Verhaal Klaar Een Weekend om Niet te Vergeten

[MeneerTeddybeer]

Hallo iedereen die dit leest!
Hoewel ik dit forum nu al een klein poosje gadesla, heb ik nog nooit mijn stem laten horen. Tot dit moment!
Ondanks dat ik me een beetje schuldig voel voor het feit dat mijn eerste post geen voorstelpost is, bij deze toch eerst dit verhaal, het voorstellen komt binnenkort wel.

Alhoewel in dit eerste (inleidende) hoofdstuk nog niet veel spannends gebeurt, beloof ik plechtig daar snel verandering in te brengen

[Disclaimer: Dit verhaal is compleet fictie. Alle relaties met echte personen en/of gebeurtenissen zijn compleet toeval. De 'ik'-persoon uit dit verhaal komt niet overeen met mijzelf. Verder is natuurlijk alle kritiek welkom, mits het op een redelijke manier gebracht wordt! ]

----
Een Weekend Om Niet Te Vergeten!
----

Hoofdstuk 1: Een tijd van komen..

Mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik wat schuchter om me heen kijk op het, toch vrij drukke, treinstation. De meest uiteenlopende gedachten schieten door me heen -zou ze wel komen? Hoe zou ze reageren? Is ze wel wie ze zegt dat ze is? En bovenal; ben ik wel wat ze van mij verwacht?-
Abrubt worden mijn hersenspinsels onderbroken door een maar al te bekend geluid, de trein komt eraan! Hoewel ik het liefst naar voren zou dringen om zo snel mogelijk een glimps op te vangen van iedereen die de trein verlaat, besef ik me dat dit niet verstandig is. Immers, het is een grote trein en ze kan in elk van de coupees zitten. Ik besluit dat het voorlopig het beste is om me wat terughoudend op te stellen, geduldig wachtend tot de eerste massa's mensen zich naar de stationshallen begeven hebben.

Terwijl mijn blik van hot naar her schiet lopen de eerste passagiers al gehaast langs mij heen. Er moet een trein gehaald worden, of een bus, duidelijk is dat ze op willen schieten. Langzaam begint het perron leeg te raken, nu ook de wachtenden in de trein kunnen stappen. Zou ze dan toch echt niet gekomen zijn?
Ik controleer mijn mobiele telefoon, geen bericht. Als ze afgehaakt was, zou ze dat toch wel even zeggen? Ik begin steeds onzekerder te worden over dit alles. Het was ook allemaal veel te snel gegaan.

Nog geen twee weken geleden hadden we elkaar voor het eerst ontmoet, via een forum op het internet. Hoewel we beide wat verlegen en onzeker leken, had het toch al vrij snel geklikt en werden er mailadressen uitgewisseld. Ze bleek een provincie verder te wonen, slechts twee jaar jonger te zijn dan ik, en -net als ikzelf- redelijk nieuw te zijn in 'het leventje'. Ik een 20 jaar oude pappie, iemand die zijn dagen het liefst slijt met het zo gelukkig mogelijk maken van een kleine meid, zij een 18 jaar oude 'adult baby', het liefst weer zo klein en onschuldig mogelijk zijnd.
Waar we in eerste instantie onze fantasiëen alleen via internet deelden, werd al snel duidelijk dat zij net zo nieuwschierig was om alles in het echt te proberen als ik. Het duurde dan ook niet lang voordat het 'verwenweekend' een feit was.
Aangezien mijn ouders op vakantie waren, was dit weekend de perfecte kans om onze fantasiëen de vrije loop te laten. Ik had van te voren goed ingeslagen. Luiers, een speentje, flesje, tuitbeker en zelfs diverse kinderachtige kledingsstukken lagen thuis klaar, het enige wat nog ontbrak was een kleine meid -Een die misschien wel helemaal niet op zou dagen-.

