Geschreven door: Onno Martijn
Hoofdstuk 1: Ontdekking en vergelding
"Hee, jongens! Wacht op mij!"
De gymles was over, en iedereen stormde naar de kleedkamers. Jongens naar de ene, meisjes naar de andere. Maar ik zat nog bovenaan in een touw, waar ik zojuist had bewezen dat ik de vlugste klimmer van de klas was. Ik klauterde langzaam naar beneden, en merkte dat ik niet de enige was die in de gymzaal achtergebleven was. Liesbeth liep naar de juffrouw toe, en ik sprong op de grond. Ik zag dat de juffrouw en Liesbeth even praatte, en terwijl ik naar de kleedkamer liep, ging Liesbeth nog even zitten. Zeker bang voor de andere meisjes... dacht ik even.
Liesbeth werd veel gepest, en ik was één van de grootste pestkoppen. De school en mijn moeder hadden er al vaak genoeg wat aan geprobeerd te doen, maar ik was onverbeterlijk. Juist daardoor was ik redelijk populair onder de jongens. Nou ja... populair... eerder gevreesd! Toen ik de kleedkamer inkwam liepen de eerste jongens al naar buiten, klaar voor een middag spelen.
Ik probeerde me zo vlug mogelijk om te kleden, maar toen ik klaarwas, was iedereen al weg. Buiten stonden mijn vriendjes nog wel te wachten, maar ik was de enige in de kleedkamer. Ah, nee hè?! Fietssleuteltje kwijt... Ik haal mijn hele tas overhoop, om erachter te komen dat het verwenste ding in mijn broekzak zit...
Okee, klaar om te vertrekken. Ik had zojuist de deur van de andere kleedkamer gehoord. Liesbeth was zich aan het aankleden, en was zonder twijfel het enige meisje dat over was. Ik zal haar eens laten schrikken... Ik rende door de gang, en in de vlucht gooi ik de deur van de meisjeskleedkamer open... en zie in een flits Liesbeth liggen op een bank, haar knieën in de lucht, met de juffrouw voor haar met een luier in haar hand. Ik was niet blijven staan, en rende al door, niet eens bang dat ik in de problemen zou komen. Wat ik gezien had bleef me door mijn hoofd spoken. Mijn vriendjes stonden te wachten, en ik besloot er maar niets over te zeggen. Zouden ze me geloven?
Een week van saaie school, zeer actieve middagen met voetballen en vermoeide avonden van het spelen gingen voorbij, en wat ik had gezien bleef me achtervolgen. Waarom zou Liesbeth een luier dragen?!? Maar het incident was voorbij, ik was de gymjuffrouw al enkele keren tegengekomen op school, en ze had niets gezegd. Waarschijnlijk had ik te hard gelopen, en had niemand gezien wie de deur opengooide. Liesbeth keek me wel af en toe vreemd aan, maar dat deed ze altijd, ze was bang voor me. Het incident was rijp om vergeten te worden, vond ik.
De gym kwam weer, en we deden het leukste spel dat we konden doen. Softbal. De jongens tegen de meisjes. Het hoeft niet gezegd te worden dat de jongens wonnen... Ik was pitcher geweest, en de klas was trots op me. Toen was de les over, en weer renden alle jongens naar hun kleedkamer, en de meisjes naar die van hun. Liesbeth bleef dit keer niet achter, en mijn idee was ook om dit keer als eerste weg te zijn. Maar dat lukte niet toen de juffrouw zich bij me riep. Het zweet brak me uit, zou ze het dan toch geweten hebben?!?
"Rik, wil je even helpen de matten en zo op te ruimen?" Dit was een normale vraag als er veel troep gebruikt was tijdens de les, en ze vroeg het steeds aan iemand anders, dit keer was ik dus aan de beurt. Opgelucht begon ik met opruimen. "De ballen mogen in die bak daar, en zoek de drie knuppels even bij elkaar!" Toen ik klaar was liep ik naar de kleedkamer, mijn vriendjes zouden al weg zijn, maar goed... De meisjeskleedkamer ging open, en een stuk of acht meisjes uit mijn klas kwamen naar buiten, opgetuigd voor balletles. Ik dacht dat dat vanavond pas was?!? Maar het werd wel vaker verschoven, ik maakte me geen zorgen. Ik kleedde me vlug aan, zorgde ervoor dat ik wist waar mijn fietssleuteltje was voor ik naar buiten liep, en opende de deur... Nou ja, ik deed de klink naar beneden, maar de deur wilde niet open. Zou de conciërge hem al op slot hebben gedaan!?! Shit, moest ik door de gymzaal! Ik liep naar de andere deur, en liep naar binnen.
Zodra ik binnen was merkte ik dat er iets fout was. Acht meisjes keken me aan, stonden op me te wachten. De deur werd achter me dicht gegooid door de juffrouw die achter de deur op me had staan wachten.
"Hee, wat gebeurt er?" vroeg ik verschrikt. "Dames?..." vroeg de juffrouw, en de acht meisjes kwamen op me af. Ze grepen me vast, liepen naar de bok die klaargezet was, en legde me erop met mijn buik op de bok. Touw was er altijd genoeg in een gymzaal, en daarmee bonden ze mijn handen aan de poten van de bok vast, terwijl achter mij mijn voeten dezelfde behandeling kregen.
Al vlug lag ik op de bok, ik kon alleen mijn hoofd bewegen, en was verder volledig machteloos.
Op dat moment zie ik Liesbeth op me afkomen met een rol WC-papier, en ik snap waarom ik deze behandeling kreeg. Een hoop WC-papier werd afgerold, opgepropt en zonder pardon in mijn mond gestopt. Een doek werd om mijn mond gebonden, zodat ik de prop niet kon uitspugen, en daar lag ik dan.
Mijn enige hoop was de juffrouw, maar aangezien zij de aanzet had gegeven tot mijn gevangenschap, durfde ik niet al te veel te hopen.
Plotseling voel ik dat er aan mijn broek wordt gefutseld, een rits klinkt, en mijn onderbroek wordt blootgelegd. Niet voor lang, want ook die wordt naar beneden getrokken, en ik lig in mijn blote billen op de bok. De meisjes pakken allemaal een plankje, zoals die ook gebruikt worden bij softbalspelletjes, en vervolgens gaan ze allemaal in een rij achter mij staan. Ik vrees het ergste, en mijn vrees wordt al vlug waarheid. Een pets, een vlammende pijn, een gedempte schreeuw... En ik zie het eerste meisje weer achteraan sluiten. Weer een pets, weer die pijn, en weer die schreeuw... Tranen springen mij in de ogen, maar voorlopig is de billenkoek nog niet over! Dit gaat zo even door, alle meisjes komen drie keer aan de beurt, en dan komt de juffrouw voor me staan. Ze knoopt de doek voor mijn mond los, en haalt de prop WC-papier eruit.
"Zo, dat was je straf voor vorige week." Zegt ze, tot mijn grote opluchting. Het was over?!?
"Je weet waarom je hier ligt?" vraagt ze me met een koele stem. Ik knik bedeesd. "Je zag iets wat niet voor jouw ogen bestemd was, hé?" Ik knik weer. "De vraag is nu, wie weten er nu allemaal van?" "Niemand, juffrouw!" haast ik mij te zeggen, nu blij dat ik het niemand vertelde. Wie weet wat ze zouden doen als ik het aan iemand had verteld. "Niemand?!? Dat geloof ik niet... Zo'n pestkop als jij ziet iets waar hij een meisje doodongelukkig mee kan maken, en je zou het aan niemand vertellen? Lijkt me niet. Dus wie heb je het verteld?" "Niemand, ik zweer het, juf!" Langzaam begint ze nu kwaad te worden. "We kunnen dit makkelijk doen, of moeilijk, het is aan jou!" "Ik heb het werkelijk aan niemand verteld!" De tranen lopen mijn ogen weer in, maar niemand gelooft me. "Dan moet het maar anders. Meisjes!"
Mijn benen worden losgemaakt, en mijn armen ook. De meisjes houden mij wel heel stevig vast, en ontkomen zit er niet in. De juffrouw laat de ringen zakken, en mijn armen worden ieder aan een ring vastgezet, en opgehesen. Een stok ertussen, en mijn armen kunnen niet meer naar elkaar toe.
Ik sta daar met mijn armen omhoog, en de juffrouw vraagt: "Dit is je laatste kans, wie heb je het verteld?" Mijn antwoord is niet gewijzigd, en Liesbeth glimlacht. Ze weet wat er nu komt...
Een hoge bank wordt achter me neergezet, en ik moet erop gaan zitten, mijn armen nog steeds omhoog. Dan rollen ze de bank verder naar voren, waardoor ik gedwongen wordt te gaan liggen op de bank. Dan komt de juffrouw uit de meisjeskleedkamer. Ze komt voor me staan, en houdt één van Liesbeth's luiers omhoog! De meisjes trekken mijn broek verder uit, terwijl ik hen smeek me met rust te laten. Ook mijn onderbroek wordt verwijderd, en dan worden mijn benen omhoog gehouden door de meisjes. De juffrouw legt de luier onder mijn kont, en begint mij strak te luieren. Al vlug lig ik op de bank, zachtjes huilend, met een luier strak om mijn kont. Dan wordt de bank weer naar achteren gerold, en ik moet weer gaan staan, handen hoog in de lucht, en benen ietsje wijd, want de luier is heel erg dik, en mijn benen bij elkaar doen is onmogelijk.
