Emily

Hallo Allemaal.
Hieronder zet ik straks mijn allereerste verhaal. Ik hoop dat jullie het wat vinden. Laat het maar weten :)


Emily is een jonge vrouw van drieëntwintig jaar. Ze heeft haar studie logopedie afgerond en is op zoek naar een baan. Ze woont in een klein appartementje in een kleine stad. Haar vriend heet Nathan. Hij is één jaar ouder en werkt al een paar jaar als elektriciën. Hij woont in een wat groter appartement op de tweede etage.

Deel één: Het restaurant.
''Heey lieverd, wat leuk om je weer te zien. Ik heb je gemist.'' zegt Nathan terwijl hij opstaat om, de net binnen gekomen, Emily een knuffel te geven. ''Ja, ik heb jou ook zo gemist. Eindelijk weer even een avondje heerlijk tijd voor elkaar.'' Glimlacht Emily. Ze lopen naar de tafel die gereserveerd is en krijgen de menukaart aangeboden. ''Wat zie je er trouwens prachtig uit vandaag.'' complimenteert Nathan. Emily bloost en kijkt omlaag naar haar chique zwarte jurkje, panty en gouden sieraden: ''Bedankt.''

Als voorgerecht kiest Nathan een carpathio en Emily de soep van de dag. Ook krijgen ze een mandje stokbrood en kruidenboter én een groot glas cola. Nathan en Emily hebben veel te bespreken want Nathan heeft een drukke tijd achter de rug, daardoor hebben ze elkaar niet veel gezien. ''Ik maak me steeds meer zorgen of dat ik wel een baan zal vinden'' verzucht Emily: ''Er zijn zo ontzettend weinig vacatures en ik ben nog zo onervaren. Ik zit er aan te denken om, naast het solliciteren; een korte opleiding te doen, vrijwilligerswerk of een bijbaantje, zoals tieners ook wel hebben, te nemen.'' De serveerster komt ondertussen vragen wat ze voor hoofdgerecht willen. Nathan kiest voor de biefstuk met boontjes en Emily neemt zalm met een salade. Als de serveerster weg is neemt Nathan weer het woordt: ''Heb je iets op het oog wat je graag zou willen doen? We weten allebei dat logopedie niet iets is wat je de rest van je leven wilt. Kan je dan nu niet in iets investeren wat je wel echt graag wilt?'' antwoord Nathan. ''Ja dat is een idee, daar had ik inderdaad ook al aan gedacht. Ik weet het nog niet echt maar ik wilde het je wel vast vertellen.'' ''Dat komt helemaal goed hoor meis, ik ga met je meedenken en samen gaan we iets vinden waar jij gelukkig van wordt.'' Ze praten nog even door over koetjes en kalfjes terwijl ze verder eten.

Als ze het op hebben vraagt Nathan of Emily nog zin heeft om even een stukje te wandelen. Er schijnt een mooi bos/park te zijn vlak bij het kleine restaurant. Hand in hand lopen ze de natuur in en midden op een open veldje stopt Emily: ''Wauw. Nathan. Kijk eens omhoog, zoveel mooie sterren.'' ''Ja inderdaad dat zijn er echt veel. Maar de mooiste ster, dan ben jij toch.'' antwoord Nathan. Emily voelt zich warm worden door dat compliment. Maar ondanks dat rilt ze, het is nogal kil 's avonds zo laat en haar jurk heeft korte mouwen. Nathan ziet het, legt zijn vest over Emily's schouder en slaat zijn arm om haar heen. Samen lopen ze verder. Een kwartiertje later begint Emily wat anders te lopen en Nathan vraagt wat er is. ''Ik moet erg nodig naar het toilet.'' antwoord Emily. ''Kan je het nog eventjes ophouden? Dan lopen we nu terug en kan je vast in het restaurant nog wel eventjes gaan.'' ''Ik weet niet of dat lukt. Ik begrijp het niet. Ik heb wel erg veel gedronken vanavond. En ook alcohol, wat ik bijna nooit drink. Maar net hoefde ik nog totaal niet en nu in ene keer ontzettend nodig. Kunnen we dan nu meteen teruglo... oooohhh'' Emily kan het niet meer ophouden en haar benen worden helemaal nat en warm van de plas. Nathan schiet in de lach als hij het ziet maar stopt daarmee als Emily begint te snikken. Hij loopt naar haar toe en zegt: ''Hee, het is niet erg. Dat kan iedereen een keer gebeuren. Je hebt nu veel gedronken en je bent van het warme restaurant ineens naar de koude buitenlucht gegaan. Het is nu naar, maar over een paar jaar kunnen we er samen om lachen.'' Nathan pakt de hand van zijn vriendin en loopt snel met haar naar de auto. Want hoewel haar benen nu aardig warm zijn, in de koude nachtlucht kan dat snel veranderen en zou ze zomaar ziek kunnen worden. Emily snikt nog wat na maar wordt als snel weer wat rustiger.

