Geschreven door: Bacon
Hoofdstuk 1: Het ongeluk
Het ongeveer half tien 's avonds toen Frank op weg was naar zijn landhuis in het bos toen hij ineens stevig remde; er stak iets – of liever gezegd: iemand – de landweg over! De auto kwam tot stilstand, echter net te laat. De bumper ramde het lichaam van iets dat op een kind leek waarbij een doffe knal te horen was. Hij stapte uit zijn auto en bekeek de schade, zowel letterlijk als figuurlijk. Toen zag Frank wat hij geraakt had: een klein meisje van een jaar of acht, bewusteloos. Hij wilde haar van de weg opnemen, maar op dat moment kwam er een kleine hond te voorschijn. Ook al was het nog maar een puppy, het dier bleek er niet blij mee te zijn dat Frank het meisje aanraakte. Hij besefte dat hij zijn slachtoffer wel mee naar huis moest nemen, wat hij ook deed. Hij legde een vuilniszak op de achterbank van zijn auto en legde het meisje erop neer. Haar rugzak en de hond mochten in de achterbak meerijden. Frank vervolgde zijn weg naar huis. Eenmaal thuis aangekomen vertelde hij zijn vrouw wat er was gebeurd. Zij begreep direct dat ze het meisje onder haar hoede moesten nemen totdat ze weer bij zou komen.
Toen het meisje bijkwam en haar ogen open deed, bemerkte ze dat het licht van de lamp waar ze zich onder bevond, zo fel was dat het haar pijn deed. Het licht was helemaal niet fel, maar door een lichte hersenschudding kon ze het slecht verdragen. Ze kreeg kippenvel en merkte dat ze alleen nog maar haar onderbroekje aan had. Een vrouwenstem fluisterde tegen haar:
"Zo, ik zie dat je wakker bent."
"Waar ben ik? Wat is er met me gebeurd?" Vroeg het meisje.
"Mijn man heeft je per ongeluk aangereden toen hij naar huis kwam. Je raakte bewusteloos en hij heeft je hierheen gebracht. Vertel me eens, hoe heet je?"
"Ik heet Victoria. En u, hoe heet u?"
"Mijn naam is Anna."
"Weet u waar…"
"Weet ik waar, wat?" Vroeg Anna, maar ze kreeg geen reactie, aangezien Victoria weer 'out' was.
De volgende ochtend werd Victoria wakker in een schoon bed, onder een witte deken. Ze herinnerde zich Anna, die vertelde dat ze was aangereden. Victoria merkte dat de zon al op was en keek om zich heen, zoekende naar een klok. Op het nachtkastje rechts van haar stond een wekker, welke aangaf dat het half elf in de ochtend was. Ze draaide terug op haar rug en merkte dat ze inmiddels een pyjama droeg, een echte meisjespyjama. Ook voelde ze iets vreemds bij haar middel. Ze voelde voorzichtig tussen haar pyjamabroek en haar ondergoed. Toen ze nogmaals haar ondergoed betastte, voelde ze iets vreemds, iets dat ze niet herkende. Ze sloeg de deken terug tot iets onder haar middel en deed haar broek een stukje omlaag. Tot haar (vreemd genoeg niet zo heel grote) schrik bemerkte ze dat ze een babyluier droeg, die vrij strak zat. Ze deed haar broek weer aan en legde het dekbed terug. Het was allemaal maar een droom, dacht ze. Een nare droom, aangezien ze op haar vijfde voor het laatst in bed had geplast. Ze dommelde weer in en had dus niet door dat haar vermeende droom werkelijkheid was…
Een paar uur later maakte Anna haar wakker.
"Goedemiddag Victoria, hoe is het met je?"
"Het gaat, maar mijn hoofd voelt zwaar."
"Dat komt vast omdat je een hersenschudding hebt. Over een paar dagen zal het wel over zijn, maak je daar maar niet druk om. We hebben je trouwens nog niet echt goed gewassen, dus ik ga je even helpen douchen, goed?"
