Geschreven door: Peutertje
Oftewel de naweeën van het pyjamafeestje van mijn zusje, het verhaal begint bij deze avond. Al een hele week had mijn zusje zich erop lopen te verheugen, ik zou die avond en nacht bij een vriendje logeren en zo zou zij dan ongestoord (net of ik dan lastig ben of zo) haar stomme pyjamafeestje kunnen geven.
Elkaar spannende verhalen vertellen en zo en heel veel spelletjes doen. Op mijn vraag "wat voor een spelletjes?" werd al helemaal niet gereageerd. Ik werd zelfs een beetje smalend aangekeken en er werd zelfs gevraagd waar ik me in hemelsnaam mee bemoeide. En het woord wat achteraan kwam maakte me duivels! Pis en pis kwaad werd ik daarom. En als ik er aan terugdenk word ik er zelfs nog kwaad om. Wat er werd gezegd om die zin af te sluiten sneed heel erg diep bij me. Baby, werd er even zo gezegd. En dat woord kwam er met een venijn uit. Niet te geloven. Daar sprak een minachting uit.
Misschien zie en zag ik wel helemaal verkeerd. Maar op dat moment, zelfs nu nog een beetje, kookte het bij me.
In de ogen van mijn grote zusje was ik dus een baby. Op een normale vraag kreeg ik al helemaal geen antwoord en dat zinde me totaal niet. Ik zwoer wraak. Niet hardop, maar ik beloofde wel dat er alles aan zou doen om dat stomme pyjamafeest een wending te geven dat ze zouden merken wat voor een baby ik nou wel niet was.
Mijn zus en helemaal die stomme mutsen van vriendinnen van haar. Ze zouden nog wel even wat merken. Daar zou ik, de baby van de familie wel voor zorgen. En in ieder geval alles in het werk stellen dat er geen muts in mijn bed zou slapen. De vorige keer heb ik weken hoofdpijn gehad. Van die stomme zware parfum die gebruikt moest worden om zo een muts lekker te laten ruiken.
Maar alleen kon ik dat niet. Ik moest hulp hebben van mijn beste vriend hebben en ik zou met hem wel eens laten zien tot wat een vreselijke wraak ik in staat was. Ik moest lachen bij de gedachte, want ik was stellig van plan om alles in het honderd te laten lopen. En dat feestje op een zeer grondige manier goed verzieken.
Mijn vriend en ik, we hebben een heel strijdplan gemaakt.
In ieder geval zou ik niet naar mijn vriendje gaan maar net andersom. En met die mededeling kwam ik aan bij het avondeten. Mijn zus helemaal hysterisch, krijsen en gillen. En ik bekeek dat eens en dacht, "wie is hier nu de baby" en ik wist zeker dat ik dat niet was.
Mijn vader mompelde iets, 'dat zal wat worden'. En mijn moeder probeerde de boel te sussen en iedere keer als het dan een beetje minder werd, wist ik met mijn oliekannetje even het vuurtje wat op te stoken.
Als ik alleen maar zei, "dat ik me zou gedragen", dat bracht al een vuurbal teweeg.
Volle punten gescoord bedacht ik mezelf nadat ik in bed lag. En ik verheugde op het weekend en vooral dat stomme pyjama feestje. En met een lekker gevoel viel ik in slaap.
Natuurlijk het feestje hebben we heerlijk weten te saboteren. En die meiden, ze werden helemaal gek. Ze draaiden op een gegeven moment helemaal door. En waarom?
Om simpele dingen, eigenlijk totaal om je niet druk over te maken. Een voorbeeld? Ze hadden lekkere hapjes gemaakt. Nou ja, tis maar net wat je lekker vindt natuurlijk. En mijn vriendje en ik hebben daar een paar kleine stukjes van geprobeerd.
En inderdaad het waren lekkere hapjes. Dus dachten we, als we nu alvast onze portie opeten hebben ze geen last later van ons. Wisten wij veel dat ze helemaal niet op ons gerekend hadden? En dan boos worden omdat we in onze goedheid tenslotte alvast wat hadden opgegeten, zodat we ze er later niet mee hoefden lastig vallen, en moeten vragen en het feestje verstoren "wij willen ook wat eten?"
