A
Augur_DL
Guest
geschreven door: Pieter
Mijn eigen kantoor was groot, veel te groot. Maar het gaf de status aan die ik verdiende, of dacht dat ik verdiende. Het hoorde nu eenmaal bij mijn baan en het was een prettige bijkomstigheid. Niet alleen had ik een groot kantoor, maar ook mijn eigen toilet, een volledig ingerichte badkamer en achter mijn kantoor bevond zich ook nog een soort van woonkamer met gemakkelijke stoelen, een comfortabele bank, een televisie en een muziekinstallatie.
Voor mijn kantoor was het kantoor van mijn persoonlijke secretaresse. Alleen via haar kantoor konden mensen in de mijne komen. Het zorgde voor rust en goed georganiseerde afspraken. Mijn secretaresse regelde bijna alles voor me. Glimlachend bedacht ik dat het vaak leek alsof zij ier de baas was.
Voorbij haar kantoor, dat ook groter was dan strikt noodzakelijk, lag een grote kantoorruimte voor de rest van de medewerkers. Zij deden het echte werk, en ze werkten hard voor me. Ze waren stuk voor stuk geselecteerd op hun kwaliteiten en 'mislukkelingen' werden ontslagen of overgeplaatst naar andere afdelingen.
Mijn medewerkers hadden een soort haat/liefde verhouding met mij. Enerzijds vonden ze me een goede baas. Ik betaalde namelijk goed, stelde redelijke doelen met goede bonussen en de secundaire arbeidsomstandigheden waren goed. Toch waren ze ook een beetje bang voor me. Ik was onstuimig en impulsief, wat soms een beetje te ver ging. Toch werkten ze graag voor me, en de haat, of angst, motiveerde ze tot betere prestaties, terwijl het moraal en de gezelligheid op de afdeling er niet minder om werd.
Nu liep ik door het kantoor van mijn secretaresse heen, liet de deuren achter me open, en liep rechtstreeks naar het bureau van een stagiaire.
Twee minuten later stond de stagiaire voor mijn bureau, terwijl ik achterover leunde in mijn bureaustoel. Ze stond kaarsrecht, haar handen op haar rug gevouwen, haar voeten iets uit elkaar en haar hoofd gebogen. Ik zag dat ze bang voor me was. Ze had waarschijnlijk de verhalen over mij gehoord, aangedikt om het nog sappiger en vreselijker te maken. Ze had de verhalen geloofd en ondanks dat ze het goed verborg, zag ik dat ze echt bang was.
"Je doet je werk goed, Joyce. Maar het kan beter, het moet ook beter. Dat geeft niets, je bent jong en je kunt nog een heleboel leren." Ik stopte even, keek haar aan. Ze was nu ook nerveus, ze wist niet of ik haar ging ontslaan of dat ze mocht blijven.
"Alleen met je uiterlijk ben ik minder tevreden. Je bent vies, draagt oude, versleten kleren, je komt 's morgens regelmatig ongewassen op je werk. Waarom, Joyce? Je begrijpt dat dit niet kan." Ik bleef haar aankijken. Haar gezicht vertoonde een lichtroze schaamte op haar wangen en voorhoofd. Ze kreeg het langzamerhand steeds benauwder.
"Dit is niet eerlijk, meneer. U weet best hoe dat komt."
"Dat kan me geen niets schelen, Joyce. Ik verwacht dat je netjes op je werk verschijnt: gewassen en in nette en nieuwe kleren."
"U weet ook dat ik dat niet kan betalen!"
"Joyce, ik vind het heel nobel van je dat je van je vergoeding je hele familie onderhoud, maar als je voor dat geld jezelf niet beter verzorgd, krijg je binnenkort helemaal geen vergoeding meer. Dan sta je gewoon weer op straat, en dan?" Ze zweeg.
"Ik weet dat je geen geld voor een opleiding hebt, dus deze baan is een perfecte oplossing voor je. Verpest het niet. Je kunt weer aan het werk, Joyce. Over twee weken praten we verder," zei ik en negeerde haar verder. Teleurgesteld en angstig droop ze af.
Twee weken later stond ze voor me. In precies dezelfde houding als toen.
"Joyce, het is niet beter geworden. Je begrijpt dat ik je zal moeten ontslaan."
"Wat! Waarom? Ik doe mijn werk toch goed?"
"Je werk is uitstekend, Joyce. Beter dan ik had verwacht. Je leert snel, en je hebt een goed stel hersens. Maar je weet best wat je probleem is. Ik heb je een kans gegeven, en die heb je niet gepakt. Het spijt me." Zei ik.
"Nee, alstublieft! Geef me nog een kans." Smeekte ze bijna, maar ze wist dat ze gegokt had en verloren.
"Ik weet het niet, Joyce. Je bent vies en ziet er verwaarloosd uit, je bent onzeker. En dat beinvloed je werk negatief."
"Ik... Het spijt me. Ik kan er niets aan doen."
"Hoe komt dat eigenlijk? Waarom stink je zo?" Ik zag dat Joyce iets te verbergen had, dat gevoel had ik al een tijdje, maar ik wist niet wat. Het werd tijd dat ze eens open kaart speelde.
"Ik... U weet dat ik het geld nodig hebt... Ik heb nog een andere baan. Ik werk 's nachts in een fabriek." Ik stond verbaasd. Hoe hield ze dat in hemelsnaam vol? Ik wist dat ook ik af en toe behoorlijk veel uren maakte, maar dat was dan tijdelijk. Als ik het een weekje erg druk had gehad, kwam er altijd weer een rustigere periode achteraan.
"Hoe lang al?" vroeg ik nieuwsgierig?
"Dat was al zo voordat ik hier stage begon te lopen." Ik knikte nadenkend.
"Dan begrijp ik dat je 's morgens naar zweet ruikt, maar dat is niet alles, Joyce. Als ik vlak bij je sta, lijkt het wel alsof je in je broek hebt geplast." Meteen terwijl ik dat zei verschoot haar hoofd. Ze werd ineens vuurrood. Ze begon te stotteren.
"Ik... Nee... Het spijt me... Ik..."
"Nu ruik ik het ook, Joyce. Ik wil jouw ondergoed wel eens zien." Zei ik terwijl ik was opgestaan en nu rond haar heen liep.
"Wat? Nee, natuurlijk niet!" riep ze kwaad en verbaasd door mijn brutale vraag.
"Het spijt me Joyce, maar ik probeer hier een oplossing voor je te vinden. Als je hiervoor te trots bent, kun je ook gewoon naar huis gaan en nooit meer terugkomen. Als je verstandig bent werk je mee." Ik zag haar twijfelen. Enerzijds verdiende ze in de fabriek nog wat meer, want hier kreeg ze alleen een onkostenvergoeding. In de fabriek had ze echter totaal geen toekomst, terwijl deze stageplaats haar een veel betere toekomst bood.
Uiteindelijk koos Joyce toch voor haar toekomst. Heel voorzichtig en heel langzaam maakte ze de sluiting van haar te grote spijkerbroek open en liet ze haar broek zakken. Haar vale blouse viel nog over haar onderbroek heen. Met haar broek op haar enkels trok ze nu haar blouse omhoog en haar ondergoed kwam in zicht.
Ik moest even slikken. Het zag er vreselijk vies uit. Niet alleen vertoonde haar onderbroek vieze, gele vlekken van opgedroogde urine, ook was haar onderbroek nat. Joyce gunde me maar een enkele seconde uitzicht op haar onderbroek en liet toen meteen haar blouse weer zakken. Ze trok haar spijkerbroek weer omhoog. Ik zag een enkele traan van schaamte in haar ooghoek opwellen, terwijl ze zich omdraaide en wilde weglopen.
"Je mag naar huis, Joyce. Je stageperiode is voorbij. Ik zal je beoordeling schrijven en naar je leraar sturen. Als je morgen om elf uur hier bent, kunnen we nog een keer over je toekomst praten.
De volgende ochtend kwam ze om kwart over elf aan. Blijkbaar wist ze niet zeker of ze wel wilde, ze was altijd overal perfect op tijd geweest.
"Ik wil je een voorstel doen. Ik denk namelijk dat je behoorlijk slim bent, en met een beetje begeleiding best ver kunt komen. Ik wil je wel in dienst nemen, maar heb daarbij een heleboel voorwaarden waar je aan moet doen." Ik zag dat Joyce verbaasd was. Ze was blij, dit had ze niet verwacht.
