Verhaal Klaar De Proefpersoon - Het Genootschap
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
De proefpersoon deel 4
Ik word wakker maar besef niet meteen waar ik ben. Als ik mijn armen probeer te bewegen merk ik dat ze vast zijn gemaakt aan de band om mijn taille.
Ik realiseer me dat ik in het testcentrum ben. Ik moet meteen aan gisteravond denken toen ik zo onbedwingbaar moest huilen omdat ik ergens op wilde zuigen. Waar is het speentje trouwens?
Het is blijkbaar vannacht uit mijn mond gevallen. De extreme behoefte om te zuigen is gelukkig weg, althans ik voel geen tranen opkomen. Toch zou het me nu best een lekker geborgen en veilig gevoel geven om een speentje in mijn mond te hebben. Ik draai mijn hoofd, het speentje ligt naast me, met mijn mond kan ik het pakken.
Zodra ik het speentje in mijn mond heb daalt er een soort kalmte over me. Ik heb geen idee hoe laat het is, en wanneer Marion komt. Maar ik moet wel heel nodig plassen. Gelukkig heb ik zo te voelen vannacht niet in mijn luier geplast, ik ben dus nog niet onzindelijk.
Ik ontspan me en laat de plas mijn luier inlopen, eigenlijk voelt dit heel lekker aan, de warme urine die in mijn kruis loopt. ik vraag me af wat er met me aan de hand is, ik lig hier vastgebonden in een baby bedje met een speentje in mijn mond in een luier te plassen. Ik ben verbaasd dat ik met hier niet tegen verzet en het nog min of meer aangenaam vind ook.
Even later komt Marion binnen en ziet me liggen met het speentje in mijn mond. Ze lijkt wat te twijfelen, ze loopt naar me toe en trekt het speentje uit mijn mond. Marion lijkt te wachten op mijn reactie. 'Waarom trek je het speentje uit mijn mond?. 'Nou ik wilde even weten wat er ging gebeuren.
Als je was gaan huilen dan had ik geweten dat je nog veel last hebt van de bijwerkingen en zou ik je ook anders toegesproken hebben.' Marion klapt de spijlen van het bed naar beneden en voelt aan mijn luier.
'Zo flink geplast, heb je dat bewust gedaan of ging het van zelf?' 'Dat heb ik zelf gedaan.' Marion lijkt enigzins teleurgesteld. Met een magneetsleutel maakt ze mijn tailleband en polsen los. Het voelt toch wel lekker om mijn armen weer te kunnen bewegen.
'Kom maar dan zal ik je even verschonen' Even later lig ik op de komode. Marion maakt mijn kruis schoon met babydoekjes en ik krijg een schone wat dunnere dagluier en rompertje aan. Ik kies vandaag naar weer voor de joggingsbroek en shirt. 'Kom ik zal je naar de ontbijtzaal brengen.'
Snel pak ik nog even het speentje en stop dat in mijn broekzak. Op een of andere nanier voelt het prettig om het speentje bij me te hebben.
Ik ben een van de laatste die de ontbijtzaal binnen komt. Ik ga op een lege plek zitten naast Inez. 'Hoi', zeg ze, 'lekker geslapen?'. 'Ja, hoor' en ik vertel haar van mijn bizarre ervaring met het speentje. Inez reageert geschokt, zeker als ik ook nog vertel dat ik het eigenlijk nog best prettig vond ook.
'Ik ben trouwens nog steeds incontinent, ik had gehoopt dat het gisteren eenmalig zou zijn, maar ik blijf maar in mijn luier plassen en poepen zonder dat ik het op kan houden.
Ik moest vanochtend ook een extra dikke luier om omdat ik helemaal was doorgelekt vannacht. En de verpleegsters behandelen met nog steeds als een babietje en praten ook zo tegen me.
Het is heel raar, maar de ene keer stelt het me enorm gerust, maar de andere keer denk ik: joh mens doe niet zo achterlijk. Ik maak me best zorgen om wat die medicijen met ons doen'
Voor ik kan antwoorden worden we opeens opgeschrikt door geschreeuw. Een stevige jongen veegt zijn ontbijtbord en beker van tafel. 'Ik wil geen brood, ik wil pap' brult hij uit en begint wild met zijn armen te zwaaien. De anderen kijken geschokt toe.
Snel komen er twee verpleegsters aangesneld, stoppen een speentje in zijn mond en beginnen hem kalmerend toe te spreken. 'Rustig maar Bartje als jij pap wilt gaan wij een lekker bordje pap voor je maken, kom maar met zuster Yvonne mee'.
Bart lijkt door het speentje en de kalmerende woorden enigzins tot rust te komen en laat zich door Yvonne naar een van de kinderstoelen leiden. Als Bart er in zit worden zijn armen met benen met banden vast gemaakt.
Bart begint te huilen. 'Rustig maar Bartje, de pap komt zo'. Even later komt Yvonne met een bordje pap dat ze aan Bart begint te voeren.
Bart zit zichtbaar te genieten en kraait van plezier als Yvonne een lepeltje naar zijn mond brengt en zegt: 'hier komt het autootje, toet toet doe de garage maar open'. De rest van de eetzaal kijkt met stijgende verbazing toe. 'Dit bedoel ik nou' zegt Inez. 'We zijn straks allemaal babietjes en blijkbaar vinden we het dan nog prettig ook'.
Om 11 uur krijgen we voor de tweede keer ons medicijn. In de groep hangt een zekere spanning, wat zullen de effecten dit keer zijn. Gelukkig lijkt Bart weer enigzins bij zijn positieve te zijn. De lunch verloopt zonder noemenswaardige incidenten.
Wat we me wel opvalt is dat een aantal hun joggingbroek en shirt hebben verwisseld voor de onesie. Waardoor ze, zeker met zo'n dikke luier, er een stuk kinderlijker uit zien. Er blijkt regelmatig iemand een poepluier te hebben en te worden meegenomen voor verschoning. Maar ja het is niet altijd duidelijk of dat 'bewuste' of 'onbewuste poepluiers zijn.
Om twee uur heb ik mijn medisch check met Marion. Ze neemt bloed af en stelt me een aantal vragen. Het gaat vooral over de behoefte die ik heb om mij als baby te gedragen. Ook het voorval van vannacht komt ter sprake. 'Het is een hele normale zuigreflex van babietjes, absoluut niet iets om je zorgen over te maken.' Zegt Marion.
'Ja maar sindsdien heb ik toch steeds de neiging om het speentje in mijn mond te stoppen. De behoefte is niet zo groot als gisteravond, maar wel duidelijk aanwezig.' Dat slijt waarschijnlijk van zelf wel' zegt Marion. Mariin vindt verder dat ik het prima doe.
Later die middag loop ik door de gangen als ik bij een kamer kom die duidelijk als babyspeelkamer is ingericht. Een groot kleed op de grond en veel knuffels en andere babyspeeltjes. Er zijn vier anderen aanwezig. Drie van hen zijn met elkaar aan het spelen.
Ze kruipen achter elkaar aan en gooien zachte pluche ballen naar elkaar. Opeens krijg ik de behoefte om ook mee te spelen, het ziet er zo gezellig uit. De andere drie maak allemaal vrolijke geluidjes en hebben zo te zien veel plezier. Ik kruip op handen en knieen naar ze toe. Ik voel het speentje in mijn broekzak en besluit dat in mijn mond te doen, ik ben niet de enige. We kijken elkaar aan, zonder het te zeggen beseffen we dat we rationeel niet kunnen verklaren waarom we het leuk vinden om hier als vier volwassen babies met elkaar te spelen.
In de hoek van de kamer ligt een meisje op haar rug. Ik herken haar als Katie. Ik ga naar haar toe en vraag haar of ze ook wil mee spelen. Ze brabbelt wat en maait wat haar armen.
Zo die zit goed in haar rol, denk ik. Ik probeer het nog eens. 'Hoi Katie, doe je met ons mee?' Geen reactie, alleen wat gebrabbel. Plotseling besef ik met een schok dat Katie dit niet 'bewust' speelt, maar daadwerkelijk reageert op het niveau van een 6 maanden oude baby. ( wordt vervolgd)
Ik word wakker maar besef niet meteen waar ik ben. Als ik mijn armen probeer te bewegen merk ik dat ze vast zijn gemaakt aan de band om mijn taille.
Ik realiseer me dat ik in het testcentrum ben. Ik moet meteen aan gisteravond denken toen ik zo onbedwingbaar moest huilen omdat ik ergens op wilde zuigen. Waar is het speentje trouwens?
Het is blijkbaar vannacht uit mijn mond gevallen. De extreme behoefte om te zuigen is gelukkig weg, althans ik voel geen tranen opkomen. Toch zou het me nu best een lekker geborgen en veilig gevoel geven om een speentje in mijn mond te hebben. Ik draai mijn hoofd, het speentje ligt naast me, met mijn mond kan ik het pakken.