De moeite niet waard dus om je daar zo druk om te maken. Hadden ze gewoon iets meer moeten maken, dan had er niets aan de hand geweest. Hetzelfde met die kan drinken, als je eet krijg je dorst. Hetzelfde verhaal dus.
Ik heb dit wel gezegd hoor tegen mijn zus maar ze was gewoon niet voor rede vatbaar. Héél erg vervelend allemaal, vooral toen ze ons een soort van schuldgevoel probeerden aan te praten, dat wij hun stomme feestje probeerden te verpesten. Hoe verzin je zoiets. Niet te geloven toch??
Nou ja, één klein dingetje hebben we dus echt verpest. Maar dat ging ook per ongeluk hoor niet met opzet. Daags van te voren hadden mijn zus en haar vriendinnen een videoband gehuurd uit de videotheek. En per ongeluk hebben wij (mijn vriend en ik) die band weer teruggebracht en ingewisseld voor een veel mooiere film. Alleen helaas niet bepaald de smaak van mijn zus en haar vriendinnen.
Maar om ons daar nou weer de schuld van te geven en meteen te zeggen dat we dat expres zouden hebben gedaan. Dat riep om wraak natuurlijk. En we verklaarden plechtig dat we niet meer iets zouden doen. Ons nergens mee zouden bemoeien. Ons onzichtbaar maken.
Omdat die videoband er niet was gingen ze in de kamer naar de tv kijken. Nou ja, ehhhhhhhhh niks aan de hand dus. We waren toch met andere dingen bezig en ze zouden helemaal niks van ons merken. We zouden niet eens laten merken dat we in de kamer waren. En wat wil nou het geval? Mijn vriend had een mooie cd meegenomen en die hebben we opgezet om te luisteren. Maar daar zitten zulke leuke ritmische grapjes in. En dat kan je pas horen, goed horen als het geluid een ietsiepietsie boven normaal geluidsniveau staat.
Nou ze merkten toch niet op dat we in de kamer waren, dus waarom niet? Open die knop, en inderdaad er zit een lekkere base in. Heerlijk om te horen en vanwege het mooie, drie keer achter elkaar. We merkten alleen wat gedonder op de trap en die stomme meiden waren naar boven. En mijn zus gilde nog wat onverstaanbaars in de deuropening. We merkten het niet eens. En dat de deur dichtklapte moesten we toch even rustig praten over die base. En als je toch geen muziek luistert kan die net zo goed af ook, dan versta je elkaar beter.
Boven ging niet alles goed merkten we. Die meiden waren een beetje ruzie met elkaar aan het maken aan het geluid te horen. Tsjonge, wat kunnen die ook gillen. En mijn zus stormde de trap af en de kamer binnen en toen tegen mij,
Dat ik een smerig rot joch was, dat ik alles was behalve haar broer. En of ik nu mijn zin had nu haar vriendinnen weg waren.
We keken haar stomverbaasd aan en vroegen, "wat hebben wij hier nu weer mee te maken?"
Ze liep rood en paars aan, ze kon niet eens normaal praten terwijl onze vraag nou niet echt raar was of zo. En hoe kwaaier mijn zus werd, mwah, het was eigenlijk best wel leuk. En geen muts in me bed bedacht ik me tevreden.
Na het rampzalige weekend leek het wel of ze iets in haar schild aan het voeren was. Poeslief doen tegen me, vooral niet laten merken dat ze met liefde zou kunnen vermoorden. En er waren zo meer een paar zaakjes bij die een verdacht luchtje hadden.
Naar mijn kleding maten informeren bijvoorbeeld bij mijn moeder. Ehhhhhhhhhhhhh, naar de markt gaan en een beetje sneaky thuiskomen met een groot pakket onder haar arm en dan zeggen dat het niets bijzonders was. En naarmate de week vorderde werd ze aardiger en aardiger tegen me. En wat ik heel vreemd vond was dat gesleep met die dingen wat niets voorstelde als daar naar werd gevraagd.
