AnnaJanssen
Gewaardeerd Lid
Dit verhaal gaat over een jongen die door omstandigheden op latere leeftijd begint met bedplassen en hulp vraagt aan zijn stiefmoeder.
De jongen in dit verhaal heet Jordy (dit is niet mijn echte naam). Ik ben 32 lentes jong en werkt onregelmatig in een fabriek. Mijn stiefmoeder heet Petra. Zij is 51 jaar en werkt in de thuiszorg.
Ik ben Jordy. Een rustige maar vooral sociale jongeman. Ik woon al meerdere jaren op mezelf. Dat bevalt super goed vooral omdat ik veel waarde hecht aan mijn privacy. In mijn dagelijks leven draai ik ploegendiensten in een fabriek. Dit werk doe ik al zo'n 10 jaar maar langzamerhand ben ik op zoek naar was meer regelmaat en uitdaging. Verder sport ik veel in mijn vrije tijd maar ook sport kijken vind ik leuk.
Mijn ouders zijn al 15 jaar gescheiden. Mijn vader is weer opnieuw getrouwd en ook mijn moeder heeft weer een vriend gevonden.
Ik ben sinds 2-3 jaar opzoek naar ander werk maar ook woonruimte. Momenteel huur ik in de vrije sector. Dat is goed te betalen omdat ik in ploegendienst werk en daardoor veel toeslagen ontvang maar ik betaal de volle mep. Op vele sites heb ik me ingeschreven voor zowel werk als woonruimte. Tot op heden nog zonder resultaat. In mijn ideale situatie vind ik eerst een andere (lees sociale-huurwoning) woonruimte. Zodat ik niet financieel in de knoei kom aangezien in woonachtig ben in de vrije sector en in ploegendienst werk. Pas daarna kan ik wisselen van werk. Graag wil ik weer in de dagdienst werken. Meer regelmaat maar wel minder toeslagen..
In deze 2/3-jarige zoektocht merk ik dat ik steeds slechter in mijn vel kom te zitten. Ik werk fulltime, betaal belasting, sta vanaf mijn 18e ingeschreven bij de woningbouwcoöperatie. Toch schiet het allemaal niet op. Ik reageer op veel woningen. Lootwoningen maar ook woningen met meettijd. In geen van deze gevallen kom ik in aanmerking ergens voor. Zolang ik geen goedkopere woonruimte kan vinden, kan ik niet wisselen van werk.
In principe heb ik alles voor elkaar. Ik ben financieel niet kwetsbaar. Ik heb goed contact met mijn ouders en vrienden. Toch knaagt er iets omdat het niet loopt zoals ik zou willen dat het loopt. Ja, ik weet het... Zo gaat dat soms in het leven.
Eén/twee jaar geleden merkte ik dat ik slecht in mijn vel kwam te zitten. Het werk begon me steeds meer tegen te staan. Het sporten ging moeizamer. Ik lachte veel minder dan voorheen. Ik begon in problemen te denken i.p.v. in kansen. Ook mijn omgeving begon het op te vallen. Tot overmaat van ramp plaste ik af en toe in mijn bed.
De eerste keer dat ik in bed plaste dacht ik 'ach dat kan gebeuren'. Ik zocht er verder niet veel achter. Maar later die week gebeurde het nog een keer. Toen raakte ik een beetje in paniek. 'Hoe kan dat nou?', 'Ga ik hier vaker last van krijgen?', 'Moet ik dit aankaarten bij iemand?'. Kortom er schoten allerlei gedachtes door mijn hoofd. Weken ging voorbij en met enige regelmaat werd ik nat wakker. Ik moest actie ondernemen want dit kon zo niet langer verder gaan.
Om mijn matras te beschermen heb ik een zeiltje gekocht die ik op mijn matras kon leggen. Mocht ik weer eens in mijn bed plassen dan zou ik het zeiltje zelf uit kunnen wassen in de wasmachine. Maar daarmee had ik natuurlijk nog geen oplossing voor mijn natte onderbroek. Ik ben op internet gaan zoeken en toen kwam ik 'Drynites' tegen voor kinderen. Zelf heb ik maar een smal/tenger lichaam dus deze heb ik toen aangeschaft om te kijken of dit de (tijdelijke) oplossing was. De gedachte om een luierbroekje te dragen was zeer ongemakkelijk. Laat staan om met een pak aan de kassa te staan. Ik had heel erg het idee dat de kassière wist dat deze voor mij zouden zijn. Wat natuurlijk helemaal nergens op slaat. Ik zou natuurlijk ook een broertje/zusje kunnen hebben waarvoor ik deze moesten kopen. Eenmaal aangeschaft ben ik weer naar huis gegaan.
Dezelfde avond heb ik toen ik naar bed ging een luierbroekje aangetrokken en het zeiltje op mijn matras gelegd. Het broekje sloot goed aan maar het was een raar en onwennig gevoel. Ik kwam deze avond moeilijk in slaap omdat zo'n broekje toch anders aanvoelt dan de normale onderbroeken die ik droeg. Toch had ik een goede nachtrust. De volgende ochtend werd ik wakker in een droog broekje dus ook een droog bed. Weer een nacht overleefd dacht ik.
De tweede nacht.. Het broekje had ik weer aangetrokken en het zeiltje lag weer op bed. De volgende ochtend werd ik wakker en voelde dat het mis was. Mijn zeiltje was nat en het broekje was dikker dan toen ik deze s'avonds aantrok. Het broekje kon de hoeveelheid urine niet aan. In lichte paniek deed ik snel het zeiltje in de wasmachine. Ik trok het broekje uit maar waar moest ik het broekje laten.. Als ik het in de prullenbak zou doen dan zou visite het per ongeluk kunnen zien mochten zij iets in de prullenbak willen gooien. Toen heb ik een vuilniszak gepakt zodat ik voortaan daar de volle broekjes in zou kunnen doen. Deze vuilniszak kon ik onder mijn bed verstoppen zodat niemand zou weten dat ik in mijn bed plaste. De rest van de dag kon ik nog maar aan één ding denken. 'Wat moet ik nou doen?' Het broekje waarvan ik dacht dat dit de oplossing zou zijn, bleek niet de oplossing.
Ik ben weer het internet opgedoken en kwam uit bij proefpakketten luiers voor volwassen. Op drie sites heb ik een proefpakket besteld. Bij de eerste site Flex-luiers (waar een band om je middel zit), bij de tweede site luierbroekjes (maat M). Bij de derde site bestelde ik luiers zoals baby's hebben met vier plakstrips. Als eerste trok ik het luierbroekje aan omdat het dichtst bij mijn normale onderbroek in de buurt kwam. Helaas werd ik wakker met een nat zeiltje én een vol luierbroekje. Dit broekje kon of de hoeveelheid urine niet aan of deze sloot niet goed af bij mijn liezen. Daarna heb ik het geprobeerd met de Flex-luier. Het omdoen van deze luier ging makkelijk maar ook hier bleef mijn bed niet droog. Bij deze luier wist ik zeker dat het niet goed afsloot bij mijn liezen omdat er maar 2 plakstrips waren om alles op z'n plaats te houden. Dus toen moest ik toch de luier aandoen die baby's altijd aanhebben. Voor de eerste keer zo'n luier aan doen duurde even. Maar toen ik deze eenmaal aanhad voelde het solide aan. Tot nu toe sloot deze het beste aan bij de bouw van mijn lichaam. Vol vertrouwen ging ik slapen met de gedachte dat deze luier ervoor zou zorgen dat mijn bed in ieder geval droog zou blijven. Dit kwam bedrogen uit. Ik werd wakker met een volle luier én een nat zeiltje. Ik was ten einde raad. Dit keer sloeg de paniek toe. Voor mijn gevoel had ik alles geprobeerd. Verschillende soorten incontinentie producten, verschillende maten van urineverlies. Toch bleef mijn bed nat worden. Dat was eigenlijk nog niet eens het ergste. Het ergste was dat ik überhaupt in mijn bed plaste op 32-jarige leeftijd. Dat doen alleen kinderen toch? Helaas was dat niet het geval.
De vragen/gedachtes schoten door mijn hoofd 'Wat moet ik nou doen'?, 'Moet ik contact opnemen met de huisarts?', 'Moet ik iemand in mijn omgeving vertellen dat ik in bed plas?', 'Wat zullen mensen wel niet van mij denken?' en ga zo maar door. Ik werd er erg onzeker van.
Toch maar besloten om naar de huisarts te gaan. Misschien dat de huisarts een lichamelijke oorzaak zou vinden van mijn bedplas-probleem. Met lood in mijn schoenen heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts. De volgende dag kon ik daar aan terecht. Redelijk zenuwachtig zat ik in de wachtkamer te wachten. 'Wat zou de huisarts wel niet denken..' een 32-jarige jongeman in de bloei van zijn leven die nog in zijn bed plast. Na 10 zenuwslopende minuten werd ik de behandelkamer in geroepen. Ik ging op de stoel zitten en voelde dat ik een rode kleur van schaamte kreeg alvorens ik mijn verhaal begon te vertellen. Gelukkig was de huisarts een aardige en begripvolle man. Ik moest op de behandeltafel plaats nemen en mijn shirt uittrekken zodat de huisarts kon zien of mijn klieren (bij mijn oksels) misschien opgezet waren. Dit kan een reden zijn dat je iets onder de leden hebt met als gevolg dat je in je bed plast. Dit was gelukkig niet het geval. Ook werd mijn urine getest en werd er bloed afgenomen. De uitslag daarvan zou ik een paar dagen later ontvangen.
Een paar dagen later belde de huisarts op. 'Jordy er zijn geen noemenswaardige afwijkingen geconstateerd'. Aan de ene kant was dit een grote opluchting maar aan de andere kant was het een teleurstelling omdat nog steeds niet duidelijk was waarom ik af en toe last had van urineverlies tijdens het slapen. De huisarts adviseerde mij om contact op te nemen met een psycholoog. Bij een klein deel van de mensen kan het mentale aspect een rol spelen bij urineverlies. Ik wist dat ik redelijk wat stress had omdat ik al een tijd op zoek was naar andere woonruimte en werk. De weken en inmiddels maanden verstreken en ik had nog steeds in beide gevallen niks gevonden. Moest ik nou écht contact op gaan nemen met een psycholoog of laat ik het hierbij zitten in de hoop dat het bedplassen vanzelf zou stoppen. Ik koos voor het laatste. Contact opnemen met een psycholoog was echt nog een stap te ver voor mij.
De weken ging voorbij en het leek of het bedplassen steeds erger werd. Bijna elke ochtend werd ik wakker met een volle luier én een nat zeiltje. Ik was de wanhoop nabij. Dit kon zo écht niet verder gaan. Ik was bij het punt aangekomen om mijn stiefmoeder te vertellen van mijn probleem aangezien zij werkzaam is in de thuiszorg en veel kennis heeft van incontinentie. Alles beter dan contact opnemen met een psycholoog. Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof best dat sommige mensen baat hebben bij een psycholoog maar voor mij voelde dat niet goed.
Ik besloot om een appje te sturen naar mijn stiefmoeder. 'Beste Petra, ik heb een vraag. Het is wel een rare vraag maar jij bent de enige die er verstand van heeft en ik vertrouw.. Welke luier is fijn en goed om in te slapen? Ik heb al een tijdje last van urineverlies tijdens het slapen. Ik wil dit proberen met slapen de aankomende tijd. Wil je dit wel tussen ons houden. Schaam me dood'. Haar antwoord was 'Er zijn kleine heren inlegkruisjes, of grotere broekjes/slips. Ik weet niet wat je nodig hebt. Ik bedoel dan qua zwaarte, snap je? Dit blijft inderdaad tussen ons. Ik kan morgen wat van ons kantoor meenemen als je dat wil. Is het voor urineverlies? En heb je dit al besproken met de huisarts of iemand?'. Waarop ik antwoorde 'Ik heb al contact gehad met de huisarts. Hij kan geen lichamelijke mankementen vinden vandaar dat ik nu bij jou kom. Ik heb zelf al op internet gekeken en proefpakketten besteld. Bij mij lekt het incontinentiemateriaal bij mijn liezen waardoor mijn zeiltje continue nat is. Ik heb het idee dat ik wel iets groters nodig heb dan een inlegkruisje. Voor mijn gevoel is het best veel urine dat ik verlies tijdens het slapen. Ik heb al broekjes, flex-luiers en de gewone luiers met strips (die baby's aanhebben) geprobeerd maar niks helpt. Jij bent de enige die dit weet en dat wil ik graag zo houden. Petra reageerde begrip vol 'Oke dan kijk ik morgen voor luiers en een plastic broekje. We hebben wel even contact voor het halen/brengen van de luiers'.
