Star en haar ABDL leven

[Snugglebubs]

Deel 1: Star en haar ABDL leven
Star was nu negentien, maar het gevoel dat haar naar littlespace trok, begon jaren eerder. Ze herinnerde zich nog goed hoe het was toen ze als klein meisje ziek in bed lag. Haar moeder had haar in een zacht pyjamaatje geholpen, haar favoriete teddybeer naast haar gelegd en warme melk gebracht in een beker met handvatten. Die avond voelde veilig, warm en zorgeloos een gevoel dat ze nooit was vergeten.

Toen ze ouder werd, verdween dat soort momenten natuurlijk. Er kwamen schoolprestaties, bijbaantjes en verantwoordelijkheden. Maar soms, als ze helemaal alleen was, pakte ze stiekem nog steeds haar oude teddy. Het gaf haar rust, alsof ze weer even terug was in die veilige bubbel.

Deel 2
Op haar zestiende kreeg Star voor het eerst een eigen laptop. Uit nieuwsgierigheid typte ze woorden in als “Luiers voor volwassenen” en “Adult Baby”. Zo kwam ze op verhalen en forums terecht over ABDL en age regression. Ze las dat er volwassenen waren die bewust teruggingen naar een kinderlijke staat om stress te verminderen of zich geborgen te voelen.

Langzaam begon ze zelf wat spulletjes te verzamelen. Online bestelde ze een lichtblauw rompertje, ze kocht een fleecedekentje met cartoonfiguren, een pak Crinkelz en vond een kleurrijk kinderbekertje in een kringloopwinkel. Alles stopte ze in een doos onder haar bed, ver weg van haar huisgenoot.

Tegen de tijd dat ze negentien was, had ze een klein verzamelingetje waar ze veel waarde aan hechtte. Het was haar geheime manier om de druk van school, werk en het volwassen leven even te vergeten. Niemand wist het en dat wilde ze graag zo houden.

Deel 3: Betrapt
Het was een druilerige middag en Star zat in haar kamer. Ze droeg haar favoriete lichtblauwe rompertje en een zachte oversized hoodie. Wat niemand wist, was dat ze ook een luier aan had een extra bron van comfort en veiligheid die ze al lange tijd gebruikte wanneer ze in haar littlespace was.

Op haar bed lagen haar vertrouwde dekentjes en knuffels, en een paar dingen die haar hielpen om zich weer even klein te voelen. Terwijl ze zachtjes naar een tekenfilm keek, hoorde ze plotseling voetstappen in de gang. De deur zwaaide open.

Elly, haar huisgenoot en vriendin, stond in de deuropening en keek meteen naar beneden. Haar ogen vielen op het lichte silhouet van de luier dat net zichtbaar was onder Stars hoodie en legging.

Star’s hart bonsde luid in haar keel en haar wangen kleurden fel rood. Ze voelde zich betrapt, kwetsbaar, maar ook bang voor Elly’s reactie.

Elly glimlachte zacht en zei zonder
oordeel: “Ik had het al een beetje verwacht. Je hoeft je niet te verstoppen.”

Voor het eerst voelde Star een golf van opluchting. Misschien hoefde ze haar geheim niet langer alleen te dragen...

 

[Diaperlover20003]

Beetje kort maar verhaal heeft zeker potentie. Ga zo door.

 

[Snugglebubs]

Dankjewel! En dit is zeker niet het einde! Ik ga denk ik gewoon 3 delen per dag posten

 

[Snugglebubs]

Deel 4
Elly leunde tegen de deurpost en keek Star rustig aan.
“Je schrikt, hè?”
“Ja… Ik… dit is echt iets heel privés.”
“Dat snap ik. Maar eerlijk? Ik had al een beetje een vermoeden.”

Star keek haar met grote ogen aan.
“Hoe dan?”
“Nou… soms als ik ’s avonds thuiskwam, hoorde ik die zachte kindermuziek uit je kamer. En laatst zag ik in de wasmand iets… nou ja… dat er wel héél klein uitzag voor jou.”

