zhboy
Toplid
Pasen in luiers
Een kort luierverhaal
Een kort luierverhaal
De eerste zonnestralen van de dag wekten Brammetje Haas al vroeg. Hij ging rechtop in zijn bedje zitten en rekte zich met volle overgave uit. Op dat moment hoorde hij de voordeur zachtjes eerst opengaan en daarna dicht. Wie was er zo vroeg op? Het was toch zondag? Dan kon iedereen uitslapen. Wat was er aan de hand? Snel keek hij door de smalle opening tussen zijn gordijnen door. Nog net op tijd om een glimp op te kunnen vangen van zijn vader, die met een grote mand met chocolade eieren op zijn rug de hoek om sprong.
Pasen! Bedacht Brammetje zich. Daarom was zijn vader op zondag zo vroeg op. Het is Pasen! Zijn vader werkte tijdens Pasen al jaren als vrijwilliger om chocolade eieren rond te brengen en te verstoppen voor mensenkinderen. Daarom ging hij nu al zo vroeg de deur uit. Voordat de mensenkinderen wakker zouden zijn moest alles verstopt zijn. Brammetje hoopte dat hij snel groot genoeg zou zijn om mee te mogen gaan. Dat leek hem zó leuk.
Maar Brammetje werd ook iets nerveus. Hij wist dat als zijn vader en de andere hazen terug zouden zijn, het niet lang zou duren of ook Brammetje en de andere hazenkinderen mochten eieren gaan zoeken. Die verstopten de volwassen hazen altijd ’s nachts, als de kinderen lagen te slapen. Brammetje had wel eens geprobeerd om wakker te blijven en dan stiekem te kijken waar de eieren werden verstopt, maar hij was toen toch in slaap gevallen. In ieder geval was Brammetje door de opkomende zenuwen nu helemaal wakker.
Brammetje hupte uit bed en liep naar de keuken. Daar zag hij zijn moeder, die bezig was met het dekken van de tafel. “Goeiemorgen schat", zei ze. “Heb je lekker geslapen?” Brammetje knikte. “Goeiemorgen mam, ik heb heeeerlijk geslapen.” “Goed zo. En ben je droog gebleven?” Teleurgesteld zuchtte de jonge haas zachtjes. Waarom moest zijn moeder nou de ochtend verpesten door die vraag te stellen? Zij was af en toe meer met zijn bedplasprobleem bezig dan hijzelf. Maar omdat hij wist dat hij wel antwoord móest geven, keek Brammetje naar beneden. Naar de luier die hij om zijn heupen had en elke avond door zijn moeder kreeg omgedaan. Gelukkig, de tekens die aangaven of de luier gebruikt was of niet, gaven aan dat dat niet zo was. “Droog.” Zei Brammetje. “Netjes hoor. Het gaat de goeie kant op.” Reageerde Brammetjes moeder en gaf hem een aai over zijn bol. En hoewel Brammetje eigenlijk vond dat hij niet alleen te oud was voor een luier, maar ook voor zo’n aai, liet hij dat laatste maar al te graag toe.
Na het ontbijt, heerlijke wortelpap, dook Brammetje snel onder de douche. Ze hadden veel te lang aan tafel gezeten. Dat kwam vooral door zijn kleine broertje, die nooit door at. En van zijn moeder mocht hij pas van tafel als iedereen klaar was. Straks was hij nog te laat voor het eieren zoeken. Nu liet hij de warme waterstralen over zijn hazenoortjes en hazenneus stromen. Die zorgden ervoor dat Brammetje helemaal ontspande. Hierdoor vergat hij ook dat hij eigenlijk haast had. Totdat er op de badkamerdeur geklopt werd. “Zeg, ik dacht dat je haast had. Vergeet je niet dat je broertje ook nog moet?” Brammetje was er plots weer helemaal bij met zijn gedachten.
Snel spoelde de jonge haas zich af. Zijn handdoek vloog vervolgens over zijn lichaam heen. Niet droog, maar droog genoeg. Dacht Brammetje, en opende de badkamerdeur. Met enkele grote sprongen vloog hij langs zijn wachtende moeder en broertje, naar zijn slaapkamer. Hij opende zijn kledingkast en griste er snel wat kleren uit. Alleen met het uitkiezen van een broek was hij wat nauwkeuriger. Dat moest wel zijn tuinbroek worden. Daar pasten de meeste gevonden chocolade eieren in. Tijdens het aankleden voelde Brammetje dat hij eigenlijk best wel nodig naar de wc moest. Maar daar had hij nu echt geen tijd voor! Dat kwam wel na het eieren zoeken. Nu was hij aangekleed en enthousiast rende de jonge haas van zijn kamer richting de voordeur. Daar kwam net zijn vader het huis door naar binnen.
