KatyDLove
Gewaardeerd Lid
Zo gelukkig als een kind zit ik in een dikke luier in mijn scootmobiel. Eerst ga ik naar de dierenwinkel voor wat kattenvoer. De hondjes rennen enthousiast naar de verkoper voor een snoepje. Even later sta ik in mijn halfvolle luier het voer af te rekenen. Potjandrie, ik moet alweer plassen. Het houdt maar niet op vandaag! Ik lijk wel een lekkende kraan.
Voor ik weg ging had ik mezelf natuurlijk een keertje extra moeten verschonen. Ik weet het. Ik heb dan wel een enorme super gigantische Tena maxi aan, maar ook die krachtpatsers hebben hun grenzen. En die grens is bijna bereikt. Ik heb het nog niet in de gaten. Vrolijk doe ik nog een plasje bij de kassa. Maar een half uur later krijg ik spijt.
Een grote natte plek verschijnt op de achterkant van mijn dartele jurkje. Een klein plasje ligt op de stoel van mijn scootmobiel. Mijn luier is zo lek als een mandje. Waar de broek van vol is loopt de luier van over!
Ik rijd intussen een heel end buiten de stad. Mijn ADHD hondjes rennen als gekken door de struiken. Als ik even mijn mobiel verlaat om een hondendrolletje op te rapen, ontdek ik de nattigheid op mijn zetel. Er is geen houden meer aan nu. Van schrik doe ik alweer een plas. Ik voel nu ook nattigheid. De grens van mijn Tena is finaal bereikt.
‘Niet meer plassen,’ maan ik mezelf. Ik moet nog een heel end rijden, voordat ik weer thuis ben. En het fietspad is uitermate hobbelig. Mijn blaas is overvol. En van dat gehobbel word ik nu eenmaal plasserig.
In de verte loopt een leuke man. Opeens herken ik hem, het is een goede vriend van een oude vriendin. We zijn wel eens met z’n drietjes uit geweest en toen heb ik aan het eind van de avond geweldig lekker met hem gezoend. Gekust. Gebekt. Lang geleden alweer.
‘Hi schat, hoe is het met je?’ schreeuw ik hem tegemoet. Hij kijkt ervan op, dat ik in een scootmobiel rijd. Dat is een recente ontwikkeling. Ik heb een auto-immuunziekte, al heel erg lang. En daarbij ook nog een spierziekte. Op slechte dagen pak ik de scoot. Ik ben geweldig blij met dat ding.
Bovendien heb ik ontdekt, dat er niets zo lekker is, als met een dikke luier om in mijn scootmobiel rond te crossen. Het zit gewoon zo heerlijk. Geen pijnlijke schaamstreek door je dikke luierbult. Geen schuifluier. Nee, een zacht matras. Een zacht nat matras vandaag. Een waterbed. Een lek waterbedje.
Mijn oude vriend informeert naar mijn welbevinden. Stralend sta ik hem te woord. Ik bevind me in mijn kletsnatte luiertje, veilig in mijn scootmobiel. Ik bevind me geweldig wel! Helaas begint het een beetje af te koelen aan het begin van de avond. Er steekt een fris windje op. Die kust door mijn natte jurkje heen mijn vochtige geluierde billen. De dikke bobbel tussen mijn benen koelt flink af. Ik krijg het nu echt koud.
‘Ik moet gaan, het wordt fris,’ neem ik bibberend afscheid. Ik moet nog zeker twintig minuten flink door scooteren, voordat ik thuis ben. En ik moet alweer zo ontzettend nodig plassen, niet normaal. Wat heb ik in godsnaam allemaal gedronken vandaag? Niks bijzonders toch? Waar komt al dat vocht dan vandaan? Schiet mij maar lek!
Ik probeer het op te houden, maar als ik van mijn oude vriend weg rijd, spuit de urine in een grote straal opnieuw mijn doorweekte luier in.
Goddank kan ik gewoon blijven zitten. Ik drapeer mijn jas zo, dat je de nattigheid niet kunt zien. Althans, dat hoop ik. Ik hoef alleen mijn veilige plekje te verlaten om straks in mijn straat de deur van de berging open te te doen. Dan moet ik toch echt eventjes mijn bolide uit.
Misschien, dat de gasten van het hotel aan de overkant dan een plasje zien liggen op de zitting van mijn vervoersmiddel. Dat risico loop ik. Wat kan het schelen? Hebben zij ook een leuke dag!
Een beetje waggelig schuifel ik naar de voordeur. Ik voel zelfs wat plas langs mijn benen lopen nu. Potjandrie, ik ben wel lekker bezig vandaag. Ik draag 24/7 een luier momenteel. Maar vandaag spant echt de kroon qua gepies!
Eenmaal veilig binnen geef ik snel de beesten eten. Een hele batterij voerbakjes wordt gevuld. In sneltreinvaart. Als ik me buk om de bakjes op de grond te zetten voel ik opeens dat ik geweldig moet poepen. Ik kan het niet tegen houden. Rücksichtslos wringt een warme massa zich mijn luier in. Dat is me nog nooit gebeurd op die manier! Het komt vast door de stress en opwindende spanning om ontdekt te worden in mijn doorweekte toestand! De angst om letterlijk met de kletsnatte billen bloot te gaan en tot ieders verbijstering in je hemd en je luier te staan!
