Zonnetje100
Luierzzzzzzzz
Kost en inwoning
Dit verhaal is vertaald uit het Engels, omdat ik het zo'n goed verhaal vond leek het me leuk om alle luieraars op dit forum mee te laten genieten
. Hier even wat info:
Oorspronkelijke titel: Room and board
Auteur (nickname): Babydoc
Link naar origineel: http://www.adultbaby.co.uk/stories/archive/room-and-board
Veel leesplezier!
Het leek allemaal zo ideaal: betaalbare huur, dicht bij de universiteit, gezellig ingericht. Het had maar een paar kleine minpuntjes, zoals het gebrek aan privacy, want het was gewoon maar een kamer in het huis van een oude vrouw en de vrouw leek een beetje... raar. Ze was achterin de vijftig, schatte hij, en hij kon het niet helemaal goed begrijpen, maar hij vond haar houding een beetje apart, alsof ze zich vreselijke zorgen maakte over dingen die de meeste mensen gewoon negeren. Aan het eind van zijn eerste bezoek had ze bijvoorbeeld gevraagd, vanuit het niets, of hij in bed plaste. Geschrokken en een beetje beledigd, stamelde hij een ontkenning. Maar ze had alleen maar naar hem gekeken, alsof ze hem niet echt geloofde. En ze zei dat ze geen bedplasser in huis zou nemen. Ter verduidelijking liet ze een punt in het huurcontract zien waar dit in stond. Hij maakte zich geen zorgen, want hij plaste al niet meer in bed zolang hij zich kon herinneren, maar hij vond het wel erg vreemd.
Voor de rest was de kamer helemaal goed, en met zo’n tekort aan kamers voor studenten in dit kleine stadje, was hij allang blij dat hij een vrije kamer op korte termijn had kunnen vinden. Hij kreeg geen maaltijden, maar mocht de keuken gebruiken om voor zichzelf te koken, en hij had toegezegd een paar klusjes in en om het huis te zullen doen. Op het moment dat hij het contract tekende, dacht hij aan het komende jaar, en hij hoopte dat alles wat hij ervan verwachtte uit zou komen.
Zelfs in de tweede week van de lessen had hij nog het gevoel dat zijn beslissing om de kamer te huren goed was geweest. In het huis woonde niemand anders dan de oude dame, en hij besteedde de meeste tijd toch in zijn kamer of in de les, dus hij kwam haar ook weinig tegen. Ze werkte niet buitenshuis, maar had wel een vreemd schema. Hij wist nooit wanneer ze thuis zou zijn en , maar dat maakte hem weinig uit. Hij was blij met een rustig plekje om te wonen en te studeren.
Op een dag aan het einde van de tweede week kwam hij thuis van de lessen en trof haar in zijn kamer aan, terwijl ze de lakens van zijn bed haalde. Hij klopte zachtjes op de open deur om haar te laten weten dat hij er was. “Ik wist niet dat u de was voor me zou doen”, zei hij, zijn boeken op een stoel leggend.
Ze draaide om zodat ze hem aankeek. He deed een stap achteruit, een beetje geschrokken van haar plotselinge beweging. “Ik dacht dat je zei dat je geen bedplasser was”, snauwde ze.
“Dat ben ik ook niet”, zei hij. Hij plaste nooit in bed.
“Kijk naar deze lakens, hoe wil je dit dan noemen?” Ze hield een doorweekt laken omhoog. Hij kwam dichterbij, haar beschuldiging niet accepterend. Maar eenmaal dichtbij, zag hij dat er echt een grote gelige vlek in het laken zat, en het stonk ook nog eens naar plas. Terwijl hij probeerde om zich te herinneren dat hij vanochtend in een nat bed wakker was geworden, bleef ze tegen hem aan praten.
“Heb je enig idee hoeveel een matras kost?” vroeg ze retorisch. “Ik had het kunnen weten: je ziet eruit als een bedplasser, dat zeiden de buren al. Ik had je hier nooit moeten laten blijven. O, god! Ik hoop dat het matje het heeft gehouden!” Ze trok het natte laken weg om het matras te bekijken, dat, inderdaad, niet nat was. “Oh, gelukkig! Het heeft het dit keer gehouden.” Ze draaide weer naar hem toe. “Wat heb je hierover te zeggen?”
