Het congres

Moet hier een vervolg op komen?

  • Ja

    Stemmen: 3 100,0%
  • Nee

    Stemmen: 0 0,0%

  • Totaal stemmers
    3

rexmundi

Toplid
Eline is een meid van 26, blond haar blauwe ogen en een goed postuur. Ze heeft marketing en communicatie gestudeerd en is nu aan de slag bij een marketingbureau als junior account manager.
Ze heeft een eigen appartementje in de stad, niet ver van het centrum. Eigenlijk heeft ze voor iemand van haar leeftijd het leventje aardig op de rit en gaat het haar allemaal redelijk goed af.
Voor haar werk mag ze morgen naar een congres in Düsseldorf, een grote bijeenkomst waarbij alle marketingbureaus van Europa bijeenkomen om de allerlaatste trends te bespreken, workshops te volgen en bijpraten bij de avondgelegenheden van diners en avondfeesten. Het geheel wordt afgesloten met een heus gala.
Het is voor Eline de eerste keer dat ze meegaat naar het congres en zeker de eerste keer dat ze een echt gala gaat meemaken. Speciaal voor die gelegenheid heeft ze een gala jurk moeten kopen, die nu aan haar slaapkamer deur hangt terwijl ze de rest van de spullen inpakt voor haar reis.
Omdat het congres in Duitsland is, waar ze wat strikter zijn in zakelijke kleding, pakt ze voornamelijk haar broekpakken en overhemden in. Er gaan nog wat spijkerbroeken en truitjes mee voor de vrije avonden en middagen. Ze zet haar toilettas alvast klaar, waar ze morgenochtend de laatste spullen in zal stoppen en alle andere zaken als ondergoed, sokken en pyjama’s.
Ze controleert nog even of met al die spullen de koffer nog wel dicht kan, dit lukt net als ze al zittend op de koffer de sluitingen dicht klikt. Ze moet wel even grinniken als ze bedenkt dat ze een koffer vol heeft voor maar een weekje weg.
De volgende morgen staat ze met koffer en de los meegenomen gala jurk op kantoor en is het wachten op haar collegae. Er gaan nog drie van haar collegae mee naar het congres. Marieke, haar directe collega die net als haar junior account manager is en vorig jaar al wel is mee geweest naar het congres, Robert die al wat langer actief is en dit jaar is ingeloot om weer eens mee te gaan en Gerard, de directeur/ eigenaar. Voor Gerard is het een verplicht nummer om er heen te gaan, hij heeft alle workshops en feesten al wel een keer meegemaakt, maar gaat mee voor het netwerken.
Zowel Robert als Gerard hebben een auto van de zaak en daarmee vertrekken ze naar Düsseldorf. Marieke zit bij Robert in de auto en Eline mag met Gerard mee.
Als ze eenmaal onderweg zijn, merkt Eline de sportieve rijstijl van haar werkgever op, maar als ze achterom kijkt merkt ze dat Robert er niet zo veel moeite mee heeft om bij te blijven. Na anderhalf uur bereiken ze de Duitse grens en houdt het langzaam rijden op. Het bord "Deutchland" werkt als een rode lap voor een stier op Gerard en het gaspedaal wordt diep ingedrukt.
Na een wilde rit die nog geen twee uur heeft geduurd, komen ze aan bij het hotel. Het is een echt vijfsterren hotel, waar bij de ingang diverse piccolo’s staan te wachten om de bagage over te nemen van de aangekomen gasten. Gerard en Robert overhandigen de sleutels van de auto's aan de vale parking en het viertal gaat naar binnen.
Gerard en Robert hebben ieder hun eigen hotelkamer, Marieke en Eline delen een hotelkamer. Zo wordt het elk jaar geregeld, het bedrijf betaald in principe alle kosten maar wel op basis dat collegae een hotelkamer delen. Zowel Gerard als Robert hebben zelf bijbetaald om een eigen kamer te krijgen en Marieke en Eline vonden het prima om een kamer te delen.
Ze gaan snel naar boven om de koffers weg te zetten en gaan daarna naar het congres voor de opening.
Het is een middag vol eerste indrukken voor Eline, de ruimte waar het congres gehouden wordt is gigantisch en hoe later het wordt hoe voller de zaal wordt met mensen.
De bediening loopt af en aan met drankjes en om de paar meter staat er een tafeltje met allerlei hapjes en snacks. "Het gaat nog niet zo slecht met de business", bedenkt ze zich. Na het zoveelste drankje beseft ze zich dat ze eigenlijk best wel nodig naar het toilet moet. Ze kijkt om zich heen waar de toiletten zijn, maar ziet nog niet zo snel waar ze heen moet. Ze besluit maar een kant op te lopen en hoopt dan een toilet of aanwijzing naar een toilet tegen te komen. Een paar minuten lang dringt ze zich door de mensenmassa heen en beseft zich eens te meer hoe groot het complex is waar ze zich in bevind. Haar drang om naar de wc te gaan wordt ook steeds groter, terwijl ze dichter bij de uitgang van de zaal komt. Eindelijk is daar het bevrijdende symbooltje van een mannetje en een vrouwtje die aangeven dat daar de toiletten zijn. Het is nog maar een meter of tien, maar door de hoeveelheid mensen waar ze langs moet duurt het nog even voordat ze er is. Eenmaal bij het toilet aangekomen duikt ze snel een toilethokje in. Eenmaal in het toilethokje lijkt de drang om te moeten plassen onhoudbaar en snel probeert ze haar broek los te maken, wat nog helemaal niet makkelijk gaat met een hand in het kruis om het op te houden en met de andere de knoop los te maken. Uiteindelijk lukt het haar en ze zit nog maar half of ze begint al te plassen. Tijdens het uitplassen bedenkt ze zich hoe hoog de nood wel niet was en dat ze voortaan maar wat eerder moet gaan.
Als ze klaar is en haar ondergoed weer omhoog trekt schrikt ze even van het koude gevoel. Als ze naar haar ondergoed kijkt ziet ze dat ze het toch niet helemaal droog heeft gehouden. Haar broek is wel droog en ze kleed zich weer verder aan.
