De proefpersoon 1 en 2 'het genootschap'

Peter1970

Superlid
Voor de zoveelste keer ga ik naar de website van medlifeX en lees alle voorwaarden nog eens door. MedlifeX zoekt proefpersonen voor het uittesten van nieuwe medicijnen.

Wij zoeken personen in de leeftijd van 20 tot 30 jaar voor klinische testen van nieuwe medicijnen. Deze testen zijn een onderdeel van ons research en development traject. Het betreft hier testen van medicijnen die in de laatste fase van ontwikkeling zijn.
Voor deelname aan deze testen is het noodzakelijk dat u gedurende 6 weken verblijft in onze testfaciliteiten. Gedurende deze 6 weken ontvangt u een vergoeding van €2000,- per week. Bent u geinteresseerd dan kunt u het uitgebreide informatiepakket opvragen.
Een uitgebreide medische keuring alsmede een intake gesprek met onze psycholoog maken onderdeel uit van de selectie.

Die vergoeding is wel een mooi bedrag, 12 mile, bovendien geef je die 6 weken ook niets uit, dubbel sparen dus. Maar ik twijfel nog, er zijn ook risico's aanverbonden. Ze testen de medicijen op bijwerkingen, maar het zijn de laatste tests, de kinderziektes zullen er wel uit zijn.
Ik vraag me af waar ze eigenlijk onderzoek naar doen. Gelukkig geeft de website meer info. MedlifeX doet onderzoek naar ouderdoms en verouderingsziektes, MedlifeX heeft een aantal revolutionaire producten ontwikkeld die mogelijk het verouderingsproces bij de mens stoppen en zelfs kunnen bijdragen aan een verjonging van bepaalde celstructuren. Daarnaast ontwikkelt MedlifeX medicijnen die ouderdomsziektes bestrijden

Klinkt goed dit, met een beetje geluk kom ik er na 6 weken nog jonger uit ook. Ik klik voor het aanvragen van het informatiepakket.

Ik stap door de draaideur en loop de gemarmerde hal van het testcentrum binnen. Het was niet makkelijk te vinden, het centrum ligt midden in de bossen, zeker 3 km lopen van de dichstbijzijnde bushaltte. Goed beveiligd ook, metershoge hekken, hier kom je niet zo maar binnen, of buiten denk ik op eens. Ik heb een beetje naar gevoel in mijn buik, maar die verdwijnt als snel als een vriendelijke vrouw op mij afkomt.
'Jij bent zeker Sophie' zegt ze, 'ik ben dokter Koenen, Joke Koenen, zeg maar Joke'.

Evenlater zit ik met Joke in de gesprekskamer. 'Zo Sophie, welkom hier. Ik ben het hoofd van dit testcentrum. je hebt alle medische testen goed doorstaan en ook het gesprek met de psycholoog was positief.
Ik wil graag de laatse details van je verblijf met je doornemen. De komende 6 weken zullen we een aantal medicijnen op je testen. Je bent overigens niet de enige, we hebben 12 deelnemers, 6 mannen en 6 vrouwen.
We zullen verschilende doseringen toepassen, soms zul je ook medicijnen krijgen zonder werkzame stof om het zogenaamde Placebo effect te onderzoeken.
De medicijnen die we testen hebben als doel verouderingsprocessen in het lichaam te stoppen. We doen dit door bepaalde gebieden van de hersenen te stimuleren en ze als het waren te laten denken dat het lichaam nog jong en ontwikeling is waardoor bepaalde celprocesssen worden gestimuleerd.
Belangrijk van dit onderzoek is om de juiste dosering te bepalen en te zorgen dat alleen de juiste gebieden in de hersenen worden gestimuleerd. Ik begrijp dat dit allemaal wat technisch en ingewikkeld klinkt.
Heb je nog vragen hierover?'. Ik schud van nee. 'Ok dat is mooi, dan is de laatste formaliteit dat je dit formulier ondertekent.
Belangrijk punt wat ik nog moet melden is dat de testperiode in principe voor 6 weken is. Maar mocht het uitzonderlijke geval zich voor doen dat het medisch onverantwoord is om je te laten gaan, dan zullen we je hier houden voor zo lang als nodig is.
Maar maak je geen zorgen we hebben hier een excellente medische staf. De vergoeding loopt in dat geval natuurlijk gewoon door. Zal ik je naar je kamer brengen?

