Eline probeert droog te blijven

rexmundi

Toplid
Dit verhaal volgt het verhaal “Het Congres” op waarin Eline, uitgenodigd om voor haar werk een congres bij te wonen, wordt geconfronteerd met bed- en broekplassen. Omdat ze een hotelkamer deelt met haar vrouwelijke collega Marieke, kan ze dit voor haar niet geheim houden, haar manager en directeur die ook mee zijn, weten van niets.
Het verhaal begint gelijk wanneer ze thuis is afgezet door haar manager na afloop van het congres.

Deel 1

Na een paar uur op bed liggen en zielig zijn, pakt ze zichzelf weer op en stapt van bed af. Ze heeft nog geen zin om haar koffer uit te pakken en loopt naar de keuken voor een kop thee.
Met de thee op de bank probeert ze voor zichzelf terug te halen wat er allemaal gebeurt is en hoe het zo heeft kunnen komen. Tot voor het congres was het toch het haar toch al heel lang niet meer overkomen dat ze in bed had geplast en het broekplassen had ze toch ook al jaren onder controle.
Ze had altijd al een zwakke blaas gehad en na een jeugd van natte broeken, bedden en uiteindelijk weer door haar moeder luiers te krijgen, had ze al haar energie gestoken om zindelijk te worden.
Het had haar heel veel moeite gekost, maar met heel veel sporten en op te letten wat ze eet en drinkt had ze de controle over haar eigen blaas teruggekregen.
En zodra ze zich dat herinnerde, wist ze ook gelijk waarom het deze week mis ging: Ze had nooit op dat congres aan de alcohol moeten gaan, hoe had ze zo stom kunnen zijn. Ze was ook zo gespannen voor het congres, maar meer vanwege het delen van de hotelkamer met Marieke. Al sinds ze met haar samen werkte had ze al een oogje op haar en had ze ook al meerder malen dromen waarin ze samen met haar collega in bed zou belanden. Haar meest intense droom, dat Marieke bovenop haar zat terwijl ze samen in bed waren was uitgekomen, alleen niet met op de manier zoals ze dat gedroomd had.

Hoe moest ze Marieke nou na het weekend onder ogen komen, ze wist dat na deze week alles anders zou worden, kon haar collega haar nog wel voor vol aanzien?

Ze besloot haar koffer maar eens uit te ruimen en het eerste wat ze zag wanneer ze de koffer opendeed was het geopende pak luiers wat ze als laatste in Duitsland in haar koffer had gedaan. Huiverend zette ze het pak weg onderin haar kledingkast, helemaal achterin naast de andere luiers die haar moeder haar nog had meegegeven toen ze het huis uit ging.

Alhoewel ze, toen ze nog thuis woonde, overdag al enige tijd de controle over haar blaas had, ging het 's nachts nog altijd wel eens mis en haar moeder drong er altijd op na dat ze 's nachts gewoon een luier omdeed. Het was ook die reden dat ze zo snel mogelijk op haarzelf wilde gaan wonen en had zichzelf voorgenomen om vanaf het moment dat ze zelfstandig woonde, nooit meer luiers te dragen. Ze wist ook eigenlijk niet goed waarom ze die luiers nooit weggegooid had.

Nadat ze tijdens het uitpakken van haar koffer al drie keer naar de wc was geweest wist ze dat het effect van de alcohol op haar blaas nog niet was uitgewerkt en uit ervaringen in het verleden wist dat dat ook nog wel een week kon duren voordat het echt weer "normaal" zou zijn.
Ze besefte dat ze maandag weer aan het werk moet en dat ze dan niet om het kwartier naar het toilet zou kunnen, maar ook dat ze het niet zou kunnen veroorloven om ook maar een druppel te lekken. Zeker niet na afgelopen week, Marieke zou er natuurlijk extra op letten en het zou haar gelijk opvallen als er iets zou gebeuren.
Ze wist ook heel zeker dat ze niet één van de luiers zou gaan dragen naar haar werk toe, ook dat zou Marieke gelijk opvallen en ze moest tegenover haarzelf en zeker naar Marieke toe bewijzen dat hetgeen er gebeurt was echt een uitzondering was.

Haar koffer was nu helemaal leeg en opgeborgen, de wasmachine draaide en Eline zat nu voor de tv wat te zappen, er was niet echt iets waar ze interesse in had. Op een gegeven moment in een reclameblok zag ze het inmiddels voor haar bekende Tena beeldmerk in de rechterbovenhoek. Het was die irritante reclame waarin vrouwen al lachend vrolijk met hun leven verder gingen ondanks hun urineverlies. Normaal gesproken had ze zo'n hekel aan die reclames dat ze gelijk weg-zapte, maar bleef nu toch even hangen. Ze probeerde voor zichzelf te rechtvaardigen dat het maar inlegkruisjes waren en geen luiers die ze had afgezworen en dat ze toch iets moest doen om de komende werkweek droog te blijven.

Het zou tot de volgende ochtend duren alvorens ze definitief de beslissing zou nemen om naar de drogist te gaan voor Tena Lady's. Deze ochtend werd ze namelijk drijvend in haar eigen urine wakker, ze had alweer in bed geplast en sinds ze gewoon weer in haar eigen bed in haar eigen huis was, vond ze dat ze uit principe ook geen luiers meer moest dragen.
Gelijk uit bed stapte ze onder de douche en na een lange tijd onder de douche gestaan te hebben, ze vond zichzelf altijd zo vies als ze in bed geplast had, begon ze het bed af te halen. Omdat ze nooit meer luiers om had in bed terwijl ze wist dat eens in de zoveel tijd het mis zou gaan, had ze wel altijd een waterdicht molton over haar matras, zodat haar matras niet nat zou worden.
De wasmachine draaide alweer en ze had zichzelf aangekleed en ging op pad, naar een drogist. Het was zondag en dus erg rustig in de stad. Gelukkig waren inmiddels bijna alle winkels wel open op zondag. Bijna alle, want ze vond bijna geen drogist die op zondag open was. Uiteindelijk vond ze er één die wel open was.
Na enig zoeken en twijfelen loopt ze dan uiteindelijk het pad in waar de incontinentieverbanden staan, ze herkende het "Tena" logo. Er waren veel meer soorten dan dat ze gedacht had en moest veel langer voor het schap staan dan ze lief had. Ook was er nog het merk "Depend", moest ze daar ook nog een keuze uit maken. Die keuze had ze echter snel gemaakt toen ze op één van de verpakkingen las: Depend, een merk van Kimberly Clarck. Verschrikt zette ze snel het pak terug, dit was het merk waar ze straks in haar werk promotie voor moest gaan maken. Ze wilde hier helemaal niet meer zijn en pakte van het merk Tena, de sterkste variant uit het schap.
Snel rekende ze af bij de kassa en ging naar huis, dit laatste ging in één grote roes en pas thuis aangekomen kwam ze weer wat tot rust en zag ze pas echt wat ze nou gekocht had.