Onzeker loopt ze terug naar haar collegae, ze rationaliseert dat het echt niet te zien zal zijn, maar ze voor haarzelf voelt dat toch niet zo al was het alleen maar dat elke stap die ze zette zich er aan herinnerd dat haar ondergoed nat is.
Wanneer ze weer terug is, vraagt Marieke waar ze in godsnaam zolang gebleven is en wanneer Eline uitlegt dat ze voor het toilet helemaal terug is gegaan naar de uitgang begint Marieke te lachen. "De toiletten zijn hier om de hoek", antwoord ze en wijst naar het bord wat tien meter verderop staat.
De officiële opening begint, het is een hele rij aan speeches en vertoningen van succesvolle advertenties van het afgelopen jaar.
Na een uur van presentaties, video's en speeches is het congres geopend en wordt er onder genot van nog meer drankjes een lopend buffet geserveerd.
Het is tegen één uur 's nachts dat Eline het voor gezien houdt en vraagt Marieke om mee terug te gaan naar het hotel. Het programma voor de volgende dag begint ook al weer om tien uur, dus uitslapen is er ook niet bij.
Terug op de hotelkamer is Eline van plan om haar toilettas en pyjama te pakken om zich om te kleden in de badkamer, ze draait zich om naar haar collega om te vragen wie er als eerste de badkamer in gaat en ziet dat Marieke wat minder gene bevat en heeft zich al ontdaan van haar kleding waar Eline bij is en staat daar midden in de kamer in niets dan een string en bh. Een kort moment bewondert Eline het lichaam van haar collega, waar in haar ogen niets op aan te merken valt. Enigszins onzeker volgt Eline het voorbeeld en ontdoet zichzelf ook van haar kleding, terwijl Marieke haar bh losmaakt en een T-shirt aantrekt. Kennelijk is dat haar nachtkleding en
Eline voelt zich ineens erg preuts met een pyjama en besluit dan ook die maar in de koffer te laten. Eline draagt geen strings, daar voelt ze zich niet gemakkelijk in en heeft daarvoor in de plaats een hipster aan.
Na het ontdoen van make-up en tandpoetsen gaat Eline naar bed en zet een wekker voor acht uur op haar telefoon en ook Marieke kruipt in bed. Marieke begint door te zeggen dat ze het wel gezellig vind om met Eline een kamer te delen en hoopt dat ze elkaar nog beter leren kennen dan dat ze al deden. Het was waar dat Marieke en Eline elkaar al wel beter kenden dan alleen maar werk, ze waren al een paar keer samen uit eten geweest en Eline was ook al een keer bij Marieke en haar vriend thuis geweest, echter hadden ze nog nooit samen een kamer gedeeld of elkaar gezien zonder kleren aan.
Na een tijdje napraten draait Eline zich op haar zij en valt in slaap. Als de volgende ochtend de wekker gaat heeft Eline nogal wat moeite om wakker te worden, ze had het gevoel of ze nog maar net in slaap was gevallen. Als ze zich op haar rug draait voelt het hele bed koud en nat aan. Van haar slaaproes is weinig meer over en verschrikt ligt ze in bed van de constatering. "Het zal toch niet waar zijn hè, niet nu", denkt ze. Ze kijkt opzij en ziet dat haar collega nog niets heeft meegekregen, kennelijk is de wekker bij haar nog niet doorgedrongen en ligt nog in diepe slaap. Eline stapt voorzichtig uit bed en bekijkt de situatie. Haar hele lichaam is koud en nat en t-shirt en ondergoed kleven aan haar lijf. In het midden van het bed ligt een grote plas urine en ook het dekbed is nat. In hotels hebben alle bedden een waterdicht onderlaken, dus het matras is nog droog. Het nadeel van zo'n onderlaken is wel dat alle urine er op blijft liggen en als een soort poel op het bed ligt.
Eline schiet de badkamer in en kleed zich uit, springt onder douche en wast zich van top tot teen in een poging weer schoon te worden. Hoelang ze ook onder de douche staat, ze krijgt het vieze gevoel niet schoongespoeld.
Na een douche die eindeloos duurde, droogde ze zich af en keek vol weerzin naar haar natte kleding die daar op de badkamervloer lag en besefte dat ze vergeten was om schone kleding mee te nemen. Volledig naakt loopt ze terug naar de kamer waar Marieke inmiddels ook wakker is geworden.
Marieke kijkt Eline aan en vervolgens naar het natte bed naast haar. Eline staat verstijfd in de kamer en kijkt Marieke vol schaamte aan en slaat haar handen voor haar kruis als ze beseft dat ze nog steeds poedelnaakt is. "Wat heb jij in godsnaam gedaan?", vraagt Marieke vol ongeloof en verontwaardiging. Eline antwoord niet, er gaan van allerlei dingen door haar hoofd, maar een antwoord zit daar niet tussen. "Heb jij echt in bed geplast?", hoort Eline verder aan.
Het is pas als Marieke ziet dat Eline met tranen in de ogen naar de grond staat te staren dat ze ophoudt met vragen en opmerkingen. In een schrale poging om haar te troosten zegt ze dat tegen Eline dat ze zich eerst maar eens moet aankleden en dat ze dan maar naar het ontbijt moeten. Ook Marieke gaat douchen en een klein half uurtje later zitten ze aan de ontbijttafel in het restaurant van het hotel.
Marieke heeft inmiddels wat kunnen nadenken en de situatie doorgenomen. "We zitten hier in een hotel, dus laat de kamermeisjes de rommel maar opruimen", begint Marieke. Het was de bedoeling om Eline gerust te stellen, maar het had juist het omgekeerde effect. Eline had nog helemaal niet bedacht dat er kamermeisjes vandaag de kamer zouden binnenkomen en verschrikt vraagt ze zich af hoe die zouden reageren. Veel tijd om daarover te piekeren heeft ze niet, want het is al half tien en om tien uur moeten ze al bij het congres zijn.
De eerste programma onderdelen zijn sprekers en ze heeft samen met Marieke achterin de zaal een plaats ingenomen. Heel veel komt er bij Eline niet binnen van het verhaal, ze zit nog steeds met haar gedachte bij het natte bed. Het programma duurt vandaag tot de middag en aansluitend is er nog een lunch, maar Eline eet weinig.