"Wat voor een voorwaarden, meneer?" vroeg ze.
"Allereerst wil ik dat jij je baan bij die fabriek opzegt. Ik wil dat je goed uitgerust op je werk komt." Ik zag Joyce tegensputteren.
"Dat kan niet!"
"Joyce, luister. Ik neem je in dienst, dus je krijgt een volledig salaris. Dat is veel meer dan dat je nu bij elkaar verdient. Dit is een eis, Joyce, geen verzoek." Joyce twijfelde niet lang en stemde toe.
"Verder zul je flink moeten leren. Ik zal je cursussen laten volgen, en die zijn voornamelijk onder werktijd, maar je zult in je eigen tijd moeten leren. Oke?" Joyce knikte.
"En als ik het niet kan? Wat gebeurd er als ik niet slaag voor die cursussen?"
"Joyce, je onderschat jezelf. Je kunt het best, je bent slimmer dan je denkt. En als je niet slaagt maar je hebt er wel je best voor gedaan, vergeef ik je dat ook wel!" zei ik lachend. Joyce glimlachte ook even
"En je zult soms lange dagen moeten maken. Langer dan normaal, je zult jezelf keer op keer moeten bewijzen." Joyce knikte. Ze durfde die uitdaging wel aan.
"En?" vroeg Joyce, want ze voelde dat er nog meer kwam.
"Je weet dat jouw hygiene het probleem is. Je krijgt nieuwe kleren van me, nette kleren. Ik heb ook een pak luiers voor je gekocht, luiers voor volwassenen. Voordat je 's morgens aan het werk gaat, zul je hier moeten douchen. Daarna krijg je een luier omgedaan en mag je jezelf aankleden. Ik of Sandra, mijn directiesecretaresse, zullen je regelmatig verschonen. Alleen Sandra en ik mogen aan jouw luier komen, en zullen van jouw luier af weten. Zelf blijf je er met je handen van af." Ik zag haar langzaam wit wegtrekken. Dit had ze absoluut niet verwacht.
"Luiers?" Ik zag haar afschuw.
"Het spijt me, Joyce. Dit is mijn voorstel. Als je aan alle voorwaarden wilt voldoen, kun je het contract tekenen en ben je bij mij in vaste dienst."
"Nee, geen luiers. Ik ben geen baby" zei ze.
"Nee, Joyce. Je bent ook geen baby, maar je zult wel als een baby verschoont worden. Net zolang tot je droog blijft." Ik zag dat ze zachtjes begon te huilen.
"U gaat me vernederen." Merkte ze op
"Ik hoop dat je eraan gaat wennen, maar het zal inderdaad niet prettig zijn. Ik begrijp dat je dit niet meteen kunt beslissen. Ik hoor wel wat je antwoord is." Nog huilend draaide ze zich om naar de deur. Ze deed twee stappen in die richting en draaide ze zich toen terug. Met een voorzichtige glimlach maar met haar tranen nog in haar ogen zei ze:
"Als u me maar niet uitlacht!" Ik lachte.
Twee dagen later stapte ze fris gedoucht en helemaal naakt uit de douchecel van mijn prive badkamer. Het water droop nog aan alle kanten van haar lichaam af, terwijl Sandra en ik toekeken. Ik gaf haar een handdoek en ze begon zich af te drogen. Joyce was haar schaamte voorbij en voelde zich meer als een klein kind. Zodra ze zich helemaal had afgedroogd namen we haar mee naar mijn kantoor.
"Ga hier maar liggen." Gebood ik en Joyce ging inderdaad op het hoogpolige tapijt liggen. De wol kriebelde haar in haar rug en Sandra, mijn directiesecretaresse, en ik keken nu op Sandra neer. Nu voelde Sandra zich niet prettig. Zij lag naakt op de grond en twee mensen keken van bovenaf op haar neer. Ik begreep het en knielde met de luier in mijn hand naast haar neer. Sandra knielde aan haar andere kant en hield haar troostend vast, terwijl ik de luier openvouwde.
Als een klein kind liet ik ze haar knieen zo ver mogelijk intrekken. Ik duwde de luier onder haar billen en ze liet zich terug zakken. Daarna duwde ik haar bovenbenen uit elkaar en trok de andere helft van haar luier tussen haar benen door. Met een hand duwde ik dit uiteinde stevig op haar onderbuik, terwijl ik met mijn andere hand de plakstrips opentrok. Snel en vakkundig plakte ik de luier strak dicht. De vier plakstrips waren al snel onlosmakelijk verbonden met het koele plastic. Wanneer ze nu nog losgetrokken werden zouden ze het plastic scheuren en niet meer dichtgeplakt kunnen worden. Het was een prima controle of ze haar luier wel omhield.
Ik genoot van het hulpeloze meisje onder me. Alhoewel ze vrijwillig was gaan liggen en zich ook vrijwillig een luier om liet doen, was ze in feite een gevangene. Ze had eigenlijk keus en moest zich wel zo laten behandelen. Dit was haar enige kans op een goede toekomst en een goede opleiding.
Ik had lang getwijfeld of ik dit wel kon doen. Ik vond het leuk om meisjes, of jonge vrouwen, als kleine kinderen te behandelen. Ik genoot van de vernedering die ze ondergingen, het was een soort van seksuele obsessie voor me, een fetisjisme. Dit was de eerste keer dat ik iemand had gedwongen om een luier te dragen. Het was vaker voorgekomen dat ik vriendinnen, soms tegen betaling, een dag als kind mocht behandelen. Ik waste ze dan, deed ze een luier om, liet ze hun behoeften doen in de luier, en verschoonde ze dan op een commode.
Maar dit was anders. Joyce had geen keus en moest hiermee instemmen. Ik had de kans met beide handen aangegrepen, en Sandra zou me helpen. Ook Sandra had ik een keertje mogen baby'en, zij had het eigenlijk wel leuk gevonden en vandaar dat ze hieraan mee wilde werken. Mijn enige belemmering was geweest was dat ik bang was dat ik Joyce geestelijk zou beschadigen, misschien voelde ze dit als een soort geestelijke mishandeling. Misschien haatte Joyce me nu, alhoewel ze dat niet liet merken.
Joyce stond op, haar enige kledingstuk was haar luier. Ik raakte er opgewonden van. Voorzichtig deed Joyce een paar stappen. Ze testte haar beweeglijkheid, terwijl haar luier krakend tegensputterde.
"Ik voel me net een baby." Zei ze met een glimlach, terwijl ze met haar hand het plastic aanraakte. Haar borsten waren bloot en ze bedekte ze niet. Ze voelde geen schaamte voor haar naaktheid, wel voor de luier maar die kon ze niet bedekken.
"Mag ik me alstublieft aankleden?" vroeg ze nu voor het eerst een beetje nerveus. Ze besefte dat ze nu geheel aan ons was overgeleverd. Wij zouden bepalen wanneer ze naar het toilet mocht, of wanneer ze zou worden verschoond. Het gaf een vreemd gevoel van afhankelijkheid.
"Natuurlijk. Het wordt tijd dat je weer eens aan het werk gaat!" Ik lachte en Joyce verdween weer naar de badkamer. Sandra liep met haar mee en zou haar helpen.
Terwijl ze beiden uit mijn kantoor waren verdwenen vroeg ik me nog een keer af of ik er wel goed aan deed. Ik wilde voor mezelf de zekerheid hebben dat ik haar niet misbruikte. Ik wist dat ik haar een soort van 'ge'bruikte, maar was dit misbruik? Ik gaf mezelf twee dagen de tijd om hierover na te denken. Ik besloot dat als Joyce tekenen zou vertonen die aangaf dat ze zich niet gelukkig voelde, ik het zou opgeven. Dan zou ik een andere manier moeten zien te bedenken om Joyce te helpen, want in stilte was ik toch een beetje verliefd op haar.
Tien minuten later kwam er een totaal veranderd meisje uit de badkamer. Mijn secretaresse had haar omgetoverd tot een wonderschoon en net meisje. Haar luier was geheel verborgen onder het nette rokje. Alleen als je wist dat ze een luier droeg en wist je waar je naar moest kijken, kon je haar dikkere ondergoed zien. Ook haar haar was netjes geborsteld en opgestoken, haar gezicht was licht opgemaakt. Ineens leek Joyce een paar jaar ouder, en haar afkomst uit de sloppenwijken was niet meer te herkennen.
