Prinsesje Judith
Prinses
hoihoi! zoals jullie misschien wel weten werk ik aan een spinoff van het verhaal van Jasper. Dit is niet die spinoff. Daar ben ik nog mee bezig, maar in de tussentijd is hier een nederlandse vertaling van een verhaaltje dat ik enige tijd geleden postte op het ABDL Story Forum: https://d.abdlstories.club/t/a-midnights-dream-short-story/12348
Veel leeslezier!
AKTE 1: Bedtijd
Met een klap sloot Helen haar boek. Ze was al het hele weekend bezig met de klepper van duizend pagina's, maar ze was uitgeput. Ze was van plan geweest om het vandaag uit te lezen, maar dat was nu geen optie meer. Ze had nog zo'n vijftig pagina's te gaan, maar als ze nu zou proberen om zelfs maar één pagina meer te lezen, zou ze in een oogwenk in slaap liggen. Ze zou het morgen moeten uitlezen. Wat er overbleef van haar zondagavond, zou ze gebruiken om te ontspannen. Met een zucht stond Helen op uit de zetel. Haar boek liet ze op de salontafel, terwijl ze naar de keuken ging, waar haar huisgenoot bijna klaar was met het avondeten te bereiden.
"Kijk eens aan wie er terugkeert bij de levenden!" zei Mia.
Helen grinnikte. "Niet voor lang vrees ik. Ik ben doodop."
“Aww!”
Helen glimlachte. "Zeg, bedankt om voor het eten te zorgen."
"Oh, geen probleem. Ik zorg graag voor mensen. Het zit in mijn bloed. Maar heb je tenminste dat boek uit?"
"Bijna..." verzuchtte Helen. Dat boek uitlezen was haar enige doel voor het weekend geweest. Maar uiteindelijk had ze gefaald.
"Echt? Dat ding is super dik, en je bent vrijdag pas begonnen. Hoe kun je het nu al bijna uit hebben?"
Helen grinnikte. "Oefening zeker? Gelukkig kan ik het morgenavond nog uitlezen."
Mia knikte, terwijl ze de lasagne uit de oven haalde. "Tijd voor hap hap hap."
"Je innerlijke babysitter verraadt zich weer."
Ze haalde haar schouders op. "Beroepsmisvorming zeker?"
Het verbaasde Helen niet dat haar huisgenoot de tafel al had gedekt. Toen ze gingen zitten, merkte ze een klein vaasje met een bundeltje lavendel op tafel staan. "Oh wat schattig."
"Ja toch? Ik dacht dat wat plantenleven hier wel leuk zou zijn." Legde Mia uit.
"Groot gelijk."
De dames waren voor de rest van de maaltijd erg stil, wat zowel toonde hoe goed de lasagne was, als hoe vermoeid ze waren. Helen slikte haar laatste hap door, en geeuwde toen lang.
Mia glimlachte. "Bedtijd."
Helen keek op haar horloge. De waarheid was dat ze inderdaad erg moe was, na twee volledige dagen enkel te lezen. Daarbovenop moest ze morgen de hele dag proberen om een groep pubers te overtuigen van de poëtische waarde van Macbeth. Ze had al het gevoel dat ze de laatste beetjes energie die ze nog had, aan het opbranden was enkel om wakker te blijven, en die energie was bijna op. Er was echt geen reden om niet naar bed te gaan. Helen kreunde toen ze de tijd zag. "Ik kan nu toch nog niet naar bed gaan. Wie gaat er nu naar bed om zeven?"
"Wel..." begon Mia.
"Van de mensen van mijn leeftijd, bedweter." Hield Helen haar tegen.
"Taalgebruik..." mompelde Mia. "Maar je hebt morgen een drukke dag, toch? En je bent trouwens op dit moment al in slaap aan het vallen."
"Goed punt." zuchtte Helen. Ze begon de borden te verzamelen om te kunnen opruimen voor ze naar bed ging.
Maar Mia hield haar tegen. "Daar zorg ik wel voor. Ga maar naar bed."
In haar ogen glansde een zachte bezorgdheid. Helen fluisterde. "Je hebt dit weekend al gekookt, en al de rest van het huishouden. Dat kan ik niet van je vragen."
De vrouw glimlachte lief. "Je vraagt het ook niet. Meer nog, ik sta erop. Ik zorg wel voor alles. Ga jij maar gewoon naar bed. Je kan dan volgende week wel je schuld inlossen of zo. We vinden er wel iets op."
"Dankje." fluisterde Helen. Ze streek met haar hand door haar haar, terwijl ze haar huisgenoot achterliet om op te ruimen. Terwijl ze op haar bed ging zitten, voelde ze de vermoeidheid over zich heen spoelen. Ze vroeg zich af of ze het tandenpoetsen kon overslaan, maar ze besloot om het toch maar gewoon te doen, toen ze zich realiseerde hoeveel mensen ze de volgende dag zou zien. Ze moest een standaard hooghouden. Dus ze sleepte zichzelf naar de badkamer en terug. Met de muntige smaak van tandpasta nog in haar mond, deed op automatische piloot haar slaapkleed aan, en kroop in bed. Het duurde niet lang voor alles zwart werd.
AKTE 2: Speeltijd
Een kleurrijke waas van licht kroop door Helen's oogleden. Toen ze ze opendeed, veranderde de waas in een beeld. Sterren en planeten keken haar vanboven aan. Ze strekte een hand uit, en ontdekte dat ze aan een paar witte stokjes hingen te bungelen. Terwijl ze rechtop ging zitten, merkte Helen dat ze omringd was door houten spijlen, en naast haar lag Heer Beerington, haar teddybeer van vroeger. Een glimlach kroop op Helen's gezicht. Ze had in geen jaren meer lucide gedroomd. Hier ging ze ten volle van genieten.
