Mijn naam is Martijn, 16 jaar en dit is waarschijnlijk het vreemdste avontuur waar ik ooit aan ben begonnen.
Het idee was absurd, dat wist ik, maar mijn vrienden hadden me uitgedaagd. "Jij gaat naar dat nieuwe kleuterrestaurant"
Het was een restaurant voor tieners die terug kinds willen zijn, na een lange schoolweek. Enkel open in het weekend.
Het interieur zag er precies zo uit als een kleuterklas, inclusief kleine tafeltjes, kinderstoeltjes en een vloer vol felgekleurde puzzelstukjes.
De muren waren beplakt met tekeningen van vrolijke zonnetjes en regenboogjes, en uit de luidsprekers klonk zachtjes een kinderliedje.
"Kom maar mee, jongen, we hebben je kleuteruniform al klaargelegd" zei ‘juf’ Jana
Ik kreeg een luier omgedaan en een felgekleurde romper.
Ik had me zo goed mogelijk in mijn rol proberen te verplaatsen. Ik had mijn eten, 'drakennuggets', met mijn handen gegeten.
Na het eten werd ik naar de speelhoek gebracht, Ik speelde met de auto's en met de blokken terwijl een juf kinderliedjes zong.
Het voelde gek, maar ook... bevrijdend, op een vreemde manier. Alsof ik even al mijn volwassen verantwoordelijkheden en zorgen kon vergeten.
Even later, toen ik voelde dat ik moest poepen, durfde ik het eerst niet. Het was zo'n vreemd idee, een volwassen jongen die in z'n luier moet poepen.
Maar de regels waren duidelijk, en er waren geen toiletten. Ik haalde diep adem en drukte m'n luier helemaal vol.
Ik kon het niet geloven, ik een tienerjongen die in z'n broek (luier) poept.
Oh nee wat heb ik me nu toch weer aangedaan. Nu moet ik 1 van de juffen roepen.
Op een verlegen toon riep ik een kleuterjuf: “Juf, ik heb een ongelukje gehad”
Ik voelde mijn wangen rood worden van schaamte, maar de juf, een meisje dat er even oud uitzag als ik, kwam rustig naar me toe.
Ze glimlachte lief en nam me mee naar de verschoonruimte. Ze tilde me op, en ik voelde me net een klein kind. Ze legde me voorzichtig op het kussen, en begon met de verschoning.
Het was zo'n vreemde situatie, zo ongemakkelijk. Maar ze leek het zo professioneel aan te pakken. Ze praatte rustig, en stelde me gerust.
"Ik zal je een verse luier om doen, lieve schat," zei ze. Ik kon niet anders dan lachen, want ik voelde me net terug een kleuter.
We hadden een gesprekje. Ze vroeg mijn naam, en ik zei die verlegen. Het voelde zo raar om mijn naam te zeggen, terwijl ik in zo'n kwetsbare positie was.
Maar haar stem was zo zacht en geruststellend dat ik me op mijn gemak voelde. Ze vertelde me dat haar naam Elien was, en dat ze me schattig vond.
Terwijl ze de schone luier omdeed, dacht ik bij mezelf: dit is niet de meest normale date, maar het is wel de meest memorabele.
Ik wist dat ik terug zou komen, alleen al om deze bizarre, schattige juf te zien.
De rest van de middag verliep in een soort dromerige waas. Nadat Elien me had verschoond, bracht ze me terug naar de speelhoek.
Ik bleef in de buurt van Elien, die andere ‘kleuters’ hielp met hun knutselwerkjes en kinderliedjes zong.
Toen het tijd was om te gaan, hielp Elien me weer overeind. Ze veegde een vlekje van mijn romper en glimlachte. “Wat ben jij een schattige kleuter, Martijn” zei ze flirterig. Ik moest lachen.
Bij de uitgang overhandigde ze me een speen. “Tot snel, grote kleine jongen,” fluisterde ze.
Terwijl ik door de deur liep, met lichte blozende wangen en de speen in mijn hand, besefte ik dat er een kaartje aanhing.
Met daarop haar nummer. "bel me als je nog eens een poepluier hebt" stond er geschreven. Mijn wangen werden nog roder, niet van schaamte maar van verliefdheid.
Thuisgekomen, in mijn 'volwassen' kleren, voelde ik me leeg. De ongemakkelijkheid had plaatsgemaakt voor een leegte die ik niet kon verklaren.
