A
Augur_DL
Guest
geschreven door: Pieter
"Mevrouw, ik moet morgenochtend hier om half zeven al zijn. Is... Mag ik misschien hier blijven slapen. Het regent namelijk erg hard, en ik moet nog een half uur fietsen... het is al bijna elf uur..." Vroeg ik stamelend. Ik durfde de vraag bijna niet te stellen, maar Angela, het hoofd van de huishouding, had me overtuigd. Toch was ik bang, en stotterde ik.
Nu stond ik in een volle woonkamer met mijn hoofd naar de grond gericht te wachten op antwoord. Ik hoorde mensen praten in de kamer, maar durfde niet rond te kijken, dat was onbehoorlijk. Mijn blik bleef gericht op de vloer recht voor de vrouw des huizes. De gesprekken stokten, en ik voelde dat de blikken nu op mij gericht waren. Met mijn oude kleren, vuil van het stof van de zolder, stond ik in de woonkamer, waar alle mensen vreselijk netjes gekleed waren. Ze droegen kleren die duurder waren dan mijn salaris van het afgelopen half jaar.
"Jongeman, kom even hier." Zei ze met die bekakte stem. Ik haatte haar, ze praatte vreemd, haar gedrag was absurd en ze keek op iedereen neer met een enorme eigendunk. Ik werkte hier nu al drie weken in al mijn vrije tijd en het verdiende vreselijk goed, bijna het dubbele dan ergens anders, maar daarvoor moest je dan ook vreselijk hard werken. En daarbij moest je ook nog alle eigenaardigheden van deze afschuwelijke vrouw op de koop toenemen.
Langzaam deed ik een paar stapjes dichterbij en de spanning steeg. Het was nu stil in de kamer, niemand zei iets, terwijl ik wist dat er minimaal zeven mensen zaten. Allemaal keken ze naar mij, en voelden ze dat er iets ging gebeuren.
"Je hebt goed gewerkt vandaag, mijn jongen. Bravo." Een beetje opgelucht was ik wel, want ze liet niet vaak merken dat ze tevreden over iemand was. Het was een hoopvol teken, maar wel misleidend.
"Dus je wilt blijven slapen? Heeft mejuffrouw Angela je op dat idee gebracht, jongeman?" Ik knikte en stond nu vlak naast de stoel waar mevrouw op zat. Ze draaide zich naar me toe en strekte haar handen naar me uit. Ze pakte mijn broekriem beet en tot mijn afschuw probeerde ze hem los te maken. Mijn adem stokte en ik probeerde naar achteren weg te stappen, maar ze had mijn broekriem beet.
"Kom, kom, niet zo verlegen." Zei ze, terwijl ze me nog iets dichter naar zich toe trok. De riem hing inmiddels al los en haar vingers probeerden de knoop boven mijn gulp te openen, maar nu lukte het wel om een stapte naar achteren te zetten.
"Mevrouw, wat... Alstublieft..." Stotterde ik, vechtend tegen de schaamte en de tranen.
"Jongeman, laat je broek even zakken, en vlug wat. Anders zal ik genoodzaakt zijn om meneer Frank te vragen om je over de knie te leggen." Zei ze zonder blikken of blozen. Ik wist dat ze het meende, ik had gezien hoe vorige week een dertienjarige collega hulpje zonder pardoen een pak slaag op zijn blote billen had gekregen, omdat hij zonder te vragen in de keuken was geweest en wat te eten had gepakt. Ik had hem zien gillen en krijsen, maar meneer Frank, de chauffeur van de vrouw des Huizes, had geen medelijden en had de opdracht gekregen hem vijfentwintig keer te slaan, want dan ook precies door hem werd opgevolgd.
"Mevrouw..." Stotterde ik, niet begrijpend waarom ik dit moest doen. En alhoewel ik inmiddels goed geleerd had dat ik eerst moest gehoorzamen en later pas vragen mocht stellen, durfde ik toch eerst voorzichtig naar haar op te kijken. Misschien maakte ze een grapje, wilde ze tegenover haar gasten laten zien dat ze de baas was. Maar het gezicht was strak en serieus. Ik kon niet anders dan gehoorzamen.
Ik frommelde met trillende vingers de knoop uit het knoopsgat en trok mijn gulp naar beneden. Heel langzaam liet ik mijn broek tot op mijn enkels zakken. Ik hoorde een zacht gegiechel vanuit de kamer, maar ik durfde niet te kijken. Mijn broek zakte tot op mijn enkels en ik ging weer rechtop staan, wachtend op de volgende opdracht.
"Trek je blouse en hemdje omhoog, zodat ik je ondergoed kan zien." Ik deed het en gaf de hele kamer een vrije blik op mijn ondergoed. Ik droeg een witte, katoenen slipje dat door vaak wassen lang niet meer echt wit was. Gelukkig was het nog wel redelijk schoon, maar was het schoon genoeg?
"Jongeman, kijk me aan en beantwoord mijn vraag: heb je onlangs nog je bed bevuilt?" In eerste instantie begreep ik haar vraag niet, maar toen mijn blik eenmaal de hare kruiste begreep ik dat ze wilde weten of ik wel eens ik bed plaste. Ik bloosde, nu begreep ik waarom ik mijn broek moest laten zakken. Ze wilde controleren of ik in broek plaste, of zoiets. Ik was veertien jaar en was net als bijna ieder ander kind van mijn leeftijd prima in staat mijn onderbroek droog te houden, en ik kon me ook niet herinneren ooit in bed geplast te hebben. Het idee dat ze dacht dat ik in bed plaste was al vernederend genoeg.
Tegelijkertijd realiseerde ik me dat mijn dieprode kleur op mijn gezicht verkeerd kon worden uitgelegd, alsof ik bloosde omdat ze gelijk had, terwijl het niet zo was. Ik wist heel goed dat alles wat ik zou zeggen haar niet zomaar zou overtuigen. Waarschijnlijk had ze haar eigen oordeel al klaar en kon ik daar niets meer aan veranderen. Ik probeerde zo rustig mogelijk te antwoorden, maar met je broek op je knieen, je shirt omhoog houdend, en je onderbroek open en bloot voor een volle kamer met mensen, is dat niet gemakkelijk.
"Mevrouw, ik kan me niet herinneren ooit in bed geplast te hebben. Ik beloof u dat dit de waarheid is." Ik had mijn stem duidelijk en helder kunnen laten klinken, maar het was harder en zelfverzekerder dan ik had verwacht. De verontwaardiging was iets te duidelijk in mijn stem hoorbaar geweest en ik was bang dat ik daarvoor een standje zou krijgen.
"Zo, zo, gepikeerd jongeman? Toch ben ik niet overtuigd." Zei ze. Ik stond er beduusd bij, want dit betekende dat ik dus niet hier mocht blijven slapen, maar dat ik in de stromende regen naar huis moest fietsen. Ik zou pas net voor twaalven thuis zijn en morgenochtend om net over vijven mijn bed alweer uit moeten om hier op tijd te kunnen zijn.
Op dat moment voelde ik me alleen gelaten. Ik stond nog steeds met mijn broek op mijn knieen mijn shirt omhoog te houden, terwijl de vrouw des Huizes zich naar haar gasten draaide. Ik had geen toestemming gekregen om te mogen vertrekken, dus ik kon alleen maar stilletjes blijven staan.