Zodra ik het speentje in mijn mond heb daalt er een soort kalmte over me. Ik heb geen idee hoe laat het is, en wanneer Marion komt. Maar ik moet wel heel nodig plassen. Gelukkig heb ik zo te voelen vannacht niet in mijn luier geplast, ik ben dus nog niet onzindelijk.
Ik ontspan me en laat de plas mijn luier inlopen, eigenlijk voelt dit heel lekker aan, de warme urine die in mijn kruis loopt. ik vraag me af wat er met me aan de hand is, ik lig hier vastgebonden in een baby bedje met een speentje in mijn mond in een luier te plassen. Ik ben verbaasd dat ik met hier niet tegen verzet en het nog min of meer aangenaam vind ook.
Even later komt Marion binnen en ziet me liggen met het speentje in mijn mond. Ze lijkt wat te twijfelen, ze loopt naar me toe en trekt het speentje uit mijn mond. Marion lijkt te wachten op mijn reactie. 'Waarom trek je het speentje uit mijn mond?. 'Nou ik wilde even weten wat er ging gebeuren.
Als je was gaan huilen dan had ik geweten dat je nog veel last hebt van de bijwerkingen en zou ik je ook anders toegesproken hebben.' Marion klapt de spijlen van het bed naar beneden en voelt aan mijn luier.
'Zo flink geplast, heb je dat bewust gedaan of ging het van zelf?' 'Dat heb ik zelf gedaan.' Marion lijkt enigzins teleurgesteld. Met een magneetsleutel maakt ze mijn tailleband en polsen los. Het voelt toch wel lekker om mijn armen weer te kunnen bewegen.
'Kom maar dan zal ik je even verschonen' Even later lig ik op de komode. Marion maakt mijn kruis schoon met babydoekjes en ik krijg een schone wat dunnere dagluier en rompertje aan. Ik kies vandaag naar weer voor de joggingsbroek en shirt. 'Kom ik zal je naar de ontbijtzaal brengen.'
Snel pak ik nog even het speentje en stop dat in mijn broekzak. Op een of andere nanier voelt het prettig om het speentje bij me te hebben.
Ik ben een van de laatste die de ontbijtzaal binnen komt. Ik ga op een lege plek zitten naast Inez. 'Hoi', zeg ze, 'lekker geslapen?'. 'Ja, hoor' en ik vertel haar van mijn bizarre ervaring met het speentje. Inez reageert geschokt, zeker als ik ook nog vertel dat ik het eigenlijk nog best prettig vond ook.
'Ik ben trouwens nog steeds incontinent, ik had gehoopt dat het gisteren eenmalig zou zijn, maar ik blijf maar in mijn luier plassen en poepen zonder dat ik het op kan houden.
Ik moest vanochtend ook een extra dikke luier om omdat ik helemaal was doorgelekt vannacht. En de verpleegsters behandelen met nog steeds als een babietje en praten ook zo tegen me.
Het is heel raar, maar de ene keer stelt het me enorm gerust, maar de andere keer denk ik: joh mens doe niet zo achterlijk. Ik maak me best zorgen om wat die medicijen met ons doen'
Voor ik kan antwoorden worden we opeens opgeschrikt door geschreeuw. Een stevige jongen veegt zijn ontbijtbord en beker van tafel. 'Ik wil geen brood, ik wil pap' brult hij uit en begint wild met zijn armen te zwaaien. De anderen kijken geschokt toe.
Snel komen er twee verpleegsters aangesneld, stoppen een speentje in zijn mond en beginnen hem kalmerend toe te spreken. 'Rustig maar Bartje als jij pap wilt gaan wij een lekker bordje pap voor je maken, kom maar met zuster Yvonne mee'.
Bart lijkt door het speentje en de kalmerende woorden enigzins tot rust te komen en laat zich door Yvonne naar een van de kinderstoelen leiden. Als Bart er in zit worden zijn armen met benen met banden vast gemaakt.
Bart begint te huilen. 'Rustig maar Bartje, de pap komt zo'. Even later komt Yvonne met een bordje pap dat ze aan Bart begint te voeren.
Bart zit zichtbaar te genieten en kraait van plezier als Yvonne een lepeltje naar zijn mond brengt en zegt: 'hier komt het autootje, toet toet doe de garage maar open'. De rest van de eetzaal kijkt met stijgende verbazing toe. 'Dit bedoel ik nou' zegt Inez. 'We zijn straks allemaal babietjes en blijkbaar vinden we het dan nog prettig ook'.
Om 11 uur krijgen we voor de tweede keer ons medicijn. In de groep hangt een zekere spanning, wat zullen de effecten dit keer zijn. Gelukkig lijkt Bart weer enigzins bij zijn positieve te zijn. De lunch verloopt zonder noemenswaardige incidenten.
Wat we me wel opvalt is dat een aantal hun joggingbroek en shirt hebben verwisseld voor de onesie. Waardoor ze, zeker met zo'n dikke luier, er een stuk kinderlijker uit zien. Er blijkt regelmatig iemand een poepluier te hebben en te worden meegenomen voor verschoning. Maar ja het is niet altijd duidelijk of dat 'bewuste' of 'onbewuste poepluiers zijn.
Om twee uur heb ik mijn medisch check met Marion. Ze neemt bloed af en stelt me een aantal vragen. Het gaat vooral over de behoefte die ik heb om mij als baby te gedragen. Ook het voorval van vannacht komt ter sprake. 'Het is een hele normale zuigreflex van babietjes, absoluut niet iets om je zorgen over te maken.' Zegt Marion.
'Ja maar sindsdien heb ik toch steeds de neiging om het speentje in mijn mond te stoppen. De behoefte is niet zo groot als gisteravond, maar wel duidelijk aanwezig.' Dat slijt waarschijnlijk van zelf wel' zegt Marion. Mariin vindt verder dat ik het prima doe.
Later die middag loop ik door de gangen als ik bij een kamer kom die duidelijk als babyspeelkamer is ingericht. Een groot kleed op de grond en veel knuffels en andere babyspeeltjes. Er zijn vier anderen aanwezig. Drie van hen zijn met elkaar aan het spelen.
Ze kruipen achter elkaar aan en gooien zachte pluche ballen naar elkaar. Opeens krijg ik de behoefte om ook mee te spelen, het ziet er zo gezellig uit. De andere drie maak allemaal vrolijke geluidjes en hebben zo te zien veel plezier. Ik kruip op handen en knieen naar ze toe. Ik voel het speentje in mijn broekzak en besluit dat in mijn mond te doen, ik ben niet de enige. We kijken elkaar aan, zonder het te zeggen beseffen we dat we rationeel niet kunnen verklaren waarom we het leuk vinden om hier als vier volwassen babies met elkaar te spelen.
In de hoek van de kamer ligt een meisje op haar rug. Ik herken haar als Katie. Ik ga naar haar toe en vraag haar of ze ook wil mee spelen. Ze brabbelt wat en maait wat haar armen.
Zo die zit goed in haar rol, denk ik. Ik probeer het nog eens. 'Hoi Katie, doe je met ons mee?' Geen reactie, alleen wat gebrabbel. Plotseling besef ik met een schok dat Katie dit niet 'bewust' speelt, maar daadwerkelijk reageert op het niveau van een 6 maanden oude baby. ( wordt vervolgd)
Luierkont
Toplid
Goed verhaal! Ikzelf ben ook met een verhaal bezig waarin ik ook van plan was een beetje hetzelfde als dit in te verwerken. Echter lijkt het erop dat ik nu toch iets anders moet gaan verzinnen of een beetje hetzelfde, maar toch nét weer anders. Wil namelijk niet dat de mijne teveel op die van jou gaat lijkrn zeg maar. Ik heb al zo mijn idee over hoe mijn verhaal verder zal gaan. Nu maar hopen dat we niet allebei hetzelfde idee krijgen, hahaha.
De proefpersoon deel 5
Ik laat Katie verder maar even met rust en ga weer met de anderen spelen. We beginnen een beetje te stoeien en te kroelen op het speelkleed.
Iemand pakt een grote knuffelbeer en drukt die in mijn armen. Ik lig net lekker met de beer in mijn armen op mijn rug als ik opeens merk dat ik aan het plassen ben. Ik schrik, ben ik nou onzindelijk geworden?
Het voelt wel heerlijk warm en vertrouwd aan, eigenlijk vind ik het helemaal niet erg. Tijdens het spelen voel ik de warme prop tussen mijn benen en eigenlijk hoort het er gewoon bij.
Het loopt inmiddelss tegen vijven en we worden door de verpleegsters verzocht naar de centrale ruimte te gaan voor onze nieuwe medicijnronde. Een van de verpleegsters buigt zich over Katie, die nog steeds niet anders reageert dan met wat gebrabbel en gezwaai met haar armpjes.
