan.
"Hoe kan dat nou?" Zei tante verbaasd, en ze keek me recht in mijn ogen. "Net voordat we in de auto stapten zat je te klagen dat je helemaal niet hoefde te plassen." Tante stond stil en bleef me aankijken. Haar blik was streng en ik voelde haar ogen in me prikken. Ik keek naar de grond en durfde tante niet meer aan te kijken. Herinneringen aan vroeger kwamen weer boven, net zoals toen leek ik nu weer een standje te krijgen, en het voelde nog net zo beroerd als vroeger.
"Het is maar goed dat ik je toch maar even op het toilet gezet heb, toch?" Vroeg tante en ze wachtte op antwoord. Ik knikte en mompelde een bevestiging, maar dat was niet genoeg.
"Kijk me aan als ik je wat vraag, Claudia!" Hoorde ik streng, en voorzichtig keek ik op. Mijn gezicht was rood van schaamte en woede. Ik werd weer als een kleuter behandeld, net als vroeger. Er was niets veranderd, en dat terwijl ik nu achttien en volwassen was. Tante dacht blijkbaar dat ik nog steeds het kind was dat vroeger bij haar kwam logeren.
"Ja, tante." Zei ik, en ik keek tante een kort ogenblik aan, voordat ik mijn blik weer op mijn voeten richtte. Ik baalde van mezelf dat ik me zo als een klein kind liet behandelen. Ik had gehoopt dat ik inmiddels meer tegen mijn tante opgewassen zou zijn, en dat ze me ook meer als een volwassene zou behandelen. Die hoop vervloog nu heel snel.
"Kom, pak je tas maar uit de auto." Zei tante, gelukkig nu wat vriendelijker. Ze had de achterklep voor me geopend en ik liep snel naar de auto toe en greep mijn tas. Tante sloot de auto af en liep naar de voordeur. Ik volgde haar op de voet en was opgelucht dat ik nu eindelijk snel een toilet zou kunnen opzoeken. Tante viste de huissleutel uit haar handtas en ik volgde de sleutel met mijn ogen naar het slot. Ik zou de snelheid wel willen verhogen, maar ik durfde niet aan te dringen. Binnen, net achter de deur aan de linkerkant was het toilet. Dat kon ik me nog herinneren.
"Heb je een logé, Dineke?" Hoorde ik ineens van achter me. Tante’s hand met de sleutel stopte vlak voor het slot, en tante draaide zich zelfs om. Ze keek naar de persoon die aan de andere kant van de heg stond, in de tuin van de buren. De afstand van de sleutel tot het slot werd langzaam weer groter, en paniekerig keek ik naar tante op. Tante negeerde me en keek naar haar buurvrouw.
"Je kent Claudia toch nog wel?" Zei mijn tante, en ik voelde een onderzoekende blik van de buurvrouw op me gericht. Ineens brak haar gezicht open en ze lachte me vriendelijk tegemoet.
"Natuurlijk! Vroeger speelde je veel met mijn dochter Tanja." Zei de buurvrouw. Ze stak haar hand uitnodigend over de heg heen, en ik was verplicht om er naar toe te lopen en haar hand te schudden. Mijn blaas stond inmiddels op springen en met moeite kon ik haar vriendelijke uitdrukking beantwoorden met een glimlach. Ik moest de pijn in mijn blaas onderdrukken en kneep mijn knieën nog steviger tegen elkaar.
De buurvrouw en mijn tante begonnen over Tanja te praten, en over vroeger, en… Ik luisterde niet meer en probeerde mijn plas op te houden. Ik lette niet meer op de twee vrouwen, en zij leken niet op mij te letten. Ik luisterde niet en keek naar de grond. Ik drukte mijn hand in mijn kruis.
Ineens voelde ik een hand op mijn wang. Er klonk een pets en ik voelde mijn wang prikken. Het was geen harde slag geweest, misschien zelfs maar een klein tikje, maar het bracht me ogenblikkelijk weer terug bij de werkelijkheid.
