Lily liep over het industrieterrein naar de bouwmarkt. Ze had een nieuw huisje gevonden, maar er moest het één en ander aan gebeuren, waaronder de badkamer. Ze hoopte een mooi toiletpot te kunnen vinden. Haar budget was niet al te hoog en deze bouwmarkt, hoewel obscuur, had in ieder geval lage prijzen. Wel had ze spijt van de keuze om een halflange rok te dragen, want zo vroeg in de ochtend was het nog best wel fris, dus ze stapte flink door.
Met haar 26 lentes en knappe verschijning trok van menig mannenoog, maar wist vaak niet hoe om te gaan met de aandacht. Ze gaf dan maar een verkeerd telefoonnummer of deed alsof haar neusje bloedde en liep gehaast door. "Zonde." zeggen haar vriendinnen altijd. "Zo'n lekkere meid als jij kan zo aan een leuke knul komen." Haar beste vriendin zei onlangs nog: "Het is dat ik echt alleen voor mannen ga, anders had ik je allang zelf mee naar huis genomen."
Binnengekomen werd ze begroet door een dame achter de kassa. Schuchter groette ze terug. "Kan ik u helpen, mevrouw?" bood de medewerkster aan. "Nee hoor," zei Lily zachtjes, "ik kijk zelf wel even." Met vlotte tred liep ze verder, richting de sanitaire producten. "Lekker warm hierbinnen." dacht ze. Zo vroeg op de ochtend was er haast nog niemand aanwezig, dus haar volgende gedachte was: "Heerlijk."
Aangekomen op haar bestemming zag Lily een behoorlijk aanbod aan toiletpotten. Ze begon ze één voor één te bekijken. Eigenlijk wist ze niet goed waar ze naar op zoek was. Behalve de prijs, waar moest ze op letten? "Goedemorgen!" klonk het ineens achter haar, waardoor Lily verschrikt omdraaide. Voor zich zag ze een net geklede heer, eind dertig schatte ze hem. Alsof hij haar gedachten kon lezen begon hij: "Laat me u helpen een geschikte keuze te maken, mevrouw. Loopt u maar even mee."
Nog wat verdwaasd van de plotselinge verschijning hobbelde ze achter de heer aan, naar een iets afgelegen hoek. "Ach, waar zijn mijn manieren. Mijn naam is Foppe. Foppe Pluim." Hij stak zijn hand uit en Lily gaf hem een slap handje. "Hi, ehm, Ik ben Lily de Leeuw. Ik-", maar de man ging verder: "Mevrouw de Leeuw, zo veel mensen maken de verkeerde keuze bij het uitzoeken van een toiletpot. Wist u dat de verkeerde hoogte zorgt dat de stoelgang niet goed de endeldarm kan verlaten, wat leidt tot een verhoogde kans op aandoeningen?" Lily trachtte te antwoorden: "Nou, ehm, daar heb ik wel eens-", maar wederom viel meneer Pluim naar in de rede: "Laat ik u even opmeten." en pakte een meetlint uit een van zijn zakken.
Zonder verdere uitleg rolde hij het meetlint uit en hield deze naast het onderbeen van Lily, dan het bovenbeen en ten slotte nam hij haar totale lengte op. Ondertussen klonk het "hmm" en "aha". Hij rolde het lint op en stopte het terug. Uit een andere zak nu toverde hij een notitieblok en een pen en begon ijverig notities te maken. "Kijk, mevrouw De Leeuw," zei de heer, wijzend naar een toiletpot, "deze is denk ik uw maat. Gaat u maar zitten." Hij opende het deksel met zijn ene hand en maakte een uitnodigend gebaar met de andere.
Lily deed wat de de heer Pluim zei. "Hij zal het wel weten." dacht ze en nam plaats. Met haar benen raakte ze makkelijk de grond. Lily zei: "Nou, deze zit prima. En wat mag deze ko-". Verder kwam ze niet, want de man had verdere instructies voor haar: "Even goed naar achteren gaan zitten. Zo ja. En nu de rug recht." Nu kwam Lily maar amper met haar benen op de grond. "Nee, dan misschien toch maar deze." zei de heer, wijzend naar een iets lager model. "Ja, gaat u maar weer precies zo zitten als net. Juist. Deze lijkt prima voor uw, mevrouw De Leeuw. Maar om het écht zeker te weten moet u de proef op de som nemen."
