jeroentb
Nieuw lid
Dit is een fictief verhaal.
Nauwelijks kan ik het nog bevatten, mijn geheugen is nog wazig en ben vermoeid. Alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden. Tegenover mij zit een blond jongetje van jaar of anderhalf. De peuter heeft alleen een donkerblauw romper aan en zo te ruiken een poepluier, ik moet er bijna van kokhalzen.
Dit moet het belangrijkste verhaal zijn in mijn carrière. Ik ben onderzoeksjournalist voor de een landelijke krant. Wat het verhaal is? Ik ben het verhaal.
Langzaam laat ik mijn nieuwe realiteit even bezinken. Ik onderzoek verbaasd mijn lichaam. De twee kleine handjes met hele kleine vingertjes. Een bol buikje en de kleintje beentjes. Ik heb een lichtblauw shirt aan zonder mouwen met 2 figuurtjes op mijn borst. Op de kop ik kan het niet zo goed zien, maar het lijken wel Jip en Janneke. Ik kijk verder naar beneden zie dat het shirt doorloopt tot aan mijn kruis. De twee van uiteinden van mijn shirt zitten vastgemaakt door middel van drie knoopjes. Tussen de knoopjes zie ik wat wits zitten. Ik duw de rand bij een knoopje opzij en ik kom tot de schokkende ontdekking dat het een luier is. Met een vinger raak ik de buitenkant van de luier aan, deze voelt zacht en papierachtig. Het zweet me breekt me uit en begin zenuwachtig te worden. Dit is niet mijn lichaam, ik ben niet groter dan 80 cm. Ik zie er precies hetzelfde uit als het jongetje tegenover me, alleen gekleed in een rompertje en een luier.
Na dat ik weer een beetje rustig ben geworden en van de grote schok ben bijgekomen, vraag ik me af waar ik ben. Ik ben omringd door hoge houten spijlen, veel te hoog om eruit te klimmen. Op de grond ligt een zachte plastic mat met blauwe sterretjes. Ik zit in een box voor baby's. In de box ligt verspreid wat baby speelgoed en waaronder wat Duplo. Mijn ‘celgenoot’ is op een plastic speelgoed mobieltje aan het sappelen. Voor beter een overzicht probeer ik te gaan staan, ik pak een van de spijlen vast en hijs me omhoog. Mijn benen staan een uitelkaar door mijn luier. Voorzichtig zet ik een eerste stapje op de plastic mat en laat de spijlen los. Ik zak met mijn voetje een klein beetje weg in de mat. Ik probeer naar de andere kant van de box te lopen waar het jongetje zit. Het is alsof ik opnieuw leer lopen. Door de luier is het evenwicht anders. Elke stapje die ik zet hoor ik mijn luier kraken. Het lukt me zonder te vallen om bij de andere kant van de box te komen. Met 2 handen houd ik me stevig vast aan de spijlen.
Als ik rondkijk zie ik dat in een enorm klaslokaal ben, met allemaal vrolijke kleuren. Door de spijlen heen zie ik meerdere kinderen spelen tussen de 2 en 4 jaar. Naast de box staat een grote commode, ik kan er niet goed opkijken. Met grote ogen kijk ik verder, een meisje is een baby aan voeren. Het meisje of zeg maar vrouw is vergeleken met mij enorm. Ik realiseer me dat ik in een kinderdagverblijf ben. Hoe ben ik hier terecht gekomen?
Ik kijk naar de kwijlende de peuter naast mij. Hij stinkt naar poep. Mijn celgenoot glimlacht naar me en heeft zo te zien geen last van z’n poepluier De jongen haalt het speelgoed uit z'n mond en steekt z'n arm naar mij uit. Hij wil het plastic mobieltje aan mij geven. Met een hand pak ik het natte mobieltje aan, maar verlies mijn evenwicht en val op mijn geluierde kont. Mijn celgenoot pakt duplo steen en doet het in z’n mond. Ik onderzoek het mobieltje, hij lijkt op mijn Iphone 6 maar is dan van plastic. De kwijl veeg ik af aan mijn rompertje. Als ik op een toets druk hoor ik: toet! Misschien kan ik mijn vriendin Lisa bellen en kan ze helpen om hier weg te komen. Ik toets het nummer in en zet de mobiel tegen mijn oor. Hallo? Maar ik hoor niks.
