Koning^Speentjes
(Wolfje) (pas op voor blackwolf)
Het Wolven Kind
Nederland 2018
Op een zondag morgen in mei ging de familie de Koning wandelen in het bos, dit doen ze al jaren.
Samen met hun, nu nog 14 maanden, oude zoon Jeroen. Jeroen die nu sinds 2 maanden al iets kan lopen verkend op zijn manier de wereld om zich heen met stapjes, vallen en daarna opstaan.
Alles waar zijn handjes bij kunnen is niet veilig en zal worden vast gepakt. Eenmaal in het bos bij de speeltuin en de zandbakken mag kleine Jeroen uit de kinderwagen en op zijn eigen beentjes staan.
Snel rent hij naar de glijbaan. In zijn kleine hoofdje denkt hij wat is dit voor groot gebouw en hij begint er met zijn hand tegen aan te slaan. Al snel komt zijn vader er aan en tilt hem op en laat hem van de glijbaan glijden. Met een brede lach en een harde giechel komt Jeroen naar beneden. Maar naar zoon 30 keer is Bram een beetje moe om zijn zoontje elke keer op te tillen, met een diepe zucht zegt hij: “Dit is de laatste keer Jeroen”. Wanneer Bram Jeroen mee neemt naar de picknicktafel begint de kleine Jeroen te huilen, want ja hij wil nog niet weg hij vond het zo leuk.
Marieke de moeder van de kleine Jeroen staat al met haar armen open om de kleine huilende Jeroen in ontvangst te nemen. “Bah Jeroen kleine stinkerd dat je er bent” zegt Marieke. “Geen wonder dat hij huilt hij heeft een poep luier” Zegt Marieke tegen Bram die verbaast kijkt en zegt, ”Net rook ik niks dan alleen frisse bos lucht”. Na een Verschoning op de picknicktafel lacht de kleine Jeroen weer vrolijk. Hij word op de grond gezet en vermaakt zich wel redelijk met de takken en dennenappels die op de grond liggen. “He bah Jeroen niet in je mond doen” zegt Marieke die net keek toen Jeroen een dennenappel in zijn mond deed. In de kleine oogjes van Jeroen ziet de wereld er toch wel erg groot uit en hij ziet ook veel. Daar en ook daar licht een tak. Hij staat op en loopt steeds verder weg en raapt allemaal takken op. Bram en Marieke zitten lekker van het weer te genieten net zo als 10 tallen andere gezinnen. Kinderen lopen, rennen, schreeuwen, krijsen en spelen op het kleine speel plekje in het bos.
Iets dieper in het bos op een heuveltje zit een gat. Diep daar binnen liggen 6, pas 3 weken oude, Wolven welpjes te slapen. De wolv die sinds 2013 de grens over stak Nederland in, is nog nooit echt gezien en zorgde ook niet vaak voor problemen. Moeder wolf die op jacht is naar een eekhoorn, zwijntje of toevallig een zwak hertje is ver weg van haar nest haar hele leven leeft ze al vredig in een redelijk groot gebied. Ja zo nu en dan kwam ze een groot ijzeren ding tegen op een harde ondergrond waar ze dan ook van schrok, meestal rende ze dan snel weg. Maar op een dag stopte een auto zo als wij mensen dat kennen dicht bij haar in de buurt. Ze keek goed wat er gebeurde en ze zag 4 lange schaduwen uit de auto stappen ze trok zich iets terug en ging in de bosjes liggen, en keek wat de 4 deden. Toen de 4 dichter bij kwamen, rook ze de geur van deze 4, maar voor ze het wist hoorde ze een harde knal, veel geschreeuw en werd er gezegt: “”Een wolf kssst weg wezen”. Zo snel als ze kon rende ze weg, ze zal deze geur nooit meer vergeten. Na dat ze ver weg was ging ze rustig liggen en dacht ze nog is aan die 4 grote dingen die ze zag en dat geschreeuw.
”Bram hou je Jeroen in de gaten. Ik ga namelijk even wat uit de auto halen” zei Marieke tegen Bram.
