Cyril Archambault
Frans-Nederlandse luierliefhebber
Cyril Archambault
Het 'waargebeurde' verhaal
HOOFDSTUK 1
Ik woonde van mijn geboorte tot mijn achttiende levensjaar bij mijn ouders in Parijs (Frankrijk).
Mijn vader (Pierre Archambault) was banketbakker en mijn moeder (Michelle Beaumont) was een underground vechtsporter uit Quebec, Canada. Vlak na hun pensionering kwamen ze helaas te overlijden, maar goed.
Ik voelde me nooit echt een Fransman, ook al was ik dat wel. Vooralsnog besloot ik naar Nederland te verhuizen en de Nederlandse taal zo goed mogelijk te leren. In tegenstelling tot andere studenten, die ’s avonds de kroegen in gingen, bleef ik altijd studeren en ging ik bijtijds slapen, zodat ik de volgende dag weer vroeg kon opstaan. Ik vond het wel jammer dat mijn Frans, door de jaren heen, was verslechterd, maar ach, er zijn ergere dingen.
2008
Toen ik op een dag weer op mijn kamer kwam, zag ik opeens 2 beeldschone meisjes, die op de sofa zaten. Zo te zien waren ze net zo oud als ik.
CYRIL: “Eh… bon après-midi, mademoiselles.”
MEISJES: “Huh!?”
Toen moest ik even blozen, want ze spraken blijkbaar geen Frans. Gauw verbeterde ik mezelf.
CYRIL: “Correctie; goedemiddag, jongedames.”
MEISJE 1: “Oh okay, hihi. Hallo daar.”
MEISJE 2: “Haha, we dachten al dat we in Frankrijk waren.”
CYRIL: “Tja, ik kom oorspronkelijk uit Parijs, vandaar. Oh ja, ik heet Cyril Archambault en ik ben 20 jaar.”
MEISJE 1: “Veronica Jansen, 20 jaar, Utrecht.”
MEISJE 2: “Josefien Bakker, 20 jaar, Amsterdam.”
We schudden elkaar netjes bij de hand, gingen op de sofa zitten en raakten aan de praat. Vero en José, zoals de 2 meisjes het liefst werden genoemd, mochten me meteen al.
VERO: “We komen trouwens ook op deze kamer slapen.”
JOSÉ: “Inderdaad. Zou je ons nu willen helpen met onze spullen uit te pakken?”
CYRIL: “Oh, dat is geen probleem, hoor.”
Ik liet hen de slaapkamer zien, waar 3 losse bedden stond. Bovenop het kussen van mijn bed had ik mijn pyjama (waarop een blauwe hemel, een gele maan en witte sterren stonden afgebeeld) alvast klaargelegd.
CYRIL: “Het ziet er nogal kinderlijk uit, dat wel, maar het helpt me om te herinneren waar ik vandaan kom.”
VERO: “Ach, dat maakt niets uit, joh. Ik denk eerlijk gezegd dat het jou wel mooi zou staan.”
JOSÉ: “Zo is het maar net, en wie er moeilijk over gaat doen, weet gewoon niet beter.”
Daar was ik natuurlijk erg blij om. Opeens zagen ze een open pak Rearz Seduction Black wegwerpluiers in mijn nachtkastje staan. Ik kon me wel voor het hoofd slaan, want hoe had ik zo stom kunnen zijn hem open te laten!? Gelukkig wisten Vero en José me te kalmeren.
VERO: “We beloven je dat we dit onder ons houden.”
JOSÉ: “Iedereen heeft wel eens een geheimpje en daar is niets mis mee.”
CYRIL: “Nou eh, dankjewel. Dat waardeer ik ontzettend.”
De meisjes knikten glimlachend en lieten me even bijkomen van de schrik. Toen ik later weer de slaapkamer uit kwam, droeg ik niets anders dan een hemd, mijn sokken en een luier. Vero en José sloegen allebei een heel zacht kreetje van enthousiasme.
JOSÉ: “Wat zie jij er schattig uit in die luier, zeg.”
VERO: “Nu alleen nog jouw pyjama en dan is het plaatje compleet.”
Ik haalde opgelucht adem en trok meteen mijn onderbroek aan, gevoeld door mijn pyjama. De 2 meisjes knikten tevreden, want als het ging om mode, wisten ze bijna alles.
CYRIL: “Eindelijk heb ik 2 vriendinnen die me accepteren en respecteren voor wie en wat ik ben. Vroeger werd ik altijd uitgescholden voor o.a. ‘petit bébé’ (kleine baby), ‘homme de couche’ (luier-mannetje), noem maar op.”
JOSÉ: “Wat een gemeneriken, zeg. Als ze dat bij mij zouden doen, had ik hen flink op hun bek geslagen.”
VERO: “Ho-ho, let een beetje op je woorden waar ‘ons lieve kleine neefje’ bij is.”
Toen ik dat hoorde, viel ik bijna achterover van het lachen.
CYRIL: “Tjonge zeg, jullie weten me wel op te vrolijken, zeg.”
MEISJES: “Daar zijn we je ‘tantes’ voor, ‘Cyrilletje’.”
Hierbij lagen we alle drie in een coma, wetende dat het leven een stuk kleurrijker was geworden.