"Sandra, gefeliciteerd! Je hebt een vrouw gemaakt van het kind dat we hier net een luier omgedaan hebben." Zei ik treiterend, maar Joyce was trots op haar nieuwe kleren en paradeerde door mijn kantoor heen. Nog nooit had ze dit soort kleren aangehad, en de schaamte van de luier was even vergeten.
"En Sandra, hoe zitten je kleren?" vroeg ik.
"Goed, alleen die luier jeukt een beetje." Zei ze en even verscheen weer die rode kleur op haar wangen.
"Mooi, dan kunnen we weer aan het werk. Sandra zal je vertellen wat je moet doen. Je zult voorlopig een beetje haar hulpje zijn. Luister goed naar haar, en probeer zo snel mogelijk te leren. Volgende weel zul je de eerste cursus volgen."
"Ja, meneer." Ik moest inwendig lachen, omdat ze me consequent met 'u' en 'meneer' bleef aanspreken, terwijl iedereen binnen het bedrijf me gewoon tutoyeerde.
"Oh ja, nog een ding. Je begrijpt dat voordat je naar huis gaat eerst even naar mij moet komen. Je krijgt deze kleren niet mee naar huis, en ik zal ook je luier afdoen."
"Ja, meneer." Antwoordde ze en daarna verdwenen Sandra en Joyce uit mijn kantoor. Ik bleef met een goed gevoel achter. Ik had niet het idee dat Joyce zich mishandeld voelde. Ik dacht zelfs dat ze inwendig wel gelukkig was met deze oplossing, omdat het haar van een hoop zorgen benam. Ik moest gewoon afwachten.
Twee dagen later kwam ze aan het eind van de dag mijn kantoor binnen. Blijkbaar wilde ze naar huis.
"Ga eens even zitten, Joyce. Ik wil even met je praten." Joyce keek me geschrokken aan. Ik lachte.
"Het is niets ernstigs," zei ik, terwijl ze in een stoel voor mijn bureau ging zitten. "Ik weet eigenlijk niet precies hoe ik moet beginnen." Ik haperde een beetje. Het was een moeilijk onderwerp om aan te snijden.
"Hoe bevalt het de laatste dagen?" vroeg ik, en ik zag Joyce bedenkelijk kijken. Ze stond nu voor een dilemma. Natuurlijk wilde ze geen luiers dragen, en ze wilde helemaal niet als een baby verschoond worden, maar toch viel het allemaal best mee. Ze had er minder moeite mee dan verwacht. Ze wilde niet laten merken dat ze eigenlijk blij was dat ik haar nu zo behandelde, maar ze hoopte toch op een minder vernederende oplossing. Wanneer ze nu zei dat alles goed ging, zou ze het teken geven dat ik op dezelfde manier door mocht gaan. Aan de andere kant wilde ze ook weer niet laten merken dat ze niet gelukkig was, want dan zou ik de proef wel eens kunnen afblazen.
"U vindt het leuk om mij op deze manier te vernederen, toch?" vroeg ze, mijn vraag ontwijkend. Nu begon ik te blozen, maar ik wilde niet tegen haar liegen.
"Dat heb je goed in de gaten, Joyce. Je hebt mensenkennis." Lachte ik. Joyce nam de leiding van het gesprek nu helemaal over.
"In ruil voor werk en een opleiding moet ik me laten vernederen, daar komt het op neer. Zolang ik maar me maar netjes laat wassen en verschonen, mag ik hier blijven werken. Is dat geen chantage?" Ze had op een gevoelig punt gewezen, waar ik zelf ook al over had nagedacht. Wat zou ik doen als Joyce zich ineens niet meer liet wassen en verschonen? Ik wist het niet, en hoopte dat het nooit zover zou komen.
"Ik... Ik vind je aardig. En, dat moet je toegeven, je hygiene was vreselijk. Ik kreeg hier een enorme kans aangeboden gekregen en die kon ik niet laten liggen. Ik vind dit inderdaad leuk om te doen."
"Ik ben gewoon een speeltje voor u. Als u me zat bent, trapt u me gewoon weer de straat op."
"Nee! Dat is niet waar, denk ik. Het is wel zo dat ik gebruik maak van de mogelijkheden die ik heb. Maar je bent zeker geen speeltje. Ach, eigenlijk misschien ook wel, maar jij speelt graag mee!" Nu was het Joyce haar beurt om te blozen. Nu voelde zij zich in het nauw gedreven en stuurde ik het gesprek.
"Ja, maar.... Ik heb geen keus!" Stotterde Joyce.
"Ik denk dat je al die aandacht fijn vindt. Ik zie ook wel dat jij je liever door mij dan door Sandra laat verschonen. Je weet dat ik het leuk vindt, en je speelt daar handig op in. Het dragen van een luier is een kleine prijs voor de macht die je op deze manier probeert op te bouwen. Heb ik gelijk?" Ik keek haar strak aan, maar haar ogen ontweken de mijne.
"Nee. Ik haat die luier!" riep ze.
"Dat geloof ik niet. Sinds je een luier draagt ben je een stuk vrolijker op je werk, je lacht meer, je maakt grapjes. Je houdt je veel minder afzijdig dan je eerst deed. Ook zie ik je niet bepaald huilend op de commode liggen, je lacht als ik je verschoon. Natuurlijk vind je het niet leuk, maar haten? Dat geloof ik niet!" zei ik.
"Nee! Ik weet dat ik een luier moet dragen. Misschien ....." Plotseling draaide ze zich om en sloeg haar handen voor haar gezicht. Ze huilde hardop. Ik wist me ineens geen raad. Had ik me dan toch vergist? Had ik haar mishandeld?
Ik stond op om haar te troosten maar ze draaide zich weer naar me om. Snel probeerde ze haar tranen van haar wangen te vegen.
"Het spijt me, meneer. Ik... Ik... Het gaat alweer." Nogmaals veegde ze haar tranen weg en nu met iets meer succes. Ik was echter nog steeds in onzekerheid, nu zelfs meer dan ooit.
"Joyce, ik weet het niet meer. Het leek alsof dit voor beiden een goede oplossing was. Natuurlijk...." Joyce legde haar vinger dwars over haar lippen heen en wilde dat ik stopte met praten. Daarna ging ze me voor naar de kamer waar sinds kort een speciale tafel stond waarop ik haar verschoonde. Ze kleedde zich snel uit, totdat ze alleen nog maar het speciale hemdje en de luier omhad. Zonder een woord te zeggen ging ze op haar rug op de tafel liggen en legde haar handen naast haar hoofd neer, alsof ze onder schot gehouden werd.
"Meneer, vergeef me mijn huilbui. Wilt u me alstublieft wassen en verschonen. Ik ben nat." Ze bloosde. Ik liep naar haar toe en legde een hand op haar wang.
"Waarom doe je dit? Ik begrijp jou niet." Ze draaide haar gezicht tegen mijn hand in, alsof ze haar wang dieper in mijn hand duwde. Het leek alsof ze geaaid wilde worden.
Ik trok mijn hand weg en opende de knoopjes van haar luierhemdje. Ik schoof het hemdje terug, zodat de hele luier bloot kwam te liggen. Daarna trok ik een voor een de plakstrips los en vouwde de luier open. Joyce trok haar knieen in, zodat ik de luier onder haar billen vandaan kon trekken.
Vanuit een ooghoek zag ik even een angstige blik op haar gezicht en toen ik de luier wegtrok begreep ik waarom. De luier was droog.
"Je hebt gelogen, Joyce. Waarom wilde je dat ik je verschoonde, terwijl je nog droog was?" Ik keek haar recht in de ogen.
"Waarom? Wil je graag aandacht? Is dat het?" Joyce antwoordde niet. In haar ogen was de angst verdwenen, ze zag dat ik niet kwaad was, eerder opgelucht. Blijkbaar was dit een soort spelletje voor haar, en ik vond het een leuk spelletje. Ik zou het spel meespelen, en zelfs nog een niveau toevoegen aan het spel.