"Tena Lady Maxi, 12 stuks". "Zitten er maar 12 verbanden in deze verpakking, wat doen ze dan in de rest van het pak?", dacht ze bij haarzelf. Ze maakt de verpakking open en ziet tot haar schrik inderdaad maar 12 stuks in het pak zitten en dat daarmee de hele verpakking vol zit. Huiverig pakt ze een verband en vouwt deze open en denkt geschrokken: "Dit is geen verband, dit lijkt verdomme wel een camping matras". Uiteindelijk bedacht ze dat het alleen maar was om deze week te overleven en dat ze daarna gewoon weer verder kon met haar leven zoals dat van voor deze week gewend was.

Pas de volgende morgen zou ze dan ook daadwerkelijk het verband indoen, eerst douchen want ze had ook alweer in bed geplast. Na het douchen stond ze voor haar lade met ondergoed en zocht daar een hipster uit, deze droeg ze ook altijd tijdens de "maandelijkse periode" en moesten het nu ook maar doen.
Met haar ondergoed net boven haar knieën opgetrokken pakt ze het gisteren uitgevouwen verband en doet het in haar onderbroek en trekt het geheel omhoog tot haar kruis.
Ze gruwelde van het gevoel wat het verband tussen haar benen, het verband was vele male groter dan ze bedacht had en het gevoel was weinig anders dan de luiers die ze van haar moeder jaren geleden mee naar school om kreeg. Omdat het verband bijna haar hele bilnaad overlapt, weet ze dat ze geen broekpak aan kan naar haar werk, de broeken zijn weinig verhullend en zullen de contouren van het verband duidelijk zichtbaar maken. Het dragen van spijkerbroeken op kantoor is niet verboden, maar gezien de zakelijke sfeer eigenlijk ook "not-done". Ze besluit een jurkje aan te doen en daaronder een panty.
Als ze op haar fiets stapt naar het werk toe, merkt ze het ongemakkelijke gevoel van een kussentje tussen haar billen en het zadel, ze moet zichzelf bedwingen om niet terug te gaan naar huis en het verband uit haar broekje te trekken, ze weet dat dit een noodzakelijk iets is en probeert zichzelf in te prenten dat het "maar" een verbandje is en absoluut geen luier.
 

rexmundi

Toplid
Eenmaal op het werk aangekomen groet ze, zoals ze dat altijd deed, iedereen op kantoor een goede morgen en loopt door naar de keuken voor een kop thee. Eenmaal aan haar bureau begint de normale werkdag, welke vandaag in het teken zou staan van het inhalen van het werk wat was blijven liggen gedurende de dagen op het congres.

Niet heel veel later komt ook Marieke op kantoor en neemt plaats achter haar bureau tegenover dat van Eline. Ze groeten elkaar een goede morgen en ook Marieke stort zich op haar Werk. Eline is wel blij dat Marieke niet gelijk begint over de afgelopen week, maar vind het ook vreemd en ongemakkelijk dat ze zomaar aan het werk gaat, ze vermoed dat het later nog ter sprake zal komen.

Zoals verwacht was Eline's probleem nog niet over en had om de haverklap het gevoel dat ze moest plassen. Ze probeerde uit alle macht om het gevoel weg te drukken om maar niet elk kwartier naar de wc te hoeven, want dat zou veel te veel opvallen. Naar haar eigen gevoel lukte haar dat nog best aardig, het was pas rond een uur of tien dat ze naar het toilet ging. Op het moment dat ze opstond voelde ze pas dat het verband in haar broekje zwaarder en groter was geworden en beseft ze dat ze het toch niet zo droog had gehouden als ze zelf dacht. Onderweg naar het toilet keek ze nog even achterom om te kijken wat Marieke zou doen. Ze bedacht dat Marieke wel nieuwsgierig zou zijn of zij nog luiers zou dragen en het feit dat Marieke zich snel weer op haar monitor richtte alsof ze betrapt leek, bevestigde Eline's vermoeden.

Op het toilet ziet ze dat het verband verre van droog is, maar dat het gelukkig nog niet verzadigd is. Ze had slechts één reserve verband meegenomen en kon pas op z'n vroegst met de lunchpauze het verband verschonen.

Tegen de tijd dat het lunchpauze is, is het dan ook hoogtijd om het verband te wisselen. Het verband is inmiddels zo zwaar geworden dat haar onderbroek en panty het verband niet meer strak tegen haar kruis kan houden en ze voelt dat ding een beetje los tussen haar benen bungelen. Ook heeft het een beetje gelekt en voelt ze de nattigheid bij haar liezen.

In vergelijking met het het zware en volledig opgezwollen gebruikte verband, voelde de schone Tena al helemaal niet zo gruwelijk meer als vanmorgen.
Ook de rest van de dag verliep zonder noemenswaardige gebeurtenissen en Eline stapt aan het einde van de werkdag weer op haar fiets om terug te gaan naar huis.
Op het moment dat ze echter op het zadel gaat zitten voelt ze dat de druk die dat uitoefent op het inmiddels ook weer gevulde Tena teveel is en ze merkt dat het verband begint te lekken. Heel erg vind ze dat echter niet, het doel was om ongeschonden de werkdag door te komen en dat was gelukt. Zelfs wanneer ze onderweg het niet lukt om haar plasdrang te onderdrukken en weer een ongelukje heeft, deert haar niet.

Thuis aangekomen neemt ze de schade op, haar jurkje heeft twee natte plekken op de achterkant en panty en onderbroek zijn zo goed als doorweekt. Snel trekt ze alles uit en na een snelle was-actie trekt ze haar "thuispak", bestaande uit een oud t-shirt en joggingbroek, aan.
Eigenlijk weet ze dat ze niet moet toegeven aan elke aandrang om naar het toilet te gaan, om zo zichzelf weer te trainen en controle te krijgen over haar blaas, maar ze heeft genoeg nattigheid meegemaakt vandaag en geeft deze avond gewoon toe aan elke aandrang.

De volgende ochtenden steeds weer hetzelfde ritueel: Douchen, nat bed afhalen en lakens in de was, aankleden en snel door naar het werk. Het is nu vrijdagmiddag en het Marieke die vraagt naar Eline's weekendplannen. Eline geeft aan dat ze nog geen plannen heeft, waarop Marieke vraagt of ze vanavond weer mee gaat stappen met vriendinnen. Eline is inmiddels een goede bekende in de vriendengroep van Marieke en gaat in op de uitnodiging.

Vervolgens vraagt Marieke of Eline dit keer wel blijft slapen. Het is in de vriendengroep gebruikelijk dat ze na het stappen nog een afzakkertje doen bij Marieke thuis en dat dat meestal zo uit de hand loopt dat iedereen de paar uur die van de nacht overblijven slapend bij Marieke doorbrengen.
Alhoewel Eline normaal gesproken erg weinig last heeft van het bedplassen, heeft ze vanuit haar jeugd en tienerjaren de neiging overgehouden om nooit ergens anders te slapen en altijd naar huis te gaan. Ook het feit dat ze eigenlijk nooit alcohol drinkt en dus altijd nog in staat is om naar huis te fietsen en zo dicht bij het centrum woont, geeft nooit aanleiding om te blijven slapen.
Eline geeft zoals Marieke inmiddels gewend is aan dat ze liever gewoon naar huis gaat.