"Hoe d-, wat?" stamelde Lily. "Ik leg het uit, mevrouw." zei meneer Pluim. "Het is van uiterste noodzaak het toilet uit te proberen voor de aanschaf. Hoewel deze toiletpot voor u de juiste hoogte lijkt te hebben, is iedereen anders. Iedereen doet de behoefte nét iets anders. De een leunt meer naar voren, de ander juist wat naar achteren, of misschien wel opzij. Samen met de tips die ik u zojuist gaf moet u ondervinden wat voor ú de juiste houding is, en of dít de juiste pot is om u daarin te accommoderen." Lisa dacht verbijsterd na en antwoordde in een iets opgelaten toon: "Dat kan allemaal zijn, maar ga hier toch niet openlijk zitten drukken?"
De man maakte een gebaar om het stemniveau van Lily omlaag bij te stellen. "Natuurlijk niet, mevrouw De Leeuw. Zoiets doen we toch niet? Bovendien zijn deze toiletten niet eens aangesloten op het riool." Lily kalmeerde iets en lachte: "Ik ben ook zo'n gans. Ik moet u helemaal verkeerd begrepen hebben, meneer Pluim." De heer antwoordde: "Nou en of. Kijk, dit bedoel ik." Ditmaal reek hij zijn pak binnen om een voorwerp te bemachtigen. Tot de verbijstering van Lily was het een luier.
"Maar... maar..." probeerde Lily, in een poging een zinnige vraag te stellen. "Er is niets aan de hand, mevrouw. We doen dit dagelijks met klanten. U kunt zich omkleden in de toiletten en het onder uw gebruikelijke kleding aandoen. Naderhand kunt u zich daar weer verschonen. Lily protesteerde: "Dat kan zijn, maar toch weet ik niet of dit wel zo'n goed idee vind." De man drong aan: "Ik snap uw terughoudendheid, mevrouw De Leeuw. Voor ons is het echter uiterst belangrijk dat onze klanten de juiste keuzes kunnen maken en daarom graag bij ons terugkomen. Om woord bij daad te voegen wil ik u een korting van twintig procent aanbieden op het toilet dat u vandaag gaat aanschaffen." Lily dacht even na. Ze wist dat ze zuinig aan moest doen. Vooral nu met de verhuizing. "Eh... nou, OK dan. Geef maar hier." Meneer Pluim overhandigde haar de luier. "Waar zijn de toiletten?" vroeg ze. De man antwoordde: "Hier vlakbij, daar gelijk om de hoek."
Op het toilet aangekomen stapte Lily in een stal. Keuze had ze zat, want er was nog niemand anders. Ze voelde het materiaal van de luier en nam het goed in zich op. Het gekraak van de luier ontging haar ook niet. "Wat vreemd toch, zo'n ding." dacht ze bij zichzelf, haast in trance van de gewaarwording. Ineens voelde ze aandrang in haar buik opzetten, wat haar wakker schudde. "Goede timing." fluisterde ze tegen zichzelf. Haar slip trok ze onder haar rok vandaan, en deze werd met even tobben vervangen met de luier. Ze werd flink nerveus, wat de aandrang versterkte.
"Beetje raar, maar niet verkeerd." was de voorlopige conclusie van Lily. Haar rok liet ze weer zakken. Haar slip deed ze in haar handtas. Ze verliet het toilet. Haar pas werd iets bemoeilijkt door de prop tussen haar benen, maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door de adrenaline in haar systeem. Zodoende duurde de terugweg iets korter. "Ah, mevrouw De Leeuw, daar bent u weer." zei de man. "Bent u er klaar voor om de proef op de som te nemen?" Met een iets sceptische toon luidde het antwoord: "Zo klaar als maar zijn kan." Met een sierlijk gebaar nodigde meneer Pluim Lily uit om plaats te nemen. Lily plantte haar geluierde achterwerk op de aangewezen toiletpot. "Precies zoals ik u geleerd heb, mevrouw." Lily verstelde haar positie op aanwijzing van de man. Ze sloot haar ogen, nam diep adem en begon te persen.