Snel ga ik naar de badkamer. Mijn natte luier moet nu echt uit. De poep duwt tegen mijn billen, terwijl de plas langs mijn benen loopt. Het is mooi geweest.
Voorheen poepte ik nooit in mijn luier. Het is niet helemaal mijn ding. Maar tijdens mijn huidige 24/7 periode heb ik besloten het eventueel te laten gebeuren. Indien nodig. Dus sporadisch. Bij wijze van experiment. Als het zo uitkomt. Als het er zomaar uit komt. Spontaan. Zoals nu.
Snel stroop ik alle kletsnatte kleding van mijn lijf. Ik gooi een hele machine vol met geurige pieskleren. Ik was mijn plastic broekje op de hand. De smerige luier gaat buiten in de vuilnisbak. Mijn vieze kont gaat grondig onder de douche.
Een half uur later zit ik schoongepoetst in een zacht fris luiertje televisie te kijken. Ik ben doodmoe van al mijn avonturen. Ik glijd in een diepe droomloze slaap.
Als ik uren later weer boven kom drijven heb ik mijn hele luier alweer vol geplast. Vaag herinner ik me hoe mijn blaas zich tijdens mijn tukje een paar keer spontaan ontspande. De warme golf geluk stromend tussen mijn benen. Veilig ingepakt in mijn lief luiertje.
Ik ga nog een flinke ronde lopen met mijn honden. Het is een werkend ras, dus ze hebben enorm veel beweging nodig. Ik hou ervan om ’s nachts op stap te gaan. De stad is dan zo stil. Zo vredig.
Morgen ga ik niet meer in een natte luier op stap, neem ik me voor. Maar de volgende dag ben ik dat alweer vergeten. Opnieuw vergeet ik me te verschonen, voordat ik ’s middags de deur uit ga.
Gelukkig heb ik uit voorzorg aan het eind van de ochtend een extra grote luier aan met een dubbeldikke inlegger om gedaan. Ik ken mijn pappenheimer intussen. En daaroverheen niet 1 maar 2 plastic broekjes voor de zekerheid. Ik neem geen enkel risico meer met mezelf.
Dus vandaag gaat alles goed. Geen ongelukjes op mijn stoel of gênante plasplekken op mijn kleren. Geen ontmoetingen met oude vlammen, terwijl ik stilaan bevries in mijn natte luier…..
Geluk zit in kleine dingen. Dingen, die je hart doen zingen: Een veilige luier om je billen. Dat is wat we willen. Ik wel in elk geval!
Voor ik weg ging had ik mezelf natuurlijk een keertje extra moeten verschonen. Ik weet het. Ik heb dan wel een enorme super gigantische Tena maxi aan, maar ook die krachtpatsers hebben hun grenzen. En die grens is bijna bereikt. Ik heb het nog niet in de gaten. Vrolijk doe ik nog een plasje bij de kassa. Maar een half uur later krijg ik spijt.
Een grote natte plek verschijnt op de achterkant van mijn dartele jurkje. Een klein plasje ligt op de stoel van mijn scootmobiel. Mijn luier is zo lek als een mandje. Waar de broek van vol is loopt de luier van over!
Ik rijd intussen een heel end buiten de stad. Mijn ADHD hondjes rennen als gekken door de struiken. Als ik even mijn mobiel verlaat om een hondendrolletje op te rapen, ontdek ik de nattigheid op mijn zetel. Er is geen houden meer aan nu. Van schrik doe ik alweer een plas. Ik voel nu ook nattigheid. De grens van mijn Tena is finaal bereikt.
‘Niet meer plassen,’ maan ik mezelf. Ik moet nog een heel end rijden, voordat ik weer thuis ben. En het fietspad is uitermate hobbelig. Mijn blaas is overvol. En van dat gehobbel word ik nu eenmaal plasserig.
In de verte loopt een leuke man. Opeens herken ik hem, het is een goede vriend van een oude vriendin. We zijn wel eens met z’n drietjes uit geweest en toen heb ik aan het eind van de avond geweldig lekker met hem gezoend. Gekust. Gebekt. Lang geleden alweer.
‘Hi schat, hoe is het met je?’ schreeuw ik hem tegemoet. Hij kijkt ervan op, dat ik in een scootmobiel rijd. Dat is een recente ontwikkeling. Ik heb een auto-immuunziekte, al heel erg lang. En daarbij ook nog een spierziekte. Op slechte dagen pak ik de scoot. Ik ben geweldig blij met dat ding.
Bovendien heb ik ontdekt, dat er niets zo lekker is, als met een dikke luier om in mijn scootmobiel rond te crossen. Het zit gewoon zo heerlijk. Geen pijnlijke schaamstreek door je dikke luierbult. Geen schuifluier. Nee, een zacht matras. Een zacht nat matras vandaag. Een waterbed. Een lek waterbedje.