Zoals verwacht, zakte Eline's probleem wat weg en op het moment dat het tijd was om naar huis te gaan, was haar Tena relatief droog en had ze zichzelf nog niet eens verschoond die dag.
Die avond maakte ze zich klaar om te gaan stappen en trok ze een ander jurkje aan. Wel deed ze voor alle zekerheid nog maar een Tena in haar broekje en ging vervolgens op stap.
Halverwege de avond, neemt Marieke Eline even apart van de groep. Marieke had inmiddels één en één bij elkaar opgeteld en vraagt aan Eline of het feit dat ze nooit wilde blijven slapen te maken had met het probleem tijdens het congres. Eline schrikt er een beetje van, het was de eerste keer sinds het congres dat ze hier op terugkwam. Eline weet niet goed hoe ze hierop moest reageren en antwoorde een beetje ontwijkend.

Marieke geeft aan dat het haar niet uitmaakt en dat ze ondanks haar probleempje altijd welkom was bij haar. "Misschien moet je mij eens een paar van jouw luiers meegeven, dan bewaar ik ze voor je als je wel een keer wilt blijven slapen.", oppert Marieke vervolgens.
Eline kijkt verschrikt door de opmerking en antwoord quasi beledigd dat ze die "dingen" helemaal niet meer gebruikt. "Ik zie inderdaad dat je nu en op het werk weer gewoon ondergoed draagt en geen ongelukje meer hebt, maar als je bij blijft slapen zou ik toch graag het zekere voor het onzekere kiezen", antwoord Marieke.
Marieke sluit het gesprek af met het voorstel dat ze morgen even bij Eline langs komt en een paar luiers ophaalt en dat ze dan wel weer verder zien en stelt vervolgens voor om weer terug te gaan naar de rest van de groep.

Met een speels tikje op de kont van Eline beweegt ze zich terug naar de groep. Eline zou heel graag eens blijven logeren in een flat vol dames in nachtgoed die, in haar ogen, bijna allemaal even knap waren als Marieke. Alleen zag ze nog niet helemaal voor haar hoe dit nu in combinatie met Marieke's voorstel moest.

Na een hele avond aan de frisdrank, zijn je smaakpapillen redelijk uitgeschakeld en het was dan ook pas na haar derde glas sinasappelsap dat ze doorhad dat ze wodka-jus'aan het drinken was.
Op dat moment besluit Eline een einde aan de avond te maken en een afscheid waarbij de dames kenbaar maakte het daar niet mee eens te zijn, stapt Eline op haar fiets terug naar huis.

De combinatie van fietsen, een nog ietwat labiele blaas en de onverwachte inname van alcohol, maakte dat de Tena in haar broekje geen schijn van kans had om alles op te vangen en tegen de tijd dat Eline thuis aangekomen is, is haar hele outfit, onderbroek, panty en jurk, letterlijk zeiknat. Heel veel maakte het haar eigenlijk niet uit, ze was thuis en niemand kon haar zien.

De volgende morgen werd ze alweer vroeg wakker in een nat bed, uiteraard want het was de hele week nog niet gelukt om droog wakker te worden dus waarom zou het deze nacht wel gelukt zijn. Na het afhalen van het beddengoed, besluit ze te gaan skeeleren. Het was nog zo vroeg dat het lekker rustig op straat zou zijn en ze had geleerd dat sporten nodig was als onderdeel van haar blaastraining. Haar sportoutfit was altijd al berekend op het verbergen van ongelukjes en haar "Yoga pants" waren zwart en ze had ook altijd een sportjasje om haar heup gebonden om nog eventueel wel zichtbare natte plekken te verbergen.

Meer dan anders had Eline vandaag haar camouflerende sportkleding nodig gehad, wanneer ze weer bij de voordeur staat is haar sportbroekje tot aan haar knieën doorweekt. Omdat ze nu al een paar uur onderweg is geweest, is het al niet zo vroeg meer en zijn de eerste buurbewoners al op weg naar de supermarkt voor de weekboodschappen of anderszins op straat. Eline is zich er zeer van bewust dat, alhoewel haar broek zwart is en de natte plek niet makkelijk zichtbaar is en zeker door het jasje wat ze "casual" om haar heupen heeft gebonden van achteren weinig zichtbaar is, dat het aan de voorkant voor voorbijgangers die wat beter kijken duidelijk zichtbaar is.
Ze had het gevoel alsof er in ieder geval één of twee buren waren die haar na hadden gekeken terwijl ze door de straat skeelerde.

Eenmaal binnen en na gedoucht te hebben en weer aangekleed, heeft ze al met al toch een goed gevoel overgehouden aan het rondje sporten. Ze had toch al nooit veel contact met de buren en mocht er iemand zijn die het gezien had, dan was dat toch geen bekende.

Later op de dag, gaat ineens de deurbel. Het is Marieke en één of andere kerel die Eline niet kent. Eline herinnert zich de discussie van de voorafgaande avond weer en weet waar Marieke voor langs komt, maar waarom ze die kerel mee heeft is haar een raadsel. Gespannen doet ze de voordeur open en laat Marieke en gast binnen.
Marieke stelt haar metgezel voor: "Dit is Paul, ik heb hem gisteren nadat jij al weg was ontmoet.".

Marieke vertelt verder over hoe de avond is verlopen en dat Paul na sluitingstijd van de kroegen nog even mee was gegaan naar Marieke's huis met alle andere dames. Door alle losbandigheid was het voor het eerst voorgekomen dat er tijdens het logeerfeestje na het stappen een kerel was blijven slapen.

Met z'n drieën hebben zitten ze in de woonkamer, Eline had thee gezet, en praatten nog even na over de afgelopen avond. Op een gegeven moment wenkt Marieke, Eline naar de gang toe. Ze verzekert Eline, wanneer ze op de gang staan, dat Paul niet weet waar ze eigenlijk voor langs gekomen zijn en dat ze verteld heeft dat ze wat "kledingstukken" moest halen hier en dat dat een mooie gelegenheid was om kennis te maken.

Vervolgend spoort Marieke aan op hetgeen waar ze uiteindelijk voor gekomen was en samen lopen ze Eline's slaapkamer in. Het valt Marieke gelijk op dat het bed is afgehaald en dat ondanks dat het raam openstaat en nog een flinke geur in de kamer hangt.

Als Eline vervolgens de kast opentrekt, ziet Marieke naast het pak luiers wat ze uit Duitsland hadden nog een pak staan en merkt ook op dat het Pak wat ze al kende nog net zoveel inhoud had als toen ze Duitsland verlaten hadden. "Het is natuurlijk niet mijn zaak wat je thuis wel of niet doet, maar als je zo overduidelijk thuis ook 's nachts ongelukjes hebt, waarom gebruik je deze dan niet?", vraagt Marieke. "Je hebt ze toch al in huis.", voegt ze daaraan toe.

