Hoofdstuk 04: Nicolás
Er raast vanalles door Esmée haar gedachten. Ze staat op het kleine balkon dat bij hun hotelkamer hoort en observeert de omgeving. Natuurlijk heeft ze de plattegrond van Salou een tijdje geleden al bekeken en de meeste informatie is blijven hangen. Hun hotel ligt op een groot blok met meerdere hoge gebouwen, dat in twee richtingen vlakbij het strand is. Beide stranden zijn minder dan tien minuten lopen. Geen wonder dat de wind op het balkon nog zo sterk te voelen is.
Wat moet ze nu met Suus? Het plan was om haar een beetje klem te zetten, zodat ze kon helpen om haar ’s nachts zindelijk te krijgen. Esmée had voor het gemak maar aangenomen dat Suus dat zelf ook zou willen. Dat wil iedereen toch?
Blijkbaar niet. En Esmée kan niet zeggen dat ze Suus ongelijk geeft. Als dat de enige herinnering is die je nog hebt aan je ouders? Dan is het logisch dat je er zo aan vast wil houden, zelfs al zou het voor de meeste andere mensen een nare herinnering zijn.
Moet ze Suus nu juist ondersteunen in de andere richting? Haar helpen om zich vaker zo klein te voelen? Suus zei dat ze er soms ook rotte gevoelens bij krijgt en dat is het laatste dat Esmée onnodig wil vergroten zonder dat het resultaat oplevert. De grote, roze luiers waren ook niet bepaald bedoeld om Suus positief te stimuleren. Op een obscure website had Esmée de tip gelezen dat negatieve gevolgen een goede motivatie kunnen zijn om zindelijk te worden.
Aangezien Suus in veel dingen wel op Esmée lijkt – en zij van zichzelf weet dat straf altijd beter helpt dan een beloning – dacht ze dat het een goede strategie zou zijn. Net als Esmée leek Suus nooit echt behoefte te hebben aan meer. Aan iets extra’s. Ze zijn allebei gewoon tevreden met wat ze hebben, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Umi die erbij lijkt te zweren dat het gras aan de overkant daadwerkelijk altijd groener is.
Het zou Esmée haar plan niet bepaald doorkruisen om Suus te helpen klein te zijn. Maar daar heeft ze zich mentaal totaal niet op voorbereid. Hoe doe je zoiets? Werkt het net zoals bij andere kleine kinderen? Esmée heeft al talloze keren op moeten passen, zowel thuis als bij anderen. Ze draait haar hand niet om voor een vieze luier, flesje of tien keer hetzelfde verhaaltje voorlezen. Maar met die kinderen kun je niet tegelijk een discussie voeren over politiek.
Al zijn dat soort discussies met Suus soms ook maar voor de vorm. Suus is nu eenmaal een
pleaser en als ze merkt dat iemand het niet met haar eens is, zal ze snel toegeven. Misschien is dat ook zo’n uitwas van zichzelf niet goed genoeg voelen.
Esmée voelt zich schuldig. Wekenlang heeft ze Suus kwalijk genomen dat ze haar een relatief klein geheim niet heeft verteld, terwijl ze zelf een veel groter geheim heeft. Bovendien heeft ze al die tijd niet gemerkt dat haar beste vriendin blijkbaar zo’n laag zelfbeeld heeft.
“Ik heb geen keuze”, denkt Esmée. “Suus verdient het dat ik haar help.”
Voorzichtig stapt Esmée langs het lange gordijn weer de hotelkamer in. Suus zit nog steeds op de rand van haar bed, met haar telefoon in haar hand.
“Oma laten weten dat je veilig bent aangekomen?”, gokt Esmée.
“Ja. Dat.. en ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen..”
“Ik heb er ook even over na moeten denken”, geeft Esmée toe. “Maar ik begrijp hoe belangrijk dit voor je is en – als je zeker weet dat je jezelf hier fijner van gaat voelen – dan wil ik je erbij helpen.”
“Meen je dat?”
“Ja, nou, ik weet natuurlijk niet precies hoe dat dan zou moeten gaan. Ik kan natuurlijk de plaats van je ouders niet innemen. Maar.. ik heb vier broertjes en zusjes die prima kunnen bevestigen dat ik in staat ben om héél teleurgesteld naar je te kijken als je een natte luier hebt?”
Suus glimlacht.
“Ik weet het ook niet precies”, geeft ze toe.
“Is dat waarom je nog altijd dat natte luierbroekje aan hebt?”
“Ja..”, bekent Suus zachtjes.
Esmée denkt even na. Ze probeert haar plan en de vermoedelijke behoeften van Suus zo goed mogelijk te combineren, maar komt tot de conclusie dat ze nu slechts kleine stapjes kan zetten.
