Jackrussel
Toplid
Ga zo door
Verhaal Klaar In Luier Bezorgd
- Onderwerp starter zhboy
- Startdatum
luierdromertje
Niet geschoten is altijd mis.
Lekker bezig, ga zo voort
zhboy
Superlid
Deel 4
Ik had mijn tweede kop thee al lang en breed op, toen de moeder van Kevin me aansprak. We hadden al een tijd zitten praten over van alles en nog wat, maar ze verlegde nu het onderwerp. ‘Zeg Simon, was jij niet op weg naar een winkel?’ Dat was ik haast vergeten. Op de klok in de huiskamer zag ik dat het al zo goed als het einde van de ochtend was, maar bij de winkel was ik nog niet geweest. ‘Helemaal niet meer aan gedacht. Bedankt.’ Zei ik, en stond op. ‘Waar moet je zijn?’ Vroeg Kevins vader. Ik noemde de winkel. ‘O, dat weet Kevin wel te vinden. Dat is naast onze apotheek, waar we zijn luiers halen.’ ‘Ik loop wel met je mee.’ Zei Kevin en ook hij stond op van de bank. Gezamenlijk liepen we naar zijn slaapkamer. Daar trokken we onze broek aan. Het viel me op dat zijn luier absoluut niet opviel onder zijn broek. Er was eigenlijk geen verdikking of zo te zien. Dat gaf me een zeker gevoel over wat anderen bij mij konden zien. Na snel nog even Kevins ouders gegroet te hebben, liepen we de deur uit, richting de winkel. Het was inmiddels iets drukker geworden op straat, maar niemand kon zien dat er twee jongemannen een luier droegen.
Alsof we elkaar al jaren kenden, liepen Kevin en ik naast elkaar richting de winkel. Onderweg spraken we over wat er maar in ons opkwam. Ook vertelde Kevin me over de straten waar we doorheen of langs liepen. Hij was in deze buurt opgegroeid en dat was op een fijne manier te merken. Mede doordat Kevin de weg goed kende, waren we al snel bij de winkel waar ik wou zijn. Ik zag dat er inderdaad een apotheek zat naast de winkel. Daar komt dat ding dus vandaan dat ik nu aan heb, dacht ik. Nog nooit had het zien van een apotheek me zo'n fijn gevoel opgeleverd.
Nadat ik in de winkel had gevonden wat ik zocht en had afgerekend, liep ik opgelucht de winkel uit. Kevin volgde me op de voet. Toen we net de straat opliepen zei hij ‘Zullen we gelijk een pak luiers voor je halen hiernaast?’ Geschrokken keek ik om me heen. Als maar niemand dat gehoord had. Maar aangezien er op dat moment niemand in de buurt liep, kon ik gerust zijn. Ik schudde mijn hoofd. Nee, een pak luiers kopen zag ik niet zitten. ‘Oké. Dan naar huis?’ Dat vond ik een beter idee. Zo liepen we tezamen weer richting het huis van Kevin en zijn ouders. Onderweg vertelde Kevin weer over de wijk. Hij wees op een pand en vertelde een anekdote over mensen die er hadden gewoond.
Terwijl we doorliepen, wees Kevin op een huis in een zijstraat. ‘Daar woont een andere jongen die van luiers houdt.’ Zei hij. Dat zei hij alleen iets harder dan ik zou willen. Ik bekeek snel mijn omgeving. Nee, er leek niemand dichtbij genoeg om het te kunnen horen. Kevin had duidelijk geen last van gêne en praatte door. ‘Ik ga regelmatig bij hem langs en hij soms bij mij. Lekker in luier wat kletsen of zo.’ Ik was verbaasd. Niet alleen over het feit dat Kevin zo makkelijk over luierdragen sprak, maar ook doordat er blijkbaar nóg een jongen in de stad woonde die van luiers hield. ‘Hij is op zijn dertiende weer begonnen met luiers, voor de fun. Hij blijft net als jij gewoon droog.’ Vertelde de jongeman verder. Ik zat vol met vragen. Op zijn dertiende? Wisten zijn ouders het? Hoe kwamen ze aan luiers? Bestonden er überhaupt luiers voor 13-jarigen? Zo op straat durfde ik die vragen echter niet te stellen. Dus zonder antwoord te krijgen op mijn ongestelde vragen liepen we door.
De woning van Kevin kwam al snel weer in zicht. Hij opende de voordeur voor me en ik stapte naar binnen. Bovenaan de trap gekomen stapte de jongen één stap zijn slaapkamer in. Daar trok hij zijn broek uit en gooide die met een boog op bed. Nog alleen in shirt en luier liep hij vervolgens zijn kamer weer uit. Even aarzelde ik, toen maakte ik mijn broek los. En nadat ik die broek ook had uitgetrokken, liep ik met mijn luier duidelijk zichtbaar naar de woonkamer. Daar was Kevin al op de bank gaan zitten. Ik nam naast hem plaats.
