geschreven door: Frank
Nerveus zit ik achter het stuur van mijn auto. Ik heb net geparkeerd en zal haar binnen een paar minuten ontmoeten. We hebben al een paar weken via mail contact met elkaar gehad. Begin deze week begon ze wat aan te dringen en vroeg heel direct of ik nog afwijkingen had. Na lang twijfelen, want eerdere relaties zijn er steeds op stukgelopen, erkende ik dat ik wel graag als baby behandeld wil worden. Ze antwoordde met "Zo, ik zit dus eigenlijk met een baby’tje te chatten?" Vanaf dat momnet stond ze er op dat ik met babyachtige woordjes zou chatten en kreeg ik opmerkingen als "Zo verlangt het kleintje naar mama? Is je luiertje nog droog, ben je al een groot jongetje?. Gisteravond hebben we afgesproken dat we elkaar vandaag voor het eerst zouden ontmoeten. Ik moest volledig onthaard van lichaamshaar verschijnen en onder mijn kleren een luier en een rompertje dragen.
Dus onder mijn wat wijde broek heb ik een inmiddels bijna vol geplaste luier aan en mijn babyblauwe rompertje wordt door een zwart t-shirt aan het zicht onttrokken. Zenuwachtig stap ik uit de auto, de luier moet goed zichtbaar zijn. Dat blijkt ook wel als twee voorbijgangers, jonge vrouwen, twee keer achterom kijken en hardop beginnen te lachen. Met een rood hoofd loop ik naar de bungalow waar Chantal moet wonen en bel aan. Er wordt opengedaan door de vrouw die ik alleen van foto’s ken en ik zeg "Hallo Chantal, ik ben Jos" en wil haar een hand geven. Ze lacht voluit en zegt "Je hebt het helemaal verkeerd liefje, ik ben mama en jij bent Josje of Josseke, kom binnen kleintje". Chantal pakt me bij de hand en trekt me naar binnen. Ik word meteen naar een kamertje, dat ingericht is als babykamer, geleid en moet op de commode gaan liggen. Ze trekt mijn kleren uit en ziet mijn rompertje en luier.
"Je bent in elk geval een gehoorzaam jongetje" zegt ze met een volle lach en begint mijn rompertje los te maken. Ze ziet mijn natte luier en zegt "Die luier draag je niet voor niets , die heb je echt nog nodig zo te zien". Ze maakt de luier los en verschoont me. Als het rompertje weer dicht zit zegt ze "Fijn je nu eindelijk in het echt te zien kleintje. Vanaf nu ben je mijn baby’tje. Ik wil geen grote mensen woordjes meer van je horen en je mag alleen maar kruipen. Mama zal goed voor je zorgen, maar vanaf nu ben je volledig van mij afhankelijk. En omdat ik nu jouw mama ben, eis ik dat je gehoorzaam bent. Als je stout bent krijg je net als elk klein kindje straf". Het gaat me allemaal wel erg snel, maar aan de andere kant is dit wel wat ik eigenlijk wil. Chantal zet me op de grond en loopt weg. Ik kruip haar achterna naar de woonkamer.
Als de deur opengaat hoor ik gelach van een aantal vrouwen "Is dat nu jouw baby’tje Chantal, wat een snoesje". Ik kruip met een rood hoofd de kamer binnen en zie 4 jonge vrouwen en 2 kleine meisjes één van een jaar of twee en één van een jaar of vier. "Ga jij maar lief in de speelhoek spelen" zegt Chantal tegen mij en tegen de meisjes "Dit is Josseke, een lief klein babyjongetje". Ik kruip naar de speelhoek en krijg van het oudste meisje een paar speeltjes aangereikt. Ik steek een paar blokken in mijn mond maar het meisje begint me, als tegen een heel klein kind, uit te leggen wat de bedoeling is. Vanaf het begin is het voor iedereen, ook voor mij, duidelijk dat ik de kleinste ben en me ook zo moet gedragen. Ik ga met mijn beentjes wijd zitten spelen. Ik moet mijn beentjes wel wijd houden, want ik heb het gevoel of de luier tot halverwege mijn knieën komt, zo dik is die. Het oudste meisje kijkt, net als de vrouwen ongegeneerd naar mijn geluierde kontje.