“Ik denk dat het goed is als je het luierbroekje uit gaat doen en even onder de douche stapt. Zullen we eerst even je spullen uitpakken en de kast inruimen? Dan kunnen we samen kijken wat je allemaal nodig hebt en welke kleren je daarna aan kunt trekken?”
Suus knikt en Esmée lijkt zelfs een beetje enthousiasme te kunnen herkennen. Dat is een goed teken op zichzelf, maar ook een aanwijzing dat Esmée het juiste spoor gevonden heeft.
“Ik neem trouwens aan dat je dit wel tussen ons wilt houden?”, vraagt ze dan aan Suus.
“Ja, liever wel”, geeft Suus toe. “Ik had me er wel een beetje op voorbereid dat ik het jullie allemaal zou moeten vertellen.. van ’s nachts, bedoel ik. Dus dat vind ik niet zo erg, zeker nu Janneke en ik toch naar andere opleidingen gaan.”
“Geen gevaar dat de hele school het binnen de kortste keren weet, inderdaad”, lacht Esmée. “Ik denk dat het best een goede stap kan zijn om het Janneke en Umi te vertellen. Dan zul je nog eens zien dat het helemaal niet zo erg is. Maar laten we daar nog maar even mee wachten.”
Esmée heeft er geen zin in om met het vriendinnengroepje terecht te komen in een grote deelcirkel.
“Maar dan is het dus geen optie dat je na het douchen zo’n luier omdoet, want die zijn niet bepaald discreet. Al heb je ook meer dan genoeg broekjes? Zou je dat willen?”
Suus twijfelt opzichtig. Esmée wacht even af en maakt dan zelf maar de keuze.
“We proberen het gewoon en dan zien we wel hoe het gaat. Ik ben bij je. Er kan niets gebeuren.”
“Oké”, knikt Suus.
“Laten we dan wel maar opschieten. Over minder dan een uur kunnen we naar het restaurant voor het avondbuffet en ik garandeer je dat die andere twee hier al ruim op tijd op de deur komen kloppen.”
“Umi heeft altijd honger”, lacht Suus bevestigend.
Minder dan een uur later komen de vier vriendinnen inderdaad aan bij het restaurant van hun hotel, zodat ze kunnen eten. In de lift bleek al snel dat iedereen erg moe is, en dat er vanavond niet al te veel activiteit meer in zal zitten. De wilde plannen zijn zodoende al een beetje bekoeld en uitgesteld tot morgen. Umi heeft nog wel wat energie, maar Esmée schat in dat ze na het avondeten wel zal crashen.
Als ze eindelijk een tafeltje hebben gevonden, wachten de meiden tot ze iets te drinken kunnen bestellen. Het personeel heeft het druk, dus Janneke en Esmée besluiten om te blijven zitten. Umi stuift dankbaar richting het buffet. Suus staat voorzichtig op. Een lang zomerjurkje met vrolijke kleuren is de perfecte dekmantel voor haar verschoonde luierbroekje. Esmée geeft haar een veelbetekenende knipoog.
Niemand kan het zien..
“Gewoon opscheppen waar je zin in hebt. Je kunt zo vaak gaan als je wil, dus ik zou geen grote porties nemen”, moedigt ze Suus aan.
Suus is niet altijd even ervaren in bepaalde situaties, dus de woorden van Esmée doen bij Janneke geen belletjes rinkelen. Die kijkt nieuwsgierig rond, op zoek naar iemand van de bediening die tijd voor hun tafeltje kan vrijmaken.
Esmée pakt de kaart met cocktails, zodat ze in elk geval iets te lezen heeft tijdens het wachten. Na dat laatste schoolfeest is alcohol voor haar voorlopig geen optie meer, maar al snel blijft ze hangen op de pagina met alcoholvrije cocktails. Misschien is dat een goede vervanging, aangezien Esmée er zeker van is dat de rest haar vast zal willen
pushen.
“Oh.. my.. God..”, fluistert Janneke dan ineens. “Kijk achter je! Bij de toetjes!”
Esmée kijkt om en heeft geen idee waar Janneke het over heeft. Vragend gebaart ze naar Janneke.
“Die ober.. zouden ze die voor me in kunnen pakken, denk je?”
Tot zo ver Janneke voor vanavond. Die gaat nu de hele avond zitten zwijmelen. Voor Esmée het goed en wel doorheeft, zit Janneke rechtop en opzichtig naar de knappe ober te zwaaien. Esmée kijkt nog even in zijn richting en snapt wel wat Janneke bedoeld. Hij is van ongeveer hun eigen leeftijd, behoorlijk gespierd en gebruind. Parelwitte tanden, een mooie kaaklijn. Minstens een negen op de Schaal van Umi.
