Geschreven door: Peutertje
Op het eerste gezicht een hele vreemde titel. Maar ik zal eerst wat voorinformatie geven. De titel slaat inderdaad op het eerste jurkje wat ik heb gedragen. Weliswaar op een gekostumeerd feest maar vreemd blijft het wel voor veel mensen dat je als jongen een jurkje draagt. De reden was de overgang van basis onderwijs naar middelbaar onderwijs. En op onze 'oude' school is het een traditie dat er een groots afscheidsfeest wordt gegeven.
Ik ben Peter en sinds mijn kleutertijd ben ik bevriend met mijn buurmeisje. We schelen één dag in leeftijd en lijken verschrikkelijk veel op elkaar. En wel zoveel dat onbekende mensen van ons heel gauw de vergissing maken dat we broer en zus zouden zijn. Mijn vader en moeder ontkennen ten stelligste dat ze bemoeienis hebben gehad met het in elkaar zetten van mijn buurmeisje en mijn buurvrouw en buurman bij het ontstaan van mij. Maar eerlijk is eerlijk we lijken heel erg veel op elkaar en die verwarring is dan wel een beetje te begrijpen vooral omdat we ook nog veel met elkaar spelen en zo.
Dat het afscheid van school in zicht kwam en ook de manier waarop we uitgezwaaid zouden worden, kwam mijn moeder al héél gauw met het idee om ons te verkleden als Peter en Yvonne maar dan andersom. En mijn buurvrouw vond het ook een verschrikkelijk leuk idee, ik was geloof ik, de enige die het idee wat minder leuk vond. Het idee om als meisje verkleed naar een feest te moeten gaan stond me dus helemaal niet aan. Er werd een tijdje niet over gesproken en ik maakte mezelf wijs dat het allemaal wel los zou lopen. Dat had ik dus helemaal verkeerd ingeschat.
Op een mooie zomerse namiddag moest ik in de tuin bij mijn moeder komen en ze zei tegen me dat we even naar de buren moesten gaan om in de kast van mijn vriendinnetje te kijken naar een geschikt leuk jurkje voor me. (Ik denk dat het er mee te maken had dat mijn moeder even tevoren naar de stad was geweest om een kraamcadeautje te kopen voor een nichtje van me. Inderdaad een babyjurkje met vreselijk veel strikjes en kantjes en pofmouwtjes ook weer afgezet met een strookje kant. En het broekje was helemaal erg. Aan de pijpjes kantjes, en op de achterkant van het broekje drie stroken kant!)
Ik had hier helemaal niet meer op gerekend en het viel me nogal rauw op mijn dak. En dat verbaasde me nog het meest ik gaf helemaal geen tegengas. Ik liet helemaal niet merken dat ik dat niet wilde. Ik liep zelfs gewoon mee en als in een droom liet ik het me allemaal gebeuren. Yvonne zocht een mooi 'prinsessenjurkje' voor me uit. Het was een jurkje wat verschrikkelijk kort was pofmouwtjes had en vreselijk veel kantjes en een soort van onderrokje moest er bij aan wat nogal wijd het rokje liet plooien. (Een petticoat noemde ze het geloof ik?) "Je moet wel even je broek uitdoen, anders is het helemaal geen gezicht." Giechelde ze een beetje. Daar zat nou net het probleem. Ik schaamde me wild en ik had een verschrikkelijk vreemd gevoel in mijn onderbuik en een vreselijk stijf pikje, ik wist niet wat me overkwam en helemaal niet hoe ik me hieruit moest redden.
Aarzelend maakte ik mijn broek los en liet deze zakken. In deze beschamende toestand stond ik dan voor drie vrouwen, misschien beter gezegd twee vrouwen (mijn moeder en mijn buurvrouw) en een meisje (Yvonne). Ik schaamde me wild en het huilen stond me echt nader dan het lachen. Zelfs werd ik nog een beetje gemaand om op te schieten en niet zo te treuzelen. Met geen mogelijkheid kon ik mijn erectie verbergen, en op de vraag van mijn vriendin "wat is dat", wijzend op mijn eerste erectie kreeg ze haar eerste (summiere) seksuele voorlichting. Ik moest bij mijn moeder komen en deze bekeek me van top tot teen en zei een beetje lachend tegen me, "je lijkt het wel fijn te vinden om een jurkje te dragen?"
Ik had het gevoel dat mijn kop in brand stond na deze opmerking. Ze plukt hier en daar aan het jurkje en nam me mee naar de passpiegel (een meubelstuk wat schijnbaar op iedere meisjeskamer een vaste plek heeft). Ik schrok van het beeld wat ik zag. Dat korte jurkje liet alles van mijn billen zien en natuurlijk mijn erectie en tot overmaat van ramp zat er zelfs aan de voorkant van mijn onderbroekje een duidelijk zichtbare natte plek.
Ik had het niet meer. Ik schaamde me werkelijk helemaal wild. En het vreemde, ik had een ongelofelijk raar gevoel in mijn onderbuik. En al dat gepluk aan me, dat maakte mijn opwinding niet echt minder. Mijn moeder die me een beetje lachend aankeek mijn buurvrouw die mijn moeder assisteerde en mijn vriendinnetje die niet goed begreep wat er allemaal gebeurde. Ze leek het één grote grap te vinden. De achterliggende gedachte was natuurlijk ook wel grappig, (vonden mijn moeder en buurvrouw, mijn mening werd niet gevraagd), ik zou als mijn vriendin verkleed gaan en mijn vriendinnetje als mij maar de uitvoering was zo héél anders. Het ging allemaal helemaal niet zoals ik gedacht had. Eindelijk kon ik het jurkje uitdoen, en weer in mijn broek stappen. Ik schaamde me wezenloos. Vooral om die stijve. Mijn onderbroekje zat me niet lekker meer het plakte een beetje tegen mijn huid aan en voelde wat klammig aan. Gelukkig nu eindelijk weer naar huis.
Ik zag thuis op de keukentafel het kraamcadeautje liggen wat mijn moeder gekocht had voor een nichtje van en in een uiterste wanhoopspoging om het tij te keren zei ik fier: "ik wil best een jurkje dragen maar dan zo een jurkje en broekje" en wees op het babysetje wat op tafel lag. "Anders is er geen denken aan dat ik in een jurk naar het schoolfeest ga." Ik had eigenlijk een ander antwoord verwacht dan ik kreeg van mijn moeder. Ze keek me aan en antwoordde, "dat is goed knulletje, dit komt me eigenlijk veel beter uit. Dan kan je er meteen een luier bij aan zodat dat stijve plassertje niet opvalt, een héél erg goed idee van je Peter!"
