Geschreven door: Pieter
Ik belde aan. Ik stond onder het afdakje voor de deur van een groot, oud herenhuis. Het huis stond een meter of vijftig van de weg af en voorlangs liep een breed grindpad. Recht voor de deur lag een vijver met een brede opstaande stenen rand. In het midden van de vijver spoot een twee meter hoog beeld kleine straaltjes water in verschillende richtingen de vijver in. Aan alles was te zien dat de bewoners geld hadden, of ooit geld hadden gehad. De dochter van de man die hier woonde had ik een tijdje geleden tussen de middag ontmoet in de snackbar tegenover onze school. We waren al twee keer samen 's middags de stad in geweest, maar het was me opgevallen dat ze verder weinig uitging.
Ze, Joyce heette ze, was een apart meisje. Ze was ietwat kinderlijk, spontaan en gewoon erg lief.
Een al wat oudere man deed open, het was haar vader. Hij was al in de zestig en had met zijn vrouw op latere leeftijd nog een kind geadopteerd, omdat ze zelf nooit kinderen hebben kunnen krijgen. Toen Joyce twee jaar was stierf haar adoptiemoeder en stond de man er alleen voor.
"Hallo, is Joyce thuis?" vroeg ik en de man aarzelde. Ik vroeg me af waarom, maar vergat dat snel weer.
"Hallo, John. Ze zal nu wel op haar kamer wezen." zei hij en liet me binnen. Ik was al een keer eerder hier geweest en kon een beetje de weg vinden in dit van buiten zo statig en sjiek uitziende huis.
"Weet je het te vinden?" Ik knikte en bedankte hem. De hal was inderdaad zoals je zou verwachten. De hal had de hele hoogte van het huis en er hingen drie enorme grote, ouderwetse lampen op zo'n drie meter hoogte boven de vloer. De lampen bestonden uit allemaal kleine stukje glas met in het midden de eigenlijke lamp. Recht voor mij liep van beide kanten een brede trap naar een soort overloop. Aan de muren hingen grote schilderijen die voorstellingen hadden van jachttaferelen tot en met in oorlog zijnde achttiende-eeuwse houten schepen.
Ik nam de linkertrap en boven op de overloop zag ik dat de man beneden door een deur was verdwenen. Ik keek nog een keer op de hal neer en zag de enorme vloerkleden op de betegelde stenen vloer. Het leek wel een huis uit een filmserie.
De hal was dan zo ouderwets ingericht, de rest van het huis was grotendeels zeer modern. De grote woonkamer aan de achterkant van het huis was ook ouderwets ingericht en had een hoog plafond. Andere delen van het huis waren jaren geleden grondig gerestaureerd en waar er oorspronkelijk twee verdiepingen waren geweest, waren er nu soms drie verdiepingen. Dat leidde soms tot vreemde kamers doordat sommige ramen nog origineel in de muren zaten en door de vele trappen die er nu waren.
Vanuit de overloop liep ik links en kwam in een lange gang terecht. De kamer van Joyce was de derde deur aan de linkerkant.
Halverwege de gang hoorde ik rechts iemand praten. Het geluid kwam uit een openstaande deur. Terwijl ik nietsvermoedend langsliep keek ik achteloos door de deur naar binnen. Dat naar binnen kijken is een gewoonte van mensen die maar moeilijk afgeleerd kan worden. Ieder mens is van nature nieuwsgierig en openstaande deuren in een vreemd huis hebben een niet te weerstane aantrekkingskracht.
Wanneer ik gewoon langs zou lopen zou ik maar amper een seconde de kans gekregen hebben om te zien wat er binnen was, maar wat ik zag was zo verbijsterend dat ik nog voor de deuropening helemaal verstijfde. Ik bleef midden voor de deur staan en mijn blik zat een oneindig lang moment vast op dat ene punt voor de tegenoverliggende muur. Joyce begon te gillen en een andere vrouw keek geschrokken over haar schouder naar mij. Die schreeuw haalde mij als een bliksemslag uit mijn verdoving en beschaamd deed ik twee stappen naar voren, zodat ik de ruimte niet meer in kon kijken. Het leek wel of haar schreeuw door mijn hele lichaam trilde en ik stond besluiteloos stil in de gang. Joyce haar schreeuw verstomde, alsof er een hand voor haar mond werd gehouden. Dat ene moment zal ik nooit vergeten. Die ene blik in door de geopende deur staat in mijn geheugen gegrift alsof het er is in gebeiteld.
De ruimte achter de deur was een grote badkamer. Er zaten lichte tegels tegen de achterwand en op de vloer. Tegen de achterwand stond een lange, brede kast die ongeveer een meter hoog was. Voor die kast stond een lange vrouw met haar rug naar me toegekeerd. Op de kast zat Joyce. Haar benen bungelden over de rand naar beneden. Ze zat met haar rug richting de muur en had door een soort telepathie door de deuropening gekeken op het moment dat ik langs kwam lopen. Op haar gezicht was een uitdrukking van berusting en van een soort machteloosheid, voordat het veranderde in angst, woede en schaamte toen onze blikken elkaar vonden. Haar lange donkere haar hing losjes over haar rug en schouders en haar handen rusten zachtjes naast haar bovenbenen op de tafel. Haar benen waren iets gespreid en ze zat recht voor de deuropening. Joyce zat op een roze handdoek en ze was ....naakt.
Ze had helemaal geen kleren aan.
Ik keek recht tussen haar benen door tegen haar schaamhaar, ik keek recht tegen haar niet al te grote borsten aan en ik keek recht in haar ogen en zag haar mond openvallen toen ze begon te gillen.
Nu hoorde ik de oudere vrouw praten. Ze probeerde Joyce gerust te stellen. Ik wilde het niet horen, ik wilde hier vandaan. Onthutst liep ik verder en zonder er bij na te denken liep ik Joyce haar kamer in en bleef daar besluiteloos staan. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd. Kon ik nu niet beter naar huis gaan? Zou Joyce me nog wel willen zien, zou ze kwaad op me zijn, zou ze met me willen praten? Ik stond langer dan twee minuten stil in haar kamer.
Nadat de eerste schok van het uitzicht op Joyce iets was uitgewerkt en ik me langzaam aan minder schuldig begon te voelen, vroeg ik me af wat ik nu eigenlijk gezien had. Waarom was Joyce naakt? Zou ze zich net gewassen hebben. Waarom zat ze dan naakt op die tafel en wat deed die andere vrouw dan daar? Waarom had de deur wijd open gestaan? En dan die vreemde blik in haar ogen, alsof ze werd vernederd maar toch wist dat het gewoon was.