"Graag, misschien voel ik me dan beter."
"Kom maar mee naar de badkamer." Zei Anna en ze stak haar hand uit.
Victoria pakte de hand vast, werkte zichzelf overeind en liep met Anna mee naar de badkamer. Anna hielp haar met het uittrekken van haar shirt. Toen haar broek werd uitgedaan, zag Victoria dat ze nog steeds een babyluier om had (het was dus geen droom) en ze kreeg tranen in haar ogen.
"Wat is er, meid?"
"Waarom heb ik een luier om?" Vroeg Victoria half snikkend.
"Ik weet dat het een beetje vervelend van mij was dat ik dat gedaan heb, maar je kleren waren allemaal vuil, ook je onderbroek. Daarom heb ik je een luier omgedaan. Ik zie trouwens dat hij je eigenlijk te klein is, hoewel het de grootste maat is die we hier hebben."
"Wat bedoelt u daarmee?"
"Ik zal het uitleggen. Frank, de meneer die jou gisteren aanreed, is mijn man. Wij zijn samen al een lange tijd getrouwd, maar na veel proberen kregen we maar geen kinderen. We kregen toen het idee om een kindercrèche op te zetten hier in huis, omdat we daar toch genoeg plek voor hebben. Toen ik je gisteren probeerde om te kleden, dacht ik dat ik je misschien het beste een luier om kon doen. Heb ik je gerustgesteld nu je dit weet?" Antwoordde Anna, terwijl ze de kraan opendraaide en het water op temperatuur bracht.
"Ja…" Er viel een korte stilte waarin alleen het water te horen was.
"Ga maar in de douchecel staan." Zei Anna en ze deed Victoria's luier af.
Er viel weer een stilte.
"Mevrouw?"
"Noem me maar tante Anna, dat is wel zo gemakkelijk."
"Als u dat wilt… Wat ik wilde vragen, weet u waar Hector gebleven is?"
"Wie is Hector?"
"Mijn… Mijn puppy." Was het antwoord, en Victoria kreeg weer tranen in haar ogen.
"Rustig maar liefje, alles komt goed. Je puppy is gewoon hier in huis, niet huilen."
"Sorry. Ik was alleen zo bang dat ik hem niet meer terug zou zien."
"Hoezo niet?"
"Ik heb Hector gekregen van de oppasmevrouw waar ik twee keer per week heen ga, als verjaardagscadeautje. Toen ik thuiskwam met hem zei mama er niets van en alles bleef rustig thuis. Totdat mijn vader terug kwam van zijn werk die middag. Hij wilde niets van Hector weten en zette me na het avondeten de deur uit. Mama kwam me nog achterna met een rugzak gevuld met wat dingen die van mij zijn en vertelde me dat ze niets voor me kon doen. Ik heb een aantal dagen gelopen en mijn eten was na de eerste dag al op. Hector is het enige vriendje dat ik heb. Als hij weg zou zijn, heb ik niemand meer die lief is tegen mij."
"Wees maar niet bang, jij en Hector zijn hier veilig. Je mag hier zo lang blijven als je wilt."
"Dank u wel, dat vind ik erg lief."
Vlak voordat Anna de kraan dicht wilde draaien, roken ze allebei een urinegeur.
"Victoria, heb je geplast?"
"Ik… Ik denk het wel. Ik kon er niks aan doen…"
"Kon je het niet ophouden?"
"Nee, het liep gewoon naar buiten." Ze barstte in tranen uit.
"Kom, niet huilen, zo erg is het toch niet? Een ongelukje kan gebeuren." Zei Anna en ze spoelde Victoria af, waarna ze de kraan dicht draaide.
"Het is wel erg."
"Waarom? Ik vind het niet erg dat je een ongelukje hebt gehad."