Bram keek en zag Jeroen gezellig op de grond zitten spelen met takken dicht bij de schommels bij een paar struiken aan de bosrand. Bram pakte weer zijn bord en at zijn broodje verder op. Op eens zag Jeroen een eekhoorn voor zich, dit trok zijn aandacht. Hij stond op en liep er naar toe maar toen hij dichter bij was ging hij de bosjes in. Jeroen kwam niet door de bosjes en viel op de grond.
De eekhoorn rende snel weg richting een boom, en ging half de boom in, dit zag Jeroen. Vastberaden het diertje te vangen stond hij op en rende hij er lachend naar toe. Het dier, lang niet zo gek, ging van boom naar boom. Jeroen die nog niet zo goed kon lopen viel zo nu en dan en dat gaf het diertje weer tijd om uit te rusten. Bij de picknicktafel kwam Marieke aan met een korte broek voor Jeroen want, toen ze weg gingen was het nog niet zo lekker warm als nu. “Bram waar is Jeroen gebleven” vroeg Marieke aan Bram. Bram keek om zich heen en zei “kijk daar bij de glijbaan is hij”. Bram stond op en liep naar de glijbaan. Iets verder in het bos was Jeroen nog aan het lopen steeds achter het eekhoorntje aan. Maar het eekhoorntje klom in de boom en verdween. Jeroen keek om zich heen maar zag geen weg terug. Maar een Klein kopje trok zijn aandacht het keek hem aan en trok zich weer terug. Jeroen liep er naar toe waar hij dat hoofdje zag. Een grote gat in de grond dat was wat Jeroen zag. Hij hoorde rare geluiden. Hij lied zich vallen en kroop het gat in.
Bram komt aan bij de glijbaan maar ziet dat Jeroen daar niet is maar dat het een ander jongetje is, Snel kijkt hij om zich heen, maar hij ziet niks. Hij rent als eerst nog even naar de schommels waar hij Jeroen als laats zag maar ook daar was hij niet. Bram schreeuwde naar Marieke “schatje ik zie Jeroen niet meer heb jij hem gezien”. Met een bezweet hoofd keerde hij naar Marieke toe. “Nee ik heb hem niet gezien” zei Marieke. Samen besloten ze dat Bram rechts om ging en Marieke Lings om. Tijdens het doorzoeken van de speeltuin zagen ze verder dan andere kinderen geen Jeroen.
Diep in het bos was de wolvin druk aan het jagen ze had net een klein zwijntje gezien die zonder moeder rond liep. Ze sloop er naar toen en toen ze dicht bij was koste het maar een paar seconden en ze had een zwijntje tussen haar tanden. Met een volle buik en genoeg melk weer voor haar welpjes liep ze terug.
“Jeroen, Jeroen” riep bram. Marieke vroeg aan andere ouders of ze haar zoontje Jeroen hadden gezien, maar niemand had hem gezien. Een paar Vaders besloten om samen te gaan zoeken en hielpen het stel. Na 15 minuten vonden ze op het speelterrein geen Jeroen.
Bram belde de politie en gaf Jeroen op als vermist. Al snel kwam er een zoek actie op gang.
Een 20 tal politie en ouders gingen het bos in om te zoeken. “Bram komt hij ooit nog terug” vroeg Marieke snikkend. “We zullen hem vinden zo ver kan hij niet weg gelopen zijn” zei Bram.
De wolvin kwam dicht bij haar nest maar rook toen een geur van mensen. Ze keek goed om haar heen en ze hoorde geschreeuw. “Jeroen waar ben je, Jeroen” snel rende ze naar haar hol en de lucht van mens werd sterker ze was heel bang en kroop haar holletje in. Waar haar jongen haar piepend tegemoet kwamen. Al snel ging de eerste al melk drinken. Maar ze voelde zich niet op haar gemak het rook naar mensen hier haar jongen roken er naar, ze drukte een van haar jongen weg die al aan het drinken was. In een hoekje hoorde ze een ander soort gepiep ze keek en zag toen iets zitten. Meteen zette ze haar tanden op en haar rug ze gromde en liep er rustig op af om te kijken wat het was.
Jeroen die in de hol van de wolf stond zag een grote wolf op zich af komen . Hij werd bang en krijste het uit. Waar door moeder wolf schrok en iets naar achteren ging. Een van de kleine welpen van haar liep naar de nog steeds huilende Jeroen. Toen Jeroen zag dat er een Klein welpje voor hem stond stopte hij en ging hij op de grond. De kleine welp klom op hem en Jeroen aaide hem. Al snel volgden meer welpjes die ook erg nieuwsgierig waren.