Al snel staat hij aan hun tafeltje. Esmée kijkt strak naar Janneke. Dat zij dit maar regelt.
“Hola!”, giechelt Janneke blij. “Cómo te llamas?”
“Mi nombre es Nicolás”, reageert de ober. “Le puedo ayudar en algo?”
Daarmee eindigt de Spaanse woordenschat van Janneke ook meteen. Als een verliefde geit staart ze in zijn ogen.
“Gracias..”, zucht ze, net zo zwijmelend als Esmée al had voorspeld.
Nicolás knikt beleefd en ongemakkelijk tegelijk en loopt vervolgens maar door. Esmée probeert nog te gebaren dat ze iets te drinken wil bestellen, maar is te laat.
“Waarom heb je niet besteld?”
“Ohja, wat stom!”, giechelt Janneke, terwijl ze Nicolás achterna kijkt.
“Hij vroeg je ook gewoon wat hij voor ons kon doen, weet je?”
“Echt?”
Het advies om Spaans te oefenen met DuoLingo heeft Janneke duidelijk niet opgevolgd. Althans, niet langer dan drie minuten.
“Wow, heb je die ober gezien?!”, onderbreekt Umi bruut het lopende gesprek.
Umi kan soms onzichtbaar zijn in haar bewegingen. Alsof het bloed van haar voorouders haar vandaag de dag nog steeds in staat stelt om te bewegen als een ninja. Iets waarmee ze Esmée en de rest al vaak genoeg aan het schrikken heeft gekregen. Tot haar eigen grote vertier..
Suus schuift al snel stilletjes aan, terwijl Umi en Janneke discussiëren over hoe knap de ober – die trouwens Nicolás heet, weet je – precies is. Esmée baalt er alleen maar van dat ze nu nog geen drinken hebben. Geërgerd staat ze op en loopt ze zelf naar het buffet.
“Cola Light voor mij”, zegt ze nog.
Esmée stapt langzaam langs het buffet om te zien wat er allemaal gegeten kan worden. Dat is het enige waar ze vooraf nauwelijks informatie over heeft kunnen vinden. Gelukkig speelt het hotel prima in op hun internationale karakter, door gerechten te serveren die voor gasten uit elke windrichting herkenbaar zijn en gegeten worden.
Er staat zelfs iemand verse pizza’s te bakken, dus in geval van nood kan Esmée daar altijd nog op terugvallen. Ze besluit uiteindelijk om haar eigen advies aan Suus op te volgen en van allerlei gerechten kleine porties te nemen. Proeven en dan beslissen waar ze eventueel meer van wil.
Al snel is ze terug bij het tafeltje. Tot haar verbazing staat Nicolás er ook. Hij houdt een leeg dienblad voor zich, terwijl hij in het Engels met de andere meiden communiceert. Als Esmée gaat zitten, ziet ze dat hij iedereen cocktails heeft gebracht. Vier verschillende.
“Die krijgen we van hem!”, glundert Umi, die duidelijk haar eerste slok al achter de kiezen heeft.
“Ik wil eigenlijk geen alcohol”, reageert Esmée.
“En ik wil eigenlijk op zijn gezicht zitten”, schatert Umi.
“Umi!”
“Wat? Hij verstaat toch geen Nederlands? Kan mij het schelen”, lacht ze.
De Japanse beleefdheid en ingetogenheid zijn duidelijk niet via haar ninja-genen doorgegeven..
“No alcohol”, wijst Nicolás naar de cocktail die voor Esmée staat.
Heeft hij nu gezien dat Esmée naar de alcoholvrije drankjes aan het kijken was? Blijkbaar is hij goed in zijn werk. Ach, in dat geval kan Esmée het er ook wel van nemen. Het is tenslotte vakantie.
Terwijl Janneke en Umi Nicolás onredelijk lang aan de praat houden, probeert Esmée de verschillende gerechten uit. Eens in de zoveel tijd kijkt ze op en steeds ziet ze dat Nicolás naar haar kijkt. Hij zal toch niet geïnteresseerd zijn?
Esmée lacht beleefd, waarna Nicolás ook een glimlach in haar richting schiet. Enkele minuten later, zodra de andere dames hem eindelijk laten gaan, krijgt Esmée zelfs nog een knipoog. Janneke en Umi merken het natuurlijk meteen op en kijken jaloers in haar richting.
Esmée neemt een slok van haar cocktail en kijkt ongemakkelijk weg. Ze voelt het aan haar water. Die jongen gaat voor problemen zorgen..