De vrouw sprak intussen met haar gasten, maar natuurlijk bleven er ook nu nog enkele blikken op me gericht. Heel voorzichtig probeerde ik de kamer in te kijken, zonder dat iemand daar erg in had. Ik zag verschillende mensen, de meesten rond de veertig jaar oud, maar er zat ook een meisje van mijn eigen leeftijd tussen. Ik begreep meteen dat zij het was die ik had horen giechelen. Haar blik was nog steeds op me gericht en ineens keek ze me recht aan. Ze had gezien dat ik rondkeek, en meteen keek ik weer naar de grond.
Gelukkig zei ze er niets van en na enkele ogenblikken durfde ik weer voorzichtig haar kant op te kijken. Ze keek me nog steeds aan en glimlachte naar me toen onze blikken elkaar weer vonden. Mijn gezicht was nog steeds rood van de schaamte en haar glimlach maakte daar uiteraard geen einde aan.
Het was een heel mooi meisje, lang blond haar, strak figuurtje en met een beetje arrogante, deftige blik op haar gezicht. Het stond haar echter wel en alhoewel ik wist dat ze voor mij onbereikbaar was, was ik op slag verliefd.
Er werd weer zachtjes op de deur geklopt en Angela, het hoofd van de huishouding kwam binnen. Ze keek een ogenblik haast achteloos naar mij, maar richtte haar aandacht meteen op haar bazin.
"Mejuffrouw Angela, wilt u erop toezien dat deze jongen zich goed wast, daarna mag u hem helpen met ondergoed dat afdoende bescherming biedt tegen nachtelijke ongelukjes. Ik zou hem daarna graag nog even in zijn pyjama hier verwelkomen." Zei de vrouw des Huizes en ik kon wel door de grond zakken. Het was volslagen absurd dat ik een luier moest dragen, maar ik kon er niet onderuit. Ik moest me in mijn lot schikken en tot mijn schrik realiseerde ik me dat ik toestemming had gekregen om te blijven slapen, dus moest ik haar nog bedanken ook.
"Dank u mevrouw." Stamelde ik en even meende ik een glimlach op het gezicht van de vrouw te zien die ik haatte, nu nog erger dan net. Angela knikte ten teken dat ze het had begrepen en bukte toen voor me neer. Ze trok snel mijn broek omhoog en meteen daarna werd ik de kamer uit gedirigeerd. Zodra de deur achter ons gesloten was en Angela en ik alleen waren, rukte ik me los en keek haar boos aan.
"Dit kan ze niet maken! Waarom moet ik een luier om? Dat bedoelde ze toch, of niet?" Angela haalde haar schouders op, maar glimlachte. Angela had me aangeraden om te vragen of ik hier kon blijven slapen, maar ik zag dat ze niet geweten had dat dit de uitkomst was. Ook van haar gezicht was de verbazing af te lezen.
"Ik weet het niet, Mark. Ik heb geen idee, maar ik weet wel dat ze inderdaad een luier bedoelde. Er liggen een paar pakken luiers in de kast, in alle soorten en maten, maar ik geloof niet dat ze ooit nog open geweest zijn. Ik zou anders niet weten wie dat gedaan zou moeten hebben, en waarvoor." We praatten zachtjes omdat we niet wilden dat ze in de kamer ons gesprek zouden kunnen horen. Ondertussen maakte ik mijn broek weer dicht.
"En nu? Wat moet ik nu doen?" Vroeg ik, niet wetend wat ik nu moest doen, maar Angela lachte naar me.
"Ik weet wel wat ik moet doen. Je hebt het gehoord, ik moet erop toezien dat jij je goed wast en daarna ga ik je een schone luier omdoen." Ze keek lachend op me neer, het absurde ervan in ziend. Ik kon er helemaal niet om lachen, het vooruitzicht om een luier te moeten dragen, als veertienjarige nog wel, was te afschrikwekkend voor woorden.
"Kom, we moeten opschieten. Ik heb geen zin om mevrouw te laten wachten." Ze trok me aan mijn arm mee naar de onderste verdieping waar de verblijven en de keuken van de bedienden waren.
"Wat? Je bedoelt... Je meent toch niet dat je me echt een luier om gaat doen?" Stamelde ik, nog steeds niet over mijn verbazing heen.
"Wat wil je dan doen? Als je je baantje wilt blijven houden zul je moeten gehoorzamen. Ik kan je niet dwingen, dus je zult me moeten helpen." Ik twijfelde, maar had geen keus. Wat kon ik anders doen, dan mijn lot te ondergaan en hopen dat het eenmalig was. Ik wist nu in ieder geval wel zeker dat ik nooit meer zou vragen of ik mocht blijven slapen. Ik fietste liever een uur in de regen dan dat ik een luier moest dragen.
Tien minuten later stapte ik naakt uit de badkamer. Ik had me mezelf afgesproken dat ik mijn lot zo moedig mogelijk zou ondergaan. Ik wilde me niet nog meer vernederen door te gaan huilen als een klein kind. Ik was tenslotte veertien jaar oud, en ik wilde bewijzen dat de luiers absoluut onnodig waren. Trots en naakt liep ik naar Angela toe. Ik was niet groot voor mijn leeftijd, maar ook weer niet al te klein. Ik was slank, maar ook wel redelijk gespierd. Ik was best wel tevreden met mijn lichaam en ik durfde het te laten zien.
Angela lachte weer, terwijl ze mijn luier al in haar hand hield. Mijn ogen focusten zich op de afschuwelijke luier. Ik nog nooit een luier in deze maat gezien, het zag er groot en dik uit. Ik rilde al bij de gedacht aan het kille plastic tegen mijn lichaam, ik wist niet hoe het zou voelen, maar ik vreesde het ergste.
Angela zag waar ik naar keek en weer lachte. Ik voelde me er ongemakkelijk bij, iedereen leek plezier te hebben aan dit stomme gedoe. En het was nergens voor nodig.
"Ga maar op mijn bed liggen..." Zei ze en liet me naakt over de gang lopen. Op dit tijdstip waren er gelukkig niet meer zo heel veel mensen aanwezig en we kwamen dan ook niemand tegen. Ik de slaapkamer van Angela, die hier bijna altijd bleef slapen, liep ik op het bed af en ging ik op mijn rug liggen.
Ineens zakte mijn zelfvertrouwen weg. Net was ik nog mijn eigen baas geweest, had ik trots door de gang gelopen, nu ineens keek ik omhoog naar Angela. Het leek alsof ik nu hulpeloos was, de positie op mijn rug was denigrerend en vernederend. Angela keek uit de hoogte op me neer en deed wat van haar verlangd werd, en ik geloof dat ze het met plezier deed.
"Trek je knieen in." Zei ze, het was geen vraag, maar een opdracht. Ik gehoorzaamde en toonde Angela mijn billen. Ze vouwde de luier open en duwde het onder mijn billen. Angela duwde mijn benen weer naar beneden en voor het eerst sinds mijn tweede of derde jaar voelde ik weer een luier om mijn billen. Het was een vreemd gevoel, zacht en dik. Even leek het niet al te erg te worden, maar Angela trok de luier tussen mijn benen door en ik voelde hoe het elastiek zich tussen mijn benen strak trok. Dit voelde helemaal niet prettig aan.