"Ik ga even wat te drinken halen voor de kinderen" zegt Chantal "daarna kunnen wij aan de borrel". "Het is wel een snoesje" zegt een van de volwassen vrouwen "dat je dat zomaar via internet kunt krijgen". Alle vrouwen lachen luid en gaan daarna verder met hun gesprek dat ze even onderbroken hadden toen ik binnen kwam kruipen. Chantal komt terug met een beker en een tuitbeker appelsap die ze aan de meisjes geeft. Ik krijg een flesje met warme melk. Het smaakt een beetje vreemd, maar ik begin toch te drinken. Ik laat het flesje uit mijn handen vallen en het oudste meisje, Jolanda, staat op en drukt de speen terug in mijn mond. "Baby fesje dinken" zegt ze en ze geeft me een aai over mijn haar. Ik doe een plasje in mijn luier wat door één van de vrouwen gezien wordt. "Hij is echt nog niet zindelijk hé?" vraagt ze aan Chantal. "Nee, hij kwam hier met een bijna doorlekkende luier aan, ik heb hem net verschoond" is het antwoord.
Ik voel me klein en een beetje opgelaten. Ik had geen andere mensen verwacht dan Chantal en nu zit ik hier als een klein baby’tje temidden van vijf volwassen vrouwen en twee kinderen die zich gedragen of ik het kleinste kindje ben. Ik speel gewoon verder. De meisjes bemoeien zich niet met me. Ze spelen hun eigen spel met poppen. Ik ben tenslotte nog een babyjongetje. Een paar keer hoor ik Jolanda tegen Britt, het jongste meisje zeggen "dat moet je zo doen net als bij een echt baby’tje". Als ze dat zegt kijkt ze even op naar mij of ik het wel hoor mar ik doe net alsof ik geheel in mijn eigen spelen opga.
Ineens krijg ik enorme kramp in mijn darmen. Wat ik ook probeer om het tegen te houden, het lukt niet. Ik spuit mijn luier vol met dunne poep. De bijbehorende geluiden worden wel gedempt door de dikke luier, maar Jolanda hoort ze wel en heeft meteen door wat er aan de hand is. Met een rood hoofd speel ik verder, maar de poep verspreidt zich in mijn luier en komt bij mijn benen en mijn buik naar buiten. Jolanda ziet het en lacht. "Mama, Josje doet poep" roept ze triomfantelijk naar haar moeder. Ook Britt doet mee "Baby poepedaan, baby poepedaan" roept ze. De moeder van Jolanda zegt breed lachend tegen Chantal "volgens mij heeft jouw kleine een spuitluiertje" Alle ogen zijn op mij gericht. Ik zit daar met mijn beentjes wijd en een rood hoofd en besluit maar gewoon verder te spelen of er niets aan de hand is. Ik voel me vernederd, voel me verschrikkelijk klein. Ik word uitgelachen door vijf volwassen vrouwen en twee kleine kinderen die mij als nog kleiner beschouwen dan zij zijn.
Toen ik hier heen reed had ik gedacht een leuk rollenspel te doen met een nieuwe vriendin die geen bezwaar tegen mijn ‘abnormale fantasieën’ had, maar ik word door Chantal wel heel hardhandig op mijn plaats gezet. Ik heb er genoeg van. "Ik wil naar huis" zeg ik. Chantal komt op me af en zegt "ik hoor grote mensen woorden uit een babymondje, dat kan niet. En wat naar huis. Mijn kleintje is veilig thuis bij zijn mama. Ga maar even liggen, dan krijg je een schone luier". Ze legt een handdoek op de grond en duwt me op mijn ruggetje op de handdoek. "Even lief blijven liggen, dan gaat mama schone kleertjes voor haar kleintje halen" zegt ze. Ik krijg een aaitje over mijn hoofd en ze loopt weg. Britt haar moeder doet er nog een schepje bovenop en vraagt aan Britt of ze niet een plasje op het potje moet doen, "anders moet ik jou straks ook een schoon luiertje omdoen, net zoals dat baby’tje".