En ook zo aan het avondeten, vragen, of mijn vriendje toevallig dit weekend nog langs kwam om te logeren. Nietsvermoedend keek ik haar aan, en gaf een bevestiging als antwoord. Er gloeide iets op in haar ogen en dat had me moeten waarschuwen. Ook omdat mijn ouders wat te doen zouden hebben dit weekend!
En nu de laatste dag van het weekend zit ik gekleed als baby dit verhaal te schrijven als een soort van strafwerk. Het hele weekend hebben mijn zus en haar vriendinnen voor ons gezorgd. Begon al dat de eerste vriendin binnen kwam, poeslief tegen me doen en ineens werd ik overmeesterd door hun. En uitgekleed en ondanks mijn felle verweer kon ik er niet tegenop. Ik werd uitgekleed en weer aangekleed. Alleen niet met de kleren die een jongen van mijn leeftijd normaal draagt. Als ik mezelf zo bekijk walg ik van mezelf en ik kijk uit naar het tijdstip dat mijn ouders thuiskomen. Al heb ik moeten beloven er niets van tegen ze te zeggen anders zou het wel weer eens kunnen gebeuren. Nou laat maar,
Het hele weekend hebben mijn vriendje en ik als baby (gedwongen) rondgelopen. Allebei dikke luiers aan, plastic broeken, een luierpakje en een maillot! Gedsie!!!! (die pakketten bagage zijn me nu wel duidelijk geworden)
En verzetten helpt niet ik zit onder de blauwe plekken. Maar, ik pak ze nog wel een keer terug en dan is het echt niet te vergeten voor ze wat voor een wraak we gaan nemen. Dat zullen mijn zusje en vriendinnen (stomme, stomme mutsen) nooit en nooit meer vergeten.
Maar eerst die luiers en babykleding uit! Dan praten we wel verder.
Oftewel de naweeën van het pyjamafeestje van mijn zusje, het verhaal begint bij deze avond. Al een hele week had mijn zusje zich erop lopen te verheugen, ik zou die avond en nacht bij een vriendje logeren en zo zou zij dan ongestoord (net of ik dan lastig ben of zo) haar stomme pyjamafeestje kunnen geven.
Elkaar spannende verhalen vertellen en zo en heel veel spelletjes doen. Op mijn vraag "wat voor een spelletjes?" werd al helemaal niet gereageerd. Ik werd zelfs een beetje smalend aangekeken en er werd zelfs gevraagd waar ik me in hemelsnaam mee bemoeide. En het woord wat achteraan kwam maakte me duivels! Pis en pis kwaad werd ik daarom. En als ik er aan terugdenk word ik er zelfs nog kwaad om. Wat er werd gezegd om die zin af te sluiten sneed heel erg diep bij me. Baby, werd er even zo gezegd. En dat woord kwam er met een venijn uit. Niet te geloven. Daar sprak een minachting uit.
Misschien zie en zag ik wel helemaal verkeerd. Maar op dat moment, zelfs nu nog een beetje, kookte het bij me.
In de ogen van mijn grote zusje was ik dus een baby. Op een normale vraag kreeg ik al helemaal geen antwoord en dat zinde me totaal niet. Ik zwoer wraak. Niet hardop, maar ik beloofde wel dat er alles aan zou doen om dat stomme pyjamafeest een wending te geven dat ze zouden merken wat voor een baby ik nou wel niet was.
Mijn zus en helemaal die stomme mutsen van vriendinnen van haar. Ze zouden nog wel even wat merken. Daar zou ik, de baby van de familie wel voor zorgen. En in ieder geval alles in het werk stellen dat er geen muts in mijn bed zou slapen. De vorige keer heb ik weken hoofdpijn gehad. Van die stomme zware parfum die gebruikt moest worden om zo een muts lekker te laten ruiken.