Met lood in haar schoenen keert ze terug naar het hotel, achter Marieke aan.
Bij de lobby gaat Marieke naar de balie om de hotelkamersleutel op te halen en roept Eline na dat ze maar vast de lift moest gaan halen.
Eline kijkt weg van de balie, om maar zo weinig mogelijk contact te maken met het hotelpersoneel, in haar hoofd was het verhaal van het natte bed al het hele hotel doorgegaan en het lijkt alsof iedereen van het hotel haar nakijkt, wetende wat haar vannacht is overkomen. Het duurt enkele minuten voordat Marieke ook bij de lift komt en wenkt Eline naar haar. "we moeten ons melden bij de hotelmanager", zegt Marieke tegen Eline. Zonder een woord uit te wisselen weten beide dames wel waar dit over gaat.
De dame van de receptie begeleidt de beide dames naar het kantoor van de hotelmanager, die nog even op zich laat wachten.
Enige ogenblikken later, voor Eline voelt het als uren, komt de manager binnen en stelt zich voor. "English oder Deutch?", vraagt de manager om te weten in welke taal hij moet beginnen. Marieke geeft aan dat het gesprek bij voorkeur in het Engels gaat.
De manager excuseert zich voor het feit dat hij hierover moet beginnen, maar dat de kamermeisjes die hun hotelkamer vanochtend hebben schoongemaakt, bij hem hebben geklaagd over wat ze hebben aangetroffen.
Zonder tussenpauze of mogelijkheid voor de dames gaat hij verder in zijn verhaal, waarbij hij in zijn carrière dit maar een paar keer heeft meegemaakt. Uiteindelijk vertelt hij dat het zeer onwenselijk is dat hotelgasten het bed nat plassen en dat hij dat in zijn hotel niet kan toestaan. "I do not accuse you of doing this deliberetly, but I must ask you to prevent a next occurence during your stay here in this hotel.", gaat hij streng verder. Hij waarschuwt de beide dames dat bij een volgende keer hen vriendelijk doch dringend verzocht zal worden het hotel te verlaten. "Maybe the pharmacy around the corner, can be of any assitence in order to prevent another incident", gaat hij verder met een behulpzame stem, die van een hotelmedewerker verwacht kan worden.
Na het verhaal te hebben aangehoord en uiteindelijk uit handen van de manager de hotelsleutel te hebben gekregen gaan ze naar boven.
Het gesprek met de manager galmt nog na in het hoofd van Eline, als ze terugkeren op hun kamer, Eline ziet dat het bed weer is opgemaakt en dat alle sporen van het "incident" zijn weggewerkt. Marieke breekt de stilte door zich hardop af te vragen wat de manager bedoelde met de hulp van de apotheek. "Geen idee, maar ik heb even geen zin om hier over verder te gaan", zei Eline.
Marieke gaat verder en wijst Eline op de ernst van de situatie: "Als het nog eens gebeurt worden we het hotel uitgezet, wil jij aan Gerard of Robert gaan uitleggen waarom?" Eline denkt na en weet niet hoe ze hierop moet reageren, ze wil absoluut niet dat nog meer collegae dit weten, dat Marieke het gezien heeft is al erg genoeg.
Marieke zit ondertussen op haar telefoon te googlen met de zoektekst "bedplassen en apotheek".
De eerste link in het zoekresultaat verwijst naar een pagina van apotheek.nl en klikt daarop. In eerste instantie gaat het verhaal over kinderen die bedplassen en leest daarover heen. Daarna gaat ze terug naar de google en voegt ze "volwassen" toe aan de zoekcriteria.
Ze moet een beetje giechelen, als ze de eerste resultaten ziet waar het woord "luier" staat. Vervolgens klikt ze op het een link "Bedplassen bij volwassenen". Ze leest het verhaal met mogelijke oorzaken en vervolgens naar behandelmethoden. "Droogbedcursus, nou volgens mij hebben we daar geen tijd voor", denkt ze. Vervolgens leest ze het verhaal van de plaswekker, maar ook dat lijkt onmogelijk een oplossing op korte termijn. "Medicijnen dan", denkt ze en leest aandachtig het verhaal. Medicijnen zouden kunnen helpen, maar daarvoor moet ze eerst naar de huisarts en daar is geen tijd voor.
En dan toch weer het woord "luiers", verbijsterd leest ze de bijbehorende tekst: "Er zijn luiers op de markt die ook volwassenen kunnen helpen de nacht droog door te komen.". Nog nooit was het in haar beleving opgekomen dat er luiers bestonden voor volwassenen.
Ze legt haar telefoon weg en probeert een opening te vinden om dit onderwerp met haar collega aan te snijden. Eline hoort haar collega aan, wanneer die vertelt wat zij zojuist op haar telefoon had uitgezocht. Pas bij het woord luier dringt het verhaal van Marieke echt door en verschrikt kijkt ze op. Had ze nou echt uit de mond van haar collega horen zeggen dat ze maar luiers moest gaan dragen.
Het gaat Eline allemaal een beetje te ver en zegt resoluut "nee" tegen het idee van Marieke. Marieke antwoord daarop kalm dat ze dan maar zelf een oplossing moest aandragen, want ze had geen zin om het hotel uitgezet te worden. Ze sluit af met: "Het is allemaal erg vervelend, maar het is gebeurt en er moet een oplossing gezocht worden en niets doen en hopen dat het niet weer gebeurt is geen optie wat mij betreft en ik denk voor jou ook niet.". Eline hoort de woorden van haar collega aan en beseft dat ze gelijk heeft.
Marieke spoort Eline aan om de haar jas weer aan te trekken om in het centrum naar de apotheek te gaan. Apotheken in Duitsland zijn als een soort drogisterij waar achterin een loket is voor medicijnen. Op weg naar buiten beseft Marieke dat ze geen idee heeft hoe ze het gesprek in het Duits moet voeren over dit onderwerp. Ze pakt haar telefoon weer en zoekt met google translate "luiers voor volwassenen". Net buiten het hotel blijkt inderdaad dat een apotheek zich om de hoek bevond en Marieke loopt naar binnen met een uit angst aangeschoten collega achter haar aan. Met zijn tweeën lopen ze door de apotheek heen, tot ze worden aangesproken door één van de medewerkers: "Brauchen sie hilfen?". Marieke gaat een beetje dichter bij de medewerkster staan en zegt zachtjes: "Wir suchen windeln fur erwachsenen.".
