Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: ik vond dit een erg lastig verhaal om te schrijven, en dan vooral om het feit dat het deze keer vanuit het oog van een DL is verteld, in plaats van een TB-/ABDL. Ik hoop desondanks dat jullie genieten van het lezen ervan! 
Deze short is geheel fictie. Ik-figuur is Jerry. Hij is de middelste van drie kinderen, waarvan de jongste meervoudig beperkt is. Hij kan hier prima mee omgaan, zegt hij, maar achter de ruggen van de rest om...
Ik woon er al een paar jaar, in dat huis met één centrale verdieping, allemaal omwille van mijn zusje, sinds ze vanaf onder haar borst verlamd is. Al sinds ik ongeveer 4 of zo was, toen waren we vanuit Engeland hierheen verhuisd. Op het eerst behoorlijk onwennig, maar uiteindelijk wel erg fijn, omdat de meeste bewoners van dit land erg vriendelijk zijn, en iedereen ook echt laten zijn wie ze willen zijn.
Ik deel de kamer helemaal links met mijn oudere broer Leonard, en dat vind ik niet erg, want we zijn dikke maten van elkaar. De kamer in het midden is van onze ouders, en helemaal rechts slaapt Darlie, ons zusje.
Dit hebben pa en ma expres zo geregeld, dat Leonard en ik betere nachtrust zouden krijgen. Dat werkt prima, want de muren zijn dan ook redelijk dik. Leonard en ik kunnen dan prima een beetje zachtjes praten zonder opgemerkt te worden, of Darlie per ongeluk wakker te maken.
Zal ik je eens over Darlie vertellen, want ze is niet zomaar mijn zusje. Ze is een maand te vroeg geboren, en dat ging gepaard met behoorlijk wat gedoe, wat haar dus niet alleen verlamd liet, maar ook geestelijk beperkt, en niet zo'n beetje ook. Door die beperking functioneert ze nog maar als iemand van een maand of 15, ondanks dat ze pas twaalf is, en daar zit van alles aan: ze moet overal bij geholpen worden, kan niet goed zelf eten, draagt nog altijd luiers, kan niet praten, noem maar op. En door zowel haar beperking als het feit dat ze voor de helft verlamd is, heeft ze een aparte kamer waar allerlei aangepaste meubels in staan, in tegenstelling tot de 'gewone' kamer van mij en Leonard. Al deze details werden me volgens pa en ma jaren geleden verteld, en ik weet er zelf helemaal niets meer van, maar ze zeggen wel dat ik er behoorlijk stoïcijns van werd. Dat zou heel goed kunnen zijn geweest omdat ik niet echt wist wat ik ermee moest. Totdat ik recentelijk ergens achter kwam...
Ik lag op de sofa voor me uit te kijken, met Darlie slapend tegen me aan. Ze lag er zo mooi bij, met haar wang plat tegen mijn borst aan, en haar donkerblonde haren een beetje in de war. Ik wilde haar zachtjes in haar bed leggen, en dus deed ik dat ook maar. En omdat het dan ook al behoorlijk warm begon te worden, had ik, voordat ik haar in haar slaapzak stopte, een fractie van haar kleding uitgedaan, zodat ze het niet al te heet zou krijgen straks.
Ja, toen pas kwam het. Voordat ik de slaapzak dichtritste, bekeek ik haar luier eerst een beetje. Nee, die was nog droog, maar ik vroeg me al heel lang af hoe dat nou zou voelen, zo'n luier die niks te vergelijken is met diegene die het gewone kind tot 3 of 4 jaar draagt.
Ik haalde mijn schouders op, ritste de slaapzak gewoon dicht, en verliet zachtjes de kamer, en niet veel later had ik er behoorlijke spijt van dat ik niet eens een luier voor mezelf had meegenomen. Aan de andere kant was dit misschien wel beter, want anders hadden mijn ouders of Leonard mij een preek van hier tot aan Tokio gegeven, en betekent dat niet veel goeds, ben ik bang.
Achteraf lag ik er nog nachten wakker van, ik heb dit willen vertellen aan mijn ouders, maar ik heb het nooit gedurfd. Ik had er gewoon de moed niet voor, en was bang dat er van alles zou gebeuren, dat ik uitgelachen zou worden, dat ik een preek zou krijgen, dat ik buitengesloten zou worden, enzovoorts. Zucht. Waarom is het algemene leven toch zo moeilijk.
Uiteindelijk kwam er wel zo'n dag, hoor, en had die hele dag ook gewoon over alles kunnen zwijgen.