Moeder wolf, die dit alles van de andere kant van haar hol zag gebeuren, liep nu ook rustiger naar Jeroen. Nog met haar tanden bloot. Een maal bij Jeroen aan gekomen ging ze naast hem liggen. De hongerige welpen grepen hun kans en dronken snel bij moeder. Jeroen die moe begon te worden kroop naar de wolf toe, ging tegen haar rug aan liggen en viel in slaap. Na een poosje sliepen alle kleintjes in het hol en de wolvin lag rustig bij te komen.
De zoektocht, die al anderhalf uur bezig was, had nog niks op geleverd. Al snel werd er gedacht aan een ontvoering wand met 14 maanden loop jij nog geen 5 Km ver weg.
De politie stuurde een amberalert uit door een groot gebied van Nederland.
Ze staakten de zoek actie in het bos, gingen verder in de gebieden er om heen, vroegen wandelaars of ze vreemde dingen hadden gezien en of ze Jeroen hadden gezien.
Uren verstreken zonder resultaat. Bram en Marieke zaten zenuwachtig thuis op de bank te wachten op dat ene telefoontje. Ze konden niet geloven dat hen dit over komen is.
In het hol van de wolvin beginnen de oogjes van Jeroen open te gaan. Jeroen begint te huilen hij heeft erg honger, maar dat niet alleen ook branden zijn billetjes in de luier van ontlastingen die hij sinds zijn laatste verschoning heeft gedaan. De kop van de wolvin draait om en voor dat Jeroen het wist krijgt hij een natte tong in zijn gezicht wat het huilen even laat stoppen. De welpen kijken op wat er gebeurd en beginnen al snel met elkaar te vechten in het hol. De wolvin loopt naar buiten en de jongen volgen haar. Ze geniet nog even van de laatste zonnen stralen die door de boom toppen de ingang van het hol verlicht. Jeroen kruipt achter de rest aan en staat nu ook buiten. Hij loopt de heuvel af maar word dan in zijn trui gepakt door de wolvin die Jeroen al huilend mee sleurt naar de in gang van de hol. Nu de welpen en de wolvin hun behoeften hebben gedaan gaan ze het hol weer in. Jeroen kruipt er achter aan. De welpen drinken nog even iets en gaan bij elkaar liggen. Jeroen die ook dorstig is, is gewent om een fles te krijgen maar die krijgt hij niet. Hongerig en huilend valt Jeroen bij de welpjes in slaap.
De ouders van Jeroen blijven om de beurten wachten op een telefoontje, bellen naar mensen of zoeken op de computer wat hun kan helpen. Bram gaat even naar buiten een frisse neus halen. De maan schijnt en het is redelijk koud. Hij begint te huilen en beseft als Jeroen nu nog buiten is dat hij het koud zou hebben en pijn zou hebben. Na een voor hun een eeuwig durende nacht komt eindelijk de zon op. Het is vroeg maar Bram besluit om met de fiets het bos door te fietsen. “Schat je doet wel voorzichtig en neem je mobiel mee” zegt Marieke nog snel voor hij de deur uit gaat. Bram fiets naar het bos toe waar ze gisteren waren.
In het hol word ook Jeroen wakker hij heeft honger en last van zijn billetjes. Ook is zijn broek nat en heeft hij gepoept. Dit zorgt er voor dat Jeroen direct gaat huilen, waar door de hele wolven familie wakker schrikt. De wolvin komt snuffend naar Jeroen en ruikt aan zijn broek. Jeroen slaat zijn handen uit en knuffelt de wolvin, die Jeroen mee sleurt het hol uit. De welpjes komen ook naar buiten. Het is nog frisjes en Jeroen krijgt het al snel koud met zijn natte broek. Dit lijd weer tot een grote en nog hardere huil bui als de andere.