Een beetje verbaast en wenkt daarna de beide dames naar een achterkamer.
De mevrouw vraagt voor wie het is en Eline knikt verlegen en zegt dat het voor haar is. Marieke vertelt dat ze op zoek zijn naar een oplossing voor het bedplassen.
Daarop trekt de mevrouw een lade open met voorbeelden en pakt een aantal producten uit de lade. Ze legt daarbij uit dat ze diverse maten heeft en dat elke vorm zijn eigen absorptie heeft. Nog voordat Eline wat kan zeggen, gaat Marieke verder dat ze liever voor veiligheid gaan en vraagt welke het meeste kan hebben. De luierbroekjes die eruit zien als dik ondergoed verdwijnen van tafel, omdat deze niet voldoen aan de omschrijving van Marieke. Eline ziet het hele gebeuren met lede ogen aan en ziet de keuzes die er nog over zijn. De apotheker wijst vouwt een van de producten open en tot grote schrik van Eline ziet ze hoe groot en dik de luier is en dat het eigenlijk precies babyluiers zijn, maar alleen groter.
Bij gebrek aan inbreng van Eline, besluit Marieke maar dat die het moeten worden, de "Tena Slip Ultima". De apotheker loopt naar het magazijn en niet veel later komt ze met een pakket van de luiers terug.
Het pak luiers gaat in een grote tas en er wordt afgerekend. Eline wil zo snel mogelijk weg uit de apotheek en als ze buiten is wil zo snel mogelijk terug naar de hotelkamer. Met flinke pas loopt ze terug naar het hotel en Marieke heeft moeite om haar bij te houden. Bij de lift staat ze te wachten tot deze komt. Het lijkt tijden te duren voor de lift komt en eindelijk gaan de deuren open.
Eenmaal terug op de hotelkamer gooit ze de tas in de hoek en laat zich op bed vallen en begint te huilen. Marieke die achter haar aan is gekomen probeert haar te troosten. "Kom, we gaan er op uit, we gaan een borrel drinken", begint Marieke. Eline staat op en loopt naar de badkamer om zich wat op te frissen. Vervolgens trekt ze haar jas weer aan en gaan ze beiden naar beneden.
In de lobby komen ze Robert en Gerard tegen. "En, leuke dag gehad?", vraagt Gerard. Marieke antwoord snel dat ze een erg informatieve ochtend hebben gehad en liegt half dat ze vanmiddag zijn gaan shoppen.
Ze besluiten met z'n vieren uit eten te gaan op kosten van Gerard en hebben een gezellige avond met z'n allen. Tegen elven nadat ze gegeten en gedronken hadden ze Marieke dat ze naar bed ging. "Het is gisteren ook al laat geworden en vanmorgen was het vroeg dag en morgen mogen we weer de hele dag", legt Marieke uit.
Eenmaal terug op de kamer beginnen Eline en Marieke zich uit te kleden en gaan achter elkaar de badkamer in en stappen daarna in bed.
"Ehm, doe jij nog even zo'n luier om Eline?", vraagt Marieke. "Eh, ja.", antwoord Eline.
"Tja, zo in de verpakking helpen ze denk ik niet echt hè", gaat Marieke verder.
Schoorvoetend stapt Eline uit bed en pakt het pak luiers uit de tas van de apotheker en scheurt het pak open. Huiverend pakt ze één van de luiers uit de verpakking en vol afschuw opent ze de luier en legt deze uit bed. Ze kijkt naar Marieke, die met enige interesse het tafereel gade slaat. Dan komt het moment dat Eline haar onderbroek uittrekt om hem te verruilen voor de luier. Met haar blote kont gaat ze in de luier zitten en trekt het voorste deel naar haar buik toe. Met tranen in de ogen zoekt ze naar de zijkanten van de luier en onhandig is ze met de plakkers in de weer. "Moet ik even helpen?", vraagt Marieke. Eline antwoord in eerste instantie niet en probeert het nogmaals zelf. Na een aantal minuten Eline te zien sputteren, besluit ze in te grijpen.
Eline ziet dat haar college nu gehurkt boven haar benen zit en de zijkanten van de luier behendig over de voorkant heen vouwt, vervolgens de plakkers opent en vastmaakt op de voorkant. "Tja, ik heb nogal eens wat bijverdient met babysitten", verteld ze terwijl ze het resultaat aanschouwt.
Marieke rolt weer terug op haar eigen helft van het bed en wenst Eline welterusten.
Eline ligt klaarwakker in bed en beseft de situatie waar ze in zit. Daar ligt ze dan in een hotelkamer in Düsseldorf voor haar werk, met een collega naast haar en zijzelf met een luier om, waarvan diezelfde collega weet waarom. Langzaam valt ze dan uiteindelijk toch in slaap.
De volgende morgen worden ze beiden wakker van de wekker. "En, lekker geslapen?", vraagt Marieke.
Eline antwoord bevestigend en draait zich op haar rug. Door de verdraaiing voelt ze de dikke prop tussen haar benen en beseft zich weer dat ze een luier om heeft. Ze heeft weer dat beschamende gevoel, maar tegelijkertijd voelt het niet nat en zal ze laten zien dat de luier niet nodig was. "En, hoe is het met je luier?", vraagt Marieke alsof ze gedachten kon lezen. "Nou, het voelt allemaal wel droog aan, dus het lijkt niet nodig geweest", antwoord Eline. "Nou ja, beter zo dan andersom vind je niet?", geeft Marieke als repliek. Eline had daar weer geen weerwoord op en wist dat Marieke daarmee bedoelde dat ongeacht het droog blijven of niet ze de rest van de week voor de nacht aan dit ondergoed gebonden zat.
Eline stapt uit bed en stiekem kijkt Marieke toe hoe haar collega er aan toe is. De donkere vlek in Eline's luier verraad de inhoud en Marieke merkt op: "Nou volgens mij is het toch niet helemaal voor niets geweest.".