Star sloeg haar blik neer, haar wangen gloeiden.
“Ik dacht dat ik voorzichtig genoeg was.”
“Je wás ook voorzichtig. Maar weet je, ik vond het nooit raar. Ik dacht gewoon: er zal vast een reden voor zijn.”

Er viel een korte stilte. Star ademde diep in en uit.
“Toen ik klein was en ziek, zorgde mijn moeder altijd voor me… warm pyjamaatje, knuffel, warme melk. Dat gevoel is nooit weggegaan. Later vond ik uit dat er meer mensen waren zoals ik. ABDL heet het. Het helpt me om te ontspannen… en de luier hoort daar ook bij.”

Elly stapte haar kamer in en ging naast haar op bed zitten.
“Dank dat je me dit vertelt. Je weet dat ik je niet ga uitlachen, toch?”
Star glimlacht onzeker “Ik hoopte het.”
“Ik zie gewoon mijn huisgenoot en vriendin. Wat je doet om je fijn te voelen, maakt je niet minder volwassen. Als het jou helpt, wie ben ik dan om daar iets van te vinden?”

Star voelde haar schouders zakken. Voor het eerst in lange tijd hoefde ze haar geheim niet te verbergen.

Deel 5
Na het gesprek bleef het even stil in de kamer. Star voelde zich nog steeds een beetje zenuwachtig, maar het warme, begripvolle gevoel van Elly’s woorden bleef hangen.

“Het is al laat. Misschien moet je gewoon lekker gaan slapen.”
Star knikt “Ja… ik denk dat dat goed is.”

Elly hielp haar opstaan en trok het dekentje recht op bed. Star kroop onder de warme lagen, haar knuffel stevig tegen zich aangedrukt. Elly trok de hoodie voorzichtig over Star’s hoofd, zodat ze alleen nog haar rompertje en luier droeg.

“Zo, veel beter. Gewoon lekker warm blijven.”

Star glimlachte moe, terwijl haar ogen langzaam zwaarder werden. Elly liep naar de deur en keek nog één keer om.

“En Star… als er iets is, wat dan ook… je mag het altijd tegen me zeggen, oké?”

Star keek op en fluisterde: “Oké… dank je, Elly.”

Met een zachte glimlach trok Elly de deur dicht. Buiten bleef de regen zacht tikken tegen het raam, terwijl Star langzaam in slaap viel voor het eerst in lange tijd zonder het gevoel dat ze haar geheim moest verbergen.

Deel 6
De volgende ochtend werd Star vroeg wakker. Het zonlicht viel in zachte strepen door de gordijnen. Ze rekte zich uit, stapte uit bed en trok langzaam haar rompertje en luier uit. Ze kleedde zich om in een spijkerbroek, een licht truitje en haar favoriete sjaal. Vandaag wilde ze even het huis uit, naar haar vaste café om wat te werken op haar laptop.

Het café zat op de hoek van de straat, met houten tafels, warme verlichting en de geur van versgebakken broodjes. Star bestelde een cappuccino en een croissant, en ging bij het raam zitten.

Terwijl ze haar laptop opstartte, viel haar oog op een tafeltje verderop. Daar zat een jongen, misschien begin twintig, samen met een vrouw die duidelijk ouder was. Er hing iets vertrouwelijks in hun houding: de vrouw sneed zijn pannenkoek in kleine stukjes en praatte zachtjes tegen hem, terwijl hij met een soort verlegen glimlach luisterde.

Star keek onbewust iets langer. Onder zijn hoodie leek de vorm van zijn broek nét iets boller dan normaal.
Is dat… een luier? dacht ze. Zou hij het nodig hebben? Of… is hij ook een little?