De volgende dag appte Petra dat zij om 13.30 uur thuis zou zijn. Mijn vader was dan nog werken dus dat kwam goed uit. Om 13.30 uur stond ik op de stoep. Overigens wel met lood in mijn schoenen en een beschamend gevoel. Petra is een fitte vrouw. Sport meerdere keren in de week. Ze heeft geverfd rood haar en besteed veel tijd aan haar uiterlijk. Ik zou haar recht in de ogen aan moeten kijken. Wetende dat zij wist dat ik met slapen in mijn bed plaste. Ik belde aan en Petra maakte open. 'Kom maar binnen, Jordy'. Op de keukentafel lagen (plastic) broekjes en luiers in verschillende soorten en maten. Sommige broekjes en luiers kwamen me bekend voor omdat ik deze zelf al besteld had. Andere daarentegen had ik nog nooit gezien. Alhoewel ze allemaal op mekaar lijken natuurlijk. Petra liep alle broekjes en luieren een-voor-een na en vertelde over de min- en pluspunten ervan. De tijd vloog voorbij en ondertussen waren we al een uur verder. Ik zei tegen haar dat ik het beste gevoel had bij de luiers omdat deze goed aansloten bij mijn lichaam. Toch adviseerde ze mij om eerst een broekje te passen omdat dat het meeste natuurlijk aan zou voelen. Ze zei 'moet ik even weggaan zodat je de broekjes kan passen of mag ik erbij blijven?'. Ik werd er verlegen van. Dit had ik niet verwacht. Moest ik nou hier de broekjes gaan passen? Waar zij bij is? Ik zei dat ik alles thuis wel zou passen. Daar was ze niet van gediend. Ze had de tijd en moeite genomen om mij te helpen dus zou ze graag willen zien én voelen waarom de broekjes en luiers bij mij lekte. Ik verzocht haar vriendelijk om even weg te gaan en dat ik haar zou roepen als ik een broekje aan had. Ik ga toch niet naakt voor de vrouw van mijn vader staan. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik trok mijn kleren uit maar liet mijn onderbroek aan. Pakte het eerste broekjes van de tafel. De volgorde van de merken weet ik niet meer maar de maat was M. Ik trok het broekje over mijn onderbroek aan en riep Petra dat zij weer binnen mocht komen. Het duurde nog geen twee seconden toen ze zei 'Waarom heb jij jouw onderbroek nog aan, zo kan ik het nog niet goed zien/voelen'. 'Hup, trek jouw onderbroek eronder uit want dit gaat niet werken zo'. Ze bleef staan en zei niks meer. Ik keek haar aan in de hoop dat ze de hint begreep en weer de kamer uit zou gaan. Dat deed ze niet en zei 'komt er nog wat van?'. Tergend langzaam trok ik het broekje weer uit en ik stond in mijn onderbroek voor haar. Er viel een pijnlijke stilte die wel 5 minuten leek te duren. Ik draaide me om en trok snel mijn onderbroek uit en het broekje weer aan. Ik draaide me om en stond oog in oog met haar. Ze leek alleen aandacht te hebben voor het broekje. Toch kreeg ik een rood gezicht. Wie had dat gedacht. Een jongen die in zijn luier voor zijn stiefmoeder zou staan. 'Draai eens een rondje zodat ik je goed kan bekijken'. Ze kwam dichterbij en mijn hart begon steeds sneller te kloppen. Toen ze tot op een halve meter was genaderd ging ze door de knieën. Haar handen ging eerst naar de band bij mijn heupen. 'Dit zit goed zei ze'. Vervolgens ging haar handen tussen de banden bij mijn liezen. Ook dit leek goed aan te sluiten. waarop ik zei dat ik de broekjes had geprobeerd en ik ook dacht dat alles goed aansloot maar dat ik elke ochtend wakker werd met een nat zeiltje. Daarop verzocht ze me om het broekjes weer uit te trekken. Opnieuw keek ik haar aan en zei niks. Verwachtte ze nou echt dat ik het broekje voor haar ogen naar beneden zou doen. Het leek voor haar de normaalste zaak van de wereld. Voor mij daarentegen was het een blok aan mijn been. Het duurde te lang en ze trok zonder pardon het broekje naar beneden. Daar stond ik dan midden in de woonkamer met een luierbroekje op mijn enkels en de handen voor mijn edele deel. Ze begon te lachen en zei 'schaam je je voor mij?'. Ik heb wel vaker een naakte jongeman gezien hoor. Kom stap uit de broekje zodat we een andere kunnen proberen'. Nog steeds stond ik met mijn handen voor mijn edele deel en probeerde uit het broekje te stappen maar dat lukte niet. Ik probeerde mijn trots opzij te zetten en bukte door mijn knieën. In de hoop dat mijn edele deel bedekt was en ik mijn handen vrij zou hebben om mezelf uit het broekje te helpen. Dit lukte gelukkig. Ik ging weer rechtop staan en plaatste mijn handen waar ze één minuut geleden nog waren. De broekjes verdwenen allemaal van tafel en alleen de luiers bleven liggen.
De luiers op tafel hadden allemaal de grootste capaciteit. Alleen de maten waren verschillend. Petra liep naar de tafel en gaf mij een luier maat S. 'Kom doe je handen weg en nou niet zo preuts doen' zei ze. Ik was bijna in staat om mijn kleren weer aan de trekken en huiswaarts te keren. Maar aan de andere kant vond ik dat ik aan haar verplicht was om mee te werken omdat zij zoveel tijd en moeite voor mij deed. Ik besloot om te gehoorzamen en deed mijn handen weg. Daar stond ik dan.. Helemaal naakt voor de vrouw van mijn vader. Gelukkig gaf ze geen krimp. Ze reikte mij de luier maar S aan en verzocht me om op de keukentafel de luier aan te doen omdat het staand moeilijk zou zijn. Ik had al vaker een luier aangedaan, altijd liggend, maar dit keer voelde het zeer ongemakkelijk. Mijn handen trilde ook een beetje van ongemak. Ik vouwde de luier open alvorens ik op de tafel ging liggen. 'Hoe sneller ik weer van de tafel af zou zijn, hoe beter'. Daar lag ik dan op de keukentafel. Ik voelde haar ogen branden. Ik tilde mijn billen omhoog en schoof de luier onder mijn billen door. Snel trok ik de voorste flap richting mijn navel. Als eerste deed ik de bovenste strips dicht en daarna de onderste. Ik ging staan en merkte al snel dat het heel strak bij mijn liezen zat. Het leek of er geen bloed meer richting mijn voeten stroomde. Hetzelfde ritueel als bij het broekje deed zich voort. Ik moest eerst een rondje draaien. Vervolgens kwam ze dichtbij en ging door haar knieën. De band bij mijn heupen sloot goed aan. Totdat ze bij mijn liezen kwam en haar vingers tussen mijn liezen en de luier wou stoppen. Ze merkte dat dat veel te strak zat. Daar zou ik in de nacht last van krijgen. 'Maat S is te klein voor jou, Jordy'. Trek deze maar weer uit, dan proberen weer een grotere maat. Staand een luier uittrekken is een stuk makkelijk. Binnen tien seconden lag de luier op de grond. De schaamte was inmiddels wat minder geworden dus ik pakte snel een grotere maat. Maat M, moest en zou toch wel goed zitten..
Ik vouwde de luier uit en liep richting de keukentafel. 'Stop' zei Petra. Ik verstijfde en keek haar aan. 'Ik zag net hoe jij jouw luier dichtmaakte. Dit is niet de juiste manier dus ga maar op tafel liggen dan zal ik jou even helpen'. Ik wist niet waar ik kijken moest. Ging dit nou echt gebeuren? Ging de vrouw van mijn vader mij een luier omdoen? No way, daar was mijn ego echt te groot voor. Ik keek haar verbaasd aan en zei 'Nee, dat doe ik liever zelf'. 'Jordy luister eens even. Ik wil jouw heel graag helpen. Besteed tijd en moeite aan jou. Jij gaat nu op de tafel liggen en ik help jou jouw luier goed aan te doen'. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik besloot te zwijgen en mijn ego aan de kant te zetten. Daar lag ik dan naakt op de keukentafel. Wachtend op Petra die mij, een volwassen jongeman, een luier om zou doen. Stap voor stap kwam ze dichterbij en mijn hart begon steeds sneller te kloppen. 'Til jouw billen maar op Jordy'. Ik merkte dat ze dit veel vaker had gedaan. Binnen één minuut lag ik geluierd op de keukentafel. Zag je wat ik deed, vroeg ze. 'Nee' was mijn reactie. Mijn gedachtes waren heel ergens anders. Op een onbewoond eiland ofzo. Maar niet hier op de keukentafel met Petra voor me. 'Ik deed eerst de onderste twee strips vast en daarna pas de bovenste twee strips. Op deze manier kan je de luier strakker vastzetten. Ik dacht bij mezelf. Had dit meteen gezegd dan had ik het gewoon zelf kunnen doen in plaats van nu voor altijd met de gedachte te moeten leven dat de vrouw van mijn vader mij een luier om heeft gedaan. 'Ga maar even staan dan kunnen we kijken of deze luier zit bij jou'. Ik ging staan en Petra voelde weer. Deze luier leek overal goed te sluiten.
'Het enigste wat nog mist is een plastic broekje, Jordy'. Op tafel lagen plastic broekjes in allemaal verschillende kleuren. 'Kies er maar 1' zei Petra. Ik koos voor de kleur zwart. Met de gedachte dat ik dan de luier niet meer zou zien. Ik trok het plastic broekje aan en voelde de elastieken strak om mijn middel en liezen zitten. Petra kwam weer dichterbij en ging weer op haar knieën. Controleerde alles en gaf me goedkeuring dat ze er vertrouwen in had dat ik droog zou blijven. Ofja dat mijn zeiltje droog zou blijven. 'Hoe voelt het aan, Jordy?'. Waarop ik antwoorde 'Ik hoop dat mijn zeiltje morgenvroeg droog is en dat ik snel van dit probleem af ben'. Als je slim bent dan houd je dit aan tot morgenvroeg. Ik weet zeker dat ik de luier goed dicht heb gemaakt zei Petra. Ik keek haar bedenkelijk aan en zei 'Moet ik met een luier de straat over?'. Ach Jordy, dat ziet toch niemand. Wie denkt nou dat jij een luier om hebt. Stel je niet aan en trek jouw trainingsbroek aan. Met frisse tegenzin trok ik mijn trainingsbroek aan. Ik vroeg of Petra ergens een spiegel had zodat ik even kon checken of niemand mijn luier door mijn trainingsbroek heen zag. Op het eerste oog viel het niet op. Ik zag natuurlijk wel dat ik iets vollere billen had maar het viel bijna niet op. Inmiddels was het al 17.30 uur. Mijn vader kon elk moment thuiskomen. Het laatste dat ik wou, was dat mij vader mij zou zien in een luier. Petra gaf mij een doos mee met daarin genoeg luiers voor deze week. 'Laat je morgen even weten hoe de nacht was? Als het goed bevalt dat geef ik jou er meer zei Petra. Ik bedankte Petra hartelijk en trok de deur achter me dicht. Daar liep ik dan, met een doosje luiers én een luier onder mijn trainingsbroek aan.
Blij dat ik thuis was, trok ik meteen mijn trainingsbroek uit. Ik hinkte op twee gedachtes. Zal ik de luier uitdoen en vanavond weer opnieuw aandoen of laat ik de luier om en overbrug ik een paar uur. Ik besloot om het advies van Petra te volgen. De luier met het plastic broekje bleef aan. Inmiddels was het al bedtijd. Ik kroop in mijn bed en ging op het zeiltje liggen. Ik viel moeilijk in slaap door alle gebeurtenissen van een paar uur daarvoor.
Het eerste wat ik de volgende ochtend deed, was voelen of het zeiltje droog was. Tot mijn grote opluchting was het zeiltje droog. Daarna wreef ik over het plastic broekje heen. Had ik dan eindelijk een droge nacht gehad? helaas, was mijn luier vol maar het plastic broekje had zijn werk gedaan. Mijn zeiltje was droog, eindelijk!
In de loop van de dag ging mijn gedachtes nog vaak terug naar de dag daarvoor. 'Hoe heeft het zover kunnen komen?', 'Wat zal Petra wel niet denken?'. 'Hoe heb ik zo stom kunnen zijn om ter plekke broekjes en luiers te passen? Voor de ogen van mijn stiefmoeder'. 'Vond ik dit echt zo onprettig of ben ik blij dat ik een droog zeiltje had?'. 'Durf ik Petra nog wel onder ogen te komen?'. Kortom er spookte van alles door mijn hoofd. In de middag kreeg ik een appje van Petra 'En...?'. Dat was alles wat ze stuurde. 'Droog' dat was het enige dat ik terugstuurde. Later in de avond ging mijn telefoon. Het was Petra. Ik twijfelde of ik op moest nemen. Waarom niet? nadat mijn telefoon meerdere keren over was gegaan nam ik op. 'Hallo met Jordy'. 'Hoi Jordy, met Petra. Een droge nacht gehad gister?'. 'Ja, eindelijk. Daar ben ik super blij mee'. 'Fijn om te horen. Ik heb nog even nagedacht over gistermiddag' zei Petra. Mijn hart stopte. Ik kreeg een brok in mijn keel. 'Wat gaat ze nu zeggen?'. 'Op de een of andere manier vond ik het aandoenlijk. Mijn stiefzoon zo onschuldig in een luier. Ik vond het fijn om jou te helpen. Niet alleen aan de luiers en plastic broekje maar ook bij het aantrekken van de luier'. Ik wist niet wat ik hoorde én hoe ik erop moest reageren. Het enigste dat ik kon zeggen was 'Oké'. Er viel een stilte. Petra pakte het initiatief en zei 'hoe vond jij de afgelopen middag? Vond je het fijn dat je geholpen werd?'. 'Uh, ik vond het fijn dat je zoveel verschillende materialen mee had genomen. Ook vond ik het fijn dat je me uitleg hebt gegeven en deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alleen toen je mij hielp met het aantrekken van de luier voelde ik me heel klein worden'. Ja dat snap ik zei Petra. Sorry daarvoor. 'Maar nogmaals Petra, ik vind het fijn dat je me helpt. Het voelt vertrouwd om dit met jou te delen. Ik hoop wel dat dit écht tussen ons blijft en dat mijn vader er nog van mee krijgt'. 'Natuurlijk blijft dit tussen ons, jongen'. 'Kom je volgende week weer langs om nieuwe luiers te halen?'. 'Dat weet ik nog niet Petra. Misschien bestel ik zelf wel luiers'. Ach jongen, kom ze hier toch halen. Dan kost het jou ook geen geld. 'Ik laat het je in de loop van de week nog wel weten'. Ik groette haar en hing op. Wat was me nou dan overkomen.. Mijn stiefmoeder die het aandoenlijk en prettig vond om mij in een luier te zien.
De dagen gingen voorbij en regelmatig hinkte ik op de gedachte ''Bestellen of ophalen? Bestellen of ophalen?''. Ik had nog voor twee nachten luiers dus ik moest snel de knoop doorhakken. Ik besloot om Petra te bellen en te zeggen dat ik overmorgen nieuwe luiers kwam halen. 'Zie je wel. Ik wist wel dat je weer terug zou komen, Jordy. Kom je weer rond 13.30 uur?'. Ja, dat is goed. Je ziet me dan verschijnen.
Twee dagen later stond ik rond de klok van 13.30 bij Petra op de stoep. 'Hoi Jordy, kom binnen'. Ik kwam de woonkamer in en dag een grote doos met heel veel luiers staan. 'Ik heb nog iets voor jou, Jordy'. 'Ow, leuk. Wat heb je dan?'. 'Wacht hier maar even dan pak ik het'. 'Hier, alsjeblieft jongen'. Ik scheurde het cadeaupapier van het cadeau af en zag toch mijn verbazing een ''Onesie''. Of iets wat daarop leek. Blijkbaar keek ik heel verbaasd. 'Dit is voor jou om in te slapen. Dit kan je over jouw luier heen doen. Er zitten drukknopjes aan de onderkant. Pas toen ik het woord ''drukknopjes'' hoorde begon er een lampje te branden. Heeft ze nou echt een romper gekocht? 'Ik wil wel dat je een foto maakt als je deze vanavond aanhebt. Volgens mij staat het super schattig bij jou' zei Petra. Wat krijgen we nou? Moet ik een romper aantrekken én hiervan een foto sturen naar Petra? Ik dacht dat ik niet goed werd maar ik durfde geen 'nee' te zeggen. Het was allemaal goed bedoeld alhoewel ik het niet zo opvatte. Ik ging verbouwereerd huiswaarts met een grote doos luiers en een romper.
