Verhaal Klaar De Proefpersoon - Het Genootschap
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
baby Robin
groot zijn is fijn, maar klein zijn is fijner
Wederom heel mooi beschreven...
De proefpersoon 2 'het genootschap' deel 7
'Ik doe het, ik hoef niet na te denken.' zeg ik.
Dat is mooi, hier had ik op gehoopt.
'Kan je nu dan wat meer vertellen?' Vraag ik nieuwsgierig
'Nee helaas, het enige dat ik kan zeggen is dat je over zeven dagen toe zult treden tot ons genootschap. Als dat is gebeurd mag en kan ik alles vertellen.
De komende 7 dagen zullen Kirsten en Birgit je helpen je normale spierkracht weer terug te ontwikkelen.
Reken er maar op dat het pittig zal zijn, het luxe babyleventje is voorlopig voorbij.' Zegt ze,, ik hoor een lach in haar stem.
Ik zie je over zeven dagen.'
Genootschap, denk ik als ze weg is, klinkt mysterieus
'Hier zijn we weer.' Hoor ik Birgit en Kirsten even later weer binnen komen.
'Fijn dat je je bij ons aansluit.' Zeggen ze in koor.
'Wat is dat genootschap?' Vraag ik
'We mogen niks zeggen'
'Ah toe? Smeek ik, ik klink als een zware astmapatient
'Nee echt niet. Bovendien moet je je krachten sparen, je bent erg verzwakt. Je moet over zeven dagen wel klaar zijn.
'Kom je.'
De twee meiden ondersteunen me terwijl ik pogingen doe om te lopen. Voor het eerst sinds ik hier ben loop ik het gewelf uit. We komen in lange gang, meteen rechts bevindt zich een ander gewelf. Deze is ingericht als fitnessruimte, er is zelfs een klein zwembadje.
Kirtsten en Birgit helpen me op een van de fitness apparaten. Het is een ligfiets.
Na enige oefenen en hulp heb ik de trapbeweging weer onder de knie. Langzaam zet Kirsten de weerstand hoger. Als snel haak ik af. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Vervolgens gaan we oefening voor de armen doen. Mijn conditie is echt nul merk ik. Na een halfuurtje ben ik afgemat en bezweet.
'Kom we gaan lekker zwemmen.' Stelt Kirsten voor. 'Je zal zien hoe makkelijk je in het water beweegt. Kirtsten trekt mijn rompertje uit en doet mijn luier af. Ook de meiden kleden zich uit.
Ik doe net of ik hun luiers nu pas op merk.
'He dragen jullie luiers?' Zeg ik quasi verbaasd.
Birgit krijgt een rood hoofd.
'Ja dat zijn de regels hier.' Zegt Kirsten.
'Hebben jullie ook echt een luier nodig?' Vraag ik.
'Ik zou niet beter meer weten, het is zo lang geleden dat ik geen luier droeg. Ik zou denk ik gewoon in mijn broek plassen. ik denk dat ik niet meer zonder kan.' Zegt Kirsten
'Kom we gaan zwemmen.'
Even later liggen we met z'n drieen in het water. Voor mij is het heerlijk ik kan vrij bewegen omdat mijn lichaam gewichtloos lijkt.
Na het zwemmen word ik door de Birgit in een handdoek gewikkeld. Ze doet eeen kast open en pakt er drie flinke luiers uit. Birgit doet eerst mij een luier om en daarna bij Kirsten. Tot slot is ze zelf aan de beurt. We zien ons zelf staan in de grote spiegel.
'Best een komisch gezicht.' Giechelt Kirsten.
'Kan je wel zeggen, drie baby'tjes op een rij.' Zeg ik en alledrie moeten we lachen.
Als we weer zijn aan gekleed gaan we terug naar het gewelf. Het lukt me al redelijk om zelf te lopen, gebruik makend van de reling die langs de muur loopt.
'Je zult wel honger hebben?'