Dit wordt me te veel, en ik probeer nog eens te smeken. "Juffrouw, ik..." "Oh, nou wil je praten? Te laat! Liesbeth?" En Liesbeth komt weer op me af, met de prop WC-papier en de doek om hem op zijn plaats te houden. Ik hou mijn mond stevig dicht, maar achter me loopt nog een meisje met een plankje in haar hand. Ze slaat zo hard ze kan op mijn kont, en hoewel de luier een hoop tegenhoud komt de klap nog hard aan, vooral door het feit dat mijn billen nog zeer deden van de eerste reeks klappen. Ik schreeuw van schrik en pijn, en de prop zit weer in mijn mond. Doek eromheen, en ik kan geen geluid meer maken.
Hoofdstuk 2: Balletles
Wat zou er nu gaan gebeuren? De marteling was blijkbaar nog niet over, de juffrouw was vastbesloten uit mijn mond te horen wie er nog meer vanaf wisten. Sommige meisjes liepen naar de kleedkamer, zachtjes giechelend, en pratend. Voor veel van de meisjes was dit een hemels spelletje, eindelijk zouden ze degene terugpakken die hen altijd had getreiterd. En als ik eenmaal zou praten zouden er nog meer pestkoppen te grazen genomen worden.
Ze kwamen weer naar buiten met niets minder dan... een balletpakje! Compleet met tutu en al! Ze zouden toch niet... Maar de maillot werd al aan mijn voeten geschoven, en langzaam omhoog getrokken. Dit ging wat moeizaam, omdat de luier flink in de weg zat. Toen was het balletpakje aan de beurt. Ik schudde mijn hoofd naar de juf, mijn stille manier van smeken, maar de juffrouw maakte mijn linkerpols los, zodat mijn T-shirt uitkon, en het pakje verder aankon. Daarna werd de pols weer vastgezet, en herhaalde het zich aan de rechterkant. Ik had het strakke pakje nu volledig aan. Ik zag er belachelijk uit, aangezien de luier de onderkant van het pakje een heel erg vreemde vorm gaf. Vervolgens werd de tutu om mijn middel vastgezet, en ik kon niets doen om het tegen te gaan. Verder kreeg ik nog balletschoentjes aan, met kleine strikjes erop, en toen werden er nog een paar strikjes in mijn haar gedaan. Nu was ik net een klein meisje.
Toen kwam de juffrouw nog op me af. Ze deed me een hondenhalsband om, maar in plaats van die vast te zetten met een riem, deed ze het vast met een klein hangslotje. Daaraan ging ook aan de rits van het balletpakje vast! Nu kon ik dus niet meer het pakje uitdoen, en daardoor dus ook niet de maillot, en de luier! Glimlachend haalt ze nu de ringen een klein stukje omhoog, waardoor ik alleen nog op mijn tenen kan staan. "Kijk, een echte ballerina!" zegt ze smalend...
Ze haalt de doek weer voor mijn mond weg, de prop komt er weer uit, en ik barst van de dorst. Leisbeth komt aan met een flinke fles water, die voor een groot deel leeggeschonken wordt in mijn mond. Op een gegeven moment heb ik genoeg, maar toch schenkt de juf door.
Dan zet ze de fles neer, nog voor een kwart gevuld. "We proberen het nog eens" zegt ze. "Wie heb je het allemaal verteld?" Ik overweeg nu te gaan liegen, en er gewoon een paar jongens bij te lappen, maar ze kunnen erachter komen dat ik loog, en dan moet ik dit alles misschien nog eens doorstaan. "Niemand" luidt dus mijn antwoord weer. "Dan gaan we weer verder. Je kunt kiezen! Je kunt hier de komende twee uur blijven staan, of je kunt meedoen aan de les!" Les? Balletles?!? Maar mijn armen doen knap zeer, en mijn benen staan er ook niet lekker bij, constant op mijn tenen. Als ik meedoe is het misschien ook wel vlugger voorbij, alleen al voor mijn gevoel. En over twee uur is het zes uur, en dan zal ze me wel vrijlaten om te kunnen gaan eten!
"Ik doe mee..." Ondanks de logische redenering van zojuist ben ik nog verbaasd me hardop te horen zeggen dat ik mee zal doen aan ballet! De juffrouw is net zo verbaast, maar maakt me glimlachend los. "Mag ik even naar het toilet?" vraag ik zachtjes, zodat de andere meisjes het niet horen. "Naar het toilet?" zegt de juffrouw veel te hard naar mijn zin. "Ik ben bang dat dat niet zal gaan! De sleutel van het slotje ligt bij je moeder op de deurmat!" Wat?!? Hoe moet ik dan naar huis, met die luier, het balletpakje en een halsband om?!? En nu moet ik plassen, hoe moet dat dan?! "Doe het maar fijn in je luier, dan weet je tenminste hoe het is, waar je Liesbeth mee pest!"
En zo bracht ik het volgende uur door met het maken van pirouettes, pliees, sprongen en gracieuze dansen. Althans, ik deed mijn best, maar ik bracht het er niet zo fantastisch vanaf. Daarbij waren mijn gedachten er niet echt bij, die waren bij de luier en de krampen in mijn blaas. Uiteindelijk moesten we allemaal op de bank gaan zitten, en één voor één een oefening doen. Ik was als laatste, en naast mij op de bank zat Liesbeth. "Ben je al nat?" Ik kijk haar niet begrijpend aan. "Heb je het al in je luier gedaan?" vraagt ze, zonder een spoor van leedvermaak. "Nee, ik wil niet, maar het lukt ook niet! Het doet wel pijn. Hoe doe je dat toch?!?" vraag ik, en heb er onmiddellijk spijt van. "Ik heb er geen moeite mee, bij mij gaat het vanzelf. Mijn luier is alweer nat!" Haar hoofd begint rood te worden, maar volgens mij niet van schaamte, maar van woede. "Sorry... Ik bedoelde het niet zo." Dit lijkt haar een beetje te kalmeren.
Ik begin weer een beetje te wiebelen om de pijn in mijn blaas te verlichten. "Ontspan je even helemaal, en doe net alsof je op de WC zit..." zegt Liesbeth. Ik probeer alles op dit punt, en ik doe mijn best te ontspannen. Waarachtig, de druk op mijn blaas vermindert iets, en ik voel een paar druppels in de luier lopen. Ik probeer wat te persen, en opeens openen alle sluizen zich. Het voelt fantastisch om van die pijn in mijn blaas af te zijn. Blijkbaar is de opluchting van mijn gezicht te lezen, want Liesbeth glimlacht breed, en ik zie toevallig de juffrouw naar me kijken met een grijns van leedvermaak. Even maakt het me niets uit, ik ben blij er vanaf te zijn. Dan voel ik dat de plas in de luier geen prettig gevoel is, en het begint knap te kriebelen. Ik probeer te krabbelen, maar de luier is te dik, en het helpt niet. "Tja, mij doen ze altijd wat babypoeder op mijn billen, dan kriebelt mijn luier niet zo!"zegt Liesbeth.
"Eh... waarom draag je eigenlijk een... luier?" "Toen ik 7 was heb ik een ongeluk gehad. Ik heb er verder niets aan over gehouden, maar sindsdien kan ik mijn plas niet ophouden." Ik wist hier niets op te zeggen. "Met hulp van de juffrouwen op school kon ik het geheim houden, maar nu weet toch iedereen het..."
"Luister, ik weet dat jullie me niet geloven, maar ik heb het werkelijk aan niemand gezegd! Ik dacht dat niemand me zou geloven!" "Oh ja?" Liesbeth begint weer kwaad te worden. "Hoe komt het dan dat ik eergisteren in mijn jaszak een natte poppenluier vond? Die moet toch iemand erin gedaan hebben, iemand die hier vanaf wist! En ik zie sinds deze week ook wel mensen naar mijn kont kijken en lachen! Hoe moeten ze het dan weten?!?"
Liesbeth is nu aan de beurt, maar ze loopt kwaad en huilend naar de kleedkamers. Ik kijk haar stomverbaasd na. De juffrouw kijkt me aan, niet echt kwaad meer, eerder teleurgesteld. "Meiden, de les is over, ga je maar omkleden."
Ik blijf zitten. In de eerste plaats denk ik nog wat na over wat ik zojuist gehoord had. Iemand anders wist van haar probleem! Iemand als ik, die haar er graag mee zou treiteren! Maar wie?
De juffrouw gaat naast me zitten, en ik herinner mij mijn volgende probleem. Hoe moet ik naar huis?!? Het balletpakje en de luier kunnen niet uit!
De juffrouw begint met praten. "Je houd dus vol dat je het niemand vertelt hebt. Dan ben jij dus degene die Liesbeth aan het treiteren is op school. Je moeder weet hier alles van, en ze zal de straf voortzetten. De balletkleren zijn van jou, die heeft je moeder voor je gekocht. Zorg dat je ze volgende week weer bij je hebt!" Volgende week? Ik moet op ballet blijven?!? Ik doe nog één poging. "Maar juf, ik heb dat echt niet gedaan! En hoe moet ik nu naar huis?!?" "Op de fiets, neem ik aan!" zegt de juffrouw terwijl ze wegloopt, en mij alleen achterlaat. Mijn spullen liggen er nog. Ik doe eerst de tutu en de balletschoentjes uit. Aan de binnenkant van de tutu staat mijn naam geborduurd. Mijn moeder heeft dit goed verborgen weten te houden, dit was duidelijk al even gepland!
Ik doe eerst mijn T-shirt aan, en tot mijn tevredenheid is het grootste deel van het pakje nu onzichtbaar. Mijn halsband is nog wel zichtbaar. Ik doe mijn spijkerbroek aan, met veel moeite krijg ik hem over mijn kont, Ik krijg hem echter niet dicht, en door mijn wijd openstaande gulp is het balletpakje goed te zien. Met mijn jas hoog opgetrokken om de halsband te verbergen loop ik naar buiten, en fiets zo snel ik kan naar huis.
