geschreven door: Tim_dl
Vandaag was de grote dag, ik zou na al die jaren mijn moeder weer eens zien. De laatste dagen in het tehuis waren steeds snijdender en moeilijker, ik werd er best wel zenuwachtig van. De bezorgde brieven van mijn vader hielpen niets meer. Mijn besluit stond vast, ik moest gewoon mijn moeder zien. Ook al was mijn vader zo slecht van haar. Hij schreef altijd dat het een kreng was en dat zij hem verlaten had. Hij probeerde er van alles aan te doen om maar te zorgen dat ik niet naar haar toe ging. Hij deed alles behalve mij uit het tehuis te halen. Ik werd er al klein kind ingezet en hij heeft me in al die 12 jaar dat ik er zit maar een keer opgezocht. En dat was om te zeggen dat het hem speet dat het allemaal zo gelopen was, maar hij vertelde er niet bij wat er nu allemaal was gebeurd en waarom ik nu in dat tehuis zat.
De jaren verstreken en ik werd ouder. Het tehuis was mijn leven. Ik ging er naar school, ik groeide erop ik sliep daar en ik huilde daar. Al die tijd dacht ik nooit zoveel aan mijn ouders als nu. Waarom hebben ze mij daar gelaten en zijn ze me nooit komen opzoeken? Ik hoop dat ik op deze dag antwoord krijg op al mijn vragen.. Vroeger als er een grote spanning heerste of als ik erg zenuwachtig was. Plaste ik in mijn broek of bed. Ik kon daar niks aandoen. Het enige wat hielp was een luier, dan bleef mijn broek schoon. Ik was eraan gewend want ik was elke zondag wel zenuwachtig. Dat waren de dagen dat er bezoek zou kunnen komen voor mij.
Ik hoopte twaalf jaar lang dat er iemand kwam. Maar de laatste maanden heb ik de hoop opgegeven. Ik was niet meer zenuwachtig. Als mijn vrienden bezoek hadden ging ik altijd ergens naar een stil plaatsje, gewoon om even tot rust te komen. Om één of andere reden bleven mijn bed en broek jaren droog. Maar vannacht was het sinds jaren weer zover. Ik werd wakker en ik voelde nattigheid. Het sopte en het maakte dat typische natte geluid. Ik keek om me heen en iedereen was in diepe rust. Ook best logisch na zo'n enorme vermoeiende dag. Ik stond op en keek of ik ongezien bij me kastje kon komen. Maar helaas. Ik kroop uit mijn bed en zette me voeten in een plas, ik keek op en zag dat er een enorme plas op de grond lag waar niet om heen te komen was. Ik zuchtte en liep naar zuster Anna.
Ze zag me al aankomen en keek erg treurig. De vrouw waar ik altijd zo dol op was. Keek nu alleen maar droevig. Ze knikte zonder wat te zeggen en hielp me naar de douche. Daar werd ik uitgekleed en douchte in stilte. Nadat ik me rustig afspoelde en werd ingezeept kwam ik eronder vandaan en wachtte op wat ging volgen. Ik werd afgedroogd en er werd me een handdoen omgebonden. Het was pas half 1, maar het voelde alsof het een uur of 4 was, de stilte en de kou deden me rillen en ik moest meekomen, naar het kleine kamertje achter de douches. Ik wist wat komen ging en volgde Anna naar binnen. In het kamertje stond een grote dokters tafel, enkele kasten en hing en er een paar lampen. Het leek op een ziekenhuiskamer, zonder ramen en slechts één deur. De muren waren wit en er lagen witte plavuizen op de vloer.
Het licht ging aan en ik werd op de tafel geduwd. Daar bleef ik liggen en Anna pakte wat spulletjes uit één van de kasten. Ze spreidde mijn benen en scheerde mijn schaamhaar voorzichtig weg. Ik vroeg me af waarom dat moest, vroeger werd dat niet gedaan, maar ik had immers toen ook daar nog geen haar. Na het scheren pakte ze wat andere dingen uit de kasten en zo ook een fles poeder en een pot zalf. Ze pakte ook een grote witte luier. Die had ik vroeger wel eens gezien maar nog nooit zo'n grote omgehad. Ze vouwde hem open en legde hem onder mijn billen. Ze pakte de zalf en smeerde voorzichtig mijn hele onderkant in, en pakte daarna de poeder en poederde de boel onder. Daarna pakte ze luier vast en vouwde hem dicht.
Daar lag ik dan, een gezonde gebruinde jongen, van 17 jaar die nog in zijn bed plast. Ik schaamde me dood en ik werd langzaamaan rood, gelukkig viel het niet zo op omdat ik de dag ervoor lekker in de zon had gelegen. Anna pakte uit de kast ondergoed en een nieuwe pyjama., ik verwachtte gewone kleren maar daar was ik schijnbaar te klein voor. Ze trok de plastic onderbroek over mijn luier en trok het hemd over mijn hoofd en sloot hem met drukknoopjes in het kruis. Daarna trok ze me de pyjama aan. Ik vond het maar een raar ding want er zaten geen gaten in voor de voeten. Ze waren dicht, het was een pyjama uit één stuk met een rits sluiting op mijn rug. Ik kon mij niet herinneren dat ik die vroeger ook aanhad. Vroeger werd er van alles aan gedaan om het juist zo onzichtbaar mogelijk te dragen en nu leek het alsof iedereen het moest kunnen zien.
Ik werd van de tafel getrokken en terug naar de zaal geleid. Daar liepen we langs mijn bed en ik zag dat ik daar niet meer in kon slapen. Ik liep heel raar, omdat er nu sinds jaren weer eens een dikke prop tussen mijn benen zat. Ik werd geleid naar het strafbed, dat is een bed met twee hele hoge zijkanten met tralies, als je erin zat kon je er niet meer zelf uit en moest je wachten tot iemand de hekken weer openmaakte. Eigenlijk was het bedoeld voor mensen met straf, maar omdat mijn bed niet meer bruikbaar was moest ik daarvoor een nachtje inslapen.
Ik werd erin getild en de hekken werden gesloten. Voor het eerst die avond zei Anna wat. "geniet er maar van, mijn kleine jongen. Morgen is voor jou de grote dag, zodat je nu nog even voor één keer eens lekker klein kan zijn." Ze gaf me een flesje met melk omdat ik een beker zou kunnen omstoten. Ik dronk het leeg en draaide me om. Ik lag nu helemaal alleen in een groot ledikant met een dikke luier om mijn billen die in onmogelijk zelf uit kon doen. Ik besloot me er bij neer te leggen en maar te gaan slapen.
De volgende ochtend werd ik wakker met een lekker zonnetje op mijn gezicht. Daardoor duurde het even voordat ik het natte zompige gevoel van de luier weer voelde. Hij was helemaal doordrenkt met plas. Anna verscheen en haalde me uit mijn bed. De andere kinderen waren al naar de ontbijt zaal. En ik wilde daar niet heen. Iedereen zat daar in zijn pyjama en dan zagen ze mij ook. Een grote stevige, stoere en gespierde jongen die s'nachts nog een luier aanhad. De ellende werd mij bespaard want ik mocht mij eerst aankleden en douchen.
Daarna at ik snel nog een broodje en pakte ik mijn spullen in. Mijn ondergoed en sokken eerst. Anna pakte snel voor de zekerheid nog een paar luiers, maar die weigerde ik. Ik wilde nu een grote jongen zijn die nergens last van had. Beladen met een sporttas om mijn schouder liep in naar de uitgang. Na een luid applaus en een afscheidsbericht vertrok ik naar de bushalte. Iedereen zwaaide me uit en ze wisten denk ik niets van het ongelukje van de avond daarvoor.
Ik wachtte op de bus en stapte in. Het waren 7 strippen, precies het aantal dat ik nog op mijn strippenkaart had. Er was nu geen weg terug meer want ik had ook geen geld om eventueel een nieuwe kaart te kopen. De bus reed en een paar uur later was ik in het dorpje waar mijn moeder zo moeten wonen. De bus stopte in de wijk waar ik moest zijn. Het was een ouder vervallen wijk met veel slooppanden. Het was er haast uitgestorven en ik wist nu niet of ik wel in de juiste wijk was. Ik stelde het mezelf heel anders voor. Ik liep door de wijk en vond de straat waar ze zou moeten wonen. De straat bestond uit een lange weg, omringd met flats en bomen. De flats waren al jaren niet meer geschilderd en de bomen al eeuwen niet gesnoeid. Ook het gras was wel bijna een meter hoog. Het leek op een verlaten wijk.
