De Telefoon

[marquis]

24 mei

Het is het begin van de avond, rond 19:00 als Jonas zijn telefoon pakt. Een onbekend nummer belt. Jonas zucht. Wie kan hem nu dan bellen? Een callcenter misschien? Zijn die op dat tijdstip nog actief? Hij besluit niet op te nemen. Hij wilde juist lekker relaxed televisie gaan kijken en bankhangen. Maar de persoon die hem probeert te bellen, blijft volhouden. Uiteindelijk neemt Jonas dan toch maar de telefoon op.
"Goedenavond," klinkt een stem. "Ik heb een opdracht voor je."
"Wie ben jij?" wilt Jonas meteen weten.
"Dat doet er nu niet toe. Ik wil dat je iets voor me doet," klinkt de stem weer. Het is een mannenstem. Wie zou dat kunnen zijn? Jonas kijkt schichtig in het rond.
"Is dit een grap? Wie ben jij? Waar ben jij?"
"Daar kom je vanzelf achter als je doet wat ik van je vraag," is het vage antwoord.
Jonas begint erg geïrriteerd te raken. "Ik ga toch niet zomaar een opdracht aannemen van een wildvreemde? Wat wil je eigenlijk van mij?"
De stem aan de telefoon begint minzaam te lachen. "Ah, nu komen we ergens. Is je nieuwsgierigheid geprikkeld? Kan ik je eindelijk vertellen wat ik wil dat je doet?"
Terwijl hij dit gesprek aan het voeren is, kijkt Jonas uit de verschillende ramen van zijn huis om te zien of er iemand staat die een prank aan het uitvoeren is. Maar hij ziet niemand. "Nou, voor de dag ermee. Wat wil je?"
"Ik wil dat je een luier aandoet."
"WAT?" Jonas kan zijn ogen niet geloven. "Wat is dat voor onzin? Waarom zou ik dat willen doen? Ik heb niet eens luiers!" Jonas wordt hoe langer hoe bozer. "Nu is het klaar. Ik heb geen zin in deze ongein!" Hij drukt de telefoon uit en gooit hem op de bank. Hij schudt zijn hoofd en pakt een glaasje cola en een bakje chips. Net als hij op de bank zit en de afstandsbediening ter hand heeft genomen, gaat de deurbel.
Wat nou weer? denkt Jonas. Hij loopt naar de deur en opent die, om vervolgens een flink grote doos voor zijn deur te zien staan. De pakketbezorger wil al weer instappen als Jonas hem terugroept. "Hé, wat is dit? Ik heb niets besteld!"
De chauffeur kijkt op zijn tablet en daarna naar hem. "Het adres klopt. Bent u meneer Van 't Hamertje?"
Jonas kijkt hem beduusd aan. "Eh... ja? Hoezo?"
Een kleine glimlach verschijnt op het gezicht van de bezorger. "Dan klopt de naam van de geadresseerde ook. Dit pakket is voor u. Een fijne dag, meneer." Daarna stapt de pakketbezorger in en rijdt weg. Jonas pakt de doos op en loopt naar binnen. Het is een doos van formaat. Een bruine doos zonder dat er ook maar iets op staat dat aangeeft wat er in zit. Nieuwsgierig als hij geworden is zet hij de doos op tafel, pakt een schaar en rijt de tape open.
Als hij de flappen van de doos opent en erin kijkt, voelt hij een schok door zich heen gaan. Dat... dat zijn luiers! Zijn mond valt open. Wat voor misselijke grap is dit? Eerst die man aan de telefoon die wil dat hij een luier aandoet, en nu een doos die bezorgd is, waar luiers in zitten!
Dan gaat de telefoon weer. Nog compleet overdonderd neemt Jonas hem weer op.
"Ik zie dat je het pakket inmiddels ontvangen hebt. Nu heb je geen excuus meer. Je kunt je opdracht aanvoeren," zegt de vreemdeling.
"Maar ik wil helemaal geen luiers dragen!" roept Jonas. "Ik heb nog nooit een luier gedragen!"
De stem begint hartelijk te lachen.
"Wat?" schreeuwt Jonas kwaad.
"Hij heeft nog nooit een luier gedragen, zegt ie." Hij lacht weer hard. "Jij, beste kerel, hebt de eerste drie jaar en driehonderd eenenzestig dagen van je leven een luier gedragen! Vier jaar en tweehonderdzeventig dagen als je de nachten meetelt waarin je nog niet droog bleef."
Jonas krijgt het gevoel alsof hij een hartverzakking heeft. Hoe kan die vreemdeling dat van hem weten? "Ben jij mijn vader?"
"Kom nou!" bast de stem. "Je vader was opgelucht toen je eindelijk zindelijk was geworden; die was al bang dat jij net als je broer door een aandoening je hele leven incontinent zou blijven. Die zou dit nooit doen!"
Jonas zwijgt. Wat de man zet is logisch. Maar wie is dit dan?
"En, ga je je cadeau nog uitpakken? Wil je niet weten wat er allemaal in die doos zit?"
Jonas kijkt stil naar de doos. Ergens wel... maar aan de andere kant ook vooral niet. Niet op deze manier. Hij loopt erheen en kijkt over de rand van de doos.
"Pak het allemaal maar eens uit," moedigt de stem hem aan. "Even kijken kan geen kwaad, toch?"
"Nee, ik doe het niet," besluit Jonas demonstratief. Hij doet de doos weer dicht voor zover dat kan, tilt hem op en verbergt deze in zijn linnenkast. "Ik heb hier geen zin meer in. Laat me met rust."
"Als je wilt dat ik je met rust laat, doe dan gewoon wat ik vraag. Dan ben je er het snelst vanaf."
"Ik kan de politie bellen en zeggen dat ik gestalkt wordt!"
"Nou nou, is dat niet wat al te heftig? Ik ben echt niet van plan om geweld te gebruiken of je tot seksuele handelingen te dwingen of wat dan ook. Ik doe dit voor jou, voor je heimelijke verlangens!"
"Heimelijke velangens? Waar heb je het over?" Jonas ademt sneller en zweet. Hij voelt hij zijn handen licht trillen. Wie is deze vreemdeling die van alles over hem beweert?
"Kom, je weet heus wel hoe je soms naar je broertje keek als hij, ouder dan normaal, rondliep in een luier of verschoond werd. Je maakt mij niet wijs dat je--"
"Niets meer dan onschuldige interesse maar zeker geen behoefte om dat zelf te willen doen!"
"Blijf vooral jezelf voor de gek houden. Maak het jezelf makkelijk, pak een luier, dat is alles wat ik vraag."
"... Mag ik er een nachtje over slapen?"
"Natuurlijk, geen probleem," zegt de stem dan. "Morgenavond bel ik je weer."

