geschreven door: Hans Broek
Prinsjesdag was dit jaar wel heel bijzonder. Mijn naam is Hans en ik ben net 20 geworden en in opleiding genomen bij de Luchtmacht. Ik voel me stoer in mijn uniform, dat ik nog niet zolang draag en was dan ook blij verrast dat onze compagnie werd uitverkozen om deel uit te gaan maken van de erewacht van het Paleis Noordeinde naar de Ridderzaal.
's Morgens om 6 uur al, zaten we te bikken in de kantine van de Alexander-kazerne, ons logeer-adres. Ik was bloednerveus en moest nog even hoognodig plassen voordat we in de drie-tonners klommen om ons tegen 11 uur naar het Lange Voorhout te brengen, vanwaar we op onze plaatsen werden gecommandeerd langs de route. Had ik toen maar gevolg gegeven aan de aandrang, die ik had om te poepen dan was er niks aan de hand geweest, maar dat is achteraf geredeneerd en helpt geen zier.
Ik stond naast Ben, mijn kamermaatje toen ik - we stonden al in het gelid en in de houding - zachtjes naar hem siste, dat ik ontzettend moest. We bleven recht voor ons uitkijken. Het enige wat hij zei was "stommerd". Vijf minuten later herhaalde ik mijn opmerking en vroeg wat ik verdomme doen moest. "Je kunt niet weg" zei hij. "Volhouden... Afknijpen..." Ik moest nu ècht enorm. Ik mocht niet bewegen." Wat moet ik doen?" vroeg ik haast hardop." Wat moet je dan" zei hij." Grote" zei ik. "Wil je ontslagen worden" zei hij, terwijl het geratel van de eerste koets hoorbaar werd. "Ik moet toch iets", zei ik wanhopig. "Wat let je dan" zei Ben bars? "Wat?" vroeg ik naief. "Laat lopen " grinnikte Ben, maar blijf wel staan.
Ik voelde me alleen, opgelaten en in paniek. Daar kwam de eerste koets voorbij en het "presenteer geweer" klonk al bevelend. Ik toverde met mijn wapen en dat verslapte eigenlijk mijn aandacht voor het tegenhouden van die verschrikkelijke druk tussen mijn bips. Ik had het niet meer in bedwang en ik voelde hoe een enorme drol zich tussen mijn billen door in mijn onderbroek perste en pas nattig tegen de achterkant van mijn ballen tot tijdelijke stilstand kwam, want het instinctief samenpersen van de mijn sluitspier zorgde voor een vervolghoop, die ook zijn weg moest vinden. Ik had een hoofd als een biet. Gelukkig kon ik nog net mijn plas ophouden, maar ik had het gevoel of heel Den Haag kon zien dat ik een enorme maiskolf in mijn broek had.
Gaat het weer vroeg Ben. Ik zei niets.
Tien minuten later klonk het "op de plaats rust". Dat betekende dat ik vanuit de stand "benen en voeten tegen elkaar" in spreidstand moest klakken. Ik voelde hoe mijn bilspeet enigszins aan elkaar gekleefd zat en slechts langzaam opende in de nieuwe positie. Ook voelde ik plotseling iets nats aan de achterkant van mijn bovenbeen, dat tussen mijn onderbroek omlaag was gevallen. Ben keek me aan, van boven naar onderen. Hij keek dwars door mij en mijn broek heen en begon ongelovig te grijnzen. "Dat kon wel eens héél vervelend worden, op de kazerne bij al die maten." Zei hij. Ik hield mijn vuurrode kop, hetgeen voor hem een bevestiging was van wat hij al vermoedde. "Ik help je wel" zei hij. "Op één voorwaarde, dat je nu beloofd dat je binnenkort eens komt logeren bij mij thuis. Op mijn voorwaarden, die je nu nog niet kent." Wat dat kon zijn, wist ik niet, maar ik had er alles voor over, dat niemand hier iets van merkte. Ik stemde dan ook onmiddelijk toe.
Hij hield woord. Ben zorgde ervoor dat ik me in stilte kon uitkleden. Mijn onderbroek en broek uit kon wassen in het Haagse Bos en zogenaamd achterover in een gracht was gedonderd, hetgeen me weliswaar een donderpreek opleverde van de Luit, maar verder alleen hilariteit veroorzaakte in de compagnie. Ik kon in elk geval 'door' als vent.