Bram fietst door het bos en gaat van de paden af. Met zijn mountainbike kan hij vrijwel overal komen, alleen heeft hij zijn hoofd er niet helemaal bij waardoor hij zo nu en dan toch een redelijke smakkerd maakt. Na een lange poos fietsen keert Bram naar huis in de hoop dat daar Jeroen is. Hij gaat nu gewoon in een rechtenlijn hij dacht: ik vind Jeroen toch niet. Maar toen hij langs een heuvel fietste hoorde hij een kind huilen. Zonder aarzelen dumpt Bram de fiets neer en rent de heuvel op. Voor dat hij boven op kwam zag hij een oranje stukje stof liggen van een trui. Dat moet van Jeroen zijn.
Hij rende de heuvel op richting het gehuil. Maar in eens stond voor zijn neus een grote wolvin. Hij schrok er van. De wolvin liet haar tanden zien en maakte haar rug bol en gromde. Jeroen pakte een tak en probeerde het beest weg te jagen, want het gehuil kwam zeker van Jeroen af.
De wolvin die haar welpen wou beschermen aarzelde niet toen de man voor haar ging zwaaien met een tak. Ze nam een aan loop en sprong tegen de man aan en beet in de stok. De man vocht terug en ze kreeg een klap. Dit leidde haar even af en de man liep naar haar welpjes. Ze rende zo snel ze kon naar de man en beet de man in zijn been. Dit bloedde en de man ging strompelend weg. Haar welpjes plus Jeroen kwamen kijken. “Papa, papa” zei Jeroen. De man keek om en pakte iets. Een kastje waar hij door heen praatte. De wolvin joeg haar jongen het hol in en pakte Jeroen bij de kraag die jankend om hem heen sloeg.
Bram zag dit alles gebeuren maar kon weinig doen. Hij belde 112 en melde het geen wat hij mee gemaakt had. Binnen 10 minuten was er al een bos wachter aangekomen op de plek dankzij de gps in zijn mobiel. Na nog geen paar minuten was er ambulance personeel en politie. Bram vertelde dat daar een wolf is die zijn zoontje heeft. Terwijl de wond op zijn been verbonden werd gingen de boswachter en politie met getrokken wapen naar de ingang.
De wolvin hoorde het geritsel en kwam met haar bek open en haar rug omhoog al grommend naar buiten. Toen ze net buiten kwam hoorde ze een hele harde knal. Ze schrok, rende weg, maar stortte 15 meter van haar hol in elkaar.
Goed gedaan mannen. Nu kunnen we het kind redden. Zo snel als ze konden gingen ze naar het hol.
Daar schenen ze met lampen in en zagen ze het kind zitten maar ook een paar welpjes. De welpen renden naar buiten weg uit het hol weg van het gevaar. Eenmaal buiten rende ze naar hun moeder die plat op de grond lag. Een politie man kroop het hol in en pakte het kind. Eenmaal buiten keek Jeroen verbaast, allemaal mensen die klapten hij begon voor het eerst te lachen . Maar al snel weer te huilen. Zijn billen deden veel pijn en hij had erg honger. Het ambulance personeel nam het over. En Jeroen werd weer opgefrist. Hij kreeg wat water te drinken, een lunch box van een agent werd open gemaakt en hij kreeg een lekker broodje. Hij werd net zoals zijn vader mee genomen naar het ziekenhuis om even na gekeken te worden.
De bos wachter liep naar de wolvin toe en onderzocht haar. De welpen renden weer naar hun hol toe. De bos wachter bukte en trok de verdovingsspuit uit haar rug. ”Wat gaan we er mee doen. Moeten we haar af maken” vroeg een van de agenten. “Ben je gek. Ze heeft welpen, en ze is geen gevaar. Ze heeft waarschijnlijk het leven gered van dit kind door het warm te houden vannacht in haar hol” zei de bos wachter .”En het komt wel goed met haar” vroeg een andere agent die er ook bij kwam kijken. “met haar komt alles goed en haar jongen ook” zei de boswachter.
In het zieken huis bleek alles goed te zijn met Jeroen wat sudocrème op de billen en hij had nergens meer last van. Bram kreeg een hepatitis vaccinatie en hield er een klein litteken aan over.
In de krant van de volgende dag stond al: “Wolvin red kind door het warm te houden”. En een andere krant schreef: “Wolvin verzorgt verdwaald kind”. Jeroen werd het nieuws van die dag. Hij kreeg als bij naam het wolven kind.
