de Hospita

[DL_Michel]

geschreven door: Pieter


(deel 1)

Hoofdstuk 1 - De kennismaking


Ik zat al een kwartiertje rustig op het terras. Ik had net mijn tweede cola besteld en rustig las ik de krant helemaal door. Op het tafeltje naast me lag een Donald Duck stripboekje, dat als teken van herkenning moest dienen. Ik had met een onbekende jongen afgesproken en aan die Donald Duck wist hij aan welk tafeltje ik zat.

"Mark?" hoorde ik opeens zeggen. Er stond een jonge knul naast me. Hij keek me vragend aan en ik knikte. Ik stond op en gaf hem een hand.

"Jij bent dus Rinke." Hij had mij een brief geschreven naar aanleiding van die contactadvertenties die ik geplaatst had. Ik had hem een brief terug geschreven en voor een half jaar hadden we zo contact met elkaar.

Ik bekeek hem eens goed. Uit zijn brieven wist ik dat hij zeventien jaar was. Hij kon goed leren en zou hier in deze stad naar een hogere school gaan. Van zijn ouders mocht hij echter niet op kamers. Ze vonden dat hij nog niet voor zichzelf kon zorgen en daar moest Rinke zijn ouders schoorvoetend gelijk in geven. Ik wist ook dat hij moeite had met zijn plas op te houden. Regelmatig plaste hij in bed en ook overdag bleef hij niet altijd droog. Mede daarom vonden ze Rinke niet volwassen genoeg om op zichzelf te wonen.

Hij zag er goed verzorgd uit. Hij had nette kleren aan, alhoewel ik dat bij jonge jongens vaak wat overdreven vond. Ik moest altijd lachen wanneer ik weer een jonge knul in een net pak zag lopen. Het ziet er dan zo onnatuurlijk uit. Rinke droeg een witte katoenen broek en een bijpassende blouse. Ik vond hem voor zijn leeftijd een kinderlijk gezicht hebben. Hij straalde weinig zelfvertrouwen uit en zijn gedragingen waren wat onzeker. Het was zeker geen stoere bink. Dat zag je trouwens vaak bij jongens en meisjes in die leeftijd die in bed plasten.

"Ga zitten, wil je wat drinken?" vroeg ik en Rinke schoof voorzichtig een stoel achteruit en ging zitten. Hij schudde zijn hoofd.

"Ik hoef niets, dank je." Zeer waarschijnlijk had hij zichzelf aangeleerd om zo min mogelijk te drinken. Op die manier hoefde hij ook niet zo veel te plassen en was de kans dat hij het in zijn broek deed ook kleiner.

"Kom, niet zo ongezellig." Ik drong een beetje aan met in mijn achterhoofd de hoop dat hij het juist tijdens het gesprek met de hospita in zijn broek zou doen, alhoewel die kans wel erg klein was. Ik zag hoe Rinke twijfelde. Ondertussen bracht de ober net mijn glas cola en hield hem even aan.

"En?" drong ik nog eens aan.

"Oké, doe maar een cola." zei hij tenslotte. Hij wilde de ober niet te lang laten wachten en wilde zich ook niet als een buitenbeentje gedragen.

"Ik zal je even wat vertellen over de hospita. Normaal gesproken zou ze niemand in huis nemen, maar ik heb haar proberen over te halen. Ze wist het nog niet helemaal zeker en wil jou dan ook eerst zelf zien. Ze woont hier vlakbij, midden in de binnenstad. Het is trouwens best een mooi, groot huis. Ze is weduwe en heeft zelf drie kinderen die allang het huis uit zijn en ze heeft in de verpleging gewerkt. Nu zit ze dus vaak alleen in het grote huis en omdat het haar wat afleiding geeft kun je misschien wel bij haar wonen."

Ik stopte even. Rinke luisterde aandachtig en was blij dat ik voor hem die kamer had geregeld. Zelf woonde hij op het platteland en om daar vandaan iedere keer naar de stad te reizen was niet te doen. Hij kon dus alleen naar de nieuwe school, wanneer hij een geschikte hospita zou vinden.

Door al die brieven die hij me gestuurd had was ik veel over hem te weten gekomen. Hij vertelde vaak over zijn in bedplassen en hij beschreef dan zijn gevoelens. Die brieven waren een soort dagboek voor hem. Vaak kon ik uit de brief opmaken in wat voor een stemming hij was. Hij had eens een brief geschreven vroeg in de ochtend op zaterdag. Hij had die nacht weer in bed geplast en zat nu om half zes in de ochtend achter zijn bureau. Misschien had hij zelfs zijn natte onderbroek nog aan gehad. Tussen de regels door kon je zijn eenzaamheid en zijn verdriet voelen.

Hij voelde zich eenzaam omdat hij er met niemand goed over kon praten. Zijn ouders troostten hem wel en probeerden hem op allerlei manieren op te beuren. Zijn verdriet kwam meer voort uit het feit dat hij zichzelf maar een klein kind vond. Hij voelde zich kinderachtig en dat maakte hem onzeker. Hij kon nergens zelfvertrouwen uit putten. Zijn moeizaam opgebouwde zelfvertrouwen brokkelde elke morgen weer af wanneer hij wakker werd en hij merkte dat het hem weer niet was gelukt om die nacht droog te blijven.

Eenmaal had hij gezegd, en niet eens direct, dat het misschien beter was wanneer zijn ouders hem nu eens niet opbeurden. Wanneer ze nu eens niet zouden zeggen dat hij er niets aan kon doen en dat het een lichamelijk probleem was. Eenmaal had hij geopperd dat ze nu eens eerlijk moesten zijn en moesten zeggen wat ze dachten. Ze lieten het natuurlijk niet merken, maar Rinke schreef dat hij gewoon voelde dat ze hem eigenlijk maar een klein kind vonden en dat hij ze hem minachten.

Uit zijn woorden voelde ik zijn vertwijfeling. Hij wist niet hoe hij om moest gaan met zijn in bedplassen. Zijn ouders waren steeds vol begrip, nooit werden ze kwaad en ze probeerden hem op te beuren en te troosten. Hij vroeg zich af waarom ze dat deden. Vonden ze het dan niet erg dat hij in bed plaste? Waarom kreeg hij geen pak slag wanneer hij de lakens voor de zoveelste keer vies had gemaakt? Waarom kreeg hij geen straf wanneer hij 's ochtends weer nat wakker werd? Waarom spraken ze hem nooit eens berispend toe? Waarom kreeg hij niet eens een kwade blik naar zich toe geworpen? Als sinds zijn kinderjaren had hij zitten wachten tot ze hem straften voor het niet zindelijk worden. Elke ochtend had hij onbewust zitten wachten tot zijn vader hem over zijn knie zou leggen, of onder een koude douche zou zetten. Hij vroeg zich af waarom ze hem het bedplassen niet hardhandig hadden afgeleerd. Misschien, heel onbewust, gaf hij zijn ouders de schuld dat hij nog in bed plaste. Zij waren in ieder geval de mensen die het hem niet hadden afgeleerd.

"Ze weet het trouwens nog niet van je..... je slaapproblemen." zei ik glimlachend. Ik wilde nu ook weer niet hardop roepen dat hij in zijn bed plaste. Die vernedering wilde ik hem besparen. Hij zou nog genoeg vernederd worden in de komende weken. "Ik denk wel dat het verstandig is om het vanmiddag te zeggen. Als je er eenmaal woont en ze komt er dan achter kan ze wel eens kwaad worden, omdat je het haar niet hebt verteld." Rinke knikte, maar was het er volgens mij niet helemaal mee eens. We dronken onze glazen leeg en ik betaalde.

"Zullen we maar eens gaan." zei ik en Rinke knikte weer. Samen liep we door de binnenstad naar een wat rustiger gedeelte. We liepen langs een oude, wat vieze gracht en even later kwamen we op een klein pleintje. In het midden van het plein stond een grote, oude eik en wat groen geverfde, houten bankjes stonden in een kring rond de boom. Het plein was grotendeels afgesloten voor verkeer. Rond het plein stonden verschillende huizen. De meesten stamden nog uit de vorige eeuw. Sommigen hadden een smalle voorgevel en liepen ongetwijfeld ver naar achteren door, en weer anderen waren juist erg breed.

Ik liep met Rinke naar een huis met een grote, statige, witte voorgevel. Een brede houten deur zat in het midden van de gevel, aan beide kanten geflankeerd door twee, eveneens brede, ramen. Het huis had twee verdiepingen met daar bovenop nog een groot schuin dak met ongetwijfeld een enorme zolder. De voorgevel was blinkend wit en grote ijzeren muurankers zaten verspreid tussen de ramen in. Rinke keek zijn ogen uit en stond verbaasd toen ik juist naar dit huis liep. Ik belde aan en deed een stapje terug. Rinke was nog niet helemaal over de verbazing heen.