Ik probeerde zo boos mogelijk te kijken, maar wist dat Joyce daar dwars door heen keek. Met een hand pakte ik beide enkels bij elkaar en trok ze richting haar buik. Haar knieen knikten en haar billen kwamen los van de grond. Met mijn vrije hand sloeg ik zo hard mogelijk op haar billen. Joyce schreeuwde het uit van schrik.
Met mijn platte hand raakte ik twintig maal zo hard mogelijk de huid van haar zachte billen. De eerste slagen deden haar bijna geen pijn, maar de laatste slagen begonnen haar huid te laten gloeien. Ik wilde haar niet teveel pijn doen, alleen een nieuwe dimensie toevoegen aan haar vernedering, een vernedering die ze blijkbaar vrijwillig onderging.
Na twintig slagen hield ik op. Mijn platte hand was weinig effectief geweest wat pijn betreft, maar had wel een algehele rode gloed achtergelaten. Ze had haar handen voor haar gezicht geslagen en ademde schokkerig.
"Als je me nog een keer zoiets flikt, zal ik je midden in het kantoor over de knie leggen. Is dat begrepen?" Joyce knikte met tranen in haar ogen.
"Ik hoor je niet!" riep ik.
"Ja, meneer. Het spijt me, meneer." Ze had haar handen iets laten zakken en ik keek haar nu recht in haar ogen. Op de een of andere manier kreeg ik een vreemd gevoel over Joyce haar houding. Ik wist dat ik haar niet al teveel pijn had gedaan, maar de vernedering moet zwaar geweest zijn. Toch zag ik geen angst, woede of schaamte in haar ogen. Ik zag wat anders, heel wat anders. Ik wist alleen nog niet precies wat, ik twijfelde.
Joyce strekte haar benen weer, en daarna duwde ze haar knieen iets naar buiten, haast uitdagend. Een vreemde trilling trok door haar lichaam, haar gezicht betrok en meteen sloeg ze haar handen bedekkend voor haar lichaam. Een arm over haar borsten en een hand over haar schaamstreek. Haar ogen ontweken me, ik zag haar gezicht rood worden. Nu ineens schaamde ze zich wel voor haar positie, dat was deze week niet meer gebeurd. Ik dacht dat ze eraan gewend was geraakt. Ik vroeg me af wat die verandering teweeg had gebracht.
"Haal onmiddelijk je handen weg!" gebood ik en keek haar streng aan. Ik zag nu echte schaamte en vertwijfeling in haar gezicht. Ze deed wat ik vroeg en heel langzaam legde ze haar handen weer naast haar hoofd heen, haar hele lichaam achterlatend voor mijn spiedende ogen.
Ineens zag ik het. Mijn verbazing probeerde ik te verbergen achter een streng uiterlijk, maar inwendig moest ik glimlachen. Schijnbaar achteloos legde ik mijn hand op haar bovenbeen, mijn vingers naar binnen wijzend. Ik probeerde het zo normaal mogelijk te laten voorkomen, ik wilde niet dat ze wist waarvoor ze zich schaamde.
"Waarom deed je dat?" vroeg ik, terugkomend op haar ineens opgekomen schaamte. "Afgelopen week schaamde je je niet om door mij verschoond te worden, en nu ineens wel. Waarom?" Langzaam gleed mijn hand naar de binnenkant van haar dijbeen. Haar buik danste bijna onder haar schokkende ademhaling, er parelde een zweeetdruppeltje op haar voorhoofd. Ik voelde een lichte trilling door haar bovenbeen. Even rustte mijn blik op haar stevige borsten en omhoog stekende tepels, het bewijs dat haar lichaam zich langzaam steeds meer begon op te winden.
Mijn blik verraadde echter dat ik wist dat Joyce zich schaamde voor deze gevoelens. De vernedering en het pak slaag hadden haar opgewarmd, ik zag dat ze enerzijds genoot van deze vernedering, maar anderzijds probeerde deze ongewenste gevoelens te onderdrukken. Ze schaamde zich voor het feit dat ze opgewonden werd van haar vernedering. En die schaamte droeg weer bij aan seksuele staat.
"Wat... Meneer?... Wat doe je?.." zei ze stotterend, terwijl mijn vingers steeds dichter bij haar schaamhaar kwamen. Toen gleden mijn vingers ineens door haar schaamhaar. Mijn vingers verkenden heel voorzichtig haar intieme delen. Haar mond protesteerde krampachtig, maar haar benen spreidden zich nog verder. Ze leek zich te openen voor me, uitnodigend en uitdagend. Ze kreunde zachtjes, kromde haar rug en balde haar vuisten toen mijn vingers haar meest gevoelige plekje betastte.
Natuurlijk genoot ik ook. Mijn onderbroek stond strak gespannen. Ik kon mezelf maar moeilijk inhouden om niet boven op te commode te klimmen en haar de liefde te verklaren. Maar als ik dat zou doen zou ik alles verpestten. Ik wilde het spel verder spelen, haar in onzekerheid laten, haar veel verder vernederen. Ik wilde genieten van de macht die ik over haar had. Wanneer ik zou laten merken dat ik eigenlijk in haar ban was, en niet andersom, zou het spel afgelopen zijn. Het zou nooit meer hetzelfde zijn, ze zou uit haar onderdanige positie kruipen en haar macht over mij laten gelden.
"Je vindt dit prettig?" vroeg ik met een zo'n verbaasd mogelijke blik. Ze durfde niet te antwoorden, maar schudde heftig haar hoofd. Ik wist precies hoe ik haar lichaam weer kon laten reageren op mijn aanraking en deed dat ook. Ditmaal kreunde ze harder dan eerst. Op dat moment sloeg ik haar met mijn platte hand hard op haar wang. Ze gilde, de slag was totaal onverwacht geweest. Ze opende haar ogen en keek me verbijsterd aan.
"Wat is dit! Ik straf je en jij geniet ervan!" riep ik uit, alsof ik kwaad was. Ze draaide haar gezicht weg, maar met mijn hand op haar kin liet ik haar mij aankijken.
"Nee! Het spijt me. Ik kan er niets aan doen." jammerde ze. "Ik.... ik wil het niet..." Ik had moeite om mijn gezicht strak te houden. Ik wilde glimlachen en uitroepen dat ik haar nu echt volledig in mijn macht had.
Ik bleef haar een aantal ogenblikken zwijgend aankijken. Een voor Joyce zeer pijnlijke stilte. Mijn ogen drukten haar neer op de commode, haar rode hoofd en bezweette lichaam nerveus trillend. Ik liet haar kin los en meteen draaide ze haar gezicht weer weg, te beschaamd om me aan te kijken.
"Je begrijpt dat ik hier niet blij mee ben. Ik heb geen zin om onderwerp te zijn in jouw perverte spelletjes. Je bent hier om te werken, niet om.... om.... je weet wel. Begrepen, Joyce?" zei ik. Even draaide ze haar gezicht weer naar me toe, keek me aan en knikte schuldbewust. Meteen daarna nam ze weer haar ouder positie in, haar blik gericht op de witte muur.
"Je blijft hier voorlopig maar liggen, en je ligt stil! Ik wil geen vieze spelletjes op mijn commode. Wat je thuis doet kan me niet schelen, maar hier heb je je maar te gedragen." Ik draaide me om en liep weg. Een kwartier lang zou ze mogen nadenken over haar 'zonden'. Daarna zou ik Sandra, mijn directie-secretaresse, sturen om haar te wassen en aan te kleden. En ik zou Sandra zeggen dat ze Joyce met koud water moest wassen, dat zou haar wel afkoelen.
Pas toen ik uit het zicht van Joyce was begon ik te glunderen van geluk. Dit was het meisje van mijn dromen en precies in de situatie waar ik haar wilde hebben. Ik was gelukkig. Ik begon te dagdromen over de vernederingen en straffen die ik haar zou gaan toedienen. Ik zou nog veel plezier aan haar kunnen beleven.
Na het weekend deden we beiden alsof er niets was gebeurd. Joyce kleedde zich uit en douchte zich en ik hielp haar met haar luier. Daarna kleedde ze zich aan met de kleren die Sandra voor haar had klaargelegd. Met geen woord spraken we over het voorval. Joyce hoopte dat ik het snel zou vergeten en zou het nooit zelf ter sprake brengen. En ik hoopte op een volgende kans om haar weer eens flink te grazen te nemen.
Joyce ging echter harder aan het werk dan ze ooit gedaan had. Met een enorme dosis nieuwe energie en doorzettingsvermogen.......