Ik vond al snel de flat waar ze in zou moeten wonen. Het zag er nu niet bepaald gezellig uit maar ik liep naar binnen. Want om één of andere manier was de deur van het portiek verdwenen. Ik liep naar de hoogste etage, op het hoekje. Daar helemaal achterin op drie hoog zou mijn moeder moeten wonen. Ik had er nog nooit gezien. Alleen maar van een hele oude foto die ik jaren geleden gekregen had. Ik klopte op de deur want de bel deed het niet. Hij ging open en daar stond mijn moeder, een knappe vrouw van rond 40, keurig in een mantelpakje deed vriendelijk de deur open, ze huilde en omhelsde me. Ik liep naar binnen en kwam in een bijna kaal en leeg huis.
Het liep al tegen de het einde van de middag en zei dat we brood gingen eten. Het was een somber maal en er werd niet zoheel veel gezegd, ik wist ook niet echt waarover ik moest beginnen. Ik wist toevallig dat ze Anna heette en dat ze een erg hoge baan had, daarom vond ik het vreemd waarom ze juist hier woonde en niet in een mooi luxe huis ergens in de stad. Ik liet het maar even zo en ze gaf me een rondleiding door de flat. Hij bestond uit een paar kamers met een keuken en een badkamer. Ze vroeg welke kamer ik wilde hebben en ik koos voor een redelijke kamer, met een balkon, en een ladder naar de zolder. Toevallig stonden in de kamer al een bed, tafel en een kast.ze liet me even alleen en ik ruimde mijn spullen in. De kast die ik opende zat al helemaal vol met kleren! Het waren geen nieuwe kleren maar wel mijn maat. Het was inmiddels al laat geworden en ik wilde naar mijn bed. Morgen was er een nieuwe dag en konden we de verloren tijd gaan beginnen in te halen. Ik voelde dat ik zenuwachtig werd en ik wilde het zekere voor het onzekere nemen, maar ik was zo stom om de luiers van Anna niet mee te nemen. Ik keek wat rond in mijn kast en ik zag tot mijn verbazing dat daar een stel katoenen luiers inlagen. Van die alles in één luiers. Ik pakte er een paar en ook de bij behorende beschrijving. Na het lezen bleek dat je hem gewoon moest aantrekken en de klittenbandsluiting gewoon moest afsluiten, en klaar was kees. Verder hoefde er niets meer aangedaan te worden.
Ik nam het zekere voor het onzekere, en haalde nog ene plastic broek en een romper uit de kast. Dat alles trok ik aan en daarover ging uiteindelijk een pyjama. Zo kon ik mijn eerste nacht tegemoet gaan in mijn nieuwe huis.
De volgende ochtend was ik flink nat. Ik werd uit mezelf wakker, en ik deed snel mijn flink natte luier af, in de hoop dat mijn moeder het niet zou merken. Helaas, toen ik net mijn uit de kast gepakte boxershort aanhad liep Anne binnen. Ze zag de luier op mijn bed, en ik schaamde me dood. Ze zei rustig dat ik me nergens voor hoefde te schamen en ik de spullen uit de kast gewoon mocht gebruiken, het was ten slotte mijn eigendom. Ze vroeg of ik me wilde wassen met warm water of wilde douchen met koud water. Gas hadden we namelijk niet en alles moest op elektra gebeuren want dat was in de praktijk goedkoper. Ik nam genoegen met een flink koude douche, en ik was meteen echt helemaal wakker.
Anne riep nog dat ik op moest schieten want anders kwam ik te laat voor school. Na het douchen zocht ik kleren uit de kast. Na wat zoeken had ik wat leuks gevonden, en nog vrij nette spijkerbroek met van die grote zakken erop en een blauw met zwart shirt en een stel witte gympies, hij was niet erg modieus maar het kon ermee door. Voor de spiegel kwam ik er achter dat mijn haar echt niet meer kon, en knipte met de schaar er een stuk af, het zag er meteen een stuk beter uit. Met wat gel in model gebracht was ik klaar om naar school te gaan.
Na het ontbijt moest ik lopend naar school. Na een afscheidszoen en een succeswens ging ik naar school, het was bijna een half uur lopen langs een saaie weg met allerlei vervallen huizen en lelijke bomen. De school zelf was vrij netjes en lag net buiten de enorme wijk tussen allerlei villa's. ik liep naar binnen en melde me bij de conciërge die vertelde me dat ik op de derde verdieping moest zijn de tweede gang links ik was al wat laat dus moest ik opschieten. Ik liep er naar toe en zuchtte diep. Ik stapte naar binnen en iedereen gaapte me aan. Ik vond het best wel eng. Gelukkig kon ik op dit soort momenten mijn blaas prima onder controle houden want een ongelukje kon ik er op dit moment nu niet bepaald bij hebben.
Ik werd voorgesteld door een nog vrij jonge lerares. "jongens, dit is Jelle hij is nieuw hier en hij komt bij jullie in de klas, maak hem het een beetje naar zijn zin en wees aardig." Ze wees naar een plekje rechts achterin, die was nog vrij. Ik liep naar achter en ik voelde dat ik aangestaard werd door de jongens, vooral degene waar ik achter moest gaan zitten, hij keek naar me van boven tot onder, en ik keek van hem weg, ergens kwam hij me bekend voor waarvan weet ik niet. Hij leek wel een beetje op mij, alleen dan stukken verzorgder had dure kleding aan en was eigenlijk een beetje de patser van de klas. Ik stoorde me er verder niet meer aan en de rest van de dag liep eigenlijk vlekkeloos.
Anne was al thuis en was bezig met het eten, ook nu was het niet echt luxe eten wat ik kreeg, maar ik was allang al blij dat ik samen met mijn moeder was. Tijdens het eten liep er een beetje moeizaam gesprek. Ik vroeg haar waarom ze mij eigenlijk niet eerder was komen opzoeken. Daarop antwoordde ze: "Het mocht niet van de rechter, volgens de rechter en je vader was ik een slechte moeder en ik moest zover mogelijk uit jou buurt blijven. Toen je vader en ik nog samen waren hadden we vaak ruzie over jou, wie jou het best kon opvoeden. Uiteindelijk ging het helemaal mis en je vader ging er met jou en het geld vandoor. Hij liet mij hier achter met allerlei schulden en huurde met het geld wat hij had meegenomen de beste advocaat in die er was.
Daardoor raakte ik je kwijt en zadelde je vader me op met een gigantische schuld en moet ik hem nu maandelijks al mijn geld geven, hoe goed mijn baan ook is, wat ik ook verdien je vader vind het niet genoeg ik zal nog mijn hele leven moeten betalen aan alles wat hij heb aangericht. Daardoor kon ik niet eerder naar je toe komen. Ik dacht altijd dat hij wel goed voor je zou zorgen maar hij heeft je gewoon achter gelaten en ik hoop dat je het me vergeeft dat ik er niet eerder voor je kon zijn." Ze barstte in tranen uit en ik probeerde haar te troosten.
's Avonds voelde ik het alweer aankomen. Het werd weer een luiernacht, het ritueel begon weer en ik maakte me er niet meer druk over. Ik controleerde of alles goed zat en bedacht dat ik de volgende dag moest gymen. Ik zocht nog snel gymspullen bij elkaar; een handdoek, trainingsbroek, T-shirt en schoenen. Daarna zei ik nog even tegen Anne welterusten en ging ik slapen. Anne kwam me de volgende dag wakker maken en ik ging naar school.
In de gymzaal hoorden we dat we buiten gingen tennissen, ik moest tegen de jongen die de vorige dag voor me zat. Hij kon het best goed maar ik ook, het leek wel of we al jaren speelden want we voelden volgens mij van elkaar aan wat voor slagen we gaven.
Na het tennissen gingen we omkleden. Ik trok mijn shirt en broek uit, en liep samen met mijn handdoek in een blauwe boxer naar de douches. Ik hoopte maar dat het niet zou opvallen dat ik geen schaamhaar meer had. En het grote litteken in de vorm van een J op mijn schouder heb. Ik werd gevolgd door de jongen waarmee ik tenniste. Ik gooide mijn boxer en handdoek over het rek en ik drukte de douche aan. De jongen deed hetzelfde en vroeg op een sarcastische toon: "Hoe kom jij aan dat litteken op je schouder? Zeker uitgeschoten bij het scheren van je schaamhaar?" Ik zei niks en keerde mijn rug naar hem toe.