Ik vroeg mezelf af of ik hier nu wel wijs aan had gedaan. Ik had beter mijn mond kunnen houden. Later onder het avondeten stelde mijn moeder de overige familieleden op de hoogte van mijn komende gedaanteverwisseling en vooral de oplossing die ik zelf had aangedragen om als soort pseudo 'babymeisje' naar het feest te gaan. Mijn vader verslikte zich en jammer genoeg verbrandde mijn broer zijn mond net niet zijn tong aan de hete soep. Ik voelde me doodongelukkig en vervloekte mezelf vooral mijn grote mond. Die nacht heb ik zeer slecht geslapen.
Tegen de ochtend viel ik pas in slaap. En toen ging de wekker natuurlijk veel te vroeg. Ik was behoorlijk chagrijnig aan de ontbijttafel. Er werd eigenlijk niet veel aandacht aan geschonken. Dat ik boven in de badkamer me zelf stond te wassen bedacht ik de meest enge ziektes die ik op zou kunnen lopen om toch maar dat vervloekte feest (waar ik eerst zo naar uitgekeken had) te ontlopen.
Er werd van beneden af geroepen waar ik bleef en dat ik haast moest maken omdat ik anders te laat op school zou komen met al dat getreuzel.
Ik zuchtte en steunde wat, ik moest haast een hele slechterik geweest in een vorig leven waar ik nu voor moest boeten. Zei ik tegen mezelf in de spiegel. Nogmaals werd ik geroepen, alleen de toon, de manier waarop ik nu werd geroepen maakte echt wel dat ik haast ging maken.
Nu werd het toch wel een beetje menens allemaal en ik maakte maar haast. Beneden aangekomen moest ik beleven direct uit school naar huis te komen. Anders zou mijn moeder op zoek gaan naar me beloofde ze me. Die hele ochtend op school kon ik mijn gedachten niet helemaal leegmaken. Ik bleef maar denken aan dat babyjurkje wat ik met mijn flinke gezicht had aangewezen. En mijn moeder die helemaal opklaarde door te zeggen dat het helemaal heen probleem was om het jurkje voor me na te maken. Ik raakte er meer en meer van overtuigd dat ik een stomme streek had uitgehaald.
De ochtend kroop naar de pauze bel toe en mijn vriendinnetje had ik gemerkt had tegen haar vriendinnen lopen blazen dat ik er op het schoolfeest ééééééénig uit zou zien. "Hé Peter" vroeg ze nog eens aan me. Ik wist niets te zeggen alleen heftig te kleuren en dat raakte me meer van streek en reden voor de vriendinnen van haar om nog meer te gaan giechelen. Ik durfde niet op of om te kijken en was blij dat de verlossende bel klonk voor ons de boodschap dat het speelkwartier voorbij was. En de tijd kroop en kroop maar voort. Uit school had ik me de boodschap van mijn moeder goed in mijn oren zitten en ik was ook vroeger thuis dan normaal. Dat ik de keukendeur binnenstapte kon ik mijn ogen niet geloven. Er lagen op de keukentafel twee identieke babyjurkjes en broekjes, alleen dit verschil, het ene was in een babymaat en het andere jurkje was gewoon in mijn maat. En natuurlijk het broekje. Ik bleef even staan kijken naar de kleding maar dat duurde niet lang.
Mijn moeder kwam de keuken binnen en begroette me hartelijk. "Zo loop meteen maar mee naar je kamer en neem je feestkleding maar meteen mee", en moest achter mijn moeder aan lopen en we liepen richting mijn kamer. Op mijn bed lag iets en ik schrok me het lazarus!
Op mijn bed lag een grote luier uitgespreid op mijn bed en mijn moeder gebaarde, beval me is een beter woord, om me uit te kleden. "Dan kunnen we even passen of je kleding goed van maat is." Zei ze. Aarzelend begon ik mezelf uit te kleden. Ik voelde een aangenaam onrustig gevoel in mijn onderbroekje. Ik treuzelde nogal en dit tot grote ergernis van mijn moeder. "Opschieten anders zal ik je wel even helpen", zei mijn moeder tegen me. Ik had niet meer aansporing nodig en zorgde dat ik nu snel uit mijn kleren was. Ik moest op de luier op bed gaan liggen en mijn moeder begon me te verzorgen op een babymanier. Ik werd beetgepakt bij mijn enkels en zo omhooggetild. Mijn billen werden gepoederd en gezalfd en zo ook mijn ballen en piemel. En een dikke vette erectie natuurlijk. "Maar goed dat ik je eerst een luier omdoe" zei mijn moeder op een lieve manier tegen me, "op deze manier valt het niet zo op dat er wat met je piepie gebeurt." Ik wist haast niet waar ik kijken moest.
Maar het gekke van alles was dat ik het een verschrikkelijk aangenaam gevoel vond. Het gevoel van de luier tussen mijn benen doortrekken en vastzetten met de luierspelden, het gevoel dat de luier verschrikkelijk strak om me lichaam zat. Het gevoel was een veilig gevoel, een warm gevoel en vooral de aandacht, de bijzondere aandacht die ik opliep zo heel knusjes met mijn moeder. Ik voelde me meer dan klein en dat gevoel vond ik niet vervelend maar héél erg lekker. Er werd een plastic broekje over mijn enkels geschoven en omhoog getrokken.
Ik moest gaan staan en het broekje werd verder op zijn plaats geschoven met de vraag of het allemaal lekker was en een goed gevoel was. Ik wist niet wat ik hierop zou moeten antwoorden. Ik voelde mezelf in héél andere sferen. "Ik heb ook een luierpakje voor je gemaakt lieverd, die doe ik je meteen maar aan en ik hoop dat ik de maat van je god heb ingeschat." Ik moest mijn armen uitsteken en er werd een soort van hemdje en broekje in één over mijn armen geschoven en langs mijn lichaam naar beneden getrokken. Het sloot strak aan mijn lichaam aan. En leek precies de goede pasvorm te hebben. Toen moest ik mee naar beneden voor mijn jurkje en babybroekje te passen en zo zette ik dus mijn eerste stapjes. Een heel vreemd gevoel om zo te lopen met die dikke prop tussen mijn benen. Met iedere stap werd ik er aan herinnerd dat ik iets vreemds tussen mijn benen had zitten en dat rare gevoel in mijn onderbuik wilde ook maar niet ophouden.