"Hey schatje! Heb je genoten van je dutje?" Een dame liep naar Helen's bedje. Voor ze goed kon kijken, was Helen al uit het bedje, en op de heup van de dame. Het wazige gezicht nam al gauw de vorm aan van een glimlach, die het kleine meisje maar al te goed kende. Mia was in de wakkere wereld enkele centimeters korter dan haar, maar daar trok de droom zich niets van aan. Op dat moment was Helen niet groter dan een peutertje van twee, en paste ze comfortabel op de heup van haar huisgenoot.
"Oh, ik denk dat iemand een beetje nat is. Wil je een droge pamper, schattebout?" zei Droom-Mia lief, terwijl ze de natte bips van het meisje voelde. Helen voelde zichzelf rood worden. Ze had zelfs nog niet door dat ze een pamper aan had, laat staan dat die nat was. Toen drong het tot haar door dat ze in deze droom maar een baby was, en dat ze zich dus nergens voor moest schamen. Helen grinnikte. Droom-Mia nam dat als een ja, en droeg het kleine meisje naar de commode. Gegiechel ontsnapte uit Helen's mondje, toen haar huisgenoot haar pamper wegnam. De absurditeit van deze droom was bijna te veel, maar ze vond het immens leuk. Een rilling gleed over haar rugje, terwijl de vrouw waar ze mee samenwoonde, haar billen schoonveegde. Voor ze het wist, had Droom-Mia al een schone pamper om haar billetjes getaped, en maakte ze de knoopjes vast van de paarse onesie die ze nu droeg.
Droom-Mia zette haar baby huisgenoot weer op haar heup, en keek haar met een brede glimlach aan. Helen kon een giechel niet inderdrukken. "Weet je wat ik denk, schatje?"
Helen schudde haar hoofdje. Hoe kon ze nu weten wat die grote mevrouw dacht? Droom-Mia grinnikte, en fluisterde in het oor van het kleine meisje. "Ik denk dat iemand een beetje honger heeft. Nietwaar, kleintje? Zullen we wat jammies in dat buikje gaan steken?"
Alsof het een antwoord op de vraag was, grommelde Helen's buikje, waardoor de beide meisjes moesten lachen. Droom-Mia verspilde geen moment, en liep naar enkele kleurrijke tafels. In de wakkere wereld zouden ze oncomfortabel laag voor haar geweest zijn, maar nu zagen ze er zelfs te groot uit. Maar Droom-Mia bracht haar niet naar deze tafels. In plaats daarvan liep ze naar de nog grotere tafel. Wat was Droom-Mia van plan? En toen zag het meisje de babystoel.
Droom-Mia zette haar in de babystoel, en zette een kommetje met groene pap op het tafelblad. Helen was er zeker van dat het daar een ogenblik geleden nog niet was geweest, maar het maakte eigenlijk niet uit. Droom-Mia bond een roze slabbetje rond de nek van het kleintje. Helen kon het prentje niet goed zien. Ze ving een glimp op van iets dat misschien een paarse bloem was, maar toen ze naar beneden keek, leek het meer op een feetje. Ze werd afgeleid toen Droom-Mia een lepeltje pap naar haar mondje bracht. "Mondje open, lieverd."
Helen keek haar aan en deed haar wenkbrauw omhoog. Waarom dacht Mia, of liever deze interpretatie van Mia, die door haar dromerige geest was bekokstooft, dat dit goed genoeg was? Helen was nu een babytje, en ze wou er ten volle van genieten. Ze wou dat Droom-Mia het vliegtuigje deed. Ze stak haar tongetje uit. Daar moest haar huisgenoot mee lachen, wat Helen dan weer deed lachen. "Dat was niet zo beleeft, jongedame. Maar je hebt wel gelijk. Je bent een brave meid, dus jij verdient het vliegtuigje."
Ze begon vliegtuig-geluidjes te maken, terwijl ze met de lepel een vliegpatroon paakte, en eindigde in de hangar. Terwijl meer en meer vliegtuigjes in haar mondje landden, begon Helen zich af te vragen wat voor pap het eigenlijk was. Het had geen specifieke smaak die ze kon proeven. Ze zag een glimp van oranje haar mondje binnengaan, dus ze bedacht dat het waarschijnlijk wortel was. Onmiddelijk werd ze verrast door de sterke wortelsmaak die haar mondje vulde. Het deed haar giechelen.
Helen voelde zichzelf omhoog gaan, en bevond zich weer op de heup van Droom-Mia. Ze herinnerde zich niet dat haar gezichtje erg vuil was geworden, maar toch veegde haar huisgenoot het weer helemaal proper met het slabbetje, en sprak lief. "Goed zo liefje! Wat was jij een hongerig klein meisje, zeg."
Droom-Mia boopte haar neusje, en droeg haar naar de speelvloer. Het kleine meisje keek rond in de crèche vanop de heup van haar huisgenoot. De speelmatten zaten vol met babytjes, peutertjes, en kleutertjes, die druk met speeltjes en poppetjes aan het spelen waren, onder het toeziend oog van andere babysitters. Al hun gezichten zagen er wazig en onduidelijk uit. De droom leek hun aanwezigheid belangrijker te vinden dan hun identiteit. Het maakte Helen niet uit. Het was tenslotte haar droom. Ze mocht dus best de protagonist zijn als ze wou. "Waar wil je mee spelen, lieverd?"
Goede vraag. Waar wilde ze eigenlijk mee spelen? Telkens als ze aan een babyspeeltje dacht, zag Helen het meteen in de buurt liggen. Maar geen ervan spraken haar echt aan. Zelfs de bal niet. En toen bedacht ze iets. Ze stond op het punt om het te zeggen, maar Droom-Mia wist het al. "Oh, ik weet al wat je wilt, schatje. Jij wilt met de blokjes spelen, he? Wil je een toren bouwen?"
Dat was nog eens een goed idee. Het kleine meisje knikte en giechelde terwijl Droom-Mia haar op de mat zette. Zo snel als haar handjes haar konden dragen, kroop Helen naar de hoop blokjes in het midden van de mat. Ze ging op haar knietjes zitten, en koos voorzichtig een blokje. Ze zette het op het stabielste plekje van de mat, en koos dan het volgende blokje. Één voor één stapelde ze blokje op blokje, hoger en hoger. Droom-Mia klapte. "Goed zo schatje! Doe maar, nog een."