'Nou zeker.' Waarbij ik me verheug op een volwassen maaltijd in plaats van babyhapje. Ik wil op een van de stoelen gaan zitten.
'Nee Sophie, de kinderstoel.' Hoor ik Birgit zeggen.
'Maar ik hoef nu toch niet meer als baby te worden behandeld.' Vraag ik verbaasd.
'Bovendien zei die andere vrouw daar straks dat mijn babyleventje voorbij was.'
'Dat klopt en daar bedoelde ze mee, dat je flink moet trainen om weer op krachten te komen.
Bovendien kan alleen het genootschap beslissen wat je wel en niet mag.' Zegt Kirsten
'Als je bent toegetreden zul je daar meer over horen, afgezien van de training voor je spierkracht die wij je geven zul je verder dus nog zoveel mogelijk als babietje worden behandeld.' Vult Birgit aan.
Mijn polsen en enkels worden weer vastgemaakt en even later word ik een potje babyvoeding gevoerd.
Na het eten is het tijd voor mijn middag slaapje. Ook hier wordt gewoon als een baby'tje in het ledikantje gelegd en zoals gebruikelijk word ik met de segufix vastgelegd.
Ik vind het vreemd dat ik nog steeds als baby word behandeld. Anderzijds is het lekker vertrouwd, ik voel dan ook meteen de rust over me heen komen als Kirsten me een speentje in de mond stopt. Ik ben in ieder geval al blij dat ik met ze kan praten. Kirsten en Birgit laten me alleen.
Ik kan niet slapen en ik moet denken aan het zogenaamde genootschap. Blijkbaar bepaalt het genootschap zo'n beetje het leven hier. Ik vraag me af wat het doel is en wat dat voor mij betekent. Uit angst heb ik gekozen voor de ogenschijnlijke zekerheid en veiligheid van het genootschap. Maar heb ik daar niet mijn vrijheid mee verspeelt?
In de dagen die volgen word ik door Birgit en Kirsten verder begeleid. En na een week is mijn motoriek weer als vanouds en ook kan ik gewoon praten en klink niet meer schor of hees. Helaas is controle over mijn sluitspieren nog niet terug en wat me ook opvalt is dat ik emotioneel nog best wel als een baby reageer. Ik merk dat ik vaak om niets moet huilen en dat ik snel de neiging heb een speentje in mijn mond te stoppen, ik hoop dat die incontinentie en dat baby gevoel ook nog verdwijnen.
Eindelijk is het zover de dag van de toetreding tot het genootschap.
'Hee waar is je masker?' Zeg ik als Birgit het gewelf binnenkomt
'Vandaag krijg je ons zonder masker te zien.
Ik bekijk haar gezicht, ze lijkt me jonger dan ik verwachtte.
'Het is altijd een belangrijke dag als iemand toe treedt.' Zegt Birgit terwijl de ze de Segufix banden losmaakt.
'Het is ook altijd een beetje onze eer. Omdat wij altijd degene zijn die nieuwe leden moeten klaar maken. Dus wij zijn best trots vandaag dat we weer bij iemand gelukt is.' Zegt ze.'
'Waar is Kirsten? Vraag ik nu me opeens opvalt dat Birgit ook maar alleen is.
'Die komt zo met de spullen.'
'Ook goedemorgen. Zegt Kirsten opgwekt als ze even later ook het gewelf inkomt.
Ook zij ziet er veel jonger uit zonder masker.
Maar mijn mond valt open van verbazing als ik zie wat zij voortduwt. Het is enorme wieg, zo'n ouderwetse met zo'n hemeltje erboven.
'Waar is die voor?' Vraag ik verbaasd.
'Voor jou.' Zeggen ze de meiden in koor. 'Dat hoort bij het inwijdingsritueel. Ik begin me af te vragen of ik niet van de regen in de drup beland ben.
'Ik zal je even klaarmaken, ga maar op de kommode liggen.'
Kirsten kleedt me uit.