"Jezus, wat een huis! Die vrouw moet wel geld hebben." Ik lachte en waarschuwde hem. "Ik zou wel een beetje oppassen met dat vloeken. Dat kan ze wel eens niet leuk vinden. De deur werd open gedaan en de vrouw des huizes deed open. Ze was niet, zoals het huis deed vermoeden, heel deftig verkleed en op het eerste gezicht leek het wel een schoonmaakster. Ze was vrij stevig en een wit schort zat voor haar buik geknoopt. Ze droeg een al wat oudere spijkerbroek en een groene blouse. Als je verder keek, moest het je opvallen dat een schoonmaakster geen gouden ketting en oorbellen om had en ook geen ringen met kleine diamanten.

"Mark, kom binnen. En dit is Rinke neem ik aan." Eerst schudde ze mijn hand en daarna stak ze haar hand richting Rinke toe. Hij knikte beleefd en de vrouw nodigde ons binnen. De hal was groter dan een hele studentenappartement en marmeren vloertegels bedekten de vloer. Door een lichte gang, de zon scheen door grote ramen via de achterkant naar binnen, liepen we naar een keukentje. Twee ramen boven een ouderwets aanrecht keken op de grote tuin. Het was verbazingwekkend dat midden in een grote en vol gebouwde stad er nog zo'n enorme tuin was te vinden. Een drie meter hoge, oude stenen muur ommuurde de tuin, die goed verzorgd was. Grote, gekromde stroken grasveld omringden even grote stukken met planten en struiken.

De keuken zelf was ouderwets ingericht en oogde gezellig, als in een oude film met bedienden die in de keuken werkten. Onwillekeurig moest ik aan Swiebertje en Saar denken toen ik deze keuken voor het eerst zag, maar of die vergelijking een beetje klopte, wist ik niet. Swiebertje was trouwens ook een beetje voor mijn tijd. Een grote donker houten tafel stond in het midden van de keuken met daar omheen zes bijpassende stoelen. Aan de muur hingen verschillende rekken met tientallen oude busjes en potjes. Ik vroeg me af of die allemaal wel gebruikt werden.

De mevrouw gebaarde ons te gaan zitten.

"Zal ik een lekker kopje thee zetten?" vroeg ze, terwijl ze de fluitketel al vulde met water.

"Ja, lekker." Rinke zat een beetje verlegen om zich heen te kijken. Voor hem was het een moeilijk moment. Ik hield hem uit mijn ooghoeken een paar tellen in de gaten en glimlachte even stiekem. Hij zou straks nog de schrik van zijn leven krijgen. De vrouw zette de ketel op een gasfornuis, draaide zich om en ging ook aan de tafel zitten. Ze keek Rinke aan.

"Waar kom je vandaan?" vroeg ze.

"Drenthe. Een dorpje dicht bij Steenwijk." Ik zag Rinke even twijfelen. Moest hij haar met mevrouw aanspreken of niet. Waarschijnlijk deed hij dat niet, omdat ze er zo huisvrouwachtig bij liep. Dat schort en die spijkerbroek zorgden ervoor dat ze er helemaal niet deftig en rijk uitzag. Ik wist dat hij haar spoedig wel met mevrouw zou aanspreken en een heleboel respect zou tonen.

"En je komt hier studeren? Kom je niet in aanmerking voor een studentenflat?" vroeg ze verder.

"Nee, dat willen mijn ouders niet. Ze vinden me nog te jong."

"Te jong? Je bent toch zeventien, niet? Zo jong ben je niet meer." Rinke wist daarop niets te zeggen en gelukkig voor hem begon op dat moment de fluitketel te fluiten. Dat zorgde een voldoende afleiding en hij hoopte dat ze straks op een ander onderwerp overgingen. De vrouw schonk drie grote mokken met thee in. Ze zette die voor ons neer en vroeg ons ook of ze suiker gebruikten. We knikten beiden en even later zaten we met zijn drieën aan een dampende mok thee te nippen. Even praatten we niet en die stilte was vooral voor Rinke nogal pijnlijk. Hij wist niet hoe hij over zijn probleem moest beginnen en eigenlijk wilde hij het helemaal niet vertellen. Hij wilde het het liefst voor zichzelf houden, maar wist dat hij het toch een keer moest vertellen. Hoe langer hij daarmee wachtte, hoe moeilijker het voor hem zou worden, en dat begreep hij zelf ook wel.

"Wat ga je studeren?" Rinke antwoordde uitgebreid, blij dat er een makkelijk onderwerp naar voren was gekomen. Hij vertelde dat hij economie ging studeren en vertelde vol trots over de cijfers die hij voor dat vak op zijn vorige school had gehaald. Ik hield me voornamelijk op de achtergrond en maar af en toe merkte ik wat op, of maakte ik een opmerking.

Na een kwartiertje stelde de vrouw voor om een korte rondleiding door het huis te geven. We stemden daar graag mee in en wandelen eerst de tuin in. We slenterden door het gras en zagen dat er achterin de tuin een schuurtje tegen de muur stond met een achteruitgang. In de andere hoek van de tuin stond een grote garage. Er pasten daar minstens twee auto's in en het was opmerkelijk dat langs één kant van de tuin, vanaf de schuur, een overdekt pad liep naar het huis toe. De overkapping was van hout en was bijna overal overdekt met een groene laag van klimplanten. Na de tuin liepen we het huis weer in. Ze liet ons verschillende kamers zien, maar niet allemaal. Zo kwamen we op de inderdaad enorme rommelzolder. Dat was volgens mij de enige plaats waar overal nog een laag stof lag. Er stonden verschillende meubels onder grote witte lakens en houten kisten met rommel stonden onder de schuine rand van het dak. Zonlicht scheen door drie vierkante dakramen naar binnen en grote vlokken stof dwarrelden door de lichtstralen heen. Een verdieping eronder kwamen we bij een grote lege kamer aan de voorkant van het huis. Witte vitrages bedekten beide ramen en deze kamer had zijn eigen wastafel. Er was zelfs een douche in een hoek van de kamer weggewerkt, dat zag je wel vaker tegenwoordig. Rinke was blij te horen dat dit zijn kamer werd. De kamer was groot, zeker vijf bij zes meter, en minstens drie meter hoog. Ook kregen we nog een badkamer te zien, waarna we weer naar de keuken liepen en gingen zitten.

"En Rinke, wat vindt je er van?" vroeg de vrouw.

"Ja, fantastisch. Ik zou hier graag komen wonen."

"Je begrijpt natuurlijk wel dat je je aan de huisregels moet houden? Ik verwacht bijvoorbeeld dat je op tijd thuis bent voor het eten, en dergelijke."

"Natuurlijk, maar dat is thuis toch ook." Weer viel er even een stilte en ik zag dat Rinke eindelijk over zijn incontinentie ging beginnen. Hij dacht dat het wel een grote verrassing voor de vrouw zou zijn, maar dat was niet waar, integendeel. Toen ik al verschillende brieven van Rinke had gehad, kreeg ik tot mijn verbazing ook brieven van zijn moeder. Inmiddels had ik wat scepsis opgebouwd over het waarheidsgehalte van Rinke zijn brieven. Het kwam me allemaal maar wat vreemd voor, maar zijn moeder bevestigde me wat ik van Rinke, min of meer, begrepen had. Zijn moeder vertelde in duidelijke taal wat er aan de hand was en zelfs dat ze voelde dat Rinke het haar verwijtte dat hij nog in bed plaste. Niet lang daarna heb ik, via de telefoon, contact gezocht met die moeder. Na een half uur gepraat te hebben was dit plan er uit komen rollen. Het leek haar, en mij ook wel, een goede oplossing. Rinke kon in Utrecht gaan studeren en er zou goed voor hem gezorgd gaan worden. De vrouw die nu dus voor me zat was goed voorbereid en het Rinke behoorlijk moeilijk maken. Ik vreesde zelfs tot tranens toe.

"Er is misschien één probleempje." Er viel weer een stilte "Ik heb wel eens moeite om 's nachts mijn bed droog te houden." zei Rinke verlegen, met licht schaamrood op de wangen. Rinke kreeg geen tijd voor opluchting omdat hij het eindelijk gezegd had, want de vrouw ging er meteen op door.

"Bedoel je dat je in bed plast?" zei ze en ze keek inderdaad verbaasd, maar dat was gemaakt. Rinke knikte.

"Je zegt: 'weleens', hoe vaak?"

"Regelmatig." draaide Rinke bedrukt om het antwoord heen.

"Een paar keer per week?" opperde ze "Of bedoel je elke nacht?" zei ze uitproberend en keek Rinke strak aan. Rinke keek echter naar beneden en zijn vingers speelden nerveus met het lepeltje uit de theemok. Uit Rinke's stilzwijgen concludeerde ze dat ze juist geraden had. Elke nacht dus. Nu zweeg de vrouw ook even en ik genoot van de schaamte die Rinke nu liet blijken. Zijn gezicht was rood en heel zijn lichaam sprak dezelfde taal. Hij zat onderuit gezakt op de stoel en wenste dat hij ver weg van hier was.