- to be continued -

 

[luierdromertje]

Weer een apart verhaal, benieuwd wie de stem is, en hoe Jonas uiteindelijk reageert

 

[marquis]

25 mei

Het eerste wat Jonas de volgende dag doet is naar de winkel gaan om een nieuwe telefoon te kopen, met een nieuwe SIM. Het nummer daarvan geeft hij enkel aan zijn ouders; zijn oude telefoon zet hij helemaal uit en stopt deze in zijn nachtkastje. Op deze manier hoopt hij dat de vreemdeling van de vorige dag hem niet nog een keer kan bellen. Om zichzelf bezig te houden en niet steeds aan het rare gesprek van de dag ervoor te denken gaat hij lekker de tuin in. Er mag wel weer het nodige gesnoeid worden en ook het onkruid moet nodig verwijderd worden. Als hij daar klaar mee is, is het tijd om te stofzuigen en te poetsen. Maar eenmaal op zijn slaapkamer aangekomen - het is dan al later in de middag - ziet hij bij het openen van de linnenkast de doos weer staan. Hij begint te aarzelen... de nieuwsgierigheid van wat er allemaal in die doos zit krijgt de overhand. Hij wil de doos op zijn bed zetten, maar besluit eerst het gordijn even dicht te doen en het licht aan te doen. Daarna haalt hij drie flinke pakken luiers uit de doos. Het eerste pak is Tena Slip Proskin maxi. Dit zijn luiers in die typische vorm, met plakkers. Het tweede pak is attends 10 M pants. Luiers in de vorm van een onderbroek. Jonas zucht. Hoe kan het zijn dat hij van de ene op de andere dag een enorme lading luiers heeft terwijl hij daar eerder nooit echt naar omgekeken heeft? Wat is hier toch aan de hand?
Het derde pak blijkt drynites te zijn. Maar het zijn niet zomaar drynites... het zijn die voor kinderen van vier tot zever jaar, degene die hij 's nachts heeft moeten dragen toen hij zelf vier was!
Wat is dit voor gekkenwerk? Dit gaat hij sowieso niet dragen! Die past hij niet eens! Ijsberend zit hij te piekeren wat hij met dat pak moet. Een paar huizen verder op heeft een buurvrouw zo'n kast in de tuin staan, waar je spullen kan ruilen. Misschien kan hij dat pak daarin leggen. Vast wel een moeder met een kind die hem kan gebruiken. Maar net voor hij de deur uit wil lopen, beseft hij dat het wel raar zou zijn zo zichtbaar met een pak luiers over straat te lopen, dus pakt hij een boodschappentas en doet het pak drynites daarin. Zo loopt hij naar het ruilkastje, haalt het pak uit de tas en zet hem in het kastje zonder er iets anders voor terug te pakken. Opgelucht keert hij naar zijn huis terug en eenmaal terug op zijn kamer doet hij de andere twee verpakkingen terug in de doos en zet die vervolgens terug in de kast.
Die avond om zever uur gaat tot de grote schrik van Jonas de telefoon weer. Opnieuw staat er "onbekend nummer". Jonas voelt zich helemaal slap worden en met trillende handen neemt hij op.
"Goedenavond. Ben je er al uit?" vraagt de stem meteen.
"Niet echt nee. Ik had eigenlijk gedacht dat je me niet zou kunnen bellen. Tenzij jij de verkoper bent in de telefoonwinkel."
De stem gniffelt. "Die heeft een totaal andere stem. Doet er ook niet toe. Ga je vanavond wel een luier om doen?"
"Ik..." Jonas voelt zich erg ongemakkelijk. Hij weet niets te zeggen en weet amper waar hij kijken moet met zijn telefoon tegen zijn oor.
"Je hebt anders wel met behoorlijk veel interesse naar die luiers gekeken vandaag, toch?"
Jonas begint bijna te janken van frustratie en angst. "Wie ben je? Heb je camera's in mijn huis? Vertel op!"
"Die pants zijn best makkelijk om aan te doen, maar die slips zijn echter. Voelt toch net iets meer alsof je een baby bent."
"Hou op!" gilt Jonas. "Ik ben geen baby! Ik heb zoiets wel eens in een programma gezien over van die mensen die denken dat ze een baby zijn, met rompers en babyspeeltjes enzo. Maar zo ben ik niet!"
"Je hoeft voor mij ook geen adult baby te zijn hoor," probeert de stem hem gerust te stellen. "Als je maar van die luiers kan genieten."
"Jij hebt die doos naar mij verstuurd," constateert Jonas.
"Natuurlijk heb ik dat gedaan."
"Waarom zaten die drynites erin?" wil Jonas nu weten. "Die passen me toch niet? Dat is voor kinderen!"
"Zie het als een trip down memory lane. Een connectie met je vierjarige jij. En het maakt niet uit als ze niet passen. Je kunt ze gewoon in je onderbroek leggen."
"... in mijn onderbroek leggen?" herhaalt Jonas.
"Ja! Maar ja, omdat ze zo klein zijn moet je wel goed nadenken waar je hem in je onderbroek stopt. In het midden heb je er niets aan doen. Als je alleen wil plassen moet je ze vooral aan de voorkant doen. Maar houdt er rekening mee dat die dingen heel snel verzadigd zijn. En als je er in wil poepen dan moet--"
"GETSIEDERRIE! Wat ben jij voor smerig figuur!?" Snel beëindigt Jonas het gesprek en belt vervolgens 112. Als de centralist opneemt is Jonas helemaal radeloos. "Ik word lastig gevallen door een stalker! Help mij alsjeblieft!"
Na wat beantwoorde vragen en een tijdje wachten gaat de bel. Jonas is opgelucht als het de politie blijkt te zijn. Ze willen alles weten van de twee telefoongesprekken en van het pakket dat bezorgd was. Hij laat hen de doos zien die hij voor het gemak maar weer op zijn bed heeft gezet.
De politie bekijkt de twee pakken luiers. "Deze zijn geopend," zegt een vrouwelijke agente. "Dat is jammer, anders had je ze retour kunnen sturen. Zo neemt niemand ze meer aan. We kunnen ze meenemen en vernietigen als je wil?" oppert ze. Jonas staart besluiteloos naar de doos. Wat moet hij doen? Het zou het wel makkelijk maken, maar ergens anders twijfelt hij enorm.
De twijfel wordt doorbroken doordat hij de brievenbus hoort. "Ik - ik kom er zo op terug," stamelt Jonas en hij loopt naar de brievenbus, gevolgd door de twee agenten. In de gang krijgt hij de schrik van zijn leven! De drynites die hij eerder in het ruilkastje had achtergelaten, zijn nu uit de verpakking gehaald en stuk voor stuk door de brievenbus geschoven!
"Raak ze niet aan," beveelt de agente die handschoenen aantrekt en een zak pakt. "Hier kunnen vingerafdrukken op zitten. Jack, vraag om versterking en zet de buurt af.
Na het meenemen van de drynites verlaat ook de agente zijn huis, nadat haar collega al eerder naar buiten was gegaan om de mogelijke dader te vinden. En zo blijft Jonas alleen achter, eenzaam en bang...