Angela duwde de voorkant van mijn luier op mijn buik en trok de uiteinden in mijn zij naar elkaar toe. Ze plakte de eerste plakstrip dicht, en vrijwel meteen daarna de tweede. Het elastiek in mijn lies zat strak en knelde. Ik zweette en keek hulpeloos naar Angela omhoog.
"Alsjeblieft, niet zo strak." Mijn trotsheid was verdwenen en ik hoorde mezelf toch smeken om genade. Maar Angela ging door. Ze trok het bovenste gedeelte van de luier strak en ook nu voelde ik het elastiek op mijn buik en rug al knellen. Ze plakstrips zaten dicht en ik zat gevangen en een kinderlijke droom. De luier knelde en kraakte bij iedere beweging.
Heel voorzichtig stond ik op. Het elastiek trok zich nog strakker en het voelde alsof de plakstrips elk moment weer konden losspringen. Zodra ik stond wreef Angela ineens met haar hand over mijn billen. Ik keek haar woedend aan en stapte snel weg.
"Sorry, het is zo'n schattig gezicht." Lachte ze. "Je pyjamapak ligt in de keuken, trek het maar snel aan, want ik denk dat mevrouw al op je wacht." Ik keek haar aan en mijn verontwaardiging nam toe.
"Maar ik kan zo niet over de gang. Stel dat iemand me ziet. Kun jij het niet even halen."
"Nee, pak het zelf maar." Het leedvermaak droop van haar stem, en ze lachte me uit. Ik werd woedend, mijn gezicht liep rood aan.
"Trut!" Zei ik en voorzichtig keek ik om de hoek van de kamer en zag dat de gang gelukkig leeg was. Snel rende ik naar de keuken, het plastic kraakte vervaarlijk, maar de luier bleef strak dicht. Het pyjamapak lag inderdaad op de keukentafel en snel trok ik het aan. Voordat Angela de keuken binnen kwam was mijn luier alweer verborgen. Vanaf nu was het alleen nog maar hoorbaar dat ik een luier droeg.
Op mijn blote voeten liep ik terug naar de woonkamer. Ik klopte voorzichtig op de deur, angstig voor wat er nu weer ging gebeuren. Angela stond dicht achter me en probeerde de glimlach van haar gezicht te krijgen. Nogmaals duwde ze haar hand op mijn stevig ingepakte billen. Ik trilde van woede en vernedering.
Angela deed de deur open en duwde mij naar binnen. De kamer was nog even vol als net en alle blikken waren ook nu weer op me gericht. Ik durfde niet te kijken.
"Dank u wel, mejuffrouw Angela. Heeft u nog problemen ondervonden met het aankleden van de jongeman." Vroeg ze langs me heen. Ik wachtte in spanning op het antwoord.
"Nee, mevrouw. Hij heeft zich voorbeeldig gedragen." Zei Angela, waarna de vrouw des Huizes met een hoofdknikje te kennen gaf dat ze mocht vertrekken. Ik bleef achter, staand in het midden van kamer, midden in een grote lege ruimte, terwijl de zithoek in de hoek, rond de openhaard gesitueerd was.
"Jongeman, kom even hier." Ik probeerde zo geruisloos te lopen, maar het kraken van de luier was toch duidelijk hoorbaar. Steeds dichter kwam ik in de buurt van de vrouw des Huizes. Ik wist honderd procent zeker dat ik weer mijn broek moest laten zakken, want mijn luier zou niet verborgen blijven. Ik moest publiekelijk vernederd worden, want dan was de enige reden om nogmaals hier te moeten zijn.
Ik stond recht voor haar stoel, keek zenuwachtig naar de grond en zag hoe twee handen zich naar me toe bewogen. Ditmaal durfde ik niet weg te stappen en mijn pyjamabroek werd naar beneden getrokken. Mijn luier kwam duidelijk in het zicht voor iedereen in de kamer. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte en weer hoorde ik iemand giechelen. Het was dezelfde persoon die mij een half uur geleden ook al zo grappig vond.
"Karin, jij bent bekend met luiers, wegens kleine Lisa. Wil je zo lief zijn om te controleren of de luier wel strak genoeg zit." Karin kwam overeind en ik begreep onmiddellijk dat Karin het meisje was dat elke keer giechelend haar genoegen had duidelijk gemaakt.
"Graag," Zei ze, "kom maar even hier!" Schuifelend, met mijn pyjamabroek op mijn enkels liep ik naar haar toe. Toen ik binnen haar bereik was trok ze me nog iets dichter naar zich toe. Haar vingers gleden over mijn luier en schokkend en trillend probeerde ik mezelf in bedwang te houden. Ik wilde mijn luier van me afscheuren en hard wegrennen, maar voordat ik ontslagen zou worden, wat al erg genoeg was, zou ik eerst een flink pak slaag krijgen. Ik durfde niets te doen en er bleef niets anders doen dan de vernedering te verduren.
"Zak even een beetje door je knieen, knieen naar buiten!" Zei ze gebiedend en ik gehoorzaamde. Meteen voelde ik haar vingers in mijn lies. Ze duwde aan beide kanten van de luier een vinger onder het elastiek en testte de rek die er in zat. Daarna volgden haar vingers het elastiek tussen mijn benen door, aan beide kanten een vinger in mijn luier houdend.
Mijn adem stokte. Haar vingers gleden langs mijn plasser en testikels en ik voelde hoe ze zachtjes met haar nagels langs mijn plasser bewoog. Het kriebelde, maar voordat ik kon reageren waren haar vingers alweer verdwenen. Mijn gezicht was vuurrood geworden. De aanraking had een lichamelijk reactie teweeggebracht die gelukkig door de dikte van mijn luier verborgen bleef.
"De luier had nog een klein beetje strakker gekund, maar dit is voldoende om het bed te beschermen tegen kleine bedplassertjes." Zei ze en ze wreef nog even met haar hand over mijn luier. Ik schrok, ze had dus wel degelijk gezien wat haar aanraking teweeg had gebracht, en nu voelde ze door het plastic mijn stijve plasser. Ze glimlachte, maar zei niets.
"Ik... Mevrouw, dit..." Stotterde ik, maar durfde niets te zeggen.
"Kom, kom. Normaal ben je ook niet op je mondje gevallen, jongeman." Zei de vrouw des Huizes, terwijl ik voelde hoe Karin mijn pyjamabroek weer omhoog trok. Gelukkig was mijn luier nu in ieder geval weer uit zicht.
"Dit... Ik... Dit is niet nodig, mevrouw. Ik plas niet in bed, dat beloof ik." Ik probeerde zelfverzekerd over te komen, ze moest toch wel kunnen zien dat ik niet loog. Er kwam geen reactie van de vrouw des Huizes, maar Karin lachte hardop.
"Ach schatje, je bent zo zielig. Ik ben bang dat je toch je in luier zult plassen vannacht."
"Maar..." Stamelde ik, maar ik werd de mond gesnoerd door de vrouw des Huizes.