"En overdag? Plas je overdag in je broek?" ging ze verder. Rinke antwoordde niet, maar ze wilde het toch weten.

"Ik vroeg je wat!" zei ze en even klonk haar stem streng en hard, maar dat verdween snel weer. Het had in ieder geval wel zijn uitwerking wat Mark keek haar even aan en antwoordde.

"Nee, nooit!" zei hij fel.

"Dus je loopt overdag nooit met een natte onderbroek rond."

"Nee! Nou ja, soms."

"Hoe bedoel je soms? Net zei je nog dat je overdag niet in je broek plaste en nu begrijp ik dat je wel overdag in je broek plast. Wat is het nu?" Wilde de vrouw graag weten en Rinke zakte nog dieper in zijn stoel. Zijn ogen werden waterig en een traan liep uit een ooghoek, langs zijn neus naar beneden. Snel veegde hij met zijn handpalm zijn gezicht droog en hoopte dat niemand het gezien had, maar beiden zagen we het maar al te goed. De vrouw zag dat Rinke niet van plan was te antwoorden.

"Kom, vertel het me." moedigde ze hem aan, maar Rinke zei niets. Een paar tellen lang bewoog niemand. Beiden keken we naar Rinke. Zijn hoofd was rood en gespannen, zijn handen trilden en snotterend haalde hij zijn neus op. Uit niets sprak nu nog de leeftijd van zeventien. Nu leek hij jonger, veel jonger. Je kon je bijna niet voorstellen dat die jongen met gemak de VWO had doorlopen.

"Ik plas overdag niet in mijn broek. Dat zei ik toch." huilde hij.

"Hoe kom je dan aan die natte broek overdag. Dat vertelde je net zelf." Langzaam manoeuvreerde ze Rinke in een onmogelijke positie. Rinke had bijna geen keus meer dan toe te geven, dat hij zichzelf overdag ook niet helemaal droog kon houden. Hij had er lang over nagedacht en om toe te geven dat hij 's nachts in bed plaste was moeilijk genoeg voor hem, maar dat had hij zien aankomen. In de afgelopen weken wist hij dat dát ging gebeuren en hij had dat geaccepteerd. Door die acceptatie was de vernedering minder hard aangekomen. Hij wilde echter niet toegeven ook overdag niet droog te blijven. Dat wilde hij verborgen houden, tegen elke prijs. 's Nachts in bed plassen konden mensen misschien nog wel begrijpen, dacht hij, maar overdag was onvergeeflijk. Zeker als er geen medische redenen voor waren. 's Nachts in bed plassen waren ongelukjes, daar kon je niets aan doen, maar als je ook overdag in bed plaste dan was je pas echt een klein kind. Zo voelde Mark dat, en niets kon hem van die gedachte afbrengen. Daarom zou hij dat alleen onder hele grote druk kunnen toegeven. En de druk werd nu steeds groter. Langzaam werd hij in het nauw gedreven.

"Dat gaat per ongeluk. Dat komt bijna niet voor!" riep Rinke paniekerig.

"Bijna niet, zeg je. Hoe vaak dan, wil ik weten?"

"Heel soms, misschien een paar keer per maand. Het is niets ergs." De vrouw bleef Rinke strak aankijken en maar heel af en toe vonden Rinke zijn ogen die van de vrouw. Mij keek hij helemaal niet aan, jammergenoeg. Ik had graag die schaamte en dat schuldgevoel recht in zijn ogen willen zien.

"Wat is een paar keer maand? Is dat wekelijks, of komt het meer dan eens per week voor?" Zweet brak Rinke aan alle kanten uit, hij verzette zich hevig tegen de gedachte om maar gewoon toe te geven, dan was hij van al het gezeur af. Ik vroeg me af hoe hij zich hier nog uit dacht te praten. Het leek mij duidelijk dat het beter was om gewoon toe te geven, maar in de situatie waarin Rinke zich bevond was logisch denken niet meer zo gemakkelijk. Nooit had hij er over gedacht om dit toe te geven en nu het ter sprake kwam was het voor hem gewoon te moeilijk.

"Hoe vaak per week, Rinke." drong ze nog een keer aan, een beetje overdrijvend, en nu werd het Rinke teveel. Hij gooide zijn stoel achteruit en wilde wegrennen. Het werd hem allemaal teveel. De vrouw stond echter ook snel op en hield Rinke bij de deur staande. Ze legde een hand op zijn schouder en maande hem tot rust te komen.

"Sorry, ik ging te ver. Ga maar zitten." De stemming van de vrouw was plotsklaps omgeslagen. Ik denk dat ze even uit wilde proberen hoe ver ze kon gaan. Voor haar was het een spelletje, voor Rinke bittere ernst. Ze duwde Rinke zachtjes terug naar zijn stoel en, met eerst wat tegenzin, ging hij toch weer zitten. Hij had weinig keus.

"Het spijt me echt. Mijn kinderen zijn al jaren de deur uit en daar heb ik het nogal moeilijk mee. Ik hoop dat je het me kunt vergeven." Ze probeerde Rinke gerust te stellen, maar natuurlijk ging dat niet zo gemakkelijk. Rinke veegde nog een keer zijn wangen droog en snotterde nog een keer. Zijn hartslag daalde weer wat en de ongezonde kleur verdween van zijn gezicht. Rinke keek even mijn richting open glimlachte nerveus.

"Was u ook altijd zo streng tegen uw eigen kinderen? Ik denk dat het keurige en nette mensen zijn geworden." Zei ik en probeerde de stemming weer wat op te krikken. De vrouw greep dat met beide handen aan en ze begon uitgebreid te vertellen over haar kinderen en wat er van ze geworden was. Ondertussen zat Rinke rustig te wachten en mengde zich zo min mogelijk in het gesprek. Een half uurtje en nog een mok thee verder ronden we het gesprek een beetje af. Het was tijd om weer weg te gaan en nog een laatste maal kwam het gesprek op Rinke en zijn kamer. Frappant is, is dat Rinke er zelf weer over begon. Waarschijnlijk was hij over de ergste dreun heen en was de noodzaak tot het zoeken van een geschikte hospita weer bij hem boven komen drijven.

"Stel dat ik hier mag komen wonen, want moet ik dan aan huur gaan betalen?" De vrouw keek lichtelijk verbaasd en het was haar dus ook opgevallen dat het Rinke was die liet blijken hier toch wel te willen gaan wonen. Rinke dacht dat de keus niet bij hem lag, maar bij de vrouw. De vrouw en ik dachten juist dat de keus bij Rinke lag. Zodra Rinke liet merken hier wel te willen komen wonen, greep de vrouw dat met beide handen aan. Ze vond het juist leuk om iemand in huis te hebben, ze verveelde zich regelmatig. En het leukste voor haar was natuurlijk iemand waar ze veel tijd aan kon en moest besteden en daar was Rinke uitermate geschikt voor. Zelf had ze altijd gedacht dat hoe ouder het kind, hoe minder tijd je aan ze moest besteden. Ze gingen steeds meer op zichzelf leven en hadden geen of weinig aandacht kosten. Rinke was daarop een prettige uitzondering. Hij zou juist heel veel aandacht nodig hebben en er zelfs om vragen, alhoewel hij dat niet direct wilde toegeven. De vraag zelf werd ook niet direct gesteld en hij liet dat ook niet merken, maar uit de brieven die ik van hem had gekregen was dat duidelijk geworden. En zelfs zijn moeder vertelde hetzelfde, alhoewel zij hem die aandacht niet kon, en eigenlijk ook niet wilde, geven.

Het beste bewijs voor die, toch wel gewaagde, stelling was wel dat juist Rinke, ondanks de pittige ondervraging en de daar opvolgende uitbarsting van hem, vroeg om hier te mogen wonen. Een half uur geleden wilde hij hier nog ver vandaan zijn en nu was die stemming 180 graden gedraaid. Met andere woorden, hij zocht juist de confrontatie tussen hem en een overheersend persoon. Natuurlijk wilde hij zich niet laten vernederen en hij zou er op dat moment alles aan doen om het te stoppen of te ontwijken, maar diep in zijn hart wilde hij toch zo behandeld worden. Daarom wilde hij hier wonen. Eindelijk had hij iemand gevonden die hem de baas was en hem alle liefde en aandacht zou geven die hij verdiende en nodig had. Ze zou hem straffen, misschien wel zwaar straffen, wanneer hij stout was, troosten als hij verdriet had of even wilde uithuilen, en belonen als hij goed was geweest. Ik denk dat hij hier wel gelukkig zou worden.