Het weekend
De gedane belofte zou eerder ingelost moeten worden als ik dacht. Vrijdag na "Prinsjesdag" stelde Ben voor, dat ik voor het weekend bij hem zou komen. Hij woonde vlakbij de kazerne en ik hoefde dan niet helemaal naar de andere kant van het land, waar ik nog steeds bij mijn ouders een kamer had.
Toen de werktijd erop zat reden we naar Ben's boerderijtje enige kilometers verder op het platteland. Ik wist dat hij niet getrouwd was en daar weer zou gaan wonen als de eerste opleidingsmaanden voorbij zouden zijn, waarin je verplicht was door de week op de kazerne te blijven. Het boerderijtje lag een paar honderd meter van de weg af en behoefde nog wel een behoorlijke opknapbeurt, maar Ben had daar al ècht behoorlijk aan gewerkt, zoals hij mij liet zien, toen hij me kort rondleidde.
"Eerst maar een biertje", zei Ben. "Dan kunnen we eens praten over wat er dit week-end gaat gebeuren". "Ik wil je best helpen hier een en ander mee op te knappen" zei ik enthousiast, maar Ben glimlachte even en ging verder: "Dat kan wel, maar dat bedoelde ik even niet. Je weet toch nog dat je me beloofd hebt, dat je op 'n keer alles zou doen wat ik je vroeg? Dat tijdstip is nu aangebroken en je zult er nog heel wat van leren". De toon veranderde. Ik hoorde dat en voelde ook instinctief, dat hier iets ging komen waaop ik niet gerekend had.
"Je hebt je eigenlijk als een kleuter gedragen op Prinsjesdag vind je ook niet?" "Blijkbaar heb je een training nodig om te leren hoe je je behoefte op moet houden en tegelijkertijd straf als je dat niet lukt. Of je volgt dit weekend die training zonder daarover vragen te stellen of opdrachten te weigeren, of ik zal de anderen alsnog op de hoogte brengen van je zwakheden." Ik was verbijsterd! "Dit is chantage" Riep ik. "Het is voor jou een leerschool", zei hij en lachte een beetje vals. "Je bent zo geweldig naief en ik mag je ècht, anders nam ik de moeite niet eens", ging hij voort. Ik voelde dat er in die hele redenering iets niet klopte, maar kon geen uitweg bedenken.
"Wat moet ik dan doen" vroeg ik , terwijl ik me steeds ongemakkelijker voelde worden.
"We gaan eerst terug in de tijd", zei Ben. Je moet goed voelen hoe vervelend het is en hoe beschamend voor jezelf. Je was te beroerd om op tijd naar het toilet te gaan en van de gevolgen had je door mij ook al weinig last. Dat zullen we nu even anders doen. Vanaf nu hoef je niet naar de wc, want je mag er gewoon niet naartoe. Je zult eerst eens leren hoe het voelt om een halve dag rond te lopen met een vuile broek." Ik was sprakeloos en wilde protesteren, maar voelde aan de andere kant heel duidelijk hoe hij een niet te verklaren macht over mij had. Ik wilde eigenlijk weg, maar had op een of andere manier de kracht niet. Ik zat als vastgenageld op mijn stoel.
"Ook wil ik dat je me nu aanspreekt met u of mijnheer Ben en je krijgt straf als er iets fout gaat. Straf als een klein kind, dat niet horen wil. Hoe gaat dat spreekwoord ook al weer?"
"Wie niet horen wil moet voelen" zei ik als een automaat.
"Precies," zei Ben, "en nu gaan we naar boven, want in deze kleren moet je maandag weer op de kazerne verschijnen en je zult toch wel niet willen dat iedereen dan kan zien hoe je alles bevuild hebt. Ik heb kleren voor je, die bij je leeftijd passen." We gingen de trap weer op en ik moest mee naar zijn slaapkamer. "Ik wil dat je alles uittrekt en deze kleren aandoet", zei Ben streng, "en owee als je iets vergeet, want ik controleer het en er zwaait wat als het niet klopt." Hij gooide een bundeltje op zijn bed en liet me nu alleen. Ik zeeg neer op zijn bed en ontvouwde langzaam het bundeltje. Ik zag een blouse, een onderhemd, een soort tuinbroek maar dan met driekwart pijpen en kruisbretels, een onderbroek, sokken en een lullig petje. Het zag er allemaal oud uit en was overduidelijk van Ben, die wat groter was als ik. In de broek zat een scheur op de knie.