Duidelijk geïrriteerd pakt Eline, zonder antwoord te geven op Marieke's vraag, een aantal luiers en geeft deze aan Marieke. Marieke heeft maar al te goed door dat dit onderwerp te ongemakkelijk is en snel stopt ze hetgeen ze aangereikt heeft gekregen in een plastic tas en samen lopen ze terug naar Paul, de woonkamer weer in.

Even later zijn Marieke en Paul weer weg en zit Eline weer alleen thuis met een onbestemd gevoel. Haar illusie dat ze ooit wat met Marieke zou krijgen, was nu definitief weg. Daarnaast was Marieke getuige geweest van het feit dat wat er in Duitsland gebeurt was niet een eenmalig iets was geweest en had ze nu een stapel pampers in huis voor wanneer zij zou blijven slapen.

De energie die ze had gekregen van het sporten van deze ochtend is nu volledig tenietgedaan en futloos hangt Eline de rest van de dag voor de tv. Als ze aan het eind van de middag zich toch van de bank hijst om haar bed te verschonen, ziet ze in de kast vanuit haar ooghoeken het haar zo gehate pak luiers staan en hoort ze de vraag van Marieke, waarom ze die dingen niet gebruikte, in haar hoofd rondgaan.
Kwaad en verdrietig smijt ze de kastdeur dicht en probeert zo snel mogelijk deze gedachten uit haar hoofd te zetten. Ze had al die tijd haar voornemen om nooit meer luiers te dragen volgehouden en was niet van plan die belofte aan haarzelf te verbreken.

De rest van de zaterdag en ook de zondag is weinig spannend, ze komt eigenlijk het huis niet uit en ook op zondagochtend staat ze haar bed te verschonen en overdag heeft ze last van ongelukjes. Door het gebeuren met Marieke is ze zo onverschillig dat het haar niet meer uitmaakt dat ze door het huis loopt met een natte broek.

Het is dan ook pas maandagochtend dat ze ziet dat ze alweer bijna door haar Tena's heen is en met een Tena in haar onderbroek en de laatste twee als verschoning in haar handtas vertrekt ze naar haar werk. Ze weet dat ze door het per ongeluk alcoholgebruik van afgelopen vrijdag nog lang niet bevrijdt is van lekkage en dat ze dus weer naar de drogist moet, maar dat moet dan maar vanmiddag.

De dag neemt ineens een andere wending wanneer op de scheidslijn van het Bureau van Eline en Marieke een grote doos staat, met daarop redelijk indiscreet de naam en het logo "Depend".
Marieke vertelt haar dat dit de producten zijn, waarvoor een marketingactie bedacht moet worden, hetgeen een opvolging is van wat er tijdens het galadiner van het congres in Duitsland is geïnitieerd. Eline had het hele gebeuren al een beetje verdrongen en dacht bij haarzelf: "Wel ja, dit kan er ook nog wel bij.".

Terwijl Marieke door de doos met materialen heen wroet en Eline er een beetje ongemakkelijk bij staat, komt Marieke met het voorstel om de producten maar zelf te ervaren. "Tja, je kunt toch moeilijk iets proberen te verkopen, als je er zelf geen ervaring mee hebt", verklaart ze.
Het slaat Eline om het hart als enkele ogenblikken later echt doordringt van wat haar collega nu eigenlijk voorstelde. Marieke gaat onverstoord verder: "We moeten morgen maar beginnen, want ik weet niet hoe het met jou zit, maar deze dingen passen niet in mijn strings".
Enigszins opgelucht dat ze nog een dag respijt krijgt en de onwillekeurige inbeelding van haar collega in niets dan een string, doet haar een beetje afwezig zijn. Dit laatste is haar collega niet ontgaan en Eline voelt een por in haar zij en schiet uit haar dagdroom.

De rest van de dag probeert Eline te bedenken hoe ze nu met deze situatie om moet gaan, er gaat van alles door haar hoofd. Uiteindelijk besluit ze dat ze maar alles moet opbiechten, het zou toch uiteindelijk wel uitkomen. Ze vraagt haar collega mee naar de spreekkamer en vertelt het hele verhaal met dat ze door het alcoholgebruik in deze situatie zit en dat ze nu al een week verbanden moet dragen om het op kantoor verborgen te houden. Uiteindelijk legt Eline de laatste Tena die ze nog in haar tas heeft op tafel en ziet toe hoe ook Marieke dezelfde schrikreactie heeft over het formaat van het verband.

Nadat het hele verhaal bij Marieke is aangekomen, komt ze met het voorstel dat Eline dan maar de zwaarste verbanden moet "testen" en dat zij de lichtere verbanden op zich zou nemen.
Eenmaal terug bij het bureau verdeelt Marieke de verschillende verpakkingen tussen hun beiden. Eline krijgt de pakken "Maximum", "Super" en "Super plus" mee en Marieke de "Extra", "Normal plus", "Normal" en "Mini".
Later op de avond zit Eline thuis op de bank met het assortiment "zware" verbanden van het merk Depend voor zich. Eerst trekt ze de verpakking "Super" open en merkt op dat dit verband veel kleiner is dan de Tena die ze tot nu toe gebruikt. De "Super plus" en de "Maximum" zijn ongeveer zo groot als dat ze gewend is.

Even later belt Marieke nog met de mededeling dat ze solidair met Eline wil zijn en dat als zij de producten niet alleen zou dragen, maar ook zou gebruiken dat zij dat dan zelf ook zou doen. Daar voegde ze nog aan toe dat ze niet wist in hoeverre de verbanden alles zouden houden, dus dat ze ook maar extra schone kleren mee naar het werk ging nemen.

De volgende ochtend komt Eline op haar werk in het voor haar inmiddels gewoonlijke outfit en ziet Marieke binnenkomen die gewoon in broekpak is gekomen. Als je goed kijkt zie je de contouren van een normale onderbroek, maar verder zie je niets. Eline vraagt aan Marieke of ze niet al begonnen is met het dragen van de Depends, waarop Marieke bevestigend antwoord: "Jawel hoor, maar ze zijn net zo klein als maandverbandjes dus je ziet het echt niet hè?".
Eline moppert quasi jaloers iets van: "Ja, bij jou wel ja." en gaat vervolgens zitten.

Eén van de aspecten waarom Eline haar collega altijd al zo leuk had gevonden, naast dat het gewoon een lekker ding is, is het feit dat ze zo stoer is en geen gene kent. Ze is gewoonlijk "one of the guys" en doet met de mannen net zo hard mee met denigrerende vrouwengrappen en opmerkingen.
Vandaag echter, kon Eline haar daar wel om kelen, het is tijdens de algemene vergadering dat Marieke zonder terughoudendheid vertelt wat zij en Eline de komende tijd gaan doen en dat ze vanaf vandaag beschermende verbandjes dragen tegen urineverlies.
Ook merkt ze op dat ze niet weten hoe de producten zich houden dus wanneer het lijkt dat één van hen in hun broek gepist heeft, dan is dat waarschijnlijk ook zo, maar dat is dan vanwege een producttest.