"Ik vind van wel. U gaat me zeker weer een luier om doen?"
"Om eerlijk te zijn wel." Antwoordde Anna en ze begon Victoria voorzichtig af te drogen met een grote, witte handdoek.
"Maar… Ik begrijp het niet. Ik ben allang zindelijk. Ik was vijf jaar toen ik voor het laatst in bed plaste."
"Het kan best dat je je plas niet meer goed op kan houden omdat je bent aangereden."
"Kan dat?"
"Bij sommige mensen gebeurt dat. Niet alleen kinderen hebben een luier om hoor."
"O, dat wist ik niet."
"Mag ik je een luier om doen?"
"Goed dan, maar niet meer zo strak alstublieft."
"Ik zal erop letten. Blijf maar even staan."
Anna liep naar de hoek van de badkamer, waar een kastje stond. Ze pakte er een schone pyjama en een babyluier uit, die ze daar neer had gelegd voor ze haar gaste wakker maakte. Ze liep terug en spreidde de handdoek uit op de grond en gebaarde Victoria dat ze op de handdoek moest gaan liggen. Deze deed wat er van haar gevraagd werd. Anna pakte de luier en vouwde deze open. Ze pakte Victoria's enkels beet en tilde haar op, zodat haar billen een stukje van de grond af kwamen. De luier werd eronder geschoven waarna Victoria weer terug op haar plaats werd gelegd. Anna vouwde de voorkant van de luier tussen de benen van Victoria door en sloot de plakstrips. Ze hielp verder met aankleden en samen gingen ze terug naar de logeerkamer. Victoria werd weer in bed gelegd, met de mededeling dat ze nog wat te eten zou krijgen en dat als ze een schone luier nodig had, ze alleen maar even hoefde te roepen.
Hoofdstuk 2: Het weerzien
Toen Victoria de volgende ochtend wakker werd, merkte ze dat de hoofdpijn die ze de vorige dag had gehad, al veel minder was. Ze keek op het klokje op haar nachtkastje en zag dat het kwart over acht was; het was dus nog vroeg. Ze draaide op haar andere zij en probeerde zich te herinneren wat er de afgelopen dagen was gebeurd. De aanrijding had er echter voor gezorgd dat ze zich niet veel meer wist, ze was bijna alles vergeten. Hector is hier nog ergens in dit huis, bedacht ze ineens. Alleen de vraag was: waar in vredesnaam? Het huis waar ze verbleef was groot, dat had ze inmiddels door. Ze schatte dat het huis, als het drie verdiepingen had, ongeveer vijftien kamers moest hebben en een keer of twee groter dan het huis van haar ouders. Met deze gedachten viel ze weer in slaap.
Enige tijd later werd ze weer wakker. Ze merkte dat er iemand in de kamer was, want ze hoorde iemand ademen. Ze ging rechtop zitten en keek om zich heen. Aan de andere kant van de kamer zag ze ineens… Een hondenmand!
"Hector!" Riep ze halfluid, omdat ze niet wist hoe laat het was.
Er kwam geen reactie – de hond sliep rustig verder. Victoria kwam uit bed, liep naar haar puppy toe en begon hem zachtjes te aaien. Ineens hoorde ze voetstappen – er kwam iemand de trap op! Vlug liep ze terug naar haar bed, ging weer op haar rug liggen en deed alsof ze sliep. Enkele seconden daarna kwam Frank de kamer binnen.
"Victoria, ben je al wakker?" Fluisterde hij.
"Nu wel. Wie bent u?"
"Ik ben Frank."
"Dan… Bent u degene die mij heeft aangereden, toch?"
"Ja meisje, dat was ik. Ik hoef je, neem ik aan, niet te vertellen dat ik je niet expres heb aangereden."
"Je rijdt iemand toch nooit met opzet aan?"
"Nee, natuurlijk niet. Trouwens, ik wilde nog wel even sorry zeggen voor wat er allemaal is gebeurd."