- to be continued -

 

[anoniem444]

Wat een mooi verhaal zeg ga zo door!!

 

[ikkuh!]

Mooi begin dat alle kanten op kan gaan .

Ga zo door

 

[luierdromertje]

Mooi deel, benieuwd of de politie de dader vindt, en wat voor ziek hier achter zit.

 

[speentje]

Spannend verhaal , laat het vervolg maar komen

 

[marquis]

Dank voor de reacties tot zo ver!

 

[marquis]

26 mei

Jonas is gefrustreerd. De politie heeft hem gebeld en liet weten dat er niets was gevonden, noch de persoon die de drynites door de brievenbus had gestopt, noch waren er vingerafdrukken gevonden. De persoon in kwestie moet handschoenen hebben aangehad.
Wat nu? Nu zit hij nog met een doos met luiers en die vreemde persoon die ongetwijfeld vanavond weer zal bellen. Hij aarzelt. Twee dagen heeft hij nu zijn hakken in het zand gezet en dat heeft hem niets geholpen. Misschien moet hij dan maar nu het spel, voor zover je dat zo kan noemen, meespelen. De man had beloofd dat als hij zou doen wat hem opgedragen werd, dat hij dan zou weten wie hem steeds belde en er zo misschien vanaf komt. Dus, besluit hij, na het avondeten gaat hij een luier aandoen. Met die gedachte kalmeert hij wat. Voor het avondeten schuift hij een lekkere pizza in de oven en na die opgepeuzeld te hebben - het is dan al half zeven - loopt hij met een bonkend hart naar zijn kamer. Uit de doos in de linnenkast haalt hij een Attends pant. Die neemt hij mee naar de badkamer, waarvan hij de deur op slot doet. Eenmaal daar doet Jonas al zijn kleren uit en doet hij voorzichtig de luier aan.
Hij bekijkt zichzelf uitvoerig en voelt ook aan de luier. Hij kan niet ontkennen dat de luier heerlijk aanvoelt aan zijn lijf. Het is haast een gevoel van bevrijding en zorgeloosheid. Maar laat hij zich nu niet meevoeren in een hele gedachtenstroom, dit is enkel om die beller tevreden te stellen en niets meer. Die luier gaat na het telefoongesprek gewoon weer uit. Dus doet hij zijn broek en shirt weer aan en loopt naar de woonkamer. Hij twijfelt of de luier waarneembaar is, maar dat lijkt mee te vallen.
Dan, om 19:00 uur, gaat de telefoon weer.
"Goed bezig!" prijst de man hem gelijk, zonder eerst hem te begroeten. "Zie je wel dat het niet zo gek is om een luier te dragen?"
"Hoe kan het dat je alles van me weet?" reageert Jonas gelijk weer. Hij kijkt door het raam, maar ziet er niemand.
"Dat is voor jou een raadsel en voor mij zo helder als glas," zegt de stem. "Maar goed, wat vind je ervan?"
"Ik heb gedaan wat je wilde. Dus je kan stoppen met mij te bellen en gewoon zeggen wie je bent."
"Ho ho ho!" ageert de stem meteen. "Je kan niet verwachten dat je na een enkel opdrachtje meteen klaar bent. We zijn nog maar pas begonnen."
"Wat?" schrikt Jonas. "Maar dat is niet eerlijk! Ik heb gedaan wat je vroeg!"
"Denk je echt dat ik je een doos met drie pakken luiers, waarvan je eentje overigens hebt weggedaan wat ik niet leuk vind omdat luiers behoorlijk wat kosten, toestuur als je er maar eentje zou hoeven te gebruiken? Dan had ik je net zo goed een proefpakketje van de apotheek kunnen geven!"
"Ugh!" kraamt Jonas uit. "Wat wil je nog meer dan?"
"Gewoon een heel eenvoudig begin," legt de stem nu uit. "Houd hem aan en ga er vannacht lekker in slapen. Niets meer dan dat, je hoeft hem nog niet te gebruiken als je dat niet wilt. Maar geniet gewoon van dat zachte om je heen."
"Prima! Dat doe ik wel, maar houd alsjeblieft op mij zo de stuipen op het lijf te jagen!"
"Dat doe je alleen zelf, Jonas," laat de stem hem weten. "Als je gewoon doet wat ik zeg hoef je helemaal niet bang te zijn."
En daarmee eindigt het gesprek weer. Het duizelt Jonas behoorlijk. Hij heeft nu eerst afleiding nodig dus besluit hij, met zijn luier nog om, een paar afleveringen van zijn favoriete serie te streamen. Tussendoor gaat hij wel een keer naar de wc - geen haar op zijn hoofd die eraan denkt dat in de luier te doen - en aan het eind van de avond gaat hij dan toch maar in zijn nog droge luier naar bed.

- to be continued -

 

[anoniem444]

Weer een prachtig vervolg ga zo door!!

