Cyril Archambault - Het 'waargebeurde' verhaal

Cyril Archambault

Frans-Nederlandse luierliefhebber
Cyril Archambault
Het 'waargebeurde' verhaal

HOOFDSTUK 1
Ik woonde van mijn geboorte tot mijn achttiende levensjaar bij mijn ouders in Parijs (Frankrijk).

Mijn vader (Pierre Archambault) was banketbakker en mijn moeder (Michelle Beaumont) was een underground vechtsporter uit Quebec, Canada. Vlak na hun pensionering kwamen ze helaas te overlijden, maar goed.

Ik voelde me nooit echt een Fransman, ook al was ik dat wel. Vooralsnog besloot ik naar Nederland te verhuizen en de Nederlandse taal zo goed mogelijk te leren. In tegenstelling tot andere studenten, die ’s avonds de kroegen in gingen, bleef ik altijd studeren en ging ik bijtijds slapen, zodat ik de volgende dag weer vroeg kon opstaan. Ik vond het wel jammer dat mijn Frans, door de jaren heen, was verslechterd, maar ach, er zijn ergere dingen.

2008

Toen ik op een dag weer op mijn kamer kwam, zag ik opeens 2 beeldschone meisjes, die op de sofa zaten. Zo te zien waren ze net zo oud als ik.

CYRIL: “Eh… bon après-midi, mademoiselles.”
MEISJES: “Huh!?”

Toen moest ik even blozen, want ze spraken blijkbaar geen Frans. Gauw verbeterde ik mezelf.

CYRIL: “Correctie; goedemiddag, jongedames.”
MEISJE 1: “Oh okay, hihi. Hallo daar.”
MEISJE 2: “Haha, we dachten al dat we in Frankrijk waren.”
CYRIL: “Tja, ik kom oorspronkelijk uit Parijs, vandaar. Oh ja, ik heet Cyril Archambault en ik ben 20 jaar.”
MEISJE 1: “Veronica Jansen, 20 jaar, Utrecht.”
MEISJE 2: “Josefien Bakker, 20 jaar, Amsterdam.”

We schudden elkaar netjes bij de hand, gingen op de sofa zitten en raakten aan de praat. Vero en José, zoals de 2 meisjes het liefst werden genoemd, mochten me meteen al.

VERO: “We komen trouwens ook op deze kamer slapen.”
JOSÉ: “Inderdaad. Zou je ons nu willen helpen met onze spullen uit te pakken?”
CYRIL: “Oh, dat is geen probleem, hoor.”

Ik liet hen de slaapkamer zien, waar 3 losse bedden stond. Bovenop het kussen van mijn bed had ik mijn pyjama (waarop een blauwe hemel, een gele maan en witte sterren stonden afgebeeld) alvast klaargelegd.

CYRIL: “Het ziet er nogal kinderlijk uit, dat wel, maar het helpt me om te herinneren waar ik vandaan kom.”
VERO: “Ach, dat maakt niets uit, joh. Ik denk eerlijk gezegd dat het jou wel mooi zou staan.”
JOSÉ: “Zo is het maar net, en wie er moeilijk over gaat doen, weet gewoon niet beter.”

Daar was ik natuurlijk erg blij om. Opeens zagen ze een open pak Rearz Seduction Black wegwerpluiers in mijn nachtkastje staan. Ik kon me wel voor het hoofd slaan, want hoe had ik zo stom kunnen zijn hem open te laten!? Gelukkig wisten Vero en José me te kalmeren.

VERO: “We beloven je dat we dit onder ons houden.”
JOSÉ: “Iedereen heeft wel eens een geheimpje en daar is niets mis mee.”
CYRIL: “Nou eh, dankjewel. Dat waardeer ik ontzettend.”

De meisjes knikten glimlachend en lieten me even bijkomen van de schrik. Toen ik later weer de slaapkamer uit kwam, droeg ik niets anders dan een hemd, mijn sokken en een luier. Vero en José sloegen allebei een heel zacht kreetje van enthousiasme.