'Zo dan zullen we jou een even mooi maken voor de ceremonie.'
De wieg ligt zo te zien vol spullen.
Kirsten pakt er een doek uit en schuift die onder mijn billen. Ik besef nu pas dat ik een katoenenluier om krijg en ook nog eens een enorem joekel. Met veiligheidsspelden wordt de luier dichtgemaakt.
Er overheen gaat een plasticbroekje. Dit voelt heel anders dan een wegwerp luier. Veel stugger, vooral bij het bewegen voel ik de luier goed zitten. Ik ben me veel bewuster dat ik eeen luier draag. Over de plasticbroek gaat nog een wollen broekje. Vervolgens krijg ik een kort jurkje aan, het is eigenlijk meer een hemd dat tot halverwege het broekje komt. Daarna krijg ik wollensokjes en wantjes om mijn voeten en handen. Op mijn hoofd krijg ik eem mutsje dat met een strik onder mijn kin wordt dicht geknoopt. Als klap op de vuurpijl duwt Kirsten de grootste speen die ik ooit heb gezien in mijn mond.
'Nou klaar ben je meid.' Zegt Kirsten.
Ik kijk in de spiegel en schrik een beetje.Ik heb er nog nooit zo baby achtig uitgezien. Maar het heeft ook iets vertrouwds ik voel me niet onprettig. Vooral de stugge katoenen luier voelt heel anders aan dan een gewone wegwerp. Bij deze ben ik me er vrijwel contstant van bewust dat ik een luier draag.
'nu wij nog.' Zegt Birgit.
Tot mijn verbazing trekken Birgit en Kirsten elkaar precies de zelfde outfit aan als ik zelf draag. Behalve de gebreide wantjes en sokjes. Kirsten en Birgit worden weer een beetje giegelig. Het is dan ook een koddig gezicht om de twee in zo'n baby pakje te zien.
'Kom je moet dit nog even drinken.' Kirtsen houdt twee flinke babyflessen met melk omhoog.
'Dat is voor het ritueel, je zult het wel merken.' Zegt Birgit
'Kom het is tijd, nu moet je in het wiegje.' Zegt Birgit als ik beide flessen heb leeggedronken.
Ik klim er in.
'Op je rug liggen.' Gebied ze me.
Samen duwen de meiden met het gewelf uit. De lange gang in, langs de fitness ruimte. Uiteindelijk komen we bij een lift. We gaan slechts een klein stukje omhoog. Mijn hart klopt inmiddels in mijn keel en de adrenaline giert door mijn lijf.
Uit de lift komen we weer door een lange gang, ik hoor het zachte gedreun van trommels in de verte, kadoem....., kadoem......., kadoem....., klinkt het gedempt in een traag tempo.
Wel wordt het steeds luider, we gaan duidelijk richting het geluid. Kirsten opent een groe dubbele deur, onmiddellijk neemt het gedreun van de trommels toe. Ik word naar binnen geduwd. Ik ben in een soort kerkachtig ruimte. Ik zie standbeelden, en het plafond bestaat uit kenmerkende gotische kruisbogen. De ruimte is niet groot meer een kapel dan een kerk.
Om mij heen staan aan weerszijde vijf jongen en vijf meisjes, ze staan blijkbaar op een verhoging want met hun geluierde kruis komen ze boven de rand van het wiegje uit.
Ze kijken op mij neer. 5 jongens rechts en 5 meisjes links. KIrsten en Birgit zijn er ook bij gaan staan. Ze hebben allemaal dezelfde outfit, het wollenbroekje waarbij bij de pijpjes hier en daar een randje van het plastic broekje onderuit steekt. Het korte hemdje en het babymutsje.
Alle tien zuigen ze op de enorme speen, Die bij allen op het ritme van de trommels heen en weer beweegt.
Aan mijn voeteneinde staat op een wat hoger plateau een box. In de box zit een jonge man, ook in dezelfde baby outfit als de anderen. Maar er is een groot verschil met de anderen.