 

[marquis]

27 mei

Als Jonas de volgende ochtend wakker wordt, is zijn luier nog steeds droog maar moet hij wel heel nodig plassen. Hij zou eigenlijk naar de wc moeten, maar heeft geen zin om uit zijn bed te stappen. Hij ligt nou eenmaal nog zo lekker. Toch zou hij er beter uit kunnen gaan. Dan kan hij na het toiletbezoek douchen en aankleden en heeft hij zijn opdracht voltooid. Maar dat lekkere zachte warme bed... nog even dan.
Zijn blaas maakt hem echter steeds dringender duidelijk dat wachten geen optie meer is. Hij moet nu kei nodig. Ach, denkt Jonas dan. Ik heb hem nu toch aan en hij is nog helemaal droog... niemand die het ziet als ik er hier in bed in mijn luier plas. Dan kan ik nog even blijven liggen en ga ik er daarna wel uit om te douchen en zo. Dus zet hij zijn schroom opzij en probeert hij het niet meer op te houden.
Door de spanning lukt het echter niet meteen. Het is ook wel vreemd om, terwijl je al lang volwassen bent, ineens te doen alsof je klein bent. Maar goed, dit is gewoon een drempel waar je overheen moet. Dus probeert hij het nog eens en na een tijdje lukt het dan. Kleine beetjes urine komen in zijn luier. Het warme gevoel geeft een tinteling door zijn hele lichaam. Daarna geeft hij zich helemaal over en komt de grote plas pas echt op gang. Hij voelt hoe de luier voller en voller wordt.
Hij schrikt zich wezenloos als hij merkt dat het niet alleen bij plas blijft. Door zich helemaal te ontspannen is er ook uit zijn darmen het nodige gekomen, dat aan de achterkant van zijn luier nu zijn weg zoekt. Hè kak, denkt Jonas. Beschaamd loopt hij naar zijn badkamer waar hij zijn pants voorzichtig naar beneden trekt. Als hij erin kijkt liegt wat hij ziet er niet om. Bah... maar dat is nog het minst van zijn problemen. Aan zijn billen zit nu een flinke plakkerige brei te stinken. Hoe krijgt hij dat nu schoon? Hij begint met het met toiletpapier wegvegen maar merkt al heel snel dat dat onbegonnen werk is. Dan maar douchen, dat moest hij immers toch al. Hij haalt het putje uit de douche zodat de poep beter weg kan en begint zichzelf goed schoon te maken. Hij was zijn lichaam en handen grondig. Maar na het douchen wordt hij weer geconfronteerd met de vieze luier die daar nog ligt.
"Ja, waar laat ik dit nou?" zegt hij hardop. Hij besluit zich eerst aan te kleden - met een onderbroek aan - en pakt daarna een zwarte vuilniszak waar hij de vieze luierbroek in stopt en daarna een knoop in de zak legt. Zo, nu eerst maar eens ontbijten.
Maar net als hij met zijn bord met een broodje kaas en een kop koffie voor zich zit, gaat de telefoon weer. En natuurlijk, het is het onbekende nummer...
"Goedemorgen!" klinkt de stem enthousiast. "Hoe heb je geslapen?"
"Prima," antwoordt Jonas kortaf.
"Je bent goed bezig geweest, Jonas," prijst de stem hem. "Ik had je eigenlijk alleen gevraagd om een luier te dragen, maar jij hebt hem ook nog gevuld. Aangezien je al zo goed op dreef bent, kunnen we vandaag wel een flinke stap verder gaan."
"Hoezo?" roept Jonas verontwaardigd. "Ik heb nu toch twee keer gedaan wat je wilde? Hoeveel komt er nog meer dan?"
"Er komt net zoveel tot ik zeg dat het klaar is. Dus, nu je al een keer hebt geëxperimenteerd met het gebruiken van een luier, wil ik nu dat je vandaag op geen enkel moment de wc mag gebruiken. Doe zo weer een luier aan en blijf weg van het toilet. Want als je er toch gebruik van maakt duurt het alleen maar langer tot je mag stoppen met deze opdrachten."
"... okee dan..."
"En aangezien ik de kwaadste niet ben, staat er een hulpmiddel voor je voordeur."
"Een hulpmiddel?" Met de telefoon nog bij zijn oor rent Jonas de trap af en opent zijn deur om daar een wit met blauwe doos water whipes te zien staan. "Wat is dit nou?" vraagt Jonas. "Hoe lang staat dit er al?"
"Heh heh..." lacht de stem aan de telefoon. "Nou, die staat daar al een behoorlijke tijd. Maar dit zijn dus natte doekjes om jezelf makkelijker mee schoon te maken."
Jonas neemt de doos snel mee naar binnen. "Nou, dank je wel, maar de volgende keer zou ik dit liever van te voren weten. Wat moeten de buren niet denken als ze dit soort dozen voor mijn deur zien staan?"
"Maak je daar nou maar geen zorgen over. Goed, werk aan de winkel. Hou je gordijnen maar dicht, want straks zien ze nog dat je een luier draagt. Vanavond bel ik je weer om te vragen hoe het is gegaan." Al lachend wordt er opgehangen.
Pff, nou daar gaan we dan maar, denkt Jonas. Ditmaal doet hij de tena slip om. Die luier zit zalig, al wil hij dat eigenlijk niet denken. Dat stukje schaamte verdwijnt ook niet zomaar...
Die dag moet hij echt heel bewust kiezen om te plassen in zijn luier, want de gewoonte zit er zo in om naar de wc te gaan dat hij in eerste instantie toch steeds naar de wc wil lopen. Maar dan bedenkt hij zich. Na elke plas trekt hij een schone luier aan, afwisselend een slip of pants. Poepen wil hij eigenlijk niet, maar op een gegeven moment in de middag moet hij zo nodig dat het toch echt niet meer op te houden is en laat hij het lopen. Een warme lading vult zijn luier. Ook die verschoont hij maar zo snel mogelijk. De natte doekjes die hij gekregen heeft, blijken hier wel echt een grote hulp te zijn. Zijn billen zijn zoveel makkelijker schoon!
Die avond gaat de telefoon weer; ditmaal pas om 21:00 uur. Het is het onbekende nummer.
"Hoi," neemt Jonas de telefoon op met een lach op zijn gezicht.
"Zo zo, je klinkt enthousiaster dan de vorige dagen," bemerkt de stem meteen. "Ben je al wat meer gewend aan het dragen van een luier?"
"Misschien," zegt Jonas weifelend. "Ik kan niet ontkennen dat het wel lekker zit, zo'n luier. Lekkerder dan ik had gedacht."
"En wat is de score? Hoeveel natte en hoeveel poepluiers?"
"Vier natte en een poep," vertelt Jonas naar waarheid.
"Goed bezig!" complimenteert de stem hem. "Morgenochtend ga ik je weer bellen voor een nieuwe opdracht. Voor vannacht laat ik het aan jou. Je mag in een luier slapen maar ook gewoon in je onderbroek, zoals je gewend bent. Je hebt aardig goed je best gedaan en ik ben trots op je. Tot morgen!"
En daarmee is het gesprek beëindigd. Jonas is dankbaar dat hij even een break krijgt. Toegegeven, vandaag een hele dag in luiers maakte wel dat hij dat zachte, warme gevoel en die dikke prop tussen zijn benen wel meer kon appreciëren. Maar even terug naar normaal is nu wel fijn. Dus gaat hij als vanouds met een onderbroek en pyjama aan naar bed. Morgen zal hij wel weer op tijd een luier aan moeten van die mysterieuze persoon met zijn opdrachten. Hij is erg benieuwd wat er nog op hem staat te wachten. Maar niet al te lang, want hij valt al snel in slaap...