Het was een normale morgen, en ik had de kamer een weekend voor mezelf omdat Leonard op hetzelfde moment aan het logeren was bij twee van zijn oude klasgenoten.
Ik was altijd zo'n iemand die vroeg opstond, en nu dus ook, rond een uur of zeven. Ik had het gewoonlijke gedaan: de wc bezocht, mezelf aangekleed, mijn haar gedaan, gegeten, en tanden gepoetst.
Hierna zat ik stilletjes in de hal voor mezelf wat te lezen, omdat ik verder niets te doen had, en er ook niets op tv was. Diep van binnen was ik stiekem van plan om toch een luier van Darlie's kamer te pakken en deze zelf te dragen, en dat plan werd nu zo groot, dat ik tijdens het lezen constant afgeleid raakte. Dus ik besloot maar actie te ondernemen.
Ik legde een briefje tussen de pagina's waar ik gebleven was, zette het boek stil terug in de kast, ging voor de deur van Darlie's kamer staan, opende deze zachtjes, en keek allereerst rond. Rust en sereniteit. Darlie sliep nog. Ik had zachtjes en voorzichtig wat luiers uit de kast gehaald, was hierna de kamer uitgegaan en had zachtjes de deur gesloten, en ze gaf geen kik.
Ik ging naar mijn kamer, deed daar de deur op slot en begon te denken. Moest ik er nou wel een dragen, of niet? Ik zuchtte. Natuurlijk wel, waar was zo'n luier dan anders voor? Ik deed mijn broek en onderbroek omlaag, ging op mijn bed liggen, en deed mezelf zo zorgvuldig mogelijk de luier aan. Hij was een beetje aan de krappe kant, maar verder paste hij me prima. Zou hij opvallen onder mijn kleding? Ik deed mijn broek en onderbroek terug omhoog, en keek eens goed in de spiegel. Na een paar keer kijken concludeerde ik dat het helemaal niet zo zichtbaar was, en zeker niet met een heel trainingspak erover aan, wat ik zoals gewoonlijk aan had.
Op hetzelfde moment hoorde ik een beetje hoe mijn ouders begonnen te praten. Driedubbel stik, dacht ik, waar laat ik de rest van die luiers dan?!
Ik ging op mijn knieën op de vloer zitten, keek rond, en dacht opeens aan de kluis in de la onder mijn bed, die al eeuwen ongebruikt was. Ik pakte de sleutelbos uit mijn oude schooltas en de kluis uit de la, opende de kluis, waar de luiers tot mijn grote verbazing nog net in pasten, sloot hem hierna goed af, zette alles weer netjes terug op hun plaats, en smeet de sleutels terug in mijn tas.
En toen kwam er nog weer zo'n vraag. Zouden mijn ouders het uiteindelijk door krijgen, dat ik een aantal luiers had gepakt? Hopelijk niet. Zij waren tenslotte de enige twee die Darlie altijd verschoonden, dus het zou Leonard vast nooit opvallen.
Ik besloot het voor nu maar los te laten, ontgrendelde de deur, en ging achter het bureau heel onschuldig een spelletje solitaire spelen op de computer.
Ik haalde eens diep adem, en probeerde zo normaal mogelijk adem te halen, want nu hoorde ik mijn ouders echt opstaan. Door de neus in, door de mond uit. En doorgaan met mijn spelletje. Eens kijken... eerst de koning weghalen voordat ik de zes en de zeven zou aanklikken zodat ik met de drie op de stapel de tien op het bord straks ook weg kan halen...
Ik schrok me wel wezenloos toen er ineens zachtjes op mijn deur werd getikt.
“Goedemorgen, moeder en vader” zei ik droog.
“Goedemorgen, Jerry” zei vader. “Kom je zo aan tafel?”
“Ben ik al geweest, pa” antwoordde ik.
“Dan is het prima” zei moeder. “Je bent tenslotte altijd wel ergens vroeg bij...”
Ik knikte. Dat was ik zeker wel, en die dag dan wel ook voor een volle honderd procent om een reden.
Uiteindelijk was het maandag, en wilde ik graag aan mensen in mijn omgeving vertellen waar ik laatste tijd nou echt mee zat, beginnend bij Eve, die ik het meeste vertrouwde. Ik ben wat later opgestaan dan normaal, omdat ik Darlie graag mee wilde nemen, voor het geval de mensen aan wie ik het wilde vertellen me niet zouden geloven.