‘Zo, dat hebben jullie snel gedaan.’ Merkte Kevins moeder op. ‘Het was stil op straat en in de winkel. Ook wist Simon precies wat hij wou hebben, daardoor konden we het ook snel vinden.’ Gaf Kevin zijn moeder antwoord. ‘Dat is mooi. Willen jullie iets drinken?’ Eigenlijk wou ik bedanken, maar daar kreeg ik de kans niet voor. ‘Weet je wat, ik maak voor jullie een warme chocolademelk, dat past wel bij dit gure weer.’ Vervolgde Sandra. Zonder op een reactie te wachten, liep ze naar de keuken. Om eerlijk te zijn zou een warme chocolademelk me inderdaad ook wel smaken. En zo werden er even later twee mokken warme chocolademelk voor ons op de salontafel gezet. Bovenop zat een flinke lading slagroom.
Terwijl Kevin en ik genoten van de chocolademelk, vertelde hij over zijn bedplassen en zijn voorkeur voor luiers. Ik hoorde dat hij altijd in zijn bed had geplast en daarom luiers had gedragen. Aan het begin van zijn tienertijd was zijn bedplassen afgenomen en hadden ze het even zonder luiers geprobeerd. Toen waren ze er achter gekomen dat hij luiers niet alleen nodig had, maar ook fijn vond om te dragen. Er was besloten dat Kevin niet alleen ‘s avonds weer luiers ging dragen, maar ze ook overdag mocht dragen als hij dat wilde. Ik keek op van de ruimdenkendheid van Kevins ouders. Mijn ouders zouden het nooit goed vinden om voor plezier luiers te dragen. Het was voor mij al gevaarlijk om met een luier aan binnen te komen.
Er kwam een moment dat het tijd was geworden voor mij om weer richting huis te gaan. Ik stond op en nam afscheid van Kevins vader. Kevin zelf en zijn moeder liepen mee naar Kevins slaapkamer. Hier trok ik mijn broek weer aan. Op het moment dat ik op het punt stond naar de buitendeur te lopen, gaf Kevins moeder mij een tasje. ‘Hierin zitten je onderbroek en een paar luiers. Op internet kan je wel vinden hoe je hem zelf aantrekt.’ Even stond ik perplex. Dacht ze nou echt dat ik luiers mee naar huis zou nemen? Maar tegen haar in gaan durfde ik niet. Daarnaast vond ik het ook wel een fijn idee om zelf luiers te hebben. Daarom nam ik de tas vriendelijk in ontvangst en groette Sandra, Kevins moeder. Bij de buitendeur nam ik afscheid van Kevin. Met de tas met het gekochte cadeau in de ene hand en het tasje met luiers in de andere, liep ik terug naar de parkeergarage. Onderweg controleerde ik nog wel of het tasje niet door schijnde. Ik had geen zin dat iemand kon zien wat er in zat. Noch op straat, noch thuis. Gelukkig kon je van buiten niet zien wat er in het tasje zat.
Thuis parkeerde ik mijn auto aan het einde van de straat, voor de deur was geen plek. Ik zag er even tegenop om met mijn tasje met luiers door mijn eigen straat te lopen, ondanks dat je niks kon zien. Toen bedacht ik iets wat ik niet eerder had bedacht: ik deed het tasje met luiers in de tas met het cadeau. Zo liep ik een stuk meer ontspannen naar huis. Eenmaal binnen bracht ik de tassen meteen naar boven, ik vond het een te groot risico om het in de gang te laten staan. Daarna voegde ik me bij mijn ouders in de woonkamer.
‘Zo, jij bent lang weggeweest. Kon je het niet vinden?’ Vroeg mijn vader. Ik stak een onzinverhaal af over hoeveel moeite ik had gehad. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat ze er in trapten, maar het échte verhaal vertellen wou ik absoluut niet. Gelukkig leken mijn ouders me wel te geloven. Na mijn verhaal gedaan te hebben, ging het gesprek tot mijn vreugde over op een ander onderwerp. De rest van de dag werd er niet meer op teruggekomen.
Die avond ging ik al eerste richting mijn bed. In de woonkamer nam ik afscheid van mijn ouders en wenste ze welterusten. Daarna liep ik langs mijn moeder richting de gang. Bij het voorbijgaan sloeg mijn moeder even op mijn billen. Dat deed ze wel vaker, maar dit keer sloeg mijn hart even over. Als mijn moeder de luier maar niet had opgemerkt. Ik keek naar het gezicht van mijn moeder. Dat stond neutraal, dus blijkbaar had ze niks in de gaten. In de gang sloeg ik een zucht van opluchting. Dat was door het oog van de naald.
Boven liep ik meteen de badkamer in. Weliswaar had ik een soort draagbare wc aan, maar ik koos er toch voor om naar de echte te gaan. Bij de wc maakte ik mijn broek los. Mijn luier kwam weer tevoorschijn, maar dit keer ging ook die uit. Ik maakte de plakkers los. Dit keer op zo'n manier dat ik hem ook weer opnieuw aan kon doen. Ik had namelijk besloten om deze nacht in luier te gaan slapen. Ik kon wel één van de nieuwe luiers aantrekken, maar dat vond ik zonde.