De volgende ochtend, keek ik in de spiegel en besloot ik dat ik terug moest.
Ik wilde weten of dat gevoel van bevrijding nog steeds bestond. En, om eerlijk te zijn, omdat ik Elien terug wilde zien.
Maar eerst nog een saaie week school overleven.
De week erna ging ik terug. Ik had mijn moed verzameld en stuurde Elien een berichtje in het restaurant.
Ze reageerde meteen, en haar lachende poep-emoticon gaf me de moed die ik nodig had. “Ik verwacht je in de ballenbak,” had ze geschreven.
Toen ik aankwam, voelde ik me niet zo nerveus als de eerste keer. Elien begroette me met een warme glimlach en een knuffel. Ze vroeg me hoe ik me voelde en of ik een leuke week had gehad.
Ik voelde me zo op mijn gemak bij haar. Ze behandelde me als een vriend, niet als een cliënt. Die dag speelde ik met de blokken en de autootjes, en we praatten urenlang.
Ze vertelde me dat ze de baan had genomen omdat ze een pauze wilde van de 'volwassen' wereld en de stress van school. Ik herkende haar verhaal en kon me er volledig in vinden.
Toen ik aan het einde van de dag weer opstond om naar huis te gaan, wist ik dat dit het begin was van iets nieuws. Misschien was dit gek, maar het maakte me gelukkig. Het maakte me blij.
Martijn en Elien bleven elkaar elk weekend zien in het kleuterrestaurant. Wat begon als een bizarre uitdaging, groeide uit tot iets waar Martijn de hele week naar uitkeek.
De dagen in het restaurant waren voor hen een oase van rust, een plek waar ze even konden ontsnappen aan de verwachtingen van de buitenwereld. De vriendschap die daar ontstond, werd al snel meer.
Op een zonnige zaterdag, na een lange middag in de ballenbak, fluisterde Martijn naar Elien: “Kan ik je even onder vier ogen spreken?”
“Ja dat kan, in de verschoonruimte hebben we privacy, dan kunnen we ongestoord praten. Poep snel even in je luier, dan kan ik je verschonen.”
Ik durfde niet tegenspreken. Ik moest eigenlijk ook heel nodig en de verschoning is altijd een leuk intiem moment. Dus ik poepte snel m'n luier vol.
Ze nam me mee naar de verschoonruimte, zette me op het kussen en begon met de verschoning. Tijdens de verschoning vroeg ze: “Wat wou je me eigenlijk vragen, Martijntje?”
“Zou je iets met me willen doen buiten deze verschoonruimte” vroeg ik verlegen. Terwijl mijn gezicht rood werd.
Elien's ogen twinkelden. Ze haalde een diepe zucht en zei: “Ik wil heel graag.”
“Maar dan zonder luiers en rompers, niet als juf en kleuter. Gewoon wij twee, als Martijn en Elien.”
Martijn voelde een golf van opluchting en blijdschap. “Deal,” zei hij met een brede lach.
Hun eerste afspraakje buiten het restaurant was in een normaal, ‘volwassen’ restaurant.
Martijn, gekleed in zijn eigen kleren, voelde zich in het begin ongemakkelijk. Hij had het gevoel dat hij zonder luier zijn superkracht had verloren. Hij was bang dat de magie hier niet zou werken.
Maar toen Elien binnenkwam, gekleed in een lichte zomerjurk, was al zijn onzekerheid meteen verdwenen.
Haar glimlach was dezelfde als die ze hem in het restaurant had gegeven, op het verschoonkussen. “Hoi Martijn,” zei ze zachtjes. “Fijn je te zien.”
Ze praatten urenlang, over hun dromen en hun angsten, en over het vreemde, kleine wereldje dat ze samen hadden gecreëerd. De avond was de meest memorabele tot nu toe.
Er waren geen drakennuggets, geen ballenbak en geen verschoonmomenten, maar het gevoel van bevrijding en geluk was net zo intens.
Die avond, terwijl ze door de straten van de stad liepen, hand in hand, wist Martijn dat hij nooit meer leegte zou voelen. Hij had zijn plek gevonden, en die plek was bij Elien.
Wat begon als een weddenschap, had hem meer gebracht dan hij ooit had durven dromen: hij had niet alleen zijn innerlijke kind teruggevonden, maar ook zijn eerste, echte liefde.