Langzaam drong het tot me door dat het leek alsof Joyce als een klein meisje werd behandeld. Alleen dan klopte alles, dan vielen alle stukjes op zijn plaats, maar toch leek het onmogelijk. Het leek alsof Joyce op die tafel werd gewassen. Als een klein meisje moest ze zich laten wassen door die vrouw. Het had ook geleken alsof haar lichaam nat was geweest. Waarom kon ze zichzelf niet wassen? Ik had voorlopig meer vragen dan antwoorden.
Ze had een grote kamer. Helemaal links in de kamer stond een groot bed tegen de muur, met het hoofdeinde tegen de gangkant. Tegenover het bed keek je door brede ramen uit in de tuin en op een klein balkon. Een grote stenen boog scheidde het woon- en het slaapgedeelte van elkaar. Meteen naast de boog, aan de woonkant stond een groot bureau tegen de wand. Op het bureau was het een flinke puinhoop, dat in tegenstelling tot de rest van de kamer die er goed onderhouden uitzag. Op een zijkant van het bureau stond een monitor met daarvoor een keyboard. De eigenlijk computer was onder het bureau weggewerkt. Helemaal rechts in de kamer had je een zithoek. Een leren twee- en driezitsbank stond rond een glazen salontafel. In de hoek van de kamer stond een kleine, maar ongetwijfeld zeer dure, stereoset. Door de kamer heen hingen verschillende kleine en bij de zithoek iets grotere speakers. Het was een mooi ingerichte kamer en het was duidelijk dat er hier niet op geld gelet hoefde te worden.
Op dat moment kwam Joyce de kamer binnen lopen. Ik draaide me om en keek haar beschaamd aan. Ik durfde haar bijna niet aan te kijken en voelde mijn hoofd rood worden.
"Joyce.....Het spijt me......Ik kon er niets aan doen." stamelde ik verontschuldigend. Joyce toverde tot mijn verbazing een lach op haar gezicht en liep op me af. Ze kuste me snel op mijn wang.
"Het is mijn eigen schuld, je kan er niets aan doen." Terwijl ze dat zei liep ze door naar het slaapgedeelte. Pas toen viel het me op wat ze aanhad. Voor die tijd had ik alleen maar op haar gezicht gelet en me erover verbaasd dat ze zo opgewekt deed.
"Joyce... Je....je draagt een.... een luier?" Ik viel van de ene verbazing in de andere. Ze droeg een wit hemd van een dikke, maar zachte stof. Het hemd zat strak tussen haar benen door en ik vermoedde dat het aan de voorkant beneden met drukknoopjes vast zat. Doordat de stof over haar hele lichaam strak zat kon je duidelijk de contouren van dik ondergoed zien. Aan de randen bij haar benen kwam een brede rand plastic tevoorschijn van haar luier. Nu pas merkte ik ook op dat bij elke stap die ze deed het plastic van haar luier kraakte.
"Dat is voor straf. Je weet toch dat ik een zwakke blaas heb. Je hebt die verhalen op school vast wel eens gehoord." Ik kon me inderdaad herinneren dat er een paar weken geleden in de gangen en in de kantine op school een verhaal rondging over een meisje dat tijdens een voordracht voor de klas in haar broek had geplast. Ik had daar echter nooit meer aan gedacht en had Joyce daar zeker niet mee in verband gebracht. Wie denkt daar nu aan? Ik had het trouwens altijd ook wel een sterk verhaal gevonden, dat waarschijnlijk ook niet op waarheid berust zou zijn.
"Ik heb vanmiddag in mijn broek geplast en van papa mocht ik vanmiddag geen schone kleren aantrekken. Ik moest de hele middag met een natte broek rond lopen. Ik moest zelfs in de keuken eten. Chantal, die vrouw die je zag, komt alleen 's avonds voor hulp in de huishouding en papa vond het wel een goede straf als ik me door haar liet verschonen. Daarom zat ik ook op die tafel, ze had me net gewassen." Tijdens de uitleg had ze een pyjamapak uit een kast gehaald en aangetrokken, ook had ze nu twee grote, donzige pantoffels aan. Bij de laatste zin keek ze me even beschaamd aan, maar voor de rest had ze het zonder emotie zitten vertellen. Ze had er blijkbaar meer moeite mee dan ik. In die korte tussentijd vanaf het moment dat ik haar naakt zag tot het moment dat ze haar kamer in kwam had ze blijkbaar besloten om me alles te vertellen. Het leek wel alsof ze zich er niet voor schaamde. Nu liep ze weer naar me toe. Ik stond nog steeds met mijn mond vol tanden.
"Ik moet even naar papa toe, mijn excuses aanbieden voor vanmiddag. Ik vraag meteen hoe laat ik naar bed moet, want dat zal vanavond ook wel wat vroeger zijn." Zonder dat ik de kans kreeg om wat terug te zeggen was ze al verdwenen. Het was me opgevallen dat ze 'papa' had gezegd en niet 'mijn vader' wat misschien gewoner zou zijn. Eerder had ze het ook al over papa gehad. Ieder ander zou het over mijn vader hebben gehad, maar Joyce noemde hem gewoon papa.
Terwijl ze langs me liep hoorde ik ook weer het plastic kraken dat haar moest beschermen tegen een natte broek. Tot mijn grote verbazing had ik gemerkt dat mijn eerdere veronderstelling dus toch juist was geweest. Ik wist echt niet wat ik nu van haar moest denken. Ik wist dat ze vaak wat kinderachtig overkwam, maar wat ik vanavond had gezien was nog abnormaal geweest voor iemand van acht jaar. Zoiets deed je alleen bij kleine kinderen en kleuters, maar toch niet bij iemand van zeventien jaar. En het feit dat ze het allemaal nog goed vond ook en er zelfs nergens een spoor van tegenzin te bekennen was deed me toch vreemd voorkomen.
Weer stond ik alleen in haar kamer. De meeste vragen die ik me eerder had gesteld toen ik hier ook alleen was, waren inmiddels wel beantwoord, maar er waren tien keer zoveel vragen voor in de plaats gekomen.
Vijf, misschien wel tien minuten later, kwam Joyce terug. In haar kamer liep ze meteen door naar haar bed en ging erop zitten. Ze schoof haar sloffen netjes naast elkaar, half onder het bed en kruiste haar knieen op het dekbed.
"Ik moet halfacht gaan slapen." zei ze en toen ik automatisch op mijn horloge keek zag ik dat het al kwart over zeven was geweest. Ik stond nog steeds met mijn mond vol tanden. Ze wenkte naar me dat ik naast haar op het bed moest gaan zitten.
"Ik weet niet wat ik moet zeggen. Je begrijpt toch dat dit niet normaal is." Ik ging naast haar op het bed zitten. Het bed zakte door mijn gewicht iets door en Joyce schoof naar me toe. Toen ze dichtbij me was bemerkte ik de lekkere geur van bloemen. Om haar heen hing een walm van de geur van de zeep waarmee ze gewassen was.