"Ik weet het niet precies. Ik denk ongeveer 450 gulden. Dat is dan inclusief het meeëten. Vindt je dat redelijk?" Rinke knikte en had wel ongeveer iets in die richting verwacht. Het is nu eenmaal niet goedkoop op een kamer te huren in een drukke studentenstad, en wonen bij een hospita was natuurlijk nog iets duurder.

"Wanneer hoor ik of ik hier mag wonen. Het krijgt inmiddels wel haast, want de vakantie begint bijna en de definitieve inschrijving moet opgestuurd worden." Rinke was al aangenomen op de nieuwe school, maar de definitieve inschrijving moest nog opgestuurd worden. Wanneer je die niet opstuurt gaat de school er van uit dat je al een andere school hebt gevonden. Voor Rinke zat er dus best wel haast achter.

"Die beslissing ligt grotendeels bij jou. Ik kan je over een paar minuten de huisregels opnoemen en als jij je daaraan wilt houden, mag je hier, wat mij betreft, komen wonen. Je mag zelfs vanavond al verhuizen, als je dat beter uitkomt." Rinke keek ineens weer opgewekt en was toch blij met deze toezegging.

"Als het mogelijk is, dan wil ik die huisregels graag horen, maar ik denk dat dát geen problemen geeft." Mark bleef beleefd en dat sierde hem toch wel. Ik had allang de handdoek in de ring gegooid en was heel snel hier vandaan vertrokken en nooit meer terug gekomen. Waarschijnlijk was ik hier zelfs nooit naar toe gegaan. Dat liet toch wel een beetje de lef en het doorzettingsvermogen van Rinke zien. Hij wilde zo graag naar die nieuwe school dat hij er een heleboel voor over had.

"Natuurlijk is dat mogelijk. Kom maar even hier staan." De vrouw stond zelf op en liep naar het aanrecht. Rinke keek verbaasd en begreep het niet. Waarom moest hij gaan staan? Hij keek mij even aan, alsof hij van mij het antwoord verwachte, maar ik liet niets merken en deed alsof ik het ook niet wist. Rinke stond ook op en ging ongeveer anderhalve meter voor de vrouw staan en legde een hand op het aanrecht.

"De eerste regel is dat ik verwacht dat je elke avond om precies zes uur aan tafel zit, en wel met nette, schone kleren. Ik wil geen stinkende viezeriken aan tafel." Rinke knikte, die regel was niets bijzonders.

"Ook verwacht ik dat je 's avonds op tijd thuis bent. Doordeweeks vind ik negen uur een heel schappelijke tijd. In het weekend kan dat later, maar ik wil graag dat je het me wel van te voren vraagt. Stomdronken of stoned thuis komen is natuurlijk absoluut verboden." Rinke lachte even. Hij was nog nooit dronken geweest en een sigaret had hij zelfs nog nooit van dicht bij gezien.

"Ik verwacht dat je goede cijfers haalt. Wanneer dat niet zo is, kan ik maatregelen treffen om te zorgen dat je meer tijd aan je huiswerk gaat besteden. Ik ga er van uit dat je me daarin zult respecteren." Rinke knikte weer als instemming en de vrouw ging meteen door.

"Ik weet dat je bijna volwassen bent, maar misschien is het nodig dat ik je hier en daar voor bepaalde dingen op de vingers moet tikken, of zelfs moet straffen. Ik hoop dat je mij zoals je moeder zult respecteren en mijn straffen en corrigerende maatregelen zult aanvaarden. Als ik het nodig acht wil ik je kunnen straffen met elke straf die ik daarvoor geschikt acht. Het klinkt misschien wat kinderachtig, en misschien is het wel helemaal niet nodig, maar toch wil ik dat even gezegd hebben. Oké?" Vroeg de vrouw.

"Ja, natuurlijk."

"Ik verwacht trouwens over het algemeen met respect behandeld te worden, dus geen grote mond of achterbaks gedoe. Ik wil dat je eerlijk tegen me bent, dan ben ik ook eerlijk tegen jou." Rinke begreep het en liet dat merken. Tot zover had hij nog niets vreemds gehoord, maar over zijn in bed plassen was nog niets gezegd. En inderdaad was dat het volgende onderwerp.

"Ik weet niet hoe dat nu thuis gaat, maar ik neem aan dat je maatregelen treft tegen je bedplassen? Draag je speciale broekjes, of zoiets dergelijks?" vroeg ze.

"Ja, ja, natuurlijk." loog Rinke en zijn gezicht betrok weer iets. Een rode gloed verscheen alweer op zijn wangen.

"Zolang je in bed plast, verplicht ik jou die broekjes te dragen. Als je dat niet doet sta je meteen op straat. Ik wil niet dat je in mijn bed plast. Je krijgt sowieso een zeiltje in bed, totdat je hebt bewezen dat je dat zeiltje niet nodig hebt. Snap je dat?" Rinke antwoordde bevestigend.

"Als laatste verwacht ik dat je overdag met een schone, droge onderbroek rond loopt. Zodra je ook maar iets nat bent, zul je jezelf moeten verschonen." Rinke slikte even. Zijn broekplassen was toch weer onderwerp van gesprek geworden en dat was wel het laatste wat hij wilde. Rinke knikte alleen maar en hield zijn mond.

Plotseling bukte de vrouw echter voor hem neer. Met een snelle beweging trok ze de broek van Rinke los en trok hem naar beneden. De broek zakte tot op zijn enkels. Rinke stond verstijfd van schrik en zag tot zijn enorme verbazing dat de vrouw verder ging. Met haar ene hand trok ze zijn blouse en hemd een stuk omhoog en haar andere hand trok zijn onderbroek naar beneden, ondanks dat Rinke zijn bovenbenen beschermend dicht bij elkaar kneep.

Rinke droeg een gewone onderbroek, alleen was de onderbroek van een dikke katoenen stof gemaakt. Rinke droeg altijd van die onderbroeken, want alhoewel het gewone onderbroeken waren, absorbeerden ze toch een heleboel vocht en dat had Rinke wel nodig. Aan de voorkant van zijn onderbroek was een grote, opgedroogde gele vlek te zien. Na al die keren in zijn broek plassen was die vlek er moeilijk meer uit te wassen. In het midden van die vlek was zijn onderbroek nat. Ook nu had hij, een klein beetje maar, maar toch, in zijn broek geplast.

Zijn onderbroek hing nu tussen zijn bij elkaar geknepen bovenbenen en zijn genitaliën hingen open en bloot. Zijn dunne schaamhaar was vochtig en plakte hier en daar tegen zijn huid aan. Rinke trok zijn onderbroek snel weer omhoog, maar de vrouw hield wel zijn hemd en blouse vast. Met haar vrije hand duwde ze nu Rinke's kin omhoog en Rinke zag de vrouw nu recht in haar ogen.

"Je hebt dus gelogen tegen me. Je plast overdag wel in je broek! Of is dit toevallig die ene keer in de maand?" riep ze streng. Rinke rukte zich los en wilde weglopen. Hij struikelde echter over zijn eigen broek en met een klap smakte hij tegen de vloer. De vrouw keek verwijtend op hem neer en Rinke keek bang omhoog. Hij steunde op een arm en kwam omhoog. Daarna kroop hij achterwaarts bij de vrouw vandaan, haar goed in de gaten houdend. Rinke was duidelijk bang en toen hij met zijn rug tegen de muur stootte, en dus niet verder naar achteren kon, trok hij snel en onhandig zijn broek weer omhoog.

"Denk je dat je dat voor me verborgen had kunnen houden? Denk je dat nu echt?" Riep de vrouw kwaad en Rinke kromp onder haar stem weer even ineen. Rinke wilde wel antwoorden, hij had zich willen verontschuldigen, maar zijn stem liet hem in de steek.

"Voordat je hier komt wonen, wil ik eerst nog even flink met je praten. Aangezien je duidelijk nog lang niet volwassen bent, moet ik de regels voor jou flink aanscherpen. Je lijkt wel een klein kind. Nu, sta op en kleed je aan." De vrouw keek met haar woedende gezicht nu naar mij.

"Wat heb je nu voor een kind op m'n dak gestuurd. Die jongen heeft psychische hulp nodig.".

"Dat valt wel mee, denk ik. Maar het is inderdaad geen gewone jongen." Rinke stond ondertussen huilend op. Hij trok zijn lange broek omhoog en uitte zijn woede.

"U heeft het recht niet me zo te behandelen! Ik ben geen klein kind." Riep hij terwijl zijn stem oversloeg. De vrouw was inmiddels weer wat gekalmeerd en keek Rinke streng aan.

"Je hebt mijn huisregels gehoord! En je stemde ermee in! Als jij je volwassen gedraagt, zal ik je volwassen behandelen. Maar liegende en in hun broek plassende kinderen zullen merken dat ik dat soort gedrag niet tolereer." De vrouw ging weer zitten en schonk nog een kopje thee voor zichzelf in. Ik begreep dat Rinke nu zo snel mogelijk wilde vertrekken en ik stond op.