Beneden moest ik in het broekje stappen. En dat werd me opgetrokken en dat ik goed keek naar het broekje bekroop me toch een enigszins onaangenaam gevoel. Een verschrikkelijke kleur roze dat was al erg en aan de pijpjes kantjes. En op mijn zitvlak drie stroken kant. Verschrikkelijk kinderachtig maar vooral meisjesachtig en dan de opmerkingen van mijn moeder, "ik vind het héél lief van je dat je naar het feest wilt gekleed als babymeisje." Ik kon me zelfs niet herinneren dat ik enige keus had in de kleding die ik aan wilde.
Ik moest me aan alle kanten laten zien en showen. Het gepluk aan me de opmerkingen over het broekje mijn luierkontje, ik voelde me hoogst ongemakkelijk ondanks het toch wel aangename gevoel wat mijn luier me gaf. Toen werd ik geholpen met het jurkje aantrekken. Ik voelde de stof van het jurkje de kantjes en zo het blote gevoel om mijn benen. Het jurkje werd aan de achterkant dichtgemaakt en het lijfje zat me enorm strak. Ik had het gevoel of het verschrikkelijk wijd stond en helemaal dat het te zien moest zijn dat ik dat gekke broekje aanhad. En dat er nog een luier onder zat verborgen.
In tegenstelling van wat ik dacht vond mijn moeder het jurkje wat te lang en ze zei blij te zijn dat er rekening mee gehouden was dat het jurkje nog wat ingekort moest worden. "Anders zien ze helemaal niet wat een verschrikkelijk leuk broekje dat je aan hebt lieverd." En wreef me even over de achterkant van het broekje wat een verschrikkelijk fijn gevoel gaf. "Je jurkje gaat nog even uit en dan gaat er nog een klein strookje van af aan de onderkant." Ik werd uit mijn jurkje geholpen en mocht even wat voor mezelf gaan doen. Als ik maar niet aan mijn luier kwam. Ik ben naar de bank gaan lopen in de kamer en gaan zitten. Terwijl mijn moeder wat aanpassingen verrichtte aan het jurkje.
In de tijd dat mijn moeder met het jurkje bezig was overdacht ik zo eens de situatie waar ik in verzeild was geraakt. Ik zat een beetje te wiebelen met mijn benen en voelde heel duidelijk de dikke luier tussen mijn benen. En vond het een heerlijk gevoel. En ik begon me een beetje voorstelling te maken hoe er gereageerd zou worden op mijn verkleedpartijtje. En begon me lichtelijk zorgen te maken. Ik stond op van de bank en liep een beetje te ijsberen door de kamer. Ik voelde met iedere stap de luier tussen mijn benen. Ik voelde eens aan de achterkant van mijn babybroekje en héél duidelijk voelde ik de kantjes. De voorkant van mijn broek voelde heerlijk aan, lekker zacht en vooral dik. Het was een zeer prettig aangenaam gevoel. Ook het bijkomende geritsel van het plastic broekje vond ik een zeer aangename ervaring.
Ik werd geroepen door mijn moeder en nogmaals kon ik mijn jurkje aan. En nu was het beter naar de zin van mijn moeder. Ik moest naar boven en mezelf eens bekijken in de spiegel. Ik wist niet wat ik zag. Een grote jongen met een verschrikkelijk kort wijduitstaand jurkje en kon met geen mogelijkheid dat kanten broekje verbergen. En natuurlijk helemaal niet dat er een dikke luier in verstopt zat.
Ik moest nog even wat heen en weer lopen, showen heet dat en mijn moeder was bijzonder benieuwd hoe het jurkje een beet waaierde.
"Het staat je verschrikkelijk leuk dat jurkje" zei mijn moeder en ze liep op de telefoon af en draaide een nummer. Ik had een beetje voorgevoel en dat voorgevoel kwam helemaal uit toe aan de andere kant van de lijn de hoorn werd opgenomen en mijn moeder begon te praten. "Je moet zo eens komen", begon mijn moeder. "Ik heb het jurkje voor het feest af en Peter zit helemaal netjes aangekleed. Ik zou het héél erg leuk vinden als je even kwam met Yvonne om te zeggen of het goed gelukt is."
Ik zat als verstijfd ik kon me niet meer te bewegen. En helemaal kon ik ineens niet meer praten. Ik vond het verschrikkelijk eng en tegelijkertijd verschrikkelijk spannend. Het was dus een beetje dubbel gevoel. Aan de ene kant voelde ik me ongemakkelijk en aan de andere kant vreselijk spannend. Ik was ondanks angst ook weer verschrikkelijk benieuwd.
Lang moest ik niet wachten. Voor ik helemaal tot mezelf kwam ging de keukendeur al open en kwamen mijn vriendin en haar moeder binnen. En natuurlijk heerste er een uitgelaten stemming. Ik was dan wel niet druk maar daarentegen mijn vriendin wel. Het leek wel even een 'adhd' kindje terwijl ze normaal juist de rust zelf is. Ze leek nog wel zenuwachtiger dan ik.
Wat ik verwachtte en eigenlijk een beetje bang voor was bleef uit. Ik werd niet uitgelachen maar juist geprezen omdat ik een babyjurkje aan durfde. Ik moest voor de zoveelste keer me helemaal van top tot teen laten bekijken en de complimentjes waren niet van de lucht. Voor mijn moeder omdat ze zo een lief jurkje had gemaakt en voor mijn omdat ik zo verschrikkelijk dapper was. Ik voelde me beslist niet belachelijk.
Het gevoel van de luier tussen mijn benen vond ik verschrikkelijk fijn. Maar ik voelde een plasje opkomen. En ik kreeg meer en meer aandrang om te plassen en de druk werd onhoudbaar. Ik wist niet goed wat ik moest maar mijn moeder merkte op dat als ik een plas moest het wel in mijn luier kon doen. "Daarvoor is trouwens een luier bedoeld", zei mijn moeder, "om plasjes van kleine kindertjes op te vangen" en streek me over mijn rug en gaf me een paar tikjes tegen mijn luierkont.
