Inschattingsfoutje

Delete

Superlid
Dit verhaaltje is volledig fictie en er zit geen vervolg aan vast.

Een doktersbezoekje gaat bij mij altijd geluierd. Ik ben gewoon zindelijk en heb ze niet nodig maar heb als DL (*diaperlover) en little sterk de behoefte om op een! vrije dag' all-in te gaan.

Een vrije dag inderdaad, want ik heb er even vrij voor genomen omdat ik na mijn bezoekje aan de dokter lekker in de stad even tijd aan mezelf wil besteden.
Overigens ga ik natuurlijk niet geluierd om de doktersassistent eens even goed lastig te vallen met mijn obsceen gedrag.
Nee, gewoon keurig netjes onder de kleren met 99,9% kans dat mijn kleren gewoon aan blijven.

Een comfortabele Tena Slip Ultima met een inlegger tape ik rond mijn billen en krijg er met wat moeite mijn spijkerbroek overheen.
De trui die over mijn billen valt verhult geenszins wat er rondom mijn billen afspeelt.

Alleen voor mezelf ben ik nu een kleine jongen en aan de keukentafel zuig ik gretig aan mijn duim.
Een smoothie als ontbijtje om een beetje op de kilootjes te letten en om 7:55u stap ik op mijn scooter riching het gezondheidscentrum.
Ik heb om 8:15u een afspraak, ben ruim op tijd en zet me aan de tafel in de wachtruimte en blader door een Donald Duck uit 2008.

Ik weet niet of dat bij jullie ook zo is maar als ik een luier aan heb heb ik sneller het gevoel dat ik moet of wil plassen.
En dus laat ik vakkundig mijn blaas los en een miniskuul plasje ontsnapt in mijn luier.
De jongen en oudere vrouw tegenover mij hebben uiteraard niets in de gaten.
Dat is het idee achter een luier.

Ik word naar binnen geroepen en ga aan de tafel zitten en knijp met mijn benen de dikke luier fijn en dat brengt spanning. Echt zo'n klein, vernederend gevoel.
*die meneer moet nog een luier om
*draag jij nog een luier?
*hij plast nog in zn broek daarom moet hij nog een dikke luier om.
Allemaal van die gedachtes met verschillende intonatie die mijn kleineren.

Maar de dokter heeft uiteraard en gelukkig maar geen erging in dit feit en vroeg mij wat er loos was.
Dus ik geef aan, zus en zus en zo.. Hier en daar, beetje dit van dat.
En waar ik hoop dat ik word weggestuurd met een antibiotica kuurtje overpeinsd de dokter de situatie.
Ik word door verwezen om even bloed te gaan laten prikken.
Echter is de bloedprikpolie hier in het gezondheidscentrum gesloten en moet ik hiervoor even naar het ziekenhuis in de stad.

Opzich niet zo'n probleem, gezondheid gaat toch boven alles.
Die luier kan ik best even aanhouden denk ik en ik brom riching de grote stad waar ik in de molen vh bloedprikken terecht kom.
Onderweg heb ik even een koffie-to-go gescoord en ik meld me aan bij de balie en zet me in de wachtruimte op mijn geluierde gat.

Mijn maagje begint wat te rommelen. Voorteken van een grote boodschap.
Natuurlijk als gevolg van die smoothie en die koffie in mn hand.
Opzich niets aan de hand ik kan het heel goed ophouden want ben natuurlijk hartstikke groot.
(Vandaar die luier, Lauwie?)

Het is wel wat druk in de wachtruimte maar het wachten kan nooit lang duren denk ik en ik probeer het op te houden tot ik hier klaar ben.
Maar na een half uurtje knijpen zit ik er nog steeds.
Het gerommel is alleen maar toegenomen en ik zal keuzes moeten maken.
Of nu even vlug naar het toilet met de kans dat ik mijn beurt mis, of volhouden tot ik ben geweest en daarna ofwel naar het toilet, ofwel in mijn luier doen.

Ik ga toch voor het laatste maar vervolgens schetst mijn verbazing dat iemand naar binnen wordt geroepen die later was gearriveerd als ik.
Als daarna een tweede persoon naar binnen wordt geroepen die na mij in de wachtruimte is aangekomen begeef ik me naar de balie om te vragen of ze mij misschien vergeten zijn.
Ze zijn me inderdaad vergeten en ze verexcuseren zich voor dit 'kleine foutje'.
Dit 'kleine foutje' zou voor mij wel eens een groot foutje kunnen worden want de druk neemt fors toe en mijn ogen spelen tennis tussen de deur van de dokterskamer en die van het toilet.
Ik heb het er echt warm van gekregen en hang mijn jas even over de stoel.
Ik hak de knoop door want ik ben absoluut bang om het hier en passant in mijn luier te doen en sta op om naar het toilet te gaan als meteen de deur van de dokterskamer open gaat.

'Komt u maar even eerst meneer, want we vinden het zo vervelend dat u zo lang hebt moeten wachten..'

Blij als een boer met kiespijn neem ik mijn jas mee en volg ik de doktersassistente de kamer in.
Dan maar even volhouden.

Ik mag in de stoel plaats nemen en een gezellig praatje over koetjes en ook nog kalfjes volgt.
Ze vraagt of ik mijn bovenarm even wil ontbloten en ik doe mijn trui uit zodat ze er goed bij kan.

De naald waarmee de dame aan komt zetten is net effe iets groter als verwacht maar zonder blik of blozen klopt ze een ader naar de oppervlakte en jast de naald in mijn arm.
Ik voel me licht in mn hoofd en het lijkt wel of ze het bloed recht uit mijn hoofd zuigt en ik voel dat knock out ga.

Door de witte wegtrekker voel ik hoe ik de controle daar beneden volledig verlies en er zich een flinke poep zijn weg baant door mijn luier.
Hier schrik ik van en schiet van afwezig naar present.
Met een hoofd zo rood als een rood hoofd en een hartritme van 680 bpm's besef ik wat er is gebeurd.

'Gaat het wel?' vraagt de doktersassistente en ik knik.
Maar de volle luier, het ongelukje zorgt voor inmens interne paniek. Gelukkig ruik ik nóg niets maar mijn blaas heeft er onderwijl ook de brui aangegeven en ik plas ook nog even in mn broek, alsof het niets kost.

'Och ze zijn toch zo flink, die grote stoere mannen' is de cynische opmerking van de doktersassistente.
'Ik heb wat ik hebben moet, overmorgen zul je de uitslag binnen krijgen, vraag aan de balie maar even om verschoning'.
En geschrokken geef ik de doktersassistente een hand en kan er nipt een voorzichtige 'dankuwel' vanaf.

Als ik mijn trui aan doe besef in dat mijn luier flink boven mijn broek rand uit komt en ik begrijp pijnlijk genoeg dat ze alles gezien en misschien wel gehoord heb.
Ik vraag niet om verschoning maar begeef me als de sodemieter naar huis.
Waarom overkomt mij dit nu weer!

Ik heb gedoucht en verder genoten van mijn vrije dag maar mijn vriendin toch maar even niet alles verteld van wat mij vandaag was overkomen.

De uitslag was trouwens goed, niets aan het handje.
 
Bovenaan