"Dat is mijn straf, dat zei ik je toch." zei ze ongeduldig, terwijl ze dichter tegen me aan kroop. "Het is mijn eigen schuld dat ik in mijn broek plaste. Ik moet gewoon, dat weet ik, vaker naar het toilet, ook als ik niet hoef. Als ik dat doe is de kans dat ik in mijn broek plas veel kleiner. Ik was 's middags gewoon vergeten naar het toilet te gaan. Papa heeft me vanmorgen nog gewaarschuwd." Ze keek me aan en sloeg een arm om mij heen.
"'s Nachts is het precies hetzelfde. Ik zet mijn wekker zo dat hij midden in de nacht afloopt en dan ga ik naar het toilet. Als ik dat doe blijft mijn bed bijna altijd droog. Er licht trouwens ook nog een laag plastic over mijn matras, dus er kan me niets gebeuren. En trouwens, vannacht mag ik trouwens lekker door slapen, ik mag toch zelf mijn luier niet uit doen, dus kan ik ook niet naar het toilet." Weer viel me op hoe makkelijk ze praatte over al die dingen. Ze bekende zonder moeite dat ze vannacht in haar luier zou plassen, omdat 'papa' haar verbood om naar het toilet te gaan.
"Maar toch, dit is toch geen straf voor iemand van zeventien?"
"Papa ziet me nu eenmaal nog steeds als haar kleine meid. En wat maakt het uit, zo'n luier zit niet eens zo slecht. Je kan er wat moeilijk mee lopen, omdat je zo'n dikke prop tussen je benen hebt, maar het is wel gewoon lekker warm en zacht."
"Joyce, even serieus. Het is belachelijk dat jij een luier omgedaan krijgt en het is nog belachelijker dat je het goed vind. Je wordt verdomme als een klein kind behandeld." Ik werd kwaad, niet zozeer op Joyce, omdat ze zich als een kind gedroeg, maar ook op de manier waarop ze door haar vader werd behandeld. Joyce keek me bedroefd aan. Misschien was ze bang dat ik haar vriend niet meer wilde zijn.
"Normaal gesproken zijn meisjes op mijn leeftijd al volwassen, maar bij mij is dat niet zo. Ik voel me nog een kleine meid en ik zou niet voor mezelf kunnen, en willen, zorgen. Ik vind het niet erg dat ik af en toe zo gestraft word." Ze pauzeerde even. "Ik denk zelfs dat ik het nodig hebt." Ze schoof nu helemaal tegen me aan en leunde met haar gezicht tegen mijn schouder.
"Alsjeblieft." Ze smeekte me bijna om het te accepteren. Ik had het er moeilijk mee. Ik kon toch geen klein kind als vriendin hebben. Ik zag het in gedachten al helemaal voor me: We lagen samen in bed. Ik was helemaal naakt en zij had alleen haar luier aan. Ik kroop bovenop haar en voelde het koele plastic tegen mijn kruis. Meteen zou alle erotiek uit mijn lichaam verdwenen zijn.
Toch vond ik haar aardig. Misschien was ik in stilte wel verliefd op haar, maar daar wilde ik nu niet aan denken.
Ik boog naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. Ik drukte mijn mond op de hare en even later duwde ze me achterover op het bed. Ze sprong bovenop me en pakte mijn polsen beet en drukte die stevig tegen het bed. Ik liet haar, zogenaamd volledig in haar macht, begaan. Ze boog voorover en keek me lachend aan.
"Zeg eens eerlijk. Je hebt me gezien op die tafel. Wat vind je van me?"
"Om eerlijk te zijn vind ik je een schoonheid." antwoordde ik lachend. Ze kuste me meteen op mijn mond.
"Dat is goed geantwoord."
"Ho, ho, ik was nog niet klaar. Om eerlijk te zijn vind ik je een schoonheid, maar met een luier om vind je ook wel schattig." Ze liet meteen mijn pols los en stompte me in mijn maag.
"Rotzak." riep ze en nu duwde ik haar van me af. Ik was nu degene die bovenop zat en hield nu haar polsen stevig beet. Ik probeerde beide polsen in een hand te pakken en schoof daarna van haar af. Haar polsen hield ik boven haar hoofd beet en Joyce spartelde over het bed. Even hield ik haar zo vast en een gemene glimlach speelde om mijn mond. In een boze gedachte besloot ik om met mijn andere hand haar pyjamabroek naar beneden te trekken. Ik wilde die luier wel eens zien. Het kon me niets schelen of ze kwaad zou worden, ik vond dat ik dat recht had. Doordat ze flink over het bed bewoog had ik haar broek snel een stukje naar beneden. De elastische rand van de pyjamabroek zat nu op haar bovenbenen. Verder kon ik de broek niet duwen, omdat ik ook haar polsen nog beet moest houden.
"Wat doe je?" riep ze verbaasd en spartelde nog wilder. Ik zag dat het hemd inderdaad met drukknoopjes aan de voorkant vast zat. Er zaten vijf knoopjes op een rij. Ik duwde een vinger tussen twee knoopjes in onder het overlappende gedeelte dat tussen haar benen door naar boven kwam en trok met een snelle beweging alle vijf de knopjes los.
"Nee, niet doen! Waarom?" riep ze nu in paniek en ze keek me benauwd aan. Ik lette even niet op haar, maar trok het dikke hemd van de luier weg. Het overlappende gedeelte zakte terug tussen haar benen en ik kreeg een goed uitzicht op haar luier. Een groot stuk wit plastic bedekte haar lichaam vanaf haar navel tot haar dijen.
"Je wilt toch als een baby behandeld worden, laat mij dan even kijken!" riep ik gemeen en ik wist op dat moment dat moment dat ik daar even later al spijt van zou hebben. Ik wist trouwens niet dat luiers zo groot gemaakt werden. Bij haar navel zat een dikke rand waar elastiek in het plastic zat verweven en die de luier aan de bovenkant strak tegen haar lichaam drukte. Een smallere elastische rand zat rond haar benen. In drukte mijn vrije hand op het plastic en merkte tot mijn verbazing dat het warm aanvoelde. Ik weet niet waarom, maar ik had het idee dat plastic altijd koud aanvoelde.
Ineens besefte ik dat Joyce niet meer bewoog. Ik liet haar polsen los en zag een paar tranen uit haar ogen rollen. Dit was voor het eerst dat ik echte emotie bij haar zag, terwijl ik het al veel eerder had verwacht. Ineens besefte ik ook wat ik gedaan had en kreeg spijt. Ik had haar meer pijn gedaan, geestelijke pijn, dan dat haar vader haar de hele week aan kon doen.