"Ssst, jongeman. Wees braaf en ga heel lief naast Karin op de grond zitten." Zei ze en ik bleef me verbazen. Waarom moest ik hier blijven? Wat had ik hier te zoeken? Ik had gevraagd of ik hier mocht blijven slapen en sindsdien begreep ik er niets meer van. Naast de grote fauteuil zakte ik op mijn knieen en liet ik mijn billen op mijn hakken rustten. Mijn hoofd kwam net boven de armleuning uit, en Karin legde haar hand op mijn hoofd en aaide me. Ik voelde me als een hond, die luisterde naar het commando 'Zit!'.
Het gesprek ging verder en eindelijk durfde ik voorzichtig de kamer helemaal rond te kijken. Behalve de vrouw des Huizes en Karin, die haar hand maar niet stil kon houden, zaten er nog vijf mensen. Twee oudere, gedistingeerde mannen in een net pak, en drie vrouwen in jurken en met opgemaakte gezichten. Ze leken me nu allemaal te negeren en praatten verder over allerlei zaken waar ik geen enkel verstand van had. Alleen Karin was rustig, niet alleen was haar leeftijd veel jonger dan de anderen, ook leek ze meer aandacht voor mij te hebben. Nu gleed haar hand weer langs mijn nek, het was geen onprettig gevoel, maar het idee dat ik hier als een soort pop zat, beviel me helemaal niet.
"Zul je niet eens wat te drinken voor hem klaarmaken?" Vroeg de vrouw des Huizes ineens aan Karin. Ik schrok en hoopte dat ze me eigenlijk al een klein beetje vergeten waren. Karin fleurde op, ze leek zich wat te vervelen. Meteen sprong ze op en stond op uit haar stoel. Ze keek me aan en leek een ogenblik te twijfelen.
"Ik weet niet eens hoe hij heet." Zei ze lachend tegen de vrouw des Huizes. "Kom!" Zei ze gebiedend tegen mij en ik stond ook op. Ik liep achter Karin aan naar de luxe keuken, die op deze verdieping maar weinig gebruikt werd. Karin liep voor me uit en in de keuken liep ze meteen naar de koelkast. Ze pakte een pak melk, schonk het over in een bakje en zette het in de magnetron. Ze toetste wat in en draaide zich toen naar mij om.
"Ga maar zitten." Zei ze en schoof een stoel een stukje van de lange tafel af. Terwijl de magnetron met drie korte piepjes uitschakelde, pakte Karin een theedoek uit een la. Ze liep er mee naar mij toe en kwam achter me staan. Ze spreidde de theedoek over mijn borst uit en knoopte twee punten achter in mijn nek aan elkaar.
"We willen niet dat je vies wordt, toch?" Zei ze, terwijl ze naar de magnetron liep. Ze pakte de kom met melk uit de magnetron en schonk een gedeelte over in een felgele tuimelaar, een drinkbeker met een ronde, verzwaarde bodem zodat hij niet kom omvallen. Daarna duwde ze het drinktuitje op de tuimelaar. Ze pakte de drinkbeker voor kleuters beet en zette het voor me neer.
"Drink maar lief op." Ik keek haar verbaasd aan. Niet alleen had ik een luier omgekregen, nu leek het wel alsof ik helemaal werd behandeld als een kleuter.
"Waarom?" Vroeg ik, terwijl ik haar vragend aankeek. Nu uit het zicht of te vrouw des Huizes was ik vrijer en iets minder bang. Karin was echter niet van plan antwoord te geven en pakte de tuimelaar op. Ze duwde hardhandig het tuitje in mijn mond en kantelde mijn hoofd iets achterover.
Lauwe melk stroomde uit drie kleine gaatjes mijn mond in, en het smaakte afschuwelijk. Ik dronk nooit melk, vond het vies, en lauw was het al helemaal niet te drinken. Ik probeerde het tuitje van de drinkbeker uit mijn mond te werken, maar het lukte niet. Door het bewegen met mijn mond en kin, droop er nu wel een paar druppels melk uit mijn mondhoek. Karin pakte met haar vrije hand een punt van de theedoek en veegde mijn kin droog.
"Pak je drinkbeker vast, met twee handen!" Gebood Karin en ik pakte met mijn beide handen een handvat beet. Zodra Karin de beker echter had losgelaten, haalde ik het tuitje uit mijn mond.
"Waarom doe je dit? Laat me met rust." Karin keek op me neer alsof ik niet bestond. Inmiddels voelde ik me steeds kleiner worden, ik wist dat Karin me de baas zou zijn als het er op aan kwam. Ik was te bang om echt tegen haar in te gaan, omdat Karin veel meer mensen achter zich had staan.
"Wees lief, en drink je beker leeg." Was het enige wat ze zei, het klonk niet eens dreigend, maar toch gehoorzaamde ik. Ik vermoedde dat het hopeloos was en dat er een vreemd spelletjes met me gespeeld werd. Ik kon misschien maar het beste gewoon meespelen en afwachten op wat er verder ging gebeuren.
Ik duwde het tuitje weer in mijn mond en dronk zo snel mogelijk mijn beker leeg. Door de dunne straaltjes melk duurde het elke keer even, voordat er genoeg melk in mijn mond zat om het door te kunnen slikken. De warme melk vulde mijn maag, maar liet een vieze smaak achter. Gelukkig was mijn beker snel leeg en kon ik het op tafel zetten.
"Leeg?" Ik knikte. "Grote jongen, nog een klein beetje en dan ik het op." Ze pakte mijn beker, trok het drinktuitje eraf en goot het nogmaals vol met melk. Nogmaals moest ik een volle beker lauwe melk leegdrinken. Het kostte me moeite om niet te kokhalzen, maar ik wilde haar dat genot niet geven.
Karin kwam naar me toe en veegde ten overvloede mijn kin en mond droog. Daarna gebood ze me op te staan en ging ze voor me staan. Ze schoof haar hand onder mijn pyjamatruitje en schoof haar hand aan de bovenkant in mijn luier. Ze drukte met haar vingers op mijn buik, net boven mijn schaamhaar.
"En? Hoe lang ga je het nog volhouden?" Vroeg ze, en ze drukte nog iets harder. Ik voelde haar druk op mijn blaas, en ineens begreep ik dat ik vannacht in mijn luier ging plassen. Ze zouden me zoveel te drinken geven en me niet naar het toilet laten gaan, zodat ik geen keus zou hebben. Ik voelde mijn woede weer opkomen, terwijl Karin haar hand uit mijn luier trok.
"Ja, je begrijpt het. Ik ben benieuwd hoe je het zult vinden om je eigen urine tegen je billen aan te voelen, en dat de halve nacht lang." Ze lachte en trok me daarna mee naar de woonkamer. Iedereen was inmiddels gaan staan en ze namen afscheid van elkaar. Karin liet mij alleen en liep naar de vrouw des Huizes toe.
"Bedankt, mag ik morgen nog eens terugkomen?" Vroeg ze en de oudere van de twee vrouwen knikte.
"Natuurlijk, Karin. Ik denk dat we morgen wel een kinderoppas kunnen gebruiken." Zei ze en Karin begon te glimmen. Haar ogen vonden even de mijne en ik keek verontrust een andere kant op. Ik hoopte dat ik dit verkeerd begrepen had.