Helen had niet gemerkt dat ze opgepakt werd, maar nu hield Droom-Mia haar omhoog, boven haar hoofd, zodat ze hoger kon bouwen. Het kleine meisje giechelde en zette het blokje bovenop de toren. Jammer genoeg bleef het daar niet lang. Dat laatste blokje bleek te veel voor de toren, en er faalde iets. Helen's hartje sloeg een slag over, terwijl ze haar toren in elkaar zag zakken. Één voor één raakten de blokjes de vloer, maar Droom-Mia knuffelde haar, en stelde haar zachtjes gerust. "Het is oké, lieverd. Je kan een nieuwe toren bouwen. Wil je nog een toren bouwen, liefje?"
Helen wilde geen nieuwe toren bouwen. Ze zou deze droom niet in een nachtmerrie laten veranderen, wanneer de volgende toren ook zou inzakken. En daarbij, het stapelen was leuk geweest, maar het was tijd voor iets anders. Wat had deze crèche nog te bieden? Voor ze iets kon bedenken, glimlachte Droom-Mia en droeg haar naar een berg kussens. Ze zette het meisje neer, en Helen keek toe terwijl Droom-Mia enkele kussens uit de hoop trok, en een comfortabel nestje maakte. Daarna pakte ze het kleine meisje op, en zette haar tussen haar benen, terwijl ze het gezellig maakte in het nest. Dan nam ze een dik kartonnen boek. Het meisje kon zien dat er geschrift op stond, maar wat er eigenlijk stond, kon ze niet lezen. Ze herinnerde zich dat dit een van de tekenen was dat men zich in een droom bevind, dus dat was dan tenminste bewezen. Maar babytjes hoorden ook niet te lezen, dus was Helen er tevreden mee om naar de prentjes te kijken. Ze leken het verhaal van Macbeth uit te beelden, wat een vreemde keuze leek voor een babyboekje.
Mia begon haar het verhaal voor te lezen. Het kwam wel niet echt overeen met het verhaal van Macbeth. Helemaal niet, eigenlijk. En toen drong het tot haar door. Dit was het boek dat ze dit weekend had zitten lezen. het boek dat deze avond niet had kunnen uitlezen. Haar brein verwarde de twee boeken die ze recent had zitten lezen. Het kleine meisje giechelde. Ze knuffelde tegen haar huisgenoot aan, en luisterde aandachtig naar het verhaal. Met een beetje geluk kon ze nu tot het einde raken. Helen hoorde gegrinnik, gevolgd door een zachte hand, die voorzichtig haar duimpje uit haar mondje trok. Het meisje had zelfs niet gemerkt dat het in haar mondje was gegaan. De duim werd vervangen door de rubberen tepel van een tutje. Ze voelde hoe haar mondje vanzelf begon te zuigen op het tutje, terwijl ze het kartonnen boekje hoorde dichtgaan. Alles veranderde weer in een kleurrijke waas.
AKTE 3: Op Tijd
Gezoem bracht Helen terug naar de wakkere wereld. Ze kreunde, de wekker vervloekend van achter haar duim. Wacht, waarom had ze haar duim in haar mond? Had ze erop liggen zuigen? Ze trok hem eruit, en veegde hem af aan haar lakens, hopend dat niemand het gezien had. Terwijl ze dat deed, begon haar droom terug te komen. Het meisje giechelde toen ze zich realiseerde dat het duidelijk iets reëler was dan ze had gedacht. Helen geeuwde, en stond op. Met tegenzin begon ze aan haar ochtendroutine. Zoals gewoonlijk sliep Mia nog. Mia...
Helen rilde bij de gedachte aan haar huisgenoot. Ze ademde diep in, en besloot om de droom voorlopig uit haar hoofd te zetten. Ze had lessen te geven. In de douche nam Helen in haar hoofd nog eens de leerstof van vandaag door. Hopelijk zouden die ettertjes voor de verandering eens willen meewerken. Ze zuchtte. Ze wist dat ze zo niet mocht denken. Terwijl ze op haar ontbijtgranen kauwde, bedacht Helen hoeveel beter het was geweest om de pap gevoerd te krijgen. Een rilling rolde over haar rug. Wat had ze vandaag toch? Het meisje zette de lege kom in de pompbak, en liep toen naar de salontafel, en propte haar boek in haar tas. Met een beetje geluk zou ze het tijdens haar middagpauze kunnen uitlezen. Ze trok de deur achter zich dicht, en ging op weg.
Doorheen de dag had Helen weinig tijd om bij de droom stil te staan. Ze had het te druk met een klas vol zeventienjarigen, die allemaal hun best leken te doen om haar job onmogelijk te maken. Deze ettertjes waren niet geïnteresseerd in Shakespeare. Het ergste was dat ze dezelfde les opnieuw en opnieuw moest geven. Ze voelde zich als Sisyphus, veroordeeld om tot het einde der tijden dezelfde rots omhoog te moeten duwen. Ze probeerde om tussen de lessen door enkele pagina's te lezen. Tijdens de middagpauze bleef het meisje in haar klaslokaal, vastberaden om eindelijk dat boek uit te lezen.
Maar ze kon zich niet concentreren. De droom bleef maar terugkomen. Haar voornaamste vraag was waarom? Waarom had haar brein haar naar een crèche gebracht? Waarom was ze een babytje geweest? Waarom was Mia haar babysitter geweest? Hoe meer ze erover nadacht, hoe duidelijker het werd dat het iets te maken moet hebben gehad met wat er vorige avond gebeurd was. Of liever, hoe haar huisgenoot haar had behandeld. Met heel veel zorg. Zorgzaamheid lag in Mia's aard. Het was haar job. Dus Toen Mia vorige avond zo voor haar had gezorgd, had Helen's brein dat teruggebracht in haar droom. Dat was nog best logisch voor Helen. Wat ze niet snapte, is waarom ze dat zo fijn had gevonden.