We lopen door de gangen van het testcentrum, het ziet er vriendelijk en verzorgd uit, veel vrolijke kleuren,beetje kinderachtig misschien. 'Zo dit is je kamer, je kan je spullen in die kast zetten, veel zul je niet nodig hebben we hebben hier alles om je te verzorgen.
Over 10 minuten komt de verpleegkundige, die zal je voorbereiden voor de eerste sessie en dan ontmoet je ook de andere deelnemers. Ik neem nu afscheid van je, we zien elkaar in de loop van de 6 weken wel weer.'

Zodra ik alleen ben bekijk ik de kamer eens goed. Hij ziet er wel heel zoetig uit met veel roze. Het bed is vrij hoog en heeft aan beide zijde een soort hek met spijlen dat omhoog kan worden geschoven. Ook staat er een soort van groot dressoir waar een geplastificeerde matras met opstaande randjes op ligt.
Het ziet er allemaal wat vreemd uit, niet zoals ik me had voorgesteld Ik open de kast om mijn spullen in te doen en schrik me een hoedje, een deel van de kast ligt vol met luiers. Voorzichtig pak ik er een en vouw hem open. Beslist geen babymaat, waar ben ik hier beland? (Wordt vervolgd)
 

Peter1970

Superlid
De proefpersoon deel 2

Ik sta nog verbaasd naar de luier te kijken, als ik opeens een stem achter mij hoor. 'Zo je hebt de luiers al ontdekt zie ik'. Ik draai mij om, er staat een jonge vrouw in verpleegster uniform in de deuropening.
'Ik ben Marion, ik zal je komende periode verzorgen.' Verzorgen? Denk ik. Ik houd de luier vragend omhoog. 'Laten we even gaan zitten' zegt ze. ' dan leg ik het uit.'

'De medicijnen die we testen laten de hersenen denken dat het lichaam jonger is dan het daadwerkelijk is. Soms gaat dit terug naar voor de periode dat je zindelijk was. Vandaar dat we uit voorzorg alle deelnemers een luier laten dragen.
' Ik schrik. 'Ik ga geen 6 weken in luiers lopen.'
'Nou Sophie neem van mij aan dat je blij bent om een luier om te hebben als je je ontlasting niet kunt ophouden.'
'Maar het is toch niet zeker dat ik niet meer zindelijk word?'.
'Dat klopt, maar het is wel altijd onverwachts, dus we nemen geen risico.'
'Maar als ik moet plassen en het gewoon voel aankomen, dan mag ik wel gewoon naar de WC neem ik aan?' 'Helaas moet ik je teleurstellen,we verwachten dat je dan ook gewoon je luier gebruikt, het is voor ons te lastig om iedereen na het toiletbezoek weer een nieuwe luier om te doen. In principe checken we om de 4 uur of je luier te vol is en of je verschoond moet worden. Alleen als je gepoept hebt verschonen we zo snel mogelijk.'
'Dus ik moet ook in mijn luier poepen?' Schreeuw ik bijna uit.
'Het is niet anders, het went overigens wel snel is onze ervaring'. '
'Je zei net dat we worden verschoond, dat kunnen we toch ook gewoon zelf doen?'
'Onze ervaring is dat dit dan vaak toch niet goed gebeurd, de luiers gaan dan lekken,we hebben er voor gekozen om iedereen door ons team te laten verschonen.'

Ik voel tranen opkomen, wat voor soort weirdo kliniek ben ik hier terecht gekomen. 'Ik wil hier weg' zeg ik. 'Dat zal lastig gaan, het programma ligt vast, als je weggaat betekent dat grote schade voor ons, we zullen je hiervoor aansprakelijk stellen, leg je er maar bij neer, je bent niet de enige.'