"Mevrouw, ik moet morgenochtend hier om half zeven al zijn. Is... Mag ik misschien hier blijven slapen. Het regent namelijk erg hard, en ik moet nog een half uur fietsen... het is al bijna elf uur..." Vroeg ik stamelend. Ik durfde de vraag bijna niet te stellen, maar Angela, het hoofd van de huishouding, had me overtuigd. Toch was ik bang, en stotterde ik.
Nu stond ik in een volle woonkamer met mijn hoofd naar de grond gericht te wachten op antwoord. Ik hoorde mensen praten in de kamer, maar durfde niet rond te kijken, dat was onbehoorlijk. Mijn blik bleef gericht op de vloer recht voor de vrouw des huizes. De gesprekken stokten, en ik voelde dat de blikken nu op mij gericht waren. Met mijn oude kleren, vuil van het stof van de zolder, stond ik in de woonkamer, waar alle mensen vreselijk netjes gekleed waren. Ze droegen kleren die duurder waren dan mijn salaris van het afgelopen half jaar.
"Jongeman, kom even hier." Zei ze met die bekakte stem. Ik haatte haar, ze praatte vreemd, haar gedrag was absurd en ze keek op iedereen neer met een enorme eigendunk. Ik werkte hier nu al drie weken in al mijn vrije tijd en het verdiende vreselijk goed, bijna het dubbele dan ergens anders, maar daarvoor moest je dan ook vreselijk hard werken. En daarbij moest je ook nog alle eigenaardigheden van deze afschuwelijke vrouw op de koop toenemen.
Langzaam deed ik een paar stapjes dichterbij en de spanning steeg. Het was nu stil in de kamer, niemand zei iets, terwijl ik wist dat er minimaal zeven mensen zaten. Allemaal keken ze naar mij, en voelden ze dat er iets ging gebeuren.
"Je hebt goed gewerkt vandaag, mijn jongen. Bravo." Een beetje opgelucht was ik wel, want ze liet niet vaak merken dat ze tevreden over iemand was. Het was een hoopvol teken, maar wel misleidend.
"Dus je wilt blijven slapen? Heeft mejuffrouw Angela je op dat idee gebracht, jongeman?" Ik knikte en stond nu vlak naast de stoel waar mevrouw op zat. Ze draaide zich naar me toe en strekte haar handen naar me uit. Ze pakte mijn broekriem beet en tot mijn afschuw probeerde ze hem los te maken. Mijn adem stokte en ik probeerde naar achteren weg te stappen, maar ze had mijn broekriem beet.
"Kom, kom, niet zo verlegen." Zei ze, terwijl ze me nog iets dichter naar zich toe trok. De riem hing inmiddels al los en haar vingers probeerden de knoop boven mijn gulp te openen, maar nu lukte het wel om een stapte naar achteren te zetten.
"Mevrouw, wat... Alstublieft..." Stotterde ik, vechtend tegen de schaamte en de tranen.
"Jongeman, laat je broek even zakken, en vlug wat. Anders zal ik genoodzaakt zijn om meneer Frank te vragen om je over de knie te leggen." Zei ze zonder blikken of blozen. Ik wist dat ze het meende, ik had gezien hoe vorige week een dertienjarige collega hulpje zonder pardoen een pak slaag op zijn blote billen had gekregen, omdat hij zonder te vragen in de keuken was geweest en wat te eten had gepakt. Ik had hem zien gillen en krijsen, maar meneer Frank, de chauffeur van de vrouw des Huizes, had geen medelijden en had de opdracht gekregen hem vijfentwintig keer te slaan, want dan ook precies door hem werd opgevolgd.
"Mevrouw..." Stotterde ik, niet begrijpend waarom ik dit moest doen. En alhoewel ik inmiddels goed geleerd had dat ik eerst moest gehoorzamen en later pas vragen mocht stellen, durfde ik toch eerst voorzichtig naar haar op te kijken. Misschien maakte ze een grapje, wilde ze tegenover haar gasten laten zien dat ze de baas was. Maar het gezicht was strak en serieus. Ik kon niet anders dan gehoorzamen.
Ik frommelde met trillende vingers de knoop uit het knoopsgat en trok mijn gulp naar beneden. Heel langzaam liet ik mijn broek tot op mijn enkels zakken. Ik hoorde een zacht gegiechel vanuit de kamer, maar ik durfde niet te kijken. Mijn broek zakte tot op mijn enkels en ik ging weer rechtop staan, wachtend op de volgende opdracht.
"Trek je blouse en hemdje omhoog, zodat ik je ondergoed kan zien." Ik deed het en gaf de hele kamer een vrije blik op mijn ondergoed. Ik droeg een witte, katoenen slipje dat door vaak wassen lang niet meer echt wit was. Gelukkig was het nog wel redelijk schoon, maar was het schoon genoeg?
"Jongeman, kijk me aan en beantwoord mijn vraag: heb je onlangs nog je bed bevuilt?" In eerste instantie begreep ik haar vraag niet, maar toen mijn blik eenmaal de hare kruiste begreep ik dat ze wilde weten of ik wel eens ik bed plaste. Ik bloosde, nu begreep ik waarom ik mijn broek moest laten zakken. Ze wilde controleren of ik in broek plaste, of zoiets. Ik was veertien jaar en was net als bijna ieder ander kind van mijn leeftijd prima in staat mijn onderbroek droog te houden, en ik kon me ook niet herinneren ooit in bed geplast te hebben. Het idee dat ze dacht dat ik in bed plaste was al vernederend genoeg.
Tegelijkertijd realiseerde ik me dat mijn dieprode kleur op mijn gezicht verkeerd kon worden uitgelegd, alsof ik bloosde omdat ze gelijk had, terwijl het niet zo was. Ik wist heel goed dat alles wat ik zou zeggen haar niet zomaar zou overtuigen. Waarschijnlijk had ze haar eigen oordeel al klaar en kon ik daar niets meer aan veranderen. Ik probeerde zo rustig mogelijk te antwoorden, maar met je broek op je knieen, je shirt omhoog houdend, en je onderbroek open en bloot voor een volle kamer met mensen, is dat niet gemakkelijk.
"Mevrouw, ik kan me niet herinneren ooit in bed geplast te hebben. Ik beloof u dat dit de waarheid is." Ik had mijn stem duidelijk en helder kunnen laten klinken, maar het was harder en zelfverzekerder dan ik had verwacht. De verontwaardiging was iets te duidelijk in mijn stem hoorbaar geweest en ik was bang dat ik daarvoor een standje zou krijgen.
"Zo, zo, gepikeerd jongeman? Toch ben ik niet overtuigd." Zei ze. Ik stond er beduusd bij, want dit betekende dat ik dus niet hier mocht blijven slapen, maar dat ik in de stromende regen naar huis moest fietsen. Ik zou pas net voor twaalven thuis zijn en morgenochtend om net over vijven mijn bed alweer uit moeten om hier op tijd te kunnen zijn.
Op dat moment voelde ik me alleen gelaten. Ik stond nog steeds met mijn broek op mijn knieen mijn shirt omhoog te houden, terwijl de vrouw des Huizes zich naar haar gasten draaide. Ik had geen toestemming gekregen om te mogen vertrekken, dus ik kon alleen maar stilletjes blijven staan.