Op het moment dat alles en iedereen in orde was en ik net echt wilde vertrekken, kwam Leonard op zijn fiets aanzetten, want zijn weekend aan logeren zat er alweer op.
“Ha, die Len!” riep ik verrast. “Goed weekend gehad?”
“Ja, prima” zei Leonard, “ik denk dat jij je ook prima vermaakt hebt?”
“Zekers” zei ik. “Lekker rustig en zo.”
“Wat ga jij straks doen?” vroeg Leonard. “Ik ga even bijkomen zo.”
“Ik ga met Darlie even naar het park toe” loog ik, “gezien het weer nu prima is. Tot later, hè?” Ik gaf Leonard nog even een snelle knuffel.
“Jij ook, maat” zei Leonard, die mij een vriendelijk klapje op de schouder terug gaf, Darlie een snel, klein zoentje op haar voorhoofd, en hierna naar binnen ging.
Ik liep het tuinpad af, de rest van de buurt door. Eve zat op school één klas hoger dan ik, en ze heeft me eens verteld en bewezen dat ze liever een baby is dan haar eigenlijke zelf. Ik daarentegen had zulke gevoelens niet, mij ging het puur om het dragen van luiers, en hoe lekker deze aanvoelden. Momenteel droeg ik er ook weer eentje, en ik had mezelf eerst voorbehouden om ze alleen voor mijn blaas te gebruiken, en voorlopig voor niets anders, om meerdere redenen.
Ik dacht tijdens het lopen eens goed na. Ik had sinds, geen idee, mijn zevende misschien iets met luiers gehad, en dan hielp het natuurlijk niet dat ik iemand in mijn huishouden had die ze echt nodig heeft voor de rest van haar leven. Ik zuchtte, schudde mijn hoofd, stond even stil, en ging tegenover Darlie staan.
“Zeg Darlie” zei ik, “ik zit dus echt ergens mee... dat van dat park was maar een leugen, we gaan even naar een vriend van mij, en eh... ja, lang verhaal, denk ik.” Altijd als ik tegen Darlie praatte, gebruikte ik ook gebarentaal, omdat ze dat zelf ook een beetje kon, en op die manier kon ik mezelf ook wat meer verstaanbaar voor haar maken.
Darlie gebaarde iets terug van “ja”, en brabbelde er wat bij.
Ik knikte, en we gingen weer verder. Ik kon me prima vermaken door rond te kijken, want de buurt was zo mooi, met hoe ieder huis er van buiten wel hetzelfde uit mocht zien, maar van binnen altijd wel weer anders was.
Darlie daarentegen vermaakte zich prima met haar bijtring, die met een koord aan de rolstoel vast zat, zodat deze niet per ongeluk te snel zou vallen.
Niet veel later kwam ik in de buurt aan, en ging bij het één-na-grootste huis staan, want Eve had veel broers en zussen, en waar zouden die anders moeten wonen met zijn tienen en hun ouders er ook nog bij. Ik klopte op de deur, en niet lang hiervoor maakte mijn hart zowaar overuren van de zenuwen. Darlie merkte dit, keek naar achteren om mij aan te kunnen kijken, en had een vragende blik op haar gezicht.
“Ik ben alleen een beetje nerveus” zei ik, “want ik wil zo praten met Eve, en soms is dat moeilijk, praten, snap je?”
Op hetzelfde moment deed Eve open, en liet ze ons naar binnen.
“Je ziet er nerveus uit, Jerry” zei Eve, mij geruststellend. “Wil je ergens met me over praten? Het mag, ik ben momenteel toch alleen thuis.”
“Eigenlijk wel” zei ik, terwijl ik eerst mijn eigen jas ophing voordat ik Darlie uit haar jas hielp.
Ik volgde Eve naar de woonkamer, en zette eerst Darlie en haar rolstoel naast de bank neer voordat ik zelf erop ging zitten.
“Wil je nog iets te drinken, om misschien rustig te worden?” bood Eve aan.
“Een beetje water, graag” zei ik.
Eve knikte, en kwam niet veel later uit de keuken terug met twee glazen water, van welke ze er één aan mij gaf.
“Dus, vertel eens” zei Eve rustig. “Waar zit je laatste tijd mee?”
“Ik zit er eigenlijk al acht jaar mee” zei ik, “maar kon het dit jaar pas toepassen. Ik... ik eh... oh, en dan helpt het ook nog niet dat Darlie ze precies weer nodig heeft...” Ik slaakte de zoveelste wanhopige zucht, en liet mezelf achterover vallen.
“Wat bedoel je?” vroeg Eve.