Na mijn behoeftes gedaan te hebben, ging ik mijn luier weer aantrekken. Ik had deze avond stiekem een filmpje bekeken over methodes hoe je een luier om kon doen. Ik besloot het zittend te doen. Ik sloot de wc-pot af met het deksel en legde de luier erop. Toen ging ik op de luier zitten. Een luier omdoen bleek moeilijker te zijn dan gedacht. De ene keer zat de achterkant te hoog, dan weer de voorkant. Maar uiteindelijk had ik de luier zitten zoals ik wou. Ik plakte de plakkers op hun plek en stond weer op. Tot mijn verbazing zat de luier anders dan voorheen. Hij leek wel bijna af te zakken. Maar dat zou wel alleen maar een gevoel zijn. Ik trok mijn broek weer aan en maakte mezelf verder klaar voor de nacht. Daarna liep ik naar mijn slaapkamer. Ik deed mijn deur en gordijnen dicht en kleedde me uit. Heel even stond ik in niks meer dan een luier in mijn slaapkamer. Een luier die nog steeds het idee gaf dat hij elk moment op mijn enkels kon liggen. Van bovenaf zag het er ook anders uit.
Ik besloot me er niks van aan te trekken. Het zal wel tussen mijn oren zitten, dacht ik. Hierop trok ik een shirt over mijn hoofd aan en stapte ik in bed. De luier voelde comfortabel, maar toch minder vertrouwd aan. Wat het was wist ik niet, maar het leek echt alsof de luier een stuk beter zat toen Sandra hem me had omgedaan. Maar ik had toch het instructiefilmpje exact opgevolgd. Nou ja, ik kon er nu toch niks meer aan doen en ik besloot te gaan slapen.
Net toen ik mijn licht uit wou doen, werd er op de deur geklopt. ‘Binnen.’ Zei ik. Mijn moeder verscheen in de deuropening en liep mijn kamer in. Ze sloot de deur achter zich. ‘Schat, we moeten even praten.’...
Ik had mijn tweede kop thee al lang en breed op, toen de moeder van Kevin me aansprak. We hadden al een tijd zitten praten over van alles en nog wat, maar ze verlegde nu het onderwerp. ‘Zeg Simon, was jij niet op weg naar een winkel?’ Dat was ik haast vergeten. Op de klok in de huiskamer zag ik dat het al zo goed als het einde van de ochtend was, maar bij de winkel was ik nog niet geweest. ‘Helemaal niet meer aan gedacht. Bedankt.’ Zei ik, en stond op. ‘Waar moet je zijn?’ Vroeg Kevins vader. Ik noemde de winkel. ‘O, dat weet Kevin wel te vinden. Dat is naast onze apotheek, waar we zijn luiers halen.’ ‘Ik loop wel met je mee.’ Zei Kevin en ook hij stond op van de bank. Gezamenlijk liepen we naar zijn slaapkamer. Daar trokken we onze broek aan. Het viel me op dat zijn luier absoluut niet opviel onder zijn broek. Er was eigenlijk geen verdikking of zo te zien. Dat gaf me een zeker gevoel over wat anderen bij mij konden zien. Na snel nog even Kevins ouders gegroet te hebben, liepen we de deur uit, richting de winkel. Het was inmiddels iets drukker geworden op straat, maar niemand kon zien dat er twee jongemannen een luier droegen.
Alsof we elkaar al jaren kenden, liepen Kevin en ik naast elkaar richting de winkel. Onderweg spraken we over wat er maar in ons opkwam. Ook vertelde Kevin me over de straten waar we doorheen of langs liepen. Hij was in deze buurt opgegroeid en dat was op een fijne manier te merken. Mede doordat Kevin de weg goed kende, waren we al snel bij de winkel waar ik wou zijn. Ik zag dat er inderdaad een apotheek zat naast de winkel. Daar komt dat ding dus vandaan dat ik nu aan heb, dacht ik. Nog nooit had het zien van een apotheek me zo'n fijn gevoel opgeleverd.
Nadat ik in de winkel had gevonden wat ik zocht en had afgerekend, liep ik opgelucht de winkel uit. Kevin volgde me op de voet. Toen we net de straat opliepen zei hij ‘Zullen we gelijk een pak luiers voor je halen hiernaast?’ Geschrokken keek ik om me heen. Als maar niemand dat gehoord had. Maar aangezien er op dat moment niemand in de buurt liep, kon ik gerust zijn. Ik schudde mijn hoofd. Nee, een pak luiers kopen zag ik niet zitten. ‘Oké. Dan naar huis?’ Dat vond ik een beter idee. Zo liepen we tezamen weer richting het huis van Kevin en zijn ouders. Onderweg vertelde Kevin weer over de wijk. Hij wees op een pand en vertelde een anekdote over mensen die er hadden gewoond.