De vrouw sprak intussen met haar gasten, maar natuurlijk bleven er ook nu nog enkele blikken op me gericht. Heel voorzichtig probeerde ik de kamer in te kijken, zonder dat iemand daar erg in had. Ik zag verschillende mensen, de meesten rond de veertig jaar oud, maar er zat ook een meisje van mijn eigen leeftijd tussen. Ik begreep meteen dat zij het was die ik had horen giechelen. Haar blik was nog steeds op me gericht en ineens keek ze me recht aan. Ze had gezien dat ik rondkeek, en meteen keek ik weer naar de grond.
Gelukkig zei ze er niets van en na enkele ogenblikken durfde ik weer voorzichtig haar kant op te kijken. Ze keek me nog steeds aan en glimlachte naar me toen onze blikken elkaar weer vonden. Mijn gezicht was nog steeds rood van de schaamte en haar glimlach maakte daar uiteraard geen einde aan.
Het was een heel mooi meisje, lang blond haar, strak figuurtje en met een beetje arrogante, deftige blik op haar gezicht. Het stond haar echter wel en alhoewel ik wist dat ze voor mij onbereikbaar was, was ik op slag verliefd.
Er werd weer zachtjes op de deur geklopt en Angela, het hoofd van de huishouding kwam binnen. Ze keek een ogenblik haast achteloos naar mij, maar richtte haar aandacht meteen op haar bazin.
"Mejuffrouw Angela, wilt u erop toezien dat deze jongen zich goed wast, daarna mag u hem helpen met ondergoed dat afdoende bescherming biedt tegen nachtelijke ongelukjes. Ik zou hem daarna graag nog even in zijn pyjama hier verwelkomen." Zei de vrouw des Huizes en ik kon wel door de grond zakken. Het was volslagen absurd dat ik een luier moest dragen, maar ik kon er niet onderuit. Ik moest me in mijn lot schikken en tot mijn schrik realiseerde ik me dat ik toestemming had gekregen om te blijven slapen, dus moest ik haar nog bedanken ook.
"Dank u mevrouw." Stamelde ik en even meende ik een glimlach op het gezicht van de vrouw te zien die ik haatte, nu nog erger dan net. Angela knikte ten teken dat ze het had begrepen en bukte toen voor me neer. Ze trok snel mijn broek omhoog en meteen daarna werd ik de kamer uit gedirigeerd. Zodra de deur achter ons gesloten was en Angela en ik alleen waren, rukte ik me los en keek haar boos aan.
"Dit kan ze niet maken! Waarom moet ik een luier om? Dat bedoelde ze toch, of niet?" Angela haalde haar schouders op, maar glimlachte. Angela had me aangeraden om te vragen of ik hier kon blijven slapen, maar ik zag dat ze niet geweten had dat dit de uitkomst was. Ook van haar gezicht was de verbazing af te lezen.
"Ik weet het niet, Mark. Ik heb geen idee, maar ik weet wel dat ze inderdaad een luier bedoelde. Er liggen een paar pakken luiers in de kast, in alle soorten en maten, maar ik geloof niet dat ze ooit nog open geweest zijn. Ik zou anders niet weten wie dat gedaan zou moeten hebben, en waarvoor." We praatten zachtjes omdat we niet wilden dat ze in de kamer ons gesprek zouden kunnen horen. Ondertussen maakte ik mijn broek weer dicht.
"En nu? Wat moet ik nu doen?" Vroeg ik, niet wetend wat ik nu moest doen, maar Angela lachte naar me.
"Ik weet wel wat ik moet doen. Je hebt het gehoord, ik moet erop toezien dat jij je goed wast en daarna ga ik je een schone luier omdoen." Ze keek lachend op me neer, het absurde ervan in ziend. Ik kon er helemaal niet om lachen, het vooruitzicht om een luier te moeten dragen, als veertienjarige nog wel, was te afschrikwekkend voor woorden.
"Kom, we moeten opschieten. Ik heb geen zin om mevrouw te laten wachten." Ze trok me aan mijn arm mee naar de onderste verdieping waar de verblijven en de keuken van de bedienden waren.
"Wat? Je bedoelt... Je meent toch niet dat je me echt een luier om gaat doen?" Stamelde ik, nog steeds niet over mijn verbazing heen.
"Wat wil je dan doen? Als je je baantje wilt blijven houden zul je moeten gehoorzamen. Ik kan je niet dwingen, dus je zult me moeten helpen." Ik twijfelde, maar had geen keus. Wat kon ik anders doen, dan mijn lot te ondergaan en hopen dat het eenmalig was. Ik wist nu in ieder geval wel zeker dat ik nooit meer zou vragen of ik mocht blijven slapen. Ik fietste liever een uur in de regen dan dat ik een luier moest dragen.
Tien minuten later stapte ik naakt uit de badkamer. Ik had me mezelf afgesproken dat ik mijn lot zo moedig mogelijk zou ondergaan. Ik wilde me niet nog meer vernederen door te gaan huilen als een klein kind. Ik was tenslotte veertien jaar oud, en ik wilde bewijzen dat de luiers absoluut onnodig waren. Trots en naakt liep ik naar Angela toe. Ik was niet groot voor mijn leeftijd, maar ook weer niet al te klein. Ik was slank, maar ook wel redelijk gespierd. Ik was best wel tevreden met mijn lichaam en ik durfde het te laten zien.
Angela lachte weer, terwijl ze mijn luier al in haar hand hield. Mijn ogen focusten zich op de afschuwelijke luier. Ik nog nooit een luier in deze maat gezien, het zag er groot en dik uit. Ik rilde al bij de gedacht aan het kille plastic tegen mijn lichaam, ik wist niet hoe het zou voelen, maar ik vreesde het ergste.
Angela zag waar ik naar keek en weer lachte. Ik voelde me er ongemakkelijk bij, iedereen leek plezier te hebben aan dit stomme gedoe. En het was nergens voor nodig.
"Ga maar op mijn bed liggen..." Zei ze en liet me naakt over de gang lopen. Op dit tijdstip waren er gelukkig niet meer zo heel veel mensen aanwezig en we kwamen dan ook niemand tegen. Ik de slaapkamer van Angela, die hier bijna altijd bleef slapen, liep ik op het bed af en ging ik op mijn rug liggen.
Ineens zakte mijn zelfvertrouwen weg. Net was ik nog mijn eigen baas geweest, had ik trots door de gang gelopen, nu ineens keek ik omhoog naar Angela. Het leek alsof ik nu hulpeloos was, de positie op mijn rug was denigrerend en vernederend. Angela keek uit de hoogte op me neer en deed wat van haar verlangd werd, en ik geloof dat ze het met plezier deed.
"Trek je knieen in." Zei ze, het was geen vraag, maar een opdracht. Ik gehoorzaamde en toonde Angela mijn billen. Ze vouwde de luier open en duwde het onder mijn billen. Angela duwde mijn benen weer naar beneden en voor het eerst sinds mijn tweede of derde jaar voelde ik weer een luier om mijn billen. Het was een vreemd gevoel, zacht en dik. Even leek het niet al te erg te worden, maar Angela trok de luier tussen mijn benen door en ik voelde hoe het elastiek zich tussen mijn benen strak trok. Dit voelde helemaal niet prettig aan.