“Nou...” zei ik. “Ik heb... ik heb...” Hierna begon ik razendsnel te praten alsof ik een videoband was die doorgespoeld werd. “Ik heb recentelijk ontdekt dat ik een voorliefde voor luiers heb.”
“Ach ja?” zei Eve. “Ook gepaard met gevoelens van jonger willen zijn, of dat niet?”
Ik schudde mijn hoofd. “Puur omdat ik dat gevoel ervan fijn vind. Momenteel draag ik er ook eentje, voor bewijs.” Ik wilde mijn broek een stukje omlaag doen, maar daar stak Eve een stokje voor.
“Ik snap best dat het feit dat Darlie ze nodig heeft er niet echt bij helpt” zei ze geruststellend. “Weten je ouders of broer er al van?”
“Nee, ik zou niet durven!” riep ik geschrokken uit. “Die zouden me echt uitlachen, preken, buitensluiten, noem het maar...!” Ik dronk net iets te snel water, waarna ik me verslikte.
Eve klopte me op mijn rug, en na de laatste harde klop probeerde ik mezelf weer op adem te krijgen.
“Ik en Darlie weten er tenminste wel van” zei Eve, “al betwijfel ik of het wel echt zo is, dat ik het misschien anders weet.”
“Tja, als je het zo zegt” zei ik, en herhaalde wat ik net aan Eve vertelde, tegen Darlie, ook weer gepaard met gebaren.
Darlie kon me alleen maar niet-begrijpend aankijken, en er iets uitbrengen dat op “Huh?” leek.
“Ach, als ze het uiteindelijk toch maar wel begrijpt” zei Eve. “Mag ik je wel bedanken voor dat je het mij hebt verteld?” Ze streelde mij vriendelijk over mijn schouder en dronk wat van haar water. “Vroeg of laat mag je er ook met meerdere mensen over praten, maar dat laat ik helemaal aan jou over, Jerry, oké?”
“Graag gedaan, Eve” bracht ik eruit, en ik kon het niet laten om haar een knuffel te geven, ook al was ze momenteel al in een relatie. Ik voelde zelfs geen zenuwtrekken of zo meer, maar wel een volle blaas, wat mij weer onrustig maakte.
“Ik weet misschien waar je nu mee zit” zei Eve. “Voel je gerust vrij om alles even te ontspannen.” Intussen had ze een notitieboekje van het bijzettafeltje links van haar gepakt, en begon ze druk te schrijven.
Oké, dacht ik bij mezelf, here goes nothing... Ik sloot mijn ogen, concentreerde me op mijn blaas, en had niet veel later het fijne gevoel van een warme luier onderin. Ik zuchtte, deze keer van opluchting, en liet mezelf nogmaals achterover vallen. Darlie vond dit alleen maar grappig, dus ze giechelde erbij op haar unieke manier.
Eve en ik hadden nog lang gepraat, totdat ik weer op huis af wilde. Hierna hadden we elkaar gedag gezegd, en liep ik met een gerust hart weer de buurt door.
Ik merkte op de helft van het lopen dat Darlie ergens erg onrustig over was. Ik stond weer stil, ging voor haar staan en bekeek haar van top tot teen. En net toen ik wilde kijken of ze misschien een schone luier nodig had, zag ik dat er iets uit haar jaszak rechts prijkte. Ik pakte het eruit, en zag dat het een briefje was. Waarom zat die daar nu weer...?
“Het was maar een briefje, zusje” legde ik uit, “niets om je zorgen over te maken.” Ik ging intussen weer achter de rolstoel staan, en vouwde het briefje open. Had Eve dit misschien geschreven? Met een groot maar sierlijk handschrift stond het volgende erin geschreven:
Hey Jerry, het was fijn even met je gepraat te kunnen hebben. Jij bent dan wel de eerste in mijn kring die alleen het dragen van luiers fijn vindt, maar dat maakt je niet minder bijzonder. Zullen we beste vrienden worden? Je kunt in alle rust alles met me delen. Veel liefs, Eve.
Onderin stonden er nog dergelijke contactgegevens vermeld, maar wat leuk van Eve dat ze me niet minder bijzonder vindt, gewoon omdat ik alleen het luiers dragen fijn vind. Dat we er in alle rust gewoon beste vrienden om kunnen worden. Dat lijkt me leuk.
Met de breedste glimlach van het land liep ik verder huiswaarts, en eenmaal thuis besloot ik voorlopig nog wel even te zwijgen over waar ik en Darlie daadwerkelijk waren geweest, en wat we dan ook hadden gedaan, om gedoe met onze ouders en Leonard te voorkomen.
