pardoes
Niets is waarheid; Alles is toegestaan.
hoofdstuk 1: Verstoppertje
Flint zat in de paleistuin achter een haag op zijn hurken gespannen te luisteren. In zijn onderbuik voelde hij de adrenaline opbouwen die nodig was om in actie te komen. ‘HONDERD! IK KOM!’ Het teken was gegeven. Flint wist dat hij sneller was dan het dienstmeisje. Hij hoefde alleen maar te wachten tot ze in de buurt was. Scherper dan de vos was zijn alertheid op haar voetstappen. Geduldiger dan de bidsprinkhaan en zo stil als een steen wachtte hij. Flint had geen idee hoeveel tijd er was verstreken, maar het duurde lang en zijn aandacht gleed langzaam naar de gewaarwording dat hij daar alleen zat. Hij wist niet waar het dienstmeisje was of waar de anderen waren. Hij had nog niets gehoord; Geen “BUUT-VRIJ”; Geen naam die werd geroepen om iedereen te laten weten dat iemand af was. Flint merkte dat hij moest plassen. De spanning, fysiek en mentaal, hadden zijn blaas geactiveerd en de druk werd exponentieel groter. ‘Shit’ dacht hij en besloot maar eens een kijkje te nemen of de kust veilig was. Zo voorzichtig als een hert gluurde hij langs de rand van de haag, maar hij zag niemand. ‘Change of plan’ dacht hij en zette een machtige sprint in. Daar was de pot, een standbeeld van de Griekse god: Pan. Zijn vingers raakten het steen en uit zijn keel klonk keihard: “BUUT-VRIJ!”
Met zijn eigen stem nog in de oren schoten er plotseling om hem heen hagen de grond uit zo hoog als de paleismuren. Flint maakte een klein sprongetje van schrik, maar wist snel genoeg zijn balans terug te vinden om niet te vallen. Hij ademde hevig en keek rond om zo deze situatie in kaart te brengen. De prins zat volledig ingesloten tussen grond, lucht en groen. Hij probeerde door de hagen heen te kijken, maar nergens kwam licht doorschijnen. Hij was alleen, met Pan. Na het lopen van een paar rondjes binnen zijn kooi van hout en blaadjes, voelde Flint weer de druk op zijn blaas. Hij had geen zin om het op te houden en besloot de haag maar eens aan te vallen met warm water. De gulp van zijn witte linnen broek ritste open en naar buiten kwam de fluit. ‘Ontspannen…’ moedigde hij zichzelf aan en warempel schoot zijn plas de haag in. Halverwege kneep hij af bij een abrupte ingeving. ‘Ik…. Droom...’
Flint wiste direct de beelden in zijn hoofd uit en forceerde zijn echte ogen open. Hij knipte snel het lampje naast het bed aan en was even verblind door het ruwe ontwaken dat hij zichzelf had toegediend. Met ingehouden adem schoot zijn hand onder de lakens om te voelen. ‘Te laat.’ besefte hij en ging rechtop zitten, waarna hij de lakens van zich afwierp. Het bed was droog, net als zijn pyjama. De prins stapte uit zijn bed en trok zijn broek omlaag. Een grote witte luier werd zichtbaar en voorop was een vlek te zien die aangaf dat hij gebruikt was. Flint keek op de klok. ‘Half vier…’ mompelde hij en leek even na te denken voor hij zijn broek helemaal uittrok en uit een grote kast een tweede luier tevoorschijn haalde, schoon en opgevouwen. Behendig sloeg hij het plastic open en deed hem bij zichzelf om, over zijn plasluier heen.
Voordat hij weer in bed stapte leegde hij het laatste beetje inhoud van zijn blaas, trok de broek weer aan en geeuwde een keer uitgebreid.
Flint zat in de paleistuin achter een haag op zijn hurken gespannen te luisteren. In zijn onderbuik voelde hij de adrenaline opbouwen die nodig was om in actie te komen. ‘HONDERD! IK KOM!’ Het teken was gegeven. Flint wist dat hij sneller was dan het dienstmeisje. Hij hoefde alleen maar te wachten tot ze in de buurt was. Scherper dan de vos was zijn alertheid op haar voetstappen. Geduldiger dan de bidsprinkhaan en zo stil als een steen wachtte hij. Flint had geen idee hoeveel tijd er was verstreken, maar het duurde lang en zijn aandacht gleed langzaam naar de gewaarwording dat hij daar alleen zat. Hij wist niet waar het dienstmeisje was of waar de anderen waren. Hij had nog niets gehoord; Geen “BUUT-VRIJ”; Geen naam die werd geroepen om iedereen te laten weten dat iemand af was. Flint merkte dat hij moest plassen. De spanning, fysiek en mentaal, hadden zijn blaas geactiveerd en de druk werd exponentieel groter. ‘Shit’ dacht hij en besloot maar eens een kijkje te nemen of de kust veilig was. Zo voorzichtig als een hert gluurde hij langs de rand van de haag, maar hij zag niemand. ‘Change of plan’ dacht hij en zette een machtige sprint in. Daar was de pot, een standbeeld van de Griekse god: Pan. Zijn vingers raakten het steen en uit zijn keel klonk keihard: “BUUT-VRIJ!”
Met zijn eigen stem nog in de oren schoten er plotseling om hem heen hagen de grond uit zo hoog als de paleismuren. Flint maakte een klein sprongetje van schrik, maar wist snel genoeg zijn balans terug te vinden om niet te vallen. Hij ademde hevig en keek rond om zo deze situatie in kaart te brengen. De prins zat volledig ingesloten tussen grond, lucht en groen. Hij probeerde door de hagen heen te kijken, maar nergens kwam licht doorschijnen. Hij was alleen, met Pan. Na het lopen van een paar rondjes binnen zijn kooi van hout en blaadjes, voelde Flint weer de druk op zijn blaas. Hij had geen zin om het op te houden en besloot de haag maar eens aan te vallen met warm water. De gulp van zijn witte linnen broek ritste open en naar buiten kwam de fluit. ‘Ontspannen…’ moedigde hij zichzelf aan en warempel schoot zijn plas de haag in. Halverwege kneep hij af bij een abrupte ingeving. ‘Ik…. Droom...’
Flint wiste direct de beelden in zijn hoofd uit en forceerde zijn echte ogen open. Hij knipte snel het lampje naast het bed aan en was even verblind door het ruwe ontwaken dat hij zichzelf had toegediend. Met ingehouden adem schoot zijn hand onder de lakens om te voelen. ‘Te laat.’ besefte hij en ging rechtop zitten, waarna hij de lakens van zich afwierp. Het bed was droog, net als zijn pyjama. De prins stapte uit zijn bed en trok zijn broek omlaag. Een grote witte luier werd zichtbaar en voorop was een vlek te zien die aangaf dat hij gebruikt was. Flint keek op de klok. ‘Half vier…’ mompelde hij en leek even na te denken voor hij zijn broek helemaal uittrok en uit een grote kast een tweede luier tevoorschijn haalde, schoon en opgevouwen. Behendig sloeg hij het plastic open en deed hem bij zichzelf om, over zijn plasluier heen.
Voordat hij weer in bed stapte leegde hij het laatste beetje inhoud van zijn blaas, trok de broek weer aan en geeuwde een keer uitgebreid.