Thuis plofte ik op de bank. De grote doos en romper had ik in een hoek gegooid. Wat maakt ze me nou? Moet ik een foto in een romper gaan sturen naar mijn stiefmoeder? Is dit een droom? Helaas maar waar, is dit realiteit. Ik hoef toch niet alles te doen wat mijn stiefmoeder van mij vraagt. Het is lief dat ze zoveel om me geeft maar dit gaat echt te ver. Ik besloot om de romper aan te trekken maar een foto sturen deed ik niet.
De volgende ochtend werd ik wakker. Wederom in een volle luier maar ik had lekker geslapen. Ik zette mijn telefoon aan en ik kreeg meteen een bericht binnen van Petra. 'Goedemorgen Jordy, jammer dat ik geen foto van jou heb ontvangen. Veel tijd en moeite besteed ik aan jou. Ik koop zelf nieuwe dingen voor jou dus ik verwacht vanavond wel een foto. Groetjes jouw (stief)moeder'. In eerste instantie maakte ik me niet druk om de foto maar dat ze stuurde ''(Stief)moeder''. Ze is mijn moeder niet en dat zal ze ook nooit worden. Dat neemt niet weg dat ik het bijzonder goed met haar kan vinden. De dag vorderde en dacht nog vaak terug aan haar bericht. Overigens had ik niet op haar bericht geantwoord. In de hoop dat ze de hint begreep, dat ik geen foto zou sturen naar haar. Rond de klok van 22.00 uur ging mijn telefoon. Het was Petra. Dit keer nam ik niet op en al snel kreeg ik een appje. 'Vergeet de foto niet Jordy'. Ik had me voorgenomen om geen foto te sturen en net te doen alsof ik al in slaap was gevallen. Het voelde niet fijn om tegen mijn stiefmoeder te liegen maar soms is een leugentje voor bestwil niet erg. Toch?
Vroeg in de ochtend werd ik wakker. Erg goed had ik niet geslapen want constant speelde in mijn gedachte het appje van Petra. Wat moest ik daar nou mee? Wie wil er nou een foto van zijn stiefzoon in een romper? Dan ben je toch niet goed bij je hoofd? De ochtend bleef verder rustig. Petra liet niks van zich horen dus ik dacht dat het allemaal wel goed zat. Was het dan toch duidelijk voor haar dat een foto sturen iets te verder ging? De dag vorderde en er gebeurde geen noemenswaardige dingen meer. Dus ik ging naar bed. Totdat de deurbel ging. Zonder aarzelen liep ik naar de deur. Niet wetende wie er aan de andere kant van de deur zou staan. Ik maakte open en zag tot mijn verbazing Petra staan. 'Hoi Jordy, aangezien je geen foto voor mij wil maken en je niet meer reageert op mijn appjes ben ik maar deze kant op gekomen'. Ik probeerde er nog onderuit te komen door te zeggen dat ik morgen vroeg op moest en ik super moe was. Voordat ik het wist had ze zich al toegang tot mijn appartement verleend. Ik had mijn badjas over mijn romper aangetrokken. Wist ik veel dat Petra aan de deur stond. Voor hetzelfde geld was het mijn buurman. 'Zo te zien heb jij jouw romper al aan Jordy'. 'Ja Petra, ik lag zelfs al in bed..'. 'Nou dat is mooi dan ben ik ook zo weer weg. Ik was natuurlijk ook niet dom. Petra was hier om een foto te maken... 'Petra, waarom wil jij zo graag een foto van mij in mijn romper?'. 'Jordy, je weet dat ik geen kinderen heb. Toen ik jou in een luier zag staan kwamen de moedergevoelens bij mij omhoog. Graag wil ik een foto van jou zodat ik daar af en toe naar kan kijken. Dat geeft mij een bevredigend gevoel'. 'Oké dacht ik. Als je daar zo blij van wordt. Wie ben ik dan om ertegenin te gaan. Met tegenzin trek ik mijn badjas uit en Petra pakt meteen haar telefoon. 'Wil je even daar gaan staan, Jordy? Flits, de eerste foto was al gemaakt voordat ik er erg in had. 'Oké en nu even omdraaien alsjeblieft'. Flits, de tweede foto werd gemaakt. 'Dankjewel lieve jongen'. Petra stond op en vertrok.
Lichtelijke overdonderd zocht ik mijn bed weer op. Gelukkig viel ik snel in slaap. Ongeveer een half jaar geleden werd ik voor de eerste keer wakker in een nat bed. Vele broekjes en luiers verder was het bedplassen nog steeds niet voorbij. Sterker nog ik werd steeds vaker wakker met een volle luier. Ook was er nog een probleem bijgekomen genaamd ''Petra''.
Er ging enkele dagen voorbij. Petra had geen berichten meer gestuurd. Ook dacht ik steeds minder vaak aan de foto's die Petra gemaakt had. Totdat Petra op een donderdag appte 'Kom je vanavond bij mij eten? Jouw vader heeft een afspraak dus we zijn met z'n tweeën'. Zodra ik het appje ontving, schoten mijn gedachtes weer naar de avond eerder deze week. De foto's.... Na enige twijfel appte ik Petra terug 'Ja dat is goed. Ik ben er rond 17.30 uur'. Voorheen ging ik ook redelijk vaak bij haar eten dus waarom nu niet dacht ik.
Iets eerder dan gepland stond ik bij Petra op de stoep en belde aan. Petra maakte open. De kleding van de thuiszorg had ze nog aan. 'Kom verder Jordy'. De keukentafel, waar ik eerder op had gelegen, was al opgedekt. Zag ik dat nou goed? Lag er een foto op mijn bord? Langzaam liep ik naar de tafel toe en ja hoor, daar stond ik op afgebeeld. In mijn romper waar je overduidelijk mijn luier doorheen zag. 'Mooi he' hoorde ik Petra vanuit de keuken roepen. Wijselijk hield ik mijn mond dicht en ging aan tafel zitten. De foto stopte ik snel in mijn zak. Vijf minuten later kwam Petra met het eten richting de tafel gelopen. 'Neem je de foto mee naar huis al aandenken, Jordy'? Ik voelde dat ik een rood gezicht kreeg en wist niet wat ik daarop moest antwoorden. Vluchtig antwoorde ik 'Ja'. 'Ik wist wel dat je het een leuke foto zou vinden'. Petra schepte het eten op en begonnen over onze dagelijkse bezigheden te praten totdat ze op een begeven moment zei 'heb je nu ook een luier aan, Jordy'? Ze wist dondersgoed dat ik alleen met slapen een luier aan had. 'Nee dat doe ik alleen als ik ga slapen. Overdag kan en ga ik gewoon naar de WC'. 'Daar wilde ik het nou net met jou over hebben. Als je in het vervolg hier een hapje komt eten dan verwacht ik dat je een luier aan hebt. De WC hier is verboden toegang voor jou'. Ik keek haar verbaasd aan in de hoop dat dit een grap zou zijn. Ik hoopte op een lach maar ze bleef mij bloedserieus aanstaren wachtend op antwoord. 'Uh, dat is niet de bedoeling. Waarom zou ik overdag een luier gaan dragen terwijl dat niet nodig is? Ik ben geen klein kind. Jij weet dat ik een luier draag tijdens het slapen maar mijn vader niet'. 'Jordy ik zal het anders zeggen 'Elke keer als jij hier komt dan draag jij een luier. Je mag een foto sturen voordat je deze kant op komt als bewijs maar je mag ook de luier hier ter plekke aan mij laten zien. Ik wist niet wat ik hoorde. Wat als mijn vader ook thuis zou zijn. Dan ga ik toch niet mijn luier aan haar laten zien. De schaamte om mijn luier aan Petra te laten zien was wel voorbij maar aan mijn vader dat was voor mij een brug te ver. Een foto sturen naar Petra wilde ik ook niet. Dan zou ik elke keer als ik kwam eten een andere foto op mijn bord aantreffen. Hoe minder foto's er van mij waren in een luier, hoe minder bewijs. Ik antwoorde 'Nee, dat ga ik echt niet doen. Dan voel ik me net een klein kind'. 'Dat ben je ook, Jordy. Wie draagt er op jouw leeftijd nog een luier? Als je verstandig bent dan draag je voortaan een luier hier. Zo niet, dan zijn de consequenties voor jou'. Ik besloot om te zwijgen. Ondertussen was het eten op en ik had heel veel zin om naar huis te gaan. Of ja, eigenlijk had ik gewoon heel veel zin om daar weg te zijn. Ik besloot Petra te bedanken voor het eten en ging huiswaarts.
Eenmaal thuis besloot ik om een stuk te gaan hardlopen. Normaal gesproken kan je dan lekker je verstand op nul zetten. Dit keer spookte er wederom weer van alles door mijn hoofd. Petra begon mijn leven steeds meer te beheersen. Het begon met een onschuldige vraag of zij mij kon helpen het juiste incontinentiemateriaal. Inmiddels heeft ze al foto's van mij in een luier en verwacht ze dat als ik daar ben dat ik een luier draag.
Inmiddels waren er een paar maanden voorbij. Elke keer als ik naar Petra en mijn vader ging liet ik de luier zien. Ook als mijn vader thuis was droeg ik een luier. Gelukkig hield Petra zich aan haar woord, mijn vader wist van niks. Elke keer maakte Petra de voordeur open en trok mijn shirt een klein stukje omhoog om te kijken of ik gehoorzaam was. Inmiddels begon het dragen van een luier ook te wennen. Zowel in de nacht als bij Petra. Ik begon het te omarmen en het gaf mij een veilig gevoel.
Op een doordeweekse dag belde Petra en ze vroeg of ik daar kwam eten. Dat vond ik wel fijn dan hoefde ik ook niet te koken. Ik belde aan en Petra maakte de deur open. Het ''gewoonlijke'' ritueel speelde zich af. Ze trok mijn shirt een stukje omhoog om te controleren wat ik aan had. Daarna zei ze 'Kom binnen Jordy, het eten staat al klaar'. Ik ging aan tafel zitten en voor ik het wist hadden wij het eten op. Petra vroeg hoe de afgelopen maanden waren bevallen. Of ik over de schaamte heen was van het dragen van een luier. Ik antwoordde dat het begon te wennen om een luier te dragen in de nacht én in het bijzijn van haar. 'Dat ik goed om te horen Jordy dan gaan we een stapje verder'. 'uh een stapje verder? Wat bedoelde ze daar nou weer mee?'.
Petra liep weg en kwam met een volwassenen romper naar beneden. 'Hier pak aan, dit is voor jou'. Het was een roze romper maar daarop 'Hello Kitty' afgebeeld. Aan de onderkant zaten drukknopen. 'Dit heb ik voor jou gekocht zodat jij deze aan kan trekken als je hier bent en jouw vader er niet is. Dan kan ik jouw luierkontje goed zien. Pas de romper eens even aan voor mij. Als het goed is heb ik de juiste maat. Ik keek Petra met grote ogen aan en wist van verbazing niet wat ik moest zeggen.. 'Kom op Jordy, je schaamt je toch niet meer voor mij. Ik heb jou al in luiers gezien. Ik heb je zelfs geholpen om er een om te doen én ik heb een paar foto's van jou in een luier. Trek je kleren even uit om te kijken hoe schattig deze romper bij jou staat'. In een split-second besloot ik om naar Petra te luisteren. Ik deed mijn kleren uit en trok de romper over mijn luier heen. Een romper had ik nog nooit aangehad maar eerlijk is eerlijk het zat best lekker. Het hield mijn luier ook goed op z'n plaats. 'Ik zie dat je nog droog bent Jordy. Heb je eigenlijk wel eens een volle aan luier als je hier bent?'. 'Nee ik zorg altijd dat ik naar de WC ben geweest voordat ik hierheen kom'. 'Het staat je goed hoor, de romper met de luier. Draai is een rondje voor mij'. Daar stond ik dan midden in de woonkamer een rondje te draaien in een romper. Ik werd er verlegen van en Petra zag dit. 'Word je hier nou verlegen van Jordy?'. Juist toen ze dat vroeg werd ik nog roder. 'Je hoeft niet rood te worden hoor. Ik heb alles al een keer meegemaakt op mijn werk dus je hoeft je niet te schamen. Het enigste wat ik nog wil zien vanavond is dat jij jouw luier vol plast zodat de romper een beetje bol komt te staan'. 'Petra, dit kan je toch niet menen? In het begin schaamde ik me dat ik, voor jouw ogen, een luier droeg. Daarna kwam je langs om foto's te maken en nu vraag je of ik mijn luier vol wil plassen'. 'Ja Jordy, en ik zal het nog spannender maken. Als je dit niet doet dan print ik een van jouw schattige foto's uit en laat deze per ongeluk in de printer zitten. Eens kijken wat jouw vader hiervan vind'. Was ze mij nou aan het chanteren? Ik merkte dat ik een beetje begon te koken van binnen. Ik kon geen kant op. Dit was wel het laatste dat ik wou, mijn vader die mij in een luier ziet. 'Ik heb helemaal geen aandrang om nu te moeten plassen Petra'. 'Niks mee te maken. we wachten net zo lang totdat jij een plasje in jouw luiertje hebt gedaan. Daarna mag jij jouw kleertjes weer aandoen en naar huis gaan'. Het werd steeds gekker. Petra begon nou ook in verkleinwoorden te praten. Ik voelde me al klein in zo'n romper maar dit sloeg alles. Ik voelde me net een kleuter die buiten de lijntjes had gekleurd en daarvoor straf kreeg. 'Schiet een beetje op Jordy want jouw vader is over twee uur thuis'.