Waar was ik beland en hoe zou dit lopen. Op een of andere manier was het ook wel weer spannend. Ik dacht terug aan de parade en wat er gebeurd was en dat dat toch een heel raar gevoel bij me teweeg had gebracht. Niet alléén vervelend. Ik zou wel zien, in elk geval moest voorkomen worden dat anderen hier ook maar iets van zouden merken. Ik moest maar afwachten en doen wat Ben vroeg. Langzaam kleedde ik me uit. Ik stond net piemelnaakt op een been om mijn rechtersok uit te trekken, toen de deur openging. "Komt er nog wat van of moet je nu al voelen wat ik bedoel met gehoorzamen! Ik verwacht je over twee minuten beneden", zei Ben. Hij leek boos, was in ieder geval ongeduldig, maar ik merkte dat hij mij in de deuropening van onder tot boven bemonsterde en zijn ogen bleven rusten op mijn kruis, dat duidelijk zijn aandacht trok.
"Ik kom zo." Zei ik en trok verder mijn sok uit. "Ik kom zo, mijnheer Ben", klonk het luid uit zijn mond. "Dadelijk zul je dat wel onthouden" zei hij nog de deur sluitend. Ik trok de te grote onderbroek aan en het T-shirt. De blouse en de broek, waarbij ik even moeite had met de kruislingse banden. De sokken en deed tenslotte mijn schoenen aan en ging naar mijn eigen kamer met mijn kleren, die ik op een stoel neerlegde. Daarna ging ik naar beneden, waar Ben in een leunstoel op me zat te wachten.
"Laat je bekijken" zei hij strak."Ik had niets gezegd van schoenen, dacht ik en je twee minuten zijn er tien geworden. Trek je schoenen maar uit, want op een boerderij draag jij klompen of laarzen. Maak je schoenen maar los." Ik bukte en daarop had Ben blijkbaar gewacht. "Blijf maar even zo staan, want voor die fouten zal ik je bestraffen. Je krijgt nu met mijn bat 20 slagen voor je kont. Tien voor elke minuut dat je langer boven was en maal 2 vanwege die schoenen en het vergeten om met twee woorden tegen mij te spreken". Hij haalde een smalle plank meteen handvat tevoorschijn, die hij blijkbaar naast zijn stoel had liggen en haalde flink uit. Ik viel zowat voorover bij de eerste slag die dwars door mijn billen leek te gaan. "Staan blijven!" Beet Ben me toe en legde een hand op mijn rug om me stevig vast te houden."Dat doet ècht zeer!" Riep ik, maar dat hielp niet veel.
"Bij commentaar krijg je het dubbele" zei Ben. Nadat de twintig slagen gevallen waren vloog ik rechtop en greep met beide handen naar mijn billen. Terwijl ik wreef over de achterkant merkte ik echter, dat me dit aan de voorkant ook niet onberoerd had gelaten. Ik voelde hoe mijn piemel toch aardig opgewonden raakte en dat bracht mij eigenlijk verder in verwarring." Eten staat klaar in de keuken", zei Ben, "over een half uur wil ik eten en, denk erom, je mag niet naar de wc!" Hij klikte de TV aan en liet me staan alsof ik lucht was. Ik moest het maar zien te redden. De felle pijn was iets gezakt, maar het voelde toch behoorlijk heet aan m'n zitvlak.
Ik ging naar de keuken en begon te zoeken naar de potten en pannen. Het gekochte eten stond klaar om te bereiden. De aardappels moesten nog geschild. Ik moest plassen, na het bier, maar wist dat door bezig te gaan van me af te zetten. Ik redde het net met het eten binnen een half uur en we zaten zodoende redelijk op tijd aan de keukentafel.
Ik voelde me ongemakkelijk. Er werd niets gezegd terwijl ik de soep opschepte. Toen ik weer wilde gaan zitten stond Ben op, liep om de tafel heen naar mij toe en greep me in m'n nekvel. "Jij verdient nog geen stoel" zei hij, trok de stoel weg en vervolgde bars: "op je knieën. Dan mag je eten". Ik moest op m'n knieën en voelde me zwaar vernederd. Het huilen stond me nader dan het lachen en het zat vreselijk ongemakkelijk. Het soepbord ter hoogte van mijn borst en 1 meter van de tafel. Zo moest ik mijn eten naar binnen lepelen. Ik kreeg bijna niets naar binnen.