WORDT VERVOLGD…
Het 'waargebeurde' verhaal
HOOFDSTUK 1
Ik woonde van mijn geboorte tot mijn achttiende levensjaar bij mijn ouders in Parijs (Frankrijk).
Mijn vader (Pierre Archambault) was banketbakker en mijn moeder (Michelle Beaumont) was een underground vechtsporter uit Quebec, Canada. Vlak na hun pensionering kwamen ze helaas te overlijden, maar goed.
Ik voelde me nooit echt een Fransman, ook al was ik dat wel. Vooralsnog besloot ik naar Nederland te verhuizen en de Nederlandse taal zo goed mogelijk te leren. In tegenstelling tot andere studenten, die ’s avonds de kroegen in gingen, bleef ik altijd studeren en ging ik bijtijds slapen, zodat ik de volgende dag weer vroeg kon opstaan. Ik vond het wel jammer dat mijn Frans, door de jaren heen, was verslechterd, maar ach, er zijn ergere dingen.
2008
Toen ik op een dag weer op mijn kamer kwam, zag ik opeens 2 beeldschone meisjes, die op de sofa zaten. Zo te zien waren ze net zo oud als ik.
CYRIL: “Eh… bon après-midi, mademoiselles.”
MEISJES: “Huh!?”
Toen moest ik even blozen, want ze spraken blijkbaar geen Frans. Gauw verbeterde ik mezelf.
CYRIL: “Correctie; goedemiddag, jongedames.”
MEISJE 1: “Oh okay, hihi. Hallo daar.”
MEISJE 2: “Haha, we dachten al dat we in Frankrijk waren.”
CYRIL: “Tja, ik kom oorspronkelijk uit Parijs, vandaar. Oh ja, ik heet Cyril Archambault en ik ben 20 jaar.”
MEISJE 1: “Veronica Jansen, 20 jaar, Utrecht.”
MEISJE 2: “Josefien Bakker, 20 jaar, Amsterdam.”
We schudden elkaar netjes bij de hand, gingen op de sofa zitten en raakten aan de praat. Vero en José, zoals de 2 meisjes het liefst werden genoemd, mochten me meteen al.
VERO: “We komen trouwens ook op deze kamer slapen.”
JOSÉ: “Inderdaad. Zou je ons nu willen helpen met onze spullen uit te pakken?”
CYRIL: “Oh, dat is geen probleem, hoor.”
Ik liet hen de slaapkamer zien, waar 3 losse bedden stond. Bovenop het kussen van mijn bed had ik mijn pyjama (waarop een blauwe hemel, een gele maan en witte sterren stonden afgebeeld) alvast klaargelegd.
CYRIL: “Het ziet er nogal kinderlijk uit, dat wel, maar het helpt me om te herinneren waar ik vandaan kom.”
VERO: “Ach, dat maakt niets uit, joh. Ik denk eerlijk gezegd dat het jou wel mooi zou staan.”
JOSÉ: “Zo is het maar net, en wie er moeilijk over gaat doen, weet gewoon niet beter.”
Daar was ik natuurlijk erg blij om. Opeens zagen ze een open pak Rearz Seduction Black wegwerpluiers in mijn nachtkastje staan. Ik kon me wel voor het hoofd slaan, want hoe had ik zo stom kunnen zijn hem open te laten!? Gelukkig wisten Vero en José me te kalmeren.
VERO: “We beloven je dat we dit onder ons houden.”
JOSÉ: “Iedereen heeft wel eens een geheimpje en daar is niets mis mee.”
CYRIL: “Nou eh, dankjewel. Dat waardeer ik ontzettend.”
De meisjes knikten glimlachend en lieten me even bijkomen van de schrik. Toen ik later weer de slaapkamer uit kwam, droeg ik niets anders dan een hemd, mijn sokken en een luier. Vero en José sloegen allebei een heel zacht kreetje van enthousiasme.
JOSÉ: “Wat zie jij er schattig uit in die luier, zeg.”
VERO: “Nu alleen nog jouw pyjama en dan is het plaatje compleet.”
Ik haalde opgelucht adem en trok meteen mijn onderbroek aan, gevoeld door mijn pyjama. De 2 meisjes knikten tevreden, want als het ging om mode, wisten ze bijna alles.
CYRIL: “Eindelijk heb ik 2 vriendinnen die me accepteren en respecteren voor wie en wat ik ben. Vroeger werd ik altijd uitgescholden voor o.a. ‘petit bébé’ (kleine baby), ‘homme de couche’ (luier-mannetje), noem maar op.”
JOSÉ: “Wat een gemeneriken, zeg. Als ze dat bij mij zouden doen, had ik hen flink op hun bek geslagen.”
VERO: “Ho-ho, let een beetje op je woorden waar ‘ons lieve kleine neefje’ bij is.”
Toen ik dat hoorde, viel ik bijna achterover van het lachen.
CYRIL: “Tjonge zeg, jullie weten me wel op te vrolijken, zeg.”
MEISJES: “Daar zijn we je ‘tantes’ voor, ‘Cyrilletje’.”
Hierbij lagen we alle drie in een coma, wetende dat het leven een stuk kleurrijker was geworden.
WORDT VERVOLGD…