Iedereen behalve Eline lacht geamuseerd om het idee en het vooruitzicht dat één of twee dames met natte broeken door het kantoor wandelden. Eline was er zich van bewust dat zij waarschijnlijk de eerste zou zijn, die de beschamende wandeling naar het toilet zou mogen maken, al was het maar dat ze het al tijdens de vergadering niet droog had gehouden. Voorzichtig en zo onopvallend mogelijk voelt ze met haar hand in haar kruis en bij haar billen of het verband niet heeft doorgelekt. Gelukkig is dit nog niet het geval.

Het was pas tegen de middag dat Marieke moest plassen en ze heeft duidelijk moeite om het in haar broek te doen. Na enig aandringen lukt het haar dan ook, hetzij ietwat ongecontroleerd en er komt veel meer plas naar buiten dan ze bedoelt had en zeker meer dan ze zou willen. Vrijwel direct ontstaat er lekkage en Marieke veert overeind om te voorkomen dat haar bureaustoel nat wordt, met het neveneffect dat het voor iedereen die naar haar kijkt duidelijk is dat ze in haar broek heeft geplast. Door haar mededeling die ochtend en het abrupte opstaan, heeft ze de aandacht getrokken van al haar collegae op de werkvloer en een luid schater gelach vergezeld met applaus van een paar collegae is het gevolg.

Eline ziet met ledenogen aan dat haar collega onverstoord in haar bureaulade zoekt naar een nieuw te testen verband en met haar tas met schone kleren richting het toilet gaat. Hoewel haar de ervaring niet vreemd is, heeft ze dit nog niet eerder bij een ander gezien en kijkt hoe verschrikkelijk dom het lijkt dat een volwassen vrouw als een kleuter met een vol geplaste broek wegloopt.

Ze wordt nu dus ook geconfronteerd met hoe stom ze eruit moet hebben gezien afgelopen zaterdagochtend tijdens het skeeleren.
 

rexmundi

Toplid
De rest van de week verloopt zonder verdere bijzonderheden, collegae zijn er inmiddels een soort van aan gewend dat er af en toe een collega een schone broek nodig heeft, maar ook de frequentie en heftigheid neemt af omdat Marieke steeds zwaardere verbanden gaat gebruiken. Alhoewel zij uit het assortiment alleen maar de lichtste soorten test, zie je bij haar de verbanden steeds duidelijker zitten. Marieke heeft niet de overweging gemaakt om verhullende kleding te kiezen en heeft nog steeds de niets verbergende stretchbroeken aan.

Naast het lachverwekkende producttesten, wordt er door de twee meiden ook serieus werk verricht. Zo storten de twee zich op het internet om zoveel mogelijk kennis te vergaren over de aandoening incontinentie en het productassortiment wat daarvoor in het leven is geroepen. Ook verdiepen ze zich, middels een aantal fora in de belevingswereld van vrouwen die hier last van hebben en vragen zich af hoe ze "hun" product het beste kunnen verkopen.

Voor Eline is het concept incontinentie niet nieuw, maar om de schijn op te houden en het feit dat de producten die ze testen voor een ander soort incontinentie bedoeld zijn als waar zij aan lijdt stort ze zich ook op deze websites.
Hoe meer de week verstrijkt, des te meer Eline weer iets van controle terugkrijgt op haar blaas en durft ook eens de lichtere verbanden die haar zijn toebedeeld te proberen. De "Super plus" variant verschilt niet eens zoveel van de "Maxi", de "Super" daarentegen is merkbaar kleiner in alle dimensies en het is haast een verademing hoeveel meer vrijheid ze heeft ten opzichte van die andere Depends.

Die vrijdagmiddag vraagt Marieke aan Eline of ze nog een paar Maxi verbanden overheeft. De voorraad die ze had gekregen was voldoende voor een paar weken, dus ze had nog voldoende over. Op het antwoord van de waarom vraag, antwoord Marieke dat ze die verbanden wel eens wil testen in de kroeg. "Ik neem aan dat jij die Tena's van jou vorige week ook in had en ik wil het wel eens ervaren hoe het zich op zo'n avond houdt", verklaarde ze nader.
Eline had die soort Depends niet mee naar kantoor, waarop Marieke reageert dat ze die verbanden dan vanavond maar mee moest nemen en dat er niets anders op zat dan dat ze vanavond meeging.
Zo onstaat het plan dat Eline die avond bij Marieke langs zou komen en dat ze daar hun voorbereidingen kunnen treffen alvorens gezamenlijk de stad in te gaan.

Eline had zich omgekleed voor de avond stappen en had bij haarzelf voor de zekerheid ook maar weer zo'n Maxi verband ingedaan. Met vijf extra Depends in haar tas gaat ze op weg naar Marieke. Bij Marieke aangekomen schrikt ze even als ze ziet dat Paul daar ook is, ze had bedacht dat ze nog even privé met Marieke had en het over de Depends zou kunnen hebben. Marieke verteld dat ze Paul op de hoogte heeft gebracht van de producttest en vraagt Eline naar de verbanden. Eline graaft al blozend in haar tas en geeft Marieke drie van de vijf verbanden zodat ze beide nog twee verschoningen hebben.
Zonder enige vorm van gene trekt Marieke in het bijzijn van Eline en Paul haar broek en onderbroek naar beneden om vervolgen het verband uit te pakken en aan te trekken. Zowel Paul als Eline zijn onder de indruk van wat ze zien en kijken sprakeloos toe.

Wanneer Marieke haar spijkerbroek weer optrekt, valt het Eline op hoe verbazingwekkend weinig je nog van het verband ziet. Vervolgens gaan de twee dames en heer de stad in. Omdat Paul met de auto naar Marieke is gekomen en dus geen fiets heeft, gaan ze lopend de stad in. Marieke geeft aan dat Eline de fiets ook wel kan laten staan en dat ze die dan vanavond maar op moest halen.
Aan het eind van de avond, als de groep besluit dat het tijd is om de kroeg te verlaten loopt het hele gevolg, inclusief Eline, terug naar het huis van Marieke.

Bij de voordeur wil Eline al afscheid nemen en staat met haar fietssleutel in de hand als Marieke haar binnen vraagt voor nog een slaapmutsje. Marieke is inmiddels behoorlijk aangeschoten, behalve Eline de rest van de groep ook, maar probeert zo helder mogelijk Eline ervan te overtuigen om binnen te komen.
Uiteindelijk geeft Eline toe aan de smeekbede en komt ze binnen, daar waar de rest zich al comfortabel in de woonkamer heeft gezeteld.
Het is echter wat schrikken als Eline ziet hoe comfortabel de groep zich heeft gemaakt. De dames en Paul hebben zich allen ontdaan van hun kleren en zitten in hun onderbroek en t-shirt op de banken en half hangend tegen de bank op de grond. Marieke verklaart dat dit de gewoonte was en dat ze het hun eigen "pyjama feestje" noemde en dat de komst van Paul daarin geen verandering had gebracht. Eline antwoordde niet en keek alleen betekenis vol naar Marieke toe, waarop Marieke antwoordde naar de gehele woonkamer: "Alvorens wij jullie goede voorbeeld volgen moet ik jullie vertellen dat Eline en ik een productonderzoek doen naar Incontinentieverbanden en dat zowel ik als Eline er op dit moment één dragen en gebruiken.".