JOSÉ: “Wat zie jij er schattig uit in die luier, zeg.”
VERO: “Nu alleen nog jouw pyjama en dan is het plaatje compleet.”

Ik haalde opgelucht adem en trok meteen mijn onderbroek aan, gevoeld door mijn pyjama. De 2 meisjes knikten tevreden, want als het ging om mode, wisten ze bijna alles.

CYRIL: “Eindelijk heb ik 2 vriendinnen die me accepteren en respecteren voor wie en wat ik ben. Vroeger werd ik altijd uitgescholden voor o.a. ‘petit bébé’ (kleine baby), ‘homme de couche’ (luier-mannetje), noem maar op.”
JOSÉ: “Wat een gemeneriken, zeg. Als ze dat bij mij zouden doen, had ik hen flink op hun bek geslagen.”
VERO: “Ho-ho, let een beetje op je woorden waar ‘ons lieve kleine neefje’ bij is.”

Toen ik dat hoorde, viel ik bijna achterover van het lachen.

CYRIL: “Tjonge zeg, jullie weten me wel op te vrolijken, zeg.”
MEISJES: “Daar zijn we je ‘tantes’ voor, ‘Cyrilletje’.”

Hierbij lagen we alle drie in een coma, wetende dat het leven een stuk kleurrijker was geworden.

WORDT VERVOLGD…
 

Cyril Archambault

Frans-Nederlandse luierliefhebber
HOOFDSTUK 2

De volgende ochtend kwam de hoofdmeester, Carlo Wolters, woedend naar onze kamer toe gemarcheerd, omdat we blijkbaar de eerste les hadden gemist. Hij nam de loper uit zijn zak, opende de deur en stapte zo naar binnen. Echter, toen hij ons bewusteloos op de grond zag liggen, schrok hij enorm.

CARLO: “Oh nee toch. Gauw de schoolarts erbij halen.”

Na ongeveer een half uurtje kwamen José, Vero en ik weer bij. Tot onze verbazing stond de hoofdmeester in het midden van de kamer, samen met dokter Marleen Goedhart (de schoolarts).

CYRIL: “Monsieur Wolters! Madame Goedhart! Wat is er gebeurd en waar zijn we!?”
CARLO: “Rustig maar, jongen. Jullie zijn gewoon op je slaapkamer.”

Toen nam de schoolarts meteen het woord.

MARLEEN: “Mijn man kwam hierheen omdat jullie de eerste les hadden gemist en dacht dat jullie spijbelden, maar hij trof jullie bewusteloos aan. Toen had hij me vlug opgehaald om jullie in bed te krijgen.”
JOSÉ: “Nou eh, bedankt voor uw hulp.”
CARLO: “Ook zag ik dat ene open pak Rearz in Cyril’s kast staan. Bij de lunch ga ik dit met jullie bespreken.”
VERO: “Waar heeft u het over?”

Ik keek de meisjes echter hoofdschuddend aan, om hen zodoende duidelijk te maken dat het veel verstandiger is om meneer Wolters en mevrouw Goedhart hierbij te betrekken.

CYRIL: “Eerlijkheid duurt niet voor niets het langst.”
MARLEEN: “Daar heb je gelijk in, Cyril. Okey meisjes, gaan jullie maar gauw onder de douche, dan ga ik deze jongeman hier eventjes vlug van een schone luier voorzien.”

Toen ik dit hoorde en ook nog eens merkte dat mijn luier helemaal warm en nat was aan de binnenkant (er lagen zelfs 2 behoorlijk dikke drollen in), baalde ik ontzettend. Nog nooit had ik een ongelukje gehad, maar nu opeens wel. Hoe beschamend kon dit wel niet zijn!? Gelukkig stelde de schoolarts mij gerust.

MARLEEN: “Maak je maar geen zorgen, liefje. Het komt allemaal heus wel goed.”

Na een half uur was ik helemaal verschoond en droeg ik een nieuwe luier. Blozend trok ik schoon ondergoed en schone kleren aan. Toen gingen we brunchen met de hoofdmeester en de schoolarts.