Inmiddels waren we al één uur verder en het lukte me nog steeds niet om te plassen. Ik had nog nooit op commando geplast en al helemaal niet voor de ogen van mijn stiefmoeder. Na anderhalf uur lukt het eindelijk. Eerst een klein beetje maar toen het eenmaal op gang was zat de luier aardig vol. Petra keek me aan en zei 'heeft mijn baby een ongelukje gehad? Kijk het rompertje eens bol staan, jongetje'. Ik keek naar beneden en de romper stond inderdaad aardig op spanning. 'Wil je dat ik jou even een schoon luiertje aan doe'? Dat was wel het laatste dat ik nu wou. Ik wou zo snel mogelijk naar huis. 'Nee dat hoeft niet. Ik trek mijn kleren weer aan en ga naar huis toe'. 'Oké' zei Petra enigszins teleurgesteld.
Eenmaal thuis trok ik meteen de romper uit. De plakkers van de vieze luier deed ik los en de luier plofte op de grond. Snel sprong ik onder de douche om alle viezigheid van me af te spoelen. Het was ondertussen al redelijk laat dus ik besloot om meteen na het douchen een schone luier aan te doen en in bed te gaan liggen. Bijna in slaap gevallen stuurde Petra een appje 'Bedankt, dat je dit voor mij doet. Ik vind je lief en schattig met een luier om. Ik hoop dat ik dit vaker mag ervaren. Je snapt wel dat je de romper elke keer aandoet als je hierheen komt he. Ook dit zal ik controleren'. Ik heb er verder geen aandacht meer aan besteed en viel vredig in slaap.
De volgende ochtend werd ik wakker met een vreemd gevoel. Mijn luier was overduidelijk weer goed gebruikt. Dat vond ik helemaal niet meer erg. Maar de romper was een knoop in mijn maag. Ik voelde me net een baby én dan ook nog de verkleinwoorden die Petra afgelopen avond tegen mij had gezegd. Dat deed niet veel goed.
Later in de middag appte Petra wanneer we gingen shoppen. Ik had haar tijdens het eten vertelt dat ik nieuwe kleren nodig had. Binnenkort had ik een bruiloft en dan wou ik er wel goed uitzien. Aankomende zaterdag? stuurde ik. Dat was goed zei ze. De rest van de week hadden we geen contact meer.
De zaterdag was aangebroken. Ik zou vandaag met Petra gaan shoppen. Ik twijfelde of ik ook nu een luier aan moest doen. Ik ging dan wel naar Petra toe maar daarna zouden we naar winkels gaan en niet thuis blijven. Ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken en geen luier om te doen. In het openbaar een luier aan doen dat had ik nog nooit gedaan. Dan had ze maar duidelijker moeten zijn als ze toch wou dat ik een luier om deed.
De voordeur stond al open toen ik bij Petra aankwam. Ik liep naar binnen en Petra kwam naar me toe, trok mijn shirt een stukje omhoog. Mijn hart zat in mijn keel. Aan de ene kant had ik dit kunnen verwachten maar aan de andere kant ging ik ervanuit dat een luier niet nodig was omdat we in het openbaar waren. Ze wist tenslotte dat ik me schaamde voor het dragen van een luier. 'Wat is dit nou? Waar is jouw luier, jongetje'? 'Uh Petra ik dacht we gaan gezellig shoppen en dat ik in het openbaar geen luier hoefde te dragen'. 'Jij moet niet denken, Jordy. Dat doe ik wel voor jou'. 'Gelukkig heb ik hier nog voldoende luiers liggen dus trek jouw kleding maar uit en ga maar op tafel liggen'. Ik wist alweer hoe laat het was. Petra zou mij (met alle plezier) een luier om gaan doen. Ze liep weg en kwam terug met een luier en talkpoeder. 'Beentjes omhoog, Jordy'. Ze schoof de luier onder mijn billen en pakte het busje talkpoeder. Ik zag dat ze heel wat talkpoeder gebruikte. 'Dat is goed voor de billetjes' zei ze. Ze maakte de luier vakkundig dicht en pakte vervolgens een luierbroekje. 'Dit broekje mag je zelf aantrekken. Dan kan mijn jongetje ook niet gaan lekken als zijn luiertje vol zit'. Op de een of andere manier begon het te wennen. De verkleinwoorden maar ook het verschonen en het in een luier lopen bij mijn stiefmoeder. 'Trek je kleding maar weer aan. Dan kunnen we gaan'. Zo gezegd zo gedaan.
We kwamen bij het winkelcentrum aan. 'Waar ben je naar op zoek, Jordy'? 'Een spijkerbroek, een blouse en nieuwe schoenen'. We liepen een winkel in en ik zag een leuke spijkerbroek hangen. 'Deze wil ik wel even passen'. Ik liep het pashokje in met de gedachte dat dan toch niemand mijn luier kon zien. Snel trok ik mijn broek uit en trok de nieuwe broek aan. In het pashokje hing gelukkig een spiegel. De voorkant van mijn broek zat goed alleen de achterkant zat een beetje strak. Dat kwam door mijn luier. Zelf kon ik heel goed zien dat ik een luier aanhad maar mensen die dat niet wisten zouden het niet zien. Opeens hoor ik Petra 'Kom je nog naar buiten? Ik wil jouw broek ook even zien'. Ik stap naar buiten en draai een rondje zodat Petra mijn broek goed kon bekijken. 'Hele mooie broek. Alleen de achterkant zit een beetje strak vind je niet? Maar dat komt natuurlijk door jouw luiertje'. Meteen kijk ik om me heen of niemand het gehoord heeft. Gelukkig zag ik geen verbaasde blikken dus dat had ik weer overleefd. 'Til je shirt is een stukje op zodat ik kan zien of de broek ook goed bij jouw taille sluit'. 'Hier'? vraag ik enigszins verbaasd. 'Dat doe ik liever in het pashokje'. 'Oké dat is ook goed. Dan loop ik even met je mee'. Ik loop het pashokje in en Petra komt met haar hoofd tussen de gordijntjes door. 'Til je shirt een stukje op en draai even een rondje zodat ik het goed kan zien'. Dat doe ik. Tijdens het draaien zie ik in de spiegel dat mijn luier duidelijk zichtbaar is boven mijn broek. Petra let daar niet eens op en zegt 'De broek sluit goed aan. Als je jouw luier uit hebt en een grote jongens onderbroek aan hebt dan zal de broek als gegoten zitten'. Ik trek de broek uit en doe mijn oude broek weer aan. Samen lopen we naar de kassa om af te rekenen. De kassière scant de barcode en we rekenen af.
Nou moest ik alleen nog een blouse en nieuwe schoenen hebben. Drie winkels verder zie ik een mooie blouse hangen. We lopen naar binnen, in een redelijk met mensen gevulde winkel. 'Vind je die mooi'? vraagt Petra. 'Ga maar passen dan'. Ik loop weer het pashokje in en trek mijn shirt uit. De nieuwe blouse doe ik aan en loop naar buiten. 'Wat vind jij er van, Petra'? 'Deze staat je goed. Je weet wel dat ik jouw luier door je blouse heen zie'? Ik had denk ik 3 minuten buiten het pashokje mijn blouse staan '' showen'' voor Petra. Had ze dit niet even eerder kunnen zeggen? Ik keek meteen om me heen. Verschillende mensen moeten dat dan ook gezien hebben of letten ze daar helemaal niet op.. Snel loop ik weer het pashokje in. Trek de blouse uit en mijn eigen shirt weer aan. Ik durfde bijna niet meer mijn pashokje uit omdat ik bang was dat mensen mijn luier hadden gezien. 'Kom je nog'? Ik kon slechts in het pashokje blijven staan totdat de winkel zou sluiten. 'Ja, ik kom eraan'. Een diepe zucht en ik loop naar buiten. Ik zag niemand kijken. Wat een opluchting. We lopen weer samen naar de kassa en we rekenen af. Nou alleen nog nieuwe schoenen.
'Zullen we even een broodje gaan eten'? Ik had ondertussen wel honger en dorst gekregen van dat geslenter voor de straten. We gingen aan een tafeltje in de Bakker Bart zitten en bestelde een broodje en drinken. Een beetje tot rust gekomen merkte ik dat ik moest plassen. Ik stond op om aanstalten te gaan maken om naar de WC te gaan. 'Wat ga jij doen'? 'Naar de WC'. 'Dat hoef jij niet. Ga maar weer zitten en gebruik jouw luier hier maar voor'. 'Maar Petra...'. 'Nee, niks te maren. Gaan zitten of ik roep door de zaak dat jij een luier draagt'. Braaf ging ik weer zitten maar ik besloot om het op te houden. We aten het broodje op en dronken onze beker leeg. Doordat ik de hele tijd dacht 'ik moet plassen, ik moet plassen'. Werd de drang steeds groter. Ik kon het nog net ophouden toen we de zaak verlieten. Door de kou buiten, hield ik het niet meer. De druk op mijn blaas werd te groot en ik stopte met lopen. Petra keek me aan en zei 'is mijn jongetje een plasje aan het doen'? Ik enige dat ik kon was ja knikken. Ik liet het lopen en ik voelde mijn luier steeds dikker worden. Ik keek Petra verschrikt aan.. Niet alleen mijn luier was vol maar ook het plastic broekje. Tot overmaat van ramp voelde ik druppels op mijn bovenbeen. Petra keek me aan maar zei verder niks. Ik wist niet wat ik zeggen moest.. 'uh Petra, ik moet naar de WC'. 'Dat weet ik' zei Petra. 'Dat weet ik? Wat bedoel je daarmee'?
Nieuw (29/9/2024)
Petra begint te lachen. 'De luier die jij nu aan hebt, daar heb ik een paar gaatjes in gemaakt Jordy. Ik wist dat dit ging gebeuren maar geen paniek hoor. Ik heb aan alles gedacht'. Petra wijst naar haar tas. Ze had extra luiers mee genomen. Daar sta ik dan in een drukke winkelstraat. Ondertussen werd mijn broek steeds donkerder van kleur. Ik raakte in paniek want iedereen zou nu kunnen zien dat ik een ongelukje had gehad. Ik keek om me heen. Waar kon ik in hemelsnaam mij van een schone luier en broek voorzien. Petra zegt 'kom maar snel mee dan zoeken we een WC om jou te verschonen'. Braaf loop ik achter haar aan. Zo dicht mogelijk loop ik achter Petra, zodat alle tegemoetkomende mensen niks zouden zien. De mensen die achter mij liepen zagen overduidelijk een donkere plek in mijn broek. Tenminste als zij naar mij zouden kijken. Ik dacht bij mezelf zolang ik niet achterom kijk dan laat ze maar lekker kijken. Daar merk ik toch niks van. Ik ken al deze mensen toch niet. Diep van binnen ging ik dood van schaamte.
Ondertussen liepen we al zo'n vijf minuten door de straten. Petra en ik liepen een winkelcentrum in. In het winkelcentrum zaten de terrassen vol met mensen. Dat sommige mensen mijn natte broek zouden zien daar was geen ontkomen aan. Regelrecht liepen we op de toiletten af. Ik wist niet hoe snel ik de heren toilet in moest lopen. Ik pak de klinkt vast en ik hoor Petra zeggen 'nee nee Jordy. Wij gaan de invalide-wc in'. 'Wij'? vraag ik verbaasd. 'Ja en ik wil geen weerwoord. Loop de WC nu maar in of wil je hier nog langer in het zicht blijven staan'?
Op de WC draait Petra de deur meteen op slot. 'Zo Jordy, nou hoef je ook niet meer bang te zijn dat er iemand de WC op komt'. Ik trek snel mijn natte broek uit en kijk naar beneden. Aan de binnenkant van mijn plastic broekje zie ik de druppels nog liggen. Snel ontdoe ik me ook van mijn plastic broekje. Petra zie ik al in haar tas rommelen. Ze haalt er van alles uit. Luiers, talkpoeder, nieuw plastic broekje, een trainingsbroek, vochtige doekjes, zeiltje en een plastic zak. Ze stalt het allemaal uit op de wc. Ondertussen maak ik de strips van mijn luier open. De luier ploft op de grond. Ik pak de luier op om toch even aan de onderkant te kijken wat Petra nou had gedaan. Ik pak de luier op en ik zie inderdaad een paar scheurtjes in mijn luier zitten. 'Stop alles, behalve de luier, maar in de plastic zak Jordy. De luier mag ik daar in de prullenbak doen'. En ze wijst naar de andere kant van de wc waar een prullenbak staat.
'Ik zal je even schoonmaken dus kom maar even op het zeiltje liggen'. Ik ga liggen en doe mijn benen uit mezelf al omhoog zodat Petra mij schoon kan maken. 'Kijk, dat is nog eens een braaf jongetje'. Ik zwijg en ik laat Petra haar ding doen. Ik kan merken dat zij dit dagelijks doet op haar werk. In een mum van tijd zijn mijn billen weer schoon en droog. Petra vouwt de luier uit en plaatst deze onder mijn billen. 'Doe jouw beentjes maar weer omlaag, jongetje van me'. Ze plakt de strips vast en trek daarna het plastic broekje eroverheen. 'Ik heb een trainingsbroek voor je meegenomen maar je hebt straks ook een broek gekocht dus je mag kiezen welke je aan trekt'. Ik kies voor de trainingsbroek. Dat zit minder strak bij mijn billen. De verschoning is weer achter de rug. Ik heb schone maar vooral weer droge kleding aan. Petra stopt alles weer in haar tas en we lopen de WC uit.
De deur gaat open en ik zie verschillende mensen naar ons kijken. Ik probeer het te negeren maar ik voel de ogen branden. We lopen weer de winkelstraat in want ik moest nog één ding op de kop zien te tikken. Nieuwe schoenen. Lopend door de winkelstraat kan ik mijn gedachte er niet helemaal bij houden. Ik merk dat het me steeds minder doet om verschoond te worden door Petra. Ook van de verkleinwoordjes trek ik me steeds minder aan. Het begint best fijn te voelen in het bijzijn van Petra met een luier om. Een paar maanden geleden zou ik deze gedachtes echt nooit hebben gehad. Ik schaamde me voor het bedplassen. Dat doe ik nu nog steeds wel maar de gedachte dat iemand in mijn omgeving er vanaf weet én dat ik altijd bij haar terecht kan doet me deugd. Ze heeft me tenslotte geholpen toen ik het, het meest nodig had. Daarom neem ik de verkleinwoordjes én het verschonen misschien wel voor lief. Ook voelde ik me soms net een kleine baby in het bijzijn van Petra. Maar tegenwoordig voelt het fijn en veilig om een luier te dragen. Alleen in het openbaar dragen van een luier voelt nog onwennig aan.