De verpleegster gaat hulp halen en komt met een rolstoel en andere verpleegster terug. Samen tillen ze Katie in de rolstoel en maken haar met een tuigje vast. Katie hangt slap in de rolstoel, ze kwijlt ook een beetje. Een van de verpleegsters veegt haar mond af en stopt er een speentje in, waar Katie meteen op begint te zuigen. Ze rijden haar naar de afdeling met de slaapvertrekken.
In de centrale ruimte worden de medicijnen weer uitgedeeld, ook worden de luiers gecontroleerd. Die van mij is nog niet helemaaal vol en ik hoef dus niet verschoond te worden.
Ik ga even naast Inez zitten en vraag hoe met haar gaat. 'Goed hoor, afgezien van mijn incontinentie heb ik nog niet veel last van bijwerkingen, en met jou? 'Ik heb vanmiddag spontaan in mijn luier geplast, dus ik denk dat ik ook incontinent word, maar het gekke is dat ik het niet erg vond, zelfs best wel fijn.
Bovendien heb ik met drie andere als babietjes op een van de speelkleden gespeeld, ook dat vond ik eigenlijk best leuk.' 'Toch maak ik me zorgen' zegt Inez. 'Ik heb het gevoel dat de bijwerkingen wel steeds erger worden, als of het een langzaam onomkeerbaar proces is.
Ik heb met anderen gesproken, meer dan de helft is nu incontinent en de meeste hebben ook steeds meer de de neiging om zich als baby te gedragen. En dan heb je nog de situatie met met Katie.' 'Zullen we Marion eens vragen hoe het zit, ik kan het opzich goed met haar vinden?'
Even later vinden we Marion bezig in een van de verschoonruimtes net bezig om een flinke poepluier van Bart te verschonen. Bart ligt met een speentje in zijn mond gelukzalig voor zich uit te kijken. Het zou me niet verbazen als hij ook niet ver van het niveau van Katie afzit.
'Hoi Marion, mogen we wat vragen? We maken ons zorgen over de bijwerkingen van de medicijnen, we denken dat ze aleen maar toenemen. We hadden eigenlijk verwacht dat de bijwerking meer wisselend zouden zijn, we hebben het idee dat het alleen maar steeds erger wordt en ook de situatie met Katie baart ons zorgen, we zijn pas net begonnen, als dit zo 6 weken doorgaat.'
'Maak je geen zorgen, in het begin kunnen de reacties heftig zijn, het zal allemaal nog wel wat stabiliseren. Je moet je er niet tegen verzetten maar juist aan overgeven, dan wordt het vanzelf veel makkelijker.
Maar nu moet ik even door met Bart.' Bart heeft zojuist met zijn hand in zijn volle poepluier gegrepen en zijn hele rompertje besmeurt.' Foei Bartje, kijk nu wat je hebt gedaan, stoute jongen' spreekt Marion hem streng toe.
Bart kraait van plezier.
Ik ben niet gerust gesteld door de woorden van Marion. Inez en ik lopen terug naar de centrale ruimte. Het is inmiddels bijna etenstijd. De verpleegsters zijn alles aan het klaar zetten en even later wordt iedereen aan tafel geroepen.
Katie is er niet bij. Een van de jongens die ik ken als Vincent vraagt aan een van de verpleegsters waar ze is. 'Katie slaapt, ze heeft veel last van bijwerkingen en moet zoveel mogelijk rusten.'
We beginnen aan de maaltijd, het valt me op dat er inmiddels vier personen in een kinderstoel zitten en moeten worden gevoerd. Niemand lijkt er verder van op te kijken en de personen in kwestie lijken het ook best te vinden.
We krijgen een macaronischotel voorgezet. Opeens staat het eten me tegen, net als vannacht voel ik de onbedwingbare neiging opkomen om ergens op te zuigen. Ik krijg geen hap door mijn keel.
Ruw duw ik het bord van me af. Ik voel in de zak van mijn joggingsbroek, pak het speentje en stop dat in mijn mond. He, he dat lucht op.
Marion komt op me afgelopen. 'Sophietje wat doe je nu, wil je geen hapjes doen.' Ik schud van nee. 'Ben jij dan geen grote meid meer die zelf kan eten?' Boos schud ik van nee. 'Zal Marion jou dan helpen?' Marion schept een lepeltje op en brengt dat naar mijn mond en probeert het speentje uit mijn mond te trekken. .Ik verzet me heftig maar het lukt haar toch.
Zonder speentje voel ik de tranen opkomen en krijs als een babietje. De rest van de tafel kijkt mij enigzins ontzet aan. 'Maar Sophietje je hoeft niet zo te huilen' en ze stopt het speentje terug in mijn mond. 'Ik weet precies wat jij nodig hebt'.
Marion gaat naar de keuken en komt een paar minuten later terug met een flesje. 'Kom maar kleine meid' Marion begeleidt mij naar de bank ze gaat er op zitten en gebaart dat ik op haar schoot moet gaan liggen. 'Kijk eens wat ik hier heb voor ons kleine Sophietje' ze trekt de speen uit mijn mond en stopt er, voor ik weer kan gaan huilen,de speen van de fles in.
Als bij toverslag verdwijnt mijn verdriet, het zuigen op een speentje is al heerlijk maar er komt nu ook nog eens lekkere zoete warme melk uit. Ik heb me lang niet zo kalm en gelukkig gevoeld. Ik ontspan volledig en voel opnieuw hoe mijn blaas zich leegt in mijn luier. Marion hoort de urine blijkbaar stromen en klopt op mijn inmiddels volle en opgebolde luier. 'Hier gaan we zo ook iets aan doen'.
Als het flesje leeg blijf ik nog even in Marions armen liggen, ze streelt zachtjes door mijn haar. 'Kom Sophietje dan zal ik je nu even veschonen.' Even later lig ik op een verschoonkussen op de komode, vakkundig krijg ik een schone luier. 'Nu je niet meer zindelijk bent lijkt het me verstandig om je wat dikkere luiers om te doen' Even later sta ik verschoond en al naast de komode. Door dikke luier kan ik mijn benen bijna niet bij elkaar doen, lopen is sowieso lastiger.
'Ik denk dat het goed is dat ik je even in de box leg, zo'n flesje kan in jouw staat behoorlijk vermoeiend zijn. Marion heeft gelijk ik heb veel behoefte om even rustig te liggen. Marion legt me in de box en stopt het speentje in mijn mond en geeft me een knuffeltje. 'Zo kleine meid ga maar even lekker uitrusten'. Ik doezel weg. Ik weet niet hoeveel later ik mijn ogen weer open doe, en kijk in het gezicht van Inez. Ze kijkt enigzins bezorgd. 'Gaat het weer een beetje?'
Ik knik. 'Je was behoorlijk ver heen volgens mij, ik vreesde dat je dezelfde kant op ging als Katie'. Ik kom overeind en klim uit de box. 'Over Katie gesproken, ik hoorde twee verpleegsters over haar praten. Ze zeiden dat ze nu wel zou worden opgehaald.'
'Dat is vreemd, zijn de bijwerkingen al uitgewerkt dan?' 'Nee dat denk ik niet, de verpleegsters zeiden dat ze extra rompertjes en luiers moesten inpakken.' ' maar het is toch onverantwoord om iemand te laten gaan die feitelijk functioneert als een 6 maanden oud babietje' ' ja dat vind ik ook, en wie zou haar dan in deze toestand willen ophalen?' (Wordt vervolgd)
Ik laat Katie verder maar even met rust en ga weer met de anderen spelen. We beginnen een beetje te stoeien en te kroelen op het speelkleed.
Iemand pakt een grote knuffelbeer en drukt die in mijn armen. Ik lig net lekker met de beer in mijn armen op mijn rug als ik opeens merk dat ik aan het plassen ben. Ik schrik, ben ik nou onzindelijk geworden?
Het voelt wel heerlijk warm en vertrouwd aan, eigenlijk vind ik het helemaal niet erg. Tijdens het spelen voel ik de warme prop tussen mijn benen en eigenlijk hoort het er gewoon bij.
Het loopt inmiddelss tegen vijven en we worden door de verpleegsters verzocht naar de centrale ruimte te gaan voor onze nieuwe medicijnronde. Een van de verpleegsters buigt zich over Katie, die nog steeds niet anders reageert dan met wat gebrabbel en gezwaai met haar armpjes.
De verpleegster gaat hulp halen en komt met een rolstoel en andere verpleegster terug. Samen tillen ze Katie in de rolstoel en maken haar met een tuigje vast. Katie hangt slap in de rolstoel, ze kwijlt ook een beetje. Een van de verpleegsters veegt haar mond af en stopt er een speentje in, waar Katie meteen op begint te zuigen. Ze rijden haar naar de afdeling met de slaapvertrekken.
In de centrale ruimte worden de medicijnen weer uitgedeeld, ook worden de luiers gecontroleerd. Die van mij is nog niet helemaaal vol en ik hoef dus niet verschoond te worden.