Angela duwde de voorkant van mijn luier op mijn buik en trok de uiteinden in mijn zij naar elkaar toe. Ze plakte de eerste plakstrip dicht, en vrijwel meteen daarna de tweede. Het elastiek in mijn lies zat strak en knelde. Ik zweette en keek hulpeloos naar Angela omhoog.
"Alsjeblieft, niet zo strak." Mijn trotsheid was verdwenen en ik hoorde mezelf toch smeken om genade. Maar Angela ging door. Ze trok het bovenste gedeelte van de luier strak en ook nu voelde ik het elastiek op mijn buik en rug al knellen. Ze plakstrips zaten dicht en ik zat gevangen en een kinderlijke droom. De luier knelde en kraakte bij iedere beweging.
Heel voorzichtig stond ik op. Het elastiek trok zich nog strakker en het voelde alsof de plakstrips elk moment weer konden losspringen. Zodra ik stond wreef Angela ineens met haar hand over mijn billen. Ik keek haar woedend aan en stapte snel weg.
"Sorry, het is zo'n schattig gezicht." Lachte ze. "Je pyjamapak ligt in de keuken, trek het maar snel aan, want ik denk dat mevrouw al op je wacht." Ik keek haar aan en mijn verontwaardiging nam toe.
"Maar ik kan zo niet over de gang. Stel dat iemand me ziet. Kun jij het niet even halen."
"Nee, pak het zelf maar." Het leedvermaak droop van haar stem, en ze lachte me uit. Ik werd woedend, mijn gezicht liep rood aan.
"Trut!" Zei ik en voorzichtig keek ik om de hoek van de kamer en zag dat de gang gelukkig leeg was. Snel rende ik naar de keuken, het plastic kraakte vervaarlijk, maar de luier bleef strak dicht. Het pyjamapak lag inderdaad op de keukentafel en snel trok ik het aan. Voordat Angela de keuken binnen kwam was mijn luier alweer verborgen. Vanaf nu was het alleen nog maar hoorbaar dat ik een luier droeg.
Op mijn blote voeten liep ik terug naar de woonkamer. Ik klopte voorzichtig op de deur, angstig voor wat er nu weer ging gebeuren. Angela stond dicht achter me en probeerde de glimlach van haar gezicht te krijgen. Nogmaals duwde ze haar hand op mijn stevig ingepakte billen. Ik trilde van woede en vernedering.
Angela deed de deur open en duwde mij naar binnen. De kamer was nog even vol als net en alle blikken waren ook nu weer op me gericht. Ik durfde niet te kijken.
"Dank u wel, mejuffrouw Angela. Heeft u nog problemen ondervonden met het aankleden van de jongeman." Vroeg ze langs me heen. Ik wachtte in spanning op het antwoord.
"Nee, mevrouw. Hij heeft zich voorbeeldig gedragen." Zei Angela, waarna de vrouw des Huizes met een hoofdknikje te kennen gaf dat ze mocht vertrekken. Ik bleef achter, staand in het midden van kamer, midden in een grote lege ruimte, terwijl de zithoek in de hoek, rond de openhaard gesitueerd was.
"Jongeman, kom even hier." Ik probeerde zo geruisloos te lopen, maar het kraken van de luier was toch duidelijk hoorbaar. Steeds dichter kwam ik in de buurt van de vrouw des Huizes. Ik wist honderd procent zeker dat ik weer mijn broek moest laten zakken, want mijn luier zou niet verborgen blijven. Ik moest publiekelijk vernederd worden, want dan was de enige reden om nogmaals hier te moeten zijn.
Ik stond recht voor haar stoel, keek zenuwachtig naar de grond en zag hoe twee handen zich naar me toe bewogen. Ditmaal durfde ik niet weg te stappen en mijn pyjamabroek werd naar beneden getrokken. Mijn luier kwam duidelijk in het zicht voor iedereen in de kamer. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte en weer hoorde ik iemand giechelen. Het was dezelfde persoon die mij een half uur geleden ook al zo grappig vond.
"Karin, jij bent bekend met luiers, wegens kleine Lisa. Wil je zo lief zijn om te controleren of de luier wel strak genoeg zit." Karin kwam overeind en ik begreep onmiddellijk dat Karin het meisje was dat elke keer giechelend haar genoegen had duidelijk gemaakt.
"Graag," Zei ze, "kom maar even hier!" Schuifelend, met mijn pyjamabroek op mijn enkels liep ik naar haar toe. Toen ik binnen haar bereik was trok ze me nog iets dichter naar zich toe. Haar vingers gleden over mijn luier en schokkend en trillend probeerde ik mezelf in bedwang te houden. Ik wilde mijn luier van me afscheuren en hard wegrennen, maar voordat ik ontslagen zou worden, wat al erg genoeg was, zou ik eerst een flink pak slaag krijgen. Ik durfde niets te doen en er bleef niets anders doen dan de vernedering te verduren.
"Zak even een beetje door je knieen, knieen naar buiten!" Zei ze gebiedend en ik gehoorzaamde. Meteen voelde ik haar vingers in mijn lies. Ze duwde aan beide kanten van de luier een vinger onder het elastiek en testte de rek die er in zat. Daarna volgden haar vingers het elastiek tussen mijn benen door, aan beide kanten een vinger in mijn luier houdend.
Mijn adem stokte. Haar vingers gleden langs mijn plasser en testikels en ik voelde hoe ze zachtjes met haar nagels langs mijn plasser bewoog. Het kriebelde, maar voordat ik kon reageren waren haar vingers alweer verdwenen. Mijn gezicht was vuurrood geworden. De aanraking had een lichamelijk reactie teweeggebracht die gelukkig door de dikte van mijn luier verborgen bleef.
"De luier had nog een klein beetje strakker gekund, maar dit is voldoende om het bed te beschermen tegen kleine bedplassertjes." Zei ze en ze wreef nog even met haar hand over mijn luier. Ik schrok, ze had dus wel degelijk gezien wat haar aanraking teweeg had gebracht, en nu voelde ze door het plastic mijn stijve plasser. Ze glimlachte, maar zei niets.
"Ik... Mevrouw, dit..." Stotterde ik, maar durfde niets te zeggen.
"Kom, kom. Normaal ben je ook niet op je mondje gevallen, jongeman." Zei de vrouw des Huizes, terwijl ik voelde hoe Karin mijn pyjamabroek weer omhoog trok. Gelukkig was mijn luier nu in ieder geval weer uit zicht.
"Dit... Ik... Dit is niet nodig, mevrouw. Ik plas niet in bed, dat beloof ik." Ik probeerde zelfverzekerd over te komen, ze moest toch wel kunnen zien dat ik niet loog. Er kwam geen reactie van de vrouw des Huizes, maar Karin lachte hardop.
"Ach schatje, je bent zo zielig. Ik ben bang dat je toch je in luier zult plassen vannacht."
"Maar..." Stamelde ik, maar ik werd de mond gesnoerd door de vrouw des Huizes.