- to be continued -

 

[luierdromertje]

Wat en mysterie, benieuwd wat er nu weer gaat gebeuren

 

[marquis]

28 mei

Na een goede nachtrust staat Jonas op en besluit om zijn opdrachtgever maar vast voor te zijn en een Tena aan te doen, onder het mom van 'dan hebben we dat maar vast gehad'. Maar als de mysterieuze persoon dan om zeven uur belt, vlak nadat Jonas zich heeft aangekleed, blijkt dat de stem hem opnieuw weer onaangenaam kan verrassen...
"Vandaag is het de dag voor challenges," legt de stem uit. "Gisteren heb je na elk plasje en poepje een schone luier aangetrokken. Dat gaan we vandaag niet doen."
Oh nee, denkt Jonas. Hoe ver zal dit nog gaan?
"Er zijn twee opdrachten die je moet doen vandaag. De eerste is dat je aan het eind van de dag zoveel in een luier moet hebben geplast dat ie compleet verzadigd is geraakt en gaat lekken. Daar ga je dus wel wat schoonmaakmiddel en een dweil voor nodig hebben, heh heh. De tweede opdracht is dat je na een flinke grote boodschap minstens een uur in die luier moet blijven lopen om te ervaren hoe dat voelt. Ga er ook in zitten voor je je gaat verschonen, zodat je je extra klein kan voelen."
"Ugh, waarom doe je dit? Wat voor pervers persoon ben jij?" klaagt Jonas. "Gewoon een luier dragen was nog tot daar aan toe, maar dit? Ik vind het te ver gaan. Waarom laat je me niet met rust?"
"Oh ja? Vind je dit te ver gaan? Denk je dat ik uit ben op een soort BDSM relatie? Hier komt geen enkele seksuele dwang bij kijken! Ik leg alleen de regels uit voor je luier gebruik en voor de rest gaat het om jou en hoe je hier mee omgaat. Je kan kiezen om mij niet te gehoorzamen, maar dan blijven we hangen in deze opdracht, want ik zal je dan elke dag laten weten dat je deze opdracht nog niet hebt voltooid. En ga niet denken dat je de politie kan bellen, want dat lost niets op. Dat is eergisteren wel gebleken toen ze niets hebben gevonden."
"En wat moet de buurt denken dat ik dan al twee dagen de gordijnen dicht houd? En niet zeggen dat ik er niet ben, want ze kunnen me de doos met water whipes hebben zien pakken die voor de deur stond."
"Is dat echt het ergste waar je je druk om wil maken? Pfff, houd op met klagen en ga gewoon aan de gang. We komen steeds dichter bij het eind, dus nog even volhouden en dan laat ik je gaan."
"Als je dat kan zweren, dan zal ik je opdracht doen," zeg Jonas met een zucht. En na een plechtige belofte van de stem wordt het gesprek beëindigd.
Met buikpijn - en niet omdat hij moet poepen - gaat Jonas op de bank zitten. Hij ziet er tegenop om dit te moeten doen, maar blijkbaar heeft hij weinig keus. Hoe kan hij dit het beste aanpakken? Poepen in een lekkende luier wil hij ab-so-luut niet, dus probeert hij het maar zo te doen dat hij in een andere luier gaat poepen dan degene waarin hij moet plassen. De keuze is snel gemaakt, want een grote boodschap dient zich aan. En een grote boodschap is het ook. Het lijkt alsof het niet ophoudt. Als hij dan klaar is, voelt hij aan de achterkant en daar blijkt een enorme bult te zitten. Het liefst zou hij zich nu gelijk verschonen, maar dan zou hij de challenge falen. En dus gaat hij op zijn knieën op de stoel zitten om zijn ontbijt te nuttigen, zodat de lading niet gelijk geplet wordt. Daarna gaat hij in zijn poepluier wat wasgoed, dat op het rek hangt, strijken. Zo nu en dan voelt hij nog even aan de bult. De geur wordt er niet beter op, maar hij went eraan. Hij voelt zich net een peuter met die volle broek. Volgens zijn horloge is het uur nog niet voorbij, dus hij mag nog niet zijn luier af doen. En... hij moet het smerigste nog doen. Het scheelt dat hij deze week vrij had genomen van zijn werk voor een weekje rust, want dit had hij echt niet kunnen combineren.
Hij besluit om maar een aflevering van zijn favoriete serie te kijken en gaat, nadat hij de aflevering heeft gestart, zich mentaal voorbereiden om op de bank te gaan zitten. Nog eenmaal voelt hij aan de bult en dan gaat hij voorzichtig zitten. Hij merkt meteen hoe de poep zich alle kanten op verspreidt. Hij komt snel omhoog omdat hij bang is dat de poep op de bank terecht is gekomen. Maar de randjes van de luier blijken de poep goed binnen te hebben gehouden. Dus gaat hij opnieuw zitten en kijkt hij naar zijn televisiescherm.
Als de aflevering is afgelopen vindt hij het wel mooi geweest; dat uur is inmiddels al lang voorbij. Dus gaat hij snel naar de badkamer waar hij de luier afdoet en driftig zichzelf schoon begint te vegen. Eenmaal schoon doet hij een luierbroek aan en laat hij de plas lopen die hij tot nu toe had opgehouden omdat hij niet dezelfde luier wilde gebruiken. Dan zou het namelijk alleen maar meer tijd kosten voor hij klaar was. Het is inmiddels een flinke plas, maar de luier houdt het probleemloos. En dus is Jonas gedwongen om nog langer in de luier te lopen.
Twee kleinere plasjes later lekt de luier nog niet, hoewel dat niet lang meer kan duren. Dat ding is inmiddels zo vol en dik dat je zou denken dat die lading poep van de eerste luier nu bij hem aan de voorkant zit, zo'n grote bult is het. Jonas doodt de tijd maar door het doen van klusjes in huis af te wisselen met afleveringen kijken van zijn serie.
Als dan eindelijk de volgende plas zich aandient - hij springt meteen van de bank af en gaat naar de badkamer - kost het hem letterlijk drie seconden voor de pies langs zijn benen naar beneden stroomt. Hoewel hij zijn opdracht in principe nu heeft gehaald en hij de rest van de plas nu op de wc zou kunnen doen, blijft hij door plassen in de verzadigde luier waardoor er een enorme plas op de tegels van de badkamer verschijnt. De vieze poepluier van die ochtend ligt daar ook nog in een hoek te stinken. De veel te volle plasluier legt hij ernaast alsof het een soort bewijs is dat zijn opdracht is geslaagd. Tijd om lekker te douchen. En bij het aankleden doet hij mooi een schone onderbroek aan; hij heeft zijn opdrachten immers toch voltooid. Wat kan die stem nu nog van hem zeggen?
Hij doet ook de gordijnen en de ramen open om alles eens lekker te laten luchten. Daarna gaat hij met een boek in de achtertuin zitten; daar heeft hij nu meer zin in dan verder televisie te kijken. Een kop thee erbij met een lekkere koek, heerlijk.
Die avond wordt hij weer gebeld door het onbekende nummer. "Ik heb gedaan wat je wilde," zegt Jonas gelijk als hij opneemt.
"Ik weet het, je hebt je opdracht weer goed vervuld zoals ik inmiddels van je gewend ben," zegt de stem. "Wel jammer dat je daarna niet weer een luier hebt aangetrokken. Het is toch veel--"
"Luister eens, jouw fetish hoeft niet de mijne te zijn. We hebben afgesproken dat ik jouw opdrachten doe en dat we binnenkort klaar zijn, maar dan doe ik ook enkel wat de opdracht inhoudt en niets meer daarbuiten."
"Prima, dan breid ik de opdrachten wel uit. Dus trek zo maar weer een luier aan, want je gaat vannacht niet in je ondergoed slapen. En voor de opdracht van morgen moet je nog even naar de voordeur lopen, want daar staat nog iets voor je."
"Oh nee! Niet weer!" hij hangt op en rent naar beneden. waar zes drynite broekjes in een boog bij zijn voordeur liggen.
"Verdorie!" roept Jonas terwijl hij ze snel opraapt en de deur dichtdoet. Hoe lang zal dat daar al hebben gelegen?
Die nacht slaapt hij slecht, want de steeds verder gaande opdrachten van de mysterieuze persoon baren hem zorgen...