Nederland 2018
Op een zondag morgen in mei ging de familie de Koning wandelen in het bos, dit doen ze al jaren.
Samen met hun, nu nog 14 maanden, oude zoon Jeroen. Jeroen die nu sinds 2 maanden al iets kan lopen verkend op zijn manier de wereld om zich heen met stapjes, vallen en daarna opstaan.
Alles waar zijn handjes bij kunnen is niet veilig en zal worden vast gepakt. Eenmaal in het bos bij de speeltuin en de zandbakken mag kleine Jeroen uit de kinderwagen en op zijn eigen beentjes staan.
Snel rent hij naar de glijbaan. In zijn kleine hoofdje denkt hij wat is dit voor groot gebouw en hij begint er met zijn hand tegen aan te slaan. Al snel komt zijn vader er aan en tilt hem op en laat hem van de glijbaan glijden. Met een brede lach en een harde giechel komt Jeroen naar beneden. Maar naar zoon 30 keer is Bram een beetje moe om zijn zoontje elke keer op te tillen, met een diepe zucht zegt hij: “Dit is de laatste keer Jeroen”. Wanneer Bram Jeroen mee neemt naar de picknicktafel begint de kleine Jeroen te huilen, want ja hij wil nog niet weg hij vond het zo leuk.
Marieke de moeder van de kleine Jeroen staat al met haar armen open om de kleine huilende Jeroen in ontvangst te nemen. “Bah Jeroen kleine stinkerd dat je er bent” zegt Marieke. “Geen wonder dat hij huilt hij heeft een poep luier” Zegt Marieke tegen Bram die verbaast kijkt en zegt, ”Net rook ik niks dan alleen frisse bos lucht”. Na een Verschoning op de picknicktafel lacht de kleine Jeroen weer vrolijk. Hij word op de grond gezet en vermaakt zich wel redelijk met de takken en dennenappels die op de grond liggen. “He bah Jeroen niet in je mond doen” zegt Marieke die net keek toen Jeroen een dennenappel in zijn mond deed. In de kleine oogjes van Jeroen ziet de wereld er toch wel erg groot uit en hij ziet ook veel. Daar en ook daar licht een tak. Hij staat op en loopt steeds verder weg en raapt allemaal takken op. Bram en Marieke zitten lekker van het weer te genieten net zo als 10 tallen andere gezinnen. Kinderen lopen, rennen, schreeuwen, krijsen en spelen op het kleine speel plekje in het bos.
Iets dieper in het bos op een heuveltje zit een gat. Diep daar binnen liggen 6, pas 3 weken oude, Wolven welpjes te slapen. De wolv die sinds 2013 de grens over stak Nederland in, is nog nooit echt gezien en zorgde ook niet vaak voor problemen. Moeder wolf die op jacht is naar een eekhoorn, zwijntje of toevallig een zwak hertje is ver weg van haar nest haar hele leven leeft ze al vredig in een redelijk groot gebied. Ja zo nu en dan kwam ze een groot ijzeren ding tegen op een harde ondergrond waar ze dan ook van schrok, meestal rende ze dan snel weg. Maar op een dag stopte een auto zo als wij mensen dat kennen dicht bij haar in de buurt. Ze keek goed wat er gebeurde en ze zag 4 lange schaduwen uit de auto stappen ze trok zich iets terug en ging in de bosjes liggen, en keek wat de 4 deden. Toen de 4 dichter bij kwamen, rook ze de geur van deze 4, maar voor ze het wist hoorde ze een harde knal, veel geschreeuw en werd er gezegt: “”Een wolf kssst weg wezen”. Zo snel als ze kon rende ze weg, ze zal deze geur nooit meer vergeten. Na dat ze ver weg was ging ze rustig liggen en dacht ze nog is aan die 4 grote dingen die ze zag en dat geschreeuw.
”Bram hou je Jeroen in de gaten. Ik ga namelijk even wat uit de auto halen” zei Marieke tegen Bram.