"Hup, dooreten! Komt er nog wat van! Ik wil nu het volgende..." Het hield niet op en toen ik opstond om de borden naar het aanrecht te brengen, kreeg ik nog een schop onder m'n kont, zodat ik bijna tegen het aanrecht aanvloog. Bij de aardappelen, het vlees en de groente mocht ik mijzelf niet opscheppen en toen ik niet snel genoeg doorat haalde Ben het bord weg. Ik mocht gaan afwassen, maar toen Ben weg ging zag ik m'n kans schoon om even naar buiten te glippen en een plas te gaan doen, zonder dat hij aan de deur zou kunnen horen dat ik naar de wc ging.
Ik stond om de hoek tegen de heg en had mijn piemel net uit m'n broek gehaald. Opgelucht voelde ik het komen. De druk was eraf. Toen was daar die ontzettende trap tussen mijn benen en toen ik met mijn hand tussen m'n kruis greep werd ik hard achterover getrokken. Doorzeikend. Terwijl ik achterover viel probeerde ik het plassen te stoppen, hetgeen natuurlijk niet lukte en onderwijl ik mijn hele broek natplaste ging Ben wild tekeer.
"Wat had ik je gezegd! Dat zal je berouwen! Naar binnen en naar boven klootzak!" Ik kon net mijn piemel binnenboord halen, voordat een volgende trap tegen mijn billen me richting keukendeur dreef. Nu had ik echt pijn en voelde me zwaar aangeslagen. Ik besefte dat ik aan het huilen was toen ik voor Ben uit de trap op struikelde. Hij dreef me voor zich uit mijn slaapkamer in en duwde me ruw op mijn buik op mijn bed. Hij viel haast naast me en zittend op de rand omklemde hij mijn lijf en begon keihard op de achterkant van mijn natgeplaste broek te meppen.
Hij was ècht kwaad geloof ik, want na zo onbeheerst geslagen te hebben op mijn bovenbroek, zodat ik hardgrondig begon te vloeken en mij probeerde weg te draaien, wat niet lukte, hield hij op. Hij greep met beide handen onder mijn buik op zoek naar de knopen en ritssluiting en na die ruw opengedaan te hebben was er maar een ruk nodig van zijn beide handen om broek met onderbroek in één haal tot op mijn enkels en over mijn schoenen half uit te trekken en verder te slaan op mijn nog vochtige billen. De pijn was bijna ondragelijk en ik barste zowat in snikken uit. Had ik eerst nog getrappeld en geprobeerd los te komen, nu lag ik weerloos en verdoofd stil te huilen.
Het hield op. Ik had niet eens de fut me om te draaien toen hij me losliet."Jouw gaan we mores leren" Hij liep naar de kast. Ik hoorde geklepper van deuren. Hij liep naar de badkamer en kwam weer terug. "Ga op je rug liggen" zei Ben en toen ik niet snel genoeg reageerde daalde er weer een ferme klets op mijn bont en blauw geslagen billen. Ik vloog op mijn rug. "Benen optrekken en uit elkaar." Klonk het bars. Hij vouwde tot mijn schrik een luier open en schoof die onder mijn bips. Een tweede luier werd er opgevouwen ingelegd. Vaardig sproeide hij poeder over mijn billen en tussen mijn benen uit een tevoorschijngetoverde Zwitsal-bus en begon met beide handen de poeder uit te wrijven.
Ik was murw, huilde nog steeds en liet hem begaan. Hij vouwde de luiers om mijn benen en trok de zaak wat aan. Zette het met spelden vast en begon me een plastic broek aan te trekken. Een ruimzittende trainingsbroek completeerde het geheel.
"Meer heb je niet nodig", zei Ben. "Je mag me pas roepen als je naar de wc moet. Verder wil ik je niet horen. Je gaat nu je kamer en de badkamer schoonmaken. Dat zal je bezig houden." Hij ging weg en langzaam kwam ik overeind. Mijn billen stonden in lichterlaaie, maar als ik ze wilde voelen door de stof heen, deed het nog meer pijn. Het lopen met de luier tussen mijn benen voelde raar, maar niet onprettig. Mijn jongeheer had daarin een ruim tentje en mijn besneden eikel beroerde af en toe losjes de stof, zodat een en ander wel lekker aanvoelde.
Het was eigenaardig. Hoe meer ik erover nadacht, hoe gekker het was. Van niemand had ik verwacht dat hij dit ooit zou accepteren. Ik al zéker niet, maar met Ben was dat anders. Het kreeg een lading die ik niet kende en ik werd heen en weer geslingerd tussen schaamte, pijn en toch lustgevoel, angst maar ook weer nieuwsgierigheid. Ik besloot het maar te laten gebeuren en uiteindelijk af te wachten waar het schip zou stranden.
