Hoofdstuk 4
Gelukkig hoefde dat ook niet, want een uurtje later stond hij alweer naast me. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en met een hand op mijn schouder keek hij naar wat ik aan het doen was. Aangezien ik het altijd wel leuk had gevonden om te tekenen, had ik een leeg vel papier uitgezocht en was ik gaan tekenen. Ik kreeg nogmaals een complimentje en ik glom bijna van trots. Het feit dat hij leuk vond wat ik had gedaan, dat hij me waardeerde, verwarmde me en maakte me gelukkig.
"Kom, we gaan naar buiten, de frisse lucht in." Zei hij en tien minuten later liepen we in de kou, door een centimeters dikke laag maagdelijke sneeuw. De jongeman had me in een skipak gehesen, over mijn eendelige kledingstuk. Een dikke skibroek, ski-jas, snowboots, een muts en een paar handschoenen beschermden me tegen de kou, alleen mijn neus en wangen waren koud, maar het gaf mijn gezicht een gezonde kleur, had de jongeman gezegd.
We liepen door het bos heen, onder een stralende zon die maar weinig warmte gaf. Twee grote herdershonden dartelden om ons heen, terwijl we zwijgend voor ons uit keken. We lieten diepe voetstappen achter in het bos, maar de jongeman wist blijkbaar goed de weg, want paden kon ik hier in het bos niet onderscheiden.
Ik liep een paar meter achter hem aan, een beetje ongemakkelijk. Mijn ogen waren gericht op de rugzak van de jongeman. Ik had in de deuropening toekeken, terwijl ik hem schone luiers, kleren en verschillende andere spulletjes had zien inpakken. Het feit dat ik blijkbaar ergens anders dan hier in huis verschoond zou gaan worden voelde vreemd aan. Ik durfde er niets van te zeggen, maar toen de rugzak gevuld was, en de jongeman langs me heen was gelopen, had hij mijn mistroostige blik gezien. Met een snelle aai over mijn bol, en een opbeurende glimlach had hij geprobeerd me gerust te stellen.
We liepen dwars door het bos heen, leek het wel. Er waren geen wegen en paden te zien. De kale bomen waren bedekt met een dikke laag sneeuw. Takken hingen zwaar krakend omlaag onder het grote gewicht. Ik had het vreemde gevoel dat ik het eigenlijk koud zou moeten hebben, terwijl ik dat niet had. De laatste tijd had ik in veel minder dikke kleren op straat geleefd en de temperaturen onder nul waren een hel geweest. Nu was het misschien nog wel kouder, maar het deerde me niet.
Ik voelde de luier tussen mijn benen tijdens het lopen. Een vreemd gevoel dat ik niet prettig vond. Het plastic schuurde een beetje tegen mijn liezen. Het plastic van de luier, en de inspanning van het wandelen, deden me zweten en mijn billen en liezen voelden klam aan. Tot overmaat van ramp voelde ik ook nog een flinke scheut urine in mijn luier lopen. Mijn blozende wangen vielen gelukkig niet op door mijn door de inspanning verkleurde gezicht.
Ik liep langzaam naar de jongeman toe, mezelf schamend voor het natte gevoel tussen mijn benen, en ging naast hem lopen. Hij keek me een ogenblik aan en sloeg een arm om me heen.
"Ik... Ik heb geplast... in mijn luier..." Stamelde ik, en de jongeman bleef stilstaan. Hij draaide zich naar me toe en keek me aan.
"Geeft niets, lieve schat. Daar zijn luiers voor." Hij aaide me even vluchtig over mijn wang, maar bleef staan alsof hij nog iets wilde zeggen. Inderdaad ging hij door, en liet hij me nog meer blozen.
