Martin, een lieve en slimme jongen van 13 met een bril, hij werd gepest omdat hij zo klein was.
Op een saaie ochtend zat Martin in de klas bijna in slaap de dommelen, tot plots Jan een papieren prop naar hem gooide.
"Oh sorry ik zag je niet, klein kind." zei Jan, die begon te lachen samen met zijn vrienden.
Jan en zijn vrienden waren een stelletje valse pesters. Zij pesten Martin omdat hij zo klein is.
Tijdens de pauze moest Martin naar de wc, maar werd opgewacht door de groep pesters.
"Hier kom je niet in, plas maar in je broek klein kind." zei Jan terwijl hij Martin met een schop buiten duwde.
Martin liep met tranen in z'n ogen weg. Maar hij moest dringend plassen. "Oh nee wat moet ik nu doen." dacht Martin.
In het gebouw naast hun klas, was een kleuterschool. "Daar zal wel een wc zijn die vrij is.".
Martin haastte zich naar de kleuterschool, hij moest wel want hij was bijna te laat.
Hij zat net op de wc en deed een flinke plas. "Dat was op het nippertje" zuchtte Martin.
"Nu nog even m'n handen wassen. En dan ben ik net optijd voor het volgende lesuur." dacht Martin.
Hij draaide de kraan open en er spoot ineens een grote waterstraal tussen zijn benen, z'n broek nat.
Het leek net alsof hij in z'n broek had geplast. "Ik heb nu geen tijd om af te drogen, ik moet naar de les" dacht hij. En hij snelde de gang in.
Tot hij een kleuterjuf tegen het lijf liep. "Niet rennen" zei de juf streng. "Sorry" zei Martin verlegen.
"Maar he, wacht eens. Jij hebt in je broek geplast." zei de juf vragend. "Nee hoor, dat is gewoon water." zei Martin schamend.
"Nee dat maak je me niet wijs, jij hebt in je broek geplast." zei de juf en trok Martin mee naar de verschoonruimte.
"Nee, dit is een vergissing" zei Martin terwijl hij tegenstribbelde. Maar voor hij kon protesteren, tilde de juf Martin op als een kleuter.
Zij zette hem op het verschoonkussen en deed zijn broek en onderbroek uit. Zij droogde hem af en nam een luier.
"Een luier?" vroeg Martin bang. "Dat is helemaal niet nodig.". "Je natte broek zegt iets anders" zei de juf. "niet tegenstribbelen"
Ze deed wat babypoeder op zijn kontje en deed hem een luier om. Ze zette hem op de grond en zocht hem een nieuwe outfit.
In de kast had ze nog een salopette van mickey mouse en een t-shirt van donald duck. Omdat Martin zo klein was pastte alles perfect.
Hij leek nu ook helemaal op een kleuter. Je zou het verschil niet merken.
"Dankje juf, maar nu ben ik echt weg." zei Martin die zich nu zeer hard schaamde. "Dat dacht ik niet, het is tijd voor het dutje net zoals de andere kleuters van de klas."
"Kom mee de bel gaat net" zei de juf die ondertussen Martin optilde als een kleuter en meenam naar haar kleuterklas.
Martin voelde de warme armen van de juf om zich heen en probeerde zich los te wringen, maar het was tevergeefs. De juf was sterker dan hij had gedacht.
"Nee! Laat me los!" riep hij uit, terwijl hij zwaaide met zijn armen en benen, gehuld in de Mickey Mouse salopette en Donald Duck T-shirt. Hij schaamde zich zo diep dat zijn wangen rood kleurden.
De kleuterklas was een vrolijke chaos van lachende kinderen en speelgoed. De juf zette hem voorzichtig neer in de kring.
"Kijk, kindjes, wij zijn terug" zei ze met een glimlach, "Dit jongetje had een ongelukje gehad, maar heb hem net verschoond"
Een klein meisje met vlechtjes kwam naar hem toe en gaf hem een knuffel.
"Je moet je niet schamen, ik heb vorige week ook in mn broek geplast" fluisterde ze. "Hoe heet je?"
"Ik ben Martin en ..." zei Martin die onderbroken werd door de kleuterjuf. "Oh Martin, wat een mooie naam."
Hij wilde eigenlijk iedereen vertellen dat hij geen kleuter is, maar de bel rinkelde net.
Gevangen in de klas met een luier onder zijn broek en omringd door spelende kinderen, voelde hij zich volkomen machteloos.
De juf leidde de klas naar de slaaphoek. Ze zette Martin in een klein bedje met een deken met beertjes erop. "Nu even rustig slapen," zei ze vriendelijk.
Hij draaide zich om en deed zijn ogen dicht, hopend dat dit een heel lange, slechte droom was.
Hij werd wakker gemaakt door de bel. Hij dacht "Yes, Ik ben van deze nachtmerrie af, ik mag naar huis."
Maar plots zei de juf "wakker worden kindjes, we vertrekken zo op schoolreisje"
"Schoolreisje?" vroeg Martin schrikkend. "Ja!" legde de juf uit. "we gaan voor het verlengd weekend naar zee. En iedereen gaat mee."