~Little Endy, circa 2 augustus 2017.
Deze short is geheel fictie. Ik-figuur is Jerry. Hij is de middelste van drie kinderen, waarvan de jongste meervoudig beperkt is. Hij kan hier prima mee omgaan, zegt hij, maar achter de ruggen van de rest om...
Ik woon er al een paar jaar, in dat huis met één centrale verdieping, allemaal omwille van mijn zusje, sinds ze vanaf onder haar borst verlamd is. Al sinds ik ongeveer 4 of zo was, toen waren we vanuit Engeland hierheen verhuisd. Op het eerst behoorlijk onwennig, maar uiteindelijk wel erg fijn, omdat de meeste bewoners van dit land erg vriendelijk zijn, en iedereen ook echt laten zijn wie ze willen zijn.
Ik deel de kamer helemaal links met mijn oudere broer Leonard, en dat vind ik niet erg, want we zijn dikke maten van elkaar. De kamer in het midden is van onze ouders, en helemaal rechts slaapt Darlie, ons zusje.
Dit hebben pa en ma expres zo geregeld, dat Leonard en ik betere nachtrust zouden krijgen. Dat werkt prima, want de muren zijn dan ook redelijk dik. Leonard en ik kunnen dan prima een beetje zachtjes praten zonder opgemerkt te worden, of Darlie per ongeluk wakker te maken.
Zal ik je eens over Darlie vertellen, want ze is niet zomaar mijn zusje. Ze is een maand te vroeg geboren, en dat ging gepaard met behoorlijk wat gedoe, wat haar dus niet alleen verlamd liet, maar ook geestelijk beperkt, en niet zo'n beetje ook. Door die beperking functioneert ze nog maar als iemand van een maand of 15, ondanks dat ze pas twaalf is, en daar zit van alles aan: ze moet overal bij geholpen worden, kan niet goed zelf eten, draagt nog altijd luiers, kan niet praten, noem maar op. En door zowel haar beperking als het feit dat ze voor de helft verlamd is, heeft ze een aparte kamer waar allerlei aangepaste meubels in staan, in tegenstelling tot de 'gewone' kamer van mij en Leonard. Al deze details werden me volgens pa en ma jaren geleden verteld, en ik weet er zelf helemaal niets meer van, maar ze zeggen wel dat ik er behoorlijk stoïcijns van werd. Dat zou heel goed kunnen zijn geweest omdat ik niet echt wist wat ik ermee moest. Totdat ik recentelijk ergens achter kwam...
Ik lag op de sofa voor me uit te kijken, met Darlie slapend tegen me aan. Ze lag er zo mooi bij, met haar wang plat tegen mijn borst aan, en haar donkerblonde haren een beetje in de war. Ik wilde haar zachtjes in haar bed leggen, en dus deed ik dat ook maar. En omdat het dan ook al behoorlijk warm begon te worden, had ik, voordat ik haar in haar slaapzak stopte, een fractie van haar kleding uitgedaan, zodat ze het niet al te heet zou krijgen straks.
Ja, toen pas kwam het. Voordat ik de slaapzak dichtritste, bekeek ik haar luier eerst een beetje. Nee, die was nog droog, maar ik vroeg me al heel lang af hoe dat nou zou voelen, zo'n luier die niks te vergelijken is met diegene die het gewone kind tot 3 of 4 jaar draagt.
Ik haalde mijn schouders op, ritste de slaapzak gewoon dicht, en verliet zachtjes de kamer, en niet veel later had ik er behoorlijke spijt van dat ik niet eens een luier voor mezelf had meegenomen. Aan de andere kant was dit misschien wel beter, want anders hadden mijn ouders of Leonard mij een preek van hier tot aan Tokio gegeven, en betekent dat niet veel goeds, ben ik bang.
Achteraf lag ik er nog nachten wakker van, ik heb dit willen vertellen aan mijn ouders, maar ik heb het nooit gedurfd. Ik had er gewoon de moed niet voor, en was bang dat er van alles zou gebeuren, dat ik uitgelachen zou worden, dat ik een preek zou krijgen, dat ik buitengesloten zou worden, enzovoorts. Zucht. Waarom is het algemene leven toch zo moeilijk.
Uiteindelijk kwam er wel zo'n dag, hoor, en had die hele dag ook gewoon over alles kunnen zwijgen.
Het was een normale morgen, en ik had de kamer een weekend voor mezelf omdat Leonard op hetzelfde moment aan het logeren was bij twee van zijn oude klasgenoten.