Yvonne keek me nieuwsgierig aan en vond me nu wel héél erg stoer! Dat zei ze tenminste, "dat je dat durft zeg om zo in je luier te plassen." Ik keek haar aan en wist niet anders te zeggen dan, "wat moet ik anders?"
Afijn, het zag er naar uit dat ik voorlopig nog met een natte luier aan bleef lopen. Want mijn vader moest toch ook even zien hoe ik aangekleed naar het feest ging. En mijn vriendin en haar moeder maakten nog helemaal geen aanstalten om te vertrekken. Mijn luier hinderde me geenszins en ik was gewoon aan het spelen met Yvonne. We hebben gesjoeld met zijn tweeën. En de luier ik leek er helemaal geen erg meer in te hebben en dat jurkje en broekje, ik vond het een héél erg prettig gevoel worden. Het werd zo langzamerhand etenstijd en mijn buurvrouw en Yvonne namen haastig afscheid.
Volgende confrontatie, wat zou mijn vader zeggen als hij binnen zou komen en ik zo aangekleed rondliep. Mijn moeder maakte beslist geen haast om mijn luiers en andere kleding uit te doen. Integendeel ze vroeg juist of ik het naar mijn zin had in mijn kleding. Ik wist niet goed wat ik hierop moest zeggen. Ik moest bij mijn moeder komen en ze trok me op haar schoot. Ik werd uitbundig geknuffeld en liet haar begaan. Ze voelde aan de voorkant van mijn luier en merkte terloops op dat het tijd werd voor een droge broek. Ik voelde dat ik begon te kleuren. "Of heb je liever een gewoon onderbroekje aan?" Mijn moeder keek me na het stellen van de vraag aan en ik moest wat zeggen. Maar wat moest ik zeggen. Innerlijk voelde ik een heftige tweestrijd. De luier en ook dat jurkje vond ik lekker zitten en tegelijkertijd schaamde ik me wild omdat toe te geven. "Ga nog maar even tv kijken, dan begin ik aan het avondeten."
Ik zat op de bank en voelde me waanzinnig rustig en zat een beetje met mijn benen te wiebelen en voelde op deze manier heel duidelijk dat ik een dikke luier aanhad. En iedere keer als ik op de één of andere manier over mijn jurkje wreef hoorde ik licht geritsel van de stof en dat maakte me helemaal wild. Waanzinnig dat gevoel en ik voelde me erg klein en afhankelijk. Vreemd dat gevoel, schamen en dat schaamtegevoel nog prettig vinden ook. Ik hoorde de achterdeur open gaan en mijn moeder tegen mijn vader praten. Tenminste ik had zo een vermoeden ik ving flarden van het gesprek op en mijn moeder vertelde mijn vader dat ik in mijn 'feestkleding' op de bank zat. Mijn hart voelde ik nu bonzen bij mijn slapen en van zenuwen nog een plasje in mijn luier.
De keukendeur ging open en ik zag mijn vader in de deuropening staan. Hij keek me aan en liep op de bank af. Hij haalde me even aan en liet me gaan staan. Ik voelde me verschrikkelijk zenuwachtig. "Het is een leuk jurkje", zei mijn vader. En streek me even over mijn luierkontje. "Vooral het broekje staat je erg lief." Ik moest me omdraaien en me zo even 'showen' voor mijn vader en ik voelde me verschrikkelijk verlegen. Ondertussen was mijn moeder ook de kamer binnengekomen en vertelde mijn vader dat zelfs Yvonne en haar moeder zeer te spreken waren over de feestkleding van mij.
Het is zeer apart een grote jongen rond te zien lopen met de ze kleding aan was de slotopmerking van mijn vader. Toen vroeg hij aan mij wat ik ervan vond. Ik kleurde voor de zoveelste keer vandaag en antwoordde dat ik het zelf ook wel leuk vond. "En hoe zit je luier?", wilde mijn vader weten. "Hij heeft er al gebruik van gemaakt", grinnikte mijn moeder. ik voelde me nu ongemakkelijk onder al deze aandacht. Ik stond een beetje ongemakkelijk te draaien en voelde nu wel erg duidelijk die dikke luier tussen mijn benen. "Daar is een luier ook voor" wist mijn vader en trok me op zijn schoot. Ondanks dat ik het allemaal knap 'eng' vond voelde ik me toch héél erg rustig worden terwijl ik bij mijn vader op schoot zat. Ik begon me echt heel klein te voelen en dat hinderde me juist helemaal niet.
Hoe het feest zelf verder afliep?
Natuurlijk was ik verschrikkelijk zenuwachtig. Vooral omdat mijn vriendin niet uitgepraat leek te raken over het 'snoezige jurkje' tegenover haar vriendinnen. Ik voelde me er niet makkelijk onder. Vooral niet toen mijn vrienden me er ook nog een keer mee begonnen te plagen.
Die dag op school duurde wel erg lang. En toen het grote feest.
Ik werd na het avondeten gewassen door mijn moeder. Ik werd meegenomen naar mijn slaapkamer. En ik moest op mijn bed gaan liggen in mijn blootje. Net als een baby werd ik verzorgd. Luier aan broekje aan, luierpakje, het feestjurkje, ik moest in dat gehate broekje stappen. Het broekje werd me opgetrokken gecontroleerd of alles van mijn luier erin zat. Ik kreeg witte kniekousjes aan en moest me showen. Ik voelde me reuze belachelijk maar bovenal voelde ik een verschrikkelijk stijve lul in mijn luier.
Ik werd door mijn moeder naar mijn vriendin gebracht en daar weer showen en mocht toen een pop voor de avond uitzoeken. Die ik mocht 'lenen' van mijn vriendin voor deze speciale gelegenheid. En toe op weg naar school. Die luier die ik duidelijk tussen mijn benen voelde. En natuurlijk mensen op straat die ons lachend nakeken. Op school was het ook dikke pret. Voor mijn vrienden en de vriendinnen van mijn vriendin. Ik zag er schattig uit. Herhaaldelijk de opmerking opgelopen of ik nog een groot lief meisje was en dan een hand over de voor of achterkant van mijn luier.
Mijn leraar vond het zelfs nodig om me even op schoot te nemen en me te knuffelen. Ik liet het allemaal maar gebeuren. En met de prijsuitreiking voor wie het leukste verkleed was heb ik ook nog gewonnen.
Thuisgekomen heb ik geslapen met mijn luier om en de volgende ochtend natuurlijk kletsnat wakker geworden. Vanaf die tijd is er veel veranderd voor me.