Ze nam een slok van haar koffie en keek weer naar haar scherm, maar haar gedachten bleven afdwalen. Is het niet vernederend om zo in het openbaar te zitten? Of voelt het misschien juist veilig, omdat hij bij haar is?

Star merkte dat ze nieuwsgierig was — niet op een spottende manier, maar omdat ze zich afvroeg hoe het zou zijn om zo openlijk je little-zijn te delen met iemand.

Star zat nog steeds te doen alsof ze op haar laptop werkte, maar haar ogen dwaalden steeds terug naar het tafeltje met de jongen en de vrouw. Ze probeerde subtiel te kijken, maar blijkbaar had ze te lang gestaard.

De jongen, Lars, keek even op en hun blikken kruisten elkaar. Toen glimlachte hij zacht. De vrouw, Marianne, merkte het op, draaide haar hoofd en ving Star’s blik. Star voelde haar hart overslaan. Shit… ze hebben het door. Oh nee…

Voor ze iets kon doen, schoof Marianne haar stoel naar achter en liep recht op haar af. Star deed snel alsof ze iets typte, maar het hielp niet. Marianne bleef naast haar staan, boog iets naar voren en legde een klein opgevouwen briefje naast haar koffie.

“Als je er zin in hebt, kom gezellig eens langs.” Ze gaf er een knipoog bij en liep weer terug naar haar tafel, waar Lars haar met een nieuwsgierige blik volgde.

Star bleef roerloos zitten, alsof ze nog moest verwerken wat er net gebeurde. Voorzichtig vouwde ze het briefje open. Er stond een telefoonnummer en een adres op.

Ze voelde haar wangen warm worden. Ze hebben het vast door… dat ik ook een little ben, dacht ze. Maar aan de andere kant… voelde ze een kriebel van nieuwsgierigheid en opwinding. Misschien wilde ze hier wél op ingaan.

 

[Snugglebubs]

Ik probeer elke dag 3 delen te plaatsen, als je het leuk vind laat het pls weten

 

[Maikelabdllover.]

Ga aub door het is een mooi verhaal

 

[Fairry Happy in a Nappy]

Klinkt erg als het verhaal van BabyStar van Furafinnity…

 

[Snugglebubs]

Klopt ik heb de insprantie daarvan maar ik ga het beetje veranderen en in verhaal form schrijven, want ik heb de comic ook gelezen en het is wel leuk om het in nederlands in verhaal form te hebben. Maar ik ga het wel een beetje veranderen

 

[suprima]

Wat een gaaf vervolg Snugglebubs het verhaal leest zalig weg ga zo door zou ik zeggen

 

[daiperke1]

Wat een leuk begin , hopelijk snel weer een vervolg

 

[Snugglebubs]

Deel 7
Marianne en Lars namen rustig een slok van hun drinken in het café. Nadat ze afscheid hadden genomen, reed Star achter hen aan naar hun huis. Binnen zat ze wat onwennig aan de keukentafel, haar handen om een warme mok thee geklemd.

Marianne keek haar warm aan. “Dus, Star… ben jij ook een little?”
Star aarzelde, maar knikte. “Ja… ik denk het wel. Het is iets dat me rust geeft. Maar ik heb het nog nooit echt met anderen gedeeld.”

“Dat begrijp ik,” zei Marianne. “Het is een deel van jezelf dat je koestert. En je bent hier in goed gezelschap. Als je zin hebt, we gaan zo naar een ABDL-store. Misschien vind je het leuk om mee te gaan?”

Star keek even naar Lars, die glimlachte en bevestigend knikte. “Het is echt leuk daar. Je voelt je meteen thuis.”

Niet veel later zaten ze in de auto. Star luisterde naar het zachte geklets van Marianne en Lars, maar de rit was lang, en de regen op het raam werkte als een slaapliedje. Ze trok haar benen op, leunde tegen het raampje en dommelde langzaam in.