Ik weeg mijn mogelijkheden af, ik heb weinig keus en besluit maar er aan toe te geven. 'Ok, dan zal ik je klaarmaken en dan kunnen we daarna naar de anderen. Trek je kleren maar uit en gaan maar op de komode liggen.' Even later lig ik naakt op komode, waarvan ik dacht dat het een dressoir was.
Marion pakt de luier die ik al had opengevouwen en schuift die onder mijn billen. 'Zo even de benen wijd' zegt ze en ze trekt de luier tussen mijn benen en maakt deze met de plakkers vast. 'Ik zal je ook nog even een rompertje aantrekken.'.
'Een romper' zeg ik verontwaardigd, 'is een luier al niet erg genoeg, moet ik ook nog uitzien als een baby?'. 'Onze ervaring is dat luiers nu eenmaal beter blijven zitten als je een rompertje draagt. De luier gaat minder tussen je benen hangen waardoor je ook bij een volle luier makkelijker kunt blijven bewegen.' Even later sta ik naast de komode in een luier en een rompertje.
Het geeft een tegenstrijdig gevoel., de dikke luier tussen mijn benen geeft een raar en onwennig gevoel, maar het heeft ook iets van geborgenheid. Het is eigenlijk minder erg dan ik had gedacht. Ik wil mijn spijkerbroek weer aantrekken. 'Dat gaat niet lukken' zegt Marion. 'We hebben speciaal juist gemakkelijk kleding hier.'
Marion doet de kast open waar diverse kleding hangt, zoals joggingbroeken en sweatshirts, maar ook een soort pyamapak uit een stuk waar zelfs voetjes aanzitten. Ook hangen er diverse jurkjes. Ik kies voor een joggingbroek en sweatshirt. 'Kom op we gaan' zegt Marion.

We lopen door de gangen, ik zie me zelf af en toe in een glazen deur. Duidelijk zie ik de dikke bult bij mijn kont, het ziet er vreemd uit. We komen de grote verblijfsruimte binnen. Ik ben een van de laatste want de meeste zitten al op de diverse banken en stoelen. Bijna iedereen heeft ook gekozen voor de joggingbroek en shirt. Een paar meisjes hebben en jurkje aan. Ik zie bij de meesten de dikke luier duidelijk zitten. Ik maak een vaag groetgebaartje en ga op een bank zitten, iedereen is duidelijk opgelaten met de siutatie, er wordt nauwelijks gepraat behalve wat gefluister.

Ik kijk de ruimte eens rond. Er is een grote eettafel voor twaalfpersonen. Er staan gewone stoelen aan, maar ik zie ook tegen de muur een aantal maxi formaat kinderstoelen staan. Er is een grote TV, een voetbalspeltafel en tafeltennis tafel. Op een of andere manier verbaasd het me niet dat er ook speelhoek is met babyspullen, pluche knuffels en een hele grote box.
Het wordt hier met de minuut vreemder. Ik kijk de kring van de andere deelnemers nog eens rond. Naast mij zit een jonge vrouw, ze heeft zo te zien gehuikd. ik stel me voor. Ze heet Katie en ik vraag haar of ik kan helpen.
'Ik vind het hier zo bizar, ik had iets totaal anders verwacht, al die luiers en die babyspullen. Maar wat me het meetse zorgen baart is dat ik hier naar toe een lift kreeg omdat ik de bus vanaf het station had gemist.
Degene die mij een lift gaf zei dat er zich hele rare verhalen de ronde deden over de kliniek, het gerucht ging dat er nog nooit iemand volwassen was uitgekomen.' (Wordt vervolgd)
 