CYRIL: “…en daarom draag ik die luiers juist, om mezelf van die stress te kunnen ontladen.”
JOSÉ: “Ook wilden wij hem op zijn gemak laten voelen, dus maakten we er een soort rollenspel van.”
VERO: “Zie het als een soort van ‘House’, ongeveer zoals ze in Amerika doen.”
MARLEEN: “Nou, zolang het Cyril helpt, hebben wij er geen probleem mee. Oh, in de tussentijd zullen wij met de politie gaan uitzoeken hoe die slaapgranaat in jullie kamer is terechtgekomen.”
CARLO: “En op voorwaarde dat jullie extra goed je best doen tijdens de lessen, mogen jullie vanavond naar die nieuwe film in de bioscoop.”

Dat lieten we ons geen tweede keer zeggen. Eenmaal teruggekomen van de bioscoop was het weer tijd voor ons om naar bed te gaan, dus deden de meisjes mij een schone luier om. Buiten de kamer droeg ik ze natuurlijk niet, want niemand mocht het verder weten.

CYRIL: “Die film was ontzettend hilarisch.”
JOSÉ: “Nou en of. In mijn hele leven heb ik nog nooit zo gelachen.”
VERO: “Vertel mij wat. Ik deed het zowat bijna in mijn broek.”

Grinnikend poetsten we de tanden, trokken de pyjama’s aan, sloten de gordijnen, deden de deur dicht, kropen in onze bedden, wensten elkaar goede nachtrust en vielen als een blok in slaap.

WORDT VERVOLGD…
 

Cyril Archambault

Frans-Nederlandse luierliefhebber
HOOFDSTUK 3
Voor de rest van het semester had ik een ontzettend goede tijd met José en Vero. In deze periode gingen we zelfs naar speciale luierbijeenkomsten, waarbij de meisjes, als ze wilden, ook luiers mochten dragen. Dit leek hen wel wat en sindsdien waren we “diaper mates”, zogezegd. Verder was het studeren, naar de film, noem maar op.

Op een dag kregen we van de hoofdmeester en de schoolarts te horen dat de slaapgranaat door een klein groepje jongeren naar binnen was gekieperd via het slaapkamerraam.

CARLO: “Die lui hebben een hekel aan buitenlanders en ook aan mensen die zich met buitenlanders inlaten.”
CYRIL: “Ah merde! Ik had gehoopt hen niet meer te zien.”
MARLEEN: “Huh!? Ken je die mensen, Cyril?”
CYRIL: “Bien sur. Ik wist ze ervan te weerhouden la banc te beroven en had ze bij la police aangegeven. Helaas waren ze sneller vrij dan gepland, i.v.m. gebrek aan bewijs, en hadden ze mijn ouders, die nog maar net aan hun pensioen waren begonnen, uit de weg geruimd, als wraakactie.”
JOSÉ: “In dat geval moeten we je zoveel mogelijk beschermen.”
VERO: “En erachter zien te komen hoe ze jou weer zo snel wisten te vinden.”

Toen viel mijn oog op een klein gleufje in de muur, waar een kleine videocamera en een microfoon verstopt zat. Rustig en kalm ging ik ervoor staan en sprak in de microfoon, in het Frans, wat José en Vero vertaalden naar het Engels of Nederlands.

CYRIL: “Si vous êtes de vrais hommes et que vous n'êtes pas le faible de cœur caché derrière des appareils électriques, j'aimerais vous voir sur la place principale en face de l'université dans environ une heure, et pas d'armes, s'il vous plaît!”
JOSÉ: “If you are real men and not the faint of heart hiding behind electrical appliances, Cyril would like to see you in the main square in front of the university in about an hour, and no weapons, please!”
VERO: “Als jullie echte mannen zijn en geen angsthazen die zich achter elektrische apparatuur verstoppen, dan wil Cyril jullie over ongeveer een uurtje op het grote plein voor de universiteit zien, en zonder wapens, graag!”

Daarna rukte de hoofdmeester de microfoon en camera uit de muur en smeet het zo hard op de grond neer, dat je het niet meer kon repareren. Je kon aan hem zien dat hij vuurrood van woedend was.

