Geschreven door: Martin Poepbroek
Ik had een gewone dag en gym was net afgelopen toen ik tijdens het omkleden gevraagd werd of ik haar op mijn pik had. Ik zij gewoon "bemoei je met je eigen zaken" maar dat vond Arnold een fout antwoord dus trok hij mijn broek naar beneden en vroeg gelukkig stilletjes aan mij poep jij nog in je broek. Ik zal het je later nog wel uitleggen zei ik later. Tijdens de pauze ging ik naar mijn mentor omdat ik vreesde dat ik ermee gepest zou worden na alles te hebben uitgelegd zij ze dat ze ervoor zou zorgen en ik heb een schone onderbroek aangetrokken.
Toen kwam geschiedenis, die les zou voor eeuwig in mij gekerfd worden. Ik kreeg een telefoontje. Nou zul je zeggen wat is daar bijzonder aan. Dat is bijzonder omdat alleen 2 mensen kunnen me op dat moment bellen en dat waren mijn moeder en de KLM (omdat mijn vader zoveel vloog). Dit keer was het de KLM wat me erg schrok. Na het uit te leggen aan mijn leraar dat ik alleen belangrijke telefoontjes kon krijgen mocht ik opnemen en wat ik toen te horen kreeg: mijn vader was neergestort.
Toen gebeurde er drie dingen die ik niet in de hand had ten eerste omdat mijn blaas al gespannen was deed ik het in mijn broek, ten tweede ik viel op mijn stoel (want ik stond) en ten derde ik begon te janken. Ik gaf uiteindelijk de telefoon aan mijn leraar en die kwam er zo achter wat ik net gehoord had. Hij schrok ook maar niet zo erg als ik. Ik moest mijn moeder het nieuws vertellen. Dus ik belde haar op maar er kwam niks uit mijn keel uiteindelijk heeft mijn leraar het verteld. Van hem mocht ik naar huis gaan maar dan moest ik eerst langs mijn mentor.
Zo gezegd zo gedaan ik ging naar mijn mentor en probeerde zo onopvallend mijn broek te verbergen. Toen ik aankwam bij het lokaal en het briefje gaf die mijn geschiedenisleraar me had gegeven. Hij schrok ook en ik moest naar een lege klas lokaal. Na een tijdje praten viel het hem op dat mijn hand de hele tijd op mijn kruis lag. Ze zei toen dat ik me daar niet voor hoefde te schamen en dat iedereen dat in die positie zou hebben meegemaakt. Daar niet erg gerustgesteld van moest ik naar de rector om echt vrij te krijgen die zei ook weer dat ik me daar niet voor hoefde te schamen. Eindelijk kon ik naar huis.
Thuis aangekomen wist mijn moeder het al. Ik ging een schone broek aan trekken en kwam bij haar zitten toen het avond was ging ik gewoon naar bed. Mijn moeder zij wel dat het slimmer was om in het onderste bed van mijn broertjes hoogslaper (in plaats van mijn eigen hoogslaper die net onder het plafon hangt) te slapen omdat de schok voor mij heel hoog was. Ik snapte haar niet tot ik 's ochtends wakker werd in een nat bed toen snapte ik haar. Nadat ik had geholpen met het omruilen van mijn beddengoed ging de dag gewoon verder (in hoeverre dat kon). We gingen naar de dokter om uit te zoeken wat er aan de hand was. Hij zij dat het van de schrik was maar als het erger werd moesten we het melden. Ook was het volgens hem het beste om luiers te dragen in bed.
Na een week thuis blijven ging ik weer naar school. Tot ik op donderdag weer een telefoontje kreeg van de KLM ik nam op (de hele school wist toch al wat er met mij gebeurd was dus ik hoefde niks uit te leggen) en toen hoorde ik dat de laatste boot gevonden was maar dat mijn vader er niet bij was. Hij was dus hierbij dood verklaard. Ik was verdrietig maar vooral boos dat als de boten waren gevonden het zoeken opgegeven werd toen moest ik weer naar mijn mentor om naar huis te gaan ik was wel blij dat hoe wel mijn blaas niet wat je noemt leeg was maar dit keer deed ik het niet in mijn broek. Toen ik met mijn mentor ging praten deden we dat in het hoekje van de klas ik keek naar hem en naar de klas. Hij heeft het dit keer tegen mijn moeder gezegd. Toen ik tijdens het verhaal in mijn broek plaste merkte ik daar niks van totdat (bijna) iedereen begon te lachen toen vroeg mijn mentor wie lachte er en bijna iedereen stak zijn vinger op.