Britt voelt zich daar veel te groot voor en gaat snel het potje halen in de badkamer. Haar moeder doet haar oefenbroekje naar beneden en ze gaat trots op het potje zitten en kijkt mij met een volle lach aan. Alsof ze zeggen wil: "jij bent wel een klein baby’tje, maar ik niet". Jolanda is opgestaan en kijkt op mijn neer en zegt "wat een stinkbaby". Haar moeder antwoordt haar "het is normaal dat kleine baby’tje nog in hun luier poepen en plassen, daarom hebben ze een luier om en daarom zitten er drukknoopjes op het rompertje, dan kunnen de mama’s de baby’tje snel verschonen". Jolanda staat nu zo dat ik onder haar rokje kan kijken en ik zie dat zij al een echt onderbroekje aan heeft. Ik ben dus de enige met een luier, een heel vieze luier. Ik doe het enige wat een baby in een dergelijke situatie kan doen: ik begin te huilen.
Chantal komt terug met een bakje water en schone kleertjes. Ze doet mijn rompertje en luier uit. Ik lig daar naakt in het volle zicht. "Wat een lief babypiemeltje" hoor ik één van de rouwen zeggen. "Hier is een speentje voor Josseke, doe jij dat maar in zijn mondje, dan zal hij wel ophouden met huilen" zegt Chantal tegen Jolanda. Jolanda gaat op haar hurken zitten en duwt mij een speentje in mijn mondje. "Dat vind baby fijn" zegt ze lachend als ik ophoud met huilen en op het speentje begin te zuigen. Mijn onderlichaam wordt met lauw water gewassen en als ik weer schoon ben met babyolie ingesmeerd. Ik krijg weer een dikke luier om en een t-shirtje aan met een afbeelding van Winnie de Poe. Ik mag nu weer verder spelen. De vrouwen maken zich op om naar huis te gaan. Britt moet mij van haar moeder een kusje geven.
Ik krijg een snotkus op mijn mondje. Jolanda zegt "dag lief baby’tje" en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Chantal zegt tegen mij "zeg een gedag tegen die grote meisjes". Ik zeg "dada" en zwaai met mijn handjes. Als de vrouwen weg zijn komt Chantal op mij af en zegt "Kom mama zal een fruithapje voor je klaar maken. Dan kunnen we meteen nog een paar dingen regelen". Ik word met een tuigje vastgezet in een kinderstoel in de grote eetkeuken en krijg mijn hapje gevoerd. Daarna loopt Chantal weg en komt even later terug met mijn kleren. Ze haalt mijn portefeuille uit mijn broek en gooit de broek en mijn t-shirt in de afvalemmer. "Die heb jij niet meer nodig" zegt ze met een glimlach. Ze bekijkt de inhoud van mijn portefeuille en pakt mijn rijbewijs en paspoort. Die knipt ze kapot.
"Rijden doe je de komende jaren toch niet meer en als je wilt reizen dan ga je met mama. Tegen de tijd dat we naar het buitenland gaan zal ik je zoals dat bij kleine kinderen hoort bij laten schrijven op mijn eigen paspoort. Je zult inmiddels wel doorhebben dat jouw fantasie werkelijkheid is geworden. Je wordt niet alleen als een klein baby’tje behandeld, je bent vanaf nu ook echt een klein baby’tje. Je bent volledig van mama, mij dus afhankelijk". Chantal neemt me op schoot en knuffelt me. "Zo en nu is het tijd voor mijn baby’tje om te gaan slapen". Ik word in het babykamertje in mijn ledikantje gelegd en overdenk met een speen in mijn mondje de eerste dag van mijn nieuwe leven.