“Ik...ik... Ik kan me niet herinneren dat ik dat gedaan heb”, mompelde hij, heel beschaamd om het hele gebeuren en om de problemen die ze hierover maakte. Hij had echt heel goed nagedacht, maar kon zich helemaal niets meer over het ongelukje herinneren. Toch kon hij de natte lakens moeilijk negeren, en hij kon niets anders bedenken dan dat hij de herinnering had geblokkeerd. “Maar het spijt me heel erg.”
“Vergeet niet dat dit een voorwaarde in het huurcontract was!” zei ze, haar vinger schuddend. “Ik zou je nu eigenlijk op straat moeten zetten, maar ik zal je een keuze geven”, zei ze, en het leek erop dat ze eindelijk wat kalmeerde. Ze rolde het laken op en legde het op de vloer bij de deur. Toen ging ze op het bed zitten.
“Er zijn twee mogelijkheden om dit op te lossen. Je kunt nu inpakken en vertrekken, maar in dit kleine stadje zul je met de slechte beoordeling die je van mij krijgt geen geschikte woonruimte meer vinden. Als je dit huis verlaat kun je net zo goed meteen met je studie stoppen, ik kan geen enkele vrije kamer bedenken, al helemaal niet voor een bedplasser. Niemand wil een plek in huis vrijmaken voor zo’n soort misbruik van die kamer!”
Hij raakte in paniek terwijl hij zich realiseerde dat ze waarschijnlijk gelijk had. Hij had al zoveel geluk gehad, dacht hij, dat hij dit leuke plekje had gevonden. Het was een grote universiteit met veel studenten en iedere kamer die beschikbaar was geweest, was, nu het jaar was begonnen, allang bezet. Wat kon hij doen?
“Of”, zei ze met een vreemd lachje om haar mond, “we doen het op Mama’s manier.”
Dit verhaal is vertaald uit het Engels, omdat ik het zo'n goed verhaal vond leek het me leuk om alle luieraars op dit forum mee te laten genieten
Oorspronkelijke titel: Room and board
Auteur (nickname): Babydoc
Link naar origineel: http://www.adultbaby.co.uk/stories/archive/room-and-board
Veel leesplezier!
Het leek allemaal zo ideaal: betaalbare huur, dicht bij de universiteit, gezellig ingericht. Het had maar een paar kleine minpuntjes, zoals het gebrek aan privacy, want het was gewoon maar een kamer in het huis van een oude vrouw en de vrouw leek een beetje... raar. Ze was achterin de vijftig, schatte hij, en hij kon het niet helemaal goed begrijpen, maar hij vond haar houding een beetje apart, alsof ze zich vreselijke zorgen maakte over dingen die de meeste mensen gewoon negeren. Aan het eind van zijn eerste bezoek had ze bijvoorbeeld gevraagd, vanuit het niets, of hij in bed plaste. Geschrokken en een beetje beledigd, stamelde hij een ontkenning. Maar ze had alleen maar naar hem gekeken, alsof ze hem niet echt geloofde. En ze zei dat ze geen bedplasser in huis zou nemen. Ter verduidelijking liet ze een punt in het huurcontract zien waar dit in stond. Hij maakte zich geen zorgen, want hij plaste al niet meer in bed zolang hij zich kon herinneren, maar hij vond het wel erg vreemd.
Voor de rest was de kamer helemaal goed, en met zo’n tekort aan kamers voor studenten in dit kleine stadje, was hij allang blij dat hij een vrije kamer op korte termijn had kunnen vinden. Hij kreeg geen maaltijden, maar mocht de keuken gebruiken om voor zichzelf te koken, en hij had toegezegd een paar klusjes in en om het huis te zullen doen. Op het moment dat hij het contract tekende, dacht hij aan het komende jaar, en hij hoopte dat alles wat hij ervan verwachtte uit zou komen.