Peter1970

Superlid
De proefpersoon deel 3

Voor dat ik Katie kan vragen wat ze precies bedoeld, wordt er door iemand in haar handen geklapt. 'Mag ik even jullie aandacht?
Ik ben Heleen en het hoofd van het verpleegkundige team. Mede namens mijn team welkom in dit testcentrum. Als het goed is hebben jullie al kennis gemaakt met een van mijn teamleden.
Deze persoon is ook gedurende julie verblijf jullie eerste aanspreekpunt. Maar ook andere teamleden kunnen jullie de komende weken helpen bij jullie verzorging. Zoals jullie bekend is zullen we de komende weken een aantal medicijnen gaan uittesten.
Jullie krijgen tweemaal per dag een dosering, om 11 uur en om 17 uur. Verder zullen jullie elke dag tussen 13 uur en 15 uur een gesprek hebben met de verpleegkundige en medisch worden onderzocht. Zonodig zal hier ook een arts bij aanwezig zijn.
Er zal drie keer per dag gezamenlijk worden gegeten. Als je buiten de maaltijden om iets wilt eten of drinken kun je dat gewoon vragen. Om half elf is het bedtijd. Verder kan je in principe doen wat je wilt, er zijn diverse ontspan ruimtes, we hebben Netflix en HBO.
Ook kun je wandelen in de binnentuin. Zoals jullie bekend is contact met de buitenwereld niet toegestaan, er is geen internet of wifi en jullie telefoon hebben jullie als het goed is al ingeleverd. Zijn hier nog vragen over?'
'Ja, hoe zit het met die babyspullen die hier overal staan?' Vraagt een van de jongens. 'Jij bent Tim toch? Nou Tim, zoals je weet testen wij medicijnen die gericht in zijn op verjonging.
Een van de bijwerking is dat je lichaam soms reageert alsof het nog in de prilste jeugd zit. We hebben ervaren dat deelnemers het dan vaak prettig vinden om in een omgeving te zijn die hier op aansluit.'
'Als u maar niet denkt dat ik in een box ga liggen'. 'Als je dat niet wilt hoeft dat ook niet, maar we hebben gemerkt dat sommige het best fijn vinden.
'Mooi als er verder geen vragen zijn stel ik voor dat we met de eerste medicijnronde beginnen. Als je naam wordt geroepen gaan je naar zuster Yvonne en die zal je verder helpen.
Van Yvonne krijg ik een klein bekertje met een doorzichtige vloeistof, ik slik die in een keer door. Yvonne vraagt of ik even mijn mond wil open doen om te zien of ik het medicijn echt wel heb doorgeslikt.

Ik besluit een beetje te gaan rondlopen. Er zijn naast de grote ruimte meerdere kleinere ruimtes waar TV kan worden gekeken. Maar er zijn ook verschillende baby ruimtes. Wat me opvalt is dat er aan de grote eettafel 12 stoelen staan, maar er staan ook her en der verspreid twaalf kinderstoelen. Op een of andere manier ben ik er niet gerust op.
Ik vraag me of de bijwerkingen van de medicijnen wel zo incindenteel en onschulidig zijn als wordt beweerd.
Opeens hoor ik geschreeuw uit de de grote ontspanningsruimte komen. Een van de meisjes staat met een rood hoofd midden in de ruimte. 'Ik heb gepoept' stamelt ze'. Er gaat een golf van ontzetting door de groep. Iedereen realiseert zich opeens dat dit heel serieus is en dat het hem of haar ook had kunnen overkomen. Het meisje wordt door een van de verpleegsters meegenoemn, ze waggelt wijdbeens naar de verschoningsruimte.

Tijdens het eten zit ik naast het meisje. Ik stel me voor, ze heet Inez. 'Zo dat was wel schrikken vanmiddag'. 'Ja ik had dat totaal niet verwacht maar ik kon het echt niet ophouden. Maar de verpleegster was wel heel aardig. Ik vond wel dat ze me behandelde als een babietje.' Hoe bedoel je?' Nou ze praatte tegen me zoals je ook tegen een babietje praat, je weet wel. zo van, heeft mijn kleine meid een grote bah gedaan.
Het gekke is dus dat ik het nog prettig vond ook, ik was toch wat van slag en dit was heel geruststellend.'' Maar nu voel je je goed?. 'Ja hoor ik heb nergens meer last van.'