- to be continued -

 

[beddenplasser]

Ik hoop wel dat dit verhaal (of toch de gedwongen opdrachtenreeks) wel degelijk eindigt, en niet eindeloos gerokken wordt. Dan verliest het zijn geloofwaardigheid.

 

[marquis]

Aangezien ik de rest van het verhaal al af had en nu toch ervoor in de gelegenheid ben, zet ik de rest van het verhaal in een keer hier neer. Het gaat nog om twee dagen, waarmee het verhaal zich dus afspeelt in het tijdsbestek van een week.


29 mei

Jonas is pas net wakker als hij weer gebeld wordt. "Wat heb je aan?" is de vraag die hij direct voor zijn kiezen krijgt als hij opneemt. "Tja gewoon, zo'n attend."
"Doe die maar weer uit. Weet je nog van eerder dat ik het had over hoe je die kleine drynites kunt gebruiken? Dat ga je vandaag doen. Doe een onderbroek aan, leg daar aan de voorkant een drynite in voor je plas en achter een voor als je moet poepen. Als ze overlappen, leg die aan de achterkant dan over de ander."
"Moet dit echt? Ik heb daar geen zin in," klaagt Jonas. "Kan ik niet gewoon luiers als die ik aan heb gebruiken?"
"Nee, je zou mijn opdrachten uitvoeren. Ik heb die drynites niet voor niets voor je gekocht. Je gaat ze gebruiken ook!"
Jonas zucht diep. "Ik heb dus weer geen keus. Ik hoop echt dat dit je laatste opdracht is. Ik zou niet weten wat je na deze opdracht nog zou moeten bedenken wat we niet eerder hebben gedaan."
De stem lacht gemeen. "Oh, er is nog genoeg te verzinnen. Maar nee, al te veel komt er niet meer. Doe deze opdracht vandaag en dan is de eindstreep in zicht."
"Ik mag het hopen, want hoewel ik steeds meer aan luiers op zich wen, voel ik me niet op mijn gemak bij de steeds extremer wordende opdrachten." En daarmee beëindigt Jonas het gesprek.
Erg onwennig legt Jonas twee van die stomme kleine drynites in zijn onderbroek nadat hij die aan heeft getrokken. De naadjes moest hij daarvoor los maken zodat ze lijken op een gewoon luiertje, maar dan zonder plakstrips. Dit is toch gekkenwerk! De gordijnen houdt hij vandaag maar weer dicht. Hij voelt zich enorm voor gek staan zo.
Hij houdt maar zoveel mogelijk de plas op om maar zo min mogelijk drynites te gebruiken, maar dat had hij beter niet kunnen doen. De eerste plas, eind van de ochtend, is zoveel dat hij twee drynites tot lekkens toe vult. Dus na die twee drynites kan hij ook nog een schone onderbroek aan doen. De ontlasting bleef dan weer wel zitten. Die drynite mag dus ook in de vuilniszak. De rest van de drynites gaan op aan plasjes. Het is dan eind van de middag. Hij trekt daarna maar weer een tena slip aan, die vindt hij toch het lekkerst zitten en bovendien durft hij nu niet meer in zijn ondergoed te blijven lopen.
Die avond belt de mysterieuze persoon al vroeg: kwart over zes. Jonas heeft zijn bord met aardappelen, bonen en kip nog niet eens leeg!
"Je hebt weer goed je best gedaan, of niet?" vraagt de stem. "En goed ook dat je een luier hebt aangetrokken na het opmaken van de drynites en niet weer zoals gisteren alleen een onderbroek."
"Ja, ze zijn allemaal gevuld zoals je wilde. De een wat meer dan de ander."
"Oh, dat weet ik," klinkt de stem trots. "Met alles wat je de afgelopen dagen hebt geproduceerd mag je zeker niet klagen. En ik ook niet. Het zijn stuk voor stuk trofeeën en ze zijn als prijzen in een prijzenkast, heh heh heh. Misschien moet je even kijken in je hobby kamer, diegene aan de voorkant van het huis."
"WAT?" zonder op te hangen gooit Jonas de telefoon van zich af op de bank en sprint naar de kamer waar de stem het over had. Als hij de deur open gooit slaat de schrik hem om het hart. Voor het raam, op de vensterbank, liggen alle luiers uitgestald waar hij sinds eergisteren iets in heeft gedaan. Aan elk is te zien dat ze goed gebruikt zijn. En de gordijnen zijn open! Hij had die toch ook dichtgedaan? Met één armbeweging maait Jonas ze allemaal van de vensterbank op de grond. Rood van woede beent hij naar beneden en pakt de telefoon op. "NU BEN JE ECHT TEVER GEGAAN!" raast Jonas. "Hoe krijg je het voor elkaar om die luiers daar uit te stallen!? Hoe kun je me zo vernederen?" Jonas begint te huilen. "Waar heb ik dit aan verdiend? Ik ben toch ook gewoon een goed burger die geen problemen wilt?" Snikkend laat hij zich op de bank zakken. "Hoe moet dit nu verder? Wat voor helse opdracht ga je nu weer bedenken? Laat mij toch met rust! Hoe lang lagen die luiers daar al?"
"Dat zou jij beter moeten weten dan ik, eigenlijk," klinkt de stem. "Het is jouw huis!"
"Maar ik heb die daar toch niet zelf neergelegd? Hoe komen ze daar dan?" jammert Jonas.
"Nee, die heb ik daar neergelegd."
"En hoe kom je dan in mijn huis?"
De stem gaat er niet op in. "Luister, maak je maar niet druk. Er is nog maar een opdracht over. Daarna ben je van de opdrachten af. Eerlijk waar. Het enige wat je hoeft te doen is om vannacht in je slaap in je luier te plassen."
"En hoe moet ik dat doen? Ik heb daar toch geen controle over om dat in mijn slaap te doen?"
"Als je vanaf de eerste dag al je luiers had aangedaan en geen wc meer had gebruikt, dan waren we nu wel op een punt geweest waarop je dat kunt. Maar wie weet heb je toch voldoende luierervaring opgebouwd dat het je lukt. Je kan jezelf een handje helpen natuurlijk door het eten en drinken goed te plannen. Als het je lukt, ben je geslaagd en ben je van mij af. Maar zo niet, dan is je straf dat je jezelf open en bloot voor een open raam moet verschonen en loop je de rest van de dag weer in de luiers, net zolang tot je in een nacht wel in je slaap plast. Oh, en pas als je gaat slapen een schone luier aan trekken. Het moet wel te controleren zijn."
"Je bent een maniak, een sadist, een psychopaat!" schreeuwt Jonas tegen zijn telefoon.
"Dank je, en nu maar aan de slag jij!" En daarmee is het gesprek klaar.
Bijna hyperventilerend van woede staat Jonas daar. Het duurt even voor hij tot rust komt. Een opdracht nog? Vooruit dan maar. Vergeleken met gisteren en vandaag valt het ergens misschien wel mee. En dus zorgt hij dat hij in de avond nog een keer plast en vervolgens voor hij gaat slapen flink wat cola en water drinkt. Daarna legt hij zich te rusten. Die luier zal nat worden in zijn slaap. Het moet! ...