Prinsjesdag was dit jaar wel heel bijzonder. Mijn naam is Hans en ik ben net 20 geworden en in opleiding genomen bij de Luchtmacht. Ik voel me stoer in mijn uniform, dat ik nog niet zolang draag en was dan ook blij verrast dat onze compagnie werd uitverkozen om deel uit te gaan maken van de erewacht van het Paleis Noordeinde naar de Ridderzaal.
's Morgens om 6 uur al, zaten we te bikken in de kantine van de Alexander-kazerne, ons logeer-adres. Ik was bloednerveus en moest nog even hoognodig plassen voordat we in de drie-tonners klommen om ons tegen 11 uur naar het Lange Voorhout te brengen, vanwaar we op onze plaatsen werden gecommandeerd langs de route. Had ik toen maar gevolg gegeven aan de aandrang, die ik had om te poepen dan was er niks aan de hand geweest, maar dat is achteraf geredeneerd en helpt geen zier.
Ik stond naast Ben, mijn kamermaatje toen ik - we stonden al in het gelid en in de houding - zachtjes naar hem siste, dat ik ontzettend moest. We bleven recht voor ons uitkijken. Het enige wat hij zei was "stommerd". Vijf minuten later herhaalde ik mijn opmerking en vroeg wat ik verdomme doen moest. "Je kunt niet weg" zei hij. "Volhouden... Afknijpen..." Ik moest nu ècht enorm. Ik mocht niet bewegen." Wat moet ik doen?" vroeg ik haast hardop." Wat moet je dan" zei hij." Grote" zei ik. "Wil je ontslagen worden" zei hij, terwijl het geratel van de eerste koets hoorbaar werd. "Ik moet toch iets", zei ik wanhopig. "Wat let je dan" zei Ben bars? "Wat?" vroeg ik naief. "Laat lopen " grinnikte Ben, maar blijf wel staan.
Ik voelde me alleen, opgelaten en in paniek. Daar kwam de eerste koets voorbij en het "presenteer geweer" klonk al bevelend. Ik toverde met mijn wapen en dat verslapte eigenlijk mijn aandacht voor het tegenhouden van die verschrikkelijke druk tussen mijn bips. Ik had het niet meer in bedwang en ik voelde hoe een enorme drol zich tussen mijn billen door in mijn onderbroek perste en pas nattig tegen de achterkant van mijn ballen tot tijdelijke stilstand kwam, want het instinctief samenpersen van de mijn sluitspier zorgde voor een vervolghoop, die ook zijn weg moest vinden. Ik had een hoofd als een biet. Gelukkig kon ik nog net mijn plas ophouden, maar ik had het gevoel of heel Den Haag kon zien dat ik een enorme maiskolf in mijn broek had.
Gaat het weer vroeg Ben. Ik zei niets.
Tien minuten later klonk het "op de plaats rust". Dat betekende dat ik vanuit de stand "benen en voeten tegen elkaar" in spreidstand moest klakken. Ik voelde hoe mijn bilspeet enigszins aan elkaar gekleefd zat en slechts langzaam opende in de nieuwe positie. Ook voelde ik plotseling iets nats aan de achterkant van mijn bovenbeen, dat tussen mijn onderbroek omlaag was gevallen. Ben keek me aan, van boven naar onderen. Hij keek dwars door mij en mijn broek heen en begon ongelovig te grijnzen. "Dat kon wel eens héél vervelend worden, op de kazerne bij al die maten." Zei hij. Ik hield mijn vuurrode kop, hetgeen voor hem een bevestiging was van wat hij al vermoedde. "Ik help je wel" zei hij. "Op één voorwaarde, dat je nu beloofd dat je binnenkort eens komt logeren bij mij thuis. Op mijn voorwaarden, die je nu nog niet kent." Wat dat kon zijn, wist ik niet, maar ik had er alles voor over, dat niemand hier iets van merkte. Ik stemde dan ook onmiddelijk toe.
Hij hield woord. Ben zorgde ervoor dat ik me in stilte kon uitkleden. Mijn onderbroek en broek uit kon wassen in het Haagse Bos en zogenaamd achterover in een gracht was gedonderd, hetgeen me weliswaar een donderpreek opleverde van de Luit, maar verder alleen hilariteit veroorzaakte in de compagnie. Ik kon in elk geval 'door' als vent.