Bij de auto doet Emily haar pumps en haar panty uit en schoont haar benen wat op met een make-up reinigingsdoekje die in haar tas zat. Nathan legt een vuilniszak op de bijrijdersstoel met een handdoek daarop en, zodra Emily zit, legt hij nog een grote handdoek over haar benen heen. Een halfuurtje later zijn ze bij zijn appartement. Emily gaat nog even douchen terwijl Nathan de was aanzet. Nadat hij zich ook wat heeft opgefrist gaan ze heerlijk slapen.

Deel Twee: Naar de huisarts.
Nathan doet de deur open voor zijn vriendin die snel langs hem heen naar de badkamer loopt. Bezorgd loopt hij haar achterna en vraagt: ''Emily? Vanwaar die haast? Ben je niet lekker? Misselijk ofzo?'' Vanuit de badkamer roept de stem van Emily: ''Nee, ik ben niet ziek. Ik voel me prima. Alleen ik heb nu alweer een ongelukje gehad.'' ''Ow nee toch meid? Nou dan laat ik je wel even met rust. Ik ben in de woonkamer, er komt straks een leuke film op tv. Kijk je straks gezellig mee?'' antwoordt Nathan. ''Ja ik kom er dadelijk meteen aan.''

Als Emily even later de woonkamer in komt vraagt Nathan of ze even naast hem wil komen zitten. ''Emily, we moeten het er wel even serieus over hebben. Dat je een keer in je broek plast, kan gebeuren. Maar de afgelopen maand is het zo vaak gebeurd dat ik me zorgen maak. Ik wil eigenlijk voorstellen om morgenochtend samen naar de huisarts te gaan. Misschien weet hij wat er aan de hand is. Dit kan toch niet zo doorgaan.'' zegt Nathan. Vervolgens antwoordt Emily: ''Ja daar heb je wel gelijk in. Maar mijn huisarts, dat is een vreemde man. Hij is erg vriendelijk maar hij komt altijd met de meest eigenaardige en vreemde oplossingen.'' ''Nou dat is toch juist goed? De standaard oplossingen kunnen we op het internet ook wel vinden. Hij zegt wat niemand zegt en misschien weet hij wel wat je echt nodig hebt.'' Emily schenkt een cola'tje in voor hen beide terwijl Nathan de tv afstemt op de zender van de film.

Aan het einde van de film ziet Nathan dat Emily weer een natte broek heeft en dat ze het zelf niet eens doorheeft. Hij pakt haar hand, trekt haar overeind en loopt met haar naar de badkamer. Ondertussen heeft Emily het ook gemerkt en wordt ze erg rood. Terwijl ze zich snel doucht, belt Nathan de huisarts. Ze kunnen met een half uurtje al terecht. ''Emily. Werk eens door. We moeten over tien minuten gaan richting de huisarts. Ik heb net gebeld en we kunnen meteen komen.'' ''Ik werk al door, als je maar weet dat ik er geen zin in heb Nathan.''