"Ssst, jongeman. Wees braaf en ga heel lief naast Karin op de grond zitten." Zei ze en ik bleef me verbazen. Waarom moest ik hier blijven? Wat had ik hier te zoeken? Ik had gevraagd of ik hier mocht blijven slapen en sindsdien begreep ik er niets meer van. Naast de grote fauteuil zakte ik op mijn knieen en liet ik mijn billen op mijn hakken rustten. Mijn hoofd kwam net boven de armleuning uit, en Karin legde haar hand op mijn hoofd en aaide me. Ik voelde me als een hond, die luisterde naar het commando 'Zit!'.
Het gesprek ging verder en eindelijk durfde ik voorzichtig de kamer helemaal rond te kijken. Behalve de vrouw des Huizes en Karin, die haar hand maar niet stil kon houden, zaten er nog vijf mensen. Twee oudere, gedistingeerde mannen in een net pak, en drie vrouwen in jurken en met opgemaakte gezichten. Ze leken me nu allemaal te negeren en praatten verder over allerlei zaken waar ik geen enkel verstand van had. Alleen Karin was rustig, niet alleen was haar leeftijd veel jonger dan de anderen, ook leek ze meer aandacht voor mij te hebben. Nu gleed haar hand weer langs mijn nek, het was geen onprettig gevoel, maar het idee dat ik hier als een soort pop zat, beviel me helemaal niet.
"Zul je niet eens wat te drinken voor hem klaarmaken?" Vroeg de vrouw des Huizes ineens aan Karin. Ik schrok en hoopte dat ze me eigenlijk al een klein beetje vergeten waren. Karin fleurde op, ze leek zich wat te vervelen. Meteen sprong ze op en stond op uit haar stoel. Ze keek me aan en leek een ogenblik te twijfelen.
"Ik weet niet eens hoe hij heet." Zei ze lachend tegen de vrouw des Huizes. "Kom!" Zei ze gebiedend tegen mij en ik stond ook op. Ik liep achter Karin aan naar de luxe keuken, die op deze verdieping maar weinig gebruikt werd. Karin liep voor me uit en in de keuken liep ze meteen naar de koelkast. Ze pakte een pak melk, schonk het over in een bakje en zette het in de magnetron. Ze toetste wat in en draaide zich toen naar mij om.
"Ga maar zitten." Zei ze en schoof een stoel een stukje van de lange tafel af. Terwijl de magnetron met drie korte piepjes uitschakelde, pakte Karin een theedoek uit een la. Ze liep er mee naar mij toe en kwam achter me staan. Ze spreidde de theedoek over mijn borst uit en knoopte twee punten achter in mijn nek aan elkaar.
"We willen niet dat je vies wordt, toch?" Zei ze, terwijl ze naar de magnetron liep. Ze pakte de kom met melk uit de magnetron en schonk een gedeelte over in een felgele tuimelaar, een drinkbeker met een ronde, verzwaarde bodem zodat hij niet kom omvallen. Daarna duwde ze het drinktuitje op de tuimelaar. Ze pakte de drinkbeker voor kleuters beet en zette het voor me neer.
"Drink maar lief op." Ik keek haar verbaasd aan. Niet alleen had ik een luier omgekregen, nu leek het wel alsof ik helemaal werd behandeld als een kleuter.
"Waarom?" Vroeg ik, terwijl ik haar vragend aankeek. Nu uit het zicht of te vrouw des Huizes was ik vrijer en iets minder bang. Karin was echter niet van plan antwoord te geven en pakte de tuimelaar op. Ze duwde hardhandig het tuitje in mijn mond en kantelde mijn hoofd iets achterover.
Lauwe melk stroomde uit drie kleine gaatjes mijn mond in, en het smaakte afschuwelijk. Ik dronk nooit melk, vond het vies, en lauw was het al helemaal niet te drinken. Ik probeerde het tuitje van de drinkbeker uit mijn mond te werken, maar het lukte niet. Door het bewegen met mijn mond en kin, droop er nu wel een paar druppels melk uit mijn mondhoek. Karin pakte met haar vrije hand een punt van de theedoek en veegde mijn kin droog.
"Pak je drinkbeker vast, met twee handen!" Gebood Karin en ik pakte met mijn beide handen een handvat beet. Zodra Karin de beker echter had losgelaten, haalde ik het tuitje uit mijn mond.
"Waarom doe je dit? Laat me met rust." Karin keek op me neer alsof ik niet bestond. Inmiddels voelde ik me steeds kleiner worden, ik wist dat Karin me de baas zou zijn als het er op aan kwam. Ik was te bang om echt tegen haar in te gaan, omdat Karin veel meer mensen achter zich had staan.
"Wees lief, en drink je beker leeg." Was het enige wat ze zei, het klonk niet eens dreigend, maar toch gehoorzaamde ik. Ik vermoedde dat het hopeloos was en dat er een vreemd spelletjes met me gespeeld werd. Ik kon misschien maar het beste gewoon meespelen en afwachten op wat er verder ging gebeuren.
Ik duwde het tuitje weer in mijn mond en dronk zo snel mogelijk mijn beker leeg. Door de dunne straaltjes melk duurde het elke keer even, voordat er genoeg melk in mijn mond zat om het door te kunnen slikken. De warme melk vulde mijn maag, maar liet een vieze smaak achter. Gelukkig was mijn beker snel leeg en kon ik het op tafel zetten.
"Leeg?" Ik knikte. "Grote jongen, nog een klein beetje en dan ik het op." Ze pakte mijn beker, trok het drinktuitje eraf en goot het nogmaals vol met melk. Nogmaals moest ik een volle beker lauwe melk leegdrinken. Het kostte me moeite om niet te kokhalzen, maar ik wilde haar dat genot niet geven.
Karin kwam naar me toe en veegde ten overvloede mijn kin en mond droog. Daarna gebood ze me op te staan en ging ze voor me staan. Ze schoof haar hand onder mijn pyjamatruitje en schoof haar hand aan de bovenkant in mijn luier. Ze drukte met haar vingers op mijn buik, net boven mijn schaamhaar.
"En? Hoe lang ga je het nog volhouden?" Vroeg ze, en ze drukte nog iets harder. Ik voelde haar druk op mijn blaas, en ineens begreep ik dat ik vannacht in mijn luier ging plassen. Ze zouden me zoveel te drinken geven en me niet naar het toilet laten gaan, zodat ik geen keus zou hebben. Ik voelde mijn woede weer opkomen, terwijl Karin haar hand uit mijn luier trok.
"Ja, je begrijpt het. Ik ben benieuwd hoe je het zult vinden om je eigen urine tegen je billen aan te voelen, en dat de halve nacht lang." Ze lachte en trok me daarna mee naar de woonkamer. Iedereen was inmiddels gaan staan en ze namen afscheid van elkaar. Karin liet mij alleen en liep naar de vrouw des Huizes toe.
"Bedankt, mag ik morgen nog eens terugkomen?" Vroeg ze en de oudere van de twee vrouwen knikte.
"Natuurlijk, Karin. Ik denk dat we morgen wel een kinderoppas kunnen gebruiken." Zei ze en Karin begon te glimmen. Haar ogen vonden even de mijne en ik keek verontrust een andere kant op. Ik hoopte dat ik dit verkeerd begrepen had.