Op een bijna lege maag ging ze verder met haar dag. Terwijl haar brein probeerde te bedenken waarom ze het zo fijn vond om een babytje te zijn, ging Helen op autopiloot verder met de lessen over Macbeth. Ze was er niet zeker van dat wat ze zei, ook klopte. Het kon zijn dat ze complete onzin had staan vertellen. Het maakte niet uit. Er was toch niemand die luisterde. Toen de laatste bel ging, en de klas leegliep, ging Helen met een diepe zucht zitten. Tijd om naar huis te gaan. Terug naar Mia. Helen kon onmogelijk haar huisgenoot hierover vertellen. De dingen zouden gênant zijn, maar ze zou dat niet nog erger gaan maken.
Op weg naar huis kwam Helen voorbij een apotheek, en dat deed haar plots stoppen. Ze had een idee. Hoewel ze niet begreep waarom, had ze de afgelopen nacht doorgebracht als babytje, en om de één of andere reden had ze het nog fijn gevonden ook. Ze had toen ze wakker werd zelfs op haar duim liggen zuigen. Dus hier was duidelijk iets mee. Dus Helen ging de apotheek binnen, en ging recht naar de rij met babyspulletjes. Met haar hart bonzend in haar keel, keek het meisje naar de tutjes, en koos er voorzichtig een uit. Ze hield het stevig vast, terwijl ze naar de kassa liep. Nu wilde ze hier gewoon buiten. Toen ze voor haar nieuwe tutje had betaald, liep het meisje zonder omkijken naar buiten, en propte het tutje in haar tas. Toen ging ze naar huis, en probeerde normaal te doen. Helen was zeker dat ze er zo rood uitzag als een tomaat.
Als dat zo was, zei Mia er niets van. Helen probeerde normaal te doen, terwijl ze zich naar haar kamer haastte. Haar hart ging tekeer als een gek. De nieuwsgierigheid werd haar te sterk, en ze haalde het tutje uit haar tas. Ze ging op haar bed zitten, en scheurde de verpakking open. Het meisje draaide het tutje rond in haar handen. Het was volledig wit, behalve dat er een schattig roze lijntje op stond, dat een konijntje tekende. De tepel was van hard rubber, in een vorm die deed denken aan een duim. Helen vroeg zich af hoe het zou proeven. Ze kon zich zelfs niet herinneren wanneer ze voor het laatst een tutje had gebruikt. Dat moest tientallen jaren geleden zijn. Maar de drang werd te sterk. Het meisje opende haar mondje, en de tepel ging naar binnen.
In haar geest klikte er iets. Alles in de wereld klopte opeens. Alsof het een reflex was, begon ze er meteen op te zuigen. Haar mondje wist exact wat het moest doen. Helen moest helemaal niets doen, behalve de reflex zijn werk laten doen. Ze voelde speeksel opbouwen in haar mondje, in afwachting van een stroom melk die niet zou komen. Terwijl ze op de rubberen tepel sabbelde als een pasgeboren babytje, ging ze liggen, met haar hoofdje op het kussen. Ze stelde zich voor dat ze ze werd vastgehouden door een mama, die haar in slaap zou wiegen. Terwijl haar oogjes langzaam dicht gleden, verscheen er achter haar tutje een glimlach.
Een klop op de deur bracht haar terug naar de realiteit. Haar ogen schoten open, maar voor Helen iets kon doen, had Mia de deur al geopend. Toen ze haar huisgenoot zag, werden Mia's ogen groot. Ze zei niets. Helen panikeerde, en trok het tutje uit haar mond, en gooide het door de kamer. Hoe zou ze dit kunnen uitleggen aan Mia?
"Het is oké lieverd." Mia sloot de deur, en raapte het tutje op. Ze ging op het bed zitten, tegenover Helen, en glimlachte vriendelijk. Ze bekeek het tutje grondig, en hield het dan omhoog. "Wil je hierover praten?"
Helen zuchtte. "Het probleem is dat ik het zelf niet helemaal snap."
De andere dame knikte. "Neem alle tijd die je nodig hebt, lieverd."
Ze ademde langzaam uit. Ze kon het nu net zo goed vertellen. "Het komt erop neer dat ik vannacht een droom had."
"Een nachtmerrie?"
"Helemaal niet. Maar het was wel een... interessante droom. In de droom..." Helen pauzeerde even, en fluisterde. "zat ik in een crèche."
"Oh." Mia keek naar het tutje. "Iets zeg me dat je daar niet als verzorger was. Of wel?"
Het meisje schudde haar hoofd. "Ik was een babytje."
De andere dame glimlachte. "Hoe jong was je, schatje?"
Ze haalde haar schouders op. Als ze nog niet zo rood als een tomaat was geweest, was ze dat nu zeker wel. "Ik weet het niet. Gewoon, een babytje."
"Dus best jong." Ze liet een stilte. Helen was bang om hem te doorbreken. "Enig idee waarom?"
"Waarom ik die droom had? Ik denk dat ik tegenwoordig gewoon heel gestresseerd ben."
"Daar zit wat in."
"Ik bedoel, ik heb zoveel zitten lezen. En dan dat lesgeven en zo. Het is gewoon wat teveel geweest. En dan was jij er die zo lief voor me zorgde gisteren avond. Ik denk dat mijn brein gewoon daarmee is gaan lopen."
"Ik snap het." Mia glimlachte. Ze keek opnieuw naar het tutje. "Ik neem aan dat je benieuwd was?"
Helen knikte. Mia grinnikte, en boopte haar huisgenote's neusje, terwijl ze het tutje naar de mond van het meisje bracht. "Mondje open."