Ik zei dat hij beter kon vragen wie er niet lachte. Toen ze dat deed staken drie mensen hun vingers op. Hij vroeg aan mij geloof je ze. Ik zei dat ik ze wel geloofde omdat met twee van die mensen schaakte ik vaak (vaak is nog een onderschatting) de ander kende ik van het zwemmen. Dus toen vroeg ze om hun een verklaring af te leggen en ze zeiden dat ik het niet in mijn broek zonder reden (of expres). Hij zei dat ze met mij mee moesten om me te helpen met dit verlies. Ik kreeg een briefje mee en daarmee moest ik naar de rector om de dag vrij te krijgen toen ik daar binnen kwam was ik zo overtuigd van het verhaal van dat ik me niet hoefde te schamen dat ik mijn hand daar binnen niet op mijn kruis hield. Ik mocht samen met mijn vrienden naar huis.
En dus gingen we met z'n vieren naar mijn huis. Thuis aangekomen deden we ons best om een gezellige middag te maken toen ik tijdens de middag werd opgebeld door mijn mentor was ik blij om te weten dat mijn gezelschap niet vanavond weer weg zou gaan en dat ik de rest van de week alleen was maar dat ze bleven slappen. We konden met ze allen in mijn broertjes kamer slapen. Uiteindelijk toen we naar bed gingen moest ik mijn luier om doen nadat ik iedereen had uitgelegd waarom dat was gingen we slapen.
De volgen de dag had een nare verassing voor mij. Toen ik aan het spelen was zij een van de drie jongens tegen mij "peter je zit in je broek te plassen" ik schrok maar het was al gebeurd. Ik deed een schone onderbroek en een schone broek aan en toen speelde weer verder. Toen het later op die dag nog een keer gebeurde moest ik van mijn moeder een luier aan. Ze bleven nog een paar dagen maar toen gingen ze naar huis ik ging naar de dokter en melde wat er gebeurd was en weer zij hij dat het door de schrik kwam. En weer zei hij dat ik luiers moest gaan dragen. Ik schrok omdat dat betekende ook op school.
Toen ik een paar weken later toch weer naar school moest kreeg ik een briefje die het uitlegde. Daarna moest ik weer gewoon naar school. Toen een paar dagen later een telefoontje kreeg van de KLM was ik blij ik dacht dat het lichaam van mijn vader gevonden was maar dat was niet zo hij was gewoon echt gevonden. "Hij leeft! " Riep ik uit hij zou naar huis gebracht worden. Dit kon ik wel makkelijk aan mijn moeder vertellen toen ik thuis kwam was het wachten, wachten, wachten. Toen hij eindelijk thuis kwam heef iedereen hem omhelsd.
Toen ging het leven verder.
Toen ik weer op school was en van mijn mentor les had nam ze iedereen die gezien of gehoord was wat er met mij gebeurd was tijdens gym (inclusief mij) apart en ze zei dat we moesten beloven om mij er niet mee te pesten en dat ze het aan niemand anders mogen vertellen. Hij ging weg en wij mochten nog wat door praten en ik zorgde ervoor dat alles wat daar gezegd werd tussen ons bleef. Iedereen begon te praten, de ene plaste in zijn bed, de ander in zijn broek en had net als ik een luier aan.
Uiteindelijk besloot ik mij verhaal te vertellen. Niemand lachte zelfs niet op die momenten waar ik het verwachten (zoals bij mijn mentor). En iedereen persoonlijk stak ons allemaal een hart onder de riem. Na een paar weken heb ik het tegen de rest van de klas gezegd en iedereen heeft zijn kwaaltjes gedeeld met iedereen.