Nerveus zit ik achter het stuur van mijn auto. Ik heb net geparkeerd en zal haar binnen een paar minuten ontmoeten. We hebben al een paar weken via mail contact met elkaar gehad. Begin deze week begon ze wat aan te dringen en vroeg heel direct of ik nog afwijkingen had. Na lang twijfelen, want eerdere relaties zijn er steeds op stukgelopen, erkende ik dat ik wel graag als baby behandeld wil worden. Ze antwoordde met "Zo, ik zit dus eigenlijk met een baby’tje te chatten?" Vanaf dat momnet stond ze er op dat ik met babyachtige woordjes zou chatten en kreeg ik opmerkingen als "Zo verlangt het kleintje naar mama? Is je luiertje nog droog, ben je al een groot jongetje?. Gisteravond hebben we afgesproken dat we elkaar vandaag voor het eerst zouden ontmoeten. Ik moest volledig onthaard van lichaamshaar verschijnen en onder mijn kleren een luier en een rompertje dragen.
Dus onder mijn wat wijde broek heb ik een inmiddels bijna vol geplaste luier aan en mijn babyblauwe rompertje wordt door een zwart t-shirt aan het zicht onttrokken. Zenuwachtig stap ik uit de auto, de luier moet goed zichtbaar zijn. Dat blijkt ook wel als twee voorbijgangers, jonge vrouwen, twee keer achterom kijken en hardop beginnen te lachen. Met een rood hoofd loop ik naar de bungalow waar Chantal moet wonen en bel aan. Er wordt opengedaan door de vrouw die ik alleen van foto’s ken en ik zeg "Hallo Chantal, ik ben Jos" en wil haar een hand geven. Ze lacht voluit en zegt "Je hebt het helemaal verkeerd liefje, ik ben mama en jij bent Josje of Josseke, kom binnen kleintje". Chantal pakt me bij de hand en trekt me naar binnen. Ik word meteen naar een kamertje, dat ingericht is als babykamer, geleid en moet op de commode gaan liggen. Ze trekt mijn kleren uit en ziet mijn rompertje en luier.
"Je bent in elk geval een gehoorzaam jongetje" zegt ze met een volle lach en begint mijn rompertje los te maken. Ze ziet mijn natte luier en zegt "Die luier draag je niet voor niets , die heb je echt nog nodig zo te zien". Ze maakt de luier los en verschoont me. Als het rompertje weer dicht zit zegt ze "Fijn je nu eindelijk in het echt te zien kleintje. Vanaf nu ben je mijn baby’tje. Ik wil geen grote mensen woordjes meer van je horen en je mag alleen maar kruipen. Mama zal goed voor je zorgen, maar vanaf nu ben je volledig van mij afhankelijk. En omdat ik nu jouw mama ben, eis ik dat je gehoorzaam bent. Als je stout bent krijg je net als elk klein kindje straf". Het gaat me allemaal wel erg snel, maar aan de andere kant is dit wel wat ik eigenlijk wil. Chantal zet me op de grond en loopt weg. Ik kruip haar achterna naar de woonkamer.
Als de deur opengaat hoor ik gelach van een aantal vrouwen "Is dat nu jouw baby’tje Chantal, wat een snoesje". Ik kruip met een rood hoofd de kamer binnen en zie 4 jonge vrouwen en 2 kleine meisjes één van een jaar of twee en één van een jaar of vier. "Ga jij maar lief in de speelhoek spelen" zegt Chantal tegen mij en tegen de meisjes "Dit is Josseke, een lief klein babyjongetje". Ik kruip naar de speelhoek en krijg van het oudste meisje een paar speeltjes aangereikt. Ik steek een paar blokken in mijn mond maar het meisje begint me, als tegen een heel klein kind, uit te leggen wat de bedoeling is. Vanaf het begin is het voor iedereen, ook voor mij, duidelijk dat ik de kleinste ben en me ook zo moet gedragen. Ik ga met mijn beentjes wijd zitten spelen. Ik moet mijn beentjes wel wijd houden, want ik heb het gevoel of de luier tot halverwege mijn knieën komt, zo dik is die. Het oudste meisje kijkt, net als de vrouwen ongegeneerd naar mijn geluierde kontje.