Bram keek en zag Jeroen gezellig op de grond zitten spelen met takken dicht bij de schommels bij een paar struiken aan de bosrand. Bram pakte weer zijn bord en at zijn broodje verder op. Op eens zag Jeroen een eekhoorn voor zich, dit trok zijn aandacht. Hij stond op en liep er naar toe maar toen hij dichter bij was ging hij de bosjes in. Jeroen kwam niet door de bosjes en viel op de grond.
De eekhoorn rende snel weg richting een boom, en ging half de boom in, dit zag Jeroen. Vastberaden het diertje te vangen stond hij op en rende hij er lachend naar toe. Het dier, lang niet zo gek, ging van boom naar boom. Jeroen die nog niet zo goed kon lopen viel zo nu en dan en dat gaf het diertje weer tijd om uit te rusten. Bij de picknicktafel kwam Marieke aan met een korte broek voor Jeroen want, toen ze weg gingen was het nog niet zo lekker warm als nu. “Bram waar is Jeroen gebleven” vroeg Marieke aan Bram. Bram keek om zich heen en zei “kijk daar bij de glijbaan is hij”. Bram stond op en liep naar de glijbaan. Iets verder in het bos was Jeroen nog aan het lopen steeds achter het eekhoorntje aan. Maar het eekhoorntje klom in de boom en verdween. Jeroen keek om zich heen maar zag geen weg terug. Maar een Klein kopje trok zijn aandacht het keek hem aan en trok zich weer terug. Jeroen liep er naar toe waar hij dat hoofdje zag. Een grote gat in de grond dat was wat Jeroen zag. Hij hoorde rare geluiden. Hij lied zich vallen en kroop het gat in.
Bram komt aan bij de glijbaan maar ziet dat Jeroen daar niet is maar dat het een ander jongetje is, Snel kijkt hij om zich heen, maar hij ziet niks. Hij rent als eerst nog even naar de schommels waar hij Jeroen als laats zag maar ook daar was hij niet. Bram schreeuwde naar Marieke “schatje ik zie Jeroen niet meer heb jij hem gezien”. Met een bezweet hoofd keerde hij naar Marieke toe. “Nee ik heb hem niet gezien” zei Marieke. Samen besloten ze dat Bram rechts om ging en Marieke Lings om. Tijdens het doorzoeken van de speeltuin zagen ze verder dan andere kinderen geen Jeroen.
Diep in het bos was de wolvin druk aan het jagen ze had net een klein zwijntje gezien die zonder moeder rond liep. Ze sloop er naar toen en toen ze dicht bij was koste het maar een paar seconden en ze had een zwijntje tussen haar tanden. Met een volle buik en genoeg melk weer voor haar welpjes liep ze terug.
“Jeroen, Jeroen” riep bram. Marieke vroeg aan andere ouders of ze haar zoontje Jeroen hadden gezien, maar niemand had hem gezien. Een paar Vaders besloten om samen te gaan zoeken en hielpen het stel. Na 15 minuten vonden ze op het speelterrein geen Jeroen.
Bram belde de politie en gaf Jeroen op als vermist. Al snel kwam er een zoek actie op gang.
Een 20 tal politie en ouders gingen het bos in om te zoeken. “Bram komt hij ooit nog terug” vroeg Marieke snikkend. “We zullen hem vinden zo ver kan hij niet weg gelopen zijn” zei Bram.
De wolvin kwam dicht bij haar nest maar rook toen een geur van mensen. Ze keek goed om haar heen en ze hoorde geschreeuw. “Jeroen waar ben je, Jeroen” snel rende ze naar haar hol en de lucht van mens werd sterker ze was heel bang en kroop haar holletje in. Waar haar jongen haar piepend tegemoet kwamen. Al snel ging de eerste al melk drinken. Maar ze voelde zich niet op haar gemak het rook naar mensen hier haar jongen roken er naar, ze drukte een van haar jongen weg die al aan het drinken was. In een hoekje hoorde ze een ander soort gepiep ze keek en zag toen iets zitten. Meteen zette ze haar tanden op en haar rug ze gromde en liep er rustig op af om te kijken wat het was.
Jeroen die in de hol van de wolf stond zag een grote wolf op zich af komen . Hij werd bang en krijste het uit. Waar door moeder wolf schrok en iets naar achteren ging. Een van de kleine welpen van haar liep naar de nog steeds huilende Jeroen. Toen Jeroen zag dat er een Klein welpje voor hem stond stopte hij en ging hij op de grond. De kleine welp klom op hem en Jeroen aaide hem. Al snel volgden meer welpjes die ook erg nieuwsgierig waren.