Ik ga even naast Inez zitten en vraag hoe met haar gaat. 'Goed hoor, afgezien van mijn incontinentie heb ik nog niet veel last van bijwerkingen, en met jou? 'Ik heb vanmiddag spontaan in mijn luier geplast, dus ik denk dat ik ook incontinent word, maar het gekke is dat ik het niet erg vond, zelfs best wel fijn.
Bovendien heb ik met drie andere als babietjes op een van de speelkleden gespeeld, ook dat vond ik eigenlijk best leuk.' 'Toch maak ik me zorgen' zegt Inez. 'Ik heb het gevoel dat de bijwerkingen wel steeds erger worden, als of het een langzaam onomkeerbaar proces is.
Ik heb met anderen gesproken, meer dan de helft is nu incontinent en de meeste hebben ook steeds meer de de neiging om zich als baby te gedragen. En dan heb je nog de situatie met met Katie.' 'Zullen we Marion eens vragen hoe het zit, ik kan het opzich goed met haar vinden?'
Even later vinden we Marion bezig in een van de verschoonruimtes net bezig om een flinke poepluier van Bart te verschonen. Bart ligt met een speentje in zijn mond gelukzalig voor zich uit te kijken. Het zou me niet verbazen als hij ook niet ver van het niveau van Katie afzit.
'Hoi Marion, mogen we wat vragen? We maken ons zorgen over de bijwerkingen van de medicijnen, we denken dat ze aleen maar toenemen. We hadden eigenlijk verwacht dat de bijwerking meer wisselend zouden zijn, we hebben het idee dat het alleen maar steeds erger wordt en ook de situatie met Katie baart ons zorgen, we zijn pas net begonnen, als dit zo 6 weken doorgaat.'
'Maak je geen zorgen, in het begin kunnen de reacties heftig zijn, het zal allemaal nog wel wat stabiliseren. Je moet je er niet tegen verzetten maar juist aan overgeven, dan wordt het vanzelf veel makkelijker.
Maar nu moet ik even door met Bart.' Bart heeft zojuist met zijn hand in zijn volle poepluier gegrepen en zijn hele rompertje besmeurt.' Foei Bartje, kijk nu wat je hebt gedaan, stoute jongen' spreekt Marion hem streng toe.
Bart kraait van plezier.
Ik ben niet gerust gesteld door de woorden van Marion. Inez en ik lopen terug naar de centrale ruimte. Het is inmiddels bijna etenstijd. De verpleegsters zijn alles aan het klaar zetten en even later wordt iedereen aan tafel geroepen.
Katie is er niet bij. Een van de jongens die ik ken als Vincent vraagt aan een van de verpleegsters waar ze is. 'Katie slaapt, ze heeft veel last van bijwerkingen en moet zoveel mogelijk rusten.'
We beginnen aan de maaltijd, het valt me op dat er inmiddels vier personen in een kinderstoel zitten en moeten worden gevoerd. Niemand lijkt er verder van op te kijken en de personen in kwestie lijken het ook best te vinden.
We krijgen een macaronischotel voorgezet. Opeens staat het eten me tegen, net als vannacht voel ik de onbedwingbare neiging opkomen om ergens op te zuigen. Ik krijg geen hap door mijn keel.
Ruw duw ik het bord van me af. Ik voel in de zak van mijn joggingsbroek, pak het speentje en stop dat in mijn mond. He, he dat lucht op.
Marion komt op me afgelopen. 'Sophietje wat doe je nu, wil je geen hapjes doen.' Ik schud van nee. 'Ben jij dan geen grote meid meer die zelf kan eten?' Boos schud ik van nee. 'Zal Marion jou dan helpen?' Marion schept een lepeltje op en brengt dat naar mijn mond en probeert het speentje uit mijn mond te trekken. .Ik verzet me heftig maar het lukt haar toch.
Zonder speentje voel ik de tranen opkomen en krijs als een babietje. De rest van de tafel kijkt mij enigzins ontzet aan. 'Maar Sophietje je hoeft niet zo te huilen' en ze stopt het speentje terug in mijn mond. 'Ik weet precies wat jij nodig hebt'.
Marion gaat naar de keuken en komt een paar minuten later terug met een flesje. 'Kom maar kleine meid' Marion begeleidt mij naar de bank ze gaat er op zitten en gebaart dat ik op haar schoot moet gaan liggen. 'Kijk eens wat ik hier heb voor ons kleine Sophietje' ze trekt de speen uit mijn mond en stopt er, voor ik weer kan gaan huilen,de speen van de fles in.
Als bij toverslag verdwijnt mijn verdriet, het zuigen op een speentje is al heerlijk maar er komt nu ook nog eens lekkere zoete warme melk uit. Ik heb me lang niet zo kalm en gelukkig gevoeld. Ik ontspan volledig en voel opnieuw hoe mijn blaas zich leegt in mijn luier. Marion hoort de urine blijkbaar stromen en klopt op mijn inmiddels volle en opgebolde luier. 'Hier gaan we zo ook iets aan doen'.
Als het flesje leeg blijf ik nog even in Marions armen liggen, ze streelt zachtjes door mijn haar. 'Kom Sophietje dan zal ik je nu even veschonen.' Even later lig ik op een verschoonkussen op de komode, vakkundig krijg ik een schone luier. 'Nu je niet meer zindelijk bent lijkt het me verstandig om je wat dikkere luiers om te doen' Even later sta ik verschoond en al naast de komode. Door dikke luier kan ik mijn benen bijna niet bij elkaar doen, lopen is sowieso lastiger.
'Ik denk dat het goed is dat ik je even in de box leg, zo'n flesje kan in jouw staat behoorlijk vermoeiend zijn. Marion heeft gelijk ik heb veel behoefte om even rustig te liggen. Marion legt me in de box en stopt het speentje in mijn mond en geeft me een knuffeltje. 'Zo kleine meid ga maar even lekker uitrusten'. Ik doezel weg. Ik weet niet hoeveel later ik mijn ogen weer open doe, en kijk in het gezicht van Inez. Ze kijkt enigzins bezorgd. 'Gaat het weer een beetje?'
Ik knik. 'Je was behoorlijk ver heen volgens mij, ik vreesde dat je dezelfde kant op ging als Katie'. Ik kom overeind en klim uit de box. 'Over Katie gesproken, ik hoorde twee verpleegsters over haar praten. Ze zeiden dat ze nu wel zou worden opgehaald.'
'Dat is vreemd, zijn de bijwerkingen al uitgewerkt dan?' 'Nee dat denk ik niet, de verpleegsters zeiden dat ze extra rompertjes en luiers moesten inpakken.' ' maar het is toch onverantwoord om iemand te laten gaan die feitelijk functioneert als een 6 maanden oud babietje' ' ja dat vind ik ook, en wie zou haar dan in deze toestand willen ophalen?' (Wordt vervolgd)
De proefpersoon deel 6
Samen met Inez kijk ik nog wat TV tot het tijd is om naar bed te gaan. We hebben het niet meer over de situatie met Katie. Marion brengt me naar mijn slaapkamer en helpt me met uitkleden.
Even later lig ik op de komode en doet Marion me een schone luier om. Ik ben er nu best wel aangewend om continu een luier om te hebben. De dikke nachtluier met extra inleg die Marion me om doet geeft inmiddels een heerlijk vertrouwd gevoel.
Even later knoopt Marion de drukkertjes van mijn romper dicht. Ik loop naar mijn bed wat een beetje waggelend gaat door de dikke luier. Marion klikt de tailleband en de polsbandjes met de magneetsluitinkjes dicht.
Ook de komende nacht zal ik weer volledig afhankelijk zijn van de zorg van Marion. Vreemd genoeg geeft deze afhankelijkheid ook bepaalde rust. 'Zo Sophie ga je lekker slapen?' Ik knik.
Maar ik mis iets, ik mis mijn speentje. 'Marion, ik durf het eigenlijk niet te vragen, maar mag ik een speentje?' Marion kijkt mij verheugd aan. 'Natuurlijk mag mijn kleine meid een speentje, daar is Marion toch voor, om jou te verzorgen'. Marion pakt het speentje en stopt dat in mijn mond.
Ik begin er gretig op te sabbelen. Marion streelt door mijn haar en begint een slaap liedje te zingen. Ik voel me verder ontspannen. 'zo nu lekker zoet gaan slapen' Marion klapt de spijlen van het bed omhoog en doet het licht uit.
Doordat ik vanavond ook al in de box heb liggen slapen ben ik nog niet echt moe. Ik overdenk de situatie.
Er gebeuren hier rare dingen. De verpleegsters hier, inclusief Marion, lijken het aan te moedigen als we ons als babietje gedragen.
Bovendien vind ik het vreemd dat ik de 'baby effecten' zoals ik het maar even noem best wel fijn vind. Ik vraaag me af hoe het komt dat ik me eigenlijk best prettig voel dat ik hier nu vastgebondenin bed lig, met luier om en een speentje in mijn mond.