Ik kom thuis zonder al te veel op te zijn gevallen. Althans, dat hoopte ik... Als ik thuiskom staat het eten al klaar. Mijn moeder is duidelijk overal van op de hoogte, en als eerste moet ik mijn eigen kleren uitdoen, en laten zien hoe ik er in de balletkleren uitzie. Dus tutu weer aan, balletschoentjes aan... Mijn moeder bekijkt me van alle kanten, en hoewel ze knap kwaad is, heeft ze moeite haar lachen in te houden. Als ik vraag of ik het uit mag trekken, krijg ik als antwoord "Na het eten!" Ik moet zelfs de tutu aanhouden. Tijdens het eten hangt een rotsfeer, mijn ouders zijn duidelijk pissig. Ik weet wat er gebeurt als ik in deze bui tegen hen inga, dus ik hou mijn mond, en eet rustig door. Als we gegeten hebben stuurt mijn moeder me naar boven, ze komt er zo zelf aan.
Ik ga op mijn bed zitten, en na een paar minuten komt mijn moeder naar boven. Ze maakt mijn halsband los, en het pakje mag uit. De drijfnatte luier wordt weggegooid en... ik krijg een schone nachtluier om! "Mam, moet dat nou?" probeer ik nog. "Ja! Zo voel je ook eens hoe het is! Als ze er op school achter komen dat jij luiers draagt, laten ze die arme Liesbeth misschien wel met rust!"
Als ik de luier om heb, moet ik meteen gaan slapen. Ook deel van de straf. "En als je die luier uittrekt, krijg je morgen naar school ook een dikke luier om, dan weet je zeker dat iedereen het weet!" Als ik op bed lig heb ik tijd om erover na te denken. Ik ben Liesbeth niet aan het treiteren. Maar iemand doet dat wel! Ik heb het niemand verteld! Dus wie het ook doet, moet er op een andere manier achter zijn gekomen! De enige manier om te bewijzen dat ik onschuldig ben, is om de echte treiteraar te vinden! Ik hoop dat de meisjes niemand vertellen wat er deze middag gebeurt is, want dan kan ik het wel vergeten. Anders maak ik een kans...
Terwijl ik zo plannen aan het beramen ben voel ik weer een plas komen. Mijn moeder liet me niet naar de WC gaan voor ik moest gaan slapen, dus was dat niet vreemd. Ik wist nu dat het geen pretje was het op te houden, dus ik liet het meteen lopen. Nu ik wist hoe dat moest ging het een stuk makkelijker. Vlug daarna viel ik in slaap...
Hoofdstuk 3: Op zoek naar de dader
De volgende ochtend is de eerste keer dat ik zo vlug mogelijk op school wil komen! Ik wil op onderzoek uit, en ik weet waar ik moet beginnen. Ik kreeg weer een schone luier om, maar dit keer een dunne. Als je het niet wist, zou het niet opvallen! Aan de andere kant, als je het wel wist, zou het ook echt duidelijk zijn! Maar ook kreeg ik een speciaal broekje eroverheen aan, dat kon op slot! Ik mocht niet naar het toilet! Dat kon het hele geval moeilijker maken, want dat zou men misschien ruiken! Ik moest dus vlug zijn, want de kans was groot dat voor deze dag over zou zijn iedereen wist dat ik een luier droeg!
Op school aangekomen ging ik meteen naar een stel vriendjes van me toe. Terwijl we daar stonden te praten kwam Liesbeth aan. Ze keek me aan, glimlachte even terwijl ze naar mijn kont kijkt, en keek meteen weer weg. Ik voelde me schuldig dat ik dit moest doen, maar ik wist geen andere oplossing. "Hee jongens, daar hebben we Liesbeth! Die wordt ook echt door iedereen getreiterd, hè?"Alsof ze voelde dat er over haar gepraat werd keek Liesbeth me weer aan, en ze zag dat iedereen naar haar keek. Ze werd rood van woede. Ik hoopte maar dat dit ging lukken, want zo niet, zat ik in grote problemen!
Één van mijn vriendjes ging door met het gesprek. "Vind je het gek? Ze reageert op alles als een baby!" Baby? Dit was verdachte nummer 1. Degene die Liesbeth pestte had het luierverhaal nog niet aan de grote klok gehangen, want dan had de hele school het geweten. Wel had hij of zij het sommige mensen vertelt, want Liesbeth had gemerkt dat kinderen haar in de gaten hielden. Dus moest ik mensen vinden die van haar probleem af leken te weten.
Na nog wat vissen kwam ik erachter dat verdachte nummer 1 niets van luiers afwist. Ik zette mijn onderzoek voort in de school. Ik kwam een jongen tegen van wie ik wist dat hij ook graag treiterde, maar zelf ook soms gepest werd. Hij zou het niet vlug aan de grote klok hangen, maar hij had wel de poppenluier in Liesbeth's jaszak kunnen doen! Ik knoopte een gesprek met hem aan, en sprak met hem af een keer Liesbeth te treiteren als ze naar het toilet ging. Hij stemde toe, en ik vertelde hem dat hij er nog wel van zou horen. Hij zou er natuurlijk nooit van horen, maar als hij degene was die van de luiers af wist, zou hij ook weten dat Liesbeth niet naar het toilet ging!
Tegen de tijd van de ochtendpauze was ik nog geen stap verder, maar Liesbeth was wel wat verder gekomen! Ik merkte dat sommige meisjes, die niet bij ballet waren geweest de dag ervoor, nu zaten te fluisteren en te wijzen naar mijn kont! Ik moest echt opschieten!
Daar kwam natuurlijk nog bij dat ik mijn plas weer ergens kwijt moest! Toen de bel voor de pauze eenmaal ging, was mijn luier al nat! En het begon weer te kriebelen ook! Als ik in luiers moest blijven, hoopte ik wel dat mijn moeder die babypoeder ging gebruiken waar Liesbeth het over had!
In de pauze had ik beet. Ik ging naar een groep jongens waarvan sommige verdacht konden zijn, en begon hen te vertellen van een plan dat ik had om Liesbeth te treiteren. "We lokken haar in die steeg, en we trekken haar een luier aan!" Ik kreeg onmiddellijk nutteloze reacties als "Hoe kom je dan aan die luier?", "Durf je dat wel?" en "Wat als we gepakt worden?", maar één jongen zei "Dat gaat niet werken!" "Hoezo niet?" vroeg ik. "Daar pest je haar niet mee! Ze heeft al een luier om!" geroezemoes steeg op uit het groepje. "Hoe weet je dat?" Ik hoefde de vraag niet eens te stellen, iemand anders deed dat al voor me. "Alex vertelde het me!" "Alex, hoe weet hij dat dan?" "Heeft hij gezien..."
Alex dus... Dat kon makkelijk. Hij was ook iemand die graag treiterde, en lullig genoeg om dat te doen zonder te laten weten dat hij erachter zit. Ik had daar een hekel aan, als je dan treiterde, had dan het lef om het in iemands gezicht te doen. Hij deed dat niet.
Ik sprak Alex, en zei dat ik hem wilde spreken bij de toiletten na schooltijd. Ook Liesbeth zei ik me daar te ontmoeten, maar ik begon te geloven dat ze me haatte, en ik denk niet dat ze wilde komen. Dan moest het anders... Om 12:30 ging de bel, en mochten we naar huis. Zoals ik soms wel eens deed als ik echt kwaad was op iemand, wachtte ik Liesbeth op. Toen ze me zag trok ze een beetje wit weg, en probeerde ze me te ontlopen, maar ik ervaring had me geleerd hoe ik onopvallend iemand mee moest krijgen, en even later liepen we samen naar de toiletten. Ik wist dat Alex even na moest blijven, dus die zou zo wel komen. "Luister, ga hierin en zeg niets!" We stonden bij de jongenstoiletten, en Liesbeth dacht dat ik haar wilde pesten door haar in de jongenstoiletten op te sluiten. "De jongenstoiletten in, vergeet het maar vieze lul!" zei ze, maar ik hoorde een klasdeur slaan, en wist dat Alex zo zou komen.
Ik duwde haar de deur door, en siste haar dreigend toe: "Blijf zitten, en hou je kop, of ik sla je in elkaar!" Het was niet de manier waarop ik dit wilde doen, maar het kon nu niet anders. En nu maar hopen dat dit werkte.
"Hee, Rik!" hoorde ik achter me. Alex kwam op me aflopen. "Wat wilde je nou man, kon dit niet in de pauze?" "Nee luister, ik heb een plannetje om de beste grap aller tijden uit te halen met die luizenbol Liesbeth!" Ik hoopte maar dat Liesbeth zich stil kon houden na alles wat ze hoorde. "Liesbeth? Wat heeft ze jou misdaan?" "Niets, wat had die kleuter die je vanochtend omduwde met zijn fietsje jou misdaan?" vraag ik terug. "Okee, wat wil je doen?" "Ik heb een paar jongens bij elkaar geroepen, we gaan haar vanmiddag na schooltijd opwachten. We komen langs die steeg, toch? Daar kunnen we haar ongezien eens goed te pakken nemen! Als we haar daar hebben, houden een paar jongens haar vast, en de anderen doen haar een luier om! Dan is ze een echt babietje!" "Hm... goed plan! Hoe wil je aan die luier komen, dan?" Shit, dit was niet wat ik wilde! Hij leek er niets vanaf te weten. Zou die andere gozer gelogen hebben?!? "Zeker uit je privé-collectie?" voegt hij er opeens aan toe.