Terwijl we doorliepen, wees Kevin op een huis in een zijstraat. ‘Daar woont een andere jongen die van luiers houdt.’ Zei hij. Dat zei hij alleen iets harder dan ik zou willen. Ik bekeek snel mijn omgeving. Nee, er leek niemand dichtbij genoeg om het te kunnen horen. Kevin had duidelijk geen last van gêne en praatte door. ‘Ik ga regelmatig bij hem langs en hij soms bij mij. Lekker in luier wat kletsen of zo.’ Ik was verbaasd. Niet alleen over het feit dat Kevin zo makkelijk over luierdragen sprak, maar ook doordat er blijkbaar nóg een jongen in de stad woonde die van luiers hield. ‘Hij is op zijn dertiende weer begonnen met luiers, voor de fun. Hij blijft net als jij gewoon droog.’ Vertelde de jongeman verder. Ik zat vol met vragen. Op zijn dertiende? Wisten zijn ouders het? Hoe kwamen ze aan luiers? Bestonden er überhaupt luiers voor 13-jarigen? Zo op straat durfde ik die vragen echter niet te stellen. Dus zonder antwoord te krijgen op mijn ongestelde vragen liepen we door.
De woning van Kevin kwam al snel weer in zicht. Hij opende de voordeur voor me en ik stapte naar binnen. Bovenaan de trap gekomen stapte de jongen één stap zijn slaapkamer in. Daar trok hij zijn broek uit en gooide die met een boog op bed. Nog alleen in shirt en luier liep hij vervolgens zijn kamer weer uit. Even aarzelde ik, toen maakte ik mijn broek los. En nadat ik die broek ook had uitgetrokken, liep ik met mijn luier duidelijk zichtbaar naar de woonkamer. Daar was Kevin al op de bank gaan zitten. Ik nam naast hem plaats.
‘Zo, dat hebben jullie snel gedaan.’ Merkte Kevins moeder op. ‘Het was stil op straat en in de winkel. Ook wist Simon precies wat hij wou hebben, daardoor konden we het ook snel vinden.’ Gaf Kevin zijn moeder antwoord. ‘Dat is mooi. Willen jullie iets drinken?’ Eigenlijk wou ik bedanken, maar daar kreeg ik de kans niet voor. ‘Weet je wat, ik maak voor jullie een warme chocolademelk, dat past wel bij dit gure weer.’ Vervolgde Sandra. Zonder op een reactie te wachten, liep ze naar de keuken. Om eerlijk te zijn zou een warme chocolademelk me inderdaad ook wel smaken. En zo werden er even later twee mokken warme chocolademelk voor ons op de salontafel gezet. Bovenop zat een flinke lading slagroom.
Terwijl Kevin en ik genoten van de chocolademelk, vertelde hij over zijn bedplassen en zijn voorkeur voor luiers. Ik hoorde dat hij altijd in zijn bed had geplast en daarom luiers had gedragen. Aan het begin van zijn tienertijd was zijn bedplassen afgenomen en hadden ze het even zonder luiers geprobeerd. Toen waren ze er achter gekomen dat hij luiers niet alleen nodig had, maar ook fijn vond om te dragen. Er was besloten dat Kevin niet alleen ‘s avonds weer luiers ging dragen, maar ze ook overdag mocht dragen als hij dat wilde. Ik keek op van de ruimdenkendheid van Kevins ouders. Mijn ouders zouden het nooit goed vinden om voor plezier luiers te dragen. Het was voor mij al gevaarlijk om met een luier aan binnen te komen.
Er kwam een moment dat het tijd was geworden voor mij om weer richting huis te gaan. Ik stond op en nam afscheid van Kevins vader. Kevin zelf en zijn moeder liepen mee naar Kevins slaapkamer. Hier trok ik mijn broek weer aan. Op het moment dat ik op het punt stond naar de buitendeur te lopen, gaf Kevins moeder mij een tasje. ‘Hierin zitten je onderbroek en een paar luiers. Op internet kan je wel vinden hoe je hem zelf aantrekt.’ Even stond ik perplex. Dacht ze nou echt dat ik luiers mee naar huis zou nemen? Maar tegen haar in gaan durfde ik niet. Daarnaast vond ik het ook wel een fijn idee om zelf luiers te hebben. Daarom nam ik de tas vriendelijk in ontvangst en groette Sandra, Kevins moeder. Bij de buitendeur nam ik afscheid van Kevin. Met de tas met het gekochte cadeau in de ene hand en het tasje met luiers in de andere, liep ik terug naar de parkeergarage. Onderweg controleerde ik nog wel of het tasje niet door schijnde. Ik had geen zin dat iemand kon zien wat er in zat. Noch op straat, noch thuis. Gelukkig kon je van buiten niet zien wat er in het tasje zat.