Mijn oude vriend informeert naar mijn welbevinden. Stralend sta ik hem te woord. Ik bevind me in mijn kletsnatte luiertje, veilig in mijn scootmobiel. Ik bevind me geweldig wel! Helaas begint het een beetje af te koelen aan het begin van de avond. Er steekt een fris windje op. Die kust door mijn natte jurkje heen mijn vochtige geluierde billen. De dikke bobbel tussen mijn benen koelt flink af. Ik krijg het nu echt koud.
‘Ik moet gaan, het wordt fris,’ neem ik bibberend afscheid. Ik moet nog zeker twintig minuten flink door scooteren, voordat ik thuis ben. En ik moet alweer zo ontzettend nodig plassen, niet normaal. Wat heb ik in godsnaam allemaal gedronken vandaag? Niks bijzonders toch? Waar komt al dat vocht dan vandaan? Schiet mij maar lek!
Ik probeer het op te houden, maar als ik van mijn oude vriend weg rijd, spuit de urine in een grote straal opnieuw mijn doorweekte luier in.
Goddank kan ik gewoon blijven zitten. Ik drapeer mijn jas zo, dat je de nattigheid niet kunt zien. Althans, dat hoop ik. Ik hoef alleen mijn veilige plekje te verlaten om straks in mijn straat de deur van de berging open te te doen. Dan moet ik toch echt eventjes mijn bolide uit.
Misschien, dat de gasten van het hotel aan de overkant dan een plasje zien liggen op de zitting van mijn vervoersmiddel. Dat risico loop ik. Wat kan het schelen? Hebben zij ook een leuke dag!
Een beetje waggelig schuifel ik naar de voordeur. Ik voel zelfs wat plas langs mijn benen lopen nu. Potjandrie, ik ben wel lekker bezig vandaag. Ik draag 24/7 een luier momenteel. Maar vandaag spant echt de kroon qua gepies!
Eenmaal veilig binnen geef ik snel de beesten eten. Een hele batterij voerbakjes wordt gevuld. In sneltreinvaart. Als ik me buk om de bakjes op de grond te zetten voel ik opeens dat ik geweldig moet poepen. Ik kan het niet tegen houden. Rücksichtslos wringt een warme massa zich mijn luier in. Dat is me nog nooit gebeurd op die manier! Het komt vast door de stress en opwindende spanning om ontdekt te worden in mijn doorweekte toestand! De angst om letterlijk met de kletsnatte billen bloot te gaan en tot ieders verbijstering in je hemd en je luier te staan!
Snel ga ik naar de badkamer. Mijn natte luier moet nu echt uit. De poep duwt tegen mijn billen, terwijl de plas langs mijn benen loopt. Het is mooi geweest.
Voorheen poepte ik nooit in mijn luier. Het is niet helemaal mijn ding. Maar tijdens mijn huidige 24/7 periode heb ik besloten het eventueel te laten gebeuren. Indien nodig. Dus sporadisch. Bij wijze van experiment. Als het zo uitkomt. Als het er zomaar uit komt. Spontaan. Zoals nu.
Snel stroop ik alle kletsnatte kleding van mijn lijf. Ik gooi een hele machine vol met geurige pieskleren. Ik was mijn plastic broekje op de hand. De smerige luier gaat buiten in de vuilnisbak. Mijn vieze kont gaat grondig onder de douche.
Een half uur later zit ik schoongepoetst in een zacht fris luiertje televisie te kijken. Ik ben doodmoe van al mijn avonturen. Ik glijd in een diepe droomloze slaap.
Als ik uren later weer boven kom drijven heb ik mijn hele luier alweer vol geplast. Vaag herinner ik me hoe mijn blaas zich tijdens mijn tukje een paar keer spontaan ontspande. De warme golf geluk stromend tussen mijn benen. Veilig ingepakt in mijn lief luiertje.
Ik ga nog een flinke ronde lopen met mijn honden. Het is een werkend ras, dus ze hebben enorm veel beweging nodig. Ik hou ervan om ’s nachts op stap te gaan. De stad is dan zo stil. Zo vredig.
Morgen ga ik niet meer in een natte luier op stap, neem ik me voor. Maar de volgende dag ben ik dat alweer vergeten. Opnieuw vergeet ik me te verschonen, voordat ik ’s middags de deur uit ga.
Gelukkig heb ik uit voorzorg aan het eind van de ochtend een extra grote luier aan met een dubbeldikke inlegger om gedaan. Ik ken mijn pappenheimer intussen. En daaroverheen niet 1 maar 2 plastic broekjes voor de zekerheid. Ik neem geen enkel risico meer met mezelf.
Dus vandaag gaat alles goed. Geen ongelukjes op mijn stoel of gênante plasplekken op mijn kleren. Geen ontmoetingen met oude vlammen, terwijl ik stilaan bevries in mijn natte luier…..
Geluk zit in kleine dingen. Dingen, die je hart doen zingen: Een veilige luier om je billen. Dat is wat we willen. Ik wel in elk geval!
