Kost en inwoning

[Zonnetje100]

Kost en inwoning

Dit verhaal is vertaald uit het Engels, omdat ik het zo'n goed verhaal vond leek het me leuk om alle luieraars op dit forum mee te laten genieten . Hier even wat info:

Oorspronkelijke titel: Room and board
Auteur (nickname): Babydoc
Link naar origineel: http://www.adultbaby.co.uk/stories/archive/room-and-board

Veel leesplezier!

Het leek allemaal zo ideaal: betaalbare huur, dicht bij de universiteit, gezellig ingericht. Het had maar een paar kleine minpuntjes, zoals het gebrek aan privacy, want het was gewoon maar een kamer in het huis van een oude vrouw en de vrouw leek een beetje... raar. Ze was achterin de vijftig, schatte hij, en hij kon het niet helemaal goed begrijpen, maar hij vond haar houding een beetje apart, alsof ze zich vreselijke zorgen maakte over dingen die de meeste mensen gewoon negeren. Aan het eind van zijn eerste bezoek had ze bijvoorbeeld gevraagd, vanuit het niets, of hij in bed plaste. Geschrokken en een beetje beledigd, stamelde hij een ontkenning. Maar ze had alleen maar naar hem gekeken, alsof ze hem niet echt geloofde. En ze zei dat ze geen bedplasser in huis zou nemen. Ter verduidelijking liet ze een punt in het huurcontract zien waar dit in stond. Hij maakte zich geen zorgen, want hij plaste al niet meer in bed zolang hij zich kon herinneren, maar hij vond het wel erg vreemd.

Voor de rest was de kamer helemaal goed, en met zo’n tekort aan kamers voor studenten in dit kleine stadje, was hij allang blij dat hij een vrije kamer op korte termijn had kunnen vinden. Hij kreeg geen maaltijden, maar mocht de keuken gebruiken om voor zichzelf te koken, en hij had toegezegd een paar klusjes in en om het huis te zullen doen. Op het moment dat hij het contract tekende, dacht hij aan het komende jaar, en hij hoopte dat alles wat hij ervan verwachtte uit zou komen.

Zelfs in de tweede week van de lessen had hij nog het gevoel dat zijn beslissing om de kamer te huren goed was geweest. In het huis woonde niemand anders dan de oude dame, en hij besteedde de meeste tijd toch in zijn kamer of in de les, dus hij kwam haar ook weinig tegen. Ze werkte niet buitenshuis, maar had wel een vreemd schema. Hij wist nooit wanneer ze thuis zou zijn en , maar dat maakte hem weinig uit. Hij was blij met een rustig plekje om te wonen en te studeren.

Op een dag aan het einde van de tweede week kwam hij thuis van de lessen en trof haar in zijn kamer aan, terwijl ze de lakens van zijn bed haalde. Hij klopte zachtjes op de open deur om haar te laten weten dat hij er was. “Ik wist niet dat u de was voor me zou doen”, zei hij, zijn boeken op een stoel leggend.

Ze draaide om zodat ze hem aankeek. He deed een stap achteruit, een beetje geschrokken van haar plotselinge beweging. “Ik dacht dat je zei dat je geen bedplasser was”, snauwde ze.

“Dat ben ik ook niet”, zei hij. Hij plaste nooit in bed.

“Kijk naar deze lakens, hoe wil je dit dan noemen?” Ze hield een doorweekt laken omhoog. Hij kwam dichterbij, haar beschuldiging niet accepterend. Maar eenmaal dichtbij, zag hij dat er echt een grote gelige vlek in het laken zat, en het stonk ook nog eens naar plas. Terwijl hij probeerde om zich te herinneren dat hij vanochtend in een nat bed wakker was geworden, bleef ze tegen hem aan praten.

“Heb je enig idee hoeveel een matras kost?” vroeg ze retorisch. “Ik had het kunnen weten: je ziet eruit als een bedplasser, dat zeiden de buren al. Ik had je hier nooit moeten laten blijven. O, god! Ik hoop dat het matje het heeft gehouden!” Ze trok het natte laken weg om het matras te bekijken, dat, inderdaad, niet nat was. “Oh, gelukkig! Het heeft het dit keer gehouden.” Ze draaide weer naar hem toe. “Wat heb je hierover te zeggen?”

“Ik...ik... Ik kan me niet herinneren dat ik dat gedaan heb”, mompelde hij, heel beschaamd om het hele gebeuren en om de problemen die ze hierover maakte. Hij had echt heel goed nagedacht, maar kon zich helemaal niets meer over het ongelukje herinneren. Toch kon hij de natte lakens moeilijk negeren, en hij kon niets anders bedenken dan dat hij de herinnering had geblokkeerd. “Maar het spijt me heel erg.”

“Vergeet niet dat dit een voorwaarde in het huurcontract was!” zei ze, haar vinger schuddend. “Ik zou je nu eigenlijk op straat moeten zetten, maar ik zal je een keuze geven”, zei ze, en het leek erop dat ze eindelijk wat kalmeerde. Ze rolde het laken op en legde het op de vloer bij de deur. Toen ging ze op het bed zitten.

“Er zijn twee mogelijkheden om dit op te lossen. Je kunt nu inpakken en vertrekken, maar in dit kleine stadje zul je met de slechte beoordeling die je van mij krijgt geen geschikte woonruimte meer vinden. Als je dit huis verlaat kun je net zo goed meteen met je studie stoppen, ik kan geen enkele vrije kamer bedenken, al helemaal niet voor een bedplasser. Niemand wil een plek in huis vrijmaken voor zo’n soort misbruik van die kamer!”

Hij raakte in paniek terwijl hij zich realiseerde dat ze waarschijnlijk gelijk had. Hij had al zoveel geluk gehad, dacht hij, dat hij dit leuke plekje had gevonden. Het was een grote universiteit met veel studenten en iedere kamer die beschikbaar was geweest, was, nu het jaar was begonnen, allang bezet. Wat kon hij doen?

“Of”, zei ze met een vreemd lachje om haar mond, “we doen het op Mama’s manier.”

 

[Bab Diap]

Ooeeeeh spannend!!!
Ben benieuwd naar het vervolg!!! !1

 

[Zonnetje100]

Oke, nog even een klein stukje

 

[Zonnetje100]

Hierdoor begon hij zich een beetje oncomfortabel te voelen. Opnieuw ging het door zijn hoofd hoe vreemd ze wel niet was. Maar hij had niet echt een keus. Hij kon haar tweede optie op zijn minst even aanhoren.

Dus ging hij ook zitten en vroeg: “En wat zou dat zijn?”

“Ik wil dat je hier kunt blijven, maar ik wil er ook zeker van zijn dat het bed helemaal droog blijft. Wat vind je daarvan?”

Hij snapte het niet helemaal. “Okay.. denk ik”, antwoordde hij aarzelend.

Ze pauzeerde even. “Goed. Dan zul je ook inzien dat het handig om om wat bescherming te dragen. Kijk, we kunnen het bed beschermen met een zeiltje of een matje, maar dan zijn er toch nog de vieze, natte lakens. Nee, dit is echt de enige optie.”

Hij had geen flauw benul waar ze het over had. Bescherming? Hij kon niks bedenken wat hem zou kunnen beschermen...

Toen hij niet antwoordde, ging ze verder. “Het zal alleen voor ‘s nachts in bed zijn, natuurlijk, en je kunt het beschamend vinden, maar je kunt het ook zien als erg gepast om een kinderlijke oplossing te gebruiken bij een kinderlijk probleem”, ratelde ze door, en hij begon het door te krijgen. Ze zag een geschokte blik op zijn gezicht, en ze wist dat hij het begreep.

Haar toon vertelde hem dat dit geen grap was, maar hij kon niet geloven dat ze voorstelde wat hij dacht dat ze voorstelde.

“Je bedoelt toch niet...”

Ze knikte, haar uitdrukking heel serieus. “Jawel. Het is jouw keuze: je kunt luiers dragen als je gaat slapen, of je kunt een andere kamer gaan zoeken. Zeg het maar.”

Hij keek naar zijn voeten, helemaal versteld van haar absurde voorstel. Zou ze hem er echt uit zetten? Een korte glimp van haar gezicht was genoeg om hem ervan te overtuigen dat ze het zeker wel zou doen, en waarschijnlijk stante pede. En wat moest hij dan? Hij kende dit stadje nauwelijks...

Hij voelde dat hij rood werd terwijl hij zich realiseerde dat hij haar aanbod aan moest nemen. Hij kuchte nerveus en keek omhoog naar haar, ondanks dat het haar blik niet ving.

“Hoe, uhm, lang zou... dit dan zo zijn?” vroeg hij haar zonder enige emotie, proberend om afstand te houden en onaangedaan te lijken.

“Voor altijd, natuurlijk”, zei ze. En toen snel erachteraan, “zolang je in dit huis bent, natuurlijk. Je mag er even over nadenken, maar als je hier vanavond nog bent, neem ik aan dat je blijft. In dat geval kom je naar me toe als je naar bed gaat, en dan maken we je klaar om te gaan slapen.” Ze glimlachte en stond op, maar voor ze wegging draaide ze zich nog even om. “Anders mag je mijn telefoonboek wel gebruiken, om een hotelkamer te boeken, wat waarschijnlijk alles is dat je zult vinden. Ik weet niet wat je met je spullen zou doen, maar dat is gelukkig niet mijn probleem. In ieder geval, zorg dat je die stinkende lakens in de wasmachine stopt, of alle opties zijn weg en ik zet je eruit.”
Ze vertrok.

 

[Botoz]

Ik ken dit verhaal al, kan dat?

Wel echt 1 van de beste die ik gelezen heb! Respect.

 

[tenaslip]

mooi verhaal ik hoop dat er gauw een vervolg komt !1

 

[Zonnetje100]

Bedankt voor jullie reacties! Ik ga ieder dag een nieuw stukje plaatsen.

@Botoz ja, klopt, zie mijn topic Verhalen uit het Engels. Misschien niet heel origineel dit, maar het is echt een goed verhaal, dus ik vond het wel leuk om hem hier ook te plaatsen!

Xxx

 

[Zonnetje100]

Hij bleef een tijdje stil zitten, starend naar het bed. Hoe kon hij zoiets doms doen? Het was al beschamend genoeg om in bed geplast te hebben, maar om daarna nog eens betrapt en geluierd te worden was veel erger. Hij dacht dat hij zo volwassen was toen hij naar de universiteit ging! En nu overkwam hem dit, het meest kinderachtige en beschamende dat hij kon verzinnen. Maar hij had toch geen keus? Hij had al voor de hele maand betaald en had nog maar weinig geld over deze maand, zelfs al kon hij een plaats vinden waar een ‘bedplasser’ werd toegelaten. Nee, hij moest een tijdje hier blijven, ten minste tot het einde van de maand, als hij weer geld van zijn studiebeurs op zijn rekening gestort kreeg. Misschien kon hij tegen die tijd wel een andere plaats vinden om te wonen.

Hij waste zijn lakens, en probeerde ondertussen weer te herinneren wanneer hij in bed had geplast. Hij had het blijkbaar uit zijn geheugen verbannen. En het zou vast komen van de stress die hij had door het beginnen van zijn eerste studiejaar. Toch had hij wel erg weinig geluk, dat hij juist nu in bed begon te plassen, in het huis van deze vrouw, die het juist niet toestond. Van alle plaatsen waar het kon was dit wel het meest ongelukkige. Nu moest hij namelijk deze beschamende beproeving doorkomen.

Nadat had had gegeten en geleerd, kwam hij nerveus naar haar toe. Ze zat te lezen. “Ik ben, uhm... klaar om naar bed te gaan.”

“Ah”, zei ze, terwijl ze opstond. “Je zult nu je luier willen, denk ik?”

“Klopt”, mompelde hij, blozend. Ze ging naar haar slaapkamer, en hij hoorde het geluid van een pak dat open gemaakt werd. Niet lang daarna kwam ze terug met een grote, witte wegwerpluier, die ze hem aanreikte. Aarzelend pakte hij hem aan.

Ze verwees hem naar de badkamer, terwijl ze zei: “Je magje daar omkleden; voor nu zullen we zien of je het zelf kunt. Ik heb babypoeder bij de wastafel neergezet voor je eigen bestwil, en ik zou het gebruiken, want het kan erg heet worden onder het plastic van je luier. Ik vertel je ook maar vast dat ik wat billendoekjes heb neergelegd, die je morgenochtend kunt gebruiken als je ze nodig hebt. Nog een laatste ding: zorg ervoor dat je nog even naar het toilet gaat voordat je de luier omdoet. Het zal je wel duidelijk zijn dat je dat erna niet meer kunt tot morgenochtend. Kom naar buiten als je klaar bent en dan kijk ik er nog even naar. En roep maar als je hulp nodig hebt”, zei ze glimlachend.

Hij draaide zich om zonder iets te zeggen, omdat hij niet wist wat hij hierop moest antwoorden. Hij ging de badkamer in en deed de deur op slot, legde zijn luier neer en ging op de wc zitten. Waar sloeg dat allemaal op, vroeg hij zich af terwijl hij plaste. Badkamer ‘beperking’ hadden ze niet afgesproken. Hij begreep waarom de luier nodig was, maar in welk opzicht was het nuttig dat hij niet naar de wc mocht? Hij moest het zometeen maar even vragen.

Hij liep naar de wastafel en twijfelde even of hij het babypoeder zou gebruiken. Hij besloot het niet te doen, want hij rook naar baby’s en hij wilde er niet iedere keer dat hij inademde aan herinnerd worden hoe kinderachtig dit hele gebeuren eigenlijk was. Dus deed hij zijn schoenen en zijn spijkerbroek uit. Toen trok hij zijn onderbroek uit en dacht: Nu ben ik er wel klaar voor.

Hij keek naar de luier op de wastafel, pakte hem op en probeerde te bedenken hoe hij hem aan moest trekken. Hij had nooit opgepast, had geen jongere broertjes of zusjes en hij kon zich ook niet herinneren dat hij vroeger zelf een luier had gebruikt, dus deed hij het puur op zijn gevoel. Hij legde hem geopend neer, en had wel zo’n vermoeden waar de plakstrips voor waren, maar hij zag dat ze aan de voorkant of aan de achterkant konden worden vastgemaakt. Hij probeerde hem tussen zijn benen door te krijgen terwijl hij daar stond, voor de spiegel, maar hij wist het niet. Pas toen hij op de luier ging zitten zag hij, dat ze aan de voorkant moesten worden vastgemaakt om hem vast te laten zitten, omdat hij anders natuurlijk zo afviel als hij opstond. Hij kreeg het zelfs voor elkaar om de luier goed om te doen, en nadat hij opstond deed hij de plakstrips nog iets strakker, zodat de luier goed bleef zitten.

Hij keek in de spiegel, terwijl hij daar stond in zijn T-shirt en een luier, en hij was zo ontzettend beschaamd dat dit hem was overkomen. Stel je voor, hij, in bed plassen! Als hij de vlek in de lakens niet had gezien had hij het ook echt niet geloofd. Deze ‘oplossing’ aanvaarden was veel moeilijker dan al zijn lessen bij elkaar.

Hij deed zijn broek weer, aan, omdat hij niet wilde dat ze hem zo zag. Het was al erg genoeg dat ze wist dat hij een luier om had. Hij pakte zijn schoenen en zijn onderbroek en liep naar de badkamerdeur. Bij iedere stap hoorde hij het plastic van de luier kraken onder zijn spijkerbroek. Hij kromp ineen.

Toe hij de gang weer in liep, stond ze nog steeds op dezelfde plek te wachten als waar ze hem de luier had gegeven, en haar uitdrukking was vreemd. Haar ogen glansden, en haar gezicht straalde blijheid uit, alsof ze het leuk vond om hem in een luier te zien. Nou, dacht hij, het matras is nu beschermd en ze heeft een huurder, dus was het logisch dat ze enigszins tevreden was.

“Okay”, zei hij, naar de vloer kijkend. “Ik ben helemaal klaar, ik ga naar bed.”

“Nog niet”, zei ze vrolijk. “Eerst moet je die gekke broek nog even uitdoen en me laten zien hoe goed je de luier om hebt gedaan. Het helpt namelijk niet als hij niet goed zit”, legde ze uit terwijl hij vol ongeloof naar haar staarde.

Hij werd knalrood toen hij haar gehoorzaamde. Langzaam maakte hij zijn knoop los, deed zijn gulp open en liet zijn broek op de grond vallen.

“Je kunt helemaal uit je broek stappen, hoor”, zei ze snel. “ Je zult ze hier vannacht toch niet nodig hebben.”

Met een vuurrood gezicht deed hij wat hem gezegd werd, en hij besloot alvast dat hij nooit aan iemand kon vertellen, zelfs niet aan zijn familie, over deze vernederende ervaring. Hij was gaan studeren om volledig volwassen en zelfstandig te worden, maar zie hem nu eens!

Ze knielde voor hem neer, haar gezicht vervelend dichtbij zijn luier terwijl ze zijn werk inspecteerde. Hij viel bijna flauw toen ze twee plakkers iets strakker vastmaakte, en hij beet op zijn lip toen haar vingers aan het elastiek rond zijn been trokken en de luier in zijn taille iets optrok. Eindelijk was ze tevreden.

“Niet slecht, voor je eerste keer. Het wordt steeds makkelijker, dat weet ik zeker. Voor nu mag je zelf je luier om blijven doen, behalve als ik merk dat je daar enige problemen mee hebt.” Hij kon zich niet voorstellen dat zij hem zijn luier om zou doen, het was al erg genoeg dat hij zo’n ding om moest.

“Blijf nog heel even staan”, instrueerde ze hem voordat ze haar slaapkamer weer in ging. Ze kwam terug met iets dat op een grote plastic onderbroek leek. Ze bedoelde toch niet...

“Dit is een plastic broekje, om over je luier te dragen”, legde ze uit, terwijl ze ze bij zijn voeten open hield. Het was duidelijk haar bedoeling dat hij erin zou stappen.

“Wacht even”, zei hij, een beetje overdonderd, “dit hadden we niet afgesproken.”