"Sorry, het spijt me echt. Ik wist niet wat ik deed." Haar polsen lagen nog precies waar ik ze eerder had vastgehouden. Netjes naast elkaar en rood, daar waar ik haar geknepen had. Ze draaide haar gezicht van me af naar de muur.
"Waarom deed je dat?" Ik was nu kwaad op mezelf. Ik had spijt van wat ik gedaan had.
"Ik weet het niet. Ik wilde je luier zien."
"Heb je al niet genoeg van me gezien." huilde ze, en ze sprong van haar bed af. Ze trok haar pyjamabroek omhoog en liep naar een deur en verdween naar binnen. Ik hoorde hoe ze een kraan open draaide en even later begon ze haar tanden te poetsen. Even later kwam ze haar slaapkamer weer in. Ik was inmiddels opgestaan. Zonder wat te zeggen, liep ze langs me heen en kroop onder haar dekbed.
"Ga weg, ik moet slapen." zei ze chagrijnig. Ik probeerde iets te bedenken om het weer goed te maken of haar op te fleuren, maar wist niets.
"Papa wil je nog even spreken in de bibliotheek." zei ze kortaf en ik hoorde dat ze niet meer huilde. Even dacht ik er over om weg te lopen, maar toch knielde ik nog naast het bed neer. Joyce lag op haar zij met haar gezicht richting de muur. Ik legde mijn hand op haar schouder en trok haar op haar rug. Ik schoof wat haar van haar voorhoofd en kuste haar.
"Welterusten, Joyce. Ik hou van je." Op haar gezicht zag ik even een klein glimlachje en toen kuste ze me heel snel even op mijn wang.
"Ga nu maar weg. Papa wacht op je." Ze praatte nu op een veel aardiger toon en ik wist dat ik haar nu gerust achter kon laten. Ik deed het licht nog uit via de schakelaar naast de deur en wilde net de deur zachtjes sluiten toen ze me riep:
"John. Wil je het alsjeblieft aan niemand vertellen?" vroeg ze me smekend.
"Natuurlijk vertel ik het aan niemand!" riep ik verbaasd, alsof ze dacht dat ik het aan iedereen zou gaan vertellen.
"Dank je. Welterusten John." Zei ze en ik hoorde hoe ze zich omdraaien in het bed en nog een keer hoorde ik haar luier kraken. Daarna sloot ik zachtjes de deur en liet Joyce alleen. Via de gang en de trap kwam ik terecht in de hal. Ik moest even goed nadenken achter welke deur nu de bibliotheek zat. Ik nam de deur onder de rechtertrap en klopte netjes op de deur. Een zware stem riep dat ik binnen mocht komen en langzaam stapte ik de deftige bibliotheek binnen. Helemaal achterin de rechterhoek onder een kleine, felle lamp zat Joyce's vader op een leren fauteuil. Hij keek aandachtig in een oud boek met een leren kaft. Het papier van het boek was geel en kreukelig.
"Ik wilde je even wat laten weten." zei de man op deftige toon. "Het is niet mijn bedoeling geweest dat je Joyce zo zou zien. Mijn veronderstelling was dat ze inmiddels wel op haar kamer zou zijn. Het leek me wel een juiste straf om haar in een luier aan haar vriend te tonen. Dit was echter niet de bedoeling, ik wil me daarom ook verontschuldigen."
"Het spijt mij ook, meneer. En het spijt me ook te zeggen dat ik vind dat u Joyce onredelijk behandeld." Ik had al mijn lef bij elkaar gepakt en het gewoon gezegd. Misschien zou ik er wel spijt van krijgen, maar dat bekeek ik later wel.
Even keek de man me strak aan en ik vreesde dat hij kwaad zou worden. Alles aan de man sprak ontzag uit en ik zou niet graag ruzie met hem hebben. De man bedacht zich gelukkig.
"Mijn jongen, waar haal jij de wetenschap vandaan om mij te vertellen hoe ik het beste mijn dochter kan opvoeden?" Hij keek me vragend en met een strenge blik aan. Ik haalde eerst diep adem voordat ik antwoordde.
"Het is gewoon niet normaal om een jonge vrouw van zeventien te behandelen als een baby. Ik geloof ook niet dat een luier de beste manier is om iemand van haar incontinentie af te helpen. Je ontneemt haar zo elke verantwoordelijkheid voor het droog houden van zichzelf. Je hoeft niet te straffen. Het in je broek plassen is op zichzelf al een zware straf. Straffen om van incontinentie af te komen, werken niet. Zeker niet op haar leeftijd." Hij liet me geduldig uitpraten en nam daarna de tijd om een goed antwoord te formuleren.
"Je beschouwt hierbij mijn dochter als een normale jonge vrouw. Ik geloof dat dat al een verkeerde aanname is. Mijn dochter is niet zo volwassen als jij, dus vergelijkingen lopen spaak. Geestelijk is ze erg onvolwassen."
"Komt dat niet doordat u haar jarenlang klein gehouden hebt." onderbrak ik hem en hij keek me kwaad aan, waarna hij gewoon weer verder ging.
"Ik wil haar laten merken dat ik haar ongelukjes niet accepteer en ik zal haar dan ook op gepaste wijze bestraffen."
"Door haar te wassen en dan een luier om te doen? Dat is toch belachelijk." vulde ik hem aan.
"Ik doe haar geen luier om. Ik heb haar sinds ze nog heel klein was niet meer naakt gezien of zelfs maar aangeraakt, buiten het normale aanraken dan. Meestal gebied ik haar om zichzelf te verschonen op de manier die ik haar eens hebt uitgelegd. Heel sporadisch laat ik mijn huisvrouw Chantal, die al voor de geboorte van Joyce bij mij werkte, haar verschonen. Zij is als een soort moeder voor haar, in plaats van mijn lieve Antoinette, God hebbe haar ziel." Hier was ik even stil van. Ik durfde er niet meteen tegenin te gaan. Er viel een korte pauze.
"Is ze nog kwaad op je?" vroeg hij en ik vermoedde dat hij expres op een ander onderwerp overging.
"Nee, ze was niet zo heel boos." Ik liet het onderwerp ook maar rusten, ik kon er toch niets tegen te beginnen.
"Ik hoop dat je, ondanks wat er vandaag is voorgevallen, nog vaker langskomt om Joyce op te zoeken. Je weet de weg naar buiten, neem ik aan." Hiermee was ons gesprek afgelopen. Ik wenste hem goede nacht en liep de bibliotheek uit. Bij de deur naar de hal sprak hij me nog een keer aan.
"John?" Ik draaide me om. "Ik vind het dapper dat je het voor Joyce opnam. Dat respecteer ik." Daarna boog hij zich weer snel over zijn boek en ik liep naar buiten en stapte in mijn kleine autootje.