"Hoe... hoe bedoel je?" "Ik heb wat geruchten gehoord! Je loopt zelf in een luier, hè? Wat is er? Kon je het niet meer droog houden 's nachts?" Opeens duwt hij me tegen de muur, en houd me met zijn ene arm in bedwang, terwijl hij met de andere in mijn broek glijdt, en mijn luier voelt. "Oh, overdag ook niet, merk ik!" Hij wist van mijn luiers! Maar niet van de reden dat ik ze droeg! "Jammer, hè? Vanmiddag weet iedereen dat je luiers draagt en gebruikt, daar kun je donder op zeggen! Niemand zal met je meegaan om Liesbeth te grijpen! Maar troost je, het zou toch niet gewerkt hebben!" "Wat bedoel je?" "Misschien kunnen jullie wel verkering nemen! Jullie passen goed bij elkaar!" "Wat bedoel je, zak!?!" "Liesbeth draagt ook luiers!" Ik jubelde van binnen... En ik wist niet dat ik zo goed kon acteren! "Dat.... Dat meen je niet!" stamel ik.
"Welja, ik liep afgelopen woensdag mijn folderwijk 's avonds, en er brandde licht op haar kamer. De gordijnen waren niet goed dicht, en ik zag het perfect! Ze kreeg een luier om van mammie... En als je goed kijkt zie je dat ze er overdag ook één aanheeft!" Ik deed net of ik ten einde raad was. "Oh, ja! Ik heb nog wat voor je!" Hij gooit een natte poppenluier op de grond. "Ik spreek je vanmiddag wel... baby!" Op dat moment wordt de deur van het toilet opengegooid, en Alex vliegt tegen de grond, volledig verrast. Liesbeth zit op hem, en mept hem waar ze maar kan, huilend, tierend en schreeuwend. Ik probeer haar van Alex af te trekken, voor hij kwaad wordt! Hij is veel sterker dan zij. Maar een paar leraren zijn al op het geluid afgekomen, en de twee worden uit elkaar getrokken. We moeten alle drie nablijven.
Hoofdstuk 4: Afwikkeling
Een half uur voor de les weer begint mag Alex naar buiten. Als hij weg is komt de gymjuffrouw naar binnen. We bespreken het hele geval, en ook de gymjuffrouw is er nu van overtuigd dat ik niemand wat gezegd had. Ik krijg toestemming om naar huis te gaan om mijn luier af te laten doen. Mijn moeder brengt me met de auto weer naar school, want anders had ik het nooit op tijd gered! Als ik een minuut voor de bel gaat het schoolplein oploop, zie ik dat mensen naar me kijken, over me fluisteren, en me ontlopen. Zelfs mijn vrienden kijken heel erg blij als de bel klinkt voor ik bij hen ben. Op de gang hang ik mijn jas op, en naast me staat opeens Liesbeth, die me glimlachend aankijkt, en me een knipoog geeft. We gaan de klas in, en nog steeds hoor ik mensen fluisteren, en ik voel dat ik het middelpunt van de discussie ben. Ik zie onmiddellijk dat het plekje van Alex leeg is, en ik vraag me af waar die gebleven is!
Ik zit op mijn plekje, en wil eigenlijk door de grond zakken. De hele klas denkt nu dat ik luiers draag, net als ik ervan af ben. Ik weet niet hoe ik de middag moet doorkomen. Aan het eind van de middag wordt er een spreekbeurt gehouden, en ik ben blij dat ik niet aan de beurt ben. Op dit moment voor de klas staan is niet mijn idee van goede timing! De meester komt binnen. Iedereen heeft al de Engelse boeken op tafel, dat hebben we het eerst. "Jongens en meisjes, doe de Engelse boeken nog maar even weg, we beginnen vandaag met een spreekbeurt!" Hee, dat is nieuw! Onze leraar is behoorlijk stipt, en wijkt zelden af van een planning! Josje is vuurrood geworden, zij is vandaag aan de beurt, en ze had er eigenlijk al geen zin in, nu moet ze nog eens een paar uur eerder ook! Ze wil haar spullen al pakken, maar de meester zegt "Nee nee Josje, jij bent nog steeds aan het eind van de middag! Nu is eerst Liesbeth aan de beurt!" Liesbeth?!? Dit kan geen toeval zijn.
Liesbeth staat op, en glimlacht weer even naar me. Ze is wat van plan! En de meester is erbij betrokken!
Liesbeth staat voor de klas, voor het eerst vol zelfvertrouwen, en zonder haar bekende zenuwachtigheid. Ze begint. "Incontinentie! Weet iemand wat dat is?" Het lijkt me stug dat niemand dit weet, maar iedereen weet dat het deze middag een veelbesproken onderwerp is, en niemand schijnt zich ermee te willen bemoeien. Dat geld ook voor mij. "Incontinentie is niet in staat zijn je plas of poep binnen te houden. Kinderen tot een jaar of 3 of 4 zijn incontinent, daarom dragen ze luiers. Maar soms zijn ook oudere kinderen incontinent. Net als kleine kinderen dragen ze dan ook luiers, alleen noemen ze het dan incontinentiemateriaal."
Ongeveer een kwartier spreekt Liesbeth over de oorzaken van incontinentie, de remedies, als die er zijn, en over de behandelingen. Ze heeft schone luiers bij zich, en laat die aan de klas zien. De hele klas luistert ademloos naar haar. Als ze klaar is zucht ze diep. "Zijn er nog vragen?" Het is doodstil. Aarzelend gaat een hand omhoog. "Els, wat is je vraag?" "Ben jij zelf ook incontinent?" vraagt Els zacht. Ze verwoordde wat iedereen wilde weten. "Ja" zegt Liesbeth dapper. Onmiddellijk schiet een volgende hand omhoog. "Robbert?" "Draag je dan ook eh... incontinentiemateriaal?" "Ja, ik draag luiers overdag en 's nachts."
Ik geniet van het hele schouwspel. Blijkbaar heeft Liesbeth het hele incident gebruikt om van haar treiterijen af te komen! Ze is niet meer bang om erover te praten nu iedereen het weet, en door er zo open over te doen ontneemt ze iedereen de lust om haar ermee te pesten! Helaas is dit voor mij geen oplossing... Ik ben niet incontinent, en wil ook niet doen alsof ik dat ben!
De vragen waren op, en dat betekent meestal het eind van een spreekbeurt. Maar hier zat nog een aanhangsel aan. Liesbeth begon weer te spreken. "Er is nog een andere reden dat mensen soms luiers dragen! Soms wordt het door ouders als straf gebruikt. Daar heb ik een voorbeeld van meegenomen." Op dat moment gaat de deur open, en Alex komt binnen, in niets anders dan een T-shirt met daarop in grote letters BABY geschreven, en een luier. De hele klas ligt in een deuk van het lachen, en Alex wordt vuurrood van schaamte! Als de klas een beetje bedaard is, vertelt Liesbeth verder, met duidelijke moeite om haar lachen in te houden. "Kijk, dit is dus een voorbeeld van iemand wiens moeder heel erg kwaad is geworden. Hij moet voor de rest van dit jaar in een luier naar school, en deze hele middag blijft hij in deze kleren zitten!"
De sfeer is nu gebroken, de hele klas is rumoerig, en niemand lijkt meer aan mij te denken. De rest van de middag vliegt voorbij, hoewel we erg weinig meer leren, want iedereen is nogal afgeleid door de grote baby in de klas. Hij vroeg om een gegeven moment of hij naar de WC mocht, en uiteraard was dat niet toegestaan. Toen een kwartier later zijn buurman meldde dat het een beetje naar pis stonk, had de meester weer een kwartier nodig om iedereen weer stil te krijgen.
Na schooltijd is er twee keer aan mij gevraagd of ik nou ook een luier droeg, en als antwoord vroeg ik stomverbaasd hoe ze daar in hemelsnaam bij kwamen. Van Liesbeth was dan het antwoord. Liesbeth vertelde hen dan dat ze bedoelde dat ik oorspronkelijk het voorbeeld zou zijn, alleen voor die spreekbeurt, maar toen kwam Alex, en dat was natuurlijk een echt voorbeeld!
De volgende dag werd het bewijs geleverd, toen we met school gingen zwemmen, en ik gewoon een zwembroek droeg, en Alex een speciale zwemluier! Ook onder zijn broek had hij de hele dag een luier om, en die moest hij gebruiken ook! Hij werd door de meester verschoond, en vond dat duidelijk niet leuk! Nooit heeft er iemand meer last gehad van Alex als pestkop!
Liesbeth was me heel erg dankbaar dat ik had uitgezocht wie de werkelijke dader was. Mijn balletpakje werd doorverkocht aan Alex' moeder, en vaak bleef ik na de gymles even, om de balletles te zien. Het was erg leuk om Alex de dingen te zien doen die ik had moeten doen, maar na een tijdje kwam ik meer voor Liesbeth. Zij en ik werden beste vrienden, en ze bleek een hele leuke meid te zijn, nu ze haar zelfvertrouwen had gewonnen! We gingen het jaar daarop naar dezelfde school, en hebben zelfs een tijdje verkering gehad. Het hield geen stand, maar tegenwoordig zie ik haar nog altijd veel, en zijn we nog steeds goede vrienden.
Ik heb thuis nooit meer luiers hoeven dragen, maar dat wil niet zeggen dat ik ze nooit meer gedragen heb! Een paar luiers die overgebleven waren heb ik af en toe nog aangetrokken, eerst zonder te gebruiken, later heb ik er ook in geplast, en ik begon ervan te genieten.
Tegenwoordig woon ik op mezelf, en draag ik vaak een luier onder mijn normale kleren. Mijn vriendin vindt het sexy, en ik vind het spannend! En Alex? Hij zit nog steeds op ballet, en geniet er met volle teugen van!