Toen ze wakker werd, stonden ze geparkeerd voor een groot, kleurrijk gebouw. Op de gevel stonden vrolijke figuren en letters: Little Land ABDL Store. Star slikte even. Dit was het dan…

Deel 8
Ze stapten naar binnen. Het rook er naar versgewassen stof en iets zoets, bijna als suikerspin. Aan de muren hingen rekken vol rompertjes in allerlei kleuren en prints. Er waren planken met pakken luiers sommigen met pastelsterren, anderen met dierenfiguurtjes.

Star bleef eerst wat achter Marianne lopen, haar ogen groot van verbazing. “Het is… zoveel,” fluisterde ze.
Marianne glimlachte. “Neem de tijd. Kijk rustig rond.”

Lars trok haar voorzichtig mee naar een rek met rompertjes. “Kijk deze eens! Met dino’s erop.” Star moest lachen en pakte er eentje met konijntjes. Ze begon zich iets meer op haar gemak te voelen.

Halverwege hun winkeltocht klonk er ineens een klein piepje — een peuter in een buggy, met naast zich een vrouw die duidelijk ook ABDL-spulletjes aan het uitzoeken was. Het meisje zwaaide naar Star en riep vrolijk “Hoi!”. Star zwaaide terug, een beetje verlegen, maar voelde iets warms in haar buik.

Even later hielp Marianne haar met het kiezen van een speen. “Deze past goed bij je nieuwe rompertje,” zei ze, terwijl ze het roze met witte stippen exemplaar omhoog hield.

In de paskamers probeerden Star en Lars hun nieuwe setjes. Star trok de deur op een kier en keek naar zichzelf in de spiegel. “Wat als mensen het zien?” vroeg ze zacht.
Marianne legde een geruststellende hand op haar schouder. “Lieverd, het maakt niet uit wat anderen denken. Het gaat erom dat jij het leuk vind.

Deel 9
Ze stapten weer in de auto, beiden in hun nieuwe rompertje en luier onder hun kleding. Star voelde zich nog een beetje nerveus, maar Marianne’s woorden bleven in haar hoofd hangen. De rit duurde twee uur en al snel dommelde ze weer weg op de achterbank.

Toen ze aankwamen, droegen Marianne en Lars de tassen naar binnen. Star werd pas wakker toen Marianne zacht aan haar schouder schudde. “Liefje, ben je toe aan een verschoning?”

Nog half slapend mompelde Star iets onverstaanbaars. Marianne glimlachte, voelde even, en zei met een warm stemmetje: “Awh, is ons Sterretje toe aan een verschoning?”

Star keek verbaasd. “Huh? Ik had niet door dat hij nat was, sorry"
“Geen sorry zeggen,” antwoordde Marianne geruststellend. “Dat is juist helemaal oké. Babys kunnen hun plas niet ophouden."

Met rode wangen volgde Star haar naar de verschoningstafel. Binnen een paar minuten was ze verschoond en voelde ze zich weer fris. Daarna was Lars aan de beurt.

Niet veel later zaten ze met z’n drieën op de bank, onder een dekentje, en keken ze cartoons. Star dacht terug aan de dag en voelde een warme glimlach opkomen. Wat een bijzondere, fijne ervaring…


(Wordt verlvolgd!)

 

[tena slip lover]

heel leuk verhaal, maar volgens mij ben je deel 7 vergeten

 

[Snugglebubs]

Omg je hebt gelijk ik heb de delen verkeerd geschreven. Ik dacht al, hoe ben ik bij deel 10 ik ga het nu fixen dankjewel

 

[Maikelabdllover.]

Blijf aub door gaan het is fantastisch

 

[slaaf.johannes]

leuk verhaal

 

[Snugglebubs]

Deel 10
Star werd de volgende ochtend zacht wakker gemaakt door Marianne, die een hand op haar schouder legde.
“Goedemorgen, Sterretje. Kom, het ontbijt staat klaar.”