De eerste keutel vulde met een duidelijk hoorbaar gekraak de luier. Een halfzachte massa had zich een baan gewerkt tussen haar billen en de luier. Hoewel Lily nog niet klaar was, merkte ze gelijk al dat haar billen noch haar luier werden ontzien door deze lading. Ook kon een poepluchtje niet uitblijven. "OK, heeft u wat u nodig heeft? Is dit toilet de juiste" Meneer Pluim keek peinzend. "Hmm, ik zie dat u iets voorover buigt tijdens de daad. U bent meer gebaat bij een nog iets lager model. Die daar." Hij liep terstond er naar toe, zonder de reactie van Lily af te wachten. Met knikkende knieën stond Lily op van het toilet. Ze voelde de warme, vochtige lading verschuiven. Met een nu echt duidelijk aanwezige waggel maakte ze een baan naar het andere toilet, terwijl ze de lading tussen haar billen voelde smeren. "Dit kan het maar beter waard zijn." dacht ze bij zichzelf, en nam plaats op wat hét model voor haar moest zijn om haar stoelgang te faciliteren.
Al snel begon ze weer te persen en een tweede drol vergezelde de eerste, inmiddels overal uitgesmeerde drol. "Juist, prima!" moedigde de man haar aan. "U moet echt alles eruit drukken." De laatste keutel vergde iets meer moeite door het gebrek aan ruimte. Ze perste en perste, wat haar hoofd rood deed aanlopen. Haar moeite werd beloond: de derde keutel had onder hevige druk haar darmen verlaten. Alle poep samen had zich een weg gebaand naar ieder beschikbaar hoekje en gaatje. Alsof de aanwezigheid van de ontlasting in de luier nog niet overduidelijk voor haar was, was de poeplucht inmiddels behoorlijk aanwezig.
"Klaar." verkondigde Lily aan meneer Pluim. "Dat zullen we wel eens zien, mevrouw De Leeuw. Komt u maar even staan." zei de man. "Wat nú weer?" dacht Lily bij zichzelf. Ze deed wat hij zij en stond op. Doordat haar houding veranderde verschoof wederom de verse lading naar de zojuist beschikbaar gekomen ruimte. "Gaat u maar even op uw hurken zitten." Lily zakte door, en wéér voelde ze in detail de warme poep heen gaan waar het maar wilde. "OK, dit is dé proef op de som. Als u nu er écht niets meer uitkrijgt, dan weten we dat we bij de juiste zijn aangekomen." was de verklaring. "Wel, daar gaan we weer." dacht Lily. Een diepe adem later perste ze uit alle macht. Haar poepgaatje opende zich, waarbij het contact maakte met de aanwezige ontlasting. Ondanks de heftige persbewegingen kwam niets meer tevoorschijn uit haar anus. Ze zette haar benen nog iets wijder en kwam met haar al volle luier bijna tot de grond, maar hoe ze ook perste, er kwam niets meer tevoorschijn uit haar poepgaatje. Ze gaf het op en sloot haar sterretje weer, waarbij ze opnieuw de textuur van de ontlasting waarnam.
"En?" vroeg de man. "Ja, echt álles is eruit gekomen. Dit wordt hem dus?" vroeg ze. Lily kwam weer overeind. Iets te snel, vooral na al dat hevige persen, en werd duizelig en dreigde te vallen. Meneer Pluim deed haastig enkele passen in haar richting en greep haar beet, met één hand op de poepluier. "Het gaat alweer!" zei Lily, verschrikt door zowel de ongetwijfeld goedbedoelde actie van de man als het pletten van de lading tussen haar billen en haar luier. "Oh, excuses hoor, mevrouw." verontschuldigde meneer Pluim zich. "Geeft niet. OK, dus de keuze valt hierop. Wat wordt dan de prijs?" De heer glimlachte en zei: "Fijn dat we een geschikt product voor u hebben kunnen vinden. Ik stel gelijk de offerte op en ik geef u wat doekjes om te kunnen verscho-." In zijn zakken zoekend kwam zijn zin tot stilstand. "Ah, excuseert u mij even, mevrouw De Leeuw. Ik ben de doekjes vergeten. Wacht u even hier terwijl ik deze ophaal. Ik neem gelijk de offerte voor u mee." Daar liep meneer Pluim weg, richting de kassa.