Ik was altijd zo'n iemand die vroeg opstond, en nu dus ook, rond een uur of zeven. Ik had het gewoonlijke gedaan: de wc bezocht, mezelf aangekleed, mijn haar gedaan, gegeten, en tanden gepoetst.
Hierna zat ik stilletjes in de hal voor mezelf wat te lezen, omdat ik verder niets te doen had, en er ook niets op tv was. Diep van binnen was ik stiekem van plan om toch een luier van Darlie's kamer te pakken en deze zelf te dragen, en dat plan werd nu zo groot, dat ik tijdens het lezen constant afgeleid raakte. Dus ik besloot maar actie te ondernemen.
Ik legde een briefje tussen de pagina's waar ik gebleven was, zette het boek stil terug in de kast, ging voor de deur van Darlie's kamer staan, opende deze zachtjes, en keek allereerst rond. Rust en sereniteit. Darlie sliep nog. Ik had zachtjes en voorzichtig wat luiers uit de kast gehaald, was hierna de kamer uitgegaan en had zachtjes de deur gesloten, en ze gaf geen kik.
Ik ging naar mijn kamer, deed daar de deur op slot en begon te denken. Moest ik er nou wel een dragen, of niet? Ik zuchtte. Natuurlijk wel, waar was zo'n luier dan anders voor? Ik deed mijn broek en onderbroek omlaag, ging op mijn bed liggen, en deed mezelf zo zorgvuldig mogelijk de luier aan. Hij was een beetje aan de krappe kant, maar verder paste hij me prima. Zou hij opvallen onder mijn kleding? Ik deed mijn broek en onderbroek terug omhoog, en keek eens goed in de spiegel. Na een paar keer kijken concludeerde ik dat het helemaal niet zo zichtbaar was, en zeker niet met een heel trainingspak erover aan, wat ik zoals gewoonlijk aan had.
Op hetzelfde moment hoorde ik een beetje hoe mijn ouders begonnen te praten. Driedubbel stik, dacht ik, waar laat ik de rest van die luiers dan?!
Ik ging op mijn knieën op de vloer zitten, keek rond, en dacht opeens aan de kluis in de la onder mijn bed, die al eeuwen ongebruikt was. Ik pakte de sleutelbos uit mijn oude schooltas en de kluis uit de la, opende de kluis, waar de luiers tot mijn grote verbazing nog net in pasten, sloot hem hierna goed af, zette alles weer netjes terug op hun plaats, en smeet de sleutels terug in mijn tas.
En toen kwam er nog weer zo'n vraag. Zouden mijn ouders het uiteindelijk door krijgen, dat ik een aantal luiers had gepakt? Hopelijk niet. Zij waren tenslotte de enige twee die Darlie altijd verschoonden, dus het zou Leonard vast nooit opvallen.
Ik besloot het voor nu maar los te laten, ontgrendelde de deur, en ging achter het bureau heel onschuldig een spelletje solitaire spelen op de computer.
Ik haalde eens diep adem, en probeerde zo normaal mogelijk adem te halen, want nu hoorde ik mijn ouders echt opstaan. Door de neus in, door de mond uit. En doorgaan met mijn spelletje. Eens kijken... eerst de koning weghalen voordat ik de zes en de zeven zou aanklikken zodat ik met de drie op de stapel de tien op het bord straks ook weg kan halen...
Ik schrok me wel wezenloos toen er ineens zachtjes op mijn deur werd getikt.
“Goedemorgen, moeder en vader” zei ik droog.
“Goedemorgen, Jerry” zei vader. “Kom je zo aan tafel?”
“Ben ik al geweest, pa” antwoordde ik.
“Dan is het prima” zei moeder. “Je bent tenslotte altijd wel ergens vroeg bij...”
Ik knikte. Dat was ik zeker wel, en die dag dan wel ook voor een volle honderd procent om een reden.
Uiteindelijk was het maandag, en wilde ik graag aan mensen in mijn omgeving vertellen waar ik laatste tijd nou echt mee zat, beginnend bij Eve, die ik het meeste vertrouwde. Ik ben wat later opgestaan dan normaal, omdat ik Darlie graag mee wilde nemen, voor het geval de mensen aan wie ik het wilde vertellen me niet zouden geloven.
Op het moment dat alles en iedereen in orde was en ik net echt wilde vertrekken, kwam Leonard op zijn fiets aanzetten, want zijn weekend aan logeren zat er alweer op.