Het weekend
De gedane belofte zou eerder ingelost moeten worden als ik dacht. Vrijdag na "Prinsjesdag" stelde Ben voor, dat ik voor het weekend bij hem zou komen. Hij woonde vlakbij de kazerne en ik hoefde dan niet helemaal naar de andere kant van het land, waar ik nog steeds bij mijn ouders een kamer had.
Toen de werktijd erop zat reden we naar Ben's boerderijtje enige kilometers verder op het platteland. Ik wist dat hij niet getrouwd was en daar weer zou gaan wonen als de eerste opleidingsmaanden voorbij zouden zijn, waarin je verplicht was door de week op de kazerne te blijven. Het boerderijtje lag een paar honderd meter van de weg af en behoefde nog wel een behoorlijke opknapbeurt, maar Ben had daar al ècht behoorlijk aan gewerkt, zoals hij mij liet zien, toen hij me kort rondleidde.
"Eerst maar een biertje", zei Ben. "Dan kunnen we eens praten over wat er dit week-end gaat gebeuren". "Ik wil je best helpen hier een en ander mee op te knappen" zei ik enthousiast, maar Ben glimlachte even en ging verder: "Dat kan wel, maar dat bedoelde ik even niet. Je weet toch nog dat je me beloofd hebt, dat je op 'n keer alles zou doen wat ik je vroeg? Dat tijdstip is nu aangebroken en je zult er nog heel wat van leren". De toon veranderde. Ik hoorde dat en voelde ook instinctief, dat hier iets ging komen waaop ik niet gerekend had.
"Je hebt je eigenlijk als een kleuter gedragen op Prinsjesdag vind je ook niet?" "Blijkbaar heb je een training nodig om te leren hoe je je behoefte op moet houden en tegelijkertijd straf als je dat niet lukt. Of je volgt dit weekend die training zonder daarover vragen te stellen of opdrachten te weigeren, of ik zal de anderen alsnog op de hoogte brengen van je zwakheden." Ik was verbijsterd! "Dit is chantage" Riep ik. "Het is voor jou een leerschool", zei hij en lachte een beetje vals. "Je bent zo geweldig naief en ik mag je ècht, anders nam ik de moeite niet eens", ging hij voort. Ik voelde dat er in die hele redenering iets niet klopte, maar kon geen uitweg bedenken.
"Wat moet ik dan doen" vroeg ik , terwijl ik me steeds ongemakkelijker voelde worden.
"We gaan eerst terug in de tijd", zei Ben. Je moet goed voelen hoe vervelend het is en hoe beschamend voor jezelf. Je was te beroerd om op tijd naar het toilet te gaan en van de gevolgen had je door mij ook al weinig last. Dat zullen we nu even anders doen. Vanaf nu hoef je niet naar de wc, want je mag er gewoon niet naartoe. Je zult eerst eens leren hoe het voelt om een halve dag rond te lopen met een vuile broek." Ik was sprakeloos en wilde protesteren, maar voelde aan de andere kant heel duidelijk hoe hij een niet te verklaren macht over mij had. Ik wilde eigenlijk weg, maar had op een of andere manier de kracht niet. Ik zat als vastgenageld op mijn stoel.
"Ook wil ik dat je me nu aanspreekt met u of mijnheer Ben en je krijgt straf als er iets fout gaat. Straf als een klein kind, dat niet horen wil. Hoe gaat dat spreekwoord ook al weer?"
"Wie niet horen wil moet voelen" zei ik als een automaat.
"Precies," zei Ben, "en nu gaan we naar boven, want in deze kleren moet je maandag weer op de kazerne verschijnen en je zult toch wel niet willen dat iedereen dan kan zien hoe je alles bevuild hebt. Ik heb kleren voor je, die bij je leeftijd passen." We gingen de trap weer op en ik moest mee naar zijn slaapkamer. "Ik wil dat je alles uittrekt en deze kleren aandoet", zei Ben streng, "en owee als je iets vergeet, want ik controleer het en er zwaait wat als het niet klopt." Hij gooide een bundeltje op zijn bed en liet me nu alleen. Ik zeeg neer op zijn bed en ontvouwde langzaam het bundeltje. Ik zag een blouse, een onderhemd, een soort tuinbroek maar dan met driekwart pijpen en kruisbretels, een onderbroek, sokken en een lullig petje. Het zag er allemaal oud uit en was overduidelijk van Ben, die wat groter was als ik. In de broek zat een scheur op de knie.