Mijn celgenoot sabbelt nog steeds op de duplo steen. Waarom zou het zo lekker zijn om een speelgoed in je mond te stoppen? Ik breng het mobieltje langzaam naar mijn mond en begin het te onderzoeken met mijn tong. Even vergeet ik alles en sappel op de mobiel, het lijkt wel mediteren. Hoe kan dat ik in het lichaam van een peuter zit, ik was gisteren nog een volwassen man. Ik denk aan mijn lieve vriendin Lisa en begin een beetje te dagdromen. We liggen samen heerlijk op het strand met voor ons een prachtige blauwe zee. Ik kan het geluid van de golven horen.
Achter mij hoor ik een keer een hard gehuil. Ik schrik wakker uit mijn meditatie en laat mijn mobieltje vallen. Ik draai me hoofd en zie twee krijsende meisjes van een jaar of drie, ruzie maken om een pop. Een van de medewerkers van het kinderdagverblijf komt snel aangerend en haalt de meisjes uit elkaar.
Terwijl ik iets naar voren leun om mijn iphone op te pakken voel ik iets warms tussen mijn beentjes. Ik zie dat de luier behoorlijk is opgezwollen en dat hij duwt mijn beentjes nog verder uit elkaar. Ik verstijf en langzaam dringt het tot me door. Ik heb in mijn luier geplast. Ik heb er helemaal van niets gemerkt.Ik voel met een hand aan mijn billen maar mijn romper is nog droog. Met mijn vinger druk ik door de stof van de romper bij mijn kruis. De opgezwollen luier voelt als een warme prop maar ik voel nergens nattigheid. Wat vreemd.
De reclame van Pampers schiet door mijn hoofd, de blije baby’s met hun droge billetjes. Daarom zijn kinderen zo laat zindelijk, je voelt niet eens als je heb geplast. Misschien heb ik nu ook wel een Pamper aan.
Maar ik wil geen blije baby zijn en ik wil geen luier om. Ik begin langzaam boos te worden. De luier moet zo snel mogelijk uit! Ik probeer de drukknoopjes van mijn rompertje los te maken, maar het lukt niet. Mijn vingers zijn gewoon te klein. Langzaam raak ik gefrustreerd en begin te huilen.
Nauwelijks kan ik het nog bevatten, mijn geheugen is nog wazig en ben vermoeid. Alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden. Tegenover mij zit een blond jongetje van jaar of anderhalf. De peuter heeft alleen een donkerblauw romper aan en zo te ruiken een poepluier, ik moet er bijna van kokhalzen.
Dit moet het belangrijkste verhaal zijn in mijn carrière. Ik ben onderzoeksjournalist voor de een landelijke krant. Wat het verhaal is? Ik ben het verhaal.
Langzaam laat ik mijn nieuwe realiteit even bezinken. Ik onderzoek verbaasd mijn lichaam. De twee kleine handjes met hele kleine vingertjes. Een bol buikje en de kleintje beentjes. Ik heb een lichtblauw shirt aan zonder mouwen met 2 figuurtjes op mijn borst. Op de kop ik kan het niet zo goed zien, maar het lijken wel Jip en Janneke. Ik kijk verder naar beneden zie dat het shirt doorloopt tot aan mijn kruis. De twee van uiteinden van mijn shirt zitten vastgemaakt door middel van drie knoopjes. Tussen de knoopjes zie ik wat wits zitten. Ik duw de rand bij een knoopje opzij en ik kom tot de schokkende ontdekking dat het een luier is. Met een vinger raak ik de buitenkant van de luier aan, deze voelt zacht en papierachtig. Het zweet me breekt me uit en begin zenuwachtig te worden. Dit is niet mijn lichaam, ik ben niet groter dan 80 cm. Ik zie er precies hetzelfde uit als het jongetje tegenover me, alleen gekleed in een rompertje en een luier.