Mijn eigen kantoor was groot, veel te groot. Maar het gaf de status aan die ik verdiende, of dacht dat ik verdiende. Het hoorde nu eenmaal bij mijn baan en het was een prettige bijkomstigheid. Niet alleen had ik een groot kantoor, maar ook mijn eigen toilet, een volledig ingerichte badkamer en achter mijn kantoor bevond zich ook nog een soort van woonkamer met gemakkelijke stoelen, een comfortabele bank, een televisie en een muziekinstallatie.
Voor mijn kantoor was het kantoor van mijn persoonlijke secretaresse. Alleen via haar kantoor konden mensen in de mijne komen. Het zorgde voor rust en goed georganiseerde afspraken. Mijn secretaresse regelde bijna alles voor me. Glimlachend bedacht ik dat het vaak leek alsof zij ier de baas was.
Voorbij haar kantoor, dat ook groter was dan strikt noodzakelijk, lag een grote kantoorruimte voor de rest van de medewerkers. Zij deden het echte werk, en ze werkten hard voor me. Ze waren stuk voor stuk geselecteerd op hun kwaliteiten en 'mislukkelingen' werden ontslagen of overgeplaatst naar andere afdelingen.
Mijn medewerkers hadden een soort haat/liefde verhouding met mij. Enerzijds vonden ze me een goede baas. Ik betaalde namelijk goed, stelde redelijke doelen met goede bonussen en de secundaire arbeidsomstandigheden waren goed. Toch waren ze ook een beetje bang voor me. Ik was onstuimig en impulsief, wat soms een beetje te ver ging. Toch werkten ze graag voor me, en de haat, of angst, motiveerde ze tot betere prestaties, terwijl het moraal en de gezelligheid op de afdeling er niet minder om werd.
Nu liep ik door het kantoor van mijn secretaresse heen, liet de deuren achter me open, en liep rechtstreeks naar het bureau van een stagiaire.
Twee minuten later stond de stagiaire voor mijn bureau, terwijl ik achterover leunde in mijn bureaustoel. Ze stond kaarsrecht, haar handen op haar rug gevouwen, haar voeten iets uit elkaar en haar hoofd gebogen. Ik zag dat ze bang voor me was. Ze had waarschijnlijk de verhalen over mij gehoord, aangedikt om het nog sappiger en vreselijker te maken. Ze had de verhalen geloofd en ondanks dat ze het goed verborg, zag ik dat ze echt bang was.
"Je doet je werk goed, Joyce. Maar het kan beter, het moet ook beter. Dat geeft niets, je bent jong en je kunt nog een heleboel leren." Ik stopte even, keek haar aan. Ze was nu ook nerveus, ze wist niet of ik haar ging ontslaan of dat ze mocht blijven.
"Alleen met je uiterlijk ben ik minder tevreden. Je bent vies, draagt oude, versleten kleren, je komt 's morgens regelmatig ongewassen op je werk. Waarom, Joyce? Je begrijpt dat dit niet kan." Ik bleef haar aankijken. Haar gezicht vertoonde een lichtroze schaamte op haar wangen en voorhoofd. Ze kreeg het langzamerhand steeds benauwder.
"Dit is niet eerlijk, meneer. U weet best hoe dat komt."
"Dat kan me geen niets schelen, Joyce. Ik verwacht dat je netjes op je werk verschijnt: gewassen en in nette en nieuwe kleren."
"U weet ook dat ik dat niet kan betalen!"
"Joyce, ik vind het heel nobel van je dat je van je vergoeding je hele familie onderhoud, maar als je voor dat geld jezelf niet beter verzorgd, krijg je binnenkort helemaal geen vergoeding meer. Dan sta je gewoon weer op straat, en dan?" Ze zweeg.
"Ik weet dat je geen geld voor een opleiding hebt, dus deze baan is een perfecte oplossing voor je. Verpest het niet. Je kunt weer aan het werk, Joyce. Over twee weken praten we verder," zei ik en negeerde haar verder. Teleurgesteld en angstig droop ze af.
Twee weken later stond ze voor me. In precies dezelfde houding als toen.
"Joyce, het is niet beter geworden. Je begrijpt dat ik je zal moeten ontslaan."
"Wat! Waarom? Ik doe mijn werk toch goed?"
"Je werk is uitstekend, Joyce. Beter dan ik had verwacht. Je leert snel, en je hebt een goed stel hersens. Maar je weet best wat je probleem is. Ik heb je een kans gegeven, en die heb je niet gepakt. Het spijt me." Zei ik.
"Nee, alstublieft! Geef me nog een kans." Smeekte ze bijna, maar ze wist dat ze gegokt had en verloren.
"Ik weet het niet, Joyce. Je bent vies en ziet er verwaarloosd uit, je bent onzeker. En dat beinvloed je werk negatief."
"Ik... Het spijt me. Ik kan er niets aan doen."
"Hoe komt dat eigenlijk? Waarom stink je zo?" Ik zag dat Joyce iets te verbergen had, dat gevoel had ik al een tijdje, maar ik wist niet wat. Het werd tijd dat ze eens open kaart speelde.
"Ik... U weet dat ik het geld nodig hebt... Ik heb nog een andere baan. Ik werk 's nachts in een fabriek." Ik stond verbaasd. Hoe hield ze dat in hemelsnaam vol? Ik wist dat ook ik af en toe behoorlijk veel uren maakte, maar dat was dan tijdelijk. Als ik het een weekje erg druk had gehad, kwam er altijd weer een rustigere periode achteraan.
"Hoe lang al?" vroeg ik nieuwsgierig?
"Dat was al zo voordat ik hier stage begon te lopen." Ik knikte nadenkend.
"Dan begrijp ik dat je 's morgens naar zweet ruikt, maar dat is niet alles, Joyce. Als ik vlak bij je sta, lijkt het wel alsof je in je broek hebt geplast." Meteen terwijl ik dat zei verschoot haar hoofd. Ze werd ineens vuurrood. Ze begon te stotteren.
"Ik... Nee... Het spijt me... Ik..."
"Nu ruik ik het ook, Joyce. Ik wil jouw ondergoed wel eens zien." Zei ik terwijl ik was opgestaan en nu rond haar heen liep.
"Wat? Nee, natuurlijk niet!" riep ze kwaad en verbaasd door mijn brutale vraag.
"Het spijt me Joyce, maar ik probeer hier een oplossing voor je te vinden. Als je hiervoor te trots bent, kun je ook gewoon naar huis gaan en nooit meer terugkomen. Als je verstandig bent werk je mee." Ik zag haar twijfelen. Enerzijds verdiende ze in de fabriek nog wat meer, want hier kreeg ze alleen een onkostenvergoeding. In de fabriek had ze echter totaal geen toekomst, terwijl deze stageplaats haar een veel betere toekomst bood.
Uiteindelijk koos Joyce toch voor haar toekomst. Heel voorzichtig en heel langzaam maakte ze de sluiting van haar te grote spijkerbroek open en liet ze haar broek zakken. Haar vale blouse viel nog over haar onderbroek heen. Met haar broek op haar enkels trok ze nu haar blouse omhoog en haar ondergoed kwam in zicht.
Ik moest even slikken. Het zag er vreselijk vies uit. Niet alleen vertoonde haar onderbroek vieze, gele vlekken van opgedroogde urine, ook was haar onderbroek nat. Joyce gunde me maar een enkele seconde uitzicht op haar onderbroek en liet toen meteen haar blouse weer zakken. Ze trok haar spijkerbroek weer omhoog. Ik zag een enkele traan van schaamte in haar ooghoek opwellen, terwijl ze zich omdraaide en wilde weglopen.
"Je mag naar huis, Joyce. Je stageperiode is voorbij. Ik zal je beoordeling schrijven en naar je leraar sturen. Als je morgen om elf uur hier bent, kunnen we nog een keer over je toekomst praten.
De volgende ochtend kwam ze om kwart over elf aan. Blijkbaar wist ze niet zeker of ze wel wilde, ze was altijd overal perfect op tijd geweest.
"Ik wil je een voorstel doen. Ik denk namelijk dat je behoorlijk slim bent, en met een beetje begeleiding best ver kunt komen. Ik wil je wel in dienst nemen, maar heb daarbij een heleboel voorwaarden waar je aan moet doen." Ik zag dat Joyce verbaasd was. Ze was blij, dit had ze niet verwacht.