“Hoi pap!” Riep Brammetje. “Alles goed gegaan?” Eigenlijk had de jongen helemaal geen geduld om op het antwoord te wachten. Maar omdat zijn vader in de deuropening stond, kon hij niet verder en moest hij wel luisteren. “Goeiemorgen Bram. Ja, alles is perfect gegaan. Alle eieren zijn verstopt en er is geen enkele haas betrapt. Maar waar dacht jij naartoe te gaan?” Was dit een serieuze vraag van zijn vader? Het was toch wel duidelijk wat hij wou? “Moet jij niet op je broertje wachten?” “Die loopt te treuzelen, dus daar ga ik niet op wachten.” Op dat moment hoorde hij de deur van de badkamer opengaan. “Nou, zo te zien gaat dat wachten niet al te lang meer duren. Je gaat niet zonder je broertje. Daarnaast, je hebt nog wel even voordat het eieren zoeken begint.” Brammetje keek verbaasd op de klok. Hij had nog wel even? Inderdaad. Door zijn gehaast had hij zoveel tijd ingehaald, dat hij nu tijd over had. Hij ging dus maar in de woonkamer wachten. Maar hij ging niet zitten, daar was hij te zenuwachtig voor. In plaats daarvan huppelde hij rondjes rond de koffietafel en de eettafel. Door dat huppelen voelde hij weer dat zijn blaas vol zat. Maar hij besloot nog steeds om niet naar de wc te gaan. Dáárvoor had hij écht niet genoeg tijd.
Terwijl Brammetje het zoveelste rondje huppelde, kwam zijn broertje zijn slaapkamer uit. Zijn haartjes waren netjes gekamd en hij zag er letterlijk op zijn paasbest uit. “Kunnen we nu gaan?” Vroeg Brammetje. Hij verwachtte ‘Ja’ als antwoord. In plaats daarvan wees zijn moeder echter op zijn broek en zei: “ Wat is dat?” Verbaasd keek de jonge haas naar beneden. Daar zag hij een grote, donkere vlek in zijn broek. Toen voelde hij ook hoe het warm en nat was tussen zijn benen. Het drong tot hem door dat hij niet meer naar de wc hoefde.
“Heb jij nou in je broek geplast?” Met beginnende tranen in zijn ogen knikte Brammetje dat dat inderdaad zo was. “Kom mee, dan gaan we je verschonen.” Zei zijn moeder met een diepe zucht. Gedwee volgde de jonge haas zijn moeder richting de badkamer. Daar kleedde zij hem uit en begon hem te wassen. Eigenlijk vond Brammetje zichzelf te oud om nog gewassen te worden, maar hij wist dat hij daar nu beter niet over kon beginnen bij zijn moeder. En om eerlijk te zijn voelde het ook wel fijn en vertrouwd.
Na door zijn moeder ook te zijn afgedroogd, liep Brammetje naar zijn kamer. Maar net toen hij een schone onderbroek uit zijn kast wou pakken, werd hij teruggeroepen door zijn moeder. “Nee nee, dat wordt hem even niet. Ik doe deze wel even bij je aan.” Ze wees naar de luier die ze al had klaargelegd op het bed van de jongen. Hij keek zijn moeder aan. Meende ze dat? “Kom. Als je zo in je hoofd zit met eieren zoeken dat je niet eens doorhebt dat je in je broek plast, dan is het veiliger om deze aan te doen.” Eigenlijk kon Brammetje daar niks tegenin brengen. Gelukkig zou de luier toch niet of nauwelijks zichtbaar zijn als hij zijn kleren aan had. Zonder al te veel morren liet hij zijn moeder hem dan ook zijn luier omdoen. Daarna stond hij op en liep hij weer naar zijn kledingkast toe.