Na dat ik weer een beetje rustig ben geworden en van de grote schok ben bijgekomen, vraag ik me af waar ik ben. Ik ben omringd door hoge houten spijlen, veel te hoog om eruit te klimmen. Op de grond ligt een zachte plastic mat met blauwe sterretjes. Ik zit in een box voor baby's. In de box ligt verspreid wat baby speelgoed en waaronder wat Duplo. Mijn ‘celgenoot’ is op een plastic speelgoed mobieltje aan het sappelen. Voor beter een overzicht probeer ik te gaan staan, ik pak een van de spijlen vast en hijs me omhoog. Mijn benen staan een uitelkaar door mijn luier. Voorzichtig zet ik een eerste stapje op de plastic mat en laat de spijlen los. Ik zak met mijn voetje een klein beetje weg in de mat. Ik probeer naar de andere kant van de box te lopen waar het jongetje zit. Het is alsof ik opnieuw leer lopen. Door de luier is het evenwicht anders. Elke stapje die ik zet hoor ik mijn luier kraken. Het lukt me zonder te vallen om bij de andere kant van de box te komen. Met 2 handen houd ik me stevig vast aan de spijlen.
Als ik rondkijk zie ik dat in een enorm klaslokaal ben, met allemaal vrolijke kleuren. Door de spijlen heen zie ik meerdere kinderen spelen tussen de 2 en 4 jaar. Naast de box staat een grote commode, ik kan er niet goed opkijken. Met grote ogen kijk ik verder, een meisje is een baby aan voeren. Het meisje of zeg maar vrouw is vergeleken met mij enorm. Ik realiseer me dat ik in een kinderdagverblijf ben. Hoe ben ik hier terecht gekomen?
Ik kijk naar de kwijlende de peuter naast mij. Hij stinkt naar poep. Mijn celgenoot glimlacht naar me en heeft zo te zien geen last van z’n poepluier De jongen haalt het speelgoed uit z'n mond en steekt z'n arm naar mij uit. Hij wil het plastic mobieltje aan mij geven. Met een hand pak ik het natte mobieltje aan, maar verlies mijn evenwicht en val op mijn geluierde kont. Mijn celgenoot pakt duplo steen en doet het in z’n mond. Ik onderzoek het mobieltje, hij lijkt op mijn Iphone 6 maar is dan van plastic. De kwijl veeg ik af aan mijn rompertje. Als ik op een toets druk hoor ik: toet! Misschien kan ik mijn vriendin Lisa bellen en kan ze helpen om hier weg te komen. Ik toets het nummer in en zet de mobiel tegen mijn oor. Hallo? Maar ik hoor niks.
Mijn celgenoot sabbelt nog steeds op de duplo steen. Waarom zou het zo lekker zijn om een speelgoed in je mond te stoppen? Ik breng het mobieltje langzaam naar mijn mond en begin het te onderzoeken met mijn tong. Even vergeet ik alles en sappel op de mobiel, het lijkt wel mediteren. Hoe kan dat ik in het lichaam van een peuter zit, ik was gisteren nog een volwassen man. Ik denk aan mijn lieve vriendin Lisa en begin een beetje te dagdromen. We liggen samen heerlijk op het strand met voor ons een prachtige blauwe zee. Ik kan het geluid van de golven horen.
Achter mij hoor ik een keer een hard gehuil. Ik schrik wakker uit mijn meditatie en laat mijn mobieltje vallen. Ik draai me hoofd en zie twee krijsende meisjes van een jaar of drie, ruzie maken om een pop. Een van de medewerkers van het kinderdagverblijf komt snel aangerend en haalt de meisjes uit elkaar.
Terwijl ik iets naar voren leun om mijn iphone op te pakken voel ik iets warms tussen mijn beentjes. Ik zie dat de luier behoorlijk is opgezwollen en dat hij duwt mijn beentjes nog verder uit elkaar. Ik verstijf en langzaam dringt het tot me door. Ik heb in mijn luier geplast. Ik heb er helemaal van niets gemerkt.Ik voel met een hand aan mijn billen maar mijn romper is nog droog. Met mijn vinger druk ik door de stof van de romper bij mijn kruis. De opgezwollen luier voelt als een warme prop maar ik voel nergens nattigheid. Wat vreemd.
De reclame van Pampers schiet door mijn hoofd, de blije baby’s met hun droge billetjes. Daarom zijn kinderen zo laat zindelijk, je voelt niet eens als je heb geplast. Misschien heb ik nu ook wel een Pamper aan.
Maar ik wil geen blije baby zijn en ik wil geen luier om. Ik begin langzaam boos te worden. De luier moet zo snel mogelijk uit! Ik probeer de drukknoopjes van mijn rompertje los te maken, maar het lukt niet. Mijn vingers zijn gewoon te klein. Langzaam raak ik gefrustreerd en begin te huilen.