"Eigenlijk vind ik het niet eens zo heel erg dat u mij heeft aangereden, gek hè? U en Anna zijn lief voor mij, en van jullie mag Hector wel bij mij blijven."
"Mocht dat dan niet van je ouders?"
"Nee…"
"Zou je weer terug willen naar je ouders, of niet?"
"Wat bedoelt u?"
"Geef eerst maar antwoord op de vraag, oké?"
"Om eerlijk te zijn… blijf ik liever bij jullie."
"Waarom dat? Wij zijn je ouders toch niet?"
"Wat zijn ouders? Mijn papa en mama waren nooit lief voor mij. Ik mocht helemaal niks, ik mocht niet eens een puppy, terwijl het een cadeautje was."
"Tja, niet iedereen is even blij met een hond."
"Dat is waar. Maar er is nog iets…"
"En dat is?"
"Elke keer als mijn bed 's ochtends nat was, duwde mijn papa mijn gezicht erin. Ik moést het ruiken van hem, hij dacht dat ik op die manier zou stoppen met in bed plassen. Alsof ik het expres deed… Een paar maanden geleden plaste ik weer een keer in bed. Ik was de volgende avond bang dat het weer zou gebeuren en inderdaad, de ochtend daarna was het weer zover. Toen ik vorige week thuiskwam met Hector was dat 'de druppel die de emmer deed overlopen' zoals mijn vader zei."
"En toen heeft hij je maar het huis uit gegooid?"
"Ja… Zoals ik net al zei, ik blijf liever bij hier. Jullie vinden het eerder vervelend voor mij dan voor jullie zelf dat ik mijn bed niet droog kan houden, maar hebben zelfs een oplossing voor het probleem gevonden. Ik zeg niet dat ik graag een luier om heb, maar ik vind het wel een goede oplossing."
"Meen je dat?"
Ze knikte
"Trouwens, wat hebt u achter uw rug?"
"Wel, ik wilde je gisteren al mijn excuses aanbieden, maar je sliep bijna de hele dag. Ik wilde je dit geven, ik heb het gistermiddag nog voor je gekocht." Zei Frank en hij gaf Victoria de knuffel die hij achter zijn rug had gehouden.
"Wauw, een vos!"
"Ik dacht al dat je hem leuk zou vinden. Even iets heel anders: is je luier nog droog?"
"Om eerlijk te zijn niet."
"Kom maar mee naar de badkamer, dan verschoon ik je wel even."
Victoria kwam uit bed en liep met Frank mee naar de badkamer. Frank deed de deur open en knipte het licht aan.
"Zo, anders zien we natuurlijk niets. Trek je pyjamabroek maar uit."
Victoria deed wat er van haar gevraagd werd. Frank pakte haar beet en legde haar op het verschoonkussen, maakte haar luier los en deed hem af. Hij waste haar kruis snel maar zorgvuldig met een lauwwarm washandje, waarna hij het gewassen gebied afdroogde met een zachte handdoek. Hij vouwde de schone luier open en schoof de achterkant onder Victoria's billen. Daarna maakte hij de luier dicht en controleerde de sluiting.
"Zit het goed?"
"Ja, maar wel strak. Anna zei dat ze eigenlijk te klein zijn."
"Dat kan best, maar dat maakt niet zoveel uit. Trek je broek maar weer aan."
Frank tilde Victoria van het kastje (dat in combinatie met het verschoonkussen dienst deed als commode) en zette haar op de grond. Ze trok haar broek weer aan en liep achter Frank aan, de badkamer uit.
"Heb je trek?"
"Eigenlijk wel. Ik heb in de afgelopen dagen bijna niets gegeten, dus ik heb flinke honger."
"Zullen we dat dan snel gaan verhelpen?"
"Graag!"
"Weet je wat? Haal Hector ook meteen maar, het is voor hem ook tijd om te ontbijten."