- en dan hieronder het slot! -


30 mei

Rond half een in de nacht wordt Jonas wakker met een bijna knappende blaas. Nee! denkt Jonas verschrikt. Waarom moest hij nu wakker worden? Dertig jaar geconditioneerd zijn om op de wc te plassen is niet in een paar dagen ongedaan gemaakt. Hij probeert nog verder te slapen in de hoop dat hij toch nog in zijn slaap kan plassen, maar zijn blaas houdt hem wakker. En dus plast hij toch maar 'bewust' in zijn luier. De luier loopt flink vol, zodanig dat er niet nog een extra plas bij zou kunnen. Na het ledigen van zijn blaas valt hij dan toch weer in slaap. Misschien dat het slapen in een volgeplaste luier ook telt? Hij durft er haast niet op te hopen.
Eenmaal in de ochtend wordt hij wakker en moet hij poepen. Hij poept maar in de volle luier in de hoop nog wat extra credits te hebben, waarna hij in zijn volle luier maar gaat ontbijten. Na het ontbijt loopt hij wat rond in zijn huis en rommelt wat aan, wachtend op een teken van zijn mysterieuze opdrachtgever. En dan komt daar eindelijk het verlossende gesprek, terwijl hij in de hal voor de badkamerdeur staat.
"Hoi," zegt de stem enkel.
"En?" wil Jonas meteen weten. "Is de opdracht gelukt?"
"Die luier van je is goed gevuld. Dat mag zeker worden gezegd. Maar laten we eerlijk zijn, dat was niet terwijl je sliep. Je had je ogen open toen je dit deed en dat weet je zelf heel goed."
Jonas blijft stil. Hij kijkt angstig om zich heen. Zijn hart begint snel te kloppen. Moet hij echt... Hij wil de slaapkamerdeur openen, maar die zit op slot. En de badkamerdeur ook. "Wat is dit? Ik moet toch..."
"Beneden voor het raam, Jonas. Zoals afgesproken!"
Jonas kijkt in zijn hobbykamer, waar de gordijnen van de rails zijn gehaald en alle luiers die hij gisteren eraf heeft gemaaid weer terug liggen op de vensterbank. Hij rent zwetend naar beneden en ziet ook daar nergens meer gordijnen hangen. Op de salontafel ligt een pak water whipes en een schone luier klaar.
"Ga je gang, ik hang op. Morgen bel ik je weer."
Met trillende handen kleedt Jonas zich uit, doet zijn overvolle luier uit en begint zichzelf schoon te maken. De tranen staan in zijn ogen. Eenmaal met een schone luier aan aarzelt hij enorm. Op de bank zittend staart hij een tijdje naar de grond. Maar dan besluit hij dat hij kleren gaat uitzoeken om aan te doen. De volle luier laat hij open op de grond liggen. Voor de deur van zijn slaapkamer ligt de sleutel op de grond. Als hij de deur opent, loopt hij naar binnen naar zijn linnenkast. De doos met luiers staat er nog steeds, hoewel er niet veel luiers meer inzitten vergeleken met een kleine week geleden. Verslagen laat hij zich op zijn bed zakken. Als hij meerdere nachten niet de opdracht kan vervullen, moet hij dan elke ochtend zo vernederd worden? Hij weet even niet meer wat hij moet doen. Radeloos kijkt hij om zich heen en ziet hij dat alle gordijnen van het huis in een hoek naast de linnenkast gegooid zijn.
Dan wordt er hard op de deur gebonst. "Politie! Doet u alstublieft open!"
Jonas krijgt haast een hartverzakking van de schrik. Snel schiet hij een shirt aan en een korte broek die zijn luier niet geheel bedekt. Maar hij moet nu naar de voordeur, want het bonzen houdt niet op.
Buiten voor de deur staan twee politieagenten en twee buurvrouwen. Jonas herkent ze allebei. De ene buurvrouw is die van het ruilkastje, de ander woont tegenover hem. Jonas kan wel door de grond zakken van schaamte.
"Dat is hem," roept de buurvrouw van tegenover. "Dit is de man waarover ik u gebeld heb. Niet te geloven dat hij bloot voor het raam stond en dan ook nog een vieze kont afvegen. Mijn kind stond net uit het raam te kijken... ik wist niet hoe snel ik de rolgordijnen moest laten zakken. U moest zich schamen!"
"Maar - maar, maar... die man aan de telefoon," stamelt Jonas.
"Tja, meneer Van 't Hamertje," begint een van de agenten. "Enkele dagen geleden had u gebeld dat u telefonisch lastig werd gevallen door een stalker. Wij hebben naar aanleiding van die bewering én de klachten van buurtbewoners van de afgelopen dagen via uw aanbieder uw logs opgevraagd en het blijkt dat er nooit telefoongesprekken zijn geweest!"
"Wat?" roept Jonas. "Dat kan niet! Ik heb hem aan de lijn gehad!"