De persoon in de box kijkt mij niet aan, hij lijkt zich verder ook niet bewust van wat er in zijn omgeving gebeurt. Geobsedeerd is hij met knuffeltjes in de weer, waarbij hij flink kwijlt.
Plotseling gaat er een schok door me heen. Ik ken die persoon! Het is Bart, een van de mede deelnemers aan het proefprogramma in de kliniek. Het gaat zo te zien niet zo heel best met hem, ik vraag me af wat hij hier doet.
Bart stoot een paar babykreten uit. Waar niemand verder acht op slaat.
Ga ik straks ook zo worden? Vraag ik me ongerust af.
Ik ben zo gebiologeerd door Bart dat ik niet door heb dat er iemand naast het wiegje is gaan staan.
'Laat de ceremonie beginnen!' Hoor ik opeens naast me, ik herken de stem van de vrouw in het gewaad. Haar stem klinkt bekend, maar kan hem steeds niet thuisbrengen. Ik draai me om. Ook de vrouw in het gewaad heeft haar masker afgezet. Mijn mond valt open van verbazing als ik Inez herken. (Wordt vervolgd)
'Ik doe het, ik hoef niet na te denken.' zeg ik.
Dat is mooi, hier had ik op gehoopt.
'Kan je nu dan wat meer vertellen?' Vraag ik nieuwsgierig
'Nee helaas, het enige dat ik kan zeggen is dat je over zeven dagen toe zult treden tot ons genootschap. Als dat is gebeurd mag en kan ik alles vertellen.
De komende 7 dagen zullen Kirsten en Birgit je helpen je normale spierkracht weer terug te ontwikkelen.
Reken er maar op dat het pittig zal zijn, het luxe babyleventje is voorlopig voorbij.' Zegt ze,, ik hoor een lach in haar stem.
Ik zie je over zeven dagen.'
Genootschap, denk ik als ze weg is, klinkt mysterieus
'Hier zijn we weer.' Hoor ik Birgit en Kirsten even later weer binnen komen.
'Fijn dat je je bij ons aansluit.' Zeggen ze in koor.
'Wat is dat genootschap?' Vraag ik
'We mogen niks zeggen'
'Ah toe? Smeek ik, ik klink als een zware astmapatient
'Nee echt niet. Bovendien moet je je krachten sparen, je bent erg verzwakt. Je moet over zeven dagen wel klaar zijn.
'Kom je.'
De twee meiden ondersteunen me terwijl ik pogingen doe om te lopen. Voor het eerst sinds ik hier ben loop ik het gewelf uit. We komen in lange gang, meteen rechts bevindt zich een ander gewelf. Deze is ingericht als fitnessruimte, er is zelfs een klein zwembadje.
Kirtsten en Birgit helpen me op een van de fitness apparaten. Het is een ligfiets.
Na enige oefenen en hulp heb ik de trapbeweging weer onder de knie. Langzaam zet Kirsten de weerstand hoger. Als snel haak ik af. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Vervolgens gaan we oefening voor de armen doen. Mijn conditie is echt nul merk ik. Na een halfuurtje ben ik afgemat en bezweet.
'Kom we gaan lekker zwemmen.' Stelt Kirsten voor. 'Je zal zien hoe makkelijk je in het water beweegt. Kirtsten trekt mijn rompertje uit en doet mijn luier af. Ook de meiden kleden zich uit.
Ik doe net of ik hun luiers nu pas op merk.
'He dragen jullie luiers?' Zeg ik quasi verbaasd.
Birgit krijgt een rood hoofd.
'Ja dat zijn de regels hier.' Zegt Kirsten.
'Hebben jullie ook echt een luier nodig?' Vraag ik.
'Ik zou niet beter meer weten, het is zo lang geleden dat ik geen luier droeg. Ik zou denk ik gewoon in mijn broek plassen. ik denk dat ik niet meer zonder kan.' Zegt Kirsten
'Kom we gaan zwemmen.'