Hoofdstuk 1: Het ongeluk
Het ongeveer half tien 's avonds toen Frank op weg was naar zijn landhuis in het bos toen hij ineens stevig remde; er stak iets – of liever gezegd: iemand – de landweg over! De auto kwam tot stilstand, echter net te laat. De bumper ramde het lichaam van iets dat op een kind leek waarbij een doffe knal te horen was. Hij stapte uit zijn auto en bekeek de schade, zowel letterlijk als figuurlijk. Toen zag Frank wat hij geraakt had: een klein meisje van een jaar of acht, bewusteloos. Hij wilde haar van de weg opnemen, maar op dat moment kwam er een kleine hond te voorschijn. Ook al was het nog maar een puppy, het dier bleek er niet blij mee te zijn dat Frank het meisje aanraakte. Hij besefte dat hij zijn slachtoffer wel mee naar huis moest nemen, wat hij ook deed. Hij legde een vuilniszak op de achterbank van zijn auto en legde het meisje erop neer. Haar rugzak en de hond mochten in de achterbak meerijden. Frank vervolgde zijn weg naar huis. Eenmaal thuis aangekomen vertelde hij zijn vrouw wat er was gebeurd. Zij begreep direct dat ze het meisje onder haar hoede moesten nemen totdat ze weer bij zou komen.
Toen het meisje bijkwam en haar ogen open deed, bemerkte ze dat het licht van de lamp waar ze zich onder bevond, zo fel was dat het haar pijn deed. Het licht was helemaal niet fel, maar door een lichte hersenschudding kon ze het slecht verdragen. Ze kreeg kippenvel en merkte dat ze alleen nog maar haar onderbroekje aan had. Een vrouwenstem fluisterde tegen haar:
"Zo, ik zie dat je wakker bent."
"Waar ben ik? Wat is er met me gebeurd?" Vroeg het meisje.
"Mijn man heeft je per ongeluk aangereden toen hij naar huis kwam. Je raakte bewusteloos en hij heeft je hierheen gebracht. Vertel me eens, hoe heet je?"
"Ik heet Victoria. En u, hoe heet u?"
"Mijn naam is Anna."
"Weet u waar…"
"Weet ik waar, wat?" Vroeg Anna, maar ze kreeg geen reactie, aangezien Victoria weer 'out' was.
De volgende ochtend werd Victoria wakker in een schoon bed, onder een witte deken. Ze herinnerde zich Anna, die vertelde dat ze was aangereden. Victoria merkte dat de zon al op was en keek om zich heen, zoekende naar een klok. Op het nachtkastje rechts van haar stond een wekker, welke aangaf dat het half elf in de ochtend was. Ze draaide terug op haar rug en merkte dat ze inmiddels een pyjama droeg, een echte meisjespyjama. Ook voelde ze iets vreemds bij haar middel. Ze voelde voorzichtig tussen haar pyjamabroek en haar ondergoed. Toen ze nogmaals haar ondergoed betastte, voelde ze iets vreemds, iets dat ze niet herkende. Ze sloeg de deken terug tot iets onder haar middel en deed haar broek een stukje omlaag. Tot haar (vreemd genoeg niet zo heel grote) schrik bemerkte ze dat ze een babyluier droeg, die vrij strak zat. Ze deed haar broek weer aan en legde het dekbed terug. Het was allemaal maar een droom, dacht ze. Een nare droom, aangezien ze op haar vijfde voor het laatst in bed had geplast. Ze dommelde weer in en had dus niet door dat haar vermeende droom werkelijkheid was…
Een paar uur later maakte Anna haar wakker.
"Goedemiddag Victoria, hoe is het met je?"
"Het gaat, maar mijn hoofd voelt zwaar."
"Dat komt vast omdat je een hersenschudding hebt. Over een paar dagen zal het wel over zijn, maak je daar maar niet druk om. We hebben je trouwens nog niet echt goed gewassen, dus ik ga je even helpen douchen, goed?"