"Zullen we afspreken dat ik je regelmatig zal controleren of je verschoond moet worden, zodat jij niet meer hoeft aan te geven dat je een schone luier nodig hebt?" Hij legde zijn hand op mijn schouder, en ik keek hem met een schuldige blik aan. De tranen stonden een ogenblik op het punt om uit te breken, terwijl ik me bedacht dat ik hiermee weer een stapje op weg was naar een echte baby. De jongeman trok me ineens tegen zich aan, en aangezien hij een kop groter dan ik was, duwde ik mijn gezicht tegen zijn schouder. Hij wreef liefkozend over mijn rug en troostte me.
"Kom, niet huilen. Ik beloof dat ik goed voor je zal zorgen." Zei hij en zijn warmte en geruststellende woorden deden mijn bedenkingen veel sneller smelten dan de sneeuw waar we in stonden. Hij liet me los en kuste me nog snel even op mijn voorhoofd, op het kleine randje boven mijn neus dat niet bedekt was door de muts. Hij zag dat mijn stemming nog steeds niet uitbundig te noemen was. Hij lachte en stapte snel een paar passen achteruit.
"Kom, wees een beetje vrolijker." Lachte hij, terwijl hij bukte en een hand sneeuw pakte. Met een grote boog gooide hij de sneeuwbal naar me toe, ik stapte onwennig opzij, de volgende sneeuwbal kwam met een minder grote boog naar me toe. Met een klein gilletje stapte ik verder achteruit, maar ik werd toch geraakt. De sneeuwbal was zacht en onderhands gegooid, maar de volgende sneeuwbal kwam alweer naar me toe, ditmaal veel sneller.
Hij daagde me uit, en nadat ik een paar seconden beteuterd als schietschijf had gediend, stapte ik toch maar met een doorbrekende glimlach snel achter een boom. Met enige terughoudendheid begon ik terug te gooien, pas de vierde sneeuwbal was zo hard mogelijk. Voor een ogenblik was ik mijn onderdanigheid van de afgelopen dagen kwijt, mijn ontzag voor hem was naar de achtergrond gedrukt, en onder luid gejuich kon de jongeman een ogenblik later de sneeuw van zijn gezicht vegen.
De jongeman lachte en nam zijn nederlaag goed op, maar ineens stormde hij op me af en met een paar grote passen was hij bij me. Hij greep me bij mijn middel en met zijn vrije hand wreef hij een flinke hand sneeuw in mijn gezicht. Wild, maar ingehouden, trappelend probeerde ik los te komen, maar het resultaat was dat we nu beide door de sneeuw rolden.
Ook de twee honden hadden zich nu ineens bij het spel betrokken en dartel blaffend sprongen ze om ons heen. Speels hapten ze naar uitstekende ledematen, maar geen enkele beet deed pijn. De honden waren goed afgericht, en het speelse karakter van het spel begrepen ze heel goed.
Tien minuten speelden we in de sneeuw, voordat we allemaal, de honden ook, hijgend de sneeuw van ons af schudden. Mijn gezicht was vuurrood van inspanning en ik hijgde zwaar. Het spelen had mijn gedachten afgeleid van het feit dat mijn luier nu alweer een stuk natter was, maar de gedachte dat ik niet te lang op een schone luier zou hoeven te wachten, maakte het geheel draaglijker.
We liepen verder en nog geen driehonderd meter verder kwam we bij een huis. Het lag even afgelegen als het huis waar ik nu in woonde, en het was misschien nog wel iets groter. We kwamen vanuit het bos van achteren de tuin in, en we liepen zelfs langs een zwembad, alhoewel dat nu natuurlijk leeg en afgedekt was. Ik zou er graag eens zwemmen in de zomer, maar vroeg me af waar ik de komende zomer zou wonen. De toekomst leek zo vreselijk veel weg, en ik wist nog niet eens wat er morgen zou gebeuren.
Op een vreemde manier leek het me ook niet echt uit te maken wat er morgen ging gebeuren, ik was meer met het nu bezig. Ik hield me meer bezig met waar en wanneer ik een schone luier zou krijgen dan waar ik volgende week zou slapen. Te weten dat ik vanavond weer in een warm bed kwam te liggen en dat ik vandaag te eten zou krijgen, was veel belangrijker dan wat er morgen ging gebeuren. Mijn toekomst reikte niet verder dan een paar uur en de wereld was niet groter dan mijn directe omgeving.