''Een goedenmorgen dame en heer. Mijn naam is dr. Jansen. Neem plaats.'' zegt Dr. Jansen terwijl hij Nathan en Emily een hand geeft. Dr. Jansen gaat aan zijn bureau zitten en vraagt: ''Waar kan ik jullie mee helpen?'' ''Nou ehh..'' begint Emily. Nathan onderbreekt haar, legt zijn hand op Emily's knie en zegt: ''Emily heeft de afgelopen maand erg vaak last van ongelukjes. Ze was voor haar derde verjaardag al zindelijk en heeft na haar achtste ook nooit meer een ongelukje gehad. Wij vroegen ons af hoe dit kan komen en vooral wat we eraan kunnen doen.'' ''Ow wat een vervelend probleem.'' zegt de dokter: ''We noemen het niet kunnen ophouden van de urine ook wel incontinentie en dit kan vele oorzaken hebben. En het kan om kleine stootjes of hele emmers vol gaan. Daarom zou ik graag drie dingen willen weten. Emily, hoe vaak heb je een ongelukje, om hoeveel urine gaat het dan en, dit vraag ik aan jou Nahan, heeft Emily een stressvolle periode achter de rug?'' Emily kijkt een beetje treurig naar haar boven benen en zegt: ''De laatste week is er zelden een dag geweest dat ik minder dan twee keer in mijn broek heb geplast. En als ik eenmaal begin kan ik het niet meer stoppen, ik plas mijn hele blaas leeg.'' Nathan vervolgt: ''Emily heeft inderdaad veel stress gehad de afgelopen tijd. Ze is afgestudeerd maar kan geen baan vinden. Ze doet het huishouden in haar eigen appartement en, omdat ik het druk heb, ook in die van mij. Bovendien is ongeveer twee maanden geleden haar vader overleden.'' De dokter strijkt met zijn hand langs zijn baard en denkt een paar seconden na voordat hij weer begint met praten: ''Hmm dit veranderd de zaak wel. Als ik op mijn eerste indruk afga dan heeft Emily last van stressincontinentie. Dit betekend dat je niet meer zindelijk bent in een tijd dat er veel stress in je leven is. De oplossing is om de stress weg te halen of voldoende te verminderen en in de meeste gevallen komt het dan vanzelf goed. Maar nu adviseer ik meestal de mensen om even te stoppen met werken en thuis rustig met wat huishoudelijke klusjes bezig te zijn. Stress hebben mensen juist vaak op het werk. Maar aangezien Emily de hele dag al thuis is op het moment, werkt dit niet. Toch vind ik het een belangrijke zaak aangezien incontinentie iets is wat veel problemen op sociaal gebied kan opleveren. Het kan zo zijn, Emily, dat je, als je zo doorgaat, op gegeven moment geen boodschappen meer durft te doen, niet meer gaat shoppen, niet meer naar je moeder of naar vriendinnen gaat. En dat is iets wat ik wil voorkomen. Daarom wil ik voorstellen om Emily één week rust te geven. Een week waarin ze helemaal niets moet. Waarin volledig voor haar wordt gezorgd. Zodoende komt ze weer tot rust en kijken we daarna of het beter gaat. Hoe klinkt dit Emily?'' Emily kijkt verheugd naar haar vriend en dan weer naar de dokter: ''Dat vind ik een goed idee. Ik vind het een geruststelling dat dit waarschijnlijk iets tijdelijks is. En ik moet bekennen dat ik bang was dat u mij iets van luiers zou voorschrijven.'' ''Nee.'' zegt Dr. Jansen: ''Nee, met luiers nemen we de oorzaak niet weg. We moeten meer doen dan dat. Ik geef je zodadelijk het adres en dan kun je meteen gaan. Ondertussen bel ik dat je eraan komt.''