De jongen in dit verhaal heet Jordy (dit is niet mijn echte naam). Ik ben 32 lentes jong en werkt onregelmatig in een fabriek. Mijn stiefmoeder heet Petra. Zij is 51 jaar en werkt in de thuiszorg.
Ik ben Jordy. Een rustige maar vooral sociale jongeman. Ik woon al meerdere jaren op mezelf. Dat bevalt super goed vooral omdat ik veel waarde hecht aan mijn privacy. In mijn dagelijks leven draai ik ploegendiensten in een fabriek. Dit werk doe ik al zo'n 10 jaar maar langzamerhand ben ik op zoek naar was meer regelmaat en uitdaging. Verder sport ik veel in mijn vrije tijd maar ook sport kijken vind ik leuk.
Mijn ouders zijn al 15 jaar gescheiden. Mijn vader is weer opnieuw getrouwd en ook mijn moeder heeft weer een vriend gevonden.
Ik ben sinds 2-3 jaar opzoek naar ander werk maar ook woonruimte. Momenteel huur ik in de vrije sector. Dat is goed te betalen omdat ik in ploegendienst werk en daardoor veel toeslagen ontvang maar ik betaal de volle mep. Op vele sites heb ik me ingeschreven voor zowel werk als woonruimte. Tot op heden nog zonder resultaat. In mijn ideale situatie vind ik eerst een andere (lees sociale-huurwoning) woonruimte. Zodat ik niet financieel in de knoei kom aangezien in woonachtig ben in de vrije sector en in ploegendienst werk. Pas daarna kan ik wisselen van werk. Graag wil ik weer in de dagdienst werken. Meer regelmaat maar wel minder toeslagen..
In deze 2/3-jarige zoektocht merk ik dat ik steeds slechter in mijn vel kom te zitten. Ik werk fulltime, betaal belasting, sta vanaf mijn 18e ingeschreven bij de woningbouwcoöperatie. Toch schiet het allemaal niet op. Ik reageer op veel woningen. Lootwoningen maar ook woningen met meettijd. In geen van deze gevallen kom ik in aanmerking ergens voor. Zolang ik geen goedkopere woonruimte kan vinden, kan ik niet wisselen van werk.
In principe heb ik alles voor elkaar. Ik ben financieel niet kwetsbaar. Ik heb goed contact met mijn ouders en vrienden. Toch knaagt er iets omdat het niet loopt zoals ik zou willen dat het loopt. Ja, ik weet het... Zo gaat dat soms in het leven.
Eén/twee jaar geleden merkte ik dat ik slecht in mijn vel kwam te zitten. Het werk begon me steeds meer tegen te staan. Het sporten ging moeizamer. Ik lachte veel minder dan voorheen. Ik begon in problemen te denken i.p.v. in kansen. Ook mijn omgeving begon het op te vallen. Tot overmaat van ramp plaste ik af en toe in mijn bed.
De eerste keer dat ik in bed plaste dacht ik 'ach dat kan gebeuren'. Ik zocht er verder niet veel achter. Maar later die week gebeurde het nog een keer. Toen raakte ik een beetje in paniek. 'Hoe kan dat nou?', 'Ga ik hier vaker last van krijgen?', 'Moet ik dit aankaarten bij iemand?'. Kortom er schoten allerlei gedachtes door mijn hoofd. Weken ging voorbij en met enige regelmaat werd ik nat wakker. Ik moest actie ondernemen want dit kon zo niet langer verder gaan.
Om mijn matras te beschermen heb ik een zeiltje gekocht die ik op mijn matras kon leggen. Mocht ik weer eens in mijn bed plassen dan zou ik het zeiltje zelf uit kunnen wassen in de wasmachine. Maar daarmee had ik natuurlijk nog geen oplossing voor mijn natte onderbroek. Ik ben op internet gaan zoeken en toen kwam ik 'Drynites' tegen voor kinderen. Zelf heb ik maar een smal/tenger lichaam dus deze heb ik toen aangeschaft om te kijken of dit de (tijdelijke) oplossing was. De gedachte om een luierbroekje te dragen was zeer ongemakkelijk. Laat staan om met een pak aan de kassa te staan. Ik had heel erg het idee dat de kassière wist dat deze voor mij zouden zijn. Wat natuurlijk helemaal nergens op slaat. Ik zou natuurlijk ook een broertje/zusje kunnen hebben waarvoor ik deze moesten kopen. Eenmaal aangeschaft ben ik weer naar huis gegaan.
Dezelfde avond heb ik toen ik naar bed ging een luierbroekje aangetrokken en het zeiltje op mijn matras gelegd. Het broekje sloot goed aan maar het was een raar en onwennig gevoel. Ik kwam deze avond moeilijk in slaap omdat zo'n broekje toch anders aanvoelt dan de normale onderbroeken die ik droeg. Toch had ik een goede nachtrust. De volgende ochtend werd ik wakker in een droog broekje dus ook een droog bed. Weer een nacht overleefd dacht ik.
De tweede nacht.. Het broekje had ik weer aangetrokken en het zeiltje lag weer op bed. De volgende ochtend werd ik wakker en voelde dat het mis was. Mijn zeiltje was nat en het broekje was dikker dan toen ik deze s'avonds aantrok. Het broekje kon de hoeveelheid urine niet aan. In lichte paniek deed ik snel het zeiltje in de wasmachine. Ik trok het broekje uit maar waar moest ik het broekje laten.. Als ik het in de prullenbak zou doen dan zou visite het per ongeluk kunnen zien mochten zij iets in de prullenbak willen gooien. Toen heb ik een vuilniszak gepakt zodat ik voortaan daar de volle broekjes in zou kunnen doen. Deze vuilniszak kon ik onder mijn bed verstoppen zodat niemand zou weten dat ik in mijn bed plaste. De rest van de dag kon ik nog maar aan één ding denken. 'Wat moet ik nou doen?' Het broekje waarvan ik dacht dat dit de oplossing zou zijn, bleek niet de oplossing.
Ik ben weer het internet opgedoken en kwam uit bij proefpakketten luiers voor volwassen. Op drie sites heb ik een proefpakket besteld. Bij de eerste site Flex-luiers (waar een band om je middel zit), bij de tweede site luierbroekjes (maat M). Bij de derde site bestelde ik luiers zoals baby's hebben met vier plakstrips. Als eerste trok ik het luierbroekje aan omdat het dichtst bij mijn normale onderbroek in de buurt kwam. Helaas werd ik wakker met een nat zeiltje én een vol luierbroekje. Dit broekje kon of de hoeveelheid urine niet aan of deze sloot niet goed af bij mijn liezen. Daarna heb ik het geprobeerd met de Flex-luier. Het omdoen van deze luier ging makkelijk maar ook hier bleef mijn bed niet droog. Bij deze luier wist ik zeker dat het niet goed afsloot bij mijn liezen omdat er maar 2 plakstrips waren om alles op z'n plaats te houden. Dus toen moest ik toch de luier aandoen die baby's altijd aanhebben. Voor de eerste keer zo'n luier aan doen duurde even. Maar toen ik deze eenmaal aanhad voelde het solide aan. Tot nu toe sloot deze het beste aan bij de bouw van mijn lichaam. Vol vertrouwen ging ik slapen met de gedachte dat deze luier ervoor zou zorgen dat mijn bed in ieder geval droog zou blijven. Dit kwam bedrogen uit. Ik werd wakker met een volle luier én een nat zeiltje. Ik was ten einde raad. Dit keer sloeg de paniek toe. Voor mijn gevoel had ik alles geprobeerd. Verschillende soorten incontinentie producten, verschillende maten van urineverlies. Toch bleef mijn bed nat worden. Dat was eigenlijk nog niet eens het ergste. Het ergste was dat ik überhaupt in mijn bed plaste op 32-jarige leeftijd. Dat doen alleen kinderen toch? Helaas was dat niet het geval.
De vragen/gedachtes schoten door mijn hoofd 'Wat moet ik nou doen'?, 'Moet ik contact opnemen met de huisarts?', 'Moet ik iemand in mijn omgeving vertellen dat ik in bed plas?', 'Wat zullen mensen wel niet van mij denken?' en ga zo maar door. Ik werd er erg onzeker van.
Toch maar besloten om naar de huisarts te gaan. Misschien dat de huisarts een lichamelijke oorzaak zou vinden van mijn bedplas-probleem. Met lood in mijn schoenen heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts. De volgende dag kon ik daar aan terecht. Redelijk zenuwachtig zat ik in de wachtkamer te wachten. 'Wat zou de huisarts wel niet denken..' een 32-jarige jongeman in de bloei van zijn leven die nog in zijn bed plast. Na 10 zenuwslopende minuten werd ik de behandelkamer in geroepen. Ik ging op de stoel zitten en voelde dat ik een rode kleur van schaamte kreeg alvorens ik mijn verhaal begon te vertellen. Gelukkig was de huisarts een aardige en begripvolle man. Ik moest op de behandeltafel plaats nemen en mijn shirt uittrekken zodat de huisarts kon zien of mijn klieren (bij mijn oksels) misschien opgezet waren. Dit kan een reden zijn dat je iets onder de leden hebt met als gevolg dat je in je bed plast. Dit was gelukkig niet het geval. Ook werd mijn urine getest en werd er bloed afgenomen. De uitslag daarvan zou ik een paar dagen later ontvangen.
Een paar dagen later belde de huisarts op. 'Jordy er zijn geen noemenswaardige afwijkingen geconstateerd'. Aan de ene kant was dit een grote opluchting maar aan de andere kant was het een teleurstelling omdat nog steeds niet duidelijk was waarom ik af en toe last had van urineverlies tijdens het slapen. De huisarts adviseerde mij om contact op te nemen met een psycholoog. Bij een klein deel van de mensen kan het mentale aspect een rol spelen bij urineverlies. Ik wist dat ik redelijk wat stress had omdat ik al een tijd op zoek was naar andere woonruimte en werk. De weken en inmiddels maanden verstreken en ik had nog steeds in beide gevallen niks gevonden. Moest ik nou écht contact op gaan nemen met een psycholoog of laat ik het hierbij zitten in de hoop dat het bedplassen vanzelf zou stoppen. Ik koos voor het laatste. Contact opnemen met een psycholoog was echt nog een stap te ver voor mij.
De weken ging voorbij en het leek of het bedplassen steeds erger werd. Bijna elke ochtend werd ik wakker met een volle luier én een nat zeiltje. Ik was de wanhoop nabij. Dit kon zo écht niet verder gaan. Ik was bij het punt aangekomen om mijn stiefmoeder te vertellen van mijn probleem aangezien zij werkzaam is in de thuiszorg en veel kennis heeft van incontinentie. Alles beter dan contact opnemen met een psycholoog. Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof best dat sommige mensen baat hebben bij een psycholoog maar voor mij voelde dat niet goed.
Ik besloot om een appje te sturen naar mijn stiefmoeder. 'Beste Petra, ik heb een vraag. Het is wel een rare vraag maar jij bent de enige die er verstand van heeft en ik vertrouw.. Welke luier is fijn en goed om in te slapen? Ik heb al een tijdje last van urineverlies tijdens het slapen. Ik wil dit proberen met slapen de aankomende tijd. Wil je dit wel tussen ons houden. Schaam me dood'. Haar antwoord was 'Er zijn kleine heren inlegkruisjes, of grotere broekjes/slips. Ik weet niet wat je nodig hebt. Ik bedoel dan qua zwaarte, snap je? Dit blijft inderdaad tussen ons. Ik kan morgen wat van ons kantoor meenemen als je dat wil. Is het voor urineverlies? En heb je dit al besproken met de huisarts of iemand?'. Waarop ik antwoorde 'Ik heb al contact gehad met de huisarts. Hij kan geen lichamelijke mankementen vinden vandaar dat ik nu bij jou kom. Ik heb zelf al op internet gekeken en proefpakketten besteld. Bij mij lekt het incontinentiemateriaal bij mijn liezen waardoor mijn zeiltje continue nat is. Ik heb het idee dat ik wel iets groters nodig heb dan een inlegkruisje. Voor mijn gevoel is het best veel urine dat ik verlies tijdens het slapen. Ik heb al broekjes, flex-luiers en de gewone luiers met strips (die baby's aanhebben) geprobeerd maar niks helpt. Jij bent de enige die dit weet en dat wil ik graag zo houden. Petra reageerde begrip vol 'Oke dan kijk ik morgen voor luiers en een plastic broekje. We hebben wel even contact voor het halen/brengen van de luiers'.