We liepen naar een zij-ingang, waar we hartelijk begroet werden door een man en een vrouw van rond de vijfendertig jaar. Nadat de jongeman de andere man zijn hand had geschud, en de vrouw had gekust, duwde hij mij naar voren. Vier ogen waren op me gericht, bekeken me van top tot teen en lachten me vriendelijk toe.
"Deze lieve, kleine meid logeert een poosje bij me." Zei mijn verzorger, terwijl hij achter me stond en een hand op mijn schouder legde. De vrouw boog naar me en kuste me, ze trok de muts van mijn hoofd af. Ze bewoog haar hand door mijn korte haren en glimlachte.
"Hoi, ik ben Karin. Ik zal je even helpen je skipak uit te trekken, het is binnen warm genoeg." Zei ze hartelijk. Ze bukte voor me en hielp me uit mijn laarzen, terwijl ik wankel steun zocht op haar schouder. Stilletjes keek ik toe en verbaasde me over de hartelijkheid van deze onbekende mensen. Dat was me nog nooit overkomen, maar er gebeurde nu veel meer dingen die me nog nooit overkomen waren, dus het verbaasde me niet meer zo heel erg veel.
"Ik ben Stefan. Geef mij je jas maar, dan hang ik hem aan de kapstok." Ook hij lachte me hartelijk toe. Hij hielp me uit mijn jas en pakte hem aan. Onzeker keek ik even naar mijn verzorger die ook zijn skipak aan het uittrekken was. Zodra hij klaar was lachte hij naar me.
"Ben je een beetje verlegen?" Zei hij en ik knikte. Ik voelde hoe mijn skibroek naar beneden getrokken werd en voetje voor voetje mocht ik er uitstappen. Even was ik bang dat ze wat zouden zeggen van mijn vreemde kleding, maar ze deden alsof ze niets vreemds zagen.
"Kom, gaan we naar de woonkamer. De open haard brandt en een kop warme chocolademelk gaat er best wel in, toch?" Zei Karin en met een hand op mijn schouder leidde ze me richting de woonkamer. De honden bleven achter in de bijkeuken, terwijl wij verder liepen naar de woonkamer. Daar was het knus en gezellig. Met zijn vieren gingen we bij de open haard zitten, ik zocht een plaatsje direct naast de man die het meest vertrouwd was. Ik trok mijn voeten van de vloer en schoof ze onder me, leunend tegen zijn schouder.
"Hebben jullie lekker gewandeld?" Vroeg Stefan, terwijl hij mij aankeek. Ik knikte, maar durfde verder niets te zeggen. Mijn verzorger lachte en sloeg een arm om me heen.
"Ze is echt een beetje verlegen." Leek hij verbaasd te zeggen. "We zijn recht door het bos gelopen, het is bijna windstil dus met de kou valt het ook wel mee." Vijf minuutjes lang praatten Stefan en mijn verzorger met elkaar. Ze hadden het over het weer, over sport en over werk. Ik zat er wel bij, maar hield me er buiten. Gelukkig werd ik ook niet echt in het gesprek betrokken.
"Kijk eens wat ik heb?" Zei Karin terwijl ze de kamer binnen kwam lopen met een dienblad met daarop vier dampende koppen chocolademelk. Karin zette de kop voor me op de tafel neer, maar ik vroeg me af hoe ik dit moest drinken. Ik mocht het vast niet zelf opdrinken, en ervaring had geleerd dat ik toch ook een slabbetje voor zou krijgen.
Het dienblad was leeg, vier koppen chocolademelk stonden klaar op tafel. Karin zette het dienblad op zijn kant tegen de zijkant van de bank aan, maar pakte er eerst nog een doek af en gaf die aan mijn verzorger. Ik bloosde, want uit het opgevouwen stukje stof hing een dun, wit koordje. Het was mijn slabbetje.