“D-Dennis?”
Enigszins opgeschrikt kijk ik om, recht in het gezicht van een schuchter, onzeker meisje.
“Anne?” Ik kijk opgelucht, iets wat haar ook iets doet ontspannen, “Ik was even bang dat je niet meer zou komen!”
“Dat zou ik toch nooit doen, gekkie!”
Het komt er onzeker uit, dit is duidelijk spannend voor ons beiden. Ik probeer het ijs te breken door mijn hand uit te steken, een gebaar dat ze enigszins aarzelend aanneemt als we richting de uitgang lopen.
“Hoe was de reis?” vraag ik, in een poging de stilte te vermijden, “De NS kennende kan ik me wel wat beters verzinnen..”
“Er was nieteens vertraging!” lacht Anne terug, “Dat is voor het eerst..”
“Zo, dat zal morgen wel in de krant staan!” grap ik terug.
Terwijl we al keuvelend naar mijn auto lopen, is het duidelijk merkbaar dat we ons steeds meer op ons gemak voelen bij elkaar. Nu het moeilijkste moment achter de rug is, kan dit weekend alleen maar een succes worden.

 

[micky1995]

Re: Een weekend om niet te vergeten

Hey,

Leuk verhaal. goed geschreven, doe zo voort.
Ik volg.

Micky

 

[KleineAap]

Re: Een weekend om niet te vergeten

Nog nooit zo'n begin gelezen! Ga door!!

 

[MeneerTeddybeer]

Re: Een weekend om niet te vergeten

----
Laat het feest beginnen!
----

Eenmaal onderweg naar mijn huis lijkt er van het schuchtere meisje in Anne geen sprake meer, nieuwschierig als ze is naar wat ik voor haar voorbereid heb. Ze vraagt me de oren van de kop over alles wat ze maar kan verzinnen. Welke luiers ik gehaald heb, hoe we het aan gaan pakken, wat ze allemaal wel en niet gaat mogen, de een na de andere vraag komt mijn kant op, en tegen de tijd dat ik ze eindelijk allemaal heb kunnen beantwoorden zijn we aangekomen bij mijn ouderlijk huis.

“Wat gaan we morgen doen dan?” vraagt ze, “Je had beloofd dat we iets leuks gingen doen!”
“Als ik dat zou vertellen, zou de verrassing eraf zijn!” Ik glimlach haar kant op terwijl we de oprit op rijden, “En morgen is nog zó ver weg, je moet eerst vandaag nog overleven!”
Ik knipoog naar haar en stap de auto uit, de deur open houdend voor Anne. Samen lopen we naar de deur, waar ik haar even tegenhoud voordat ik haar binnenlaat.
“Weet je zeker dat je dit wil doen? Nu kan je nog terug!”
“Ik wil niets liever dan dit!” Anne klinkt bijna verontwaardigd, “Ik kan al dagen niet slapen gekkie!”
Ik lach stap uit de deuropening, een uitnodigend gebaar makend “Nou, gaat uw gang prinsesje!”

Gelijk zodra Anne de woonkamer inloopt, stapt ze op de stapel spullen af, die ik voor vertrek midden in de kamer had klaargezet. Als een kind in een speelgoedwinkel pakt ze alles vast, haar glimlach groter wordend met de seconde.
“Zo, iemand heeft er zin in!” glimlach ik terwijl ik haar volg de kamer in, “Ik wou je nog wel eerst wat te drinken aanbieden!”
“Dat kan toch nogsteeds?” giechelt Anne, terwijl ze een flesje omhoog houdt, “Een warm flesje melk graag. Shaken, not stirred!”
Ik sta een beetje verbaasd te kijken, waar op het station nog een bal zenuwen voor me stond, zit hier een spontaan, bijna ontdeugend meisje, dat volledig op haar gemak lijkt.
“Hmm..” begin ik, terwijl ik ook naar de spullen toe loop, “Misschien is het een idee om eerst te zorgen dat deze kleine meid geen ongelukje op het tapijt heeft straks.. Want dan weet papa al wie dat schoon mag maken!”
Voordat ik uberhaupt het pak luiers heb kunnen aanraken, ligt Anne al languit op het tapijt, haar duim tussen haar lippen stekend. “Owkee papa!” klinkt het vanachter haar hand terwijl ik het pak openscheur en een dikke luier tevoorschijn haal.
Wanneer ik echter bij haar kom zitten zie ik toch enige aarzeling verschijnen in de blik van Anne. Nu wordt het menens, wat ook zou betekenen dat ik haar zonder kleren zou moeten zien.
“Je kan nog wegrennen hoor, de voordeur is niet op slot!” grap ik in een zwakke poging om de ongemakkelijke situatie wat te verzachten. Ik leg de luier naast haar neer en pak de bus talcpoeder erbij, een teken dat de kleren nu toch echt uit zullen moeten.
Terwijl ik de knoop van haar broek losmaak en deze langzaam naar beneden schuif, zie ik Anne voorzichtig giechelen vanachter haar duim, niet wetend hoe ze moet reageren. Dan bedenk ik iets. Ik pak een speentje dat ik voor Anne gekocht heb en haal haar duim uit haar mond, waarna ik hem snel vervang door de speen. Enigszins onwennig begint ze erop te sabbelen, nog steeds wat giechelig terwijl ze in haar ondergoed voor me ligt.
Realizerend dat we dit maar beter zo snel mogelijk achter de rug kunnen hebben, vouw ik de luier open voordat ik haar onderbroekje naar beneden schuif. Ik merk dat Anne blozend wegkijkt, rustig sabbelend op haar nieuwe speentje.
Met enige verbazing zie ik dat Anne volledig kaalgeschoren is tussen haar benen, iets wat zo te zien deze ochtend nog gebeurd is. Hoewel ik trots ben op mijn kleine meid dat ze zich zo goed heeft voorbereid, besluit ik dat dit moment al ongemakkelijk genoeg is zonder dat ik over haar schaamstreek begin.
Als een echte professional schuif ik de luier onder haar billen, aan niks laten merkend dat dit net zo spannend is voor mij als het is voor haar. Vakkundig strooi ik het talcpoeder over haar kruis en dijen, waarna ik even aarzelend naar Anne's gezicht kijk.
Hoewel ze zichtbaar geniet van de verschoning, merk ik dat ze toch wat schuchter naar me kijkt als ze beseft dat ik het poeder moet verspreiden, en dus haar poesje aan zal moeten raken. Ik begin met haar dijen, rustig wrijvend terwijl ik dichter en dichter bij haar schaamstreek kom. Anne kijkt me blozend aan vanachter haar speen, elke beweging nauwlettend volgend.
Enigszins aarzelend verspreid ik het talcpoeder nu ook over haar poes en billen, iets wat ze ondanks de gêne toch wel een fijn gevoel lijkt te vinden. Het sabbelen is gestopt en Anne ligt naar het plafond te staren terwijl ik voorzichtig elk hoekje van haar kale schaamstreek van poeder voorzie.
Als ik vervolgens de luier tussen Annes benen doortrek en de plakstrips strak dichtmaak, merk ik zelfs enige teleurstelling in haar ogen, alsof het poederen best nog even door had mogen gaan. Ikzelf ben echter allang blij dat het achter de rug is, niet omdat ik het geen leuke ervaring vond, integendeel, maar de schaamte overkwam me te veel om er oprecht van te genieten. Wellicht iets voor de volgende verschoning, maar voorlopig waren we beide nog te onwennig om het echt soepeltjes te laten verlopen.

“Dus, kleine meid, jij vond dat je wel een flesje melk verdiend had?” Ik geef Anne een speels klopje op de dikke luier die nu netjes om haar middel zit, “Pappa vind dat jij je hartstikke goed gedragen hebt hoor!”
Wanneer ik de glimlach zie die op Annes lippen verschijnt weet ik genoeg, en ik sta op om naar de keuken te lopen, het flesje in de hand.

 

[Mariekee]

Verdeerrr ;a

 

[babywolfje]

Re: Een weekend om niet te vergeten

mooi verhaal

ga zo door

ken niet wachten op een vervolg kindfles