Ik heb ook een poging gedaan iets op te schrijven, ik zie het verhaal als een dynamisch iets dat net als een boom verder zal groeien. Alle verhalen zijn gebaseerd op mijn eigen ervaringen door de jaren heen. Wanneer jullie ideeen of suggesties hebben naar aanleiding van dit eerste stukje dan hoor ik dat graag!
Memoires van een bedplasser
Toen ik ongeveer zeven jaar was wird langzaam de druk opgevoerd. Het werd me niet direct in mijn gezicht gezegd maar ik kon merken dat zich bij mijn ouder iets aan het veranderen was. Het zit namelijk zo, eigenlijk draag ik al bijna zo lang ik me bewust ben ’s nachts luiers. Dit tot frustratie van mijn ouders, want zo langzaam had ik in hun ogen een leeftijd berijkt waarop verreweg de meeste ‘grote jongens’ zoals zij het noemden al lang geen luiers meer dragen.Het is een beetje vreemd bij mij, mijn ouders hebben verteld dat ik al heel vroeg helemaal droog ben geweest. Kort nadat ik twee jaar geworden was wou ik blijkbaar niets meer van de luiers weten en was ik van de ene op de andere dag overdag zindelijk. Het ’s nachtst zindelijk worden volgde nog geen maand later en zo behoorden de luiers tot het verleden. Iets dat mijn ouders alleen maar toegejuigd hebben, omdat mijn jongere broertje kort voordat ik twee was geboren werd.
Zo hadden ze nog maar een kind in de luiers en dat scheelde natuurlijk een hoop kosten. Ik ben geboren in de tijd dat de pampers net begonnen de markt te veroveren. Het gemak van een wegwerp luier en het niet meer hoeven wassen is iets waar geloof ik heel veel ouders op deze planeet ontzetten blij van geworden zijn. Een erg groot deel van de babies en kinderen, die deze nieuwere luiers mochten dragen zijn er volgensmij, ook al zij het misschien niet altijd even bewust, ook blij van geworden. De kinderen en baies droegen geen broeierige vochtige natte lappen met zweterige plastic broekjes daaroverheen. Het natte gevoel van een natte luier was ook iets dat tot het verleden behoorde door de nieuwe generatie luiers. Ik heb dit comfort nog niet bewust waargenomen blijkt mij nu achteraf. Bij de geboorte van mijn broertje waren enkel voor hem nog luiers in huis en was ik vrijwel volledig droog met af en toe in de nacht nog een ongelukje.
Op het moment dat ik iets ouder dan vier jaar was kwam ik in een groeistuip terecht. Deze groeistuip zorgde ervoor dat mijn lichaam sneller groeide dan mijn blaas. Als onvermijdbaar gevolg had ik eerst alleen ’s nachts maar later ook overdag steeds regelmatiger weer ongelukjes. Langzaam aan werd het een bekend gevoel in een nat bed wakker te worden. De laatse weken, voor mij een gevoelde eeuwigheid werd ik regelmatig wakker in een een grote plas. Mijn pyama was dan van onder tot boven nat en het bleef al langer niet bij een klein vlekje in enkel mijn pyama broek. In het begin waren het kleine beetjes geweest die alsmaar vaker in mijn bed terecht kwamen tijdens de nacht. Inmiddels waren deze kleine plasjes veranderd in grote overstromingen, de kleine meertjes hadden plaats gemaakt voor oceanen.
Hoe langer hoe meer begon ook mijn kamer ook naar mijn nachtelijke ongelukjes te ruiken. Iedere ochtend kwam ondanks het zeiltje op mijn mattras en het frisse beddengoed van de dag ervoor de penetrante en licht naar amoniak ruikende urine lucht als een zware deken tegemoed. Het dagelijkse verschonen van mijn bed was inmiddels een routine klus was geworden voor mijn moeder. Maar zelfs daarna bleef de penetrante urine lucht als zwarte smog uit een oude diesel, lang na het wegrijden, nog in de lucht hangen. Het werd al snel een dagelijks tafereel, opstaan, douchen, samen met mijn moeder of toe kijken hoe mijn moeder het bed afhaalde en er weer fris beddengoed op mijn bed komt. Daarna snel verder aankleden en klaar maken voor de rest van de dag. Omdat bij de beide ouders werkten ging ik al vroeg naar de opvang. Ik had het hier naar mijn zin en had veel vriendjes om mee te spelen. Na alle stres voor mijn moeder om alles in de ochtend op tijd voor elkaar was het wanneer ik eenmaal hier was dan een relatief ontspante dag.