"Nee dat gaat niet, dat mag niet!" zei Martin bang. "Jawel" zei de juf. "Ik heb naar iedereen hun ouders gebeld en het mag. Ze hebben jullie koffers al meegegeven."
"En voor jou Martin, vind ik wel wat tussen de reserve kleding. En we hebben luiers genoeg, dus geen probleem" lachtte de juf.
Wat Martin ook probeerde, de kleuterjuf liet zich niet van de wijs brengen. Ze zag hem als een van haar kleuters en was vastbesloten om hem mee te nemen.
Toen Martin protesteerde, tilde de juf hem gewoon op en nam hem mee op haar arm de bus op.
Eenmaal op de bus, zocht Martin naar een plekje. Hij had hoop dat hij achterin, ver van de juf en de andere kinderen, kon gaan zitten.
Maar de juf stuurde hem naar een stoel vooraan naast haar, naast het raam. "Zo kun je alles goed zien," zei ze, terwijl ze hem hielp in zijn stoel te klimmen.
Ze maakte zijn gordel vast en gaf hem een knuffel. Martin voelde zich zo klein en vernederd dat hij zich onzichtbaar wilde maken.
De reis naar de zee leek eindeloos. De bus was gevuld met het gelach en gezang van de kleuters, terwijl Martin in stilte naar buiten staarde.
Toen ze aankwamen bij de zee, nam de juf alle kinderen mee . Ze hadden een prachtig huisje direct aan het water.
Martin kreeg een plekje in een kamer met vijf andere kleuters, allemaal in kleine, lage bedjes.
Hij probeerde te ontsnappen, maar de juf was overal. Ze hield hem nauwlettend in de gaten, alsof hij een weggelopen huisdier was.
De juf gaf de kinderen zonnecrème en liet ze hun zwembroek aandoen. Ze gaf Martin een rood zwembroekje met eendjes erop en een zwemluier.
"Deze moet je omdoen, Martin," zei ze met een vriendelijke glimlach. "Net zoals de rest."
Martin schudde zijn hoofd. "Nee, dat hoeft niet!" riep hij uit. "Jawel, je hebt net een ongelukje gehad," zei de juf. "Ik wil niet dat je dat op schoolreisje ook nog hebt."
Martin protesteerde, maar het mocht niet baten. De juf hield hem stevig vast terwijl ze de zwemluier omdeed.
Martin moest met de kleuters zandkastelen bouwen, schelpen zoeken en met een emmertje water scheppen.
Zelfs toen ze in het water gingen, moest hij bij de hand van de juf blijven. Hij probeerde steeds weg te rennen, maar de juf was sneller dan hij en pakte hem steeds weer op.
Die avond, na een vermoeiende dag, was Martin doodop. Hij ging naar de kamer om te slapen, maar de juf kwam binnen met zijn slaapkamerjurkje.
"Nee, dat wil ik niet aan," zei Martin met een zucht. "Het is heel zacht," zei de juf. "Je zult er lekker in slapen." Ze hielp hem het jurkje aan te doen, samen met een nieuwe luier.
Martin ging in zijn bed liggen en probeerde te slapen, hopend dat de volgende dag alles weer normaal zou zijn. Maar in plaats van rust te vinden, voelde hij zich gevangen.
Hoe ontsnap je uit een kleuterklas die op schoolreisje is, wanneer je gekleed bent als een kleuter en een luier draagt? Martin wist het antwoord niet.
Hij besloot zich neer te leggen bij zijn lot. Hij was een kleuter nu, in een luier, en dat zou hij blijven zolang dit bizarre schoolreisje duurde.
De juf kwam de kamer in, zong een vrolijk liedje en wekte de andere kinderen. "Opstaan, liefjes! Vandaag gaan we de duinen in.
Ze hielp Martin uit bed, deed zijn luier af en zette hem op het potje. Hij voelde een golf van vernedering, maar de juf leek het niet te merken.
Ze deed hem een schone luier om en kleedde hem aan in een spijkerbroek salopette met een witte t-shirt met een biggetje erop. "Zo, nu ben je klaar om te spelen."
De dag verliep zoals de vorige. Martin moest meedoen met alle kleuteractiviteiten.
Schelpen zoeken in de duinen, met een emmertje en schepje spelen. De andere kinderen leken hem als een van hen te accepteren
Tijdens het maken van een zandkasteel, voelde Martin opeens dat hij heel nodig moest poepen. "Ik zal de juf even roepen en naar de wc gaan" dacht hij.
"Of nee ik heb een beter idee" Martin bedacht een plannetje. "Zij denken dat ik een kleuter ben en ik word zo behandeld, dus ik word een kleuter."
Martin koos ervoor om opzettelijk in zn luier te poepen. Het lukte verbazend goed. Hij drukte heel zn luier vol. Hij besloot niets te vertellen. Ze zou het wel ruiken.