"Graag, misschien voel ik me dan beter."
"Kom maar mee naar de badkamer." Zei Anna en ze stak haar hand uit.
Victoria pakte de hand vast, werkte zichzelf overeind en liep met Anna mee naar de badkamer. Anna hielp haar met het uittrekken van haar shirt. Toen haar broek werd uitgedaan, zag Victoria dat ze nog steeds een babyluier om had (het was dus geen droom) en ze kreeg tranen in haar ogen.
"Wat is er, meid?"
"Waarom heb ik een luier om?" Vroeg Victoria half snikkend.
"Ik weet dat het een beetje vervelend van mij was dat ik dat gedaan heb, maar je kleren waren allemaal vuil, ook je onderbroek. Daarom heb ik je een luier omgedaan. Ik zie trouwens dat hij je eigenlijk te klein is, hoewel het de grootste maat is die we hier hebben."
"Wat bedoelt u daarmee?"
"Ik zal het uitleggen. Frank, de meneer die jou gisteren aanreed, is mijn man. Wij zijn samen al een lange tijd getrouwd, maar na veel proberen kregen we maar geen kinderen. We kregen toen het idee om een kindercrèche op te zetten hier in huis, omdat we daar toch genoeg plek voor hebben. Toen ik je gisteren probeerde om te kleden, dacht ik dat ik je misschien het beste een luier om kon doen. Heb ik je gerustgesteld nu je dit weet?" Antwoordde Anna, terwijl ze de kraan opendraaide en het water op temperatuur bracht.
"Ja…" Er viel een korte stilte waarin alleen het water te horen was.
"Ga maar in de douchecel staan." Zei Anna en ze deed Victoria's luier af.
Er viel weer een stilte.
"Mevrouw?"
"Noem me maar tante Anna, dat is wel zo gemakkelijk."
"Als u dat wilt… Wat ik wilde vragen, weet u waar Hector gebleven is?"
"Wie is Hector?"
"Mijn… Mijn puppy." Was het antwoord, en Victoria kreeg weer tranen in haar ogen.
"Rustig maar liefje, alles komt goed. Je puppy is gewoon hier in huis, niet huilen."
"Sorry. Ik was alleen zo bang dat ik hem niet meer terug zou zien."
"Hoezo niet?"
"Ik heb Hector gekregen van de oppasmevrouw waar ik twee keer per week heen ga, als verjaardagscadeautje. Toen ik thuiskwam met hem zei mama er niets van en alles bleef rustig thuis. Totdat mijn vader terug kwam van zijn werk die middag. Hij wilde niets van Hector weten en zette me na het avondeten de deur uit. Mama kwam me nog achterna met een rugzak gevuld met wat dingen die van mij zijn en vertelde me dat ze niets voor me kon doen. Ik heb een aantal dagen gelopen en mijn eten was na de eerste dag al op. Hector is het enige vriendje dat ik heb. Als hij weg zou zijn, heb ik niemand meer die lief is tegen mij."
"Wees maar niet bang, jij en Hector zijn hier veilig. Je mag hier zo lang blijven als je wilt."
"Dank u wel, dat vind ik erg lief."
Vlak voordat Anna de kraan dicht wilde draaien, roken ze allebei een urinegeur.
"Victoria, heb je geplast?"
"Ik… Ik denk het wel. Ik kon er niks aan doen…"
"Kon je het niet ophouden?"
"Nee, het liep gewoon naar buiten." Ze barstte in tranen uit.
"Kom, niet huilen, zo erg is het toch niet? Een ongelukje kan gebeuren." Zei Anna en ze spoelde Victoria af, waarna ze de kraan dicht draaide.
"Het is wel erg."
"Waarom? Ik vind het niet erg dat je een ongelukje hebt gehad."
"Ik vind van wel. U gaat me zeker weer een luier om doen?"