Zelfs in de tweede week van de lessen had hij nog het gevoel dat zijn beslissing om de kamer te huren goed was geweest. In het huis woonde niemand anders dan de oude dame, en hij besteedde de meeste tijd toch in zijn kamer of in de les, dus hij kwam haar ook weinig tegen. Ze werkte niet buitenshuis, maar had wel een vreemd schema. Hij wist nooit wanneer ze thuis zou zijn en , maar dat maakte hem weinig uit. Hij was blij met een rustig plekje om te wonen en te studeren.
Op een dag aan het einde van de tweede week kwam hij thuis van de lessen en trof haar in zijn kamer aan, terwijl ze de lakens van zijn bed haalde. Hij klopte zachtjes op de open deur om haar te laten weten dat hij er was. “Ik wist niet dat u de was voor me zou doen”, zei hij, zijn boeken op een stoel leggend.
Ze draaide om zodat ze hem aankeek. He deed een stap achteruit, een beetje geschrokken van haar plotselinge beweging. “Ik dacht dat je zei dat je geen bedplasser was”, snauwde ze.
“Dat ben ik ook niet”, zei hij. Hij plaste nooit in bed.
“Kijk naar deze lakens, hoe wil je dit dan noemen?” Ze hield een doorweekt laken omhoog. Hij kwam dichterbij, haar beschuldiging niet accepterend. Maar eenmaal dichtbij, zag hij dat er echt een grote gelige vlek in het laken zat, en het stonk ook nog eens naar plas. Terwijl hij probeerde om zich te herinneren dat hij vanochtend in een nat bed wakker was geworden, bleef ze tegen hem aan praten.
“Heb je enig idee hoeveel een matras kost?” vroeg ze retorisch. “Ik had het kunnen weten: je ziet eruit als een bedplasser, dat zeiden de buren al. Ik had je hier nooit moeten laten blijven. O, god! Ik hoop dat het matje het heeft gehouden!” Ze trok het natte laken weg om het matras te bekijken, dat, inderdaad, niet nat was. “Oh, gelukkig! Het heeft het dit keer gehouden.” Ze draaide weer naar hem toe. “Wat heb je hierover te zeggen?”
“Ik...ik... Ik kan me niet herinneren dat ik dat gedaan heb”, mompelde hij, heel beschaamd om het hele gebeuren en om de problemen die ze hierover maakte. Hij had echt heel goed nagedacht, maar kon zich helemaal niets meer over het ongelukje herinneren. Toch kon hij de natte lakens moeilijk negeren, en hij kon niets anders bedenken dan dat hij de herinnering had geblokkeerd. “Maar het spijt me heel erg.”
“Vergeet niet dat dit een voorwaarde in het huurcontract was!” zei ze, haar vinger schuddend. “Ik zou je nu eigenlijk op straat moeten zetten, maar ik zal je een keuze geven”, zei ze, en het leek erop dat ze eindelijk wat kalmeerde. Ze rolde het laken op en legde het op de vloer bij de deur. Toen ging ze op het bed zitten.
“Er zijn twee mogelijkheden om dit op te lossen. Je kunt nu inpakken en vertrekken, maar in dit kleine stadje zul je met de slechte beoordeling die je van mij krijgt geen geschikte woonruimte meer vinden. Als je dit huis verlaat kun je net zo goed meteen met je studie stoppen, ik kan geen enkele vrije kamer bedenken, al helemaal niet voor een bedplasser. Niemand wil een plek in huis vrijmaken voor zo’n soort misbruik van die kamer!”
Hij raakte in paniek terwijl hij zich realiseerde dat ze waarschijnlijk gelijk had. Hij had al zoveel geluk gehad, dacht hij, dat hij dit leuke plekje had gevonden. Het was een grote universiteit met veel studenten en iedere kamer die beschikbaar was geweest, was, nu het jaar was begonnen, allang bezet. Wat kon hij doen?
“Of”, zei ze met een vreemd lachje om haar mond, “we doen het op Mama’s manier.”