Het kleine meisje opende haar mondje, en begon meteen te zuigen. Mia haalde uit Helen's tas het boek. Er waren nu nog maar een tiental pagina's over. Mia legde haar arm rond het babytje, en begon zachtjes het verhaal voor te lezen. Kleine Helen legde zich tegen haar, en luisterde aandachtig, terwijl ze lieflijk op haar tutje zoog.
Veel leeslezier!
AKTE 1: Bedtijd
Met een klap sloot Helen haar boek. Ze was al het hele weekend bezig met de klepper van duizend pagina's, maar ze was uitgeput. Ze was van plan geweest om het vandaag uit te lezen, maar dat was nu geen optie meer. Ze had nog zo'n vijftig pagina's te gaan, maar als ze nu zou proberen om zelfs maar één pagina meer te lezen, zou ze in een oogwenk in slaap liggen. Ze zou het morgen moeten uitlezen. Wat er overbleef van haar zondagavond, zou ze gebruiken om te ontspannen. Met een zucht stond Helen op uit de zetel. Haar boek liet ze op de salontafel, terwijl ze naar de keuken ging, waar haar huisgenoot bijna klaar was met het avondeten te bereiden.
"Kijk eens aan wie er terugkeert bij de levenden!" zei Mia.
Helen grinnikte. "Niet voor lang vrees ik. Ik ben doodop."
“Aww!”
Helen glimlachte. "Zeg, bedankt om voor het eten te zorgen."
"Oh, geen probleem. Ik zorg graag voor mensen. Het zit in mijn bloed. Maar heb je tenminste dat boek uit?"
"Bijna..." verzuchtte Helen. Dat boek uitlezen was haar enige doel voor het weekend geweest. Maar uiteindelijk had ze gefaald.
"Echt? Dat ding is super dik, en je bent vrijdag pas begonnen. Hoe kun je het nu al bijna uit hebben?"
Helen grinnikte. "Oefening zeker? Gelukkig kan ik het morgenavond nog uitlezen."
Mia knikte, terwijl ze de lasagne uit de oven haalde. "Tijd voor hap hap hap."
"Je innerlijke babysitter verraadt zich weer."
Ze haalde haar schouders op. "Beroepsmisvorming zeker?"
Het verbaasde Helen niet dat haar huisgenoot de tafel al had gedekt. Toen ze gingen zitten, merkte ze een klein vaasje met een bundeltje lavendel op tafel staan. "Oh wat schattig."
"Ja toch? Ik dacht dat wat plantenleven hier wel leuk zou zijn." Legde Mia uit.
"Groot gelijk."
De dames waren voor de rest van de maaltijd erg stil, wat zowel toonde hoe goed de lasagne was, als hoe vermoeid ze waren. Helen slikte haar laatste hap door, en geeuwde toen lang.
Mia glimlachte. "Bedtijd."
Helen keek op haar horloge. De waarheid was dat ze inderdaad erg moe was, na twee volledige dagen enkel te lezen. Daarbovenop moest ze morgen de hele dag proberen om een groep pubers te overtuigen van de poëtische waarde van Macbeth. Ze had al het gevoel dat ze de laatste beetjes energie die ze nog had, aan het opbranden was enkel om wakker te blijven, en die energie was bijna op. Er was echt geen reden om niet naar bed te gaan. Helen kreunde toen ze de tijd zag. "Ik kan nu toch nog niet naar bed gaan. Wie gaat er nu naar bed om zeven?"
"Wel..." begon Mia.
"Van de mensen van mijn leeftijd, bedweter." Hield Helen haar tegen.
"Taalgebruik..." mompelde Mia. "Maar je hebt morgen een drukke dag, toch? En je bent trouwens op dit moment al in slaap aan het vallen."
"Goed punt." zuchtte Helen. Ze begon de borden te verzamelen om te kunnen opruimen voor ze naar bed ging.
Maar Mia hield haar tegen. "Daar zorg ik wel voor. Ga maar naar bed."
In haar ogen glansde een zachte bezorgdheid. Helen fluisterde. "Je hebt dit weekend al gekookt, en al de rest van het huishouden. Dat kan ik niet van je vragen."
De vrouw glimlachte lief. "Je vraagt het ook niet. Meer nog, ik sta erop. Ik zorg wel voor alles. Ga jij maar gewoon naar bed. Je kan dan volgende week wel je schuld inlossen of zo. We vinden er wel iets op."
"Dankje." fluisterde Helen. Ze streek met haar hand door haar haar, terwijl ze haar huisgenoot achterliet om op te ruimen. Terwijl ze op haar bed ging zitten, voelde ze de vermoeidheid over zich heen spoelen. Ze vroeg zich af of ze het tandenpoetsen kon overslaan, maar ze besloot om het toch maar gewoon te doen, toen ze zich realiseerde hoeveel mensen ze de volgende dag zou zien. Ze moest een standaard hooghouden. Dus ze sleepte zichzelf naar de badkamer en terug. Met de muntige smaak van tandpasta nog in haar mond, deed op automatische piloot haar slaapkleed aan, en kroop in bed. Het duurde niet lang voor alles zwart werd.
AKTE 2: Speeltijd
Een kleurrijke waas van licht kroop door Helen's oogleden. Toen ze ze opendeed, veranderde de waas in een beeld. Sterren en planeten keken haar vanboven aan. Ze strekte een hand uit, en ontdekte dat ze aan een paar witte stokjes hingen te bungelen. Terwijl ze rechtop ging zitten, merkte Helen dat ze omringd was door houten spijlen, en naast haar lag Heer Beerington, haar teddybeer van vroeger. Een glimlach kroop op Helen's gezicht. Ze had in geen jaren meer lucide gedroomd. Hier ging ze ten volle van genieten.
"Hey schatje! Heb je genoten van je dutje?" Een dame liep naar Helen's bedje. Voor ze goed kon kijken, was Helen al uit het bedje, en op de heup van de dame. Het wazige gezicht nam al gauw de vorm aan van een glimlach, die het kleine meisje maar al te goed kende. Mia was in de wakkere wereld enkele centimeters korter dan haar, maar daar trok de droom zich niets van aan. Op dat moment was Helen niet groter dan een peutertje van twee, en paste ze comfortabel op de heup van haar huisgenoot.