"Wat voor een voorwaarden, meneer?" vroeg ze.
"Allereerst wil ik dat jij je baan bij die fabriek opzegt. Ik wil dat je goed uitgerust op je werk komt." Ik zag Joyce tegensputteren.
"Dat kan niet!"
"Joyce, luister. Ik neem je in dienst, dus je krijgt een volledig salaris. Dat is veel meer dan dat je nu bij elkaar verdient. Dit is een eis, Joyce, geen verzoek." Joyce twijfelde niet lang en stemde toe.
"Verder zul je flink moeten leren. Ik zal je cursussen laten volgen, en die zijn voornamelijk onder werktijd, maar je zult in je eigen tijd moeten leren. Oke?" Joyce knikte.
"En als ik het niet kan? Wat gebeurd er als ik niet slaag voor die cursussen?"
"Joyce, je onderschat jezelf. Je kunt het best, je bent slimmer dan je denkt. En als je niet slaagt maar je hebt er wel je best voor gedaan, vergeef ik je dat ook wel!" zei ik lachend. Joyce glimlachte ook even
"En je zult soms lange dagen moeten maken. Langer dan normaal, je zult jezelf keer op keer moeten bewijzen." Joyce knikte. Ze durfde die uitdaging wel aan.
"En?" vroeg Joyce, want ze voelde dat er nog meer kwam.
"Je weet dat jouw hygiene het probleem is. Je krijgt nieuwe kleren van me, nette kleren. Ik heb ook een pak luiers voor je gekocht, luiers voor volwassenen. Voordat je 's morgens aan het werk gaat, zul je hier moeten douchen. Daarna krijg je een luier omgedaan en mag je jezelf aankleden. Ik of Sandra, mijn directiesecretaresse, zullen je regelmatig verschonen. Alleen Sandra en ik mogen aan jouw luier komen, en zullen van jouw luier af weten. Zelf blijf je er met je handen van af." Ik zag haar langzaam wit wegtrekken. Dit had ze absoluut niet verwacht.
"Luiers?" Ik zag haar afschuw.
"Het spijt me, Joyce. Dit is mijn voorstel. Als je aan alle voorwaarden wilt voldoen, kun je het contract tekenen en ben je bij mij in vaste dienst."
"Nee, geen luiers. Ik ben geen baby" zei ze.
"Nee, Joyce. Je bent ook geen baby, maar je zult wel als een baby verschoont worden. Net zolang tot je droog blijft." Ik zag dat ze zachtjes begon te huilen.
"U gaat me vernederen." Merkte ze op
"Ik hoop dat je eraan gaat wennen, maar het zal inderdaad niet prettig zijn. Ik begrijp dat je dit niet meteen kunt beslissen. Ik hoor wel wat je antwoord is." Nog huilend draaide ze zich om naar de deur. Ze deed twee stappen in die richting en draaide ze zich toen terug. Met een voorzichtige glimlach maar met haar tranen nog in haar ogen zei ze:
"Als u me maar niet uitlacht!" Ik lachte.
Twee dagen later stapte ze fris gedoucht en helemaal naakt uit de douchecel van mijn prive badkamer. Het water droop nog aan alle kanten van haar lichaam af, terwijl Sandra en ik toekeken. Ik gaf haar een handdoek en ze begon zich af te drogen. Joyce was haar schaamte voorbij en voelde zich meer als een klein kind. Zodra ze zich helemaal had afgedroogd namen we haar mee naar mijn kantoor.
"Ga hier maar liggen." Gebood ik en Joyce ging inderdaad op het hoogpolige tapijt liggen. De wol kriebelde haar in haar rug en Sandra, mijn directiesecretaresse, en ik keken nu op Sandra neer. Nu voelde Sandra zich niet prettig. Zij lag naakt op de grond en twee mensen keken van bovenaf op haar neer. Ik begreep het en knielde met de luier in mijn hand naast haar neer. Sandra knielde aan haar andere kant en hield haar troostend vast, terwijl ik de luier openvouwde.
Als een klein kind liet ik ze haar knieen zo ver mogelijk intrekken. Ik duwde de luier onder haar billen en ze liet zich terug zakken. Daarna duwde ik haar bovenbenen uit elkaar en trok de andere helft van haar luier tussen haar benen door. Met een hand duwde ik dit uiteinde stevig op haar onderbuik, terwijl ik met mijn andere hand de plakstrips opentrok. Snel en vakkundig plakte ik de luier strak dicht. De vier plakstrips waren al snel onlosmakelijk verbonden met het koele plastic. Wanneer ze nu nog losgetrokken werden zouden ze het plastic scheuren en niet meer dichtgeplakt kunnen worden. Het was een prima controle of ze haar luier wel omhield.
Ik genoot van het hulpeloze meisje onder me. Alhoewel ze vrijwillig was gaan liggen en zich ook vrijwillig een luier om liet doen, was ze in feite een gevangene. Ze had eigenlijk keus en moest zich wel zo laten behandelen. Dit was haar enige kans op een goede toekomst en een goede opleiding.
Ik had lang getwijfeld of ik dit wel kon doen. Ik vond het leuk om meisjes, of jonge vrouwen, als kleine kinderen te behandelen. Ik genoot van de vernedering die ze ondergingen, het was een soort van seksuele obsessie voor me, een fetisjisme. Dit was de eerste keer dat ik iemand had gedwongen om een luier te dragen. Het was vaker voorgekomen dat ik vriendinnen, soms tegen betaling, een dag als kind mocht behandelen. Ik waste ze dan, deed ze een luier om, liet ze hun behoeften doen in de luier, en verschoonde ze dan op een commode.
Maar dit was anders. Joyce had geen keus en moest hiermee instemmen. Ik had de kans met beide handen aangegrepen, en Sandra zou me helpen. Ook Sandra had ik een keertje mogen baby'en, zij had het eigenlijk wel leuk gevonden en vandaar dat ze hieraan mee wilde werken. Mijn enige belemmering was geweest was dat ik bang was dat ik Joyce geestelijk zou beschadigen, misschien voelde ze dit als een soort geestelijke mishandeling. Misschien haatte Joyce me nu, alhoewel ze dat niet liet merken.
Joyce stond op, haar enige kledingstuk was haar luier. Ik raakte er opgewonden van. Voorzichtig deed Joyce een paar stappen. Ze testte haar beweeglijkheid, terwijl haar luier krakend tegensputterde.
"Ik voel me net een baby." Zei ze met een glimlach, terwijl ze met haar hand het plastic aanraakte. Haar borsten waren bloot en ze bedekte ze niet. Ze voelde geen schaamte voor haar naaktheid, wel voor de luier maar die kon ze niet bedekken.
"Mag ik me alstublieft aankleden?" vroeg ze nu voor het eerst een beetje nerveus. Ze besefte dat ze nu geheel aan ons was overgeleverd. Wij zouden bepalen wanneer ze naar het toilet mocht, of wanneer ze zou worden verschoond. Het gaf een vreemd gevoel van afhankelijkheid.
"Natuurlijk. Het wordt tijd dat je weer eens aan het werk gaat!" Ik lachte en Joyce verdween weer naar de badkamer. Sandra liep met haar mee en zou haar helpen.
Terwijl ze beiden uit mijn kantoor waren verdwenen vroeg ik me nog een keer af of ik er wel goed aan deed. Ik wilde voor mezelf de zekerheid hebben dat ik haar niet misbruikte. Ik wist dat ik haar een soort van 'ge'bruikte, maar was dit misbruik? Ik gaf mezelf twee dagen de tijd om hierover na te denken. Ik besloot dat als Joyce tekenen zou vertonen die aangaf dat ze zich niet gelukkig voelde, ik het zou opgeven. Dan zou ik een andere manier moeten zien te bedenken om Joyce te helpen, want in stilte was ik toch een beetje verliefd op haar.
Tien minuten later kwam er een totaal veranderd meisje uit de badkamer. Mijn secretaresse had haar omgetoverd tot een wonderschoon en net meisje. Haar luier was geheel verborgen onder het nette rokje. Alleen als je wist dat ze een luier droeg en wist je waar je naar moest kijken, kon je haar dikkere ondergoed zien. Ook haar haar was netjes geborsteld en opgestoken, haar gezicht was licht opgemaakt. Ineens leek Joyce een paar jaar ouder, en haar afkomst uit de sloppenwijken was niet meer te herkennen.