De vrouw en ik namen afscheid van elkaar en spraken af dat we nog wel eens met elkaar zouden bellen. Dat alles was toneel, want zodra ik Rinke op de trein terug zou hebben gezet, zou ik terug gaan. Lachend zouden we dan terugdenken aan Rinke en zijn vernederingen.

Natuurlijk was dit alles afgesproken werk. Zelfs Rinke zijn ouders wisten hiervan. We hadden uitgebreid contact met elkaar gehad en precies besproken wat er allemaal kon en ging gebeuren. Natuurlijk hadden de vrouw en ik die niet zelf bedacht. Als Rinke het verkeerd op zou vatten en ermee naar de politie zou gaan, zouden we er flink trammelant mee krijgen. Het zou voor een buitenstaander wel lijken op mishandeling. Rinke zijn ouders, de vrouw en ik hadden echter allemaal het idee dat Rinke het zelf niet zo zwaar zou tillen. Rinke zijn ouders hadden natuurlijk eerst een flinke dosis scepsis, maar nadat ik haar alle brieven van Rinke had laten lezen waren ze vrij snel overstag gegaan. Ze hadden echter wel moeten beloven dat ze niets aan Rinke mochten laten merken. Nooit mochten ze er met Rinke over praten, tenzij hij er zelf over begon, maar dat zou hij niet doen. Ook van de behandeling die de vrouw Rinke zou geven, mochten zijn ouders eigenlijk niets weten. Dat was de afspraak en daar konden ze mee leven. Het was alleen de vraag of Rinke er mee kon leven.

Rinke had zich vrij snel weer aangekleed en zijn kleren op orde gebracht. Na nog even zijn haar gekamd te hebben liepen we zonder een woord te zeggen de keuken uit, door de gaan heen naar buiten. De vrouw zagen we niet meer en het duurde nog vijf minuten voordat iemand van ons wat zij. Na die vijf minuten was het mijn idee om er over te beginnen, het leek me het geschikte moment. Rinke was alweer bekomen van de schrik.

"Sorry, Rinke. Ik wist niet dat dit zou gebeuren." loog ik en misschien wist Rinke wel dat ik loog en voelde hij aan dat alles opzet was geweest.

"Ze is een klote wijf!" riep Rinke en legde een hoop agressie in dat korte zinnetje. Ik wist dat Rinke het niet meende en zich groot hield. Rinke voelde zichzelf schuldig aan wat er gebeurd was, hij was degene die in zijn bed plaste en zijn broek niet droog kon houden. Rinke vond het gedrag van die vrouw het enige normale antwoord op zijn eigen gedrag. Hoe zijn ouders reageerden vond hij veel te ingehouden, die lieten zich niet gaan en lieten niet merken wat ze echt dachten. Deze vrouw deed dat wel en maakte hem duidelijk dat zij hem maar een klein kind vond, en Rinke moest haar schoorvoetend een klein beetje gelijk geven.

De rest van de weg werd er weinig meer gepraat. Ik hield verder mijn mond en ook Rinke had geen behoefte om ergens over te praten. Bij het station namen we afscheid en met een bedrukt gezicht liep Rinke naar het perron om op zijn trein te wachten. Ik was benieuwd naar wat hij zijn ouders zou vertellen. Vanavond zouden ze me bellen en me het vertellen. Nu ging ik eerst terug naar de hospita. Het was een leuke dag geweest.
Hoofdstuk 2 - De beslissing

Het was alweer drie dagen geleden dat ik met Rinke naar de hospita was geweest. Die avond nog had ik me zijn ouders gesproken. Zijn moeder had me 's avonds laat gebeld toen Rinke al op bed lag. Dat hadden we al afgesproken en zo gebeurde het dus ook. Ze vertelde me dat hij heel weinig over het bezoek aan de hospita had verteld. Ze hadden wel aan Rinke gevraagd of het een aardige vrouw was en of hij het wel leuk vond om daar te gaan wonen, maar daar had Rinke een beetje ontwijkend op geantwoord. Hij had gezegd dat het wel een aardige vrouw was en dat hij er misschien wel wilde wonen, maar hij had geen woord gezegd over wat er allemaal was gebeurd. Rinke had zich die avond wat afstandelijk gedragen en was de hele avond erg stil geweest. Zijn ouders wisten niet precies wat ze daarmee aan moesten. Was dat nu een goed teken, of hadden we een grote fout gemaakt? Eigenlijk begonnen we allemaal een beetje te twijfelen en hoe langer we er over nadachten hoe meer we vonden dat we te ver waren gegaan. Het is natuurlijk een heel verschil tussen het schrijven dat je ongelukkig bent en hoe je gelukkiger zou zijn, en het werkelijk uitvoeren van die wensen. Iedereen heeft wel eens fantasieën over wat hij graag wil, en wat achteraf helemaal niet zo ideaal blijkt te zijn. Daarom was het juist des te verrassender dat Rinke die avond voor mijn deur stond.

"Rinke? Wat een verassing!"

"Hoi, Mark. Mag ik binnenkomen." Zei hij bedeesd. Hij voelde zich duidelijk niet erg prettig. Hij wilde met me praten en was op de trein hierheen gestapt. Twee uur reizen voor een gesprek vond zelfs ik erg ver gaan. Voor Rinke was het echter belangrijk en weer bewees hij dat onze eerste gedachte over hem gewoon juist was. Hij zocht de confrontatie op, hij wilde terug naar de hospita.

"Natuurlijk." Ik stapte aan de kant en liet hem binnen. Ik stond er een beetje verbaasd bij. We hadden voornamelijk contact gehad via brieven en we hadden elkaar één middag gezien, dat was de middag dat we naar de hospita gingen, en nu stond hij weer voor me. Voor ons beiden was dat moeilijk. Hij wilde met iemand praten over iets wat hij eigenlijk alleen aan papier had toe vertrouwd. Nu stond hij hier voor me. Nu zat hij niet meer veilig achter zijn bureau te schrijven en kon hij niet meer op ieder moment overnieuw beginnen, zo vaak als hij maar wilde.

We liepen naar mijn kleine woonkamertje en Rinke ging zitten.

"Wil je wat drinken?" vroeg ik, maar hij hoefde niets. Ik zelf nam wel wat te drinken en verdween even in de keuken. Toen ik terug kwam en tegenover hem ging zitten, schuifelde hij wat over de bank heen en weer. Hij was nerveus.

"Mark, denk je dat ik het verpest heb bij die hospita?" vroeg hij. "Ik heb er eigenlijk wel een beetje spijt van. Volgens mij is het de beste plek die ik kan vinden om te wonen." Hij keek me vragend aan en ik moest me aan mijn rol houden. Ik kon niet zeggen dat ze zat te wachten tot hij terug kwam.

"Ik weet het niet, Rinke. Misschien moet je haar gewoon even bellen, of even langs gaan?" opperde ik. Ik wist niet of Rinke daar het lef voor zou hebben. Rinke zweeg en overdacht de mogelijkheden. Natuurlijk had hij daar ook zelf aan gedacht, maar hij durfde of wilde niet. Al twee dagen lang dacht hij na over hoe hij het beste weer in contact met haar kon komen. Hij kwam er echter niet uit en had mij nodig.

"Wil je dan terug, ondanks wat ze gedaan heeft?" vroeg ik. Rinke knikte.

"Volgens mij is het wel een aardige vrouw." zei hij en ik herinnerde nog goed hoe hij drie dagen geleden nog op haar vloekte en tierde.

"Wil jij met me meegaan? Ik ken die hele vrouw niet." Natuurlijk wilde ik mee, maar al te graag zelfs. Ik knikte en Rinke stond bijna meteen daarna op. Blijkbaar had hij haast. Ik stond ook op en trok snel mijn jas aan en een paar minuten later liepen we samen weer naar het grote huis op het pleintje. Ik had niet gedacht dat ik dat nog een keer mee zou maken. Ik was behoorlijk gaan twijfelen. Tientallen keren had ik zijn brieven nog eens door gelezen en hoe vaker ik het las hoe letterlijker ik de tekst ging nemen. En hoe letterlijker ik de tekst las, hoe minder ik tussen de regels door las, en juist daar staan de echte redenen. Ik wist het op een gegeven moment echt niet meer en wist bijna zeker dat ik een fout had gemaakt. Stilzwijgend liepen we door de binnenstad. De hospita wist niet dat we eraan kwamen en het was natuurlijk maar een gok of ze thuis was, maar dat risico namen we maar. We hadden van te voren wel door gesproken dat dit zou kunnen gebeuren. Dat Rinke weer terug zou komen en dat was ook wat we gehoopt en gedacht hadden.