“Hoho, dat gaat niet gebeuren.” Brammetje was verbaasd. Mocht hij geen kleren uit de kast pakken? Moest hij dan weer zijn vieze kleren aan? “Het is warm genoeg buiten en je moet maar leren om niet in je broek te plassen op jouw leeftijd. Je gaat maar zo naar buiten.” Geschrokken keek de jonge haas naar zijn moeder. Meende ze dat? Aan haar gezicht kon de jongen zien dat zijn moeder het inderdaad meende. Met hangende hazenoren van teleurstelling slofte Brammetje maar naar de woonkamer. Geen eieren zoeken voor hem dit jaar dus. Met alleen een luier om ging hij echt niet naar buiten. Terwijl hij naar een stoel liep keek hij zijn broertje na, die net de deur uitliep naar het evenementenveld voor hun huis. Brammetje voelde iets van jaloezie opkomen.
Op dat moment voelde de jonge haas hoe hij door zijn moeder stevig van achteren vastgepakt werd. “Je gaat gewoon naar buiten hoor. Gezellig meedoen met de rest.” “Maar, maar…” Jammerde Brammetje. Meer kon hij niet zeggen, want voor hij het wist was hij de deur al uitgezet door zijn moeder. Na nog een duw stond de jongen ineens op de rand van het evenementenveld. Achter hem hoorde hij de deur dichtgaan. Hij kon geen kant meer op. Verschuilen was niet mogelijk. Nog even en dan zou iedereen hem uit gaan lachen, zo in zijn luier. Alleen sommige babyhaasjes hadden een luier aan, zijn leeftijdsgenoten natuurlijk niet.
Brammetje keek om zich heen om zichzelf te bewijzen dat hij inderdaad voor paal stond als enige van zijn leeftijd in luier. Broek, broek, jurk, broek, broek, jurk, rok, broek, jurk, broek, broek, jurk, broek, rok, broek, jurk, luier, broek, jurk, br… Zei hij nou luier? Daar zou hij zich wel in vergissen. Nieuwsgierig keek hij in de richting waar hij net naar gekeken had. Toen zag hij het. Aan de zijkant van het veld stond aan de rand ook een jongenshaas van zijn leeftijd. Ook in niks meer dan een luier. Ook hij keek het veld rond, met een droevig gezicht. Brammetje zag hoe de jongen zijn kant opkeek. Plots veranderde de gezichtsuitdrukking van de jongen. In plaats van een droevig gezicht zag Brammetje nu een glimlach verschijnen. Die glimlach zorgde ook voor ontspanning bij Brammetje. Hij was dus toch niet de enige. Voorzichtig keek hij verder.
Brammetje zag al snel een meisjeshaas verlegen van half achter haar vader staan kijken. Er was wel iets met haar, maar Brammetje wist niet goed wat. Op dat moment zag het meisje Brammetje ook. Ze wees haar vader naar de jongen. Chips, dacht Brammetje, nu krijg ik toch problemen. Het meisje stapte achter haar vader vandaan. Toen had Brammetje pas door wat er met haar was. Ook zíj had niets anders aan dan een luier. Gaaf, dacht de jonge haas, er zijn dus meer haasjes van mijn leeftijd die nog wel eens een luier moeten dragen. Ineens had hij zijn humeur en zelfvertrouwen terug gevonden en vol goede moed stapte hij het veld verder op. Nu moest iedereen wel zien wat hij droeg, maar niemand leek het iets uit te maken. In zijn ooghoeken zag hij hoe de jongen en het meisje zijn voorbeeld volgden en zonder gêne in alleen hun luier het veld opliepen.
“Jongens en meisjes, welkom bij het 97ste eierzoekfestijn van Hazendorp!” Riep de burgemeester door de microfoon. Er klonk gejuich op uit de keeltjes van vele jonge haasjes. “Elk ei dat je vindt mag je houden. Maar denk er aan: de oudere kinderen mogen geen gebruik maken van een mandje of tas. De eieren mogen alleen in je handen en kleding worden gestopt.” Dat was wel nadelig voor Brammetje. Vorig jaar had hij nog zijn record verbroken, doordat hij heel veel eieren in zijn tuinbroek had kwijt gekund. Maar in een luier zitten zelfs geen zakken. Alleen de paar eieren die hij in zijn handen kon houden mocht hij dus mee naar huis nemen. Dat wordt dus geen record dit jaar, bedacht hij zich. Maar daar lang over piekeren ging niet, want als snel klonk het startschot. Vol overgave stortte Brammetje zich met alle andere hazenkinderen in het zoeken van de verstopte chocolade eieren. Al snel had Brammetje zijn hazenhandjes vol. Hij had zelfs een paar eieren stiekem in het mandje van zijn broertje gegooid. Die was nogal slecht in zoeken en kon dus wel wat hulp van zijn grote broer gebruiken.