En waar gaat dit naar toe? Eindigen we allemaal als babietje zoals Katie?
Plotseling voel ik dat ik moet poepen. Sinds ik hier ben heb ik nog niet gepoept, misschien heb ik het onbewust opgehouden. Maar nu lukt me dat niet meer.
Ik voel hoe de poep zich in mijn luier drukt en zich in mijn bilnaad en kruis verspreid. Eigenlijk een heel heerlijk gevoel, een enorme opluchting na twee dagen niet te hebben gepoept. Ik kan Marion roepen voor een schone luier, maar vind het gevoel van de volgepoepte luier te aangenaam. Ik besluit Marion in ieder geval voorlopig niet te roepen. Uiteindelijk val ik heerlijk ontspannen in slaap.
De volgende morgen word ik wakker. Ik heb vannacht blijkbaar ook nog een paar keer geplast, de luier tussen mijn benen voelt klam en warm aan. Even later komt Marion binnen.
'Zo, zo ik ruik het al, heeft de kleine meid grote bah gedaan? Zal zuster Marion jou eens lekker gaan verschonen?'. Marion klapt de spijlen naar beneden, opent de sluitingen van de taille- en polsbanden.
Ik klim uit het bedje. De luier hangt zwaar tussen mijn benen. Evenlater lig ik op de komode en maakr Marion mijn kruis vakkundig en efficient schoon.
Ik krijg een schone luier en rompertje aan. 'Wat wil je vandaag aan?' Ik ben de joggingbroek een beetje zat. Ik kijk in de kast en zie een onesie met grappige konijntjes. Een absoluut kleuterpakje, maar op een of andere manier spreekt ie mij enorm aan.
Ik pak de onesie uit de kast. Marion slaakt een kreetje van vreugde. 'Oh wat een mooie kleertjes voor de kleine meid, zal ik jou daar eens mee helpen' Marion helpt me de onesie aan te trekken, hij zit erg comfortabel en lekker warm met de voetjes die er aan vast zitten.
'Kom we gaan naar het ontbijt'. Ik pak nog snel mijn speentje, maar merk dat de onesie geen zakken heeft. Marion ziet dit.
'Hier heb ik wel iets voor' uit de la van de komode pakt Marion een koordje, ze maakt het speentje er aan vast en met een klipje maakt ze het koordje vast aan de onesie.'ziezo die raak je niet meer kwijt' Ik bekijk mezelf in de spiegel. Een volwassen meid in een complete baby outfit, maar het beeld bevalt me vreemd genoeg wel. We lopen naar de eetzaal.
Gelukkig ben ik niet enige die er inmiddels uit ziet als een baby, een aantal zit in een kinderstoel en wordt gevoerd, en paar krijgen net zoals ik gisteren de fles. Katie is er inderdaad weer niet bij. Ik vraag me af of ze al is opgehaald. Maar ook Bart mis ik. Ik vraag waar Bart is aan een van de verpleegsters. 'Die heeft veel last van de bijwerkingen en heeft rust nodig' 'Net zoals Katie?' Vraag ik.
De verpleegster knikt. 'Komt Katie nog terug?' 'Daar kan ik niks over zeggen.'.
Na het ontbijt kom ik Inez tegen. 'hoe was jouw nacht?' Vraag ik. Inez vertelt dat ze ook voor het eerst met een speentje heeft geslapen. 'Het was zo raar ik moest en zou een speentje in mijn mond hebben, net als jij, en toen ik 'm eenmaal had was het heerlijk.' Inez bekijkt mijn outfit. 'Nou dat ziet er ook niet echt volwassen uit' 'Klopt, maar ik voel me er wel prettig bij'
'Zouden we dezelfde kant opgaan als Bart en Katie?'. 'Ik weet het niet, het is nog wel een groot verschil, ik heb het gevoel dat wij het nog enigzins bewust zijn wat er gebeurt. We kunnen het dan wel niet tegenhouden, maar we kunnen er wel mee omgaan, dat lijkt bij hun wel anders te zijn. Ja, klopt' zeg ik, 'maar hoe voorkomen we dat we in die fase komen?' (Wordt vervolgd)
Samen met Inez kijk ik nog wat TV tot het tijd is om naar bed te gaan. We hebben het niet meer over de situatie met Katie. Marion brengt me naar mijn slaapkamer en helpt me met uitkleden.
Even later lig ik op de komode en doet Marion me een schone luier om. Ik ben er nu best wel aangewend om continu een luier om te hebben. De dikke nachtluier met extra inleg die Marion me om doet geeft inmiddels een heerlijk vertrouwd gevoel.
Even later knoopt Marion de drukkertjes van mijn romper dicht. Ik loop naar mijn bed wat een beetje waggelend gaat door de dikke luier. Marion klikt de tailleband en de polsbandjes met de magneetsluitinkjes dicht.
Ook de komende nacht zal ik weer volledig afhankelijk zijn van de zorg van Marion. Vreemd genoeg geeft deze afhankelijkheid ook bepaalde rust. 'Zo Sophie ga je lekker slapen?' Ik knik.
Maar ik mis iets, ik mis mijn speentje. 'Marion, ik durf het eigenlijk niet te vragen, maar mag ik een speentje?' Marion kijkt mij verheugd aan. 'Natuurlijk mag mijn kleine meid een speentje, daar is Marion toch voor, om jou te verzorgen'. Marion pakt het speentje en stopt dat in mijn mond.
Ik begin er gretig op te sabbelen. Marion streelt door mijn haar en begint een slaap liedje te zingen. Ik voel me verder ontspannen. 'zo nu lekker zoet gaan slapen' Marion klapt de spijlen van het bed omhoog en doet het licht uit.
Doordat ik vanavond ook al in de box heb liggen slapen ben ik nog niet echt moe. Ik overdenk de situatie.
Er gebeuren hier rare dingen. De verpleegsters hier, inclusief Marion, lijken het aan te moedigen als we ons als babietje gedragen.
Bovendien vind ik het vreemd dat ik de 'baby effecten' zoals ik het maar even noem best wel fijn vind. Ik vraaag me af hoe het komt dat ik me eigenlijk best prettig voel dat ik hier nu vastgebondenin bed lig, met luier om en een speentje in mijn mond.
En waar gaat dit naar toe? Eindigen we allemaal als babietje zoals Katie?
Plotseling voel ik dat ik moet poepen. Sinds ik hier ben heb ik nog niet gepoept, misschien heb ik het onbewust opgehouden. Maar nu lukt me dat niet meer.
Ik voel hoe de poep zich in mijn luier drukt en zich in mijn bilnaad en kruis verspreid. Eigenlijk een heel heerlijk gevoel, een enorme opluchting na twee dagen niet te hebben gepoept. Ik kan Marion roepen voor een schone luier, maar vind het gevoel van de volgepoepte luier te aangenaam. Ik besluit Marion in ieder geval voorlopig niet te roepen. Uiteindelijk val ik heerlijk ontspannen in slaap.
De volgende morgen word ik wakker. Ik heb vannacht blijkbaar ook nog een paar keer geplast, de luier tussen mijn benen voelt klam en warm aan. Even later komt Marion binnen.
'Zo, zo ik ruik het al, heeft de kleine meid grote bah gedaan? Zal zuster Marion jou eens lekker gaan verschonen?'. Marion klapt de spijlen naar beneden, opent de sluitingen van de taille- en polsbanden.
Ik klim uit het bedje. De luier hangt zwaar tussen mijn benen. Evenlater lig ik op de komode en maakr Marion mijn kruis vakkundig en efficient schoon.
Ik krijg een schone luier en rompertje aan. 'Wat wil je vandaag aan?' Ik ben de joggingbroek een beetje zat. Ik kijk in de kast en zie een onesie met grappige konijntjes. Een absoluut kleuterpakje, maar op een of andere manier spreekt ie mij enorm aan.
Ik pak de onesie uit de kast. Marion slaakt een kreetje van vreugde. 'Oh wat een mooie kleertjes voor de kleine meid, zal ik jou daar eens mee helpen' Marion helpt me de onesie aan te trekken, hij zit erg comfortabel en lekker warm met de voetjes die er aan vast zitten.
'Kom we gaan naar het ontbijt'. Ik pak nog snel mijn speentje, maar merk dat de onesie geen zakken heeft. Marion ziet dit.
'Hier heb ik wel iets voor' uit de la van de komode pakt Marion een koordje, ze maakt het speentje er aan vast en met een klipje maakt ze het koordje vast aan de onesie.'ziezo die raak je niet meer kwijt' Ik bekijk mezelf in de spiegel. Een volwassen meid in een complete baby outfit, maar het beeld bevalt me vreemd genoeg wel. We lopen naar de eetzaal.