"Ik ga even wat te drinken halen voor de kinderen" zegt Chantal "daarna kunnen wij aan de borrel". "Het is wel een snoesje" zegt een van de volwassen vrouwen "dat je dat zomaar via internet kunt krijgen". Alle vrouwen lachen luid en gaan daarna verder met hun gesprek dat ze even onderbroken hadden toen ik binnen kwam kruipen. Chantal komt terug met een beker en een tuitbeker appelsap die ze aan de meisjes geeft. Ik krijg een flesje met warme melk. Het smaakt een beetje vreemd, maar ik begin toch te drinken. Ik laat het flesje uit mijn handen vallen en het oudste meisje, Jolanda, staat op en drukt de speen terug in mijn mond. "Baby fesje dinken" zegt ze en ze geeft me een aai over mijn haar. Ik doe een plasje in mijn luier wat door één van de vrouwen gezien wordt. "Hij is echt nog niet zindelijk hé?" vraagt ze aan Chantal. "Nee, hij kwam hier met een bijna doorlekkende luier aan, ik heb hem net verschoond" is het antwoord.
Ik voel me klein en een beetje opgelaten. Ik had geen andere mensen verwacht dan Chantal en nu zit ik hier als een klein baby’tje temidden van vijf volwassen vrouwen en twee kinderen die zich gedragen of ik het kleinste kindje ben. Ik speel gewoon verder. De meisjes bemoeien zich niet met me. Ze spelen hun eigen spel met poppen. Ik ben tenslotte nog een babyjongetje. Een paar keer hoor ik Jolanda tegen Britt, het jongste meisje zeggen "dat moet je zo doen net als bij een echt baby’tje". Als ze dat zegt kijkt ze even op naar mij of ik het wel hoor mar ik doe net alsof ik geheel in mijn eigen spelen opga.
Ineens krijg ik enorme kramp in mijn darmen. Wat ik ook probeer om het tegen te houden, het lukt niet. Ik spuit mijn luier vol met dunne poep. De bijbehorende geluiden worden wel gedempt door de dikke luier, maar Jolanda hoort ze wel en heeft meteen door wat er aan de hand is. Met een rood hoofd speel ik verder, maar de poep verspreidt zich in mijn luier en komt bij mijn benen en mijn buik naar buiten. Jolanda ziet het en lacht. "Mama, Josje doet poep" roept ze triomfantelijk naar haar moeder. Ook Britt doet mee "Baby poepedaan, baby poepedaan" roept ze. De moeder van Jolanda zegt breed lachend tegen Chantal "volgens mij heeft jouw kleine een spuitluiertje" Alle ogen zijn op mij gericht. Ik zit daar met mijn beentjes wijd en een rood hoofd en besluit maar gewoon verder te spelen of er niets aan de hand is. Ik voel me vernederd, voel me verschrikkelijk klein. Ik word uitgelachen door vijf volwassen vrouwen en twee kleine kinderen die mij als nog kleiner beschouwen dan zij zijn.
Toen ik hier heen reed had ik gedacht een leuk rollenspel te doen met een nieuwe vriendin die geen bezwaar tegen mijn ‘abnormale fantasieën’ had, maar ik word door Chantal wel heel hardhandig op mijn plaats gezet. Ik heb er genoeg van. "Ik wil naar huis" zeg ik. Chantal komt op me af en zegt "ik hoor grote mensen woorden uit een babymondje, dat kan niet. En wat naar huis. Mijn kleintje is veilig thuis bij zijn mama. Ga maar even liggen, dan krijg je een schone luier". Ze legt een handdoek op de grond en duwt me op mijn ruggetje op de handdoek. "Even lief blijven liggen, dan gaat mama schone kleertjes voor haar kleintje halen" zegt ze. Ik krijg een aaitje over mijn hoofd en ze loopt weg. Britt haar moeder doet er nog een schepje bovenop en vraagt aan Britt of ze niet een plasje op het potje moet doen, "anders moet ik jou straks ook een schoon luiertje omdoen, net zoals dat baby’tje".