Ik belde aan. Ik stond onder het afdakje voor de deur van een groot, oud herenhuis. Het huis stond een meter of vijftig van de weg af en voorlangs liep een breed grindpad. Recht voor de deur lag een vijver met een brede opstaande stenen rand. In het midden van de vijver spoot een twee meter hoog beeld kleine straaltjes water in verschillende richtingen de vijver in. Aan alles was te zien dat de bewoners geld hadden, of ooit geld hadden gehad. De dochter van de man die hier woonde had ik een tijdje geleden tussen de middag ontmoet in de snackbar tegenover onze school. We waren al twee keer samen 's middags de stad in geweest, maar het was me opgevallen dat ze verder weinig uitging.
Ze, Joyce heette ze, was een apart meisje. Ze was ietwat kinderlijk, spontaan en gewoon erg lief.
Een al wat oudere man deed open, het was haar vader. Hij was al in de zestig en had met zijn vrouw op latere leeftijd nog een kind geadopteerd, omdat ze zelf nooit kinderen hebben kunnen krijgen. Toen Joyce twee jaar was stierf haar adoptiemoeder en stond de man er alleen voor.
"Hallo, is Joyce thuis?" vroeg ik en de man aarzelde. Ik vroeg me af waarom, maar vergat dat snel weer.
"Hallo, John. Ze zal nu wel op haar kamer wezen." zei hij en liet me binnen. Ik was al een keer eerder hier geweest en kon een beetje de weg vinden in dit van buiten zo statig en sjiek uitziende huis.
"Weet je het te vinden?" Ik knikte en bedankte hem. De hal was inderdaad zoals je zou verwachten. De hal had de hele hoogte van het huis en er hingen drie enorme grote, ouderwetse lampen op zo'n drie meter hoogte boven de vloer. De lampen bestonden uit allemaal kleine stukje glas met in het midden de eigenlijke lamp. Recht voor mij liep van beide kanten een brede trap naar een soort overloop. Aan de muren hingen grote schilderijen die voorstellingen hadden van jachttaferelen tot en met in oorlog zijnde achttiende-eeuwse houten schepen.
Ik nam de linkertrap en boven op de overloop zag ik dat de man beneden door een deur was verdwenen. Ik keek nog een keer op de hal neer en zag de enorme vloerkleden op de betegelde stenen vloer. Het leek wel een huis uit een filmserie.
De hal was dan zo ouderwets ingericht, de rest van het huis was grotendeels zeer modern. De grote woonkamer aan de achterkant van het huis was ook ouderwets ingericht en had een hoog plafond. Andere delen van het huis waren jaren geleden grondig gerestaureerd en waar er oorspronkelijk twee verdiepingen waren geweest, waren er nu soms drie verdiepingen. Dat leidde soms tot vreemde kamers doordat sommige ramen nog origineel in de muren zaten en door de vele trappen die er nu waren.
Vanuit de overloop liep ik links en kwam in een lange gang terecht. De kamer van Joyce was de derde deur aan de linkerkant.
Halverwege de gang hoorde ik rechts iemand praten. Het geluid kwam uit een openstaande deur. Terwijl ik nietsvermoedend langsliep keek ik achteloos door de deur naar binnen. Dat naar binnen kijken is een gewoonte van mensen die maar moeilijk afgeleerd kan worden. Ieder mens is van nature nieuwsgierig en openstaande deuren in een vreemd huis hebben een niet te weerstane aantrekkingskracht.
Wanneer ik gewoon langs zou lopen zou ik maar amper een seconde de kans gekregen hebben om te zien wat er binnen was, maar wat ik zag was zo verbijsterend dat ik nog voor de deuropening helemaal verstijfde. Ik bleef midden voor de deur staan en mijn blik zat een oneindig lang moment vast op dat ene punt voor de tegenoverliggende muur. Joyce begon te gillen en een andere vrouw keek geschrokken over haar schouder naar mij. Die schreeuw haalde mij als een bliksemslag uit mijn verdoving en beschaamd deed ik twee stappen naar voren, zodat ik de ruimte niet meer in kon kijken. Het leek wel of haar schreeuw door mijn hele lichaam trilde en ik stond besluiteloos stil in de gang. Joyce haar schreeuw verstomde, alsof er een hand voor haar mond werd gehouden. Dat ene moment zal ik nooit vergeten. Die ene blik in door de geopende deur staat in mijn geheugen gegrift alsof het er is in gebeiteld.
De ruimte achter de deur was een grote badkamer. Er zaten lichte tegels tegen de achterwand en op de vloer. Tegen de achterwand stond een lange, brede kast die ongeveer een meter hoog was. Voor die kast stond een lange vrouw met haar rug naar me toegekeerd. Op de kast zat Joyce. Haar benen bungelden over de rand naar beneden. Ze zat met haar rug richting de muur en had door een soort telepathie door de deuropening gekeken op het moment dat ik langs kwam lopen. Op haar gezicht was een uitdrukking van berusting en van een soort machteloosheid, voordat het veranderde in angst, woede en schaamte toen onze blikken elkaar vonden. Haar lange donkere haar hing losjes over haar rug en schouders en haar handen rusten zachtjes naast haar bovenbenen op de tafel. Haar benen waren iets gespreid en ze zat recht voor de deuropening. Joyce zat op een roze handdoek en ze was ....naakt.
Ze had helemaal geen kleren aan.
Ik keek recht tussen haar benen door tegen haar schaamhaar, ik keek recht tegen haar niet al te grote borsten aan en ik keek recht in haar ogen en zag haar mond openvallen toen ze begon te gillen.
Nu hoorde ik de oudere vrouw praten. Ze probeerde Joyce gerust te stellen. Ik wilde het niet horen, ik wilde hier vandaan. Onthutst liep ik verder en zonder er bij na te denken liep ik Joyce haar kamer in en bleef daar besluiteloos staan. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd. Kon ik nu niet beter naar huis gaan? Zou Joyce me nog wel willen zien, zou ze kwaad op me zijn, zou ze met me willen praten? Ik stond langer dan twee minuten stil in haar kamer.
Nadat de eerste schok van het uitzicht op Joyce iets was uitgewerkt en ik me langzaam aan minder schuldig begon te voelen, vroeg ik me af wat ik nu eigenlijk gezien had. Waarom was Joyce naakt? Zou ze zich net gewassen hebben. Waarom zat ze dan naakt op die tafel en wat deed die andere vrouw dan daar? Waarom had de deur wijd open gestaan? En dan die vreemde blik in haar ogen, alsof ze werd vernederd maar toch wist dat het gewoon was.
