Nou, een afsluiting dan…..
Epiloog: Zonder masker
De laatste ochtend van het Hemelvaartsweekend brak aan met nevel boven het gras en het verre roffelen van een specht. De camping kwam langzaam tot leven: ritssluitingen, pannen op gasbranders, kinderen die naar het toiletgebouw renden om hun tanden poetsten.
In Marks’ tent was het nog stil.
Hij lag op zijn rug en luisterde naar het ademhalen van David naast hem. Beiden waren wakker, maar geen van beiden zei iets. Er hing een soort vrede in de ruimte tussen hen. Stilte die niet meer ongemakkelijk was.
David rolde zich op zijn zij. “Ik moet toegeven… het was niet alleen maar ‘chill’,” fluisterde hij met een scheve glimlach. “Ik ben ook nat geworden. Echt nat.” Mark draaide zijn hoofd en keek hem aan. “Serieus?” David knikte. “Ja, ik hoefde er niet uit om naar de wc te gaan. Die dingen vangen gewoon een hele plas op.”
Er viel even een stilte, Mark was er even sprakeloos van. Toen zei Mark, bijna samenzweerderig: “Nou, dan wordt het tijd voor de ochtendverschoonronde.” David lachte zacht. “Alleen als we het tegelijk doen.”
Mark reikte naar zijn tas, haalde twee pull-ups uit tevoorschijn en gaf er één aan David. Ze lagen beiden op hun rug, keken naar het tentdoek boven zich, en grepen naar de tapes.
“Drie, twee, één…” zei David zacht.
KRRTSCH. KRRTSCH.
De stilte werd doorgesneden door het scherpe geluid van scheurende plakstrips — luid, onverbloemd, bijna brutaal. Opgaand in de andere campinggeluiden
Ze keken elkaar aan. Geen schaamte. Alleen een grijns.
“Ik denk dat de hele camping nu wakker is,” fluisterde David. Mark haalde zijn schouders op. “Dan weten ze het nu echt.”
Ze schoten in de lach. Een harde lach. Samen blij over hun vriendschap.
=== Einde ===