Maar alleen kon ik dat niet. Ik moest hulp hebben van mijn beste vriend hebben en ik zou met hem wel eens laten zien tot wat een vreselijke wraak ik in staat was. Ik moest lachen bij de gedachte, want ik was stellig van plan om alles in het honderd te laten lopen. En dat feestje op een zeer grondige manier goed verzieken.
Mijn vriend en ik, we hebben een heel strijdplan gemaakt.
In ieder geval zou ik niet naar mijn vriendje gaan maar net andersom. En met die mededeling kwam ik aan bij het avondeten. Mijn zus helemaal hysterisch, krijsen en gillen. En ik bekeek dat eens en dacht, "wie is hier nu de baby" en ik wist zeker dat ik dat niet was.
Mijn vader mompelde iets, 'dat zal wat worden'. En mijn moeder probeerde de boel te sussen en iedere keer als het dan een beetje minder werd, wist ik met mijn oliekannetje even het vuurtje wat op te stoken.
Als ik alleen maar zei, "dat ik me zou gedragen", dat bracht al een vuurbal teweeg.
Volle punten gescoord bedacht ik mezelf nadat ik in bed lag. En ik verheugde op het weekend en vooral dat stomme pyjama feestje. En met een lekker gevoel viel ik in slaap.
Natuurlijk het feestje hebben we heerlijk weten te saboteren. En die meiden, ze werden helemaal gek. Ze draaiden op een gegeven moment helemaal door. En waarom?
Om simpele dingen, eigenlijk totaal om je niet druk over te maken. Een voorbeeld? Ze hadden lekkere hapjes gemaakt. Nou ja, tis maar net wat je lekker vindt natuurlijk. En mijn vriendje en ik hebben daar een paar kleine stukjes van geprobeerd.
En inderdaad het waren lekkere hapjes. Dus dachten we, als we nu alvast onze portie opeten hebben ze geen last later van ons. Wisten wij veel dat ze helemaal niet op ons gerekend hadden? En dan boos worden omdat we in onze goedheid tenslotte alvast wat hadden opgegeten, zodat we ze er later niet mee hoefden lastig vallen, en moeten vragen en het feestje verstoren "wij willen ook wat eten?"
De moeite niet waard dus om je daar zo druk om te maken. Hadden ze gewoon iets meer moeten maken, dan had er niets aan de hand geweest. Hetzelfde met die kan drinken, als je eet krijg je dorst. Hetzelfde verhaal dus.
Ik heb dit wel gezegd hoor tegen mijn zus maar ze was gewoon niet voor rede vatbaar. Héél erg vervelend allemaal, vooral toen ze ons een soort van schuldgevoel probeerden aan te praten, dat wij hun stomme feestje probeerden te verpesten. Hoe verzin je zoiets. Niet te geloven toch??
Nou ja, één klein dingetje hebben we dus echt verpest. Maar dat ging ook per ongeluk hoor niet met opzet. Daags van te voren hadden mijn zus en haar vriendinnen een videoband gehuurd uit de videotheek. En per ongeluk hebben wij (mijn vriend en ik) die band weer teruggebracht en ingewisseld voor een veel mooiere film. Alleen helaas niet bepaald de smaak van mijn zus en haar vriendinnen.
Maar om ons daar nou weer de schuld van te geven en meteen te zeggen dat we dat expres zouden hebben gedaan. Dat riep om wraak natuurlijk. En we verklaarden plechtig dat we niet meer iets zouden doen. Ons nergens mee zouden bemoeien. Ons onzichtbaar maken.
Omdat die videoband er niet was gingen ze in de kamer naar de tv kijken. Nou ja, ehhhhhhhhh niks aan de hand dus. We waren toch met andere dingen bezig en ze zouden helemaal niks van ons merken. We zouden niet eens laten merken dat we in de kamer waren. En wat wil nou het geval? Mijn vriend had een mooie cd meegenomen en die hebben we opgezet om te luisteren. Maar daar zitten zulke leuke ritmische grapjes in. En dat kan je pas horen, goed horen als het geluid een ietsiepietsie boven normaal geluidsniveau staat.