Deel drie: Het rustverblijf.
Emily omhelst Nathan en geeft hem een kus op zijn wang. ''Tot volgende week Nathan. Ik zal je missen.'' Nathan legt zijn hand op Emily's schouder en kijkt haar diep in haar ogen: ''Ik jou ook lieverd. En onthoud één ding. Of je nu wel of geen last heb van ongelukjes, voor mij blijf je dezelfde Emily en ik houd ontzettend veel van je.'' Ze omhelzen elkaar nog voor de laatste keer en dan stapt Emily, met haar koffer in de hand, de deur door. Een vrouw van een jaar of dertig loopt naar Emily toe en gaf haar een hand. ''Jij moet Emily zijn? Welkom. Je mag je koffer hier even laten staan en je jas aan de kapstok hier links hangen. Daarna mag je de kamer tegenover de kapstok in en daar zal ik je opwachten.'' Emily liep naar de kapstok en trok haar wollen witte jas uit en hing tegelijkertijd ook haar donkergroene sjaal aan de kapstok. Daarna liep ze de kamer in.

In de kamer vroeg de vriendelijke vrouw of ze op een soort hoge bank wilde gaan zitten. Er zaten deurtjes onder het zitvlak. En het zitvlak was aan voor en achterkant wat hoger en het was van plastic. Emily sprong handig en snel op de bank maar ondertussen verloor ze weer een plasje. De vrouw stelde zich voor als Karen: ''En de komende dagen zal ik voor jou zorgen. Je gaat helemaal tot rust komen en hoeft zelf niets meer te doen.'' Ze pakte Emily's schouders, draaide die en duwde ze naar beneden zodat Emily op de hoge bank lag. ''Ow ik zie dat je net een plas hebt gedaan. Dan gaan we dat maar snel even schoonmaken.'' De vrouw deed Emily's gympen en doorweekte spijkerbroek uit. Daarna volgde haar onderbroekje. Emily voelde zich redelijk ongemakkelijk door half naakt voor een vreemde te liggen. Karen pakte een koud aanvoelend doekje en veegde Emily daarmee schoon. Daarna werd Emily ingesmeerd met een soort crème. Emily was moe, ontspande zich en deed haar ogen dicht. Ze voelde hoe haar benen omhoog werden getrokken en er iets zachts onder haar lag. Ze hoorde wat gekraak en schoot ineens overeind. Waar ze bang voor was was waar, ze had een luier om. Karen was net bezig om de laatste plakstrips dicht te plakken en zei: ''Emily, de komende week ga jij luiers dragen. Het is veel te stressvol voor je om steeds je broek vol te plassen. We laten je er nu even aan wennen en gaan daarna op nog dikkere over. Dan hoef je minder vaak verschoont te worden.'' Karen sloot de laatste plakstrip en deed een hemdje over Emily's hoofd. Ze liet Emily weer liggen en sloot het hemdje onder haar luier. ''Zo zorgen we dat hij niet afzakt. Ik ga je nu naar bed brengen en jij gaat een paar uur lekker slapen.'' Karen tilde Emily op. Dat ging met gemak want Emily was een korte jongedame en ook nog erg licht. Met Emily op haar heup liep Karen de kamer uit door een warmkleurige gang. Ze stond stil bij een deur waar met vrolijke letters 'Emily' op stond. Ze ging de deur in en kwam in een andere kamer. De muren waren lichtgeel en er lag een licht houten vloer. Ook stond er een houten wiegje met wit stof. Emily werd in het wiegje gelegd en kreeg een speentje met schaapjes in haar mond. Karen trok aan het touwtje van een apparaatje dat in de wieg lag en er kwam een kinderslaapliedje uit. Vervolgens trok Karen een dekentje over Emily heen, legde nog een knuffelschaapje in haar armen en liep de kamer uit. Emily lag klaarwakker in de wieg. Het was nu een uur of één in de middag. Die ochtend had ze nog een film gekeken met Nathan. Ze voelde de luier als een dikke prop tussen haar benen zitten. En dat maakte dat ze zich een baby voelde. Ze schaamde zich voor zichzelf. Ze schaamde zich tegenover Nathan. Ze had het verdiend om hier als een baby te liggen. Waarom kon ze niet simpel even haar plas ophouden. Ondertussen voelde ze de luier warm worden. Ook dat nog, dacht ze. Ik zit hier ook nog eens in mijn luier te plassen. De luier werd er dikker van en het zou haar niet verbaasd hebben als ze er niet van zou kunnen lopen. Aangezien ze dacht dat ze de komende tijd toch haar wiegje niet uit zou mogen, luisterde ze naar het muziekje en werd slaperig. Ze begon een beetje te sabbelen op het speentje en viel in slaap.