Na een tijdje kwam de juf naar de zandkastelen kijken. "Mooi gemaakt allemaal" zei ze toen ze plots een poepluier rook.
Ze volgde de geur toen ze plots voor aan Liesje die naast me zat: "Heb je in je broek gepoept, schat?". Liesje schudde met haar hoofd.
Toen de juf richten Liesje liep om haar broek te controleren, rook ze dat het niet van Liesje kwam. Maar van Martin.
"Martin, heb je in je luier gepoept?" vroeg de juf bezorgd. Martin keek verlegen naar de juf, maar zweeg.
Hij had zijn plan uitgevoerd en nu was het wachten op de reactie. De juf rook het duidelijk. Ze trok een bezorgd gezicht en zette haar handen in haar zij.
"Martin," zei ze opnieuw, "we hebben toch geleerd dat we het moeten zeggen als we een ongelukje gehad hebben?"
Ze tilde hem voorzichtig op en nam hem mee van het strand af, naar een rustig plekje achter de duinen. De andere kleuters speelden ongestoord verder.
"We gaan je verschonen," zei ze. Martin had geen zin om mee te werken, maar de juf was vastberaden. Ze legde hem op een deken op het zand en deed zijn spijkerbroek-salopette uit.
De kleuterjuf schrok toen ze zag hoe vol de luier zat. Ze haalde snel een schone luier, een doekje en wat babypoeder uit haar tas.
Martin probeerde tegen te stribbelen, maar de juf hield hem stevig vast. "Stil maar, lieverd," zei ze zachtjes. "Het is niet erg. Het kan de beste overkomen."
Ze verschoonde hem met een geroutineerde hand. Martin voelde zich zo diep vernederd. Het was de ultieme vernedering: als een baby behandeld worden door een vreemde vrouw, terwijl hij dertien was.
De juf maakte hem schoon, deed de schone luier om en deed zijn kleren weer aan. Daarna tilde ze hem op en gaf hem een knuffel. "Zo," zei ze. "Nu ben je weer helemaal schoon."
Terug op het strand nam de juf Martins hand en leek ze hem nog dichter in de gaten te houden dan voorheen.
Ze zette hem naast haar op het bankje, zodat ze op hem kon letten. Ze zou Martin geen seconde meer uit het oog verliezen.
Terwijl Martin op het bankje zat, voelde hij de zon op zijn gezicht en hoorde hij de lachende kleuters om zich heen. De juf zat dicht naast hem, haar hand op zijn rug.
Martin die al heel het weekend probeerde te overtuigen dat hij geen kleuter was, had haar nu alleen maar meer overtuigd van het tegendeel.
Plotseling raakte een klein handje zijn schouder aan. Het was Liesje, het meisje met de vlechtjes. "Martin, wil je met mij schelpen zoeken?" vroeg ze met een lieve glimlach.
Hij keek naar de juf, die hem bemoedigend aankeek. "Ga maar, liefje," zei ze zachtjes. "Speel maar een beetje met Liesje."
Martin twijfelde. Wilde hij wel spelen met de kleuters? Aan de andere kant, wat had hij te verliezen? Hij stond op en pakte Liesje's hand.
Ze renden samen naar de waterlijn, lachend terwijl de golven over hun blote voeten spoelden. Martin vergat even al zijn zorgen.
En voelde zich voor het eerst sinds dagen weer een beetje vrij. Hij lachte en speelde, net zoals de andere kinderen.
Hij voelde de wind in zijn haren en de warmte van de zon op zijn huid. Dit was niet wie hij was, maar het voelde goed.
Toen ze terugkwamen bij de juf, had Martin een handvol mooie schelpen in zijn zak. Hij liet ze aan de juf zien, die hem een knipoog gaf. "Wat een prachtige schelpen, Martin," zei ze trots.
Hij voelde een golf van warmte door zich heen gaan. Het was niet de vrijheid waar hij op hoopte, maar het was een klein beetje geluk in de chaos van de schoolreis.
De avond verliep zoals de vorige, met een rustgevend slaapliedje van de juf en de zachte luier die hij al gewoon begon te vinden.
De volgende ochtend, toen hij wakker werd, voelde Martin zich anders. Hij had de nachtmerrie omarmd en besefte dat hij er niets aan kon veranderen. Hij was Martin, de jongen die een kleuter was geworden.
Hij kleedde zich zonder protest aan in de salopette en de luier en ging naar beneden om te ontbijten.
Na het ontbijt gingen ze nog even op het strand spelen. Martin rende met de kleuters over het zand en voelde zich vrolijk.
Martin rende met de kleuters over het zand en voelde zich vrolijk. Hij liet een luid lachje ontsnappen dat hij bij zichzelf nog nooit had gehoord. Het was de lach van een onbezorgd kind, en het voelde vreemd genoeg goed.
Hij was nog steeds Martin, dertien jaar oud, maar de schaamte en vernedering van de afgelopen dagen waren veranderd in een zekere berusting. Het had geen zin meer om te vechten tegen een realiteit die zo vasthoudend was.