"Nou kom, zeg eens wat! Er wordt je wat gevraagd!" Hoorde ik mijn tante chagrijnig zeggen. Geschrokken keek ik naar haar op. Twee paar ogen keken me aan en wachtten op een antwoord, maar ik had de vraag niet gehoord. Met het zweet op mijn voorhoofd keek ik beurtelings naar mijn tante en naar de buurvrouw. Weer had ik een standje gekregen, ditmaal in het bijzijn van iemand anders. Ik voelde me miserabel, maar ineens was de vraag niet meer belangrijk. Ik zou de vraag niet meer hoeven te beantwoorden.
Ik plaste in mijn broek.
Hoofdstuk 3 – Claudia is ongehoorzaam
Ik voelde een warme stroom urine uit mijn blaas ontsnappen. Ik slaakte een gilletje terwijl ik mijn onderbroek natter en natter voelde worden. Met een vuurrood hoofd keek ik op naar tante. Ze keek bezorgd op me neer, en begreep niet meteen wat er aan de hand was. Toen ze mijn natte broek zag, lachte ze vriendelijk. Ze legde een hand op mijn schouder
"Claudia is niets veranderd sinds ik haar als tienjarige naar het internaat bracht." Zei tante tegen de buurvrouw. Woedend keek ik tante aan, terwijl ik mijn blaas eindelijk weer onder controle had. Mijn blaas was nog lang niet leeg, maar er was genoeg uitgekomen om mijn onderbroek te doorweken, en mijn spijkerbroek een grote, natte vlek te laten vertonen.
"Wat? Nee!" Riep ik woedend. Ik stapte achteruit onder de hand van tante vandaan en sloeg mijn handen voor mijn kruis. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, en ik kon niet geloven dat ik voor het eerst sinds jaren weer in mijn broek had geplast. En dat juist op het moment dat ik weer bij tante ging logeren.
Vroeger plaste ik regelmatig in bed, en soms ook nog wel in mijn broek, maar dat was al heel lang geleden. Tante was er nooit kwaad over geworden, maar ze vond wel dat ik dan geen gewone onderbroekjes meer mocht dragen. Als ik bij tante logeerde deed ze me ’s avonds voor het naar bed gaan een luier om, en ook overdag moest ik regelmatig speciale broekjes dragen. Ik schaamde me daar vreselijk voor, maar tante vond het nooit erg. Alleen als ik tegenstribbelde bij het aantrekken of verschonen werd ze altijd erg boos.
"Geeft niets hoor." Zei de buurvrouw lachend. "Je bent echt niet de enige tiener die nog in zijn of haar broek plast." De woorden troostten me niet. Juist het feit dat niemand boos of verbaasd was, maakte me nog kwader en maakte mijn vernedering nog groter. Het leek alsof het heel normaal was dat ik in mijn broek had geplast, alsof ik nog steeds 10 jaar oud was en alsof ze niets anders van me hadden verwacht. Ik voelde tranen in me op wellen, tranen van woede en van schaamte, maar ik snapte ook wel dat ontkennen dat ik nooit in mijn broek plaste geen zin had.
"Kom maar mee, dan krijg je een schone broek van me." Zei tante, en de toon waarop ze dat zei was zo kleinerend dat het me nog kwader maakte. Woedend keek ik haar aan, maar tante keek me aan met een blik die me mijn woede deed inslikken. Het was me meteen duidelijk dat protesteren geen enkele zin had. Ik kon deze blik nog heel goed herinneren van vroeger. Tante was toen ook altijd al erg streng geweest, en duldde geen tegenspraak. Ik kon met de regelmatige pak voor mijn billen nog heel goed herinneren, en tante’s gezicht had nu dezelfde uitdrukking als toen. Het was een waarschuwing dat ik op het punt stond om te ver te gaan, en ik was bang dat ik, ook nu ik achttien en volwassen was, nog steeds een pak voor mijn billen zou krijgen als ik niet luisterde.
Tante liep voor me uit, opende de voordeur en ik volgde. Terwijl tante de voordeur achter me weer dicht deed keek ik naar het vertrouwde interieur van de hal. Dezelfde tegels op de vloer, dezelfde spiegel en kapstok, en zelfs dezelfde geur als vroeger. Het leek alsof er de niets was veranderd. Ik liep achter tante aan naar boven, en volgde haar de badkamer in.