Hoofdstuk 1: Ontdekking en vergelding
"Hee, jongens! Wacht op mij!"
De gymles was over, en iedereen stormde naar de kleedkamers. Jongens naar de ene, meisjes naar de andere. Maar ik zat nog bovenaan in een touw, waar ik zojuist had bewezen dat ik de vlugste klimmer van de klas was. Ik klauterde langzaam naar beneden, en merkte dat ik niet de enige was die in de gymzaal achtergebleven was. Liesbeth liep naar de juffrouw toe, en ik sprong op de grond. Ik zag dat de juffrouw en Liesbeth even praatte, en terwijl ik naar de kleedkamer liep, ging Liesbeth nog even zitten. Zeker bang voor de andere meisjes... dacht ik even.
Liesbeth werd veel gepest, en ik was één van de grootste pestkoppen. De school en mijn moeder hadden er al vaak genoeg wat aan geprobeerd te doen, maar ik was onverbeterlijk. Juist daardoor was ik redelijk populair onder de jongens. Nou ja... populair... eerder gevreesd! Toen ik de kleedkamer inkwam liepen de eerste jongens al naar buiten, klaar voor een middag spelen.
Ik probeerde me zo vlug mogelijk om te kleden, maar toen ik klaarwas, was iedereen al weg. Buiten stonden mijn vriendjes nog wel te wachten, maar ik was de enige in de kleedkamer. Ah, nee hè?! Fietssleuteltje kwijt... Ik haal mijn hele tas overhoop, om erachter te komen dat het verwenste ding in mijn broekzak zit...
Okee, klaar om te vertrekken. Ik had zojuist de deur van de andere kleedkamer gehoord. Liesbeth was zich aan het aankleden, en was zonder twijfel het enige meisje dat over was. Ik zal haar eens laten schrikken... Ik rende door de gang, en in de vlucht gooi ik de deur van de meisjeskleedkamer open... en zie in een flits Liesbeth liggen op een bank, haar knieën in de lucht, met de juffrouw voor haar met een luier in haar hand. Ik was niet blijven staan, en rende al door, niet eens bang dat ik in de problemen zou komen. Wat ik gezien had bleef me door mijn hoofd spoken. Mijn vriendjes stonden te wachten, en ik besloot er maar niets over te zeggen. Zouden ze me geloven?
Een week van saaie school, zeer actieve middagen met voetballen en vermoeide avonden van het spelen gingen voorbij, en wat ik had gezien bleef me achtervolgen. Waarom zou Liesbeth een luier dragen?!? Maar het incident was voorbij, ik was de gymjuffrouw al enkele keren tegengekomen op school, en ze had niets gezegd. Waarschijnlijk had ik te hard gelopen, en had niemand gezien wie de deur opengooide. Liesbeth keek me wel af en toe vreemd aan, maar dat deed ze altijd, ze was bang voor me. Het incident was rijp om vergeten te worden, vond ik.
De gym kwam weer, en we deden het leukste spel dat we konden doen. Softbal. De jongens tegen de meisjes. Het hoeft niet gezegd te worden dat de jongens wonnen... Ik was pitcher geweest, en de klas was trots op me. Toen was de les over, en weer renden alle jongens naar hun kleedkamer, en de meisjes naar die van hun. Liesbeth bleef dit keer niet achter, en mijn idee was ook om dit keer als eerste weg te zijn. Maar dat lukte niet toen de juffrouw zich bij me riep. Het zweet brak me uit, zou ze het dan toch geweten hebben?!?
"Rik, wil je even helpen de matten en zo op te ruimen?" Dit was een normale vraag als er veel troep gebruikt was tijdens de les, en ze vroeg het steeds aan iemand anders, dit keer was ik dus aan de beurt. Opgelucht begon ik met opruimen. "De ballen mogen in die bak daar, en zoek de drie knuppels even bij elkaar!" Toen ik klaar was liep ik naar de kleedkamer, mijn vriendjes zouden al weg zijn, maar goed... De meisjeskleedkamer ging open, en een stuk of acht meisjes uit mijn klas kwamen naar buiten, opgetuigd voor balletles. Ik dacht dat dat vanavond pas was?!? Maar het werd wel vaker verschoven, ik maakte me geen zorgen. Ik kleedde me vlug aan, zorgde ervoor dat ik wist waar mijn fietssleuteltje was voor ik naar buiten liep, en opende de deur... Nou ja, ik deed de klink naar beneden, maar de deur wilde niet open. Zou de conciërge hem al op slot hebben gedaan!?! Shit, moest ik door de gymzaal! Ik liep naar de andere deur, en liep naar binnen.
Zodra ik binnen was merkte ik dat er iets fout was. Acht meisjes keken me aan, stonden op me te wachten. De deur werd achter me dicht gegooid door de juffrouw die achter de deur op me had staan wachten.
"Hee, wat gebeurt er?" vroeg ik verschrikt. "Dames?..." vroeg de juffrouw, en de acht meisjes kwamen op me af. Ze grepen me vast, liepen naar de bok die klaargezet was, en legde me erop met mijn buik op de bok. Touw was er altijd genoeg in een gymzaal, en daarmee bonden ze mijn handen aan de poten van de bok vast, terwijl achter mij mijn voeten dezelfde behandeling kregen.
Al vlug lag ik op de bok, ik kon alleen mijn hoofd bewegen, en was verder volledig machteloos.
Op dat moment zie ik Liesbeth op me afkomen met een rol WC-papier, en ik snap waarom ik deze behandeling kreeg. Een hoop WC-papier werd afgerold, opgepropt en zonder pardon in mijn mond gestopt. Een doek werd om mijn mond gebonden, zodat ik de prop niet kon uitspugen, en daar lag ik dan.
Mijn enige hoop was de juffrouw, maar aangezien zij de aanzet had gegeven tot mijn gevangenschap, durfde ik niet al te veel te hopen.
Plotseling voel ik dat er aan mijn broek wordt gefutseld, een rits klinkt, en mijn onderbroek wordt blootgelegd. Niet voor lang, want ook die wordt naar beneden getrokken, en ik lig in mijn blote billen op de bok. De meisjes pakken allemaal een plankje, zoals die ook gebruikt worden bij softbalspelletjes, en vervolgens gaan ze allemaal in een rij achter mij staan. Ik vrees het ergste, en mijn vrees wordt al vlug waarheid. Een pets, een vlammende pijn, een gedempte schreeuw... En ik zie het eerste meisje weer achteraan sluiten. Weer een pets, weer die pijn, en weer die schreeuw... Tranen springen mij in de ogen, maar voorlopig is de billenkoek nog niet over! Dit gaat zo even door, alle meisjes komen drie keer aan de beurt, en dan komt de juffrouw voor me staan. Ze knoopt de doek voor mijn mond los, en haalt de prop WC-papier eruit.
"Zo, dat was je straf voor vorige week." Zegt ze, tot mijn grote opluchting. Het was over?!?
"Je weet waarom je hier ligt?" vraagt ze me met een koele stem. Ik knik bedeesd. "Je zag iets wat niet voor jouw ogen bestemd was, hé?" Ik knik weer. "De vraag is nu, wie weten er nu allemaal van?" "Niemand, juffrouw!" haast ik mij te zeggen, nu blij dat ik het niemand vertelde. Wie weet wat ze zouden doen als ik het aan iemand had verteld. "Niemand?!? Dat geloof ik niet... Zo'n pestkop als jij ziet iets waar hij een meisje doodongelukkig mee kan maken, en je zou het aan niemand vertellen? Lijkt me niet. Dus wie heb je het verteld?" "Niemand, ik zweer het, juf!" Langzaam begint ze nu kwaad te worden. "We kunnen dit makkelijk doen, of moeilijk, het is aan jou!" "Ik heb het werkelijk aan niemand verteld!" De tranen lopen mijn ogen weer in, maar niemand gelooft me. "Dan moet het maar anders. Meisjes!"
Mijn benen worden losgemaakt, en mijn armen ook. De meisjes houden mij wel heel stevig vast, en ontkomen zit er niet in. De juffrouw laat de ringen zakken, en mijn armen worden ieder aan een ring vastgezet, en opgehesen. Een stok ertussen, en mijn armen kunnen niet meer naar elkaar toe.
Ik sta daar met mijn armen omhoog, en de juffrouw vraagt: "Dit is je laatste kans, wie heb je het verteld?" Mijn antwoord is niet gewijzigd, en Liesbeth glimlacht. Ze weet wat er nu komt...
Een hoge bank wordt achter me neergezet, en ik moet erop gaan zitten, mijn armen nog steeds omhoog. Dan rollen ze de bank verder naar voren, waardoor ik gedwongen wordt te gaan liggen op de bank. Dan komt de juffrouw uit de meisjeskleedkamer. Ze komt voor me staan, en houdt één van Liesbeth's luiers omhoog! De meisjes trekken mijn broek verder uit, terwijl ik hen smeek me met rust te laten. Ook mijn onderbroek wordt verwijderd, en dan worden mijn benen omhoog gehouden door de meisjes. De juffrouw legt de luier onder mijn kont, en begint mij strak te luieren. Al vlug lig ik op de bank, zachtjes huilend, met een luier strak om mijn kont. Dan wordt de bank weer naar achteren gerold, en ik moet weer gaan staan, handen hoog in de lucht, en benen ietsje wijd, want de luier is heel erg dik, en mijn benen bij elkaar doen is onmogelijk.