Thuis parkeerde ik mijn auto aan het einde van de straat, voor de deur was geen plek. Ik zag er even tegenop om met mijn tasje met luiers door mijn eigen straat te lopen, ondanks dat je niks kon zien. Toen bedacht ik iets wat ik niet eerder had bedacht: ik deed het tasje met luiers in de tas met het cadeau. Zo liep ik een stuk meer ontspannen naar huis. Eenmaal binnen bracht ik de tassen meteen naar boven, ik vond het een te groot risico om het in de gang te laten staan. Daarna voegde ik me bij mijn ouders in de woonkamer.
‘Zo, jij bent lang weggeweest. Kon je het niet vinden?’ Vroeg mijn vader. Ik stak een onzinverhaal af over hoeveel moeite ik had gehad. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat ze er in trapten, maar het échte verhaal vertellen wou ik absoluut niet. Gelukkig leken mijn ouders me wel te geloven. Na mijn verhaal gedaan te hebben, ging het gesprek tot mijn vreugde over op een ander onderwerp. De rest van de dag werd er niet meer op teruggekomen.
Die avond ging ik al eerste richting mijn bed. In de woonkamer nam ik afscheid van mijn ouders en wenste ze welterusten. Daarna liep ik langs mijn moeder richting de gang. Bij het voorbijgaan sloeg mijn moeder even op mijn billen. Dat deed ze wel vaker, maar dit keer sloeg mijn hart even over. Als mijn moeder de luier maar niet had opgemerkt. Ik keek naar het gezicht van mijn moeder. Dat stond neutraal, dus blijkbaar had ze niks in de gaten. In de gang sloeg ik een zucht van opluchting. Dat was door het oog van de naald.
Boven liep ik meteen de badkamer in. Weliswaar had ik een soort draagbare wc aan, maar ik koos er toch voor om naar de echte te gaan. Bij de wc maakte ik mijn broek los. Mijn luier kwam weer tevoorschijn, maar dit keer ging ook die uit. Ik maakte de plakkers los. Dit keer op zo'n manier dat ik hem ook weer opnieuw aan kon doen. Ik had namelijk besloten om deze nacht in luier te gaan slapen. Ik kon wel één van de nieuwe luiers aantrekken, maar dat vond ik zonde.
Na mijn behoeftes gedaan te hebben, ging ik mijn luier weer aantrekken. Ik had deze avond stiekem een filmpje bekeken over methodes hoe je een luier om kon doen. Ik besloot het zittend te doen. Ik sloot de wc-pot af met het deksel en legde de luier erop. Toen ging ik op de luier zitten. Een luier omdoen bleek moeilijker te zijn dan gedacht. De ene keer zat de achterkant te hoog, dan weer de voorkant. Maar uiteindelijk had ik de luier zitten zoals ik wou. Ik plakte de plakkers op hun plek en stond weer op. Tot mijn verbazing zat de luier anders dan voorheen. Hij leek wel bijna af te zakken. Maar dat zou wel alleen maar een gevoel zijn. Ik trok mijn broek weer aan en maakte mezelf verder klaar voor de nacht. Daarna liep ik naar mijn slaapkamer. Ik deed mijn deur en gordijnen dicht en kleedde me uit. Heel even stond ik in niks meer dan een luier in mijn slaapkamer. Een luier die nog steeds het idee gaf dat hij elk moment op mijn enkels kon liggen. Van bovenaf zag het er ook anders uit.
Ik besloot me er niks van aan te trekken. Het zal wel tussen mijn oren zitten, dacht ik. Hierop trok ik een shirt over mijn hoofd aan en stapte ik in bed. De luier voelde comfortabel, maar toch minder vertrouwd aan. Wat het was wist ik niet, maar het leek echt alsof de luier een stuk beter zat toen Sandra hem me had omgedaan. Maar ik had toch het instructiefilmpje exact opgevolgd. Nou ja, ik kon er nu toch niks meer aan doen en ik besloot te gaan slapen.
Net toen ik mijn licht uit wou doen, werd er op de deur geklopt. ‘Binnen.’ Zei ik. Mijn moeder verscheen in de deuropening en liep mijn kamer in. Ze sloot de deur achter zich. ‘Schat, we moeten even praten.’...
zhboy
Superlid
Deel5
… ‘Schat, we moeten even praten.’ Die zin voelde ik in heel mijn lichaam. Dit kon niet veel goeds betekenen. Heel even dacht ik na of er andere onderwerpen mogelijk waren, maar ik kon niks anders bedenken dan de luiers. ‘Toen ik daarnet op je achterwerk sloeg, voelde ik een erg dikke onderbroek.’ Nam mijn moeder weer het woord. ‘En toen ik vanmiddag je prullenbak leegde, kwam er iets verrassends uit.’ Ik had de neiging in paniek te raken. Dit wou ik niet. Mijn moeder liep naar mijn bed en sloeg tot mijn afgrijzen mijn dekbed open. Ik probeerde met mijn handen mijn luier te bedekken, maar door het formaat van de luier was dat onbegonnen werk. Mijn moeder keek eerst naar mijn luier en toen naar mij.