Moeder wolf, die dit alles van de andere kant van haar hol zag gebeuren, liep nu ook rustiger naar Jeroen. Nog met haar tanden bloot. Een maal bij Jeroen aan gekomen ging ze naast hem liggen. De hongerige welpen grepen hun kans en dronken snel bij moeder. Jeroen die moe begon te worden kroop naar de wolf toe, ging tegen haar rug aan liggen en viel in slaap. Na een poosje sliepen alle kleintjes in het hol en de wolvin lag rustig bij te komen.
De zoektocht, die al anderhalf uur bezig was, had nog niks op geleverd. Al snel werd er gedacht aan een ontvoering wand met 14 maanden loop jij nog geen 5 Km ver weg.
De politie stuurde een amberalert uit door een groot gebied van Nederland.
Ze staakten de zoek actie in het bos, gingen verder in de gebieden er om heen, vroegen wandelaars of ze vreemde dingen hadden gezien en of ze Jeroen hadden gezien.
Uren verstreken zonder resultaat. Bram en Marieke zaten zenuwachtig thuis op de bank te wachten op dat ene telefoontje. Ze konden niet geloven dat hen dit over komen is.
In het hol van de wolvin beginnen de oogjes van Jeroen open te gaan. Jeroen begint te huilen hij heeft erg honger, maar dat niet alleen ook branden zijn billetjes in de luier van ontlastingen die hij sinds zijn laatste verschoning heeft gedaan. De kop van de wolvin draait om en voor dat Jeroen het wist krijgt hij een natte tong in zijn gezicht wat het huilen even laat stoppen. De welpen kijken op wat er gebeurd en beginnen al snel met elkaar te vechten in het hol. De wolvin loopt naar buiten en de jongen volgen haar. Ze geniet nog even van de laatste zonnen stralen die door de boom toppen de ingang van het hol verlicht. Jeroen kruipt achter de rest aan en staat nu ook buiten. Hij loopt de heuvel af maar word dan in zijn trui gepakt door de wolvin die Jeroen al huilend mee sleurt naar de in gang van de hol. Nu de welpen en de wolvin hun behoeften hebben gedaan gaan ze het hol weer in. Jeroen kruipt er achter aan. De welpen drinken nog even iets en gaan bij elkaar liggen. Jeroen die ook dorstig is, is gewent om een fles te krijgen maar die krijgt hij niet. Hongerig en huilend valt Jeroen bij de welpjes in slaap.
De ouders van Jeroen blijven om de beurten wachten op een telefoontje, bellen naar mensen of zoeken op de computer wat hun kan helpen. Bram gaat even naar buiten een frisse neus halen. De maan schijnt en het is redelijk koud. Hij begint te huilen en beseft als Jeroen nu nog buiten is dat hij het koud zou hebben en pijn zou hebben. Na een voor hun een eeuwig durende nacht komt eindelijk de zon op. Het is vroeg maar Bram besluit om met de fiets het bos door te fietsen. “Schat je doet wel voorzichtig en neem je mobiel mee” zegt Marieke nog snel voor hij de deur uit gaat. Bram fiets naar het bos toe waar ze gisteren waren.
In het hol word ook Jeroen wakker hij heeft honger en last van zijn billetjes. Ook is zijn broek nat en heeft hij gepoept. Dit zorgt er voor dat Jeroen direct gaat huilen, waar door de hele wolven familie wakker schrikt. De wolvin komt snuffend naar Jeroen en ruikt aan zijn broek. Jeroen slaat zijn handen uit en knuffelt de wolvin, die Jeroen mee sleurt het hol uit. De welpjes komen ook naar buiten. Het is nog frisjes en Jeroen krijgt het al snel koud met zijn natte broek. Dit lijd weer tot een grote en nog hardere huil bui als de andere.