"Om eerlijk te zijn wel." Antwoordde Anna en ze begon Victoria voorzichtig af te drogen met een grote, witte handdoek.
"Maar… Ik begrijp het niet. Ik ben allang zindelijk. Ik was vijf jaar toen ik voor het laatst in bed plaste."
"Het kan best dat je je plas niet meer goed op kan houden omdat je bent aangereden."
"Kan dat?"
"Bij sommige mensen gebeurt dat. Niet alleen kinderen hebben een luier om hoor."
"O, dat wist ik niet."
"Mag ik je een luier om doen?"
"Goed dan, maar niet meer zo strak alstublieft."
"Ik zal erop letten. Blijf maar even staan."
Anna liep naar de hoek van de badkamer, waar een kastje stond. Ze pakte er een schone pyjama en een babyluier uit, die ze daar neer had gelegd voor ze haar gaste wakker maakte. Ze liep terug en spreidde de handdoek uit op de grond en gebaarde Victoria dat ze op de handdoek moest gaan liggen. Deze deed wat er van haar gevraagd werd. Anna pakte de luier en vouwde deze open. Ze pakte Victoria's enkels beet en tilde haar op, zodat haar billen een stukje van de grond af kwamen. De luier werd eronder geschoven waarna Victoria weer terug op haar plaats werd gelegd. Anna vouwde de voorkant van de luier tussen de benen van Victoria door en sloot de plakstrips. Ze hielp verder met aankleden en samen gingen ze terug naar de logeerkamer. Victoria werd weer in bed gelegd, met de mededeling dat ze nog wat te eten zou krijgen en dat als ze een schone luier nodig had, ze alleen maar even hoefde te roepen.
Hoofdstuk 2: Het weerzien
Toen Victoria de volgende ochtend wakker werd, merkte ze dat de hoofdpijn die ze de vorige dag had gehad, al veel minder was. Ze keek op het klokje op haar nachtkastje en zag dat het kwart over acht was; het was dus nog vroeg. Ze draaide op haar andere zij en probeerde zich te herinneren wat er de afgelopen dagen was gebeurd. De aanrijding had er echter voor gezorgd dat ze zich niet veel meer wist, ze was bijna alles vergeten. Hector is hier nog ergens in dit huis, bedacht ze ineens. Alleen de vraag was: waar in vredesnaam? Het huis waar ze verbleef was groot, dat had ze inmiddels door. Ze schatte dat het huis, als het drie verdiepingen had, ongeveer vijftien kamers moest hebben en een keer of twee groter dan het huis van haar ouders. Met deze gedachten viel ze weer in slaap.
Enige tijd later werd ze weer wakker. Ze merkte dat er iemand in de kamer was, want ze hoorde iemand ademen. Ze ging rechtop zitten en keek om zich heen. Aan de andere kant van de kamer zag ze ineens… Een hondenmand!
"Hector!" Riep ze halfluid, omdat ze niet wist hoe laat het was.
Er kwam geen reactie – de hond sliep rustig verder. Victoria kwam uit bed, liep naar haar puppy toe en begon hem zachtjes te aaien. Ineens hoorde ze voetstappen – er kwam iemand de trap op! Vlug liep ze terug naar haar bed, ging weer op haar rug liggen en deed alsof ze sliep. Enkele seconden daarna kwam Frank de kamer binnen.
"Victoria, ben je al wakker?" Fluisterde hij.
"Nu wel. Wie bent u?"
"Ik ben Frank."
"Dan… Bent u degene die mij heeft aangereden, toch?"
"Ja meisje, dat was ik. Ik hoef je, neem ik aan, niet te vertellen dat ik je niet expres heb aangereden."
"Je rijdt iemand toch nooit met opzet aan?"
"Nee, natuurlijk niet. Trouwens, ik wilde nog wel even sorry zeggen voor wat er allemaal is gebeurd."