De douche was lekker warm, heel wat beter dan de douche bij Anne. Opeens pakte de jongen mij bij mijn schouder en draaide me om, smeet me tegen de muur aan waar ik hard met mijn hoofd tegenaan beukte. Hij zette daarop zijn voet tussen mijn navel en geslachtsdeel, greep me bij mijn kin zodat ik geen vin kon verroeren, schreeuwen kon daardoor niet meer. Hij siste vlak bij mijn oor: "Vertel me nu hoe je aan dat litteken komt of ik trap door!" Hij liet me kin los en ik vertelde dat ik ooit was blijven hangen toen ik uit een boom viel. Hij geloofde me schijnbaar niet helemaal, en hij gaf een trap met zijn voet, ik voelde de pijn en lette even niet op, kort daarop kreeg een veeg in mijn gezicht en ik stortte op de grond. De jongen spuugde nog eenmaal in mijn gezicht en liep weg. Ik keek hem na en zag dat hij precies hetzelfde litteken op dezelfde plek had.
Ik douchte me schoon en zag hoe mijn onderbuik en wang blauw werden. Ik kleedde me weer aan en ik ging naar huis, waar ik bedenkelijk aan tafel ging zitten. Ik vroeg me af wie die jongen was en waarom hij mij niet geloofde, hij leek eigenlijk heel erg op mij, alleen hij was een stuk witter, agressiever en had ander haar. Het viel wel op dat hij precies dezelfde kleur ogen had, een zeldzame kleur die je niet vaak tegenkomt. Ook had hij dezelfde bouw en had op dezelfde plek als ik op het been een blauwe streep. Het kon toeval zijn. Bij mijn weten had ik geen andere familie.
De volgende dag op school, werd ik raar aangekeken aangezien ik een forse blauwe plek in mijn gezicht had, ik zei maar snel dat het kwam doordat ik tegen een deur aan was gelopen, op mijn plek werd ik aangestaard door Jim, want zo heette de jongen ik kwam er toevallig achter dat zijn naam werd geroepen en hij omkeek. Die dag hadden we het over ouders, iedereen vertelde erover wat zijn ouders voor werk deden en waar ze vandaan kwamen, toen de klas aan was beland bij mijn verhaal durfde ik niet zoveel te zeggen, ik vertelde eerlijk dat ik geen vader had, dat hij was weggelopen. En dat ik nu alleen nog maar een moeder heb. Na mij was Jim aan de beurt. Hij vertelde met veel moeite dat hij geen moeder meer had. Alleen nog maar een vader omdat zijn moeder er met de broer van zijn vader vandoor was gegaan. Hij miste zijn moeder niet echt omdat hij een vader had die volgens hem perfect was. Ik vond het best wel zielig voor hem, maar misschien was hij daarom wel zo agressief.
Thuis zei Anne dat ik een paar zakken kleren had gekregen en wat andere dingen van mijn enige oom. Ik was verrast om te horen dat ik nog familie had. Ik ging snel naar mijn kamer om te kijken wat er allemaal inzat. Naast de vele broeken, schoenen, en shirts, zaten er ook nog wat verrassingen in. Onderin in een van de zakken zaten weer een stel nieuwe luiers. Ook ditmaal van katoen zodat ik ze vaker kon gebruiken wanneer dat nodig was. Ook was er een nieuwe voorraad plastic broeken, pyjama´s zonder gaten voor je voeten, rompers, een verschoonmat, en een doos verzorgingsproducten. Waaronder poeder, zalf en een boekje met luiertips, over vouwen en verzorgen. Ik was helmaal in mijn nopjes en begon vol goede moed aan de laatste zak, daarin zaten dingen die mijn verbazing te boven gingen.
Er zat een bijna nieuwe mobiele telefoon in, met een kaart die ik mocht gebruiken. Ook zat er een laptop in zodat ik volgens mijn oom goed aan mijn school kan werken. Ik was helemaal gelukkig en ik zei tegen Anne dat ze mijn oom maar moest bedanken en dat ik hem graag eens wil zien.
Anne had nog een verrassing voor me, ik moest daarvoor alleen helemaal mee naar beneden lopen en mijn ogen dichtdoen. Anne zei: "Open je ogen maar, deze fiets heb ik voor je geregeld, nu kan je op de fiets naar school." Ik was er echt blij mee, ook al was het geen nieuwe fiets, maar ik kon nu wel veel makkelijker naar school.
Die nacht probeerde ik mijn nieuwe slaapkleding uit, Ik had er nu totaal geen moeite meer mee, en het was al snel een gewenning dat ik weer in een luier lag, tot nu toe was ik namelijk elke ochtend nog nat. Ik zag dat mijn lichaam er ook niet zo'n probleem meer mee had want mijn leuter gaf steeds vaker aan dat het wel een lekker gevoel was zo'n luier.
Het was vrijdag middag en ik fietste naar het centrum. Ik had daar namelijk een sollicitatiegesprek bij een klein restaurantje, aan het dorpsplein. Het was spannend ik hoopte dat ik aan genomen werd. De eigenaar van het restaurant stelde zich voor en stelde een paar vragen. Die had ik juist beantwoord en daarop volgde dat ik meteen de volgende dag kon beginnen. Hij leidde me rond in het restaurant, en zei dat ik voorlopig in de keuken kon beginnen totdat de huidige hulp weer beter is. Het was een redelijk keuken, die erg schoon was. Ik mocht de volgende dag beginnen met de afwas, de spoelbak was vlak bij het raam wat uitkeek op de zijkant van het plein. Tegen over het raam was de apotheek. De volgende dag begon ik en ik had er al snel flinke snelheid in.
Tijdens het werken kon ik eigenlijk heel goed opletten wie er in en uit liepen bij de apotheek, zaterdag middag waren er vooral veel ouderen, maar ook een jong meisje wat naar buiten kwam met 4 pakken luiers. Na de hele dag gewerkt te hebben mocht ik van de baas eens lekker eten op zijn kosten want hij was erg tevreden.
Ik had wat er over was aan eten bij het restaurant wat dingen mee naar huis genomen, zodat Anne ook eens wat anders kon eten dan groeten uit blik.
De weken gingen voorbij en het leven nam zijn gangetje, op school ging het goed, maar erg veel vrienden had ik niet. Door het werken had ik ook een eigen inkomen en was ik minder afhankelijk van Anne. Ik was nog steeds bezig tijdens het werken te kijken naar de apotheek, het bleek dat het meisje een keer in de week met 4 pakken luiers naar buiten kwam, soms kwam ze af en toe tussen door naar buiten met een tasje. Jim was niet erg veranderd maar hij liet me met rust. De luiers gingen bij mij gewoon door en ik vond het eerlijk gezegd alleen maar prettig.
Na de zoveelste werkdag op zaterdag vroeg mijn baas op ik wat wilde brengen bij een vriend van hem. Het was niet moeilijk te vinden en ik zou er flink voor worden betaald omdat hij bij de zaak zou moeten blijven. Het was een envelop die ik zou moeten bezorgen, het werd al donker en mijn baas zei dat ik snel moest gaan. Als de bij het plein rechtsaf sloeg kwam je in de duurdere wijken van het dorp, als je daardoor heen ging kwam je langs het bos op een lange weg, die leidde naar een van de villa wijken in het dorp. Aan weerzijdes van de weg liep het bos.
Doordat de weg niet verlicht was, zag ik haast geen hand voor ogen en alleen aan het lampje van mijn fiets had ik eigenlijk niet genoeg. Daardoor zag ik vrij laat een groepje jongens, ik probeerde erom heen te gaan, maar ze dwongen me te stoppen. Ze sloten me in en vroegen: "Wat moet dat hier!? Rot op naar je eigen plek zwerver, ga eens nieuwe kleren kopen in plaats van de kleren van een ander te bietsen!" Ik herkende de stem en het bleek een vriend van Jelle te zijn. Die herkende waarschijnlijk de kleren die ik van mijn oom had gekregen. Het boeide mij niet zo wat ze zeiden, ik wilde alleen maar die brief afgeven. Ik probeerde weg te komen maar dat ging niet. Ik werd vast gepakt en van mijn fiets getrokken.