De juf glimlachte toen ze hem zo zag spelen, gelukkig en vrij. Ze had de afgelopen dagen de verandering in Martin waargenomen.
Zijn aanvankelijke protest en verdriet hadden plaatsgemaakt voor acceptatie, en ze was blij om te zien dat hij eindelijk genoot van de schoolreis.
Tijdens het middagdutje lag Martin in zijn bedje. Hij dacht na terwijl hij luisterde naar de zeebries door de duinen. Hij besloot de volledige waarheid te vertellen aan de juf.
Terwijl te 'andere' kleuters nog in een diepe slaap waren, ging Martin opzoek naar de juf. Toen de juf Martin zag zei ze streng: "Terug in je bedje jij".
"Maar ik zou je even willen spreken juf." vroeg Martin. "Oke, kom even mee naar mijn kamer" zei de juf. Martin liep hand-in-hand met de juf de trap op.
"Juf, er is iets dat ik je moet vertellen" zei Martin verlegen. "Vertel maar" zei de juf nieuwsgierig. "Er is een misverstand gebeurt" zei Martin serieus.
"Ik ben geen kleuter, u heeft me per ongeluk als een kleuter aangezien." zei Martin. "hahaha goeie grapje" grinnikte de juf.
"Nee het is echt geen grapje" zei Martin serieus. "Ik was naar de wc in de kleuterschool gegaan omdat pesters me niet binnenlieten in de wc van mijn school."
"Maar je had toch in je broek geplast?" vroeg de juf. "Nee ik had per ongeluk een natte broek door de defecte kraan" zei Martin voor z'n verdediging.
"Oh, nee echt waar? Hoe kon ik zo dom zijn?" zei de juf schamend. "Ik laat de buschauffeur je zo snel mogelijk naar huis brengen".
"Wat een nachtmerrie moet die geweest zijn voor jou" zei de juf bezorgd. "In het begin wel, maar nu vind ik het best leuk." voegde Martin toe.
"Hoe kan ik het je ooit goedmaken?" smeekte de juf. "Ik heb wel een ideetje"
Omdat Martin het eigenlijk zo leuk vond op het schoolreisje van de kleuterklas, vroeg hij of hij nog een dagje mag blijven.
"Vond jij het echt zo leuk hier?" vroeg de juf trots. "Ja nu ik het kleuter zijn omarmt heb, vind ik het geweldig." "Zalig om even al m'n zorgen te vergeten."
"Ik vond het ook leuk met jou, jij bent m'n favoriete kleuter" zei de juf grappend.
"Ga maar lekker spelen, Martin. Morgen is alles weer voorbij" zei de juf. "Als je wil mag je vandaag nog in je luier plassen"
"Of poepen, want ik wist dat je het opzettelijk deed." zei de juf grappend. Martin begon te blozen.
Da volgende dag was het tijd om te vertrekken. De kinderen werden aangekleed in hun 'reiskleren'. De juf gaf Martin zijn salopette en zijn Donald Duck T-shirt terug.
"Klaar om naar huis te gaan, lieverd," zei ze. Martin had een zekere rust gevonden, maar de gedachte om terug naar de realiteit te gaan bezorgde hem weer een knoop in zijn maag.
Eenmaal terug bij de school werden de kinderen een voor een opgehaald door hun ouders. Martin stond daar, in zijn Mickey Mouse salopette en met een luier onder zijn broek, in de kleuterklas te wachten.
De ouders lachten naar hem en dachten dat hij ook een van de kleuters was. Toen de bel ging, stormde de schoolgang vol met de 'echte' basisschoolkinderen.
Martin voelde de ogen van alle kinderen op zich gericht. De juf kwam naast hem staan en nam zijn hand en zei: "Deze jongen is een van mijn kleuters, staar zo niet naar hem."
Martin keek naar de juf. Haar hand om de zijne gaf hem een gevoel van veiligheid dat hij in geen tijden had gevoeld. "Wat ga ik nu doen?" fluisterde hij.
De juf knielde voor hem neer. "Jij gaat nu naar huis," zei ze zachtjes. "Ik heb je ouders al gebeld en de situatie uitgelegd. Ze zijn onderweg."
Martin schrok. "Alles?" vroeg hij. De juf knikte. "Alles. Ze zullen niet boos zijn, Martin. Ze begrijpen het misverstand."
Toen Martin's moeder hem even later kwam ophalen, omhelsde ze hem stevig. "Ik heb je zo gemist" fluisterde ze. "Blij dat je terug bent, schatje"
"Je hoeft je niet te schamen. Ook niet voor die poepluier." zei Martin's moeder. Martin werd rood van schaamte.
"Bedankt om zo goed voor mijn kleutertje te zorgen" zei mama tegen de juf. "mama" riep Martin schamend.
De volgende ochtend ging Martin weer naar zijn eigen klas. Hij droeg zijn normale kleren en zijn bril. Hij zag er weer uit als de Martin van altijd.
Hij glimlachte, en voor het eerst in lange tijd voelde hij zich niet meer klein, maar gewoon Martin. En dat was meer dan genoeg.