Terwijl Eline daar naast het bed staat, in niets anders dan een luier en een T-shirt, voelt ze inderdaad het gewicht van de luier en ziet ook de donkere plek in de, voor de rest, hagelwitte luier. "Oh, mijn god dit kan niet waar zijn", denkt ze. De luier voelde nog wel droog aan, maar nu ze daar zo staat en het gewicht van de volle luier de hele luier naar beneden trekt waardoor deze in de liezen niet meer helemaal aansluit, voelt ze dat haar kruis klam is en de lucht die de kieren in haar liezen vormen koud aanvoelt. "Nog erger dan in het bijzijn van een collega een luier omdoen is dus in vol ornaat in een luier staan, die duidelijk zichtbaar nodig was.”, dacht ze. Al waggelend loopt ze naar de badkamer, waar ze met tranen in haar ogen de luier losmaakt en op de grond laat vallen. Snel stapt ze onder de douche om maar zo snel mogelijk van dat vieze gevoel af te komen.
Na het douchen treft ze de luier weer aan daar voor haar op de grond en weet niet zo goed wat ze daarmee aan moet. Ze beseft dat als ze ‘m gewoon in de prullenbak zou gooien, dat de kamermeisjes ‘m zouden vinden. Uiteindelijk gooit ze ‘m inderdaad maar gewoon in de prullenbak, bij uitblijven van een beter idee. Ze kleed zich verder aan en zij en Marieke gaan naar het ontbijt.
Tijdens het ontbijt wordt er tussen Eline en Marieke geen woord gewisseld, Eline is nog vol indrukken van de afgelopen nacht en ochtend en Marieke weet even niet goed hoe ze moet reageren. Voor haar was dit ook een complete verrassing. Nooit had ze kunnen voorspellen dat ze hier in het buitenland een hotelkamer zou delen met een collega waarvan ze ’s avonds zou helpen met het omdoen van een luier. Ze moest wel toegeven dat haar collega er wel aandoenlijk uitzag, maar ze had ook wel medelijden met haar collega.
Eline en Marieke zijn, na het ontbijt, onderweg naar de congreszaal. Eline zit nog steeds in gedachte over hoe dit nou zo kon gebeuren. Het enige wat ze kan bedenken is dat het de spanningen zijn van de reis en de overweldigende indruk van de grootte van het congres. Daarnaast werd er veel gedronken, er is van ’s ochtend vroeg tot laat in de avond altijd wel een mogelijkheid om iets te drinken. Eline besluit dan ook om een beetje te minderen met drinken en tijdig naar het toilet te gaan. Ze had immers ook op de openingsdag al bijna een ongeluk.
Voor elke lezing of workshop die ze volgde, ging ze eerst even naar het toilet. Na het ochtendprogramma zijn ze nu bezig met de lunch en Marieke kijkt op haar telefoon waar het programma op staat voor het volgende programmaonderdeel. Ze kijkt in de agenda en vervolgens naar de tijd. “We moeten opschieten.”, zegt ze tegen Eline. “De volgende lezing begint over vijf minuten en daar moeten we op tijd bij zijn.”, gaat ze verder.
Snel brengen ze hun dienblad weg en lopen ze naar de zaal waar de lezing gehouden wordt. Ze hebben nog één minuut over als ze binnenstappen. De lezing begint en de deuren van de zaal sluiten. Ongeveer een half uur na het begin, beseft Eline dat ze door de haast vergeten is om naar het toilet te gaan en juist nu komt de drang op om naar de wc te gaan. Eline weet met succes haar drang om te plassen te negeren en weg te stoppen, maar nu na een uur moet ze toch echt naar de wc. De lezing loopt wat uit omdat een aantal mensen in de zaal steeds met nieuwe vragen komen. De houder van de lezing begint met afronden en Eline zit zichtbaar gespannen te wachten op het verlossende woord van de spreker dat de lezing over is. En eindelijk is het zover, de lezing is over, Eline staat op en in het weglopen verteld ze Marieke dat ze naar de wc moet. Eenmaal op de wc is de drang bijna onhoudbaar en moet ze met alle macht proberen om op tijd haar broek los te krijgen en te gaan zitten.
Terwijl ze aan het plassen is kijkt ze in haar onderbroek om te moeten constateren dat het haar maar gedeeltelijk is gelukt om op tijd op de wc te komen. In haar hagelwitte hipster zit een donkere natte plek en ook haar broek is aan de binnenkant een beetje nat. Snel kijkt ze aan de buitenkant om te zien of er iets zichtbaar is. Hier ziet ze dat er geen zichtbare sporen zijn, van wat zojuist is gebeurd. Gelukkig zijn haar broekpakken donker van kleur, dus dat valt allemaal niet zo op. Als ze terugkomt van het toilet vraagt Marieke of het allemaal gelukt is. Eline liegt tegen haar collega dat het inderdaad gelukt is, maar de klamme koude plek in haar ondergoed herinnert haar aan het tegendeel. “Gelukkig maar, ik zag je al wat benauwd kijken tijdens de lezing”, ging Marieke nog even verder.
De rest van de dag verloopt zonder bijzonderheden en de twee eindigen die avond weer op hun hotelkamer.
Eline was het voorval van die middag alweer vergeten en kleed zich uit in de kamer. Ook Marieke kleed zich uit en beiden staan nu tegenover elkaar in hun ondergoed. “Ik dacht dat het vanmiddag allemaal goed was gekomen?”, vroeg Marieke. Eline is zich nog steeds niet bewust van wat er speelt en vraagt: ”Eh, ja hoezo?”. “Nou, je staat hier nu in je onderbroek die over het algemeen wit is behalve de grote gele vlek in het midden.”, vervolgt Marieke.
Eline krijgt een hoofd als een boei en kijkt snel naar beneden. Het ongeluk van vanmiddag was opgedroogd en had een behoorlijke vlek achtergelaten. Ze vervloekte zichzelf dat ze nou juist vandaag wit ondergoed had aangetrokken, elke andere kleur had de vlek gemaskeerd en had deze vraag voorkomen.