En dat, dacht hij, was misschien wel het gekste, maar ook het mooiste avontuur van zijn leven.
Het idee was absurd, dat wist ik, maar mijn vrienden hadden me uitgedaagd. "Jij gaat naar dat nieuwe kleuterrestaurant"
Het was een restaurant voor tieners die terug kinds willen zijn, na een lange schoolweek. Enkel open in het weekend.
Het interieur zag er precies zo uit als een kleuterklas, inclusief kleine tafeltjes, kinderstoeltjes en een vloer vol felgekleurde puzzelstukjes.
De muren waren beplakt met tekeningen van vrolijke zonnetjes en regenboogjes, en uit de luidsprekers klonk zachtjes een kinderliedje.
"Kom maar mee, jongen, we hebben je kleuteruniform al klaargelegd" zei ‘juf’ Jana
Ik kreeg een luier omgedaan en een felgekleurde romper.
Ik had me zo goed mogelijk in mijn rol proberen te verplaatsen. Ik had mijn eten, 'drakennuggets', met mijn handen gegeten.
Na het eten werd ik naar de speelhoek gebracht, Ik speelde met de auto's en met de blokken terwijl een juf kinderliedjes zong.
Het voelde gek, maar ook... bevrijdend, op een vreemde manier. Alsof ik even al mijn volwassen verantwoordelijkheden en zorgen kon vergeten.
Even later, toen ik voelde dat ik moest poepen, durfde ik het eerst niet. Het was zo'n vreemd idee, een volwassen jongen die in z'n luier moet poepen.
Maar de regels waren duidelijk, en er waren geen toiletten. Ik haalde diep adem en drukte m'n luier helemaal vol.
Ik kon het niet geloven, ik een tienerjongen die in z'n broek (luier) poept.
Oh nee wat heb ik me nu toch weer aangedaan. Nu moet ik 1 van de juffen roepen.
Op een verlegen toon riep ik een kleuterjuf: “Juf, ik heb een ongelukje gehad”
Ik voelde mijn wangen rood worden van schaamte, maar de juf, een meisje dat er even oud uitzag als ik, kwam rustig naar me toe.
Ze glimlachte lief en nam me mee naar de verschoonruimte. Ze tilde me op, en ik voelde me net een klein kind. Ze legde me voorzichtig op het kussen, en begon met de verschoning.
Het was zo'n vreemde situatie, zo ongemakkelijk. Maar ze leek het zo professioneel aan te pakken. Ze praatte rustig, en stelde me gerust.
"Ik zal je een verse luier om doen, lieve schat," zei ze. Ik kon niet anders dan lachen, want ik voelde me net terug een kleuter.
We hadden een gesprekje. Ze vroeg mijn naam, en ik zei die verlegen. Het voelde zo raar om mijn naam te zeggen, terwijl ik in zo'n kwetsbare positie was.
Maar haar stem was zo zacht en geruststellend dat ik me op mijn gemak voelde. Ze vertelde me dat haar naam Elien was, en dat ze me schattig vond.
Terwijl ze de schone luier omdeed, dacht ik bij mezelf: dit is niet de meest normale date, maar het is wel de meest memorabele.
Ik wist dat ik terug zou komen, alleen al om deze bizarre, schattige juf te zien.
De rest van de middag verliep in een soort dromerige waas. Nadat Elien me had verschoond, bracht ze me terug naar de speelhoek.
Ik bleef in de buurt van Elien, die andere ‘kleuters’ hielp met hun knutselwerkjes en kinderliedjes zong.
Toen het tijd was om te gaan, hielp Elien me weer overeind. Ze veegde een vlekje van mijn romper en glimlachte. “Wat ben jij een schattige kleuter, Martijn” zei ze flirterig. Ik moest lachen.
Bij de uitgang overhandigde ze me een speen. “Tot snel, grote kleine jongen,” fluisterde ze.
Terwijl ik door de deur liep, met lichte blozende wangen en de speen in mijn hand, besefte ik dat er een kaartje aanhing.
Met daarop haar nummer. "bel me als je nog eens een poepluier hebt" stond er geschreven. Mijn wangen werden nog roder, niet van schaamte maar van verliefdheid.
Thuisgekomen, in mijn 'volwassen' kleren, voelde ik me leeg. De ongemakkelijkheid had plaatsgemaakt voor een leegte die ik niet kon verklaren.
De volgende ochtend, keek ik in de spiegel en besloot ik dat ik terug moest.