Britt voelt zich daar veel te groot voor en gaat snel het potje halen in de badkamer. Haar moeder doet haar oefenbroekje naar beneden en ze gaat trots op het potje zitten en kijkt mij met een volle lach aan. Alsof ze zeggen wil: "jij bent wel een klein baby’tje, maar ik niet". Jolanda is opgestaan en kijkt op mijn neer en zegt "wat een stinkbaby". Haar moeder antwoordt haar "het is normaal dat kleine baby’tje nog in hun luier poepen en plassen, daarom hebben ze een luier om en daarom zitten er drukknoopjes op het rompertje, dan kunnen de mama’s de baby’tje snel verschonen". Jolanda staat nu zo dat ik onder haar rokje kan kijken en ik zie dat zij al een echt onderbroekje aan heeft. Ik ben dus de enige met een luier, een heel vieze luier. Ik doe het enige wat een baby in een dergelijke situatie kan doen: ik begin te huilen.
Chantal komt terug met een bakje water en schone kleertjes. Ze doet mijn rompertje en luier uit. Ik lig daar naakt in het volle zicht. "Wat een lief babypiemeltje" hoor ik één van de rouwen zeggen. "Hier is een speentje voor Josseke, doe jij dat maar in zijn mondje, dan zal hij wel ophouden met huilen" zegt Chantal tegen Jolanda. Jolanda gaat op haar hurken zitten en duwt mij een speentje in mijn mondje. "Dat vind baby fijn" zegt ze lachend als ik ophoud met huilen en op het speentje begin te zuigen. Mijn onderlichaam wordt met lauw water gewassen en als ik weer schoon ben met babyolie ingesmeerd. Ik krijg weer een dikke luier om en een t-shirtje aan met een afbeelding van Winnie de Poe. Ik mag nu weer verder spelen. De vrouwen maken zich op om naar huis te gaan. Britt moet mij van haar moeder een kusje geven.
Ik krijg een snotkus op mijn mondje. Jolanda zegt "dag lief baby’tje" en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Chantal zegt tegen mij "zeg een gedag tegen die grote meisjes". Ik zeg "dada" en zwaai met mijn handjes. Als de vrouwen weg zijn komt Chantal op mij af en zegt "Kom mama zal een fruithapje voor je klaar maken. Dan kunnen we meteen nog een paar dingen regelen". Ik word met een tuigje vastgezet in een kinderstoel in de grote eetkeuken en krijg mijn hapje gevoerd. Daarna loopt Chantal weg en komt even later terug met mijn kleren. Ze haalt mijn portefeuille uit mijn broek en gooit de broek en mijn t-shirt in de afvalemmer. "Die heb jij niet meer nodig" zegt ze met een glimlach. Ze bekijkt de inhoud van mijn portefeuille en pakt mijn rijbewijs en paspoort. Die knipt ze kapot.
"Rijden doe je de komende jaren toch niet meer en als je wilt reizen dan ga je met mama. Tegen de tijd dat we naar het buitenland gaan zal ik je zoals dat bij kleine kinderen hoort bij laten schrijven op mijn eigen paspoort. Je zult inmiddels wel doorhebben dat jouw fantasie werkelijkheid is geworden. Je wordt niet alleen als een klein baby’tje behandeld, je bent vanaf nu ook echt een klein baby’tje. Je bent volledig van mama, mij dus afhankelijk". Chantal neemt me op schoot en knuffelt me. "Zo en nu is het tijd voor mijn baby’tje om te gaan slapen". Ik word in het babykamertje in mijn ledikantje gelegd en overdenk met een speen in mijn mondje de eerste dag van mijn nieuwe leven.