Na het eten kijk ik nog wat TV, wat oude aflevering van Friends op Netflix. Opeens moet ik plassen. Helaas is er gean andere mogelijkheid dan in mijn luier te plassen, Dit valt nog niet mee, zittend op de bank lukt niet, ik moet gaan staan en een beetje hurken, ik laat mijn plas lopen en voel hoe de luier zich vult.
Dit is minder onaangenaam dan ik had gedacht. Eigenlijk best lekker warm. Tegen half elf wordt ik opgehaald door Marion. 'Kom het is bedtijd'.
Terug in mijn kamer voelt Marion aan mijn luier. 'Nou ik zal je voor de nacht maar even een schone omdoen.' Even later lig ik op de komode. De luier die ik nu om krijg is een stuk dikker, bovendien doet Marion er nog een extra inleg in. Als ik weer sta voel ik de dikke prop tussen mijn benen.
Marion leidt mij naar het bed. Tot mijn verbazing en ontzetting liggen daar allerlei witte banden op. 'Wat is dit?' 'Dat noemen we onrustbanden. Uit voorzorg dat de deelnemers 's nachts rustig in een hun bed blijven gebruiken we die.
Het kwam nogal eens voor de mensen 's nachts gingen dwalen.' 'Ik kijk Marion aan. 'Sorry, ik vind het ook niet leuk voor je.' Ik snap in tussen dat ik toch geen keus heb en ga op mijn rug op het bed liggen, Marion maakt de band om mijn middel vast en ook mijn polsen worden aan de band vastgemaakt.

Ik besef dat ik geen kant op kan en volledig afhankelijk ben van wanneer Marion mij weer zal bevrijden. 'Maak je geen zorgen via de babyfoon houden we je in de gaten als er iets is moet je gewoon even roepen, wel te rusten.' Marion gaat weg en doet het licht uit. ik kan door alle emoties en ervaringen van vandaag niet direct slapen. Bovendien krijg ik steeds meer de behoefte om ergens op te zuigen. Mijn mond vult zich met speeksel dat ik weg moet slikken, ik krijg een onbedwingbare neiging om iets in mijn mond te stoppen, maar mijn handen liggen vast.
De behoefte wordt langzaam ondragelijk en ik voel tranen opkomen. Ik vecht er tegen maar houd het niet meer uit. Ik schiet vol en barst in snikken uit. Ik hoor mezelf en schrik er van, het klinkt als het gehuil van een babietje.
Ik kan er niet meer mee stoppen. Na enige tijd komt gelukkig Marion de kamer in.
Ze buigt zich over mij heen en streelt door mijn haar. 'Ach mijn kleine Sophietje moet jij zo huilen, wat is er met mijn kleine meid aan de hand?' Ik ben verbaasd Marion praat tegen mij alsof ik niet goed wijs ben, maar het rare is dat het me wel enigzins kalmeert. 'Zal zuster Marion is kijken wat er aan de hand is, heb jij soms een grote bah gedaan?'

Marion voelt aan mijn luier. 'Nee, dat is het niet Sophietje' Marion stopt haar pink in mijn mond. Zonder dat ik het kan controleren begin ik er meteen op te zuigen. 'Oh, ik begrijp het al, maar hier heeft zuster Mariin wel iets voor.' Ze haalt haar pink uit mijn mond waardoor ik meteen weer begin te huilen.
Marion loopt naar de komode en haalt iets uit de lade. 'Kijk maar eens hier meisje' en ze stopt een speen in mijn mond. Gretig accepteer ik de speen, en begin er op te zuigen. Wat is dit heerlijk, op slag ben ik gekalmeerd. 'Zo en nu lekker gaan gaan slapen en niet meer huilen.' Marion geeft me een kus en doet het licht uit. (wordt vervolgd)
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
H Meedoen als betaald medische proefpersoon. Pub 3
Similar threads

Bovenaan