Na al dit gebeuren ging er heel wat door haar hoofd heen. "Is dit echt wel een paar tientjes waard? Maar ja, ik kan het goed gebruiken. En eigenlijk... eigenlijk is zo'n volle luier nog niet eens zo vies als dat ik gedacht had." Heimelijk begon ze iets met haar heupen te wiegen, wat wederom voor schuiven van de lading veroorzaakte, voor zover dat nog mogelijk was.
Zo verstreken een aantal minuten. Er begonnen wat meer mensen in de winkel te komen, merkte ze. Gelukkig nog niet dicht bij haar in de buurt, want de poeplucht begon nu toch echt wel te overheersen. Haar groeiende fascinatie voor de luier en diens inhoud ten spijt begon ze een paar minuten later toch wel nerveus te worden. Waar was die man toch? Inmiddels stond er een echtpaar zo'n tien meter van haar vandaan. Haar billen knepen zich samen en schraapten over het luiermateriaal, om zo nog meer beetje poep te verzamelen tussen haar billen en deze extra te pletten. Gelukkig ging het echtpaar weer de andere kant op, zonder iets gemerkt te hebben van haar benarde situatie.
Nóg een paar minuten later kwam er een jongeman van ongeveer haar leeftijd zo'n vijf meter van haar af staan. Lily had het niet meer en baande zich zo onopvallend mogelijk een weg naar de kassa. Bij het passeren van de jongeman leek hij zijn neus richting haar te keren en te snuffelen. Of was dat haar verbeelding? Ze kon zich geen afleiding permitteren en richtte haar concentratie zich volledig om haar pas zo normaal mogelijk te houden. Wat geen eenvoudige opgave was, want bij iedere stap voelde ze de zachte, nog warme lading verschuiven.
Twee minuutjes later was de bij de kassa, hoewel het als veel langer aanvoelde. ndanks de toegenomen drukte was de kassa gelukkig vrij. Dezelfde dame als eerder zag haar aan komen lopen. De iets aparte pas van Lily moet haar zijn opgevallen, want ze keek haar een beetje scheef aan. "Kan ik u helpen?" vroeg ze, toch vriendelijk. "Nou, ehm, uw collega meneer Pluim zou wat voor me halen... Heeft u hem gezien?" De blik van de medewerkster veranderde van vriendelijk naar verbaasd, en na even de lucht geroken te hebben naar ietwat zuur. Het uiteindelijke antwoord van de dame achter de kassa luidde: "Ehm, mevrouw, er werkt hier geen meneer Pluim."
Met haar 26 lentes en knappe verschijning trok van menig mannenoog, maar wist vaak niet hoe om te gaan met de aandacht. Ze gaf dan maar een verkeerd telefoonnummer of deed alsof haar neusje bloedde en liep gehaast door. "Zonde." zeggen haar vriendinnen altijd. "Zo'n lekkere meid als jij kan zo aan een leuke knul komen." Haar beste vriendin zei onlangs nog: "Het is dat ik echt alleen voor mannen ga, anders had ik je allang zelf mee naar huis genomen."
Binnengekomen werd ze begroet door een dame achter de kassa. Schuchter groette ze terug. "Kan ik u helpen, mevrouw?" bood de medewerkster aan. "Nee hoor," zei Lily zachtjes, "ik kijk zelf wel even." Met vlotte tred liep ze verder, richting de sanitaire producten. "Lekker warm hierbinnen." dacht ze. Zo vroeg op de ochtend was er haast nog niemand aanwezig, dus haar volgende gedachte was: "Heerlijk."
Aangekomen op haar bestemming zag Lily een behoorlijk aanbod aan toiletpotten. Ze begon ze één voor één te bekijken. Eigenlijk wist ze niet goed waar ze naar op zoek was. Behalve de prijs, waar moest ze op letten? "Goedemorgen!" klonk het ineens achter haar, waardoor Lily verschrikt omdraaide. Voor zich zag ze een net geklede heer, eind dertig schatte ze hem. Alsof hij haar gedachten kon lezen begon hij: "Laat me u helpen een geschikte keuze te maken, mevrouw. Loopt u maar even mee."