“Ha, die Len!” riep ik verrast. “Goed weekend gehad?”
“Ja, prima” zei Leonard, “ik denk dat jij je ook prima vermaakt hebt?”
“Zekers” zei ik. “Lekker rustig en zo.”
“Wat ga jij straks doen?” vroeg Leonard. “Ik ga even bijkomen zo.”
“Ik ga met Darlie even naar het park toe” loog ik, “gezien het weer nu prima is. Tot later, hè?” Ik gaf Leonard nog even een snelle knuffel.
“Jij ook, maat” zei Leonard, die mij een vriendelijk klapje op de schouder terug gaf, Darlie een snel, klein zoentje op haar voorhoofd, en hierna naar binnen ging.
Ik liep het tuinpad af, de rest van de buurt door. Eve zat op school één klas hoger dan ik, en ze heeft me eens verteld en bewezen dat ze liever een baby is dan haar eigenlijke zelf. Ik daarentegen had zulke gevoelens niet, mij ging het puur om het dragen van luiers, en hoe lekker deze aanvoelden. Momenteel droeg ik er ook weer eentje, en ik had mezelf eerst voorbehouden om ze alleen voor mijn blaas te gebruiken, en voorlopig voor niets anders, om meerdere redenen.
Ik dacht tijdens het lopen eens goed na. Ik had sinds, geen idee, mijn zevende misschien iets met luiers gehad, en dan hielp het natuurlijk niet dat ik iemand in mijn huishouden had die ze echt nodig heeft voor de rest van haar leven. Ik zuchtte, schudde mijn hoofd, stond even stil, en ging tegenover Darlie staan.
“Zeg Darlie” zei ik, “ik zit dus echt ergens mee... dat van dat park was maar een leugen, we gaan even naar een vriend van mij, en eh... ja, lang verhaal, denk ik.” Altijd als ik tegen Darlie praatte, gebruikte ik ook gebarentaal, omdat ze dat zelf ook een beetje kon, en op die manier kon ik mezelf ook wat meer verstaanbaar voor haar maken.
Darlie gebaarde iets terug van “ja”, en brabbelde er wat bij.
Ik knikte, en we gingen weer verder. Ik kon me prima vermaken door rond te kijken, want de buurt was zo mooi, met hoe ieder huis er van buiten wel hetzelfde uit mocht zien, maar van binnen altijd wel weer anders was.
Darlie daarentegen vermaakte zich prima met haar bijtring, die met een koord aan de rolstoel vast zat, zodat deze niet per ongeluk te snel zou vallen.
Niet veel later kwam ik in de buurt aan, en ging bij het één-na-grootste huis staan, want Eve had veel broers en zussen, en waar zouden die anders moeten wonen met zijn tienen en hun ouders er ook nog bij. Ik klopte op de deur, en niet lang hiervoor maakte mijn hart zowaar overuren van de zenuwen. Darlie merkte dit, keek naar achteren om mij aan te kunnen kijken, en had een vragende blik op haar gezicht.
“Ik ben alleen een beetje nerveus” zei ik, “want ik wil zo praten met Eve, en soms is dat moeilijk, praten, snap je?”
Op hetzelfde moment deed Eve open, en liet ze ons naar binnen.
“Je ziet er nerveus uit, Jerry” zei Eve, mij geruststellend. “Wil je ergens met me over praten? Het mag, ik ben momenteel toch alleen thuis.”
“Eigenlijk wel” zei ik, terwijl ik eerst mijn eigen jas ophing voordat ik Darlie uit haar jas hielp.
Ik volgde Eve naar de woonkamer, en zette eerst Darlie en haar rolstoel naast de bank neer voordat ik zelf erop ging zitten.
“Wil je nog iets te drinken, om misschien rustig te worden?” bood Eve aan.
“Een beetje water, graag” zei ik.
Eve knikte, en kwam niet veel later uit de keuken terug met twee glazen water, van welke ze er één aan mij gaf.
“Dus, vertel eens” zei Eve rustig. “Waar zit je laatste tijd mee?”
“Ik zit er eigenlijk al acht jaar mee” zei ik, “maar kon het dit jaar pas toepassen. Ik... ik eh... oh, en dan helpt het ook nog niet dat Darlie ze precies weer nodig heeft...” Ik slaakte de zoveelste wanhopige zucht, en liet mezelf achterover vallen.
“Wat bedoel je?” vroeg Eve.
“Nou...” zei ik. “Ik heb... ik heb...” Hierna begon ik razendsnel te praten alsof ik een videoband was die doorgespoeld werd. “Ik heb recentelijk ontdekt dat ik een voorliefde voor luiers heb.”