Gelukkig ben ik niet enige die er inmiddels uit ziet als een baby, een aantal zit in een kinderstoel en wordt gevoerd, en paar krijgen net zoals ik gisteren de fles. Katie is er inderdaad weer niet bij. Ik vraag me af of ze al is opgehaald. Maar ook Bart mis ik. Ik vraag waar Bart is aan een van de verpleegsters. 'Die heeft veel last van de bijwerkingen en heeft rust nodig' 'Net zoals Katie?' Vraag ik.
De verpleegster knikt. 'Komt Katie nog terug?' 'Daar kan ik niks over zeggen.'.
Na het ontbijt kom ik Inez tegen. 'hoe was jouw nacht?' Vraag ik. Inez vertelt dat ze ook voor het eerst met een speentje heeft geslapen. 'Het was zo raar ik moest en zou een speentje in mijn mond hebben, net als jij, en toen ik 'm eenmaal had was het heerlijk.' Inez bekijkt mijn outfit. 'Nou dat ziet er ook niet echt volwassen uit' 'Klopt, maar ik voel me er wel prettig bij'
'Zouden we dezelfde kant opgaan als Bart en Katie?'. 'Ik weet het niet, het is nog wel een groot verschil, ik heb het gevoel dat wij het nog enigzins bewust zijn wat er gebeurt. We kunnen het dan wel niet tegenhouden, maar we kunnen er wel mee omgaan, dat lijkt bij hun wel anders te zijn. Ja, klopt' zeg ik, 'maar hoe voorkomen we dat we in die fase komen?' (Wordt vervolgd)
Pamperboy 42
Toplid
Super
De proefpersoon deel 7
Het is inmiddels elf uur en tijd voor onze medicijnen. We zijn nog met z'n tienen, Bart en Katie zijn er nog steeds niet bij.
Ik merk dat iedereen wat gespannen is: wat zullen de medicijnen dit keer voor effect hebben. Het beeld van de volledig hulpeloze Bart en Katie staat nog op mijn netvlies gebrand. Wat ik bovendien vreemd blijf vinden is dat ik het eigenlijk best lekker vind om een babietje te zijn.
De luier en het speentje geven me een heerlijk comfortabel gevoel, terwijl ik rationeel snap dat dit natuurlijk best vreemd is. Het zou me niets verbazen als Bart en Katie zich ook heel gelukkig voelen als baby.
Na de medicijnen ga ik wat TV kijken, ik zap wat langs de kanalen maar kan op de gebruikelijke zenders niks leuk vinden, tot ik bij een aflevering van de Teletubbies blijf hangen.
Nooit geweten dat dit zo'n leuk programma was. Ik stop mijn speentje in mijn mond en ga er eens lekker van genieten. Ik ontspan volledig en merk plotseling dat ik aanhet plassen ben.
De warme urine stroomt in mijn kruis en ik voel hoe mijn luier zich vult. Ik denk dat ik wat heb liggen doezelen want op een gegeven moment komt Inez me halen om te zeggen dat het tijd voor de lunch is.
'Lag jij nou naar de Teletubbies te kijken?' Vraagt ze. 'Ja, beken ik enigzins beschaamd, nooit geweten dat dat zo leuk is'. Ik kom overeind vanuit de bank en voel de nu toch wel zware luier tussen mijn benen hangen.
We komen in de lunchruimte. Een van de verpleegsters meldt dat er helaas weer twee meisjes zijn die teveel last van de bijwerkingen hebben, er vanaf nu niet meer bij zullen zijn.
Het betreft Lisa en Tanja die ik overigens niet zo goed ken. We zijn nu dus nog maar met acht. Inez, ik en nog twee anderen kunnen vandaag zelfstandig eten. De andere vier moeten worden gevoerd en zitten inmiddels in hun kinderstoel. Ook worden onze luiers gecontroleerd. De mijne is al aardig vol, maar Marion vindt dat het nog wel even kan. Wat ik eigenlijk niet erg vind, het gevoel van de klamme volle luier tussen mijn benen is best aangenaam.
Na de lunch heb ik mijn dagelijkse gesprekje met Marion. We gaan even ineen rustig kamertje zitten. Marion doet de gebruikelijke medische checks, hartsslag bloeddruk en dergelijke.
'Ik wil eerst even de checklijst met je doorlopen' zegt ze. 'Allereerst incontinentie, volgens mij ben jij nu zowel urine als ontlasting incontinent, klopt dat?' Ik knik enigzins beschaamd. 'Verder heb ik gemerkt dat je weer een zuigreflex hebt ontwikkeld, maar volgens mij is die niet altijd even sterk.'
'Klopt ook' zeg ik. 'Soms is het echt onbedwingbaar en kan ik alleen maar huilen als ik niets in mijn mond heb, maar het is wel zo dat ik eigenlijk het liefst continu een speentje in mijn mond heb, het geeft me een prettig en veilig gevoel.'
'Dat is alleen maar goed, bij echt babietjes is de zuigreflex ook niet altijd even sterk'. Ik reageer verbaasd. 'Wat bedoel je met echte babietjes? Wij zijn hier toch om medicijnen te testen op bijwerkingen, en niet om vergeleken te worden met babies?'. Marion kijkt verschrikt. 'Sorry, zo beoelde ik het niet, laten we verder gaan.
Wat betreft spraak kunnen we kort zijn, Ik zie nog geen regressie, je komt nog goed uit je woorden. Gebruik armen en benen hoe zit het daarmee?' 'Oh, die kan ik nog prima gebruiken'. Marion bladert wat door haar aantekeningen. 'Vreemd' zegt ze. 'Op grond van de medicijnen had ik wat anders verwacht. 'Hier zal ik nog eens naar moeten kijken, we zullen zo even een testje doen'.
'Hoe is het met je gemoedstoestand, voel je je gelukkig of depressief?' 'Het rare is dat ik me dus best gelukkig voel als baby en om als baby behandeld te worden,terwijl ik dit rationeel niet kan verklaren' Marion kijkt tevreden.
'Dat is goed, dat is heel goed, dat betekent dat je geest zich niet verzet.' Wat bedoel je daarmee? Weer heb ik het idee dat het Marion meer te doen is om mijn regressie naar een baby dan om de werking en bijwerking van de medicijnen. 'Ik bedoel daar niks mee, het kan alleen nog wel eens vervelend zijn als de geest zich erg verzet, dit kan tot depressiviteit leiden, ik ben blij dat dit bij jou niet het geval is.
Zullen we even een testje doen? Ik wil graag even je beenfunctie controleren op de loopband.' Ik stap op de loopband en Mariin stelt deze in op wandelsnelheid. Ik begin te lopen. Na een paar minuten voel ik een kramp in mijn buik opkomen.
Ik moet plotesling enorm poepen. Ik kan het ook niet tegen houden en voel hoe mijn darmen zich met alle bijbehorende geluiden ontlasten in de toch al volle luier. Ik loop rood aan en voel me ongemakkelijk.
Marion heeft het gehoord, maar reageert heel begrip vol. 'Och mijn kleine Sophietje heb je een bah gedaan, zal zuster Marion jou eens lekker verschonen?. Ze pakt mijn hand en leid me naar de komode. 'Kom maar meisje ga maar lekker liggen'
Mijn onderlip begint te trillen en ben bang dat ik in huilen uit zal barsten. Marion ziet het. 'Kijk eens hier' en ze stopt een speentje in mijn mond. Ik voel me onmiddellijk kalmeren. Marion begint me te verschonen. Ze doet dat heel liefdevol. Ze kietelt mijn buik en nadat ze me een schone luier heeft omgedaan speelt ze kiekeboe met een doekje.
Tot mijn verbazing merk ik dat ik het leuk vind en zo waar begin te lachen. 'Je bent een schattig babietje aan het worden.' Pas als ik even later op de gang sta besef ik de impact van deze laatste woorden. Het was sowiezo een vreemd gesprek. ik ga op zoek naar Inez (wordt vervolgd)
Het is inmiddels elf uur en tijd voor onze medicijnen. We zijn nog met z'n tienen, Bart en Katie zijn er nog steeds niet bij.
Ik merk dat iedereen wat gespannen is: wat zullen de medicijnen dit keer voor effect hebben. Het beeld van de volledig hulpeloze Bart en Katie staat nog op mijn netvlies gebrand. Wat ik bovendien vreemd blijf vinden is dat ik het eigenlijk best lekker vind om een babietje te zijn.
De luier en het speentje geven me een heerlijk comfortabel gevoel, terwijl ik rationeel snap dat dit natuurlijk best vreemd is. Het zou me niets verbazen als Bart en Katie zich ook heel gelukkig voelen als baby.
Na de medicijnen ga ik wat TV kijken, ik zap wat langs de kanalen maar kan op de gebruikelijke zenders niks leuk vinden, tot ik bij een aflevering van de Teletubbies blijf hangen.
Nooit geweten dat dit zo'n leuk programma was. Ik stop mijn speentje in mijn mond en ga er eens lekker van genieten. Ik ontspan volledig en merk plotseling dat ik aanhet plassen ben.