Nog wat verdwaasd van de plotselinge verschijning hobbelde ze achter de heer aan, naar een iets afgelegen hoek. "Ach, waar zijn mijn manieren. Mijn naam is Foppe. Foppe Pluim." Hij stak zijn hand uit en Lily gaf hem een slap handje. "Hi, ehm, Ik ben Lily de Leeuw. Ik-", maar de man ging verder: "Mevrouw de Leeuw, zo veel mensen maken de verkeerde keuze bij het uitzoeken van een toiletpot. Wist u dat de verkeerde hoogte zorgt dat de stoelgang niet goed de endeldarm kan verlaten, wat leidt tot een verhoogde kans op aandoeningen?" Lily trachtte te antwoorden: "Nou, ehm, daar heb ik wel eens-", maar wederom viel meneer Pluim naar in de rede: "Laat ik u even opmeten." en pakte een meetlint uit een van zijn zakken.
Zonder verdere uitleg rolde hij het meetlint uit en hield deze naast het onderbeen van Lily, dan het bovenbeen en ten slotte nam hij haar totale lengte op. Ondertussen klonk het "hmm" en "aha". Hij rolde het lint op en stopte het terug. Uit een andere zak nu toverde hij een notitieblok en een pen en begon ijverig notities te maken. "Kijk, mevrouw De Leeuw," zei de heer, wijzend naar een toiletpot, "deze is denk ik uw maat. Gaat u maar zitten." Hij opende het deksel met zijn ene hand en maakte een uitnodigend gebaar met de andere.
Lily deed wat de de heer Pluim zei. "Hij zal het wel weten." dacht ze en nam plaats. Met haar benen raakte ze makkelijk de grond. Lily zei: "Nou, deze zit prima. En wat mag deze ko-". Verder kwam ze niet, want de man had verdere instructies voor haar: "Even goed naar achteren gaan zitten. Zo ja. En nu de rug recht." Nu kwam Lily maar amper met haar benen op de grond. "Nee, dan misschien toch maar deze." zei de heer, wijzend naar een iets lager model. "Ja, gaat u maar weer precies zo zitten als net. Juist. Deze lijkt prima voor uw, mevrouw De Leeuw. Maar om het écht zeker te weten moet u de proef op de som nemen."
"Hoe d-, wat?" stamelde Lily. "Ik leg het uit, mevrouw." zei meneer Pluim. "Het is van uiterste noodzaak het toilet uit te proberen voor de aanschaf. Hoewel deze toiletpot voor u de juiste hoogte lijkt te hebben, is iedereen anders. Iedereen doet de behoefte nét iets anders. De een leunt meer naar voren, de ander juist wat naar achteren, of misschien wel opzij. Samen met de tips die ik u zojuist gaf moet u ondervinden wat voor ú de juiste houding is, en of dít de juiste pot is om u daarin te accommoderen." Lisa dacht verbijsterd na en antwoordde in een iets opgelaten toon: "Dat kan allemaal zijn, maar ga hier toch niet openlijk zitten drukken?"
De man maakte een gebaar om het stemniveau van Lily omlaag bij te stellen. "Natuurlijk niet, mevrouw De Leeuw. Zoiets doen we toch niet? Bovendien zijn deze toiletten niet eens aangesloten op het riool." Lily kalmeerde iets en lachte: "Ik ben ook zo'n gans. Ik moet u helemaal verkeerd begrepen hebben, meneer Pluim." De heer antwoordde: "Nou en of. Kijk, dit bedoel ik." Ditmaal reek hij zijn pak binnen om een voorwerp te bemachtigen. Tot de verbijstering van Lily was het een luier.
"Maar... maar..." probeerde Lily, in een poging een zinnige vraag te stellen. "Er is niets aan de hand, mevrouw. We doen dit dagelijks met klanten. U kunt zich omkleden in de toiletten en het onder uw gebruikelijke kleding aandoen. Naderhand kunt u zich daar weer verschonen. Lily protesteerde: "Dat kan zijn, maar toch weet ik niet of dit wel zo'n goed idee vind." De man drong aan: "Ik snap uw terughoudendheid, mevrouw De Leeuw. Voor ons is het echter uiterst belangrijk dat onze klanten de juiste keuzes kunnen maken en daarom graag bij ons terugkomen. Om woord bij daad te voegen wil ik u een korting van twintig procent aanbieden op het toilet dat u vandaag gaat aanschaffen." Lily dacht even na. Ze wist dat ze zuinig aan moest doen. Vooral nu met de verhuizing. "Eh... nou, OK dan. Geef maar hier." Meneer Pluim overhandigde haar de luier. "Waar zijn de toiletten?" vroeg ze. De man antwoordde: "Hier vlakbij, daar gelijk om de hoek."