CARLO: “Niemand infiltreert zomaar mijn school en komt daarmee weg!”
MARLEEN: “Geen nood, Carlo. Ik breng meteen de politie op de hoogte.”

Zo gezegd, zo gedaan. Een aantal agenten werden meteen naar de universiteit gestuurd, waar ze zich achter een paar pilaren verstopten, terwijl ik naar het grote plein ging en daar op een bankje ging zitten. Omdat het heerlijk weer was, droeg ik een T-shirt met korte mouwen. Omdat ik de schurken wilde afleiden, droeg ik deze keer een luier, in plaats van mijn broek en ondergoed. Mijn kamergenoten hadden me ook een teddybeer en een fles melk meegegeven, om het plaatje af te maken. Eerst was de hoofdmeester tegen dit alles, maar de schoolarts kon hem gelukkig overhalen. Alle andere studenten en leerkrachten waren inmiddels op de hoogte gebracht van dat ze de klaslokalen absoluut niet uit mochten komen, totdat het hele gedoe opgelost zou zijn.

CYRIL: “Très bien. Nu maar wachten op die boeven.

Ik begon rustig en zachtjes op de nap van de fles te zuigen, waardoor de warme melk in mijn mond belandde. Ik vond dit natuurlijk erg lekker, en al helemaal omdat er honing doorheen was geroerd. Na zo’n 30 minuten kwam er een zwarte bestelbus het plein opgereden. Direct gingen de schuifdeuren open en kwamen er 6 mannen uit de bus. Als ik 1 ding zeker wist, dan is het dat boeven nooit zonder wapens ergens heen gaat, dus de rol spelen van een naïeveling pakte heel handig uit voor mij.

BOEVENLEIDER: “Nu hebben we eindelijk je te pakken, baby. Deze keer laten we jou niet meer ontsnappen.” (Eh bien, on t'a enfin eu, bébé. Cette fois, nous ne vous laisserons plus vous échapper.)
CYRIL: “Oh werkelijk!? En durf jij mij in je eentje te grijpen!?” (Oh vraiment!? Et oses-tu m'attraper seul !?)

De boevenleider keek ineens beide kanten uit en zag hoe de politieagenten zijn handlangers onder schot hielden. Zich realiserende dat het spel uit was, werd hij rood van woedend en wilde hij bovenop me springen, maar vlug deed ik een stapje opzij, waardoor de man me net miste en precies in de fontein belandde.

CYRIL: “Haha, vergeleken met mij ben jij degene die nu verschoond moet worden.” (Haha, comparé à moi, c'est toi qui a besoin d'être changé maintenant.)

Een zesde agent sloeg de boevenleider in de boeien, waarna ze allemaal naar het politiebureau werden gebracht. Opgelucht dat het voorbij was, ging ik weer terug op het bankje zitten en huilde tranen met tuiten, terwijl ik ook mijn urine in de luier liet lopen en een paar dikke drollen erin perste. Mijn kamergenoten kwamen toen naar mij toegelopen en hielpen mij overeind, waarop ze mij troostend naar het kantoor van de schoolarts brachten.

JOSÉ: “Nu kan je eindelijk ongestoord van je studententijd genieten.”
VERO: “En die schurken zullen je nooit meer lastigvallen.”
CYRIL: “Merci. Dat betekent veel voor me.”

Zodra ik een schone luier droeg en mijn ondergoed en korte broek aan had, gingen de meiden en ik meteen naar onze klas. De leerlingen waren benieuwd hoe het ging, dus vertelde ik hen alles tot in de puntjes.

CYRIL: “En nu ben ik eindelijk van die bende verlost.”

Iedereen juichte toen van blijdschap. De meisjes onder hen gaven me wat liefdevolle knuffels en wat zoenen op de wangen, terwijl de jongens me een korte bro-hug en een hi-5 gaven. Ook kreeg ik een speelse tik of een knijp in mijn geluierde kont van de meisjes. Daarna gingen we verder met de les.

WORDT VERVOLGD...
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
P Ruimte voor waargebeurde verhalen Algemene info 4
Similar threads

Bovenaan