“Voortaan toch maar even naar het toilet voor zo’n lezing, ook al hebben we haast”, zei Marieke en ze loopt naar de badkamer.
Even later liggen de meiden op bed, Eline weet dat ze nog haar luier om moet en net voordat ze uit bed wil stappen, vraagt Marieke: “Ik wil niet vervelend doen hoor, maar moet ik je elke avond gaan wijzen op het feit dat je je pamper om moet?”. Bij het horen van het woord pamper, krijgt ze weer een rood hoofd van schaamte. Het is inderdaad een overmaatse babyluier die ze om moet.
Het tafereel van de vorige avond herhaalt zich weer en weer is het uiteindelijk Marieke die Eline haar luier omdoet.
Ook de volgende morgen lijkt weer op de vorige. Weer heeft Eline het niet droog kunnen houden en weer loopt ze met een volle luier naar de badkamer.
Bij het ontbijt vraagt Marieke: “En, denk je dat je vandaag je onderbroek droog kan houden?”. Eline kijkt geërgerd naar haar collega en antwoord dat dat wel zal lukken.
Het is vandaag de laatste dag en vanavond is het gala. Het officiële programma is om drie uur afgelopen zodat iedereen terug kan om zich om te kleden voor het gala wat om zes uur begint.
Terwijl ze zich aan het omkleden zijn voor het gala komt Marieke met de mededeling: “Het gala duurt nog best lang vanavond hoor en er wordt ook behoorlijk drank geschonken”.
“Ja, en?”, vraagt Eline.
“Nou, eh met de ervaringen van deze week, wou ik je het toch even melden.”, antwoorde Marieke.
“Is het niet een idee om tijdens onder je gala jurk een luier om te doen?”, vervolgde Marieke.
Eline is helemaal niet gecharmeerd van het voorstel en wijst het direct af. Marieke antwoordde dat ze dat dan maar zelf moest weten. Verder zei ze alleen nog dat het onder zo’n jurk toch niet opvalt en dat naar de wc gaan ook geen sinecure is met zo’n jurk aan.
Tijdens het opmaken, knaagt het idee toch nog een beetje aan haar. Het is inderdaad zo dat ze best vaak naar het toilet moest de laatste dagen en dat dat met zo’n jurk helemaal niet makkelijk zou zijn. “Als ik nou voor de zekerheid een luier meeneem, als het dan mis gaat kan ik altijd nog besluiten om zo’n ding te dragen”, komt Eline terug op het idee van Marieke.
Marieke vind dat idee weer niks en antwoord: “Als je pas je luier omdoet als het mis gaat is het al te laat en waar ga je je dan verschonen, het lukt je eigenlijk al niet als je hier op bed ligt en ik zie het ook niet zitten om met jou in het toilethok te moeten kloten om je te helpen”. Eline beseft inderdaad dat plan ook niet gaat werken.
“Oké, laat ik het in ieder geval proberen om te kijken of het echt niet opvalt”. Nadat Eline op bed is gaan liggen krijgt ze van Marieke, die er inmiddels aardig bedreven in is geworden, een luier om. Vervolgens trekt ze haar jurk aan en loopt naar de spiegel. Ze moet inderdaad toegeven dat het niet zichtbaar is, alleen wel hoorbaar. “Je moet gewoon een onderbroek over je luier dragen, dat helpt wel tegen het kraken. Eline trekt haar jurk weer uit en haalt uit haar koffer een hipster zoals ze die altijd draagt. Ze trekt ‘m aan over haar luier en probeert zoveel mogelijk luier te bedekken. Maar wat ze ook probeert, de hagelwitte luier steekt aan alle kanten uit. Vervolgens trekt ze weer haar jurk aan en probeert nogmaals of het krakende geluid nu minder is, wat inderdaad het geval is.
Even later lopen ze het hotel uit, onderweg naar het congres voor het afsluitend galadiner. Eline loopt wat onwennig in met haar nieuwe ‘ondergoed’, zo’n dikke prop tussen haar benen dwingen haar om enigszins wijdbeens te lopen en voelt haar kont als één geheel meebewegen. Eigenlijk wil ze het liefst terug naar haar hotelkamer.
Voorafgaand aan de reis had ze enorm uitgekeken naar het gala, het zou haar eerste gala worden en de voorpret van het shoppen voor een jurk had al voor zoveel plezier gezorgd. Alleen in geen van al die voorbereidingen had ze bedacht dat ze nu in luiers zou lopen.
Aangekomen in de feestzaal zijn er allemaal grote ronde eettafels geplaatst en de dames schuiven aan bij de tafel waar Gerard en Robert zitten. Gerard en Robert zijn in gesprek met twee andere heren die Eline en Marieke niet kennen. Gerard onderbreekt het gesprek en stelt de beide dames voor aan hun tafelgenoten en stelt vervolgens de beide heren voor aan Eline en Marieke. “Dit zijn Patrick en Richard, zij werken bij Kimberly Clark en zijn hier op het congres om inspiratie op te doen en partners te vinden voor hun nieuwe reclamecampagne. “, verteld Gerard.
Marieke vraagt geïnteresseerd naar het soort campagne waar ze mee bezig zijn.
Patrick: “Nou wij zijn verantwoordelijk voor de marketing van het deel wat zich bezig houdt met hygiëneproducten.”, legt hij uit.
“Hygiëneproducten, bedoel je daarmee maandverband ofzo?”, vraagt Marieke door.
“Nou ja, wel een soort van maar niet zoals jij het bedoeld, wij vertegenwoordigen het merk Depend en moeten de incontinentiematerialen aan de man, of liever gezegd vrouw, brengen.”, legt Patrick uit. Richard vult aan: “Incontinentiematerialen zijn verbanden voor mensen die last hebben van urineverlies”. Richard legt verder uit dat ze een campagne willen verzorgen gericht op vrouwen vanaf 35 jaar die last hebben van licht urineverlies. Hij verteld dat studies aantonen dat er een significant percentage van vrouwen van 35 jaar of ouder regelmatig in meer of mindere mate last hebben van urineverlies, maar daar niet voor uit durven komen en ook niet op zoek gaan naar incontinentiematerialen. Marieke kijkt even veelbetekenend naar Eline, maar Eline kan alleen maar wegkijken. Gerard haakt ook in op de discussie en stelt dat ze de hulp van Marieke en Eline wellicht goed kunnen gebruiken om de doelgroep te kunnen bereiken.