"Eigenlijk vind ik het niet eens zo heel erg dat u mij heeft aangereden, gek hè? U en Anna zijn lief voor mij, en van jullie mag Hector wel bij mij blijven."
"Mocht dat dan niet van je ouders?"
"Nee…"
"Zou je weer terug willen naar je ouders, of niet?"
"Wat bedoelt u?"
"Geef eerst maar antwoord op de vraag, oké?"
"Om eerlijk te zijn… blijf ik liever bij jullie."
"Waarom dat? Wij zijn je ouders toch niet?"
"Wat zijn ouders? Mijn papa en mama waren nooit lief voor mij. Ik mocht helemaal niks, ik mocht niet eens een puppy, terwijl het een cadeautje was."
"Tja, niet iedereen is even blij met een hond."
"Dat is waar. Maar er is nog iets…"
"En dat is?"
"Elke keer als mijn bed 's ochtends nat was, duwde mijn papa mijn gezicht erin. Ik moést het ruiken van hem, hij dacht dat ik op die manier zou stoppen met in bed plassen. Alsof ik het expres deed… Een paar maanden geleden plaste ik weer een keer in bed. Ik was de volgende avond bang dat het weer zou gebeuren en inderdaad, de ochtend daarna was het weer zover. Toen ik vorige week thuiskwam met Hector was dat 'de druppel die de emmer deed overlopen' zoals mijn vader zei."
"En toen heeft hij je maar het huis uit gegooid?"
"Ja… Zoals ik net al zei, ik blijf liever bij hier. Jullie vinden het eerder vervelend voor mij dan voor jullie zelf dat ik mijn bed niet droog kan houden, maar hebben zelfs een oplossing voor het probleem gevonden. Ik zeg niet dat ik graag een luier om heb, maar ik vind het wel een goede oplossing."
"Meen je dat?"
Ze knikte
"Trouwens, wat hebt u achter uw rug?"
"Wel, ik wilde je gisteren al mijn excuses aanbieden, maar je sliep bijna de hele dag. Ik wilde je dit geven, ik heb het gistermiddag nog voor je gekocht." Zei Frank en hij gaf Victoria de knuffel die hij achter zijn rug had gehouden.
"Wauw, een vos!"
"Ik dacht al dat je hem leuk zou vinden. Even iets heel anders: is je luier nog droog?"
"Om eerlijk te zijn niet."
"Kom maar mee naar de badkamer, dan verschoon ik je wel even."
Victoria kwam uit bed en liep met Frank mee naar de badkamer. Frank deed de deur open en knipte het licht aan.
"Zo, anders zien we natuurlijk niets. Trek je pyjamabroek maar uit."
Victoria deed wat er van haar gevraagd werd. Frank pakte haar beet en legde haar op het verschoonkussen, maakte haar luier los en deed hem af. Hij waste haar kruis snel maar zorgvuldig met een lauwwarm washandje, waarna hij het gewassen gebied afdroogde met een zachte handdoek. Hij vouwde de schone luier open en schoof de achterkant onder Victoria's billen. Daarna maakte hij de luier dicht en controleerde de sluiting.
"Zit het goed?"
"Ja, maar wel strak. Anna zei dat ze eigenlijk te klein zijn."
"Dat kan best, maar dat maakt niet zoveel uit. Trek je broek maar weer aan."
Frank tilde Victoria van het kastje (dat in combinatie met het verschoonkussen dienst deed als commode) en zette haar op de grond. Ze trok haar broek weer aan en liep achter Frank aan, de badkamer uit.
"Heb je trek?"
"Eigenlijk wel. Ik heb in de afgelopen dagen bijna niets gegeten, dus ik heb flinke honger."
"Zullen we dat dan snel gaan verhelpen?"
"Graag!"
"Weet je wat? Haal Hector ook meteen maar, het is voor hem ook tijd om te ontbijten."