Ik had een gewone dag en gym was net afgelopen toen ik tijdens het omkleden gevraagd werd of ik haar op mijn pik had. Ik zij gewoon "bemoei je met je eigen zaken" maar dat vond Arnold een fout antwoord dus trok hij mijn broek naar beneden en vroeg gelukkig stilletjes aan mij poep jij nog in je broek. Ik zal het je later nog wel uitleggen zei ik later. Tijdens de pauze ging ik naar mijn mentor omdat ik vreesde dat ik ermee gepest zou worden na alles te hebben uitgelegd zij ze dat ze ervoor zou zorgen en ik heb een schone onderbroek aangetrokken.
Toen kwam geschiedenis, die les zou voor eeuwig in mij gekerfd worden. Ik kreeg een telefoontje. Nou zul je zeggen wat is daar bijzonder aan. Dat is bijzonder omdat alleen 2 mensen kunnen me op dat moment bellen en dat waren mijn moeder en de KLM (omdat mijn vader zoveel vloog). Dit keer was het de KLM wat me erg schrok. Na het uit te leggen aan mijn leraar dat ik alleen belangrijke telefoontjes kon krijgen mocht ik opnemen en wat ik toen te horen kreeg: mijn vader was neergestort.
Toen gebeurde er drie dingen die ik niet in de hand had ten eerste omdat mijn blaas al gespannen was deed ik het in mijn broek, ten tweede ik viel op mijn stoel (want ik stond) en ten derde ik begon te janken. Ik gaf uiteindelijk de telefoon aan mijn leraar en die kwam er zo achter wat ik net gehoord had. Hij schrok ook maar niet zo erg als ik. Ik moest mijn moeder het nieuws vertellen. Dus ik belde haar op maar er kwam niks uit mijn keel uiteindelijk heeft mijn leraar het verteld. Van hem mocht ik naar huis gaan maar dan moest ik eerst langs mijn mentor.
Zo gezegd zo gedaan ik ging naar mijn mentor en probeerde zo onopvallend mijn broek te verbergen. Toen ik aankwam bij het lokaal en het briefje gaf die mijn geschiedenisleraar me had gegeven. Hij schrok ook en ik moest naar een lege klas lokaal. Na een tijdje praten viel het hem op dat mijn hand de hele tijd op mijn kruis lag. Ze zei toen dat ik me daar niet voor hoefde te schamen en dat iedereen dat in die positie zou hebben meegemaakt. Daar niet erg gerustgesteld van moest ik naar de rector om echt vrij te krijgen die zei ook weer dat ik me daar niet voor hoefde te schamen. Eindelijk kon ik naar huis.
Thuis aangekomen wist mijn moeder het al. Ik ging een schone broek aan trekken en kwam bij haar zitten toen het avond was ging ik gewoon naar bed. Mijn moeder zij wel dat het slimmer was om in het onderste bed van mijn broertjes hoogslaper (in plaats van mijn eigen hoogslaper die net onder het plafon hangt) te slapen omdat de schok voor mij heel hoog was. Ik snapte haar niet tot ik 's ochtends wakker werd in een nat bed toen snapte ik haar. Nadat ik had geholpen met het omruilen van mijn beddengoed ging de dag gewoon verder (in hoeverre dat kon). We gingen naar de dokter om uit te zoeken wat er aan de hand was. Hij zij dat het van de schrik was maar als het erger werd moesten we het melden. Ook was het volgens hem het beste om luiers te dragen in bed.
Na een week thuis blijven ging ik weer naar school. Tot ik op donderdag weer een telefoontje kreeg van de KLM ik nam op (de hele school wist toch al wat er met mij gebeurd was dus ik hoefde niks uit te leggen) en toen hoorde ik dat de laatste boot gevonden was maar dat mijn vader er niet bij was. Hij was dus hierbij dood verklaard. Ik was verdrietig maar vooral boos dat als de boten waren gevonden het zoeken opgegeven werd toen moest ik weer naar mijn mentor om naar huis te gaan ik was wel blij dat hoe wel mijn blaas niet wat je noemt leeg was maar dit keer deed ik het niet in mijn broek. Toen ik met mijn mentor ging praten deden we dat in het hoekje van de klas ik keek naar hem en naar de klas. Hij heeft het dit keer tegen mijn moeder gezegd. Toen ik tijdens het verhaal in mijn broek plaste merkte ik daar niks van totdat (bijna) iedereen begon te lachen toen vroeg mijn mentor wie lachte er en bijna iedereen stak zijn vinger op.