Nou ze merkten toch niet op dat we in de kamer waren, dus waarom niet? Open die knop, en inderdaad er zit een lekkere base in. Heerlijk om te horen en vanwege het mooie, drie keer achter elkaar. We merkten alleen wat gedonder op de trap en die stomme meiden waren naar boven. En mijn zus gilde nog wat onverstaanbaars in de deuropening. We merkten het niet eens. En dat de deur dichtklapte moesten we toch even rustig praten over die base. En als je toch geen muziek luistert kan die net zo goed af ook, dan versta je elkaar beter.
Boven ging niet alles goed merkten we. Die meiden waren een beetje ruzie met elkaar aan het maken aan het geluid te horen. Tsjonge, wat kunnen die ook gillen. En mijn zus stormde de trap af en de kamer binnen en toen tegen mij,
Dat ik een smerig rot joch was, dat ik alles was behalve haar broer. En of ik nu mijn zin had nu haar vriendinnen weg waren.
We keken haar stomverbaasd aan en vroegen, "wat hebben wij hier nu weer mee te maken?"
Ze liep rood en paars aan, ze kon niet eens normaal praten terwijl onze vraag nou niet echt raar was of zo. En hoe kwaaier mijn zus werd, mwah, het was eigenlijk best wel leuk. En geen muts in me bed bedacht ik me tevreden.
Na het rampzalige weekend leek het wel of ze iets in haar schild aan het voeren was. Poeslief doen tegen me, vooral niet laten merken dat ze met liefde zou kunnen vermoorden. En er waren zo meer een paar zaakjes bij die een verdacht luchtje hadden.
Naar mijn kleding maten informeren bijvoorbeeld bij mijn moeder. Ehhhhhhhhhhhhh, naar de markt gaan en een beetje sneaky thuiskomen met een groot pakket onder haar arm en dan zeggen dat het niets bijzonders was. En naarmate de week vorderde werd ze aardiger en aardiger tegen me. En wat ik heel vreemd vond was dat gesleep met die dingen wat niets voorstelde als daar naar werd gevraagd.
En ook zo aan het avondeten, vragen, of mijn vriendje toevallig dit weekend nog langs kwam om te logeren. Nietsvermoedend keek ik haar aan, en gaf een bevestiging als antwoord. Er gloeide iets op in haar ogen en dat had me moeten waarschuwen. Ook omdat mijn ouders wat te doen zouden hebben dit weekend!
En nu de laatste dag van het weekend zit ik gekleed als baby dit verhaal te schrijven als een soort van strafwerk. Het hele weekend hebben mijn zus en haar vriendinnen voor ons gezorgd. Begon al dat de eerste vriendin binnen kwam, poeslief tegen me doen en ineens werd ik overmeesterd door hun. En uitgekleed en ondanks mijn felle verweer kon ik er niet tegenop. Ik werd uitgekleed en weer aangekleed. Alleen niet met de kleren die een jongen van mijn leeftijd normaal draagt. Als ik mezelf zo bekijk walg ik van mezelf en ik kijk uit naar het tijdstip dat mijn ouders thuiskomen. Al heb ik moeten beloven er niets van tegen ze te zeggen anders zou het wel weer eens kunnen gebeuren. Nou laat maar,
Het hele weekend hebben mijn vriendje en ik als baby (gedwongen) rondgelopen. Allebei dikke luiers aan, plastic broeken, een luierpakje en een maillot! Gedsie!!!! (die pakketten bagage zijn me nu wel duidelijk geworden)
En verzetten helpt niet ik zit onder de blauwe plekken. Maar, ik pak ze nog wel een keer terug en dan is het echt niet te vergeten voor ze wat voor een wraak we gaan nemen. Dat zullen mijn zusje en vriendinnen (stomme, stomme mutsen) nooit en nooit meer vergeten.
Maar eerst die luiers en babykleding uit! Dan praten we wel verder.