De warme urine stroomt in mijn kruis en ik voel hoe mijn luier zich vult. Ik denk dat ik wat heb liggen doezelen want op een gegeven moment komt Inez me halen om te zeggen dat het tijd voor de lunch is.
'Lag jij nou naar de Teletubbies te kijken?' Vraagt ze. 'Ja, beken ik enigzins beschaamd, nooit geweten dat dat zo leuk is'. Ik kom overeind vanuit de bank en voel de nu toch wel zware luier tussen mijn benen hangen.
We komen in de lunchruimte. Een van de verpleegsters meldt dat er helaas weer twee meisjes zijn die teveel last van de bijwerkingen hebben, er vanaf nu niet meer bij zullen zijn.
Het betreft Lisa en Tanja die ik overigens niet zo goed ken. We zijn nu dus nog maar met acht. Inez, ik en nog twee anderen kunnen vandaag zelfstandig eten. De andere vier moeten worden gevoerd en zitten inmiddels in hun kinderstoel. Ook worden onze luiers gecontroleerd. De mijne is al aardig vol, maar Marion vindt dat het nog wel even kan. Wat ik eigenlijk niet erg vind, het gevoel van de klamme volle luier tussen mijn benen is best aangenaam.
Na de lunch heb ik mijn dagelijkse gesprekje met Marion. We gaan even ineen rustig kamertje zitten. Marion doet de gebruikelijke medische checks, hartsslag bloeddruk en dergelijke.
'Ik wil eerst even de checklijst met je doorlopen' zegt ze. 'Allereerst incontinentie, volgens mij ben jij nu zowel urine als ontlasting incontinent, klopt dat?' Ik knik enigzins beschaamd. 'Verder heb ik gemerkt dat je weer een zuigreflex hebt ontwikkeld, maar volgens mij is die niet altijd even sterk.'
'Klopt ook' zeg ik. 'Soms is het echt onbedwingbaar en kan ik alleen maar huilen als ik niets in mijn mond heb, maar het is wel zo dat ik eigenlijk het liefst continu een speentje in mijn mond heb, het geeft me een prettig en veilig gevoel.'
'Dat is alleen maar goed, bij echt babietjes is de zuigreflex ook niet altijd even sterk'. Ik reageer verbaasd. 'Wat bedoel je met echte babietjes? Wij zijn hier toch om medicijnen te testen op bijwerkingen, en niet om vergeleken te worden met babies?'. Marion kijkt verschrikt. 'Sorry, zo beoelde ik het niet, laten we verder gaan.
Wat betreft spraak kunnen we kort zijn, Ik zie nog geen regressie, je komt nog goed uit je woorden. Gebruik armen en benen hoe zit het daarmee?' 'Oh, die kan ik nog prima gebruiken'. Marion bladert wat door haar aantekeningen. 'Vreemd' zegt ze. 'Op grond van de medicijnen had ik wat anders verwacht. 'Hier zal ik nog eens naar moeten kijken, we zullen zo even een testje doen'.
'Hoe is het met je gemoedstoestand, voel je je gelukkig of depressief?' 'Het rare is dat ik me dus best gelukkig voel als baby en om als baby behandeld te worden,terwijl ik dit rationeel niet kan verklaren' Marion kijkt tevreden.
'Dat is goed, dat is heel goed, dat betekent dat je geest zich niet verzet.' Wat bedoel je daarmee? Weer heb ik het idee dat het Marion meer te doen is om mijn regressie naar een baby dan om de werking en bijwerking van de medicijnen. 'Ik bedoel daar niks mee, het kan alleen nog wel eens vervelend zijn als de geest zich erg verzet, dit kan tot depressiviteit leiden, ik ben blij dat dit bij jou niet het geval is.
Zullen we even een testje doen? Ik wil graag even je beenfunctie controleren op de loopband.' Ik stap op de loopband en Mariin stelt deze in op wandelsnelheid. Ik begin te lopen. Na een paar minuten voel ik een kramp in mijn buik opkomen.
Ik moet plotesling enorm poepen. Ik kan het ook niet tegen houden en voel hoe mijn darmen zich met alle bijbehorende geluiden ontlasten in de toch al volle luier. Ik loop rood aan en voel me ongemakkelijk.
Marion heeft het gehoord, maar reageert heel begrip vol. 'Och mijn kleine Sophietje heb je een bah gedaan, zal zuster Marion jou eens lekker verschonen?. Ze pakt mijn hand en leid me naar de komode. 'Kom maar meisje ga maar lekker liggen'
Mijn onderlip begint te trillen en ben bang dat ik in huilen uit zal barsten. Marion ziet het. 'Kijk eens hier' en ze stopt een speentje in mijn mond. Ik voel me onmiddellijk kalmeren. Marion begint me te verschonen. Ze doet dat heel liefdevol. Ze kietelt mijn buik en nadat ze me een schone luier heeft omgedaan speelt ze kiekeboe met een doekje.
Tot mijn verbazing merk ik dat ik het leuk vind en zo waar begin te lachen. 'Je bent een schattig babietje aan het worden.' Pas als ik even later op de gang sta besef ik de impact van deze laatste woorden. Het was sowiezo een vreemd gesprek. ik ga op zoek naar Inez (wordt vervolgd)
De proefpersoon deel 8
Inez ligt in een van de relaxruimtes op een speelkleed met een knuffeltje te spelen. Ze heeft een speentje in haar mond en gaat zo in haar spel op dat ze niet merkt dat ik binnenkom en naast haar ga liggen.
'Hoi Inez' probeer ik haar aandacht te trekken. Langzaam kijkt ze me aan. 'Ook hoi' zegt ze. Gelukkig, denk ik , ze is nog aanspreekbaar.
Ik vertel haar van mijn vreemde gesprek met Marion. 'Ik heb een zelfde ervaring, ze lijken hier alleen maar geinteresseerd in je ontwikkeling als baby.' 'ik moet ook wel zeggen dat ik het 'baby zijn' fijn vind.' 'Ik ook' zegt Inez.
We blijven nog een tijdje wat liggen spelen met de kuffeltjes en andere speelgoedjes. Ook doezelen we af en toch weg. Als ik wakker wordt merk ik dat ik mijn luier heb geplast, wat een heerlijk aangenaam gevoel is. Zo te zien en te ruiken heeft Ineze duidelijk niet alleen geplast.
Even later komt Marion de relaxruimte binnen. 'Zo mijn lieve schatjes ik kom eens even kijken hoe het met jullie luiers is. Marion drukt haar hand in mijn kruis en knijpt in de redelijk volle luier. ' nou die kan nog wel even. Maar bij Inez ruik ik het al, die zal even moeten worden verschoond. Gaan jullie mee, dan gaan we daarna gelijk naar de centrale ruimte voor de medicijnronde?'.
We lopen met z'n drieen naar de verschoningsruimte, Ineze loopt wat ongemakkelijk door de volle luier. Even later ligt ze op de komode en wordt door Marion verschoond. Marion doet dit heel lief en teder. Hoewel ik het lekker vind om met de warme halfverzadigde luier rond te lopen, mis ik de liefdevole verschoning van Marion wel.
Na de medicijnronde gaan Inez en ik wat TV kijken tot aan het avondeten. We liggen heerlijk lui op de bank met allebei ons speentje in de mond tot Marion ons komt halen voor het avondeten. Het bord nasi voor mijn neus staat me totaal niet aan.
Op de een of andere manier kan ik de geur niet verdragen. Eigenlijk heb ik alleen maar trek in een flesje melk. Marion ziet me treuzelen met eten. 'Wat is er Sophietje, vind je het niet lekker?' Ik knik,' ik zou eigenlijk liever een flesje krijgen.' Stamel ik. 'Maar natuurlijk geen probleem, als mijn kleine meid een flesje wil ga ik dit toch lekker voor je maken.' Niet veel later lig ik half op Marion's schoot aan een flesje te zuigen.
Net zo als de eerste keer geeft dit een heerlijk gevoel. Zo ontspannend, hoe de lauwe zoete melk met kleine straaltjes in mijn mond stoomt. Marion streelt zachtjes door mijn haar en fluistert allemaal lieve woordjes. Wat mij betreft mag dit eeuwig duren. Na het flesje begeleid Marion me naar de box waar lekker kan nagenieten.
Het is bedtijd en Marion brengt me naar bed, de luier die sinds vanmiddag niet meer is verschoond is nu echt overvol. Marion maakt een echt ritueel van het verschonen en naar bed brengen.
Ze behandelt me als een klein babietje dat zoet moet gaan slapen, Ze streelt en kietelt me en zingt leuke liedjes. En ik vind het plezierig zo behandeld te worden. Even later lig in mijn bedje. Marion maakt de tailleband en mij polsen vast en geeft me een laatste kus.