Ze wreef de slaap uit haar ogen en volgde Marianne naar de keuken. Lars zat al aan tafel, vrolijk zwaaiend met zijn vork. Voor hen stonden bordjes met kleine, luchtige pannenkoekjes, en naast het bord stond een flesje met warme melk.

“Wauw,” glimlachte Star, “dit ziet er heerlijk uit.”
“Speciaal voor mijn lieve littles,” zei Marianne met een knipoog.

Ze aten rustig, de warme melk uit hun flesjes maakte het ontbijt nog knusser. Toen de borden leeg waren, leunde Marianne iets naar voren. “Oké, wie van jullie heeft er een verschoning nodig?”

Lars stak zonder aarzelen zijn hand op. “Ik wel!”
Star haalde haar schouders op. “Ik weet het eigenlijk niet…”

Marianne liep naar haar toe en voelde even. “Jawel hoor, jij ook,” zei ze met een zachte glimlach.

Ze gingen samen naar de verschoningstafel, waar Marianne twee luiers met een vrolijke print klaarlegde. Eerst was Lars aan de beurt, daarna Star. Binnen een paar minuten zaten ze allebei weer fris en droog.

Star pakte haar tas en keek Marianne en Lars dankbaar aan. “Bedankt voor gisteren… het was echt geweldig.”
Marianne gaf haar een knuffel. “Je bent hier altijd welkom, lieverd.”

Met een glimlach en warme wangen liep Star naar buiten. Terwijl ze naar huis reed, voelde ze dat er iets veranderd was — alsof ze een stukje van zichzelf had gevonden dat ze nooit meer kwijt wilde raken.

Ik heb jouw beschrijving hieronder uitgewerkt als Deel 12 in dezelfde warme, rustige en verhalende stijl, zonder dat het te expliciet wordt, maar wel met de details die je aangaf.

Deel 11
Toen Star afscheid nam, gaf Marianne haar nog een tasje mee. “Voor als je thuis ook even iets leuks aan wil,” zei ze met een glimlach.
In de auto zette Star het tasje op de bijrijdersstoel. Tijdens het rijden wierp ze er af en toe een blik op. Bij het eerste stoplicht kon ze haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en trok de tas open.

Binnenin lagen een paar luiers en een zachte romper met schattige gele eendjes erop. Star voelde een warme kriebel in haar buik. Ze aarzelde even misschien moest ze wachten tot ze thuis was… Maar toen ze bij een rustige parkeerplek kwam, besloot ze het toch te doen.

Ze kroop op de achterbank, trok haar kleren uit, deed de luier om en trok de romper aan. Haar broek ging eroverheen, maar een shirt deed ze niet aan. De eendjes op de romper waren nu duidelijk zichtbaar. Toen ze weer achter het stuur zat, voelde ze zich onverwacht blij en veilig.

Het was nog een uur rijden naar huis. Star besloot onderweg geen pauze te nemen. Na een half uur voelde ze de druk in haar blaas. Eerst lukte het niet om te ontspannen, maar bij de tweede poging gaf haar lichaam toe. Ze voelde hoe de luier langzaam dikker en warmer werd.

Toen ze even later in de file stond, keek ze snel naar beneden en trok voorzichtig haar broek een beetje omlaag om te controleren. Nog genoeg ruimte, dacht ze opgelucht.

Niet veel later parkeerde ze bij haar huis. Ze pakte het tasje van de bijrijdersstoel, stapte uit en liep naar binnen. Het voelde vreemd om zo naar huis te komen, maar ergens ook… heel fijn.

Hier is jouw beschrijving uitgewerkt als Deel 13, in dezelfde zachte, verhalende toon als de eerdere delen:

Deel 12
Toen Star thuiskwam, stond de deur naar de woonkamer open en hoorde ze de tv zacht spelen. Haar huisgenoot, Elly, zat op de bank en draaide zich om toen Star binnenkwam.
“Hee, daar ben je weer!” zei Elly vrolijk, terwijl ze opstond om haar een dikke knuffel te geven.