Bram fietst door het bos en gaat van de paden af. Met zijn mountainbike kan hij vrijwel overal komen, alleen heeft hij zijn hoofd er niet helemaal bij waardoor hij zo nu en dan toch een redelijke smakkerd maakt. Na een lange poos fietsen keert Bram naar huis in de hoop dat daar Jeroen is. Hij gaat nu gewoon in een rechtenlijn hij dacht: ik vind Jeroen toch niet. Maar toen hij langs een heuvel fietste hoorde hij een kind huilen. Zonder aarzelen dumpt Bram de fiets neer en rent de heuvel op. Voor dat hij boven op kwam zag hij een oranje stukje stof liggen van een trui. Dat moet van Jeroen zijn.
Hij rende de heuvel op richting het gehuil. Maar in eens stond voor zijn neus een grote wolvin. Hij schrok er van. De wolvin liet haar tanden zien en maakte haar rug bol en gromde. Jeroen pakte een tak en probeerde het beest weg te jagen, want het gehuil kwam zeker van Jeroen af.
De wolvin die haar welpen wou beschermen aarzelde niet toen de man voor haar ging zwaaien met een tak. Ze nam een aan loop en sprong tegen de man aan en beet in de stok. De man vocht terug en ze kreeg een klap. Dit leidde haar even af en de man liep naar haar welpjes. Ze rende zo snel ze kon naar de man en beet de man in zijn been. Dit bloedde en de man ging strompelend weg. Haar welpjes plus Jeroen kwamen kijken. “Papa, papa” zei Jeroen. De man keek om en pakte iets. Een kastje waar hij door heen praatte. De wolvin joeg haar jongen het hol in en pakte Jeroen bij de kraag die jankend om hem heen sloeg.
Bram zag dit alles gebeuren maar kon weinig doen. Hij belde 112 en melde het geen wat hij mee gemaakt had. Binnen 10 minuten was er al een bos wachter aangekomen op de plek dankzij de gps in zijn mobiel. Na nog geen paar minuten was er ambulance personeel en politie. Bram vertelde dat daar een wolf is die zijn zoontje heeft. Terwijl de wond op zijn been verbonden werd gingen de boswachter en politie met getrokken wapen naar de ingang.
De wolvin hoorde het geritsel en kwam met haar bek open en haar rug omhoog al grommend naar buiten. Toen ze net buiten kwam hoorde ze een hele harde knal. Ze schrok, rende weg, maar stortte 15 meter van haar hol in elkaar.
Goed gedaan mannen. Nu kunnen we het kind redden. Zo snel als ze konden gingen ze naar het hol.
Daar schenen ze met lampen in en zagen ze het kind zitten maar ook een paar welpjes. De welpen renden naar buiten weg uit het hol weg van het gevaar. Eenmaal buiten rende ze naar hun moeder die plat op de grond lag. Een politie man kroop het hol in en pakte het kind. Eenmaal buiten keek Jeroen verbaast, allemaal mensen die klapten hij begon voor het eerst te lachen . Maar al snel weer te huilen. Zijn billen deden veel pijn en hij had erg honger. Het ambulance personeel nam het over. En Jeroen werd weer opgefrist. Hij kreeg wat water te drinken, een lunch box van een agent werd open gemaakt en hij kreeg een lekker broodje. Hij werd net zoals zijn vader mee genomen naar het ziekenhuis om even na gekeken te worden.
De bos wachter liep naar de wolvin toe en onderzocht haar. De welpen renden weer naar hun hol toe. De bos wachter bukte en trok de verdovingsspuit uit haar rug. ”Wat gaan we er mee doen. Moeten we haar af maken” vroeg een van de agenten. “Ben je gek. Ze heeft welpen, en ze is geen gevaar. Ze heeft waarschijnlijk het leven gered van dit kind door het warm te houden vannacht in haar hol” zei de bos wachter .”En het komt wel goed met haar” vroeg een andere agent die er ook bij kwam kijken. “met haar komt alles goed en haar jongen ook” zei de boswachter.
In het zieken huis bleek alles goed te zijn met Jeroen wat sudocrème op de billen en hij had nergens meer last van. Bram kreeg een hepatitis vaccinatie en hield er een klein litteken aan over.
In de krant van de volgende dag stond al: “Wolvin red kind door het warm te houden”. En een andere krant schreef: “Wolvin verzorgt verdwaald kind”. Jeroen werd het nieuws van die dag. Hij kreeg als bij naam het wolven kind.