''Goedeavond Emily, wordt je wakker?'' Karen stond boven het wiegje en glimlachte. Emily wreef in haar ogen en deed ze open. Even vroeg ze zich verbaasd af waar ze was maar al snel herinnerde ze het zich weer. ''Het is al zes uur geweest. Je hebt een hele poos geslapen. Maar nu ga ik je uit bed halen want anders slaap je vannacht niet zo goed.'' Karen tilde Emily het wiegje uit en liet haar op de 'hoge bank', een commode dus, klimmen. Ze deed het rompertje van Emily los en haalde de plakstrips los. Emily voelde zich ontzettend klein en begon te huilen. Karen zei: ''Wat vind je nu zo erg meissie? Dat je je luier hebt gebruikt of dat ik je aan het verschonen ben?'' ''Ik voel me gewoon een klein kind als ik hier lig. Ik vind het erg dat ik mijn plas niet op kan houden. En dat ik nu ook nog in een luier loop vind ik lastig te accepteren.'' Karen had inmiddels Emily van onder schoongemaakt en liet haar even zitten. Ze gaf Emily een knuffel en zei: ''Och och meisje toch. Dat je dat nu toch zo erg vind. Zoveel mensen kunnen hun plasje zo moeilijk ophouden en dragen daarvoor een luier. Je hoeft je niet te schamen. En dat je nu verschoont wordt enzo is alleen omdat we proberen je stress zoveel mogelijk te verminderen. Dan gaat het misschien wel helemaal over. En anders leren we je gewoon hoe jij jezelf kan verschonen, als je dat wilt. Probeer er deze week van te genieten. Je hoeft helemaal niets meer zelf te doen.'' Karen legde Emily weer neer en pakte een katoenen luier. Ze legde er een paar inleggers in en spelde hem toen vast op Emily's heupen. Vervolgens trok ze zachtjes het rompertje onder Emily door en maakte de drukknoopjes vast. Ze deed Emily een crème kleurige maillot aan, met een spijkerovergooiertje en een crèmekleurig vestje. Ze borstelde het lichtgolvende, lange, donkerbruine haar en maakte er een paardenstaart van die ze versierde met een licht strikje. Ondertussen voelde Emily dat dit de 'nog dikkere luiers' waren waar Karen het al over had gehad. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo'n dikke had gezien. Het zat wel lekker zacht. Daarna nam ze Emily weer op haar heup en liep naar de keuken. Daar aangekomen werd Emily aan tafel in een stoeltje gezet. ''Kan ik niet gewoon in een normale stoel zitten?'' Vroeg Emily. ''Nee lieverd, alles wat je in dit stoeltje kan doen mag je ook doen. Zo hoef je niet na te denken over wat je doet. Als je op een grote-mensen-stoel zou zitten moet je wel goed nadenken wat je doet, anders kan je er zomaar vanaf vallen. Daarom zitten kleine kindertjes die ook nog niet zo goed logisch kunnen nadenken in net zo'n stoeltje als jij nu zit.'' antwoorde Karen. Emily keek de keuken rond. Het was een gezellige houten keuken met een grote tafel. Er stonden 5 stoelen aan en de kinderstoel waar zijzelf in zat. ''Zijn hier nog meer mensen?'' vroeg Emily. ''Op dit moment niet. Nu ben jij de enige. Maar vanavond komt er nog iemand waarschijnlijk.'' zei Karen: ''Maar niet iedereen hier draagt luiers enzo zoals jij hoor. De meeste mensen zijn hier om even tot rust te komen. Vele zitten tegen een burn-out aan en om dat te voorkomen komen ze hier. Maar zij slapen op gewone kamers, helpen hier wat mee met bijv. de afwas en gaan gewoon zelf naar het toilet. Maar omdat jij in je dagelijks leven, wat aardig rustig was, al zoveel stress had hebben we besloten om je op deze manier tot rust te laten komen. Hoewel je natuurlijk sowieso de luiers had omgekregen.'' De magnetron pieptje en Karen haalde er een flesje