Even later liggen we met z'n drieen in het water. Voor mij is het heerlijk ik kan vrij bewegen omdat mijn lichaam gewichtloos lijkt.
Na het zwemmen word ik door de Birgit in een handdoek gewikkeld. Ze doet eeen kast open en pakt er drie flinke luiers uit. Birgit doet eerst mij een luier om en daarna bij Kirsten. Tot slot is ze zelf aan de beurt. We zien ons zelf staan in de grote spiegel.
'Best een komisch gezicht.' Giechelt Kirsten.
'Kan je wel zeggen, drie baby'tjes op een rij.' Zeg ik en alledrie moeten we lachen.
Als we weer zijn aan gekleed gaan we terug naar het gewelf. Het lukt me al redelijk om zelf te lopen, gebruik makend van de reling die langs de muur loopt.
'Je zult wel honger hebben?'
'Nou zeker.' Waarbij ik me verheug op een volwassen maaltijd in plaats van babyhapje. Ik wil op een van de stoelen gaan zitten.
'Nee Sophie, de kinderstoel.' Hoor ik Birgit zeggen.
'Maar ik hoef nu toch niet meer als baby te worden behandeld.' Vraag ik verbaasd.
'Bovendien zei die andere vrouw daar straks dat mijn babyleventje voorbij was.'
'Dat klopt en daar bedoelde ze mee, dat je flink moet trainen om weer op krachten te komen.
Bovendien kan alleen het genootschap beslissen wat je wel en niet mag.' Zegt Kirsten
'Als je bent toegetreden zul je daar meer over horen, afgezien van de training voor je spierkracht die wij je geven zul je verder dus nog zoveel mogelijk als babietje worden behandeld.' Vult Birgit aan.
Mijn polsen en enkels worden weer vastgemaakt en even later word ik een potje babyvoeding gevoerd.
Na het eten is het tijd voor mijn middag slaapje. Ook hier wordt gewoon als een baby'tje in het ledikantje gelegd en zoals gebruikelijk word ik met de segufix vastgelegd.
Ik vind het vreemd dat ik nog steeds als baby word behandeld. Anderzijds is het lekker vertrouwd, ik voel dan ook meteen de rust over me heen komen als Kirsten me een speentje in de mond stopt. Ik ben in ieder geval al blij dat ik met ze kan praten. Kirsten en Birgit laten me alleen.
Ik kan niet slapen en ik moet denken aan het zogenaamde genootschap. Blijkbaar bepaalt het genootschap zo'n beetje het leven hier. Ik vraag me af wat het doel is en wat dat voor mij betekent. Uit angst heb ik gekozen voor de ogenschijnlijke zekerheid en veiligheid van het genootschap. Maar heb ik daar niet mijn vrijheid mee verspeelt?
In de dagen die volgen word ik door Birgit en Kirsten verder begeleid. En na een week is mijn motoriek weer als vanouds en ook kan ik gewoon praten en klink niet meer schor of hees. Helaas is controle over mijn sluitspieren nog niet terug en wat me ook opvalt is dat ik emotioneel nog best wel als een baby reageer. Ik merk dat ik vaak om niets moet huilen en dat ik snel de neiging heb een speentje in mijn mond te stoppen, ik hoop dat die incontinentie en dat baby gevoel ook nog verdwijnen.
Eindelijk is het zover de dag van de toetreding tot het genootschap.
'Hee waar is je masker?' Zeg ik als Birgit het gewelf binnenkomt
'Vandaag krijg je ons zonder masker te zien.
Ik bekijk haar gezicht, ze lijkt me jonger dan ik verwachtte.
'Het is altijd een belangrijke dag als iemand toe treedt.' Zegt Birgit terwijl de ze de Segufix banden losmaakt.
'Het is ook altijd een beetje onze eer. Omdat wij altijd degene zijn die nieuwe leden moeten klaar maken. Dus wij zijn best trots vandaag dat we weer bij iemand gelukt is.' Zegt ze.'