Waar was ik beland en hoe zou dit lopen. Op een of andere manier was het ook wel weer spannend. Ik dacht terug aan de parade en wat er gebeurd was en dat dat toch een heel raar gevoel bij me teweeg had gebracht. Niet alléén vervelend. Ik zou wel zien, in elk geval moest voorkomen worden dat anderen hier ook maar iets van zouden merken. Ik moest maar afwachten en doen wat Ben vroeg. Langzaam kleedde ik me uit. Ik stond net piemelnaakt op een been om mijn rechtersok uit te trekken, toen de deur openging. "Komt er nog wat van of moet je nu al voelen wat ik bedoel met gehoorzamen! Ik verwacht je over twee minuten beneden", zei Ben. Hij leek boos, was in ieder geval ongeduldig, maar ik merkte dat hij mij in de deuropening van onder tot boven bemonsterde en zijn ogen bleven rusten op mijn kruis, dat duidelijk zijn aandacht trok.
"Ik kom zo." Zei ik en trok verder mijn sok uit. "Ik kom zo, mijnheer Ben", klonk het luid uit zijn mond. "Dadelijk zul je dat wel onthouden" zei hij nog de deur sluitend. Ik trok de te grote onderbroek aan en het T-shirt. De blouse en de broek, waarbij ik even moeite had met de kruislingse banden. De sokken en deed tenslotte mijn schoenen aan en ging naar mijn eigen kamer met mijn kleren, die ik op een stoel neerlegde. Daarna ging ik naar beneden, waar Ben in een leunstoel op me zat te wachten.
"Laat je bekijken" zei hij strak."Ik had niets gezegd van schoenen, dacht ik en je twee minuten zijn er tien geworden. Trek je schoenen maar uit, want op een boerderij draag jij klompen of laarzen. Maak je schoenen maar los." Ik bukte en daarop had Ben blijkbaar gewacht. "Blijf maar even zo staan, want voor die fouten zal ik je bestraffen. Je krijgt nu met mijn bat 20 slagen voor je kont. Tien voor elke minuut dat je langer boven was en maal 2 vanwege die schoenen en het vergeten om met twee woorden tegen mij te spreken". Hij haalde een smalle plank meteen handvat tevoorschijn, die hij blijkbaar naast zijn stoel had liggen en haalde flink uit. Ik viel zowat voorover bij de eerste slag die dwars door mijn billen leek te gaan. "Staan blijven!" Beet Ben me toe en legde een hand op mijn rug om me stevig vast te houden."Dat doet ècht zeer!" Riep ik, maar dat hielp niet veel.
"Bij commentaar krijg je het dubbele" zei Ben. Nadat de twintig slagen gevallen waren vloog ik rechtop en greep met beide handen naar mijn billen. Terwijl ik wreef over de achterkant merkte ik echter, dat me dit aan de voorkant ook niet onberoerd had gelaten. Ik voelde hoe mijn piemel toch aardig opgewonden raakte en dat bracht mij eigenlijk verder in verwarring." Eten staat klaar in de keuken", zei Ben, "over een half uur wil ik eten en, denk erom, je mag niet naar de wc!" Hij klikte de TV aan en liet me staan alsof ik lucht was. Ik moest het maar zien te redden. De felle pijn was iets gezakt, maar het voelde toch behoorlijk heet aan m'n zitvlak.
Ik ging naar de keuken en begon te zoeken naar de potten en pannen. Het gekochte eten stond klaar om te bereiden. De aardappels moesten nog geschild. Ik moest plassen, na het bier, maar wist dat door bezig te gaan van me af te zetten. Ik redde het net met het eten binnen een half uur en we zaten zodoende redelijk op tijd aan de keukentafel.
Ik voelde me ongemakkelijk. Er werd niets gezegd terwijl ik de soep opschepte. Toen ik weer wilde gaan zitten stond Ben op, liep om de tafel heen naar mij toe en greep me in m'n nekvel. "Jij verdient nog geen stoel" zei hij, trok de stoel weg en vervolgde bars: "op je knieën. Dan mag je eten". Ik moest op m'n knieën en voelde me zwaar vernederd. Het huilen stond me nader dan het lachen en het zat vreselijk ongemakkelijk. Het soepbord ter hoogte van mijn borst en 1 meter van de tafel. Zo moest ik mijn eten naar binnen lepelen. Ik kreeg bijna niets naar binnen.