uit. Ze gaf deze aan Emily en vroeg: ''Denk je dat het je lukt om hem zelf op te drinken meid?'' ''Ja hoor, dat zal wel lukken. Emily pakte het flesje aan en proefte dat er warme melk in zat. Dat vond ze heerlijk. Alleen het zuigen was wel appart. Het was lange tijd geleden dat ze op zo'n manier had gedronken. Het lukte daarom ook niet zo goed. Haar handen trilde en ze kreeg de vloeistof er moeilijk uit. ''Lukt het allemaal niet zo goed meissie?'' vroeg Karen. Ze pakte het flesje en zette het op de tafel. Daarna haalde ze Emily uit het stoeltje en nam haar aan de hand mee naar een sofa die in de huiskamer, die was aangesloten op de eetkamer, stond. Ze ging zitten en hielp Emily in een half liggende houding. Emily's schouders werden ondersteund door een arm van Karen wiens andere hand het flesje vasthield. Emily begon te snikken, haar schouders schokten en er stroomden een paar tranen over haar wangen. Karen zag het en wiegde Emily een beetje heen en weer zodat ze weer tot rust zou komen. ''Dat is toch helemaal niet erg als het eten niet lukt. Jij vind dat gewoon wat lastiger dan anderen dat vinden. En daarom ga ik jou er nu een beetje mee helpen. Anders krijg je te weinig voeding binnen en dat is niet goed voor je, Emily. Als je er een beetje aan gewend bent zullen we samen oefenen met hoe je zelf uit je flesje kan drinken. En nu dat nog niet lukt help ik je een beetje.'' Emily zoog aan het flesje en langzaam maar zeker dronk ze het leeg. Ze voelde zich volledig gekleineerd hier. Ze mocht niet eens zelf meer drinken en ze was er van overtuigd dat als ze gewoon een glas of beker had gekregen dat prima zelf gelukt was. Karen veegde ondertussen Emily's mond af en stopte haar speentje er weer in: ''Als het drinken uit een flesje zo lastig is, kan je het best oefenen met een fopspeen overdag. We dachten eraan om je die alleen te geven in bed, zodat je rustig zou worden en snel zou slapen. Maar we laten je hem nu gewoon de hele dag inhouden. Dat is wel fijn toch kleintje?'' Emily baalde, ze was toch zeker geen baby. Dat ze luiers om moest kon ze nog begrijpen maar al die andere dingen waren echt overbodig. Ze haalde haar fopspeen uit haar mond en probeerde hem de kamer door te gooien. Toen kwam ze erachter dat die met een klemmetje aan haar jurk was vastgemaakt. Karen begon te lachen en vertelde dat ze het schattig vond om Emily zo boos te zien. ''Maar omdat je zo boos bent lijkt het me geen goed idee om je onbewaakt los te laten spelen. En ik moet ook nog wat andere dingen doen. Ik zet je daarom nu een tijdje in de box.'' Emily keek om zich heen en zag nu pas de grote box staan in de hoek van de kamer. Op de bodem lag een zacht wit kleedje en er zaten pluchen blokken in en een paar boekjes. Ook hing er een speelmobiel boven. Karen zette Emily op haar benen en nam haar aan de hand mee naar de box. Toen zette ze Emily erin. ''Maar omdat jij een beetje ontdeugend ben maak ik je handje wel vast aan een van de spijlen hoor meisje.'' Toen ze Emily's hand had vastgemaakt zag Emily dat dat nog best mee viel. Er zat een soort elastiek tussen waardoor ze nog best wat kon bewegen. Alleen was het niet mogelijk om de box uit te gaan. Karen deed Emily's fopspeen weer in haar mond en liep toen de kamer uit.
 

matdamper

Beginneling
als ze een luer aanheeft dan moet ze toch soms ook een grote boodschap doen? een vieze en natte luier krijgt ze dan
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
P Verhaal Klaar Brief voor Emily B 0
Similar threads

Bovenaan