Terwijl mijn verzorger gewoon door praatte over voetbal, draaide hij zich naar me toe. Ik zat nog steeds tegen hem aan geleund en hij duwde me iets overeind. Hij hing het slabbetje voor mijn borst en legde behendig een knoopje in de koordjes achter mijn nek. Daarna pakte hij zijn kop met chocolademelk en leunde weer achterover tegen de rugleuning van de bank.
"Voorzichtig." Zei hij, terwijl hij een arm om me heen sloeg en ik weer tegen hem aan moest gaan leunen. Met zijn hand van de arm die achter me langs liep, trok hij nog even het slabbetje recht, terwijl hij met zijn andere hand de kop beet hield. Hij blies zachtjes in de kop, terwijl de damp er nog uitkringelde. Voorzichtig nam hij een slokje.
"Lekker, Karin. Daar knapt een mens van op." Zei hij lachend en blies nog eens in de kop om de melk wat af te koelen. Hij nam nog een slokje en bracht toen dezelfde mok naar mijn lippen. Heel voorzichtig liet hij me een klein slokje nemen.
"Vind je het lekker?" Vroeg hij. Ik keek hem een ogenblik aan, terwijl ik de warmte van de chocolademelk door mijn lichaam naar beneden voelde stromen. Ik knikte, vond het echt lekker. Gretig opende ik mijn lippen toen de beker nogmaals mijn kant op kwam. Weer kreeg ik maar een klein slokje naar binnen, voordat de beker weer recht gehouden werd.
Tussendoor nam hij zelf ook af en toe een slokje, maar het meeste van de chocolademelk dronk ik op. En ook van de tweede beker mocht ik het grootste gedeelte opdrinken, slokje voor slokje.
"Kijk, daar wordt je weer lekker warm van, toch?" Zei mijn verzorger, terwijl hij over mijn buik wreef. Ik knikte en keek met enige teleurstelling naar het feit dat de laatste grote slok van de chocolademelk niet mijn mond in ging. Hij zette de lege beker weer op tafel en veegde daarna met mijn slabbetje mijn mond schoon. Hij deed mijn slabbetje echter niet af en liet het voor mijn borst hangen.
"Zal ik wat te eten voor haar klaar maken?" Vroeg Karin. "Ze zal wel honger hebben."
"Ja graag, dank je. Kan ik haar hier daarna een uurtje op bed leggen?" Zei mijn verzorger.
"Natuurlijk, geen probleem." Zei Stefan en Karin verdween naar de keuken. Tot mijn verrassing kwam ze vijf minuten later terug met een bordje met in stukjes gesneden boterhammen. Aangezien dit hetzelfde was als ik gisteren te eten had gekregen, moest dit vooraf zijn afgesproken. Ik dacht er verder maar niet meer over na, want het eerste stukje brood hing al voor mijn mond te wachten.
Braaf, zoals van me verwacht werd, hapte ik de boterhammen snel weg. Daarna knikte ik op de vraag of ik nog een beker melk wilde en mijn verzorger hielp me daarna ook de melk opdrinken. Tevreden keek hij me daarna aan. Hij wreef over mijn lekker gevulde maag en kuste me op mijn wang.
"Goed gedaan, lieve meid. Ik ben trots op je. En nu gaan we even een bed voor je opzoeken." Hij stond op en tilde me van de bank af. Ook Karin en Stefan stonden op en liepen voor ons uit naar een slaapkamer. Ik hoopte dat ik nog een schone luier zou krijgen voordat ik moest gaan slapen, maar ik wist bijna zeker dat mijn verzorger dat zou regelen. Ik vertrouwde hem volledig en wist dat hij me niet expres in een natte luier naar bed zou brengen.