We stonden voor de deur. Zoals altijd leek het huis verlaten. Alle vitrages aan de voorkant waren gesloten en ondoorzichtelijk. Zelf bleef ik een beetje op de achtergrond staan en ik liet Rinke bewust zelf op de bel drukken. De laatste stapjes naar de deur waren voor hem het moeilijkst en toen hij eindelijk voor de deur stond leek het wel of zijn arm vertraagd naar boven kwam. Heel langzaam ging zijn hand richting de bel en stak hij zijn vinger uit. Eindelijk drukte hij en snel deed hij een stap achteruit. Ik zorgde ervoor dat ik achter hem stond, zodat hij zich niet achter me kon verstoppen.

Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat er open gedaan werd. In de deuropening stond de verbaasde hospita. Ze zag er weer precies hetzelfde uit als de vorige keer. Nog steeds droeg ze een spijkerbroek met daar overheen een wit schort. Ze stond stil in de opening en keek op Rinke neer die vol eerbied naar boven keek. Als een kleuter die stout was geweest en bij de hoofdmeester moest komen, daar leek het op. Daar kwam nog bij dat er twee treden van de straat naar de deur liepen, dus de hospita keek van boven op hem neer.

"Hallo, ik kom.....Ik wil......Ik zou graag over die kamer willen praten?" zei hij stotterend en met een zacht stemmetje. Zwijgend deed ze een stapje achteruit en liet Rinke binnen. Toen ik langsliep knipoogde ze even naar me en ik glimlachte. Het zou weer een leuk middagje worden.

Mark bleef in de hal staan en wachtte tot de vrouw voor ging naar de keuken. Ik sloot als laatste achteraan en was blij dat Rinke mijn gezicht niet kon zien. Ik had moeite om mijn gezicht strak te houden.

"Dus je wilt nog steeds graag die kamer huren." zei ze, zodra ze in de keuken was.

"Ja, mevrouw." zei hij beleefd. Hij was overgegaan op 'mevrouw' zeggen en dat duidde op respect, of misschien was hij bang voor haar.

"Ik heb in principe geen moeite met je, maar het ligt natuurlijk niet zo makkelijk als vorige keer." Rinke keek haar niet begrijpend aan. "Je hebt de vorige keer niet de waarheid vertelt, dus ik weet niet of ik je kan vertrouwen. Daar zal ik op een andere manier achter moeten komen." Rinke begreep het nog steeds niet.

"Hoe bedoelt u?"

"Je hebt tegen me gelogen over jouw plasproblemen. Ik weet niet wat de waarheid is en wanneer je liegt of de waarheid spreekt. Ik wil zeker weten wat het probleem is en hoe erg het is, voordat ik een beslissing neem. En ik wil ook de zekerheid over de wijze waarop jij omgaat met mijn regels. De vorige keer heb je toegezegd dat ik je mocht corrigeren wanneer ik vond dat jij je niet aan mijn regels hield. Je beloofde je te onderwerpen aan mijn straffen. Herinner je je dat nog?" vroeg ze Rinke. Rinke knikte, hij kon zich dat gesprek nog bijna woord voor woord herinneren. Deze regel had hij op dat moment een vrij normale regel gevonden, waar hij terloops in had toegestemd. Iets waarvan hij nu spijt begon te krijgen, hij had nooit verwacht dat het gebruikt zou worden om hem als een klein kind een standje te geven, of zelfs te straffen.

"Wil je graag hier wonen?" vroeg ze recht op de man af en Rinke knikte instemmend.

"Dan verwacht ik medewerking van je. Ik wil graag dat je hier komt staan en je broek uit trekt." Ze had heel langzaam gesproken en Rinke had al aanstalten gemaakt om die kant op te lopen. Plots bleef hij stil staan. Moest hij weer zijn broek uit trekken? Dat kon ze niet van hem vragen.

"Wat, nee! Waarom? Niet nog een keer." smeekte Rinke, met uitbrekende zweetdruppels op zijn voorhoofd. Ondanks het feit dat hij zich had voorgehouden alles te doen wat de hospita hem zou vragen, gehoorzaamde hij nu toch niet. Hij wist dat gehoorzaamheid de vernedering korter zou maken, en makkelijker te dragen. Dan voelde hij zich niet zo onderdanig. Rinke wist heel goed dat hij heel gemakkelijk gedwongen kon worden. Ze had hem in haar macht en een streng woord deed Rinke smelten. De enige mogelijkheid was om zichzelf eruit te praten.

"Ik ben droog, u hoeft me niet te controleren." Smeekte Rinke, maar hij loog en dat was een grote fout.

"Ik bepaal wel of jij droog bent, Rinke. Kom hier en laat je broek zakken." De stem van de hospita deed Rinke trillen. Een bijna volwassen kerel van zeventien stond de trillen op zijn benen omdat een voor hem vreemde vrouw vroeg om zijn broek te laten zakken. Het was een belachelijk gezicht, maar ik genoot in stilte van de vernedering en overheersing.

Rinke zocht tevergeefs steun bij mij. Hij stond naast mijn stoel en keek me vragend aan. Hij wilde dat ik hem hielp, hij wilde dat ik de hospita zou overtuigen dat ze te ver ging. Natuurlijk deed ik dat niet, en ik wist zeker dat Rinke inwendig ook voor een groot dilemma stond.

"Rinke, je doet dit jezelf aan. Misschien heeft ze wel een beetje gelijk als ze zegt dat jij je als een kleuter gedraagt, maar jij beslist of je hier wilt wonen. Niemand houd je tegen als je nu weggaat. Wil je weg?" Ik keek vragend terug en maakte aanstalten om op te staan. Ik wist bijna zeker dat Rinke niet zou gaan, en ik wist ook bijna zeker dat hij de gehele vernedering zou doorstaan. Een vernedering die hij zelf opzocht en er zeker niet voor uit de weg ging.

"Nee, je weet best dat het te laat is om op een andere manier hier in de stad een studentenkamer te vinden. Alles zit vol, of is veel te duur. Maar..." Rinke draaide zich weer terug naar de hospita, aangezien hij begreep dat ik hem niet kon helpen.

"Alstublieft, het is echt niet nodig." smeekte hij nog steeds, maar hij had zijn nederlaag begrepen. Voorzichtig liep hij naar zijn hospita toe. Een meter bij haar vandaan bleef hij staan. Rinke vertelde zichzelf dat het nu minder erg was, want het was hem allemaal al eens overkomen. Ze wilde alleen controleren of zijn onderbroek nat was, en aangezien ze hem al eens eerder zo gezien had, waarom zou ze dan niet nog een keer mogen kijken? Natuurlijk was zijn onderbroek niet schoon, maar ze wist al dat hij in zijn broek plaste, dus was het niet zo heel erg. En als het hem zou helpen om die kamer te krijgen was hij gelukkig, dus waarom niet?

Hij trok zijn broekriem los, ritste zijn gulp open en liet zijn broek uit tot op zijn enkels zakken. Zijn blouse viel over zijn onderbroek heen en het was zo niet te zien of hij nat was.

"Laat me kijken of je droog bent, Rinke" zei ze streng en trok Rinke aan zijn hemdje nog iets dichterbij. Daarna trok ze zijn hemdje omhoog en weer voelde Rinke die vreselijk blik op zijn natte onderbroek. Hij vervloekte zichzelf weer omdat hij zichzelf niet schoon kon houden.

"Dus je hebt weer tegen me gelogen! Ik hoefde je niet te controleren, want je was droog. Dat zei je twee minuten geleden nog. En nu... Kijk me aan, Rinke!" De hospita liet haar verontwaardiging blijken en sprak Rinke streng toe. Rinke kon niets anders doen dan zijn schouders laten zakken, zijn tranen de vrije loop laten en wachten op wat er verder ging gebeuren

"Ik... Nee..." stamelde Rinke.

"Ik begin jouw kinderachtige gedrag zat te worden, Rinke. Je begrijpt toch dat ik dit niet kan tolereren. Je zult de consequenties voor je gedrag moeten aanvaarden. Ik denk dat het tijd is voor de eerste les in hygiene." Rinke verstrakte en wilde een volgende smeekbede naar voren brengen, maar zijn stem stokte en de hospita ging onverdroten door.

"Ik heb je gezegd dat jij je nooit met een vieze onderbroek hier in mijn huis mag vertonen. Je moet jezelf meteen verschonen zodra je hier in dit huis bent. Herinner jij je die regel nog?" Rinke knikte.

"Je hebt je niet aan die regel gehouden. Je bent naar dit huis gekomen met vies ondergoed en je hebt jezelf niet verschoond. Je hebt niet eens aangegeven dat je verschoning nodig had, anders had ik je ermee kunnen helpen. Nee, je hebt gelogen en gezegd dat je schoon was. " Rinke zweeg en boog zijn hoofd. Hij voelde nog steeds de blikken van mij en de hospita op hem gericht. Op hem en op zijn natte ondergoed.