Nadat het eindsignaal had geklonken, liep Brammetje terug naar de rand van het veld. Ondanks dat zijn buit een stuk kleiner was dan normaal, was hij best wel tevreden. Bij de rand stonden een jongen en een meisje hem op te wachten, beiden in een luier. Ook zij hadden hun hazenhandjes vol met chocolade eieren. “Hoi Bram.” Zei het meisje. Nu herkende Brammetje haar pas. Het was Kirsten uit zijn klas. Ze was één van de weinigen die hem Bram noemde en niet Brammetje. “Hoi Kirsten.” Aan de ene kant was hij blij dat er nog iemand uit zijn klas luiers droeg, aan de andere kant werd hij er ook wel verlegen van om zo alleen in een luier voor het leukste hazenmeisje uit de klas te staan. “Heb je succes gehad?” Vroeg Kirsten. Brammetje knikte. “Ik heb zoveel ik vast kon houden.” “En jij Maurits-Jan?” Brammetje herkende de jongen nu pas. Maurits-Jan was de zoon van de burgemeester. Dus ook een burgemeesterszoon kan in een luier lopen, dacht Brammetje. Leuk. “Ik heb meer dan ik kan vasthouden.” Zei het haasje van stand. “Hoe kan dat? Jij hebt toch ook geen zakken in je luier?” Merkte Kirsten op. Als antwoord stopte Maurits-Jan een hand in de voorkant van zijn luier. Toen hij die glunderend weer tevoorschijn haalde, had hij een vuist vol chocolade eitjes. “Haha, maar goed dat je je luier dan nog niet gebruikt hebt.” Lachte Kirsten. De jongenshaasjes moesten ook lachen. Ja, daar had ze wel gelijk in.
Nadat Maurits-Jan door zijn ouders was geroepen om mee naar huis te gaan, bleven Brammetje en Kirsten met z’n tweeën achter. “Vond jij het eng om zo in luier buiten te lopen?” Vroeg Kirsten aan Brammetje. “Eerst wel.” Antwoordde de jonge haas eerlijk. “Maar nu helemaal niet meer.” “Ik vond het eerst verschrikkelijk eng. Totdat ik jou zag. Tot nu toe dacht ik dat ik de enige was van mijn leeftijd die nog luiers nodig heeft.” Reageerde Kirsten. “Ik dacht eerst dat iedereen me uit zou lachen en het stom zou vinden staan.” Zei Brammetje. “Maar dat is helemaal niet zo.” “Stom? Je bent juist schattig.” Probeerde Kirsten Brammetje gerust te stellen. Brammetje begon er iets van te blozen.
“Brammetje, kom je binnen? Hij keek naar waar de stem vandaan was gekomen. Zijn moeder stond in de deuropening en wenkte hem om binnen te komen. Lunchtijd, bedacht de jonge haas zich. “Ik kom zo.” Hij wende zijn gezicht weer naar Kirsten. “Ik moet eten. Zie ik je straks weer?” “Dat is goed. Over een uurtje weer hier?” Brammetje knikte. Dat was wel een goed idee. “Je bent schattig.” Zei Kirsten. En om die mening extra duidelijk te maken, drukte ze haar hazenlippen op de wang van de verraste jongenshaas. Toen liep ze weg richting haar huis, de jonge haas verbouwereerd achterlatend.
Even later liep Brammetje zijn huis binnen. De heerlijke geur van wortelsoep vulde zijn neusgaten. Mama Haas verwelkomde haar zoon hartelijk. “Hé stoere vent, ben je daar. Heb je succes gehad?” Brammetje knikte enthousiast. Hij liet zijn buit zien. “Ik bedoelde eigenlijk niet zozeer met het eieren zoeken.” Reageerde zijn moeder en gaf hem een dikke knipoog. Brammetje realiseerde zich direct dat zijn moeder alles had gezien. Hij begon te blozen. “Je mag best weer je normale kleren aantrekken hoor.” Ging Brammetjes moeder verder. Nee, dacht Brammetje, die luier bleef voorlopig aan. ‘Schattig’…..
Einde