Sind ik hier kwam heb ik er geen luiers gedragen, ik was al een grote jongen en was deze niet meer nodig. Het was zo dat naast mijn nachtelijke ongelukjes ik de laatste tijd ook steeds vaker niet overdag op tijd naar het toilet ging. Het was alsof ik de signalen van mijn blaas te laat kreeg en op het moment dat ik het signaal kreeg ik al op knappen stond. In het begin waren het ook hier een paar druppels als ik het net niet gehaald had. Stoer al ik was kon ik dit nog prima verbergen. Mijn moeder had natuurlijk al lang geroken wat er gebeurde en merkte dat mijn onderbroekjes steeds vaker stonken of nog licht vochtig waren in het kruis. Een paar keer had ze er een opmerking over gemaakt en gezegd dat ik als jongeman wel beter op moest gaan letten. ‘Die stinkende onderbroekjes pasten natuurlijk niet bij een grote jongen.’ Op de opvang merkte niemand hier iets van, ik was heel lang erg sterk in het nog net op tijd naar de wc gaan. Natuurlijk ging dat op een gegeven moment geweldig mis.
Ik zat op de grond en was druk bezig met ons vinger-voeten-verf kunstwerk. Met de verjaardag van mijn moeder binnenkort wou ik natuurlijk extra mijn best doen om een heel mooi kunstwerk te maken. Er waren meerdere badjes met de verschillende kleuren op de grond gezet. Hier konden we onze voetjes en handjes in dippen om vervolgens op ons stuk papier te gaan staan. Omdat iedereen het aan zag komen dat dit een ongelooflijke smeerboel ging worden was een groot deel van de vloer met plastic bedenkt en om vlekken in de kleren te voorkomen liep ik in enkel mijn onderbroekje met een knutsel schort. Samen met mij liepen de anderen ook gewoon zo rond in hun ondergoed en een knutselschort. Een deel van mijn vriendjes was, zoals mijn moeder graag betoonde: ‘nog niet zo’n grote jongen als ik al was. Ze droegen daarom nog luiertjes omdat ze nog niet zindelijk waren’. Zelf wist ik wat dat was, die zindelijkheid, het was vooral vermoeiend! Ik moest ook nu, zoals altijd weer extra opletten op tijd naar de wc te gaan en niet te lang te wachten.
Uitgerekend nu moest mijn blaas zich natuurlijk weer melden en dat terwijl ik toch net al was geweest. Ik besloot bewust te wachten en verder te spelen en door te werken aan mijn kunstwerk. Ik kon immers met mijn smerige verf voetjes en handen ook niet zomaar naar het toilet, dat was onmogelijk. Langzaam maar zeker en toch heel bewust voelde ik de druk opbouwen maar besloot niet na te geven. Ik gluurde stiekem naar de luier van mijn vriendje Willem die op zijn hurken met zijn handen en vingers aan het schilderen was. Hij mocht zoals enkele andere nog wel luiers dragen en kende mijn potjes stres nog helemaal niet. Zo te zien had hij er ook al een behoorlijke plas in gedaan, maar maakte absoluut geen aanstalten zich te laten verschonen of iemand dat te vertellen. Langzaam maar zeker werd de druk te groot voor mijn kleine lichaam, ik stond op vanuit mijn gehurkte positie en merkte dat in mijn nieuwe staande positie de druk nu nog groter werd. Ik was me er opeens heel erg bewust van dat ik onmogelijk het toilet zou gaan halen. Korte tijd vlogen allerlij gedachtes door mijn hoofd; -Moest ik nu eigenlijk ook gaan huilen omdat ik mij schaamde in mijn broek te plassen? -Moest ik zeggen dat ik in mijn broek ging plassen? -Waar kon ik het beste in mijn broek gaan plassen, moest ik mij verstoppen om in mijn broek te plassen? -Had ik daar überhaupt nog tijd voor of gaat het al opweg naar een verstop plek mis? En dan hoe gaat het dan daarna verder ik kon me immers moeilijk de hele dag voor iederen verstoppen.