"Sandra, gefeliciteerd! Je hebt een vrouw gemaakt van het kind dat we hier net een luier omgedaan hebben." Zei ik treiterend, maar Joyce was trots op haar nieuwe kleren en paradeerde door mijn kantoor heen. Nog nooit had ze dit soort kleren aangehad, en de schaamte van de luier was even vergeten.
"En Sandra, hoe zitten je kleren?" vroeg ik.
"Goed, alleen die luier jeukt een beetje." Zei ze en even verscheen weer die rode kleur op haar wangen.
"Mooi, dan kunnen we weer aan het werk. Sandra zal je vertellen wat je moet doen. Je zult voorlopig een beetje haar hulpje zijn. Luister goed naar haar, en probeer zo snel mogelijk te leren. Volgende weel zul je de eerste cursus volgen."
"Ja, meneer." Ik moest inwendig lachen, omdat ze me consequent met 'u' en 'meneer' bleef aanspreken, terwijl iedereen binnen het bedrijf me gewoon tutoyeerde.
"Oh ja, nog een ding. Je begrijpt dat voordat je naar huis gaat eerst even naar mij moet komen. Je krijgt deze kleren niet mee naar huis, en ik zal ook je luier afdoen."
"Ja, meneer." Antwoordde ze en daarna verdwenen Sandra en Joyce uit mijn kantoor. Ik bleef met een goed gevoel achter. Ik had niet het idee dat Joyce zich mishandeld voelde. Ik dacht zelfs dat ze inwendig wel gelukkig was met deze oplossing, omdat het haar van een hoop zorgen benam. Ik moest gewoon afwachten.
Twee dagen later kwam ze aan het eind van de dag mijn kantoor binnen. Blijkbaar wilde ze naar huis.
"Ga eens even zitten, Joyce. Ik wil even met je praten." Joyce keek me geschrokken aan. Ik lachte.
"Het is niets ernstigs," zei ik, terwijl ze in een stoel voor mijn bureau ging zitten. "Ik weet eigenlijk niet precies hoe ik moet beginnen." Ik haperde een beetje. Het was een moeilijk onderwerp om aan te snijden.
"Hoe bevalt het de laatste dagen?" vroeg ik, en ik zag Joyce bedenkelijk kijken. Ze stond nu voor een dilemma. Natuurlijk wilde ze geen luiers dragen, en ze wilde helemaal niet als een baby verschoond worden, maar toch viel het allemaal best mee. Ze had er minder moeite mee dan verwacht. Ze wilde niet laten merken dat ze eigenlijk blij was dat ik haar nu zo behandelde, maar ze hoopte toch op een minder vernederende oplossing. Wanneer ze nu zei dat alles goed ging, zou ze het teken geven dat ik op dezelfde manier door mocht gaan. Aan de andere kant wilde ze ook weer niet laten merken dat ze niet gelukkig was, want dan zou ik de proef wel eens kunnen afblazen.
"U vindt het leuk om mij op deze manier te vernederen, toch?" vroeg ze, mijn vraag ontwijkend. Nu begon ik te blozen, maar ik wilde niet tegen haar liegen.
"Dat heb je goed in de gaten, Joyce. Je hebt mensenkennis." Lachte ik. Joyce nam de leiding van het gesprek nu helemaal over.
"In ruil voor werk en een opleiding moet ik me laten vernederen, daar komt het op neer. Zolang ik maar me maar netjes laat wassen en verschonen, mag ik hier blijven werken. Is dat geen chantage?" Ze had op een gevoelig punt gewezen, waar ik zelf ook al over had nagedacht. Wat zou ik doen als Joyce zich ineens niet meer liet wassen en verschonen? Ik wist het niet, en hoopte dat het nooit zover zou komen.
"Ik... Ik vind je aardig. En, dat moet je toegeven, je hygiene was vreselijk. Ik kreeg hier een enorme kans aangeboden gekregen en die kon ik niet laten liggen. Ik vind dit inderdaad leuk om te doen."
"Ik ben gewoon een speeltje voor u. Als u me zat bent, trapt u me gewoon weer de straat op."
"Nee! Dat is niet waar, denk ik. Het is wel zo dat ik gebruik maak van de mogelijkheden die ik heb. Maar je bent zeker geen speeltje. Ach, eigenlijk misschien ook wel, maar jij speelt graag mee!" Nu was het Joyce haar beurt om te blozen. Nu voelde zij zich in het nauw gedreven en stuurde ik het gesprek.
"Ja, maar.... Ik heb geen keus!" Stotterde Joyce.
"Ik denk dat je al die aandacht fijn vindt. Ik zie ook wel dat jij je liever door mij dan door Sandra laat verschonen. Je weet dat ik het leuk vindt, en je speelt daar handig op in. Het dragen van een luier is een kleine prijs voor de macht die je op deze manier probeert op te bouwen. Heb ik gelijk?" Ik keek haar strak aan, maar haar ogen ontweken de mijne.
"Nee. Ik haat die luier!" riep ze.
"Dat geloof ik niet. Sinds je een luier draagt ben je een stuk vrolijker op je werk, je lacht meer, je maakt grapjes. Je houdt je veel minder afzijdig dan je eerst deed. Ook zie ik je niet bepaald huilend op de commode liggen, je lacht als ik je verschoon. Natuurlijk vind je het niet leuk, maar haten? Dat geloof ik niet!" zei ik.
"Nee! Ik weet dat ik een luier moet dragen. Misschien ....." Plotseling draaide ze zich om en sloeg haar handen voor haar gezicht. Ze huilde hardop. Ik wist me ineens geen raad. Had ik me dan toch vergist? Had ik haar mishandeld?
Ik stond op om haar te troosten maar ze draaide zich weer naar me om. Snel probeerde ze haar tranen van haar wangen te vegen.
"Het spijt me, meneer. Ik... Ik... Het gaat alweer." Nogmaals veegde ze haar tranen weg en nu met iets meer succes. Ik was echter nog steeds in onzekerheid, nu zelfs meer dan ooit.
"Joyce, ik weet het niet meer. Het leek alsof dit voor beiden een goede oplossing was. Natuurlijk...." Joyce legde haar vinger dwars over haar lippen heen en wilde dat ik stopte met praten. Daarna ging ze me voor naar de kamer waar sinds kort een speciale tafel stond waarop ik haar verschoonde. Ze kleedde zich snel uit, totdat ze alleen nog maar het speciale hemdje en de luier omhad. Zonder een woord te zeggen ging ze op haar rug op de tafel liggen en legde haar handen naast haar hoofd neer, alsof ze onder schot gehouden werd.
"Meneer, vergeef me mijn huilbui. Wilt u me alstublieft wassen en verschonen. Ik ben nat." Ze bloosde. Ik liep naar haar toe en legde een hand op haar wang.
"Waarom doe je dit? Ik begrijp jou niet." Ze draaide haar gezicht tegen mijn hand in, alsof ze haar wang dieper in mijn hand duwde. Het leek alsof ze geaaid wilde worden.
Ik trok mijn hand weg en opende de knoopjes van haar luierhemdje. Ik schoof het hemdje terug, zodat de hele luier bloot kwam te liggen. Daarna trok ik een voor een de plakstrips los en vouwde de luier open. Joyce trok haar knieen in, zodat ik de luier onder haar billen vandaan kon trekken.
Vanuit een ooghoek zag ik even een angstige blik op haar gezicht en toen ik de luier wegtrok begreep ik waarom. De luier was droog.
"Je hebt gelogen, Joyce. Waarom wilde je dat ik je verschoonde, terwijl je nog droog was?" Ik keek haar recht in de ogen.
"Waarom? Wil je graag aandacht? Is dat het?" Joyce antwoordde niet. In haar ogen was de angst verdwenen, ze zag dat ik niet kwaad was, eerder opgelucht. Blijkbaar was dit een soort spelletje voor haar, en ik vond het een leuk spelletje. Ik zou het spel meespelen, en zelfs nog een niveau toevoegen aan het spel.
Ik probeerde zo boos mogelijk te kijken, maar wist dat Joyce daar dwars door heen keek. Met een hand pakte ik beide enkels bij elkaar en trok ze richting haar buik. Haar knieen knikten en haar billen kwamen los van de grond. Met mijn vrije hand sloeg ik zo hard mogelijk op haar billen. Joyce schreeuwde het uit van schrik.