“Maar het is wel echt noodzakelijk”, zei ze. “Alle luiers kunnen gaan lekken, vooral ‘s nachts, en dan zou al deze moeite voor niets zijn geweest. Kom op, je draagt al een luier, dit broekje kan het bijna niet erger maken.”

Hij zuchtte en stapte in het broekje, dat ze vakkundig langs zijn benen optrok. “Wacht”, protesteerde hij. “Hij past niet. Hij is veel te strak.”

“Nee hoor”, zei ze, terwijl ze het elastiek aan de bovenkant over zijn luier trok. “Dat is hoe het broekje lekken voorkomt.” Ze draaide hem om, zodat ze de achterkant kon bekijken. Hij voelt een kort rukje aan het elastiek, maar verwachtte niets ongewoons totdat hij het onmiskenbare geluid hoorde van een sluitend slot.

“Hey! Wat is dat?” riep hij, terwijl hij probeerde over zijn schouder te zien wat ze had gedaan.

“Maak je geen zorgen”, zei ze om hem gerust te stellen. “Het is maar een klein slotje. Ik moet zeker weten dat je vannacht niet je luier uit zult trekken. Het kan zo zijn dat je het niet eens expres doet, maar als je woelt en draait tijdens je slaap kan je luier los gaan, of het broekje kan omlaag gaan en dan wordt het matras alsnog nat. Dat wil je niet, toch?”

Hij testte het elastiek van het broekje. Het zat niet zo strak dat het oncomfortabel was, maar het zou echt niet uit kunnen gaan zonder dat het slotje los was. “Nou, nee, natuurlijk niet”, zei hij onzeker. Dit was meer dan dat ze hadden afgesproken, maar wat kon hij ertegen doen?

“Daarom wilde ik dat je naar het toilet zou gaan voor je de luier om deed. Ik wilde je niet verrassen, snap je. Als je vannacht moet zul je natuurlijk je luier moeten gebruiken, daar is hij nou eenmaal voor gemaakt.”

“Nou, het zal niet oncomfortabel zijn, alleen een beetje ongemakkelijk, maar ik moet mijn kleine bedplassertje een beetje in de gaten kunnen houden, niet dan? Ik heb het sleuteltje, natuurlijk, en morgenochtend zal ik het slotje voor je openen zodat je je klaar kunt gaan maken voor school. En maak je geen zorgen: binnen een paar weken ben je er volledig aan gewend dat je iedere avond bij me komt voor een luier en een plastic broekje. Het kan nu raar lijken, maar het is allemaal heel logisch, en het wordt vanzelf normaal.”

“Ga nu maar lekker slapen, jongen.” En met deze woorden ging ze haar slaapkamer in en deed ze de deur achter zich dicht.

 

[basabdl]

Mooi verhaal! Zeker eentje om te volgen.

 

[Botoz]

Bedankt juist dat je het opnieuw plaatst! Is 1 van mijn favorieten! ;-)

 

[Jasper-DL]

Erg leuk verhaal!
Zoals Botoz al opmerkte, bestaat dit verhaal al in het Engels: http://www.adultbaby.co.uk/stories/archive/room-and-board
Ik vond dit een super verhaal, erg leuk dat je dit nu vertaald naar een Nederlandse versie

 

[Zonnetje100]

Ja klopt, ik heb de engelse titel ook in het topic onder de lijst van beginletters van verhalen gezet: Verhalen uit het engels. Grappig dat jullie hem al kennen. Nou, kijk maar of ik hem goed heb vertaald

xxx

 

[Zonnetje100]

Hij stond daar een poosje in de hal, terwijl hij probeerde de situatie tot hem door te laten dringen, maar het lukte hem niet. Hij liep terug naar de badkamer, opmerkend dat het krakende geluid van de luier een beetje zachter was, en keek opnieuw naar zichzelf in de spiegel. Nu keek hij naar het ballonachtige plastic broekje dat hij droeg. Het transparante materiaal zorgde ervoor dat zijn luier nog steeds zichtbaar was. Nu zag hij het slotje aan de achterkant, maar hij kon er niet bij, en had ook de sleutel niet. Hij vroeg zich af waar ze die zou hebben gelaten, maar verwierp het idee om te gaan zoeken snel, want hij verwachtte dat het openmaken van het slotje en het uittrekken van deze spullen hem in de problemen zou brengen, dus dat hij eruit werd gezet. Het enige stukje waardigheid dat hij nog had was het feit dat hij het voor elkaar had gekregen om vandaag op straat was gezet. Nou ja. Zijn ego zou vanzelf helen, en dit was maar een heel tijdelijke situatie.

Hij ging naar zijn slaapkamer, en dacht na over haar opmerking over het gebruiken van de luier waar hij voor bestemd is. Túúrlijk joh. Hoe beschamend zou dat zijn, om ‘s ochtends niet alleen voor haar te staan in een luier, maar in een gebruikte luier? Hij zou zichzelf voor geen goud zo vernederen. En hoe comfortabel kon een natte luier nou zijn? Dus ondanks dat hij een beetje bezorgd was om zijn gewoonte om midden in de nacht even naar de wc te gaan, weigerde hij zijn luier te gebruiken. Hij zou zichzelf maar moeten trainen om ‘s nachts niet meer naar de wc te gaan.

Hij was niet verrast dat hij die nacht slecht sliep. De luier en het plastic broekje waren te nieuw en ze gaven ook een vreemd soort sensatie: omvangrijk en toch strak, en warmer dan hij had verwacht. Hij zag ‘s ochtends ook waarom ze het babypoeder had aangeraden. En hij had zijn toiletbezoek ‘s nachts echt gemist. Tegen de tijd dat zijn wekker ging, voelde zijn blaas overvol, en hij ging snel naar de dame, die in de keuken was, om het slotje los te laten maken. Dat deed ze, en hij moest zijn plastic broek uitdoen en aan haar geven voor hij naar de badkamer mocht. Terwijl hij zich uit het plastic broekje worstelde, wierp ze een blik op de indicatorstrip van zijn luier.

“Heb je hem niet gebruikt? Je kunt het beter wel doen, weet je: anders ben je nooit in staat jezelf te vertellen wat een goede luier het is. En denk aan hoe veel fijner je zou slapen, vooral tegen de ochtend. In ieder geval mag je je nu gaan omkleden. Breng me daarna wel de luier, dan laat ik je zien wat je ermee moet doen.”

Hij gromde een half antwoord terwijl hij naar de badkamer ging. Daar rukte hij de luier snel af en ging naar de wc, waar hij niet alleen plaste, maar ook poepte, iets wat hij ‘s ochtends altijd deed, echt altijd, thuis was het zelfs een grap geworden. Iedere ochtend, zonder er ook maar een over te slaan, soms voor, vaak tijdens, en aders meteen na het ontbijt. Zijn familie thuis rekende er iedere ochtend alweer op.

Nadat hij een douche had genomen, kleedde hij zich aan en ging terug naar de keuken. Zij luier nam hij mee. Ze was de afwas aan het doen, en hij schraapte zijn keel om te laten merken dat hij er was.

Hij reikte haar ongemakkelijk de luier aan, zij liet hem zien hoe hij hem op moest rollen, dicht moest plakken en dan in de speciale luieremmer in de keuken moest gooien als hij zijn luier uit deed. Hij moest het iedere ochtend voor haar neus doen: oprollen en weggooien.

“Maar je hoeft hem niet echt weg te gooien”, protesteerde hij, “ik heb hem niet gebruikt.”

“Daar hoef jij je geen zorgen om te maken”, zei ze. “Ik vind het niet leuk om mijn jongetjes twee nachten achter elkaar dezelfde luier te laten dragen, en het maakt niet uit of hij nou gebruikt is of niet. Het is gewoon niet goed.”

Hij was laat voor de les, dus haalde hij zijn schouders op en vertrok. Onderweg naar de universiteit dacht hij eens na over haar opmerking. Haar jongetjes? Wat betekende dat? Voor zover hij wist was er niemand anders in het huis. Ze zou wel een paar zonen hebben gehad toen ze jonger was. Geweldig, dacht hij. Ik word nu vergeleken met luierdragende peuters, alleen omdat ik in bed heb geplast.

Die avond ging zo’n beetje hetzelfde als de vorige: hij ging naar haar toe toen hij klaar was om naar bed te gaan, hij kreeg een luier, ging naar de badkamer en ging even naar de wc. Maar vanavond strooide hij een klein beetje babypoeder in zijn kruis om het zweten van de vorige nacht te voorkomen, en hij was verrast dat een golf van gevoelens uit zijn kindertijd terugkwam toen de kinderlijke geur zijn neus binnendrong. Raar, dacht hij. Het lukte hem om de luier iets sneller om te doen dan gisteren, ging naar de hal om de luier te laten controleren en het plastic broekje aan te krijgen. Vervolgens ging het slotje weer dicht. Vanavond complimenteerde ze hem hoe lekker hij rook, wat hem liet blozen; het babypoeder bracht voor haar blijkbaar ook herinneringen terug, dacht hij. Ze zei welterusten en hij ging naar bed. Opnieuw kon hij moeilijk slapen, maar hij moest toegeven dat het poeder hielp. Maar zijn blaas was zo vol en pijnlijk tegen de ochtend, dat hij draaide en draaide, maar het werd alleen maar erger.

Toen ze hem die ochtend verloste van zijn plastic broek, kwamen haar opmerkingen over het gebruiken van de luier terug. “Ik snap niet waarom je de luier niet gewoon gebruikt in plaats van een volle en pijnlijke blaas te krijgen. Het maakt niets uit, want we gooien je luier toch altijd weg, of je hem nou gebruikt hebt of niet. Ja, ik wil je luier zien voordat je hem ‘s ochtends weggooit, maar mij maakt het echt niet uit of je hem gebruikt of niet. Nou ja, het heeft geen zin om hierover in discussie te gaan, jij ben degene voor wie het onprettig is.”

Na een week lang luiers te hebben gedragen begon hij eraan te wennen en het lukte hem om redelijk goed te slapen, tenminste in het begin van de nacht. Hij gebruikte meer en meer babypoeder en terwijl hij ontdekte hoe fijn het spul was, viel de geur hem steeds minder op. Hij was zijn blaas zelfs al aan het trainen om het nachtelijke toiletbezoek niet meer nodig te hebben, vooral door vloeistoffen na het avondeten te vermijden. Zo hoefde hij zijn luier niet te gebruiken en voelde hij zich iets minder beschaamd over het dragen van luiers. Hij merkte dat hij sinds die ene nacht nog niet een keer in bed had geplast, wat zijn gedachte dat het iets eenmaligs was versterkte.

Op vrijdag van die week was hij uitgenodigd voor een feest op de universiteit door een paar van zijn tweedejaars klasgenoten. Hij was blij met deze kans om zijn sociale leven een beetje op gang te brengen, en over het vooruitzicht op drinken, dat hij maar sporadisch en in minimale mate had gedaan op de middelbare school. Hij vertelde het netjes aan de dame, die hem alleen vroeg een beetje stil te zijn als hij thuiskwam. Ze zei hem dat hij haar moest wekken als ze in slaap was gevallen, voor zijn luier; het maakte haar niet uit.

Dus ging hij erheen en merkte dat bier makkelijk te krijgen was op dit soort feesten, zelfs voor eerstejaars zoals hij. Zijn onervarenheid met alcohol leidde echter tot het drinken van te veel biertjes, en naar een paar glazen kon hij zich niet meer herinneren waarom het een slecht idee was om zoveel te drinken. Om 1 uur liep hij naar huis, en hij was verrast dat de dame nog op was. Ze zat een boek te lezen.

Hij was bang dat ze er een probleem van zou maken dat hij naar bier rook, maar ze zei er niks van. Net als normaal gaf ze hem zijn luier. Zijn sterkste gedachte was, terwijl hij door de routine van het plassen en het omdoen van zijn luier heen ging, dat hij teveel gedronken had. Hij was geen ervaren drinker, dus was hij bang dat hij morgen een kater zou hebben. Hij had een vriend gevraagd hoe hij dat kon voorkomen en die vriend had hem geadviseerd om veel water te drinken, omdat uitdroging leidde tot de meeste symptomen van een kater. Dus toen hij zijn luier omhad, dronk hij veel water uit de badkamerkraan, tot hij het gevoel had da hij alles had gedaan wat hij kon.

De dame glimlachte toen ze hem zijn plastic broekje gaf, maar ze zei nog steeds niks. Ze had het bier geroken en de kraan horen lopen, en ze verwachtte dat vannacht voor hem een speciale nacht zou worden. Maar hij had nog niet bedacht waarom bier en water een slecht idee hadden kunnen zijn.

Hij werd wakker om 3 uur ‘s nachts, met een blaas die op springen stond. Pas toen zag hij zijn fout in. Het was zelfs pijnlijk, en hoe hard hij het ook probeerde, hij kon niet meer slapen. Volledig wakker, dacht hij na over wat hij kon doen. Hij kon proberen het op te houden tot morgenochtend, wat op dit moment onmogelijk leek. Hij kon de dame wakker maken en haar smeken om naar de wc te mogen, maar gezien haar aandringen op het gebruiken van zijn luier dacht hij (en dat klopte ook) dat ze het niet leuk zou vinden om voor deze reden gewekt te worden. Nee, hij wist dat zijn lot was bezegeld, en zijn gezicht brandde van schaamte toen hij er ook maar aan dacht. Voor de eerste keer sinds hij geen baby meer was, moest hij een luier gaan gebruiken.

De pijn overtuigde hem ervan om het liever eerder te doen dan later, dus ademde hij diep in en uit en zette druk, waardoor de plas uit zijn blaas stroomde, in de wachtende luier. Hij voelde hoe een warmte zich tussen zijn benen verspreidde, en was verrast dat het niet eens zo slecht voelde. Het verspreidde zich door zijn hele luierstreek, van voor tot achter. Voor hij het wist was de pijn weg, en de warmte stuurde hem terug naar dromenland...

Om half 9 ‘s ochtends werd hij wakker, opnieuw met een volle blaas. Nu voelde zijn luier echter niet meer zo prettig, want hij was koud en vochtig. Hij kwam voorzichtig uit bed, en merkte dankbaar op dat het plastic broekje zijn werk had gedaan. Hij voelde de wegwerpluier tegen zijn huid zitten, en ging zo snel mogelijk naar de keuken, waar hij wist dat hij de dame zou vinden.

Ze was er inderdaad, en toen ze hem zag waggelen in een dikke, natte luier, slaakte ze een kreetje wat blijkbaar van vreugde was. Plotseling kreeg hij zijn zelfbewustzijn terug, dat hij tijdelijk door zijn ongemak onderdrukt had. Hij besefte dat hij voor haar stond met een zichtbaar natte luier! Hoe beschamend. En ze was alles behalve boos.

“Nou, nou”, kirde ze vrolijk. “Eindelijk worden de luiers goed gebruikt, zie ik. Fijn om te zien dat ik mijn tijd en geld niet verspil. Wauw, en je hebt flink je best gedaan”, zei ze terwijl ze het slotje opende. “Dat voelt nog niet zo slecht, toch? Nou, goed gedaan.”

Hij zei niets, maar rende naar de badkamer om zichzelf een beetje op te frissen. Hij kon aan niets anders denken dan zijn schaamte toen hij gezien werd in een natte luier. Het kostte hem moed om, nadat hij gedoucht had en aangekleed was, terug te gaan naar de keuken om te ontbijten. Maar toen hij terugkwam zag hij, dat ze een heerlijk ontbijtje voor hem had gemaakt. Het was de eerste keer dat ze zoiets had gedaan. Hij was verrast en blij, maar voelde zich een beetje beschaamd toen hij haar zijn natte luier gaf. Ook was hij beschaamd om zijn volgende vraag te stellen:

“Hoe maak ik, uhm, dit plastic broekje schoon? Hij is ook een beetje nat geworden.”

Maar ze zei, nee, ze zong bijna, “oh, maakt niet uit, leg hem maar in de badkamer en dan zorg ik ervoor dat hij schoongemaakt wordt. Denk er maar niet meer aan, het is niet erg.”

En, blij dat hij er niet meer naar om hoefde te kijken, ging hij zitten voor zijn ontbijt.

Haar speciale vriendelijkheid die dag was hiermee nog niet afgelopen. Ze maakte ook lunch en diner voor hem en deed zijn was, en hij moest toegeven dat hij de hulp en aandacht eigenlijk wel prettig vond.

Die nacht plaste hij natuurlijk niet in zijn luier, en de volgende dag praatte ze bijna niet tegen hem. Het verschil in haar houding was goed te merken, en hij vond het vreemd. Ze wilde duidelijk dat hij ‘s nachts in zijn luier plaste, maar waarom zou ze dat willen? Het beste antwoord dat hij kon verzinnen was, gezien haar zuinige karakter, dat wanneer hij in zijn luier plaste, ze geen geld verspilde aan ongebruikte luiers. Hij moest toegeven dat, hoe vreemd ze ook was, hij haar wel aardig vond, en hij waardeerde haar hulp met klusjes zeker, want hij hield hierdoor meer tijd over om te leren en te relaxen. Dus... was zou het probleem zijn om haar een beetje tegemoet te komen? Ze had hem toch al eens gezien in een natte luier, en ze vond het niet erg. Trouwens, zonder zijn nachtelijke toiletbezoek begon hij zich tegen de ochtend onprettig te voelen. Dus waarom zou hij de luier niet in zijn voordeel gebruiken?

Daarom begon hij iedere ochtend in een natte luier de keuken in te komen, en iedere morgen hielp ze hem en stelde ze hem gerust dat het niet erg was, en ‘s avonds had hij een lekker maal en kreeg hij hulp bij klusjes. Zo ging het een paar weken lang, en terwijl het steeds meer routine werd om ‘s nachts in zijn luier te plassen, vergat hij ook dat hij een nieuwe plek moest vinden om te gaan wonen. Ze maakte de rest van zijn leven zo fijn dat hij het rare luier dragen bijna niet erg vond, en hij begon het ook steeds minder vreemd te vinden terwijl de dagen voorbij gingen. Hij kwam op een gegeven moment op het punt dat hij niet eens meer druk moest zetten als hij ‘s nachts wakker werd wegens aandrang om te plassen, en merkte dat hij zelfs dankbaar was voor de luier, omdat hij niet meer uit bed hoefde om naar de wc te gaan.

 

[tiny1]

Leuk verhaal ;-) misschien leuk om een link naar het origioneel te posten

 

[Zonnetje100]

@tiny1

Erg leuk verhaal!
Zoals Botoz al opmerkte, bestaat dit verhaal al in het Engels: http://www.adultbaby.co.uk/stories/archive/room-and-board
Ik vond dit een super verhaal, erg leuk dat je dit nu vertaald naar een Nederlandse versie

\

de link staat al in deze reactie dus als je hem in het engels wilt lezen omdat je niet kunt wachten op het vervolg, of omdat je dat leuk vindt ( ) staat ie er.

 

[Lída]

Hoi zonnetje,

Het is inderdaad een redelijk leuk verhaal.

Bedankt ook voor je vertaling

Maar als je iets online publiceert dat niet door jou was geschreven, moet je de auteur expliciet om permissie vragen of dat helemaal mag. Anders zouden auteursrechtlijke problemen kunnen ontstaan omdat het niet je intellectuele eigendom is, maar alleen die van de auteur.
De auteur heeft ook het recht op bewerking – dat betekent dat je geen teksten die door een ander werden geschreven mag berwerken zonder dat hij/zij het je toestaat.
Nadat je de permissie van de auteur heeft gekregen moet je altijd zowel de naam van de auteur als de bron noemen.

(Ik hoop dat mijn bijdraag begrijpbaar is want Nederlands is niet mijn moedertaal.)

Groetjes,

Lída

 

[Zonnetje100]

Heej,

dankje

Ja, maar dit is het enige wat erover staat:

Room and Board

Author Babydoc

Part 1

It had seemed like an ideal situation: reasonable rent, near the campus, well-furnished. It had only a few drawbacks, including a relative lack of privacy, since it was just a room in some lady's house, and the fact that the lady seemed a bit odd. She was in her late fifties, he thought, and there wasn't anything he could put his finger on, but her whole attitude seemed just a little off-kilter, as though she was concerned about things most people quietly ignored. Near the end of his first visit, for example, she had asked, out of the blue and suspiciously, if he wet the bed. Shocked and a little insulted, he stammered a denial. But she'd just looked at him, as though she didn't quite believe him. And she'd said that she wouldn't rent to a bedwetter, and she showed him a clause in the lease to prove it. He wasn't worried, as he'd never wet his bed that he could remember, but he certainly thought it strange.

Bovendien denk ik niet dat de auteur hiervan bekend wil worden gemaakt, ook denk ik niet dat hij op zoek gaat of iemand zijn verhaal heeft gepubliceerd in een taal die hij of zij hoogstwaarschijnlijk niet kent en ik verdien hier niets mee, ook hij of zij verdient er niets mee, het is gewoon vrijblijvend. Ik denk niet dat het een probleem is? Hij publiceert het voor andere ab/dl mensen, en dat is iedereen hier toch?

xxx

 

[Zonnetje100]

Ja, doe ik even!

 

[Lída]

@Ares: Dat mag je mij wel geloven want ik werk dagelijks met intellectuele eigendom. Als je een verhaal op internet gaat zetten ontstaat er automatisch een auteursrecht. Het heeft niet alleen maar iets met aardigheid te maken – het is gewoon wet... (ofschoon ik het ook aardig vind als je wel vertelt dat het niet jouw verhaal is maar die van een ander.)

Als je een vertaalde verhaal gaat publiceren zonder dat de auteur in heeft gewilligd (dus, als je erop geen bewerkingsrecht hebt) dan zouden eruit wettelijke consequenties kunnen ontstaan omdat het gewoon ilegaal is. Natuurlijk lijkt het me eerder onwaarschijnlijk dat een auteur van dit soort verhalen tegen de vertaler gaat procederen maar er is wel een klein risico.

Ik zou dit risico niet willen nemen maar dat moet iedereen zelf bepalen. Het ligt ook niet in mijn bedoeling dat de mensen hier geen plezier met het verhaal kunnen hebben of dat Zonnetje niet meer graag gaat vertalen (ik hou ook van vertalen) maar ik wilde alleen uitleggen dat het misschien tot problemen en hoge kosten kan leiden.

(Ik hoop dat mijn bijdraag begrijpbaar is want Nederlands is niet mijn moedertaal.)

Groetjes,

Lída

 

[Zonnetje100]

Een ochtend, na een maand ‘s nachts luiers gedragen te hebben, werd hij wakker met een luier die nat was, maar nog niet helemaal vol geplast, en ging slaperig naar de keuken om de dame het slotje te laten openen. Toen hij haar niet in de keuken kon vinden, liep hij naar haar slaapkamer, maar de deur zat op slot. Hij klopte op de deur, maar er kwam geen reactie. Hij ging terug naar de woonkamer en vroeg zich af wat hij nu moest doen, en zijn oog viel op de lege plek op de oprit.

Ze was weg! Hij werd er een beetje boos om, want hij moest zich klaar maken voor school en dan snel weg, maar hij vertrouwde erop dat ze snel terug zou zijn.

Voor nu was hij geirriteerd dat hij zijn ochtendroutine moest aanpassen, want hij kon nu niet meteen douchen zoals hij altijd deed. En hij moest plassen. Gelukkig was dat geen probleem, en hij glimlachte naar zichzelf in de spiegel terwijl hij zijn plas in de vochtige luier liet stromen. Het warmde op een prettige manier op, en hij had niet door dat hij van het gevoel genoot. De luier was nu toch wel vol aan het raken, en hij vermoedde dat hij dicht bij het punt van lekken zat. Hij hoopte maar dat ze gauw thuis zou komen.

Hij besloot dat hij maar eens iets moest gaan doen, omdat hij anders zeker te laat zou komen, dus ging hij aan tafel cornflakes zitten eten in zijn natte luier, en hij miste de lekkere warme eitjes en andere lekkernijen van de afgelopen weken. Terwijl hij at, dacht hij aan de lesdag. Het was voor een van zijn vakken een belangrijke dag vandaag, er was een soort cursus die om 9 uur begon en de hele ochtend duurde. Vandaag zouden ze onderwerpen ontvangen voor het werkstuk dat binnenkort in moesten leveren en ze zouden instructies krijgen voor de examens over een paar weken. Hij kon het dus echt niet missen.

Hij at zijn cornflakes op en begon zich zorgen te maken, omdat er nog steeds geen spoor van haar was. Hij moest naar de universiteit! Niet lang daarna wist hij, dat hij nog een groot probleem had. Zijn ochtend-stoelgang, altijd even regelmatig, zorgde er vaak voor dat hij onder het ontbijt ineens zo’n aandrang kreeg, dat hij naar de wc rende (iets dat de dame niet ontgaan was. Het idee dat hij zijn luier daarvoor moest gebruiken verafschuwde hij, en dit was een mogelijkheid waar hij echt niet mee te maken wilde krijgen. Hij snapte wel dat zoiets verschrikkelijk zou stinken, erg oncomfortabel zou zijn en veel te beschamend om haar te laten ruiken of zien! Nee, die stap kon, en wilde, hij niet zetten. Nu niet, nooit niet.

Hij stond op en ging terug naar de woonkamer, waar hij uit het raam keek en vurig wenste dat ze thuis zou komen. Plots voelde hij een vreselijke aandrang om te poepen. Echt vreselijk. In paniek keek hij om zich heen. Hij trok aan het slotje, maar het gaf niet mee. En toen wist hij het. Hij zou een ongelukje krijgen. Alleen wist hij niet zeker of het wel een ongelukje genoemd kon worden als hij een luier droeg. Hij rilde bij de gedachte.

De aandrang werd nog erger. Hij had nog nooit geprobeerd te wachten en te kijken of het dan wegging; hij vroeg zich af of dat zou gebeuren. Maar het gebeurde niet. Het werd alleen maar erger en erger tot hij zich echt moest concentreren op het niet ontspannen van zijn sluitspier. Opnieuw vroeg hij zich af hoe een poepluier zou voelen. Hoe lang kon hij dit tenslotte nog volhouden? In ieder geval geen 4 uur meer! Op deze manier kon hij niet eens naar de les lopen. En het werd nog steeds erger.

Het lukte hem om langzaam naar de slaapkamer van de dame te lopen. Ze zou het hem vast vergeven als hij de sleutel vond en zichzelf voor deze ene keer losmaakte. Hij probeerde de deur te openen, maar hij zat op slot. En zwaar; zelfs als hij hem open zou willen breken zou hem dat niet lukken. Hij wilde het toch niet proberen, want hij had het gevoel dat die inspanning zou leiden tot het vullen van zijn luier.

Zijn horloge gaf nu aan dat het kwart voor 9 was. Dit was verschrikkelijk. Hij had zich nog nooit zo ongemakkelijk en ellendig gevoeld als nu. Hij keek opnieuw of haar auto er stond. Nog steeds geen geluk. De aandrang was ook niet een klein beetje weggetrokken, sterker nog, het was nu echt enorm. Het had geen nut, wist hij. Een klein stemmetje in zijn hoofd, dat verdacht veel leek op de stem van de dame, vertelde hem om te doen was logisch was en in zijn luier te poepen. Het was een luier, en die was ervoor gemaakt. Een ander stemmetje zei hem dat de dame het niet erg zou vinden; ze was vreemd genoeg om het zelfs wel leuk te vinden, en wie wist wat ze dan voor hem zou koken?

Als antwoord stond hij zichzelf de kleine luxe van het ontspannen van zijn sluitspier toe, gewoon een beetje om te zien hoe het voelde, en voor hij het tegen kon houden (hij besefte dat zijn strijd nu voorbij was) leegden zijn darmen zich en zijn hele luier werd gevuld met poep. De eerste momenten voelden hemels, dacht hij, omdat de druk vanbinnen los gelaten kon worden, maar daarna, toen hij de puinhoop in zijn luier voelde uitspreiden, voelde hoe zijn luier opgevuld werd en lichtjes begon te trekken en de warme papperige poep zijn billen voelde omringen, begon het tot hem door te dringen wat hij zojuist had gedaan. Hij had gewoon bewust zijn luier volgepoept. En nu de eerste opluchting weg was, begon hij afkeer te voelen voor de sensaties in de luier. Hoe kon hij zoiets hebben gedaan?

Hij waggelde voorzichtig naar het raam, zodat de lading in zijn luier niet zou gaan bewegen, maar was teleurgesteld toen hij zag dat de auto van de dame nog steeds niet terug was.

Een golf van afschuw kwam over hem heen op het moment dat hij besefte dat hij nog wel gewoon naar de les moest, en dat hij nu rond zou moeten lopen, zou moeten praten met leerlingen en docenten en zou moeten zitten in deze natte en vieze luier die hij zelf had veroorzaakt. Wat als iemand het zag? Als iemand het rook? Als iemand het hoorde? En er een aantal uur in blijven zitten was ook niet echt iets waar hij naar uitkeek. Hij vloekte, hard en vaak, maar dat hielp niet veel.

En hij moest meteen weg, of hij zou bovenop al het andere, te laat komen. Hij wilde niet laat binnenkomen, met alle ogen op hem gericht, want hij wilde geen vreemde indruk maken, dus probeerde hij zich te haasten. Hij waggelde zijn kamer in, en voelde de lading in zijn luier met iedere stap verschuiven. Terwijl hij zijn broek aandeed en bukte om hem omhoog te trekken, verspreidde de poep zich door de hele luier. Hij zat nu van voor tot achter onder. Hij grimaste, wetend dat dit pas het begin was. Hij kleedde zich verder aan en waggelde zo normaal en snel mogelijk naar het lokaal. Hij was niet te laat, maar was gelukkig ook niet vroeg genoeg om zich verplicht te voelen met iedereen een praatje te maken. Hij koos een plek op de achterste rij, en doorstond stilletjes de 4 lange uren, proberend niet te bewegen en geen aandacht te trekken. Hij voelde zich ellendig en vernederd terwijl hij de minuten tot het eind van de cursus telde. Hij had tot twee keer toe bijna gehuild. Na de les wist hij niet hoe snel hij thuis moest komen, het ongemak dat dit veroorzaakte negerend. Hij wilde alleen maar naar huis en zo snel mogelijk verschoond worden.