"Kom op vertel op, waarom ben je hier." schreeuwde de jongen. Ik antwoordde niet en kreeg een mep in mijn gezicht. Na wat heen en weer geduw werd ik op de grond gesmeten, en werden mijn polsen aan elkaar gebonden met ijzerdraad, in ieder geval zo voelde het. Mijn jas werd uitgescheurd en ook werden mijn broekzakken leeggehaald. Ze hadden al snel de brief te pakken en iemand las hem voor: "Beste Sergionne, ik stuur je bij deze de brief en het geld, geef de jongen die deze brief heeft bezorgd maar een flinke fooi, hij heeft het verdiend, hij doet zijn werk perfect en ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten." De jongen lachte en scheurde de broef in stukken, het geld stak hij waarschijnlijk in zijn zak. Ik kon niks doen en ik kookte van woede, probeerde me los te rukken maar het deed alleen maar pijn.
Er boog een onbekende jongen naar voren, die fluisterde: "Dit kan even pijn doen, maar uiteindelijk word je er alleen maar mooier van!" hij zette zijn voet in mijn kruis en zette een beetje kracht ik kneep mijn ogen dicht en zette mijn tanden op elkaar en wachtte op wat komen ging. Ik voelde in eens dat mijn shirt werd gescheurd, en er een er iemand over me heen boog. Ik opende mijn ogen en zag een of ander apparaat, het werd op me borst gedrukt en er werd geschoten, ik voelde een steek en zag met wat onderscheiding dat er een ring door mijn tepel zat, aan de andere kant werd hetzelfde gedaan. Weer een andere jongen schreeuwde: "Dit is voor flikkers die flikken met Jim, alle homo's krijgen ringen in hun tiet, waag het niet ze te verwijderen want anders komen ze op andere plekken!"
Ik schrok en ik wilde dat ik nooit de brief was gaan bezorgen. Ik werd losgemaakt, en werd meteen weer neergeslagen waardoor ik de kans zag uit te halen met mijn voeten, ik haalde twee jongens neer, door een schop tegen hun knieën en ze stortte in. Daarop volgende een gevecht waarbij ik niet ontzien werd en ik hun niet ontzag. Ik voelde dat ik helemaal onder het bloed zat en ik een enorme pijn in mijn been had. Ik gaf de jongen de jongen die mij piercte een enorme schop tussen zijn benen waardoor hij afdroop, de leider die bij mij in de klas zat gaf ik een enorme dreun op zijn neus, en ik dacht dat ik hem had gebroken, ik schrok van mezelf maar het was een kwestie van overleven. Bij een ander heb ik zijn tanden uit zijn mond geslagen. Ik kreeg nog één schop en ik smakte tegen de grond, en het werd zwart voor mijn ogen.
Voor mijn gevoel werd ik dagen later wakker, maar het was eigenlijk maar een uurtje. Het was nog steeds donker, en ik keek om me heen. Ik voelde de pijn in mijn been en zag mijn fiets, helemaal krom, stukjes brief een vertrapte telefoon. Het geld en de mensen waren weg, in het maanlicht kon je nog net zien dat er bloed lag. Hier lag ik dan, helemaal alleen in het donker in elkaar geslagen en beroofd. Ik had altijd gedacht dat het leven in een tehuis slecht zou zijn, op dit moment dacht ik er anders over. In het tehuis was je veilig, je had niets om van te worden beroofd, je had geen vijanden en niemand zeurde over je kleren, want iedereen was gelijk. Ik stond op, en ik voelde een pijnscheut door me heen gaan en voelde een natte broek. De maan verdween en maakte plaats voor dikke wolken, er volgde een stortbui en ik was doorweekt. Ik pakte mijn fiets en sleepte de andere spullen mee, met heel veel pijn en moeite kon ik lopen, kruipen en vallen.
Uiteindelijk zag ik ergens licht branden, ik was niet ver meer van de eerste huizen. Ik stond voor een enorm huis met een lange oprit. Ik gooide mijn fiets neer en ik strompelde naar de deur. Ik belde aan en ik viel neer, wat er toen gebeurde weet ik niet meer, maar toen ik wakker werd lag ik in een warm bed en ik was weer schoon. Ik wist niet waar ik was, maar het voelde wel goed en vertrouwd. Misschien kwam dat eigenlijk door de luier die ik aan had. Het was een zelfde als de grote witte uit het tehuis, toen was het erg maar nu niet meer. De wonden waren inmiddels schoongemaakt en het voelde al een stuk beter. Mijn been was ook verbonden en ik zag dat er gips omheen zat. Waarschijnlijk omdat hij gebroken is.
De deur ging open en er kwam een meisje binnen, hetzelfde meisje wat ik elke week naar de apotheek zag gaan, ze vroeg: "Gaat het weer een beetje? Ik ben Roza. Je kwam hier binnen vallen. Ik heb je maar even gewassen en verzorgd, ik hoop dat je dat niet erg vind?. De dokter is geweest en zei dat je flink moet rusten en dat je been gebroken is. Dus als je het niet erg vind zul je de komende weken hier moeten blijven." Ik vroeg me af waarom ik niet gewoon thuis kon blijven. "Het is beter als je hier blijft vind je moeder, hier heb je alle rust en comfort." Het maakte mij eigenlijk ook niet zoveel uit, of ik nu hier of thuis was, ik haatte het buitenleven en de vrijheid, ik wilde dat ik nooit weg was gegaan uit het tehuis.
Roza gaf me nog wat uitleg, hoe het allemaal werkte, en vertelde dat als ik iets nodig had gewoon op het belletje moest drukken, of het nu een schone luier was, of als ik iets wilde drinken. Ik viel weer in slaap en ik werd de volgende dag weer lekker nat wakker. Roza kwam de kamer binnen en ze wenste me een goede morgen, direct daarna gooide ze de dekens van mij af en tilde me op. Het voelde koud en ze voerde me via tweede deur in de kamer naar de badkamer. Daar werd ik op een tafel gelegd en liet ze het bad op voor haar sta hoogte vol lopen. Ze deed de luier af, en legde me in het bad.
Ze waste me en droogde me daarna af. Ik werd weer op de tafel gelegd en kreeg een nieuwe luier om met daar overheen een plastic broek, een romper en een pyjama met voeten. Het ging een beetje moeilijk met het gipsen been maar het was te doen. Ik werd weer op bed gelegd en Roza liep weg, even later kwam ze terug met een dienblad vol met lekkere dingen. Na het ontbijt ging ik tv kijken tot het middag eten. Roza vertelde dat ik s'avonds de kamer uit mocht en gaf me een stel krukken. Het was een groot en luxe huis, op de gangen lag rood tapijt en de gang waar mijn kamer zich bevond kwam uit op een grote hal. Aan de andere kant van de hal liep nog een gang, ik volgde de gang en ik kwam in een ander deel van het huis.
Daar zag ik de deur van een kamer op een kier staan en ik keek naar binnen, wat ik daar zag was eigenlijk hetzelfde als bij mij kamer, de tafel en de andere dingen waren hetzelfde, zelfs de jongen die op de tafel lag leek hetzelfde alleen had hij geen gipsen been. Dat zette me aan het denken en ik bedacht dat ik in het huis van Jim was beland. Hij woonde immers in een groot huis in de buitenwijk van het dorp, hij had alles wat zijn hart begeerde, behalve een moeder. Daar was Roza voor, dat was een soort moeder. Ik liep vlug door, naar de rest van het huis, later keerde ik om en opeens kwam Jim uit de kamer gerend. Hij botste tegen me op en we vielen om, hij gehuld in een luier, een slap en een speen lag bovenop mij. Ik schaamde mij kapot dat ik bij hem terecht was gekomen, Hij schaamde zich waarschijnlijk omdat ik hem zo zag.
Hij stond op en schreeuwde: "Wat moet jij nou hier? Zelfs in mijn eigen huis kom ik die rotkop van jou tegen." Het deed mij eigenlijk niks want hij had precies dezelfde rotkop. Roza kwam kijken en hield ons uit elkaar. Ze legde de situatie uit aan Jim en hij knikte.
"Nou vooruit, dan is het niet zo'n probleem dat je hier bent."
Voor dat ik naar bed ging kreeg ik nog een schone luier en ik sliep al snel in het heerlijke bed.