Op een saaie ochtend zat Martin in de klas bijna in slaap de dommelen, tot plots Jan een papieren prop naar hem gooide.
"Oh sorry ik zag je niet, klein kind." zei Jan, die begon te lachen samen met zijn vrienden.
Jan en zijn vrienden waren een stelletje valse pesters. Zij pesten Martin omdat hij zo klein is.
Tijdens de pauze moest Martin naar de wc, maar werd opgewacht door de groep pesters.
"Hier kom je niet in, plas maar in je broek klein kind." zei Jan terwijl hij Martin met een schop buiten duwde.
Martin liep met tranen in z'n ogen weg. Maar hij moest dringend plassen. "Oh nee wat moet ik nu doen." dacht Martin.
In het gebouw naast hun klas, was een kleuterschool. "Daar zal wel een wc zijn die vrij is.".
Martin haastte zich naar de kleuterschool, hij moest wel want hij was bijna te laat.
Hij zat net op de wc en deed een flinke plas. "Dat was op het nippertje" zuchtte Martin.
"Nu nog even m'n handen wassen. En dan ben ik net optijd voor het volgende lesuur." dacht Martin.
Hij draaide de kraan open en er spoot ineens een grote waterstraal tussen zijn benen, z'n broek nat.
Het leek net alsof hij in z'n broek had geplast. "Ik heb nu geen tijd om af te drogen, ik moet naar de les" dacht hij. En hij snelde de gang in.
Tot hij een kleuterjuf tegen het lijf liep. "Niet rennen" zei de juf streng. "Sorry" zei Martin verlegen.
"Maar he, wacht eens. Jij hebt in je broek geplast." zei de juf vragend. "Nee hoor, dat is gewoon water." zei Martin schamend.
"Nee dat maak je me niet wijs, jij hebt in je broek geplast." zei de juf en trok Martin mee naar de verschoonruimte.
"Nee, dit is een vergissing" zei Martin terwijl hij tegenstribbelde. Maar voor hij kon protesteren, tilde de juf Martin op als een kleuter.
Zij zette hem op het verschoonkussen en deed zijn broek en onderbroek uit. Zij droogde hem af en nam een luier.
"Een luier?" vroeg Martin bang. "Dat is helemaal niet nodig.". "Je natte broek zegt iets anders" zei de juf. "niet tegenstribbelen"
Ze deed wat babypoeder op zijn kontje en deed hem een luier om. Ze zette hem op de grond en zocht hem een nieuwe outfit.
In de kast had ze nog een salopette van mickey mouse en een t-shirt van donald duck. Omdat Martin zo klein was pastte alles perfect.
Hij leek nu ook helemaal op een kleuter. Je zou het verschil niet merken.
"Dankje juf, maar nu ben ik echt weg." zei Martin die zich nu zeer hard schaamde. "Dat dacht ik niet, het is tijd voor het dutje net zoals de andere kleuters van de klas."
"Kom mee de bel gaat net" zei de juf die ondertussen Martin optilde als een kleuter en meenam naar haar kleuterklas.
Martin voelde de warme armen van de juf om zich heen en probeerde zich los te wringen, maar het was tevergeefs. De juf was sterker dan hij had gedacht.
"Nee! Laat me los!" riep hij uit, terwijl hij zwaaide met zijn armen en benen, gehuld in de Mickey Mouse salopette en Donald Duck T-shirt. Hij schaamde zich zo diep dat zijn wangen rood kleurden.
De kleuterklas was een vrolijke chaos van lachende kinderen en speelgoed. De juf zette hem voorzichtig neer in de kring.
"Kijk, kindjes, wij zijn terug" zei ze met een glimlach, "Dit jongetje had een ongelukje gehad, maar heb hem net verschoond"
Een klein meisje met vlechtjes kwam naar hem toe en gaf hem een knuffel.
"Je moet je niet schamen, ik heb vorige week ook in mn broek geplast" fluisterde ze. "Hoe heet je?"
"Ik ben Martin en ..." zei Martin die onderbroken werd door de kleuterjuf. "Oh Martin, wat een mooie naam."
Hij wilde eigenlijk iedereen vertellen dat hij geen kleuter is, maar de bel rinkelde net.
Gevangen in de klas met een luier onder zijn broek en omringd door spelende kinderen, voelde hij zich volkomen machteloos.
De juf leidde de klas naar de slaaphoek. Ze zette Martin in een klein bedje met een deken met beertjes erop. "Nu even rustig slapen," zei ze vriendelijk.
Hij draaide zich om en deed zijn ogen dicht, hopend dat dit een heel lange, slechte droom was.
Hij werd wakker gemaakt door de bel. Hij dacht "Yes, Ik ben van deze nachtmerrie af, ik mag naar huis."
Maar plots zei de juf "wakker worden kindjes, we vertrekken zo op schoolreisje"
"Schoolreisje?" vroeg Martin schrikkend. "Ja!" legde de juf uit. "we gaan voor het verlengd weekend naar zee. En iedereen gaat mee."