"Kleed je maar uit." Zei tante. Ze bleef voor me staan en wachtte tot ik begon met uitkleden. Blozend realiseerde me dat ik niet durfde te protesteren, ondanks dat ik voelde dat ik weer als een klein kind behandeld zou worden. Er zat niets anders op dan te beginnen met me uit te kleden. Ik knielde en begon met mijn schoenen uit te trekken. Tante bleef toekijken en ik bleef haar ogen op me gericht voelen. Zodra ik als eerste mijn sokken had uitgetrokken stak tante haar handen uit om de sokken aan te pakken.
Even later stapte ik uit mijn natte spijkerbroek en ook die werd meteen door tante afgenomen. Huiverend door de vernedering kleedde ik me verder uit. De stapel kleren in tante’s handen werd steeds groter, net zoals mijn naaktheid. Ik moest ook mijn bh afgeven en toen stond ik helemaal naakt voor tante. Ze bekeek me van onder tot boven. Tante had me vroeger zovaak naakt gezien, dat was toen heel gewoon. Tante waste me vroeger regelmatig, of deed me in bad. Ze zag me ook naakt als mijn luier of oefenbroekje controleerde, of als ik verschoond werd. En tante zag me ook naakt als ik stout was geweest en ik een pak voor mijn billen kreeg.
"Ga je maar wassen. Ik breng je kleren wel naar de waskamer." Zei tante. Opgelucht zag ik hoe ze zich omdraaide en wegliep. Ik pakte een washandje en een handdoek uit de kast en waste snel de viezigheid van me af. Een paar minuutjes later was ik weer schoon en droog. Ik hoorde dat tante weer naar boven was gekomen, maar ze was niet in de badkamer. Heel voorzichtig liep ik naakt de badkamer uit. Ik vond tante in mijn vroegere logeerkamer. Ze was mijn tas met kleren aan het uitpakken en legde mijn kleren in de grote klerenkast.
Tante zei niets en glimlachte. Ik keek de kamer rond die ook niets was veranderd. Hetzelfde bed stond in de verre hoek van de kamer, onder het raam. Het was een blank, eiken bed met dikke poten en stevige randen. Het was niet al te groot, en ik zou er nu nog maar net in passen. Het bed was opgemaakt met een felgekleurd dekbedovertrek met tekeningen van dieren.
Mijn tas met kleren stond op het bed, en tante haalde de netjes opgevouwen kleren uit de tas en legde ze in de grote eiken kast, eveneens in nette stapeltjes. Ik keek met argusogen naar de kast, en precies zoals ik me kon herinneren was 1 plank al gevuld. Op die plank lagen vroeger de speciale broekjes en luiers die ik moest dragen. Diezelfde broekjes en luiers lagen er nog steeds, evenals de potjes met zalf en poeder die tante soms gebruikte. Helemaal onderin de kast stonden de ongeopende of halflege pakken met luiers en broekjes. De inhoud van de kast was de afgelopen jaren niet gewijzigd. Ik vroeg me af waarom tante die broekjes en luiers van toen bewaard heeft.
Tante zag me kijken en glimlachte lief naar me. Ze legde een hand even op mijn schouder.
"Kleed je maar aan, dan gaan we een kopje thee drinken in de tuin." Zei ze. Tante pakte een broekje van een stapeltje uit de kast en hield het me voor. Ik keek er met grote ogen naar. Tante hield een luierbroekje beet en wilde dat ik het aanpakte en aantrok. Dacht tante echt dat ik nog in de oefenbroekjes van 8 jaar geleden zou passen? Ik keek met afschuw naar het luierbroekje, en daarna naar tante. Dit kon ze toch niet menen? Ik was inmiddels achttien jaar oud, plaste nooit meer in mijn broek op 1 klein ongelukje na, en was natuurlijk veel te oud om luiers of luierbroekjes te dragen.
"Nou schiet op. Pak aan!" Zei tante streng, terwijl ze stond te wachten totdat ik het luierbroekje aan zou pakken. Ik schudde mijn hoofd. Tante keek me streng aan, maar ik bewoog niet. Ik was volledig naakt, maar ik weigerde het aangeboden kledingstuk. Dit was absurd. Ik liet me niet zomaar als een klein kind behandelen.