Op het eerste gezicht een hele vreemde titel. Maar ik zal eerst wat voorinformatie geven. De titel slaat inderdaad op het eerste jurkje wat ik heb gedragen. Weliswaar op een gekostumeerd feest maar vreemd blijft het wel voor veel mensen dat je als jongen een jurkje draagt. De reden was de overgang van basis onderwijs naar middelbaar onderwijs. En op onze 'oude' school is het een traditie dat er een groots afscheidsfeest wordt gegeven.
Ik ben Peter en sinds mijn kleutertijd ben ik bevriend met mijn buurmeisje. We schelen één dag in leeftijd en lijken verschrikkelijk veel op elkaar. En wel zoveel dat onbekende mensen van ons heel gauw de vergissing maken dat we broer en zus zouden zijn. Mijn vader en moeder ontkennen ten stelligste dat ze bemoeienis hebben gehad met het in elkaar zetten van mijn buurmeisje en mijn buurvrouw en buurman bij het ontstaan van mij. Maar eerlijk is eerlijk we lijken heel erg veel op elkaar en die verwarring is dan wel een beetje te begrijpen vooral omdat we ook nog veel met elkaar spelen en zo.
Dat het afscheid van school in zicht kwam en ook de manier waarop we uitgezwaaid zouden worden, kwam mijn moeder al héél gauw met het idee om ons te verkleden als Peter en Yvonne maar dan andersom. En mijn buurvrouw vond het ook een verschrikkelijk leuk idee, ik was geloof ik, de enige die het idee wat minder leuk vond. Het idee om als meisje verkleed naar een feest te moeten gaan stond me dus helemaal niet aan. Er werd een tijdje niet over gesproken en ik maakte mezelf wijs dat het allemaal wel los zou lopen. Dat had ik dus helemaal verkeerd ingeschat.
Op een mooie zomerse namiddag moest ik in de tuin bij mijn moeder komen en ze zei tegen me dat we even naar de buren moesten gaan om in de kast van mijn vriendinnetje te kijken naar een geschikt leuk jurkje voor me. (Ik denk dat het er mee te maken had dat mijn moeder even tevoren naar de stad was geweest om een kraamcadeautje te kopen voor een nichtje van me. Inderdaad een babyjurkje met vreselijk veel strikjes en kantjes en pofmouwtjes ook weer afgezet met een strookje kant. En het broekje was helemaal erg. Aan de pijpjes kantjes, en op de achterkant van het broekje drie stroken kant!)
Ik had hier helemaal niet meer op gerekend en het viel me nogal rauw op mijn dak. En dat verbaasde me nog het meest ik gaf helemaal geen tegengas. Ik liet helemaal niet merken dat ik dat niet wilde. Ik liep zelfs gewoon mee en als in een droom liet ik het me allemaal gebeuren. Yvonne zocht een mooi 'prinsessenjurkje' voor me uit. Het was een jurkje wat verschrikkelijk kort was pofmouwtjes had en vreselijk veel kantjes en een soort van onderrokje moest er bij aan wat nogal wijd het rokje liet plooien. (Een petticoat noemde ze het geloof ik?) "Je moet wel even je broek uitdoen, anders is het helemaal geen gezicht." Giechelde ze een beetje. Daar zat nou net het probleem. Ik schaamde me wild en ik had een verschrikkelijk vreemd gevoel in mijn onderbuik en een vreselijk stijf pikje, ik wist niet wat me overkwam en helemaal niet hoe ik me hieruit moest redden.
Aarzelend maakte ik mijn broek los en liet deze zakken. In deze beschamende toestand stond ik dan voor drie vrouwen, misschien beter gezegd twee vrouwen (mijn moeder en mijn buurvrouw) en een meisje (Yvonne). Ik schaamde me wild en het huilen stond me echt nader dan het lachen. Zelfs werd ik nog een beetje gemaand om op te schieten en niet zo te treuzelen. Met geen mogelijkheid kon ik mijn erectie verbergen, en op de vraag van mijn vriendin "wat is dat", wijzend op mijn eerste erectie kreeg ze haar eerste (summiere) seksuele voorlichting. Ik moest bij mijn moeder komen en deze bekeek me van top tot teen en zei een beetje lachend tegen me, "je lijkt het wel fijn te vinden om een jurkje te dragen?"
Ik had het gevoel dat mijn kop in brand stond na deze opmerking. Ze plukt hier en daar aan het jurkje en nam me mee naar de passpiegel (een meubelstuk wat schijnbaar op iedere meisjeskamer een vaste plek heeft). Ik schrok van het beeld wat ik zag. Dat korte jurkje liet alles van mijn billen zien en natuurlijk mijn erectie en tot overmaat van ramp zat er zelfs aan de voorkant van mijn onderbroekje een duidelijk zichtbare natte plek.
Ik had het niet meer. Ik schaamde me werkelijk helemaal wild. En het vreemde, ik had een ongelofelijk raar gevoel in mijn onderbuik. En al dat gepluk aan me, dat maakte mijn opwinding niet echt minder. Mijn moeder die me een beetje lachend aankeek mijn buurvrouw die mijn moeder assisteerde en mijn vriendinnetje die niet goed begreep wat er allemaal gebeurde. Ze leek het één grote grap te vinden. De achterliggende gedachte was natuurlijk ook wel grappig, (vonden mijn moeder en buurvrouw, mijn mening werd niet gevraagd), ik zou als mijn vriendin verkleed gaan en mijn vriendinnetje als mij maar de uitvoering was zo héél anders. Het ging allemaal helemaal niet zoals ik gedacht had. Eindelijk kon ik het jurkje uitdoen, en weer in mijn broek stappen. Ik schaamde me wezenloos. Vooral om die stijve. Mijn onderbroekje zat me niet lekker meer het plakte een beetje tegen mijn huid aan en voelde wat klammig aan. Gelukkig nu eindelijk weer naar huis.
Ik zag thuis op de keukentafel het kraamcadeautje liggen wat mijn moeder gekocht had voor een nichtje van en in een uiterste wanhoopspoging om het tij te keren zei ik fier: "ik wil best een jurkje dragen maar dan zo een jurkje en broekje" en wees op het babysetje wat op tafel lag. "Anders is er geen denken aan dat ik in een jurk naar het schoolfeest ga." Ik had eigenlijk een ander antwoord verwacht dan ik kreeg van mijn moeder. Ze keek me aan en antwoordde, "dat is goed knulletje, dit komt me eigenlijk veel beter uit. Dan kan je er meteen een luier bij aan zodat dat stijve plassertje niet opvalt, een héél erg goed idee van je Peter!"