Ik wilde weten of dat gevoel van bevrijding nog steeds bestond. En, om eerlijk te zijn, omdat ik Elien terug wilde zien.
Maar eerst nog een saaie week school overleven.
De week erna ging ik terug. Ik had mijn moed verzameld en stuurde Elien een berichtje in het restaurant.
Ze reageerde meteen, en haar lachende poep-emoticon gaf me de moed die ik nodig had. “Ik verwacht je in de ballenbak,” had ze geschreven.
Toen ik aankwam, voelde ik me niet zo nerveus als de eerste keer. Elien begroette me met een warme glimlach en een knuffel. Ze vroeg me hoe ik me voelde en of ik een leuke week had gehad.
Ik voelde me zo op mijn gemak bij haar. Ze behandelde me als een vriend, niet als een cliënt. Die dag speelde ik met de blokken en de autootjes, en we praatten urenlang.
Ze vertelde me dat ze de baan had genomen omdat ze een pauze wilde van de 'volwassen' wereld en de stress van school. Ik herkende haar verhaal en kon me er volledig in vinden.
Toen ik aan het einde van de dag weer opstond om naar huis te gaan, wist ik dat dit het begin was van iets nieuws. Misschien was dit gek, maar het maakte me gelukkig. Het maakte me blij.
Martijn en Elien bleven elkaar elk weekend zien in het kleuterrestaurant. Wat begon als een bizarre uitdaging, groeide uit tot iets waar Martijn de hele week naar uitkeek.
De dagen in het restaurant waren voor hen een oase van rust, een plek waar ze even konden ontsnappen aan de verwachtingen van de buitenwereld. De vriendschap die daar ontstond, werd al snel meer.
Op een zonnige zaterdag, na een lange middag in de ballenbak, fluisterde Martijn naar Elien: “Kan ik je even onder vier ogen spreken?”
“Ja dat kan, in de verschoonruimte hebben we privacy, dan kunnen we ongestoord praten. Poep snel even in je luier, dan kan ik je verschonen.”
Ik durfde niet tegenspreken. Ik moest eigenlijk ook heel nodig en de verschoning is altijd een leuk intiem moment. Dus ik poepte snel m'n luier vol.
Ze nam me mee naar de verschoonruimte, zette me op het kussen en begon met de verschoning. Tijdens de verschoning vroeg ze: “Wat wou je me eigenlijk vragen, Martijntje?”
“Zou je iets met me willen doen buiten deze verschoonruimte” vroeg ik verlegen. Terwijl mijn gezicht rood werd.
Elien's ogen twinkelden. Ze haalde een diepe zucht en zei: “Ik wil heel graag.”
“Maar dan zonder luiers en rompers, niet als juf en kleuter. Gewoon wij twee, als Martijn en Elien.”
Martijn voelde een golf van opluchting en blijdschap. “Deal,” zei hij met een brede lach.
Hun eerste afspraakje buiten het restaurant was in een normaal, ‘volwassen’ restaurant.
Martijn, gekleed in zijn eigen kleren, voelde zich in het begin ongemakkelijk. Hij had het gevoel dat hij zonder luier zijn superkracht had verloren. Hij was bang dat de magie hier niet zou werken.
Maar toen Elien binnenkwam, gekleed in een lichte zomerjurk, was al zijn onzekerheid meteen verdwenen.
Haar glimlach was dezelfde als die ze hem in het restaurant had gegeven, op het verschoonkussen. “Hoi Martijn,” zei ze zachtjes. “Fijn je te zien.”
Ze praatten urenlang, over hun dromen en hun angsten, en over het vreemde, kleine wereldje dat ze samen hadden gecreëerd. De avond was de meest memorabele tot nu toe.
Er waren geen drakennuggets, geen ballenbak en geen verschoonmomenten, maar het gevoel van bevrijding en geluk was net zo intens.
Die avond, terwijl ze door de straten van de stad liepen, hand in hand, wist Martijn dat hij nooit meer leegte zou voelen. Hij had zijn plek gevonden, en die plek was bij Elien.
Wat begon als een weddenschap, had hem meer gebracht dan hij ooit had durven dromen: hij had niet alleen zijn innerlijke kind teruggevonden, maar ook zijn eerste, echte liefde.
En dat, dacht hij, was misschien wel het gekste, maar ook het mooiste avontuur van zijn leven.