"Oh, ik denk dat iemand een beetje nat is. Wil je een droge pamper, schattebout?" zei Droom-Mia lief, terwijl ze de natte bips van het meisje voelde. Helen voelde zichzelf rood worden. Ze had zelfs nog niet door dat ze een pamper aan had, laat staan dat die nat was. Toen drong het tot haar door dat ze in deze droom maar een baby was, en dat ze zich dus nergens voor moest schamen. Helen grinnikte. Droom-Mia nam dat als een ja, en droeg het kleine meisje naar de commode. Gegiechel ontsnapte uit Helen's mondje, toen haar huisgenoot haar pamper wegnam. De absurditeit van deze droom was bijna te veel, maar ze vond het immens leuk. Een rilling gleed over haar rugje, terwijl de vrouw waar ze mee samenwoonde, haar billen schoonveegde. Voor ze het wist, had Droom-Mia al een schone pamper om haar billetjes getaped, en maakte ze de knoopjes vast van de paarse onesie die ze nu droeg.
Droom-Mia zette haar baby huisgenoot weer op haar heup, en keek haar met een brede glimlach aan. Helen kon een giechel niet inderdrukken. "Weet je wat ik denk, schatje?"
Helen schudde haar hoofdje. Hoe kon ze nu weten wat die grote mevrouw dacht? Droom-Mia grinnikte, en fluisterde in het oor van het kleine meisje. "Ik denk dat iemand een beetje honger heeft. Nietwaar, kleintje? Zullen we wat jammies in dat buikje gaan steken?"
Alsof het een antwoord op de vraag was, grommelde Helen's buikje, waardoor de beide meisjes moesten lachen. Droom-Mia verspilde geen moment, en liep naar enkele kleurrijke tafels. In de wakkere wereld zouden ze oncomfortabel laag voor haar geweest zijn, maar nu zagen ze er zelfs te groot uit. Maar Droom-Mia bracht haar niet naar deze tafels. In plaats daarvan liep ze naar de nog grotere tafel. Wat was Droom-Mia van plan? En toen zag het meisje de babystoel.
Droom-Mia zette haar in de babystoel, en zette een kommetje met groene pap op het tafelblad. Helen was er zeker van dat het daar een ogenblik geleden nog niet was geweest, maar het maakte eigenlijk niet uit. Droom-Mia bond een roze slabbetje rond de nek van het kleintje. Helen kon het prentje niet goed zien. Ze ving een glimp op van iets dat misschien een paarse bloem was, maar toen ze naar beneden keek, leek het meer op een feetje. Ze werd afgeleid toen Droom-Mia een lepeltje pap naar haar mondje bracht. "Mondje open, lieverd."
Helen keek haar aan en deed haar wenkbrauw omhoog. Waarom dacht Mia, of liever deze interpretatie van Mia, die door haar dromerige geest was bekokstooft, dat dit goed genoeg was? Helen was nu een babytje, en ze wou er ten volle van genieten. Ze wou dat Droom-Mia het vliegtuigje deed. Ze stak haar tongetje uit. Daar moest haar huisgenoot mee lachen, wat Helen dan weer deed lachen. "Dat was niet zo beleeft, jongedame. Maar je hebt wel gelijk. Je bent een brave meid, dus jij verdient het vliegtuigje."
Ze begon vliegtuig-geluidjes te maken, terwijl ze met de lepel een vliegpatroon paakte, en eindigde in de hangar. Terwijl meer en meer vliegtuigjes in haar mondje landden, begon Helen zich af te vragen wat voor pap het eigenlijk was. Het had geen specifieke smaak die ze kon proeven. Ze zag een glimp van oranje haar mondje binnengaan, dus ze bedacht dat het waarschijnlijk wortel was. Onmiddelijk werd ze verrast door de sterke wortelsmaak die haar mondje vulde. Het deed haar giechelen.
Helen voelde zichzelf omhoog gaan, en bevond zich weer op de heup van Droom-Mia. Ze herinnerde zich niet dat haar gezichtje erg vuil was geworden, maar toch veegde haar huisgenoot het weer helemaal proper met het slabbetje, en sprak lief. "Goed zo liefje! Wat was jij een hongerig klein meisje, zeg."
Droom-Mia boopte haar neusje, en droeg haar naar de speelvloer. Het kleine meisje keek rond in de crèche vanop de heup van haar huisgenoot. De speelmatten zaten vol met babytjes, peutertjes, en kleutertjes, die druk met speeltjes en poppetjes aan het spelen waren, onder het toeziend oog van andere babysitters. Al hun gezichten zagen er wazig en onduidelijk uit. De droom leek hun aanwezigheid belangrijker te vinden dan hun identiteit. Het maakte Helen niet uit. Het was tenslotte haar droom. Ze mocht dus best de protagonist zijn als ze wou. "Waar wil je mee spelen, lieverd?"
Goede vraag. Waar wilde ze eigenlijk mee spelen? Telkens als ze aan een babyspeeltje dacht, zag Helen het meteen in de buurt liggen. Maar geen ervan spraken haar echt aan. Zelfs de bal niet. En toen bedacht ze iets. Ze stond op het punt om het te zeggen, maar Droom-Mia wist het al. "Oh, ik weet al wat je wilt, schatje. Jij wilt met de blokjes spelen, he? Wil je een toren bouwen?"
Dat was nog eens een goed idee. Het kleine meisje knikte en giechelde terwijl Droom-Mia haar op de mat zette. Zo snel als haar handjes haar konden dragen, kroop Helen naar de hoop blokjes in het midden van de mat. Ze ging op haar knietjes zitten, en koos voorzichtig een blokje. Ze zette het op het stabielste plekje van de mat, en koos dan het volgende blokje. Één voor één stapelde ze blokje op blokje, hoger en hoger. Droom-Mia klapte. "Goed zo schatje! Doe maar, nog een."