"Nee dat gaat niet, dat mag niet!" zei Martin bang. "Jawel" zei de juf. "Ik heb naar iedereen hun ouders gebeld en het mag. Ze hebben jullie koffers al meegegeven."
"En voor jou Martin, vind ik wel wat tussen de reserve kleding. En we hebben luiers genoeg, dus geen probleem" lachtte de juf.
Wat Martin ook probeerde, de kleuterjuf liet zich niet van de wijs brengen. Ze zag hem als een van haar kleuters en was vastbesloten om hem mee te nemen.
Toen Martin protesteerde, tilde de juf hem gewoon op en nam hem mee op haar arm de bus op.
Eenmaal op de bus, zocht Martin naar een plekje. Hij had hoop dat hij achterin, ver van de juf en de andere kinderen, kon gaan zitten.
Maar de juf stuurde hem naar een stoel vooraan naast haar, naast het raam. "Zo kun je alles goed zien," zei ze, terwijl ze hem hielp in zijn stoel te klimmen.
Ze maakte zijn gordel vast en gaf hem een knuffel. Martin voelde zich zo klein en vernederd dat hij zich onzichtbaar wilde maken.
De reis naar de zee leek eindeloos. De bus was gevuld met het gelach en gezang van de kleuters, terwijl Martin in stilte naar buiten staarde.
Toen ze aankwamen bij de zee, nam de juf alle kinderen mee . Ze hadden een prachtig huisje direct aan het water.
Martin kreeg een plekje in een kamer met vijf andere kleuters, allemaal in kleine, lage bedjes.
Hij probeerde te ontsnappen, maar de juf was overal. Ze hield hem nauwlettend in de gaten, alsof hij een weggelopen huisdier was.
De juf gaf de kinderen zonnecrème en liet ze hun zwembroek aandoen. Ze gaf Martin een rood zwembroekje met eendjes erop en een zwemluier.
"Deze moet je omdoen, Martin," zei ze met een vriendelijke glimlach. "Net zoals de rest."
Martin schudde zijn hoofd. "Nee, dat hoeft niet!" riep hij uit. "Jawel, je hebt net een ongelukje gehad," zei de juf. "Ik wil niet dat je dat op schoolreisje ook nog hebt."
Martin protesteerde, maar het mocht niet baten. De juf hield hem stevig vast terwijl ze de zwemluier omdeed.
Martin moest met de kleuters zandkastelen bouwen, schelpen zoeken en met een emmertje water scheppen.
Zelfs toen ze in het water gingen, moest hij bij de hand van de juf blijven. Hij probeerde steeds weg te rennen, maar de juf was sneller dan hij en pakte hem steeds weer op.
Die avond, na een vermoeiende dag, was Martin doodop. Hij ging naar de kamer om te slapen, maar de juf kwam binnen met zijn slaapkamerjurkje.
"Nee, dat wil ik niet aan," zei Martin met een zucht. "Het is heel zacht," zei de juf. "Je zult er lekker in slapen." Ze hielp hem het jurkje aan te doen, samen met een nieuwe luier.
Martin ging in zijn bed liggen en probeerde te slapen, hopend dat de volgende dag alles weer normaal zou zijn. Maar in plaats van rust te vinden, voelde hij zich gevangen.
Hoe ontsnap je uit een kleuterklas die op schoolreisje is, wanneer je gekleed bent als een kleuter en een luier draagt? Martin wist het antwoord niet.
Hij besloot zich neer te leggen bij zijn lot. Hij was een kleuter nu, in een luier, en dat zou hij blijven zolang dit bizarre schoolreisje duurde.
De juf kwam de kamer in, zong een vrolijk liedje en wekte de andere kinderen. "Opstaan, liefjes! Vandaag gaan we de duinen in.
Ze hielp Martin uit bed, deed zijn luier af en zette hem op het potje. Hij voelde een golf van vernedering, maar de juf leek het niet te merken.
Ze deed hem een schone luier om en kleedde hem aan in een spijkerbroek salopette met een witte t-shirt met een biggetje erop. "Zo, nu ben je klaar om te spelen."
De dag verliep zoals de vorige. Martin moest meedoen met alle kleuteractiviteiten.
Schelpen zoeken in de duinen, met een emmertje en schepje spelen. De andere kinderen leken hem als een van hen te accepteren
Tijdens het maken van een zandkasteel, voelde Martin opeens dat hij heel nodig moest poepen. "Ik zal de juf even roepen en naar de wc gaan" dacht hij.
"Of nee ik heb een beter idee" Martin bedacht een plannetje. "Zij denken dat ik een kleuter ben en ik word zo behandeld, dus ik word een kleuter."
Martin koos ervoor om opzettelijk in zn luier te poepen. Het lukte verbazend goed. Hij drukte heel zn luier vol. Hij besloot niets te vertellen. Ze zou het wel ruiken.
Na een tijdje kwam de juf naar de zandkastelen kijken. "Mooi gemaakt allemaal" zei ze toen ze plots een poepluier rook.