Met mijn platte hand raakte ik twintig maal zo hard mogelijk de huid van haar zachte billen. De eerste slagen deden haar bijna geen pijn, maar de laatste slagen begonnen haar huid te laten gloeien. Ik wilde haar niet teveel pijn doen, alleen een nieuwe dimensie toevoegen aan haar vernedering, een vernedering die ze blijkbaar vrijwillig onderging.
Na twintig slagen hield ik op. Mijn platte hand was weinig effectief geweest wat pijn betreft, maar had wel een algehele rode gloed achtergelaten. Ze had haar handen voor haar gezicht geslagen en ademde schokkerig.
"Als je me nog een keer zoiets flikt, zal ik je midden in het kantoor over de knie leggen. Is dat begrepen?" Joyce knikte met tranen in haar ogen.
"Ik hoor je niet!" riep ik.
"Ja, meneer. Het spijt me, meneer." Ze had haar handen iets laten zakken en ik keek haar nu recht in haar ogen. Op de een of andere manier kreeg ik een vreemd gevoel over Joyce haar houding. Ik wist dat ik haar niet al teveel pijn had gedaan, maar de vernedering moet zwaar geweest zijn. Toch zag ik geen angst, woede of schaamte in haar ogen. Ik zag wat anders, heel wat anders. Ik wist alleen nog niet precies wat, ik twijfelde.
Joyce strekte haar benen weer, en daarna duwde ze haar knieen iets naar buiten, haast uitdagend. Een vreemde trilling trok door haar lichaam, haar gezicht betrok en meteen sloeg ze haar handen bedekkend voor haar lichaam. Een arm over haar borsten en een hand over haar schaamstreek. Haar ogen ontweken me, ik zag haar gezicht rood worden. Nu ineens schaamde ze zich wel voor haar positie, dat was deze week niet meer gebeurd. Ik dacht dat ze eraan gewend was geraakt. Ik vroeg me af wat die verandering teweeg had gebracht.
"Haal onmiddelijk je handen weg!" gebood ik en keek haar streng aan. Ik zag nu echte schaamte en vertwijfeling in haar gezicht. Ze deed wat ik vroeg en heel langzaam legde ze haar handen weer naast haar hoofd heen, haar hele lichaam achterlatend voor mijn spiedende ogen.
Ineens zag ik het. Mijn verbazing probeerde ik te verbergen achter een streng uiterlijk, maar inwendig moest ik glimlachen. Schijnbaar achteloos legde ik mijn hand op haar bovenbeen, mijn vingers naar binnen wijzend. Ik probeerde het zo normaal mogelijk te laten voorkomen, ik wilde niet dat ze wist waarvoor ze zich schaamde.
"Waarom deed je dat?" vroeg ik, terugkomend op haar ineens opgekomen schaamte. "Afgelopen week schaamde je je niet om door mij verschoond te worden, en nu ineens wel. Waarom?" Langzaam gleed mijn hand naar de binnenkant van haar dijbeen. Haar buik danste bijna onder haar schokkende ademhaling, er parelde een zweeetdruppeltje op haar voorhoofd. Ik voelde een lichte trilling door haar bovenbeen. Even rustte mijn blik op haar stevige borsten en omhoog stekende tepels, het bewijs dat haar lichaam zich langzaam steeds meer begon op te winden.
Mijn blik verraadde echter dat ik wist dat Joyce zich schaamde voor deze gevoelens. De vernedering en het pak slaag hadden haar opgewarmd, ik zag dat ze enerzijds genoot van deze vernedering, maar anderzijds probeerde deze ongewenste gevoelens te onderdrukken. Ze schaamde zich voor het feit dat ze opgewonden werd van haar vernedering. En die schaamte droeg weer bij aan seksuele staat.
"Wat... Meneer?... Wat doe je?.." zei ze stotterend, terwijl mijn vingers steeds dichter bij haar schaamhaar kwamen. Toen gleden mijn vingers ineens door haar schaamhaar. Mijn vingers verkenden heel voorzichtig haar intieme delen. Haar mond protesteerde krampachtig, maar haar benen spreidden zich nog verder. Ze leek zich te openen voor me, uitnodigend en uitdagend. Ze kreunde zachtjes, kromde haar rug en balde haar vuisten toen mijn vingers haar meest gevoelige plekje betastte.
Natuurlijk genoot ik ook. Mijn onderbroek stond strak gespannen. Ik kon mezelf maar moeilijk inhouden om niet boven op te commode te klimmen en haar de liefde te verklaren. Maar als ik dat zou doen zou ik alles verpestten. Ik wilde het spel verder spelen, haar in onzekerheid laten, haar veel verder vernederen. Ik wilde genieten van de macht die ik over haar had. Wanneer ik zou laten merken dat ik eigenlijk in haar ban was, en niet andersom, zou het spel afgelopen zijn. Het zou nooit meer hetzelfde zijn, ze zou uit haar onderdanige positie kruipen en haar macht over mij laten gelden.
"Je vindt dit prettig?" vroeg ik met een zo'n verbaasd mogelijke blik. Ze durfde niet te antwoorden, maar schudde heftig haar hoofd. Ik wist precies hoe ik haar lichaam weer kon laten reageren op mijn aanraking en deed dat ook. Ditmaal kreunde ze harder dan eerst. Op dat moment sloeg ik haar met mijn platte hand hard op haar wang. Ze gilde, de slag was totaal onverwacht geweest. Ze opende haar ogen en keek me verbijsterd aan.
"Wat is dit! Ik straf je en jij geniet ervan!" riep ik uit, alsof ik kwaad was. Ze draaide haar gezicht weg, maar met mijn hand op haar kin liet ik haar mij aankijken.
"Nee! Het spijt me. Ik kan er niets aan doen." jammerde ze. "Ik.... ik wil het niet..." Ik had moeite om mijn gezicht strak te houden. Ik wilde glimlachen en uitroepen dat ik haar nu echt volledig in mijn macht had.
Ik bleef haar een aantal ogenblikken zwijgend aankijken. Een voor Joyce zeer pijnlijke stilte. Mijn ogen drukten haar neer op de commode, haar rode hoofd en bezweette lichaam nerveus trillend. Ik liet haar kin los en meteen draaide ze haar gezicht weer weg, te beschaamd om me aan te kijken.
"Je begrijpt dat ik hier niet blij mee ben. Ik heb geen zin om onderwerp te zijn in jouw perverte spelletjes. Je bent hier om te werken, niet om.... om.... je weet wel. Begrepen, Joyce?" zei ik. Even draaide ze haar gezicht weer naar me toe, keek me aan en knikte schuldbewust. Meteen daarna nam ze weer haar ouder positie in, haar blik gericht op de witte muur.
"Je blijft hier voorlopig maar liggen, en je ligt stil! Ik wil geen vieze spelletjes op mijn commode. Wat je thuis doet kan me niet schelen, maar hier heb je je maar te gedragen." Ik draaide me om en liep weg. Een kwartier lang zou ze mogen nadenken over haar 'zonden'. Daarna zou ik Sandra, mijn directie-secretaresse, sturen om haar te wassen en aan te kleden. En ik zou Sandra zeggen dat ze Joyce met koud water moest wassen, dat zou haar wel afkoelen.
Pas toen ik uit het zicht van Joyce was begon ik te glunderen van geluk. Dit was het meisje van mijn dromen en precies in de situatie waar ik haar wilde hebben. Ik was gelukkig. Ik begon te dagdromen over de vernederingen en straffen die ik haar zou gaan toedienen. Ik zou nog veel plezier aan haar kunnen beleven.
Na het weekend deden we beiden alsof er niets was gebeurd. Joyce kleedde zich uit en douchte zich en ik hielp haar met haar luier. Daarna kleedde ze zich aan met de kleren die Sandra voor haar had klaargelegd. Met geen woord spraken we over het voorval. Joyce hoopte dat ik het snel zou vergeten en zou het nooit zelf ter sprake brengen. En ik hoopte op een volgende kans om haar weer eens flink te grazen te nemen.
Joyce ging echter harder aan het werk dan ze ooit gedaan had. Met een enorme dosis nieuwe energie en doorzettingsvermogen.......