luierfan_boy
Toplid
Hier weer een nieuw verhaaltje. Ik moet er wel bij zeggen dat het wat horror tintjes heeft, iets wat ik normaal dus nooit schrijf.
Ik probeer het natuurlijk wel 18- te houden! Ook wil ik graag weten of ik hiermee door moet gaan, of niet?
Enjoy!
Gepaard met een gedempte schreeuw ontwaakte ik uit mijn slaap. Ik voelde het warme zweet met druppels van mijn voorhoofd druipen. Terwijl mijn hart nog steeds twee keer zo snel klopte als gebruikelijk veegde ik met trillende vingers een verdwaalde lok van mijn blonde haar uit mijn ogen weg. Ik gooide het dikke pak dekens van me af en voelde het zweet over mijn hele lichaam trillen door het briesje wat me tegemoet kwam.
Ik rolde me op mijn zij en zocht de rode cijfers op mijn wekker. 06:23. Om half negen hoefde ik pas op school zijn. Normalerwijs ging mijn wakker ook pas om half acht. Normalerwijs; als ik hem niet al eerder uitgezet had omdat hij weer eens vroeg in de ochtend wakker schrok na de zoveelste verwarrende droom.
Steve stapte wat ongemakkelijk uit bed. Zijn hoofd duizelde zoals altijd na de verwarrende droom, alleen deze keer was hij erger als anders Geen ander patroon, maar gewoon serieuzer en realistischer. Ik deed in paar stappen in de richting waarvan ik me herinnerde dat het lichtknopje zat. Na wat kort giswerk met mijn hand drukte ik op de witte knop. Vrijwel meteen werd mijn kamer verlicht door de vierkante, felle lamp die op het plafond hing. Uit reflectie kneep ik mijn ogen dicht tegen het licht. Het begin van mijn dag was weer aangebroken.
Ik trek een druk gekleurd shirt uit de kast en trek het behendig aan. Als ik mijn spijkerbroek omhoog trek strijkt mijn hand langs mijn boxer. Een vaag, hallucinerend gevoel maakt baas over mijn hoofd. Ik voel me duizelig en probeer zo snel mogelijk steun te zoeken bij mijn bed. Te laat, ik val met een doffe klap naast het bed neer, op de harde vloer.
‘Nee niks ervan! Kijk dan Rob, wie weet ligt hij hier al een kwartier!’ Ik herkende de zachte, fluisterende stem van mijn moeder.
‘Lilly, denk dan na! Dit is zijn examenjaar, heb je de mentor niet gehoord laatst?!’ Mijn vader klonk geïrriteerd en hard. Ik knijp mijn ogen dicht en laat ze vervolgens zo langzaam mogelijk open zakken. Aan het licht hoefde in amper meer te wennen, maar die verwarrende blikken van mijn ouders deden me al snel achteruit deinzen. Ik kon hier echter niet de hele dag op deze koude vloer liggen, aangezien het schaamrood van mijn lippen droop wanneer mijn ouders zo keken. Ze onbenullig, zo weinig kennis.
‘Ja ja, het gaat wel weer.’ Ik probeerde op te staan, maar een kneuzende pijn schoot door mijn rug. Meteen schoot gebroken rug door me heen, maar toen ik er even over nadacht schoot het ook net zo snel weer weg.
‘Spiertje verrekt denk?’ Probeerde ik zo sarcastisch mogelijk te zeggen toen mijn ouders een geschrokken blik gaven, omdat ze zojuist een ‘knak’, hoorde vanuit mijn rug.
‘Oke ik maak je brood wel even klaar!’ Nog voordat de lange, liefdevolle vrouw de deur uit liep greep vader in. ‘Schat, je hebt net brood klaar staan maken, en overigens gaat Nick helemaal nergens heen, behalve naar het ziekenhuis!’ Zijn toon duld geen tegenspraak, dus mijn moeder liep de kamer weer in.
Mijn vader schoof een arm tussen mijn oksels en hield me overeind komen. Bij iedere stap schoot er een immense pijn door me heen. Alsof iets in mijn lichaam gedraaid zat, en het steeds weer verder uit zijn gewricht gedraaid werd wanneer ik een stap zette. Even dreigde ik weer flauw te vallen, maar mijn vader trok me zo abrupt weer op dat ik met een pijnlijk gezicht meteen weer bij bedaren was.
