Nog niet klaar Timo’s Geheime Avonden

[DiaperSniper010]

Timo kennen we uit De Visplek Hier een poging tot een vervolg


Hoofdstuk 1 – De tas onder het bed
Het was vrijdagavond. Zijn ouders zaten beneden televisie te kijken, iets met een quiz en veel gelach maar Timo had zich zoals altijd teruggetrokken op zijn kamer. Hij zei dat hij huiswerk moest doen, wat niet gelogen was, maar dat was niet de echte reden waarom hij de deur op slot had gedaan.

Onder zijn bed lag een zwarte sporttas. Oud, stoffig aan de randen, maar met een rits die nog werkte. Timo trok hem tevoorschijn en opende hem voorzichtig. Daar lagen ze: zijn luiers. Een pak met stevige, witte, neutrale luiers zonder kinderlijke prints. Hij had ze twee weken geleden via een Duitse site besteld, anoniem laten bezorgen bij een pakketautomaat in de stad. Niet goedkoop, maar het gaf hem rust dat het kon zonder dat iemand het wist.

Hij pakte er één uit. De geur, het gevoel, de zachtheid tussen zijn vingers — alles daaraan werkte op hem in. Niet op een rare manier, niet seksueel of zo, maar… geruststellend. Alsof hij even uit de wereld kon stappen. Geen huiswerkstress. Geen verwachtingen. Alleen dat omhullende, veilige gevoel.

Timo sloot zijn gordijnen, trok zijn pyjamabroek uit en ging rustig op bed zitten. Hij plakte de luier om. Niet te strak. Hij had het inmiddels een paar keer gedaan en wist wat werkte.

Even later lag hij onder zijn dekbed. De tv beneden hoorde hij nog vaag, zijn mobiel lag op stil. Hij luisterde naar zijn eigen ademhaling, naar de lichte knispering bij elke beweging. En toen, zonder al te veel nadenken, liet hij het los. De warme stroom vulde de luier langzaam. Hij voelde zijn gezicht warm worden, niet van schaamte maar van iets dat dichter bij opluchting lag. Hij hoefde nergens heen, hoefde niets op te houden. Hij mocht gewoon zijn wie hij was. Al wist niemand dat.

Niemand mocht het weten ook.

 

[vino]

Leuk begin.
Ik ben nu best wel benieuwd, hoe het verder gaat.

 

[DiaperSniper010]

Leuk begin.
Ik ben nu best wel benieuwd, hoe het verder gaat.

Bedankt
Ik zelf ook

 

[Bedplasser91]

Leuk begin...... en een gevoel dat de bedplassers hier zullen herkennen!

 

[DiaperSniper010]

Hoofdstuk 2 – De apotheekleugen
Timo had zich voorgenomen om zuinig te doen. Eén luier per avond, hooguit twee in het weekend. Maar het liep anders. De week was druk geweest: toetsen, gym, gedoe met groepjes bij biologie en elke avond merkte hij dat hij ernaar verlangde. Niet naar de luier zelf misschien, maar naar het ritueel. Naar de rust die het gaf.

En dus ging het pak sneller op dan gedacht.

Op woensdagavond hield hij er nog precies één over. Hij wist dat hij te laat was met bijbestellen — die bestelling zou minstens vijf dagen duren, en dan moest hij weer naar dat afhaalpunt in de stad.

Die avond lag hij lang wakker. Hij voelde zich onrustig. Alsof hij iets kwijt zou raken als hij er een paar dagen zonder zat.
De volgende ochtend, onderweg naar school, liep hij langs de dorpsapotheek. Hij keek niet opzij, maar hij wist: ze verkopen daar ook incontinentiemateriaal. Hij had het eens op een bordje zien staan bij de balie. Timo slikte.

Het idee om daar zélf iets te halen, was belachelijk. Eng. Onmogelijk bijna. Toch ging hij er die middag na school weer langs. En bleef staan.

Tien minuten later liep hij naar binnen. De bel boven de deur rinkelde. De ruimte rook naar schoonmaakmiddel en handcrème. Aan de balie stond een oudere vrouw in witte jas, maar vlak daarna kwam er een jongere assistente achter het schap vandaan. Lichtblond haar, vriendelijk gezicht, begin twintig misschien.

“Kan ik je ergens mee helpen?” vroeg ze.

Timo voelde hoe zijn gezicht rood werd. Hij keek naar de vloer.

“Eh… ik eh… ik heb iets nodig. Van… van die dingen. Voor ’s nachts. Bedplassen, zeg maar.”

Ze knikte rustig. Geen spoor van verbazing in haar gezicht: “Voor jezelf?” Hij knikte.
“Hoe oud ben je?”
Timo aarzelde. Hij had zichzelf voorgenomen om te zeggen dat hij vijftien was, maar op dat moment wist hij: hij moest een beetje overdrijven. “Veertien,” loog hij.

“Geen probleem hoor,” zei ze. “We hebben een paar soorten. Wacht even.”

Ze liep naar achter, en Timo voelde zich alsof hij in brand stond. Hij keek vluchtig om zich heen — er stond gelukkig niemand anders in de winkel. Zijn benen wilden weglopen, maar zijn voeten bleven staan.

De assistente kwam terug met een discreet plastic zakje.

“Dit zijn Tena’s voor jongeren. Ze zijn niet kinderachtig, maar ook niet zo groot als voor volwassenen. Je kunt ze proberen — als het niet goed zit, kun je altijd terugkomen.” Hij knikte, murmelde iets van “dank u wel”, betaalde contant en liep de winkel uit met het zakje stevig onder zijn arm gedrukt.

Thuis verstopte hij het in zijn sporttas, tussen zijn oude gymshirts.

Hij had het gedaan. En niemand had iets door……Dacht hij.
Want toen hij ’s avonds de papiercontainer buiten ging vullen, zag hij zijn moeder bij de schuur staan. Ze keek naar een leeg kartonnetje dat eruit was gevallen.

Met daarop het logo van de apotheek. En het woord “bedmatjes”.
Ze keek op, even maar.
“Wat is dit?” vroeg ze. Niet streng, meer verbaasd.

Timo haalde zijn schouders op. “Oh, dat… was voor kamp. Gewoon voor de zekerheid, weet je wel. Een jongen in de klas had gezegd dat hij soms… en toen dacht ik, ik wil niet dat het gênant wordt of zo.”

Zijn moeder keek nog een tel naar hem, knikte toen langzaam. “Okee,” zei ze. “Als er iets is, zeg je het wel, hè?”
“Ja hoor.” Ze draaide zich om en ging weer naar binnen.


Timo stond nog een tijdje bij de container. Zijn hart klopte in zijn keel, maar tegelijk voelde hij… trots. Hij had gelogen, ja. Maar hij had het gered.

Voor nu.