Langzaam drong het tot me door dat het leek alsof Joyce als een klein meisje werd behandeld. Alleen dan klopte alles, dan vielen alle stukjes op zijn plaats, maar toch leek het onmogelijk. Het leek alsof Joyce op die tafel werd gewassen. Als een klein meisje moest ze zich laten wassen door die vrouw. Het had ook geleken alsof haar lichaam nat was geweest. Waarom kon ze zichzelf niet wassen? Ik had voorlopig meer vragen dan antwoorden.
Ze had een grote kamer. Helemaal links in de kamer stond een groot bed tegen de muur, met het hoofdeinde tegen de gangkant. Tegenover het bed keek je door brede ramen uit in de tuin en op een klein balkon. Een grote stenen boog scheidde het woon- en het slaapgedeelte van elkaar. Meteen naast de boog, aan de woonkant stond een groot bureau tegen de wand. Op het bureau was het een flinke puinhoop, dat in tegenstelling tot de rest van de kamer die er goed onderhouden uitzag. Op een zijkant van het bureau stond een monitor met daarvoor een keyboard. De eigenlijk computer was onder het bureau weggewerkt. Helemaal rechts in de kamer had je een zithoek. Een leren twee- en driezitsbank stond rond een glazen salontafel. In de hoek van de kamer stond een kleine, maar ongetwijfeld zeer dure, stereoset. Door de kamer heen hingen verschillende kleine en bij de zithoek iets grotere speakers. Het was een mooi ingerichte kamer en het was duidelijk dat er hier niet op geld gelet hoefde te worden.
Op dat moment kwam Joyce de kamer binnen lopen. Ik draaide me om en keek haar beschaamd aan. Ik durfde haar bijna niet aan te kijken en voelde mijn hoofd rood worden.
"Joyce.....Het spijt me......Ik kon er niets aan doen." stamelde ik verontschuldigend. Joyce toverde tot mijn verbazing een lach op haar gezicht en liep op me af. Ze kuste me snel op mijn wang.
"Het is mijn eigen schuld, je kan er niets aan doen." Terwijl ze dat zei liep ze door naar het slaapgedeelte. Pas toen viel het me op wat ze aanhad. Voor die tijd had ik alleen maar op haar gezicht gelet en me erover verbaasd dat ze zo opgewekt deed.
"Joyce... Je....je draagt een.... een luier?" Ik viel van de ene verbazing in de andere. Ze droeg een wit hemd van een dikke, maar zachte stof. Het hemd zat strak tussen haar benen door en ik vermoedde dat het aan de voorkant beneden met drukknoopjes vast zat. Doordat de stof over haar hele lichaam strak zat kon je duidelijk de contouren van dik ondergoed zien. Aan de randen bij haar benen kwam een brede rand plastic tevoorschijn van haar luier. Nu pas merkte ik ook op dat bij elke stap die ze deed het plastic van haar luier kraakte.
"Dat is voor straf. Je weet toch dat ik een zwakke blaas heb. Je hebt die verhalen op school vast wel eens gehoord." Ik kon me inderdaad herinneren dat er een paar weken geleden in de gangen en in de kantine op school een verhaal rondging over een meisje dat tijdens een voordracht voor de klas in haar broek had geplast. Ik had daar echter nooit meer aan gedacht en had Joyce daar zeker niet mee in verband gebracht. Wie denkt daar nu aan? Ik had het trouwens altijd ook wel een sterk verhaal gevonden, dat waarschijnlijk ook niet op waarheid berust zou zijn.
"Ik heb vanmiddag in mijn broek geplast en van papa mocht ik vanmiddag geen schone kleren aantrekken. Ik moest de hele middag met een natte broek rond lopen. Ik moest zelfs in de keuken eten. Chantal, die vrouw die je zag, komt alleen 's avonds voor hulp in de huishouding en papa vond het wel een goede straf als ik me door haar liet verschonen. Daarom zat ik ook op die tafel, ze had me net gewassen." Tijdens de uitleg had ze een pyjamapak uit een kast gehaald en aangetrokken, ook had ze nu twee grote, donzige pantoffels aan. Bij de laatste zin keek ze me even beschaamd aan, maar voor de rest had ze het zonder emotie zitten vertellen. Ze had er blijkbaar meer moeite mee dan ik. In die korte tussentijd vanaf het moment dat ik haar naakt zag tot het moment dat ze haar kamer in kwam had ze blijkbaar besloten om me alles te vertellen. Het leek wel alsof ze zich er niet voor schaamde. Nu liep ze weer naar me toe. Ik stond nog steeds met mijn mond vol tanden.
"Ik moet even naar papa toe, mijn excuses aanbieden voor vanmiddag. Ik vraag meteen hoe laat ik naar bed moet, want dat zal vanavond ook wel wat vroeger zijn." Zonder dat ik de kans kreeg om wat terug te zeggen was ze al verdwenen. Het was me opgevallen dat ze 'papa' had gezegd en niet 'mijn vader' wat misschien gewoner zou zijn. Eerder had ze het ook al over papa gehad. Ieder ander zou het over mijn vader hebben gehad, maar Joyce noemde hem gewoon papa.
Terwijl ze langs me liep hoorde ik ook weer het plastic kraken dat haar moest beschermen tegen een natte broek. Tot mijn grote verbazing had ik gemerkt dat mijn eerdere veronderstelling dus toch juist was geweest. Ik wist echt niet wat ik nu van haar moest denken. Ik wist dat ze vaak wat kinderachtig overkwam, maar wat ik vanavond had gezien was nog abnormaal geweest voor iemand van acht jaar. Zoiets deed je alleen bij kleine kinderen en kleuters, maar toch niet bij iemand van zeventien jaar. En het feit dat ze het allemaal nog goed vond ook en er zelfs nergens een spoor van tegenzin te bekennen was deed me toch vreemd voorkomen.
Weer stond ik alleen in haar kamer. De meeste vragen die ik me eerder had gesteld toen ik hier ook alleen was, waren inmiddels wel beantwoord, maar er waren tien keer zoveel vragen voor in de plaats gekomen.
Vijf, misschien wel tien minuten later, kwam Joyce terug. In haar kamer liep ze meteen door naar haar bed en ging erop zitten. Ze schoof haar sloffen netjes naast elkaar, half onder het bed en kruiste haar knieen op het dekbed.
"Ik moet halfacht gaan slapen." zei ze en toen ik automatisch op mijn horloge keek zag ik dat het al kwart over zeven was geweest. Ik stond nog steeds met mijn mond vol tanden. Ze wenkte naar me dat ik naast haar op het bed moest gaan zitten.
"Ik weet niet wat ik moet zeggen. Je begrijpt toch dat dit niet normaal is." Ik ging naast haar op het bed zitten. Het bed zakte door mijn gewicht iets door en Joyce schoof naar me toe. Toen ze dichtbij me was bemerkte ik de lekkere geur van bloemen. Om haar heen hing een walm van de geur van de zeep waarmee ze gewassen was.
"Dat is mijn straf, dat zei ik je toch." zei ze ongeduldig, terwijl ze dichter tegen me aan kroop. "Het is mijn eigen schuld dat ik in mijn broek plaste. Ik moet gewoon, dat weet ik, vaker naar het toilet, ook als ik niet hoef. Als ik dat doe is de kans dat ik in mijn broek plas veel kleiner. Ik was 's middags gewoon vergeten naar het toilet te gaan. Papa heeft me vanmorgen nog gewaarschuwd." Ze keek me aan en sloeg een arm om mij heen.
"'s Nachts is het precies hetzelfde. Ik zet mijn wekker zo dat hij midden in de nacht afloopt en dan ga ik naar het toilet. Als ik dat doe blijft mijn bed bijna altijd droog. Er licht trouwens ook nog een laag plastic over mijn matras, dus er kan me niets gebeuren. En trouwens, vannacht mag ik trouwens lekker door slapen, ik mag toch zelf mijn luier niet uit doen, dus kan ik ook niet naar het toilet." Weer viel me op hoe makkelijk ze praatte over al die dingen. Ze bekende zonder moeite dat ze vannacht in haar luier zou plassen, omdat 'papa' haar verbood om naar het toilet te gaan.
"Maar toch, dit is toch geen straf voor iemand van zeventien?"
"Papa ziet me nu eenmaal nog steeds als haar kleine meid. En wat maakt het uit, zo'n luier zit niet eens zo slecht. Je kan er wat moeilijk mee lopen, omdat je zo'n dikke prop tussen je benen hebt, maar het is wel gewoon lekker warm en zacht."
"Joyce, even serieus. Het is belachelijk dat jij een luier omgedaan krijgt en het is nog belachelijker dat je het goed vind. Je wordt verdomme als een klein kind behandeld." Ik werd kwaad, niet zozeer op Joyce, omdat ze zich als een kind gedroeg, maar ook op de manier waarop ze door haar vader werd behandeld. Joyce keek me bedroefd aan. Misschien was ze bang dat ik haar vriend niet meer wilde zijn.
"Normaal gesproken zijn meisjes op mijn leeftijd al volwassen, maar bij mij is dat niet zo. Ik voel me nog een kleine meid en ik zou niet voor mezelf kunnen, en willen, zorgen. Ik vind het niet erg dat ik af en toe zo gestraft word." Ze pauzeerde even. "Ik denk zelfs dat ik het nodig hebt." Ze schoof nu helemaal tegen me aan en leunde met haar gezicht tegen mijn schouder.
"Alsjeblieft." Ze smeekte me bijna om het te accepteren. Ik had het er moeilijk mee. Ik kon toch geen klein kind als vriendin hebben. Ik zag het in gedachten al helemaal voor me: We lagen samen in bed. Ik was helemaal naakt en zij had alleen haar luier aan. Ik kroop bovenop haar en voelde het koele plastic tegen mijn kruis. Meteen zou alle erotiek uit mijn lichaam verdwenen zijn.
Toch vond ik haar aardig. Misschien was ik in stilte wel verliefd op haar, maar daar wilde ik nu niet aan denken.
Ik boog naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. Ik drukte mijn mond op de hare en even later duwde ze me achterover op het bed. Ze sprong bovenop me en pakte mijn polsen beet en drukte die stevig tegen het bed. Ik liet haar, zogenaamd volledig in haar macht, begaan. Ze boog voorover en keek me lachend aan.
"Zeg eens eerlijk. Je hebt me gezien op die tafel. Wat vind je van me?"
"Om eerlijk te zijn vind ik je een schoonheid." antwoordde ik lachend. Ze kuste me meteen op mijn mond.
"Dat is goed geantwoord."
"Ho, ho, ik was nog niet klaar. Om eerlijk te zijn vind ik je een schoonheid, maar met een luier om vind je ook wel schattig." Ze liet meteen mijn pols los en stompte me in mijn maag.
"Rotzak." riep ze en nu duwde ik haar van me af. Ik was nu degene die bovenop zat en hield nu haar polsen stevig beet. Ik probeerde beide polsen in een hand te pakken en schoof daarna van haar af. Haar polsen hield ik boven haar hoofd beet en Joyce spartelde over het bed. Even hield ik haar zo vast en een gemene glimlach speelde om mijn mond. In een boze gedachte besloot ik om met mijn andere hand haar pyjamabroek naar beneden te trekken. Ik wilde die luier wel eens zien. Het kon me niets schelen of ze kwaad zou worden, ik vond dat ik dat recht had. Doordat ze flink over het bed bewoog had ik haar broek snel een stukje naar beneden. De elastische rand van de pyjamabroek zat nu op haar bovenbenen. Verder kon ik de broek niet duwen, omdat ik ook haar polsen nog beet moest houden.
"Wat doe je?" riep ze verbaasd en spartelde nog wilder. Ik zag dat het hemd inderdaad met drukknoopjes aan de voorkant vast zat. Er zaten vijf knoopjes op een rij. Ik duwde een vinger tussen twee knoopjes in onder het overlappende gedeelte dat tussen haar benen door naar boven kwam en trok met een snelle beweging alle vijf de knopjes los.
"Nee, niet doen! Waarom?" riep ze nu in paniek en ze keek me benauwd aan. Ik lette even niet op haar, maar trok het dikke hemd van de luier weg. Het overlappende gedeelte zakte terug tussen haar benen en ik kreeg een goed uitzicht op haar luier. Een groot stuk wit plastic bedekte haar lichaam vanaf haar navel tot haar dijen.
"Je wilt toch als een baby behandeld worden, laat mij dan even kijken!" riep ik gemeen en ik wist op dat moment dat moment dat ik daar even later al spijt van zou hebben. Ik wist trouwens niet dat luiers zo groot gemaakt werden. Bij haar navel zat een dikke rand waar elastiek in het plastic zat verweven en die de luier aan de bovenkant strak tegen haar lichaam drukte. Een smallere elastische rand zat rond haar benen. In drukte mijn vrije hand op het plastic en merkte tot mijn verbazing dat het warm aanvoelde. Ik weet niet waarom, maar ik had het idee dat plastic altijd koud aanvoelde.
Ineens besefte ik dat Joyce niet meer bewoog. Ik liet haar polsen los en zag een paar tranen uit haar ogen rollen. Dit was voor het eerst dat ik echte emotie bij haar zag, terwijl ik het al veel eerder had verwacht. Ineens besefte ik ook wat ik gedaan had en kreeg spijt. Ik had haar meer pijn gedaan, geestelijke pijn, dan dat haar vader haar de hele week aan kon doen.