We liepen een klein slaapkamertje in aan de voorkant van het huis. Stefan bleef in de deuropening staan en bleef op de achtergrond staan kijken. Karin trok het dekbed terug en ik werd op het bed neergelegd. Mijn oog viel op de rugzak die al in de slaapkamer voor me klaar stond. In de rugzak zat een schone luier op me te wachten en met enige opluchting zak ik dat Karin de tas naar het bed toe bracht.
Mijn verzorger knielde voor het bed neer en draaide me zachtjes op mijn buik. Hij maakte de rits op mijn rug los en trok hem open tot mijn onderrug, waar mijn luier al zichtbaar werd. Daarna draaide hij me weer even voorzichtig op mijn rug en trok me het pakje helemaal uit. Hij legde het naast het bed neer.
Ik droeg nu alleen nog maar mijn luierhemdje en de luier, en zijn vingers bewogen al naar mijn kruis, waar het luierhemdje met vier drukknoopjes zat gesloten. Mijn gezicht kleurde dieproze, toen het luierhemdje omhoog getrokken werd en mijn natte luier zichtbaar was. Stefan keek toe vanuit de deuropening, terwijl Karin achter mijn verzorger klaar stond.
Mijn verzorger opende de rugzak en pakte er een handdoek uit en terwijl ik mijn knieën introk schoof hij de handdoek onder mijn billen op het bed. Daarna werd er een schone luier naast me op het bed klaar gelegd, waar vervolgens een geel doosje met vochtig doekjes naast werd klaargezet.
"Zal ik haar maar even verschonen, dat is tenslotte ook een vrouwenbaan, dan kun jij je honden even wat te eten geven." Zei Karin en ze stond al klaar om de positie van mijn verzorger over te nemen. Die keek eerst naar Karin en daarna naar mij. Ik lag heel gedwee met mijn beentjes iets gespreid en mijn handen naast mijn hoofd klaar, en ik bloosde weer.
"Als je het niet erg vindt." Zei mijn verzorger en tot mijn schrik stond hij op en kwam op de rand van het bed zitten, vlak naast mijn gezicht. Karin schudde het hoofd en bukte bij het bed neer.
"Nee hoor, geen enkel probleem." Zei ze en de eerste plakstrips van mijn luier werden al opengetrokken. Mijn verzorger pakte mijn hand beet en mijn vingers vouwden zich om zijn hand en knepen zachtjes, zoekend naar steun, mentale steun vooral. Zijn andere hand wreef zachtjes langs mijn wang, terwijl ik beschaamd naar hem omhoog keek. Ik lag inmiddels met mijn knieën in de lucht, terwijl de natte luier onder mijn billen vandaan getrokken werd. Mijn billen glansden van het vocht, terwijl de geur van urine de kamer doordrenkte.
Ik voelde hoe de hand teruggetrokken werd en ook de strelingen hielden op. Hij knipoogde nog een keer naar me en liep toen de kamer uit. Ik huilde zachtjes toen ik voelde hoe mijn billen met een vochtig doekje werden schoongemaakt. Karin begon me met lieve woordjes aan te spreken, vertelde me dat het niet erg was en dat het zo weer voorbij was. Dat ik snel weer een warme, droge luier om zou hebben.
Haar bewegingen waren zacht en behendig, en met mijn ogen dicht liet ik haar haar gang gaan. Ik probeerde niet na te denken over wat er gebeurde, maar concentreerde me op de schone luier die klaar voor me lag, en vreemd genoeg kalmeerde ik wat. Ook de woorden van Karin drongen tot me door en ik luisterde naar haar monotone stem, die me op kinderlijke wijze vertelde wat ze ging doen, en wat ze nu ging aanraken. Met mijn ogen dicht haalde ze met haar uitleg mijn onzekerheid weg, ik wist precies waar haar vingers me nu zouden gaan aanraken.
Ze was klaar, legde het laatst gebruikte vochtige doekje op mijn natte luier naast het bed. Ik was voldoende gekalmeerd om met mijn ogen open haar verrichtingen te kunnen volgen. Ik zag haar hoe ze de schone luier openvouwde, ontdekte wat de voorkant en wat de achterkant was, en daarna de achterkant van de luier onder mijn billen schoof.