Op het toilet aangekomen stapte Lily in een stal. Keuze had ze zat, want er was nog niemand anders. Ze voelde het materiaal van de luier en nam het goed in zich op. Het gekraak van de luier ontging haar ook niet. "Wat vreemd toch, zo'n ding." dacht ze bij zichzelf, haast in trance van de gewaarwording. Ineens voelde ze aandrang in haar buik opzetten, wat haar wakker schudde. "Goede timing." fluisterde ze tegen zichzelf. Haar slip trok ze onder haar rok vandaan, en deze werd met even tobben vervangen met de luier. Ze werd flink nerveus, wat de aandrang versterkte.
"Beetje raar, maar niet verkeerd." was de voorlopige conclusie van Lily. Haar rok liet ze weer zakken. Haar slip deed ze in haar handtas. Ze verliet het toilet. Haar pas werd iets bemoeilijkt door de prop tussen haar benen, maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door de adrenaline in haar systeem. Zodoende duurde de terugweg iets korter. "Ah, mevrouw De Leeuw, daar bent u weer." zei de man. "Bent u er klaar voor om de proef op de som te nemen?" Met een iets sceptische toon luidde het antwoord: "Zo klaar als maar zijn kan." Met een sierlijk gebaar nodigde meneer Pluim Lily uit om plaats te nemen. Lily plantte haar geluierde achterwerk op de aangewezen toiletpot. "Precies zoals ik u geleerd heb, mevrouw." Lily verstelde haar positie op aanwijzing van de man. Ze sloot haar ogen, nam diep adem en begon te persen.
De eerste keutel vulde met een duidelijk hoorbaar gekraak de luier. Een halfzachte massa had zich een baan gewerkt tussen haar billen en de luier. Hoewel Lily nog niet klaar was, merkte ze gelijk al dat haar billen noch haar luier werden ontzien door deze lading. Ook kon een poepluchtje niet uitblijven. "OK, heeft u wat u nodig heeft? Is dit toilet de juiste" Meneer Pluim keek peinzend. "Hmm, ik zie dat u iets voorover buigt tijdens de daad. U bent meer gebaat bij een nog iets lager model. Die daar." Hij liep terstond er naar toe, zonder de reactie van Lily af te wachten. Met knikkende knieën stond Lily op van het toilet. Ze voelde de warme, vochtige lading verschuiven. Met een nu echt duidelijk aanwezige waggel maakte ze een baan naar het andere toilet, terwijl ze de lading tussen haar billen voelde smeren. "Dit kan het maar beter waard zijn." dacht ze bij zichzelf, en nam plaats op wat hét model voor haar moest zijn om haar stoelgang te faciliteren.
Al snel begon ze weer te persen en een tweede drol vergezelde de eerste, inmiddels overal uitgesmeerde drol. "Juist, prima!" moedigde de man haar aan. "U moet echt alles eruit drukken." De laatste keutel vergde iets meer moeite door het gebrek aan ruimte. Ze perste en perste, wat haar hoofd rood deed aanlopen. Haar moeite werd beloond: de derde keutel had onder hevige druk haar darmen verlaten. Alle poep samen had zich een weg gebaand naar ieder beschikbaar hoekje en gaatje. Alsof de aanwezigheid van de ontlasting in de luier nog niet overduidelijk voor haar was, was de poeplucht inmiddels behoorlijk aanwezig.
"Klaar." verkondigde Lily aan meneer Pluim. "Dat zullen we wel eens zien, mevrouw De Leeuw. Komt u maar even staan." zei de man. "Wat nú weer?" dacht Lily bij zichzelf. Ze deed wat hij zij en stond op. Doordat haar houding veranderde verschoof wederom de verse lading naar de zojuist beschikbaar gekomen ruimte. "Gaat u maar even op uw hurken zitten." Lily zakte door, en wéér voelde ze in detail de warme poep heen gaan waar het maar wilde. "OK, dit is dé proef op de som. Als u nu er écht niets meer uitkrijgt, dan weten we dat we bij de juiste zijn aangekomen." was de verklaring. "Wel, daar gaan we weer." dacht Lily. Een diepe adem later perste ze uit alle macht. Haar poepgaatje opende zich, waarbij het contact maakte met de aanwezige ontlasting. Ondanks de heftige persbewegingen kwam niets meer tevoorschijn uit haar anus. Ze zette haar benen nog iets wijder en kwam met haar al volle luier bijna tot de grond, maar hoe ze ook perste, er kwam niets meer tevoorschijn uit haar poepgaatje. Ze gaf het op en sloot haar sterretje weer, waarbij ze opnieuw de textuur van de ontlasting waarnam.