‘Heb je dat nodig, of draag je ze voor de lol?’ Vroeg mijn moeder opvallend vriendelijk. Ik begon te stamelen. Moest ik doen alsof ik in bed plaste? Dat zou gênant zijn en een leugen. Moest ik dan de waarheid vertellen en zeggen dat ik luiers eigenlijk wel fijn vond? Dat zouden mijn ouders nooit accepteren. Mijn moeder kwam op de rand van het bed zitten. Ze keek me streng maar vriendelijk tegelijk aan. ‘Volgens mij plas je niet in bed, aangezien ik geen moment extra was heb gehad.’ Ik voelde me betrapt en klemgezet. Ik besloot om de waarheid te gaan vertellen, hoewel ik daar een groot risico mee nam. Hoe kwaad zou mijn moeder worden?
Hakkelend begon ik te vertellen over hoe nodig ik naar de wc moest tijdens mijn werk en dat een vrouw me aanbood om bij haar naar de wc te gaan. Dat die vrouw me daarna een luier aan wou doen en ik niet durfde te weigeren. Ik vertelde over haar zoon Kevin, die met 19 jaar nog wel soms in bed plast. Dat ik vandaag bij toeval weer langs het huis liep en werd uitgenodigd. Ik bekende dat de luiers me eigenlijk wel bevielen en dat ze er bij Kevin thuis niet van opkeken. Ook had ik het over de luiers die ik mee naar huis had gekregen. Toen was ik uitverteld. Ik durfde mijn moeder niet aan te kijken en wachtte met mijn hoofd van haar afgewend op haar boze reactie. Maar het bleef stil. Verbaasd keek ik mijn moeder aan.
‘Verwacht je nou dat ik kwaad word?’ Verbrak zij de stilte. Ik keek haar verbaasd aan. Was ze dan niet kwaad? ‘Om eerlijk te zijn heb ik meer de neiging om in de lach te schieten, door jouw beduusde gezicht en jouw potsierlijk slecht aangetrokken luier.’ Ik lag met mijn mond vol tanden op mijn bed. Deze reactie had ik totaal niet verwacht. ‘Dus je vindt het niet erg?’ Kreeg ik uiteindelijk over mijn lippen. ‘Nee, natuurlijk niet. Waarom zou ik het erg vinden dat er iets is wat mijn eigen kind prettig vindt?’ Ik voelde mijn gezicht opklaren.
‘Wat ik wel erg vind, is hoe je luier zit. Zo heeft die vrouw die niet bij jou omgedaan.’ Dat klopte wel. Maar maakte mijn moeder zich daar druk over en niet over dat ik er überhaupt eentje om had? ‘Waar had je die luiers gelaten? In die tas?’ Ik knikte. Maar wat moest ze daarmee? Mijn moeder pakte de tas en voor ik er erg in had, haalde ze er een luier uit. Met de luier in haar hand stapte ze weer naar mijn bed. Ging ze die nou gewoon aan mij geven? Ging ze mij die echt om laten doen? Was ze zoveel ruimdenkender dan ik dacht? Maar ze liet míĵ hem niet omdoen.
Mijn moeders hand reikte naar mijn luier en voor ik het wist, trok ze de plakkers los. Ze vouwde hem open. Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn kruis. ‘Wat is dat nou? Je laat je wel zien aan een wildvreemde vrouw, maar o wee als je moeder wat ziet? Je moeder die hem jaren gewassen heeft?’ Ik kon daar weinig tegen inbrengen. Enigszins verlegen haalde ik mijn handen weg. ‘En nu je billen omhoog.’ Ging mijn moeder verder. Ik deed wat me gezegd werd en mijn oude luier werd onder mij vandaan gehaald. Mijn moeder legde de nieuwe er opengevouwen voor in de plaats. Ze gaf aan dat ik weer kon gaan liggen. Ik liet mezelf zakken en voelde de nieuwe luier onder mijn kont en rug. Dat voelde goed en ik ontspande iets. De luier werd dichtgevouwen en de plakkers werden netjes op hun plek bevestigd.
‘Sta eens op en trek je shirt uit.’ Zei mijn moeder. Dat deed ik, en zo stond ik niet veel later in niks meer dan een luier voor mijn moeder. ‘Staat je goed.’ Gaf mijn moeder haar oordeel. Waar ik dat eerder nog een gênant compliment zou hebben gevonden, voelde ik me nu trots door het compliment van mijn moeder. Het deed me echt goed. ‘Draai je eens om.’ Ik maakte een soort pirouette. Na 360 graden te zijn gedraaid, keek ik in het tevreden gezicht van mijn moeder. ‘Die zit volgens mij een stuk beter dan die je daarnet om had.' Dat kon ik alleen maar beamen. Mijn moeder wist duidelijk beter dan ik hoe je een luier om moet doen. ‘Ja, het is al bijna 20 jaar geleden dat ik voor het laatst er eentje bij je om heb gedaan, maar sommige dingen verleer je blijkbaar nooit. Ik zal ze komende tijd wel bij je aantrekken, totdat het je zelf lukt. Misschien kan ik je nog iets leren.’ B-b-bedoel je dat ik ermee door mag gaan?’ Stamelde ik. ‘Natuurlijk. Maar je moet ze wel zelf kopen, dat doe ik niet voor je.’ Ik kon mijn moeder wel zoenen en dat deed ik ook. Ze kreeg van mij een dikke pakkerd op haar wang.