Ze volgde de geur toen ze plots voor aan Liesje die naast me zat: "Heb je in je broek gepoept, schat?". Liesje schudde met haar hoofd.
Toen de juf richten Liesje liep om haar broek te controleren, rook ze dat het niet van Liesje kwam. Maar van Martin.
"Martin, heb je in je luier gepoept?" vroeg de juf bezorgd. Martin keek verlegen naar de juf, maar zweeg.
Hij had zijn plan uitgevoerd en nu was het wachten op de reactie. De juf rook het duidelijk. Ze trok een bezorgd gezicht en zette haar handen in haar zij.
"Martin," zei ze opnieuw, "we hebben toch geleerd dat we het moeten zeggen als we een ongelukje gehad hebben?"
Ze tilde hem voorzichtig op en nam hem mee van het strand af, naar een rustig plekje achter de duinen. De andere kleuters speelden ongestoord verder.
"We gaan je verschonen," zei ze. Martin had geen zin om mee te werken, maar de juf was vastberaden. Ze legde hem op een deken op het zand en deed zijn spijkerbroek-salopette uit.
De kleuterjuf schrok toen ze zag hoe vol de luier zat. Ze haalde snel een schone luier, een doekje en wat babypoeder uit haar tas.
Martin probeerde tegen te stribbelen, maar de juf hield hem stevig vast. "Stil maar, lieverd," zei ze zachtjes. "Het is niet erg. Het kan de beste overkomen."
Ze verschoonde hem met een geroutineerde hand. Martin voelde zich zo diep vernederd. Het was de ultieme vernedering: als een baby behandeld worden door een vreemde vrouw, terwijl hij dertien was.
De juf maakte hem schoon, deed de schone luier om en deed zijn kleren weer aan. Daarna tilde ze hem op en gaf hem een knuffel. "Zo," zei ze. "Nu ben je weer helemaal schoon."
Terug op het strand nam de juf Martins hand en leek ze hem nog dichter in de gaten te houden dan voorheen.
Ze zette hem naast haar op het bankje, zodat ze op hem kon letten. Ze zou Martin geen seconde meer uit het oog verliezen.
Terwijl Martin op het bankje zat, voelde hij de zon op zijn gezicht en hoorde hij de lachende kleuters om zich heen. De juf zat dicht naast hem, haar hand op zijn rug.
Martin die al heel het weekend probeerde te overtuigen dat hij geen kleuter was, had haar nu alleen maar meer overtuigd van het tegendeel.
Plotseling raakte een klein handje zijn schouder aan. Het was Liesje, het meisje met de vlechtjes. "Martin, wil je met mij schelpen zoeken?" vroeg ze met een lieve glimlach.
Hij keek naar de juf, die hem bemoedigend aankeek. "Ga maar, liefje," zei ze zachtjes. "Speel maar een beetje met Liesje."
Martin twijfelde. Wilde hij wel spelen met de kleuters? Aan de andere kant, wat had hij te verliezen? Hij stond op en pakte Liesje's hand.
Ze renden samen naar de waterlijn, lachend terwijl de golven over hun blote voeten spoelden. Martin vergat even al zijn zorgen.
En voelde zich voor het eerst sinds dagen weer een beetje vrij. Hij lachte en speelde, net zoals de andere kinderen.
Hij voelde de wind in zijn haren en de warmte van de zon op zijn huid. Dit was niet wie hij was, maar het voelde goed.
Toen ze terugkwamen bij de juf, had Martin een handvol mooie schelpen in zijn zak. Hij liet ze aan de juf zien, die hem een knipoog gaf. "Wat een prachtige schelpen, Martin," zei ze trots.
Hij voelde een golf van warmte door zich heen gaan. Het was niet de vrijheid waar hij op hoopte, maar het was een klein beetje geluk in de chaos van de schoolreis.
De avond verliep zoals de vorige, met een rustgevend slaapliedje van de juf en de zachte luier die hij al gewoon begon te vinden.
De volgende ochtend, toen hij wakker werd, voelde Martin zich anders. Hij had de nachtmerrie omarmd en besefte dat hij er niets aan kon veranderen. Hij was Martin, de jongen die een kleuter was geworden.
Hij kleedde zich zonder protest aan in de salopette en de luier en ging naar beneden om te ontbijten.
Na het ontbijt gingen ze nog even op het strand spelen. Martin rende met de kleuters over het zand en voelde zich vrolijk.
Martin rende met de kleuters over het zand en voelde zich vrolijk. Hij liet een luid lachje ontsnappen dat hij bij zichzelf nog nooit had gehoord. Het was de lach van een onbezorgd kind, en het voelde vreemd genoeg goed.
Hij was nog steeds Martin, dertien jaar oud, maar de schaamte en vernedering van de afgelopen dagen waren veranderd in een zekere berusting. Het had geen zin meer om te vechten tegen een realiteit die zo vasthoudend was.