"Kijkt u dan zelf eens in de historie van uw telefoon?" vraagt de agent nu. Jonas gehoorzaamt en bekijkt de lijst van recente oproepen. De enige twee vermeldingen die er staan, zijn dat hij op 25 mei in de ochtend met zijn ouders gebeld heeft. Dat was om het nieuwe nummer door te geven, wist hij nog... En de tweede was het bellen van 112 aan het begin van die avond. Het begint Jonas helemaal te duizelen. Als het geen telefoongesprek was, wat was het dan wel? Hij hoorde die stem toch steeds? Hij drukte toch elke keer op de opneem- en ophangknop?
"Het begon al enkele dagen geleden," begint de buurvrouw van het ruilkastje nu. "Ik zag dat hij iets in mijn ruilkastje stopte. Toen ik ging kijken zag ik dat het luiers waren. Nu woont hij in zijn eentje en dit waren kinderluiers, dus mijn alarmbellen gingen meteen af. Ik heb die luiers terug door zijn brievenbus gedaan en ben hem wat meer in de gaten gaan houden. Nou ja, de rest weet u, meneer agent. Ik heb het u allemaal al verteld aan de telefoon."
"Inderdaad," beaamt de agent. "Meneer Van 't Hamertje, ik stel voor dat we binnen verder praten. Dames, dank voor uw oplettendheid. We zullen dit verder regelen."
"Kijk nou!" roept de buurvrouw van tegenover. "Op de kamer daarboven ligt het ook weer vol met luiers! Wat is dit nou?"
"En die heeft hij er zelf neergelegd!" vertelt de buurvrouw van het ruilkastje. "Ik liep vanochtend met de hond en zag hem druk bezig zijn gordijnen eraf te halen waarna hij zorgvuldig, met een grijns op zijn gezicht, al die vieze luiers een plekje gaf. Het is niet voor niets dat ik zo bezorgd klonk aan de telefoon."
De agenten nemen Jonas mee naar binnen terwijl ze de dames naar hun huis sturen. Binnen in de kamer gaan de agenten bijna over hun nek van de vieze luier die nog op de grond ligt. Ze sommeren Jonas de luier te verwijderen, dus plakt hij hem dicht en legt hem op de trap naar boven.
"U begrijpt wel dat dit een groot probleem is," zegt een van de agenten. Jonas knikt stil.
"Na alles wat we hebben gehoord van de buren én het verhaal dat u enkele dagen geleden vertelde over een stalker hebben we onderzoek gedaan. Door wat u net ook van de buurvrouwen hebt gehoord, hebben we ook navraag gedaan bij uw huisarts. Deze wilde vanwege zijn beroepsgeheim aanvankelijk niets zeggen, maar we hebben hem de ernst van de situatie verteld en toen heeft hij ons laten weten dat u aan een psychische aandoening lijdt. Daar krijgt u medicijnen voor, maar ik vermoed dat u deze al een tijd niet meer genomen heeft."
"Dat - dat klopt," verzucht Jonas.
"Maar ook mét de medicijnen zijn er wel eens zorgwekkende incidenten geweest, al waren die dan niet luiergerelateerd. We hebben helaas de conclusie moeten trekken, in overleg met uw arts, dat het niet verantwoord is om u nog langer alleen te laten wonen. We willen u daarom meenemen zodat u opgenomen kan worden. Vandaar uit zal er besloten moeten worden hoe verder te gaan en of het verblijf tijdelijk of permanent is, en of u op enig moment weer zelfstandig of onder begeleiding kan wonen."
Iets in Jonas breekt er. De hele tijd wilde hij weten wie die vreemdeling was met al die rare opdrachten. Hoe die persoon alles van hem wist, wat niemand eigenlijk kon weten. Was hij dat dus zelf? Blijkbaar, afgaand op het verhaal van de buurvrouwen. In een moment lijkt zijn hele wereld in elkaar te vallen.
"Meneer, ik stel voor dat we u in onze wagen plaatsen. Is er nog iets wat u wilt meenemen?"
Jonas kijkt de agenten verbijsterd aan. Iets wat hij wil meenemen? Wat heeft hij nu dan nog? Er is niets waar hij nog wat mee kan. Hij kan ook nergens aan denken. Behalve maar aan een ding. En dat is waar alle ellende mee begonnen is. Zijn blik verandert van bang en onzeker naar zelfverzekerd en uitdagend, zijn stem verdraait hij lichtelijk. "Ik vind alles best. Zo lang ik mijn luiers maar heb."
De agenten knikken stil. Jonas wordt achterin de politiewagen gezet, waarna de politie terug het huis in gaat en er een tijd later met een doos met nog slechts enkele luiers en een dichtgeknoopte zak vol vieze luiers weer naar buiten komt. De doos wordt naast Jonas gezet, de vuilniszak wordt met de afvalpas van Jonas in een ondergrondse container gegooid. De agenten stappen vervolgens in. Terwijl de auto weg rijdt, verschijnt er een steeds breder wordende grijns op het gezicht van Jonas. In zijn handen houdt hij een luier vast. "Goed gedaan, Jonas, je laatste opdracht is voltooid," is het enige wat hij nog mompelt waarna hij er hard om lacht, terwijl de politiewagen hem meeneemt.

- einde -

 

[speentje]

Wat een einde van het verhaal , hij was zelf die opdrachten verzon. schitterend verhaal