De volgende dag appte Petra dat zij om 13.30 uur thuis zou zijn. Mijn vader was dan nog werken dus dat kwam goed uit. Om 13.30 uur stond ik op de stoep. Overigens wel met lood in mijn schoenen en een beschamend gevoel. Petra is een fitte vrouw. Sport meerdere keren in de week. Ze heeft geverfd rood haar en besteed veel tijd aan haar uiterlijk. Ik zou haar recht in de ogen aan moeten kijken. Wetende dat zij wist dat ik met slapen in mijn bed plaste. Ik belde aan en Petra maakte open. 'Kom maar binnen, Jordy'. Op de keukentafel lagen (plastic) broekjes en luiers in verschillende soorten en maten. Sommige broekjes en luiers kwamen me bekend voor omdat ik deze zelf al besteld had. Andere daarentegen had ik nog nooit gezien. Alhoewel ze allemaal op mekaar lijken natuurlijk. Petra liep alle broekjes en luieren een-voor-een na en vertelde over de min- en pluspunten ervan. De tijd vloog voorbij en ondertussen waren we al een uur verder. Ik zei tegen haar dat ik het beste gevoel had bij de luiers omdat deze goed aansloten bij mijn lichaam. Toch adviseerde ze mij om eerst een broekje te passen omdat dat het meeste natuurlijk aan zou voelen. Ze zei 'moet ik even weggaan zodat je de broekjes kan passen of mag ik erbij blijven?'. Ik werd er verlegen van. Dit had ik niet verwacht. Moest ik nou hier de broekjes gaan passen? Waar zij bij is? Ik zei dat ik alles thuis wel zou passen. Daar was ze niet van gediend. Ze had de tijd en moeite genomen om mij te helpen dus zou ze graag willen zien én voelen waarom de broekjes en luiers bij mij lekte. Ik verzocht haar vriendelijk om even weg te gaan en dat ik haar zou roepen als ik een broekje aan had. Ik ga toch niet naakt voor de vrouw van mijn vader staan. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik trok mijn kleren uit maar liet mijn onderbroek aan. Pakte het eerste broekjes van de tafel. De volgorde van de merken weet ik niet meer maar de maat was M. Ik trok het broekje over mijn onderbroek aan en riep Petra dat zij weer binnen mocht komen. Het duurde nog geen twee seconden toen ze zei 'Waarom heb jij jouw onderbroek nog aan, zo kan ik het nog niet goed zien/voelen'. 'Hup, trek jouw onderbroek eronder uit want dit gaat niet werken zo'. Ze bleef staan en zei niks meer. Ik keek haar aan in de hoop dat ze de hint begreep en weer de kamer uit zou gaan. Dat deed ze niet en zei 'komt er nog wat van?'. Tergend langzaam trok ik het broekje weer uit en ik stond in mijn onderbroek voor haar. Er viel een pijnlijke stilte die wel 5 minuten leek te duren. Ik draaide me om en trok snel mijn onderbroek uit en het broekje weer aan. Ik draaide me om en stond oog in oog met haar. Ze leek alleen aandacht te hebben voor het broekje. Toch kreeg ik een rood gezicht. Wie had dat gedacht. Een jongen die in zijn luier voor zijn stiefmoeder zou staan. 'Draai eens een rondje zodat ik je goed kan bekijken'. Ze kwam dichterbij en mijn hart begon steeds sneller te kloppen. Toen ze tot op een halve meter was genaderd ging ze door de knieën. Haar handen ging eerst naar de band bij mijn heupen. 'Dit zit goed zei ze'. Vervolgens ging haar handen tussen de banden bij mijn liezen. Ook dit leek goed aan te sluiten. waarop ik zei dat ik de broekjes had geprobeerd en ik ook dacht dat alles goed aansloot maar dat ik elke ochtend wakker werd met een nat zeiltje. Daarop verzocht ze me om het broekjes weer uit te trekken. Opnieuw keek ik haar aan en zei niks. Verwachtte ze nou echt dat ik het broekje voor haar ogen naar beneden zou doen. Het leek voor haar de normaalste zaak van de wereld. Voor mij daarentegen was het een blok aan mijn been. Het duurde te lang en ze trok zonder pardon het broekje naar beneden. Daar stond ik dan midden in de woonkamer met een luierbroekje op mijn enkels en de handen voor mijn edele deel. Ze begon te lachen en zei 'schaam je je voor mij?'. Ik heb wel vaker een naakte jongeman gezien hoor. Kom stap uit de broekje zodat we een andere kunnen proberen'. Nog steeds stond ik met mijn handen voor mijn edele deel en probeerde uit het broekje te stappen maar dat lukte niet. Ik probeerde mijn trots opzij te zetten en bukte door mijn knieën. In de hoop dat mijn edele deel bedekt was en ik mijn handen vrij zou hebben om mezelf uit het broekje te helpen. Dit lukte gelukkig. Ik ging weer rechtop staan en plaatste mijn handen waar ze één minuut geleden nog waren. De broekjes verdwenen allemaal van tafel en alleen de luiers bleven liggen.
De luiers op tafel hadden allemaal de grootste capaciteit. Alleen de maten waren verschillend. Petra liep naar de tafel en gaf mij een luier maat S. 'Kom doe je handen weg en nou niet zo preuts doen' zei ze. Ik was bijna in staat om mijn kleren weer aan de trekken en huiswaarts te keren. Maar aan de andere kant vond ik dat ik aan haar verplicht was om mee te werken omdat zij zoveel tijd en moeite voor mij deed. Ik besloot om te gehoorzamen en deed mijn handen weg. Daar stond ik dan.. Helemaal naakt voor de vrouw van mijn vader. Gelukkig gaf ze geen krimp. Ze reikte mij de luier maar S aan en verzocht me om op de keukentafel de luier aan te doen omdat het staand moeilijk zou zijn. Ik had al vaker een luier aangedaan, altijd liggend, maar dit keer voelde het zeer ongemakkelijk. Mijn handen trilde ook een beetje van ongemak. Ik vouwde de luier open alvorens ik op de tafel ging liggen. 'Hoe sneller ik weer van de tafel af zou zijn, hoe beter'. Daar lag ik dan op de keukentafel. Ik voelde haar ogen branden. Ik tilde mijn billen omhoog en schoof de luier onder mijn billen door. Snel trok ik de voorste flap richting mijn navel. Als eerste deed ik de bovenste strips dicht en daarna de onderste. Ik ging staan en merkte al snel dat het heel strak bij mijn liezen zat. Het leek of er geen bloed meer richting mijn voeten stroomde. Hetzelfde ritueel als bij het broekje deed zich voort. Ik moest eerst een rondje draaien. Vervolgens kwam ze dichtbij en ging door haar knieën. De band bij mijn heupen sloot goed aan. Totdat ze bij mijn liezen kwam en haar vingers tussen mijn liezen en de luier wou stoppen. Ze merkte dat dat veel te strak zat. Daar zou ik in de nacht last van krijgen. 'Maat S is te klein voor jou, Jordy'. Trek deze maar weer uit, dan proberen weer een grotere maat. Staand een luier uittrekken is een stuk makkelijk. Binnen tien seconden lag de luier op de grond. De schaamte was inmiddels wat minder geworden dus ik pakte snel een grotere maat. Maat M, moest en zou toch wel goed zitten..
Ik vouwde de luier uit en liep richting de keukentafel. 'Stop' zei Petra. Ik verstijfde en keek haar aan. 'Ik zag net hoe jij jouw luier dichtmaakte. Dit is niet de juiste manier dus ga maar op tafel liggen dan zal ik jou even helpen'. Ik wist niet waar ik kijken moest. Ging dit nou echt gebeuren? Ging de vrouw van mijn vader mij een luier omdoen? No way, daar was mijn ego echt te groot voor. Ik keek haar verbaasd aan en zei 'Nee, dat doe ik liever zelf'. 'Jordy luister eens even. Ik wil jouw heel graag helpen. Besteed tijd en moeite aan jou. Jij gaat nu op de tafel liggen en ik help jou jouw luier goed aan te doen'. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik besloot te zwijgen en mijn ego aan de kant te zetten. Daar lag ik dan naakt op de keukentafel. Wachtend op Petra die mij, een volwassen jongeman, een luier om zou doen. Stap voor stap kwam ze dichterbij en mijn hart begon steeds sneller te kloppen. 'Til jouw billen maar op Jordy'. Ik merkte dat ze dit veel vaker had gedaan. Binnen één minuut lag ik geluierd op de keukentafel. Zag je wat ik deed, vroeg ze. 'Nee' was mijn reactie. Mijn gedachtes waren heel ergens anders. Op een onbewoond eiland ofzo. Maar niet hier op de keukentafel met Petra voor me. 'Ik deed eerst de onderste twee strips vast en daarna pas de bovenste twee strips. Op deze manier kan je de luier strakker vastzetten. Ik dacht bij mezelf. Had dit meteen gezegd dan had ik het gewoon zelf kunnen doen in plaats van nu voor altijd met de gedachte te moeten leven dat de vrouw van mijn vader mij een luier om heeft gedaan. 'Ga maar even staan dan kunnen we kijken of deze luier zit bij jou'. Ik ging staan en Petra voelde weer. Deze luier leek overal goed te sluiten.
'Het enigste wat nog mist is een plastic broekje, Jordy'. Op tafel lagen plastic broekjes in allemaal verschillende kleuren. 'Kies er maar 1' zei Petra. Ik koos voor de kleur zwart. Met de gedachte dat ik dan de luier niet meer zou zien. Ik trok het plastic broekje aan en voelde de elastieken strak om mijn middel en liezen zitten. Petra kwam weer dichterbij en ging weer op haar knieën. Controleerde alles en gaf me goedkeuring dat ze er vertrouwen in had dat ik droog zou blijven. Ofja dat mijn zeiltje droog zou blijven. 'Hoe voelt het aan, Jordy?'. Waarop ik antwoorde 'Ik hoop dat mijn zeiltje morgenvroeg droog is en dat ik snel van dit probleem af ben'. Als je slim bent dan houd je dit aan tot morgenvroeg. Ik weet zeker dat ik de luier goed dicht heb gemaakt zei Petra. Ik keek haar bedenkelijk aan en zei 'Moet ik met een luier de straat over?'. Ach Jordy, dat ziet toch niemand. Wie denkt nou dat jij een luier om hebt. Stel je niet aan en trek jouw trainingsbroek aan. Met frisse tegenzin trok ik mijn trainingsbroek aan. Ik vroeg of Petra ergens een spiegel had zodat ik even kon checken of niemand mijn luier door mijn trainingsbroek heen zag. Op het eerste oog viel het niet op. Ik zag natuurlijk wel dat ik iets vollere billen had maar het viel bijna niet op. Inmiddels was het al 17.30 uur. Mijn vader kon elk moment thuiskomen. Het laatste dat ik wou, was dat mij vader mij zou zien in een luier. Petra gaf mij een doos mee met daarin genoeg luiers voor deze week. 'Laat je morgen even weten hoe de nacht was? Als het goed bevalt dat geef ik jou er meer zei Petra. Ik bedankte Petra hartelijk en trok de deur achter me dicht. Daar liep ik dan, met een doosje luiers én een luier onder mijn trainingsbroek aan.
Blij dat ik thuis was, trok ik meteen mijn trainingsbroek uit. Ik hinkte op twee gedachtes. Zal ik de luier uitdoen en vanavond weer opnieuw aandoen of laat ik de luier om en overbrug ik een paar uur. Ik besloot om het advies van Petra te volgen. De luier met het plastic broekje bleef aan. Inmiddels was het al bedtijd. Ik kroop in mijn bed en ging op het zeiltje liggen. Ik viel moeilijk in slaap door alle gebeurtenissen van een paar uur daarvoor.
Het eerste wat ik de volgende ochtend deed, was voelen of het zeiltje droog was. Tot mijn grote opluchting was het zeiltje droog. Daarna wreef ik over het plastic broekje heen. Had ik dan eindelijk een droge nacht gehad? helaas, was mijn luier vol maar het plastic broekje had zijn werk gedaan. Mijn zeiltje was droog, eindelijk!
In de loop van de dag ging mijn gedachtes nog vaak terug naar de dag daarvoor. 'Hoe heeft het zover kunnen komen?', 'Wat zal Petra wel niet denken?'. 'Hoe heb ik zo stom kunnen zijn om ter plekke broekjes en luiers te passen? Voor de ogen van mijn stiefmoeder'. 'Vond ik dit echt zo onprettig of ben ik blij dat ik een droog zeiltje had?'. 'Durf ik Petra nog wel onder ogen te komen?'. Kortom er spookte van alles door mijn hoofd. In de middag kreeg ik een appje van Petra 'En...?'. Dat was alles wat ze stuurde. 'Droog' dat was het enige dat ik terugstuurde. Later in de avond ging mijn telefoon. Het was Petra. Ik twijfelde of ik op moest nemen. Waarom niet? nadat mijn telefoon meerdere keren over was gegaan nam ik op. 'Hallo met Jordy'. 'Hoi Jordy, met Petra. Een droge nacht gehad gister?'. 'Ja, eindelijk. Daar ben ik super blij mee'. 'Fijn om te horen. Ik heb nog even nagedacht over gistermiddag' zei Petra. Mijn hart stopte. Ik kreeg een brok in mijn keel. 'Wat gaat ze nu zeggen?'. 'Op de een of andere manier vond ik het aandoenlijk. Mijn stiefzoon zo onschuldig in een luier. Ik vond het fijn om jou te helpen. Niet alleen aan de luiers en plastic broekje maar ook bij het aantrekken van de luier'. Ik wist niet wat ik hoorde én hoe ik erop moest reageren. Het enigste dat ik kon zeggen was 'Oké'. Er viel een stilte. Petra pakte het initiatief en zei 'hoe vond jij de afgelopen middag? Vond je het fijn dat je geholpen werd?'. 'Uh, ik vond het fijn dat je zoveel verschillende materialen mee had genomen. Ook vond ik het fijn dat je me uitleg hebt gegeven en deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alleen toen je mij hielp met het aantrekken van de luier voelde ik me heel klein worden'. Ja dat snap ik zei Petra. Sorry daarvoor. 'Maar nogmaals Petra, ik vind het fijn dat je me helpt. Het voelt vertrouwd om dit met jou te delen. Ik hoop wel dat dit écht tussen ons blijft en dat mijn vader er nog van mee krijgt'. 'Natuurlijk blijft dit tussen ons, jongen'. 'Kom je volgende week weer langs om nieuwe luiers te halen?'. 'Dat weet ik nog niet Petra. Misschien bestel ik zelf wel luiers'. Ach jongen, kom ze hier toch halen. Dan kost het jou ook geen geld. 'Ik laat het je in de loop van de week nog wel weten'. Ik groette haar en hing op. Wat was me nou dan overkomen.. Mijn stiefmoeder die het aandoenlijk en prettig vond om mij in een luier te zien.
De dagen gingen voorbij en regelmatig hinkte ik op de gedachte ''Bestellen of ophalen? Bestellen of ophalen?''. Ik had nog voor twee nachten luiers dus ik moest snel de knoop doorhakken. Ik besloot om Petra te bellen en te zeggen dat ik overmorgen nieuwe luiers kwam halen. 'Zie je wel. Ik wist wel dat je weer terug zou komen, Jordy. Kom je weer rond 13.30 uur?'. Ja, dat is goed. Je ziet me dan verschijnen.
Twee dagen later stond ik rond de klok van 13.30 bij Petra op de stoep. 'Hoi Jordy, kom binnen'. Ik kwam de woonkamer in en dag een grote doos met heel veel luiers staan. 'Ik heb nog iets voor jou, Jordy'. 'Ow, leuk. Wat heb je dan?'. 'Wacht hier maar even dan pak ik het'. 'Hier, alsjeblieft jongen'. Ik scheurde het cadeaupapier van het cadeau af en zag toch mijn verbazing een ''Onesie''. Of iets wat daarop leek. Blijkbaar keek ik heel verbaasd. 'Dit is voor jou om in te slapen. Dit kan je over jouw luier heen doen. Er zitten drukknopjes aan de onderkant. Pas toen ik het woord ''drukknopjes'' hoorde begon er een lampje te branden. Heeft ze nou echt een romper gekocht? 'Ik wil wel dat je een foto maakt als je deze vanavond aanhebt. Volgens mij staat het super schattig bij jou' zei Petra. Wat krijgen we nou? Moet ik een romper aantrekken én hiervan een foto sturen naar Petra? Ik dacht dat ik niet goed werd maar ik durfde geen 'nee' te zeggen. Het was allemaal goed bedoeld alhoewel ik het niet zo opvatte. Ik ging verbouwereerd huiswaarts met een grote doos luiers en een romper.