Ze vouwde de luier dicht en plakte hem niet al te strak dicht. Daarna trok ze het luierhemdje omlaag en sloot het tussen mijn benen met de drukknoopjes. Ze ging naast me op het bed zitten en legde haar hand op mijn buik.
"Zorgt hij wel een beetje goed voor je?" Vroeg ze, zachtjes wrijvend over mijn buik. Ik knikte en observeerde haar zachte gelaatstrekken. Halflang blond haar hing achter haar oren en ze was lichtjes opgemaakt. Niet overdreven, maar genoeg om er niet onverzorgd uit te zien. Ik zag gouden oorbellen in haar oren, maar haar ogen glinsterden feller, ze glimlachte me even lief toe. Ze leek me een aardige vrouw, en haar bewegingen met haar hand over mijn buik voelden lekker aan.
Ik knikte bevestigend, ik had geen reden tot klagen. Ik voelde me prettig en veilig bij hem, en verwarmde me in zijn liefde en verzorging.
"Is hij dan die uitzondering die de regel bevestigt dat mannen niet voor kinderen kunnen zorgen?" Ze lachte en ik glimlachte. Ze was lief en aardig tegen me, het verschil met een paar dagen geleden, toen ik nog op straat leefde, was enorm.
"Word ik uitgelachen? Als ik jullie zo zachtjes hoor praten, kan dat alleen maar over mij gaan, toch?" Mijn verzorger liep langs Stefan, die nog steeds in de deuropening stond, de kamer in. Met zijn handen in zijn zij stond hij uitdagend naar beneden te kijken, met een brede lach op zijn gezicht.
"Nee hoor, hoe kom je daar nu bij?" Lachte Karin, en trok daarna het dekbed over me heen. Ze kuste me op mijn voorhoofd. "Slaap lekker." Zei ze. Daarna knielde mijn verzorger naast het bed neer en ook van hem kreeg ik een kus.
"Welterusten, lieve schat, ik kom je straks wel weer uit bed halen. Of eehhh... heb je liever dat Karin dat doet?" Fluisterde hij zachtjes in mijn oor. Ik haalde mijn schouders op en drukte snel een kusje op zijn wang. Ik realiseerde me dat dit de eerste keer was dat ik hem kuste. Alle andere keren werd ik steeds gekust, maar dit was de eerste keer dat ik mijn gevoelens tegenover hem had getoond.
Met een hele, brede glimlach, en zelfs een soort van trots op zijn gezicht, drukte hij zijn wang tegen de mijne. Hij aaide me over mijn hoofd en fluisterde me nog wat lieve woordjes toe. Met een gelukkig gevoel draaide ik me op mijn zij en viel binnen een minuut in slaap.
En terwijl ik sliep werd er in de woonkamer druk over mij gepraat, en over mijn toekomst. Een toekomst die door anderen voor me werd gepland, waar ik voorlopig geen enkele invloed op uit kon oefenen. Het deerde me niet, ik voelde me gelukkig. Mensen om me heen leken van me te houden, zorgden goed voor me, en hadden het beste met me voor.
Karin kwam de woonkamer binnen lopen, ze leek te glunderen van geluk. Ze liet zich naast Stefan op de bank zakken en leunde tegen hem aan. Ze keek hem recht in de ogen. Stefan beantwoordde de blik en zijn liefde voor Karin was duidelijk af te lezen van zijn gezicht.
"Ze is zo vreselijk lief. Wat zou ik haar graag in huis nemen, jij toch ook Stefan?" Zei Karin, aan het eind ineens onzeker, maar Stefan knikte en de onzekerheid verdween van Karin's gezicht.
"Het is nu nog te vroeg, als we dit overhaasten kan het plan nog helemaal mislukken. Maar ik geef toe dat het er heel goed begint uit te zien." Zei Stefan en keek daarna naar mijn verzorger. Hij knikte bevestigend.