Vandaag was de grote dag, ik zou na al die jaren mijn moeder weer eens zien. De laatste dagen in het tehuis waren steeds snijdender en moeilijker, ik werd er best wel zenuwachtig van. De bezorgde brieven van mijn vader hielpen niets meer. Mijn besluit stond vast, ik moest gewoon mijn moeder zien. Ook al was mijn vader zo slecht van haar. Hij schreef altijd dat het een kreng was en dat zij hem verlaten had. Hij probeerde er van alles aan te doen om maar te zorgen dat ik niet naar haar toe ging. Hij deed alles behalve mij uit het tehuis te halen. Ik werd er al klein kind ingezet en hij heeft me in al die 12 jaar dat ik er zit maar een keer opgezocht. En dat was om te zeggen dat het hem speet dat het allemaal zo gelopen was, maar hij vertelde er niet bij wat er nu allemaal was gebeurd en waarom ik nu in dat tehuis zat.
De jaren verstreken en ik werd ouder. Het tehuis was mijn leven. Ik ging er naar school, ik groeide erop ik sliep daar en ik huilde daar. Al die tijd dacht ik nooit zoveel aan mijn ouders als nu. Waarom hebben ze mij daar gelaten en zijn ze me nooit komen opzoeken? Ik hoop dat ik op deze dag antwoord krijg op al mijn vragen.. Vroeger als er een grote spanning heerste of als ik erg zenuwachtig was. Plaste ik in mijn broek of bed. Ik kon daar niks aandoen. Het enige wat hielp was een luier, dan bleef mijn broek schoon. Ik was eraan gewend want ik was elke zondag wel zenuwachtig. Dat waren de dagen dat er bezoek zou kunnen komen voor mij.
Ik hoopte twaalf jaar lang dat er iemand kwam. Maar de laatste maanden heb ik de hoop opgegeven. Ik was niet meer zenuwachtig. Als mijn vrienden bezoek hadden ging ik altijd ergens naar een stil plaatsje, gewoon om even tot rust te komen. Om één of andere reden bleven mijn bed en broek jaren droog. Maar vannacht was het sinds jaren weer zover. Ik werd wakker en ik voelde nattigheid. Het sopte en het maakte dat typische natte geluid. Ik keek om me heen en iedereen was in diepe rust. Ook best logisch na zo'n enorme vermoeiende dag. Ik stond op en keek of ik ongezien bij me kastje kon komen. Maar helaas. Ik kroop uit mijn bed en zette me voeten in een plas, ik keek op en zag dat er een enorme plas op de grond lag waar niet om heen te komen was. Ik zuchtte en liep naar zuster Anna.
Ze zag me al aankomen en keek erg treurig. De vrouw waar ik altijd zo dol op was. Keek nu alleen maar droevig. Ze knikte zonder wat te zeggen en hielp me naar de douche. Daar werd ik uitgekleed en douchte in stilte. Nadat ik me rustig afspoelde en werd ingezeept kwam ik eronder vandaan en wachtte op wat ging volgen. Ik werd afgedroogd en er werd me een handdoen omgebonden. Het was pas half 1, maar het voelde alsof het een uur of 4 was, de stilte en de kou deden me rillen en ik moest meekomen, naar het kleine kamertje achter de douches. Ik wist wat komen ging en volgde Anna naar binnen. In het kamertje stond een grote dokters tafel, enkele kasten en hing en er een paar lampen. Het leek op een ziekenhuiskamer, zonder ramen en slechts één deur. De muren waren wit en er lagen witte plavuizen op de vloer.
Het licht ging aan en ik werd op de tafel geduwd. Daar bleef ik liggen en Anna pakte wat spulletjes uit één van de kasten. Ze spreidde mijn benen en scheerde mijn schaamhaar voorzichtig weg. Ik vroeg me af waarom dat moest, vroeger werd dat niet gedaan, maar ik had immers toen ook daar nog geen haar. Na het scheren pakte ze wat andere dingen uit de kasten en zo ook een fles poeder en een pot zalf. Ze pakte ook een grote witte luier. Die had ik vroeger wel eens gezien maar nog nooit zo'n grote omgehad. Ze vouwde hem open en legde hem onder mijn billen. Ze pakte de zalf en smeerde voorzichtig mijn hele onderkant in, en pakte daarna de poeder en poederde de boel onder. Daarna pakte ze luier vast en vouwde hem dicht.
Daar lag ik dan, een gezonde gebruinde jongen, van 17 jaar die nog in zijn bed plast. Ik schaamde me dood en ik werd langzaamaan rood, gelukkig viel het niet zo op omdat ik de dag ervoor lekker in de zon had gelegen. Anna pakte uit de kast ondergoed en een nieuwe pyjama., ik verwachtte gewone kleren maar daar was ik schijnbaar te klein voor. Ze trok de plastic onderbroek over mijn luier en trok het hemd over mijn hoofd en sloot hem met drukknoopjes in het kruis. Daarna trok ze me de pyjama aan. Ik vond het maar een raar ding want er zaten geen gaten in voor de voeten. Ze waren dicht, het was een pyjama uit één stuk met een rits sluiting op mijn rug. Ik kon mij niet herinneren dat ik die vroeger ook aanhad. Vroeger werd er van alles aan gedaan om het juist zo onzichtbaar mogelijk te dragen en nu leek het alsof iedereen het moest kunnen zien.
Ik werd van de tafel getrokken en terug naar de zaal geleid. Daar liepen we langs mijn bed en ik zag dat ik daar niet meer in kon slapen. Ik liep heel raar, omdat er nu sinds jaren weer eens een dikke prop tussen mijn benen zat. Ik werd geleid naar het strafbed, dat is een bed met twee hele hoge zijkanten met tralies, als je erin zat kon je er niet meer zelf uit en moest je wachten tot iemand de hekken weer openmaakte. Eigenlijk was het bedoeld voor mensen met straf, maar omdat mijn bed niet meer bruikbaar was moest ik daarvoor een nachtje inslapen.
Ik werd erin getild en de hekken werden gesloten. Voor het eerst die avond zei Anna wat. "geniet er maar van, mijn kleine jongen. Morgen is voor jou de grote dag, zodat je nu nog even voor één keer eens lekker klein kan zijn." Ze gaf me een flesje met melk omdat ik een beker zou kunnen omstoten. Ik dronk het leeg en draaide me om. Ik lag nu helemaal alleen in een groot ledikant met een dikke luier om mijn billen die in onmogelijk zelf uit kon doen. Ik besloot me er bij neer te leggen en maar te gaan slapen.
De volgende ochtend werd ik wakker met een lekker zonnetje op mijn gezicht. Daardoor duurde het even voordat ik het natte zompige gevoel van de luier weer voelde. Hij was helemaal doordrenkt met plas. Anna verscheen en haalde me uit mijn bed. De andere kinderen waren al naar de ontbijt zaal. En ik wilde daar niet heen. Iedereen zat daar in zijn pyjama en dan zagen ze mij ook. Een grote stevige, stoere en gespierde jongen die s'nachts nog een luier aanhad. De ellende werd mij bespaard want ik mocht mij eerst aankleden en douchen.
Daarna at ik snel nog een broodje en pakte ik mijn spullen in. Mijn ondergoed en sokken eerst. Anna pakte snel voor de zekerheid nog een paar luiers, maar die weigerde ik. Ik wilde nu een grote jongen zijn die nergens last van had. Beladen met een sporttas om mijn schouder liep in naar de uitgang. Na een luid applaus en een afscheidsbericht vertrok ik naar de bushalte. Iedereen zwaaide me uit en ze wisten denk ik niets van het ongelukje van de avond daarvoor.
Ik wachtte op de bus en stapte in. Het waren 7 strippen, precies het aantal dat ik nog op mijn strippenkaart had. Er was nu geen weg terug meer want ik had ook geen geld om eventueel een nieuwe kaart te kopen. De bus reed en een paar uur later was ik in het dorpje waar mijn moeder zo moeten wonen. De bus stopte in de wijk waar ik moest zijn. Het was een ouder vervallen wijk met veel slooppanden. Het was er haast uitgestorven en ik wist nu niet of ik wel in de juiste wijk was. Ik stelde het mezelf heel anders voor. Ik liep door de wijk en vond de straat waar ze zou moeten wonen. De straat bestond uit een lange weg, omringd met flats en bomen. De flats waren al jaren niet meer geschilderd en de bomen al eeuwen niet gesnoeid. Ook het gras was wel bijna een meter hoog. Het leek op een verlaten wijk.