Het eten word geserveerd en daarmee zijn de gesprekken over het werk ten einde. Tijdens het vijfgangendiner ging het alleen nog over koetjes en kalfjes.
Het is pas als de koffie wordt geserveerd dat het gesprek weer terugkomt op werk. “Laten we nog even wat spijkers met koppen slaan”, begint Patrick. “Ja, ik denk dat we het er over eens zijn dat we volgende week maar een eerste bespreking moeten houden over hoe we dit gaan aanvliegen en hoe ons bedrijf jullie kan helpen”, reageert Gerard.
Richard haakt in: “We zullen jullie maandag gelijk even wat producten toesturen, zodat je in ieder geval weet waar jullie het over hebben.”.
Eline hoort het allemaal aan en merkt dat ze ondertussen al aardig nodig naar de wc moet. Ze weet zich geen raad met zichzelf, moet ze nu opstaan om naar de toiletten te gaan of zal ze het gewoon laten lopen. Uiteindelijk kiest ze er toch voor om de toiletten op te zoeken. Ze excuseert zichzelf en staat op om naar de toiletten te lopen. Al zittend zat de luier niet zo erg in de weg, maar nu ze weer aan het lopen was, voelde ze de dikke prop tussen haar benen en hoe die haar dijen spreidde.
Bij elke stap moest ze alleen maar meer naar de wc en het leek onhoudbaar. Eenmaal bij de toiletten hield ze haar hand instinctief bij haar kruis, maar het enige wat ze vasthield was een dikke nachtluier. Nog voordat ze bedenken kon hoe ze dit nou ging doen, voelde ze de urine uit haar lichaam stromen. Een warme gloed verspreidt zich over haar kruis en met haar hand nog steeds op haar luier voelt ze door de jurk heen hoe de luier warmer wordt en opzwelt terwijl het de urine absorbeert. Onverrichte zaken loopt Eline terug naar de eettafel. De warme opgezwollen luier maakt het lopen nog ongemakkelijker dan het al deed voordat ze ‘m gebruikt had en snel ging ze weer zitten. Als ze weer plaatsneemt naar Marieke, kijkt Marieke haar even betekenisvol aan. Eline weet wat ze wil weten en schud subtiel haar hoofd, Marieke weet genoeg en keert weer terug naar het gesprek.
Het gesprek duurt nog even en dan merkt Robert op dat het inmiddels na twaalven is en dat ze nog even in de feestzaal willen kijken en dan naar het hotel terug zullen keren. Ze nemen afscheid van Patrick en Richard en met z’n vieren lopen ze naar de feestzaal. “Niet gelukt dus?”, vraagt Marieke als ze naast Eline loopt. Eline verteld zachtjes wat er gebeurt is op het toilet. “Nu maar hopen dat het het allemaal houdt, we zijn voorlopig nog niet terug in het hotel”, merkt Marieke verder op.
In de zaal is het feest al aardig op gang en een dj is druk bezig om de aanwezigen op de dansvloer te krijgen met zijn muziek.
Robert haalt nog een rondje drankjes en Marieke begint te een beetje mee te bewegen op de muziek. Ook Eline beweegt wat mee, dansen kun je het niet noemen, maar daar heeft ze dan ook helemaal geen zin.
Het is na het tweede rondje dat Eline weer voelt dat ze moet plassen. Ze doet al geen moeite meer om het op te houden en laat het lopen. Het is Marieke die als eerste aangeeft dat ze wel terug naar het Hotel wil en de andere drie stemmen in.
Met z’n vieren lopen ze naar buiten en stappen in een taxi. Eline voelt voor het eerst door de druk van het zitten dat er wat urine nog niet helemaal is opgenomen en dat die zich langs haar bilspleet een weg omhoog dringt in de luier.
Even later stappen ze voor het hotel uit de taxi. Het is nogmaals dat Eline moet plassen en probeert het nu wel op te houden omdat ze nu vlak bij hun kamer zijn en ze niet zo zeker meer is over hoeveel de luier nog kan hebben.
In de lift gaat het mis, door de opwaartse beweging houd Eline het niet meer op en laat ze het voor de derde keer lopen. Deze laatste plas wordt nog maar slecht geabsorbeerd en Eline voelt de natte klamme luier rond haar kruis en kont. Voorzichtig, bang voor lekkages, loopt ze door de gang naar de kamer toe.
Eindelijk zijn ze op de hun kamer en Eline doet snel haar jurk uit en heeft nu alleen nog haar bh en luier aan die nu nog minder bedekt wordt door haar onderbroek. De luier is zo ver opgezwollen dat langs deze bijna volledig zichtbaar is langs de onderbroekranden. Marieke aanschouwt het tafereel weer en ziet dat Eline’s luier helemaal egaal donker verkleurt is. “Zo, jij hebt flink je best gedaan”, merkt Marieke op. Eline waggelt zonder antwoorden naar de badkamer waar ze zich verder ontdoet van alles wat ze aanheeft. Ze besluit nog even te douchen voordat ze gaat ze naar bed gaat. Als ze eenmaal onder de warme douche staat en haar onderlichaam inzeept, wordt het haar allemaal een beetje teveel en barst in huilen uit.
Na een kwartier lang douchen doet ze de kraan uit en droogt zich af. Naakt loopt ze terug de kamer in en gaat op bed liggen. Marieke heeft al een schone luier uitgevouwen klaar liggen als Eline in bed wil stappen. Zonder een woord gaat Eline op de luier liggen en trekt de voorkant over haar kruis tegen haar onderbuik aan. Marieke volgt instinctief de volgende handelingen en helpt Eline met het dichtplakken. Als ze klaar zijn trekt Eline de dekens ver over haar heen. “Hoe ga je dat morgen doen met de terugreis?”, vroeg Marieke. Eline had daar nog helemaal niet over nagedacht en is dat nu ook niet meer van plan. “Dat zie ik morgen wel, ik ga nu slapen”, antwoord ze en draait zich om.