Een volgende traan liep over zijn wang. Rinke begreep nu dat het een grote fout was geweest om te liegen. Hij beloofde zichzelf nooit meer te liegen, maar wist dat dat een loze belofte was. Het leek wel of deze hospita al het slechte in hem naar boven haalde. Het voelde alsof hij haar expres tartte.

"Je kunt niet in dat vieze ondergoed blijven lopen, trek het uit." zei de hospita streng, maar voor het eerst klonk er even iets van medeleven in haar stem. Misschien dat dat hielp om Rinke over te halen. Zonder al teveel treuzeling gehoorzaamde hij. Hij bukte en trok zijn schoenen uit, daarna trok hij zijn broek over zijn enkels heen. Hij vouwde de broek netjes over de rugleuning van een stoel heen en bleef even afwachtend staan. De hospita kwam naar hem toe lopen en tilde zijn blouse omhoog.

De hospita zag dat een wit hemdje in zijn onderbroek zat gestopt en met twee handen trok ze het hemdje uit de broek. Aan de onderkant van het hemdje zat ook een kleine natte plek en dat was voor de hospita aanleiding Rinke verder te laten uitkleden.

"Je hemd is ook nat, trek het maar uit." zei ze en Rinke gehoorzaamde schoorvoetend. Hij mompelde een voorzichtig protest.

"Je wilt toch wel meewerken, of niet soms?" vroeg de hospita, maar Rinke bleef twijfelen. Het was niet gemakkelijk om je zomaar op aanvraag uit te kleden voor iemand en de hospita begreep dat ook wel. Daarom hielp ze Rinke een handje.

Met aan beide zijden één hand pakte ze het hemdje aan de onderkant beet. Tegelijk met de blouse trok het hemdje omhoog om het over zijn hoofd te trekken. Rinke werkte niet mee, maar ook niet echt tegen, dus zonder al te veel moeite stond Rinke nu met allen zijn sokken en onderbroek aan. De kleren legde ze ook over de rugleuning heen. Rinke stond er beteuterd bij. Hij wist niet wat hij moest doen. Meteen liep de hospita even de keuken uit en Rinke keek mij vragend aan.

"Mark, wat gebeurd er?" vroeg hij en ik haalde mijn schouders op.

"Ik weet het niet." antwoordde ik en op dat moment kwam de vrouw al weer de keuken in. Ze had een stapeltje handdoeken in haar handen en liep naar het aanrecht, waar Rinke bijna naakt voor stond. Één voor één legde ze de spullen naast elkaar neer. Aan de linkerkant, het dichtst bij Rinke, legde ze de twee handdoeken neer en daarnaast twee washandjes.

De hospita keek nu weer streng naar Rinke die haar blik begreep. Snel trok hij zijn sokken uit en als laatste liet hij zijn onderbroek zakken. Rinke stond er nu hopeloos verslagen bij. Er was geen greintje trots of zelfvertrouwen meer in hem te vinden. Zijn natgeplaste onderbroek lag als een soort symbool van vernedering verkreukeld op de vloer. Zijn wang was net zo nat als zijn onderbroek. Hij snikte en snotterde, en hielp hulpeloos zijn handen voor zijn kruis.

"Kom laat me je wassen. Mark, wil jij zijn kleren even in de wasmachine stoppen?" Ik vond het jammer om weg te gaan, ik wilde eigenlijk geen moment missen, maar ik deed het toch. Ik zag hoe Rinke zijn kleren nakeek, het was zijn enige uitweg. Nu was zijn enige vluchtweg afgesloten, hoe kon hij hier zonder kleren vandaan komen?

Omzichtig pakte ik de kleren op, uitkijkend om niet het vieze onderbroekje aan te raken. Met het bundeltje kleren liep ik naar de ruimte naast de keuken. Daar moest ik eerst de wasmachine leeghalen. Ik legde alle schoongewassen kleren in een wasmand en stopte Rinke zijn kleren erin. Ik sloot de deur en luisterde ondertussen gespannen naar de geluiden die uit de keuken doordrongen.

Ik hoorde Rinke jammeren toen de hospita het washandje nat maakte en zij hem voorover liet buiten tegen de tafel aan. Ik wilde terugrennen naar de keuken en kijken, maar de hospita had in ieder geval een beetje genade getoond door te vragen of ik iets wilde doen, waardoor ik uit de keuken, en uit zich was. Ik had inmiddels de was in de wasmachine zitten en wachtte totdat ik terug kon komen. Om toch zoveel mogelijk te horen wat er gebeurde wachtte ik nog even met het aanzetten van de wasmachine.

Ondanks dat ik niet kon zien wat er gebeurde, kon ik met een beetje fantasie wel begrijpen wat er gebeurde. Ik hoorde Rinke smeken toen hij zich om moest draaien en hij het washandje in zijn kruis geduwd kreeg.

Vijf minuten laten was het voorbij. Rinke werd afgedroogd en ik zette de wasmachine aan. Daarna liep ik terug naar de keuken en zag hoe Rinke me met het schaamrood op zijn wangen aankeek. Hij wist dat ik gehoord moest hebben hoe hij huilde en smeekte, en schaamde zich daarvoor. Dat hij werd gewassen voelde aan als een verdiende straf voor zijn slechte gedrag, daar kon hij mee leven, maar de schaamte voor zijn kinderlijke huilbui en smeekbeden was groter. Daar verbaasde ik me over.

Rinke, nog steeds helemaal naakt, ging weer zitten op zijn keukenstoel. Ik zag hoe de huid op zijn billen nog glansden van het water. Rinke veegde met de rug van zijn hand de laatste tranen uit zijn ogen en keek vragend naar de hospita, die de washandjes en handdoeken had opgeruimd. Ik vroeg me af wat er nu ging gebeuren.
Hoofdstuk 3 - De eerste nacht

"Ik... Ik heb het koud, mevrouw" zei Rinke bedeesd en nog steeds helemaal naakt. Hij was bang dat de hospita nog steeds kwaad op hem was.

"Heb je schone kleren bij je?" vroeg de hospita, maar Rinke schudde zijn hoofd.

"Het duurt ongeveer twee en een half uur voor je kleren weer schoon en droog zijn...."

"Ja maar... het is nu half acht. Dan ben ik veel te laat thuis." stotterde Rinke berustend. Hij zag geen oplossing.

"Misschien kun je hier wel blijven slapen, dan ga je morgenochtend weer naar huis." opperde ik, terwijl de hospita even de keuken uit was en de gebruikte handdoeken naar het washok bracht. Daarna zagen we haar in de tuin lopen en hing ze de was op die ik net daarvoor uit de wasmachine had gehaald.

"Ja, maar..." Rinke was niet gewend op te slapen in een ander bed. Tot nu toe was hij nooit bij vriendjes wezen logeren, vanwege zijn problemen. Dus deze terughoudende reactie was er een uit gewoonte.

"Denk je dat ik mag blijven slapen, je weet wel... vanwege..." vroeg Rinke, en haalde mijn schouders op.

"Ik denk het wel, maar eh.... Ik denk niet dat ze je in bed laat plassen." zei ik en op dat moment kwam de hospita weer binnen.

"Mevrouw? Ik... Mag ik hier blijven slapen. Als mijn kleren droog zijn is het al tien uur geweest, dan moet ik ook nog twee uur met de trein reizen, en een kwartier met de bus. Dan..."

"Ja hoor, ik heb wel een logeerbed voor je. Maar je hebt zeker geen speciaal nachtbroekje bij je?" vroeg de hospita en Rinke keek verbaasd. De hospita zag zijn verbazing.

"Een paar dagen geleden beaamde je dat je 's nachts speciale broekjes droeg tegen het in bed plassen. Of heb je daar ook over gelogen?" vroeg ze nu ineens weer streng. Rinke, die nog steeds helemaal naakt op zijn stoel zat, voelde zichzelf weer dieper in de problemen zinken. Alle leugentjes die hij die eerste dag gedaan had, hadden hem alleen maar dieper in de problemen gebracht. Rinke wist dat het nutteloos was om te liegen, want de hospita keek dwars door hem heen. Ze zou merken wanneer hij loog.

Berustend bereidde Rinke zich voor op een volgend standje van de hospita. Nogmaals zou hij zich als een peuter voelen die door de hoofdmeester in de hoek wordt gezet. Hij wist dat de hospita weer boos op hem zou worden, voor de zoveelste keer. Hij vervloekte zich weer en wenste dat hij alles nog een keer overnieuw mocht doen. Rinke opende zijn mond om een verontschuldiging uit te spreken, maar de hospita sprak eerder.

"Dus je wordt elke morgen wakker in een nat bed?" vroeg ze, en ze klonk nog helemaal niet kwaad. Rinke knikte.