De juf glimlachte toen ze hem zo zag spelen, gelukkig en vrij. Ze had de afgelopen dagen de verandering in Martin waargenomen.
Zijn aanvankelijke protest en verdriet hadden plaatsgemaakt voor acceptatie, en ze was blij om te zien dat hij eindelijk genoot van de schoolreis.
Tijdens het middagdutje lag Martin in zijn bedje. Hij dacht na terwijl hij luisterde naar de zeebries door de duinen. Hij besloot de volledige waarheid te vertellen aan de juf.
Terwijl te 'andere' kleuters nog in een diepe slaap waren, ging Martin opzoek naar de juf. Toen de juf Martin zag zei ze streng: "Terug in je bedje jij".
"Maar ik zou je even willen spreken juf." vroeg Martin. "Oke, kom even mee naar mijn kamer" zei de juf. Martin liep hand-in-hand met de juf de trap op.
"Juf, er is iets dat ik je moet vertellen" zei Martin verlegen. "Vertel maar" zei de juf nieuwsgierig. "Er is een misverstand gebeurt" zei Martin serieus.
"Ik ben geen kleuter, u heeft me per ongeluk als een kleuter aangezien." zei Martin. "hahaha goeie grapje" grinnikte de juf.
"Nee het is echt geen grapje" zei Martin serieus. "Ik was naar de wc in de kleuterschool gegaan omdat pesters me niet binnenlieten in de wc van mijn school."
"Maar je had toch in je broek geplast?" vroeg de juf. "Nee ik had per ongeluk een natte broek door de defecte kraan" zei Martin voor z'n verdediging.
"Oh, nee echt waar? Hoe kon ik zo dom zijn?" zei de juf schamend. "Ik laat de buschauffeur je zo snel mogelijk naar huis brengen".
"Wat een nachtmerrie moet die geweest zijn voor jou" zei de juf bezorgd. "In het begin wel, maar nu vind ik het best leuk." voegde Martin toe.
"Hoe kan ik het je ooit goedmaken?" smeekte de juf. "Ik heb wel een ideetje"
Omdat Martin het eigenlijk zo leuk vond op het schoolreisje van de kleuterklas, vroeg hij of hij nog een dagje mag blijven.
"Vond jij het echt zo leuk hier?" vroeg de juf trots. "Ja nu ik het kleuter zijn omarmt heb, vind ik het geweldig." "Zalig om even al m'n zorgen te vergeten."
"Ik vond het ook leuk met jou, jij bent m'n favoriete kleuter" zei de juf grappend.
"Ga maar lekker spelen, Martin. Morgen is alles weer voorbij" zei de juf. "Als je wil mag je vandaag nog in je luier plassen"
"Of poepen, want ik wist dat je het opzettelijk deed." zei de juf grappend. Martin begon te blozen.
Da volgende dag was het tijd om te vertrekken. De kinderen werden aangekleed in hun 'reiskleren'. De juf gaf Martin zijn salopette en zijn Donald Duck T-shirt terug.
"Klaar om naar huis te gaan, lieverd," zei ze. Martin had een zekere rust gevonden, maar de gedachte om terug naar de realiteit te gaan bezorgde hem weer een knoop in zijn maag.
Eenmaal terug bij de school werden de kinderen een voor een opgehaald door hun ouders. Martin stond daar, in zijn Mickey Mouse salopette en met een luier onder zijn broek, in de kleuterklas te wachten.
De ouders lachten naar hem en dachten dat hij ook een van de kleuters was. Toen de bel ging, stormde de schoolgang vol met de 'echte' basisschoolkinderen.
Martin voelde de ogen van alle kinderen op zich gericht. De juf kwam naast hem staan en nam zijn hand en zei: "Deze jongen is een van mijn kleuters, staar zo niet naar hem."
Martin keek naar de juf. Haar hand om de zijne gaf hem een gevoel van veiligheid dat hij in geen tijden had gevoeld. "Wat ga ik nu doen?" fluisterde hij.
De juf knielde voor hem neer. "Jij gaat nu naar huis," zei ze zachtjes. "Ik heb je ouders al gebeld en de situatie uitgelegd. Ze zijn onderweg."
Martin schrok. "Alles?" vroeg hij. De juf knikte. "Alles. Ze zullen niet boos zijn, Martin. Ze begrijpen het misverstand."
Toen Martin's moeder hem even later kwam ophalen, omhelsde ze hem stevig. "Ik heb je zo gemist" fluisterde ze. "Blij dat je terug bent, schatje"
"Je hoeft je niet te schamen. Ook niet voor die poepluier." zei Martin's moeder. Martin werd rood van schaamte.
"Bedankt om zo goed voor mijn kleutertje te zorgen" zei mama tegen de juf. "mama" riep Martin schamend.
De volgende ochtend ging Martin weer naar zijn eigen klas. Hij droeg zijn normale kleren en zijn bril. Hij zag er weer uit als de Martin van altijd.
Hij glimlachte, en voor het eerst in lange tijd voelde hij zich niet meer klein, maar gewoon Martin. En dat was meer dan genoeg.