Ik vond al snel de flat waar ze in zou moeten wonen. Het zag er nu niet bepaald gezellig uit maar ik liep naar binnen. Want om één of andere manier was de deur van het portiek verdwenen. Ik liep naar de hoogste etage, op het hoekje. Daar helemaal achterin op drie hoog zou mijn moeder moeten wonen. Ik had er nog nooit gezien. Alleen maar van een hele oude foto die ik jaren geleden gekregen had. Ik klopte op de deur want de bel deed het niet. Hij ging open en daar stond mijn moeder, een knappe vrouw van rond 40, keurig in een mantelpakje deed vriendelijk de deur open, ze huilde en omhelsde me. Ik liep naar binnen en kwam in een bijna kaal en leeg huis.
Het liep al tegen de het einde van de middag en zei dat we brood gingen eten. Het was een somber maal en er werd niet zoheel veel gezegd, ik wist ook niet echt waarover ik moest beginnen. Ik wist toevallig dat ze Anna heette en dat ze een erg hoge baan had, daarom vond ik het vreemd waarom ze juist hier woonde en niet in een mooi luxe huis ergens in de stad. Ik liet het maar even zo en ze gaf me een rondleiding door de flat. Hij bestond uit een paar kamers met een keuken en een badkamer. Ze vroeg welke kamer ik wilde hebben en ik koos voor een redelijke kamer, met een balkon, en een ladder naar de zolder. Toevallig stonden in de kamer al een bed, tafel en een kast.ze liet me even alleen en ik ruimde mijn spullen in. De kast die ik opende zat al helemaal vol met kleren! Het waren geen nieuwe kleren maar wel mijn maat. Het was inmiddels al laat geworden en ik wilde naar mijn bed. Morgen was er een nieuwe dag en konden we de verloren tijd gaan beginnen in te halen. Ik voelde dat ik zenuwachtig werd en ik wilde het zekere voor het onzekere nemen, maar ik was zo stom om de luiers van Anna niet mee te nemen. Ik keek wat rond in mijn kast en ik zag tot mijn verbazing dat daar een stel katoenen luiers inlagen. Van die alles in één luiers. Ik pakte er een paar en ook de bij behorende beschrijving. Na het lezen bleek dat je hem gewoon moest aantrekken en de klittenbandsluiting gewoon moest afsluiten, en klaar was kees. Verder hoefde er niets meer aangedaan te worden.
Ik nam het zekere voor het onzekere, en haalde nog ene plastic broek en een romper uit de kast. Dat alles trok ik aan en daarover ging uiteindelijk een pyjama. Zo kon ik mijn eerste nacht tegemoet gaan in mijn nieuwe huis.
De volgende ochtend was ik flink nat. Ik werd uit mezelf wakker, en ik deed snel mijn flink natte luier af, in de hoop dat mijn moeder het niet zou merken. Helaas, toen ik net mijn uit de kast gepakte boxershort aanhad liep Anne binnen. Ze zag de luier op mijn bed, en ik schaamde me dood. Ze zei rustig dat ik me nergens voor hoefde te schamen en ik de spullen uit de kast gewoon mocht gebruiken, het was ten slotte mijn eigendom. Ze vroeg of ik me wilde wassen met warm water of wilde douchen met koud water. Gas hadden we namelijk niet en alles moest op elektra gebeuren want dat was in de praktijk goedkoper. Ik nam genoegen met een flink koude douche, en ik was meteen echt helemaal wakker.
Anne riep nog dat ik op moest schieten want anders kwam ik te laat voor school. Na het douchen zocht ik kleren uit de kast. Na wat zoeken had ik wat leuks gevonden, en nog vrij nette spijkerbroek met van die grote zakken erop en een blauw met zwart shirt en een stel witte gympies, hij was niet erg modieus maar het kon ermee door. Voor de spiegel kwam ik er achter dat mijn haar echt niet meer kon, en knipte met de schaar er een stuk af, het zag er meteen een stuk beter uit. Met wat gel in model gebracht was ik klaar om naar school te gaan.
Na het ontbijt moest ik lopend naar school. Na een afscheidszoen en een succeswens ging ik naar school, het was bijna een half uur lopen langs een saaie weg met allerlei vervallen huizen en lelijke bomen. De school zelf was vrij netjes en lag net buiten de enorme wijk tussen allerlei villa's. ik liep naar binnen en melde me bij de conciërge die vertelde me dat ik op de derde verdieping moest zijn de tweede gang links ik was al wat laat dus moest ik opschieten. Ik liep er naar toe en zuchtte diep. Ik stapte naar binnen en iedereen gaapte me aan. Ik vond het best wel eng. Gelukkig kon ik op dit soort momenten mijn blaas prima onder controle houden want een ongelukje kon ik er op dit moment nu niet bepaald bij hebben.
Ik werd voorgesteld door een nog vrij jonge lerares. "jongens, dit is Jelle hij is nieuw hier en hij komt bij jullie in de klas, maak hem het een beetje naar zijn zin en wees aardig." Ze wees naar een plekje rechts achterin, die was nog vrij. Ik liep naar achter en ik voelde dat ik aangestaard werd door de jongens, vooral degene waar ik achter moest gaan zitten, hij keek naar me van boven tot onder, en ik keek van hem weg, ergens kwam hij me bekend voor waarvan weet ik niet. Hij leek wel een beetje op mij, alleen dan stukken verzorgder had dure kleding aan en was eigenlijk een beetje de patser van de klas. Ik stoorde me er verder niet meer aan en de rest van de dag liep eigenlijk vlekkeloos.
Anne was al thuis en was bezig met het eten, ook nu was het niet echt luxe eten wat ik kreeg, maar ik was allang al blij dat ik samen met mijn moeder was. Tijdens het eten liep er een beetje moeizaam gesprek. Ik vroeg haar waarom ze mij eigenlijk niet eerder was komen opzoeken. Daarop antwoordde ze: "Het mocht niet van de rechter, volgens de rechter en je vader was ik een slechte moeder en ik moest zover mogelijk uit jou buurt blijven. Toen je vader en ik nog samen waren hadden we vaak ruzie over jou, wie jou het best kon opvoeden. Uiteindelijk ging het helemaal mis en je vader ging er met jou en het geld vandoor. Hij liet mij hier achter met allerlei schulden en huurde met het geld wat hij had meegenomen de beste advocaat in die er was.
Daardoor raakte ik je kwijt en zadelde je vader me op met een gigantische schuld en moet ik hem nu maandelijks al mijn geld geven, hoe goed mijn baan ook is, wat ik ook verdien je vader vind het niet genoeg ik zal nog mijn hele leven moeten betalen aan alles wat hij heb aangericht. Daardoor kon ik niet eerder naar je toe komen. Ik dacht altijd dat hij wel goed voor je zou zorgen maar hij heeft je gewoon achter gelaten en ik hoop dat je het me vergeeft dat ik er niet eerder voor je kon zijn." Ze barstte in tranen uit en ik probeerde haar te troosten.
's Avonds voelde ik het alweer aankomen. Het werd weer een luiernacht, het ritueel begon weer en ik maakte me er niet meer druk over. Ik controleerde of alles goed zat en bedacht dat ik de volgende dag moest gymen. Ik zocht nog snel gymspullen bij elkaar; een handdoek, trainingsbroek, T-shirt en schoenen. Daarna zei ik nog even tegen Anne welterusten en ging ik slapen. Anne kwam me de volgende dag wakker maken en ik ging naar school.
In de gymzaal hoorden we dat we buiten gingen tennissen, ik moest tegen de jongen die de vorige dag voor me zat. Hij kon het best goed maar ik ook, het leek wel of we al jaren speelden want we voelden volgens mij van elkaar aan wat voor slagen we gaven.
Na het tennissen gingen we omkleden. Ik trok mijn shirt en broek uit, en liep samen met mijn handdoek in een blauwe boxer naar de douches. Ik hoopte maar dat het niet zou opvallen dat ik geen schaamhaar meer had. En het grote litteken in de vorm van een J op mijn schouder heb. Ik werd gevolgd door de jongen waarmee ik tenniste. Ik gooide mijn boxer en handdoek over het rek en ik drukte de douche aan. De jongen deed hetzelfde en vroeg op een sarcastische toon: "Hoe kom jij aan dat litteken op je schouder? Zeker uitgeschoten bij het scheren van je schaamhaar?" Ik zei niks en keerde mijn rug naar hem toe.