Dit wordt me te veel, en ik probeer nog eens te smeken. "Juffrouw, ik..." "Oh, nou wil je praten? Te laat! Liesbeth?" En Liesbeth komt weer op me af, met de prop WC-papier en de doek om hem op zijn plaats te houden. Ik hou mijn mond stevig dicht, maar achter me loopt nog een meisje met een plankje in haar hand. Ze slaat zo hard ze kan op mijn kont, en hoewel de luier een hoop tegenhoud komt de klap nog hard aan, vooral door het feit dat mijn billen nog zeer deden van de eerste reeks klappen. Ik schreeuw van schrik en pijn, en de prop zit weer in mijn mond. Doek eromheen, en ik kan geen geluid meer maken.
Hoofdstuk 2: Balletles
Wat zou er nu gaan gebeuren? De marteling was blijkbaar nog niet over, de juffrouw was vastbesloten uit mijn mond te horen wie er nog meer vanaf wisten. Sommige meisjes liepen naar de kleedkamer, zachtjes giechelend, en pratend. Voor veel van de meisjes was dit een hemels spelletje, eindelijk zouden ze degene terugpakken die hen altijd had getreiterd. En als ik eenmaal zou praten zouden er nog meer pestkoppen te grazen genomen worden.
Ze kwamen weer naar buiten met niets minder dan... een balletpakje! Compleet met tutu en al! Ze zouden toch niet... Maar de maillot werd al aan mijn voeten geschoven, en langzaam omhoog getrokken. Dit ging wat moeizaam, omdat de luier flink in de weg zat. Toen was het balletpakje aan de beurt. Ik schudde mijn hoofd naar de juf, mijn stille manier van smeken, maar de juffrouw maakte mijn linkerpols los, zodat mijn T-shirt uitkon, en het pakje verder aankon. Daarna werd de pols weer vastgezet, en herhaalde het zich aan de rechterkant. Ik had het strakke pakje nu volledig aan. Ik zag er belachelijk uit, aangezien de luier de onderkant van het pakje een heel erg vreemde vorm gaf. Vervolgens werd de tutu om mijn middel vastgezet, en ik kon niets doen om het tegen te gaan. Verder kreeg ik nog balletschoentjes aan, met kleine strikjes erop, en toen werden er nog een paar strikjes in mijn haar gedaan. Nu was ik net een klein meisje.
Toen kwam de juffrouw nog op me af. Ze deed me een hondenhalsband om, maar in plaats van die vast te zetten met een riem, deed ze het vast met een klein hangslotje. Daaraan ging ook aan de rits van het balletpakje vast! Nu kon ik dus niet meer het pakje uitdoen, en daardoor dus ook niet de maillot, en de luier! Glimlachend haalt ze nu de ringen een klein stukje omhoog, waardoor ik alleen nog op mijn tenen kan staan. "Kijk, een echte ballerina!" zegt ze smalend...
Ze haalt de doek weer voor mijn mond weg, de prop komt er weer uit, en ik barst van de dorst. Leisbeth komt aan met een flinke fles water, die voor een groot deel leeggeschonken wordt in mijn mond. Op een gegeven moment heb ik genoeg, maar toch schenkt de juf door.
Dan zet ze de fles neer, nog voor een kwart gevuld. "We proberen het nog eens" zegt ze. "Wie heb je het allemaal verteld?" Ik overweeg nu te gaan liegen, en er gewoon een paar jongens bij te lappen, maar ze kunnen erachter komen dat ik loog, en dan moet ik dit alles misschien nog eens doorstaan. "Niemand" luidt dus mijn antwoord weer. "Dan gaan we weer verder. Je kunt kiezen! Je kunt hier de komende twee uur blijven staan, of je kunt meedoen aan de les!" Les? Balletles?!? Maar mijn armen doen knap zeer, en mijn benen staan er ook niet lekker bij, constant op mijn tenen. Als ik meedoe is het misschien ook wel vlugger voorbij, alleen al voor mijn gevoel. En over twee uur is het zes uur, en dan zal ze me wel vrijlaten om te kunnen gaan eten!
"Ik doe mee..." Ondanks de logische redenering van zojuist ben ik nog verbaasd me hardop te horen zeggen dat ik mee zal doen aan ballet! De juffrouw is net zo verbaast, maar maakt me glimlachend los. "Mag ik even naar het toilet?" vraag ik zachtjes, zodat de andere meisjes het niet horen. "Naar het toilet?" zegt de juffrouw veel te hard naar mijn zin. "Ik ben bang dat dat niet zal gaan! De sleutel van het slotje ligt bij je moeder op de deurmat!" Wat?!? Hoe moet ik dan naar huis, met die luier, het balletpakje en een halsband om?!? En nu moet ik plassen, hoe moet dat dan?! "Doe het maar fijn in je luier, dan weet je tenminste hoe het is, waar je Liesbeth mee pest!"
En zo bracht ik het volgende uur door met het maken van pirouettes, pliees, sprongen en gracieuze dansen. Althans, ik deed mijn best, maar ik bracht het er niet zo fantastisch vanaf. Daarbij waren mijn gedachten er niet echt bij, die waren bij de luier en de krampen in mijn blaas. Uiteindelijk moesten we allemaal op de bank gaan zitten, en één voor één een oefening doen. Ik was als laatste, en naast mij op de bank zat Liesbeth. "Ben je al nat?" Ik kijk haar niet begrijpend aan. "Heb je het al in je luier gedaan?" vraagt ze, zonder een spoor van leedvermaak. "Nee, ik wil niet, maar het lukt ook niet! Het doet wel pijn. Hoe doe je dat toch?!?" vraag ik, en heb er onmiddellijk spijt van. "Ik heb er geen moeite mee, bij mij gaat het vanzelf. Mijn luier is alweer nat!" Haar hoofd begint rood te worden, maar volgens mij niet van schaamte, maar van woede. "Sorry... Ik bedoelde het niet zo." Dit lijkt haar een beetje te kalmeren.
Ik begin weer een beetje te wiebelen om de pijn in mijn blaas te verlichten. "Ontspan je even helemaal, en doe net alsof je op de WC zit..." zegt Liesbeth. Ik probeer alles op dit punt, en ik doe mijn best te ontspannen. Waarachtig, de druk op mijn blaas vermindert iets, en ik voel een paar druppels in de luier lopen. Ik probeer wat te persen, en opeens openen alle sluizen zich. Het voelt fantastisch om van die pijn in mijn blaas af te zijn. Blijkbaar is de opluchting van mijn gezicht te lezen, want Liesbeth glimlacht breed, en ik zie toevallig de juffrouw naar me kijken met een grijns van leedvermaak. Even maakt het me niets uit, ik ben blij er vanaf te zijn. Dan voel ik dat de plas in de luier geen prettig gevoel is, en het begint knap te kriebelen. Ik probeer te krabbelen, maar de luier is te dik, en het helpt niet. "Tja, mij doen ze altijd wat babypoeder op mijn billen, dan kriebelt mijn luier niet zo!"zegt Liesbeth.
"Eh... waarom draag je eigenlijk een... luier?" "Toen ik 7 was heb ik een ongeluk gehad. Ik heb er verder niets aan over gehouden, maar sindsdien kan ik mijn plas niet ophouden." Ik wist hier niets op te zeggen. "Met hulp van de juffrouwen op school kon ik het geheim houden, maar nu weet toch iedereen het..."
"Luister, ik weet dat jullie me niet geloven, maar ik heb het werkelijk aan niemand gezegd! Ik dacht dat niemand me zou geloven!" "Oh ja?" Liesbeth begint weer kwaad te worden. "Hoe komt het dan dat ik eergisteren in mijn jaszak een natte poppenluier vond? Die moet toch iemand erin gedaan hebben, iemand die hier vanaf wist! En ik zie sinds deze week ook wel mensen naar mijn kont kijken en lachen! Hoe moeten ze het dan weten?!?"
Liesbeth is nu aan de beurt, maar ze loopt kwaad en huilend naar de kleedkamers. Ik kijk haar stomverbaasd na. De juffrouw kijkt me aan, niet echt kwaad meer, eerder teleurgesteld. "Meiden, de les is over, ga je maar omkleden."
Ik blijf zitten. In de eerste plaats denk ik nog wat na over wat ik zojuist gehoord had. Iemand anders wist van haar probleem! Iemand als ik, die haar er graag mee zou treiteren! Maar wie?
De juffrouw gaat naast me zitten, en ik herinner mij mijn volgende probleem. Hoe moet ik naar huis?!? Het balletpakje en de luier kunnen niet uit!
De juffrouw begint met praten. "Je houd dus vol dat je het niemand vertelt hebt. Dan ben jij dus degene die Liesbeth aan het treiteren is op school. Je moeder weet hier alles van, en ze zal de straf voortzetten. De balletkleren zijn van jou, die heeft je moeder voor je gekocht. Zorg dat je ze volgende week weer bij je hebt!" Volgende week? Ik moet op ballet blijven?!? Ik doe nog één poging. "Maar juf, ik heb dat echt niet gedaan! En hoe moet ik nu naar huis?!?" "Op de fiets, neem ik aan!" zegt de juffrouw terwijl ze wegloopt, en mij alleen achterlaat. Mijn spullen liggen er nog. Ik doe eerst de tutu en de balletschoentjes uit. Aan de binnenkant van de tutu staat mijn naam geborduurd. Mijn moeder heeft dit goed verborgen weten te houden, dit was duidelijk al even gepland!
Ik doe eerst mijn T-shirt aan, en tot mijn tevredenheid is het grootste deel van het pakje nu onzichtbaar. Mijn halsband is nog wel zichtbaar. Ik doe mijn spijkerbroek aan, met veel moeite krijg ik hem over mijn kont, Ik krijg hem echter niet dicht, en door mijn wijd openstaande gulp is het balletpakje goed te zien. Met mijn jas hoog opgetrokken om de halsband te verbergen loop ik naar buiten, en fiets zo snel ik kan naar huis.