"Sorry, het spijt me echt. Ik wist niet wat ik deed." Haar polsen lagen nog precies waar ik ze eerder had vastgehouden. Netjes naast elkaar en rood, daar waar ik haar geknepen had. Ze draaide haar gezicht van me af naar de muur.
"Waarom deed je dat?" Ik was nu kwaad op mezelf. Ik had spijt van wat ik gedaan had.
"Ik weet het niet. Ik wilde je luier zien."
"Heb je al niet genoeg van me gezien." huilde ze, en ze sprong van haar bed af. Ze trok haar pyjamabroek omhoog en liep naar een deur en verdween naar binnen. Ik hoorde hoe ze een kraan open draaide en even later begon ze haar tanden te poetsen. Even later kwam ze haar slaapkamer weer in. Ik was inmiddels opgestaan. Zonder wat te zeggen, liep ze langs me heen en kroop onder haar dekbed.
"Ga weg, ik moet slapen." zei ze chagrijnig. Ik probeerde iets te bedenken om het weer goed te maken of haar op te fleuren, maar wist niets.
"Papa wil je nog even spreken in de bibliotheek." zei ze kortaf en ik hoorde dat ze niet meer huilde. Even dacht ik er over om weg te lopen, maar toch knielde ik nog naast het bed neer. Joyce lag op haar zij met haar gezicht richting de muur. Ik legde mijn hand op haar schouder en trok haar op haar rug. Ik schoof wat haar van haar voorhoofd en kuste haar.
"Welterusten, Joyce. Ik hou van je." Op haar gezicht zag ik even een klein glimlachje en toen kuste ze me heel snel even op mijn wang.
"Ga nu maar weg. Papa wacht op je." Ze praatte nu op een veel aardiger toon en ik wist dat ik haar nu gerust achter kon laten. Ik deed het licht nog uit via de schakelaar naast de deur en wilde net de deur zachtjes sluiten toen ze me riep:
"John. Wil je het alsjeblieft aan niemand vertellen?" vroeg ze me smekend.
"Natuurlijk vertel ik het aan niemand!" riep ik verbaasd, alsof ze dacht dat ik het aan iedereen zou gaan vertellen.
"Dank je. Welterusten John." Zei ze en ik hoorde hoe ze zich omdraaien in het bed en nog een keer hoorde ik haar luier kraken. Daarna sloot ik zachtjes de deur en liet Joyce alleen. Via de gang en de trap kwam ik terecht in de hal. Ik moest even goed nadenken achter welke deur nu de bibliotheek zat. Ik nam de deur onder de rechtertrap en klopte netjes op de deur. Een zware stem riep dat ik binnen mocht komen en langzaam stapte ik de deftige bibliotheek binnen. Helemaal achterin de rechterhoek onder een kleine, felle lamp zat Joyce's vader op een leren fauteuil. Hij keek aandachtig in een oud boek met een leren kaft. Het papier van het boek was geel en kreukelig.
"Ik wilde je even wat laten weten." zei de man op deftige toon. "Het is niet mijn bedoeling geweest dat je Joyce zo zou zien. Mijn veronderstelling was dat ze inmiddels wel op haar kamer zou zijn. Het leek me wel een juiste straf om haar in een luier aan haar vriend te tonen. Dit was echter niet de bedoeling, ik wil me daarom ook verontschuldigen."
"Het spijt mij ook, meneer. En het spijt me ook te zeggen dat ik vind dat u Joyce onredelijk behandeld." Ik had al mijn lef bij elkaar gepakt en het gewoon gezegd. Misschien zou ik er wel spijt van krijgen, maar dat bekeek ik later wel.
Even keek de man me strak aan en ik vreesde dat hij kwaad zou worden. Alles aan de man sprak ontzag uit en ik zou niet graag ruzie met hem hebben. De man bedacht zich gelukkig.
"Mijn jongen, waar haal jij de wetenschap vandaan om mij te vertellen hoe ik het beste mijn dochter kan opvoeden?" Hij keek me vragend en met een strenge blik aan. Ik haalde eerst diep adem voordat ik antwoordde.
"Het is gewoon niet normaal om een jonge vrouw van zeventien te behandelen als een baby. Ik geloof ook niet dat een luier de beste manier is om iemand van haar incontinentie af te helpen. Je ontneemt haar zo elke verantwoordelijkheid voor het droog houden van zichzelf. Je hoeft niet te straffen. Het in je broek plassen is op zichzelf al een zware straf. Straffen om van incontinentie af te komen, werken niet. Zeker niet op haar leeftijd." Hij liet me geduldig uitpraten en nam daarna de tijd om een goed antwoord te formuleren.
"Je beschouwt hierbij mijn dochter als een normale jonge vrouw. Ik geloof dat dat al een verkeerde aanname is. Mijn dochter is niet zo volwassen als jij, dus vergelijkingen lopen spaak. Geestelijk is ze erg onvolwassen."
"Komt dat niet doordat u haar jarenlang klein gehouden hebt." onderbrak ik hem en hij keek me kwaad aan, waarna hij gewoon weer verder ging.
"Ik wil haar laten merken dat ik haar ongelukjes niet accepteer en ik zal haar dan ook op gepaste wijze bestraffen."
"Door haar te wassen en dan een luier om te doen? Dat is toch belachelijk." vulde ik hem aan.
"Ik doe haar geen luier om. Ik heb haar sinds ze nog heel klein was niet meer naakt gezien of zelfs maar aangeraakt, buiten het normale aanraken dan. Meestal gebied ik haar om zichzelf te verschonen op de manier die ik haar eens hebt uitgelegd. Heel sporadisch laat ik mijn huisvrouw Chantal, die al voor de geboorte van Joyce bij mij werkte, haar verschonen. Zij is als een soort moeder voor haar, in plaats van mijn lieve Antoinette, God hebbe haar ziel." Hier was ik even stil van. Ik durfde er niet meteen tegenin te gaan. Er viel een korte pauze.
"Is ze nog kwaad op je?" vroeg hij en ik vermoedde dat hij expres op een ander onderwerp overging.
"Nee, ze was niet zo heel boos." Ik liet het onderwerp ook maar rusten, ik kon er toch niets tegen te beginnen.
"Ik hoop dat je, ondanks wat er vandaag is voorgevallen, nog vaker langskomt om Joyce op te zoeken. Je weet de weg naar buiten, neem ik aan." Hiermee was ons gesprek afgelopen. Ik wenste hem goede nacht en liep de bibliotheek uit. Bij de deur naar de hal sprak hij me nog een keer aan.
"John?" Ik draaide me om. "Ik vind het dapper dat je het voor Joyce opnam. Dat respecteer ik." Daarna boog hij zich weer snel over zijn boek en ik liep naar buiten en stapte in mijn kleine autootje.