Helen had niet gemerkt dat ze opgepakt werd, maar nu hield Droom-Mia haar omhoog, boven haar hoofd, zodat ze hoger kon bouwen. Het kleine meisje giechelde en zette het blokje bovenop de toren. Jammer genoeg bleef het daar niet lang. Dat laatste blokje bleek te veel voor de toren, en er faalde iets. Helen's hartje sloeg een slag over, terwijl ze haar toren in elkaar zag zakken. Één voor één raakten de blokjes de vloer, maar Droom-Mia knuffelde haar, en stelde haar zachtjes gerust. "Het is oké, lieverd. Je kan een nieuwe toren bouwen. Wil je nog een toren bouwen, liefje?"
Helen wilde geen nieuwe toren bouwen. Ze zou deze droom niet in een nachtmerrie laten veranderen, wanneer de volgende toren ook zou inzakken. En daarbij, het stapelen was leuk geweest, maar het was tijd voor iets anders. Wat had deze crèche nog te bieden? Voor ze iets kon bedenken, glimlachte Droom-Mia en droeg haar naar een berg kussens. Ze zette het meisje neer, en Helen keek toe terwijl Droom-Mia enkele kussens uit de hoop trok, en een comfortabel nestje maakte. Daarna pakte ze het kleine meisje op, en zette haar tussen haar benen, terwijl ze het gezellig maakte in het nest. Dan nam ze een dik kartonnen boek. Het meisje kon zien dat er geschrift op stond, maar wat er eigenlijk stond, kon ze niet lezen. Ze herinnerde zich dat dit een van de tekenen was dat men zich in een droom bevind, dus dat was dan tenminste bewezen. Maar babytjes hoorden ook niet te lezen, dus was Helen er tevreden mee om naar de prentjes te kijken. Ze leken het verhaal van Macbeth uit te beelden, wat een vreemde keuze leek voor een babyboekje.
Mia begon haar het verhaal voor te lezen. Het kwam wel niet echt overeen met het verhaal van Macbeth. Helemaal niet, eigenlijk. En toen drong het tot haar door. Dit was het boek dat ze dit weekend had zitten lezen. het boek dat deze avond niet had kunnen uitlezen. Haar brein verwarde de twee boeken die ze recent had zitten lezen. Het kleine meisje giechelde. Ze knuffelde tegen haar huisgenoot aan, en luisterde aandachtig naar het verhaal. Met een beetje geluk kon ze nu tot het einde raken. Helen hoorde gegrinnik, gevolgd door een zachte hand, die voorzichtig haar duimpje uit haar mondje trok. Het meisje had zelfs niet gemerkt dat het in haar mondje was gegaan. De duim werd vervangen door de rubberen tepel van een tutje. Ze voelde hoe haar mondje vanzelf begon te zuigen op het tutje, terwijl ze het kartonnen boekje hoorde dichtgaan. Alles veranderde weer in een kleurrijke waas.
AKTE 3: Op Tijd
Gezoem bracht Helen terug naar de wakkere wereld. Ze kreunde, de wekker vervloekend van achter haar duim. Wacht, waarom had ze haar duim in haar mond? Had ze erop liggen zuigen? Ze trok hem eruit, en veegde hem af aan haar lakens, hopend dat niemand het gezien had. Terwijl ze dat deed, begon haar droom terug te komen. Het meisje giechelde toen ze zich realiseerde dat het duidelijk iets reëler was dan ze had gedacht. Helen geeuwde, en stond op. Met tegenzin begon ze aan haar ochtendroutine. Zoals gewoonlijk sliep Mia nog. Mia...
Helen rilde bij de gedachte aan haar huisgenoot. Ze ademde diep in, en besloot om de droom voorlopig uit haar hoofd te zetten. Ze had lessen te geven. In de douche nam Helen in haar hoofd nog eens de leerstof van vandaag door. Hopelijk zouden die ettertjes voor de verandering eens willen meewerken. Ze zuchtte. Ze wist dat ze zo niet mocht denken. Terwijl ze op haar ontbijtgranen kauwde, bedacht Helen hoeveel beter het was geweest om de pap gevoerd te krijgen. Een rilling rolde over haar rug. Wat had ze vandaag toch? Het meisje zette de lege kom in de pompbak, en liep toen naar de salontafel, en propte haar boek in haar tas. Met een beetje geluk zou ze het tijdens haar middagpauze kunnen uitlezen. Ze trok de deur achter zich dicht, en ging op weg.
Doorheen de dag had Helen weinig tijd om bij de droom stil te staan. Ze had het te druk met een klas vol zeventienjarigen, die allemaal hun best leken te doen om haar job onmogelijk te maken. Deze ettertjes waren niet geïnteresseerd in Shakespeare. Het ergste was dat ze dezelfde les opnieuw en opnieuw moest geven. Ze voelde zich als Sisyphus, veroordeeld om tot het einde der tijden dezelfde rots omhoog te moeten duwen. Ze probeerde om tussen de lessen door enkele pagina's te lezen. Tijdens de middagpauze bleef het meisje in haar klaslokaal, vastberaden om eindelijk dat boek uit te lezen.
Maar ze kon zich niet concentreren. De droom bleef maar terugkomen. Haar voornaamste vraag was waarom? Waarom had haar brein haar naar een crèche gebracht? Waarom was ze een babytje geweest? Waarom was Mia haar babysitter geweest? Hoe meer ze erover nadacht, hoe duidelijker het werd dat het iets te maken moet hebben gehad met wat er vorige avond gebeurd was. Of liever, hoe haar huisgenoot haar had behandeld. Met heel veel zorg. Zorgzaamheid lag in Mia's aard. Het was haar job. Dus Toen Mia vorige avond zo voor haar had gezorgd, had Helen's brein dat teruggebracht in haar droom. Dat was nog best logisch voor Helen. Wat ze niet snapte, is waarom ze dat zo fijn had gevonden.