Ik vroeg mezelf af of ik hier nu wel wijs aan had gedaan. Ik had beter mijn mond kunnen houden. Later onder het avondeten stelde mijn moeder de overige familieleden op de hoogte van mijn komende gedaanteverwisseling en vooral de oplossing die ik zelf had aangedragen om als soort pseudo 'babymeisje' naar het feest te gaan. Mijn vader verslikte zich en jammer genoeg verbrandde mijn broer zijn mond net niet zijn tong aan de hete soep. Ik voelde me doodongelukkig en vervloekte mezelf vooral mijn grote mond. Die nacht heb ik zeer slecht geslapen.
Tegen de ochtend viel ik pas in slaap. En toen ging de wekker natuurlijk veel te vroeg. Ik was behoorlijk chagrijnig aan de ontbijttafel. Er werd eigenlijk niet veel aandacht aan geschonken. Dat ik boven in de badkamer me zelf stond te wassen bedacht ik de meest enge ziektes die ik op zou kunnen lopen om toch maar dat vervloekte feest (waar ik eerst zo naar uitgekeken had) te ontlopen.
Er werd van beneden af geroepen waar ik bleef en dat ik haast moest maken omdat ik anders te laat op school zou komen met al dat getreuzel.
Ik zuchtte en steunde wat, ik moest haast een hele slechterik geweest in een vorig leven waar ik nu voor moest boeten. Zei ik tegen mezelf in de spiegel. Nogmaals werd ik geroepen, alleen de toon, de manier waarop ik nu werd geroepen maakte echt wel dat ik haast ging maken.
Nu werd het toch wel een beetje menens allemaal en ik maakte maar haast. Beneden aangekomen moest ik beleven direct uit school naar huis te komen. Anders zou mijn moeder op zoek gaan naar me beloofde ze me. Die hele ochtend op school kon ik mijn gedachten niet helemaal leegmaken. Ik bleef maar denken aan dat babyjurkje wat ik met mijn flinke gezicht had aangewezen. En mijn moeder die helemaal opklaarde door te zeggen dat het helemaal heen probleem was om het jurkje voor me na te maken. Ik raakte er meer en meer van overtuigd dat ik een stomme streek had uitgehaald.
De ochtend kroop naar de pauze bel toe en mijn vriendinnetje had ik gemerkt had tegen haar vriendinnen lopen blazen dat ik er op het schoolfeest ééééééénig uit zou zien. "Hé Peter" vroeg ze nog eens aan me. Ik wist niets te zeggen alleen heftig te kleuren en dat raakte me meer van streek en reden voor de vriendinnen van haar om nog meer te gaan giechelen. Ik durfde niet op of om te kijken en was blij dat de verlossende bel klonk voor ons de boodschap dat het speelkwartier voorbij was. En de tijd kroop en kroop maar voort. Uit school had ik me de boodschap van mijn moeder goed in mijn oren zitten en ik was ook vroeger thuis dan normaal. Dat ik de keukendeur binnenstapte kon ik mijn ogen niet geloven. Er lagen op de keukentafel twee identieke babyjurkjes en broekjes, alleen dit verschil, het ene was in een babymaat en het andere jurkje was gewoon in mijn maat. En natuurlijk het broekje. Ik bleef even staan kijken naar de kleding maar dat duurde niet lang.
Mijn moeder kwam de keuken binnen en begroette me hartelijk. "Zo loop meteen maar mee naar je kamer en neem je feestkleding maar meteen mee", en moest achter mijn moeder aan lopen en we liepen richting mijn kamer. Op mijn bed lag iets en ik schrok me het lazarus!
Op mijn bed lag een grote luier uitgespreid op mijn bed en mijn moeder gebaarde, beval me is een beter woord, om me uit te kleden. "Dan kunnen we even passen of je kleding goed van maat is." Zei ze. Aarzelend begon ik mezelf uit te kleden. Ik voelde een aangenaam onrustig gevoel in mijn onderbroekje. Ik treuzelde nogal en dit tot grote ergernis van mijn moeder. "Opschieten anders zal ik je wel even helpen", zei mijn moeder tegen me. Ik had niet meer aansporing nodig en zorgde dat ik nu snel uit mijn kleren was. Ik moest op de luier op bed gaan liggen en mijn moeder begon me te verzorgen op een babymanier. Ik werd beetgepakt bij mijn enkels en zo omhooggetild. Mijn billen werden gepoederd en gezalfd en zo ook mijn ballen en piemel. En een dikke vette erectie natuurlijk. "Maar goed dat ik je eerst een luier omdoe" zei mijn moeder op een lieve manier tegen me, "op deze manier valt het niet zo op dat er wat met je piepie gebeurt." Ik wist haast niet waar ik kijken moest.
Maar het gekke van alles was dat ik het een verschrikkelijk aangenaam gevoel vond. Het gevoel van de luier tussen mijn benen doortrekken en vastzetten met de luierspelden, het gevoel dat de luier verschrikkelijk strak om me lichaam zat. Het gevoel was een veilig gevoel, een warm gevoel en vooral de aandacht, de bijzondere aandacht die ik opliep zo heel knusjes met mijn moeder. Ik voelde me meer dan klein en dat gevoel vond ik niet vervelend maar héél erg lekker. Er werd een plastic broekje over mijn enkels geschoven en omhoog getrokken.
Ik moest gaan staan en het broekje werd verder op zijn plaats geschoven met de vraag of het allemaal lekker was en een goed gevoel was. Ik wist niet wat ik hierop zou moeten antwoorden. Ik voelde mezelf in héél andere sferen. "Ik heb ook een luierpakje voor je gemaakt lieverd, die doe ik je meteen maar aan en ik hoop dat ik de maat van je god heb ingeschat." Ik moest mijn armen uitsteken en er werd een soort van hemdje en broekje in één over mijn armen geschoven en langs mijn lichaam naar beneden getrokken. Het sloot strak aan mijn lichaam aan. En leek precies de goede pasvorm te hebben. Toen moest ik mee naar beneden voor mijn jurkje en babybroekje te passen en zo zette ik dus mijn eerste stapjes. Een heel vreemd gevoel om zo te lopen met die dikke prop tussen mijn benen. Met iedere stap werd ik er aan herinnerd dat ik iets vreemds tussen mijn benen had zitten en dat rare gevoel in mijn onderbuik wilde ook maar niet ophouden.