Korte tijd later kwam het moment dat ik het met geen mogelijkheid meer iets tegen kon doen, ik dacht enkel nog aan de druk in mijn blaas. Mijn besluit stond vast, met mijn vieze voetjes kon ik toch nergens naar toe en zo begon ik in mijn broek te plassen. Natuurlijk deed ik daarbij mijn handen in het kruis en drukte ze stevig tussen mijn benen. Als een soort van verplichte poging de sluizen die zich inmiddels zeer wijd geopend hadden weer onder controle te krijgen. Ik stond naast mijn tekening op de plastic folie en zag hoe zich uit het stroomphe urine langs mijn been langzaam een plas onder mijn voeten vormde. Vreemd genoeg voelde ik helemaal geen schaamte, ik voelde enkel opluchting. De druk op mijn blaas was eindelijk weg en de oplossing was zo makkelijk geweest! De grote plas onder mijn voetjes breide zich uit en kwam aan na een lange veldtocht over het plastic dat op de vloer gelegd was ook bij mijn kunstwerk aan. Langzaam drong mijn grote plas door in het dikke papier dat we gebruikt hadden. Mijn harde werk en mooie bonte kunstwerk met waterverf begonnen te verzwemmen en pas daar werd ik overdonderd door emoties.
Niet zo zeer dat ik het niet meer naar een toilet gered had, misschien ook wel een beetje, maar vooral de kinderlijke emotie dat mijn mooie kunstwerk inmiddels in een soort aquarell veranderd was zorgenden ervoor dat ik begon te snikken. Het kunstwerk was nu niet meer zoals ik het gemaakt had. Ik begon langzaam te snikken waardoor het de anderen opviel wat er gebeurd was. Met alle blikken op mij gericht, staand in mijn grote plas, voelde ik mij voor het eerst in mijn hele leven eenzaam. Eenzaam stond ik daar als enige ‘grote jongen’ in een natte broek, het voelde alsof ik gestraft was voor mijn grote jongen zijn. Omdat er in de groep veel meer kindjes waren die ook nog ongelukjes hadden waren voor iederen eigenlijk extra kleren aanwezig. Behalve voor mij natuurlijk, ik als ‘grote jongen’ die nooit ongelukjes had had ook geen extra kleren klaar liggen voor wanneer het mis ging. Na kort overleg en een telefoon gesprek met mijn ouders is er voor gekozen mij een luier om te doen. In mijn maat waren ze er sowieso en omdat ik al een ongelukje had gehad was het zo gek toch niet om mij voor nu, tot ik weer opgehaald werd eentje om te doen.
Met een rood hoofd hoorde ik aan wat mij verteld werd en wat er in overleg met mijn mama besloten was. Een volledig onbekende mix van emoties van opwinding en angst gemengd met een portie vernedering zorgden voor een brok in mijn keel. Grote jongens droegen immer geen luiers en nu moest ik toch weer eentje gaan dragen. Liefdevol werd mij uitgelegd dat ook grote jongens af en toe klein mogen zijn en dat een ongelukje iedereen kan gebeuren. Het was immers ook al een heel vermoeiende dag geweest. Verder waren ze trots op mij omdat ik doordat ik niet naar de WC was gegaan, voorkomen had dat deze helemaal onder de verf kwam te zitten. Ik werd opgetild en mijn voetjes en vingers werden verf vrij gemaakt met een doekje, daarna werd ik mee genomen naar achteren. In deze hoek van het lokaal stond de verschoon tafel. Nadat ik op de tafel geklommen was werd zittend op de rand mijn verfschort nog uitgetrokken. Na het verfschort volgde mijn natte onderbroekje. Ik kreeg de luier in mijn hand met de vraag of ik die even vast kon houden. Behendig ben ik toen bij mijn voetjes gepakt en op de verschoon tafel gedraaid.
De luier heb ik eigenlijk de hele tijd tijd vast gehouden als een trofee. Terwijl mijn billetjes schoon gemaakt werden met een doekje heb ik deze niet af gegeven. Het zachte plastic gaf een bijzonder vertrouwd gevoel en ook het zachte kraken van het plastic had een onbewust vertrouwd geluid. De hele tijd heb ik eigenlijk van de aandacht die ik nu kreeg genoten. Tot ik uit mijn moment van bezinning terug gehaald werd met de opmerking: ‘He wakker worden dromer ga je hem mij nog geven zodat ik hem bij je om kan doen of wil je hier de hele middag nog blijven liggen?’ Snel werd de luier uit mijn handen genomen, krakend uit elkaar gevouwen en in een soepele beweging onder mijn kont geschoven. In een mum van tijd zaten de plakstrips op zijn plaats en werd ik overeind geholpen. Ik werd van de komode getilt en met een klopje op mijn kont in mijn T-shirt met daaronder nieuwe ondergoed weer terug naar de groep gestuurd om te helpen bij het opruimen.