“Ach ja?” zei Eve. “Ook gepaard met gevoelens van jonger willen zijn, of dat niet?”
Ik schudde mijn hoofd. “Puur omdat ik dat gevoel ervan fijn vind. Momenteel draag ik er ook eentje, voor bewijs.” Ik wilde mijn broek een stukje omlaag doen, maar daar stak Eve een stokje voor.
“Ik snap best dat het feit dat Darlie ze nodig heeft er niet echt bij helpt” zei ze geruststellend. “Weten je ouders of broer er al van?”
“Nee, ik zou niet durven!” riep ik geschrokken uit. “Die zouden me echt uitlachen, preken, buitensluiten, noem het maar...!” Ik dronk net iets te snel water, waarna ik me verslikte.
Eve klopte me op mijn rug, en na de laatste harde klop probeerde ik mezelf weer op adem te krijgen.
“Ik en Darlie weten er tenminste wel van” zei Eve, “al betwijfel ik of het wel echt zo is, dat ik het misschien anders weet.”
“Tja, als je het zo zegt” zei ik, en herhaalde wat ik net aan Eve vertelde, tegen Darlie, ook weer gepaard met gebaren.
Darlie kon me alleen maar niet-begrijpend aankijken, en er iets uitbrengen dat op “Huh?” leek.
“Ach, als ze het uiteindelijk toch maar wel begrijpt” zei Eve. “Mag ik je wel bedanken voor dat je het mij hebt verteld?” Ze streelde mij vriendelijk over mijn schouder en dronk wat van haar water. “Vroeg of laat mag je er ook met meerdere mensen over praten, maar dat laat ik helemaal aan jou over, Jerry, oké?”
“Graag gedaan, Eve” bracht ik eruit, en ik kon het niet laten om haar een knuffel te geven, ook al was ze momenteel al in een relatie. Ik voelde zelfs geen zenuwtrekken of zo meer, maar wel een volle blaas, wat mij weer onrustig maakte.
“Ik weet misschien waar je nu mee zit” zei Eve. “Voel je gerust vrij om alles even te ontspannen.” Intussen had ze een notitieboekje van het bijzettafeltje links van haar gepakt, en begon ze druk te schrijven.
Oké, dacht ik bij mezelf, here goes nothing... Ik sloot mijn ogen, concentreerde me op mijn blaas, en had niet veel later het fijne gevoel van een warme luier onderin. Ik zuchtte, deze keer van opluchting, en liet mezelf nogmaals achterover vallen. Darlie vond dit alleen maar grappig, dus ze giechelde erbij op haar unieke manier.
Eve en ik hadden nog lang gepraat, totdat ik weer op huis af wilde. Hierna hadden we elkaar gedag gezegd, en liep ik met een gerust hart weer de buurt door.
Ik merkte op de helft van het lopen dat Darlie ergens erg onrustig over was. Ik stond weer stil, ging voor haar staan en bekeek haar van top tot teen. En net toen ik wilde kijken of ze misschien een schone luier nodig had, zag ik dat er iets uit haar jaszak rechts prijkte. Ik pakte het eruit, en zag dat het een briefje was. Waarom zat die daar nu weer...?
“Het was maar een briefje, zusje” legde ik uit, “niets om je zorgen over te maken.” Ik ging intussen weer achter de rolstoel staan, en vouwde het briefje open. Had Eve dit misschien geschreven? Met een groot maar sierlijk handschrift stond het volgende erin geschreven:
Hey Jerry, het was fijn even met je gepraat te kunnen hebben. Jij bent dan wel de eerste in mijn kring die alleen het dragen van luiers fijn vindt, maar dat maakt je niet minder bijzonder. Zullen we beste vrienden worden? Je kunt in alle rust alles met me delen. Veel liefs, Eve.
Onderin stonden er nog dergelijke contactgegevens vermeld, maar wat leuk van Eve dat ze me niet minder bijzonder vindt, gewoon omdat ik alleen het luiers dragen fijn vind. Dat we er in alle rust gewoon beste vrienden om kunnen worden. Dat lijkt me leuk.
Met de breedste glimlach van het land liep ik verder huiswaarts, en eenmaal thuis besloot ik voorlopig nog wel even te zwijgen over waar ik en Darlie daadwerkelijk waren geweest, en wat we dan ook hadden gedaan, om gedoe met onze ouders en Leonard te voorkomen.
~Little Endy, circa 2 augustus 2017.