'Waar is Kirsten? Vraag ik nu me opeens opvalt dat Birgit ook maar alleen is.
'Die komt zo met de spullen.'
'Ook goedemorgen. Zegt Kirsten opgwekt als ze even later ook het gewelf inkomt.
Ook zij ziet er veel jonger uit zonder masker.
Maar mijn mond valt open van verbazing als ik zie wat zij voortduwt. Het is enorme wieg, zo'n ouderwetse met zo'n hemeltje erboven.
'Waar is die voor?' Vraag ik verbaasd.
'Voor jou.' Zeggen ze de meiden in koor. 'Dat hoort bij het inwijdingsritueel. Ik begin me af te vragen of ik niet van de regen in de drup beland ben.
'Ik zal je even klaarmaken, ga maar op de kommode liggen.'
Kirsten kleedt me uit.
'Zo dan zullen we jou een even mooi maken voor de ceremonie.'
De wieg ligt zo te zien vol spullen.
Kirsten pakt er een doek uit en schuift die onder mijn billen. Ik besef nu pas dat ik een katoenenluier om krijg en ook nog eens een enorem joekel. Met veiligheidsspelden wordt de luier dichtgemaakt.
Er overheen gaat een plasticbroekje. Dit voelt heel anders dan een wegwerp luier. Veel stugger, vooral bij het bewegen voel ik de luier goed zitten. Ik ben me veel bewuster dat ik eeen luier draag. Over de plasticbroek gaat nog een wollen broekje. Vervolgens krijg ik een kort jurkje aan, het is eigenlijk meer een hemd dat tot halverwege het broekje komt. Daarna krijg ik wollensokjes en wantjes om mijn voeten en handen. Op mijn hoofd krijg ik eem mutsje dat met een strik onder mijn kin wordt dicht geknoopt. Als klap op de vuurpijl duwt Kirsten de grootste speen die ik ooit heb gezien in mijn mond.
'Nou klaar ben je meid.' Zegt Kirsten.
Ik kijk in de spiegel en schrik een beetje.Ik heb er nog nooit zo baby achtig uitgezien. Maar het heeft ook iets vertrouwds ik voel me niet onprettig. Vooral de stugge katoenen luier voelt heel anders aan dan een gewone wegwerp. Bij deze ben ik me er vrijwel contstant van bewust dat ik een luier draag.
'nu wij nog.' Zegt Birgit.
Tot mijn verbazing trekken Birgit en Kirsten elkaar precies de zelfde outfit aan als ik zelf draag. Behalve de gebreide wantjes en sokjes. Kirsten en Birgit worden weer een beetje giegelig. Het is dan ook een koddig gezicht om de twee in zo'n baby pakje te zien.
'Kom je moet dit nog even drinken.' Kirtsen houdt twee flinke babyflessen met melk omhoog.
'Dat is voor het ritueel, je zult het wel merken.' Zegt Birgit
'Kom het is tijd, nu moet je in het wiegje.' Zegt Birgit als ik beide flessen heb leeggedronken.
Ik klim er in.
'Op je rug liggen.' Gebied ze me.
Samen duwen de meiden met het gewelf uit. De lange gang in, langs de fitness ruimte. Uiteindelijk komen we bij een lift. We gaan slechts een klein stukje omhoog. Mijn hart klopt inmiddels in mijn keel en de adrenaline giert door mijn lijf.
Uit de lift komen we weer door een lange gang, ik hoor het zachte gedreun van trommels in de verte, kadoem....., kadoem......., kadoem....., klinkt het gedempt in een traag tempo.
Wel wordt het steeds luider, we gaan duidelijk richting het geluid. Kirsten opent een groe dubbele deur, onmiddellijk neemt het gedreun van de trommels toe. Ik word naar binnen geduwd. Ik ben in een soort kerkachtig ruimte. Ik zie standbeelden, en het plafond bestaat uit kenmerkende gotische kruisbogen. De ruimte is niet groot meer een kapel dan een kerk.