Memoires van een bedplasser
Toen ik ongeveer zeven jaar was wird langzaam de druk opgevoerd. Het werd me niet direct in mijn gezicht gezegd maar ik kon merken dat zich bij mijn ouder iets aan het veranderen was. Het zit namelijk zo, eigenlijk draag ik al bijna zo lang ik me bewust ben ’s nachts luiers. Dit tot frustratie van mijn ouders, want zo langzaam had ik in hun ogen een leeftijd berijkt waarop verreweg de meeste ‘grote jongens’ zoals zij het noemden al lang geen luiers meer dragen.Het is een beetje vreemd bij mij, mijn ouders hebben verteld dat ik al heel vroeg helemaal droog ben geweest. Kort nadat ik twee jaar geworden was wou ik blijkbaar niets meer van de luiers weten en was ik van de ene op de andere dag overdag zindelijk. Het ’s nachtst zindelijk worden volgde nog geen maand later en zo behoorden de luiers tot het verleden. Iets dat mijn ouders alleen maar toegejuigd hebben, omdat mijn jongere broertje kort voordat ik twee was geboren werd.
Zo hadden ze nog maar een kind in de luiers en dat scheelde natuurlijk een hoop kosten. Ik ben geboren in de tijd dat de pampers net begonnen de markt te veroveren. Het gemak van een wegwerp luier en het niet meer hoeven wassen is iets waar geloof ik heel veel ouders op deze planeet ontzetten blij van geworden zijn. Een erg groot deel van de babies en kinderen, die deze nieuwere luiers mochten dragen zijn er volgensmij, ook al zij het misschien niet altijd even bewust, ook blij van geworden. De kinderen en baies droegen geen broeierige vochtige natte lappen met zweterige plastic broekjes daaroverheen. Het natte gevoel van een natte luier was ook iets dat tot het verleden behoorde door de nieuwe generatie luiers. Ik heb dit comfort nog niet bewust waargenomen blijkt mij nu achteraf. Bij de geboorte van mijn broertje waren enkel voor hem nog luiers in huis en was ik vrijwel volledig droog met af en toe in de nacht nog een ongelukje.
Op het moment dat ik iets ouder dan vier jaar was kwam ik in een groeistuip terecht. Deze groeistuip zorgde ervoor dat mijn lichaam sneller groeide dan mijn blaas. Als onvermijdbaar gevolg had ik eerst alleen ’s nachts maar later ook overdag steeds regelmatiger weer ongelukjes. Langzaam aan werd het een bekend gevoel in een nat bed wakker te worden. De laatse weken, voor mij een gevoelde eeuwigheid werd ik regelmatig wakker in een een grote plas. Mijn pyama was dan van onder tot boven nat en het bleef al langer niet bij een klein vlekje in enkel mijn pyama broek. In het begin waren het kleine beetjes geweest die alsmaar vaker in mijn bed terecht kwamen tijdens de nacht. Inmiddels waren deze kleine plasjes veranderd in grote overstromingen, de kleine meertjes hadden plaats gemaakt voor oceanen.
Hoe langer hoe meer begon ook mijn kamer ook naar mijn nachtelijke ongelukjes te ruiken. Iedere ochtend kwam ondanks het zeiltje op mijn mattras en het frisse beddengoed van de dag ervoor de penetrante en licht naar amoniak ruikende urine lucht als een zware deken tegemoed. Het dagelijkse verschonen van mijn bed was inmiddels een routine klus was geworden voor mijn moeder. Maar zelfs daarna bleef de penetrante urine lucht als zwarte smog uit een oude diesel, lang na het wegrijden, nog in de lucht hangen. Het werd al snel een dagelijks tafereel, opstaan, douchen, samen met mijn moeder of toe kijken hoe mijn moeder het bed afhaalde en er weer fris beddengoed op mijn bed komt. Daarna snel verder aankleden en klaar maken voor de rest van de dag. Omdat bij de beide ouders werkten ging ik al vroeg naar de opvang. Ik had het hier naar mijn zin en had veel vriendjes om mee te spelen. Na alle stres voor mijn moeder om alles in de ochtend op tijd voor elkaar was het wanneer ik eenmaal hier was dan een relatief ontspante dag.