Ik zei dat hij beter kon vragen wie er niet lachte. Toen ze dat deed staken drie mensen hun vingers op. Hij vroeg aan mij geloof je ze. Ik zei dat ik ze wel geloofde omdat met twee van die mensen schaakte ik vaak (vaak is nog een onderschatting) de ander kende ik van het zwemmen. Dus toen vroeg ze om hun een verklaring af te leggen en ze zeiden dat ik het niet in mijn broek zonder reden (of expres). Hij zei dat ze met mij mee moesten om me te helpen met dit verlies. Ik kreeg een briefje mee en daarmee moest ik naar de rector om de dag vrij te krijgen toen ik daar binnen kwam was ik zo overtuigd van het verhaal van dat ik me niet hoefde te schamen dat ik mijn hand daar binnen niet op mijn kruis hield. Ik mocht samen met mijn vrienden naar huis.
En dus gingen we met z'n vieren naar mijn huis. Thuis aangekomen deden we ons best om een gezellige middag te maken toen ik tijdens de middag werd opgebeld door mijn mentor was ik blij om te weten dat mijn gezelschap niet vanavond weer weg zou gaan en dat ik de rest van de week alleen was maar dat ze bleven slappen. We konden met ze allen in mijn broertjes kamer slapen. Uiteindelijk toen we naar bed gingen moest ik mijn luier om doen nadat ik iedereen had uitgelegd waarom dat was gingen we slapen.
De volgen de dag had een nare verassing voor mij. Toen ik aan het spelen was zij een van de drie jongens tegen mij "peter je zit in je broek te plassen" ik schrok maar het was al gebeurd. Ik deed een schone onderbroek en een schone broek aan en toen speelde weer verder. Toen het later op die dag nog een keer gebeurde moest ik van mijn moeder een luier aan. Ze bleven nog een paar dagen maar toen gingen ze naar huis ik ging naar de dokter en melde wat er gebeurd was en weer zij hij dat het door de schrik kwam. En weer zei hij dat ik luiers moest gaan dragen. Ik schrok omdat dat betekende ook op school.
Toen ik een paar weken later toch weer naar school moest kreeg ik een briefje die het uitlegde. Daarna moest ik weer gewoon naar school. Toen een paar dagen later een telefoontje kreeg van de KLM was ik blij ik dacht dat het lichaam van mijn vader gevonden was maar dat was niet zo hij was gewoon echt gevonden. "Hij leeft! " Riep ik uit hij zou naar huis gebracht worden. Dit kon ik wel makkelijk aan mijn moeder vertellen toen ik thuis kwam was het wachten, wachten, wachten. Toen hij eindelijk thuis kwam heef iedereen hem omhelsd.
Toen ging het leven verder.
Toen ik weer op school was en van mijn mentor les had nam ze iedereen die gezien of gehoord was wat er met mij gebeurd was tijdens gym (inclusief mij) apart en ze zei dat we moesten beloven om mij er niet mee te pesten en dat ze het aan niemand anders mogen vertellen. Hij ging weg en wij mochten nog wat door praten en ik zorgde ervoor dat alles wat daar gezegd werd tussen ons bleef. Iedereen begon te praten, de ene plaste in zijn bed, de ander in zijn broek en had net als ik een luier aan.
Uiteindelijk besloot ik mij verhaal te vertellen. Niemand lachte zelfs niet op die momenten waar ik het verwachten (zoals bij mijn mentor). En iedereen persoonlijk stak ons allemaal een hart onder de riem. Na een paar weken heb ik het tegen de rest van de klas gezegd en iedereen heeft zijn kwaaltjes gedeeld met iedereen.