‘Volgens mij is het nu tijd om te gaan slapen, slijmbal.’ Zei mijn moeder lachend. Ze kon mijn enthousiasme wel waarderen. Ik kroop mijn bed weer in. Heel even wierp ik een blik op mijn luier, daarna trok ik mijn dekbed weer over me heen en ging ontspannen liggen. De luier die ik nu droeg voelde extra comfortabel, de luier die mijn moeder bij me had omgedaan. ‘Welterusten schat.’ Zei mijn moeder, terwijl ze mijn kamer uitliep. ‘Welterusten.’ Reageerde ik terug. Mijn moeder sloot de deur achter zich.
Ik wreef even over de luier. Het materiaal voelde vertrouwd aan onder mijn hand. Dit mocht ik dus nog vaker voelen, wat mijn moeder betreft. Een glimlach verscheen duidelijk voelbaar op mijn gezicht. Ik deed mijn licht uit en tevreden sloot ik mijn ogen. Het leven is mooi, bedacht ik me.
Einde
… ‘Schat, we moeten even praten.’ Die zin voelde ik in heel mijn lichaam. Dit kon niet veel goeds betekenen. Heel even dacht ik na of er andere onderwerpen mogelijk waren, maar ik kon niks anders bedenken dan de luiers. ‘Toen ik daarnet op je achterwerk sloeg, voelde ik een erg dikke onderbroek.’ Nam mijn moeder weer het woord. ‘En toen ik vanmiddag je prullenbak leegde, kwam er iets verrassends uit.’ Ik had de neiging in paniek te raken. Dit wou ik niet. Mijn moeder liep naar mijn bed en sloeg tot mijn afgrijzen mijn dekbed open. Ik probeerde met mijn handen mijn luier te bedekken, maar door het formaat van de luier was dat onbegonnen werk. Mijn moeder keek eerst naar mijn luier en toen naar mij.
‘Heb je dat nodig, of draag je ze voor de lol?’ Vroeg mijn moeder opvallend vriendelijk. Ik begon te stamelen. Moest ik doen alsof ik in bed plaste? Dat zou gênant zijn en een leugen. Moest ik dan de waarheid vertellen en zeggen dat ik luiers eigenlijk wel fijn vond? Dat zouden mijn ouders nooit accepteren. Mijn moeder kwam op de rand van het bed zitten. Ze keek me streng maar vriendelijk tegelijk aan. ‘Volgens mij plas je niet in bed, aangezien ik geen moment extra was heb gehad.’ Ik voelde me betrapt en klemgezet. Ik besloot om de waarheid te gaan vertellen, hoewel ik daar een groot risico mee nam. Hoe kwaad zou mijn moeder worden?
Hakkelend begon ik te vertellen over hoe nodig ik naar de wc moest tijdens mijn werk en dat een vrouw me aanbood om bij haar naar de wc te gaan. Dat die vrouw me daarna een luier aan wou doen en ik niet durfde te weigeren. Ik vertelde over haar zoon Kevin, die met 19 jaar nog wel soms in bed plast. Dat ik vandaag bij toeval weer langs het huis liep en werd uitgenodigd. Ik bekende dat de luiers me eigenlijk wel bevielen en dat ze er bij Kevin thuis niet van opkeken. Ook had ik het over de luiers die ik mee naar huis had gekregen. Toen was ik uitverteld. Ik durfde mijn moeder niet aan te kijken en wachtte met mijn hoofd van haar afgewend op haar boze reactie. Maar het bleef stil. Verbaasd keek ik mijn moeder aan.
‘Verwacht je nou dat ik kwaad word?’ Verbrak zij de stilte. Ik keek haar verbaasd aan. Was ze dan niet kwaad? ‘Om eerlijk te zijn heb ik meer de neiging om in de lach te schieten, door jouw beduusde gezicht en jouw potsierlijk slecht aangetrokken luier.’ Ik lag met mijn mond vol tanden op mijn bed. Deze reactie had ik totaal niet verwacht. ‘Dus je vindt het niet erg?’ Kreeg ik uiteindelijk over mijn lippen. ‘Nee, natuurlijk niet. Waarom zou ik het erg vinden dat er iets is wat mijn eigen kind prettig vindt?’ Ik voelde mijn gezicht opklaren.