Ook de volgende morgen wordt ze weer nat wakker en het inmiddels bekende ritueel herhaalt zich.
Als ze onder de douche vandaan komt trekt ze haar normale kleding weer aan, een gewone spijkerbroek en een truitje. Het congres is immers over dus de formele kleding kan weer in de koffer. Ze pakt de rest van haar kleding in en uiteindelijk ook het restant van de verpakking luiers. Deze had ze op de heenweg niet mee en toen was haar koffer al overvol en ze wist niet goed hoe dit nou mee moest nemen. Met het pak in haar handen herinnert ze weer de laatste opmerking van Marieke van gisteravond. Eline keek naar het pak en vervolgens naar haar kleding. Ze wist dat Marieke gelijk had, dat ze wellicht moeite zou hebben om de terugreis droog te blijven en ze moet er ook niet aan denken om haar werkgever getuige te laten zijn van het niet kunnen ophouden, zeker niet met het aanstaande project waar ze bij betrokken ging worden.
Ze kijkt nogmaals naar haar spijkerbroek en beseft dat ze daar nooit een luier onder kan verbergen. Marieke ziet haar collega worstelen en ziet ook het dilemma. “Heb je echt niet iets anders wat je aan kan trekken?”, vraagt ze. Eline beseft dat ze inderdaad nog een cocktailjurkje meeheeft en zoekt deze uit de koffer. Ze vind ook de bijbehorende panty en trekt vervolgens het truitje en haar spijkerbroek weer uit.
Eline ligt al weer op bed om nogmaals een luier om te doen en dit keer lukt het haar helemaal zelf. Vervolgens trekt ze haar onderbroek er weer over aan en dan de panty. Vervolgens trekt ze het jurkje aan. De jurk eindigt onderaan net boven haar knieën. Vervolgens bekijkt ze zich in de spiegel en is niet ontevreden met het resultaat.
Ze gaat verder met het inpakken van haar koffer en als ze haar voorover bukt om haar spijkerbroek van de grond op te pikken, zegt Marieke ineens: “Dat bukken zou ik als ik jou was niet meer doen, ik kan zo je luier zien zitten”. Als door een wesp gestoken veert ze overeind. De rest van de spullen pakt ze op door te hurken in plaats van bukken.
Uiteindelijk vind ze een manier om alle spullen in de koffer te krijgen en deze dan ook nog te kunnen afsluiten. Gezamenlijk lopen ze naar de lobby toe en Marieke levert de hotelkamersleutel voor de laatste keer in bij de receptie. De auto’s staan al voor bij de ingang en Marieke en Eline nemen afscheid. Eline legt haar haar koffer in de kofferbak van Gerards auto en gaat voorin zitten. Ze trekt het jurkje zo ver als mogelijk naar haar knieën om maar te verhullen wat er onder zit. Als ook Gerard in de auto stapt begint de reis terug naar huis.
De reis naar terug naar Nederland verloopt vlot en er wordt weinig gesproken. Gerard zet Eline thuis af, waar Eline wel blij mee is, ze zou niet graag met het openbaar vervoer van kantoor terug naar huis willen in haar huidige conditie. Voor haar huis neemt ze afscheid van Gerard en Gerard roept “tot maandag”, als ze haar haar koffer overhandigt. Eenmaal boven in haar appartement zet ze haar koffer in de hoek van haar slaapkamer. Als ze haar jurkje, panty en onderbroek uitdoet komt ze tot de schrikwekkende ontdekking dat ze haar luier niet droog heeft gehouden, maar ze had zelf helemaal niet in de gaten gehad dat ze geplast had. Moe, verdrietig en kwaad op zichzelf doet ze ook haar luier uit en stapt onder de douche. Na het douchen trekt ze wat makkelijks aan en gaat op bed liggen.
 

rexmundi

Toplid
Het is pas sinds kort dat ik weer een idee heb hoe ik een vervolg hieraan zou kunnen geven. Alhoewel het verhaal "Het congres" heet en het congres en daarmee het verhaal afgelopen is, heb ik iets wat hierop aansluit.
Mijn vraag is tweeledig: Ten eerste, is er nog behoefte aan een vervolg en ten tweede, zal ik hier een nieuw topic voor aanmaken of aan dit topic toevoegen?

Een klein stuk tekst van het vervolg:
Na een paar uur op bed liggen en zielig zijn, pakt ze zichzelf weer op en stapt van bed af. Ze heeft nog geen zin om haar koffer uit te pakken en loopt naar de keuken voor een kop thee.
Met de thee op de bank probeert ze voor zichzelf terug te halen wat er allemaal gebeurt is en hoe het zo heeft kunnen komen. Tot voor het congres was het toch het haar toch al heel lang niet meer overkomen dat ze in bed had geplast en het broekplassen had ze toch ook al jaren onder controle.
Ze had altijd al een zwakke blaas gehad en na een jeugd van natte broeken, bedden en uiteindelijk weer door haar moeder luiers te krijgen, had ze al haar energie gestoken om zindelijk te worden.
Het had haar heel veel moeite gekost, maar met heel veel sporten en op te letten wat ze eet en drinkt had ze de controle over haar eigen blaas teruggekregen.
En zodra ze zich dat herinnerde, wist ze ook gelijk waarom het deze week mis ging: Ze had nooit op dat congres aan de alcohol moeten gaan, hoe had ze zo stom kunnen zijn. Ze was ook zo gespannen voor het congres, maar meer vanwege het delen van de hotelkamer met Marieke. Al sinds ze met haar samen werkte had ze al een oogje op haar en had ze ook al meerder malen dromen waarin ze samen met haar collega in bed zou belanden. Haar meest intense droom, dat Marieke bovenop haar zat terwijl ze samen in bed waren was uitgekomen, alleen niet met op de manier zoals ze dat gedroomd had.
 

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
Bedankt voor het vervolg.
En ook voor je vraag en uitleg.
mijn idee is.
Een nieuw verhaal.
waarbij je dan aan geeft dat het een vervolg is op, het congres.
Het verhaal Wolven en Schapen, er bij staat dat het een vervolg is op
Het Heksje.
 
Bovenaan