"Hup, dooreten! Komt er nog wat van! Ik wil nu het volgende..." Het hield niet op en toen ik opstond om de borden naar het aanrecht te brengen, kreeg ik nog een schop onder m'n kont, zodat ik bijna tegen het aanrecht aanvloog. Bij de aardappelen, het vlees en de groente mocht ik mijzelf niet opscheppen en toen ik niet snel genoeg doorat haalde Ben het bord weg. Ik mocht gaan afwassen, maar toen Ben weg ging zag ik m'n kans schoon om even naar buiten te glippen en een plas te gaan doen, zonder dat hij aan de deur zou kunnen horen dat ik naar de wc ging.
Ik stond om de hoek tegen de heg en had mijn piemel net uit m'n broek gehaald. Opgelucht voelde ik het komen. De druk was eraf. Toen was daar die ontzettende trap tussen mijn benen en toen ik met mijn hand tussen m'n kruis greep werd ik hard achterover getrokken. Doorzeikend. Terwijl ik achterover viel probeerde ik het plassen te stoppen, hetgeen natuurlijk niet lukte en onderwijl ik mijn hele broek natplaste ging Ben wild tekeer.
"Wat had ik je gezegd! Dat zal je berouwen! Naar binnen en naar boven klootzak!" Ik kon net mijn piemel binnenboord halen, voordat een volgende trap tegen mijn billen me richting keukendeur dreef. Nu had ik echt pijn en voelde me zwaar aangeslagen. Ik besefte dat ik aan het huilen was toen ik voor Ben uit de trap op struikelde. Hij dreef me voor zich uit mijn slaapkamer in en duwde me ruw op mijn buik op mijn bed. Hij viel haast naast me en zittend op de rand omklemde hij mijn lijf en begon keihard op de achterkant van mijn natgeplaste broek te meppen.
Hij was ècht kwaad geloof ik, want na zo onbeheerst geslagen te hebben op mijn bovenbroek, zodat ik hardgrondig begon te vloeken en mij probeerde weg te draaien, wat niet lukte, hield hij op. Hij greep met beide handen onder mijn buik op zoek naar de knopen en ritssluiting en na die ruw opengedaan te hebben was er maar een ruk nodig van zijn beide handen om broek met onderbroek in één haal tot op mijn enkels en over mijn schoenen half uit te trekken en verder te slaan op mijn nog vochtige billen. De pijn was bijna ondragelijk en ik barste zowat in snikken uit. Had ik eerst nog getrappeld en geprobeerd los te komen, nu lag ik weerloos en verdoofd stil te huilen.
Het hield op. Ik had niet eens de fut me om te draaien toen hij me losliet."Jouw gaan we mores leren" Hij liep naar de kast. Ik hoorde geklepper van deuren. Hij liep naar de badkamer en kwam weer terug. "Ga op je rug liggen" zei Ben en toen ik niet snel genoeg reageerde daalde er weer een ferme klets op mijn bont en blauw geslagen billen. Ik vloog op mijn rug. "Benen optrekken en uit elkaar." Klonk het bars. Hij vouwde tot mijn schrik een luier open en schoof die onder mijn bips. Een tweede luier werd er opgevouwen ingelegd. Vaardig sproeide hij poeder over mijn billen en tussen mijn benen uit een tevoorschijngetoverde Zwitsal-bus en begon met beide handen de poeder uit te wrijven.
Ik was murw, huilde nog steeds en liet hem begaan. Hij vouwde de luiers om mijn benen en trok de zaak wat aan. Zette het met spelden vast en begon me een plastic broek aan te trekken. Een ruimzittende trainingsbroek completeerde het geheel.
"Meer heb je niet nodig", zei Ben. "Je mag me pas roepen als je naar de wc moet. Verder wil ik je niet horen. Je gaat nu je kamer en de badkamer schoonmaken. Dat zal je bezig houden." Hij ging weg en langzaam kwam ik overeind. Mijn billen stonden in lichterlaaie, maar als ik ze wilde voelen door de stof heen, deed het nog meer pijn. Het lopen met de luier tussen mijn benen voelde raar, maar niet onprettig. Mijn jongeheer had daarin een ruim tentje en mijn besneden eikel beroerde af en toe losjes de stof, zodat een en ander wel lekker aanvoelde.
Het was eigenaardig. Hoe meer ik erover nadacht, hoe gekker het was. Van niemand had ik verwacht dat hij dit ooit zou accepteren. Ik al zéker niet, maar met Ben was dat anders. Het kreeg een lading die ik niet kende en ik werd heen en weer geslingerd tussen schaamte, pijn en toch lustgevoel, angst maar ook weer nieuwsgierigheid. Ik besloot het maar te laten gebeuren en uiteindelijk af te wachten waar het schip zou stranden.