Beneden moest ik in het broekje stappen. En dat werd me opgetrokken en dat ik goed keek naar het broekje bekroop me toch een enigszins onaangenaam gevoel. Een verschrikkelijke kleur roze dat was al erg en aan de pijpjes kantjes. En op mijn zitvlak drie stroken kant. Verschrikkelijk kinderachtig maar vooral meisjesachtig en dan de opmerkingen van mijn moeder, "ik vind het héél lief van je dat je naar het feest wilt gekleed als babymeisje." Ik kon me zelfs niet herinneren dat ik enige keus had in de kleding die ik aan wilde.
Ik moest me aan alle kanten laten zien en showen. Het gepluk aan me de opmerkingen over het broekje mijn luierkontje, ik voelde me hoogst ongemakkelijk ondanks het toch wel aangename gevoel wat mijn luier me gaf. Toen werd ik geholpen met het jurkje aantrekken. Ik voelde de stof van het jurkje de kantjes en zo het blote gevoel om mijn benen. Het jurkje werd aan de achterkant dichtgemaakt en het lijfje zat me enorm strak. Ik had het gevoel of het verschrikkelijk wijd stond en helemaal dat het te zien moest zijn dat ik dat gekke broekje aanhad. En dat er nog een luier onder zat verborgen.
In tegenstelling van wat ik dacht vond mijn moeder het jurkje wat te lang en ze zei blij te zijn dat er rekening mee gehouden was dat het jurkje nog wat ingekort moest worden. "Anders zien ze helemaal niet wat een verschrikkelijk leuk broekje dat je aan hebt lieverd." En wreef me even over de achterkant van het broekje wat een verschrikkelijk fijn gevoel gaf. "Je jurkje gaat nog even uit en dan gaat er nog een klein strookje van af aan de onderkant." Ik werd uit mijn jurkje geholpen en mocht even wat voor mezelf gaan doen. Als ik maar niet aan mijn luier kwam. Ik ben naar de bank gaan lopen in de kamer en gaan zitten. Terwijl mijn moeder wat aanpassingen verrichtte aan het jurkje.
In de tijd dat mijn moeder met het jurkje bezig was overdacht ik zo eens de situatie waar ik in verzeild was geraakt. Ik zat een beetje te wiebelen met mijn benen en voelde heel duidelijk de dikke luier tussen mijn benen. En vond het een heerlijk gevoel. En ik begon me een beetje voorstelling te maken hoe er gereageerd zou worden op mijn verkleedpartijtje. En begon me lichtelijk zorgen te maken. Ik stond op van de bank en liep een beetje te ijsberen door de kamer. Ik voelde met iedere stap de luier tussen mijn benen. Ik voelde eens aan de achterkant van mijn babybroekje en héél duidelijk voelde ik de kantjes. De voorkant van mijn broek voelde heerlijk aan, lekker zacht en vooral dik. Het was een zeer prettig aangenaam gevoel. Ook het bijkomende geritsel van het plastic broekje vond ik een zeer aangename ervaring.
Ik werd geroepen door mijn moeder en nogmaals kon ik mijn jurkje aan. En nu was het beter naar de zin van mijn moeder. Ik moest naar boven en mezelf eens bekijken in de spiegel. Ik wist niet wat ik zag. Een grote jongen met een verschrikkelijk kort wijduitstaand jurkje en kon met geen mogelijkheid dat kanten broekje verbergen. En natuurlijk helemaal niet dat er een dikke luier in verstopt zat.
Ik moest nog even wat heen en weer lopen, showen heet dat en mijn moeder was bijzonder benieuwd hoe het jurkje een beet waaierde.
"Het staat je verschrikkelijk leuk dat jurkje" zei mijn moeder en ze liep op de telefoon af en draaide een nummer. Ik had een beetje voorgevoel en dat voorgevoel kwam helemaal uit toe aan de andere kant van de lijn de hoorn werd opgenomen en mijn moeder begon te praten. "Je moet zo eens komen", begon mijn moeder. "Ik heb het jurkje voor het feest af en Peter zit helemaal netjes aangekleed. Ik zou het héél erg leuk vinden als je even kwam met Yvonne om te zeggen of het goed gelukt is."
Ik zat als verstijfd ik kon me niet meer te bewegen. En helemaal kon ik ineens niet meer praten. Ik vond het verschrikkelijk eng en tegelijkertijd verschrikkelijk spannend. Het was dus een beetje dubbel gevoel. Aan de ene kant voelde ik me ongemakkelijk en aan de andere kant vreselijk spannend. Ik was ondanks angst ook weer verschrikkelijk benieuwd.
Lang moest ik niet wachten. Voor ik helemaal tot mezelf kwam ging de keukendeur al open en kwamen mijn vriendin en haar moeder binnen. En natuurlijk heerste er een uitgelaten stemming. Ik was dan wel niet druk maar daarentegen mijn vriendin wel. Het leek wel even een 'adhd' kindje terwijl ze normaal juist de rust zelf is. Ze leek nog wel zenuwachtiger dan ik.
Wat ik verwachtte en eigenlijk een beetje bang voor was bleef uit. Ik werd niet uitgelachen maar juist geprezen omdat ik een babyjurkje aan durfde. Ik moest voor de zoveelste keer me helemaal van top tot teen laten bekijken en de complimentjes waren niet van de lucht. Voor mijn moeder omdat ze zo een lief jurkje had gemaakt en voor mijn omdat ik zo verschrikkelijk dapper was. Ik voelde me beslist niet belachelijk.
Het gevoel van de luier tussen mijn benen vond ik verschrikkelijk fijn. Maar ik voelde een plasje opkomen. En ik kreeg meer en meer aandrang om te plassen en de druk werd onhoudbaar. Ik wist niet goed wat ik moest maar mijn moeder merkte op dat als ik een plas moest het wel in mijn luier kon doen. "Daarvoor is trouwens een luier bedoeld", zei mijn moeder, "om plasjes van kleine kindertjes op te vangen" en streek me over mijn rug en gaf me een paar tikjes tegen mijn luierkont.
Yvonne keek me nieuwsgierig aan en vond me nu wel héél erg stoer! Dat zei ze tenminste, "dat je dat durft zeg om zo in je luier te plassen." Ik keek haar aan en wist niet anders te zeggen dan, "wat moet ik anders?"