‘Laat hem anders eerst wat eten, wie weet hoelang hij vandaag misschien in het ziekenhuis moet blijven’, opperde haar moeder. Ik had er altijd al respect voor gehad dat ze zo liefdevol kon zijn, maar naarmate ze ouder werd gingen de meest normale zaken haar steeds vaker voorbij. Dokters hadden gesproken over een vervroegd staduim van dementie, maar ik wist dat het iets anders was. Ik en mijn vader wisten, dat het te maken had met haar verleden…
‘Eet dit maar’, zei mijn moeder half klagend. Ik werd op de dichtstbijzijnde stoel gehesen en opende de broodtrommel met trillende vingers. Het voelde alsof ik enorm scheef en ingezakt op de stoel zat. Ik had blijkbaar een aardige klap gemaakt dus.
Wat langzamer als normaal at ik een van de drie boterhammen op en liet de rest liggen. Terwijl ik de trommel van me af schoof schoot het me weer te binnen dat ik weer zo’n rare, onplaatsbare nachtmerrie heb gehad.
Ik dacht terug aan hoe ik in mijn nachtmerrie naar het plafond keek terwijl ik in bed lag. Alles draaide met kleurrijke tollende, saffies door mijn gezichtsveld. Het totaalbeeld zag er vrolijk maar druk uit, alleen om de zoveel seconden schoten de meest vreselijke plaatjes voorbij. Eerst een aantal achter elkaar het silhouet van een oud vrouwtje met een lange schoonmaakjurk aan. Vervolgens gingen de volgende reeks plaatjes over het oude vrouwtje die onderuit ging, en een enorme smak maakte. De volgende reeks ‘foto’s’, waren het meeste beangstigend van allemaal. Het vrouwtje, waarvan het gezicht onmogelijk was om te zien, werd bij elk plaatje een stukje ingezoomd. Steeds verder totdat de grijze, dunne slierten die zielig over haar schouders hangen zelfs zichtbaar waren. Opeens werd het helemaal zwart. Ik voelde een enorm drukkend, onwetend gevoel over me heen komen. Een beetje het gevoel wat een klein kindje heeft bij een ritje in een achtbaan in het donker. Je weet niet wat er komen gaat, maar je weet dat het beangstigend gaat worden.
Als eindknaller schoot er opeens een vierkant, wit voorwerp voor me. Langs de randen scheen een wat doffer wit licht, waardoor je bijna geen contouren van het voorwerp kon zien. Al kwam dat laatste plaatje heel abrupt, deze straalde alleen maar geluk en schoonheid uit. Alsof dit de oplossing was voor alles. Alsof dit het geneesmiddel was tegen het vergif dat zijn lichaam langzamerhand de baas werd……
Ik probeer het natuurlijk wel 18- te houden! Ook wil ik graag weten of ik hiermee door moet gaan, of niet?
Enjoy!
Gepaard met een gedempte schreeuw ontwaakte ik uit mijn slaap. Ik voelde het warme zweet met druppels van mijn voorhoofd druipen. Terwijl mijn hart nog steeds twee keer zo snel klopte als gebruikelijk veegde ik met trillende vingers een verdwaalde lok van mijn blonde haar uit mijn ogen weg. Ik gooide het dikke pak dekens van me af en voelde het zweet over mijn hele lichaam trillen door het briesje wat me tegemoet kwam.
Ik rolde me op mijn zij en zocht de rode cijfers op mijn wekker. 06:23. Om half negen hoefde ik pas op school zijn. Normalerwijs ging mijn wakker ook pas om half acht. Normalerwijs; als ik hem niet al eerder uitgezet had omdat hij weer eens vroeg in de ochtend wakker schrok na de zoveelste verwarrende droom.
Steve stapte wat ongemakkelijk uit bed. Zijn hoofd duizelde zoals altijd na de verwarrende droom, alleen deze keer was hij erger als anders Geen ander patroon, maar gewoon serieuzer en realistischer. Ik deed in paar stappen in de richting waarvan ik me herinnerde dat het lichtknopje zat. Na wat kort giswerk met mijn hand drukte ik op de witte knop. Vrijwel meteen werd mijn kamer verlicht door de vierkante, felle lamp die op het plafond hing. Uit reflectie kneep ik mijn ogen dicht tegen het licht. Het begin van mijn dag was weer aangebroken.
Ik trek een druk gekleurd shirt uit de kast en trek het behendig aan. Als ik mijn spijkerbroek omhoog trek strijkt mijn hand langs mijn boxer. Een vaag, hallucinerend gevoel maakt baas over mijn hoofd. Ik voel me duizelig en probeer zo snel mogelijk steun te zoeken bij mijn bed. Te laat, ik val met een doffe klap naast het bed neer, op de harde vloer.
‘Nee niks ervan! Kijk dan Rob, wie weet ligt hij hier al een kwartier!’ Ik herkende de zachte, fluisterende stem van mijn moeder.