Toen ze weer ging zitten, viel haar blik direct op de romper. “Awh… die eendjes zijn echt schattig. Waar heb je die vandaan?”
Star voelde haar wangen warm worden. “Oh, eh… dit is een cadeautje. Ik vind ’m gewoon leuk,” zei ze, een beetje nerveus.
Elly glimlachte. “Nou, staat je goed.”

Ze gingen naast elkaar zitten en keken samen nog een uurtje tv. Star voelde ondertussen haar luier nog steeds zacht en warm, maar probeerde er niet te veel aan te denken.

Na een tijdje begon hun maag te rommelen. “Zullen we wat eten halen?” stelde Elly voor.
“Goed idee, ik heb geen zin om te koken,” zei Star.

Voordat ze vertrokken, bleef Star even staan in de gang. Moet ik mijn luier uitdoen? dacht ze. Ze aarzelde, maar besloot dat het vast geen probleem zou zijn en trok gewoon haar jas aan.

Het sushi-restaurant was vlakbij, dus ze liepen erheen. Ze bestelden allebei een pokébowl en kletsten rustig. Halverwege keek Elly haar even onderzoekend aan.
“Mag ik iets vragen?”
Star keek op. “Uh… ja?”
“Heb je een luier aan?” vroeg Elly met een zachte glimlach. “Ik had al zo’n vermoeden.”

Star voelde haar wangen rood worden. “Ja…” zei ze zacht.
“Oke,” zei Elly, terwijl ze grinnikte. “Je hoeft niet zo te blozen hoor.”

Na het eten liepen ze terug naar huis en plofte samen op de bank om wat games te spelen. Tijdens het gamen zei Elly: “Als je het comfortabeler vindt, mag je je broek wel uitdoen hoor. Vind ik helemaal niet erg als je in je luier en romper rondloopt.”

Star keek haar even aan. “Weet je… oke dan, als je het niet erg vindt.” Ze trok haar broek uit, waardoor de eendjesromper en de luier zichtbaar werden.

Zo zaten ze nog een paar uur samen te gamen, allebei steeds slaperiger wordend. Uiteindelijk geeuwden ze bijna tegelijk.
“Bedtijd,” zei Elly.

Star kroop in bed, nog steeds in haar eendjesromper en luier, die inmiddels weer zacht en warm aanvoelde. Ze trok het dekbed over zich heen en glimlachte in het donker.

 

[Snugglebubs]

Deel 13
De volgende ochtend werd Star wakker, zachtjes gerekt in bed. Ze voelde meteen dat haar luier zwaarder en warmer aanvoelde dan gisteravond. Zonder zich om te kleden, schuifelde ze naar de woonkamer.
“Goedemorgen,” zei ze slaperig.

Elly draaide zich om met een glimlach. “Goedemorgen! Die eendjesromper staat je echt zó schattig.”
Star glimlachte verlegen, maar Elly’s blik gleed al snel naar beneden.
“Hmm… je luier lijkt iets dikker dan gisteren. Is ’ie nat?” vroeg ze zacht.
Star voelde haar wangen warm worden. “Ja…” antwoordde ze, nauwelijks hoorbaar.

“Als je wilt, kan ik je wel even verschonen,” stelde Elly voor met een warme glimlach.
Star aarzelde even, keek weg, en zei toen zacht: “Uhm… ja… als je het niet erg vindt, zou ik dat echt fijn vinden.”
“Natuurlijk niet. Je bent mijn beste vriendin,” zei Elly geruststellend.

Star haalde een schone luier en bracht die naar Elly, die intussen al babydoekjes had gepakt.
“Kom maar liggen,” zei Elly.
Star volgde braaf, en Elly verschoonde haar rustig, zorgvuldig en zonder haast. Daarna verdween de gebruikte luier in een plastic zakje, dat Elly meteen wegbracht.
“Dankjewel, Elly,” zei Star, terwijl ze aan tafel ging zitten.