Ik kom thuis zonder al te veel op te zijn gevallen. Althans, dat hoopte ik... Als ik thuiskom staat het eten al klaar. Mijn moeder is duidelijk overal van op de hoogte, en als eerste moet ik mijn eigen kleren uitdoen, en laten zien hoe ik er in de balletkleren uitzie. Dus tutu weer aan, balletschoentjes aan... Mijn moeder bekijkt me van alle kanten, en hoewel ze knap kwaad is, heeft ze moeite haar lachen in te houden. Als ik vraag of ik het uit mag trekken, krijg ik als antwoord "Na het eten!" Ik moet zelfs de tutu aanhouden. Tijdens het eten hangt een rotsfeer, mijn ouders zijn duidelijk pissig. Ik weet wat er gebeurt als ik in deze bui tegen hen inga, dus ik hou mijn mond, en eet rustig door. Als we gegeten hebben stuurt mijn moeder me naar boven, ze komt er zo zelf aan.
Ik ga op mijn bed zitten, en na een paar minuten komt mijn moeder naar boven. Ze maakt mijn halsband los, en het pakje mag uit. De drijfnatte luier wordt weggegooid en... ik krijg een schone nachtluier om! "Mam, moet dat nou?" probeer ik nog. "Ja! Zo voel je ook eens hoe het is! Als ze er op school achter komen dat jij luiers draagt, laten ze die arme Liesbeth misschien wel met rust!"
Als ik de luier om heb, moet ik meteen gaan slapen. Ook deel van de straf. "En als je die luier uittrekt, krijg je morgen naar school ook een dikke luier om, dan weet je zeker dat iedereen het weet!" Als ik op bed lig heb ik tijd om erover na te denken. Ik ben Liesbeth niet aan het treiteren. Maar iemand doet dat wel! Ik heb het niemand verteld! Dus wie het ook doet, moet er op een andere manier achter zijn gekomen! De enige manier om te bewijzen dat ik onschuldig ben, is om de echte treiteraar te vinden! Ik hoop dat de meisjes niemand vertellen wat er deze middag gebeurt is, want dan kan ik het wel vergeten. Anders maak ik een kans...
Terwijl ik zo plannen aan het beramen ben voel ik weer een plas komen. Mijn moeder liet me niet naar de WC gaan voor ik moest gaan slapen, dus was dat niet vreemd. Ik wist nu dat het geen pretje was het op te houden, dus ik liet het meteen lopen. Nu ik wist hoe dat moest ging het een stuk makkelijker. Vlug daarna viel ik in slaap...
Hoofdstuk 3: Op zoek naar de dader
De volgende ochtend is de eerste keer dat ik zo vlug mogelijk op school wil komen! Ik wil op onderzoek uit, en ik weet waar ik moet beginnen. Ik kreeg weer een schone luier om, maar dit keer een dunne. Als je het niet wist, zou het niet opvallen! Aan de andere kant, als je het wel wist, zou het ook echt duidelijk zijn! Maar ook kreeg ik een speciaal broekje eroverheen aan, dat kon op slot! Ik mocht niet naar het toilet! Dat kon het hele geval moeilijker maken, want dat zou men misschien ruiken! Ik moest dus vlug zijn, want de kans was groot dat voor deze dag over zou zijn iedereen wist dat ik een luier droeg!
Op school aangekomen ging ik meteen naar een stel vriendjes van me toe. Terwijl we daar stonden te praten kwam Liesbeth aan. Ze keek me aan, glimlachte even terwijl ze naar mijn kont kijkt, en keek meteen weer weg. Ik voelde me schuldig dat ik dit moest doen, maar ik wist geen andere oplossing. "Hee jongens, daar hebben we Liesbeth! Die wordt ook echt door iedereen getreiterd, hè?"Alsof ze voelde dat er over haar gepraat werd keek Liesbeth me weer aan, en ze zag dat iedereen naar haar keek. Ze werd rood van woede. Ik hoopte maar dat dit ging lukken, want zo niet, zat ik in grote problemen!
Één van mijn vriendjes ging door met het gesprek. "Vind je het gek? Ze reageert op alles als een baby!" Baby? Dit was verdachte nummer 1. Degene die Liesbeth pestte had het luierverhaal nog niet aan de grote klok gehangen, want dan had de hele school het geweten. Wel had hij of zij het sommige mensen vertelt, want Liesbeth had gemerkt dat kinderen haar in de gaten hielden. Dus moest ik mensen vinden die van haar probleem af leken te weten.
Na nog wat vissen kwam ik erachter dat verdachte nummer 1 niets van luiers afwist. Ik zette mijn onderzoek voort in de school. Ik kwam een jongen tegen van wie ik wist dat hij ook graag treiterde, maar zelf ook soms gepest werd. Hij zou het niet vlug aan de grote klok hangen, maar hij had wel de poppenluier in Liesbeth's jaszak kunnen doen! Ik knoopte een gesprek met hem aan, en sprak met hem af een keer Liesbeth te treiteren als ze naar het toilet ging. Hij stemde toe, en ik vertelde hem dat hij er nog wel van zou horen. Hij zou er natuurlijk nooit van horen, maar als hij degene was die van de luiers af wist, zou hij ook weten dat Liesbeth niet naar het toilet ging!
Tegen de tijd van de ochtendpauze was ik nog geen stap verder, maar Liesbeth was wel wat verder gekomen! Ik merkte dat sommige meisjes, die niet bij ballet waren geweest de dag ervoor, nu zaten te fluisteren en te wijzen naar mijn kont! Ik moest echt opschieten!
Daar kwam natuurlijk nog bij dat ik mijn plas weer ergens kwijt moest! Toen de bel voor de pauze eenmaal ging, was mijn luier al nat! En het begon weer te kriebelen ook! Als ik in luiers moest blijven, hoopte ik wel dat mijn moeder die babypoeder ging gebruiken waar Liesbeth het over had!
In de pauze had ik beet. Ik ging naar een groep jongens waarvan sommige verdacht konden zijn, en begon hen te vertellen van een plan dat ik had om Liesbeth te treiteren. "We lokken haar in die steeg, en we trekken haar een luier aan!" Ik kreeg onmiddellijk nutteloze reacties als "Hoe kom je dan aan die luier?", "Durf je dat wel?" en "Wat als we gepakt worden?", maar één jongen zei "Dat gaat niet werken!" "Hoezo niet?" vroeg ik. "Daar pest je haar niet mee! Ze heeft al een luier om!" geroezemoes steeg op uit het groepje. "Hoe weet je dat?" Ik hoefde de vraag niet eens te stellen, iemand anders deed dat al voor me. "Alex vertelde het me!" "Alex, hoe weet hij dat dan?" "Heeft hij gezien..."
Alex dus... Dat kon makkelijk. Hij was ook iemand die graag treiterde, en lullig genoeg om dat te doen zonder te laten weten dat hij erachter zit. Ik had daar een hekel aan, als je dan treiterde, had dan het lef om het in iemands gezicht te doen. Hij deed dat niet.
Ik sprak Alex, en zei dat ik hem wilde spreken bij de toiletten na schooltijd. Ook Liesbeth zei ik me daar te ontmoeten, maar ik begon te geloven dat ze me haatte, en ik denk niet dat ze wilde komen. Dan moest het anders... Om 12:30 ging de bel, en mochten we naar huis. Zoals ik soms wel eens deed als ik echt kwaad was op iemand, wachtte ik Liesbeth op. Toen ze me zag trok ze een beetje wit weg, en probeerde ze me te ontlopen, maar ik ervaring had me geleerd hoe ik onopvallend iemand mee moest krijgen, en even later liepen we samen naar de toiletten. Ik wist dat Alex even na moest blijven, dus die zou zo wel komen. "Luister, ga hierin en zeg niets!" We stonden bij de jongenstoiletten, en Liesbeth dacht dat ik haar wilde pesten door haar in de jongenstoiletten op te sluiten. "De jongenstoiletten in, vergeet het maar vieze lul!" zei ze, maar ik hoorde een klasdeur slaan, en wist dat Alex zo zou komen.
Ik duwde haar de deur door, en siste haar dreigend toe: "Blijf zitten, en hou je kop, of ik sla je in elkaar!" Het was niet de manier waarop ik dit wilde doen, maar het kon nu niet anders. En nu maar hopen dat dit werkte.
"Hee, Rik!" hoorde ik achter me. Alex kwam op me aflopen. "Wat wilde je nou man, kon dit niet in de pauze?" "Nee luister, ik heb een plannetje om de beste grap aller tijden uit te halen met die luizenbol Liesbeth!" Ik hoopte maar dat Liesbeth zich stil kon houden na alles wat ze hoorde. "Liesbeth? Wat heeft ze jou misdaan?" "Niets, wat had die kleuter die je vanochtend omduwde met zijn fietsje jou misdaan?" vraag ik terug. "Okee, wat wil je doen?" "Ik heb een paar jongens bij elkaar geroepen, we gaan haar vanmiddag na schooltijd opwachten. We komen langs die steeg, toch? Daar kunnen we haar ongezien eens goed te pakken nemen! Als we haar daar hebben, houden een paar jongens haar vast, en de anderen doen haar een luier om! Dan is ze een echt babietje!" "Hm... goed plan! Hoe wil je aan die luier komen, dan?" Shit, dit was niet wat ik wilde! Hij leek er niets vanaf te weten. Zou die andere gozer gelogen hebben?!? "Zeker uit je privé-collectie?" voegt hij er opeens aan toe.