"En?" vroeg de man. "Ja, echt álles is eruit gekomen. Dit wordt hem dus?" vroeg ze. Lily kwam weer overeind. Iets te snel, vooral na al dat hevige persen, en werd duizelig en dreigde te vallen. Meneer Pluim deed haastig enkele passen in haar richting en greep haar beet, met één hand op de poepluier. "Het gaat alweer!" zei Lily, verschrikt door zowel de ongetwijfeld goedbedoelde actie van de man als het pletten van de lading tussen haar billen en haar luier. "Oh, excuses hoor, mevrouw." verontschuldigde meneer Pluim zich. "Geeft niet. OK, dus de keuze valt hierop. Wat wordt dan de prijs?" De heer glimlachte en zei: "Fijn dat we een geschikt product voor u hebben kunnen vinden. Ik stel gelijk de offerte op en ik geef u wat doekjes om te kunnen verscho-." In zijn zakken zoekend kwam zijn zin tot stilstand. "Ah, excuseert u mij even, mevrouw De Leeuw. Ik ben de doekjes vergeten. Wacht u even hier terwijl ik deze ophaal. Ik neem gelijk de offerte voor u mee." Daar liep meneer Pluim weg, richting de kassa.
Na al dit gebeuren ging er heel wat door haar hoofd heen. "Is dit echt wel een paar tientjes waard? Maar ja, ik kan het goed gebruiken. En eigenlijk... eigenlijk is zo'n volle luier nog niet eens zo vies als dat ik gedacht had." Heimelijk begon ze iets met haar heupen te wiegen, wat wederom voor schuiven van de lading veroorzaakte, voor zover dat nog mogelijk was.
Zo verstreken een aantal minuten. Er begonnen wat meer mensen in de winkel te komen, merkte ze. Gelukkig nog niet dicht bij haar in de buurt, want de poeplucht begon nu toch echt wel te overheersen. Haar groeiende fascinatie voor de luier en diens inhoud ten spijt begon ze een paar minuten later toch wel nerveus te worden. Waar was die man toch? Inmiddels stond er een echtpaar zo'n tien meter van haar vandaan. Haar billen knepen zich samen en schraapten over het luiermateriaal, om zo nog meer beetje poep te verzamelen tussen haar billen en deze extra te pletten. Gelukkig ging het echtpaar weer de andere kant op, zonder iets gemerkt te hebben van haar benarde situatie.
Nóg een paar minuten later kwam er een jongeman van ongeveer haar leeftijd zo'n vijf meter van haar af staan. Lily had het niet meer en baande zich zo onopvallend mogelijk een weg naar de kassa. Bij het passeren van de jongeman leek hij zijn neus richting haar te keren en te snuffelen. Of was dat haar verbeelding? Ze kon zich geen afleiding permitteren en richtte haar concentratie zich volledig om haar pas zo normaal mogelijk te houden. Wat geen eenvoudige opgave was, want bij iedere stap voelde ze de zachte, nog warme lading verschuiven.
Twee minuutjes later was de bij de kassa, hoewel het als veel langer aanvoelde. ndanks de toegenomen drukte was de kassa gelukkig vrij. Dezelfde dame als eerder zag haar aan komen lopen. De iets aparte pas van Lily moet haar zijn opgevallen, want ze keek haar een beetje scheef aan. "Kan ik u helpen?" vroeg ze, toch vriendelijk. "Nou, ehm, uw collega meneer Pluim zou wat voor me halen... Heeft u hem gezien?" De blik van de medewerkster veranderde van vriendelijk naar verbaasd, en na even de lucht geroken te hebben naar ietwat zuur. Het uiteindelijke antwoord van de dame achter de kassa luidde: "Ehm, mevrouw, er werkt hier geen meneer Pluim."