‘Wat ik wel erg vind, is hoe je luier zit. Zo heeft die vrouw die niet bij jou omgedaan.’ Dat klopte wel. Maar maakte mijn moeder zich daar druk over en niet over dat ik er überhaupt eentje om had? ‘Waar had je die luiers gelaten? In die tas?’ Ik knikte. Maar wat moest ze daarmee? Mijn moeder pakte de tas en voor ik er erg in had, haalde ze er een luier uit. Met de luier in haar hand stapte ze weer naar mijn bed. Ging ze die nou gewoon aan mij geven? Ging ze mij die echt om laten doen? Was ze zoveel ruimdenkender dan ik dacht? Maar ze liet míĵ hem niet omdoen.
Mijn moeders hand reikte naar mijn luier en voor ik het wist, trok ze de plakkers los. Ze vouwde hem open. Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn kruis. ‘Wat is dat nou? Je laat je wel zien aan een wildvreemde vrouw, maar o wee als je moeder wat ziet? Je moeder die hem jaren gewassen heeft?’ Ik kon daar weinig tegen inbrengen. Enigszins verlegen haalde ik mijn handen weg. ‘En nu je billen omhoog.’ Ging mijn moeder verder. Ik deed wat me gezegd werd en mijn oude luier werd onder mij vandaan gehaald. Mijn moeder legde de nieuwe er opengevouwen voor in de plaats. Ze gaf aan dat ik weer kon gaan liggen. Ik liet mezelf zakken en voelde de nieuwe luier onder mijn kont en rug. Dat voelde goed en ik ontspande iets. De luier werd dichtgevouwen en de plakkers werden netjes op hun plek bevestigd.
‘Sta eens op en trek je shirt uit.’ Zei mijn moeder. Dat deed ik, en zo stond ik niet veel later in niks meer dan een luier voor mijn moeder. ‘Staat je goed.’ Gaf mijn moeder haar oordeel. Waar ik dat eerder nog een gênant compliment zou hebben gevonden, voelde ik me nu trots door het compliment van mijn moeder. Het deed me echt goed. ‘Draai je eens om.’ Ik maakte een soort pirouette. Na 360 graden te zijn gedraaid, keek ik in het tevreden gezicht van mijn moeder. ‘Die zit volgens mij een stuk beter dan die je daarnet om had.' Dat kon ik alleen maar beamen. Mijn moeder wist duidelijk beter dan ik hoe je een luier om moet doen. ‘Ja, het is al bijna 20 jaar geleden dat ik voor het laatst er eentje bij je om heb gedaan, maar sommige dingen verleer je blijkbaar nooit. Ik zal ze komende tijd wel bij je aantrekken, totdat het je zelf lukt. Misschien kan ik je nog iets leren.’ B-b-bedoel je dat ik ermee door mag gaan?’ Stamelde ik. ‘Natuurlijk. Maar je moet ze wel zelf kopen, dat doe ik niet voor je.’ Ik kon mijn moeder wel zoenen en dat deed ik ook. Ze kreeg van mij een dikke pakkerd op haar wang.
‘Volgens mij is het nu tijd om te gaan slapen, slijmbal.’ Zei mijn moeder lachend. Ze kon mijn enthousiasme wel waarderen. Ik kroop mijn bed weer in. Heel even wierp ik een blik op mijn luier, daarna trok ik mijn dekbed weer over me heen en ging ontspannen liggen. De luier die ik nu droeg voelde extra comfortabel, de luier die mijn moeder bij me had omgedaan. ‘Welterusten schat.’ Zei mijn moeder, terwijl ze mijn kamer uitliep. ‘Welterusten.’ Reageerde ik terug. Mijn moeder sloot de deur achter zich.
Ik wreef even over de luier. Het materiaal voelde vertrouwd aan onder mijn hand. Dit mocht ik dus nog vaker voelen, wat mijn moeder betreft. Een glimlach verscheen duidelijk voelbaar op mijn gezicht. Ik deed mijn licht uit en tevreden sloot ik mijn ogen. Het leven is mooi, bedacht ik me.
Einde
luierdromertje
Niet geschoten is altijd mis.
Mooie onverwachte wending, benieuwd waar dit heen gaat.
Jackrussel
Toplid
Mooie stuk weer
zhboy
Superlid
Nee, voorlopig is dit het einde van het verhaal. Misschien dat ik in de toekomst een vervolg schrijf, maar dat durf ik niet te beloven.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Rechts bovenaan het eerste bericht van het topic dat jouw verhaal bevat staan twee knopjes, eentje waarop staat 'volg', en nog een waarop staat '...', en op de laatstgenoemde moet je klikken om vervolgens een uitrolmenu te zien te krijgen, waar 1 van de opties luidt 'bewerk onderwerp'.
Klik op 'bewerk onderwerp', en als het goed is, kan je links van de ingevoerde titel van je verhaal op een uitrolmenu klikken waarop je de voorvoegsels 'nog niet klaar' en 'verhaal klaar' kan selecteren. In dit geval is jouw verhaal klaar, dus kan je het voorvoegsel 'verhaal klaar' selecteren, en hierna op 'opslaan' klikken.
Alvast graag gedaan!
(Dit is trouwens een leuk verhaal, wilde ik nog even zeggen. :3)
anoniem444
Superlid
Wat een mooi vervolg!