Om mij heen staan aan weerszijde vijf jongen en vijf meisjes, ze staan blijkbaar op een verhoging want met hun geluierde kruis komen ze boven de rand van het wiegje uit.
Ze kijken op mij neer. 5 jongens rechts en 5 meisjes links. KIrsten en Birgit zijn er ook bij gaan staan. Ze hebben allemaal dezelfde outfit, het wollenbroekje waarbij bij de pijpjes hier en daar een randje van het plastic broekje onderuit steekt. Het korte hemdje en het babymutsje.
Alle tien zuigen ze op de enorme speen, Die bij allen op het ritme van de trommels heen en weer beweegt.
Aan mijn voeteneinde staat op een wat hoger plateau een box. In de box zit een jonge man, ook in dezelfde baby outfit als de anderen. Maar er is een groot verschil met de anderen.
De persoon in de box kijkt mij niet aan, hij lijkt zich verder ook niet bewust van wat er in zijn omgeving gebeurt. Geobsedeerd is hij met knuffeltjes in de weer, waarbij hij flink kwijlt.
Plotseling gaat er een schok door me heen. Ik ken die persoon! Het is Bart, een van de mede deelnemers aan het proefprogramma in de kliniek. Het gaat zo te zien niet zo heel best met hem, ik vraag me af wat hij hier doet.
Bart stoot een paar babykreten uit. Waar niemand verder acht op slaat.
Ga ik straks ook zo worden? Vraag ik me ongerust af.
Ik ben zo gebiologeerd door Bart dat ik niet door heb dat er iemand naast het wiegje is gaan staan.
'Laat de ceremonie beginnen!' Hoor ik opeens naast me, ik herken de stem van de vrouw in het gewaad. Haar stem klinkt bekend, maar kan hem steeds niet thuisbrengen. Ik draai me om. Ook de vrouw in het gewaad heeft haar masker afgezet. Mijn mond valt open van verbazing als ik Inez herken. (Wordt vervolgd)
Laatst bewerkt:
slaaf.johannes
Superlid
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Ik ben de naam Astrid niet eerder in dit verhaal tegengekomen. Is dit een nieuw persoon, of heb je Kirsten per ongeluk even zo genoemd?
Verder weer een mooi en wederom spannend hoofdstuk, en kan zeker niet wachten tot de volgende.
Dank voor je opmerkzaamheid, dit moet Kirsten zijn, ik pas het gelijk aan.Ik ben de naam Astrid niet eerder in dit verhaal tegengekomen. Is dit een nieuw persoon, of heb je Kirsten per ongeluk even zo genoemd?
Verder weer een mooi en wederom spannend hoofdstuk, en kan zeker niet wachten tot de volgende.
luierdromertje
Niet geschoten is altijd mis.
Zag nog steeds de naam Astrid in plaats van Kirsten maar, dat terzijde had het verhaal al losgelaten en, was het bijna vergeten maar, puur door dat ik een waardering op een eerdere reactie kreeg ben ik toch verder gaan lezen en, ben nu benieuwd wat voor klooster als het een klooster het is maar, vooral wat de plannen zijn en, of die Joke van de kliniek vroeg of laat door de mand valt en, dan één koekje van eigen deeg krijgt.
Anoniem3727
Nieuw lid
Wanneer komt het vervolg?
Goede vraag waar ik zelf het antwoord ook niet op heb. Het verhaal is duidelijk nog niet af, ik heb ook wel een idee hoe het verder gaat. Maar momenteel ben ik bezig met 'high castle' en aan twee verhalen tegelijk schrijven werkt niet.
Dus eerlijjk gezegd verwacht ik niet op korte termijn.
DL and TurtleLover
Mijn knuffel familie :)
Prachtig verhaal dit leuk spannend en interessant
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| H | Meedoen als betaald medische proefpersoon. | Pub | 3 |