Plots kwam tante in beweging. Ze pakte me bij mijn arm en trok me naar haar toe. Met haar andere hand sloeg ze me op mijn blote billen. Ik gilde van de schrik, want echt pijn deed het niet. Tante trok me naar de hoek van de kamer en duwde me met mijn neus in de hoek. Dit was de hoek waar ik vroeger veel tijd in had doorgebracht. Tante vond het altijd een goede straf om mij een tijdje zo te laten staan, zodat ik kon nadenken over wat ik gedaan had. Ik had hier een flink aantal uren doorgebracht, vaak huilend. Ik kon me nog heel goed herinneren hoe ik vroeger smeekte om uit de hoek te mogen komen. Vaak had ik er gestaan met mijn broek op mijn knieën en mijn billen bloot, vaak na eerst een pak voor mijn billen gehad te hebben.
Nu stond ik weer in de hoek, als een kleuter. Weer met mijn billen bloot, maar nu zelfs volledig bloot. Ik voelde tranen in mijn ogen opwellen, tranen van schaamte en kwaadheid. Ik schaamde me vreselijk omdat ik me weer als een klein meisje liet behandelen, en tegelijkertijd was ik ook boos op mezelf. Natuurlijk wilde tante me een speciaal broekje laten dragen, dat begreep ik heel goed. Vroeger plaste ik regelmatig in mijn broek, in de tussenliggende jaren had ik nooit in mijn broek geplast, maar zodra tante me opgehaald had was het vrijwel meteen weer gebeurd. Wat tante betreft leek het alsof ik nooit was gestopt met mijn broekplassen.
"Tante, alsjeblieft. Het spijt me." Smeekte ik, maar zonder om te kijken. Ik had tante nog niet weg horen lopen, maar ik durfde niet te kijken of tante er nog wel was. Ik hield mijn handen op mijn rug en steunde met mijn hoofd tegen de hoek van de muur.
"Ik zou je eigenlijk een pak voor je billen moeten geven." Zei tante streng. Ik huiverde bij de gedachte om net als vroeger over de knie gelegd te worden, maar ik wist dat als ik vroeger had geweigerd om een luierbroekje aan te trekken, ik het pak slaag niet had kunnen ontlopen.
"Ja, tante. Ik weet het, Het spijt me." Smeekte ik berouwvol. "Mag ik… alstublieft uit de hoek komen en mijn luierbroekje aantrekken?" Vroeg ik. "Ik zal vanaf nu beter luisteren, tante. Dat beloof ik." Ik stond muisstil en luisterde naar wat er achter me gebeurde. Het was stil achter me. Was tante er nog wel? Ik durfde nog steeds niet te bewegen, of te kijken.
Ineens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik mocht me omdraaien en keek met enige angst en schaamte naar het gezicht van tante. Weer hield ze het luierbroekje voor me en nu pakte ik het zonder morren aan. Ik stak mijn handen in het broekje en trok het elastiek uit. Een voor een stak ik mijn voeten in het broekje en ik trok het broekje omhoog. Vrijwel meteen voelde ik het elastiek op mijn benen, het broekje kraakte terwijl ik het omhoog trok. De buitenkant van het broekje voelde zacht aan, maar de dikte verraadde meteen dat het geen gewoon broekje was.
Ik trok het broekje op zijn plaats en voelde het elastiek kriebelen in mijn lies. Met afschuw keek ik naar beneden naar het broekje. Het voelde nog net zo vreemd en irritant als vroeger, maar het broekje paste precies. Dit waren duidelijk niet dezelfde broekjes als vroeger, want die zouden me niet meer passen. Vroeger was de buitenkant van het broekje ook meer plastic-achtig, terwijl het nu warm en zacht aanvoelde.
"Goed zo." Zei tante complimenterend. "Kleed je maar aan." Zei ze, en daarna liep ze de kamer uit. Ze liet een achttienjarige, volwassen vrouw achter die met moeite de tranen in haar ogen kon bedwingen. Het luierbroekje voelde dik en vernederend aan, en ik begon zelfs terug te verlangen naar het kille, liefdeloze internaat. Ik voelde me weer net zo oud als vroeger, toen ik hier regelmatig logeerde omdat mijn ouders de hele tijd ruzie maakten.