Afijn, het zag er naar uit dat ik voorlopig nog met een natte luier aan bleef lopen. Want mijn vader moest toch ook even zien hoe ik aangekleed naar het feest ging. En mijn vriendin en haar moeder maakten nog helemaal geen aanstalten om te vertrekken. Mijn luier hinderde me geenszins en ik was gewoon aan het spelen met Yvonne. We hebben gesjoeld met zijn tweeën. En de luier ik leek er helemaal geen erg meer in te hebben en dat jurkje en broekje, ik vond het een héél erg prettig gevoel worden. Het werd zo langzamerhand etenstijd en mijn buurvrouw en Yvonne namen haastig afscheid.
Volgende confrontatie, wat zou mijn vader zeggen als hij binnen zou komen en ik zo aangekleed rondliep. Mijn moeder maakte beslist geen haast om mijn luiers en andere kleding uit te doen. Integendeel ze vroeg juist of ik het naar mijn zin had in mijn kleding. Ik wist niet goed wat ik hierop moest zeggen. Ik moest bij mijn moeder komen en ze trok me op haar schoot. Ik werd uitbundig geknuffeld en liet haar begaan. Ze voelde aan de voorkant van mijn luier en merkte terloops op dat het tijd werd voor een droge broek. Ik voelde dat ik begon te kleuren. "Of heb je liever een gewoon onderbroekje aan?" Mijn moeder keek me na het stellen van de vraag aan en ik moest wat zeggen. Maar wat moest ik zeggen. Innerlijk voelde ik een heftige tweestrijd. De luier en ook dat jurkje vond ik lekker zitten en tegelijkertijd schaamde ik me wild omdat toe te geven. "Ga nog maar even tv kijken, dan begin ik aan het avondeten."
Ik zat op de bank en voelde me waanzinnig rustig en zat een beetje met mijn benen te wiebelen en voelde op deze manier heel duidelijk dat ik een dikke luier aanhad. En iedere keer als ik op de één of andere manier over mijn jurkje wreef hoorde ik licht geritsel van de stof en dat maakte me helemaal wild. Waanzinnig dat gevoel en ik voelde me erg klein en afhankelijk. Vreemd dat gevoel, schamen en dat schaamtegevoel nog prettig vinden ook. Ik hoorde de achterdeur open gaan en mijn moeder tegen mijn vader praten. Tenminste ik had zo een vermoeden ik ving flarden van het gesprek op en mijn moeder vertelde mijn vader dat ik in mijn 'feestkleding' op de bank zat. Mijn hart voelde ik nu bonzen bij mijn slapen en van zenuwen nog een plasje in mijn luier.
De keukendeur ging open en ik zag mijn vader in de deuropening staan. Hij keek me aan en liep op de bank af. Hij haalde me even aan en liet me gaan staan. Ik voelde me verschrikkelijk zenuwachtig. "Het is een leuk jurkje", zei mijn vader. En streek me even over mijn luierkontje. "Vooral het broekje staat je erg lief." Ik moest me omdraaien en me zo even 'showen' voor mijn vader en ik voelde me verschrikkelijk verlegen. Ondertussen was mijn moeder ook de kamer binnengekomen en vertelde mijn vader dat zelfs Yvonne en haar moeder zeer te spreken waren over de feestkleding van mij.
Het is zeer apart een grote jongen rond te zien lopen met de ze kleding aan was de slotopmerking van mijn vader. Toen vroeg hij aan mij wat ik ervan vond. Ik kleurde voor de zoveelste keer vandaag en antwoordde dat ik het zelf ook wel leuk vond. "En hoe zit je luier?", wilde mijn vader weten. "Hij heeft er al gebruik van gemaakt", grinnikte mijn moeder. ik voelde me nu ongemakkelijk onder al deze aandacht. Ik stond een beetje ongemakkelijk te draaien en voelde nu wel erg duidelijk die dikke luier tussen mijn benen. "Daar is een luier ook voor" wist mijn vader en trok me op zijn schoot. Ondanks dat ik het allemaal knap 'eng' vond voelde ik me toch héél erg rustig worden terwijl ik bij mijn vader op schoot zat. Ik begon me echt heel klein te voelen en dat hinderde me juist helemaal niet.
Hoe het feest zelf verder afliep?
Natuurlijk was ik verschrikkelijk zenuwachtig. Vooral omdat mijn vriendin niet uitgepraat leek te raken over het 'snoezige jurkje' tegenover haar vriendinnen. Ik voelde me er niet makkelijk onder. Vooral niet toen mijn vrienden me er ook nog een keer mee begonnen te plagen.
Die dag op school duurde wel erg lang. En toen het grote feest.
Ik werd na het avondeten gewassen door mijn moeder. Ik werd meegenomen naar mijn slaapkamer. En ik moest op mijn bed gaan liggen in mijn blootje. Net als een baby werd ik verzorgd. Luier aan broekje aan, luierpakje, het feestjurkje, ik moest in dat gehate broekje stappen. Het broekje werd me opgetrokken gecontroleerd of alles van mijn luier erin zat. Ik kreeg witte kniekousjes aan en moest me showen. Ik voelde me reuze belachelijk maar bovenal voelde ik een verschrikkelijk stijve lul in mijn luier.
Ik werd door mijn moeder naar mijn vriendin gebracht en daar weer showen en mocht toen een pop voor de avond uitzoeken. Die ik mocht 'lenen' van mijn vriendin voor deze speciale gelegenheid. En toe op weg naar school. Die luier die ik duidelijk tussen mijn benen voelde. En natuurlijk mensen op straat die ons lachend nakeken. Op school was het ook dikke pret. Voor mijn vrienden en de vriendinnen van mijn vriendin. Ik zag er schattig uit. Herhaaldelijk de opmerking opgelopen of ik nog een groot lief meisje was en dan een hand over de voor of achterkant van mijn luier.
Mijn leraar vond het zelfs nodig om me even op schoot te nemen en me te knuffelen. Ik liet het allemaal maar gebeuren. En met de prijsuitreiking voor wie het leukste verkleed was heb ik ook nog gewonnen.
Thuisgekomen heb ik geslapen met mijn luier om en de volgende ochtend natuurlijk kletsnat wakker geworden. Vanaf die tijd is er veel veranderd voor me.