Op een bijna lege maag ging ze verder met haar dag. Terwijl haar brein probeerde te bedenken waarom ze het zo fijn vond om een babytje te zijn, ging Helen op autopiloot verder met de lessen over Macbeth. Ze was er niet zeker van dat wat ze zei, ook klopte. Het kon zijn dat ze complete onzin had staan vertellen. Het maakte niet uit. Er was toch niemand die luisterde. Toen de laatste bel ging, en de klas leegliep, ging Helen met een diepe zucht zitten. Tijd om naar huis te gaan. Terug naar Mia. Helen kon onmogelijk haar huisgenoot hierover vertellen. De dingen zouden gênant zijn, maar ze zou dat niet nog erger gaan maken.
Op weg naar huis kwam Helen voorbij een apotheek, en dat deed haar plots stoppen. Ze had een idee. Hoewel ze niet begreep waarom, had ze de afgelopen nacht doorgebracht als babytje, en om de één of andere reden had ze het nog fijn gevonden ook. Ze had toen ze wakker werd zelfs op haar duim liggen zuigen. Dus hier was duidelijk iets mee. Dus Helen ging de apotheek binnen, en ging recht naar de rij met babyspulletjes. Met haar hart bonzend in haar keel, keek het meisje naar de tutjes, en koos er voorzichtig een uit. Ze hield het stevig vast, terwijl ze naar de kassa liep. Nu wilde ze hier gewoon buiten. Toen ze voor haar nieuwe tutje had betaald, liep het meisje zonder omkijken naar buiten, en propte het tutje in haar tas. Toen ging ze naar huis, en probeerde normaal te doen. Helen was zeker dat ze er zo rood uitzag als een tomaat.
Als dat zo was, zei Mia er niets van. Helen probeerde normaal te doen, terwijl ze zich naar haar kamer haastte. Haar hart ging tekeer als een gek. De nieuwsgierigheid werd haar te sterk, en ze haalde het tutje uit haar tas. Ze ging op haar bed zitten, en scheurde de verpakking open. Het meisje draaide het tutje rond in haar handen. Het was volledig wit, behalve dat er een schattig roze lijntje op stond, dat een konijntje tekende. De tepel was van hard rubber, in een vorm die deed denken aan een duim. Helen vroeg zich af hoe het zou proeven. Ze kon zich zelfs niet herinneren wanneer ze voor het laatst een tutje had gebruikt. Dat moest tientallen jaren geleden zijn. Maar de drang werd te sterk. Het meisje opende haar mondje, en de tepel ging naar binnen.
In haar geest klikte er iets. Alles in de wereld klopte opeens. Alsof het een reflex was, begon ze er meteen op te zuigen. Haar mondje wist exact wat het moest doen. Helen moest helemaal niets doen, behalve de reflex zijn werk laten doen. Ze voelde speeksel opbouwen in haar mondje, in afwachting van een stroom melk die niet zou komen. Terwijl ze op de rubberen tepel sabbelde als een pasgeboren babytje, ging ze liggen, met haar hoofdje op het kussen. Ze stelde zich voor dat ze ze werd vastgehouden door een mama, die haar in slaap zou wiegen. Terwijl haar oogjes langzaam dicht gleden, verscheen er achter haar tutje een glimlach.
Een klop op de deur bracht haar terug naar de realiteit. Haar ogen schoten open, maar voor Helen iets kon doen, had Mia de deur al geopend. Toen ze haar huisgenoot zag, werden Mia's ogen groot. Ze zei niets. Helen panikeerde, en trok het tutje uit haar mond, en gooide het door de kamer. Hoe zou ze dit kunnen uitleggen aan Mia?
"Het is oké lieverd." Mia sloot de deur, en raapte het tutje op. Ze ging op het bed zitten, tegenover Helen, en glimlachte vriendelijk. Ze bekeek het tutje grondig, en hield het dan omhoog. "Wil je hierover praten?"
Helen zuchtte. "Het probleem is dat ik het zelf niet helemaal snap."
De andere dame knikte. "Neem alle tijd die je nodig hebt, lieverd."
Ze ademde langzaam uit. Ze kon het nu net zo goed vertellen. "Het komt erop neer dat ik vannacht een droom had."
"Een nachtmerrie?"
"Helemaal niet. Maar het was wel een... interessante droom. In de droom..." Helen pauzeerde even, en fluisterde. "zat ik in een crèche."
"Oh." Mia keek naar het tutje. "Iets zeg me dat je daar niet als verzorger was. Of wel?"
Het meisje schudde haar hoofd. "Ik was een babytje."
De andere dame glimlachte. "Hoe jong was je, schatje?"
Ze haalde haar schouders op. Als ze nog niet zo rood als een tomaat was geweest, was ze dat nu zeker wel. "Ik weet het niet. Gewoon, een babytje."
"Dus best jong." Ze liet een stilte. Helen was bang om hem te doorbreken. "Enig idee waarom?"
"Waarom ik die droom had? Ik denk dat ik tegenwoordig gewoon heel gestresseerd ben."
"Daar zit wat in."
"Ik bedoel, ik heb zoveel zitten lezen. En dan dat lesgeven en zo. Het is gewoon wat teveel geweest. En dan was jij er die zo lief voor me zorgde gisteren avond. Ik denk dat mijn brein gewoon daarmee is gaan lopen."
"Ik snap het." Mia glimlachte. Ze keek opnieuw naar het tutje. "Ik neem aan dat je benieuwd was?"
Helen knikte. Mia grinnikte, en boopte haar huisgenote's neusje, terwijl ze het tutje naar de mond van het meisje bracht. "Mondje open."
Het kleine meisje opende haar mondje, en begon meteen te zuigen. Mia haalde uit Helen's tas het boek. Er waren nu nog maar een tiental pagina's over. Mia legde haar arm rond het babytje, en begon zachtjes het verhaal voor te lezen. Kleine Helen legde zich tegen haar, en luisterde aandachtig, terwijl ze lieflijk op haar tutje zoog.