Na een korte periode van stilte breekt het schatergelach uit en wordt er gescandeerd: "UIT DIE BROEK, UIT DIE BROEK!". Marieke twijfelt niet en knoopt haar broek los en laat deze zakken en trekt pijp voor pijp uit. Het is overduidelijk zichtbaar dat het verband niet helemaal past in haar onderbroek wanneer ze haar been optilt om 'de broekspijp van haar voeten te trekken. Eline overweegt om rechtsomkeert te maken, maar uiteindelijk besluit ze maar te blijven ook ook zij trekt haar broek uit. Als alle twee de dames in hun onderbroek staan is het duidelijk dat het verband van Eline in veel verdere staat van verzadiging is dan dat van Marieke.
Ook het verband van Marieke is niet schoon meer en op haar voorstel trekken de dames zich even terug voor een verschoning.

Het is al flink later als de groep besluit dat het een keer tijd wordt om te gaan slapen. Eline maakt zich op om zich weer te gaan aankleden, wanneer Marieke vraagt of ze toch niet wil blijven slapen. Eline geeft aan dat ze haar laatste verband heeft gebruikt en dat ze toch liever naar huis gaat. Het lukt Marieke niet om haar ervan te overtuigen om te blijven en Eline trekt haar broek weer aan, vervolgens haar jas en stapt naar buiten.
Het koude gevoel aan haar liezen verraadt haar dat haar Depend het inmiddels weer heeft opgegeven en dat wordt er niet beter op als ze op haar zadel gaat zitten. Het is gelukkig ver voorbij de sluitingstijd van alle kroegen en de straten zijn volledig verlaten.

Thuis zet ze snel de fiets op slot en wil naar binnen gaan. Ineens hoort ze vanaf de andere kant van de straat haar overbuurman met dubbele tong roepen: "Hebbie nou alweer in je broek gepiest?". Eline kijkt verschrikt om en ziet de overbuurman half leunend tegen het portiek van zijn huis staan en beseft dat ook zij in het licht staat van de lamp in het portiek met haar voordeur. "Waar bemoei jij je mee", snauwt Eline hem terug. De buurman die duidelijk weinig gecharmeerd is van het repliek antwoord weer: "Ik zou niet zo'n grote mond hebben als ik jou, doe eens als een braaf klein meissie en doe niet zo brutaal en trek eens een pamper aan".
Eline besluit haar buurman te negeren en gaat haar huis in. Binnen trekt ze snel de gordijnen dicht en ziet nog net de buurman een paar opsene gebaren maken.

Als Eline de volgende ochtend weer nat wakker wordt, schieten de opmerkingen onwillekeurig door haar hoofd, "Doe eens braaf een pamper aan" en de tekst van Marieke "Als je die dingen toch in huis hebt, waarom gebruik je ze dan niet". Eline negeert haar gedachten en staat op, verschoont het bed, doucht en gaat in haar huispak de kamer in.
Ze vraagt zich af wat haar buurman allemaal wel niet had gezien, had ze een keer de gordijnen niet goed afgesloten of had hij haar eerder na het stappen gezien met een natte broek of had hij haar gezien na het sporten. Ze voelde zich bespied en besloot om vandaag in ieder geval maar niet te gaan sporten.

Het weekend was alweer voorbij en Eline was weer op kantoor. Haar collega Marieke vond inmiddels dat voldoende intensief de producten had getest en was weer in haar normale ondergoed ten kantore gekomen. Eline is nog niet de oude en houdt zich nog aan het regime van Dependjes.
Marieke werkt ondertussen aan een voorstel voor een reclamecampagne voor Depend, gebaseerd op haar ervaringen. Ze wil insteken op het feit dat met de juiste kleding, niemand hoeft te zien dat een vrouw incontinentieverband draagt.
Halverwege de week komt Eline thuis van haar werk om bij de voordeur verrast te worden door een divers aantal pakketten die net door de brievenbus passen. Het ene is van Tena, de ander van Depend en de volgende is weer van Absorin. Vlak voordat ze de deur achter zich dichtdoet, ziet ze haar overbuurman snel wegkijken van haar.
Gelijk weet ze hoe laat het is en kwaad smijt ze de pakketten in de hoek van de kamer.

Ze heeft nog niet de kans om te gaan zitten of de deurbel gaat. Het is de buurvrouw naast haar die een pakket had aangenomen wat niet door de brievenbus kon. Deze doos had geen herkomst en Eline had niets besteld. Ze neemt het pakket aan en loopt ermee naar de kamer. Eenmaal geopend blijkt het van dezelfde grappenmaker te komen, deze keer van Attends. In de doos van Attends zaten een paar luiers, een luierbroekje en een paar inleggers die qua maat nog vele male groter waren dan wat ze tot nu toe gewend was, eigenlijk een soort luier maar dan zonder zijkanten.
Nog kwaaier als dat ze al was, smijt ze de doos met inhoud dezelfde hoek in als de andere.
Ze kan niet anders bedenken dan dat die irritante gozer, die gluiperd, dit verzonnen had en probeerde leuk te wezen. Ze had hem sinds die vrijdagavond c.q. zaterdagochtend niet meer gesproken, kennelijk was hij zonder drank op niet zo dapper om haar aan te spreken.

Het was inderdaad pas weer zaterdagochtend als Eline terugkomt uit de kroeg dat zij haar buurman weer treft en eigenlijk weet ze zeker dat hij haar op stond te wachten. Tot overmaat van ramp had door het toedoen van het fietsen haar verband weer flink gelekt en dus geeft ze haar buurman weer voer voor opmerkingen.
"Zeg, nou heb ik je allerlei pampers laten toesturen, doe eens als een braaf meissie en draag ze dan.", schreeuwt hij vanaf de overkant.
"Kleine grietjes die nog in hun broek pissen, motten gewoon nog pampertje om", treitert hij verder. "Ach man, hou je vervelende kop en ga slapen", reageert ze beter wetend.
"Als je in je broek gepist hebt, mot je je gemak houwen", schreeuwt hij verder en doet een stap de straat op. Het feit dat hij nu de straat op komt zetten geeft Eline een wat onveilig gevoel en wil zo snel mogelijk naar binnen. Achter de voordeur hoort ze haar buurman nog even verder gaan: "Zeg, laat je moeder je een luier omdoen en als die geen zin hebt, dan mot ik je maar in je libero helpen".

Nog voor ze kan bedenken of ze reageert, hoort ze een andere buurman al toeschreeuwen: "Hé, hou je kop eens, er zijn hier mensen die willen slapen". En daarmee is het eindelijk weer stil in de straat.
Hoewel ze blij moest zijn met de bijval die ze kreeg, was het haar ook duidelijk dat er dus in ieder geval één buurman getuige was geweest van de conversatie en mogelijk waren er dus al twee buren die van haar conditie wisten.