"De slaappillen werken geweldig, ze slaapt er prima op, en het maakt haar bovendien wat suf en meegaander. Zonder die slaappillen had ik haar nooit zo gemakkelijk en vrijwel vrijwillig kunnen opnemen in huis. Ik denk echter dat ik morgen al kan gaan minderen met die slaappillen om haar haar nieuwe levensstijl te kunnen laten accepteren."
"Ik begrijp er allemaal niets van, al dat vage psychologische gedoe laat ik maar aan jullie over. Ik hoop alleen van harte dat die arme meid haar leven als baby zal accepteren, zodat wij haar een nieuwe kans kunnen geven. Ze heeft zoveel verschrikkelijke dingen in haar leven meegemaakt, en alleen op deze manier kunnen we haar helemaal opnieuw laten beginnen." Zei Karin, die zich al helemaal had voorbereid op de rol van moeder.
Als alles volgens plan verliep zou ze binnen een paar dagen een baby krijgen, een baby van zeventien jaar oud. Een baby die lichamelijk dan wel een stuk ouder was, maar die tegen die tijd zo gewend zou zijn aan haar kinderlijke behandeling, dat ze haar jeugd opnieuw zou kunnen beleven, in een versneld tempo natuurlijk, maar ditmaal wel met de liefde en verzorging die een kind nodig had.
"Ik begrijp ook niet alles, Karin, maar ik kan wel zien dat het meisje dat nu bij ons op het logeerbed ligt, zich voelt en gedraagt als een kleuter. Ze lijkt geen enkele aandrang te hebben om terug te gaan naar haar, min of meer, volwassen wereld. De liefde en genegenheid en de verzorging doen al haar andere genoegens vergeten, en haar vrijwillige onzindelijkheid is een plus waar we niet op hadden durven te hopen. Ze lijkt dit alles te accepteren, evenals de verzorging, zoals het voeren en het verschonen." Zei Stefan, die zich ook verheugde op zijn rol als vader, wat op natuurlijke wijze niet was gelukt omdat Karin geen kinderen kon krijgen.
"Ik had inderdaad ook niet verwacht dat ze zo gemakkelijk, en met een klein duwtje in haar rug, vrijwillig terug zou keren naar haar kindertijd. Het feit dat ze vroeger mishandeld is, van tehuis naar tehuis gestuurd werd wegens haar onhandelbaarheid, en haar omzwervingen over straat, hebben haar blijkbaar zo naar liefde en genegenheid doen verlangen dat ze alles zou doen om in een liefdevol gezin opgenomen te worden.
De schaamte van haar onzindelijkheid is ze bijvoorbeeld al grotendeels kwijt, en de wens om weer schoon en droog te zijn is zo groot, dat ze zich zonder morren laat wassen en verschonen. Ze heeft geen behoefte meer aan seks en alle andere volwassen verworvenheden, ze wil warmte en liefde voelen, worden gestreeld en aandacht krijgen." Zei mijn verzorger ernstig.
"Maar komen haar trauma's en mishandelingen dan niet meer naar boven als we haar weer laten opgroeien?" Vroeg Karin.
"Natuurlijk zal ze het zich herinneren, maar als jullie haar alle liefde en aandacht geven die ze nodig heeft, zal haar 'nieuwe kindertijd' het haar helpen verwerken. Geef haar een beetje de tijd om als baby tot rust te komen, en laat haar dan langzaam 'opgroeien'. Leer haar eten zonder te knoeien, train haar zindelijkheid, speel met haar alsof ze echt nog een kind is, maar geef haar steeds nieuwe uitdagingen. Laat haar groeien naar de bijna volwassen tiener die ze eigenlijk is, maar neem de tijd. Overhaast niet, en doe het stapje voor stapje."
"Ik weet zeker dat ze hier niets te kort zal komen. Maak haar klaar voor ons, en wij doen de rest." Zei Stefan, en Karin knikte instemmend, en mijn verzorger beloofde dat hij zijn best zou doen.