‘Lilly, denk dan na! Dit is zijn examenjaar, heb je de mentor niet gehoord laatst?!’ Mijn vader klonk geïrriteerd en hard. Ik knijp mijn ogen dicht en laat ze vervolgens zo langzaam mogelijk open zakken. Aan het licht hoefde in amper meer te wennen, maar die verwarrende blikken van mijn ouders deden me al snel achteruit deinzen. Ik kon hier echter niet de hele dag op deze koude vloer liggen, aangezien het schaamrood van mijn lippen droop wanneer mijn ouders zo keken. Ze onbenullig, zo weinig kennis.
‘Ja ja, het gaat wel weer.’ Ik probeerde op te staan, maar een kneuzende pijn schoot door mijn rug. Meteen schoot gebroken rug door me heen, maar toen ik er even over nadacht schoot het ook net zo snel weer weg.
‘Spiertje verrekt denk?’ Probeerde ik zo sarcastisch mogelijk te zeggen toen mijn ouders een geschrokken blik gaven, omdat ze zojuist een ‘knak’, hoorde vanuit mijn rug.
‘Oke ik maak je brood wel even klaar!’ Nog voordat de lange, liefdevolle vrouw de deur uit liep greep vader in. ‘Schat, je hebt net brood klaar staan maken, en overigens gaat Nick helemaal nergens heen, behalve naar het ziekenhuis!’ Zijn toon duld geen tegenspraak, dus mijn moeder liep de kamer weer in.
Mijn vader schoof een arm tussen mijn oksels en hield me overeind komen. Bij iedere stap schoot er een immense pijn door me heen. Alsof iets in mijn lichaam gedraaid zat, en het steeds weer verder uit zijn gewricht gedraaid werd wanneer ik een stap zette. Even dreigde ik weer flauw te vallen, maar mijn vader trok me zo abrupt weer op dat ik met een pijnlijk gezicht meteen weer bij bedaren was.
‘Laat hem anders eerst wat eten, wie weet hoelang hij vandaag misschien in het ziekenhuis moet blijven’, opperde haar moeder. Ik had er altijd al respect voor gehad dat ze zo liefdevol kon zijn, maar naarmate ze ouder werd gingen de meest normale zaken haar steeds vaker voorbij. Dokters hadden gesproken over een vervroegd staduim van dementie, maar ik wist dat het iets anders was. Ik en mijn vader wisten, dat het te maken had met haar verleden…
‘Eet dit maar’, zei mijn moeder half klagend. Ik werd op de dichtstbijzijnde stoel gehesen en opende de broodtrommel met trillende vingers. Het voelde alsof ik enorm scheef en ingezakt op de stoel zat. Ik had blijkbaar een aardige klap gemaakt dus.
Wat langzamer als normaal at ik een van de drie boterhammen op en liet de rest liggen. Terwijl ik de trommel van me af schoof schoot het me weer te binnen dat ik weer zo’n rare, onplaatsbare nachtmerrie heb gehad.
Ik dacht terug aan hoe ik in mijn nachtmerrie naar het plafond keek terwijl ik in bed lag. Alles draaide met kleurrijke tollende, saffies door mijn gezichtsveld. Het totaalbeeld zag er vrolijk maar druk uit, alleen om de zoveel seconden schoten de meest vreselijke plaatjes voorbij. Eerst een aantal achter elkaar het silhouet van een oud vrouwtje met een lange schoonmaakjurk aan. Vervolgens gingen de volgende reeks plaatjes over het oude vrouwtje die onderuit ging, en een enorme smak maakte. De volgende reeks ‘foto’s’, waren het meeste beangstigend van allemaal. Het vrouwtje, waarvan het gezicht onmogelijk was om te zien, werd bij elk plaatje een stukje ingezoomd. Steeds verder totdat de grijze, dunne slierten die zielig over haar schouders hangen zelfs zichtbaar waren. Opeens werd het helemaal zwart. Ik voelde een enorm drukkend, onwetend gevoel over me heen komen. Een beetje het gevoel wat een klein kindje heeft bij een ritje in een achtbaan in het donker. Je weet niet wat er komen gaat, maar je weet dat het beangstigend gaat worden.
Als eindknaller schoot er opeens een vierkant, wit voorwerp voor me. Langs de randen scheen een wat doffer wit licht, waardoor je bijna geen contouren van het voorwerp kon zien. Al kwam dat laatste plaatje heel abrupt, deze straalde alleen maar geluk en schoonheid uit. Alsof dit de oplossing was voor alles. Alsof dit het geneesmiddel was tegen het vergif dat zijn lichaam langzamerhand de baas werd……