"Hoe... hoe bedoel je?" "Ik heb wat geruchten gehoord! Je loopt zelf in een luier, hè? Wat is er? Kon je het niet meer droog houden 's nachts?" Opeens duwt hij me tegen de muur, en houd me met zijn ene arm in bedwang, terwijl hij met de andere in mijn broek glijdt, en mijn luier voelt. "Oh, overdag ook niet, merk ik!" Hij wist van mijn luiers! Maar niet van de reden dat ik ze droeg! "Jammer, hè? Vanmiddag weet iedereen dat je luiers draagt en gebruikt, daar kun je donder op zeggen! Niemand zal met je meegaan om Liesbeth te grijpen! Maar troost je, het zou toch niet gewerkt hebben!" "Wat bedoel je?" "Misschien kunnen jullie wel verkering nemen! Jullie passen goed bij elkaar!" "Wat bedoel je, zak!?!" "Liesbeth draagt ook luiers!" Ik jubelde van binnen... En ik wist niet dat ik zo goed kon acteren! "Dat.... Dat meen je niet!" stamel ik.
"Welja, ik liep afgelopen woensdag mijn folderwijk 's avonds, en er brandde licht op haar kamer. De gordijnen waren niet goed dicht, en ik zag het perfect! Ze kreeg een luier om van mammie... En als je goed kijkt zie je dat ze er overdag ook één aanheeft!" Ik deed net of ik ten einde raad was. "Oh, ja! Ik heb nog wat voor je!" Hij gooit een natte poppenluier op de grond. "Ik spreek je vanmiddag wel... baby!" Op dat moment wordt de deur van het toilet opengegooid, en Alex vliegt tegen de grond, volledig verrast. Liesbeth zit op hem, en mept hem waar ze maar kan, huilend, tierend en schreeuwend. Ik probeer haar van Alex af te trekken, voor hij kwaad wordt! Hij is veel sterker dan zij. Maar een paar leraren zijn al op het geluid afgekomen, en de twee worden uit elkaar getrokken. We moeten alle drie nablijven.
Hoofdstuk 4: Afwikkeling
Een half uur voor de les weer begint mag Alex naar buiten. Als hij weg is komt de gymjuffrouw naar binnen. We bespreken het hele geval, en ook de gymjuffrouw is er nu van overtuigd dat ik niemand wat gezegd had. Ik krijg toestemming om naar huis te gaan om mijn luier af te laten doen. Mijn moeder brengt me met de auto weer naar school, want anders had ik het nooit op tijd gered! Als ik een minuut voor de bel gaat het schoolplein oploop, zie ik dat mensen naar me kijken, over me fluisteren, en me ontlopen. Zelfs mijn vrienden kijken heel erg blij als de bel klinkt voor ik bij hen ben. Op de gang hang ik mijn jas op, en naast me staat opeens Liesbeth, die me glimlachend aankijkt, en me een knipoog geeft. We gaan de klas in, en nog steeds hoor ik mensen fluisteren, en ik voel dat ik het middelpunt van de discussie ben. Ik zie onmiddellijk dat het plekje van Alex leeg is, en ik vraag me af waar die gebleven is!
Ik zit op mijn plekje, en wil eigenlijk door de grond zakken. De hele klas denkt nu dat ik luiers draag, net als ik ervan af ben. Ik weet niet hoe ik de middag moet doorkomen. Aan het eind van de middag wordt er een spreekbeurt gehouden, en ik ben blij dat ik niet aan de beurt ben. Op dit moment voor de klas staan is niet mijn idee van goede timing! De meester komt binnen. Iedereen heeft al de Engelse boeken op tafel, dat hebben we het eerst. "Jongens en meisjes, doe de Engelse boeken nog maar even weg, we beginnen vandaag met een spreekbeurt!" Hee, dat is nieuw! Onze leraar is behoorlijk stipt, en wijkt zelden af van een planning! Josje is vuurrood geworden, zij is vandaag aan de beurt, en ze had er eigenlijk al geen zin in, nu moet ze nog eens een paar uur eerder ook! Ze wil haar spullen al pakken, maar de meester zegt "Nee nee Josje, jij bent nog steeds aan het eind van de middag! Nu is eerst Liesbeth aan de beurt!" Liesbeth?!? Dit kan geen toeval zijn.
Liesbeth staat op, en glimlacht weer even naar me. Ze is wat van plan! En de meester is erbij betrokken!
Liesbeth staat voor de klas, voor het eerst vol zelfvertrouwen, en zonder haar bekende zenuwachtigheid. Ze begint. "Incontinentie! Weet iemand wat dat is?" Het lijkt me stug dat niemand dit weet, maar iedereen weet dat het deze middag een veelbesproken onderwerp is, en niemand schijnt zich ermee te willen bemoeien. Dat geld ook voor mij. "Incontinentie is niet in staat zijn je plas of poep binnen te houden. Kinderen tot een jaar of 3 of 4 zijn incontinent, daarom dragen ze luiers. Maar soms zijn ook oudere kinderen incontinent. Net als kleine kinderen dragen ze dan ook luiers, alleen noemen ze het dan incontinentiemateriaal."
Ongeveer een kwartier spreekt Liesbeth over de oorzaken van incontinentie, de remedies, als die er zijn, en over de behandelingen. Ze heeft schone luiers bij zich, en laat die aan de klas zien. De hele klas luistert ademloos naar haar. Als ze klaar is zucht ze diep. "Zijn er nog vragen?" Het is doodstil. Aarzelend gaat een hand omhoog. "Els, wat is je vraag?" "Ben jij zelf ook incontinent?" vraagt Els zacht. Ze verwoordde wat iedereen wilde weten. "Ja" zegt Liesbeth dapper. Onmiddellijk schiet een volgende hand omhoog. "Robbert?" "Draag je dan ook eh... incontinentiemateriaal?" "Ja, ik draag luiers overdag en 's nachts."
Ik geniet van het hele schouwspel. Blijkbaar heeft Liesbeth het hele incident gebruikt om van haar treiterijen af te komen! Ze is niet meer bang om erover te praten nu iedereen het weet, en door er zo open over te doen ontneemt ze iedereen de lust om haar ermee te pesten! Helaas is dit voor mij geen oplossing... Ik ben niet incontinent, en wil ook niet doen alsof ik dat ben!
De vragen waren op, en dat betekent meestal het eind van een spreekbeurt. Maar hier zat nog een aanhangsel aan. Liesbeth begon weer te spreken. "Er is nog een andere reden dat mensen soms luiers dragen! Soms wordt het door ouders als straf gebruikt. Daar heb ik een voorbeeld van meegenomen." Op dat moment gaat de deur open, en Alex komt binnen, in niets anders dan een T-shirt met daarop in grote letters BABY geschreven, en een luier. De hele klas ligt in een deuk van het lachen, en Alex wordt vuurrood van schaamte! Als de klas een beetje bedaard is, vertelt Liesbeth verder, met duidelijke moeite om haar lachen in te houden. "Kijk, dit is dus een voorbeeld van iemand wiens moeder heel erg kwaad is geworden. Hij moet voor de rest van dit jaar in een luier naar school, en deze hele middag blijft hij in deze kleren zitten!"
De sfeer is nu gebroken, de hele klas is rumoerig, en niemand lijkt meer aan mij te denken. De rest van de middag vliegt voorbij, hoewel we erg weinig meer leren, want iedereen is nogal afgeleid door de grote baby in de klas. Hij vroeg om een gegeven moment of hij naar de WC mocht, en uiteraard was dat niet toegestaan. Toen een kwartier later zijn buurman meldde dat het een beetje naar pis stonk, had de meester weer een kwartier nodig om iedereen weer stil te krijgen.
Na schooltijd is er twee keer aan mij gevraagd of ik nou ook een luier droeg, en als antwoord vroeg ik stomverbaasd hoe ze daar in hemelsnaam bij kwamen. Van Liesbeth was dan het antwoord. Liesbeth vertelde hen dan dat ze bedoelde dat ik oorspronkelijk het voorbeeld zou zijn, alleen voor die spreekbeurt, maar toen kwam Alex, en dat was natuurlijk een echt voorbeeld!
De volgende dag werd het bewijs geleverd, toen we met school gingen zwemmen, en ik gewoon een zwembroek droeg, en Alex een speciale zwemluier! Ook onder zijn broek had hij de hele dag een luier om, en die moest hij gebruiken ook! Hij werd door de meester verschoond, en vond dat duidelijk niet leuk! Nooit heeft er iemand meer last gehad van Alex als pestkop!
Liesbeth was me heel erg dankbaar dat ik had uitgezocht wie de werkelijke dader was. Mijn balletpakje werd doorverkocht aan Alex' moeder, en vaak bleef ik na de gymles even, om de balletles te zien. Het was erg leuk om Alex de dingen te zien doen die ik had moeten doen, maar na een tijdje kwam ik meer voor Liesbeth. Zij en ik werden beste vrienden, en ze bleek een hele leuke meid te zijn, nu ze haar zelfvertrouwen had gewonnen! We gingen het jaar daarop naar dezelfde school, en hebben zelfs een tijdje verkering gehad. Het hield geen stand, maar tegenwoordig zie ik haar nog altijd veel, en zijn we nog steeds goede vrienden.
Ik heb thuis nooit meer luiers hoeven dragen, maar dat wil niet zeggen dat ik ze nooit meer gedragen heb! Een paar luiers die overgebleven waren heb ik af en toe nog aangetrokken, eerst zonder te gebruiken, later heb ik er ook in geplast, en ik begon ervan te genieten.
Tegenwoordig woon ik op mezelf, en draag ik vaak een luier onder mijn normale kleren. Mijn vriendin vindt het sexy, en ik vind het spannend! En Alex? Hij zit nog steeds op ballet, en geniet er met volle teugen van!
goed verhaal