Sind ik hier kwam heb ik er geen luiers gedragen, ik was al een grote jongen en was deze niet meer nodig. Het was zo dat naast mijn nachtelijke ongelukjes ik de laatste tijd ook steeds vaker niet overdag op tijd naar het toilet ging. Het was alsof ik de signalen van mijn blaas te laat kreeg en op het moment dat ik het signaal kreeg ik al op knappen stond. In het begin waren het ook hier een paar druppels als ik het net niet gehaald had. Stoer al ik was kon ik dit nog prima verbergen. Mijn moeder had natuurlijk al lang geroken wat er gebeurde en merkte dat mijn onderbroekjes steeds vaker stonken of nog licht vochtig waren in het kruis. Een paar keer had ze er een opmerking over gemaakt en gezegd dat ik als jongeman wel beter op moest gaan letten. ‘Die stinkende onderbroekjes pasten natuurlijk niet bij een grote jongen.’ Op de opvang merkte niemand hier iets van, ik was heel lang erg sterk in het nog net op tijd naar de wc gaan. Natuurlijk ging dat op een gegeven moment geweldig mis.
Ik zat op de grond en was druk bezig met ons vinger-voeten-verf kunstwerk. Met de verjaardag van mijn moeder binnenkort wou ik natuurlijk extra mijn best doen om een heel mooi kunstwerk te maken. Er waren meerdere badjes met de verschillende kleuren op de grond gezet. Hier konden we onze voetjes en handjes in dippen om vervolgens op ons stuk papier te gaan staan. Omdat iedereen het aan zag komen dat dit een ongelooflijke smeerboel ging worden was een groot deel van de vloer met plastic bedenkt en om vlekken in de kleren te voorkomen liep ik in enkel mijn onderbroekje met een knutsel schort. Samen met mij liepen de anderen ook gewoon zo rond in hun ondergoed en een knutselschort. Een deel van mijn vriendjes was, zoals mijn moeder graag betoonde: ‘nog niet zo’n grote jongen als ik al was. Ze droegen daarom nog luiertjes omdat ze nog niet zindelijk waren’. Zelf wist ik wat dat was, die zindelijkheid, het was vooral vermoeiend! Ik moest ook nu, zoals altijd weer extra opletten op tijd naar de wc te gaan en niet te lang te wachten.
Uitgerekend nu moest mijn blaas zich natuurlijk weer melden en dat terwijl ik toch net al was geweest. Ik besloot bewust te wachten en verder te spelen en door te werken aan mijn kunstwerk. Ik kon immers met mijn smerige verf voetjes en handen ook niet zomaar naar het toilet, dat was onmogelijk. Langzaam maar zeker en toch heel bewust voelde ik de druk opbouwen maar besloot niet na te geven. Ik gluurde stiekem naar de luier van mijn vriendje Willem die op zijn hurken met zijn handen en vingers aan het schilderen was. Hij mocht zoals enkele andere nog wel luiers dragen en kende mijn potjes stres nog helemaal niet. Zo te zien had hij er ook al een behoorlijke plas in gedaan, maar maakte absoluut geen aanstalten zich te laten verschonen of iemand dat te vertellen. Langzaam maar zeker werd de druk te groot voor mijn kleine lichaam, ik stond op vanuit mijn gehurkte positie en merkte dat in mijn nieuwe staande positie de druk nu nog groter werd. Ik was me er opeens heel erg bewust van dat ik onmogelijk het toilet zou gaan halen. Korte tijd vlogen allerlij gedachtes door mijn hoofd; -Moest ik nu eigenlijk ook gaan huilen omdat ik mij schaamde in mijn broek te plassen? -Moest ik zeggen dat ik in mijn broek ging plassen? -Waar kon ik het beste in mijn broek gaan plassen, moest ik mij verstoppen om in mijn broek te plassen? -Had ik daar überhaupt nog tijd voor of gaat het al opweg naar een verstop plek mis? En dan hoe gaat het dan daarna verder ik kon me immers moeilijk de hele dag voor iederen verstoppen.
Korte tijd later kwam het moment dat ik het met geen mogelijkheid meer iets tegen kon doen, ik dacht enkel nog aan de druk in mijn blaas. Mijn besluit stond vast, met mijn vieze voetjes kon ik toch nergens naar toe en zo begon ik in mijn broek te plassen. Natuurlijk deed ik daarbij mijn handen in het kruis en drukte ze stevig tussen mijn benen. Als een soort van verplichte poging de sluizen die zich inmiddels zeer wijd geopend hadden weer onder controle te krijgen. Ik stond naast mijn tekening op de plastic folie en zag hoe zich uit het stroomphe urine langs mijn been langzaam een plas onder mijn voeten vormde. Vreemd genoeg voelde ik helemaal geen schaamte, ik voelde enkel opluchting. De druk op mijn blaas was eindelijk weg en de oplossing was zo makkelijk geweest! De grote plas onder mijn voetjes breide zich uit en kwam aan na een lange veldtocht over het plastic dat op de vloer gelegd was ook bij mijn kunstwerk aan. Langzaam drong mijn grote plas door in het dikke papier dat we gebruikt hadden. Mijn harde werk en mooie bonte kunstwerk met waterverf begonnen te verzwemmen en pas daar werd ik overdonderd door emoties.
Niet zo zeer dat ik het niet meer naar een toilet gered had, misschien ook wel een beetje, maar vooral de kinderlijke emotie dat mijn mooie kunstwerk inmiddels in een soort aquarell veranderd was zorgenden ervoor dat ik begon te snikken. Het kunstwerk was nu niet meer zoals ik het gemaakt had. Ik begon langzaam te snikken waardoor het de anderen opviel wat er gebeurd was. Met alle blikken op mij gericht, staand in mijn grote plas, voelde ik mij voor het eerst in mijn hele leven eenzaam. Eenzaam stond ik daar als enige ‘grote jongen’ in een natte broek, het voelde alsof ik gestraft was voor mijn grote jongen zijn. Omdat er in de groep veel meer kindjes waren die ook nog ongelukjes hadden waren voor iederen eigenlijk extra kleren aanwezig. Behalve voor mij natuurlijk, ik als ‘grote jongen’ die nooit ongelukjes had had ook geen extra kleren klaar liggen voor wanneer het mis ging. Na kort overleg en een telefoon gesprek met mijn ouders is er voor gekozen mij een luier om te doen. In mijn maat waren ze er sowieso en omdat ik al een ongelukje had gehad was het zo gek toch niet om mij voor nu, tot ik weer opgehaald werd eentje om te doen.
Met een rood hoofd hoorde ik aan wat mij verteld werd en wat er in overleg met mijn mama besloten was. Een volledig onbekende mix van emoties van opwinding en angst gemengd met een portie vernedering zorgden voor een brok in mijn keel. Grote jongens droegen immer geen luiers en nu moest ik toch weer eentje gaan dragen. Liefdevol werd mij uitgelegd dat ook grote jongens af en toe klein mogen zijn en dat een ongelukje iedereen kan gebeuren. Het was immers ook al een heel vermoeiende dag geweest. Verder waren ze trots op mij omdat ik doordat ik niet naar de WC was gegaan, voorkomen had dat deze helemaal onder de verf kwam te zitten. Ik werd opgetild en mijn voetjes en vingers werden verf vrij gemaakt met een doekje, daarna werd ik mee genomen naar achteren. In deze hoek van het lokaal stond de verschoon tafel. Nadat ik op de tafel geklommen was werd zittend op de rand mijn verfschort nog uitgetrokken. Na het verfschort volgde mijn natte onderbroekje. Ik kreeg de luier in mijn hand met de vraag of ik die even vast kon houden. Behendig ben ik toen bij mijn voetjes gepakt en op de verschoon tafel gedraaid.
De luier heb ik eigenlijk de hele tijd tijd vast gehouden als een trofee. Terwijl mijn billetjes schoon gemaakt werden met een doekje heb ik deze niet af gegeven. Het zachte plastic gaf een bijzonder vertrouwd gevoel en ook het zachte kraken van het plastic had een onbewust vertrouwd geluid. De hele tijd heb ik eigenlijk van de aandacht die ik nu kreeg genoten. Tot ik uit mijn moment van bezinning terug gehaald werd met de opmerking: ‘He wakker worden dromer ga je hem mij nog geven zodat ik hem bij je om kan doen of wil je hier de hele middag nog blijven liggen?’ Snel werd de luier uit mijn handen genomen, krakend uit elkaar gevouwen en in een soepele beweging onder mijn kont geschoven. In een mum van tijd zaten de plakstrips op zijn plaats en werd ik overeind geholpen. Ik werd van de komode getilt en met een klopje op mijn kont in mijn T-shirt met daaronder nieuwe ondergoed weer terug naar de groep gestuurd om te helpen bij het opruimen.