"Waar heb je niet over gelogen tijdens ons eerste gesprek, Rinke?" zei de hospita cynisch lachend, maar kwaad werd ze niet. Dit tot grote opluchting van Rinke.

"Kom maar mee dan laat ik je je bed zien en je kleren geven. Je zult het wel koud hebben." Rinke stond op en liep met de hospita mee. Heel even voelde Rinke haar hand op zijn blote billen. Het voelde een beetje vertederend aan, haar hand straalde warmte uit, een uiting van genegenheid die hij van zijn eigen ouders nooit zo had gekregen. Het was maar een klein teken dat veel voor hem betekende.

Aan de andere kant voelde hij zich ook weer niet prettig zo heel gemakkelijk, omdat het voor hem ook voelde als een teken van onderdanigheid. De hospita leek te willen zeggen dat het haar billen waren en dat zij ermee mocht doen wat zij wilde. Rinke haatte zijn onderdanigheid, maar voelde dat hij er niet uit kon ontsnappen.

De hospita liep nu voor Rinke uit en ik bleef achter in de keuken. Ik schonk voor mezelf nog maar een kop thee in en wachtte. De hospita leidde Rinke naar een kamertje aan de achterkant van het huis. Er stonden een aantal grote kasten in en het zag er rommelig, maar wel schoon uit. Het leek een soort van opslagkamertje. Het bed stond voor het raam en was opgemaakt.

"Kom even naast me zitten, Rinke." zei ze terwijl ze op de rand van het bed ging zitten. Ze klopte naast haar op het bed om de plaats aan te geven die ze voor Rinke in gedachten had. Rinke ging naast haar zitten en plaatste zijn billen op het kriebelende deken. Meteen sloeg de hospita een arm om hem heen en trok zijn lichaam tegen de hare.

"En nu?" vroeg de hospita, "Hoe voorkom ik dat je vannacht in bed plast?" vroeg ze. En Rinke haalde zijn schouders op.

"Ik weet het niet." antwoordde Rinke met een klein stemmetje.

"Ik denk dat ik morgen heel boos wordt als ik merk dat het bed nat is, en dat willen we toch geen van beiden." Rinke beaamde dat.

"Weet jij een oplossing?" vroeg ze Rinke, hopend dat hij zelf met een oplossing zou komen. En de enige oplossing was natuurlijk een speciaal broekje of een luier. Wanneer Rinke dat zelf zou voorstellen was dat een kleine overwinning voor de hospita. Maar Rinke zei niets en zweeg. Hij keek beduusd naar de grond. De hospita liet de stilte echter aanhouden en moedigde zo Rinke aan om die stilte te verbreken. Een stilte die steeds zwaarder werd, en steeds ongemakkelijker. Uiteindelijk moest Rinke wel wat zeggen.

"Een luier", mompelde Rinke nauwelijks hoorbaar. De hospita had het verstaan, maar deed alsof ze het niet begrepen had.

"Wat zei je, Rinke?" Ze trok hem ondersteunend nog iets dichter tegen haar aan, en ze voelde dat Rinke niet tegenwerkte. Hij leek zich tegen haar aan te vleien, zoekend naar steun.

"Een luier zou het bed droog houden." zei Rinke nu iets harder, maar het deed hem pijn. Nog nooit had hij vrijwillig om een luier gevraagd en het was jaren geleden dat hij een luier had omgehad. Het voelde aan alsof hij nu weer midden in zijn tienerjaren stond, alsof hij teruggegaan was in de tijd. Hij voelde zich geen jonge volwassene meer.

"Wil je een luier dragen?" vroeg de hospita, "Wil je voor mij een luier dragen, vannacht?" Rinke knikte, inwendig had hij zijn volgende nederlaag geleden. Zijn opstandige 'ik' had het verloren van zijn gehoorzame 'ik'. Nu was het weer even stil.

"Ik heb alleen maar katoenen luiers in huis. Die zouden jouw wel passen, en een plastic broekje in jouw maat heb ik denk ik ook nog wel. Weet je, ik ben best wel een beetje trots op je." zei de hospita en kuste Rinke op zijn voorhoofd. Rinke was echter niet blij. Hij had verwacht een plastic wegwerpluier te moeten dragen. Dat soort luiers hadden zijn ouders vroeger ook in huis gehad. Daar had hij misschien wel aan kunnen wennen, maar het idee om een katoenen luier te moeten dragen was veel erger. Een katoenen luier was veel dikker en lomper dat een plastic luier, en een plastic luier voelde droger aan wanneer je er in geplast had. Rinke vond een plastic luier iets minder kinderlijk dan een katoenen luier, maar hij had niet mogen kiezen. Er werd voor hem gekozen.

Even verdween de hospita en ze kwam terug met een pakketje luiers en toebehoren. Ze legde de katoenen luiers op het bed naar en Rinke keek er met afschuw naar. Het plastic broekje leek veel te groot voor hem, terwijl de openingen voor zijn benen juist weer veel te klein leken.

Daarna verdween de hospita weer en Rinke reikte voorzichtig naar de katoenen luiers, het voelde zacht en warm aan. Hij voelde een eerste traan opkomen bij de gedachten dat hij dit vannacht moest dragen, het zag er vreselijk tegenop. De hospita kwam weer binnenlopen en ditmaal had ze een stapeltje kleren in haar hand. Ze legde die naast Rinke op het bed neer.

Snel kleedde hij zich aan. Het waren geen kleren die hij voor mezelf zou kopen, maar het kon ermee door. Rinke droeg een blauw joggingpak dat veel te ruim zat. Als ondergoed had hij nu een witte onderbroek aan. Dat verontruste hem wel een beetje, want elk klein ongelukje zou goed zichtbaar zijn.

Twee minuten later zaten we weer met zijn drieen aan de keukentafel. Rinke werd langzamerhand weer wat vrolijker en leek alweer over zijn tijdelijke depressie heen. Na nog een tijdje gepraat te hebben nam ik afscheid en vertrok ik naar huis.

Rinke en de hospita bleven in de keuken, totdat ze om half tien ineens opstond. Ze had Rinke zien gapen van verveling en vond het tijd dat hij naar bed ging.

"Kom, ik zal je de badkamer wijzen. Je wilt je vast nog wassen voordat je naar bed gaat." Rinke vond het eigenlijk nog te vroeg om naar bed te gaan, maar aangezien de verveling toegeslagen had, vond hij het vandaag niet zo erg. Alleen de luier die op zijn bed lag te wachten deed hem wensend at hij nooit naar bed hoefde.

Rinke waste zich snel in de ruime en kille badkamer. De hospita had hem ook een tandenborstel gegeven waarmee hij zijn tanden poetste. Toen was hij klaar om naar bed te gaan, maar hij treuzelde. Hij wilde niet. Rinke had de deur van de badkamer nog maar net geopend of de hospita kwam 'toevallig' langslopen en nam hem mee naar zijn slaapkamer.

Met een enorme tegenzin ging hij naakt op het bed liggen en keek met een rood hoofd naar de hospita. Ze keek hem echter niet aan, maar ging professioneel te werk. Ze vouwde drie grote katoenen luiers in elkaar en schoof ze onder Rinke zijn billen. Ze trok het andere eind tussen zijn benen door en speldde ze met vier veiligheidsspelden stevig vast. Het katoen drukte in zijn liezen, terwijl zijn plasser bijna los in de ruimte zweefde. Hij herinnerde zich dat een plastic luier overal strak tegen je lichaam gedrukt werd, maar dit voelde totaal anders. Terwijl het katoen stevig afsloot tegen zijn middel en bovenbenen, voelde hij verder alleen op zijn billen het zachte katoen, want daar lag hij erop.

De hospita duwde Rinke zijn voeten door de openingen van een plastic broekje en trok het daarna snel omhoog. Met een klein beetje moeite trok ze het doorzichtige broekje omhoog tot over zijn billen. Eenmaal over het dikste gedeelte ging het weer wat gemakkelijker.

De hospita liet het broekje los en hij voelde het plastic, met daarin een elastische band verwerkt, tegen zijn huid. Ook op zijn bovenbenen voelde hij het strakke elastiek drukken. Het deed pijn, niet lichamelijk maar geestelijk.

Snel kroop Rinke onder de dekens. Hij draaide zich op zijn buik en draaide zijn gezicht weg. Hij voelde nog een laatste aai over zijn hoofd en hoorde een welterusten. Daarna ging het licht uit en werd de deur gesloten. In het donker kwamen zijn eerste tranen. De vernedering was te groot. Twee uur later viel hij in slaap, diep onge

 

[FairryNL]

Mooi verhaal, maar ik mis het laatste stukje...

 

[Paddy]

lukkig hoort er denk ik te staan, mooi verha

 

[jos]

Mooi verhaal maar hoort nog een stuk bij
Dat ontbreekt