De douche was lekker warm, heel wat beter dan de douche bij Anne. Opeens pakte de jongen mij bij mijn schouder en draaide me om, smeet me tegen de muur aan waar ik hard met mijn hoofd tegenaan beukte. Hij zette daarop zijn voet tussen mijn navel en geslachtsdeel, greep me bij mijn kin zodat ik geen vin kon verroeren, schreeuwen kon daardoor niet meer. Hij siste vlak bij mijn oor: "Vertel me nu hoe je aan dat litteken komt of ik trap door!" Hij liet me kin los en ik vertelde dat ik ooit was blijven hangen toen ik uit een boom viel. Hij geloofde me schijnbaar niet helemaal, en hij gaf een trap met zijn voet, ik voelde de pijn en lette even niet op, kort daarop kreeg een veeg in mijn gezicht en ik stortte op de grond. De jongen spuugde nog eenmaal in mijn gezicht en liep weg. Ik keek hem na en zag dat hij precies hetzelfde litteken op dezelfde plek had.
Ik douchte me schoon en zag hoe mijn onderbuik en wang blauw werden. Ik kleedde me weer aan en ik ging naar huis, waar ik bedenkelijk aan tafel ging zitten. Ik vroeg me af wie die jongen was en waarom hij mij niet geloofde, hij leek eigenlijk heel erg op mij, alleen hij was een stuk witter, agressiever en had ander haar. Het viel wel op dat hij precies dezelfde kleur ogen had, een zeldzame kleur die je niet vaak tegenkomt. Ook had hij dezelfde bouw en had op dezelfde plek als ik op het been een blauwe streep. Het kon toeval zijn. Bij mijn weten had ik geen andere familie.
De volgende dag op school, werd ik raar aangekeken aangezien ik een forse blauwe plek in mijn gezicht had, ik zei maar snel dat het kwam doordat ik tegen een deur aan was gelopen, op mijn plek werd ik aangestaard door Jim, want zo heette de jongen ik kwam er toevallig achter dat zijn naam werd geroepen en hij omkeek. Die dag hadden we het over ouders, iedereen vertelde erover wat zijn ouders voor werk deden en waar ze vandaan kwamen, toen de klas aan was beland bij mijn verhaal durfde ik niet zoveel te zeggen, ik vertelde eerlijk dat ik geen vader had, dat hij was weggelopen. En dat ik nu alleen nog maar een moeder heb. Na mij was Jim aan de beurt. Hij vertelde met veel moeite dat hij geen moeder meer had. Alleen nog maar een vader omdat zijn moeder er met de broer van zijn vader vandoor was gegaan. Hij miste zijn moeder niet echt omdat hij een vader had die volgens hem perfect was. Ik vond het best wel zielig voor hem, maar misschien was hij daarom wel zo agressief.
Thuis zei Anne dat ik een paar zakken kleren had gekregen en wat andere dingen van mijn enige oom. Ik was verrast om te horen dat ik nog familie had. Ik ging snel naar mijn kamer om te kijken wat er allemaal inzat. Naast de vele broeken, schoenen, en shirts, zaten er ook nog wat verrassingen in. Onderin in een van de zakken zaten weer een stel nieuwe luiers. Ook ditmaal van katoen zodat ik ze vaker kon gebruiken wanneer dat nodig was. Ook was er een nieuwe voorraad plastic broeken, pyjama´s zonder gaten voor je voeten, rompers, een verschoonmat, en een doos verzorgingsproducten. Waaronder poeder, zalf en een boekje met luiertips, over vouwen en verzorgen. Ik was helmaal in mijn nopjes en begon vol goede moed aan de laatste zak, daarin zaten dingen die mijn verbazing te boven gingen.
Er zat een bijna nieuwe mobiele telefoon in, met een kaart die ik mocht gebruiken. Ook zat er een laptop in zodat ik volgens mijn oom goed aan mijn school kan werken. Ik was helemaal gelukkig en ik zei tegen Anne dat ze mijn oom maar moest bedanken en dat ik hem graag eens wil zien.
Anne had nog een verrassing voor me, ik moest daarvoor alleen helemaal mee naar beneden lopen en mijn ogen dichtdoen. Anne zei: "Open je ogen maar, deze fiets heb ik voor je geregeld, nu kan je op de fiets naar school." Ik was er echt blij mee, ook al was het geen nieuwe fiets, maar ik kon nu wel veel makkelijker naar school.
Die nacht probeerde ik mijn nieuwe slaapkleding uit, Ik had er nu totaal geen moeite meer mee, en het was al snel een gewenning dat ik weer in een luier lag, tot nu toe was ik namelijk elke ochtend nog nat. Ik zag dat mijn lichaam er ook niet zo'n probleem meer mee had want mijn leuter gaf steeds vaker aan dat het wel een lekker gevoel was zo'n luier.
Het was vrijdag middag en ik fietste naar het centrum. Ik had daar namelijk een sollicitatiegesprek bij een klein restaurantje, aan het dorpsplein. Het was spannend ik hoopte dat ik aan genomen werd. De eigenaar van het restaurant stelde zich voor en stelde een paar vragen. Die had ik juist beantwoord en daarop volgde dat ik meteen de volgende dag kon beginnen. Hij leidde me rond in het restaurant, en zei dat ik voorlopig in de keuken kon beginnen totdat de huidige hulp weer beter is. Het was een redelijk keuken, die erg schoon was. Ik mocht de volgende dag beginnen met de afwas, de spoelbak was vlak bij het raam wat uitkeek op de zijkant van het plein. Tegen over het raam was de apotheek. De volgende dag begon ik en ik had er al snel flinke snelheid in.
Tijdens het werken kon ik eigenlijk heel goed opletten wie er in en uit liepen bij de apotheek, zaterdag middag waren er vooral veel ouderen, maar ook een jong meisje wat naar buiten kwam met 4 pakken luiers. Na de hele dag gewerkt te hebben mocht ik van de baas eens lekker eten op zijn kosten want hij was erg tevreden.
Ik had wat er over was aan eten bij het restaurant wat dingen mee naar huis genomen, zodat Anne ook eens wat anders kon eten dan groeten uit blik.
De weken gingen voorbij en het leven nam zijn gangetje, op school ging het goed, maar erg veel vrienden had ik niet. Door het werken had ik ook een eigen inkomen en was ik minder afhankelijk van Anne. Ik was nog steeds bezig tijdens het werken te kijken naar de apotheek, het bleek dat het meisje een keer in de week met 4 pakken luiers naar buiten kwam, soms kwam ze af en toe tussen door naar buiten met een tasje. Jim was niet erg veranderd maar hij liet me met rust. De luiers gingen bij mij gewoon door en ik vond het eerlijk gezegd alleen maar prettig.
Na de zoveelste werkdag op zaterdag vroeg mijn baas op ik wat wilde brengen bij een vriend van hem. Het was niet moeilijk te vinden en ik zou er flink voor worden betaald omdat hij bij de zaak zou moeten blijven. Het was een envelop die ik zou moeten bezorgen, het werd al donker en mijn baas zei dat ik snel moest gaan. Als de bij het plein rechtsaf sloeg kwam je in de duurdere wijken van het dorp, als je daardoor heen ging kwam je langs het bos op een lange weg, die leidde naar een van de villa wijken in het dorp. Aan weerzijdes van de weg liep het bos.
Doordat de weg niet verlicht was, zag ik haast geen hand voor ogen en alleen aan het lampje van mijn fiets had ik eigenlijk niet genoeg. Daardoor zag ik vrij laat een groepje jongens, ik probeerde erom heen te gaan, maar ze dwongen me te stoppen. Ze sloten me in en vroegen: "Wat moet dat hier!? Rot op naar je eigen plek zwerver, ga eens nieuwe kleren kopen in plaats van de kleren van een ander te bietsen!" Ik herkende de stem en het bleek een vriend van Jelle te zijn. Die herkende waarschijnlijk de kleren die ik van mijn oom had gekregen. Het boeide mij niet zo wat ze zeiden, ik wilde alleen maar die brief afgeven. Ik probeerde weg te komen maar dat ging niet. Ik werd vast gepakt en van mijn fiets getrokken.