De volgende morgen wordt ik door Marion wakker gemaakt. 'Goedemorgen Sophietje, lekker geslapen?'. Ik probeer iets terug te zeggen, maar er komen tot mijn ontzetting alleen maar onsamenhangende klanken uit mijn mond. Ik probeer me te concentreren en duidelijk te articuleren maar mijn ' ook goedemorgen' klinkt als 'guggugmo' mijn tong voelt als een dike slappe worst in mijn mond, speeksel druipt uit mijn mondhoek. Marion kijkt mij enigzins verbaasd aan, maar ik ontwaar ook een flauwe glimlach rond haar lippen. Ik raak enigzins in paniek. Dit is wel even een nieuwe en heftige fase. Het lekker vinden om een babietje te zijn en is nog wel even wat anders dan niet meer kunnen praten. Ik denk aan Bart en Katie, ik probeer mijn armen en benen te bewegen.
Ondanks dat mijn armen zijn vastgebonden merk ik dat ik nog wel kracht heb. Gelukkig ik ben nog niet zover als Bart en Katie.
Marion ziet de paniek in mijn ogen. 'Rustig maar Sophietje het komt allemaal goed, Marion is er om voor je te zorgen. Praten is voor babietjes niet belangrijk, het went vanzelf.' Ondanks de verontrustende strekking van haar woorden merk Ik dat Marion me enigzins weet te kalmeren.
Marion helpt me uit bed en ik word verschoond en aangekleed. Samen lopen we naar de ontbijtzaal. Ik ga naast Inez zitten. 'Hoe was jouw nacht?' Vraagt ze.
Ik probeer te antwoorden, maar er komt nog steeds alleen baby gebrabbel uit mijn mond. Ineze kijkt verschrikt. 'Kan je niet meer praten?' Ik knik. 'Wat erg, en nu?' Ik haal mijn schouders op. Na het ontbijt maak ik Ineze duidelijk dat ik even alleen wel zijn.
Ik ga wandelen in de binnentuin. Ik overdenk de situatie, er moet iets gebeuren. Als het zo doorgaat eindig ik als echt hulpeloos babietje.
De enige oplossing die ik zie is om de zaak te forceren, ik moet uit deze kliniek weg. Een van de verpleegsters zei dat Bart nu wel snel zou worden opgehaald toen hij een hulpeloos babtietje was geworden. Geen idee wat daar mee werd bedoeld maar het zou een uitweg kunnen zijn.
Mijn besluit staat vast, vanf nu ga ik gedragen alsof de regressie naar de babyleeftijd voltooid is, wellicht dat ik hier dan weg kom met in iedere geval mijn armen , benen en mijn verstand nog intact. Als ze een baby willen, kunnen ze een baby krijgen (wordt vervolgd)
Inez ligt in een van de relaxruimtes op een speelkleed met een knuffeltje te spelen. Ze heeft een speentje in haar mond en gaat zo in haar spel op dat ze niet merkt dat ik binnenkom en naast haar ga liggen.
'Hoi Inez' probeer ik haar aandacht te trekken. Langzaam kijkt ze me aan. 'Ook hoi' zegt ze. Gelukkig, denk ik , ze is nog aanspreekbaar.
Ik vertel haar van mijn vreemde gesprek met Marion. 'Ik heb een zelfde ervaring, ze lijken hier alleen maar geinteresseerd in je ontwikkeling als baby.' 'ik moet ook wel zeggen dat ik het 'baby zijn' fijn vind.' 'Ik ook' zegt Inez.
We blijven nog een tijdje wat liggen spelen met de kuffeltjes en andere speelgoedjes. Ook doezelen we af en toch weg. Als ik wakker wordt merk ik dat ik mijn luier heb geplast, wat een heerlijk aangenaam gevoel is. Zo te zien en te ruiken heeft Ineze duidelijk niet alleen geplast.
Even later komt Marion de relaxruimte binnen. 'Zo mijn lieve schatjes ik kom eens even kijken hoe het met jullie luiers is. Marion drukt haar hand in mijn kruis en knijpt in de redelijk volle luier. ' nou die kan nog wel even. Maar bij Inez ruik ik het al, die zal even moeten worden verschoond. Gaan jullie mee, dan gaan we daarna gelijk naar de centrale ruimte voor de medicijnronde?'.
We lopen met z'n drieen naar de verschoningsruimte, Ineze loopt wat ongemakkelijk door de volle luier. Even later ligt ze op de komode en wordt door Marion verschoond. Marion doet dit heel lief en teder. Hoewel ik het lekker vind om met de warme halfverzadigde luier rond te lopen, mis ik de liefdevole verschoning van Marion wel.
Na de medicijnronde gaan Inez en ik wat TV kijken tot aan het avondeten. We liggen heerlijk lui op de bank met allebei ons speentje in de mond tot Marion ons komt halen voor het avondeten. Het bord nasi voor mijn neus staat me totaal niet aan.
Op de een of andere manier kan ik de geur niet verdragen. Eigenlijk heb ik alleen maar trek in een flesje melk. Marion ziet me treuzelen met eten. 'Wat is er Sophietje, vind je het niet lekker?' Ik knik,' ik zou eigenlijk liever een flesje krijgen.' Stamel ik. 'Maar natuurlijk geen probleem, als mijn kleine meid een flesje wil ga ik dit toch lekker voor je maken.' Niet veel later lig ik half op Marion's schoot aan een flesje te zuigen.
Net zo als de eerste keer geeft dit een heerlijk gevoel. Zo ontspannend, hoe de lauwe zoete melk met kleine straaltjes in mijn mond stoomt. Marion streelt zachtjes door mijn haar en fluistert allemaal lieve woordjes. Wat mij betreft mag dit eeuwig duren. Na het flesje begeleid Marion me naar de box waar lekker kan nagenieten.
Het is bedtijd en Marion brengt me naar bed, de luier die sinds vanmiddag niet meer is verschoond is nu echt overvol. Marion maakt een echt ritueel van het verschonen en naar bed brengen.
Ze behandelt me als een klein babietje dat zoet moet gaan slapen, Ze streelt en kietelt me en zingt leuke liedjes. En ik vind het plezierig zo behandeld te worden. Even later lig in mijn bedje. Marion maakt de tailleband en mij polsen vast en geeft me een laatste kus.
De volgende morgen wordt ik door Marion wakker gemaakt. 'Goedemorgen Sophietje, lekker geslapen?'. Ik probeer iets terug te zeggen, maar er komen tot mijn ontzetting alleen maar onsamenhangende klanken uit mijn mond. Ik probeer me te concentreren en duidelijk te articuleren maar mijn ' ook goedemorgen' klinkt als 'guggugmo' mijn tong voelt als een dike slappe worst in mijn mond, speeksel druipt uit mijn mondhoek. Marion kijkt mij enigzins verbaasd aan, maar ik ontwaar ook een flauwe glimlach rond haar lippen. Ik raak enigzins in paniek. Dit is wel even een nieuwe en heftige fase. Het lekker vinden om een babietje te zijn en is nog wel even wat anders dan niet meer kunnen praten. Ik denk aan Bart en Katie, ik probeer mijn armen en benen te bewegen.
Ondanks dat mijn armen zijn vastgebonden merk ik dat ik nog wel kracht heb. Gelukkig ik ben nog niet zover als Bart en Katie.
Marion ziet de paniek in mijn ogen. 'Rustig maar Sophietje het komt allemaal goed, Marion is er om voor je te zorgen. Praten is voor babietjes niet belangrijk, het went vanzelf.' Ondanks de verontrustende strekking van haar woorden merk Ik dat Marion me enigzins weet te kalmeren.
Marion helpt me uit bed en ik word verschoond en aangekleed. Samen lopen we naar de ontbijtzaal. Ik ga naast Inez zitten. 'Hoe was jouw nacht?' Vraagt ze.
Ik probeer te antwoorden, maar er komt nog steeds alleen baby gebrabbel uit mijn mond. Ineze kijkt verschrikt. 'Kan je niet meer praten?' Ik knik. 'Wat erg, en nu?' Ik haal mijn schouders op. Na het ontbijt maak ik Ineze duidelijk dat ik even alleen wel zijn.
Ik ga wandelen in de binnentuin. Ik overdenk de situatie, er moet iets gebeuren. Als het zo doorgaat eindig ik als echt hulpeloos babietje.
De enige oplossing die ik zie is om de zaak te forceren, ik moet uit deze kliniek weg. Een van de verpleegsters zei dat Bart nu wel snel zou worden opgehaald toen hij een hulpeloos babtietje was geworden. Geen idee wat daar mee werd bedoeld maar het zou een uitweg kunnen zijn.
Mijn besluit staat vast, vanf nu ga ik gedragen alsof de regressie naar de babyleeftijd voltooid is, wellicht dat ik hier dan weg kom met in iedere geval mijn armen , benen en mijn verstand nog intact. Als ze een baby willen, kunnen ze een baby krijgen (wordt vervolgd)
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| H | Meedoen als betaald medische proefpersoon. | Pub | 3 |