Thuis plofte ik op de bank. De grote doos en romper had ik in een hoek gegooid. Wat maakt ze me nou? Moet ik een foto in een romper gaan sturen naar mijn stiefmoeder? Is dit een droom? Helaas maar waar, is dit realiteit. Ik hoef toch niet alles te doen wat mijn stiefmoeder van mij vraagt. Het is lief dat ze zoveel om me geeft maar dit gaat echt te ver. Ik besloot om de romper aan te trekken maar een foto sturen deed ik niet.
De volgende ochtend werd ik wakker. Wederom in een volle luier maar ik had lekker geslapen. Ik zette mijn telefoon aan en ik kreeg meteen een bericht binnen van Petra. 'Goedemorgen Jordy, jammer dat ik geen foto van jou heb ontvangen. Veel tijd en moeite besteed ik aan jou. Ik koop zelf nieuwe dingen voor jou dus ik verwacht vanavond wel een foto. Groetjes jouw (stief)moeder'. In eerste instantie maakte ik me niet druk om de foto maar dat ze stuurde ''(Stief)moeder''. Ze is mijn moeder niet en dat zal ze ook nooit worden. Dat neemt niet weg dat ik het bijzonder goed met haar kan vinden. De dag vorderde en dacht nog vaak terug aan haar bericht. Overigens had ik niet op haar bericht geantwoord. In de hoop dat ze de hint begreep, dat ik geen foto zou sturen naar haar. Rond de klok van 22.00 uur ging mijn telefoon. Het was Petra. Dit keer nam ik niet op en al snel kreeg ik een appje. 'Vergeet de foto niet Jordy'. Ik had me voorgenomen om geen foto te sturen en net te doen alsof ik al in slaap was gevallen. Het voelde niet fijn om tegen mijn stiefmoeder te liegen maar soms is een leugentje voor bestwil niet erg. Toch?
Vroeg in de ochtend werd ik wakker. Erg goed had ik niet geslapen want constant speelde in mijn gedachte het appje van Petra. Wat moest ik daar nou mee? Wie wil er nou een foto van zijn stiefzoon in een romper? Dan ben je toch niet goed bij je hoofd? De ochtend bleef verder rustig. Petra liet niks van zich horen dus ik dacht dat het allemaal wel goed zat. Was het dan toch duidelijk voor haar dat een foto sturen iets te verder ging? De dag vorderde en er gebeurde geen noemenswaardige dingen meer. Dus ik ging naar bed. Totdat de deurbel ging. Zonder aarzelen liep ik naar de deur. Niet wetende wie er aan de andere kant van de deur zou staan. Ik maakte open en zag tot mijn verbazing Petra staan. 'Hoi Jordy, aangezien je geen foto voor mij wil maken en je niet meer reageert op mijn appjes ben ik maar deze kant op gekomen'. Ik probeerde er nog onderuit te komen door te zeggen dat ik morgen vroeg op moest en ik super moe was. Voordat ik het wist had ze zich al toegang tot mijn appartement verleend. Ik had mijn badjas over mijn romper aangetrokken. Wist ik veel dat Petra aan de deur stond. Voor hetzelfde geld was het mijn buurman. 'Zo te zien heb jij jouw romper al aan Jordy'. 'Ja Petra, ik lag zelfs al in bed..'. 'Nou dat is mooi dan ben ik ook zo weer weg. Ik was natuurlijk ook niet dom. Petra was hier om een foto te maken... 'Petra, waarom wil jij zo graag een foto van mij in mijn romper?'. 'Jordy, je weet dat ik geen kinderen heb. Toen ik jou in een luier zag staan kwamen de moedergevoelens bij mij omhoog. Graag wil ik een foto van jou zodat ik daar af en toe naar kan kijken. Dat geeft mij een bevredigend gevoel'. 'Oké dacht ik. Als je daar zo blij van wordt. Wie ben ik dan om ertegenin te gaan. Met tegenzin trek ik mijn badjas uit en Petra pakt meteen haar telefoon. 'Wil je even daar gaan staan, Jordy? Flits, de eerste foto was al gemaakt voordat ik er erg in had. 'Oké en nu even omdraaien alsjeblieft'. Flits, de tweede foto werd gemaakt. 'Dankjewel lieve jongen'. Petra stond op en vertrok.
Lichtelijke overdonderd zocht ik mijn bed weer op. Gelukkig viel ik snel in slaap. Ongeveer een half jaar geleden werd ik voor de eerste keer wakker in een nat bed. Vele broekjes en luiers verder was het bedplassen nog steeds niet voorbij. Sterker nog ik werd steeds vaker wakker met een volle luier. Ook was er nog een probleem bijgekomen genaamd ''Petra''.
Er ging enkele dagen voorbij. Petra had geen berichten meer gestuurd. Ook dacht ik steeds minder vaak aan de foto's die Petra gemaakt had. Totdat Petra op een donderdag appte 'Kom je vanavond bij mij eten? Jouw vader heeft een afspraak dus we zijn met z'n tweeën'. Zodra ik het appje ontving, schoten mijn gedachtes weer naar de avond eerder deze week. De foto's.... Na enige twijfel appte ik Petra terug 'Ja dat is goed. Ik ben er rond 17.30 uur'. Voorheen ging ik ook redelijk vaak bij haar eten dus waarom nu niet dacht ik.
Iets eerder dan gepland stond ik bij Petra op de stoep en belde aan. Petra maakte open. De kleding van de thuiszorg had ze nog aan. 'Kom verder Jordy'. De keukentafel, waar ik eerder op had gelegen, was al opgedekt. Zag ik dat nou goed? Lag er een foto op mijn bord? Langzaam liep ik naar de tafel toe en ja hoor, daar stond ik op afgebeeld. In mijn romper waar je overduidelijk mijn luier doorheen zag. 'Mooi he' hoorde ik Petra vanuit de keuken roepen. Wijselijk hield ik mijn mond dicht en ging aan tafel zitten. De foto stopte ik snel in mijn zak. Vijf minuten later kwam Petra met het eten richting de tafel gelopen. 'Neem je de foto mee naar huis al aandenken, Jordy'? Ik voelde dat ik een rood gezicht kreeg en wist niet wat ik daarop moest antwoorden. Vluchtig antwoorde ik 'Ja'. 'Ik wist wel dat je het een leuke foto zou vinden'. Petra schepte het eten op en begonnen over onze dagelijkse bezigheden te praten totdat ze op een begeven moment zei 'heb je nu ook een luier aan, Jordy'? Ze wist dondersgoed dat ik alleen met slapen een luier aan had. 'Nee dat doe ik alleen als ik ga slapen. Overdag kan en ga ik gewoon naar de WC'. 'Daar wilde ik het nou net met jou over hebben. Als je in het vervolg hier een hapje komt eten dan verwacht ik dat je een luier aan hebt. De WC hier is verboden toegang voor jou'. Ik keek haar verbaasd aan in de hoop dat dit een grap zou zijn. Ik hoopte op een lach maar ze bleef mij bloedserieus aanstaren wachtend op antwoord. 'Uh, dat is niet de bedoeling. Waarom zou ik overdag een luier gaan dragen terwijl dat niet nodig is? Ik ben geen klein kind. Jij weet dat ik een luier draag tijdens het slapen maar mijn vader niet'. 'Jordy ik zal het anders zeggen 'Elke keer als jij hier komt dan draag jij een luier. Je mag een foto sturen voordat je deze kant op komt als bewijs maar je mag ook de luier hier ter plekke aan mij laten zien. Ik wist niet wat ik hoorde. Wat als mijn vader ook thuis zou zijn. Dan ga ik toch niet mijn luier aan haar laten zien. De schaamte om mijn luier aan Petra te laten zien was wel voorbij maar aan mijn vader dat was voor mij een brug te ver. Een foto sturen naar Petra wilde ik ook niet. Dan zou ik elke keer als ik kwam eten een andere foto op mijn bord aantreffen. Hoe minder foto's er van mij waren in een luier, hoe minder bewijs. Ik antwoorde 'Nee, dat ga ik echt niet doen. Dan voel ik me net een klein kind'. 'Dat ben je ook, Jordy. Wie draagt er op jouw leeftijd nog een luier? Als je verstandig bent dan draag je voortaan een luier hier. Zo niet, dan zijn de consequenties voor jou'. Ik besloot om te zwijgen. Ondertussen was het eten op en ik had heel veel zin om naar huis te gaan. Of ja, eigenlijk had ik gewoon heel veel zin om daar weg te zijn. Ik besloot Petra te bedanken voor het eten en ging huiswaarts.
Eenmaal thuis besloot ik om een stuk te gaan hardlopen. Normaal gesproken kan je dan lekker je verstand op nul zetten. Dit keer spookte er wederom weer van alles door mijn hoofd. Petra begon mijn leven steeds meer te beheersen. Het begon met een onschuldige vraag of zij mij kon helpen het juiste incontinentiemateriaal. Inmiddels heeft ze al foto's van mij in een luier en verwacht ze dat als ik daar ben dat ik een luier draag.
Inmiddels waren er een paar maanden voorbij. Elke keer als ik naar Petra en mijn vader ging liet ik de luier zien. Ook als mijn vader thuis was droeg ik een luier. Gelukkig hield Petra zich aan haar woord, mijn vader wist van niks. Elke keer maakte Petra de voordeur open en trok mijn shirt een klein stukje omhoog om te kijken of ik gehoorzaam was. Inmiddels begon het dragen van een luier ook te wennen. Zowel in de nacht als bij Petra. Ik begon het te omarmen en het gaf mij een veilig gevoel.
Op een doordeweekse dag belde Petra en ze vroeg of ik daar kwam eten. Dat vond ik wel fijn dan hoefde ik ook niet te koken. Ik belde aan en Petra maakte de deur open. Het ''gewoonlijke'' ritueel speelde zich af. Ze trok mijn shirt een stukje omhoog om te controleren wat ik aan had. Daarna zei ze 'Kom binnen Jordy, het eten staat al klaar'. Ik ging aan tafel zitten en voor ik het wist hadden wij het eten op. Petra vroeg hoe de afgelopen maanden waren bevallen. Of ik over de schaamte heen was van het dragen van een luier. Ik antwoordde dat het begon te wennen om een luier te dragen in de nacht én in het bijzijn van haar. 'Dat ik goed om te horen Jordy dan gaan we een stapje verder'. 'uh een stapje verder? Wat bedoelde ze daar nou weer mee?'.
Petra liep weg en kwam met een volwassenen romper naar beneden. 'Hier pak aan, dit is voor jou'. Het was een roze romper maar daarop 'Hello Kitty' afgebeeld. Aan de onderkant zaten drukknopen. 'Dit heb ik voor jou gekocht zodat jij deze aan kan trekken als je hier bent en jouw vader er niet is. Dan kan ik jouw luierkontje goed zien. Pas de romper eens even aan voor mij. Als het goed is heb ik de juiste maat. Ik keek Petra met grote ogen aan en wist van verbazing niet wat ik moest zeggen.. 'Kom op Jordy, je schaamt je toch niet meer voor mij. Ik heb jou al in luiers gezien. Ik heb je zelfs geholpen om er een om te doen én ik heb een paar foto's van jou in een luier. Trek je kleren even uit om te kijken hoe schattig deze romper bij jou staat'. In een split-second besloot ik om naar Petra te luisteren. Ik deed mijn kleren uit en trok de romper over mijn luier heen. Een romper had ik nog nooit aangehad maar eerlijk is eerlijk het zat best lekker. Het hield mijn luier ook goed op z'n plaats. 'Ik zie dat je nog droog bent Jordy. Heb je eigenlijk wel eens een volle aan luier als je hier bent?'. 'Nee ik zorg altijd dat ik naar de WC ben geweest voordat ik hierheen kom'. 'Het staat je goed hoor, de romper met de luier. Draai is een rondje voor mij'. Daar stond ik dan midden in de woonkamer een rondje te draaien in een romper. Ik werd er verlegen van en Petra zag dit. 'Word je hier nou verlegen van Jordy?'. Juist toen ze dat vroeg werd ik nog roder. 'Je hoeft niet rood te worden hoor. Ik heb alles al een keer meegemaakt op mijn werk dus je hoeft je niet te schamen. Het enigste wat ik nog wil zien vanavond is dat jij jouw luier vol plast zodat de romper een beetje bol komt te staan'. 'Petra, dit kan je toch niet menen? In het begin schaamde ik me dat ik, voor jouw ogen, een luier droeg. Daarna kwam je langs om foto's te maken en nu vraag je of ik mijn luier vol wil plassen'. 'Ja Jordy, en ik zal het nog spannender maken. Als je dit niet doet dan print ik een van jouw schattige foto's uit en laat deze per ongeluk in de printer zitten. Eens kijken wat jouw vader hiervan vind'. Was ze mij nou aan het chanteren? Ik merkte dat ik een beetje begon te koken van binnen. Ik kon geen kant op. Dit was wel het laatste dat ik wou, mijn vader die mij in een luier ziet. 'Ik heb helemaal geen aandrang om nu te moeten plassen Petra'. 'Niks mee te maken. we wachten net zo lang totdat jij een plasje in jouw luiertje hebt gedaan. Daarna mag jij jouw kleertjes weer aandoen en naar huis gaan'. Het werd steeds gekker. Petra begon nou ook in verkleinwoorden te praten. Ik voelde me al klein in zo'n romper maar dit sloeg alles. Ik voelde me net een kleuter die buiten de lijntjes had gekleurd en daarvoor straf kreeg. 'Schiet een beetje op Jordy want jouw vader is over twee uur thuis'.