Omdat Eline niet meer durfde te gaan sporten, vanwege de glurende buurman en niet wilde dat er nog meer buren op de hoogte kwamen van haar probleem, kwam ze ook niet echt van het probleem af. Ze had dit keer met het stappen weten te voorkomen dat ze alcohol voorgeschoteld kreeg, maar desondanks verdwenen de klachten niet.
Op het werk was het excuus van producttesten inmiddels verlopen en ze kon zich dus ook niet meer veroorloven om lekkageplekken op te lopen. Eline was veroordeeld tot de zwaarste verbanden en moest regelmatig naar het toilet om te kijken of ze verschoont diende te worden.

Een eerste versie van het voorstel voor een marketingcampagne was per mail verstuurd naar Kimberly Clark. Het is alweer vrijdag als er een antwoord op het voorstel komt en het was positief ontvangen. De vervolgstap was dat het team van Kimberly Clark hier verder over wilde discuseren en de vraag werd gesteld of de dames naar het hoofdkantoor wilde komen voor een bespreking.
Na enig agenda overleg, is de afspraak voor komende donderdag gezet op het kantoor in Ede.

Alsof het inmiddels een vaste prik was, was Eline weer uitgenodigd om met Marieke en gevolg te gaan stappen. Alles was als vanouds en ook nu weer was Eline mee naar het huis gegaan van Marieke. Het enige wat anders is, is dat Marieke inmiddels gestopt is met het dragen van Depends en Eline noodgedwongen nog niet. Maar nadat iedereen in de woonkamer in ondergoed zat, had niemand iets gemerkt of in ieder geval er niets over gezegd.
Aan het eind van de avond begint het vaste gedram van Marieke weer of ze niet wil blijven slapen en ook nu weer voert Eline haar verweer. Maar dan opeens bedenkt ze dat thuis haar buurman haar waarschijnlijk weer staat op te wachten en uiteindelijk besluit ze maar te blijven.

"Ik wil niet vervelend zijn hoor, maar je weet wel dat het betekend dat ik even met je meega om je een luier om te doen?", vraagt Marieke haar.
Eline had dit nog niet bedacht, zover had ze dit nog niet doorgedacht. Half smekend en nee schuddend kijkt ze Marieke aan, maar Marieke blijft bij haar standpunt. "Je zult toch ook begrijpen dat ik niet het risico van een nat logeerbed wil lopen hè?".
Berustend in haar lot loopt ze samen met Marieke naar de logeerkamer. Eline kleed zich uit en Marieke is in één van de kasten gedoken om de luiers te zoeken. Als Eline eenmaal naakt op bed ligt, doet Marieke haar, inmiddels redelijk bedreven, haar haar luier om.
Snel trekt Eline de dekens over haar heen en probeert in slaap te komen.

De volgende ochtend wordt ze wakker in een schoon en droog bed, enigszins ontwend wordt ze wakker en wil uit bed stappen en merkt dan pas waarom het bed nog droog is. Een zware volle luier laat haar duidelijk merken dat het niet haar eigen toedoen is dat het bed droog is. Als ze vervolgens allerlei stemmen buiten de slaapkamer hoort, besluit ze maar om in bed te blijven liggen. Na een uur wakker liggend in bed, twijfelt ze wat ze moet doen. Ze heeft alleen een t-shirt over haar luier aan en is bij lange na niet lang genoeg om iets te verhullen. Ook het aantrekken van haar broek is kansloos met zo'n dikke luier om.

Ze blijft liggen en het zal nog een uur duren voordat ze de vriendinnen afscheid hoort nemen. Even later komt Marieke haar kamer binnen en ziet dat Eline al wakker is. "Ik kom je melden dat de kust veilig is, ik dacht al dat je zou blijven liggen tot iedereen weg is", zegt Marieke.
Eline hoort het aan, maar staat nog niet direct op, in ieder geval niet zolang Marieke nog in de kamer staat. Marieke merkt de aarzeling van Eline en geeft aan niet zo verlegen te doen en dat ze haar toch al eerder zo had gezien.
Uiteindelijk stapt ze dan toch uit bed en voelt hoe de zware luier onderhevig is aan de zwaartekracht en beschamend kijkt ze naar Marieke. Marieke, die er inmiddels niet meer van op kijkt, gebaart Eline om maar naar de badkamer te gaan en te gaan douchen en geeft aan dat ze handdoek heeft klaargelegd.

Eline pakt haar kleren en loopt richting de badkamer, de zware luier tussen haar benen bungelend. Vlak voordat ze de badkamer ingaat hoort ze een mannenstem en voetstappen haar kant op. In blinde paniek schiet ze de badkamer in en doet de deur achter haar op slot. Volgens haar was ze net op tijd en seconden later hoort ze dat er aan de badkamerdeur gemorreld wordt. "BEZET!!", roept Eline en Paul excuseert zich en loopt verder.
Na het douchen kleed ze zich aan en komt dan pas tot de conclusie dat ze gisteren door al haar Depends is geraakt. Zonder verband kleed ze zich verder aan en gaat naar de kamer en daar zitten Paul en Marieke.

Eline vraagt aan Marieke of ze een momentje heeft en vervolgens lopen ze samen naar de keuken. Eline vraagt aan Marieke wat ze met de gebruikte luier moet doen en vraagt ook of Marieke toevallig niet nog een Depend over heeft van gisteravond. Marieke laat haar weten dat zij zich wel over de luier zou ontfermen en dat ze in haar handtas nog wel een verbandje had zitten.

Eenmaal terug in de woonkamer is Paul inmiddels weg en Marieke loopt gelijk door naar de badkamer. Wat Marieke al vreesde was waar, Paul had zijn kans gezien om als volgende de badkamer te gebruiken en was al aan het douchen en ook ziet ze de gebruikte luier onmiskenbaar op de grond liggen. Als Paul merkt dat er nog iemand in de badkamer is steekt hij zijn hoofd langs het douchegordijn en vraagt zijn vriendinnetje: "Wat doet die reuzepamper hier en wie heeft zich er zo op uitgeleefd?".
Marieke raapt de luier op en richt zich tot haar vriend: "Die is van Eline en je houdt je kop, je hebt niets gezien begrijp je!".

Even later stappen de twee gezamenlijk de woonkamer in waar Eline nog zit. Er wordt verder niet zoveel gezegd en uiteindelijk besluit Eline maar naar huis te gaan.
Al terug fietsend vraagt ze zich af of Paul iets gezien of gemerkt heeft, maar berust zich in het feit dat Paul niets had gezegd hierover en dus waarschijnlijk ook niets gezien had.
Thuis aangekomen ziet ze haar overbuurman laveloos in het portiek tegenover haar liggen, haar vermoeden was bevestigd dat ze opgewacht zou worden en naast het lachwekkende gezicht van een vent die daar lag te slapen, voelde het ook griezelig. Ze besloot snel naar binnen te gaan om er niet bij te zijn als hij wakker zou worden.

Als Eline de zondagochtend weer in een nat bed wakker wordt, vies en koud van de inmiddels afgekoelde urine, is ze in conflict met haarzelf. Enerzijds herinnerde ze zich de vorige ochtend waarin ze weer eens in een droog bed wakker werd en dat dat toch echt een stuk comfortabeler was en anderzijds de belofte aan haarzelf om nooit meer een luier om te doen. Uiteindelijk kwam ze er niet uit voor haarzelf en besloot ze nog niets.

Omdat ze nu in het weekend ook maar over was gegaan op het dragen van Depends, waarvan één reden was dat ze haar overbuurman niet getuigen wilde laten zijn van ongelukjes in huis en geen zin had om de gordijnen dicht te houden, merkte ze dat ze al wel snel door haar verbanden heen zou zijn en spoedig een beslissing moest gaan nemen om nieuwe te gaan halen.

Ook hier weer het dilemma of ze ze bij de drogist zou halen of dat ze ze op dokters voorschrift, betaald door de verzekering, bij de apotheek zou halen. Een doktersvoorschrift behelsde wel dat ze weer naar de huisarts moest en zou moeten toegeven dat het haar niet was gelukt droog te blijven.
Haar huisarts, nog steeds dezelfde die ze had toen ze nog thuis woonde, had zelf de hoop al opgegeven en had haar verteld dat ze de rest van haar leven in luiers zou doorbrengen. Omdat Eline daar niet aan wou toegeven, was ze zelf zo hard aan de slag gegaan en nu teruggaan naar de huisarts zou betekenen dat ze moet toegeven dat ze gefaald heeft.
Gelukkig heeft ze nog even de tijd, ze heeft nog zeker voor een week aan Depends in huis liggen.

De werkweek is weer begonnen en de tijd tot donderdag staat in het teken van het voorbereiden van het bezoek aan Kimberly Clark. Alhoewel het aanvankelijk de bedoeling was dat Gerard met Marieke en Eline naar de afspraak zouden gaan, kwam Gerard erachter dat het hem agendatechnisch niet lukt en dat de twee dames toch al het hele project alleen hadden voorbereid. Zo werd dus afgesproken dat de dames alleen op pad zouden gaan.

Zo kwam het dat donderdagochtend beide dames gekleed in keurig mantelpak voor kantoor stonden, klaar om met z'n tweeën af te reizen naar Eden. Gelukkig is Eden niet een wereldreis, maar in de spits toch zeker een uur rijden.
Eline had haar voorzorgsmaatregelen genomen, extra Depends mee, weinig drinken en nog even voor de zekerheid naar het toilet voor vertrek. Marieke had gegrapt dat het net als water naar de zee dragen was, om Depends mee te nemen naar het kantoor van Kimberly Clark, waar Eline dan weer niet echt de humor van inzag.

Eenmaal aangekomen bij het kantoor van Kimberly Clark, melden ze zich aan bij de receptie. Nadat de receptie had gebeld met de mededeling dat de dames er waren, kwam Patrick hen ophalen uit de lobby. Patrick groette de dames en wees hun de weg naar de vergaderzaal waar ze hun bespreking zouden hebben. Patrick vroeg de dames of ze hier nooit eerder geweest waren, waarop Marieke antwoordde van niet. Patrick gaf met een halve glimlach aan dat hij dat kon zien, waarop de dames simultaan vroegen: "Hoezo".

"Nou, er zijn maar weinig dames die ervaring hebben met dit pand die Mantelpakjes dragen.", zei hij en wees naar de grote glazen trap. Beiden zagen inderdaad de volledig transparante trap en daar aansluitend de glazen tussenvloer. Patrick legde uit dat dit in het ontwerp er prachtig uit zag, maar dat verscheidene dames al het praktisch onhandigheidje hadden opgemerkt.

Marieke haalde haar schouders op en reageerde nonchalant dat als er iemand het de moeite waard vond om te kijken, dat diegene dat dan maar vooral niet moest laten, Eline was overduidelijk wat minder comfortabel met deze situatie.
De drie beklommen de trap, waarbij Marieke geanimeerd het gesprek aan ging met Patrick en Eline zich voornamelijk bezighield met wat er onder haar allemaal afspeelde.
Lopend over het glazen bordes, had ze het idee dat er wel één of twee mannen waren die stiekem omhoog keken en een glimp probeerde op te vangen van wat er onder die mantelpakjes zat.

Eline vraagt aan Patrick of er nog een moment is om naar het toilet te gaan alvorens de vergadering start. Patrick geeft aan dat dat kan en wijst haar naar de dichtstbijzijnde toiletten.
Als Eline de toiletten binnenkomt, lijkt het wel een showroom. Alle producten van Page staan er klaar maar ook, in ieder geval op het damestoilet, de producten van Kotex. Zelfs de Depend producten liggen er, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Uiteindelijk durft ze het niet aan om een verband uit de voorraad in het toilet te pakken en gebruikt ze er één van haarzelf.

Als Eline de vergaderruimte instapt kan de vergadering ook direct beginnen. Het gaat uiteindelijk om een aantal details die nog aangepast dienen te worden in het plan en het gaat al snel over de verdere invulling van de campagne en hoe ze dit uiteindelijk zo snel mogelijk in gang kunnen zetten.
Na afloop worden de twee weer naar de uitgang begeleidt door Patrick. Patrick geeft zijn complimenten: "Jullie hebben je zo goed in het product weten te verdiepen, dat ik haast zou denken dat jullie zelf gebruikers zijn".

Marieke lacht en fluistert in Patrick's oor dat ze inderdaad hetgeen ze toegestuurd hebben gekregen zelf getest hebben. Patrick bloost van de bekentenis van Marieke en kijkt haar en Eline betekenisvol aan.
Vervolgens stappen de dames weer in de auto voor de rit terug naar kantoor.

Eline is door de commotie helemaal vergeten om nog een laatste pitstop te doen voordat ze de terugreis zouden ondernemen en vraagt Marieke om even bij het eerstvolgende tankstation te stoppen.
Het duurt echter niet lang voordat de ze in de file belanden en er is nog geen tankstation in zicht. Marieke kijkt naar Eline en ziet dat ze het moeilijk heeft. "Als je nog schone Depends in je tas hebt, zou ik die nu in ieder geval even wisselen", oppert Marieke.

Verder zoekt Marieke nog wat op de tast achter de voorstoelen en komt uiteindelijk met een plastic tas naar voren. "Hier, ga hier maar op zitten voor als het echt mis gaat.
Eline had inmiddels al haar broek op de knieën en was net bezig het volle verband te wisselen voor de laatste schone. Snel trok ze vervolgens haar broek weer omhoog en vol van schaamte trok ze ook de plastic zak onder haar kont. Dit zou nog een lange reis worden.
Ruim anderhalf uur later, ruim na sluitingstijd van kantoor waren ze weer terug bij kantoor. Marieke vroeg of ze niet liever thuis afgezet wilde worden, maar Eline gaf aan dat ze toch morgen weer de fiets nodig had om op kantoor te komen.
De lange beschamende terugrit op de fiets naar huis, was eindelijk afgelopen. Snel probeerde ze in huis te komen en om een vervelende ervaring nog vervelender af te sluiten ziet ze in haar ooghoek de overbuurman glurend en lachend haar nakijken.
 
Bovenaan