"Kom op vertel op, waarom ben je hier." schreeuwde de jongen. Ik antwoordde niet en kreeg een mep in mijn gezicht. Na wat heen en weer geduw werd ik op de grond gesmeten, en werden mijn polsen aan elkaar gebonden met ijzerdraad, in ieder geval zo voelde het. Mijn jas werd uitgescheurd en ook werden mijn broekzakken leeggehaald. Ze hadden al snel de brief te pakken en iemand las hem voor: "Beste Sergionne, ik stuur je bij deze de brief en het geld, geef de jongen die deze brief heeft bezorgd maar een flinke fooi, hij heeft het verdiend, hij doet zijn werk perfect en ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten." De jongen lachte en scheurde de broef in stukken, het geld stak hij waarschijnlijk in zijn zak. Ik kon niks doen en ik kookte van woede, probeerde me los te rukken maar het deed alleen maar pijn.
Er boog een onbekende jongen naar voren, die fluisterde: "Dit kan even pijn doen, maar uiteindelijk word je er alleen maar mooier van!" hij zette zijn voet in mijn kruis en zette een beetje kracht ik kneep mijn ogen dicht en zette mijn tanden op elkaar en wachtte op wat komen ging. Ik voelde in eens dat mijn shirt werd gescheurd, en er een er iemand over me heen boog. Ik opende mijn ogen en zag een of ander apparaat, het werd op me borst gedrukt en er werd geschoten, ik voelde een steek en zag met wat onderscheiding dat er een ring door mijn tepel zat, aan de andere kant werd hetzelfde gedaan. Weer een andere jongen schreeuwde: "Dit is voor flikkers die flikken met Jim, alle homo's krijgen ringen in hun tiet, waag het niet ze te verwijderen want anders komen ze op andere plekken!"
Ik schrok en ik wilde dat ik nooit de brief was gaan bezorgen. Ik werd losgemaakt, en werd meteen weer neergeslagen waardoor ik de kans zag uit te halen met mijn voeten, ik haalde twee jongens neer, door een schop tegen hun knieën en ze stortte in. Daarop volgende een gevecht waarbij ik niet ontzien werd en ik hun niet ontzag. Ik voelde dat ik helemaal onder het bloed zat en ik een enorme pijn in mijn been had. Ik gaf de jongen de jongen die mij piercte een enorme schop tussen zijn benen waardoor hij afdroop, de leider die bij mij in de klas zat gaf ik een enorme dreun op zijn neus, en ik dacht dat ik hem had gebroken, ik schrok van mezelf maar het was een kwestie van overleven. Bij een ander heb ik zijn tanden uit zijn mond geslagen. Ik kreeg nog één schop en ik smakte tegen de grond, en het werd zwart voor mijn ogen.
Voor mijn gevoel werd ik dagen later wakker, maar het was eigenlijk maar een uurtje. Het was nog steeds donker, en ik keek om me heen. Ik voelde de pijn in mijn been en zag mijn fiets, helemaal krom, stukjes brief een vertrapte telefoon. Het geld en de mensen waren weg, in het maanlicht kon je nog net zien dat er bloed lag. Hier lag ik dan, helemaal alleen in het donker in elkaar geslagen en beroofd. Ik had altijd gedacht dat het leven in een tehuis slecht zou zijn, op dit moment dacht ik er anders over. In het tehuis was je veilig, je had niets om van te worden beroofd, je had geen vijanden en niemand zeurde over je kleren, want iedereen was gelijk. Ik stond op, en ik voelde een pijnscheut door me heen gaan en voelde een natte broek. De maan verdween en maakte plaats voor dikke wolken, er volgde een stortbui en ik was doorweekt. Ik pakte mijn fiets en sleepte de andere spullen mee, met heel veel pijn en moeite kon ik lopen, kruipen en vallen.
Uiteindelijk zag ik ergens licht branden, ik was niet ver meer van de eerste huizen. Ik stond voor een enorm huis met een lange oprit. Ik gooide mijn fiets neer en ik strompelde naar de deur. Ik belde aan en ik viel neer, wat er toen gebeurde weet ik niet meer, maar toen ik wakker werd lag ik in een warm bed en ik was weer schoon. Ik wist niet waar ik was, maar het voelde wel goed en vertrouwd. Misschien kwam dat eigenlijk door de luier die ik aan had. Het was een zelfde als de grote witte uit het tehuis, toen was het erg maar nu niet meer. De wonden waren inmiddels schoongemaakt en het voelde al een stuk beter. Mijn been was ook verbonden en ik zag dat er gips omheen zat. Waarschijnlijk omdat hij gebroken is.
De deur ging open en er kwam een meisje binnen, hetzelfde meisje wat ik elke week naar de apotheek zag gaan, ze vroeg: "Gaat het weer een beetje? Ik ben Roza. Je kwam hier binnen vallen. Ik heb je maar even gewassen en verzorgd, ik hoop dat je dat niet erg vind?. De dokter is geweest en zei dat je flink moet rusten en dat je been gebroken is. Dus als je het niet erg vind zul je de komende weken hier moeten blijven." Ik vroeg me af waarom ik niet gewoon thuis kon blijven. "Het is beter als je hier blijft vind je moeder, hier heb je alle rust en comfort." Het maakte mij eigenlijk ook niet zoveel uit, of ik nu hier of thuis was, ik haatte het buitenleven en de vrijheid, ik wilde dat ik nooit weg was gegaan uit het tehuis.
Roza gaf me nog wat uitleg, hoe het allemaal werkte, en vertelde dat als ik iets nodig had gewoon op het belletje moest drukken, of het nu een schone luier was, of als ik iets wilde drinken. Ik viel weer in slaap en ik werd de volgende dag weer lekker nat wakker. Roza kwam de kamer binnen en ze wenste me een goede morgen, direct daarna gooide ze de dekens van mij af en tilde me op. Het voelde koud en ze voerde me via tweede deur in de kamer naar de badkamer. Daar werd ik op een tafel gelegd en liet ze het bad op voor haar sta hoogte vol lopen. Ze deed de luier af, en legde me in het bad.
Ze waste me en droogde me daarna af. Ik werd weer op de tafel gelegd en kreeg een nieuwe luier om met daar overheen een plastic broek, een romper en een pyjama met voeten. Het ging een beetje moeilijk met het gipsen been maar het was te doen. Ik werd weer op bed gelegd en Roza liep weg, even later kwam ze terug met een dienblad vol met lekkere dingen. Na het ontbijt ging ik tv kijken tot het middag eten. Roza vertelde dat ik s'avonds de kamer uit mocht en gaf me een stel krukken. Het was een groot en luxe huis, op de gangen lag rood tapijt en de gang waar mijn kamer zich bevond kwam uit op een grote hal. Aan de andere kant van de hal liep nog een gang, ik volgde de gang en ik kwam in een ander deel van het huis.
Daar zag ik de deur van een kamer op een kier staan en ik keek naar binnen, wat ik daar zag was eigenlijk hetzelfde als bij mij kamer, de tafel en de andere dingen waren hetzelfde, zelfs de jongen die op de tafel lag leek hetzelfde alleen had hij geen gipsen been. Dat zette me aan het denken en ik bedacht dat ik in het huis van Jim was beland. Hij woonde immers in een groot huis in de buitenwijk van het dorp, hij had alles wat zijn hart begeerde, behalve een moeder. Daar was Roza voor, dat was een soort moeder. Ik liep vlug door, naar de rest van het huis, later keerde ik om en opeens kwam Jim uit de kamer gerend. Hij botste tegen me op en we vielen om, hij gehuld in een luier, een slap en een speen lag bovenop mij. Ik schaamde mij kapot dat ik bij hem terecht was gekomen, Hij schaamde zich waarschijnlijk omdat ik hem zo zag.
Hij stond op en schreeuwde: "Wat moet jij nou hier? Zelfs in mijn eigen huis kom ik die rotkop van jou tegen." Het deed mij eigenlijk niks want hij had precies dezelfde rotkop. Roza kwam kijken en hield ons uit elkaar. Ze legde de situatie uit aan Jim en hij knikte.
"Nou vooruit, dan is het niet zo'n probleem dat je hier bent."
Voor dat ik naar bed ging kreeg ik nog een schone luier en ik sliep al snel in het heerlijke bed.