Inmiddels waren we al één uur verder en het lukte me nog steeds niet om te plassen. Ik had nog nooit op commando geplast en al helemaal niet voor de ogen van mijn stiefmoeder. Na anderhalf uur lukt het eindelijk. Eerst een klein beetje maar toen het eenmaal op gang was zat de luier aardig vol. Petra keek me aan en zei 'heeft mijn baby een ongelukje gehad? Kijk het rompertje eens bol staan, jongetje'. Ik keek naar beneden en de romper stond inderdaad aardig op spanning. 'Wil je dat ik jou even een schoon luiertje aan doe'? Dat was wel het laatste dat ik nu wou. Ik wou zo snel mogelijk naar huis. 'Nee dat hoeft niet. Ik trek mijn kleren weer aan en ga naar huis toe'. 'Oké' zei Petra enigszins teleurgesteld.
Eenmaal thuis trok ik meteen de romper uit. De plakkers van de vieze luier deed ik los en de luier plofte op de grond. Snel sprong ik onder de douche om alle viezigheid van me af te spoelen. Het was ondertussen al redelijk laat dus ik besloot om meteen na het douchen een schone luier aan te doen en in bed te gaan liggen. Bijna in slaap gevallen stuurde Petra een appje 'Bedankt, dat je dit voor mij doet. Ik vind je lief en schattig met een luier om. Ik hoop dat ik dit vaker mag ervaren. Je snapt wel dat je de romper elke keer aandoet als je hierheen komt he. Ook dit zal ik controleren'. Ik heb er verder geen aandacht meer aan besteed en viel vredig in slaap.
De volgende ochtend werd ik wakker met een vreemd gevoel. Mijn luier was overduidelijk weer goed gebruikt. Dat vond ik helemaal niet meer erg. Maar de romper was een knoop in mijn maag. Ik voelde me net een baby én dan ook nog de verkleinwoorden die Petra afgelopen avond tegen mij had gezegd. Dat deed niet veel goed.
Later in de middag appte Petra wanneer we gingen shoppen. Ik had haar tijdens het eten vertelt dat ik nieuwe kleren nodig had. Binnenkort had ik een bruiloft en dan wou ik er wel goed uitzien. Aankomende zaterdag? stuurde ik. Dat was goed zei ze. De rest van de week hadden we geen contact meer.
De zaterdag was aangebroken. Ik zou vandaag met Petra gaan shoppen. Ik twijfelde of ik ook nu een luier aan moest doen. Ik ging dan wel naar Petra toe maar daarna zouden we naar winkels gaan en niet thuis blijven. Ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken en geen luier om te doen. In het openbaar een luier aan doen dat had ik nog nooit gedaan. Dan had ze maar duidelijker moeten zijn als ze toch wou dat ik een luier om deed.
De voordeur stond al open toen ik bij Petra aankwam. Ik liep naar binnen en Petra kwam naar me toe, trok mijn shirt een stukje omhoog. Mijn hart zat in mijn keel. Aan de ene kant had ik dit kunnen verwachten maar aan de andere kant ging ik ervanuit dat een luier niet nodig was omdat we in het openbaar waren. Ze wist tenslotte dat ik me schaamde voor het dragen van een luier. 'Wat is dit nou? Waar is jouw luier, jongetje'? 'Uh Petra ik dacht we gaan gezellig shoppen en dat ik in het openbaar geen luier hoefde te dragen'. 'Jij moet niet denken, Jordy. Dat doe ik wel voor jou'. 'Gelukkig heb ik hier nog voldoende luiers liggen dus trek jouw kleding maar uit en ga maar op tafel liggen'. Ik wist alweer hoe laat het was. Petra zou mij (met alle plezier) een luier om gaan doen. Ze liep weg en kwam terug met een luier en talkpoeder. 'Beentjes omhoog, Jordy'. Ze schoof de luier onder mijn billen en pakte het busje talkpoeder. Ik zag dat ze heel wat talkpoeder gebruikte. 'Dat is goed voor de billetjes' zei ze. Ze maakte de luier vakkundig dicht en pakte vervolgens een luierbroekje. 'Dit broekje mag je zelf aantrekken. Dan kan mijn jongetje ook niet gaan lekken als zijn luiertje vol zit'. Op de een of andere manier begon het te wennen. De verkleinwoorden maar ook het verschonen en het in een luier lopen bij mijn stiefmoeder. 'Trek je kleding maar weer aan. Dan kunnen we gaan'. Zo gezegd zo gedaan.
We kwamen bij het winkelcentrum aan. 'Waar ben je naar op zoek, Jordy'? 'Een spijkerbroek, een blouse en nieuwe schoenen'. We liepen een winkel in en ik zag een leuke spijkerbroek hangen. 'Deze wil ik wel even passen'. Ik liep het pashokje in met de gedachte dat dan toch niemand mijn luier kon zien. Snel trok ik mijn broek uit en trok de nieuwe broek aan. In het pashokje hing gelukkig een spiegel. De voorkant van mijn broek zat goed alleen de achterkant zat een beetje strak. Dat kwam door mijn luier. Zelf kon ik heel goed zien dat ik een luier aanhad maar mensen die dat niet wisten zouden het niet zien. Opeens hoor ik Petra 'Kom je nog naar buiten? Ik wil jouw broek ook even zien'. Ik stap naar buiten en draai een rondje zodat Petra mijn broek goed kon bekijken. 'Hele mooie broek. Alleen de achterkant zit een beetje strak vind je niet? Maar dat komt natuurlijk door jouw luiertje'. Meteen kijk ik om me heen of niemand het gehoord heeft. Gelukkig zag ik geen verbaasde blikken dus dat had ik weer overleefd. 'Til je shirt is een stukje op zodat ik kan zien of de broek ook goed bij jouw taille sluit'. 'Hier'? vraag ik enigszins verbaasd. 'Dat doe ik liever in het pashokje'. 'Oké dat is ook goed. Dan loop ik even met je mee'. Ik loop het pashokje in en Petra komt met haar hoofd tussen de gordijntjes door. 'Til je shirt een stukje op en draai even een rondje zodat ik het goed kan zien'. Dat doe ik. Tijdens het draaien zie ik in de spiegel dat mijn luier duidelijk zichtbaar is boven mijn broek. Petra let daar niet eens op en zegt 'De broek sluit goed aan. Als je jouw luier uit hebt en een grote jongens onderbroek aan hebt dan zal de broek als gegoten zitten'. Ik trek de broek uit en doe mijn oude broek weer aan. Samen lopen we naar de kassa om af te rekenen. De kassière scant de barcode en we rekenen af.
Nou moest ik alleen nog een blouse en nieuwe schoenen hebben. Drie winkels verder zie ik een mooie blouse hangen. We lopen naar binnen, in een redelijk met mensen gevulde winkel. 'Vind je die mooi'? vraagt Petra. 'Ga maar passen dan'. Ik loop weer het pashokje in en trek mijn shirt uit. De nieuwe blouse doe ik aan en loop naar buiten. 'Wat vind jij er van, Petra'? 'Deze staat je goed. Je weet wel dat ik jouw luier door je blouse heen zie'? Ik had denk ik 3 minuten buiten het pashokje mijn blouse staan '' showen'' voor Petra. Had ze dit niet even eerder kunnen zeggen? Ik keek meteen om me heen. Verschillende mensen moeten dat dan ook gezien hebben of letten ze daar helemaal niet op.. Snel loop ik weer het pashokje in. Trek de blouse uit en mijn eigen shirt weer aan. Ik durfde bijna niet meer mijn pashokje uit omdat ik bang was dat mensen mijn luier hadden gezien. 'Kom je nog'? Ik kon slechts in het pashokje blijven staan totdat de winkel zou sluiten. 'Ja, ik kom eraan'. Een diepe zucht en ik loop naar buiten. Ik zag niemand kijken. Wat een opluchting. We lopen weer samen naar de kassa en we rekenen af. Nou alleen nog nieuwe schoenen.
'Zullen we even een broodje gaan eten'? Ik had ondertussen wel honger en dorst gekregen van dat geslenter voor de straten. We gingen aan een tafeltje in de Bakker Bart zitten en bestelde een broodje en drinken. Een beetje tot rust gekomen merkte ik dat ik moest plassen. Ik stond op om aanstalten te gaan maken om naar de WC te gaan. 'Wat ga jij doen'? 'Naar de WC'. 'Dat hoef jij niet. Ga maar weer zitten en gebruik jouw luier hier maar voor'. 'Maar Petra...'. 'Nee, niks te maren. Gaan zitten of ik roep door de zaak dat jij een luier draagt'. Braaf ging ik weer zitten maar ik besloot om het op te houden. We aten het broodje op en dronken onze beker leeg. Doordat ik de hele tijd dacht 'ik moet plassen, ik moet plassen'. Werd de drang steeds groter. Ik kon het nog net ophouden toen we de zaak verlieten. Door de kou buiten, hield ik het niet meer. De druk op mijn blaas werd te groot en ik stopte met lopen. Petra keek me aan en zei 'is mijn jongetje een plasje aan het doen'? Ik enige dat ik kon was ja knikken. Ik liet het lopen en ik voelde mijn luier steeds dikker worden. Ik keek Petra verschrikt aan.. Niet alleen mijn luier was vol maar ook het plastic broekje. Tot overmaat van ramp voelde ik druppels op mijn bovenbeen. Petra keek me aan maar zei verder niks. Ik wist niet wat ik zeggen moest.. 'uh Petra, ik moet naar de WC'. 'Dat weet ik' zei Petra. 'Dat weet ik? Wat bedoel je daarmee'?
Nieuw (29/9/2024)
Petra begint te lachen. 'De luier die jij nu aan hebt, daar heb ik een paar gaatjes in gemaakt Jordy. Ik wist dat dit ging gebeuren maar geen paniek hoor. Ik heb aan alles gedacht'. Petra wijst naar haar tas. Ze had extra luiers mee genomen. Daar sta ik dan in een drukke winkelstraat. Ondertussen werd mijn broek steeds donkerder van kleur. Ik raakte in paniek want iedereen zou nu kunnen zien dat ik een ongelukje had gehad. Ik keek om me heen. Waar kon ik in hemelsnaam mij van een schone luier en broek voorzien. Petra zegt 'kom maar snel mee dan zoeken we een WC om jou te verschonen'. Braaf loop ik achter haar aan. Zo dicht mogelijk loop ik achter Petra, zodat alle tegemoetkomende mensen niks zouden zien. De mensen die achter mij liepen zagen overduidelijk een donkere plek in mijn broek. Tenminste als zij naar mij zouden kijken. Ik dacht bij mezelf zolang ik niet achterom kijk dan laat ze maar lekker kijken. Daar merk ik toch niks van. Ik ken al deze mensen toch niet. Diep van binnen ging ik dood van schaamte.
Ondertussen liepen we al zo'n vijf minuten door de straten. Petra en ik liepen een winkelcentrum in. In het winkelcentrum zaten de terrassen vol met mensen. Dat sommige mensen mijn natte broek zouden zien daar was geen ontkomen aan. Regelrecht liepen we op de toiletten af. Ik wist niet hoe snel ik de heren toilet in moest lopen. Ik pak de klinkt vast en ik hoor Petra zeggen 'nee nee Jordy. Wij gaan de invalide-wc in'. 'Wij'? vraag ik verbaasd. 'Ja en ik wil geen weerwoord. Loop de WC nu maar in of wil je hier nog langer in het zicht blijven staan'?
Op de WC draait Petra de deur meteen op slot. 'Zo Jordy, nou hoef je ook niet meer bang te zijn dat er iemand de WC op komt'. Ik trek snel mijn natte broek uit en kijk naar beneden. Aan de binnenkant van mijn plastic broekje zie ik de druppels nog liggen. Snel ontdoe ik me ook van mijn plastic broekje. Petra zie ik al in haar tas rommelen. Ze haalt er van alles uit. Luiers, talkpoeder, nieuw plastic broekje, een trainingsbroek, vochtige doekjes, zeiltje en een plastic zak. Ze stalt het allemaal uit op de wc. Ondertussen maak ik de strips van mijn luier open. De luier ploft op de grond. Ik pak de luier op om toch even aan de onderkant te kijken wat Petra nou had gedaan. Ik pak de luier op en ik zie inderdaad een paar scheurtjes in mijn luier zitten. 'Stop alles, behalve de luier, maar in de plastic zak Jordy. De luier mag ik daar in de prullenbak doen'. En ze wijst naar de andere kant van de wc waar een prullenbak staat.
'Ik zal je even schoonmaken dus kom maar even op het zeiltje liggen'. Ik ga liggen en doe mijn benen uit mezelf al omhoog zodat Petra mij schoon kan maken. 'Kijk, dat is nog eens een braaf jongetje'. Ik zwijg en ik laat Petra haar ding doen. Ik kan merken dat zij dit dagelijks doet op haar werk. In een mum van tijd zijn mijn billen weer schoon en droog. Petra vouwt de luier uit en plaatst deze onder mijn billen. 'Doe jouw beentjes maar weer omlaag, jongetje van me'. Ze plakt de strips vast en trek daarna het plastic broekje eroverheen. 'Ik heb een trainingsbroek voor je meegenomen maar je hebt straks ook een broek gekocht dus je mag kiezen welke je aan trekt'. Ik kies voor de trainingsbroek. Dat zit minder strak bij mijn billen. De verschoning is weer achter de rug. Ik heb schone maar vooral weer droge kleding aan. Petra stopt alles weer in haar tas en we lopen de WC uit.
De deur gaat open en ik zie verschillende mensen naar ons kijken. Ik probeer het te negeren maar ik voel de ogen branden. We lopen weer de winkelstraat in want ik moest nog één ding op de kop zien te tikken. Nieuwe schoenen. Lopend door de winkelstraat kan ik mijn gedachte er niet helemaal bij houden. Ik merk dat het me steeds minder doet om verschoond te worden door Petra. Ook van de verkleinwoordjes trek ik me steeds minder aan. Het begint best fijn te voelen in het bijzijn van Petra met een luier om. Een paar maanden geleden zou ik deze gedachtes echt nooit hebben gehad. Ik schaamde me voor het bedplassen. Dat doe ik nu nog steeds wel maar de gedachte dat iemand in mijn omgeving er vanaf weet én dat ik altijd bij haar terecht kan doet me deugd. Ze heeft me tenslotte geholpen toen ik het, het meest nodig had. Daarom neem ik de verkleinwoordjes én het verschonen misschien wel voor lief. Ook voelde ik me soms net een kleine baby in het bijzijn van Petra. Maar tegenwoordig voelt het fijn en veilig om een luier te dragen. Alleen in het openbaar dragen van een luier voelt nog onwennig aan.
Laatst bewerkt:
