Dit verhaal volgt het verhaal “Het Congres” op waarin Eline, uitgenodigd om voor haar werk een congres bij te wonen, wordt geconfronteerd met bed- en broekplassen. Omdat ze een hotelkamer deelt met haar vrouwelijke collega Marieke, kan ze dit voor haar niet geheim houden, haar manager en directeur die ook mee zijn, weten van niets.
Het verhaal begint gelijk wanneer ze thuis is afgezet door haar manager na afloop van het congres.
Deel 1
Na een paar uur op bed liggen en zielig zijn, pakt ze zichzelf weer op en stapt van bed af. Ze heeft nog geen zin om haar koffer uit te pakken en loopt naar de keuken voor een kop thee.
Met de thee op de bank probeert ze voor zichzelf terug te halen wat er allemaal gebeurt is en hoe het zo heeft kunnen komen. Tot voor het congres was het toch het haar toch al heel lang niet meer overkomen dat ze in bed had geplast en het broekplassen had ze toch ook al jaren onder controle.
Ze had altijd al een zwakke blaas gehad en na een jeugd van natte broeken, bedden en uiteindelijk weer door haar moeder luiers te krijgen, had ze al haar energie gestoken om zindelijk te worden.
Het had haar heel veel moeite gekost, maar met heel veel sporten en op te letten wat ze eet en drinkt had ze de controle over haar eigen blaas teruggekregen.
En zodra ze zich dat herinnerde, wist ze ook gelijk waarom het deze week mis ging: Ze had nooit op dat congres aan de alcohol moeten gaan, hoe had ze zo stom kunnen zijn. Ze was ook zo gespannen voor het congres, maar meer vanwege het delen van de hotelkamer met Marieke. Al sinds ze met haar samen werkte had ze al een oogje op haar en had ze ook al meerder malen dromen waarin ze samen met haar collega in bed zou belanden. Haar meest intense droom, dat Marieke bovenop haar zat terwijl ze samen in bed waren was uitgekomen, alleen niet met op de manier zoals ze dat gedroomd had.
Hoe moest ze Marieke nou na het weekend onder ogen komen, ze wist dat na deze week alles anders zou worden, kon haar collega haar nog wel voor vol aanzien?
Ze besloot haar koffer maar eens uit te ruimen en het eerste wat ze zag wanneer ze de koffer opendeed was het geopende pak luiers wat ze als laatste in Duitsland in haar koffer had gedaan. Huiverend zette ze het pak weg onderin haar kledingkast, helemaal achterin naast de andere luiers die haar moeder haar nog had meegegeven toen ze het huis uit ging.
Alhoewel ze, toen ze nog thuis woonde, overdag al enige tijd de controle over haar blaas had, ging het 's nachts nog altijd wel eens mis en haar moeder drong er altijd op na dat ze 's nachts gewoon een luier omdeed. Het was ook die reden dat ze zo snel mogelijk op haarzelf wilde gaan wonen en had zichzelf voorgenomen om vanaf het moment dat ze zelfstandig woonde, nooit meer luiers te dragen. Ze wist ook eigenlijk niet goed waarom ze die luiers nooit weggegooid had.
Nadat ze tijdens het uitpakken van haar koffer al drie keer naar de wc was geweest wist ze dat het effect van de alcohol op haar blaas nog niet was uitgewerkt en uit ervaringen in het verleden wist dat dat ook nog wel een week kon duren voordat het echt weer "normaal" zou zijn.
Ze besefte dat ze maandag weer aan het werk moet en dat ze dan niet om het kwartier naar het toilet zou kunnen, maar ook dat ze het niet zou kunnen veroorloven om ook maar een druppel te lekken. Zeker niet na afgelopen week, Marieke zou er natuurlijk extra op letten en het zou haar gelijk opvallen als er iets zou gebeuren.
Ze wist ook heel zeker dat ze niet één van de luiers zou gaan dragen naar haar werk toe, ook dat zou Marieke gelijk opvallen en ze moest tegenover haarzelf en zeker naar Marieke toe bewijzen dat hetgeen er gebeurt was echt een uitzondering was.
Haar koffer was nu helemaal leeg en opgeborgen, de wasmachine draaide en Eline zat nu voor de tv wat te zappen, er was niet echt iets waar ze interesse in had. Op een gegeven moment in een reclameblok zag ze het inmiddels voor haar bekende Tena beeldmerk in de rechterbovenhoek. Het was die irritante reclame waarin vrouwen al lachend vrolijk met hun leven verder gingen ondanks hun urineverlies. Normaal gesproken had ze zo'n hekel aan die reclames dat ze gelijk weg-zapte, maar bleef nu toch even hangen. Ze probeerde voor zichzelf te rechtvaardigen dat het maar inlegkruisjes waren en geen luiers die ze had afgezworen en dat ze toch iets moest doen om de komende werkweek droog te blijven.
Het zou tot de volgende ochtend duren alvorens ze definitief de beslissing zou nemen om naar de drogist te gaan voor Tena Lady's. Deze ochtend werd ze namelijk drijvend in haar eigen urine wakker, ze had alweer in bed geplast en sinds ze gewoon weer in haar eigen bed in haar eigen huis was, vond ze dat ze uit principe ook geen luiers meer moest dragen.
Gelijk uit bed stapte ze onder de douche en na een lange tijd onder de douche gestaan te hebben, ze vond zichzelf altijd zo vies als ze in bed geplast had, begon ze het bed af te halen. Omdat ze nooit meer luiers om had in bed terwijl ze wist dat eens in de zoveel tijd het mis zou gaan, had ze wel altijd een waterdicht molton over haar matras, zodat haar matras niet nat zou worden.
De wasmachine draaide alweer en ze had zichzelf aangekleed en ging op pad, naar een drogist. Het was zondag en dus erg rustig in de stad. Gelukkig waren inmiddels bijna alle winkels wel open op zondag. Bijna alle, want ze vond bijna geen drogist die op zondag open was. Uiteindelijk vond ze er één die wel open was.
Na enig zoeken en twijfelen loopt ze dan uiteindelijk het pad in waar de incontinentieverbanden staan, ze herkende het "Tena" logo. Er waren veel meer soorten dan dat ze gedacht had en moest veel langer voor het schap staan dan ze lief had. Ook was er nog het merk "Depend", moest ze daar ook nog een keuze uit maken. Die keuze had ze echter snel gemaakt toen ze op één van de verpakkingen las: Depend, een merk van Kimberly Clarck. Verschrikt zette ze snel het pak terug, dit was het merk waar ze straks in haar werk promotie voor moest gaan maken. Ze wilde hier helemaal niet meer zijn en pakte van het merk Tena, de sterkste variant uit het schap.
Snel rekende ze af bij de kassa en ging naar huis, dit laatste ging in één grote roes en pas thuis aangekomen kwam ze weer wat tot rust en zag ze pas echt wat ze nou gekocht had.
"Tena Lady Maxi, 12 stuks". "Zitten er maar 12 verbanden in deze verpakking, wat doen ze dan in de rest van het pak?", dacht ze bij haarzelf. Ze maakt de verpakking open en ziet tot haar schrik inderdaad maar 12 stuks in het pak zitten en dat daarmee de hele verpakking vol zit. Huiverig pakt ze een verband en vouwt deze open en denkt geschrokken: "Dit is geen verband, dit lijkt verdomme wel een camping matras". Uiteindelijk bedacht ze dat het alleen maar was om deze week te overleven en dat ze daarna gewoon weer verder kon met haar leven zoals dat van voor deze week gewend was.
Pas de volgende morgen zou ze dan ook daadwerkelijk het verband indoen, eerst douchen want ze had ook alweer in bed geplast. Na het douchen stond ze voor haar lade met ondergoed en zocht daar een hipster uit, deze droeg ze ook altijd tijdens de "maandelijkse periode" en moesten het nu ook maar doen.
Met haar ondergoed net boven haar knieën opgetrokken pakt ze het gisteren uitgevouwen verband en doet het in haar onderbroek en trekt het geheel omhoog tot haar kruis.
Ze gruwelde van het gevoel wat het verband tussen haar benen, het verband was vele male groter dan ze bedacht had en het gevoel was weinig anders dan de luiers die ze van haar moeder jaren geleden mee naar school om kreeg. Omdat het verband bijna haar hele bilnaad overlapt, weet ze dat ze geen broekpak aan kan naar haar werk, de broeken zijn weinig verhullend en zullen de contouren van het verband duidelijk zichtbaar maken. Het dragen van spijkerbroeken op kantoor is niet verboden, maar gezien de zakelijke sfeer eigenlijk ook "not-done". Ze besluit een jurkje aan te doen en daaronder een panty.
Als ze op haar fiets stapt naar het werk toe, merkt ze het ongemakkelijke gevoel van een kussentje tussen haar billen en het zadel, ze moet zichzelf bedwingen om niet terug te gaan naar huis en het verband uit haar broekje te trekken, ze weet dat dit een noodzakelijk iets is en probeert zichzelf in te prenten dat het "maar" een verbandje is en absoluut geen luier.
Het verhaal begint gelijk wanneer ze thuis is afgezet door haar manager na afloop van het congres.
Deel 1
Na een paar uur op bed liggen en zielig zijn, pakt ze zichzelf weer op en stapt van bed af. Ze heeft nog geen zin om haar koffer uit te pakken en loopt naar de keuken voor een kop thee.
Met de thee op de bank probeert ze voor zichzelf terug te halen wat er allemaal gebeurt is en hoe het zo heeft kunnen komen. Tot voor het congres was het toch het haar toch al heel lang niet meer overkomen dat ze in bed had geplast en het broekplassen had ze toch ook al jaren onder controle.
Ze had altijd al een zwakke blaas gehad en na een jeugd van natte broeken, bedden en uiteindelijk weer door haar moeder luiers te krijgen, had ze al haar energie gestoken om zindelijk te worden.
Het had haar heel veel moeite gekost, maar met heel veel sporten en op te letten wat ze eet en drinkt had ze de controle over haar eigen blaas teruggekregen.
En zodra ze zich dat herinnerde, wist ze ook gelijk waarom het deze week mis ging: Ze had nooit op dat congres aan de alcohol moeten gaan, hoe had ze zo stom kunnen zijn. Ze was ook zo gespannen voor het congres, maar meer vanwege het delen van de hotelkamer met Marieke. Al sinds ze met haar samen werkte had ze al een oogje op haar en had ze ook al meerder malen dromen waarin ze samen met haar collega in bed zou belanden. Haar meest intense droom, dat Marieke bovenop haar zat terwijl ze samen in bed waren was uitgekomen, alleen niet met op de manier zoals ze dat gedroomd had.
Hoe moest ze Marieke nou na het weekend onder ogen komen, ze wist dat na deze week alles anders zou worden, kon haar collega haar nog wel voor vol aanzien?
Ze besloot haar koffer maar eens uit te ruimen en het eerste wat ze zag wanneer ze de koffer opendeed was het geopende pak luiers wat ze als laatste in Duitsland in haar koffer had gedaan. Huiverend zette ze het pak weg onderin haar kledingkast, helemaal achterin naast de andere luiers die haar moeder haar nog had meegegeven toen ze het huis uit ging.
Alhoewel ze, toen ze nog thuis woonde, overdag al enige tijd de controle over haar blaas had, ging het 's nachts nog altijd wel eens mis en haar moeder drong er altijd op na dat ze 's nachts gewoon een luier omdeed. Het was ook die reden dat ze zo snel mogelijk op haarzelf wilde gaan wonen en had zichzelf voorgenomen om vanaf het moment dat ze zelfstandig woonde, nooit meer luiers te dragen. Ze wist ook eigenlijk niet goed waarom ze die luiers nooit weggegooid had.
Nadat ze tijdens het uitpakken van haar koffer al drie keer naar de wc was geweest wist ze dat het effect van de alcohol op haar blaas nog niet was uitgewerkt en uit ervaringen in het verleden wist dat dat ook nog wel een week kon duren voordat het echt weer "normaal" zou zijn.
Ze besefte dat ze maandag weer aan het werk moet en dat ze dan niet om het kwartier naar het toilet zou kunnen, maar ook dat ze het niet zou kunnen veroorloven om ook maar een druppel te lekken. Zeker niet na afgelopen week, Marieke zou er natuurlijk extra op letten en het zou haar gelijk opvallen als er iets zou gebeuren.
Ze wist ook heel zeker dat ze niet één van de luiers zou gaan dragen naar haar werk toe, ook dat zou Marieke gelijk opvallen en ze moest tegenover haarzelf en zeker naar Marieke toe bewijzen dat hetgeen er gebeurt was echt een uitzondering was.
Haar koffer was nu helemaal leeg en opgeborgen, de wasmachine draaide en Eline zat nu voor de tv wat te zappen, er was niet echt iets waar ze interesse in had. Op een gegeven moment in een reclameblok zag ze het inmiddels voor haar bekende Tena beeldmerk in de rechterbovenhoek. Het was die irritante reclame waarin vrouwen al lachend vrolijk met hun leven verder gingen ondanks hun urineverlies. Normaal gesproken had ze zo'n hekel aan die reclames dat ze gelijk weg-zapte, maar bleef nu toch even hangen. Ze probeerde voor zichzelf te rechtvaardigen dat het maar inlegkruisjes waren en geen luiers die ze had afgezworen en dat ze toch iets moest doen om de komende werkweek droog te blijven.
Het zou tot de volgende ochtend duren alvorens ze definitief de beslissing zou nemen om naar de drogist te gaan voor Tena Lady's. Deze ochtend werd ze namelijk drijvend in haar eigen urine wakker, ze had alweer in bed geplast en sinds ze gewoon weer in haar eigen bed in haar eigen huis was, vond ze dat ze uit principe ook geen luiers meer moest dragen.
Gelijk uit bed stapte ze onder de douche en na een lange tijd onder de douche gestaan te hebben, ze vond zichzelf altijd zo vies als ze in bed geplast had, begon ze het bed af te halen. Omdat ze nooit meer luiers om had in bed terwijl ze wist dat eens in de zoveel tijd het mis zou gaan, had ze wel altijd een waterdicht molton over haar matras, zodat haar matras niet nat zou worden.
De wasmachine draaide alweer en ze had zichzelf aangekleed en ging op pad, naar een drogist. Het was zondag en dus erg rustig in de stad. Gelukkig waren inmiddels bijna alle winkels wel open op zondag. Bijna alle, want ze vond bijna geen drogist die op zondag open was. Uiteindelijk vond ze er één die wel open was.
Na enig zoeken en twijfelen loopt ze dan uiteindelijk het pad in waar de incontinentieverbanden staan, ze herkende het "Tena" logo. Er waren veel meer soorten dan dat ze gedacht had en moest veel langer voor het schap staan dan ze lief had. Ook was er nog het merk "Depend", moest ze daar ook nog een keuze uit maken. Die keuze had ze echter snel gemaakt toen ze op één van de verpakkingen las: Depend, een merk van Kimberly Clarck. Verschrikt zette ze snel het pak terug, dit was het merk waar ze straks in haar werk promotie voor moest gaan maken. Ze wilde hier helemaal niet meer zijn en pakte van het merk Tena, de sterkste variant uit het schap.
Snel rekende ze af bij de kassa en ging naar huis, dit laatste ging in één grote roes en pas thuis aangekomen kwam ze weer wat tot rust en zag ze pas echt wat ze nou gekocht had.
"Tena Lady Maxi, 12 stuks". "Zitten er maar 12 verbanden in deze verpakking, wat doen ze dan in de rest van het pak?", dacht ze bij haarzelf. Ze maakt de verpakking open en ziet tot haar schrik inderdaad maar 12 stuks in het pak zitten en dat daarmee de hele verpakking vol zit. Huiverig pakt ze een verband en vouwt deze open en denkt geschrokken: "Dit is geen verband, dit lijkt verdomme wel een camping matras". Uiteindelijk bedacht ze dat het alleen maar was om deze week te overleven en dat ze daarna gewoon weer verder kon met haar leven zoals dat van voor deze week gewend was.
Pas de volgende morgen zou ze dan ook daadwerkelijk het verband indoen, eerst douchen want ze had ook alweer in bed geplast. Na het douchen stond ze voor haar lade met ondergoed en zocht daar een hipster uit, deze droeg ze ook altijd tijdens de "maandelijkse periode" en moesten het nu ook maar doen.
Met haar ondergoed net boven haar knieën opgetrokken pakt ze het gisteren uitgevouwen verband en doet het in haar onderbroek en trekt het geheel omhoog tot haar kruis.
Ze gruwelde van het gevoel wat het verband tussen haar benen, het verband was vele male groter dan ze bedacht had en het gevoel was weinig anders dan de luiers die ze van haar moeder jaren geleden mee naar school om kreeg. Omdat het verband bijna haar hele bilnaad overlapt, weet ze dat ze geen broekpak aan kan naar haar werk, de broeken zijn weinig verhullend en zullen de contouren van het verband duidelijk zichtbaar maken. Het dragen van spijkerbroeken op kantoor is niet verboden, maar gezien de zakelijke sfeer eigenlijk ook "not-done". Ze besluit een jurkje aan te doen en daaronder een panty.
Als ze op haar fiets stapt naar het werk toe, merkt ze het ongemakkelijke gevoel van een kussentje tussen haar billen en het zadel, ze moet zichzelf bedwingen om niet terug te gaan naar huis en het verband uit haar broekje te trekken, ze weet dat dit een noodzakelijk iets is en probeert zichzelf in te prenten dat het "maar" een verbandje is en absoluut geen luier.