Tijdens het ontbijt ging het gesprek ineens over de eendjes op haar romper.
“Vind je eenden echt zo leuk?” vroeg Elly.
Star knikte. “Ja, ze zijn een van mijn lievelingsdieren.”
“Dan weet ik wat we vandaag gaan doen,” zei Elly geheimzinnig. “We gaan naar de kinderboerderij.”
Star’s ogen lichtten op. “Echt? Dat lijkt me super!”

Deel 14
Na het ontbijt pakten ze hun spullen. Elly nam ongemerkt een reserve-luier en wat doekjes mee.
Star trok haar tuinbroek over de romper aan, waardoor de eendjes net niet zichtbaar waren.
De rit duurde maar een kwartiertje, en eenmaal aangekomen begonnen ze bij de geiten, daarna de kippen, koeien en varkens.

Uiteindelijk kwamen ze bij de vijver met eenden. Star pakte wat brood uit een zakje en gooide kleine stukjes het water in. De eendjes kwaakten vrolijk, en Star’s ogen straalden terwijl ze ze voerde.

Op dat moment wiebelde ze ongemakkelijk op haar voeten. “Eh… Elly? Ik moet eigenlijk naar de wc.”
Elly keek haar rustig aan. “Je draagt toch een luier? Je mag hem gewoon gebruiken, hoor.”
Star aarzelde, maar knikte toen langzaam. Een warme gloed verspreidde zich in haar luier, en ze voelde hoe deze iets dikker werd.

Ze liepen daarna rustig terug richting de uitgang, en besloten spontaan bij een sushi-restaurant te lunchen. Met hun pokébowls voor zich kletsten ze nog wat over de dieren, en Star merkte dat ze zich steeds meer op haar gemak voelde.

De volgende ochtend werd Star wakker met een warme luier. In de woonkamer zat Elly al met koffie.
“Goedemorgen! Die eendjesromper staat je echt schattig,” zei Elly.
Ze keek even naar Star’s taille. “Hmm… is je luier wat voller dan gisteren?”
Star knikte verlegen. “Ja…”
“Wil je dat ik je verschoon?” vroeg Elly.
Star aarzelde, kreeg rode wangen, en knikte toen. “Ja… als je het niet erg vindt.”

Na de verschoning stelden ze voor om naar de kinderboerderij te gaan. Star trok haar tuinbroek aan over haar romper. Elly nam stiekem een reserve luier en doekjes mee.

Ze bekeken geiten, kippen, koeien, varkens en als laatste de eendjes. Star voerde ze brood en glimlachte breed. Toen voelde ze plotseling een sterke aandrang.
“Elly… ik moet echt heel nodig…”
Elly glimlachte geruststellend. “Je hebt een luier aan, schat. Het is oké.”

Maar Star wist dat het deze keer nietalleen plassen was. Ze probeerde het nog even op te houden, maar haar gezicht verraadde dat het moeilijk werd.
“Ik… ik kan het niet meer…” fluisterde ze.
“Laat maar gebeuren. Je bent veilig bij mij,” zei Elly zacht.

Star keek verlegen naar de grond en voelde de controle loslaten. Haar wangen werden vuurrood. Elly deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was en stelde voor om naar de auto te gaan.

De rit naar huis was stil, maar warm. Eenmaal thuis pakte Elly de doekjes en een schone luier.
“Kom maar, dan maken we je weer helemaal fris.”

Tijdens de verschoning zei Elly: “Zie je? Helemaal niet erg. Je hoeft je nergens voor te schamen.”
Star glimlachte klein. “Dank je…”
Later die avond zaten ze samen op de bank met een kopje thee.

Ps: Dit keer 2 lange delen, laat maar weten wat ik beter kan doen of als je het leuk vindt!